1
“Wou je meteen naar huis, Babs? Sam en ik fietsen nog even naar het Terrein. Ga je mee?”
Nico kruist zijn armen voor zijn borst en kijkt Babs afwachtend aan. Ze haalt wat hulpeloos haar schouders op. Sam en Nico zijn haar lievelingsneven. Sam is even oud als zij, Nico een jaar ouder. De broers zien er leuk uit, staan altijd klaar om elkaar te helpen en zijn geestig. Sam is volmaakt, Nico een driftkikker. Als hij het op zijn heupen krijgt, kun je maar beter uit zijn buurt blijven. Dat driftige is het enige was Babs nogal eens ergert. Voor het overige zijn Sam en Nico de fijnste kameraden die een meisje van elf zich kan wensen.
“Ik heb afgrijselijk veel huiswerk,” zucht ze. “Als ik naar het Terrein kom, blijf ik daar weer hangen en ze vinden het thuis vast niet goed als ik…”
Sam pakt haar bij een arm. “Dan rijden we toch eerst bij ons langs. Om ma te vragen of ze even opbelt. Als ze zegt dat je nog een poosje in het gezelschap van je geliefde neven wilt blijven, is dat voor haar zus dik in orde. Oké?”
Babs knikt.
“Oké!”
Kinderen uit de buurt komen regelmatig naar het Terrein. De jongsten spelen er verstoppertje, wie al wat ouder is, probeert er zijn mountainbike uit, laat zich op zijn skateboard van de glooiende helling glijden of zit gewoon in het gras naar de anderen te kijken. Telkens opnieuw belooft de burgemeester dat het Terrein een parkje zal worden, maar het blijft bij beloften.
Babs heeft gemerkt dat de broers er steeds vaker komen en vandaag verklapt Sam haar de reden. Hij wacht tot Nico hen inhaald en komt dan naast Babs rijden.
“Ik doe het voor Nico,” zegt hij. “Hij is verliefd op Leah. Je weet wel, dat donkere meisje met haar mooie ogen. Ze komt hier bijna elke dag. Samen met een buurjongetje, waar ze af en toe op let.”
Babs knikt. Leah komt uit India, heeft Nico haar eens verteld. Als baby werd ze geadopteerd door een kinderloos stel. Ze is nu elf en zit bij Nico in klas.
“Dat wist ik niet, Sam,” zegt Babs. “Dat Nico het van Leah te pakken heeft, bedoel ik. Maar ik vind het helemaal niet raar. Leah lijkt me heel aardig.”
Nico staat bij het Terrein op hem te wachten.
“Waarover hadden jullie het?” wilt hij weten.
Babs lacht plagerig. “Over een meisje dat in je klas zit. Het schijnt dat je haar wel ziet zitten. Haar naam is…” Ze doet alsof ze nadenkt. “Haar naam is eh…”
“Ze heet Leah! Ik begrijp het al! Dat vervelende broertje van me heeft zijn mond weer eens niet kunnen houden! Ik zal hem eens…”
“Houd je gemak, Nico. Leah staat daar, bij het groepje.”
Babs maakt een trechter van haar hand, houdt die voor haar mond en doet of ze verslaf geeft van een belangrijke gebeurtenis. “Opgelet, dames en heren. Het verblindend mooie meisje Leah kijkt naar ons. Ze zegt iets tegen iemand die naast haar staat. En nu… nu wordt het heel erg spannend, nu komt de zogenaamde Leah deze richting uit!”
“Houd op, Babs!” sist Nico. “Houd op of je krijgt er spijt van!” Onmiddellijk daarna draait hij zich met een brede glimlach om. “Hoi, Leah! Het is hier beter dan in dat duffe klaslokaal, hè?”
Babs grijnst.
“Sam? Zullen we drie keer rond het plein racen en zien wie als eerste bij de blauwe brievenbus is? De heer Nico kunnen we maar beter met rust laten. Die heeft andere dingen aan zijn hoofd dan rondjes rijden met zijn fiets.”
“Als je dat maar weet!” Gromt Nico.
Zonnebloemen en een ring
Hey Sam is mijn karakter...!!!
Verder een leuk verhaal
Verder een leuk verhaal
2
Er zijn dagen dat Babs, Nico en Sam elkaar hooguit een uurtje zien. Babs gaat naar een andere school dan de broers en de dagen zijn te kort om alles te doen wat je gepland hebt. Maar in het weekend zijn ze zoveel mogelijk bij elkaar en amuseren ze zich rot.
Babs’ moeder kookt prima. Toch eet Babs ’s zaterdags het liefst bij haar neven, als het even kan. Want die dag kookt oom Geert. Hij gebruikt gewoon wat hij in de koelkast vindt en het resultaat is vaak een maaltijd waar het haar van een kok overeind zou koken, maar Babs geniet ervan.
Ook vandaag is het zo. Als ze binnenkomt, is oom Geert in volle actie. Tante Els ligt opgevouwen op de bank met een boek naast zich.
“Mooi boek, tante Els?”
“Ik denk het wel, Babs. Ik heb zo weinig fut dat ik alleen de even bladzijden gelezen heb. Om de oneven te lezen moest ik me oprichten.”
Tante els rekt zich uit.
“Kan ik helpen Geert?”
“Je zou het kruiswoordraadsel in de krant kunnen bekijken. Als gewoonlijk is het bij de beesten af, zo moeilijk. Maar de prijzen zijn om te watertanden. Allemaal spullen om in de tuin te werken. Als het ons een beetje meezit en we een huis met een flinke tuin kunnen vinden, zullen die dingen ons enorm van pas komen. Het zou leuk zijn als we het kruiswoordraadsel samen konden oplossen. Ik…”
Babs luistert niet meer. Een huis met een flinke tuin? Hoezo? Ze gaat achter Sam staan en knijpt hem.
“Kom mee naar buiten!” fluistert ze als hij “Au!” gilt.
“Nico en ik hebben er gisteravond ook pas voor het eerst over gehoord,” zegt hij als ze hem even later “Wat heeft dat van dat nieuwe huis te betekenen?” toegeschreeuwd heeft.
In het piepkleine tuintje gaan ze op de bank zitten en Sam vertelt wat hij weet.
“Zo goed als niks dus. Ma en Pa hebben het er samen waarschijnlijk al uitgebreid over gehad. Gisteravond pas zei ma ineens dat we hier misschien niet blijven wonen.” Hij haalt diep adem en kijkt recht in haar ogen. “Ze willen meer groen, meer rust, dichter bij mama’s werk. Dat is voorlopig alles wat ik weet.”
Oom Geert roept hen naar binnen.
Babs eet met lange tanden.
Ze zitten nog aan tafel als Babs’ ouders binnenkomen.
Tante Emmy is jarig en ze willen tegen vier uur bij haar zijn. Ze is een tante van Babs’ moeder en dus stokoud. Ze woont zowat aan de andere kant van het land, maar als ze jarig is, gaan Babs en haar ouders op bezoek.
Babs moet meteen te de auto in. Om het nog met Sam over de dreigende verhuizing te hebben, er is geen tijd meer. Met ogen die staren maar niets zien, zit Babs op de achterbank. Het leven zou er binnenkort wel eens heel anders uitzien voor haar. Een leven zonder Sam en Nico, ze kan het zich nauwelijks voorstellen.
Oké, zonder hen is natuurlijk overdreven. Oom Geert en tante Els verhuizen niet naar een ver land. Ze willen alleen maar dichter bij tante Els’ kantoor gaan wonen. En in het groen, wat dat ook mag betekenen. Maar tot nu toe hebben Babs en haar neven in elkaars handbereik geleegd. Ze kan zich dan ook niet voorstellen dat ze het gezelschap van de broers misschien zal moeten missen. Ze schopt tegen de rug van de voorbank en mompelt een verwensing. Haar moeder draait zich naar haar om en vraagt wat er scheelt.
“Niks, ma,” zegt Babs.
Thuis heeft ze nog geen woord over de verhuisplannen van oom Geert en tante Els gehoord. Daar weten ze blijkbaar nog van niets. Ze kan dan ook maar beter haar mond houden. Hoe minder erover gepraat wordt, hoe groter de kans dat het allemaal nog afgeblazen wordt.
Er zijn dagen dat Babs, Nico en Sam elkaar hooguit een uurtje zien. Babs gaat naar een andere school dan de broers en de dagen zijn te kort om alles te doen wat je gepland hebt. Maar in het weekend zijn ze zoveel mogelijk bij elkaar en amuseren ze zich rot.
Babs’ moeder kookt prima. Toch eet Babs ’s zaterdags het liefst bij haar neven, als het even kan. Want die dag kookt oom Geert. Hij gebruikt gewoon wat hij in de koelkast vindt en het resultaat is vaak een maaltijd waar het haar van een kok overeind zou koken, maar Babs geniet ervan.
Ook vandaag is het zo. Als ze binnenkomt, is oom Geert in volle actie. Tante Els ligt opgevouwen op de bank met een boek naast zich.
