mijn eigen strijd

[printer]

als iemand dit leest, zou hij / zij dan even een mening willen achterlaten? dankje!

Een totaal andere wereld, zo lijkt het. Ondanks de maar 1000 kilometer die ik van mijn geboorteplaats verwijderd ben. Mijn leven in de stad heb ik verruild voor een nieuwe leven op het platteland. In Frankrijk. In een land waarvan ik de taal niet goed genoeg beheers om me te kunnen uitdrukken. Om te kunnen vertellen hoe ik me hierbij voel, want ik wil naar huis. Terug naar mijn vrienden, terug naar mijn familie. Maar het mag niet en het kan niet. Als ik het hier niet volhoud, houd ik het nergens vol is het motto. Het lijkt een strafkamp, misschien kan het nog beter worden. Ik verwacht niks, maar ik hoop veel. Ik mis mijn moeder, hoe gek het ook klinkt. Ondanks de manier waarop ik haar behandeld heb, ondanks alles wat er tussen ons is gebeurd. Ze is en blijft mijn moeder en niks kan dat veranderen. Het is genetisch bepaald en ik zou me geen raad weten zonder haar, om over leven mét haar nog maar te spreken. De eerste dag van de zomervakantie, die normaal een dag zou zijn om naar uit te kijken, was dit keer een begin van de hell. Zo voelde het voor mij. Mijn meeste vriendinnen gingen op vakantie of genoten van de dagen die ze vrij waren door aan het strand te liggen of dingen te doen waar je normaal niet aan toe kwam. Jaar in jaar uit was dat ook bij mij het geval maar deze keer zouden er drastische veranderingen komen. Veel mensen vonden dat ik niet zo moest zeuren. “Het is goed voor jezelf, en je bent immers in het buitenland!” Veel zei ik hierop niet, ik wist wel beter. Wat een geweldige vakantie had moeten worden begon voor mij als een drama, in een boerendorpje op het platteland. In Frankrijk, op een strafkamp.

“De bedoeling is dat jullie zelf koken. Er zijn genoeg begeleiders in de buurt, dus mocht je er zelf niet helemaal uitkomen dan kun je altijd nog om hulp vragen. Is dat duidelijk? “ De leider van het kamp, oftewel de therapiegroep, was een statige man. Hij had een kaal hoofd en probeerde streng en duidelijk te zijn maar in zijn ogen zag ik een vorm van vriendelijkheid. De meeste mensen die van de begeleiding deden kortaf en vertelden vooral wat je niet moest doen. Hij probeerde iedereen een vorm van vertrouwen te geven, we moesten hier immers nog ruim zes weken blijven. “Dan mogen jullie nu naar jullie kamers gaan, de indelingen hangen op het prikbord in de hal. We kunnen geen wijzigingen aanbrengen, jullie kennen elkaar nog niet dus maar er maar het beste van.” Hij klapte in zijn handen en spoorde ons aan om haast te maken. De meeste mensen maakten nog geen aanstalten tot beweging , maar ik was benieuwd bij wie ik op de kamer zou liggen. Misschien zou ik hier nieuwe vriendschappen kunnen sluiten, dan voelde ik me tenminste niet zo alleen.

Het gebouw zag er wat verlaten uit, maar toen ik naar binnen stapte werd ik overspoeld door mooie kleuren. De muren waren limoengroen en ondanks alles maakte het me vrolijk. Ik keek op de plattegrond die ik van het prikbord had gegraaid en ontdekte dat ik nog een trap op moest. Hij was best stijl en kon wel een likje verf gebruiken, maar ook hier werd er gebruik gemaakt van de vrolijke groene kleur. Toen ik de overloop opstapte keek ik een halletje in met aan elke kant van de gang een paar deuren. De deur van mijn kamer was de tweede aan de rechterkant en stond al op een kiertje waarop ik uitnodigend binnen liep. Er lagen geen jongens en meisjes bij elkaar op de kamer, natuurlijk niet, maar toch hoopte ik stiekem op een leuke jongen die op het stapelbed zat te wachten. Ik duwde de deur verder open en er zaten twee meisjes op de grond in kleermakerszit hun koffers uit te pakken. Het ene meisje sprong enthousiast op en stak haar hand uit. “Eline! En jij?” Overduidelijk een meisje van weinig woorden maar haar enthousiasme werkte aanstekelijk. “Christel.” glimlachte ik. Het andere meisje maakte nog weinig aanstalten tot opstaan maar ik ging gehurkt naast haar zitten. “En jij bent?” Schichtig keken een paar zwart omrande ogen me onvriendelijk aan. “Gaat je niks aan.” Ik voelde me een beetje op mijn tenen getrapt maar Eline keek me aan en wenkte me. “Niks van aantrekken.” fluisterde ze. “Zo doet ze al de hele dag. Snel, pak je koffer uit, dan kunnen we beneden kennis maken met de anderen!” Ik opende de klerenkast en zag dat het andere meisje bijna alle planken in beslag had genomen, maar veel zin in ruzie maken had ik niet. Ik gooide ze op een rommelig hoopje en rende achter Eline aan naar beneden, om kennis te maken met de anderen.

[Sabbientje]

Mooi begin. Ben benieuwd wat je verder in petto hebt.

Probeer iets meer gebruik te maken van de enterknop.
Nu zijn het drie grote blokken tekst en dat maakt het soms wat onduidelijk.
Gesproken zinnen beginnen over het algemeen op een nieuwe regel, dan maak je duidelijker wie er spreekt.

Schrijf vooral snel verder.