Liefde maakt blind

[fashion9]

Liefde maakt blind

En daar sta ik dan in het midden van de zaal, nippend aan een glas champagne. Kijkend in het rond, ontdek ik een verschil, de sfeer die ik proef is wat aangenamer en ik voel me er iets meer thuis. Tien jaar geleden was de eerste keer dat ik hier kwam, ik was toen nog maar een één of ander stads meisje, dat het gooi voor het eerst zag. De grote deur waarin ik mijn entree maakte, was toen lang en wit, met grote gouden deurknoppen. En ik kon de overheersende geur van lavendel goed ruiken. Scott Dennis Befitel is de zoon van een van de rijkste zakenmannen in heel Amerika. En nu ongeveer 8 jaar mijn vriendje. De eerste paar maanden waren het moeilijkst. Want een van de rijkste familie’s van Amerika accepteren je niet zomaar. Ze kraakten mij af, lachte om me uit, en verafschuwde me. En het was moeilijk contact te zoeken met zijn ouders. Toch heeft Scott me er altijd van overtuigd dat alles goed kwam, en ja, hij had gelijk. Ze zijn nu aardiger, maar ik voel me nog steeds niet helemaal thuis. Zelf kom ik uit een van de armste wijken, Compton, dat is een wijk vlak bij Los angels. Samen met mijn vader en 2 broertjes hebben we daar moeten vechten voor de armoede, en met zijn vieren moeten zorgen dat er elke dag brood op de plank lag. Het was een moeilijke tijd, maar ik heb er veel van geleerd. En ik weet zeker dat ik er veel sterker van geworden ben, en dat heb je wel nodig in deze wereld. Opeens voel ik een hand op mijn schouder, van schrik spring ik op. ‘schatje, niet zo schrikken van me hé, ik wou alleen maar vragen of je een liefdesdans met me wilt doen’, zegt Scott. ‘Natuurlijk liefje’, probeer ik boven de elegante muziek uit te schreeuwen. Hij duwt me richting de dansende menigte, en loopt naar het midden van de zaal. Langzaam pakt hij me hand, en geeft me een kus op mijn voorhoofd. ‘Lily wat zou ik toch zonder jou moeten’. Ik bloos altijd als hij zulke dingen tegen me zegt. ‘Scott, je bent echt een reddende engel voor me geweest, en er is niemand anders op de wereld van wie ik meer houd’. Hij danst het ene liedje naar het andere liedje met me. Totdat we allebei doodmoe aan een krukje bij de bar zitten, ik bestel nog een champagne, en Scott besteld een whisky, ik denk om het saaie feest van zijn ouders te overleven. Want wij zijn de enige gangmakers tot nu toe.‘Daar zitten we dan’: zegt hij cynisch. ‘haha ja, het was echt een geweldige avond’: zeg ik tegen hem. ‘naja, ligt eraan?’ Fluistert hij in mijn oor. Lachend knijp ik hem in zijn bil. En we liggen samen in een deuk. Kijk zegt hij, en wijst naar een tuttige vrouw met grijs haar. ‘Tante Beatrijs is weer mannen aan het versieren‘. Zijn tante staat om een groepje mannen, met een blote decolleté, probeert ze iedere man te versieren, ze lacht overdreven en knipoogt naar een veel te jonge jongen. ‘me ouders zouden wel spijt hebben dat ze haar hebben uitgenodigd’ lacht Scott. Een knap blond meisje komt de zaal binnen lopen. ‘Haar heb ik nog nooit eerder gezien, jij wel Scott’? ‘Uhh, volgens mij is het een dochter van een van de zakenvrienden van mijn ouders’. Het meisje loopt naar ons toe. ‘hè, ik ben Senna, is het hier altijd zo uitgestorven, of is dit normaal’? ‘Ja, je moet er wat van maken hè,’ zegt Scott. ‘Vinden jullie het erg als ik er bij komt zitten’, vraagt ze. ‘Nee, tuurlijk niet roepen wij in koor’. Ze gaat op het leren krukje naast Scott zitten. Ze praat over haar beroep, en haar vader, haar geld en het huis waarin ze woont, daar kan ik echt niet naar luisteren. Scott kan dat blijkbaar wel, hij zit hevig mee te discussiëren, en lijkt geïnteresseerd. Hoe laat zou het eigenlijk zijn, denk ik. Ik kijk om mijn horloge, half elf pas, de tijd gaat ook niet snel als je je verveeld. Ik heb me vader ook al lang niet meer gesproken. Luke woont nog steeds in Compton, hij werkt elke dag in de mijnbouw. Ik probeer hem zoveel mogelijk te financieren. Maar zelf ben ik natuurlijk ook niet echt een rijke stinkerd. En leven op het geld van Scott vind ik niks. Natuurlijk is het soms handig, en maak ik er wel eens gebruik van, maar nee, ik probeer zo veel