lief dagboek,

[Eefmo]

Ik ben een meisje van 15 jaar en heb dit geschreven gebaseert op wat ik mee heb gemaakt.

Hoofdstuk 1

Lief dagboek,
Vandaag was weer een afschuwelijke dag van mijn afschuwelijke leven. Ik weet niet waarom, maar de meiden uit mijn klas mogen me denk ik echt niet. Ik heb ze niks aan gedaan. Dus ik begrijp niet waarom.

Vandaag was het weer raak. Het was tijdens Frans. De lerares legde iets uit. Ik snapte er alleen helemaal niks van. Daar kan ik toch ook niks aan doen? Maar toen ik vroeg om uitleg begon iedereen te lachen. Het was zoveel geluid. Overal kwam het vandaan. Het leek alsof mijn hoofd het niet aan kon. Ik raakte in paniek maar durfde niks te laten zien. Ik sloeg dicht.

De lerares vroeg of ik de vraag wilde herhalen. Maar ik kon het niet. Al dat geluid, het leidde mij af. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik pakte mijn tas en boeken. Zonder te kijken of ik alles wel had rende ik de klas uit. Eenmaal buiten kwam ik weer een beetje tot rust. Alleen het gelag bleef in mijn hoofd rondzweven. Ik snap er gewoon niks van. Waarom lachte ze me allemaal uit. Het was een doodnormale vraag toch?

Maar ja. Alsof alles nog niet vervelend genoeg was kon ik mijn fiets ook nog niet vinden. Hij stond niet in het fietsenrek. Ik was te moe en te verdrietig om nog te gaan zoeken. Ik ben daarom maar naar huis gelopen. Toen ik thuiskwam vroeg mama waarom ik mijn fiets niet bij had. Ik zei dat ik mijn sleuteltje kwijt was. En dat ik maar naar huis was gelopen. Ik zou morgen gaan zoeken. Mama hoeft niet te weten hoe het allemaal echt zit. Het zal vanzelf weer overgaan. Anders gaat ze zich er toch maar mee bemoeien. Maar ik ga verder met mijn huiswerk.

Liefs Hope.

Ik sluit mijn dagboek, en draai me om naar mijn boekentas. Ik pak Frans, en ik begin te snikken. In mijn hoofd hoor ik het gelag. Het gelag van de meiden. En de lerares die me gewoon niet begrijpt. Telkens krijg ik de vraag naar mijn hoofd geslingerd wat er aan de hand is. Maar dat weet ik zelf ook niet.

Ineens begint de trap te kraken. Ik droog mijn tranen snel en gooi het zakdoekje weg. Ineens staat papa in de deuropening. Hij keek me dreigend aan. Ik hoopte dat hij niet in een slechte bui was. ‘Waarom ben jij nog niet klaar met je huiswerk.’ Roept hij. ‘Het is veel.’ Antwoord ik. ‘Schiet op, het eten is bijna klaar.’ ‘Ja papa.’ Ik hou mijn adem in en hoop dat hij wegloopt.

[xIMISSYOU]

Hallo!

Allereerst, van harte welkom op OV!
Misschien is het leuk om je even voor te stellen in dit topic.
Voor vragen kan je altijd bij één van de moderators terecht

Ik wil even opmerken dat ik het afteken bij je verhaal weggehaald. Zo’n boekje wilt zeggen dat je verhaal klaar is, maar naar mijn gevoel ga je hier nog aan verder schrijven. Indien het verhaal af is, staat het in het verkeerde topic. Laat even iets weten, dan verplaats ik deze even voor je

Oké, en nu komt mijn reactie ;d. Je hebt een fijne schrijfstijl en ik lees er makkelijk door heen. Je entert op de juiste plaatsen, op deze manier leest dit gemakkelijker. Toch heb ik een paar schrijffoutjes ontdekt, ik haal ze er even voor je uit:

Het gelag van de meiden.

gelag hoort gelach te zijn. Deze fout maak je een paar keer.

Wat stom van die meiden, zeg! Lachen als je een vraag stelt. Ik zou zeggen, negeer hen gewoon, maar uit eigen ervaring weet ik dat dat niet zo gemakkelijk is.
Veel sterkte!

Groetjes

[Eefmo]

Langzaam kijk ik opzij. Maar dan zie ik dat hij richting trap gaat. Ik adem uit, en zet mijn gedachte op een rijtje. Ik zal mijn huiswerk toch moeten maken. Snel ga ik door de vragen heen. Ik geef korte antwoorden, en ben al snel klaar.

Ik liep rustig naar beneden voor het eten. Ik loop de kamer in. Het liefst wil ik er meteen weer uit. Al die geluiden. Papa heeft de radio aan, Mama zingt bij het koken en Max kijkt tv. Al die geluiden. Ik word er helemaal gek van. Ik ga vast aan tafel zitten en zet mijn handen over mijn oren.
In mijn ooghoek zie ik papa op mij afkomen. Ik wil mijn handen wel van mijn oren halen. Alleen dan word ik gek. Voor ik kan besluiten is papa er al. Hij pakt mijn arm en trekt eraan. ‘Wat doe jij nou.’ Buldert hij. Verschrikt kijk ik op. Ik zie de blik in zijn ogen. De blik die boekdelen spreekt. De blik die mij vertelt dat ik dadelijk heel veel pijn ga hebben. Maar ik wil geen pijn. Ik haal mijn schouders op.

Papa word woest. Maar diep van binnen weet ik dat elk antwoord tot pijn lijd. Dus kies ik voor de makkelijkste. Papa kijkt me doordringend aan. Ik durf niks te zeggen. En daar begint het. Ik krijg een tik voor mijn hooft.

‘Geef antwoord jij waardeloos kind. Is het zo moeilijk om normaal te doen.’ Ik geef geen antwoord. Ik sluit me af. Denk aan een mooie plek. Ik probeer niet de denken aan de pijn die ik voel. Ik probeer niet te huilen. Terwijl ik de klappen vang doe ik mijn best me af te sluiten. Alleen het lukt niet. Ik blijf liggen tot mijn vader klaar is. Hij schreeuwt gemene dingen. Alleen ik kan ze niet horen. Alles word zwart.

[Sabbientje]

Als tip wil ik geven dat je je verhaal het beste in Word kan schrijven.
Dan kun je allerlei kleine foutjes er makkelijker uithalen.
Ik kwam namelijk het woord Hoofd tegen en dat had je met een t geschreven

Een gesproken zin kun je beter op een nieuwe regel laten beginnen, dan word het ook duidelijker als iemand iets zegt.

veel succes met schrijven.

[Eefmo]

Thnxx maar zelfs met word krijg ik doe foutjes weet niet hoe het kan... Lang leve dyslectie

[Sabbientje]

Als het goed is zit er in word een spellingscontrole die je aan kan zetten.
Zonder dat je die aangezet hebt, verbeterd hij niet
onder het kopje extra zit de spellingscontrole.

maar je kan ook onder "Extra" en dan "opties" instellen dat hij automatisch fouten eruit haalt.
Zegt niet dat hij alles foutloos doet, maar in ieder geval de kleine fouten die ik nu in je tekst ziet haalt hij er wel uit hoor

Daarnaast vind ik dat je juist met dyslectie extra aandacht hieraan moet besteden.
Daar leer je weer van en dan word het vanzelf ook weer beter hoor.