Death note

[JodieJJ]

Haaii allemaal ^^

in eerste instantie ik weet niet heel zeker of het hier goed staat =) jullie zeggen het maar als jullie vinden dat her ergens anders hoort!

Daarbij wil ik jullie nog wat over dit verhaal vertellen. ik heb het van een serie gejat ^^ daarom moest ik het helaas bij fanfics zetten, hmpf.
Maar voordat jullie allemaal gaan haasten om te kijken waar deze serie dan over gaat, als jullie het niet kennen. Ik heb alleen het idee van de serie gejat, ik gebruik geen karakters en ik gebruik eigenlijk niets in dit verhaal zo als zij het in de serie gebruiken =)
ZO dat wou ik even zeggen voor jullie gaan roepen: 'maar dat klopt helemaal niet! volgens death note gaat het helemaal niet zo in zijn werking!'

Nu nog even disclaimen ^^: Helaas heb ik niet death note bedacht =( Maar was dit iemand in Japan waarvan ik de naam niet ken ^^

oh ja, voor de mensen die andere verhalen van mij lezen weten dit al ^^ ik geef aan iedereen feedback terug die mij feedback geeft, je mag ook nog pben waar je precies feedback op wilt =) gewoon voor de extra motivatie ^^
----------------------------------------------------------------------------------------------------

- Proloog -



----------------------------------------------------------------------------------------------------

Vandaag, tien dagen voor kerst, vandaag is de eerste dag. Net als de eerste sneeuwvlok die langzaam naar beneden daalt, gedragen door de wind en gevolgd door miljoenen anderen. Kleine pure kristallen die de duistere aarde hullen in een witte beschermlaag. De eerste vlokken falen altijd, zodra ze de ijzige grond raken gaan ze op in water, verdrinken de duisternis in. Meer kristallen bevaren hetzelfde lot tot hun massa zo enorm is dat de duisternis verliest. Tot dat ze samen victory behalen. 
Het doet me denken aan een uitspraak. Samen staan we sterk. en toch op de poster naast me is een geheel andere tekst te vinden. "One man can make a difference!" 
Een zucht, de wereld zit vol parodieën. De een zegt dat de eerste kleine sneeuwvlok al het verschil maakte. De ander doet de uitspraak dat pas samengevoegd tot een enorme massa ze de wereld veranderen. En uiteindelijk is het enige wat de omstanders doen; naar iedere uitsprak juichen en hevig ja knikken, dat is de oplossing. 
Agonist en antegonist, als je ze beide aanspant is het enige wat je krijgt een enorme stilstaande kracht. 
Het wordt tijd om die vastlopende cirkel te verbreken. 
Geen woorden meer, het is tijd voor actie.

Death note

[Cubiculum Nephilia]

Hmn, klein stukje, nog niet echt spannend. Enkel omdat ik weer waar de anime Death Note over gaat en eveneens de manga's heb gelezen, ben ik wel benieuwd naar je verhaal.
Kleine opmerking:

Agonist en antegonist,

Het moet antagonist zijn

Hopelijk heb je al wat meer geschreven, zodat we snel echt in het verhaal kunnen duiken.

En het verhaal is van Tsugumi Ohba (Takeshi Obata zorgde voor tekeningen)

[JodieJJ]

