Antwoorden in de mist....

[Jelle]

Hoofdstuk 1

Het was een koude grauwe dag, wolken trokken langzaam over en een gure wind gierde om het huis heen. Als je bijgelovig was, was het een ware avond om te geloven dat er verandering in de lucht zat. Iets griezeligs zelfs, misschien wel heel onaangenaam. Aangezien ik niet bijgelovig was, liet ik me niet meeslepen, maar dat er verandering in de lucht zat had ik wel door. Mama was de laatste tijd nogal prikkelbaar, ze zag er vermoeid uit. Ik maakte me stilletjes ongerust, wat natuurlijk niet hoort voor een kind van negen.
Het was alsof ik de verantwoordelijkheid van het gezin op m’n schouders nam, een rol die eigenlijk hoorde te worden vervuld door mijn vader. Echter was het zo, dat we mijn vader al heel wat jaren niet meer hadden gezien. Nadat Dean geboren was, mijn kleine broertje van vier, was hij vertrokken en nooit meer terug gekomen. Mama kreeg af en toe eens geld toegestuurd, als hij althans geld had weten te verdienen, en vaak kwamen deze enveloppen van allerlei verschillende plekken, waardoor we er niet achter konden komen waar hij nu eigenlijk uithing. Dat mama m’n vader miste was niet te ontkennen, ze hield zich altijd heel sterk voor ons, maar s’nachts wanneer het kleine huisje op de heuvel, werd gevuld door met een oorverdovende stilde, hoorde ik mama’s gesmoorde huilen.
S’morgens bleek haar kussen altijd nat, dan had ze weer in haar kussen liggen huilen in de hoop dat Dean en ik het niet zouden horen. Dean was net vier, en vaak om zes uur al helemaal afgedraaid. Het was voor hem eigenlijk ook te zwaar om op en neer te lopen naar school, en soms droeg ik hem zelfs de halve weg. Ik hield, en hou nog steeds, heel veel van mijn broertje, maar naar mate moeder steeds vermoeider leek te worden, moest ik steeds meer op hem passen. Ik voelde me wel verantwoordelijk over hem, maar soms nam ik het hem ook kwalijk. Mama maakte altijd schoon bij Papa Dee, een oude man uit het dorp die een soort van opa voor ons was, op een gegeven moment werd ik degene die daar ging schoonmaken. Papa Dee was een ruige roodharige man, vermoedelijk een Ier, maar hij sprak nooit over zijn verleden, of wat hij vroeger voor werk gedaan had. Toch waren zowel Dean en ik beiden gek op hem, hij was erg leuk met ons.
Soms gaf hij ons een paar centen om wat snoepjes te halen in het dorp, dan waren we gelukkig zoals alleen een kind gelukkig kan zijn. Hoewel we erg gesteld waren op Papa Dee, kon hij niet dienen als een plaatsvervanger voor onze vader. Zowel Dean als ik kende onze vader niet, maar we kenden wel het gemis.

[xIMISSYOU]

Je hebt een zeer fijne schrijfstijl en je proloog steekt zeer goed in elkaar! Als lezer wordt je er meteen in gesleurd en dat is zeer mooi! Verder heb ik er niet veel op te zeggen, behalve dat ik het zeer mooi vind en dat ik benieuwd ben hoe dit verder zal gaan :p

[Jelle]

