Ik heb al super veel ideeen in mijn hoofd voor dit verhaal, maar het is een stuk moeilijker dan ik dacht om het op papier te zetten.
Ik hoop dat jullie me hierbij kunnen helpen met jullie feedback
mijn eigen commentaar iets waarmee ik vaker problemen heb, sommige zinnen vind ik niet mooi op elkaar lopen alleen het lukt me ook echt niet om dit wel voor me kaar te krijgen grrr..
En veel leesplezier
Ik ben je eeuwig dankbaar als je een berichtje achterlaat met wat je er van vind
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Romantiek, de kunst van een blinde
Proloog,
Er was een tijd dat mijn leven een oneindige nacht werd, ik kan me het nauwelijks nog herinneren. De beelden die ik van dat leven had, slippen met de seconde weg uit mijn hoofd. Ik probeer me krampachtig vast te houden aan dat beeld van dat ene kleine meisje met bruine krulletjes, rose wangetje en groene ogen die twinkelde van geluk. Ik probeer me de mensen voor te stellen die er liefdevol naast hoorde te staan, maar ik kan het niet meer. Ze zijn al uit mijn hoofd verdwenen. Mijn hele leven voor die ene verschrikkelijke dag is nu niets meer dan een droom voor me. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het is om te zien. Het enige beeld wat ik heb zijn mijn gedachte. In werkelijkheid zie ik nog wel iets, Kleurvlekken, volgens de doktoren had ik nog een zicht van 10% te weinig om werkelijk iets te zien, genoeg om nog wat vage vlekken op mijn netvlies te hebben. Symbolisch is mijn leven ook niet meer zo zeer in duisternis gehuld, niet meer zoals zes maanden geleden toen ik zwaar depressief was. Ik word nu niet elke nacht bezweet meer wakker door de nachtmerries, ik hoor de schreeuwen en de klap niet meer in mijn slaap. Ik kan zelfs weer lachen, en er zijn momenten dat ik echt gelukkig ben. Mijn pleegouders zijn geweldige mensen die alles voor me over hebben, mijn hond is een schat van een dier, Ik heb zelfs een paar vriendinnen. En toch zal alles nooit meer zo worden als het vroeger was ik zou het nooit meer dag zien worden.
Hoofdstuk een
Deja vu
‘Sara!’ Tito blafte terwijl mijn naam werd geroepen.
‘Ssst stil Tootje,’ Ik streek met mijn hand over zijn kop. Zijn haren waren kort zoals dat van een echte labrador, alleen was hij bruin. Oke dit is niet vreemd voor een labrador, ze zijn er in blond, zwart en bruin als ik het me goed herinner, alleen heb ik nog nooit een bruine labrador in mijn leven gezien en dat is wat het vreemd voor mij maakt. Ik probeer me er steeds een beeld van voor te stellen. Een blonde labrador kan ik perfect in mijn gedachte naar voren halen, en dan geef ik hem een bruine vacht en hoop ik Tito te zien maar gelijk klopt het hele plaatje niet meer. Dus nog steeds stel ik mij Tito in mijn gedachte als blond voor iets anders bestaat niet voor me.
Ik gaf het dier nog een laatste aai voor ik naar mijn blindenstok greep, hij was op de plek waar ik hem altijd liet. In de hoek van mijn kamer. Zonder te tikken liep ik mijn slaapruimte uit, ik had geen stok meer nodig om me hier doorheen te geleiden, iedere stap die ik moest zetten stond al in mijn geheugen gegrift.
‘Ah Sara daar ben je,’ De opgewekte stem van Marleen echode door de kamer, ik zette een glimlach op waarvan ik zeker wist dat hij moest lijken op de glimlach die Marleen had.