“Mooi boek, tante Els?”
“Ik denk het wel, Babs. Ik heb zo weinig fut dat ik alleen de even bladzijden gelezen heb. Om de oneven te lezen moest ik me oprichten.”
Tante els rekt zich uit.
“Kan ik helpen Geert?”
“Je zou het kruiswoordraadsel in de krant kunnen bekijken. Als gewoonlijk is het bij de beesten af, zo moeilijk. Maar de prijzen zijn om te watertanden. Allemaal spullen om in de tuin te werken. Als het ons een beetje meezit en we een huis met een flinke tuin kunnen vinden, zullen die dingen ons enorm van pas komen. Het zou leuk zijn als we het kruiswoordraadsel samen konden oplossen. Ik…”
Babs luistert niet meer. Een huis met een flinke tuin? Hoezo? Ze gaat achter Sam staan en knijpt hem.
“Kom mee naar buiten!” fluistert ze als hij “Au!” gilt.
“Nico en ik hebben er gisteravond ook pas voor het eerst over gehoord,” zegt hij als ze hem even later “Wat heeft dat van dat nieuwe huis te betekenen?” toegeschreeuwd heeft.
In het piepkleine tuintje gaan ze op de bank zitten en Sam vertelt wat hij weet.
“Zo goed als niks dus. Ma en Pa hebben het er samen waarschijnlijk al uitgebreid over gehad. Gisteravond pas zei ma ineens dat we hier misschien niet blijven wonen.” Hij haalt diep adem en kijkt recht in haar ogen. “Ze willen meer groen, meer rust, dichter bij mama’s werk. Dat is voorlopig alles wat ik weet.”
Oom Geert roept hen naar binnen.
Babs eet met lange tanden.
Ze zitten nog aan tafel als Babs’ ouders binnenkomen.
Tante Emmy is jarig en ze willen tegen vier uur bij haar zijn. Ze is een tante van Babs’ moeder en dus stokoud. Ze woont zowat aan de andere kant van het land, maar als ze jarig is, gaan Babs en haar ouders op bezoek.
Babs moet meteen te de auto in. Om het nog met Sam over de dreigende verhuizing te hebben, er is geen tijd meer. Met ogen die staren maar niets zien, zit Babs op de achterbank. Het leven zou er binnenkort wel eens heel anders uitzien voor haar. Een leven zonder Sam en Nico, ze kan het zich nauwelijks voorstellen.
Oké, zonder hen is natuurlijk overdreven. Oom Geert en tante Els verhuizen niet naar een ver land. Ze willen alleen maar dichter bij tante Els’ kantoor gaan wonen. En in het groen, wat dat ook mag betekenen. Maar tot nu toe hebben Babs en haar neven in elkaars handbereik geleegd. Ze kan zich dan ook niet voorstellen dat ze het gezelschap van de broers misschien zal moeten missen. Ze schopt tegen de rug van de voorbank en mompelt een verwensing. Haar moeder draait zich naar haar om en vraagt wat er scheelt.
“Niks, ma,” zegt Babs.
Thuis heeft ze nog geen woord over de verhuisplannen van oom Geert en tante Els gehoord. Daar weten ze blijkbaar nog van niets. Ze kan dan ook maar beter haar mond houden. Hoe minder erover gepraat wordt, hoe groter de kans dat het allemaal nog afgeblazen wordt.
Grappig, ook mijn tante heet Els...
Allen heet haar man Henk ipv Geert
Verder vind ik de diepgang mooi in het verhaal, moi omschreven allemaa, ga zeker door
Allen heet haar man Henk ipv Geert
Verder vind ik de diepgang mooi in het verhaal, moi omschreven allemaa, ga zeker door
3
De jarige is niet in haar zin. Als je er een rit van anderhalf uur voor over hebt om iemand te komen feliciteren die nog ouder wordt dan ze al was, verwacht je op zijn minst dat de jarige laat merken dat ze de inspanning waardeert. Nu, dat doet tante Emmy mooi niet. Ze mokt. Waarom ze dat doet, krijgen we niet te horen.
“Niet op letten, dat gaat wel over,” fluistert Babs’ moeder.
Babs zucht. Als ze niet gauw iets te doen heeft, valt ze vast in slaap. Ze hebben taart meegebracht, ze zal de tafel maar eens dekken. Waar staan hier de borden ook weer?
Uren later, onderweg naar huis, zit Babs beduusd naar haar hand te kijken. Mensen, vooral oude, zijn onvoorspelbaar. Stond tante Emmy’s gezicht het eerst uur grimmig, nadat ze een stevige portie taart naar binnen gewerkt had, werd de blik in haar ogen een beetje vriendelijker. Ook een beetje beneveld, maar dat kwam door de glazen porto die ze bij de taart dronk.
Tante Emmy vertelde over een valpartij van een buurvrouw. Ze zwaaide daarbij met haar handen en Babs keek ernaar.
“Je krijgt hem,” zei tante Emmy ineens.
Het duurde even, maar toen Babs doorhad wat ze bedoelde, werd ze vuurrood. Even later hielden tante Emmy’s vingers Babs’ linkerhand in een stevige greep en schoof ze een gigantische ring om haar middelvinger.
“Ik weet dat je hem mooi vindt. Da vorige keer zat je er ook naar te staren.”
Hoe komt ze erbij? Dacht Babs. Ik moet geen ring!
In de auto barstte ze meteen los.
Nu zit haar vader nog steeds te lachen in het spiegeltje, maar haar moeder denkt dat ze nog wel van gedachte zal veranderen.
“Het is niet zomaar een ring,” zegt ze. “Hij is van goud en de steen is een saffier. Ik vind het heel ontroerend dat je hem van tante Emmy gekregen hebt.”
“Jij draagt ook nooit een ring, ma,” zeurt Babs. “Ik wil hem niet hebben. Ik geef hem weg aan iemand die hem mooi vindt…”
Maar haar moeder gaat daar niet meer op in.
Babs leunt tegen het raampje. Was ze maar thuis, op haar eigen kamer!
De jarige is niet in haar zin. Als je er een rit van anderhalf uur voor over hebt om iemand te komen feliciteren die nog ouder wordt dan ze al was, verwacht je op zijn minst dat de jarige laat merken dat ze de inspanning waardeert. Nu, dat doet tante Emmy mooi niet. Ze mokt. Waarom ze dat doet, krijgen we niet te horen.
“Niet op letten, dat gaat wel over,” fluistert Babs’ moeder.
Babs zucht. Als ze niet gauw iets te doen heeft, valt ze vast in slaap. Ze hebben taart meegebracht, ze zal de tafel maar eens dekken. Waar staan hier de borden ook weer?
Uren later, onderweg naar huis, zit Babs beduusd naar haar hand te kijken. Mensen, vooral oude, zijn onvoorspelbaar. Stond tante Emmy’s gezicht het eerst uur grimmig, nadat ze een stevige portie taart naar binnen gewerkt had, werd de blik in haar ogen een beetje vriendelijker. Ook een beetje beneveld, maar dat kwam door de glazen porto die ze bij de taart dronk.
Tante Emmy vertelde over een valpartij van een buurvrouw. Ze zwaaide daarbij met haar handen en Babs keek ernaar.
“Je krijgt hem,” zei tante Emmy ineens.
Het duurde even, maar toen Babs doorhad wat ze bedoelde, werd ze vuurrood. Even later hielden tante Emmy’s vingers Babs’ linkerhand in een stevige greep en schoof ze een gigantische ring om haar middelvinger.
“Ik weet dat je hem mooi vindt. Da vorige keer zat je er ook naar te staren.”
Hoe komt ze erbij? Dacht Babs. Ik moet geen ring!
In de auto barstte ze meteen los.
Nu zit haar vader nog steeds te lachen in het spiegeltje, maar haar moeder denkt dat ze nog wel van gedachte zal veranderen.
“Het is niet zomaar een ring,” zegt ze. “Hij is van goud en de steen is een saffier. Ik vind het heel ontroerend dat je hem van tante Emmy gekregen hebt.”
“Jij draagt ook nooit een ring, ma,” zeurt Babs. “Ik wil hem niet hebben. Ik geef hem weg aan iemand die hem mooi vindt…”
Maar haar moeder gaat daar niet meer op in.
Babs leunt tegen het raampje. Was ze maar thuis, op haar eigen kamer!
Zo'n ring kan hel veel waarde hebben, maar pasop latere leftijd.
Als ik haar was had ik hem opgeborgen en allen gedragen als je naar die tante gaat. ooit zie je de waarde van zo'n oude ring in
Als ik haar was had ik hem opgeborgen en allen gedragen als je naar die tante gaat. ooit zie je de waarde van zo'n oude ring in
4
Het heeft de laatste tijd veel geregend, maar ineens is het weer zomer. Babs is daar blij om. Ze houdt van de warmte. Als de zon schijnt, voelt ze zich heel anders dan als het regent. Misschien heeft ze dat wel van haar Spaanse oma. Het enige wat haar niet lekker zit, zijn de verhuisplannen van oom Geert en tante Els. Ze heeft er nu ook thuis over gepraat (ze kon niet langer zwijgen) en haar moeder zou het doodjammer vinden als haar zus niet meer in de buurt zou wonen. “Maar het is haar leven, Babs,” besloot ze. “We kunnen alleen maar afwachten.”
