Hier kun je verhalen vinden waar langer dan een half jaar niet aan geschreven is of op gereageerd. De verwachting is dat deze verhalen niet meer afgemaakt worden. Staat jouw verhaal hier en wil je verder schrijven? Neem dan even contact op met één van de moderators, dan wordt je verhaal teruggezet.
Dit is mijn eerste, lange dramaverhaal en ik heb er veel tijd en passie ingestoken. Ik hoop dat jullie het leuk vinen
Korte inhoud:
Als Jenna, een meisje met een donker verleden, verhuist van de stad naar een klein dorpje, komt ze terecht in een web van keuzes en haat. Haar nieuwe school is opgedeeld in twee kampen, met een geschiedenis die jaren terugloopt.
Uiteindelijk sluit ze zich aan bij de gang van Lucifer, de lokale outcast en leider van 'De Sparks'. Ze leert Sandra en Thomas kennen, en daarmee ook voor het eerst het gevoel van vriendschap.
Maar ook Lucifer's verleden is niet zo zuiver als Jenna het zich had ingebeeld.
Zo wordt ze meegesleurd in het uitvoeren van Lucifer's ultieme wraak...
en ze wordt verliefd op Thomas, als dat helpt
Nota: Het is geen genre 'angst', enkel drama, met een beetje geheimzinnigheid, doorzeefd met de nodige twist van humor en een sprankeltje romantiek
The words in my head come out of my mouth. The words in my heart come out of my pen.
De gangen van mijn nieuwe school waren druk en vol chaos.
De leerlingen behandelden elkaar onverschillig en hadden allemaal wel een plaats waar ze op tijd wilden geraken. Ik voelde me haast onzichtbaar terwijl ik me een weg door de menigte baande en constant van hier naar daar werd gestompt.
Ze waren hier blijkbaar nogal zuinig op excuses ook. Ik keek op het rooster dat ik wanhopig in mijn handen had geklemd en zocht dapper verder naar het juiste lokaal. Heel erg vond ik het niet om onopgemerkt te blijven, ik en mijn vader waren pas van de stad naar dit boerengat verhuist.
Ik hield van de drukke straten naast ons appartement in New York, maar nu waren deze gangen het enige in die sfeer dat mijn nog overbleef.
Ja, je hoort het trouwens goed, alleen ik en mijn vader. Mijn moeder... wel, ze is hier niet meer. Mijn vader hoopte dat verhuizen naar deze plek de dingen beter zou maken. Voor ons allebei. Maar ik heb daar nooit in geloofd. Ik denk niet dat hij ooit zal begrijpen dat het haar niet terugbrengt...
Mijn voornemens voor dit geforceerde nieuwe begin waren drie dingen:
1. Mezelf op de achtergrond houden.
2. Geen nieuwe contacten leggen.
3. Niet in de problemen geraken op school.
Ik was dus niet echt van plan om met iemand te praten. Op mijn oude school daarentegen was ik een totaal ander soort van leerling. Ik studeerde goed, haalde mooie cijfers en supporterde als cheerleader voor de basketploeg van de school. Al noem ik mezelf niet graag zo, ik was waanzinnig populair en trok altijd op met de coolste kids en knapste jongens. Ik had rijk gevulde weekends, vakantiedagen enzovoort en was daar niet geheel ontevreden mee. Toch moet ik wel toegeven dat het handig is om je nooit te hoeven vervelen, maar dat een leven in oppervlakkigheid weinig tot geen voldoening geeft.
Daarom wilde ik dat het hier anders zou zijn.
Maar alle mensen hier leken zo saai en banaal, niemand sprong eruit of deed iets interessants. Hoe moest ik hier ooit een leven lijden dat anders was dan vroeger? Alles leek hier hetzelfde. Ik kon niet eens zoveel doen als hópen op een nieuw begin...
De waarschuwingsbel ging en lockers sloegen dicht.
Engels...Engels...
Ik bleef de naam van het vak in mijn hoofd herhalen alsof ik het lokaal daardoor makkelijker zou vinden. Gelukkig voor mij passeerde ik toen net een deur met het overduidelijke opchrift: 'Engels 63C'
Ik duwde de deur open en strompelde onhandig het lokaal binnen. Ik schrok van het aantal leerlingen dat al aanwezig was: veel meer dan normaal gezien rond deze tijd. Ik kreunde en sloeg mijn hoofd achterover. In álle dorpen en steden over de hele wereld kon dit maar één ding betekenen: de leerkracht was een bitch.
Ik liet mijn rugzak vallen en plofte neer op één van de laatst overgebleven plaatsen. Onderuitgezakt keek ik rond. Niets speciaals. Net als op mijn vorige school, maar dan anders.
