Winnaar 14de wedstijd: Marly

[Laura]

Wedstrijd 14 is afgelopen en de stemmen zijn geteld. Marly heeft deze wedstrijd gewonnen, gefeliciteerd!

Hier het winnende verhaal, veel lees plezier!

Ongevraagde onthullingen

Zuchtend keek ze voor zich uit. Bruine haren tegen haar gezicht geplakt. Zwarte strepen van mascara lieten sporen na op de witte, vochtige wangen van de achttienjarige. De vrolijk gekleurde rok die ze droeg zat vol bruine vegen en wapperde niet meer zo vrij als eerder die middag. Een lichtblauw shirtje plakte tegen haar lichaam als een tweede huid. Hoewel het hevig regende verroerde het meisje zich niet. Als een levend standbeeld bleef ze zitten waar ze zat. Haar knieën dicht tegen haar borst opgetrokken, haar handen tot vuisten gebald. De knokkels van haar rechterhand waren wit weggetrokken en trilden een klein beetje.

Hoewel haar lichaam zich niet verroerde ging het er in haar gedachten heel anders aan toe. De ene gedachte na de andere drongen zich haar hoofd binnen. Wat tot voor kort nog zo perfect leek was binnen vijf minuten vernietigd. Haar hele leven stond sinds vanochtend op zijn kop. Niets leek meer wat het ooit geweest was. Hoe hadden haar moeder dit kunnen doen? Waarom had ze het niet eerder gezegd? Waarom vertelde ze haar het nu op deze manier? En dat was misschien nog niet eens het belangrijkste. Als ze niet was wie ze dacht dat ze was, wie was ze dan wel? Een warme traan voegde zich bij de dikke, koude regendruppels die hun weg over haar wang naar beneden vonden. Ze voelde niet meer hoe de druppels op haar knieën vielen. Ze wiegde zichzelf zachtjes heen en weer om de kou te verdrijven maar het was zinloos. De kou was niet uit haar binnenste te verdrijven.
In haar vuist prikte nog steeds de prop van de zachtgele memo die ze vanmorgen op de keukentafel gevonden had. Een memo van haar moeder.

Amy,

Stijn is niet je biologische vader.
Sorry dat je er zo achter moet komen.
Fijne dag schat.

Dikke kus,
Je moeder.

Ze kende de tekst van de memo ondertussen uit haar hoofd. Kort en vernietigend. Warme tranen waren over haar gezicht gegleden maar niet alleen van verdriet. Ze was woedend op haar moeder dat ze het haar op deze manier vertelde. Ze was altijd gek geweest op haar vader en nu bleek hij haar vader niet te zijn. Allerlei vragen schoten door haar hoofd. Wie was dan haar vader? Zou ze op hem lijken en wist hij van haar bestaan. Wist haar vader, of eigenlijk was het nu Stijn, dat hij haar vader niet was? En als hij het wel wist, waarom had hij het niet gezegd? Ze hadden zo’n goede band samen.
Ze kon zich de vele uitstapjes die ze gemaakt hebben nog goed herinneren. Soms nam hij haar mee om nieuwe kleding te kopen en dan mocht ze altijd uitzoeken wat ze wilde. De prijs maakte hem niets uit. In tegenstelling tot haar moeder. Die vond het onzin om duurdere kleding te kopen omdat ze er toch snel uitgegroeid zou zijn. Nee haar vader genoot ervan om met haar te winkelen en in het nieuw te steken. Wanneer ze dan uitgewinkeld waren bakte hij poffertjes en namen ze een grote schaal ijs na. Meestal was mam dan niet thuis geweest zodat ze ongestoord konden genieten. Ze kon zich goed herinneren dat haar moeder een keer vroeg thuis was geweest van oma en uit haar vel gesprongen was toen ze zag wat Amy en Stijn aan het eten waren. Haar moeder was een gezondheidsfreak bij wie het werken altijd voorop stond. Niet heel verwonderlijk dat ze een goede band had met haar vader.

