Eyes like a hurricane

[Imke]

Eyes like a hurricane

We The Kings fanfic

Hi guys.
Ik weet het, alweer een nieuwe fanfic? No worries, ik ben niet gestopt met Pudd, zoals ik daar ook al heb gezegd. Daar is gewoon een -tijdelijke- break en aangezien ik weer héél graag wilde schrijven, besloot ik een tussenfanficje te schrijven. Ik heb dit verhaal wel al uitgewerkt, maar kan nog niet echt inschatten hoe lang het gaat worden. Dat zien we vanzelf wel!
Het is geen literair hoogstandje, maar hopelijk vinden jullie het toch leuk om te lezen! Het is voor mij ook meer een tussenverhaal dat ik erg graag wilde schrijven...

Grote kans dat jullie We The Kings niet kennen, dus een korte toelichting. Het is een band uit Amerika en valt qua muziek een beetje in het straatje van Simple Plan, Boys Like Girls, etc. Ik zou zeggen, zoek ze even op als je daar zin in hebt, want hun muziek is erg aan te raden!
De bandleden op de foto van links naar rechts zijn: Danny Duncan (drums), Travis Clark (singer/guitar), Hunter Thomsen (lead guitar/backing vocals) en Drew Thomsen (bass guitar). In dit verhaal zal het om Travis (mijn crush, zucht) draaien.

Comments zijn natuurlijk meer dan welkom!

Nogmaals, verwacht er niet teveel van, maar lees het gewoon als je zin hebt in een chicklitverhaal!

[Imke]

Hoofdstuk 1.

Het was vijf minuten later dan normaal toen Julia de keuken binnenliep, iets wat niet gewoon was voor haar doen. Er waren geen uitgeschreven regels, maar het was in dit huis niet meer dan gebruikelijk dat iedereen om stipt zeven uur ’s ochtends aan de keukentafel zat om gezamenlijk te ontbijten. Dit was al zo lang Julia zich kon herinneren, dus het was een uitzondering dat dit vandaag niet het geval was.
Ze deed dan ook alsof ze het niet merkte toen Peter, haar stiefvader, een opvallende blik op zijn horloge wierp.
“Goedemorgen,” zei ze toen ze aan tafel schoof en de mand met broodjes naar zich toeschoof.
“Goedemorgen,” antwoordden haar moeder en Peter tegelijkertijd op dezelfde toon als iedere ochtend.
“En, denk je dat je klaar bent voor je proefwerk economie?” was het eerste dat haar moeder vroeg.
Julia haalde neerslachtig haar schouders op terwijl ze haar broodje smeerde en de blikken van haar moeder en stiefvader probeerde te ontwijken. “Ik hoop het…”
“Dat is niet de juiste instelling, Julia,” begon haar stiefvader direct gewichtig. “Je hebt er hard voor geleerd en gisteren bij het overhoren kende je het redelijk.”
“Ja, nou, dat heb ik bij dat vak altijd, maar dat wil niet zeggen dat het bij de toets ook goed gaat…” mompelde Julia en ze nam vlug een hap van haar broodje. Peter wilde nog iets zeggen, maar haar moeder wierp hem een waarschuwende blik toe.
Na die opmerking werd er even niets meer gezegd. De stilte werd alleen verstoord door de stem van de nieuwslezer op de televisie, maar daar had Julia niet echt aandacht voor. Het enige waar ze zich nu druk om maakte, was het proefwerk dat ze later op de dag zou hebben.
“Die lunch vanmiddag is om twee uur, toch?” vroeg haar moeder toen het nieuws afgelopen was en het tijd was om het ontbijt weer op te ruimen.
Julia stond op om mee te helpen. “Ja, dus ik ben rond vier uur thuis, denk ik.”
“Met wie ga je allemaal?”
“Met Hayley, Isabella, Amy en Jenna,” antwoordde Julia gedwee.
Haar moeder knikte. “Dan is het goed. Laat je weten wanneer je onderweg bent?”
Julia knikte ook, excuseerde zich en vertrok weer naar boven om zich om te kleden en klaar te maken voor een doodnormale schooldag. Het was hetzelfde ritueel als iedere ochtend; eerst haar bruine steile haren enigszins fatsoenlijk zien te krijgen, dan een klein laagje mascara aanbrengen en als laatste haar schooluniform aantrekken. De meeste leerlingen op haar middelbare school verafschuwden dat uniform, maar Julia had er als een van de enigen nooit echt problemen mee gehad. Het hoorde nu eenmaal bij haar school, dus ze zag het probleem niet zo. Het uniform bestond uit een simpel wit blouseje met een lichtbruine, geplooide rok eronder. In de zomer, nu dus, droeg ze er altijd zwarte ballerina’s onder, dus zo erg zag het er nooit uit, vond ze. De meeste meisjes probeerden hun uniformen meestal op te leuken met sieraden, kleurtjes of het gewoon op andere wijze te dragen, maar Julia had daar geen behoefte aan. Ze vond het prima zo.
Nadat ze haar lange in een losse paardenstaart had geknoopt en haar tas had gepakt, liep ze naar beneden. Juist op dat moment hoorde ze een bekende claxon buiten.
“Hayley is er, ik ga! Tot vanmiddag!” riep ze naar haar moeder en Peter. Die antwoordden beiden vanuit de keuken en wensten haar nog succes met haar proefwerk. Daarna rende Julia naar buiten en sprong de auto van haar vriendin beste vriendin Hayley in, die het portier van de bijrijderstoel al had geopend.
“Morning, sunshine!” riep Hayley vrolijk, die er zoals gewoonlijk weer geweldig uitzag, ook al droeg ze het uniform. Misschien kwam het door haar lange zwarte haren, of door haar donkerbruine, diepliggende ogen. Of misschien kwam het gewoon doordat het een mooi meisje was dat de jongens soms van zich af moest slaan.
“Goedemorgen,” glimlachte Julia. “Ben je klaar voor de grote dag?”
Hayley rolde haar ogen en draaide de radio wat harder toen er een vrolijk popliedje voorbij kwam. “Klaar voor de dag om mijn proefwerk weer eens te verknallen, bedoel je? Nee, niet echt.”
Julia glimlachte en schudde haar hoofd. Hayley dacht altijd negatief over haar schoolprestaties, maar meestal vielen die reuze mee.
“Ik heb wel zin in de lunch later op de dag,” joelde Hayley. “Eindelijk weer eens samen met de meiden, dat werd tijd!”
Instemmend knikte Julia. “Ja, dat klopt. Ik vind het helemaal niets dat wij de enige zijn die nog bij elkaar in de klas zitten.”
Hayley gromde iets dat Julia niet verstond –misschien maar goed ook- over het schoolbestuur en draaide de radio toen nog iets harder, terwijl Julia het autoraampje opendraaide.
Het was een heerlijk zomerse dag en het was al erg licht voor de vroege ochtend. Ze zag dan ook verschillende leerlingen lopend naar school gaan, maar was toch blij dat Hayley zo gesteld was op haar autootje. Ze kon het zich namelijk niet meer voorstellen om ’s ochtends niet naar buiten te rennen als het vertrouwde getoeter door de straat klonk.
“Nou, daar gaan we dan,” zei Hayley terwijl ze haar auto op het schoolplein parkeerde. “Ready to die? Most definitely.”
Julia gaf haar lachend een por en samen liepen ze richting het grote, oude gebouw, dat hun middelbare school was. De oude sfeer die het gebouw uitstraalde, vond Julia altijd wel leuk. Het was na zes jaar inmiddels vertrouwd genoeg voor haar, dus ze vond het een fijne plek om te komen. Niet alleen omdat ze daar al haar vriendinnen zag en die buiten school wat minder zag, omdat haar moeder en Peter het daar niet altijd mee eens waren, maar in tegenstelling tot de meeste van haar leeftijdsgenoten vond Julia het niet erg om naar school te gaan. Ze had al van kleins af aan geleerd dat het belangrijk was om hard te leren als je echt iets wilde bereiken en dat had ze altijd in haar achterhoofd gehouden. Daarom studeerde ze vaak hard, ook al had ze met sommige vakken aanzienlijk moeite, zoals met economie dus. Ze voelde zich dan ook lichtelijk nerveus toen Hayley en zij met tegenzin het lokaal van het proefwerk inliepen en op de aangewezen plekken gingen zitten.
Voordat de docent het teken gaf dat ze hun blaadjes om mochten draaien, stak Hayley nog vlug bemoedigend haar duim naar Julia op. Die glimlachte en ging aan de slag zodra de docent aangaf dat de leerlingen mochten beginnen.

[Melian]

Een nieuw verhaal van Imke! :D Yes yes, me likes. En ik moet bekennen dat ik de band ook niet ken, maar dat maakt me niet zoveel uit. Zolang het maar te begrijpen blijft. :)

Dit was in elk geval heel goed te begrijpen en ik vind het al een leuk begin. Julia komt sympathiek over, geen gekunsteld personage, maar gewoon een normaal meisje. Niet extra knallend gemaakt omdat ze nu eenmaal de hoofdpersoon is. Als je begrijpt wat ik bedoel. :)

Eén dingetje:

Daarna rende Julia naar buiten en sprong de auto van haar vriendin beste vriendin Tara in, die het portier van de bijrijderstoel al had geopend.

Hier heet de beste vriendin Tara, terwijl ze daarna plotseling in Hayley verandert. ;)
(Verder zaten er nog wel een paar typfoutjes in, maar die vind je zelf wel als je het overleest, denk ik.)

Dit kan nog alle kanten op, dus ik ben benieuwd! :D

[Imke]

Het maakt inderdaad niet echt uit dat je de band niet kent! :) (ook al raad ik je natuurlijk wel aan om ze op te zoeken hihihi)
Fijn dat je dat over Julia zegt, dat is ook precies de bedoeling! Haha, ik moet dat inderdaad in Hayley veranderen. Ik had eerst Tara als naam, maar besloot toen dat ik Hayley toepasselijker vond. Oeps!
Thank youuuuuu very much, het is fijn om te weten dat ik altijd wel op reacties van jou kan rekenen :D

~

“Dat was officieel een ramp,” zuchtte Julia toen zij en Hayley richting de populaire lunchzaak voor jongeren liepen. “Hoe ga ik dit nou weer tegen mama en Peter vertellen?”
“Kop op, Juul,” probeerde Hayley haar de moed in te spreken, “misschien ging het niet zo slecht als je dacht.” Maar aan Hayley’s gezicht te zien was het niet alleen bij Julia belabberd gegaan.
Ze slaakte opnieuw een zucht, maar Hayley stak haar arm door die van Julia en glimlachte. “En nu lachen. We gaan lunchen met onze vriendinnetjes, dus dat is leuk!”
Ze stapten de grote lunchzaak binnen, keken even zoekend om zich heen, maar zagen al vlug drie andere meiden ergens in het midden enthousiast zwaaien. Blij liepen Julia en Hayley er naartoe, terwijl de andere meiden opstonden zodat ze elkaar konden knuffelen.
“Meiden!”
Enthousiast omhelsden ze elkaar en gingen toen allemaal op de knalrode banken aan het ronde tafeltje zitten.
“Hoe is het met jullie?” vroeg Isabella, de jongste van de vijf meiden. Het was een hyperactief klein meisje, maar meestal wel de meest aanwezige. Julia kon altijd wel lachen om haar energie. Isabella bracht altijd samen met Hayley het meeste leven in het groepje, omdat de andere drie meiden een stuk rustiger waren.
“Afgezien van het proefwerk van daarnet, prima!” antwoordde Hayley met een stralende glimlach. Ze bestelde vijf ijsthees en vijf tosti’s Hawaï, het vaste recept, bij de serveerster die naar hen toe kwam gelopen en Julia probeerde zich te concentreren op het gesprek met de meiden.
Echter werd ze nogal afgeleid. Het was niet heel erg druk in de lunchroom, her en der zaten kleine groepjes scholieren, maar de stoorfactor zat in de hoek van de zaak. Een groepje van vier jongens lachte telkens luidruchtig en keek continu de kant van de meiden op. Ongemakkelijk verschoof Julia op de bank.
“Amy, hoe is het met die jongen van laatst?” vroeg Hayley en Julia wist met moeite haar aandacht van de jongens te halen en naar haar vriendinnen te kijken.
Amy, een voor de buitenwereld teruggetrokken meisje, haalde haar schouders op, maar giechelde toen. Dat was het startsein voor de meiden om haar aan een vragenvuur te onderwerpen.
“Wanneer heb je hem voor het laatst gezien?” vroeg Julia met grote ogen.
“Vorige week!” antwoordde Amy en Julia wilde nog wat zeggen, maar keek opnieuw verstoord op toen er wederom luid gelach van de jongens klonk. De andere meiden hadden dat niet in de gaten, maar Julia keek nu met samengeknepen ogen naar het groepje.
Het waren vier jongens. Drie ervan zagen er redelijk standaard uit. Ze hadden alle drie donkerbruin, wat langer haar en eentje van hen droeg een bril. Ze droegen alle drie skaterkleding en speelden kinderachtig met hun bierviltjes.
De vierde jongen zag er echter een stuk anders uit en sprong er erg tussenuit. Hij had rode haren die ongelooflijk lang waren en eruit zagen alsof er werkelijk nog nooit een haarborstel doorheen was gehaald. Sowieso zou het niet eens nodig moeten zijn voor een jongen om een haarborstel te hebben, maar bij deze jongen leek het haast noodzakelijk. Zelfs van de afstand tussen hen in, kon Julia zien dat hij knalblauwe ogen had. Hij droeg een wit, mouwloos shirt, waarin zijn gespierde armen zichtbaar waren en ook een aantal kleine tatoeages niet onmisbaar bleven. Zijn broek zat bijna strakker dan die van de meeste meisjes om hen heen in de lunchzaak en aan zijn voeten zaten versleten gympen. Hij droeg een lange ketting met kraaltjes en een kruisje eraan en even bleef Julia verwonderd naar zijn uiterlijk staren. Hoe was het mogelijk voor een jongen om er… zo uit te zien? Het was jammer dat hij zo’n stijl had en die haren, want zijn gezicht was redelijk knap.
Julia knipperde even verward met haar ogen toen ze merkte dat de jongen haar nu ook met een brede grijns aan zat te staren en uitdagend knipoogde. Even was Julia verbijsterd, maar toen keek ze hem vol afschuw aan en draaide ze haar hoofd weer richting haar vriendinnen, die Amy nog steeds aan het uithoren waren. Haar hart bonkte iets harder doordat ze zojuist betrapt was op staren door de jongen en ze probeerde uit alle macht niet opnieuw naar de jongen te kijken.
“Ik denk dat je hem mee uit moet vragen, toch Juul?” Hayley porde Julia in haar zij, die opschrok en vlug een slok van haar drinken nam.
“Eh, ja, dat vind ik ook!” bevestigde ze Hayley’s conclusie en de rest knikte goedkeurend. Amy giechelde nerveus en ze gaven de bestelling op bij de serveerster.
De rest van de lunch verliep gezellig, hoewel Julia er steeds moeite mee bleef houden om haar aandacht bij het gesprek te houden. Ze werd gek van de jongen die haar steeds aan zat te kijken en kreeg het gevoel alsof ze van alles fout deed, omdat hij zo aan het lachen was. Hier kon ze niet goed tegen, maar haar vriendinnen vonden vast dat ze zich aanstelde als ze het vertelde, dus hield ze het voor zichzelf.
Het eten was heerlijk zoals gewoonlijk en uiteindelijk slaagde Julia erin om zich volledig op haar vriendinnen te richten en net zo hard mee te lachen met de meiden. Het was een gezellige middag, maar dat veranderde onverwacht een beetje.
De serveerster die hen al eerder geholpen had, kwam met een dienblad vol drankjes naar de tafel van de meiden toegelopen en grijnsde licht verontschuldigend.
“Eh, er werd mij gevraagd of ik jullie dit wilde brengen,” verkondigde ze.
De meiden staarden haar allemaal verbaasd aan.
“Het is van die jongens daar!” De serveerster gebaarde, tot Julia’s grote schrik, naar de tafel van de vervelende jongen.
Jenna schaterde het uit, net als de rest van de meiden, op Julia na. Die wierp een walgende blik richting de jongens en zag dat de jongen vol verwachting wat voorover leunde om de reactie van de meiden te peilen. De andere drie jongens lachten en staken hun duimen op naar de meiden, maar de jongen met het rode haar knipoogde alleen maar opnieuw met een grijns naar Julia. Die stond perplex.
“Alsjeblieft zeg,” zei ze toen hard, “waar is dat nou weer goed voor?”
“Oh, kom op, Juul!” zei Isabella vrolijk. “Dat is toch leuk!”
“Nou, niet echt,” snauwde Julia, die ook niet goed wist waar de irritatie vandaan kwam. “Zullen we gaan?” Ze stond al op om haar jas aan te trekken, terwijl de meiden haar nu in stilte aankeken en even niet reageerden. “Ja, hier heb ik dus geen zin in.”
Ze wist dat Hayley haar uiteindelijk wel zou volgen, ook al was die het er niet mee eens. Julia kreeg gelijk; Hayley stond met een diepe zucht op en de andere meiden volgden dat voorbeeld. De serveerster stond nog een beetje verbaasd met het dienblad in haar hand, maar Julia pakte haar portemonnee en legde wat geld op het dienblad, iets wat de andere meiden ook deden.
“Let’s go.”

[Melian]

Oooh, dat vind ik leuk! Dat ze niet meteen helemaal *kwijl* *zwijmel* *in katzwijm val* is, als je begrijpt wat ik bedoel. :) Dat kom je namelijk niet vaak tegen, and when, in hele onrealistische situaties met veel woede-uitbarstingen en zo. (Dat is mijn ervaring met TH-fanfics, in elk geval.)
Maar hier paste het, en Julia's reactie op de drankjes ook, dus dat vind ik leuk bedacht én leuk geschreven. :D
Jij schrijft heel prettig, niet teveel tierlantijntjes en ellenlange beschrijvingen en ook niet te weinig, maar juist een balans tussen conversatie en beschrijving. Yesh. Me likes! <3

(Oh, overigens: kan je een paar liedjes van de band aanraden? Ga ik ze eens opzoeken. (; )

[Imke]

Wieeehieeee, thank you very much for making my day once again
Hmm. Natuurlijk zou ik graag alle liedjes aan willen raden, maar ik zal me inhouden. Welke ik sowieso aanraad, zijn Check Yes Juliet, Heaven Can Wait, Skyway Avenue, She Takes Me High... Hm, Promise The Stars en Secret Valentine... Oke, oke, ik stop al! Maar ik zou die sowieso even luisteren, hihi

Nog een klein stukje ten einde van hoofdstuk 1 (de hoofdstukken zullen niet zo lang zijn)!

