De Zilveren Viool

[***Juud]

De Zilveren Viool
De wind speelt me mijn haar, terwijl ik wegdroom in het gras. Mijn gezicht is gericht op de zon die mij lachend tegemoet straalt. Dan hoor ik een donder en zie ik hoe de wolken voor de zon trekken. De regen doet mijn doorgewaaide haren aan mijn gezicht plakken. De zon is weg, maar de stralen zijn er nog. De stralen die niet uit de hemel komen, maar vanuit het bos. Voorzichtig sta ik op en loop het bos in, het bos waar beren mij bedrogen en vossen mij vernederden. Steeds dieper bevind ik me in het bos, totdat ik de bron van straling gevonden heb. Ik sta stil, voel hoe de tranen worden opgezogen door mijn huid en als nieuw bloed door mijn aderen begint te stromen.
Nu de tranen er niet meer zijn om de glimlach te verdrinken, durft hij weer te gaan spelen rond om mijn mond. De glimlach ziet geen gevaar meer en wordt vriendjes met mijn gevoel, mijn hart. Een heerlijk gevoel bekruipt mij, een gevoel van vreugde en vrolijkheid. Het zilveren viooltje straalt mij tegemoet en neemt me volledig in beslag. Ik verdrink niet meer in mijn tranen, maar in de schoonheid van het werkelijk prachtige viooltje.
Wanneer ik dichter bij het viooltje kom, betast is het, heel voorzichtig. Even stopt mijn hart met kloppen en worden mijn longen leeggezogen door mijn verbazing en sluit ik mijn ogen. Als ik ze open, ligt een hele nieuwe wereld voor me open. Prachtige wateren en valleien op mijn nieuwe wegen.
Heel voorzichtig, om mijn mooie, nieuwe wereld niet te vertrappen, loop ik voetje voor voetje naar een beekje met water zo helder dat je jezelf kan zien. Als ik in het water kijk, zie ik de nieuwe ik; het zilveren viooltje heeft zich gemengd met mijn tranen. Mijn oude tranen en het sap van het viooltje zijn mijn nieuwe bloed geworden. Het zilver is achtergebleven in mijn poriën en laat me stralen!