Nog een stukje van hoofdstuk 1

Er stond een warm zomers briesje, het waterige voorjaarszonnetje verwarmde het kleine binnenplaatsje wat Moira had ingericht tot een gezellig terras. Woedend gooide Moira haar lange wilde bos rode krullen naar achteren. Dean was weer naar zijn aanstaande schoonfamilie vertrokken zonder haar ook maar op de hoogte te stellen. Het eten stond weer te verpieteren op het geïmproviseerde gasfornuisje, wat haar eigenlijk niet meer hoorde te verrassen. Het werd zo’n beetje een vaste gewoonte, Dean die verliefd was leek nergens meer rekening mee te houden. Hij werkte hard, dat had hij altijd al gedaan, daar kon ze hem niet van verwijten, maar steeds vaker gaf hij het geld aan Ethel, terwijl Moira zichzelf een breuk werkte om het huis te kunnen behouden en voor eten zorgde. Nog steeds zorgde ze voor haar broer, Papa Dee die te oud was om nog voor zichzelf te kunnen zorgen en daarbij had ze een baantje gevonden in een kroeg. Ze maakte er schoon, echt op haar gemak was ze er niet, maar de centen had ze hard nodig.
Er lag een diep verlangen in haar geworteld die aan haar knaagde, het liefst wilde ze het dorp met de bekrompen bewoners achter zich laten. Op zoek naar een nieuwe toekomst, maar Papa Dee en haar broertje hielden haar hier. Het was het verdraaide verantwoordelijkheids gevoel was haar bond aan een plaats waar ze helemaal geen banden mee had. Vreemd eigenlijk, want haar hele jeugd lag hier. Ze was opgegroeid in het kleine dorp, en haar moeder was er begraven op het kleine gemeenschappelijke kerkhofje.
Toch was dat alles een betekenis van niet, als je het afwoog tegen de kille houding van de dorpsbewoners. Iedere dag vocht Moira opnieuw met de bijtende emoties, die hun veroordelingen bij haar losmaakte. Waarom ze zo’n bijtende hekel aan haar hadden, wist ze niet. Het enige wat ze kon vermoeden, was dat het iets te maken had met haar vader.
Ze leek teveel op haar vader, en daarom moest zij het erger ontgelden dan Dean.
Dean had ondanks hun kwetsende opmerkingen toch een bruid weten te vinden. Hoewel Ethel niet de perfecte schoondochter was volgens de meesten, was ze ook wel geaccepteerd. Misschien omdat haar moeder net zo schandalig was als haar vader, en zij echte grootouders had gekend die haar op hadden weten te vangen.
Moira daarin tegen had een moeder die uit het dorp vandaan kwam, die een geliefd persoon was geweest, maar de klassieke fout had gemaakt door verliefd te worden op de verkeerde man.
Moeders waarschuwden hun zonen om niet thuis te komen met een vrouw als Moira. Ze was een wildebras, fluisterde ze hun zonen in de oren. Een vrouw die geen trouw en spijt kende. Moira kende zichzelf goed genoeg, om te weten dat die beschuldigen helemaal nergens op gebaseerd waren, maar dat wilde niet zeggen dat ze geen pijn deden.
Elke dag weer probeerde ze haar beste beentje voort te zetten, ze deed mee aan allerlei vrijwilligers projecten, om zich in te zetten voor de gemeente. Haar drijfveer was meer Dean, dan zichzelf, maar ze deed het wel. Toch wierp het geen vruchten af, de mensen keken haar zo ongeveer weg. Wanneer ze mensen vroeg naar haar vader, reageerde ze bot.
Het zwakte haar nieuwsgierigheid naar de man, die ze niet kende, maar tegelijkertijd zo’n grote rol in haar leven vervulde, niet af, het maakte het zelfs nog groter.
Het enige wat ze eigenlijk wilde weten was wie haar vader was.

[Jelle]