Marleen mijn pleegmoeder was altijd opgewekt als ze me zag, ik kan me niet voorstellen om haar boos te zien, terwijl ik me haar op iedere andere manier wel heel goed kan voorstellen. Dat ontdekte ik door een spelletje wat Marcus –mijn pleegvader – me liet doen. Ik moest radde hoe Marleen eruitzag zij en als ik Marcus moest geloven had ik het aardig bij het rechte eind. Ik stelde me haar voor met roodbruin geverfd haar, bruine warme ogen en altijd een glimlach op haar gezicht. Nadat ik deze voorspelling had gedaan hadden mijn beide pleegouders me de vraag gesteld of ik wel zeker wist of ik blind was, en uiteindelijk was het een vast spelletje van ons geworden. Steeds wanneer ik iemand nieuws ontmoette moest ik raadde hoe ze eruit zagen. En tot mijn zelfgenoegen ben ik hier nog goed in ook. Het is voor mij alsof het stem geluid, de manier waarop hun voeten de grond raken of de woorden die ze spreken voor mij al genoeg zijn om een uiterlijk te raden.
‘Sara?’
‘Huh?’ oh, ik heb me weer eens te diep in mijn gedachte laten verzinken.
‘Je eten,’ Ik lachte even stom.
‘Sorry,’ Ik reikte met mijn vrije hand snel naar voren en voelde het broodzakje in mijn hand drukken.
‘Ben je voorzichtig?’ Marleen haar stem werd nu zoals gewoonlijk weer bezorgd, ik kon mij de bezorgde ogen van haar zo voor me halen.
‘Tuurlijk, Es is er toch bij.’ Probeerde ik haar gerust te stellen.
‘Ja, maar je moet eerst nog een paar straten in je eentje lopen,’ Oke mijn eerste poging tot geruststellen werkte dus niet.
‘Marleen, Tito zal me prima leidde, ik ben al zovaak in mijn eentje opstap geweest en iedere keer maak je je weer voor niets zorgen.’
‘Ok, maar beloof me voorzichtig te zijn, heb je je mobiel?’
‘Jaha,’ Met een zucht draaide ik me om.
‘Tot vanavond!’ riep ik nog na voor ik in de gang verdween.
Tito liep vrolijk naast me, de windvlagen die zijn staart maakte streelde over mijn huid.
‘Ja, ja jongen we gaan uit.’ Hij blafte instemmend voor ik hem aan zijn teugje vastpakte, die had Marleen al bij het om gedaan.
Als ik later hieraan terugdenk, wenste ik dat ik niet was gegaan maar thuis was gebleven en met Marleen spelletjes had gedaan.
De auto’s suisde langs de wegen terwijl we op weg naar bestemming waren. Ik was er niet meer bang voor, ik wist dat ik Tito met mijn leven kon vertrouwen. In het begin was dat wel anders geweest. Ik had toen dagenlang alleen maar in huis rondgezwerfd, met niemand had ik een stap buiten durven te wagen. Maar langzaam leerde ik te leven met het gevaar niet kunnen zien, mijn gehoor mijn neus, mijn tast en mijn begeleidde hond namen mijn ogen voor mijn over. Tito kwam tot een halt, en ik kon de auto’s om me heen horen stoppen en optrekken, we waren bij een oversteekplaats aangekomen. Ik wachtte rustig tot Tito aangaf dat ik kon oversteken. Ik had het volgende nooit zien aankomen, hoe kon ik dat ook. De slippende banden die brandde op het asvalt kon ik horen, iemand die verstikkend ademhaalde, en Tito die me naar achter trok. Alles ging zo snel en toen kwam de klap. Mijn lichaam werd ijskoud van angst en in een flits kon ik alles zien. De auto die aan de andere kant reed, de zwabber die hij maakte voor hij op de verkeerde weghelft schoot, de man achter het stuur naast me die verstijfde in paniek, zijn ogen enorm terwijl die het gevaar op zich af zag komen. Zijn voet die het verkeerde pedaal met al zijn kracht indrukte en de auto op volle toeren liet gaan. De vrouw die achter de man zat en een gruwelijke schreeuw liet lopen en toen werd alles zwart.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
nou dat was het
het einde is misschien wat verwarrend maar dat word in het volgende stuk duidelijk gemaakt Review
