Het einde van een nachtmerrie

[Spoekie]

Het einde van een nachtmerrie

Je wordt gewaarschuwd door iedereen om je heen. Maar waarom zou je luisteren je bent een puber en je wilt nou eenmaal altijd gelijk hebben. Je negeert de waarschuwingen van wie dan ook, van je ouders maar ook die van je vrienden. Je zakt steeds verder in de goot, en je hebt steeds meer nodig voor die ene kick. Die ene kick dat lekkere gevoel waarvan je heel even kan genieten. Daar draait alles om, maar is dat het wel waard ? Er gaat zo veel verloren, je verpest alles met iedereen. Niemand die je meer vertrouwt. Je leven wordt kapot gemaakt door je eigen stommiteiten.

Ze keek op van het zwarte schrift waar ze net nog in had geschreven, ze keek naar haar eigen sierlijke handschrift. Ze schudden langzaam haar hoofd en gooide het schrift met een klap dicht op de vloer. Er liep een traan over haar wang die ze ruw weg veegde.
Er werd zachtjes op de deur geklopt en er kwam een jonge man binnen helemaal in het wit.

Hij keek medelevend naar het dunne witte meisje dat zich weer op de vensterbank had genesteld. Als hij dit zo zag twijfelde hij niet meer of hij goed werk deed, dit kon toch niet, hou oud was ze net 15, en dan al zo verslaaft als wat. Haar leven bestond uit drugs en zonder kan ze ook niet leven. De jonge arts schudden zijn hoofd toen hij haar zo zag zitten ze kon niet zonder drugs en afkicken ging moeizamer dan bij zijn andere patiënte. Hij wist wel waarom, ze had te veel meegemaakt geen mens die haar meer steunde ze hadden haar al opgegeven en zich niet meer druk gemaakt of ze nou wel leefde of niet. Hij liep naar het zwarte schrift dat op de vloer lag en keek naar het meisje, ze leek in trance naar buiten te staren, maar hij wist wel beter ze haten het als hij kwam en hij kon het aan de ene kant wel begrijpen. Hij was de zoveelste arts die ze had gekregen omdat de anderen geen vooruitgang bleken te boeken, Hij had helaas ook weinig vooruitgang maar er zat langzaam een klein beetje beweging in. Hij raapte het schrift op en ging op de enige stoel in de kamer zitten. Hij opende het en las het nieuwe gedeelte wat ze had geschreven.

Ze leek haar gevoelens al lange tijd niet meer te uiten maar schreef alles op ook al voordat hij met haar aan de slag ging. Hij merkte aan de stukken die ze schreef dat ze er spijt van had, maar de verslaving was te erg en overwon de spijt. Hij zuchtte het is jammer dat ze zo verslaaft is geraakt anders had ze vast en zeker schrijfster kunnen worden. Hij sloeg het schrift dicht, haar leven stond er in beschreven het was haar leven door haar ogen maar dan op papier. Hij zuchtten weer hij wist niet wat hij met haar moest doen, ze sprak niet en hij wist alleen wat ze voelde door wat ze schreef.
Hij stond op en liep naar het meisje toe, ’kom op meid de dagelijkse controle.’ zei hij rustig. Het meisje voor hem leek hem nu pas op te merken of was dit weer een van haar spelletjes, wat maakt het ook uit. Hij controleerde haar bloeddruk en de rest van de reut.
Zij liet alles maar over haar heen gaan want tegenstribbelen had geen zin daar was ze wel achter gekomen. Hij knikte naar het meisje als teken dat het goed was en dat hij klaar was. Ze keek alweer naar buiten en besteedde geen aandacht meer aan hem.
Hij legde het zwarte schrift naast haar net als het rode potlood en liep de kamer uit.
Bij de deur bleef hij een beetje twijfelend staan ,hij had een raar voorgevoel dat ze iets van plan was maar ze bleef als gewoonlijk alleen maar naar buiten kijken.
Hij deed de deur dicht, zij pakte haar schrift weer en begon te schrijven.

De tijd is gekomen om te gaan, de stommiteiten heersen en blijven bestaan. Je leven loopt ten einden en je twijfelt niet meer, alles blijkt uit jou ogen goed te zijn maar het is fout. De mensen om je heen verlaten je en willen je ouders niet meer zijn. Ze schamen zich voor hun dochter die zo ver is gezonken. Ze weten niet meer of je nou nog leeft of dat je al gestorven bent. Het kan hun niks meer schelen en ze denken alleen aan hun image, heb jij dan geen gevoelens meer? Die zijn je toch niet afgenomen, nee jammer genoeg niet was het maar waar dan had ik dit alles niet gevoelt en was dit misschien niet nodig geweest. Er is geen twijfel meer en je doet stomme dingen, niemand die je tegenhoud niemand die je kan dwingen. Dit was dan mijn leven het is nu voorbij. Geen pijn, geen verlangen helemaal niks meer. De pillen maken er een einde aan het einde waar ik op wachtte.

The end
Elisa terweide 26-05-06 15:39

Het meisje op de vensterbank zakte in elkaar haar schrift hield ze stevig vast. Dat is voor de genen die wel om haar gaven, die met haar meeleefde en die haar nog wel wilde helpen. Haar ogen sloten en het zwarte gat hield op met bestaan.

Hij keek naar het meisje voor hem op het witte bed, je zag bijna geen verschil meer met de kleur van de lakens en haar gezicht. Ze had er een einde aan gemaakt niemand die toch om haar treurde. Maar ook deze keer had ze het mis gehad. De jonge arts stond naast haar ben met het zwarte schrift in zijn handen. Er stonden tranen in zijn ogen. Hij legde voorzichtig de rode roos op het witte laken. ’Je hebt het toch voor elkaar gekregen het genen wat je zolang al wilde. Hoe je het voor elkaar hebt gekregen mag Joost weten.’
Zei hij zachtjes. Hij keek nog een keer naar het meisje en legde de kaart naast haar hoofd neer en verdween.