Papa Dee kwam de kleine koeienstal uitgestrompeld, Moira keek naar hem op. Het was verbazingwekkend, het doorzettingsvermogen van die oude man. Ze zwaaide naar hem, en gebaarde dat hij wat moest komen drinken.
Hoewel de man steeds slechter te been werd, bleef hij Dean trouw helpen met het melken van de koeien. Toch vond Moira het oneerlijk, omdat Dean de man steeds meer werk op zijn schouders scheen te leggen, terwijl hij zelf zijn tijd doorbracht bij Ethel.
Papa Dee plofte neer op het stoeltje wat Moira voor hem neer had gezet, en depte het zweet van zijn voorhoofd met het vuile half versleten zakdoekje wat hij altijd bij zich leek te dragen.
, Pff, ik kan merken dat m’n leeftijd begint te tellen,” Hijgde de oude man, terwijl hij naar adem hapte.
Verbaasd staarde Moira naar de man, die als een grootvader voor haar was. Ze kende Papa Dee als een man die niet op zijn mondje gevallen was, zo nu en dan zelfs behoorlijk grof met zijn woorden, maar als het op Dean aankwam zei hij niets. Ze durfde er niets van te zeggen, bang dat hij boos of gekwetst zou zijn, toch was het duidelijk dat iemand Dean de waarheid zeggen moest.
, Papa Dee, ik moet vanavond werken. Er is eten,” Ze besloot dat het beter was om ergens anders over te beginnen, vooral omdat zijn leeftijd een nogal gevoelig liggende gespreksstof was.
De oude man keek haar met rooddoorlopen ogen aan, en knikte. Hij was gewend aan het feit dat Moira hard werkte om haar hoofd boven water te houden. Toch wist ze ook dat hij het werk wat ze deed afkeurde, maar hij kon moeilijk van haar verwachten dat ze een nette dame zou zijn, vooral als het op brood aankwam. En ze was een nette dame, ook al deed ze dan werk in de kroeg. Ze was niet hetzelfde als de andere dames die er rondliepen, het enige waar zij voor zorgde, was dat de vrouwen schone bedden hadden voordat ze aan het werk ging. Ze zorgde ervoor dat de andere kamers schoon waren, en dat het beneden ook weer toonbaar was.
Wat Papa Dee er ook van mocht vinden, in haar ogen was een vrouw, ongeacht wat voor werk ze deed, die zelf ook geld verdiende een nettere vrouw, als eentje die zonder dat ze kinderen had profiteerde van andermans zak. Het was immers de gewoonte, dat vrouwen en mannen die het moeilijk hadden, werden bijgestaan door de kerk. Waarschijnlijk gingen vanwege dat feit, de meesten naar de kerk. Walgelijk vond Moira dat, zij geloofde, maar men dacht dat zij wilde profiteren, omdat ze toevallig de dochter was van de verkeerde man.

[Jelle]

, Waar zit je toch met je gedachten kindje,” Papa’s Dee stem, die kraakte van ouderdom, als een oude deur waarvan de scharnieren allang niet meer waren ingespoten, drong langzaam tot haar door.
Wild draaide ze haar hoofd naar hem toe, en keek hem vragend aan. Ze kon er geen antwoord op geven, omdat ze er geen antwoord op had. Ze wist zelf ook niet waar haar gedachten iedere keer heen waaierde. En datgene waar ze wel een antwoord op had kon ze hem niet vertellen, hoe graag ze dat ook wilde.
, Ach, ik weet het ook niet,” Ze wist een glimlach te produceren, al besefte ze ook wel dat ze lachte als een boer met kiespijn: , U weet toch dat ik de neiging heb om teveel te piekeren.”
Ze kon alleen maar hopen dat Papa Dee genoegen nam met dat antwoord. Soms, wanneer hij last had van zijn eigenwijze buien, drong hij erop door. Nu haalde hij echter zijn schouders op. Moira voelde zichzelf verslagen. Ze had geen zin in zijn door drammende kant, maar deze Papa Dee vond ze ook niet erg leuk. Niet bemoedigend!
Het was niet de man die ze zo goed kende. Ergens had ze het idee, dat deze voor haar volstrekt vreemde houding, te maken had met het gedrag dat Dean de laatste tijd toneel spreidde. Hij behandelde Papa Dee niet zeer respectvol, en dat verdiende de man niet. Zeker niet in de winter van zijn leven, want hoe je het ook bekeek, je kon het als weldenkend mens niet ontkennen dat de oude man aan het einde was van zijn lange leven.
Moira liet een frustrerende zucht horen, haar eigen gedachten werden haar teveel. Het was niet een vreemde gewoonte, de laatste tijd was piekeren een deel van zichzelf geworden. Eigenlijk was het begonnen op het moment dat Dean hen had verkondigd dat hij het serieus meende met Ethel. Hoewel Ethel ook ouders had die geen goedkeuring konden wegdragen van de maatschappij, mocht Moira haar toch niet. Iets in haar zei dat Ethel niet te vertrouwen was.
Misschien was het iets in haar houding, of de manier waarop ze praatte, ze kon er de vinger niet op leggen, maar er was iets. Ze kon er niet mee naar Dean toe, want die wou het toch niet horen, en als hij het al geloofde dan zou het ook een breuk tussen hen betekenen. Die gedachte kon Moira niet aan. Dean was alles wat ze nog over had, alles wat ze nog aan familie had, naast Papa Dee dan. Haar moeder had altijd geroepen dat ze zuinig moest zijn op haar familie, dat ze die mensen misschien ooit nog wel hard nodig had.
Dean riep continu dat ze eens haar best moest doen om mensen te ontmoeten, het was iets wat hij nu al deed sinds het moment waarop Ethel in zijn leven was gekomen. Dat kwetste Moira, want daardoor kreeg ze het idee dat hij wilde dat ze een man zou ontmoeten. Iemand waarmee ze kon gaan trouwen, zodat hij van haar af was. Het was maar al te duidelijk dat hij vol spanning zat te wachten op het moment dat hij een leven kon gaan beginnen met Ethel. Soms wanneer ze alleen was, vroeg ze zich in stilte af of hun moeder niet aan Dean had verteld dat hij zuinig moest zijn op zijn familie, want dat idee kreeg ze door die opmerkingen wel.