Babs vraagt haar neven geregeld of ze al iets meer te weten gekomen zijn, maar dat is niet het geval.
“Gisteren hebben Nico en ik gezegd dat we liever hier blijven wonen,” zegt Sam. “We hebben ons best gedaan. Hun uitgelegd dat we hier onze vrienden hebben. Dat het niet deugt van school te veranderen. Toen we zwegen zeiden ze dat er nog niks vaststaat. Ze denken er nog over na, zei ma.”
Ze zitten met zijn drieën op de rand van het zwembassin van de buren. Aardige mensen zijn dat, die maar weinig thuis zijn. De broers mogen hier zo vaak komen zwemmen als ze willen.
Nico stampt in het water.
“Dat ze erover nadenken, is al erg genoeg. Ik word er zenuwachtig van.”
Babs blaast een druppel van haar neus.
“Daar heb je Leah,” zegt ze.
De broers kijken in de richting van de straat en Nico staat op. Sam knipoogt naar Babs en ze glimlacht.
Leah heeft geen erg in Babs en haar neven. Ze loopt ergens aan te denken. Aan iets ernstigs, want haar mond is een dunne streep en haar donkere ogen staren. Nico beweegt niet. Hij kijkt haar na tot ze uit het zicht verdwijnt. Dan gaat hij opnieuw zitten en zucht.
“Gisteren was dat kreng van een Daisy die arme Leah weer aan het pesten. Als ze daar niet heel gauw mee ophoudt, doe ik haar nog eens wat aan.”
Babs kijkt zijdelings naar zijn gezicht. Hij meent wat hij zegt. Bleek, met opeengeklemde lippen en ogen die van woede heel donker, haast zwart zijn geworden, zit hij voor zich uit te staren.
Sam staat op.
“Laten we naar huis gaan. Ik heb een tekening gemaakt. Ons huis van de weg af gezien. Nico en ik zitten op de bank” Hij kucht zijn verlegenheid weg. “Jij krijgt de tekening, Babs. Om naar te kijken als ma en pa voor verhuizen kiezen.”
Sam is heel goed in tekenen. Babs weet dat ze blij hoort te zijn met zijn aanbod, maar ze voelt zich bedrukt. Terwijl ze naar het hek lopen, zegt ze dat ze van nu af aan zo weinig mogelijk over de dreigende verhuizing wil horen.
“Zolang je er niet over praat, lijkt het iets wat niet gaat gebeuren. Woorden maken dichten echt.”
Ze gluurt naar het gezicht van haar neven, maar die vinden wat ze zegt niet belachelijk. Ze knikken.
“Wie het eerst thuis aan de voordeur is!”
Nico begint meteen te hollen.
“Als je het zo doet, win je natuurlijk altijd!” schreeuwt Sam hem achterna. “Je begon al te rennen voor we verstaan hadden wat je zei!”
Dan zet hij het ook op een lopen.
“Die arme Leah! Ze is veel te aardig, ze laat Daisy maar begaan. Doet of ze niet hoort wat dat kreng over haar zegt. Als er nu een reden was, als Leah vervelend was of zo, maar ze is een schat. Ze…”
Sam maakt een grimas.
“Help, daar gaan we weer! Wanneer houd je er eindelijk eens over op, Nico! Iedereen vindt Leah aardig, Daisy staat helemaal alleen met dat pesten van haar. Binnenkort is ze het vast beu en dan krijgt ze er wel genoeg van.”
“Nee, hoor! Daisy heeft een rotkarakter! Ze zal telkens opnieuw beginnen!”
Het is woensdag en ze komen uit school. Zoals ze wel vaker doen, hebben ze in de Middenstraat op elkaar gewacht. Nico trapt een bierblikje plat en schopt het meters ver weg.
“Mijn boze broertje is weer op dreef!” lacht Sam.
“Je lacht me toch niet uit, hè?”
Rustig, te rustig kijkt Nico zijn broer aan.
“Toe, jongens…”
Babs hoort het zelf, haar stem klinkt schril. Op een woedende Nico zit ze echt niet te wachten. Het lukt haar te glimlachen.
“Ma is thuis. Ze heeft me friet beloofd. Ik ben weg, jongens!”
Het heeft de laatste tijd veel geregend, maar ineens is het weer zomer. Babs is daar blij om. Ze houdt van de warmte. Als de zon schijnt, voelt ze zich heel anders dan als het regent. Misschien heeft ze dat wel van haar Spaanse oma. Het enige wat haar niet lekker zit, zijn de verhuisplannen van oom Geert en tante Els. Ze heeft er nu ook thuis over gepraat (ze kon niet langer zwijgen) en haar moeder zou het doodjammer vinden als haar zus niet meer in de buurt zou wonen. “Maar het is haar leven, Babs,” besloot ze. “We kunnen alleen maar afwachten.”
Babs vraagt haar neven geregeld of ze al iets meer te weten gekomen zijn, maar dat is niet het geval.
“Gisteren hebben Nico en ik gezegd dat we liever hier blijven wonen,” zegt Sam. “We hebben ons best gedaan. Hun uitgelegd dat we hier onze vrienden hebben. Dat het niet deugt van school te veranderen. Toen we zwegen zeiden ze dat er nog niks vaststaat. Ze denken er nog over na, zei ma.”
Ze zitten met zijn drieën op de rand van het zwembassin van de buren. Aardige mensen zijn dat, die maar weinig thuis zijn. De broers mogen hier zo vaak komen zwemmen als ze willen.
Nico stampt in het water.
“Dat ze erover nadenken, is al erg genoeg. Ik word er zenuwachtig van.”
Babs blaast een druppel van haar neus.
“Daar heb je Leah,” zegt ze.
De broers kijken in de richting van de straat en Nico staat op. Sam knipoogt naar Babs en ze glimlacht.
Leah heeft geen erg in Babs en haar neven. Ze loopt ergens aan te denken. Aan iets ernstigs, want haar mond is een dunne streep en haar donkere ogen staren. Nico beweegt niet. Hij kijkt haar na tot ze uit het zicht verdwijnt. Dan gaat hij opnieuw zitten en zucht.
“Gisteren was dat kreng van een Daisy die arme Leah weer aan het pesten. Als ze daar niet heel gauw mee ophoudt, doe ik haar nog eens wat aan.”
Babs kijkt zijdelings naar zijn gezicht. Hij meent wat hij zegt. Bleek, met opeengeklemde lippen en ogen die van woede heel donker, haast zwart zijn geworden, zit hij voor zich uit te staren.
Sam staat op.
“Laten we naar huis gaan. Ik heb een tekening gemaakt. Ons huis van de weg af gezien. Nico en ik zitten op de bank” Hij kucht zijn verlegenheid weg. “Jij krijgt de tekening, Babs. Om naar te kijken als ma en pa voor verhuizen kiezen.”
Sam is heel goed in tekenen. Babs weet dat ze blij hoort te zijn met zijn aanbod, maar ze voelt zich bedrukt. Terwijl ze naar het hek lopen, zegt ze dat ze van nu af aan zo weinig mogelijk over de dreigende verhuizing wil horen.
“Zolang je er niet over praat, lijkt het iets wat niet gaat gebeuren. Woorden maken dichten echt.”
Ze gluurt naar het gezicht van haar neven, maar die vinden wat ze zegt niet belachelijk. Ze knikken.
“Wie het eerst thuis aan de voordeur is!”
Nico begint meteen te hollen.
“Als je het zo doet, win je natuurlijk altijd!” schreeuwt Sam hem achterna. “Je begon al te rennen voor we verstaan hadden wat je zei!”
Dan zet hij het ook op een lopen.
“Die arme Leah! Ze is veel te aardig, ze laat Daisy maar begaan. Doet of ze niet hoort wat dat kreng over haar zegt. Als er nu een reden was, als Leah vervelend was of zo, maar ze is een schat. Ze…”
Sam maakt een grimas.
“Help, daar gaan we weer! Wanneer houd je er eindelijk eens over op, Nico! Iedereen vindt Leah aardig, Daisy staat helemaal alleen met dat pesten van haar. Binnenkort is ze het vast beu en dan krijgt ze er wel genoeg van.”
“Nee, hoor! Daisy heeft een rotkarakter! Ze zal telkens opnieuw beginnen!”
Het is woensdag en ze komen uit school. Zoals ze wel vaker doen, hebben ze in de Middenstraat op elkaar gewacht. Nico trapt een bierblikje plat en schopt het meters ver weg.
“Mijn boze broertje is weer op dreef!” lacht Sam.
“Je lacht me toch niet uit, hè?”
Rustig, te rustig kijkt Nico zijn broer aan.
