[ Kort verhaal/schoolopdracht] Jabbe!

[LovexMe]

Uhm de titel is niet zo bijster goed, titel suggesties welkom. Ik was vooral benieuwd naar jullie meningen.


-

Ik droomde dat je in een boom zat en weer regende het, dat je dit keer je zwarte blouse droeg en dat de grafklokken luidde en dat je zei 'Ik zie je morgen.'Met een zachte nadruk op morgen,ik krulde mij op, voelde het kussen mijn tranen vangen toen de donkere kist gesneden uit het hout van een eikenboom, de straat werd ingedragen. Het kletteren van de regen op het leiendak deed mij ontwaken. De houten traptreden kraakte toen ik mijn weg naar beneden toe sloop. In de woonkamer stond een grote groene stoel, vlak voor het raam. Ik klom in die stoel staarde naar de regende lucht en prevelde dat je niet had mogen gaan en dat ik het je nooit zou vergeven. Toen de hemel was gestopt met haar hysterische gejank ben ik terug naar boven gegaan en heb ik urenlang zitten denken op de rand van mijn bed. Ik moet inslaap zijn gevallen, want de volgende ochtend ontwaakte ik door het leven op straat. Kleine kinderen die knikkerde met ronde steentjes, marklieden die hun koopwaarden uitstalde en klakkende hoeven op de afgelopen straat. Met droefbevuilde handen veegde ik de droom beeldde weg, ik kon ze aan niemand vertellen. Men dacht al dat ik gek was geworden, het spoor bijster. Nou mocht dat zo geleken hebben, daadwerkelijk was ik mijn enigste vriend kwijt. Net nu ik mijn leven eindelijk weer een beetje op de rails had kwam deze droom. Na de verdwijning had ik nog enkele maanden last gehad van angstdromen over, Jabbe. Maar sinds twee jaar terug waren die eigenlijk allemaal verdwenen. Nu werden alle wonden uit het verleden weer opengereten, de hechtingen werden er bruut uit getrokken. Ik sloot mijn ogen en rook weer de regenachtige, bedorven herfstlucht. Ik weet nog hoe Jabbe vertrokken was, hij had scheef geglimlacht en wierp me een vluchtige luchtkus toe toen hij het meer op dreef. Samen met de zeven andere vijftienjarige dat jaar. Het was een traditie dat de vijftienjarige jongens een tocht maakte rondom het meer. Verdoemde traditie. De tocht duurde een maand. Maar Jabbe keerde niet terug, een voor een keerde de zeven andere terug. Maar Jabbe verscheen niet, zijn familie heeft omstebeurt de komende week gewacht. Maar naar dat hij niet terug keerde geloofde men dat het meer hem tot zich had genomen, ik wilde niet weten wat het meer met hem gedaan had. Hoe de golven zijn lichaam tegen de rotsen beukte. Ik kon het niet geloven en toen ik nog maanden ben blijven wachten op een teken van hem ben ik voor gek verklaard, ik was het eenzamen meisje die de werkelijkheid niet aan kon. Maar nu had ik over je gedroomd, je zien zitten in een boom en je had gezegd, tot morgen. Ik voelde pijnlijke steken in mijn zij toen het besef kwam dat je precies 3 jaar geleden was vertrokken met je boot. Hoe je ver weg gedobberd was op het meer totdat je slechts een klein zwart stipje was. Ik besloot me er bij neer teleggen en te doen alsof er niks aan de hand was, dat leek me het beste. Zodoende trok ik een spierwit katoenen jurkje aan en ging naar de markt. Het zou je verbazen hoe de zware stem van kooplieden zoveel invloed op je hoofd konden hebben. Alsof ze met hun brom stem je hoofd leeg zoemde. Er alleen plek was voor dat wat hen zeiden, hun verkoopkreten. Hoe verder ik de markt op liep, hoe dichter ik bij het meer kwam. Ik voelde mijn ogen prikken. Ik wist niet dat een mens zo kon reageren op het verlies van een belangrijk persoon. Mijn leven