Daarbij zat ze echt niet te wachten op een man in haar leven. Als ze al zou overwegen om te trouwen moest het uit echte liefde zijn, en niet vanwege de stabiliteit die een huwelijk brengen kon. Toch was een huwelijk ook niet altijd de garantie voor een stabiel leven, dat had ze zelf bij haar eigen moeder gezien.
Die had geleden onder haar huwelijk, omdat ze vrij zonder vrij te willen zijn, en toch ook weer niet. Het was nogal complex eigenlijk, en complexiteit was niet iets wat ze in haar leven wilde. Iets wat ze helemaal niet in haar leven wilde, voor haar eigen was haar persoonlijkheid ook al te complex. Ze had echt niet iemand nodig die dat verergerde.
Ze stond op en beende naar het aanrechtkastje om een bordje te pakken voor Papa Dee. Hij moest wat eten en dat had ze liever onder een toeziend oog. De man had de laatste tijd immers nogal de neiging om minder te eten dan goed voor hem was.
Ze schepte zijn bord vol, waarna ze het hem voorzette. Vermoeid keek hij haar aan, alsof hij wilde zeggen dat hij geen trek had. Verwerend schudde ze nee met haar hoofd, zodat ze geen ruimte liet voor eventuele protesten. Zuchtend begon Papa Dee te eten, kreunend en steunend werkte hij het eten naar binnen. Blijkbaar probeerde hij haar op die manier zo ver te krijgen, dat ze medelijden met hem zou krijgen, zodat hij niet zijn bord leeg hoefde te eten. Moira die echter bijna al zijn trucjes kende, trapte er niet meer in.
Ze wierp hem een waarschuwende blik toe, waarop hij zijn trucjes voor de rest achterwege liet. Hij had klaarblijkelijk door dat Moira er niet mee inging. Rustig besloot hij door te eten.
Moira begon ondertussen haar spulletjes bij elkaar te rapen. Het was niet veel, maar alleen het hoognodige.
Nadat ze alles had opgezocht, en Papa Dee zijn bord netjes had leeggegeten trok ze de deur achter zich dicht.