~

“En?”
Zodra Julia vanuit de keuken de woonkamer instapte, zag ze haar moeder en Peter vol verwachting naast elkaar op de bank zitten, duidelijk erg benieuwd naar Julia’s proefwerk. Julia, die de gedachten aan het proefwerk echter zo snel mogelijk had verdrongen, keek even verbaasd. Toen ze zich realiseerde wat haar moeder en stiefvader wilden horen, kleurde ze lichtelijk rood.
“Oh, eh…” bloosde ze, terwijl ze zich koortsachtig afvroeg hoe ze dit nu moest gaan vertellen, “ik, eh, kan er nog niet echt iets over zeggen, denk ik…”
Ze beet hard op haar lip toen ze de teleurstelling over de gezichten zag gaan en boog haar hoofd, terwijl ze haar rugzak over een schouder hees.
“Nou ja, dan zullen we het resultaat afwachten…” zei Peter uiteindelijk met een gedwongen glimlach. Julia knikte kort en wilde naar de gang lopen om naar haar kamer te gaan, maar dat ging nog niet.
“Hoe was het lunchen?” vroeg haar moeder.
Julia werd nog een tikkeltje roder en deed de deur alvast open, zodat ze hen niet aan hoefde te kijken. “Gezellig!” Daarna excuseerde ze zich en liep ze op hoog tempo de gang in, de trap op en naar haar kamer. Met een zucht deed ze de deur achter zich dicht, zette haar rugzak naast haar bed en viel daar op neer.
Minutenlang bleef ze naar het plafond staren, terwijl ze zich realiseerde dat vandaag een verschrikkelijke dag was geweest. Natuurlijk was het leuk dat ze haar vriendinnen weer uitgebreid had gesproken (nou ja, naar haar vriendinnen had geluisterd dan, ook al was dat ook niet helemaal waar), maar de jongen had het een beetje voor haar verpest. Waarom had hij zo vervelend gedaan? Als hij helemaal geen aandacht aan haar had besteed, dan was de middag voor Julia een stuk fijner geweest en had ze zich niet telkens dood hoeven ergeren aan zijn gedrag. Ze kende hem niet eens!
Met een gefrustreerde zucht kwam ze overeind, sleepte ze haar rugzak mee en nam ze plaats achter haar bureau. Het was tijd voor huiswerk, zoals iedere avond.

[Saskjezwaard]

Ik was al een tijdje op zoek naar een nieuwe leuke band, en heb dus een paar liedjes opgezocht. Klinkt goed!!! I love boybands Jij hield toch ook van mcfly? wat vind jij van de nieuwe liedjes? persoonlijk vind ik ze minder dan hun vorige liedjes
Maarja, dat was helemaal niet over je verhaal. Ik vind dat je echt een leuk verhaal hebt, ook al is het wel een chicklit, maar die zijn soms zo fijn om te lezen. Lekker achterover leunen en ontspannen je verhaal lezen Zoals Melian al zei, het is leuk dat de hoofdpersoon niet zo overdreven is, maar gewoon gewoon. Hmm, dat staat raar maar je weet hopelijk wel wat ik bedoel
Ik blijf je verhaal volgen en wacht op meer

[Melian]

Ik moet nu eigenlijk eten, dus korte reactie, maar ik heb Heaven Can Wait al geluisterd en dat vind ik echt een leuk nummer, dus dat is alvast goedgekeurd. :D

Over dit stukje, het is vrij kort dus ik kan er niet veel over zeggen, maar ik vind het wel leuk dat je Julia's dagelijkse routine beschrijft. Van dat huiswerk elke avond en zo. En de teleurstelling van haar moeder en stiefvader. Gewoon een normale familiesituatie, geen toeters en bellen, mishandeling, misbruik, you name it. En dat vind ik misschien nog wel beter bedacht dan een hele ingewikkelde situatie met alles wat ik daarnet zei. :)

En ik ben héél blij dat je weer aan een verhaal schrijft en het ook post, ik heb het echt gemist! (Pudd is ook al zo lang geleden. Maar doe rustig aan. :D)
Ben benieuwd <3

[Imke]

Saskia, thanks! Maar ik zou de band geen boyband noemen :P Boybands zijn wel wat anders... Die schrijven meestal hun eigen muziek niet en bespelen ook niet zelf instrumenten haha! Evengoed bedankt. Ik ben inderdaad ook fan van McFly! Toevallig ga ik volgende week naar een concert van ze in Amsterdam :) Ik vind het nieuwe album helaas ook wat minder en heb er ook wat meer moeite mee, maar ik hoop dat het live volgende week geweldig klinkt.
Thanks! Het is ook de bedoeling dat het een fijne chicklit wordt zonder al teveel poespas haha. :)
Melian, yeaaah, ik hoopte al dat je de muziek leuk zou vinden haha! Aaaww, thank you! Ik ben ook blij dat ik weer aan het schrijven ben :) Ik ben intussen trouwens ook al een tijdje bezig met het editten van mijn Nano (een Simple Plan fanfic), maar ik ben bang dat dat nog even gaat duren haha. :P

~

Hoofdstuk 2.

De dagen die daarop volgden, waren net zo normaal als alle andere dagen in het rustige leven van Julia. Er gebeurde niets uitzonderlijks, op het feit na dat ze haar proefwerk terugkreeg en de bevestiging kreeg dat ze inderdaad gefaald had. Hayley had het ook verknald, maar leek er minder onder te lijden en probeerde Julia weer te laten lachen door net zo’n stomme opmerkingen als normaal te maken en gewoon zichzelf te zijn. Dat lukte enigszins als Julia op school was, maar zodra ze thuis was moest ze telkens de teleurgestelde gezichten van haar moeder en Peter zien en daardoor richtte ze zichzelf meer en meer op haar huiswerk, in de hoop dat dat zou helpen.
Precies twee weken na de middag dat het vriendinnengroepje was wezen lunchen, kwam er verandering in dat ritueel. ’s Ochtends rende Julia, zoals gewoonlijk, naar de auto toe die netjes op tijd op straat stond te wachten.
“Goedemorgen!” begroette Julia Hayley, die ongelooflijk opgewonden leek en zowat van haar autostoel afstuiterde.
“Morning, love!”
Onderzoekend bekeek Julia haar beste vriendin, die iets harder optrok dan normaal en vrolijk richting school reed.
“Wat is er met jou aan de hand?” vroeg Julia na een tijdje, ook al kreeg ze zelf een glimlach op haar gezicht door Hayley’s vrolijkheid.
“Niks, niks,” antwoordde Hayley met een besmuikte glimlach. Julia staarde haar aan, maar haalde toen haar schouders op omdat ze wist dat Hayley het toch niet lang voor zich zou kunnen houden en het slechts een kwestie was van tijd voordat ze los zou barsten.
Het duurde echter nog redelijk lang. Pas tijdens hun tweede les, tijdens scheikunde, vond Julia het genoeg geweest. Zij en Hayley waren tijdens een practicum achterin gaan zitten en omdat practicums altijd rumoerig verliepen, hadden ze alle tijd om ongestoord te kunnen praten.
“Vertel nou eens,” begon Julia, die een labbril opzette. Hayley grijnsde en volgde haar voorbeeld, maar zei nog niets en deed alsof ze druk bezig was met de flesjes voor haar. Julia begon inmiddels lichtelijk ongeduldig te worden en gaf haar vriendin een por.
“Oké, oké!” Hayley slaakte een zucht, liet de flesjes voor wat het was en richtte zich tot Julia. “Je raadt nooit wie ik gisteren tegenkwam toen ik naar de fietsenmaker ging. Voor mijn broertjes fiets,” voegde ze eraan toe toen ze zag hoe Julia een wenkbrauw optrok bij het woord ‘fietsenmaker’. Hayley’s ogen twinkelden.
“Johnny Depp? Taylor Swift? Kurt Cobain?”
Hayley staarde haar even aan. “Je weet dat Kurt Cobain dood is, toch?”
Julia rolde opnieuw met haar ogen en Hayley wierp haar handen in de lucht.
“Rustig, je weet het maar nooit bij jou!”
Tot Julia’s frustratie vertelde Hayley echter nog steeds niet wie ze nou tegen was gekomen en dat moment werd ook nog eens uitgesteld toen de leraar naar hen toekwam en streng over zijn ronde brilletje keek.
“Dit is nog niet veel, dames.”
Julia werd op slag knalrood en greep meteen de flesjes, terwijl Hayley met tegenzin de vloeistoffen pakte die ze nodig hadden. Het bleef even ongemakkelijk stil terwijl de leraar toekeek hoe de meiden onhandig aan het werk gingen, maar uiteindelijk draaide hij zich om en liep weer weg. Julia zette de flesjes meteen weer weg en ook Hayley leek haar vloeistoffen direct te vergeten.
“Vertel nou!”
“Nou…” begon Hayley langzaam met een brede grijns, omdat ze wist dat ze Julia nu erg frustreerde door zo langzaam te doen. “Ik moest dus naar de fietsenmaker voor mijn broertje, want ik had toch niets te doen. Dus ik kom daar binnen en het was super druk en ik had geen idee waar ik moest zijn. Ik stond een beetje verloren om me heen te kijken, totdat ik plotseling iemand op mijn schouder voelde tikken.”
Julia zat op het puntje van haar stoel en moest moeite doen om haar vriendin niet te wurgen om niet gewoon door te vertellen. Gelukkig zag Hayley dat ook in, dus ging ze vlug verder.
“Het was jouw schatje.”
Verbluft staarde Julia haar aan, terwijl ze probeerde om die woorden tot haar door te laten dringen.
“Pardon?” vroeg ze uiteindelijk, nadat ze zichzelf ervan had overtuigd dat ze toch echt geen ‘schatje’ had.
“Je schatje waar je geen drankjes van aan wilde nemen.” Hayley giechelde en keek vanonder haar wimpers om de reactie van haar vriendin te peilen.

[Saskjezwaard]

Hmm, ik dacht dat je het boyband noemde als er jongens in een band zaten. Tja, ook niet zoveel verstand van muziektermen enzo Echt gaaf dat je naar hun concert gaat Ik ben zelf twee keer geweest, 18 april en 20 september, en vond ze live echt heel erg goed. De tweede keer stond ik echt heel dichtbij ze (ook bij de boxen, was iets minder, hoorde na een paar uur nog steeds een stuk minder), maar dat was echt leuk om te zien! Ik hoop voor je dat ze wat van hun oude liedjes spelen:)
Oeeh, ben nu wel benieuwd wat er gaat komen. Het zal toch niet zijn dat Hayley en de zanger gaan daten, he? Nee, dat doe je ons niet aan Ik vind Hayley trouwens echt leuk, zo vrolijk en spontaan. Kortom, de perfecte vriendin

[Melian]

Om de één of andere reden schoot ik keihard in de lach bij die labbril. Geen idee waarom, dat ligt vast aan mij, maar het maakte in elk geval mijn dag weer een beetje beter. xD

Ik luister nu overigens Check Yes Juliet en die is ook goedgekeurd. *gaat op MP3 zetten* En je hebt meegedaan aan de NaNo en het gehaald? :3 Gefelicteerd! *strooit bloemetjes* Ben daar nu ook al benieuwd naar, ghehe. (Nah, take your time. xD)

Dat terzijde. I like hoe je de meisjes beschrijft, als vriendinnen, gewoon met irritaties en geen overdreven gedoe. En de manier waarop Hayley vertelt is ook echt spreektaal, ook al staat het er gewoon netjes, toch heb je echt het idee dat ze op die manier praat. En dat maakt het nog realistischer. :D

Oeh, en die laatste zin maakte mij ook nieuwsgierig naar Julia's reactie! Post snel meer? <3

[Imke]

Saskia: Nou ja, het is natuurlijk geen officiele term of zo, maar ik zie een boyband nu eenmaal als een jongenspopgroep meer, niet als een bandje. xD Maar ja, daar heeft iedereen natuurlijk een andere mening over!
McFly heeft gelukkig ook heel veel oude nummers gespeeld, maar ook de nieuwe nummers klonken live ontzettend gaaf en ik had niet gedacht dat nog te kunnen zeggen! Ze hebben me in ieder geval weer helemaal overtuigd, het was een fantatisch concert Thanks voor je reactie! <3
Melian: Hahaha, labbrillen zijn altijd leuk vind ik :') Op school hadden wij er ook altijd de grootste lol mee!
YES, je vindt Check Yes Juliet leuk?! Dat vind ik super om te horen *blij* Ik heb NaNo inderdaad gehaald! Het editten neemt alleen erg veel tijd in beslag, dus dat gaat nog wel even duren, maar dat laat ik niet zomaar liggen, ben veel te trots dat ik het af heb geschreven. *vangt bloemetjes op*
Dank je wel voor je lieve reactie! <3

~

Julia voelde hoe rood ze meteen en werd boos, ook al kon Hayley er helemaal niets aan doen.
“Wat deed hij daar nou weer?” brieste ze. “Komen we niet meer van hem af, of zo?”
Hayley lachte nu hardop. “Ah, kom op, Juul! Ik heb een hele tijd met hem gepraat en het was hartstikke gezellig!”
Julia staarde haar nu met open mond aan. “Je hebt met hem gepraat? Waarover? Waarom!”
Ook al wilde ze Hayley opnieuw iets aandoen, ze wilde nu weten wat er allemaal gezegd was.
“Nou… Eerst vroeg hij of ik inderdaad dat meisje uit de lunchzaak was en toen hebben we ons aan elkaar voorgesteld.” Hayley grijnsde bij het zien van de afschuw op Julia’s gezicht. “Hij is echt heel aardig, Juul. Daarna ging het eigenlijk meteen over jou.”
“Over mij?!” Julia moest veel moeite doen om haar stem te dempen en zag de leraar een geïrriteerde blik in hun richting lijken, waardoor ze gedwongen werd om te doen alsof ze daadwerkelijk iets uitvoerde. “Wat, over mij?” siste ze.
Hayley giechelde weer en boog zich zogenaamd over de vloeistoffen, maar haar ogen twinkelden vrolijk toen ze verder vertelde. “Nou, hij kwam er eigenlijk al vlug mee dat hij jou best wel zag zitten.” Ze beet op haar lip om niet te lachen toen Julia haar met open mond en vuurspuwende ogen aankeek.
“Wat?”
“Nou, gewoon,” ging Hayley nonchalant door, “daarom probeerden ze ons die drankjes te geven. Ik geloof dat je een stille aanbidder hebt.”
“En daar ben ik allesbehalve blij mee!” sputterde Julia verbouwereerd tegen. Wat moest ze hier nou weer mee?! “Waar woont hij? Toch niet ook hier in Bradenton, mag ik hopen?”
Hayley keek verontschuldigend, ook al was het niet overtuigend, en knikte toen. “Ja. Wat is het probleem?”
“Eh, hallo! Wat moet ik hier nou weer mee? Hoe heet hij überhaupt?” Julia griste de buisjes vloeistof uit Hayley’s handen toen de leraar opnieuw keek.
“Travis,” antwoordde Hayley. “Ik snap jouw probleem niet. Wat is er zo erg aan?”
“Hayley.” Nu keek Julia ernstig. “Heb je gezien hoe hij erúit ziet?”
Hayley haalde haar schouders op. “Sexy toch? Ik houd wel van wat wildere types.”
“Nou, dan vraag jij hem toch mee uit?” probeerde Julia het gesprek af te kappen, maar dat lukte niet.
“Waarom geef je hem geen kans? Hij is echt heel aardig en ik denk dat jullie het goed zouden kunnen vinden!” Smekend keek Hayley haar aan, maar Julia schudde resoluut haar hoofd.
“Geen denken aan.”
“Toe nou!”
“Echt niet, Hayley!”
“Doe niet zo flauw.”
“There’s no way.”
Hayley slaakte een geïrriteerde zucht en richtte zich nu echt op scheikunde, ook al was de helft van de les al voorbij.
“Nou ja, ik heb het tenminste geprobeerd,” hoorde Julia haar nog mompelen voordat de meiden dan echt aan de slag gingen met hun opdracht.

Toen Julia die middag thuiskwam, merkte ze hoe chagrijnig ze eigenlijk was. Ze was de hele dag al geïrriteerd geweest door Hayley’s vergeefse pogingen tijdens scheikunde om over Travis te praten. Hoe moeilijk kon het zijn om te begrijpen dat Julia het niet over hem wilde hebben en hem wilde vergeten? Hij was een vervelende jongen en ze wilde geen seconde langer aan hem denken.
Met een gefrustreerde zucht viel Julia op de bank in de woonkamer neer en begon zinloos langs de kanalen te zappen, waarna haar moeder binnenkwam met twee kopjes thee.
“Hoe was het op school, liefje?”
“Saai,” antwoordde Julia nors.
Haar moeder wierp een schuine blik op haar en toen naar de tv. “Geen tekenfilms, Julia. Je weet dat die belachelijk zijn.”
Julia zapte zwijgende verder.
“Is er iets?” vroeg haar moeder toen, terwijl ze de theezakjes uit de thee haalde.
“Neehee,” mompelde Julia, maar ze zuchtte diep toen ze haar moeder een wenkbrauw op zag trekken bij die brutale toon. “Nee, er is niks. Het was gewoon een vervelende dag op school.”
“Dat kan gebeuren,” zei haar moeder.
Julia aarzelde even en had haar mond al open, maar bedacht zich toen en sloot haar mond weer. Voor een seconde had ze overwogen om haar moeder te vertellen over die Travis en over Hayley, die ervan overtuigd was dat Julia in contact met hem zou moeten komen. Gelukkig had Julia zich op tijd bedacht, want haar moeder zou het waarschijnlijk niet zo op prijs kunnen stellen dat zo’n jongen achter haar dochter aan zat.
Daarom zakte ze verder achterover in de bank, slaakte een diepe zucht en zei niets meer.

[Melian]

Even om te beginnen met een quote'je:

“Eh, hallo! Wat moet ik hier nou weer mee? Hoe heet hij überhaupt?”