“Toe, jongens…”
Babs hoort het zelf, haar stem klinkt schril. Op een woedende Nico zit ze echt niet te wachten. Het lukt haar te glimlachen.
“Ma is thuis. Ze heeft me friet beloofd. Ik ben weg, jongens!”
5
Na de middag komt Sam langs. Babs merkt meteen dat iets hem dwarszit. Ze moet dringend een paar nieuwe balpennen gaan kopen en vraagt of hij zin heeft om mee te gaan. “We gaan binnendoor. Via de Vierstraat en de Boterbloemgang komen we zo bij de winkel van Stoofs.”
Sam vindt het best. Onderweg vertelt hij dat zijn ouders aan de ontbijttafel weer over verhuizen begonnen.
“Ik weet dat we afgesproken hadden het er niet aldoor over te hebben, Babs, maar ze zijn minstens al twee huizen gaan bekijken. Waarschijnlijk zelfs meer, ze doen zoveel wat wij niet weten. En pa heeft het er op zijn werk blijkbaar iets over losgelaten. Gisteren kreeg hij een telefoontje van een broer van een collega. Ik hoorde alles, want ik was net in de buurt. Pa had het over drie slaapkamers en een badkamer en zo. Pas toen hij het terras beschreef, begreep ik dat hij het over ons huis had!”
“Je bedoelt dat ze het willen verkopen?”
“Als ze willen verhuizen, zullen ze wel moeten! Dacht je soms dat we er twee huizen op na kunnen houden?”
Babs zuigt haar onderlip naar binnen. De toestand ziet er ernstig uit.
“Kunnen we niks doen?”
Sam haalt zijn schouders op.
“Ik zou niet weten wat.”
Ze zijn door de Vierstraat gelopen. Het is daar opvallend rustig. Het lijkt wel of iedereen in huis bezig is. Ze staan op het punt de Boterbloemgang in te lopen als Babs plots blijft staan.
“Sam! Verdraaid! Het is Daisy! Nico heeft haar te pakken!”
Sam wist niet meteen wat ze bedoelt. Dan duwt hij een vuist tegen zijn mond, haalt diep en snuivend adem door zijn neus en holt naar de twee aan elkaar klittende gestalten toe. Drie tellen later staat Babs naast hem en ze sjorren net zo lang aan Nico’s stevige lichaam tot hij het dikke meisje loslaat.
“Zeg, kerel, heb je ze nog wel alle vijf bij elkaar? Waar ben je in ’s hemelsnaam mee bezig? Waar is dat goed voor, denk je? Hè? Zeg eens wat! Vertel broertje maar eens wat dat te betekenen heeft!”
Sam schopt tegen Nico’s benen. Die kreunt wel, maar maakt geen aanstalten om op te krabbelen. Pas als Sam zijn vuisten in Nico’s oksels stopt en hem zo overeind probeert te krijgen, gaat Nico zitten. Hij lacht.
Dikke Daisy kruipt kreunend op haar knieën. Haar enorme achterwerk in blauwe jeansrok komt omhoog en ze kermt als ze op haar ellebogen steunt.
Ik zou haar moeten helpen, denkt Babs.
Maar tegelijkertijd beseft ze dat zuchtende, kreunende meisje onsympathiek vindt en ze treuzelt.
“Een lafaard ben je! Meisjes in de rug aanvallen! Kun je wel, kereltje?”
Daisy trekt haar trui naar beneden, veegt met een zakdoek over haar gezicht en draait zich met een ruk om naar Sam.
“Mooie broer heb jij! Ik zou me schamen als ik familie van hem was! Denk maar niet dat ik het hierbij laat! Je hoort nog van me!” Dan gaat ze voor Nico staan en port met haar wijsvinger in zijn wang. “Je zult hier nog spijt van krijgen, kereltje! Zeg maar dat Daisy het gezegt heeft!”
Sam is woest.
“Dat was ongelofelijk stom van je, Nico! Je had haar een ongeluk kunnen slaan!”
Glimlachend en op zijn dooie gemak begint Nico het stof van zijn kleren te kloppen.
“Welnee, het leek me erger dan het was. Ik wist heus wel wat ik deed. Die meid had een lesje nodig. Ze heeft Leah een duw gegeven. Heel onverwachts. Leah struikelde en viel. Ik zag het toevallig. Leah liep gewoon op straat, samen met dat buurjongetje waar ze op let.”
“Ik wil nu eindelijk die balpennen wel eens gaan kopen!”
De jongens volgen Babs in de richting van de winkel. Sam zwijgend, Nico met een uitdagende grijns op zijn gezicht.
“Je bent de driftigste driftkikker van uren in het rond, Nico,” zegt Sam uiteindelijk. “Een fatsoenlijke jongen ranselt geen meisjes af.”
“Daisy is geen meisje,” glimlacht Nico. “Ze is een kreng!”
Na de middag komt Sam langs. Babs merkt meteen dat iets hem dwarszit. Ze moet dringend een paar nieuwe balpennen gaan kopen en vraagt of hij zin heeft om mee te gaan. “We gaan binnendoor. Via de Vierstraat en de Boterbloemgang komen we zo bij de winkel van Stoofs.”
Sam vindt het best. Onderweg vertelt hij dat zijn ouders aan de ontbijttafel weer over verhuizen begonnen.
“Ik weet dat we afgesproken hadden het er niet aldoor over te hebben, Babs, maar ze zijn minstens al twee huizen gaan bekijken. Waarschijnlijk zelfs meer, ze doen zoveel wat wij niet weten. En pa heeft het er op zijn werk blijkbaar iets over losgelaten. Gisteren kreeg hij een telefoontje van een broer van een collega. Ik hoorde alles, want ik was net in de buurt. Pa had het over drie slaapkamers en een badkamer en zo. Pas toen hij het terras beschreef, begreep ik dat hij het over ons huis had!”
“Je bedoelt dat ze het willen verkopen?”
“Als ze willen verhuizen, zullen ze wel moeten! Dacht je soms dat we er twee huizen op na kunnen houden?”
Babs zuigt haar onderlip naar binnen. De toestand ziet er ernstig uit.
“Kunnen we niks doen?”
Sam haalt zijn schouders op.
“Ik zou niet weten wat.”
Ze zijn door de Vierstraat gelopen. Het is daar opvallend rustig. Het lijkt wel of iedereen in huis bezig is. Ze staan op het punt de Boterbloemgang in te lopen als Babs plots blijft staan.
“Sam! Verdraaid! Het is Daisy! Nico heeft haar te pakken!”
Sam wist niet meteen wat ze bedoelt. Dan duwt hij een vuist tegen zijn mond, haalt diep en snuivend adem door zijn neus en holt naar de twee aan elkaar klittende gestalten toe. Drie tellen later staat Babs naast hem en ze sjorren net zo lang aan Nico’s stevige lichaam tot hij het dikke meisje loslaat.
“Zeg, kerel, heb je ze nog wel alle vijf bij elkaar? Waar ben je in ’s hemelsnaam mee bezig? Waar is dat goed voor, denk je? Hè? Zeg eens wat! Vertel broertje maar eens wat dat te betekenen heeft!”
Sam schopt tegen Nico’s benen. Die kreunt wel, maar maakt geen aanstalten om op te krabbelen. Pas als Sam zijn vuisten in Nico’s oksels stopt en hem zo overeind probeert te krijgen, gaat Nico zitten. Hij lacht.
Dikke Daisy kruipt kreunend op haar knieën. Haar enorme achterwerk in blauwe jeansrok komt omhoog en ze kermt als ze op haar ellebogen steunt.
Ik zou haar moeten helpen, denkt Babs.
Maar tegelijkertijd beseft ze dat zuchtende, kreunende meisje onsympathiek vindt en ze treuzelt.
“Een lafaard ben je! Meisjes in de rug aanvallen! Kun je wel, kereltje?”
Daisy trekt haar trui naar beneden, veegt met een zakdoek over haar gezicht en draait zich met een ruk om naar Sam.
“Mooie broer heb jij! Ik zou me schamen als ik familie van hem was! Denk maar niet dat ik het hierbij laat! Je hoort nog van me!” Dan gaat ze voor Nico staan en port met haar wijsvinger in zijn wang. “Je zult hier nog spijt van krijgen, kereltje! Zeg maar dat Daisy het gezegt heeft!”
Sam is woest.
“Dat was ongelofelijk stom van je, Nico! Je had haar een ongeluk kunnen slaan!”
Glimlachend en op zijn dooie gemak begint Nico het stof van zijn kleren te kloppen.
“Welnee, het leek me erger dan het was. Ik wist heus wel wat ik deed. Die meid had een lesje nodig. Ze heeft Leah een duw gegeven. Heel onverwachts. Leah struikelde en viel. Ik zag het toevallig. Leah liep gewoon op straat, samen met dat buurjongetje waar ze op let.”
“Ik wil nu eindelijk die balpennen wel eens gaan kopen!”