Zodra ze de kroeg binnenliep wist ze dat het opnieuw een heel zware avond zou worden. De bar hing al vol met de bekende zuiplappen. Mannen die thuis een gezin hadden, en hier het kleine beetje geld wat ze konden sparen opmaakten.
Het bekende gevoel van walging stroomde weer door haar onderbuik. De ogen die bol stonden van vieze en zondige lust, branden op haar huid. Hoewel de mannen heel goed wisten dat Moira niet één van de meisjes was, probeerden ze het keer op keer weer. Ze wisten niet van opgeven, en soms gingen ze zelfs echt te ver met hun smerige opmerkingen. Gelukkig voor haar was Moira niet bepaald op haar mondje gevallen, waardoor ze vaak wel een weerwoord had, maar dat het haar kwetste merkte alleen zij zelf. Moira was niet bepaald het type dat haar emoties gauw liet blijken, niemand had immers iets met haar gevoelens te maken.
Dat was veel te intiem voor haar, en ze vertrouwde maar weinig mensen dat kleine beetje ‘ik’ toe. Als mensen haar niet werkelijk wilde leren kennen, dan hoefde het van haar ook niet. Liever geen vrienden dan een stel nepvrienden. De vriendschap die deze mannen te bieden hadden, was van het soort dat ze liever niet had.
Moira gooide haar hoofd in haar nek, en liep met daadkrachtige stappen sterk door. Ze wist hoe ze sterk over moest komen, dat had ze van haar moeder geleerd. Terwijl ze hard doorliep om zo snel mogelijk uit de buurt te komen van de hongerige blikken, voelden ze hoe het aantal ogen haar mee volgden.
Het gegiechel van de vrouwen die geen moeite hadden met het werk dat ze deden, kwam haar al tegemoet. Sommige van de meisjes mocht ze wel, maar vanwege het werk dat ze deed voelde ze ook een lichte afkeuring jegens hen. Soms voelde ze zichzelf daar schuldig door, maar aan de andere kant vond ze dat ook belachelijk. Ze hoefde het toch ook niet goed te keuren. De meisjes vonden haar immers ook niet bepaald interessant. Ze behandelen haar als een ordinaire dienstmeid. Alsof ze nog minder was dan hen.
Het was natuurlijk ook wel zo, dat ze aanzienlijk veel minder verdiende dan zij, maar haar werk was niet het verleiden van getrouwde mannen. Ze verkocht zichzelf niet voor een paar centen. Vermoeid en afgepeigerd ging ze aan het werk zonder op de blikken te letten die de vrouwen op haar wierpen.

[Jelle]

@ XXIMISSYOU dank je wel voor je reactie.

Op mijn eigen computer heb ik de titel veranderd in 'Liefde, Vriendschap & Verraad'... dat omdat het in mijn ogen beter bij het verhaal lijkt te passen.
Ondertussen heb ik een nieuw stukje geschreven...het is eigenlijk een beetje in het midden van het verhaal, maar ik wil eigenlijk graag de reacties erop zien...

Moira keek angstig naar de bedreigende persoon die voor haar stond. Zijn blauwe ogen stonden kil, niet glazig zoals bij Levi geweest was op het laatste verwarde moment van zijn leven, maar echt ijzig kil en om zijn mond lag een moordzuchtige grijns. Zijn rechterhand had hij om haar kin gespannen, terwijl hij met zijn vingers van zijn linkerhand de contouren van haar gezicht volgde. Ze voelde hoe de rillingen over haar rug heen liepen.
'Nu begrijp ik wat mijn zoon in je zag,' klonk de stem van Hank Anderson verdacht kalm.
Oh Heere, help me. Sta me bij,schoot er door haar heen.
Alle redenen, zogenaamde gegronde redenen om Levi's vader te achtervolgen waren met één simpele klap van de tafel geveegd. Ze had hem willen confronteren met datgene wat hij Levi aangedaan had. Op één of de andere manier was hij erachter gekomen wat ze van plan was en had dat in zijn voordeel weten te keren. Ze wilde het liefst een bijtende opmerking terug maken, maar haar tong leek aan haar gehemelte vast geplakt te zijn.

Moira had zichzelf nooit als een lafaard gezien, toch had ze nu het gevoeldat alle lef en moed langzaam uit haar sijpelde. Ze was zo dol op het onregelmatige Ierse landschap, de kleine , bijna sprookjesachtige dorpjes en het rustige leventje, maar nu stond het haar tegen. Er was niemand in de buurt die haar helpen kon, schreeuwen had geen zin. In de eerste plaats vanwege het feit dat er niemand was die haar horen kon, en in de tweede plaats omdat ze niet wist wat de man dan zou kunnen gaan doen.
De gure wind verkilde haar tot op het bot, en de koude snijdende motregen sloeg haar in het gezicht. Vochtige ontsnapte uit haar dikke vlecht, het was echt zo'n typische spookachtige nacht waarin iets engs kon gebeuren. Dikke donkere wolkens schoven voor de maan, maar het kleine beetje licht dat de maan schonk , deed het kwaad in als zijn hevigheid opglinsteren in de ogen van de man. Moira was in heel haar leven nog nooit zo bang geweest, zelfs niet toen Levi Ethel en Connor had gegijzeld. Op één of andere manier had ze aangevoeld dat Levi die dingen helemaal niet echt had gewild.
Deze man was anders, hij genoot ervan om anderen verdriet en pijn aan te doen.