Die vind ik heel erg leuk, ik kan me zo voorstellen dat ze het zegt. Helemaal met gezichtsuitdrukking en alles erbij. :)

Eén ander dingetje:

“Over mij?!” Julia moest veel moeite doen om haar stem te dempen en zag de leraar een geïrriteerde blik in hun richting lijken,

Dat laatste woord moet volgens mij iets anders zijn, de zin is zo een beetje raar. xD
Maar dat was ook het enige, ik vind het leuk dat Julia niet meteen haar kans grijpt en zo. Die irritatie, die zet je heel goed neer en dat maakt het ook extra interessant. Ik ben nu al benieuwd naar de volgende keer dat Julia op Travis stoot, want ik neem aan dat die ontmoeting er gaat komen, en door het gegeven dat ze zich aan hem irriteert kan dat wel eens leuke vonken gaan geven. ^^

(En, ja! Ik vind Check Yes Juliet leuk, en ik heb ondertussen ook de andere nummers die je aanraadde geluisterd. Resultaat: drie dagen achter elkaar Skyway Avenue in mijn hoofd hebben en het nog steeds een tof nummer vinden. :D Helemaal goedgekeurd dus. :3)

[Imke]

Aaww, thank you! Oeps ja, klein foutje haha. Moest 'werpen' zijn. Ben echt blij dat je de muziek leuk vindt, daar hoopte ik al op! En tja, die vonken... ^^

~

Hoofdstuk 3.

Een paar dagen daarna kwam Julia wat later op school aan. Ze moest die ochtend naar de tandarts en kon daarom niet met Hayley meerijden. Gelukkig was het zoals gewoonlijk heerlijk weer en was het niet erg geweest om te lopen.
Precies tijdens de lunchpauze stapte Julia het schoolplein op, terwijl ze zoekend om zich heenkeek. Haar vriendinnengroepje zat meestal buiten met dit weer en inderdaad zag Julia ook dit keer de vier meiden aan een picknicktafel onder een grote kersenboom zitten. Glimlachend liep ze die richting op, terwijl ze zag hoe Hayley enthousiast iets aan het vertellen was tegen de andere meiden en met haar MP3 in de weer was. Op dat moment keek Hayley op, zag Julia, sprong op en rende in haar richting.
“Ook goedemorgen,” lachte Julia toen Hayley haar bereikte en stralend aankeek.
“Goedemorgen! Hoe was het bij de tandarts?”
Julia deed haar mond open om te antwoorden, maar Hayley ratelde al door.
“Je moet echt even meekomen. Ik moet iets vertellen.”
Een beetje verbaasd liet Julia zich meesleuren door Hayley en begroette de rest van haar vriendinnen, die hetzelfde deden en haar afwachtend en met een grijns aankeken.
“Wat is er?” vroeg Julia op haar hoede. Hayley plofte naast haar neer en haalde haar oordopjes uit de knop.
“Dit moet je horen,” was het enige dat ze zei. Ze gaf de oortjes aan Julia, die ze twijfelend aannam en in haar oren deed. Hayley drukte op de afspeelknop. Julia voelde hoe de meiden haar allemaal met grote ogen aanstaarden om haar reactie te zien en haalde vragend haar schouders op.
Ze hoorde rockmuziek, iets wat niet helemaal haar ding was en snapte dan ook echt niet wat er aan de hand was. Het liedje klonk niet heel verkeerd, maar het was niet Julia’s favoriete muziek.
“Wat is er met deze muziek?” vroeg ze op luide toon om boven de muziek uit te komen.
Isabella begon te giechelen en Amy gaf haar grijnzend een por.
“Weet je wie dat zijn?” vroeg Hayley met twinkelende ogen, die bijna leek te ontploffen van opwinding.
“Hoe moet ik dat nou weer weten?” vroeg Julia, nogal ongemakkelijk door alle aandacht die op haar was gericht.
“Dat zijn We The Kings,” zei Jenna nu, die het blijkbaar niet langer voor zich kon houden. Julia haalde een wenkbrauw op.
“En die moet ik kennen, of wat?”
“Weet je wie er in die band zitten?” Dit keer nam Amy het woord. “Je roodharige aanbidder! Hij is de zanger! En de andere drie jongens zitten ook in de band!”
Verbluft staarde Julia haar vriendinnen aan. Hayley kon haar lachen met heel veel moeite inhouden toen ze Julia’s ogen zag, die zo groot als schoteltjes waren. Dit was onmogelijk.
“Ze zijn toch niet beroemd, of zo?” stamelde Julia verbijsterd. Die jongen zat in een band? Het moest niet gekker meer worden!
“Nee, nog niet, maar dat worden ze wel! Ze zijn echt geweldig!” jubelde Hayley dolenthousiast, terwijl ze de oortjes uit Julia’s oren haalde en zelf weer ging luisteren. Ze swingde mee en kon, tot Julia’s grote verbazing, al wat zinnen meezingen.
“Wanneer heb je dat ontdekt?” wilde Julia weten.
“Gisteravond,” glunderde Hayley. “Geheel per ongeluk eigenlijk. Ik luisterde naar de radio-omroep van Bradenton en hoorde dit nummer voorbij komen. Vond het wel lekker klinken, dus ik zocht het op en ik schrok me ongeluk toen ik een foto van de band zag! Oh, dit is een goed nummer!” Prompt duwde ze één van de oordopjes weer in Julia’s oor, die met grote ogen luisterde. Nu ze wist dat die… die Travis de zanger was, luisterde ze daar meer naar dan naar de muziek in het algemeen. Helaas kon ze onmogelijk ontkennen dat hij een goede stem had. Uiteindelijk gaf ze het oortje weer terug aan Hayley. Koppig keek ze haar vriendinnen aan.
“Nou ja, fijn voor hem dat hij in een band zit.”
De ogen van haar vriendinnen puilden nu bijna uit.
“Julia, je gaat toch niet menen dat dit niks met je doet?” vroeg Jenna met open mond.
“Er zit een zanger achter je aan!” voegde Isabella daar aan toe.
“Een zanger wiens band hartstikke veel potentie heeft!” riep Amy uit.
Hayley schudde alleen maar triest haar hoofd. “Soms begrijp ik jou echt niet.”
“Wat nou!” sputterde Julia tegen. “Ik vind hem echt niks! Jullie zagen toch hoe er uitzag! En ik ben gewoon niet gediend van dat drankjes geven. En zo.”
Haar vriendinnen rolden allemaal tegelijk met hun ogen, maar besloten blijkbaar dat het een onmogelijke discussie was. Toen ging de bel ook nog eens en pakten ze allemaal met tegenzin hun tassen om naar de lokalen te lopen waar ze moesten zijn. Eenmaal binnen scheidden hun wegen halverwege het gebouw en namen de meiden afscheid van elkaar, waarna Julia en Hayley samen verder liepen naar hun les wiskunde.
“Ik wil er geen woord meer over horen, Hayley,” zuchtte Julia toen ze zag dat haar vriendin er weer over wilde beginnen. Die haalde met rollende ogen haar schouders op en zweeg.

[Melian]

En toen wist ze dat hij kon zingen... ^^ Die vriendinnen klinken trouwens heel gezellig, ze komen heel vrolijk en zonnig over, en ik vind het grappig dat zij zo enthousiast zijn en Julia zo droog: 'Nou, fijn voor hem.' xD

Sorry dat ik zo'n korte reactie voor je heb, ik ben op het moment ook niet helemaal lekker en ik kan eigenlijk alleen nog maar zeggen: ik ben benieuwd naar hoe het verder gaat! <3

[janeke]

Mooi verhaal

Ik ben echt benieuwd naar hoe dat het verder gaat !!!

[Imke]

Hihi, haar vriendinnen zijn deels gebaseerd op mijn eigen vriendinnengroep. :') Wij zijn ook zo'n hyper groepje, altijd vrolijk en blij en pratende over muziek hahahaha.

Dank jullie wel voor de reacties! <3

~

De les duurde ontzettend lang, maar gelukkig waren de twee vriendinnen wel uit na deze les. Zodra de bel het signaal gaf, spurtten de meiden het lokaal uit en liepen richting de auto van Hayley. Julia dacht even niet meer aan de gebeurtenissen die tijdens de lunchpauze waren gebeurd en kletste vrolijk met Hayley over van alles en nog wat, totdat ze plotseling stokstijf stil bleef staan. Hayley, die een heel klein stukje achter haar liep, botste tegen haar op en keek haar verward aan.
“Wat is er?”
Maar Julia kon niets uitbrengen en staarde alleen maar naar de ingang van het schoolplein. Hayley kwam naast haar staan, keek ook en liet haar mond openvallen.
“Oh mijn god.”
De twee meiden staarden allebei totaal verbijsterd, totdat Hayley plotseling in haar handen begon te klappen en giechelde. “Dit is geweldig! Nu moet je wel met hem praten!”
Julia draaide zich woedend om naar haar vriendin. “Pardon?! Ik moet helemaal niks! Wat doet hij hier! Ik voel me nu pas echt gestalkt!”
“Julia, doe niet zo moeilijk! Die jongen toont gewoon interesse!” Hayley zwaaide met een brede lach.
Julia keek met uitpuilende ogen toe hoe Travis nonchalant op zijn fiets leunde en terugzwaaide naar Hayley. Hij grijnsde breed en zwaaide ook naar Julia, maar die draaide zich met een knalrood om.
“Kom, we gaan naar huis,” zei ze kwaad en ze liep al richting de auto van Hayley, maar die bleef staan. “Hayley!”
Hayley volgde haar met tegenzin, maar stapte de auto niet in.
“Ik zweer je, Hayley, als we niet gewoon gaan, dan help ik je nooit meer met Spaans!” Het was Julia’s eerste ingeving en ze wist dat ze haar vriendin daarmee had. Die keek namelijk even bedenkelijk, maar rolde toen met haar ogen en maakte het portier open. Hayley was niet goed in Spaans en kreeg daarom altijd hulp van Julia, maar ze wisten van elkaar dat Julia haar ook echt niet meer zou helpen als ze nu niet zouden gaan.
Julia keek nog even vlug over de auto heen voordat ze instapte en zag Travis’ gezicht betrekken toen de meiden instapten. Hayley startte de motor, reed achteruit en reed toen richting de ingang van het schoolplein.
“Oh, shit,” vloekte Julia toen ze zich realiseerde dat ze sowieso langs de jongen opmoesten om naar huis te kunnen. Hayley beet om haar lip om niet te grijnzen en Julia dacht dat ze een paniekaanval kreeg toen Hayley het tempo verlaagde toen ze dichterbij hem kwamen.
“Dit doe je niet,” siste ze dan ook tussen haar tanden, maar Hayley was niet tegen te houden. Ze stopte de auto toen ze naast Travis stond en draaide het raampje open. Julia draaide haar hoofd en staarde nadrukkelijk de andere kant uit.
“Hey, Hayley!” zei Travis vrolijk. Julia voelde hoe haar hart sneller begon te bonken en wilde niets liever dan naar huis.
“Hey!” reageerde Hayley net zo blij. “Wat leuk om je hier te zien!”
“Ja, ik had niets te doen en ik was in de buurt! Hey, Julia!”
Julia voelde de woede opnieuw opborrelen toen hij haar naam zei. Had Hayley nou ook nog haar naam tegen hem gezegd? Haar vriendin gaf haar een ongeduldige por, dus draaide Julia met heel veel tegenzin haar hoofd richting hem. Ze glimlachte niet gemeend en kort. “Hoi.”
Strak keek ze weer voor zich uit.
“Ik ontdekte jullie band gisteren,” vertelde Hayley vol ontzag, “jullie zijn onwijs goed!”
“Wow, hoe heb je dat ontdekt?” vroeg Travis verbaasd.
“Jullie waren op de radio en ik vond het zo goed klinken!”
Julia keek vanuit haar ooghoeken naar de twee en zag hoe Travis begon te stralen.
“Dank je wel! Dat is leuk om te horen!”
Julia schraapte veelbetekenend haar keel en wierp een blik op haar horloge.
“Ik moet over een kwartiertje thuis zijn,” verkondigde ze aan Hayley, die zo te zien moeite moest doen om zich in te houden.
Travis keek enigszins teleurgesteld, maar vermande zich toen. “Dan zal ik jullie niet langer ophouden. Hopelijk zie ik jullie snel weer!”
Hayley knikte enthousiast. “Dat moet goed komen! Dag!”
Ze namen afscheid, Julia met een heel kort hoofdknikje, en toen reed Hayley eindelijk weer verder.
“Zie je nou wel dat hij hartstikke aardig is!”
Julia zei de rest van de rit helemaal niks meer.

[Melian]

Ah, man, ik heb nu echt een huuuuge grijns op mijn gezicht! xD Go Hayley! Dat dreigement van Spaans deed het hem toch niet helemaal, hehe. Ik vind het juist wel cute van Travis dat hij haar komt opzoeken, en dat hij zo teleurgesteld keek. Arme jongen toch. :P

Dit stuk heeft mijn ziek-zijn een beetje goedgemaakt, ik las het met een hele brede grijns en ik ben ook heel erg blij dat je regelmatig post. :D Jouw karakters zijn altijd hele leuke personen, hoe ze praten en met elkaar omgaan, ze komen zo echt over en dat maakt het geloofwaardig om te lezen. Which I like! <3

[xILY.]

Hahahaaa, echt geweldig dat ze zo boos is xD !
Ik ben fan, schrijf snel verder!

[Requiem]

OMG, dit doet me verlangen naar 2 vriendinnen van vorig jaar. xD Altijd aan het kloten in de les, en ik herken het feit dat labbrillen geweldig zijn helemaal (helaas hadden ze vandaag voor scheikunde nieuwe gekocht, en mijn hoofd bleek te groot te zijn, dus dat ding viel steeds af, en dan spacete die assistent hem). xD
Ik vind dit echt zo'n geweldig verhaal, het zou zo een boek kunnen zijn.

[Babette<3.]

Serieus, ik zie echt mezelf in Hayley.
Ik ben het met Requiem eens, dit kan echt zo een boek zijn ;D.
Ga SNEL verder,

srry voor t korte stukje, maar ik heb eigg gewoon niets op te merken!;P

& door jou ben ik nu nonstop Check Yes Juliet en Heaven Can Wait aant luisteren ;D.

[Imke]

Hi guys!
Ik ben een hele poos weggeweest wegens omstandigheden die een beetje privé zijn, maar nu ben ik weer terug. Heel fijn om reacties te lezen!
Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk om te lezen. Ik heb hier nog redelijk wat van liggen, dus ik kan weer regelmatig gaan posten!
Dit is even een kort stukje om hoofdstuk 3 af te ronden, maar de volgende stukjes worden weer langer!

-

Die avond zat Julia op haar kamer achter haar bureau. Haar studieboeken lagen verspreid voor haar, maar ze kon zich niet concentreren. Ze had al een hoop huiswerk gemaakt en wist dat ze nog meer moest maken, maar ze kon zichzelf er gewoon niet toe zetten. Normaal had ze daar niet zoveel last van, maar de laatste tijd leek haar concentratie telkens als sneeuw voor de zon te verdwijnen.
Met een diepe zucht liet ze haar hoofd in beide handen rusten en keek ze in gedachten verzonken naar de muur voor zich.
Die Travis hield haar bezig. Hij hield haar al bezig sinds de dag dat ze hem voor het eerst had gezien en daar werd ze gek van. Wat hij vanmiddag deed, had ze gehaat, maar toch kon ze niet stoppen met erover na te denken. Waarom was hij zo geïnteresseerd in haar? Ze had duidelijk genoeg laten merken dat ze werkelijk niets van hem moest hebben, maar toch bleef hij het proberen. Waarom? Zo speciaal was Julia echt niet. Ze was zelfs nogal saai, dat wist ze ook wel. Hij kon dat natuurlijk niet weten en moest denken dat ze een spectaculair leven leidde, of zo. Wist hij veel.
En dan had je ook nog die band van hem, waar ze al helemaal haar twijfels over had, maar die wel haar gedachten over hem bevestigden. Hij zag er wel uit alsof hij in zo’n bandje paste. De muziek die Hayley had laten horen, had echt niet zo verkeerd geklonken, maar Julia weigerde gewoon om het goed te gaan vinden. En toch wilde ze er stiekem meer van weten. Als ze er meer informatie over opzocht, had ze de kans om haar gedachten over hem te veranderen, maar ergens wist ze ook wel dat dat niet zou gebeuren.
Daarom stond ze langzaam op en liep nog steeds vol twijfels naar beneden. Ze had geen eigen computer of laptop, anders was het erg gemakkelijk geweest. De computer die ze deelde met haar moeder en stiefvader stond in de woonkamer, zodat die altijd ‘een oogje in het zeil konden houden’ zoals ze zelf zeiden. Normaal maakte dat Julia helemaal niets uit, maar momenteel baalde ze ervan.
Haar moeder zat op de bank toen Julia de woonkamer binnenliep, maar haar stiefvader was nergens te bekennen.
“Ik moet even wat voor school opzoeken,” loog Julia, die meteen voelde hoe rood ze werd en zich dus omdraaide. Haar moeder zei gelukkig niets, dus startte Julia de computer op en nam plaats. Haar hart bonkte in haar keel, want haar moeder hoefde zich maar om te draaien en ze kon zien waar ze mee bezig was. Dit was echt een heel erg slecht idee, maar toch moest ze het doen. Ze wilde meer over hem te weten komen.
Zodra de computer helemaal op was gestart, ging ze naar Google. Vluchtig wierp ze een blik over haar schouder, maar haar moeder was een tijdschrift aan het lezen en lette niet op Julia. Die tikte als een gek ‘We The Kings’ in en wachtte met haar hart in haar keel af op de resultaten. De eerste hit die ze kreeg, was de officiële website van de band. Terwijl Julia probeerde om zoveel mogelijk voor het beeld te zitten en het daarbij af probeerde te schermen, liet ze haar ogen over de tekst gaan.
De foto die bovenaan de pagina stond, maakte haar zenuwachtig. Het was alsof Travis haar aanstaarde, maar ze probeerde het te negeren. Ze las zo snel mogelijk alle informatie en kwam erachter dat de band al vrij lang aan de weg probeerde te timmeren, ook al waren ze nog vrij jong. Travis bleek 21 te zijn, drie jaar ouder dan Julia dus. Dat viel nog mee.
Julia vergat bijna dat haar moeder ook in de woonkamer zat omdat ze zo opging in de website, maar schrok zich een ongeluk toen de achterdeur plotseling openging. Peter. Terwijl haar hart bijna uit haar borstkas klopte, klikte ze zo vlug mogelijk de website weg, stond met een ruk op en liep weer naar boven met de mededeling dat ze ‘de informatie had gevonden die ze nodig had’.
Boven ging ze weer achter haar bureau zitten, maar ze negeerde de schoolboeken die voor haar lagen. Ze werd te erg in beslag genomen door die band.
Nee, dat was niet helemaal waar. Ze werd te erg in beslag genomen door Travis.