De jongens volgen Babs in de richting van de winkel. Sam zwijgend, Nico met een uitdagende grijns op zijn gezicht.
“Je bent de driftigste driftkikker van uren in het rond, Nico,” zegt Sam uiteindelijk. “Een fatsoenlijke jongen ranselt geen meisjes af.”
“Daisy is geen meisje,” glimlacht Nico. “Ze is een kreng!”
Ik vind het af en toe wel een beetje rommilig geschreven. Maar verde ris het wel een grappig verhaal.
Het is ook een rommelig verhaal Sebas 
Al die handelingen die tegelijkertijd gebeuren, en al die gevoelens, ...
Zo'n opgewonden gedoe van de 3
Al die handelingen die tegelijkertijd gebeuren, en al die gevoelens, ...
Zo'n opgewonden gedoe van de 3
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
6
Babs heeft boodschappen gedaan voor haar moeder. Op de terugweg fietst ze zonder erbij na te denken een zijstraat in, richting Terrein. Het kan. Ze heeft nog een zee van tijd voor ze thuis aan tafel gaan en in de boodschappentas zitten geen diepvriesproducten.
Het Terrein ligt er zo goed als verlaten bij. Sam is nergens te bespeuren, maar Nico is er. Babs doet haar fiets op slot en loopt naar hem toe.
“Hoe was het in de klas, Nico? Heeft Daisy nog iets gezegd?”
Hij glimlacht verstrooid.
“Alles prima. Daisy heeft geen kik gegeven. Niemand weet dat ik haar gisteren eventjes onder handen genomen heb.”
“Eventjes onder handen genomen? Man, je zat met je volle gewicht boven op haar! Ze kon niet meer bewegen! Wees maar blij dat Sam en ik toevallig in de buurt waren. Anders was je misschien nog een tijd doorgegaan. Je…”
“Ach, ik deed maar alsof. Ik wilde haar alleen maar even flink laten schrikken.”
Babs kijkt om zich heen en krijgt een schok. Met haar handen in de zakken van haar Sweater komt Daisy aanslenteren. Als ze hen ziet, blijft ze even staan en gaat dan in het gras zitten met haar gezicht naar hen toe. Ze glimlacht spottend.
Babs legt haar hand op Nicos arm.
“Daar heb je ons schatje. Erg bang ziet ze er in ieder geval niet uit. Nee, Nico, niet kijken. Doe gewoon alsof je geen erg in haar hebt. Als ze thuis gaat vertellen dat je haar tegen de grond gesmakt hebt, kun je aardig wat last krijgen. Dat mag niet meer gebeuren…”
Nico maakt een grimas.
“Daisy moet ophouden met Leah te pesten. Als ze ermee doorgaat, vraagt ze om echt een pak rammel. Wat ik gedaan heb, was een waarschuwing. Ik hoop dat ze het begrepen heeft.”
Hij kijkt Babs aan. Trots rechtop, zijn gezicht glanzend en zacht blozend is hij een van de knapste jongens die ze kent. Wat ze gisteren gezien heeft, begint al te vervagen.
“Ik denk dat ze het wel begrepen heeft,” knikt ze haast schuchter.
Babs heeft boodschappen gedaan voor haar moeder. Op de terugweg fietst ze zonder erbij na te denken een zijstraat in, richting Terrein. Het kan. Ze heeft nog een zee van tijd voor ze thuis aan tafel gaan en in de boodschappentas zitten geen diepvriesproducten.
Het Terrein ligt er zo goed als verlaten bij. Sam is nergens te bespeuren, maar Nico is er. Babs doet haar fiets op slot en loopt naar hem toe.
“Hoe was het in de klas, Nico? Heeft Daisy nog iets gezegd?”
Hij glimlacht verstrooid.
“Alles prima. Daisy heeft geen kik gegeven. Niemand weet dat ik haar gisteren eventjes onder handen genomen heb.”
“Eventjes onder handen genomen? Man, je zat met je volle gewicht boven op haar! Ze kon niet meer bewegen! Wees maar blij dat Sam en ik toevallig in de buurt waren. Anders was je misschien nog een tijd doorgegaan. Je…”
“Ach, ik deed maar alsof. Ik wilde haar alleen maar even flink laten schrikken.”
Babs kijkt om zich heen en krijgt een schok. Met haar handen in de zakken van haar Sweater komt Daisy aanslenteren. Als ze hen ziet, blijft ze even staan en gaat dan in het gras zitten met haar gezicht naar hen toe. Ze glimlacht spottend.
Babs legt haar hand op Nicos arm.
“Daar heb je ons schatje. Erg bang ziet ze er in ieder geval niet uit. Nee, Nico, niet kijken. Doe gewoon alsof je geen erg in haar hebt. Als ze thuis gaat vertellen dat je haar tegen de grond gesmakt hebt, kun je aardig wat last krijgen. Dat mag niet meer gebeuren…”
Nico maakt een grimas.
“Daisy moet ophouden met Leah te pesten. Als ze ermee doorgaat, vraagt ze om echt een pak rammel. Wat ik gedaan heb, was een waarschuwing. Ik hoop dat ze het begrepen heeft.”
Hij kijkt Babs aan. Trots rechtop, zijn gezicht glanzend en zacht blozend is hij een van de knapste jongens die ze kent. Wat ze gisteren gezien heeft, begint al te vervagen.
“Ik denk dat ze het wel begrepen heeft,” knikt ze haast schuchter.
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Stukken lekkerder om te lezen
Goed verhaal!
Ga vooral zo door!
Ga vooral zo door!
Ik leef onrustig en onzeker, tussen de liefde en de leegte.
7
Al was ze het niet van plan, er gat bijna geen dag voorbij zonder dat Babs aan een van de neven vraagt over nog nieuws is. Vandaag vraagt ze het aan Sam.
‘Soms lijkt het of alleen ma weg wil,” zucht hij. “Maar een andere keer wil pa en komt ma met bezwaren.” Tot Babs’ verbazing schiet hij ineens in de lach. “Heeft Nico je verteld van die mensen die kwamen aanbellen toen hij alleen thuis was? Nee? Nou, het waren een dikke man en een langere vrouw. Toen Nico opendeed, stak de vrouw net haar hand uit om opnieuw te bellen. Ze zei dat ze gehoord hadden dat het huis te koop stond en vroeg of ze de kamers mochten bekijken. Nico keek alsof hij het in Keulen hoorde donderen. “Te koop, mevrouw? Ons huis? Nee, hoor! Dat is een vergissing!” Toen deed hij alsof hem iets te binnen viel. “Misschien bedoelt u het huis van de Vervliets. Passerstraat vierentwintig. De Passerstraat is hier vlakbij. U loopt gewoon de straat uit en dan naar rechts…” Ze zouden eens gaan kijken, zei de vrouw. Passerstraat vierentwintig! Je weent toch wie daar woont, Babs? Nee? Dausy! Goed, hè?”
Babs glimlacht.
“Hoe kwam het dat die mensen dachten dat jullie huis te koop stond? Zover is het toch nog niet? Of wel?”
“Enkele dagen geleden kreeg pa toch telefoon van iemand van zijn werk. Wie weet, misschien weet de hele firma al dat hij erover denkt hier weg te gaan…”
De volgende dag zorgt Babs ervoor dat ze even met oom Geert alleen is.
“Oom? Nico en Sam wonen hier het allerliefst…”
Oom Geert haalt zijn schouders op.
“Die zonen van me lijken wel tachtig. Mensen die heel oud zijn, kunnen moeilijk aan een nieuwe omgeving wennen.
Sam en Nico zouden blij moeten zijn dat we naar iets anders uitkijken. Gezonde lucht, veel groen, een mooie buurt,…”
“Weg van hun school, weg van hun vrienden. Jij komt zo vaak op bezoek als je wilt en wij komen bij jullie langs. Dat blijft zoals het is.”
Hij zwijgt en zucht.
Hij twijfelt! Denkt Babs. Hij is er zelf niet zeker van of verhuizen wel zo verstandig is!
Die gedachte windt haar op. Misschien gaat het helemaal toch niet door. Misschien blijven ze wel hier…
Al was ze het niet van plan, er gat bijna geen dag voorbij zonder dat Babs aan een van de neven vraagt over nog nieuws is. Vandaag vraagt ze het aan Sam.
‘Soms lijkt het of alleen ma weg wil,” zucht hij. “Maar een andere keer wil pa en komt ma met bezwaren.” Tot Babs’ verbazing schiet hij ineens in de lach. “Heeft Nico je verteld van die mensen die kwamen aanbellen toen hij alleen thuis was? Nee? Nou, het waren een dikke man en een langere vrouw. Toen Nico opendeed, stak de vrouw net haar hand uit om opnieuw te bellen. Ze zei dat ze gehoord hadden dat het huis te koop stond en vroeg of ze de kamers mochten bekijken. Nico keek alsof hij het in Keulen hoorde donderen. “Te koop, mevrouw? Ons huis? Nee, hoor! Dat is een vergissing!” Toen deed hij alsof hem iets te binnen viel. “Misschien bedoelt u het huis van de Vervliets. Passerstraat vierentwintig. De Passerstraat is hier vlakbij. U loopt gewoon de straat uit en dan naar rechts…” Ze zouden eens gaan kijken, zei de vrouw. Passerstraat vierentwintig! Je weent toch wie daar woont, Babs? Nee? Dausy! Goed, hè?”
