Niet vandaag

[Monique]

Niet vandaag

,,Je doet het toch niet."
,,Denk je soms dat ik niet durf."
Twee jonge mensen stonden bij een verlaten brug.
De jongen droeg een zwarte lederen jack, een donkerblauwe spijkerbroek en stevige laarsen.
Zijn golvende kastanjebruine haren dansde mee in de kille wind. Zijn kleine blauwe ogen had hij tot spleetjes geknepen terwijl hij naar het water keek.
,,Ik zeg niet dat je het niet durft."zei hij kalm.
,,Maar je denkt het wel" antwoordde het meisje naast hem kattig. Ze streek haar lange zwarte haar uit haar gezicht en keek naar hem op. De jongen draaide zijn hoofd om en hij zag haar mooie gezicht. Ze had groene ogen die hem eigenwijs en koppig aanstaarde.
Ze had een iets wat te brede neus,maar een hele mooie mond.
,,De val zal je waarschijnlijk wel overleven." ging de jongen rustig verder.,,Maar het water is best koud en de stroming is hier behoorlijk sterk."
,,Nou en, ik spring toch wel als ik dat wil." beet ze hem koppig toe.
De jongen keek weer naar het water en zei:,,Tot nu toe sta je hier nog steeds."
,,Dat komt omdat jij je zonodig met mij moest bemoeien." sneerde ze. ,,Als jij hier niet geweest was.."
,,Had je het ook niet gedaan."
Geschrokken keek ze op. Iets in zijn stem was verandert.
,,En al zou je wel gesprongen zijn, dan was je nog niet gestorven."
,,Hoe bedoel je?" Het meisje merkte dat haar stem bibberde en dat was niet vanwege de koude wind. Die jongen die naast haar was komen staan.. Ze kon niet thuis brengen wat ze precies bij hem voelde, maar ze kreeg het koud van hem. Toen ze elkaar in de ogen keken bevroor ze onder zijn blik. Zijn ogen waren koud, ijskoud.
,,Wat ik bedoel.."
Zijn stem leek te galmen in de ruimte alsof het van kilometers ver uit een tunnel kwam.
,,Wat ik bedoel is dat jij nog niet zult sterven. Niet vandaag."

,,Pa! Daar drijft iets!" riep een jongen tegen een oudere man die net zijn hengel had uitgeworpen.
,,Joh, verrek je hebt gelijk!" antwoordde de man geschrokken en begon zijn lijn binnen te halen.
De jongen stond op en deed zijn jas en zijn laarzen uit. Zonder er verder bij na te denken dook hij de vuile koude rivier in. Voorzichtig trok hij aan het half drijvende lichaam. Samen met zijn vader legde ze haar op de kant.
,,Leeft ze nog?" vroeg de oudere man.
,,Ja." antwoordde de jongen. ,,Ze leeft nog."
Het meisje kwam overeind en begon te hoesten. Ze voelde een arm om haar heen en ze opende haar ogen.
Twee kleine blauwe ogen keken haar aan. Zijn natte kastanjebruine haren plakten om zijn gezicht.
Voorzichtig sloeg hij zijn lederen jack om haar heen en fluisterde:,,Niet vandaag."