[Melian]

Imke! Allereerst een hele dikke knuffel en een welkom terug van mij! Ik ben echt blij om weer iets van je te horen, ik begon me al af te vragen wat er aan de hand was. :o Het is goed om te zien dat je er weer bent :)

Dan over Eyes like a hurricane; ik weet nu waar de titel vandaan komt, hehehe. *random*
Ik vind Julia nog altijd een ontzettend leuk personage, juist omdat ze zo huisje-boompje-beestje is en daarmee ook met normaal, begrijpelijk gedrag. Dat maakt dit zo realistisch en leuk om te lezen, je herkent jezelf er echt in. Ik in elk geval wel. Dat van die computer vond ik trouwens ook heel leuk, dat ze zo schichtig doet met haar moeder in de buurt. ;)

Laat het volgende stuk maar komen, want ik ben heel erg benieuwd naar wat er gaat gebeuren! Of en wanneer de volgende ontmoeting tussen Julia en Travis gaat plaatsvinden, en hoe, en wat ze allemaal gaan doen, en - you get the point. xD

xoxo <3

[janeke]

jeej je bent terug

laat die volgende stukjes maar komen
hopelijk vlug weer?
x

[Imke]

U vraagt, wij draaien!

Melian; een hele dikke knuffel terug en dank je wel! Hihihi, ben je nu ook into We The Kings? Yes, mission accomplished! :D
Janeke; ook super bedankt! Doet me heel goed. <3
Vanaf nu ga ik denk ik maar hele hoofdstukken posten. Dat is een stukje handiger!

-

Hoofdstuk 4.

“Hey, Hayley…” begon Julia die volgende ochtend toen ze in de auto naar school zaten.
Hayley, die achter het stuur zat en lichtjes meedeinde op het deuntje dat uit de radio kwam, keek haar vragend aan.
Julia beet even op haar lip, boog toen haar hoofd en vroeg: “Waarom denk je dat Travis zo geïnteresseerd is in mij?”
Verrast keek Hayley haar aan en ze was even sprakeloos. Julia wist dat dat was omdat ze niet had verwacht dat Julia er een keer uit zichzelf over zou beginnen en durfde haar daarom niet aan te kijken.
“Nou,” begon Hayley toen aarzelend, “ik weet niet. Blijkbaar denkt hij gewoon dat je een leuk meisje bent?!”
Julia haalde haar schouders op. “Hij kent me niet eens.”
Hayley draaide het volume van de radio wat zachter en ging wat langzamer rijden.
“Weet je, Juul, soms hoef je iemand niet goed te kennen om hem of haar leuk te vinden. Je moet toch ergens beginnen om iemand te leren kennen? Waarschijnlijk hoopte hij gewoon dat jij hem ook wat beter zou willen leren kennen, net als hij jou. Helaas wil jij dat niet…”
Een schuldgevoel overviel Julia. Ergens had Hayley best gelijk en dat wist Julia, maar ze was gewoon bang om dat toe te geven.
“Waarom geef je hem niet die kans, Juul?” vroeg Hayley toen zachtjes.
Het bleef even stil tussen de meiden terwijl Hayley de auto op het schoolplein parkeerde. Ze zette de motor uit, maar bleef zitten en keek Julia aan. Die slikte.
“Ik weet niet…” mompelde Julia. Hayley bleef haar afwachtend aankijken, dus Julia vervolgde: “Ik weet niet wat ik met hem zou moeten.”
Hayley zocht even zorgvuldig naar haar woorden, leek het.
“Je zou het misschien wel heel gezellig met hem kunnen hebben. Ik bedoel, misschien hebben jullie wel heel veel gemeen! Misschien ook niet, maar daar kom je dan vanzelf achter. Dan ziet hij dat ook in. Hij lijkt me geen slechte jongen, weet je.”
Julia haalde langzaam haar schouders op. “Misschien heb je daar wel gelijk in. Maar het zou sowieso geen zin hebben, ik denk niet dat mama en Peter het leuk vinden als ik met zo iemand om zou gaan.”
Hayley zuchtte diep terwijl ze allebei de auto uitstapten en richting het schoolgebouw liepen, maar vroeg toen voorzichtig: “Wordt het niet eens tijd om daar een beetje afstand van te nemen?”
Julia had die vraag al aan voelen komen en antwoordde niet meteen. Ze wist hoe haar vriendinnen over de regels van haar ouders dachten en had het daar iedere keer weer moeilijk mee. De ouders van haar vriendinnen lieten hen allemaal erg vrij; de meiden mochten in principe altijd doen wat ze wilden, zo lang dingen niet uit de hand liepen. Op zich was dat best een goede regeling, maar Julia was dat nu eenmaal niet gewend. Al sinds Peter bij hen was, sinds haar vijfde dus, ging het er zo aan toe dus ze wist niet beter. Ze bleef het raar vinden om te zien hoe het er bij anderen aan toe ging, ook al kon Julia niet helemaal ontkennen dat ze dat soms ook wel zou willen.
Daarom haalde ze opnieuw haar schouders op. “Misschien wel… Maar dat heeft waarschijnlijk toch geen zin.”
“Zeg nooit nooit!” Hayley sloeg haar arm om Julia’s schouders heen en die zuchtte diep. “Sluit Travis niet meteen helemaal buiten. Je weet maar nooit.”
Julia beet even op haar lip, maar knikte toen zachtjes met haar hoofd.

Die dag kwam Julia pas laat thuis, omdat ze tot laat les had gehad. Ze rook dat haar moeder het avondeten al bijna klaar had en kon dan ook meteen aanschuiven toen ze binnenkwam. Peter vergezelde haar, haar moeder zette het eten op tafel en ze begonnen te eten.
Even praatten ze allemaal over koetjes en kalfjes en Julia verwachtte niets. Totdat Peter ineens iets vroeg.
“Zeg Julia, wat is dat We The Kings eigenlijk?”
Met een klingelend geluid liet Julia haar vork op haar bord vallen, terwijl ze voelde hoe de kleur uit haar gezicht wegtrok. Ze greep haar vork weer vast en probeerde zich te herstellen. Problemen. Hoe ging ze zich hier uit redden?
“We The Kings?” vroeg ze op niet-begrijpende toon, in de hoop tijd te rekken. Intussen draaiden de radertjes in haar hoofd op volle toeren en probeerde ze een oplossing te bedenken.
“Ik zat de geschiedenis van onze computer daarnet te bekijken,” zei Peter, “en ik zag dat jij op hun website was geweest. Wat moest je daar?”
Julia beet op haar lip en probeerde har ademhaling onder controle te houden. “Oh, dat… Oh, dat is niets bijzonders. Hayley… Het is een band en Hayley is er fan van, dus daarom zocht ik ze even op.”
“Ben jij daar ook fan van?” vroeg Peter op scherpe toon.
Haastig schudde Julia haar hoofd. “Nee hoor! Ik ken het verder niet!”
“Gelukkig,” reageerde haar moeder. “Ik moet er niet aan denken dat jij ook van dat soort dingen zou houden.”
Julia sloeg haar ogen neer, nam nog een hap eten zodat ze even niets hoefde te zeggen en verbrandde haar mond daarbij volledig. De tranen sprongen in haar ogen en ze nam een slok water, maar ze was er nog niet vanaf.
“Ik zou graag willen dat jij je daar niet mee bezig houdt, Julia,” verkondigde Peter. “Dat Hayley daar van houdt, is haar eigen keuze, maar ik wil niet dat jij dat ook doet. Is dat duidelijk?”
Ergens voelde Julia hoe er een baksteen in haar maag viel, maar ze knikte gedwee. Alsof ze een andere keuze had.
“Mag ik van tafel? Ik heb nog veel huiswerk.”
Haar moeder twijfelde even, maar knikte toen. Julia schoof haar stoel naar achteren, liep naar boven en viel daar op haar bed neer. Ze slikte. Ze had niet gedacht dat het haar zo zwaar zou treffen, maar het verbod van Peter zat haar ontzettend dwars. Op de een of andere manier had ze zichzelf enigszins overtuigd dat ze Travis misschien tot een kans moest geven. Was ze eindelijk zo ver, werd zelfs dat gedwarsboomd!
Met een zucht kwam Julia overeind, pakte ze haar telefoon en stuurde ze een sms naar Hayley om samen te vatten wat er was gebeurd voordat ze aan haar huiswerk begon. Vrijwel meteen kreeg ze een berichtje terug dat ze zich geen zorgen moest maken en dat het allemaal wel goed zou komen. Julia keek even bedenkelijk, maar ging toch achter haar bureau zitten.
Ze ging zo op in haar huiswerk, dat het even duurde voordat ze het hoorde. Het zachte geluid van een auto die zijn motor liet lopen buiten. Wie zou er nu nog op bezoek komen of in ieder geval hun auto voor hun huis parkeren?
Nieuwsgierig kwam Julia overeind, liep naar het raam toe en schoof haar gordijnen opzij. Van schrik viel ze bijna achterom.
Daar, onder haar raam aan de straatkant, stond een auto stil. Buiten die auto stonden twee jongens. De jongen die naast de bestuurderskant van de deur stond, leunde lichtjes tegen de auto aan en keek op zijn dode gemak naar het huis, waarschijnlijk om in de gaten te houden of er niemand aankwam.
Voor de motorkap echter, stond een andere jongen. Een jongen met haar dat je onmogelijk kon missen. Travis.
Julia voelde hoe haar hart begon te bonzen als een gek en staarde even vol verbijstering naar de jongens. Travis kreeg in de gaten dat Julia voor het raam verschenen was en zwaaide nu met een twijfelende lach op zijn gezicht. Julia staarde hem aan en voelde toen een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen die ze probeerde te onderdrukken. Zo zacht ze kon opende ze het raam een stukje.
“Wat doen jullie hier?” siste ze.
Travis beet op zijn lip om een lach tegen te houden en keek haar toen weer aan.
“Kom je vanavond naar onze show?” riep hij op fluisterende toon.
Even vroeg Julia zich paniekerig af of haar moeder en Peter dat zouden kunnen horen, maar die hadden waarschijnlijk de televisie beneden aanstaan.
“Welke show?” Julia hing een stukje uit het raam zodat ze fatsoenlijk kon communiceren. De andere jongen stond nog altijd op de wacht.
“We spelen straks in een bar een eindje verderop. Ik heb net Hayley gebeld en die komt ook!”
Julia’s ogen werden groot en voelde ergens een steekje van jaloezie bij het horen dat Hayley wel zou gaan, maar schudde haar hoofd.
“Ik kan hier niet weg.”
Travis’ gezicht betrok direct. “Waarom niet?”
Julia slikte even. “Denk niet dat mijn moeder en stiefvader het daar mee eens zijn…”
De teleurstelling droop van Travis’ gezicht af en even, heel even, wilde Julia dat zij ook ouders zoals die van Hayley had. Zodat ze dit soort problemen niet altijd zou hebben. Niet dat ze nu meteen geïnteresseerd was in Travis, maar… het was interessant om je opties op te houden, toch?
“Kun je niet weg sneaken?” probeerde Travis nog, maar Julia schudde haar hoofd.
“Nee, dat gaat echt niet. Ik… Ik moet ook echt weer verder met mijn huiswerk. Sorry…” Ze ging weer rechtop staan en wilde haar raam al dichtmaken. Net voordat ze dat deed, kruisten haar blik en die van Travis elkaar nog even. Travis had een soort smekende blik in zijn ogen en Julia voelde hoe schuldgevoel haar overtrof, maar ze hield voet bij stuk. Ze haalde een beetje hulpeloos haar schouders op, deed het raam nu helemaal dicht en sloot de gordijnen weer.
Even bleef ze met een bonzend hart tegen de vensterbank geleund staan om te verwerken wat er zojuist gebeurd was, maar toen ging ze met een glimlach weer achter haar bureau zitten.

Julia sliep al bijna toen ze opschrok door het bliepje van haar telefoon. Slaperig greep ze het ding van haar nachtkastje, hield even haar hand voor haar ogen door de felheid van het beeldschermpje en opende toen het berichtje dat ze had ontvangen van Hayley. Hayley had een foto doorgestuurd. Het duurde even, maar toen die geopend was, zag Julia dat het een foto was van Travis tijdens het optreden. Hij lachte lief in de camera terwijl hij zong en gitaar speelde.
Julia glimlachte bij het zien van de foto, schudde toen lachend haar hoofd en kroop weer onder de dekens.

[janeke]

mooi!
Julia + travis
zo lief dat hij haar vraagt om te komen

hopelijk vlug weer?
x

[Imke]

Hartstikke bedankt! Hier is een nieuw hoofdstukje

-

Hoofdstuk 5.

“Het – was – zo – gaaf!”
Het was een vreemde dag voor Julia en Hayley, want ze hadden besloten om naar school te lopen. Dit was een zeer exclusieve gebeurtenis en Julia’s moeder had dan ook twee keer met haar ogen geknipperd toen ze het nieuws vernam. En terecht.
Het was vandaag echter zo’n zomerse dag, dat ze meiden het zonde vonden om met de auto te gaan. Ooit moest hun huid toch een kleurtje krijgen en met dit weer was het niet bepaald een straf om te lopen. Daarom was Julia de oprit af komen lopen en zo’n beetje aangevallen door Hayley, die zo te zien energie voor twee had.
“Oh, het was echt zo geweldig! Ze zijn zo goed!” Hayley schudde aan Julia’s arm tijdens het lopen en die grijnsde breed.
“Dus het was leuk?”
“De volgende keer moet je mee. Het kan me niet schelen hoe, maar dan ga je gewoon mee. Alle jongens zijn zo aardig!”
Julia plukte een beetje opgelaten aan haar trui. “Travis en een van de andere jongens zijn gisteren nog naar me toegekomen net voordat de show begon…”
Tot haar verbazing knikte Hayley. “Dat zei Danny. Danny is degene die erbij was, die met die lange, bruine haren. De andere twee zijn Hunter en Drew, dat zijn broertjes van elkaar. Die met de bril is Drew.”
Julia knikte, maar zei niet zoveel. Ze baalde dat ze er de avond ervoor niet bij had kunnen zijn, al helemaal nu ze hoorde hoe leuk het was geweest. Hayley bleef maar vertellen over hoe gezellig het na de show was geweest met de bandleden en hoe ze hen echt had leren kennen. Julia wist nog steeds niet hoe ze nou over Travis dacht, maar ze wilde ergens wel de kans krijgen om hem beter te leren kennen, zoals Hayley al vaker op haar in had gepraat en ze baalde dat ze daar de kans niet voor kreeg.
Daarom liet ze al Hayley’s verhalen de hele dag een beetje langs zich heengaan, terwijl ze zich koortsachtig af bleef vragen of er ooit een kans zou komen waarbij zij ook zoiets als Hayley mee zou kunnen maken.