Langzaam stond ze op. Haar spieren waren stijf geworden van het lange zitten op één van de rotsen aan het strand. De rots waarvan zij zojuist op stond was haar meest favoriete plekje van het strand. Het lag iets afgelegen van de rest van het strand zodat er weinig toeristen kwamen. Vanaf hier kon ze haar ouderlijk huis zien maar vanaf het huis konden ze haar niet zien. Ze kwam er vaak om na te denken of om te tekenen. De zeewind en geluiden van het strand deden haar altijd ontspannen en alles om haar heen vergeten. Vandaag was dat niet het geval. Hoewel ze er toch enkele uren gezeten moet hebben, het werd al donker, kon ze haar gedachten niet verzetten. De memo bleef door haar hoofd spoken en zorgden voor grote wisseling in haar gevoelens. Vurige woede stroomde door haar lichaam op het moment dat ze de prop met alle kracht die ze in zich had in de zee gooide. Het gele stipje werd snel opgenomen door de schuimkoppen op de golven die krachtig tegen de rotsen kapot sloegen.
Blootsvoets liep ze over de stenen terug naar het strand. Het kon haar niet schelen dat verschillende steentjes venijnig in haar voeten prikten. Ze voelde dat kleine druppeltjes warm bloed uit de wondjes stroomden en haar voeten plakkerig maakten. Het nare gevoel negerend liep ze stug door. Op het strand werd het lopen lastiger. Het zand plakte onder haar bloederige voeten en prikte in de kleine wondjes. Op haar na was het strand verlaten. Iedereen zocht hun verwarmde woningen op tegen de kilte die de regen en wind met zich mee brachten.
Nog een paar stappen en ze zou zich in haar eigen verwarmde huis vinden.

In het achterhuis schudde ze dikke regendruppels uit haar haren. Het kon haar niet schelen dat de druppels tegen de muren spatten en van daar langzaam naar beneden gleden. Druppelend bleef ze in de smetteloze ruimte staan. Haar moeder stond er op dat het huis brand schoon was. Hoewel er om de dag een schoonmaakster langs kwam moest Amy de overige dagen huishoudelijke taken doen. Ze had dit altijd overdreven gevonden maar had gedaan wat haar moeder van haar verwachte. Maar nu had ze er lak aan. Het maakte haar niets meer uit wat er met het smetteloze huis van haar moeder gebeurde. In een huis werd geleefd dus was het logisch dat het soms vies was. Een brutaal stukje voldoening kroop in haar omhoog. Zachtjes fluisterend dat haar moeder laaiend zou zijn wanneer ze terug zou komen. Het voedde haar om te blijven staan waar ze stond. Rondom haar voeten was ondertussen ook een plas water verschenen. Met een snel gebaar wrong ze haar haren uit. Een kleine waterval stroomde op de grond en voegde zich bij de plas die er al lag. Pas toen het meeste water uit haar haren was verdwenen kwam ze weer in beweging. In de keuken pakte ze de waterkoker, vulde deze met water en zette hem vervolgens aan. Ze ging zitten op de witte leren stoelen die aan de grote eettafel stonden. De plavuizen van de keukenvloer zaten nu vol met modderige voetafdrukken. Hier en daar schenen de voetafdrukken rood op. Ze tilde haar voet op en keek naar de voetzool. Er zat nog een klein steentje in de bal van haar voet. Met haar nagel peuterde ze het steentje eruit en liep hem op de vloer vallen. Een klein stroompje bloed vloeide uit haar zanderige voet nu het wondje niet meer afgedekt was. Met haar vinger ving ze een paar druppels vervuild bloed op. Langzaam draaide ze haar vinger rond zodat het bloed in beweging bleef. Toen hield ze hem stil boven de sneeuwwitte stoelen en liet de zwaartekracht zijn werk doen. Twee dikke druppels gleden van haar vinger af om op de stoel uiteen te spatten.