Zijn had spande strakker om haar kin, het leek erop alsof hij haar gezicht wou verpulveren. Honderden vragen en gedachten schoten door haar hoofd. Als hij haar deze nacht zou ombrengen, zou ze nooit meer de kans hebben om het bij te leggen met Connor. Sinds de begrafenis van Papa Dee was hij veranderd, hun verstandhouding was veranderd. Hij was met meegereisd naar Ierland om haar vader te zoeken, waarom wist Moira niet. Zijn houding jegens haar was beleefd, maar afstandelijk. Ze had geprobeerd zich met hem te verzoenen, toch had hij haar vriendschap van de hand gewezen. Voor het eerst in haar leven voelde Moira spijt. Haar moeder had gelijk gehad, toen ze had gezegd ddat Moira op een dag spijt zou krijgen, en dat die gevoelens vaak te laat kwamen.Ze had spijt van de woede die ze jegens haar moeder had gevoeld, spijt van hoe ze haar vader had behandeld en over hem had gedacht,. Ze had er spijt van dat ze op de dag van de begrafenis niet naar Connor had geluisterd, maar vooral had ze er spijt van dat ze aan de Heere had getwijfeld.
Alstublieft Heere, haal me hieruit, bidde ze zonder woorden uit te spreken.

[Jelle]

In de verte hoorde ze een uil roepen, waarop de man knarsetandend lachte.
'Wist je dat een uil in een nacht als deze de heksen naar buiten roept,'de stem van de man klonk als een scherpe ijsklomp. 'Zij zijn de ware handlangers van het kwaad.'
Moira was de fase waarin ze in heksen had geloofd, allang voorbij gegroeid. In sprookjes stonden ze symbool voor al het kwade, en de knappe prinsen voor al het goede wat uiteindelijk overwinnen zou, maar Moira geloofde er niet in dat het allemaal zo zwart wit was, al geloofde ze wel in het kwaad. En deze man was per definitie een belichaming van het kwaad.
Ze zag hoe zijn tong tussen zijn tanden doorschoot bij ieder woord wat hij sprak, het bracht een soort van sissend geluid teweeg wat haar deed denken aan een slang. Niet het soort slang dat ze zo vaak was tegengekomen in de weitjes op het Caribische eiland, maar aan een giftige soort die ieder moment kon toeslaan, om haar voor dood achter te laten en haar te laten verteren door de natuur.
'Ik ruik je angst, een heerlijke geur!' siste hij weer, eventjes werd zijn greep op haar kin iets losser.
Moira greep die kleine kans, met een harde duw verloste ze zichzelf uit zijn greep. Hij viel achterover, zo snel als ze kon sprong ze achteruit om het op een lopen te zetten. ze had geen idee waar ze heen moest, haar richtingsgevoel uit haar in de steek gelaten. Overal waar ze keek was alleen maar duisternis. Duisternis en bomen! Gedesoriënteerd rende ze zigzaggend door het bos heen.
Ze hoorde hem ver achter haar roepen en schreeuwen,. Als een dier in het naauw, een opgejaagd ree, rende ze verder. Met haar beide handen hield ze de rok van haar jurk omhoog, zodat ze haar beide voeten vrij had om te rennen. Takken van bomen en struiken sloegen haar als zweepslagen in het gezicht, het kreupelhout bemoeilijkte het haar om te rennen, maar het maakte niet uit.
Ze mocht niet weer in zijn handen vallen.