Gek genoeg kwam die kans die middag. De meiden hadden niet veel lessen gehad die dag en waren redelijk op tijd weer vrij van school. Druk kletsend liepen ze naar huis, waarbij ze ook een aantal woonwijken moesten passeren. Dat waren normaal gezien de saaiste stukken, maar vandaag niet.
“Wist je trouwens al dat Amy morgenavond iets met die jongen af gaat spreken?” vroeg Hayley.
“Dat meen je niet,” antwoordde Julia. “Dus het wordt toch wat serieuzer tussen hen? Wat leuk voor Amy!”
Hayley knikte en trok haar mond open om nog iets te zeggen, maar bleef toen plotseling stilstaan. Julia, die dat eerst niet doorhad, liep eerst nog een stukje door en vroeg zich af waar de harde muziek vandaan kwam die ze ineens hoorde. Toen ze in de gaten kreeg dat Hayley niet meer naast haar liep, draaide ze zich om en ze zag een brede grijns op Hayley’s gezicht.
“Wat is er?”
Hayley begon weer te lopen, pakte Julia’s arm vast en trok haar zachtjes mee.
“Hayley, wat doe je?” vroeg Julia, die om zich heen keek om te zien wat hier nou weer de bedoeling van was.
En toen schrok ze zich een ongeluk.
“Oh god,” piepte ze.
“Kom nou mee, Juul,” smeekte Hayley.
Travis stond in de garage van een van de huizen, samen met de andere bandleden. Zo te zien waren ze aan het repeteren, want ze hadden allemaal hun instrumenten gereed en waren druk aan het spelen. Ze hadden de meiden nog niet gezien.
“Nee – nee, Hayley, laten we naar huis gaan.” Angstig klampte Julia zich vast aan haar vriendin, die helemaal enthousiast werd bij het zien van de jongens.
“We gaan gewoon even hoi zeggen, niks om je druk over te maken.”
Met een knoop in haar maag volgde Julia Hayley richting de garage. Ze zou een gesprek met Travis moeten gaan voeren, en dat na gisteravond… Hoe zou hij reageren?
Danny was de eerste die de meiden in de gaten kreeg. Hij stopte plotseling met drummen, richtte zijn drumstokken richting de meisjes en zwaaide. De andere jongens keken verstoord op toen Danny stopte met drummen, maar toen ze de reden waarom in de gaten kregen, hielden ook zij op met spelen. Julia hield Travis angstvallig in de gaten, die een verlegen lach op zijn gezicht kreeg.
“Hallo!” riep de jongen die Hunter moest heten.
Hayley zwaaide enthousiast, waardoor Julia even op haar lip beet. Ze waren nu bij de garage. Haar hart bonsde zo hard dat ze bang was dat de jongens het konden horen.
“Wat toevallig dat we jullie hier zien!” Hayley straalde, terwijl Julia niet wist wat ze met zichzelf aanmoest.
“Ja, inderdaad!” antwoordde Travis. “Ik dacht dat jullie altijd met de auto gingen?”
Hayley haalde haar schouders op en gebaarde naar de lucht, die strakblauw was. “Leek ons vandaag niet helemaal nodig…”
De jongens lachten en de sfeer werd wat meer ontspannen, maar Julia durfde nog steeds niks te zeggen.
“Mogen we wat horen?” vroeg Hayley toen nieuwsgierig.
De jongens grijnsden en Danny haalde hun schouders op. “Waarom ook niet? Dan hebben we tenminste wat publiek.”
Hayley leunde ontspannen tegen de garagedeur aan, maar Julia bleef er nerveus naast staan. Ze durfde Travis niet recht in zijn ogen te kijken na gisteravond. Zou hij boos zijn omdat ze niet mee was gegaan na het optreden? Hij kwam niet boos over, maar dat wist je maar nooit bij jongens, toch?
De jongens begonnen met spelen en Julia kon meteen horen dat ze goed waren. Nee, ze had totaal geen verstand van muziek en luisterde wat ze leuk vond, maar zelfs een gek kon zien dat deze jongens talent hadden.
Ze waren al halverwege het nummer toen Julia het niet meer kon laten en haar blik toch op Travis richtte. Hij leek heel geconcentreerd en zong het grootste gedeelte van de tijd met zijn ogen gesloten, iets wat hem er wel… schattig uit liet zien? Julia had nooit gedacht dat ze jongens die er zo uitzagen schattig kon noemen, maar hier leek het wel op zijn plaats.
Terwijl ze naar hem bleef staren, opende hij zijn ogen weer en terwijl hij verder zong, kruisten hun blikken elkaar net als de avond daarvoor. Julia sloeg meteen haar ogen neer en voelde hoe rood ze werd, maar toch kon ze het niet laten om weer te kijken. Travis glimlachte lief tegen haar tijdens het zingen, waardoor Julia op haar lip beet en probeerde om zelf een glimlach te onderdrukken.
Hayley gaf haar een por, maar dat negeerde Julia. Ze bleef naar Travis kijken en realiseerde zich opnieuw hoeveel talent deze jongens hadden. Toen het nummer afgelopen was, applaudisseerden Hayley en Julia luid.
“Dat was echt geweldig!” riep Hayley enthousiast. “Ik kan er niet over uit hoe goed jullie zijn! En al helemaal niet hoeveel zin ik heb in een volgend optreden van jullie!”
De jongens grijnsden schaapachtig. Travis zette nu zijn gitaar weg en liep richting de meisjes.
“Ik hoop echt dat je een keer naar een optreden kunt komen,” zei hij tegen Julia.
Hayley kreeg een grijns op haar gezicht, deed een stap opzij en liep toen richting Hunter, zodat ze Julia en Travis alleen liet. Die kreeg meteen hartkloppingen vanwege het feit dat hij nu zo dichtbij stond en ze ‘alleen’ met hem was.
“Ik… Ik zou het ook wel leuk vinden,” antwoordde Julia met trillende stem. “Het is alleen lastig, want mijn moeder en stiefvader hebben het niet zo op dat soort dingen… Om het nog maar even zacht uit te drukken, zeg maar.”
Een beetje teleurgesteld keek Travis haar aan.
“Maar ik zou wel willen!” voegde Julia er haastig aan toe, want ze voelde zich schuldig dat ze Travis zo teleurstelde.
Travis’ gezicht klaarde meteen op. “Ik zou het in ieder geval heel leuk vinden.”
Julia glimlachte opgelaten, wierp een blik op haar horloge en verschoot toen van kleur. “Hayley, ik moet echt gaan! Ik ben al veel te laat!”
Hayley keek op en knikte. “Kom eraan.”
Julia zag hoe Hunter haar omhelsde en vroeg zich even koortsachtig af of Travis dat ook bij haar ging doen. Ja dus. Travis kwam dichterbij en sloeg zijn armen om haar heen. Even slikte Julia, maar toen sloeg ze ook haar armen even om hem heen.
“Ik vond het gezellig,” zei Travis zachtjes. Julia was blij dat hij haar gezicht niet kon zien.
“Ik ook.” Ze maakte zich weer los uit zijn armen, sloeg haar ogen neer en wachtte tot Hayley ook weer naast haar stond.
Ze namen afscheid van de jongens en toen liep Julia als een gek de oprit af. Hayley volgde haar en zodra ze uit het zicht van de jongens waren, begon ze als een gek te giechelen.
“Dus je begint toch van gedachten te veranderen.”
Verward keek Julia op. “Huh?”
Hayley trok een wenkbrauw op en had een grote grijns op haar gezicht. “Het zag er best gezellig uit bij jou en Travis.”
“Hayley, dat stelde niks voor. Ik… ik praatte alleen maar met hem.”
Hayley zei niks, maar haar gezichtsuitdrukking zei genoeg. Ze liepen zwijgend door naar huis. Hayley straalde van alle kanten, waardoor Julia zich af begon te vragen of ze soms iets in Hunter zou zien. Dat zou zomaar kunnen, het zag er net in ieder geval gezellig uit bij die twee. Hoofdschuddend liep ze verder, terwijl ze besloot om er niets over te zeggen. Ze moest alles zelf nog een beetje verwerken.

Toen Julia ’s avonds in bed lag, kon ze niet slapen. Ze lag continu te woelen, bleef haar dekens maar rechttrekken en haar kussens opschudden, maar niets werkte. Ze was klaarwakker en ze wist precies waarom.
Travis’ gezicht bleef maar voor haar ogen zweven en ze kreeg hem niet uit haar gedachten. Iedere keer als ze terugdacht aan die omhelzing, voelde ze hoe er een rilling door haar heenging. Wat zou dat betekenen? Toch niet dat ze hem leuk vond? Dat kon niet, dat stond gelijk aan onmogelijk!
Julia en Travis, dat zou de meest bizarre combinatie ooit zijn, om nog maar te zwijgen over haar moeder en Peter. Nee, dat zou helemaal niks worden.
En toch kon ze niet voorkomen dat hij het laatste was waar ze aan dacht voordat ze in slaap viel en ook het eerste was waar ze aan dacht toen ze wakker werd. Travis.

[xILY.]

Aaaah geweldig weer!
Echt leuk dat je weer terugbent! (:
Ik herken dingen in je schrijfstijl ik die ik ook zo zou schrijven, haha. Best herkenbaar, maar wel heel leuk! (:

Hopelijk ga je gauw weer verder, I love it! <333

[Melian]

Ik ben gisteravond teruggekomen van vakantie en nu pas een uur of twee wakker, maar ik moest en zou als eerste Eyes like a hurricane lezen! En wat een geweldige twee hoofdstukken lagen er op me te wachten, hehe. ^^

Bij de knuffel tussen Travis en Julia riep ik onwillekeurig "Ieeeh, schattig!", heel erg hardop. xD Kun je nagaan hoe goed dit is, hoe goed ik me kan inleven. Zijn teleurstelling is zo lief. En zo sneu voor Julia dat haar ouders er zo op tegen zijn... Ik vraag me af waarom? Nja. (Bij dat stuk dat Peter zegt dat hij de geschiedenis van de computer heeft bekeken - controlfreak much? o.o)

En dit stukje vond ik echt fantastisch:

“Ik vond het gezellig,” zei Travis zachtjes. Julia was blij dat hij haar gezicht niet kon zien.

Zulke simpele zinnen, maar zo typisch voor die twee. Hier kreeg ik echt een enorme grijns bij.

Okay, een beetje een brabbel-reactie, maar mijn hoofd heeft nog niet helemaal door dat ik weer thuis ben, volgens mij. xD In elk geval: I'm back and ready for more!
(En ja, heel erg into We The Kings! :D)

xoxo <3

[Imke]

@xILY: Super, super, super bedankt! Ik word zo blij van zo'n reacties! <33
@Melian: je reactie maakt me weer eens bliiiiij! Gelukkig ben je weer terug van vakantie. Dank je wel voor je leuke reactie hehe, ik ben blij dat jij weer blij wordt van mijn verhaal! En sowieso, zoooooveel liefde voor We The Kings! Weet je, ik heb nu al vier keer een reply van Travis gekregen op Twitter. <3 *zwijmelzwijmel* OH EN DAARIN ZEI HIJ DAT HIJ VAN ME HIELD OISKJFJDFKJSDF MWAAAAAAAH!
Oke, dat moest ik even kwijt. *fangirlspazzzzzzz*

-

Hoofdstuk 6.

Die week trok in een waas aan Julia voorbij. Ze kreeg niets mee van alles wat er op school gebeurde en maakte haar huiswerk op de automatische piloot. Ze deed gezellig als ze met haar vriendinnen was, maar kreeg geen hap door haar keel tijdens ontbijt, lunch en avondeten.
Na de zoveelste dag werd Julia er gek van. Voor zover ze wist, was ze nog nooit in haar leven echt verliefd geweest, maar ze had genoeg gelezen over de symptomen die je dan kreeg en bovendien had ze het ook vaak bij Hayley of haar andere vriendinnen zien gebeuren. Slapeloosheid, geen concentratie, geen eetlust… Ze kon het allemaal bevestigen.
Dus ze was verliefd op Travis. Die gedachte maakte haar zo bang dat ze het liefst de hele dag haar bed in wilde kruipen en er nooit meer uit wilde komen. Verliefd op Travis. Als ze dit tegen Hayley zou zeggen, zou die hoogstwaarschijnlijk een feest in haar achtertuin geven waar je u tegen zei, maar daar maakte Julia zich niet eens zo heel druk om. Hayley kwam er toch wel achter, net als haar andere vriendinnen.
Nee, ze wist niet hoe het ooit iets kon worden met Travis in verband met haar moeder en Peter. Zelfs nu ze aan zichzelf toe had gegeven dat ze verliefd was op hem, probeerde ze het te verdringen, want het kon toch nooit werken, ook al was Travis ook gek op haar.

Tijdens de lunch had Julia er veel moeite mee om haar aandacht bij haar vriendinnen te houden.
“Hey Juul, is er iets? Je lijkt zo afwezig.” Bezorgd keek Jenna haar aan.
Julia schrok op uit haar gedachten, nam vlug een hap van haar boterham met tegenzin en schudde haar hoofd. “Nee hoor. Gewoon… een beetje moe.”
Ze zag Hayley grijnzen, waardoor de andere meiden ook gealarmeerd werden.
“Ooooh, vertel!” zei Amy enthousiast. “Volgens mij is er wel iets aan de hand!”
Julia rolde met haar ogen en zuchtte, maar zei verder niets. Hayley zou het uiteindelijk toch wel zeggen.
“Volgens mij is Julia verliefd,” verkondigde Hayley dan ook met twinkelende ogen.
De meiden vlogen haar zowat aan.
“WIE?”
“WANNEER?”
“WIE?”
“HOE KAN DAT?”
“WIE?”
“WIE?!”
Even viel het stil, terwijl alle mensen om hen heen zich om hadden gedraaid om te kijken wat er aan de hand was. Julia werd knalrood en wilde het liefst onder de tafel verdwijnen, maar daar lieten de meiden het niet bij zitten.
“Wat denk je? Hij is in ieder geval ook helemaal gek van haar…” Hayley grijnsde breed.
Even keken Amy, Isabella en Jenna bedenkelijk, maar toen viel Isabella’s mond langzaam open.
“Toch niet… Nee, dat kan niet…” Verwilderd keek ze naar Hayley, maar die knikte dus Isabella sloeg haar hand voor haar mond. “Travis?”
Amy piepte van schrik en Jenna staarde haar in shock aan. Julia beet op haar lip en sloeg haar ogen neer, terwijl Hayley enthousiast voor haar knikte.
“Maar… Ik dacht dat je hem verschrikkelijk vond?” stamelde Jenna.
“Vond ik ook,” zei Julia zachtjes.
“Hoe is dit ineens gekomen dan?”
Met moeite vertelde Julia een beetje dat ze toch van gedachten was veranderd en over hoe het die week ervoor bij de garage was gegaan. Ze eindigde met de uitspraak dat ze hem inderdaad meer dan leuk vond, maar dat de meiden het absoluut voor zich moesten houden omdat haar moeder en Peter er niet achter mochten komen.
“Het gaat toch niks worden,” mompelde Julia, “dat mag ik nooit. Dus word maar niet te enthousiast.”
De meiden keken even bedroefd, maar toen ging de bel voor de volgende les.
“Het komt wel goed, Juul. We gaan er alles aan doen dat het goed komt,” beloofde Amy nog voordat ze zich naar de andere kant van het gebouw begaven.

“Vind je echt niet erg om naar huis te lopen? Ik kan wel even vlug langs jouw huis rijden, hoor!” Vragend keek Hayley haar aan, maar Julia duwde haar lachend haar auto in.
“Ik ga niet dood van een stukje lopen. Ga jij nou maar, voordat je te laat komt.”
Hayley moest die middag naar de dokter en was er blijkbaar van overtuigd dat Julia het stuk naar huis niet meer in haar eentje kon lopen, maar uiteindelijk reed ze toch toeterend het schoolplein af. Julia schudde even haar hoofd en liep toen vanaf school naar huis. Het was weer heerlijk weer, dus het maakte niet uit. Halverwege trok ze haar spencer uit, omdat het zo warm was. Haar blouseje was al warm genoeg zonder dat dikke ding eroverheen. Ze knoopte hem om haar schouders en liep verder.
Al vlug was ze zo in gedachten verzonken dat ze niet in de gaten had dat een auto achter haar steeds langzamer ging rijden. Toen werd er kort getoeterd en sprong Julia van schrik bijna een meter de lucht in. Geschrokken draaide ze zich om en verschoot van kleur toen ze zag dat Travis in de auto achter het stuur zat. Hij glimlachte een beetje vragend en toen hij zag dat Julia teruglachte, draaide hij het raampje omlaag terwijl hij op stapvoets tempo door bleef rijden.
“Hey!”
“Hi!” zei Julia bijna ademloos. Zenuwen onder controle houden. Zenuwen onder controle houden.
“Geen Hayley vandaag?”
Julia schudde haar hoofd. “Doktersafspraak. Gelukkig is lopen niet erg.”
Travis glimlachte opnieuw en draaide toen zijn auto naar de stoep naast een grasveldje midden in de woonwijk. Julia’s hart begon harder te bonzen, al helemaal toen Travis uitstapte.
Ondanks het feit dat Julia nog steeds moest wennen aan zijn stijl, begon ze het steeds meer te waarderen. Travis trok zich tenminste niet zo snel iets aan van andere mensen en ergens was dat best… inspirerend. Vandaag had hij weer een strakke, lichte spijkerbroek aan, met daarboven een T-shirt dat ze niet zo goed kon zien omdat hij daar nog een jasje overheen had. Donkerblauw met grote knopen en hoewel je het niet vaak zag, moest Julia toegeven dat het hem erg goed stond. Er waren niet veel jongens die met zoiets weg konden komen. Travis’ haar zat even ontembaar als altijd, waardoor Julia de vreemde neiging kreeg om in gegiechel uit te barsten.
Travis liep op haar af en Julia probeerde te bedenken wat ze tegen hem kon zeggen.
“Mooie auto,” zei ze uiteindelijk en ze klopte onhandig op de motorkap.
“Vind je?” Travis’ ogen begonnen aanzienlijk te stralen bij dat compliment en hij keek vol trots naar de auto. “Hij is al erg oud, het is namelijk een erfstuk van mijn opa. Toen hij vorig jaar overleed, kreeg ik de auto. Blijkbaar had hij dat altijd gewild, maar ik heb er nooit vanaf geweten. Die auto is mijn trots.”
Julia voelde hoe blij ze werd van zijn gepraat. Het feit dat hij haar zoiets persoonlijks vertelde terwijl ze elkaar eigenlijk nauwelijks kenden, maakte haar helemaal warm van binnen. Ze keek meteen met andere ogen naar de auto, ook al had ze daar nog minder verstand van dan van jongens.
“Dat is een geweldig gebaar,” zei Julia. Ze liep een beetje om de auto heen om hem beter te bekijken. Ze kon nog wel zien dat het een oud model was en hij had een lichtbruine kleur, maar kwam desondanks stijlvol over.
“De motor is ontzettend oud,” vertelde Travis, “en het zal niet de eerste keer zijn dat ik langs de weg kom te staan… Maar al met al heb ik er ontzettend veel aan en ben ik er erg aan gehecht.”
“Ik weet zo goed als niets af van auto’s,” bekende Julia en ze keek afwachtend naar Travis, die begon te lachen en naar de motorkap stapte, waar Julia ook stond. Die voelde haar hartslag omhoog schieten door zijn aanwezigheid zo dichtbij en gluurde onder haar wimpers door naar hem. Travis plaatste zijn handen onder motorkap en moest zo te zien kracht zetten om hem omhoog te krijgen. Met een glimlach bekeek hij de inhoud terwijl Julia een stapje naar voren deed en nieuwsgierig een blik in de bak wierp. De inhoud van de bak kwam neer op een hoop roest, kabels, en andere voorwerpen waarvan Julia de functie absoluut niet wist.
“Wat een…” Maar Julia wist het juiste woord niet te vinden.
“Troep?” vulde Travis haar lachend aan.
Julia kleurde een beetje rood en richtte haar aandacht weer op de… troep. Ook zij moest uiteindelijk lachen. Travis begon wat dingen aan te wijzen en vertelde wat het waren, maar het zei Julia totaal niets. Haar gedachten zaten dan ook meer bij andere dingen, zoals het feit dat ze alleen was met Travis en er niet veel afstand tussen hen in was.
“En dit ding –”
Maar Travis zou die zin nooit af kunnen maken. Julia was namelijk met haar vingers langs een van de voorwerpen gegaan waardoor die nu onder een dikke laag teer zaten. Ze grijnsde even kwaadaardig naar Travis en veegde toen vlug langs zijn wang, waardoor ze een grote, zwarte streep achterliet. Travis keek haar even stomverbaasd aan, waarschijnlijk verbijsterd door het feit dat Julia zoiets deed, maar toen liet hij het er niet bij zitten. Ook hij begon te grijnzen en terwijl ook hij met zijn vingers langs het met teer besmeerde ding ging, deed Julia al vlug een paar stappen achteruit om hem tegen te houden. Ze lachte toen hij dreigend haar richting opkwam met twinkelende ogen en probeerde hem nog tegen te houden, maar daar was het al snel te laat voor.
“Travis!” riep Julia giechelend uit toen ook haar gezicht niet langer teer-vrij was. Ze viel op het gras achter zich neer en werd daarbij gevolgd door Travis, die ook hard lachte en zijn laatste restje teer aan haar andere wang afveegde.
“Hoe durf je!” zei hij, maar Julia stak plagerig haar tong uit.
Dit was totaal niets voor haar, maar het voelde zo verschrikkelijk goed. Zo bevrijdend. Ze keek met een smalle glimlach naar Travis, die nu dicht bij haar zat en haar met dezelfde glimlach aankeek. Even beet Julia verlegen op haar lip, maar ze wist wat er ging komen. Ze waren alleen, ze hadden nu de mogelijkheid en, hoe je er ook omheen wilde draaien, ze vonden elkaar leuk. Lang duurde het dan ook niet voordat Travis zijn hoofd naar dat van Julia boog. Die voelde haar hart in haar keel bonken, maar boog zich toen ook naar Travis toe, klaar om zijn lippen te voelen. Iets wat ze nu al een tijdje wel heel graag wilde…
En het zou gaan gebeuren. Niets kon hen nu stoppen. Niets.
Toch?
“JULIA!”
Het was alsof Julia een driedubbele rolberoerte kreeg toen ze die bulderende stem hoorde. Een autodeur werd met een klap dichtgegooid en toen ze omhoog keek, stond tot haar allergrootste schrik Peter voor haar.
“Waar denk jij in hémelsnaam mee bezig te zijn, jongedame?! Wat had ik gezegd! Hier zijn wij nog niet klaar mee! Hoe durf je!”
Doodsbang sprong Julia op en streek paniekerig haar blouse glad, terwijl Travis op een wat rustigere wijze overeind kwam.
“Hey, ik wilde niet…” begon die, maar Peters ogen begonnen alleen maar meer vuur te spuwen.
“Het lijkt mij zeer verstandig als jij NU je mond dichthoudt, jongeman,” snauwde hij en hij greep Julia’s arm vast.
“Au, Peter!”
Travis’ ogen versmalden zich nu en zo te zien wilde hij opnieuw tegen Peter ingaan, maar Julia keek hem smekend aan.
“Travis, alsjeblieft…”
Hun ogen ontmoetten elkaar voor een korte seconde en het schoot door Julia’s hoofd heen dat ze hem dit helemaal niet aan kon doen.
“Meekomen!”
Julia had geen keus; Peter was veel te sterk voor haar en hij sleurde haar dan ook krachtig mee naar zijn eigen auto. Hij gooide het portier van de achterbank open, duwde Julia naar binnen en stapte toen zelf in, zonder Travis nog een blik waardig te keuren. Terwijl de auto met piepende banden optrok, draaide Julia haar hoofd om nog een paar tellen door het achterraam te kunnen kijken voordat ze de hoek om zouden verdwijnen.
Travis stond nog steeds op het grasveld en keek de auto na. Stil en verloren.