zou nooit de zelfde invulling gehad hebben als een leven waarin Jabbe er nog wel was. Ik had veel van hem geleerd maar er was ook nog zoveel van hem te leren. Hij was een sterk persoon, spraakzaam en nooit alleen. Ik denk vaak dat hij eigenlijk het tegenovergestelde was dan wat ik was, het voorbeeld van hoe ik zou willen zijn. Jabbe, was een van de weinige die me begreep. Ik denk dat hij een soort grote broer was, die ik nooit gehad heb. Ik slikte en liep met een versnellende pas over de markt. Toen ik eindelijk van de markt af was, zag ik de torenhoge kerk voor me. Het was nog wel een stukje lopen naar de kerk, in tegenstelling tot de meeste steden lag onze kerk aan de rand van de stad. De kerk leek altijd dichter bij dan dat zij daadwerkelijks was. Ik voelde me wel prettig bij het idee aan de kerk, ik zou graag op de houten bankjes zitten met gesloten ogen en bidden voor Jabbe. Ik liep doelgericht op het torenhoge gebouw af. Alsof knielen voor het beeld van Maria wonderen zou verrichten. Bij de zware kerkdeuren stond een monnik te kijken naar het landschap. De golvend heuvels, het meer en de nog na druipende bossen. De monnik kuchte. Het was een lange man en zover zijn kleding dat liet doorschemeren was hij erg mager. De kap van zijn kledij viel ver over zijn hoofd waardoor het onmogelijk was het gezicht van de man te zien. Tot haar verbazing liep de man achter haar aan toen ze naar binnen ging. Ook toen ze knielde op een bankje week de man niet van haar zijde. Met gesloten ogen bad ze voor Jabbe toen ze onderbroken werd door de monnik. ‘Ik wist dat je naar de kerk zou komen.’ En al waren er 3 jaren verstreken, ik had die stem uit duizenden herkent. Langzaam schoof de monnik zijn kap af zijn hoofd en liet zijn scheve glimlach zien. ‘Jabbe.’ Stamelde Luna. ‘Dat kan niet, je bent opgeslokt door de zee. 3 jaar Jabbe!’ Ik wou gaan schreeuwen, zeggen dat ik kwaad was. Hem zoveel vragen maar ik kon het niet, ik was veelte blij mijn oude vriend weer terug te zien. Ik klampte me vast aan het monniken gewaad, was hem niet van plan los te laten. Ik weet zeker dat we daarna eventjes stil zwijgend hebben gezeten, naast elkaar. Alsof we allebei even alles op een rijtje moesten zetten voordat we verder konden praten. Ik vroeg je uiteindelijk met moeite waar je die drie jaar was geweest. ‘Luna, ik heb zoveel van de wereld gezien. Ik heb dingen gezien waarvan je het bestaan niet eens wist, mensen ontmoet die zo wonderlijk zijn. Ik heb ontdekt dat de aarde groter is dan dit stadje.’ Ik voelde een stekende pijn, was hun vriendschap nooit genoeg geweest om terug te komen? Was hij, terwijl zij allen hadden zitten bidden voor zijn leven, er op uitgetrokken. Wat bezielde hem! En waarom had hij haar niet in vertrouwen genomen. ‘Maar, ze hebben me voor gek verklaard.’ Stamelde ik. Jabbe’s gezicht verstard. ‘sorry Luna. Je moet weten dat als het mogelijk was ik je in vertrouwen had genomen. Maar ik wou je er niet bij betrekken, het was beter als je dacht dat ik er niet meer was.’ Ik voelde hoe ik hem vol afschuw bekeek, hoe kon zo iemand mijn voorbeeld zijn geweest? ‘Lulu, luister nou.’ de bijnaam Lulu, behoorde een meisje toe dat ik nu niet meer was. Een onvolwassen, zorgeloos meisje. ‘Er waren plannen, vader had besloten dat ik de herberg over zou nemen. Maar ik wou de wereld zien. Na de traditie op het meer zou vader mij de herberg geven. Je weet hoe belangrijk dat is voor mijn vader. De oudste zoon behoort dat een eer te vinden, maar ik kon het niet. Wou weg, voelde me beperkt hier!’

