Druppels langs mijn wangen, richting de grond
Stromend over mijn handen,
Prikkend pakt het me vast,
Stil probeer ik te ontkomen,
Maar beiden hebben de snaar van de pijn al geraakt.
Die alsmaar blijven klagen.
Mijn hoofd gebogen,
Tranen vallen alsmaar naar beneden,
Er is niks meer aan het woord te ontkomen,
Voel de pijn van bijden,
Een wondje kan genezen,
Een hart onthoud,
De reis van mijn oog naar de aarde,
Van mijn hart en de pijn,
Zulle beiden even lang zijn.
de snaar van de pijn.
In principe is dit een gedicht zoals er velen zijn op deze site. Mooie woorden, goede bedoelingen, maar eigenlijk slecht opgebouwd. Ik geef je de raad die al een paar keer aan anderen gegeven heb: zodra je gedicht af is, probeer het eens voor te dragen. Een gedicht is op z'n mooist als het voorgedragen kan worden in één vloeiende ademtocht.