mogelijk zelf voor elkaar te krijgen. Me moeder is vlak na de geboorte van mijn jongste broertje gestorven. Ze had veel bloed verloren, en we konden toen geen dokter betalen. Ik heb me moeder 7 jaar gekend, ik weet er dus niet echt veel meer van. Het was vooral een heftige tijd voor mijn vader, vier kinderen alleen opvoeden, soms kwam hij dronken thuis. En omdat ik dan het enige meisje in huis was, heb ik toen voor de kleintjes gezorgd. Maar ik vergeef het hem, hij bedoelde het goed, en hij heeft het nooit zo gewild. Ik kijk weer op mijn horloge 11 uur. Scott en Senna praten over wijnen, ik snap niet wat daar interessant aan is. Wijn is om te drinken niet om een uur over te praten. ‘Scott, zullen we zo gaan, ik moet morgen weer vroeg op’ zeg ik. ‘Ja, is goed schatje’. Scott en ik zeggen Senna gedag, ze delen telefoonnummers uit. Daarna bedanken we zijn ouders. Als we eenmaal thuis zijn ben ik uitgeput. Ik plof op het bed neer, en val eigenlijk meteen in slaap. De volgende ochtend word ik weer eens veel te laat wakker. Scott is nog in dromenland. Ach, wat lief, hij heeft me gisteravond nog een pyjama aangedaan, en me ingestopt. Ik geef hem een kusje op zijn wang, en stap uit bed. Snel loop ik naar de kast. Trek er een grijse broek en een zwart vestje uit, en kleed me om. Douw een paar klodders mascara op mijn wimpers, en klaar! Snel een boterham, o nee toch niet, ben echt misselijk. Ik ren de deur uit en start de auto. Na een kwartier kom ik bij de kapperszaak aan. Ik werk er nu al een paar jaar, en het is er echt gezellig. We lachen om de gekste dingen, en met mijn collega’s kan ik echt alles bespreken. Meestal zijn er s’ochtends nog niet zo veel klanten. Maar komen ze in de loop van de middag. Dus drinken we eerst met z’n allen een bakkie koffie, om bij te kletsen, en de laatste roddels door te nemen. Vandaag werk ik met Lotte en Isabel, twee meisjes rond de 20 jaar, en echte feestbeesten. Lotte en ik zijn echt goede vriendinnen, we kennen elkaar nu vier jaar, en beleven echt de raarste dingen. Maar wat ik vooral fijn vind is dat ik bij haar kan zijn wie ik ben. Isabel is ook een schat van een meid hoor. Wel een beetje verlegen, maar als ze alcohol op heeft is het echt een feestbeest, en valt ze niet meer te temmen. Vandaag is het drukker dan anders. Zodra we de koffie ophebben stormen de klanten binnen. ‘Doe jij dat meisje, dan doe ik die man daar aan de linker kant’, zeg ik tegen Lotte. Isabel is druk bezig met kleuren, bij een vrouw rond de veertig. Na twee uur zweten in de kapsalon heb ik eindelijk pauze. Lotte komt bij me zitten: ‘Lily, neem anders ook zo’n lekker broodje’. ‘Ik weet niet, ben de laatste tijd zo misselijk, echt raar’ zeg ik tegen haar. ‘Heb je toevallig veel zorgen en pieker je veel, want dat kan een reden zijn’. ‘Nou nee, niet dat ik weet’. ‘Of, je bent zwanger, dat kan natuurlijk ook’, lacht ze. ‘Tuurlijk niet, tenminste eigenlijk best wel een raar idee’. ‘Nou ik zou toch maar een testje doen’. ‘Hahaha, dan zit er nu een wormpje in mijn buik’, lach ik. Terwijl ik weer aan het werk ga, moet ik er toch de hele tijd aan denken. Als het zo zou zijn, wat zou Scott er dan van vinden? Ach, waarschijnlijk heb ik de laatste tijd gewoon teveel gedaan. Ik heb elk weekend wel een paar feestjes, waar ik dan veel te veel alcohol drink, de tijd vergeet, en veel te laat thuis kom. Misschien moet ik dit weekend maar een beetje rustig aan doen. De bloemen moeten hier echt een keer ververst worden zeg, ze hangen gewoon slap. ‘Isabel, kunnen die bloemen niet vervangen worden of zo, dit is toch niet meer normaal’? ‘Nee, echt vies hoor, we bellen Mevrouw Terence wel als we klaar zijn’ . Als de laatste klant weg is zijn we alle drie uitgeput. ‘Het was echt een zware dag vandaag’, zucht Lotte. Isabel is met mevrouw Terence aan het bellen. ‘Maar mevrouw, ik weet zeker dat we meer klanten krijgen, als het hier wat gezelliger wordt’, hoor ik haar verder weg zeggen. ‘Zeker weer bang om geld uit te geven’, zegt Lotte tegen mij. ‘Ja, stom mens’.’Ik ga naar huis, tot morgen’, roep ik. ‘Dagdag’, zegt Isabel. ‘Dag meisje tot morgen, we smsen nog wel’, zegt