Different
Ik liet mijn hand over mijn haar glijden. De tijden met Jonathan was ik nog lang niet vergeten. Elke keer als ik erover wilde praten, vormde zich tranen in mijn ogen. Jonathan was de leukste jongen die ik ooit was tegengekomen, helaas was ik weer zo stom, om niet mezelf te blijven. Hier was ik een ander persoon. Ik was mezelf niet. Mezelf kon ik nooit zijn. Ik had een gave. Een speciale gave.
Met een ongelofelijke hoofdpijn, liep ik naar school. Kinderen wezen naar me, lachte me uit. een gevoel van schaamte en vernedering kwam naar boven. Mijn fel gekleurde jurkje viel goed op tussen mijn klasgenoten. Mijn lange krullen hingen soms voor mijn ogen. Dat vond Jonathan zo schattig aan mij. Hij wist het geheim niet. Hij had geen idee.
Doordat er een meisje naast me kwam zitten, stopte ik met dagdromen. Het meisje glimlachte vriendelijk. “Ik ben Ruby,” zei ze vriendelijk. “Nina,” antwoordde ik schor. Het meisje pakte haar boeken. Het kaftpapier had een babyblauwe kleur met een glanzend laagje. Mijn kaftpapier was saai zwart. Zwart was 1 van mijn basis kleuren, je zou het lievelingskleur kunnen noemen. Jaloers bleven mijn ogen op het kaftpapier gericht. “We gaan beginnen met de les, monden mogen dicht jassen mogen uit tassen van tafel en gesprekken mag je mee stoppen,” Onze wiskundeleraar wilde altijd grappig doen. Ook al had hij soms de flauwste grappen, we lagen altijd in een deuk. De bel maakte me wakker uit mijn dromen. De bel leek langer door te gaan dan normaal. “Pauzeeeeee!” schreeuwde de kinderen uit de klas. Ik vond ze altijd vreselijk kinderachtig. Typisch basisschoolgedrag. De deur werd open gehouden door Meneer Khan. Hij glimlachte even naar me. De aula was alweer volgestroomd met leerlingen, onze kleine school leek af en toe wel een gevangenis, als de bel ging, vlogen alle deuren open, van alle kanten stormen de kinderen naar de broodjesverkoop. Langzaam slenterde ik naar de conciërge om een flesje Fanta te kopen. Maar Ruby kwam naar me toe.