A woman of my heart..

[Cherry]

Het gekling van haar zwaard tegen de pop met het harnas, klonk door de oefenruimte.
'Ha! pak aan, vieze verader!'.
Elijah maakte met de punt van haar zwaard een draaiende beweging, alsof ze het ingebeelde zwaard van haar levenloze tegenstander onderschepte en uit zijn handen sloeg.
Triomfantelijk richtte ze de punt nu op zijn buik 'Hoe voelt dat? verloren van een vrouw?'
Ze trok haar jurk recht, en deed een paar stappen terug.
Nors keek ze omlaag naar haar jurk, die in hoepelvorm onder haar hing.
Ze vond het vervelend dat ze niet gewoon een broek aan kon trekken of in ieder geval van dat gigantische ding af kon, als ze ging oefenen.
"Dat is niet voor jongedames zoals jij" hoorde ze haar moeder al zeggen.
Ze had nooit begrepen waarom er zo'n enorm verschil zat tussen mannen en vrouwen.

[justme]

Na nog een poging haar 'zo behendige tegenstander te verslaan, bleef de punt van het zwaard in haar rok steken. Ook nog verloren van een levenloos ding! Ze mopperde gefrustreerd en probeerde het zwaard er uit te trekken, wat een grote scheur in haar rok veroorzaakte.
Dat bracht haar op een idee. Ze grijnsde en liet het zwaard steeds verder een scheur in haar rok trekken. Totdat ze het kleine puntje wat nog vastzat, losscheurde.
Nu had ze meer vrijheid. Hij kwam nog maar tot net boven haar knieën. Veel te kort natuurlijk, zo kon ze voor geen goud over straat!
Maar daar dacht ze niet aan, integendeel, ze ging vrolijk verder met het uitschakelen van haar tegenstander.
'Wat doe jij nou?' hoorde ze een bekende stem achter zich. Snel en behendig draaide ze zich om. Met haar wapen in de aanslag.
Gilis kon het nog maar net ontwijken. Ze had niet gemerkt dat hij zo dicht achter haar was komen staan.
'Flore, wat doe je?' vroeg hij een beetje angstig. Flore glimlachte, dat stond haar wel aan, een jongen die bang was voor haar. Een meisje!
Ze liet het wapen naast zich zakken. Gilis zuchtte opgelucht, waarna hij naar haar rok wees. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij bijna beschuldigend.
Flore haalde luchtig haar schouders op: 'Ongelukje.' mompelde ze onschuldig. 'Maar even wat anders, ik heb nu lang geoefend op een pop, ik wil nu wel oefenen op een echt persoon in levende lijve. Die geen genade kent!' riep ze door de oefenruimte.
Gilis rolde met zijn ogen. 'Als je maar niet denkt dat ik die persoon ben, kom ik breng je naar huis, het is al laat en je ouders zullen wel ongerust zijn.' zei hij en liep alvast in de richting van de uitgang.
Flore stormde achter hem aan en blokkeerde de uitweg. 'Niet zo snel mannetje!'

[Saskjezwaard]

Gilis zuchtte. "Flore, doe niet zo vervelend. Je weet dat je geen partij voor me bent. Ik heb al vanaf mijn vijfde elke dag zwaardtraining gehad en jij oefent alleen als je weg kunt glippen van moeders lessen."
Hij had gelijk, maar dat wilde Flore niet toegeven. Ze had niet vaak kunnen ontsnappen vanuit het toeziende oog van tante, die wilde dat ze leerde dansen, dat ze leerde bloemen schikken en, het ergste van alles, dat ze leerde borduren. Wat een gepriegel op een klein stukje stof. Ze gruwde al als ze er alleen maar aan dacht.
Gilis stak zijn hand uit, maar Flore danste buiten zijn bereik.
"Als je je zwaard terug wilt hebben, zul je hem van me af moeten pakken." zei ze uitdagend en nam een verdedigende pose aan.
Gilis sloeg zijn armen over elkaar en keek haar doordringend aan. "Flore, geef nu dat zwaard, anders haal ik vader erbij." Elk woord werd nadrukkelijk gearticuleerd, alsof Flore halfdoof was. Ze trok van ergernis haar bovenlip op.
Gilis' vader was Flores oom en de heer van dit kasteel. Haar vader was de jongere broer en was de rentmeester van het huishouden. Moeder zei altijd dat ze blij moesten zijn dat oom Ferrel hen in hun kasteel lieten wonen. Niet veel heren zorgden zo goed voor hun jongere broer.
"Ben je zo'n watje dat je je achter oom Ferrel moet verschuilen?" Flore wist dat hij dat niet leuk zou vinden.
"Ik trek dat zwaard uit je handen en geef je een paar klappen op je achterwerk," gromde Gilis. Flore moest een glimlach onderdrukken, hij reageerde precies zoals ze had verwacht. Gilis begon steeds voorspelbaarder te worden.
Hij rende op haar af en maakte een eenvoudige schijnbeweging naar links. Flore had stiekem toegekeken als Gilis en de andere schildknapen zwaardles kregen, en herkende de beweging. Ze draaide lichtvoetig om hem heen en gaf hem met de platte kant van het zwaard een klap op zijn billen.
"Wie geeft nou wie klappen?" lachte ze uitdagend.
Woedend draaide Gilis zich om. Hij zou zich niet laten vernederen door zo'n irritant grietje