[Melian]

... SPEECHLESS.

Dat stuk van die vriendinnen en dat ze allemaal door elkaar schreeuwen, daar moest ik om lachen. xD Ik zag het zó voor me. En ik vind het nog steeds sneu dat ze niet mag...

En toen dat stuk met Travis! Aaaaah, ze zijn zo LIEF! Het is gewoon zo schattig dat Julia, ook al snapt ze niks van dat hele motorgedoe, zo blij wordt alleen al van zijn aanwezigheid. En Travis ...

Ze lachte toen hij dreigend haar richting opkwam met twinkelende ogen en probeerde hem nog tegen te houden, maar daar was het al snel te laat voor.

Dit vind ik dus heel erg leuk, want het is zo herkenbaar! Dat ze al lacht voordat hij überhaupt iets gedaan heeft, bedoel ik. Ik kan absolúút niet tegen kietelen, en als mijn vader alleen maar een vinger uitsteekt krijg ik al de slappe lach, en daar lijkt dit een beetje op. En dat vind ik echt superleuk gedaan. ^^

MAAR. Dat "speechless" aan het begin ging over het einde. Die laatste regel, wauw. Alsof je die gewoon uit de lucht hebt geplukt en op het papier [of scherm, eigenlijk] geplakt, zo sfeervol en ... echt, je kreeg me meteen helemaal stil.
Ik ben zo benieuwd naar hoe dit verdergaat! En wat Julia nu boven het hoofd hangt... En wat Travis hiervan vindt... En - je snapt het wel. xD

(En dat is awesome! Van Twitter! *.* Je maakt me nog Travis-fan, haha. Maar hij is van jou, hoor, ik blijf wel bij mijn Bill. xD)

xoxo! <3

[Imke]

@Melian: Aaaww, wat een geweldige reactie weer! <3 Ik ben blij dat je zo mee kunt leven.
Oh *gaat tweet opzoeken* Ik MOET het gewoon laten zien. xD
@imkeeee @travisrclark I feel like a fool for begging, but can you PLEASE come to the Netherlands one day? I love you guys way too much!
@travisrclark @imkeeee I love you just as much and we're trying our best to get there!!!!
OIKDZKJDFHDFJKDFG. DAT DUS. DIE KEREL IS NIET GOED VOOR MIJN HART!

Hoofdstuk 7.

“Wat hadden we nou gezegd!”
“We zijn diep teleurgesteld in je, Julia.”
“Ik dacht dat ik duidelijk was toen ik zei dat jij je niet met dat soort jongens in zou laten!”
“Ik snap niet waarom je dat deed.”
“Het lijkt me dan ook zeer duidelijk dat je voor de rest van de zomer huisarrest hebt!”
Ineengedoken zat Julia op de bank, terwijl haar moeder en Peter driftig voor haar stonden. Peter ijsbeerde af en toe woedend op en neer, maar haar moeder stond stil en had een treurige blik in haar ogen. Julia wenste dat ze op dit moment aan de andere kant van het land zat, of op z’n minst ergens buiten dit huis dat te klein was voor de woede van haar moeder en vooral Peter.
“Ik zei toch, het spijt me!” probeerde Julia, maar dat was tevergeefs.
“Huisarrest, zei ik, en daar blijven we bij!” stampvoette Peter. “Nu naar je kamer, en daar kom je pas weer uit als we gaan eten!”
Ellendige sleepte Julia zichzelf van de bank af en slofte naar de gang, de trap op en haar slaapkamer binnen. Ze gooide haar slaapkamerdeur iets harder achter zich dicht dan de bedoeling was en het geschreeuw beneden begon onmiddellijk weer, maar voor het eerst in haar leven trok Julia zich er niets van aan. Ze gooide zichzelf op bed, griste haar telefoon uit haar tas en stuurde meteen een berichtje naar Hayley.
Bijna met Travis gezoend. Huisarrest voor de rest van de zomer. I’m screwed.
Het duurde voor haar gevoel nog geen vijf seconden voordat de telefoon overging. Even overweeg ze om niet op te nemen, maar dat deed ze toch en ze legde een hysterische Hayley uit wat er gebeurd was. Die was overenthousiast dat Julia bijna met Travis had gezoend, maar ook gedeprimeerd vanwege haar huisarrest.
“We vinden wel een oplossing, Juul,” waren haar troostende woorden. “Het komt goed. We gaan er voor zorgen dat je Travis nog kunt zien en dat je zomer geen hel wordt.”
Met een zucht namen ze afscheid. Julia keek haar kamer rond en besefte meteen dat ze zich dood ging vervelen als ze hier de rest van de kamer opgesloten zat. Even balde ze woedend haar vuisten. Het was niet eerlijk! Jarenlang had ze alles gedaan wat haar moeder en Peter wilden en altijd had ze zich aangepast. Ze was een van de braafste meisjes in de omgeving, dat bevestigden zelfs de ouders van haar vriendinnen! Nu deed ze één keer iets dat haar moeder en Peter niet helemaal aanstond en daar moest ze meteen voor boeten door de hele zomer huisarrest te hebben? Het was echt niet eerlijk.
Met een luide kreun liet ze haar gezicht in haar kussen vallen.

De paar weken die daarop volgden, waren op zijn zachts gezegd verschrikkelijk. Julia werd strenger gecontroleerd dan ooit tevoren en ze had geen mogelijkheid meer om in haar vrije tijd ook maar iets te doen waarbij het woord ‘leuk’ eventueel zou kunnen vallen.
School was haar enige uitvlucht, want daar kon ze tenminste weer even rustig ademhalen en had ze afleiding van haar vriendinnen. Ze bleef dan ook soms een uurtje langer op school, alleen maar om te voorkomen dat ze naar huis moest en gelukkig kreeg ze daarbij regelmatig gezelschap van Hayley, Jenna, Amy en Isabella, die hun vrije tijd hier wel voor opofferden. Zij waren allemaal erg blij voor Julia dat Travis en zij bijna hadden gezoend, maar waren weer minder blij voor haar vanwege haar huisarrest.
Helaas kon ze niet al te vaak langer op school blijven. Het zou een beetje op gaan vallen als er plotseling zo vaak ‘lessen verplaatst waren naar het einde van de dag’, zoals Julia thuis vertelde. Peter of haar moeder belde regelmatig tussendoor naar haar mobiel om te vragen of ze nog wel op school was en om te controleren wat ze aan het doen was.
Julia werd er gek van. Ze had geen mogelijkheid om nog iets te doen buiten het maken van huiswerk om. Iedere middag als ze uit school kwam, werd ze meteen doorgestuurd naar haar kamer en aangezien ze daar vrijwel niets anders te doen had dan schoolwerk, deed ze dat maar. Leuk voor haar cijfers, dat wel, maar het maakte Julia alles behalve vrolijk.
Er waren twee dingen die haar nog meer dwars zaten. Ten eerste duurde school nog maar een week. Vanaf dan zou de zomervakantie beginnen en zou Julia helemaal niets meer te doen hebben! Rillend probeerde ze die gedachte uit haar hoofd te zetten, want ze had geen idee hoe ze die tijd dan door moest zien te komen. Ten tweede werd ze gek dat ze geen contact op kon nemen met Travis. Het uitwisselen van telefoonnummers was nog nooit ter sprake gekomen en daar baalde Julia nu verschrikkelijk van. Hayley had Hunters telefoonnummer ook niet, dus via hem kon ze het ook niet regelen. Ze wilde dolgraag met Travis praten, hem haar excuses aanbieden voor wat er gebeurd was op het grasveld, maar ze had er geen mogelijkheid toe en dat sloopte haar van binnen.
Gelukkig was Hayley er nog, haar steun en toeverlaat op dit moment.
“Ik heb goed nieuws voor je!”
Julia stapte net Hayley’s auto in en keek haar verbaasd aan. Ze hadden de laatste paar lessen niet samen gehad en zouden naar huis gaan, maar Hayley startte de auto niet.
“Ik had daarstraks een tussenuur, voor mijn laatste uur Engels,” begon Hayley, “en toen ben ik naar de garage gegaan waar we laatst waren, weet je nog?”
Langzaam knikte Julia.
“De garage blijkt bij het huis van de Thomsen-broertjes te horen, dus daar ben ik heengereden in mijn tussenuur. Toen ik aanbelde, deed hun moeder open. Ze was zo aardig! Ik stelde me voor als een vriendin van Hunter en Drew en ik mocht direct binnenkomen. Alleen Drew was thuis, maar dat maakte niet uit. Hij is zo verlegen, echt heel lief! Hij durfde niet veel te zeggen, maar ik vroeg hem of ik misschien het nummer van Travis zou mogen, voor jou en dat mocht natuurlijk! Hij was blij dat ik dat kwam vragen zelfs, omdat Travis niet al te vrolijk bleek te zijn de afgelopen dagen… Ik heb ook meteen de telefoonnummers van de rest van de jongens gekregen… Dus nu heb ik ook het nummer van Hunter.” Hayley giechelde even en pakte toen haar telefoon. “Geef me je telefoon even, dan zet ik de nummers er meteen allemaal in!”
Beduusd keek Julia haar vriendin aan, maar toen viste ze zo snel mogelijk haar telefoon uit haar tas en gaf die aan Hayley. Gespannen keek ze toe hoe Hayley de vier nummers overzette en haar toen grijnzend aankeek. Even keek Julia naar haar telefoon en toen vloog ze Hayley om de hals.
“Je bent geweldig. Je bent echt geweldig.”

Die namiddag zat Julia in kleermakerszit op haar bed. Haar cd-speler stond zachtjes aan, want Hayley had haar die week een gekopieerd cd’tje gegeven met een aantal nummers van We The Kings. Julia was dolblij geweest en besefte zich steeds weer hoe blij ze mocht zijn met een vriendin als Hayley, die haar huisarrest zo draaglijk mogelijk probeerde te maken. Ze kende een aantal nummers nu al uit haar hoofd en vond ze erg vrolijk en leuk.
Haar telefoon lag binnen handbereik, maar op de een of andere manier durfde ze niet goed. Ze had geen flauw idee wat ze naar Travis kon sturen. ‘Hey Travis! Luister, sorry voor wat er laatste gebeurde, maar ja, ik heb nu eenmaal geen vrijheid in mijn leven, dus als ik jou was zou ik naar een leuker meisje op zoek gaan. Groetjes!’
Julia schrok bijna zelf van haar gedachten en schudde daarom abrupt haar hoofd, waarna ze haar telefoon pakte. Met een diepe zucht stuurde ze hem een berichtje waarin ze zich excuseerde voor haar stiefvader, dat ze het jammer vond dat ze zo snel had moeten gaan en dat ze huisarrest had voor de rest van de zomer. Ook vermeldde ze erbij dat ze zijn nummer via Hayley had gekregen. Het was een lang bericht, maar het moest kunnen. Ze twijfelde dan ook niet langer voordat ze op ‘verzenden’ drukte. Toen staarde ze voor zich uit. Ze zou zich niet op iets anders kunnen concentreren voordat ze een berichtje terug zou krijgen, maar dat duurde gelukkig niet lang. Haar telefoon ging namelijk over. Travis belde.
Geschrokken keek Julia naar het scherm, terwijl haar hart weer eens als een gek begon te bonzen. Paniek. Paniek! Ging ze opnemen? Nee, ze durfde voor geen goud op te nemen. Wat moest ze zeggen? Wat als ze iets doms zou zeggen! Ze twijfelde zo lang om op te nemen, dat het een gemiste oproep werd. Geërgerd sloeg tegen haar eigen voorhoofd, maar de telefoon ging meteen opnieuw. Dit keer pakte ze hem langzaam op.
“Met Julia?”
“Julia, met Travis!”
Het had haar nog nooit zo goed gedaan om iemands stem te horen. Julia voelde hoe warm ze werd van binnen en hoe erg ze zijn stem had gemist, ook al waren het maar een paar weken geweest en had ze de cd regelmatig aanstaan.
“Hoe is het met je? Ik was zo bezorgd na dat gedoe laatst, maar ik had geen idee hoe ik je kon bereiken! Behalve dan door naar je school te komen, maar ik wilde niet als een stalker overkomen.”
Julia smolt van binnen en voelde hoe ze onwillekeurig glimlachte.
“Travis, het spijt me echt van wat er toen gebeurde. Dat was absoluut niet de bedoeling, ik wist niet dat Peter vroeger vrij was zijn werk en die route zou nemen. Het was ook allemaal gewoon puur toeval. Ik… Het spijt me. Ik wilde je niet laten schrikken.”
“Hey, jij hoeft je niet te verontschuldigen!” Travis’ stem klonk verontwaardigd. “Dat was niet jouw schuld! Ik maakte me echt zorgen, omdat ik niet wist wat die… die kerel met je zou doen.” De woede in zijn stem was duidelijk hoorbaar.
“Ik heb huisarrest voor de rest van de zomer,” verzuchtte Julia terwijl ze met een pluk haar speelde.
“Ja, dat las ik. Maar waarom? Ben ik echt zó erg dat je dat te wachten stond?”
Julia voelde zich zo ontzettend schuldig tegenover Travis, maar ze wist gewoon niet hoe ze het kon helpen. “Travis, het ligt echt niet aan jou, geloof me. Ze, en daarbij bedoel ik mijn moeder en Peter, vinden gewoon dat ik me niet met jongens bezig moet houden omdat mijn studie belangrijker is. En… Nou ja, ze hebben het niet zo op het feit dat je in een band speelt, waarschijnlijk. Die zijn niet te vertrouwen volgens hen…”
Travis zuchtte ook. “Maar vertrouw jij me wel?”
Julia voelde hoe haar maag een kleine salto maakte. “Natuurlijk vertrouw ik jou.”
“Gelukkig.”
Julia kon zijn glimlach bijna door de telefoon heen zien en voelde zelf ook een lachje op haar gezicht verschijnen. Het bleef even stil.
“Ik baal echt dat ik zo lang huisarrest heb.”
“Ik ook. Ik… Ik wilde je eigenlijk vragen of je vrijdag naar onze show wilde komen, maar dat zal wel niet gaan werken…”
Teleurstelling overviel Julia. “Hebben jullie een show vrijdag? Oh, nu baal ik alleen maar meer dat ik huisarrest heb.”
“Het zou zo geweldig zijn als jij er ook bij had kunnen zijn. Hayley kwam, had ze tegen Hunter gezegd.”
Julia wilde antwoorden, maar werd afgeleid door haar naam die vanaf beneden werd geschreeuwd. Ze sloot haar ogen en kreunde even zachtjes.
“Ik ben bang dat ik moet gaan eten, ze roepen me alsof het huis in brand staat.”
Travis grinnikte even. “Ik snap het. Julia, heel veel sterkte. Ik hoop echt dat ik je snel zie…”
Julia bleef even stil en antwoordde toen: “Ik hoop ook dat ik jou snel zie.”
Ze namen afscheid en nadat Julia op had gehangen, sjokte ze met tegenzin de trap af.

[Melian]

Hayley is echt een fantastische vriendin. Dat moet gezegd. En zo heerlijk spontaan, gaat in tussenuur gewoon even langs. xD

Julia werd strenger gecontroleerd dan ooit tevoren en ze had geen mogelijkheid meer om in haar vrije tijd ook maar iets te doen waarbij het woord ‘leuk’ eventueel zou kunnen vallen.

Die zin vind ik heel erg leuk, ook al is de inhoud natuurlijk niet leuk. [Dat was twee keer 'leuk' in dezelfde zin, en er komt nog meer...] Juist omdat het niet leuk is, en je het zo luchtig opschrijft, zo droog. Ik kan het niet goed uitleggen, maar me likes. ^^

Paniek. Paniek! Ging ze opnemen? Nee, ze durfde voor geen goud op te nemen. Wat moest ze zeggen? Wat als ze iets doms zou zeggen!

Ugh, ja, nog een quote. Maar deze is ook gewoon geniaal. Zó herkenbaar, en zo schattig. En het hele gesprek wat erop volgt is gewoon te lief voor woorden.

En die TWEET! Aaah. *krijgt het bijna zelf aan haar hart* xD Echt, té awesome!

xoxo <3

[xILY.]