Zo heb weer stukje gevonden heel langzaam aan zal ik dit verhaal plaatsen

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik zie geweld, de straten zijn grauw als ik door ons kleine raam kijk. 's Nachts hoor ik mensen schreeuwen, ik hoor schoten en de volgende dag ze ik weer de al bekende krantenkoppen. Man vermoord, dader spoorloos; uit de hand gelopen feest eindigt in schietpartij. Het is een vastgelopen ritme, een CD die keer op keer weer hetzelfde deuntje draait en niemand lijkt het idee te krijgen om de CD te vervangen voor een andere. Ik knijp mijn ogen stevig dicht, ik probeer me kleuren voor te stellen. Veel kleuren, die fel zijn. blauw, groen, rood, geel, paars, rose alles bij elkaar alsof de verfpotten ontploft zijn. Het enige wat ik zie is de tekening van mijn zusje, de tekening met de te felle regenboog en lachende gezichtjes. Steeds als ik het wil omzetten naar een realistisch beeld bestaat het niet, is er geen wereld vol felle kleuren. Alleen het grauwe rauwende grijs.
"Demean," de lichte stem galmt door mijn kamer in haar zachte melodie. ik draai me niet om, geef geen enkele reactie, blijf alleen staren uit het raam.
'Wil je een spelletje doen, broer?" Heel kort draai ik mijn hoofd naar haar toe. Ze kijkt me aan met omgekrulde lippen. Gelijk draai ik me weer terug naar het raam.
"Heb je nog een tekening?"
Het duurt niet lang voor een tekening voor mijn neus wordt gehouden.
"Vanochtend gemaakt," Lucy haar stem is snel een hoog.
Ik staar naar de tekening, weer al die kleuren en lachende gezichten. Waar haalt ze dat beeld vandaan? er zijn nergens lachende gezichten of felle kleuren.
"Ik snap het niet," mijn vingers blijven over haar vreemde tekening strijken, "waarom teken je altijd zoveel kleuren?"
Een zacht gegiechel klinkt naast me op.
"Omdat kleuren mooi zijn!" kwam het antwoord.
"Maar het is niet echt, het is nep," nog steeds bleef ze lachen, dat is Lucy haar geduld is onmenselijk.
"Nee gekkie, tuurlijk niet. Het is hoe de wereld er moet uitzien in mijn hoofd!" Verklaart alsof nu alles duidelijk moet zijn. Ik staar weer uit het raam, de wereld onder me bekijkend.
"Maar de wereld heeft niet zoveel kleuren," het blijft stil naast me. Ik draai me naar haar toe, ik was niet gewend dat ze stil bleef. Lucy had altijd een antwoord. Ik draai me naar haar toe en kijk toe hoe ze in haar schoot kijkt. Haar handen gevouwen om de leuningen van haar rolstoel.
"Ik weet het," geeft ze zuchtend toe. "Ik droom altijd dat de wereld wel al die mooie kleurtjes heeft, en dat mensen kunnen lachen. Het is mijn grootste wens dat alle slechte mensen verdwijnen!"
Ik staar haar aan, mijn bruine ogen gericht in haar hazelkleurige, "slechte mensen verdwijnen?"
Ze knikt met een glimlach.
"Ja, al die mensen andere mensen pijn doen zij maken de wereld grijs."
Mijn lip krult kort om.
"Dus als die mensen weg zijn hebben wij een wereld met veel kleuren?"
Lucy haar glimlach werd meteen groter.
"Jap," brengt ze hevig knikkend uit.
"Aha," en ik ga weer verder met het uit het raam staren.
"Ik ga weer tekenen, broertje, mama roept ons zo voor eten," na die woorden hoorde ik haar rolstoel al piepend wegrijden.
Hm, een wereld in kleuren, zou dat mogelijk zijn? Ik staar naar de hemel. De duistere avond lucht. Er waren niet eens sterren in te zien het licht dat deze stad veroorzaakte liet ze verdwijnen.
Ja, er moet een mogelijkheid zijn en ik zal er voor zorgen dat het gebeurd, voor Lucy. Deze wereld heeft al te veel van haar afgenomen. Het kan haar dromen niet ook wegnemen.
"Demean! eten!" Mijn gedachtegang stopte, klaar om te eten.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nooit had ik kunnen verwachten dat mijn oplossing zo snel zou komen. Het was in de ochtend, toen de koude lucht van buiten naar binnen stroomde, het lag op mijn bureau. Als of het rustig wacht tot dat ik het zou vinden.
Ik til mijn hoofd scheef, terwijl ik naar het voorwerp op mijn bureau kijk. Het zwarte boekje. Ik wist zeker dat ik gister geen schoolschriften had laten liggen. Ik had geeneens schoolwerk gemaakt. achterdochtig stap ik dichterbij, starend naar het voorwerp als een gevaarlijke bom. Wat deed het hier? Waar kwam het vandaan. Ik stap zo dichtbij dat ik de letters die in het zwarte leer gegraveerd waren kan lezen.