Lotte. Langzaam rijdt ik naar huis. Zou ik anders toch nog even langs de apotheek rijden? Nee, laat maar ik wacht eerst wel even af. Als ik thuis kom, is Scott nog niet thuis. Best raar, meestal ik hij er dan al. Ik bel hem op, maar ik krijg zijn voicemail. Echt schattig om dat stemmetje van hem te horen. Wat zouden we vandaag eten? We zijn allebei niet goed in koken, dus meestal gaan we uit eten, of we zorgen dat er iemand anders voor ons kookt. Dat restaurantje hier 15 kilometer verder op is zo lekker. Ze maken gerechten die je nergens anders kan eten, echt je kwijlt gewoon op je bord. Ik en Scott hebben een groot wit huis, midden in een bos, soms voel ik me er niet zo thuis. Dit is namelijk echt zo anders dan dat ik gewend ben. Ik neem nog even de post door, reclame, reclame, brieven van de bank, en een kaartje voor mij. Ik scheur hem snel open. Een kaart van me vader, hij zegt dat het goed met hem gaat, en ook met zijn werk, en hij bedankt me voor het geld dat ik hem stuurde. Ik hang de kaart op ons magneetbord, en probeer nog een keer Scott te bellen. Godverdomme, neemt weer niet op. Ik plof op de bank neer, zet de dvd-bundel 90210 aan, en ga maar tv kijken. Na 2 uur, hoor ik eindelijk de deur. Scott komt geïrriteerd aan: ‘die idioot moest die papieren weer zo nodig hebben’. ‘Ach, schatje, maakt niet uit dat je wat later bent hoor’, probeer ik zo lief mogelijk. ‘Waar gaan we eigenlijk eten’, zegt hij nors. ‘Weet ik ook niet, je moet niet van mij verwachten dat ik alles regel als jij weg bent hoor’, zeg ik chagrijnig terug. ‘o, zo bedoelde ik het niet, we gaan wel naar dat tentje hier om de hoek’. Als we zijn aangekomen, is er gelukkig nog een plekje bij het raam. Het eten is echt verrukkelijk. ‘Scott wat vind jij eigenlijk van kinderen?’ Zeg ik terwijl ik een stukje zalm naar binnen prop. ‘Huh, hoezo? Ben je zwanger dan’ zegt hij blij.
‘Nou nee, maar ik ben de laatste tijd wel heel erg misselijk, en eigenlijk ook al twee weken over tijd, dus misschien is het wel tijd voor zo’n testje’. Hij straalt van blijdschap. ‘Maar liefje dat zou geweldig zijn, onze liefdesbaby’. ‘Ik wel graag een fles champagne’, zegt hij tegen een serveerster. ‘Ja, is goed hoor’. Een paar minuten later komt de serveerster terug met de fles, en twee glazen. Scott schud in allebei de glazen champagne in. ‘O shit, dat mag je natuurlijk niet hebben als je zwanger bent, echt dom van me’. ‘Dadelijk ben ik niet eens zwanger, dat zou pas echt grappig zijn’. ‘Weet je wat, we hebben nu nog wel tijd want de apotheek is nog open, dus als we er nu eens heel snel langs rijden’, stamelt hij. Snel pakken we onze spullen, betalen, en rijden naar de apotheek. ‘Ga jij maar halen, dan wacht ik wel even in de auto’, roept hij. Als ik terug kom zit hij vrolijk met de muziek mee te zingen, wat is het eigenlijk ook nog een kleine jongen hè. ‘En schatje, gelukt’?, zegt hij blij. Ik houd de zwangerschapstest in de lucht, en hij begint te lachen. Als we weer thuis zijn, heeft Scott geen moment rust. Dus ga ik maar meteen die test doen, en plas over dat strookje heen. Als ik de wc uit kom, staat hij al te wachten. ‘En, en?’ vraagt hij blij. ‘We moeten eerst even wachten gekkie’, lach ik hem toe. We gaan naar de woonkamer, en leggen de test op tafel neer. Naar enige minuten afwachten, verschijnt er een plusje. Scott, omhelst me, en geeft kusjes op mijn buik. Ik schrik er eigenlijk een beetje van, dit had ik namelijk nog helemaal niet verwacht. En ik weet gewoon dat dit mijn leven drastisch gaat veranderen. De laatste tijd leefde ik namelijk best onregelmatig, en was elke dag wel weer anders. En nu ik weet dat er dadelijk een kleine baby op mijn schoot ligt, zou ik toch wel wat moeten veranderen, en ineens is er een grote verantwoordelijkheid. Hij heeft me ondertussen op de bank getild, en zit nu een vers iets voor mij te maken. ‘Hé moeder, wil je liever mango of kiwi?’ schreeuwt die vanuit de keuken.’Mm.. heb je ook banaan?’ zeg ik om hem te pesten. ‘voor jou altijd!’ Terwijl ik zit ze wachten zet ik de tv aan. Reclame, reclame, reclame, ziekenhuisprogramma, reclame alweer niks op tv? Maar gelukkig kom hij er alweer aan met een flinke shake met alle fruitsoorten die je maar kan bedenken. ‘Wow, hoe heb je dat zo snel gedaan?’ vraag ik aan hem. ‘Nou, om eerlijk te zijn heb ik die juicebar hier een paar straten verder op gebeld, en die hebben hem gebracht.’ ‘ik dacht al je bent helemaal geen lieve kok, maar wel de liefste’. En ik geef hem een slokje van mijn Shake. ‘Wanneer lichten we onze ouders in over de zwangerschap?’ vraagt hij. Tegen zijn ouders zeggen? Ik ben dan de moeder van hun kleinkind, ik weet niet of ze dat wel willen. Zijn moeder zal zich vast schamen tegenover haar rijke vrienden. Dus eigenlijk wil ik het nog niet zeggen. ‘Misschien, kunnen we het beter eerst voor onszelf houden, en dan pas over een paar weken tegen je ouders en mijn vader zeggen’. ‘Ja, dat is wel grappig, dan weet niemand het behalve wij, hebben we ons eigen kleine geheimpje’, knipoogt hij. De rest van de avond was echt zo gezellig, we hadden de leukste gesprekken. Avonds had ik nog even Lotte gebeld. Ik wou het eerst vertellen, maar toen herinnerde ik me wat we afgesproken. Maar ze had allemaal verhalen over haar ex, en haar huis die ze wou opknappen. Ze heeft zo’n mooi huis, echt om bang van te worden. Ze heeft niet zo’n groot huis, maar gewoon heel creatief ingericht. Overal van die mooie diamanten lampen, met harige tapijten, en schattige kussentjes. Ik en Scott wonen juist meer in een strak aangekleed huis. Groot, ingericht in de kleuren zwart en wit, en allemaal hoekige meubels. En ik zorg dan voor een leuke bos bloemen, meer hebben we eigenlijk niet aan huisaccessoires, Scott houdt er namelijk niet van. ‘Scott? Waar maken de kinderkamer?’ roep ik vanuit de slaapkamer. ‘Ik denk op die kamer waar we nu boeken hebben neergelegd’. ‘Is dat niet te groot?’. ‘Onze baby moet een groot kamer, want hij is ook de liefste’, zegt hij lachend. ‘Haha, grapjas, zeg ik terwijl ik hem een kus op zijn voorhoofd geeft’. Als we die avond ik bed liggen, voel ik ineens een mond op mijn buik. ‘Ja, ik moest ons kindje ook een nachtzoen geven’, zegt Scott lachend. Toen ik ochtends wakker werd had ik zo’n rustgevend gevoel. Ik was heel opgewekt, en vrolijk. Terwijl ik normaal door het huis loop met een chagrijnig hoofd, en scheld ik op alles wat niet naar me zin gaat. Toen ik aankwam bij de kaperszaak, was het weer rustig, zo als normaal. Vandaag werkte Lieke ook mee, ze is net nieuw bij ons, maar lijkt me wel een aardig meisje. ‘hè Lily, het is echt weer druk hè’, en Lieke ligt weer helemaal in een deuk. ‘Ik heb een idee Lieke en Isabel zijn hier toch aan het werken, en dadelijk komt Manon ook. Dus eigenlijk hebben we bijna niks te doen, zullen we anders even ergens in een restaurant gaan, dan nemen we gewoon even een paar uur vrij’, smeekt Lotte. ‘Leuk idee! Alleen, kan dat wel zomaar’, twijfel ik. ‘Lieke, Isabel, vinden jullie dat goed?’. ‘Ja hoor’, roepen de meiden tegelijk. En daar vertrekken Lotte en ik ineens, Lotte altijd met haar wilde pannen. Staan we ook nog eens in de file, had eigenlijk ook niet anders gedacht in New York. En Lotte wordt dan altijd zo chagrijnig, dat ik maar beter even niks kan zeggen. Dus kijk ik maar uit het raam, en als je heel goed naar de wolken kijk zie je ze gewoon bewegen. Echt zo apart. Als we er eindelijk zijn is Lotte gelukkig ook weer wat vrolijker. Samen gaan we aan een tafeltje zitten. ‘Zo, daar zitten we dan’, zegt Lotte. Samen praten we over de nieuwe mode, Lotte vind er niks aan, maar ik vind het juist hartstikke leuk! Al snel komt er een serveerster op ons aflopen ‘wat zouden jullie graag willen bestellen’ vraagt ze. ‘Doe mij maar een warme chocolademelk’, probeer ik zo beleeft mogelijk te zeggen. ‘Wilt u dat ook voor mij bestellen’ ‘Ja hoor, komt eraan’, zegt ze. ‘Zullen we hierna even gaan winkelen’ zeg ik. ‘Goed idee, want ik heb echt nog leuke schoenen nodig. ‘Heb je het nog niet gehoord? Ik heb zo’n leuke man ontmoet, een paar dagen geleden’, zegt Lotte. ‘Oeh interessant, en?’ ‘Nou, we hebben volgende week een date’. De serveerster komt terug met onze chocolademelk ‘eentje voor jou’. ‘Bedankt’, zeg ik tegen haar.