Babs glimlacht.
“Hoe kwam het dat die mensen dachten dat jullie huis te koop stond? Zover is het toch nog niet? Of wel?”
“Enkele dagen geleden kreeg pa toch telefoon van iemand van zijn werk. Wie weet, misschien weet de hele firma al dat hij erover denkt hier weg te gaan…”
De volgende dag zorgt Babs ervoor dat ze even met oom Geert alleen is.
“Oom? Nico en Sam wonen hier het allerliefst…”
Oom Geert haalt zijn schouders op.
“Die zonen van me lijken wel tachtig. Mensen die heel oud zijn, kunnen moeilijk aan een nieuwe omgeving wennen.
Sam en Nico zouden blij moeten zijn dat we naar iets anders uitkijken. Gezonde lucht, veel groen, een mooie buurt,…”
“Weg van hun school, weg van hun vrienden. Jij komt zo vaak op bezoek als je wilt en wij komen bij jullie langs. Dat blijft zoals het is.”
Hij zwijgt en zucht.
Hij twijfelt! Denkt Babs. Hij is er zelf niet zeker van of verhuizen wel zo verstandig is!
Die gedachte windt haar op. Misschien gaat het helemaal toch niet door. Misschien blijven ze wel hier…
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Hier bij ons.. JAH
misschien wel... misschien niet
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Lang geleden, maar nu toch een vervolgje
8
Nico is jarig en zoals dat de gewoonte is, mag hij een paar vrienden vragen. Hij heeft er nogal wat, kiezen is moeilijk.
“Je vergeet Leah toch niet?”
Babs kijkt heel ernstig en Nico heeft niet meteen door dat ze hem voor de gek houdt.
“Stomme Daisy houdt zich kalm,” fluistert hij. “Al dagenlang doet ze of ze Leah niet ziet. Ze broedt vast op een nieuw plan om Leah te pesten.”
Hij zwijgt.
“Wat?” vraagt Babs nieuwsgierig.
Hij haalt onwillig zijn schouders op.
“Tot nu toe deden de anderen gewoon tegen Leah. Maar de laatste tijd zijn er een paar met Daisy beginnen meedoen.
Niet echt. Ze lachen als Daisy iets raars over Leah zegt.”
“Ben je bang dat er binnenkort meer zullen zijn die Leah gaan plagen?”
Nico antwoordt niet. Zijn gezicht staat bezorgd. Er is nog een andere Nico dan die welke Babs kent. Een jongen die niet kan verdragen dat zijn vriendinnetje ongelukkig is en haar wil beschermen.
Babs legt haar arm om zijn schouders.
“Laten we er maar over zwijgen en aan je feestje denken. Ik mag toch ook komen?”
“Mogen?’ zegt Nico. “Je moet!”
Het weer is prachtig. Nico’s verjaardag kan gewoon in het tuintje gevierd worden. Oom Geert heeft vrij. Geholpen door zijn zonen heeft hij taarten gebakken, toastjes gesmeerd en glazen vol frisdrank geschonken, toastjes gesmeerd en glazen vol frisdrank geschonken. De genodigden brengen leuke cadeautjes mee.
Nico straalt. Hij lacht, maakt grapjes en geeft complimentjes. Als Leah verschijnt, pakt hij haar bij haar arm en brengt haar zo naar de anderen. Hij vindt haar aardig en dat mag iedereen weten.
Het feest is zowat een uur bezig als Daisy opduikt. De voordeur is opengebleven en ineens is ze er.
Een meisje geeft Nico een por.
“Daar heb je iemand die graag wil meedoen,” fluistert ze.
Nico kijkt op met een brede grijns en… verstijfd. Zwijgend staren hij en Daisy elkaar even aan, dan draait hij zich om. “Leah? Heb je hiervan al eens geproefd?”
Hij loopt naar het tafeltje met de hapjes, pakt een mini groentenburger van een bord en houdt die voor de mont van Leah.
“Mm! Heerlijk, Nico! Echt waar!”
Even later zitten ze glimlachend naast elkaar op de houten tuinbank. Ze kijken niet een keer in Daisy’s richting.
“Ze is weg,” zegt het meisje dat Nico daarnet toefluisterde dat Daisy er was.
Nico knikt.
“Wat mij betreft, mag ze voorgoed wegblijven. Ik snap gewoon niet wat die meid bezielt. Ze weet toch dat ze hier niet welkom is.”
Sam is ook bij hen komen staan.
“Ik denk dat ze het gewoon niet kon laten. Kom, denkt niet meer aan haar. We hebben Daisy niet nodig om een feestje te bouwen.”
Leah gaat met een ruk rechtop zitten.
“Ik heb haar helemaal niet nodig! Nooit!”
Wat klinkt dat fel! Babs ziet dat Nico er beduusd van is.
“Ik ook niet, Leah!” Glimlacht hij een paar tellen later. “Ik ook niet! Kom, we gaan bij de anderen zitten!”
“Willen jullie eens wat weten?” Sam struikelt over zijn woorden van opwinding. “Daarstraks heb ik ma horen zeggen dat ze niks overhaast mogen doen! “Hier wonen heeft ook voordele,” zei ze tegen pa. “We moeten er nog eens goed over nadenken.” En pa zei dat ze misschien wel gelijk had!”
Babs pakt hem bij zijn arm.
“Ik wist niet dat volwassenen zo kunnen twijfelen! Ik word gek als het nog lang duurt! Wat zeiden ze nog meer?”
“Dat we nu toch ook een prima huis hebben. Gezellig. Ruimte zat.” Sam glimlacht. “Het schijnt dat zo’n huis in de buurt die wat chiquer is heel wat duurder is en daar zijn ze van geschrokken. Het zou dus wel eens kunnen, lieve Babs…”
“Jullie blijven hier wonen! Ik voel het!” Babs kan het niet helpen, ze gilt het uit. “Als dat waar is, dan… dan…”
“Dan wat?”
“Dan… ik weet het nog niet. Maar dat moet dan gevierd worden. Ik bedenk nog wel hoe. O, Sam, ik hoop dat ze alleen maar stinkdure huizen vinden als ze nog eens rondkijken!”
“Amen,” zegt Sam.
“Ze doet het nu stiekem. Niemand heeft gemerkt dat ze twee bladen uit een schrift van Leah gescheurd heeft. En een zak van haar jas losgetrokken. Met een balpen op haar trui geschreven tijdens turnen en aan haar fiets…”
“Stop!” Babs gaat voor Nico staan en legt haar handen op zijn schouders. “Je zegt wel dat Daisy dat gedaan heeft, maar heb je daar bewijzen van?”
“Wie anders zou zoiets doen? Wel?”
“Ik zit niet op jouw school. Ik weet het niet…”
Nico schudt woest zijn hoofd.
“Nee. Niemand doet zoiets. Het is Daisy, zeker weten. En het moet ophouden. Ik ga met haar praten!”
“Praten, Nico? Weet je zeker dat je echt alleen maar gaat praten?”
Nico glimlacht zwakjes.
“Ach… Maar ik ga haar wel aan het verstand brengen dat het niet bij praten zal blijven als ze Leah niet eens en voor altijd met rust laat!”
8
Nico is jarig en zoals dat de gewoonte is, mag hij een paar vrienden vragen. Hij heeft er nogal wat, kiezen is moeilijk.
“Je vergeet Leah toch niet?”
Babs kijkt heel ernstig en Nico heeft niet meteen door dat ze hem voor de gek houdt.
“Stomme Daisy houdt zich kalm,” fluistert hij. “Al dagenlang doet ze of ze Leah niet ziet. Ze broedt vast op een nieuw plan om Leah te pesten.”
Hij zwijgt.
“Wat?” vraagt Babs nieuwsgierig.
Hij haalt onwillig zijn schouders op.
“Tot nu toe deden de anderen gewoon tegen Leah. Maar de laatste tijd zijn er een paar met Daisy beginnen meedoen.
Niet echt. Ze lachen als Daisy iets raars over Leah zegt.”
“Ben je bang dat er binnenkort meer zullen zijn die Leah gaan plagen?”
Nico antwoordt niet. Zijn gezicht staat bezorgd. Er is nog een andere Nico dan die welke Babs kent. Een jongen die niet kan verdragen dat zijn vriendinnetje ongelukkig is en haar wil beschermen.
Babs legt haar arm om zijn schouders.
“Laten we er maar over zwijgen en aan je feestje denken. Ik mag toch ook komen?”
“Mogen?’ zegt Nico. “Je moet!”
