4 personen hebben een verhaal geschreven bij het plaatje van vier schoenen.
Gefeliciteerd MrWhite en iedereen bedankt voor het meedoen aan deze wedstrijd.
Hieronder het winnende verhaal:
Het geluid van spelende buurtkinderen doet me ontwaken uit mijn slaap. Ik hoop dat ik droom. Mijn hoofd voelt zwaar en is gevuld met een nevel bestaande uit diverse soorten sterke drank. Flarden van gedachtes schieten door mijn hoofd, terwijl ik me probeer te oriënteren op mijn omgeving, maar het lijkt zinloos. Moeizaam sta ik op, maar eerst blijf ik even hangen op de rand van mijn tweepersoonsbed, een donkerbruin gekleurd, eiken ledikant. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en zonder om te kijken sta ik op en loop mijn kamer uit.
De gang is koud en ik verlang terug naar mijn dekbed om me heen. Verzonken in gedachten struikel ik bijna over een schoen en pas op dat moment valt het me op, dat mijn kleren in een raar patroon over de grond liggen. Ze lopen van mijn voordeur, door de gang mijn woonkamer in. Ik volg het spoor van kleren die als broodkruimels door mijn appartement liggen terug naar mijn slaapkamer. Alle klassieke signalen van een one night stand bevinden zich voor mij, maar ik kan me niet herinneren of ik een vrouw mee naar huis heb genomen. Op mijn tenen loop ik terug mijn kamer in. Zachtjes, terwijl mijn adem in mijn keel blijft hangen.
Niemand. Gelukkig! Ik adem uit en mijn hart klopt verder. Alhoewel, nee, dit is niet goed.
Ik weet niet meer wat ik heb gedaan en zoals elk weekend zweer ik bij mezelf dat ik nooit meer zoveel drink! Ik haat dit, maar volgende week gebeurt het weer. Langzaam voel ik dat de kou via mijn benen omhoog kruipt en een spoor van kippenvel op mijn huid achterlaat. Snel trek ik een joggingbroek en een trui aan. Een frisse geur prikkelt mijn neus, en ten midden van de drank geïnduceerde chaos kom ik even tot rust.
Eerst maar wat eten en drinken, denk ik in het moment van rust. In een mum van tijd bereid ik een goed, vette uitsmijter en een glas melk. Het eerste hulp bij een kater ontbijt bij uitstek.
Op de bank nuttig ik mijn ontbijt, die ik tegen alle verwachtingen in, in no time naar binnen werk. Ik laat me naar achter vallen op de bank en wrijf met mijn handen door mijn gezicht, met mijn vingers kam ik mijn haar naar achter en merk dat ik wegzak in een vicieuze cirkel van nadenken over haar.
Ons ontmoeten in een willekeurige kroeg, op een dinsdagavond nota bene. Ons eerste afspraakje dat dramatisch eindigde, maar onze toekomst samen verzegelde. De lange en romantische avonden, de passionele nachten en uiteindelijk het samenwonen en trouwen. Ons eerste kindje! Iedereen dacht dat het voor altijd was. Totdat ons kleine meisje door een bezopen klootzak werd geschept bij het verlaten van de speeltuin.
Eerst rouwden we, er was- en is nog steeds veel verdriet. Daarna kwam de blinde woedde jegens degene die ons had beroofd van ons hart en ziel.
Beidde zijn we het erover eens dat het ergens tussen die twee fases is fout gegaan. Maar waar precies, weten we niet, alleen dat we hierna slechts een fractie van onszelf waren. Ik stil en teruggetrokken, terwijl zij dag en nacht leefde als een student van twintig jaar oud. Totdat we op een dag samen op de bank zaten en een schilderij bekeken waarop vier paar schoenen stonden afgebeeld met in de reflectie van de plassen de lichamen van de eigenaren. Ze had het in het begin van onze relatie eens gekocht op een vlooienmarkt, maar wat het voorstelde wisten we niet. Alleen op dat moment wisten we het maar al te goed. Het illustreerde ons leven. De schimmen van wie we ooit waren.
En met het oprakelen van herinneringen over ons, komt de avond van hiervoor stukje bij beetje bij me terug. Drie jaar na die noodlottige dag, kwamen we elkaar weer tegen in die willekeurige kroeg. Tegen beter weten in zochten we troost bij elkaar en in de drank, zoals we hiervoor wel vaker hadden gedaan. Uiteindelijk belande we in een van onze appartementen, nooit in ons oude huis, en vonden we wat we al 3 jaar kwijt waren. Onszelf. En nu ik in mijn eentje naar het schilderij staar besef ik me, dat zolang ik de reflectie zie van wat had kunnen zijn, ik ons nooit opgeef, en geen bezopen automobilist daartussen kan komen!
---