Met grote stappen, een spoor van water achter zich latend, liep ze de trap op naar de werkkamer van haar moeder. Toen ze de deur open gooide kwam de etherische geur van lavendel naar buiten drijven. Verwoed sloeg ze even om zich heen een poging wagend de geur bij zich weg te krijgen. Ze haatte lavendel en dat was ook de reden waarom haar moeder dat op haar werkkamer had gezet. Zo wist ze zeker dat Amy nooit in de werkkamer zou komen. Met een stevige grip pakte ze de pot vast en smeet hem tegen de muur aan kapot. De lavendel bleef in een zielige hoop modder op de grond liggen. Zich langzaam omdraaiend keek ze de kamer door. Zou haar moeder iets van haar geheim verborgen hebben in de werkkamer? Amy ging in gedachten alle mogelijkheden bij langs. Één van de boeken misschien? Of de laden van het bureau? Met twee grote passen was ze bij het bureau en trok de middelste lade open. Niets dan papieren van het werk. Woest smeet ze de lade weer dicht.
Daarna probeerde ze de bovenste lade. Deze ging piepend open waarna een hoop papieren zichtbaar werden. De papieren bolden een beetje alsof er iets onder lag. Ze pakte de papieren, gooide ze op het bureau en zag een klein houten kistje tevoorschijn komen. Met trillende handen van spanning pakte ze het kistje op en opende deze. Op de zacht blauwe bekleding lag een zilveren sleuteltje. Ze wist precies tot waar die sleutel toegang gaf. In de kast van haar moeder stond een grotere houten kist die er al stond zolang ze zich kon herinneren. Ze had haar moeder vaak gevraagd wat er in zat maar had hier nooit een antwoord op gekregen. Haar moeder zei enkel dat het grote mensen zaken waren waar zij zich niet mee moest bemoeien. Eigenlijk had ze toen al argwaan moeten krijgen. Het kon bijna niet anders of die kist bevatte iets dat haar moeders grote geheim zo verraden. Even bleef ze twijfelend staan om vervolgens toch maar richting de slaapkamer van haar moeder te lopen. Het was lang geleden dat ze er geweest wat. Heel erg lang geleden. Toch was er niets veranderd. De zachtroze gordijnen hingen netjes in hun lussen naast het raam, de vloerbedekking was nog altijd smetteloos wit, aan de muur hingen nog steeds de verschillende diploma’s die haar moeder behaald had. Er was in de kamer geen enkele foto van Amy te bekennen. Vroeger had ze dit raar gevonden maar nu kon het haar niet schelen. Vastberaden liep ze naar de kast van haar moeder, rode plekken in het vloerbedekking achterlatend. Ze rukte de deur open en duwde een rij kleding aan de kant. Dit ging erg moeizaam aangezien haar moeder elk kwartaal de winkels leeg kocht en bijna nooit iets weg gooide. Ze was een type dat nooit twee keer hetzelfde aan kon hebben.
Amy liet zich op haar knieën vallen en trok de kist naar zich toe. Het sleuteltje voelde als heet ijzer in haar handen maar toch liet ze niet los. Zo beheerst mogelijk stak ze het sleuteltje in het slot. Daarna duwde ze de sleutel naar links. Een zachte klik gaf aan dat het slot open sprong. Ze nam een moment de tijd om rustig adem te halen voordat ze de deksel van de kist tilde.

In de kist lagen verschillende oude videobanden. Elke band was voorzien van een sticker waarop in de meeste gevallen haar naam stond. Ze bekeek de verschillende banden één voor één om ze vervolgens terug te leggen. Daarna pakte ze de band waarop stond; ‘Amy, drie jaar’. De klemde haar vingers stevig om de band heen en stond op, een aantal kledingstukken van hun hanger stotend. Ze negeerde de zachte ploffen en liep naar haar moeders televisie. Dat was nog de enige in het hele huis die over een videorecorder beschikte. Ze drukte de televisie aan en liet de band uit zijn kartonnen omhulsel in haar hand glijden. Ze sloot haar ogen, haalde diep adem en drukte de band in de recorder. De televisie gaf nu enkel nog maar sneeuw weer wat een zacht ruizen voortbracht. Ze liet haar adem langzaam ontsnappen en drukte op play.
Een woordenvloed verbrak de stilte en vulde de kamer. Op het scherm was de sneeuw verdwenen en had deze plaats gemaakt voor een klein meisje in een rood jurkje. Haar blonde haren waren bijeen gebonden in een staart. Ze liep op blote voetjes en keek in de lens. ´Ik heb lekkel een lode julk. Heb ik geklijgt.´ Het meisje, de driejarige Amy, had overduidelijk moeite met de letter 'r'. Geboeid keek ze naar het scherm. Ze had deze beelden nog nooit eerder gezien. Natuurlijk had ze haar moeder er wel eens naar gevraagd maar die had altijd beweerd dat er geen filmopnames waren van haar kindertijd. Nu dit wel zo bleek te zijn wilde ze zoveel mogelijk van haar kindertijd terug zien. Hoewel ze woedend was op haar moeder genoot ze van het meisje op het scherm. Een kind van drie heeft zoveel meer te vertellen dan dat de meeste mensen denken. Het tafereel zette zich voort in de speeltuin vlak in de buurt. Lachend zat het meisje op de schommel om vervolgens schaterend van de glijbaan te glijden.
‘Ik wil nu weten wie haar biologische vader is.´ De mededeling van Stijn kwam zo onverwachts dat Amy achteruit week. Ze concentreerde zich nog meer op het scherm en zette het geluid harder zodat ze niets zou missen. Op het scherm zuchtte haar moeder. ‘Danny is haar vader. Ik vertel het haar als ze oud genoeg is.’ Er klonk een waarschuwende ondertoon in haar stem door. Dus Danny was haar vader. Amy wist maar al te goed wie dat was. Danny was de beste vriend van haar moeder maar Amy kon hem niet uit staan. Hij mocht er dan goed uit zien maar was ook een gladjakker. Hij lachte altijd om zijn eigen grapjes waar har moeder ook vrolijk aan mee deed. Amy ergerde zich altijd wanneer hij over de vloer kwam. Je zou haast kunnen zeggen dat ze hem haatte. En nu bleek hij haar vader te zijn. Alle bloed trok uit haar gezicht weg, haar maag draaide zich om. Toen veerde ze overeind en verliet de kamer van haar moeder.