Het weer is prachtig. Nico’s verjaardag kan gewoon in het tuintje gevierd worden. Oom Geert heeft vrij. Geholpen door zijn zonen heeft hij taarten gebakken, toastjes gesmeerd en glazen vol frisdrank geschonken, toastjes gesmeerd en glazen vol frisdrank geschonken. De genodigden brengen leuke cadeautjes mee.
Nico straalt. Hij lacht, maakt grapjes en geeft complimentjes. Als Leah verschijnt, pakt hij haar bij haar arm en brengt haar zo naar de anderen. Hij vindt haar aardig en dat mag iedereen weten.
Het feest is zowat een uur bezig als Daisy opduikt. De voordeur is opengebleven en ineens is ze er.
Een meisje geeft Nico een por.
“Daar heb je iemand die graag wil meedoen,” fluistert ze.
Nico kijkt op met een brede grijns en… verstijfd. Zwijgend staren hij en Daisy elkaar even aan, dan draait hij zich om. “Leah? Heb je hiervan al eens geproefd?”
Hij loopt naar het tafeltje met de hapjes, pakt een mini groentenburger van een bord en houdt die voor de mont van Leah.
“Mm! Heerlijk, Nico! Echt waar!”
Even later zitten ze glimlachend naast elkaar op de houten tuinbank. Ze kijken niet een keer in Daisy’s richting.
“Ze is weg,” zegt het meisje dat Nico daarnet toefluisterde dat Daisy er was.
Nico knikt.
“Wat mij betreft, mag ze voorgoed wegblijven. Ik snap gewoon niet wat die meid bezielt. Ze weet toch dat ze hier niet welkom is.”
Sam is ook bij hen komen staan.
“Ik denk dat ze het gewoon niet kon laten. Kom, denkt niet meer aan haar. We hebben Daisy niet nodig om een feestje te bouwen.”
Leah gaat met een ruk rechtop zitten.
“Ik heb haar helemaal niet nodig! Nooit!”
Wat klinkt dat fel! Babs ziet dat Nico er beduusd van is.
“Ik ook niet, Leah!” Glimlacht hij een paar tellen later. “Ik ook niet! Kom, we gaan bij de anderen zitten!”
“Willen jullie eens wat weten?” Sam struikelt over zijn woorden van opwinding. “Daarstraks heb ik ma horen zeggen dat ze niks overhaast mogen doen! “Hier wonen heeft ook voordele,” zei ze tegen pa. “We moeten er nog eens goed over nadenken.” En pa zei dat ze misschien wel gelijk had!”
Babs pakt hem bij zijn arm.
“Ik wist niet dat volwassenen zo kunnen twijfelen! Ik word gek als het nog lang duurt! Wat zeiden ze nog meer?”
“Dat we nu toch ook een prima huis hebben. Gezellig. Ruimte zat.” Sam glimlacht. “Het schijnt dat zo’n huis in de buurt die wat chiquer is heel wat duurder is en daar zijn ze van geschrokken. Het zou dus wel eens kunnen, lieve Babs…”
“Jullie blijven hier wonen! Ik voel het!” Babs kan het niet helpen, ze gilt het uit. “Als dat waar is, dan… dan…”
“Dan wat?”
“Dan… ik weet het nog niet. Maar dat moet dan gevierd worden. Ik bedenk nog wel hoe. O, Sam, ik hoop dat ze alleen maar stinkdure huizen vinden als ze nog eens rondkijken!”
“Amen,” zegt Sam.
“Ze doet het nu stiekem. Niemand heeft gemerkt dat ze twee bladen uit een schrift van Leah gescheurd heeft. En een zak van haar jas losgetrokken. Met een balpen op haar trui geschreven tijdens turnen en aan haar fiets…”
“Stop!” Babs gaat voor Nico staan en legt haar handen op zijn schouders. “Je zegt wel dat Daisy dat gedaan heeft, maar heb je daar bewijzen van?”
“Wie anders zou zoiets doen? Wel?”
“Ik zit niet op jouw school. Ik weet het niet…”
Nico schudt woest zijn hoofd.
“Nee. Niemand doet zoiets. Het is Daisy, zeker weten. En het moet ophouden. Ik ga met haar praten!”
“Praten, Nico? Weet je zeker dat je echt alleen maar gaat praten?”
Nico glimlacht zwakjes.
“Ach… Maar ik ga haar wel aan het verstand brengen dat het niet bij praten zal blijven als ze Leah niet eens en voor altijd met rust laat!”
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
9
Babs wordt ziek. Zomaar ineens heeft ze korts. Ze voelt zich ellendig en moet in bed blijven. Omdat het griep is, mogen de neven niet op bezoek komen.
Negen dagen later pas zien ze elkaar weer. Ze zit, nog wat bleek en slapjes, in de woonkamer op de bank als ze komen binnenvallen. Ze zien er opgewonden uit en ze krijgt meteen een stortvloed van woorden over zich heen.
“We blijven hier wonen! Ma en pa zijn van gedachte veranderd. Ze hebben een heleboel huizen gezien en weten nu dat het hier het beste is! Straks komen ze het je ouders plechtig en officieel vertellen! We blijven!”
“Nu ben ik genezen! Helemaal!”
Babs springt op, grijpt hen bij een hand en probeert een danspasje, maar Nico duwt haar terug.
“Je weet nog niet alles! Daisy heeft plechtig beloofd dat ze Leah nooit meer zal pesten!”
Babs kijkt twijfelend.
“Als dat maar waar is…”
“O, het is waar!” grinnikt Sam. “Daisy is verliefd op Nico! Ze kon het niet verdragen dat hij Leah aardig vond! Weet je nog, toen we zijn verjaardag vierden? Daisy was niet gevraagd, maar ze stond ineens wel bij de anderen. Ze was misselijk van jaloezie en …”
“Wacht eens even!” onderbreekt Babs hem. “Hoe weet je dat allemaal?”
Ze vergeet dat ze daarnet nog pijnlijk op de bank zat en staat gewoon te springen van opwinding.
“Ze heeft het zelf gezegd! Toen Nico haar vroeg of ze wilde ophouden, zei ze het ineens.”
“Wat dan?”
Sam schudt zijn hoofd.
“Nico, dat nichtje van ons heeft oorproblemen! Wil je even herhalen wat ik gezegd heb.”
“Nee, nee ik heb het gehoord! Maar ik kan het bijna niet geloven! Die kat van een Daisy verliefd op knappe Nico? Ik snap het niet… Nico heeft toch echt wel laten merken dat hij haar maar niks vindt! Hij heeft haar afgeranseld!”
“Liefde is blind, Babs.”
“En liefde voelt niks. Zelfs geen pak slaag.”
Babs rekt zich uit.
“Alles komt dus weer goed… Ik voel me volmaakt gelukkig, jongens!”
Babs wordt ziek. Zomaar ineens heeft ze korts. Ze voelt zich ellendig en moet in bed blijven. Omdat het griep is, mogen de neven niet op bezoek komen.
Negen dagen later pas zien ze elkaar weer. Ze zit, nog wat bleek en slapjes, in de woonkamer op de bank als ze komen binnenvallen. Ze zien er opgewonden uit en ze krijgt meteen een stortvloed van woorden over zich heen.
“We blijven hier wonen! Ma en pa zijn van gedachte veranderd. Ze hebben een heleboel huizen gezien en weten nu dat het hier het beste is! Straks komen ze het je ouders plechtig en officieel vertellen! We blijven!”
“Nu ben ik genezen! Helemaal!”
Babs springt op, grijpt hen bij een hand en probeert een danspasje, maar Nico duwt haar terug.
“Je weet nog niet alles! Daisy heeft plechtig beloofd dat ze Leah nooit meer zal pesten!”
Babs kijkt twijfelend.
“Als dat maar waar is…”
“O, het is waar!” grinnikt Sam. “Daisy is verliefd op Nico! Ze kon het niet verdragen dat hij Leah aardig vond! Weet je nog, toen we zijn verjaardag vierden? Daisy was niet gevraagd, maar ze stond ineens wel bij de anderen. Ze was misselijk van jaloezie en …”
“Wacht eens even!” onderbreekt Babs hem. “Hoe weet je dat allemaal?”
Ze vergeet dat ze daarnet nog pijnlijk op de bank zat en staat gewoon te springen van opwinding.
“Ze heeft het zelf gezegd! Toen Nico haar vroeg of ze wilde ophouden, zei ze het ineens.”
“Wat dan?”
Sam schudt zijn hoofd.
“Nico, dat nichtje van ons heeft oorproblemen! Wil je even herhalen wat ik gezegd heb.”
“Nee, nee ik heb het gehoord! Maar ik kan het bijna niet geloven! Die kat van een Daisy verliefd op knappe Nico? Ik snap het niet… Nico heeft toch echt wel laten merken dat hij haar maar niks vindt! Hij heeft haar afgeranseld!”
“Liefde is blind, Babs.”
“En liefde voelt niks. Zelfs geen pak slaag.”
Babs rekt zich uit.