Death note

Wat had dit te betekenen? Was dit een of andere zieke grap? Met mijn linkerhand sloeg ik het open. Leeg.
De pagina's waren één voor één wit.
"Wat een onzin," grom ik en klap het boek weer dict. Het steekt in mijn maag dat iemand blijkbaar op mijn kamer was gekomen, zonder dat ik ook maar iets door had gehad. Ik laat het boek liggen waar het ligt, terwijl ik naar beneden loop. Mischien wisten mijn ouders er iets van.
"Mam?" Een vrouw met donkerbruin kort haar draait zich gelijk om.
"Hallo lieverd, Wat doe je al beneden?" Ze was oprecht geschokt. Mijn mam was iemand van logica, wat wetenschappelijk wordt beweerd is waarheid. Dat ik mijn patroon doorbreek van standaard half acht beneden zijn voor het ontbijt kon in haar ogen niet. Ik verbreek niet vaak mijn patroon, maar iedere keer als ik het deed keek ze me weer met de verbaasde ogen aan. Misschien dat ik beter uitleg kan geven waarom mijn moeder het apart vind als ik eerder beneden ben dan normaal gesproken. Op mijn vijfde ben ik gediagnosticeerd met de ziekte van Asperger. Een vorm ervan waarmee ik nog prima in de samenleving kan leven, maar toch waren de kenmerken ook duidelijk zichtbaar. Één van die kenmerken; ik leefde in ritmisch patroon, iedere ochted was ik om half acht beneden en ging eten, daarna ging ik douche en daarna zette ik mijn spullen klaar. Veel meer werd er nooit in een ochtend gedaan, hoe lang die ochtend ook was.
"Heb je een schrift in mijn kamer gelegd?" Ik staar naar niets in het bijzonder, terwijl ik haar antwoord afwacht.
"Nee lief, ik ben niet in je kamer geweest.' "
Ik vernauw mijn ogen, niet dus. Vader? Lucy kon het nooit zijn geweest.
ik liep terug naar mijn kamer. Mijn ogen wijd. Het boek, het ligt er nog. Maar nu was het opengeslagen en letters waren er in hanenpoten in geklad. Mijn bloed is koud en ik zet een stap dichterbi. Wat, wie? Wie deed dit. Met gespreide ogen staar ik naar de pagina. Maar een paar woorden dringen echt tot me door.

Schrijf

naam

dood

Van wie dit boek ook mocht zijn, de persoon was ziek. Met een klap sla ik het dicht. Ik
wil er niets mee te maken hebben, ik zou er zo snel mogelijk vanaf zien te komen. Ik pak het van de tafel, de prullenbak in, weg ermee.
07:30
tijd voor het ontbijt.

[Carpe Diem]

Ah. Death Note! Die ken ik =]
Ik lees heel veel manga's en ik heb er volgens mij een kleins stukje van gelezen, maar had daarna een leukere manga gevonden -vond ik- en was het weer vergeten.
Maar ik weet nog wel de grove lijnen en het is heel leuk om het nu in verhaalvorm te zien, al heb jij natuurlijk andere karakters en zo.

Leuk stuk! Ik ben benieuwd wat je ervan gaat maken. ^^

[JodieJJ]

Het boek, het is het enige waar mijn gedachtegang naar uitgaat. Ik ben niet snel in iets geinterresseerd maar dat boek, ik krijg het niet uit mijn gedachte weg. Ik moet er meer over weten, hoe verafschuwend het ook zal zijn. De leraar heeft al meerdere malen om mijn attentie gevraagd, af en toe reageer ik maar het meest van de tijd druk ik haar ver weg naar de donkerste hoeken van mijn brein. Wat is dat voor boek en nog belangrijker wie heeft het daar neergelegd? De letters van het schrift vliegen weer in zijn hoofd voorbij. "Schrijf, naam, dood," Dat zijn de enige woorden die ik me kan herinneren, maar er had een heel verhaal gestaan. Ik knijp mijn ogen dicht, probeer de pagina weer voor me te zien. Het is niets meer dan een blur van inkt. Alleen die drie woorden staan nog scherp op mijn netvlies. Ik moet weten wat de rest van de tekst is. Hoe belachelijk en griezelig dat boekje ook is. Mijn ogen gaan open met het geluid van de bel. Als eerste ben ik weg, sneller dan ieder ander. Sommige staren me na, ik negeer ze net als de leraar die mij naschreeuwt. De preek kan tot morgen wachten. Mijn nieuwsgierigheid niet.