[Jelle]

Een oud verlaten kerkje doemde op, als een soort van baken, in het midden van het bos. Er waren geen vragen zoals waarom hier nu juist een kerk stond. Haar hele intuïtie was afgesteld op overleven. Moira rende de kerk binnen en verschool zich achter de preekstoel, die helemaal voorin de kerk stond.
De voetstappen van de man galmde door het verlaten gebouw heen. Snel sloeg ze haar hand voor haar mond, zodat de man haar zware onregelmatige ademhaling niet zou horen.

'Moira!,'Zijn stem klonk bijna zangerig in de grote ruimte. 'Wil je verstoppertje spelen? Ik krijg je toch wel te pakken!'
De rillingen liepen over haar rug, dikke tranen rolde langzaam over haar wangen.
'Ik weet dat je nieuwsgierig bent naar mij,' klonk zijn stem weer. 'Anders zou je me niet achterna gekomen zijn. Ik heb je moeder verkeerd ingeschat, maar jij, mijn kleine Ierse bloem, jij bent mijn lot, je hoort bij mij.'
Verward hapte Moira naar adem. Herinneringen tolde door haar gedachten. Hij probeerde haar uit te dagen met haar vaders koosnaam voor haar moeder, toch wist ze zichzelf in te houden.
'Je moeder, m'n mooie Maureen, dacht dat ze bij je vader hoorde. Och, ze was zo verliefd op die zwakkeling,' lachtte hij sarcastisch. 'Ze moest gestraft worden voor haar blindheid, daarom heb ik ervoor gezorgd dat jullie geen gelukkig gezinnetje konden vormen. En toen werd mijn zwakke zoon verliefd op jou. Hij zou zijn ziel verkocht hebben om jou in zijn leven te mogen hebben! Hij mislukte in zijn opdracht, dus heb ik hem moeten straffen, door zijn moeder op te laten bergen. Hij huilde als een baby! Jij bent de reden dat hij is gesprongen!'
Moira kon het niet langer meer aanhoren, boos sprong ze tevoorschijn. 'Wat ben jij voor een man?'
Grijnzend, alsof hij haar uitlachte , keek hij haar aan. 'Kiekeboe!'

[Jelle]

'Moira! Waar ben je? Moira!' Ze hoorde Conor's vertrouwde stem buiten roepen.
Haar ogen schoten naar de deur, maar Hank stond er tussen in. Ze zat gevangen in zijn val.
'Ach lieve dappere Conor, de man die jou liefde niet beantwoord,' de man keek triomfantelijk, alsof hij zojuist het perfecte wapen in handen had gekregen. 'Wat zou je doen als zijn leven op het spel kwam te staan?'
Moira beet op haar onderlip om haar tranen door te slikken. De man was gek, stapelgek! Alles had hij ervoor over om haar het geluk af te pakken.
'Laat hem erbuiten!' beet ze de man fel toe, hard begon hij te lachen.
'Heb je dan echt niet door dat de man waar jij je hart aan hebt verloren, degene is die jou in het spel heeft gezet.'
Moira legde haar handen over haar oren om de gemene woorden van de man buiten te sluiten. Ze kon niet geloven dat Conor haar als een pion gebruikte, ze wou het niet geloven. Ruw trok hij handen naar beneden, zijn gezicht was een paar centimeter van de hare verwijderd. Zijn adem streek langs haar wangen.
'Probeer me niet buiten te sluiten,' siste hij. 'Je maakt me woedend!'
Moira vroeg zich af of het bestond dat de man nog kwader kon worden. Ze wou niet huilen, maar de tranen rolde alweer langs haar wangen. Haar hele lichaam begon te trillen. Zachtjes prevelde ze een schietgebedje.