“Alles komt dus weer goed… Ik voel me volmaakt gelukkig, jongens!”
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Zo dat gevolg heeft even geduurt, maar is het zeker waard.
Ik zit helemaal te stralen achter me scherm
Ik zit helemaal te stralen achter me scherm
Nou .. Het is nog niet af hoor
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Jippie 
10
Een week later durft Babs dat niet meer te zeggen, want nu heeft Nico verdriet.
Twee dagen nadat hij Babs met een stralend gezicht heeft verteld dat ze niet gaan verhuizen, gaat Leah weg. Hij is er kapot van.
“De mensen die haar geadopteerd hebben, gaan scheiden,” vertelt hij. “De vrouw gaat voorlopig bij haar ouders inwonen en Leah blijft bij haar…” Hij kucht even. “De ouders van die vrouw wonen helemaal aan de andere kant van het land. Leah zegt… Leah zegt dat ze blij is dat ze naar een andere school kan. Ik…”
“Wat?”
“Ik heb minstens twintig keer herhaald dat Daisy haar niet meer zal pesten, maar Leah wilde niet luisteren. Ze zei dat ze er genoeg van heeft.”
Nico slikt. Babs ziet dat hij het er echt kwaad mee heeft.
“En jij dan, Nico? Ze weet toch hoeveel je om haar geeft?”
Nico ritst zijn jasje open en haalt een envelop uit zijn binnenzak.
“Zat vanmorgen in onze bus. Waarschijnlijk erin gestopt voor ze vertrok.”
“Een brief? Heeft Leah je een brief gegeven, Nolf?”
Hij knikt. Hij maakt de envelop niet open, maar streelt ze.
Babs wacht of hij haar zal vertellen wat er in de brief staat.
“Ze schrijft dat we altijd vrienden zullen blijven. Dat ik in de klas de enige jongen ben die echt aardig voor haar was. Ik…” Nico’s stem klinkt schril en hij zwijgt even. “Ze heeft zonnebloemen voor me gezaaid…3
“Zonnebloemen? Waar?”
“Op het Terrein. Helemaal achteraan, waar haast nooit iemand komt. Daar kunnen ze rustig groeien, schrijft ze.”
Babs blijft hem verbluft aanstaren.
“Zonnebloemen? Waarom in ’s hemelsnaam zonne…?”
“Omdat ik haar eens verteld heb dat ik ze mooi vind.” Nico kijkt van haar weg. “Ik zei dat de bloemen net gezichtjes zijn. Gezichtjes waar ik vrolijk van word, alleen door naar ze te kijken.”
“En daarom heeft Leah ze gezaaid. Omdat je blij zou zijn. Niet triest omdat ze weggegaan is…” Babs bijt op een vinger. “Toch ongelofelijk, hè? Nu weet je eindelijk dat jullie niet gaan verhuizen en dan gaat Leah zomaar ineens weg!
Wanneer zul je haar terugzien, Nico?”
“In de vakantie komt ze naar hier. Dat heeft ze beloofd.”
“Denk je dat ze de ring die ik van tante Emmy gekregen heb mooi vindt? Als je wilt, krijg je hem. Kun je hem aan haar geven. Heeft ze van jou ook een cadeau gekregen.”
“Ik zal het haar vragen, Babs,” grijnst Nico.
Een week later durft Babs dat niet meer te zeggen, want nu heeft Nico verdriet.
Twee dagen nadat hij Babs met een stralend gezicht heeft verteld dat ze niet gaan verhuizen, gaat Leah weg. Hij is er kapot van.
“De mensen die haar geadopteerd hebben, gaan scheiden,” vertelt hij. “De vrouw gaat voorlopig bij haar ouders inwonen en Leah blijft bij haar…” Hij kucht even. “De ouders van die vrouw wonen helemaal aan de andere kant van het land. Leah zegt… Leah zegt dat ze blij is dat ze naar een andere school kan. Ik…”
“Wat?”
“Ik heb minstens twintig keer herhaald dat Daisy haar niet meer zal pesten, maar Leah wilde niet luisteren. Ze zei dat ze er genoeg van heeft.”
Nico slikt. Babs ziet dat hij het er echt kwaad mee heeft.
“En jij dan, Nico? Ze weet toch hoeveel je om haar geeft?”
Nico ritst zijn jasje open en haalt een envelop uit zijn binnenzak.
“Zat vanmorgen in onze bus. Waarschijnlijk erin gestopt voor ze vertrok.”
“Een brief? Heeft Leah je een brief gegeven, Nolf?”
Hij knikt. Hij maakt de envelop niet open, maar streelt ze.
Babs wacht of hij haar zal vertellen wat er in de brief staat.
“Ze schrijft dat we altijd vrienden zullen blijven. Dat ik in de klas de enige jongen ben die echt aardig voor haar was. Ik…” Nico’s stem klinkt schril en hij zwijgt even. “Ze heeft zonnebloemen voor me gezaaid…3
“Zonnebloemen? Waar?”
“Op het Terrein. Helemaal achteraan, waar haast nooit iemand komt. Daar kunnen ze rustig groeien, schrijft ze.”
Babs blijft hem verbluft aanstaren.
“Zonnebloemen? Waarom in ’s hemelsnaam zonne…?”
“Omdat ik haar eens verteld heb dat ik ze mooi vind.” Nico kijkt van haar weg. “Ik zei dat de bloemen net gezichtjes zijn. Gezichtjes waar ik vrolijk van word, alleen door naar ze te kijken.”
“En daarom heeft Leah ze gezaaid. Omdat je blij zou zijn. Niet triest omdat ze weggegaan is…” Babs bijt op een vinger. “Toch ongelofelijk, hè? Nu weet je eindelijk dat jullie niet gaan verhuizen en dan gaat Leah zomaar ineens weg!
Wanneer zul je haar terugzien, Nico?”
“In de vakantie komt ze naar hier. Dat heeft ze beloofd.”
“Denk je dat ze de ring die ik van tante Emmy gekregen heb mooi vindt? Als je wilt, krijg je hem. Kun je hem aan haar geven. Heeft ze van jou ook een cadeau gekregen.”
“Ik zal het haar vragen, Babs,” grijnst Nico.
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
ik vind het een leuk verhaal; één meisje tussen twee jongens, doet me denken aan mij en mijn broers ik hoop stiekem dat Nico wat krijgt met het kreng daisy...
ik hoop stiekem dat Nico wat krijgt met het kreng daisy...· ··^v´¯`×)Beter een kaars aan te steken dan over duisternis te klagen(×´¯`v^· ··
Ik vind het wel cool..
En begin eindelijk door te krijgen waar de titel op slaat
En begin eindelijk door te krijgen waar de titel op slaat
11
Niemand heeft ooit begrepen waar de zonnebloemen vandaan komen. Babs en haar neven verklappen het niet. Maar de bloemen zijn er en de kinderen die op het Terrein komen spelen, vinden ze prachtig.
“Het Terrein probeert al een beetje op een parkje te lijken,” zegt een meisje. “Het wil er gezelliger uitzien.”
De andere kinderen denken net hetzelfde en er wordt niet één bloem geplukt. Boven op de slanke, lange stengels glimlachen de hele zomer de gezichtjes.
Bij het begin van de zomervakantie komt Leah Nico opzoeken. Hand in hand wandelen ze naar het Terrein. Babs, die in het gras een boek zit te lezen, ziet hen niet aankomen. Ze maakt zich zo klein mogelijk, zodat ze haar niet zien, en knikt tevreden. Nico en Leah staan een hele tijd naar de zonnebloemen te kijken. Zelfs aan hun ruggen kun je het zien: daar staan een jongen en een meisje die van elkaar houden.
Misschien is het wel voor altijd en blijven ze later bij elkaar, denkt Babs. Later, als ze volwassen zijn.
Einde
Niemand heeft ooit begrepen waar de zonnebloemen vandaan komen. Babs en haar neven verklappen het niet. Maar de bloemen zijn er en de kinderen die op het Terrein komen spelen, vinden ze prachtig.
“Het Terrein probeert al een beetje op een parkje te lijken,” zegt een meisje. “Het wil er gezelliger uitzien.”
De andere kinderen denken net hetzelfde en er wordt niet één bloem geplukt. Boven op de slanke, lange stengels glimlachen de hele zomer de gezichtjes.
Bij het begin van de zomervakantie komt Leah Nico opzoeken. Hand in hand wandelen ze naar het Terrein. Babs, die in het gras een boek zit te lezen, ziet hen niet aankomen. Ze maakt zich zo klein mogelijk, zodat ze haar niet zien, en knikt tevreden. Nico en Leah staan een hele tijd naar de zonnebloemen te kijken. Zelfs aan hun ruggen kun je het zien: daar staan een jongen en een meisje die van elkaar houden.
Misschien is het wel voor altijd en blijven ze later bij elkaar, denkt Babs. Later, als ze volwassen zijn.
Einde
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Ahhhhh... SUPER einde.
Voel me weer helemaal blij
Voel me weer helemaal blij