Hij ging niet naar de plek
Waar hij nooit ging
Leugenaar
Hij vervloekte ons
En schold met woorden
Die mama gelukkig niet kon horen
Ze bakte appeltaart
En het huis rook vertrouwd
Naar appels en kaneel
En naïviteit
We aten in stilte
En hij ging
En drukte mama op d’r hart
Dat hij zich zou gedragen
En niet zou gaan
Naar de plek
Waar hij nooit ging
Het mocht niet baten
We vonden hem op de plek
Waar hij beweerde nooit te zijn
Mama at geen taart
Dronk van haar kopje verdriet
En de kinderen praatten
Wie had hem daarheen gebracht?
Mijn neefje zei heel bijdehand
De dood had hem gedragen
hij ging niet naar de plek waar hij nooit ging
De dood had hem gedragen. Wauw.
Nu ik dit zo zit te typen moet ik opeens denken aan, als je dood bent dat je gewicht dan dood gewicht is. En dat mensen dat moeten dragen. Dan denk ik aan, de dood is te zwaar om te dragen. Slaat misschien helemaal nergens op. Ik vind het mooi gekozen/verzonnen.
Mooi !
Groetjes!
Nu ik dit zo zit te typen moet ik opeens denken aan, als je dood bent dat je gewicht dan dood gewicht is. En dat mensen dat moeten dragen. Dan denk ik aan, de dood is te zwaar om te dragen. Slaat misschien helemaal nergens op. Ik vind het mooi gekozen/verzonnen.
Mooi !
Groetjes!
De angst aankijken maar je niet bang voelen.