De laatste bel schalde door het gebouw en als geroepen zwaaide de deur weer open om plaats te maken voor een dikke, robuuste vrouw van middelbare leeftijd, met een rechthoekig brilletje - en een vreselijke smaak in kleding - die met grote passen naar binnen walste. Net zoals ik dacht. Bitch.
-"Goedemorgen iedereen. Diegene die niet binnen de drie seconden achter zijn bureau zit krijgt een groen briefje voor strafstudie, met mijn complimenten!"
Sprak ze op een nazale, irritante toon. De paar cliquejes die bij elkaar troepten bolden het af naar hun eigen plaats.
"Juffrouw Renners en Juffrouw Lockheart hebben het weer niet gehaald zie ik. Wel, dan zullen we.."
Op dat moment vloog de deur open. Twee meisjes haastten zich het lokaal binnen en namen genoegen met de twee laatste plaatsen. Zonder iets te zeggen sloegen ze hun boeken open en deden ze alsof er niets aan de hand was.
De vrouw vooraan trok haar neus op, maar leek hieraan gewend te zijn. Toen pas merkte ik de reacties van de andere studenten op. Die gingen van afgunst en irritatie tot pure walging. Bij enkelen zag ik zelfs een beetje ontzag of angst.
Ik bekeek het meisje dat het dichts bij me zat. Juffrouw Renners - of Lockheart - had witblond haar en schijnbaar zwarte ogen, toch voor zo ver ik kon zien langs de zijkant. Ze droeg een fluorood T-shirt over een geel T-shirt met lange mouwen, gecombineerd met een gescheurde jeans met zwarte accenten. De make-up rond haar ogen was helder rood en - al viel het niet erg op - ze had twee verschillende schoenen aan haar voeten. Om één of andere reden vond ik haar er zo slecht nog niet uitzien. Beter dan de rest. Ze was anders.
Het tweede meisje zat vooraan,
en vanaf de eerste keer dat ik haar zag wist ik dat er iets bijzonders aan haar was.
Ze droeg een iets te grote zwarte jeans, een zwart T-shirt met een opvallend rood patroon, en grijze, versleten converse schoenen die zelfs een zwerver niet meer zou dragen. Haar ogen waren gekaderd in een waas van askleurig zwart.
Haar nagels en haar gingen in diezelfde kleur. Slechts één van haar lokken, zo ongeveer drie centimeter breed, was helder rood.
Ik moest goed kijken om mijn ogen nog te kunnen geloven, maar het was waar:
Ze droeg een lucifer achter haar rechteroor. Ik wist niet hoe het kwam, maar ze facineerde me. Er was iets met haar. Misschien was dit mijn kans om een ander soort vrieden te maken. Dit soort. Maar toen herinnerde ik me mijn voornemens weer. Ik had niemand nodig.
"Oh, dus de dames hebben besloten om toch nog te komen opdagen?"
Kloeg de leerkracht, die zichtbaar wenste dat ze gewoon weg waren gebleven.
"Renners! Doe on-mi-de-lijk die kauwgom weg!"
Het meisje met het witblonde haar keek op. Ze nam de lekkernij uit haar mond, traag en uitdagend, en plakte hem onverschillig tegen de onderkant van haar bureau. Daarna keek ze de vrouw weer aan met een brede grijns. Ik zette grote ogen op. In het lokaal klonk er een zacht rumoer. -"Hoe durft ze?" Hoorde ik het meisje naast mij zeggen. Ik begreep er niets van,
die actie van daarnet was zowat het coolste dat ik iemand ooit al had zien doen!
Ik kon mijn glimlach niet bewingen. Het meisje vooraan, waarschijnlijk juffrouw Lockheart, lachte ook. Ze zat omgedraaid in haar stoel.
Even kruistten onze blikken. Ze zag dat ik geamuseerd was een keek me onderzoekend aan. Ik kleurde en keek snel naar beneden.
Ze grijnsde en draaide zich weer naar voren, wat mij een beter zicht gaf op het hoogst abnormale voorwerp achter haar oor, dat onschuldig van onder haar haren uitstak.
Het deed me me afvragen waaróm ze hem daar in hemelsnaam had zitten.
Gewoon om op te vallen? Want geloof me, daarvoor had ze die lucifer niet nodig.
Raar genoeg hield het me bezig. Deze meisjes waren anders.
Ik wilde meer over hen weten.
"Strafstudie, juffrouw Renners."
Zuchtte de leerkracht met de kalmte van een alledaagse routine.
Renners stak haar duim op en richtte zich weer tot haar boek.
"Goed dan..." Ging de vrouw vooraan opgelucht verder.
"Verder met de lessen en...Oh ja, voor ik het vergeet, we hebben vandaag een nieuwe leerling in ons midden."
Ze gebaarde in mijn richting en lachte me hartelijk toe, zo hartelijk dat ik zeker wist dat iémand haar verteld had over mijn goeie cijfers op mijn vorige school.