Ik zuchtte, Jabbe toch. Hoe graag ze ook hier weg had gewild toen ze nog klein waren en hoe vaak ze het daar met Jabbe ook over had gehad, ze zou het nooit doen. Een mens was niet voor niks op een plek geboren en behoorde daar ook te sterven. ‘En nu.’ ; zei Luna aarzelend. Jabbe, schoof de kap weer over zijn hoofd zo was hij de onherkenbare monnik. Hij stond op en Luna volgde zijn voorbeeld, samen liepen ze de kerk uit. Bij de zware kerkdeuren bleef hij stil staan en drukte een kus op Luna’s voorhoofd. ‘Het gaat je goed, Lulu.’ En Luna keek Jabbe na, hoe hij de heuvel rug naderde en daar zijn weg liep. Ze zag hem weer verdwijnen, ze keek net zo lang totdat hij een zwart stipje in de verte was. Evenals drie jaar geleden was hij ,ditmaal voorgoed, verdwenen als een klein zwart stipje.

[JodieJJ]

oen de donkere kist gesneden uit het hout van een eikenboom, de straat werd ingedragen.

volgens mij hoeft daar geen komma tussen

sinds twee jaar terug waren die eigenlijk allemaal verdwenen.

Dat woordje zou ik er tussen uit halen, vind het onnodig en niet toevoegen.

ik was het eenzamen meisje die de werkelijkheid niet aan kon.

de n' bij eenzamen mag eraf, het is eenzame

Alsof ze met hun brom stem je hoofd leeg zoemde. Er alleen plek was voor dat wat hen zeiden, hun verkoopkreten.

Tussen de twee zinnen is het misschien mooier om en te zetten

Ik had veel van hem geleerd maar er was ook nog zoveel van hem te leren.

Ik vind het persoonlijk mooier om het woordje ook weg te laten

Ik denk vaak dat hij eigenlijk het tegenovergestelde was dan wat ik was, het voorbeeld van hoe ik zou willen zijn.

Eigenlijk misschien weer weg halen? ik vind het in deze zin ook niet echt storen dus je moet zelf maar kijken wat je het mooiste vind en wat andere vinden

Ik voelde me wel prettig bij het idee aan de kerk, ik zou graag op de houten bankjes zitten met gesloten ogen en bidden voor Jabbe.

Woordje wel zou ik weg halen vind het niet zo fijn klinken in de zin zonder vind ik mooier.

Tot haar verbazing liep de man achter haar aan toen ze naar binnen ging. Ook toen ze knielde op een bankje week de man niet van haar zijde. Met gesloten ogen bad ze voor Jabbe toen ze onderbroken werd door de monnik. ‘Ik wist dat je naar de kerk zou komen.’ En al waren er 3 jaren verstreken, ik had die stem uit duizenden herkent. Langzaam schoof de monnik zijn kap af zijn hoofd en liet zijn scheve glimlach zien. ‘Jabbe.’ Stamelde Luna.[/color]

Je lijk hier over te springen van ik-perspectief naar hij zij perspectief, of lees ik het nou zo fout

Ik voelde een stekende pijn, was hun vriendschap nooit genoeg geweest om terug te komen?
Was hij, terwijl zij allen hadden zitten bidden voor zijn leven, er op uitgetrokken. Wat bezielde hem! En waarom had hij haar niet in vertrouwen genomen. ‘Maar, ze hebben me voor gek verklaard.’ Stamelde ik.

Hier spring je weer over

Jabbe’s gezicht verstard.
Verstarde lijkt me

Wou weg, voelde me beperkt hier!’

Hier zou ik de zinnen gewoon met ik beginnen. Weet niet wat de Nederlandse grammatica er over zegt.

Hoe graag ze ook hier weg had gewild toen ze nog klein waren en hoe vaak ze het daar met Jabbe ook over had gehad, ze zou het nooit doen. Een mens was niet voor niks op een plek geboren en behoorde daar ook te sterven. ‘En nu.’ ; zei Luna aarzelend. Jabbe, schoof de kap weer over zijn hoofd zo was hij de onherkenbare monnik. Hij stond op en Luna volgde zijn voorbeeld, samen liepen ze de kerk uit. Bij de zware kerkdeuren bleef hij stil staan en drukte een kus op Luna’s voorhoofd. ‘Het gaat je goed, Lulu.’ En Luna keek Jabbe na, hoe hij de heuvel rug naderde en daar zijn weg liep. Ze zag hem weer verdwijnen, ze keek net zo lang totdat hij een zwart stipje in de verte was. Evenals drie jaar geleden was hij ,ditmaal voorgoed, verdwenen als een klein zwart stipje.[/quote]

en je bent weer over gesprongen

Woow, ik heb nog nooit zo precies een verhaal bekeken. Maar ik vond dat dit verhaal het waard was.
Ik vind je geweldig schrijven, en het is zonde dat nog niemand heeft gereageerd want dat is het wel waar.
Je beschrijft goed in detail, het commentaar heb ik al tussen de regels door gezegd. Ik zal het als ik jouw was zelf ook nog een door nemen. Ik weet natuurlijk niet alles. En ik hoop dat je de mening van andere nog krijgt erover.