Aaaaaaaaaaah. Ik vind dit echt een geweldig verhaal
Weet niet of ik dat al gezegd had?
Je geeft alle personen echt een karakter, dat vind ik echt goed. Ben wel benieuwd waarom haar moeder en die Peter zo raar doen wat jongens betreft. Ik bedoel, het was maar een zoen... Als hij ze nou in bed had betrapt, okay, dan snap ik het Maar nu... vaaaaag. Maar dat zal wel bij het verhaal horen denk ik, komt vast nog een uitleg voor (:
Voor nu; snel verder, ben super benieuwd!

[Imke]

Kort stukje dit keer, maar het hoort er wel tussen!
@Melian: Dank je weeeeeel. <3 Ik hou van je reacties!
@xILY: Super bedankt! Nou ja, haar moeder en Peter zijn er gewoon niet op gesteld. Denk je maar zo'n perfect Amerikaans gezinnetje in, met een dochter die een goede toekomst voor zich heeft... En die goede toekomst zou dan verstoord worden door zo'n mafkees met raar haar en die in een band speelt. Ik denk dat dat niet helemaal in hun ideaalplaatje past.
Maar ik snap wat je bedoelt! Ik haat Peter ook, en ik vind het niet leuk om hem te beschrijven, maar het moet wel. Echt bedankt! <3

Ik vind Travis trouwens geen mafkees met raar haar, want zijn haar is een van de mooiste dingen ooit en omg. Ja. Zijn haar. <3

-

Hoofdstuk 8.

De tijd had besloten om die week een gemeen spelletje met Julia te spelen. Terwijl hij de andere weken zo traag voorbij was gekropen, vloog hij nu juist razendsnel voorbij. Voordat Julia het in de gaten had, was het al vrijdagmiddag en was iedere leerling op school uitgelaten vanwege het feit dat de langverwachte zomervakantie eindelijk begonnen was. Tot een tijdje terug zou Julia gewoon tot die mensen hebben gehoord, maar dat was nu overduidelijk niet het geval. Ellendig slofte ze het schoolplein over, maar toen werd ze ingehaald door haar vriendinnen.
“Kop op, Juul!” zei Jenna, die een arm over haar schouder legde. “Wij gaan ons best doen om met je moeder en Peter te praten deze week, in de hoop dat ze iets milder worden, weet je nog! Misschien wordt deze zomer niet zo erg als het lijkt.”
Lusteloos haalde Julia haar schouders op. “Wie zal het zeggen. Maar intussen kunnen jullie tenminste wel naar het optreden vanavond.”
Een beetje ongemakkelijk keken de vier meiden elkaar aan. Jenna, Amy en Isabella hadden besloten om Hayley te vergezellen naar het concert die avond, omdat ze nu ook wel nieuwsgierig waren geworden naar de band door alle enthousiaste verhalen van Julia en vooral Hayley. Echter was Julia natuurlijk nog steeds degene die er niet bij zou zijn en dat stak haar verschrikkelijk.
“Nou ja, doe in ieder geval de groetjes aan Travis,” zei Julia zachtjes voordat ze met Hayley de auto instapte en afscheid nam van de andere drie meiden. Ze glimlachte moeizaam. “Veel plezier!”
Jenna, Amy en Isabella wierpen haar glimlachend maar vol medeleven een blik toe en zwaaide hen toen na.
“Ik zal Travis zo sms’en dat ik er echt niet bij kan zijn vanavond,” zei Julia tegen Hayley. Die knikte met tegenzin.
“Ik haat deze situatie,” verzuchtte haar vriendin.
Lusteloos haalde Julia haar schouders op, terwijl Hayley richting huis reed. Het werd een stille rit voor hun doen, maar ze hadden allebei weinig zin om het te blijven herhalen; de situatie leek gewoon uitzichtloos en het had geen zin om dat telkens weer hardop uit te spreken.
“Nou, veel plezier,” mompelde Julia toen Hayley de auto op haar oprit parkeerde. Ze gooide het portier open en pakte haar tas, maar Hayley hield haar tegen.
“Kom hier.” Ze omhelsde haar vriendin stevig en die slikte vlug om haar tranen tegen te houden.
“Laat me weten hoe het was. En vergeet vooral niet tegen Travis te zeggen dat ik het echt erg vind dat ik er niet ben.”
Hayley knikte, glimlachte nog even meelevend en nadat Julia het portier dicht had gegooid, reed ze zwaaiend weg. Toen Julia richting de achterdeur liep, voelde ze hoe erg ze zich in de steek gelaten voelde door haar moeder. Niet door Peter, want dat was anders. Hij was haar vader niet, maar haar moeder wel en zij zou er voor Julia moeten zijn. Toch?
“Julia, ben jij dat?” Haar moeders stem klonk vanuit de woonkamer toen Julia de keuken instapte. Plotseling voelde die enorme woede in zich opborrelen. Hoe konden ze haar dit aandoen? Had ze eindelijk eens iets dat ze leuk vond, iets waar ze een plezier in had, en dan namen ze haar zelfs dit af!
Ze liep de woonkamer in en trof haar moeder met een tijdschrift op de bank aan. Die keek op toen haar dochter binnenkwam en glimlachte, maar Julia kon dat niet. Ze keek haar moeder even woedend aan en stormde toen naar haar kamer. De deur gooide ze met een klap achter zich dicht, ook al wist ze hoe erg haar moeder dat haatte.
Het kon haar niet meer schelen.

Die namiddag was waarschijnlijk de langste namiddag in Julia’s hele leven. Om de vijf seconden keek ze op haar horloge om te zien hoe laat het was en dan rekende ze voor zichzelf uit hoe lang het nog zou duren voordat het optreden zou duren en haar vriendinnen Travis zouden zien. Julia zat met opgetrokken benen op bed en speelde met een kussen dat ze tegen zich aangedrukt hield. Het huilen stond haar nader dan het lachen en ze wilde dat ze iets kon doen. Haar cd van We The Kings speelde zachtjes, maar na drie liedjes kon ze het al niet meer aanhoren en drukte ze de cd-speler uit. Ze hoorde Peter thuiskomen en vervloekte hem. Af en toe kreeg ze een sms van Hayley en daar was ze blij mee, ook al werd ze dan weer met de situatie geconfronteerd. Nu ja, dat werd ze sowieso wel door haar lusteloosheid.
Om half zeven zat Julia opnieuw op haar bed. Ze had wat gegeten, maar geen woord gewisseld met haar moeder en Peter en alleen wat kwade blikken naar hen geworpen. Zodra ze klaar was, was ze direct weer naar boven gelopen en nu zat ze op haar bed, maar met een raar gevoel in haar maag.
Ze moest iets doen. Iets om deze situatie te doorbreken. Alleen al bij die gedachte begon haar hart sneller te kloppen, maar ze wist dat ze actie moest ondernemen. Er moest iets gebeuren, anders zou het voor altijd zo doorgaan. Het perfecte leventje van perfecte Julia en haar perfect moeder en perfecte stiefvader moest eens doorbroken worden.
Even staarde Julia in shock voor zich uit, maar toen dook ze voorover om haar telefoon te pakken en drukte op een van de sneltoetsen.
“Hayley? Ben je al weg?”
Hayley leek verbaasd bij het horen van die vraag. “Nee, voorlopig nog niet. Ik ga over een half uurtje. Hoezo?”
“Ik wil dat je langs mij oprijdt.” Haar stem klonk nog verbazingwekkend kalm voor de staat waarin Julia verkeerde.
Het bleef een paar tellen stil aan de andere kant van de lijn. “Waarom?”
“Ik ga mee.”

[Melian]

Ja, ja, jaaaaa! Whoehoee! *grijpt Julia bij handen en draait rondjes* You go girl! Zo moet het! Whoohoo. [Is het heel raar dat ik aan de tekst van Check Yes Juliet moest denken bij dat stuk? *kuch*]

Okay, laat ik even bij het begin beginnen. xD Om jouw "mafkees met raar haar" moest ik eventjes heel hard lachen, haha. Travis' haar is geweldig.

En dan dit:

De tijd had besloten om die week een gemeen spelletje met Julia te spelen. Terwijl hij de andere weken zo traag voorbij was gekropen, vloog hij nu juist razendsnel voorbij.

Dit is zó awesome. Dat je niet gewoon droog zegt "de tijd ging heel snel voorbij", maar er een soort personificatie van maakt. [Personificatie. Sorry, teveel Latijn gehad de laatste jaren.] Seriously: meesterlijk.

Trouwens, zelfs als je Peter niet leuk vindt om te schrijven, je doet het wel. En goed ook. Hij komt echt geloofwaardig over, zo Amerikaans-controlfreakerig. Als je begrijpt wat ik daarmee bedoel. xD (Wat overigens niet betekent dat ik iets tegen Amerikanen heb. Maar. Je snapt het wel.)

Om de vijf seconden keek ze op haar horloge om te zien hoe laat het was en dan rekende ze voor zichzelf uit hoe lang het nog zou duren voordat het optreden zou duren en haar vriendinnen Travis zouden zien.

Deze vind ik ook heel erg leuk. Zo herkenbaar, zo heerlijk. Dat had ik toen ik afgelopen januari niet naar Good Charlotte mocht en wist dat een paar vriendinnen wel zouden gaan. En hoe je het beschrijft, in één zin, kort maar krachtig. Niet hele verhalen, maar gewoon dat, boem, het staat er.

En ja, natuurlijk het laatste stuk! *wordt weer hyper* Julia's redenering is ook heel realistisch en begrijpelijk, en ik vind het fantastisch dat ze deze stap zet. Whoo. *zwaait met fanvlaggetje*

xoxo <3

Trouwens: hoofdstukuitwisseling! *gaat ZT posten*

[janeke]

woohow!
julia wordt rebels!
wie niet he als je zo'n straf krijgt door dat...

hopelijk wordt ze niet betrapt ;D

vlug weer??

[xIMISSYOU]

Hee, ik lees je verhaal al even mee, maar heb tot nu toe nog niet gereageerd *stoute ik* nouja, beter laat dan nooit ^^
Ik vind je schrijfstijl nog steeds geweldig en je beschrijft alles zo mooi! Zeker verder gaan
Hé, niet eerlijk om zo te stoppen! Ik heb niet veel nuttigers te zeggen dan 'ga verder' eigenlijk ^^

[xILY.]

Waaaaaaaaaaaaaah.
Ik was op vakantie, dus reageer wat later, maar ben net zo enthousiast als Melian! (:
Yeah, Julia, you rock!
Hihi - hoop dat alles goed gaat, dat ze sws het huis uitkomt en Travis kan zien!
Haar straf als ze betrapt wordt, komt dan nog wel xD

En ik snap wat je bedoelt met perfecte gezinnetje enzo allemaal, maar ik vind het gewoon dom ;p
Niet om wat je schrijft, dat doe je namelijk heel goed, maar om hoe die mensen zijn. Dat ze denken dat ze het leven van hun dochter mogen bepalen. Uhuh. Not.
Maar, je schrijft echt heel goed, ook over die mafkees met raar haar, haha

Ik heb Travis nog eens op internet opgezocht, mmmm. Niet helemaal mijn smaak (lees: helemaal niet)
Maar ik vind zijn naam wel leuk, dus ik vergeet gewoon hoe die eruit ziet en dan geniet ik vrolijk verder van je verhaal!

Hihi - en nou als de wiedeweerga een nieuw stuk posten jij!

[Imke]

@Melian: Het is absoluut niet raar dat je aan Check Yes Juliet moest denken. Daar is de hele fanfic ook op gebaseerd hihi. :P And I know right! Als ik OOIT Travis ontmoet, ga ik echt vragen of ik als-je-blieft zijn haar even aan mag raken... <3
Oh, je mocht nog niet naar Good Charlotte? :( Ik was daar wel... Ik snap echt precies wat je bedoelt! Een van de ergste dingen is niet naar concerten mogen. *knuffelt* (Dat is ook een van de redenen waarom ik niet meer thuis zou willen wonen, ik ben iets te gewend geraakt om te gaan wanneer ik wil :P)
Dank je, dank je, dank je! <3
@Janneke: Inderdaad, hoe erger je iemand straft, hoe opstandiger diegene wordt waarschijnlijk! Stupid parents. Thank you very much! <3
@IMISSYOU: Aaaw, dank je! Super dat je even laat weten dat je meeleest, dat doet me echt goed! <3
@ILY: Hihi, mafkees met raar haar. Dat is ie ook wel, maar wel een heel lieve mafkees. En je vindt hem niet leuk?! :O *snif* You just broke my heart.
Nee grapje, ik snap wel dat je er niet op valt. That leaves more Trav for meeeee! :D Thank you very much! <3

Nee, maar even serieus. Hoe kun je dit weerstaan?

Okay, en nu gaan Travis en ik er vlug samen vandoor, voordat iemand hem van me wil stelen na het zien van die foto. *grabs Trav* BYE!

-

Hoofdstuk 9.

Het was het meest zenuwslopende half uur van Julia’s leven. Eerst was ze op haar tenen haar kamer uitgeslopen en had vanaf de overloop geluisterd wat haar moeder en Peter aan het doen waren. Ze hoorde de tv zachtjes aanstaan en hen praten, dus dat zat wel goed. Daarna was ze als een gek naar haar kledingkast gestormd en had ze er paniekerig voor gestaan. Ze had totaal geen kleding voor dit soort gelegenheden.
Over het algemeen droeg Julia in haar vrije tijd veel jurkjes met panty’s eronder, of gewoon een simpele spijkerbroek met een shirtje erboven, maar dat paste allemaal niet echt bij de show waar ze heen zou gaan. Na even diep na te hebben gedacht (terwijl ze de tijd voorbij voelde tikken), greep ze één van de jurkjes die netjes naast elkaar hingen. Ze keek even aarzelend naar de panty’s, maar liet die toen voor wat ze waren. Het moest zo ook kunnen.
Ze trok het jurkje aan, sloot even haar ogen bij de gedachte dat ze dit nog nooit had gedaan en waarschijnlijk ook nooit meer zou doen, maar schudde toen resoluut haar hoofd. Vanavond zou ze geen twijfels hebben, beloofde ze zichzelf. Daarom trok ze een paar schattige schoentjes onder het jurkje aan en greep haar borstel. Vandaag zat er een lichte slag in haar haren en eigenlijk was dat best leuk. Er hoefde niet veel te gebeuren, dus ging ze over op haar make-up. Veel make-up had ze niet, maar wel net genoeg voor een dikke laag mascara, een dun laagje eyeliner en een laag lipgloss.
Verbaasd keek Julia in de spiegel. Zo had ze zichzelf nog nooit gezien, maar ergens vond ze het helemaal niet erg.
“Kom op, Hayley,” mompelde ze toen in zichzelf.
Het was alsof Hayley haar gehoord had. Op dat moment ging namelijk net haar telefoon over, waardoor Julia’s hart bijna oversloeg. Ze griste het ding van bed en nam op.
“Ik sta buiten.”
Julia wierp een blik naar buiten en zag de auto inderdaad staan. Ze zwaaide even als teken dat ze haar had gezien, pakte toen een tasje waar ze haar telefoon, portemonnee en lipgloss vlug instopte en sloop toen op haar tenen de trap af. Julia’s hart bonsde in haar keel; als haar ouders haar nu zouden betrappen, in deze outfit en met deze make-up, dan zou ze erger dan pineut zijn dan ooit tevoren. Ze wist niet wat erger was dan de hele zomer huisarrest te hebben, maar Peter zou vast wel iets weten te verzinnen dat nog erger was. Daarom hield ze trede voor trede haar adem in terwijl ze haar vingers gekruist hield dat haar moeder en Peter haar niet zouden horen.
De tv klonk steeds harder naarmate Julia verder beneden kwam, maar ze hield haar oren nog steeds gespitst om te controleren of ze haar moeder en Peter kon horen praten. Dat hoorde ze echter niet, waardoor ze een beetje ongerust werd. Toen ze onderaan de trap was, haalde ze even diep adem en stak ze haar hoofd om de hoek van de gangdeur, die op een kiertje stond. Ze gluurde richting de woonkamer en voelde toen walging de overhand nemen.
Haar moeder en Peter zaten dicht tegen elkaar op de bank en waren… intiem bezig. Julia staarde even vol afschuw naar het zoentafereel, moest toen moeite doen om niet over haar nek te gaan en glipte toen weer naar boven. In haar kamer bleef ze even vol horror staan. Dus zij mocht geen enkele kans maken op enige liefde, terwijl zij daar zelf beneden… bezig waren?
Dit was de druppel.
Dit was de allerlaatste druppel.
Julia rende naar haar raam, opende dat voorzichtig en gooide toen één been naar buiten terwijl ze de regenpijp stevig vastgreep. Op het moment zelf voelde ze totaal geen angst. Het enige dat ze voelde, was de enorme adrenalinestoot die door haar lichaam stoof. Ze zag Hayley’s mond openvallen toen ze haar andere been ook over de vensterbank gooide. Met één hand had ze de regenpijp vast en met de andere hand het geruite hek dat tegen het huis vastzat en waar een rozenstruik tegenaan groeide. Behendig klauterde Julia naar beneden, totdat ze met een plof op het gras terecht kwam. Even was ze bang dat haar moeder of Peter dit hadden gehoord, maar toen rende ze zo snel zo kon naar de auto. Hayley had de deur al opengegooid. Julia sprong in de auto en bijna voordat ze deur had dichtgegooid, drukte Hayley het gaspedaal al in.
“Jij bent geweldig!” joelde ze hardop en ze draaide de radio zo hard ze kon.
Julia zat lachend naast haar en ademde zwaar. Ze kon niet geloven dat ze dit echt had gedaan.
“Ik heb het echt gedaan!” jubelde ze toen. “Ik kan het niet geloven!”
“Ik ben nog nooit zo trots op je geweest, geloof ik!”
De hele autorit waren de meiden meer dan uitgelaten. De adrenaline bleef door Julia’s lichaam stromen en ze wist niet meer wat ze met zichzelf aanmoest van blijdschap. Ze ging Travis zien.