Ik gromde diep in mijn keel. Duidelijk was dat ik de dag niet onopgemerkt door zou komen.
"Juffrouw Sparkle zal zich hier hopelijk snel thuis voelen. Wees niet bang om je medestudenten iets te vragen he Jenna?"
Ik knikte. De hele klas staarde naar mij. Ik had plots ook de aandacht van de twee laatkomers. Was het omdat ze mijn belachelijke achternaam hadden vermeld?
Ik haatte die persoonlijk omdat hij klonk als een goedkope doos cornflakes.
Het was de naam van een cheerleader. Alsof ik ervoor geboren was. En die gedachte brandde in me. Vér-brandde me. Want dat wilde ik niet meer zijn.
Ik lachte verlegen naar de nieuwsgierige ogen en maakte een ietwat begroetende zwaai met mijn hand.
"Oké, neem nu jullie handboek op pagina 483 en lees proloog 1.."
De blikken keerden zich weer tot de voorkant van de klas. Ik zuchtte half uit opluchting en half uit kwelling. De les was begonnen.
Ik betrapte mezelf erop dat ik naar Lockheart bleef staren. Meerbepaald naar het uiterst ongewone voorwerp achter haar oor. Het meisje naast me merkte dat op en leunde dichter naar me toe.
-"Dat is Lucifer."
Fluisterde ze behoedzaam. Ik kwam geïnteresseerd op mijn elleboog leunen, met mijn nek steunend op mijn hand en mijn oor volledig tot haar beschikking.
"ze noemen haar zo omdat..." Ze tikte op haar rechteroor. Ik knikte. Logisch.
"Je kunt maar beter van hen wegblijven." Ze gebaarde nu ook naar Renners.
"Het zijn freaks." Ik fronste onbegrijpend.
-"Alleen maar omdat ze zich zo kleden?"
-"Ook al. Maar dat is niet alles. Zie je, Lucifer daar is de leider van 'De Sparks' de beruchtste gang van de school." Ze lachte. "Eerder beroemd dan berucht."
Mijn mond viel open. -"Een gang? Als in..een jeugdbende?"
-"Correct. Het zijn freaks zeg ik je, freaks! Zie je die rode streep in haar haar?"
Ze wees weer naar Lucifer. "Zo markeert ze zichzelf: 'Ik ben de leider, vrees mij'" Het meisje zette die zin met haar vingers tussen aanhalingstekens. "Tja, het is maar wat je vrezen noemt." Ze lachte weer.
-"Oh..en de andere leden dan?" Ik probeerde niet al te enthousiast te klinken.
"Met hoeveel zijn ze?"
Het meisje haalde haar schouders op. -"Dat weet niemand precies. Vroeger waren er wel honderd of meer. Toen Dereck nog.." Ze dwaalde even af, alsof ze zich iets herinnerde. Er was een blik vol bitterheid en spijt in haar ogen die mijn interesse opwekte. "Hoe dan ook," Hepakte ze zichzelf, nog voor ik kon vragen wie die Dereck nu eigenlijk was. "Nu zijn het er nog maar een stuk of twintig. Als je 't mij vraagt nog maar een stuk of vijf. Misschien zijn er wel helemaal geen meer over.."
Dat vond ze blijkbaar heel lachwekkend. Ik lachte niet.
-"Oh."
-"Bwah, er zijn er nog wel...en één daarvan zit dáár."
Ze wees naar Renners, die subtiel haar kauwgom van onder haar bank uithaalde en terug in haar mond stopte. Ik grimaste.
"Walgelijk kind.." Ging mijn buur ongestoord verder.
"Zij is zowat de 'vice-president' van De Sparks. F-R-E-A-K, echt waar. Zie je dat ding rond haar pols? Dat is een teken dat ze erbij hoort."
Ik keek en zag inderdaad een dun rood sjaaltje,dat net zo goed een versleten vod had kunnen zijn, rond haar al even dunne melkwitte pols. Ze was mager. Té mager. Er ze zag eruit alsof je haar als een twijgje kon breken.
"Van haar moet je niets weten." Zei de roddeltante naast me, alsof ze net die beslissing voor mij had gemaakt. "Ze is een smet op de school. Ze moet áltijd nablijven.." -"En dat is dus.." Viste ik naar een naam.
-"Sandra Renners." Ze snoof. "Satan, als je het mij vraagt."
Ik fronste en knikte flauwtjes, maar waarom zou ik haar zo noemen? Ik vond Sandra best cool.
"Trouwens..." gniffelde mijn informant, op een toon die zo vrolijk was dat ik al bijna een walgende rilling kreeg. "Is jouw naam echt Sparkle?"
Ik draaide met mijn ogen. -"Jenna."
-"Jenna Sparkle?"
Ik knikte. Moést ze nu echt elke keer mijn achternaam vernoemen?