Met grof geweld trok ze de hoognodige kleding uit de kast in haar slaapkamer en propte deze in haar weekendtas. Hoe eerder ze hier weg was hoe beter. Haar moeder zou dan pas morgenavond terug komen maar ze had geen zin om op haar te gaan wachten. Ze liep naar haar nachtkastje en bleef toen staan. Op het kastje stond een foto van haar en Stijn. Hij had een arm om haar schouders geslagen en grijnsde. Ook Amy had een vrolijke lach op haar gezicht. De foto was gemaakt tijdens een zomervakantie op Aruba. Haar moeder had de hele dag moeten werken dus waren Stijn en zij er samen op uit getrokken om te gaan snorkelen. Ze hadden een heerlijke dag gehad met z’n tweeën. Ze was blij geweest dat ze zo’n leuke vader had gehad die haar niet in de steek liet. Nu bleek hij al die tijd geweten te hebben dat ze niet zijn dochter was. Hoe had hij met die leugen kunnen leven? Ondanks dat ze nu ook een beetje boos op hem werd pakte ze de foto en deed hem in haar tas. Hij had altijd goed voor haar gezorgd en haar beschouwd als zijn eigen dochter. Misschien was hij er ook pas na haar geboorte achter gekomen en wilde hij haar gewoon niet kwijt. Dat zou ze vast nog wel een keer met hem bespreken wanneer hij weer terug was van zijn familie in Canada. Amy keek haar kamer rond en ging in haar hoofd na of ze alle belangrijke dingen bij zich had. Toen ze tot de conclusie kwam dat ze alles had pakte ze de tas en ging naar beneden.

In de keuken had het water in de waterkoker gekookt maar zin in thee had ze niet meer. Daar had ze ook helemaal geen tijd meer voor. Ze opende de koelkast en dronk een paar grote slokken melk rechtstreeks uit de pak. Daarna zette ze de pak op het aanrecht. Ze drukte het licht aan om wat meer zicht te hebben. De keuken baadde in het felle licht van de verschillende lampen die allemaal tegelijk aansprongen. Nu kon ze goed zien wat er in de voorraadkast lag en wat ze wilde meenemen voor de komende uren. Ze liet een pak snickers, twee flesjes drinken en een zak chips in haar tas vallen. Met haar elleboog drukte ze de kast dicht. Ze ritste haar tas dicht, wierp deze over haar schouder en liep naar het achterhuis. Het licht in de keuken aanlatend. In de schoenenkast vond ze een paar teenslippers die ze aantrok om haar voeten dit keer wel te beschermen tegen de harde stenen en hun viezigheid. Ze opende de deur en stapte naar buiten waar het nog steeds regende. Ze hief haar hoofd richting de lucht en een dikke regendruppel spatte kapot op haar hoofd. Daarna richtte ze zich op de weg. Vanaf nu was haar nachtvlucht een feit geworden.

[Artemiss]

Bij dezen van harte... Terecht gewonnen, hoor! Ik vond het ook zo leuk dat het woord 'nachtvlucht' bij jou niets met een vliegtuig te maken had.

[marly]

Dank:) mijn eerste reactie was ook een vliegtuigvlucht hoor en had eerlijk gezegd ook wel verwacht dat er meerderen zouden komen met een andere interpretatie. Leuk dat ik dit keer eens de originele was

Was een leuk idee voor een wedstrijd.