Laura schreef:Zelf geloof ik bijvoorbeeld ook niet in Char of Cher of hoe ze eigenlijk ook heet.
Nee, ik ook totaal niet. Ze noemt gewoon het hele alfabet op en dan komt ze vanzelf wel een keer bij de goede voorletter uit. Zijn de mensen die bij haar in de show komen dan dom? Misschien een beetje. Maar het gaat er vooral om dat ze het graag
willen geloven. En dan lijkt het echt.
S.A.M. schreef:Ik vraag me altijd af: waarom zou je het willen proberen?
Is dat zucht naar experimenten? Is dat grenzen willen verleggen? Het lijkt mij vooral zinloos.
Ik zal niet zeggen dat er niets uit voort kan komen, maar nooit iets positiefs, dunkt me. Of zie ik daar iets over het hoofd? Wat is de positieve kant van geestontmoetingen?
Of ben je allang blij dat als het werkt dat je een ervaring rijker bent? Dat is dan een arrogante, egocentrische wijze van ertegen aan kijken, want dan gaat het je puur om eigen status ten opzichte van anderen of om eigen ontwikkeling ten koste van anderen.
Stel dat je een geest 'aan de lijn' krijgt, wat dan? Ga je vragen of je overleden mensen mag spreken? Dat lijkt me oude wonden openrijten en voornamelijk in het verleden leven en je onttrekken aan het heden. Het wordt dan een pijnlijke ervaring, emotioneel gezien.
Ik vind het een zorgwekkende ontwiikkeling dat jonge mensen tegenwoordig dit soort zaken opzoeken, niet wetende waar ze mee bezig zijn. Dat neigt naar zelfdestructieve opwellingen. Als ik nog verder, verlies ik mijn geduld, dus hier laat ik het even bij.
De reden was vooral om te kijken of er überhaupt iets zou gebeuren. Natuurlijk gebeurde er niets. Dat had ik al wel verwacht, mijn vrienden en ik zijn daar veel te nuchter voor. Als we spoken hadden willen zien, hadden we er open voor moeten staan. Maar we geloofden het van het begin al niet.
Wat je andere commentaar betreft: overdrijven is ook een vak. 'Zelfdestructieve opwellingen'? Ze draaien een glaasje rond op een stuk karton waar een machine in een fabriek nummertjes en lettertjes op heeft gedrukt. Ga je daar dood aan?
Het boek 'Tussen Waarheid en Waanzin' meldt er het volgende over: (er wordt gesproken over een plankje, in plaats van een glas.)
'Het is de bedoeling dat men alleen of (tijdens een seance) met meerdere personen een vinger op het plankje legt, of dat een medium haar vingers erop plaatst. De aanwezigen stellen vervolgens een vraag, waarna men het plankje over de ondegrond laat zwerven. Mochten de opeenvolgende letters iets zinnigs opleveren (hetgeen niet altijd het geval is, maar soms tot verbazing van de deelnemers kan gebeuren) dan moet men maar aannemen dat een geest de vingers stuurt en zo voor het antwoord zorgt.
Enige oefening in deze kan geen kwaad. Dit schijnbaar buiten de wil van de aanwezigen (of van het medium) ontstaan van woorden en zinnen, wordt vaak veroorzaakt door de (onbewuste) wil van een of meerdere aanwezigen die al een mening hebben over wat het antwoord moet worden (ideomotor-effedct, Carpenter). De anderen kijken dan vaak in eerste instantie verbaasd toe en werken uiteindelijk (als eenmaal duidelijk is wat het antwoord gaat worden) onbewust mee.'
Ik heb sterk de neiging om me bij deze verklaring aan te sluiten. Aangezien mijn vrienden en ik het helemaal niet geloofden, gebeurde er ook niks.