-"Mooi, ik ben Moira, Hoofd cheerleader."
Al was Moira heel vriendelijk tegen mij geweest, toch voelde ik opeens een onverwachte golf van afgunst voor haar. Ik haatte het als cheerleaders zich voorstelden alsof hun 'job' bij hun naam hoort. Ik was er immers zelf één geweest.
-"Moira Hoofdcheerleader?"
Vroeg ik in droog sarcasme. Ze lachtte alleen maar harder. -"Myers."
Verbeterde ze me dan toch maar, en bekeek me van kop tot teen.
"Kun je trouwens ratslagen? We kunnen nog wel iemand gebruiken in het team en sorry dat ik het zeg, maar jij ziet er vrij atletisch uit."
En hier was ze al: De kans om mijn leven hier exact zo te laten verlopen als mijn leven vroeger. En dat, mijn beste Moira, was een kans die ik liever niet greep.
-"Ik dacht het niet.
Moira haalde haar schouders op en richtte zich weer tot haar boek.
-"Jammer. Mocht je van gedachten veranderen, Vrijdag zijn er audities in de sporthal. Het is al volgeboekt met inschrijvingen, maar voor jou wil ik wel een last minute uitzondering maken. Kwestie van je wat op weg te helpen op school?"
-"Maak je geen zorgen, ik verander niet van gedachten."
Zei ik abrupt. Ik wist dat ik eigenlijk best gemeen was tegenover Moira, die zo aardig deed, maar ik kon het niet helpen aan mijn Number One Rule te denken: Op de achtergrond blijven. En dat was iets dat een cheerleader nu eenmaal niet kon. Dát, en nog een paar andere dingen die eerder met intelligentie te maken hadden. Tot vandaag toe vraag ik me nog af hoe ik in hemelsnaam ooit zoiets wilde doen als in een schandalig korte minirok bovenop een stapel meisjes klimmen terwijl zeker 50 jongens mijn onderhoed konden zien. De meeste meisjes deden het daarvoor. Sinds ik gestopt was had ik gewoon een misplaatste - of niet zo misplaatste - haat tegen dat soort mensen. Populair volk.
Ik had mijn blik op Sandra gericht en kon het niet helpen dat ik me met de minuut saaier voelde, met mijn pale kleurtjes.
Daarna dwaalde mijn blik af naar Lucifer's lucifer. Ik verzonk diep in gedachten terwijl ik mijn opties begon te wikken en wegen. Ik zou geen contacten leggen...
Moira zag me staren en mompelde waarschuwend in mijn oor:
-"Bijf uit haar buurt, nieuwe. Je weet niet hoe het er hier soms aan toe gaat, hoe het vroeger is geweest. Luister goed naar me meisje, doe geen domme dingen. Er is nog zo veel dat je moet leren over deze plaats en het is in geen geval simpel. Je hoéft me niet te geloven maar ik zweer het je, dat meisje is de duivel..."
En dat maakte me alleen maar nieuwsgieriger...
WORDT VERVOLGD
The words in my head come out of my mouth. The words in my heart come out of my pen.
Wat mij opvalt is het grote aantal witte regeles tussen de tekst.
Een witte regel gebruik ik (en met mij vele schrijvers) enkel als ik van scene (plaats/ tijd) wissel
Daardoor leest het niet lekker weg.
verder ziet het er zo op het eerste gezicht goed uit.
Ben benieuwd wat je verder in petto hebt met je verhaal.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet
Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
Ik vind het een heel leuk verhaal! Het is goed geschreven en leest lekker weg, en het is een heel origineel gegeven. Dat met die lucifer is goed verzonnen, kan me voorstellen dat - ik loop even een beetje vooruit - als het ooit wordt gepubliceerd en -we lopen even nog meer vooruit - wordt verfilmd dat dat dan echt een klassieker wordt, zo iets wat mensen gaan nadoen weet niet precies waarom maar zo'n gevoel krijg ik erbij, in positieve zin dan. Het is heel leuk opgebouwd en maakt je gelijk nieuwsgierig. Ga zo door!
Dat van die witregels klopt inderdaad, nu is het zo dat ze op het andere forum, waar ik vaak post, nogal klagen over mijn lange bladzijden doorlopende tekst. Daarom heb ik het veranderd en zijn die witregels toegevoegd. Ik zal het zeker onthouden voor het volgende deel.
Bedankt iedereen voor de leuke reacties
The words in my head come out of my mouth. The words in my heart come out of my pen.
Leuk!! Ik wil meer! Je hebt me echt nieuwsgierig gemaakt
Laatst gewijzigd door Sabbientje op 29 aug 2010 07:33, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden:Kun je misschien ook vertellen waarom je nieuwsgierig bent gemaakt? Een post als dit is namelijk SPAM en dat zien wij liever niet. Alvast bedankt.