Nog niet af!
Ik zou graag willen weten wat jullie ervan vinden.
bedankt voor het lezen!

[Artemiss]

Ik heb je verhaal gelezen. Op zich is het onderwerp niet verkeerd, maar ik ga eerlijk met je zijn: er moet nog een heleboel aan gebeuren.
Ik zal niet meteen gaan kommaneuken over de interpunctie, dat komt nog wel. Eerst een paar van je andere foutjes eruit halen. Ik heb er zo maar een paar uit het begin genomen. Er staan nog wel wat meer kleinere dingetjes in, maar daar wijs ik je nog wel op als je hier verder mee gaat. (Ik hoop wel dat je dat doet...)

Want een van de rijkste familie’s van Amerika accepteren je niet zomaar. Ze kraakten mij af, lachte om me uit, en verafschuwde me.

'Ze kraakten mij af' is goed, maar dan ook 'lachten' en 'verafschuwden'.
Je lacht iemand uit, of je lacht om iemand. Een van de twee, niet een combinatie.
En het meervoud van 'familie' is 'families' zonder apostrof. De apostrof komt alleen als de uitspraak verandert als je het niet zou doen. Zoals bijvoorbeeld bij 'alinea's'. Dus wel weer gewoon 'cafés'. (Geloof me, ook niet mijn sterkste punt...)

