Dat ene woord

[Yalena]

Dit heb ik even snel geschreven, omdat ik zin had om te schrijven. (: Het is een beetje raar en verwarrend, maar toch plaats ik het even hier, om feedback te krijgen.
Enjoy. (:

---------------------

Ze noemden het pas problematisch toen ik al in een verre, verre fase zat. Ze hadden het niet gezien... zeiden ze. Maar ik wist zeker dat ze het gezien hadden. Soms, als ze dachten dat ik niet keek, zag ik hen gluren, wijzen. Lachen en gniffelen. En één zeldzame keer kreeg ik een blik vol afschuw te zien. Maar deden ze er iets aan? Nee. Ik kon voor hun part wegrotten, en dat was dan ook precies wat ik deed.

In mei begon het. Toen begon ik er niets aan te doen, maar toen startte hetgene dat de reden was voor mijn gedrag. Ze wilden me ziek. Ze kregen me ziek. Ze kregen zelfs meer; ze kregen me halfdood.

Jake had me enorm gekwetst, en het was precies zijn bedoeling geweest. Hij had me gevraagd, nog eens, nog eens, tot ik het deed. Tot ik bezweek voor zijn charme’s. Ik had ze van tevoren nog nooit gezien, en ik weet zeker dat hij ze ook nog nooit had láten zien. Maar nu deed hij zijn best, want het plan zat in zijn hoofd. Het zou uitgevoerd worden, koste wat het kost.
Het kostte hem slechts enkele glimlachen.
Het kostte me mijzelf.

Juni. Toen deelde hij de eerste slag uit, tevens de genadeslag. Hij maakte het uit met de koele woorden: ‘Ik wilde eens weten hoe populair je zou zijn als je met mij ging, of je daarna terug gepest zou worden en of je goed kon zoenen. Jammer van dat laatste... het was véél beter dan verwacht. Zonde.’
Hij liep weg, en nog geen minuut later was mijn tas al verdwenen. Ik had me nog nooit zo verraden gevoeld. Ik zwoer wraak, aanvankelijk, maar die eed verwierp ik. Ik zou niet zo laag gaan doen als hen. Ik zou hen plezieren.
Eerst plezieren, dan zou ik toeslaan. Ik zou hún leventjes eens verpesten.

Na de zomervakantie kwam ik terug op school. Voor één keer had ik zin in de eerste dag. Wat zouden ze zeggen? Wat zouden ze doen? Zouden ze stoppen? Ik had een korte broek aangedaan, en een shirtje met korte mouwen. Ze móésten het zien!
Maar dat deden ze niet. Ze jouwden me uit of negeerden me, maar ik zag geen starende blikken of ongeloof. Die kwamen pas later, toen het al te laat was.

‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg Jake streng, maar hij lachte toch.
‘Jullie hebben gelijk,’ zei ik, de kans grijpend om eindelijk deel twee van mijn plan uit te voeren. ‘Ik ben zó lelijk, zó dik... Ik probeer er wat aan te doen.’
‘Gaat je toch niet lukken. Hoe lang doe je het al?’
‘Zo’n tweeënhalf maand.’
‘Zie je? Je bent nog steeds moddervet.’

Zo ging ik een half jaar door, tot ik flauwviel. En flauwviel. En flauwviel. Pas na twee weken van flauwvallen, vonden mijn ouders het de moeite me naar de dokter te brengen. Ik beantwoordde gedwee de vragen die ze me stelde terwijl ze me onderzoekend aankeek. ‘Eet je gezond?’ vroeg ze. Daar had je hem. Ik zweeg. Ik had hem niet zien aankomen. Nu zouden ze me vanalles vragen, me gaan controleren. ‘Ja,’ zei ik dapper, sterk, maar ze had mijn aarzeling opgemerkt. Ik moest een gesprek onder vier ogen met haar aangaan.
‘Charlotte...’ zei ze, en ik dacht dat het smekend klonk.
‘Mevrouw Kinsman,’ knikte ik. Ze moest niet denken dat we vriendinnen werden. Ik kende haar niet, zij mij niet, en dat laatste zou vooral nooit gebeuren.
Het was mijn wraak, die mocht ze me niet afnemen! Het was van mij. Van mij. Voor mij. En voor niemand anders.
‘Ja, ik eet gezond. Ik weeg gezond. Ik ben normaal. Normaal!’ zei ik en ik stond op. ‘En moest het je interesseren... doe geen moeite om een volgende afspraak te maken. Mijn ouders komen toch niet... En ik al evenmin.’ Met die woorden verliet ik de praktijk en bezegelde ik mijn lot.

Dagen. Weken. Maanden. Hoe konden ze zo op elkaar lijken dat ik alles besef van tijd kwijt was? Zelfs een kalender of klok kon me niet meer redden. Ik hoorde en voelde alleen het grommen van mijn buik. Ik zag alleen het vet aan mijn lichaam.
En waarom?
Jake zei niets. Cathrina keek niet. Jana zei dat ik dik was.
Ze gingen simpelweg niet in op het aanbod me te pesten, uit te lachen. Het werd hun aangeboden, kom op! Wisten ze dat dit mijn wraak was? Waren ze van plan mij de doodsteek te geven?
Het antwoord werd me snel duidelijk. Of nee, het kwam bovendrijven. Ik wist het al die tijd, maar verdong het naar de diepte. Nu zat het aan een touwtje, en kon het niet meer zinken. Het antwoord was simpelweg: ja.

Toen niemand het zag kwam Jake naar me toe. Ik was al dagen, weken of maanden niet meer naar school geweest, en nu kwam hij me irriteren? Ik zat op het schommeltje in het speelpleintje in het park. ‘Waarom doe je dit?’ vroeg hij. Ik merkte een spoortje schuldbewustheid, heel klein. Óf heel goed verstopt.
‘Waarom?’ snauwde ik sarcatisch. ‘Ja, waarom? Ik heb toch het droomleven?’
‘Oké, ik wéét dat we soms iets te ver...’
‘Iets te ver?’ gilde ik. ‘Iets – te – ver? Wie hou je voor de gek?’
Hij haalde enkel een pakje uit zijn tas. ‘Eet op,’ zei hij. ‘Nu.’
‘Nee.’ Ik keek hem ijskoud aan.
‘Je moet. Ik wil je niet dood.’
‘O nee?’
‘Nou ja, ik wil niet dat het door mij komt.’
‘Dat helpt,’ zei ik, en ik sloeg de zilverfolie uit zijn handen. Ik trok mijn shirt op zodat hij mijn ribben kon tellen. Toen liep ik weg.

Hij ving me op toen ik de fatale val maakte. Hij zorgde dat ik werd opgenomen. Dat stak me. Het stak me niet dat hij me naar het ziekenhuis bracht, maar dat hij iets deed dat áárdig bedoeld was. Na dagen, weken, maanden, wist ik dat ik gewonnen had. Zijn gezicht was bleek van de stress, en hij had enorme wallen. De knappe, mooie, pestende Jake was weg.

Net als ik. Dat ene woord, dat éne simpele woord, zorgde dat ik neerkeek ik op hem, zorgde dat ik zag hoe hij mijn levenloze lichaam in zijn armen hield en bittere tranen huilde.
Dat ene woord had gezorgd dat ik mijn wraak had gekregen, mijn rust verdiend. Dat ene woord had gezorgd dat ik vrij kon zijn.
Dat ene woord.