Onoplettend fiets ik door de straten. Auto's toeteren me na. Een vrouw met haar zoontje aan haar hand geeft me een vernauwde blik. Maakt allemaal niet uit. Ik moet zo snel mogelijk thuis zijn.
Ik stop in onze smalle grauwe straten. Mijn fiets sluit ik af, slordig in mijn haast. Ik ren het trappenhuis door van het flatgebouw waar we in leven. De lift is te nauw om me op mijn gemak te voelen.
In het appartement kan ik mijn moeder in de keuken horen. Ik loop door naar mijn kamer.
"Damean? ben jij dat?"
Alleen de klap van mijn deur verraad verder mijn aanwezigheid.

Het boek. Het ligt niet in de prullenbak waar ik het achterliet. Open en bloot bezet het mijn bureau. Een rilling glijdt over mijn ruggengraat. Angst is een emotie die ik kan herkennen. Dat kleine zwarte boekje straalde het in volle kracht uit.
Mijn hand trilt als ik het opensla. De woorden staan er nog. Aanlokkelijk drukt de zwarte inkt in de pagina's. Het is een handschrift, niet getypt maar geschreven.

Schrijf een naam van de persoon die je de dood wenst op deze pagina's. 

Noteer de exacte tijd, datum en jaar. 

Noteer de oorzaak van de dood.

Het zal geschieden zoals je schrijft.

Vier simpele zinnen. Een instructie voor een onwerkelijke gebeurtenis. Onbewust ligt er al een balpen in mijn hand. Als ik dit doe, dan gebeurd er toch niets? Het is mijn gezonde verstand wat spreekt. Natuurlijk gebeurd er niets. Rustig zit ik neer op mijn bureau stoel. Ik schuif hem iets dichter naar de tafel voor me toe. De pen laat een kleine blauwe stip achter als ik hem in het papier druk. Waarom schrijf ik niet gewoon een naam op? Ik bijt op mijn lip. De pen haal ik verder door, maar ik stop voor er ook maar een letter kan zijn gevormd. Wat als het wel echt is? Dan heb ik iemands dood op mijn geweten. Ik schud de gedachte van me af. Het is nep. Een stomme grap, onzin. Welke naam zal ik opschrijven? Lijsten van namen schieten langs mijn ogen. Zoveel keuze, maar wat is de goede. Wie verdiend de dood? Een onbekende. Dat besluit staat vast. Mijn oog valt op de stapel kranten naast mijn bed. De titel van de bovenste pagina valt me op.

Susie kroningen in stukken gevonden.

De krant was over een moord op een jong meisje gegaan. Ze was aan stukken gereten. De dader was een week voor het artikel gevonden en opgepakt. Hij had zijn daden bekend en aanwijzingen gegeven om het lichaam te vinden.
Zijn naam: Michel Foster.
Een hele simpele tuinier. Zonder verleden, zonder strafblad.
Hij zal dood gaan.
Ik duw mijn pen in het papier. Begin de woorden neer te krabbelen.

Michel Foster.
17:34, 17-12-2089
Gesprongen voor de trein.

Ik klap het boek dicht. Het zal geschieden zoals je schrijft. Ik zal rustig wachten of die woorden waarheid zijn.

~*~

aangepast op feedback van Selene

[Selene]

Death Note...Cool! Ben net de anime weer aan het kijken

Ik vind je verhaal echt goed in elkaar zitten. Ben ook erg benieuwd naar de rest!
Ik heb echter 1 heel klein puntje.

Ik moet weten wat de rest van de tekst is. Hoe belachelijk en griezelig dat boekje ook is. mijn ogen gaan open...

Moet mijn ogen niet beginnen met een hoofdletter?

[glenovic]

Kleine foutjes uit je een na laatste stukje

Mischien wisten mijn ouders er iets van. --> mischien is misschien
Één van die kenmerken; ik leefde in ritmisch patroon, iedere ochted was ik om half acht beneden en ging eten, daarna ging ik douche en daarna zette ik mijn spullen klaar. --> Één = Eén en ochted = ochtend
Mijn bloed is koud en ik zet een stap dichterbi. dichterbi = dichterbij

Je hebt een leuke manier van schrijven leest leuk en plezierig weg vind ik zelf. Ik ken de serie niet persoonlijk maar ben wel geïnteresseerd in het vervolg