Al vlug minderde Hayley vaart zodra ze vlakbij een café waren dat Julia vaag herkende. Ze was zelf nog nooit binnengeweest, maar wist dat voor haar vriendin niet hetzelfde gold. Uit Hayley’s verhalen kon Julia opmaken dat het geen groot café was, maar dat de sfeer erg gezellig was en dat werd direct bevestigd zodra de twee meiden het gebouwtje binnenstapten.
Een mengeling van bier- en sigarettenlucht en veel harde muziek en luid gelach kwam hen tegemoet gevlogen en even schrok Julia daarvan. Dit was ze absoluut niet gewend en ze moest nog even verwerken dat ze voor het eerst écht uit was. En dan ook nog stiekem. Niet te geloven dat ze hier echt stond!
“Kom,” giechelde Hayley, die Julia meesleurde naar een groezelig hoekje waarin één enkele kapstok een enorme berg jassen moest zien te dragen. Even keek ze ernaar, maar Hayley wachtte niet en gooide haar eigen jas gewoon bovenop de stapel, dus volgde Julia uiteindelijk schouderophalend haar voorbeeld.
“Wat wil je drinken?” vroeg Hayley toen die haar voorging het kleine zaaltje in.
“Eh, cola,” antwoordde Julia onzeker. Hayley knikte en dook enthousiast de menigte in, waarschijnlijk op weg naar de bar, waardoor Julia verloren in de ingang bleef staan.
Met een bonkend hart keek ze om zich heen. Het was veel drukker dan ze had gedacht en dat beangstigde haar een beetje; kwamen al die mensen voor de band?
Er waren jongens en meisjes van verschillende leeftijden, vrijwel allemaal met een glas drinken in hun hand en ze praatten geamuseerd over de luide muziek heen. Zenuwachtig keek Julia op haar horloge. Over een kwartiertje zou de band beginnen met spelen. Waar waren Jenna, Amy en Isabella?
Het was alsof ze haar gehoord hadden.
“Juul! Niet te geloven dat je er bent, we hoorden het van Hayley!”
Eén voor één vlogen Jenna, Amy en Isabella haar om de hals, terwijl geen van allen de grote grijns kon verbergen.
“Ik moest wel,” was Julia’s enige antwoord.
Terwijl de meiden hun jassen ook op de jassenberg gooiden, kwam Hayley weer terug met twee glazen drinken in haar hand. Ze duwde het glas cola in Julia’s hand en nam een slok van haar eigen drinken – bier. Juist op dat moment liep er een man het podiumpje op en pakte de microfoon, terwijl de gesprekken in de zaal wat zachter werden.
“Dames en heren, mag ik uw applaus voor de beste rockband uit onze eigen stad? Hier zijn We The Kings!”
Alle mensen in het zaaltje begonnen direct te juichen en te klappen en op dat moment stapten de vier jongens vanaf de zijkant het podium op. Drie van hen hadden gitaren om hun hals hangen en de vierde, Danny, nam plaats achter het drumstel.
“Goedenavond allemaal!” riep Travis in de microfoon terwijl de anderen met het intro begonnen.
Julia voelde hoe rood ze werd toen hij begon te praten en toen ze zijn stem hoorde en sloeg even met een grijns haar ogen neer. Haar vriendinnen keken allemaal naar haar en toen knuffelden ze elkaar even allemaal.
“Deze avond gaat meer dan geweldig worden!” zei Jenna enthousiast en op dat moment kon Julia dat alleen maar bevestigen.
“Laten we wat naar voren gaan!” riep Isabella. “Travis moet je zien!”
De meiden pakten elkaars hand om elkaar niet kwijt te raken en dromden door de menigte heen naar voren. Julia liep achteraan en hield haar glas stevig vast, maar kon het niet voorkomen dat er af en toe cola over de rand vloog. Het leek echter niemand te deren als ze het voelden, dus nam ze aan dat dat normaal was.
De band speelde hun eerste nummer, dat Julia niet herkende van de cd die Hayley voor haar had gemaakt. Travis kondigde het nummer aan als Secret Valentine en terwijl ze nog altijd door de menigte probeerde te komen, luisterde Julia naar zijn prachtige stem die zong.

“We'll write a song
That turns out the lights
When both boy and girl start suddenly shaking inside
Don't waste your time
Speed up your breathing
Just close your eyes
We'll hope it's not for nothing at all”

Ook al was het bloedheet binnen, de haartjes op Julia’s armen stonden recht overeind. Zijn stem ging dwars door haar heen en het lied klonk geweldig.
“Hij gaat zo verbaasd zijn om je hier te zijn,” riep Amy in haar oor toen ze halverwege de zaal waren.

“Soft kiss and wine, what a pretty friend of mine
We're finally intertwined
Nervous and shy for the moment we will come
Alive tonight
Secret valentine”

Hoe dichter de meiden bij het podium kwamen, hoe nerveuzer Julia werd. Ze was zo zenuwachtig om hem te zien, maar aan de andere kant kon ze niet wachten om hem eindelijk weer in zijn ogen te kijken, eindelijk weer dichtbij hem te zijn.
Travis zong opnieuw het refrein en Julia voelde zijn stem overal.

“Lay down be still
Don't worry talk they will
I'll be loving you until
Morning's first light
Breaks tomorrow
I’ll take care of you tonight”

Toen Travis opnieuw het refrein zong, kwamen de meiden eindelijk bij het podium aan. Het eerste dat Julia opviel, was Hunters brede grijns zodra Hayley enthousiast naar hem zwaaide. Daarna keek ze naar Drew, die een smal glimlachje gaf als teken van herkenning. Danny stak een drumstok in hun richting om aan te geven dat hij blij was dat ze er waren.
Travis keek ook enthousiast bij het zien van de meiden, maar had Julia nog niet opgemerkt. Die stond verscholen achter Hayley en Isabella.

“When guilt fills your head
Brush off rise up from the dead
This is the moment that we
Will come alive
Brace yourself for love
Sweet love, secret love”

En op dat moment deden Hayley en Isabella een stap opzij zodat Julia zichtbaar werd voor Travis. Het duurde even voordat hij zijn ogen weer opende, omdat hij vaak met gesloten ogen zong, maar uiteindelijk opende hij ze toch.
En de blik in zijn ogen op het moment dat hij zag dat ze er was, zou ze waarschijnlijk nooit in haar leven meer vergeten.

“We'll write a song
That turns out the lights
When both boy and girl start suddenly shaking inside
Don't waste your time
Speed up your breathing
Just close your eyes
We'll hope it's not for nothing at all”

[xIMISSYOU]

Wow, kippenvel ^^ Wat goed van Julia dat ze voor zichzelf kiest en naar Travis toe gaat! Ik kan alleen maar zeggen dat ik het een super stukje vind en echt tot het laatste heb zitten lezen van *zie haar, zie haar* haha xd

[xILY.]

Hahaa, hoe ik dat kan weerstaan? xd Gaat me toch verdraaid goed af
Haha, Imke, je mag hem he-le-maal hebben! (:
Ik wens jullie alle geluk van de wereld! (aa')
Hihi - nou over je stukje!
Zo, wat was dát spannend! Serieus, die hele ontsnapping, echt goed beschreven! En daarna dat lieve met Travis, echt, wauw! En die laatste zin voor dat laatste stukje lyrics zegmaar... echt heel mooi! (:
Dus, niets dan complimenten, again

Snel verder jij, ik hou echt van dit verhaal! (En toch ook wel een heel, heel, heeeeeel klein beetje van Travis, haha )


Edit: ik heb Check Yes Juliet geluisterd en bekeken en moet toegeven, viel me 100% mee! (:
Haha, je verhaal is idd daarop gebaseerd, ik herkende gewoon dingen uit de clip xd
Echt super, hoop dat je er nog een onverwachte wending in stopt! (a')

[monsterous]

Zo, ik heb net je hele verhaal achter elkaar doorgelezen haha. Ik kon gewoon niet stoppen met lezen, zo goed vind ik het! Je hebt echt een hele fijne schrijfstijl en ik vind het verhaal zelf gewoon super leuk! Travis is echt schattig zeg, haha :3 Ik kende de band al, maar luister er eigenlijk niet heel veel naar. Wel leuk dat je hier een fanfictie over schrijft (:
Ik ben benieuwd naar de rest. Peter zal wel woedend worden als hij erachter komt zeg, maar vind het wel super tof dat Julia het aandurfde om toch weg te gaan met zo'n **** van een stiefvader, haha.
Go on<3

[Melian]

Die. foto. Imke! Wil je me dood hebben? o_o *kwijlt* xD Overigens ben ik afgelopen augustus wél naar GC geweest, dus dat maakte het dan weer een beetje goed.

Travis zong opnieuw het refrein en Julia voelde zijn stem overal.

Dit. Dit is zo mooi. Vooral het tweede stukje van de zin. Ik voelde de magie gewoon.

En ik ben zó trots op Julia! Dat ze dit gedaan heeft! Haar omslagpunt was ook heel leuk, of ja, leuk; realistisch, bedoel ik meer. Dat ze haar moeder en stiefvader ziet zoenen en dan er dan eindelijk gewoon voor gaat. Ja. Dat vond ik heel erg leuk, dat moment. ^^

Korte reactie, ik moet nog van alles doen voor college morgen... Maar ik lees dit supergraag en ik ben zó benieuwd naar wat Travis zometeen gaat doen, mehehe.
xoxo <3

[Imke]

xIMISSYOU: Dank je, dank je, dank je! :D
xILY: Fijn dat ik hem mag hebben! *deelt trouwkaartjes uit* Hihi, het is inderdaad te merken dat het verhaal op Check Yes Juliet is gebaseerd zodra je die videoclip hebt gekeken. :P Ik vind het gewoon zo'n mooie video, dat ik er iets mee moest doen!
Monsterous: Aaah, wat leuk dat je even een reactie achterlaat! Geweldig! En je kende de band al? Super leuk om te horen, dat hoor je hier namelijk niet heel vaak helaas. Thanks! <3
Melian: Nee, ik wil je niet dood hebben, maar ik moest natuurlijk wel even dat prachtplaatje met de rest van de wereld delen! Gaaf dat je toch nog naar GC bent geweest, ik vond ze live zo ontzettend goed.
Dank je voor je lieve reactie weer! <3

Trouwens, het kan zijn dat jullie vinden dat ik veel songteksten tussendoor gebruik, maar dat komt omdat We The Kings lyrics ZO inspirerend zijn, al helemaal voor dit verhaal. Er zijn zoveel liedjes van hen die bij deze situatie passen, dus dan vind ik het zonde om ze niet te gebruiken. :)
Oh, en aanrader is even om vooral de laatste songtekst goed te lezen, want dat is dus Check Yes Juliet obviously.

-

Hoofdstuk 10.

Het werd simpelweg de mooiste avond van Julia’s leven. Vanaf het moment dat Travis doorhad dat Julia naar het optreden was gekomen, donderde hij bijna van het podium af omdat hij zo straalde. Haar vriendinnen konden het niet laten om af en toe een opmerking te maken over het feit dat hij, maar ook zij, er zo gelukkig uitzag.
Julia kon niet ophouden naar Travis te kijken. Hij legde zijn volledige ziel in het optreden; hij zong met zijn ogen gesloten of met zijn ogen gericht op Julia, bespeelde zijn gitaar alsof het niets was en zong de sterren van de hemel met zijn prachtige stem. Er kwamen verschillende liedjes voorbij die Julia kende van Hayley’s cd, maar ook een aantal nummers die ze nog nooit had gehoord en waar ze meteen weg van was.
Ook al was vrijwel al haar aandacht op Travis gericht, het ontging Julia niet dat er ook veel oogcontact was tussen Hayley en Hunter. Hayley leek door het dolle heen, danste met iedereen mee en draaide zich af en toe om naar haar vriendinnen zodat Hunter haar opgewonden blik niet kon zien.
“Hij is zo leuk!” riep ze in Julia’s oor. Die knikte instemmend, maar had haar gedachten eigenlijk meer bij Travis als leuk persoon dan bij Hunter.
“En dan zijn we nu aangekomen bij het laatste nummer van de avond!” riep Travis in de microfoon. Een aantal mensen maakten een ‘boe’-geluid en ook Julia keek even teleurgesteld. “Dit nummer heet Skyway Avenue!”
Julia applaudisseerde luid toen ze de titel van het lied herkende en keek aandachtig naar Travis, maar die leek aandacht voor wat anders te hebben. Zodra het intro van het nummer begon, staarde hij naar iets achterin de zaal en er verscheen een licht bezorgde blik op zijn gezicht.
“Wat is er met Travis?” vroeg Jenna.
Julia haalde haar schouders op en keek hem op haar beurt bezorgd aan. Travis zocht oogcontact met haar, glimlachte toen geruststellend en begon met zingen, maar Julia voelde dat er iets niet goed zat. Travis bleef zuiver doorzingen, maar af en toe flitsten zijn ogen naar de achterkant van de zaal en dan wierp hij weer een bezorgde blik op Julia. Wat was er aan de hand?
Op het moment dat hij bij het laatste stuk van het lied aankwam, gebeurde er iets merkwaardigs.

“‘Cause if you jump I will jump too
We will fall together
From the building's ledge
Never looking back
At what we've done
We'll say it was love
‘Cause I would die for you
On Skyway Avenue

So what's left to prove
We have made it through”

Zodra hij dat laatste woord had gezongen, eindigen Hunter met een spectaculaire gitaarsolo terwijl het publiek begon te klappen, maar Travis had andere plannen. Hij legde zijn gitaar naast zich neer, sprong van het podiumpje af en greep onder luid gejuich Julia’s hand. Die schrok zich een ongeluk en wist niet wat haar overkwam.
“Travis, wat -”
Maar Travis schudde zijn hoofd en trok haar mee door de menigte. Een aantal mensen gingen voor hen opzij, bleven juichen en Julia liet zich totaal overdonderd meesleuren door Travis. Ze gingen de andere kant op dan door de ingang waar ze vandaan waren gekomen en kwamen bij de bar uit, waar een deur naast was. De barkeeper maakte de deur open voor hen en zo konden Travis en Julia verder rennen. Ze kwamen uit in de keuken van het café, die leeg was.
“Travis, wat is er in vredesnaam aan de hand?!” vroeg Julia, die een beetje in paniek begon te raken.
“Je geliefde stiefvader is hier.”
De woorden drongen maar langzaam tot Julia door. Gewillig en beduusd liet ze zich meeslepen door Travis, die nu door een achterdeur naar buiten liep en samen sprintten ze naar het parkeerterrein. Bij een van de auto’s stopte Travis. Hij deed de deur van het slot en keek Julia afwachtend aan.
“Is… Is hij echt hier?” stamelde ze.
Travis knikte. Eindelijk drong het tot Julia door. Ze rende naar de andere kant van de auto, gooide het portier open en plofte op de passagiersstoel, terwijl Travis plaatsnam achter het stuur en de motor startte. Hij legde haar hand op haar knie en na even aarzelen, legde Julia haar hand over de zijne. Hij glimlachte naar haar en reed toen het terrein af.

De emoties overspoelden Julia. Ze was bang, doodsbang, want ooit zou ze weer naar huis moeten om Peter onder ogen te komen, maar ze voelde zich ook vrij. Ontzettend vrij. Nog nooit had ze zoiets gedaan en nog nooit had iets zo goed gevoeld.
Ze was met Travis. Ze voelde zich veilig. De lach was niet van haar gezicht te slaan terwijl Travis zachtjes in haar hand kneep en door de straten reed. Uiteindelijk reed hij ergens een oprit op, stopte hij de auto en stapte hij uit. Julia volgde zijn voorbeeld en keek naar het huis.
“Zachtjes doen, ik denk dat mijn ouders al slapen,” glimlachte hij. Voorzichtig pakte hij haar hand en zo liepen ze samen naar het huis. Travis opende de voordeur en begeleidde haar rustig naar binnen, waar hij haar in de knusse woonkamer op de bank zette. Met een bonkend hart keek Julia toe hoe Travis even verdween en even later terugkwam met twee glazen drinken en naast haar op de bank plaatsnam terwijl hij haar een van de glazen gaf.
“Gaat het?”
Julia knikte. “Ik weet niet hoe hij erachter is gekomen, maar het begint een beetje eng te worden.”
Travis lachte zacht en streek een pluk haar uit haar gezicht. “Ik ben zo blij dat je vanavond bent gekomen.”
Julia kon een glimlach niet onderdrukken. “Het was gewoon te moeilijk, thuiszitten terwijl ik wist dat mijn vriendinnen jou wel zouden zien vanavond… Ik moest wel!”
“Ik heb een slechte invloed op je,” verzuchtte Travis, waardoor Julia begon te lachen.
“Wat dacht je van juist het tegenovergestelde?”
Ze keken elkaar even glimlachend aan, Julia verlegen en toen nam Travis haar glas uit haar hand en zette het op het tafeltje voor hen neer. Julia besefte iedere seconde weer dat dit de eerste keer was dat zij en Travis écht alleen waren en dat er ook niemand was die hen zou kunnen storen. Het was onmogelijk dat Peter erachter zou komen waar Travis woonde, dus voelde ze zich veilig hier. Hier kon haar niets overkomen, al helemaal niet als Travis bij haar was.
Ze keek hem aan en even leek het erop alsof hun gezichten dichter bij elkaar kwamen, maar toen stond Travis plotseling op.
“Ik wil je iets laten horen.”
Verbaasd keek Julia toe hoe hij wegliep en niet veel later terugkwam met een akoestische gitaar in zijn handen. Met grote ogen keek Julia toe hoe hij weer naast haar kwam zitten.
“Ik ben bezig met een nieuw liedje en ik wil dat jij de eerste bent die het hoort. Ik heb pas één couplet en het refrein, maar… Ik hoop dat je het mooi zult vinden.”
Julia glimlachte even, ten teken dat ze er klaar voor was. Travis haalde even diep ademen sloeg toen er eerste snaren aan. Hij speelde een intro waar Julia nu al weg van was en begon toen te zingen.

“Check yes Juliet, are you with me
Rain is falling down on the sidewalk
I won’t go, until you come outside
Check yes Juliet, kill the limbo
I’ll keep tossing rocks at your window
There’s no turning back for us tonight

Lace up your shoes, ay oh, ay oh
Here’s how we do

Run, baby, run, don’t ever look back
They’ll tear us apart if you give them the chance
Don’t sell your heart, don’t say we’re not meant to be
Run, baby, run, forever we’ll be
You and me”

Na het laatste word bleef het even doodstil en toen pas werd Julia zich bewust van de traan die over haar wang rolde.
“En?” vroeg Travis ietwat onzeker, maar het antwoord kwam niet in woorden. Julia boog zich naar hem toe en liet haar lippen zachtjes op de zijne belanden. Even leek Travis beduusd, maar toen legde hij zijn gitaar weg en trok hij haar dichter bij zich.