Zelf kom ik uit een van de armste wijken, Compton, dat is een wijk vlak bij Los angels. Samen met mijn vader en 2 broertjes hebben we daar moeten vechten voor de armoede, en met zijn vieren moeten zorgen dat er elke dag brood op de plank lag.

'Dat is' achter 'Compton' lijkt mij een beetje overbodig. Het kan op zich wel, maar ik denk dat het mooier staat als je het weglaat.
De Amerikaanse stad schrijf je als Los Angeles.
In verhalen is het mooier als je getallen voluit schrijft. Dus niet '2' maar 'twee'. (En inderdaad, helaas ook geen '354' maar 'driehonderdvierenvijftig'.)
Als je voor iets of iemand vecht, help je die persoon of zorg je dat het blijft bestaan. Ik denk dat je in dit geval 'vechten tegen de armoede' bedoelde?

Langzaam pakt hij me hand, en geeft me een kus op mijn voorhoofd.

'Mijn' is een bezittelijk voornaamwoord. Bij 'mijn voorhoofd' doe je dat ook goed. Het is dus ook 'mijn hand'. Je mag eventueel ook bargoens gebruiken en 'm'n hand' intikken, alleen zou ik dat in dit geval niet doen. Dat kun je beter in de directe rede doen, oftewel wanneer iemand iets zegt.

Hij danst het ene liedje naar het andere liedje met me.

Hij danste van het ene liedje naar het andere liedje met me. Dat zou taalkundig gezien wel correct zijn, alleen slaat het nergens op. Je danst het ene liedje na het andere.

’naja, ligt eraan?’

Dit had je met een hoofdletter moeten beginnen en bovendien is 'naja' geen Nederlands woord. 'Nou ja' is correct en zelfs dan raad ik je aan je niet teveel van dit soort woorden te bedienen in verhalen... Het kan wel, in dit geval zeker, maar let op dat je het niet te vaak doet.

Ik kijk om mijn horloge, half elf pas, de tijd gaat ook niet snel als je je verveeld. Ik heb me vader ook al lang niet meer gesproken. Luke woont nog steeds in Compton, hij werkt elke dag in de mijnbouw. Ik probeer hem zoveel mogelijk te financieren.

Je kijkt op je horloge, maar dat was een typefoutje, denk ik. Over al die komma's hier heb ik ook het een en ander aan te merken, maar ik zal het nog even niet doen. En dan...
Een fout waaraan ik mij mateloos erger. Je verveelt je en je hebt je verveeld. En dat blijf ik herhalen tot je het niet meer doet.
'Mijn vader', daar heb je hem weer. En tenslotte is 'financiëren' de juiste spelling.

Dan heb ik nog één hele, hele, hele belangrijke tip: maak alinea's (hé, daar is 'ie weer). Mensen schrikken van een hele lange lap tekst. Begin af en toe eens op een nieuwe regel met een zin. Bijvoorbeeld bij het begin van een nieuwe alinea, zoals ik al zei. Een nieuwe alinea begint meestal als een nieuw figuur de ruimte inkomt, of als er iets anders nieuws gebeurt. Of als je bijvoorbeeld wat extra uitleg geeft over het een of ander.
Wanneer je ook op een nieuwe regel kunt beginnen is als iemand iets zegt. Iedere zin tussen aanhalingstekens moet op een nieuwe regel. Behalve als je het zo doet:

"Och," zei Tim, "dat gaat haar toch niets aan."

Bij 'dat' hoef je niet op een nieuwe regel te beginnen, maar dat snap je zelf ook wel.

Dat is alles wat ik voor nu te verbeteren had. Ik raad je aan om gewoon verder te gaan waar je gebleven was. Als je wilt, houd ik het bij en vis ik de foutjes eruit. Als je het niet wil moet je dat zeggen...

Succes ermee!

[fashion9]

Heel erg bedankt voor je reactie!
Ik ben niet echt heel goed met die dingen, en jij hebt vast allemaal tienen voor Nederlands?
Als je het zou willen doen, graag!
Ik ga vanavond verder, na mijn progamma's die ik volg!

x Mila

[Artemiss]

Allemaal tienen voor Nederlands? Hahaha... Nee hoor. Dat valt wel mee. Af en toe eens eentje. Voor de rest haal ik normale cijfers. (Zevens, hier en daar een acht.) Dit wat ik hier doe, doe ik meer omdat ik hou van verbeteren. Slechte eigenschap, eigenlijk.