[Jelle]

'Laat haar los Hank!' Conor had hun gevonden, snel schoten haar ogen zijn kant op.
Hard duwde de man haar van zich af, waardoor ze met een smak op de grond terecht kwam. Splinters van de oude versleten houten vloer boorden zich in haar handen.
'Moira...!' Conors stem klonk geschrokken.
De man begon hard te lachen. 'Hang niet de held uit O'Reilly.'
Verward keek Moira op, toen het tot haar doordrong dat de man Conor met dezelfde naam aansprak als dat de dominee heette. Conor's gezicht verraadde niets van wat er in hem omging. De man trok een revolver, hoe die daar zo snel aankwam was haar een raadsel, maar hij richtte hem op Conor.
'Zonde, maar nou zal ik jou moeten neerschieten, zoals ik je vader had moeten neerschieten toen ik de kans daarvoor kreeg.'
'Nee!' woedend kwam Moira overeind en vloog de man aan.
Alsof ze niet meer woog dan een erwt, sloeg hij haar van zich af. Ze klapte met haar hoofd tegen één van de kerkbanken aan. Even werd het zwart voor ogen, terwijl ze in elkaar kromp van de pijn die door haar hoofd heen schoot.
Een luide pistoolschot galmde door het kerkgebouw heen.
'Oh Heere, nee! Alstublieft! ' huilde ze, terwijl ze haar ogen stijf dichtgedrukt hield, bang voor wat ze te zien zou krijgen.

[Jelle]

Liefde, vriendschap & verraad

Één van de soldaten trok haar ruw bij de koets vandaan, nog voordat ze ook maar een woord had kunnen wisselen met Connor. Hij gaf haar zo'n harde duw dat ze struikelde en daardoor in een plas belandde.
Moira voelde de bekende woede al weer in haar opkomen. Vol vuur schoot ze overeind.
'Laat me in ieder geval afscheid van hem nemen,' Spuwde ze de soldaat venijnig toe. 'Als je dan toch onschuldige mensen afvoerd, geef hun familie en vrienden dan in elk geval de kans om hen nog een troostend woord te bieden.'
Ze kon aan het gezicht van de soldaat zien dat hij zich behoorlijk in zijn gezag ondermijnt voelde. Het goedkeurende gemompel van de mensen om haar heen droeg daar zeker aan mee.
Woedend hief de soldaat zijn hand op, klaar om haar in het gezicht te slaan.
'Houd je mond, jij Ierse heks,' snauwde hij.
Uitdagend keek ze hem aan. Ze was niet bang, alle angst die ze had bezeten was zo langzamerhand opgedroogd. Het enige wat ze voelde was de adrealine die door haar aderen pompte. Met een paar grote passen kwam hij op haar af. Moira weigerde om achteruit te stappen. Deels was het haar trots, deels haar weigering zich te laten intimideren. Fier hield ze haar kin in de lucht.
Door de manier waarop de wind speelde met haar rode lokken, haar groene ogen die fonkelden van woede en haar trotste krachtige, maar aardse houding leek ze meer op een krijgsvrouwe uit de Ierse mythes, dan iedere andere Ier die op deze grond geboren was.
Door de kracht van zijn hand vloog haar gezicht opzij. Ze hoorde haar vader woedend brullen. Opnieuw richtte ze haar ogen op het gezicht van de soldaat, waarna ze hem voor zijn voeten spuwde.
'Is dat jullie idee van rechtvaardigheid? Onschuldige mannen gevangen nemen? Weduwen, kinderen en oude mensen van hun huizen beroven, omdat de landheer de pacht zo schandalig verhoogd heeft waardoor men het niet meer betalen kan? Iedere man, vrouw of kind die daartegen in opstand komt zodanig kleineren, zodat ze zich niets meer voelen dan een waardeloos insect?' verbitterd spuwde Moira haar gal. 'Vervloekt zijt gij allen!'

Weer een kort stukje..... Feedback is altijd welkom

[Saskjezwaard]

Vanuit het tipex-team besloot ik een keer te reageren en ik zag dat alleen xIMISSYOU had gereageerd Ik snap niet waarom, want je schrijft heel netjes, heel beeldend ook, vooral de stukjes van de achtervolging =)
Ik vind het wel verwarrend dat je zulke tijdsprongen maakt. Ze sluiten niet op elkaar aan. Ik heb in een keer je verhaal doorgelezen en bij de eerste tijdsprong had ik het idee dat ik een heel stuk gemist had en dat gevoel werd bij de tweede tijdsprong versterkt. Ik vond het heel verwarrend, ik kende die Connor niet, Levi ook niet, zijn vader ook niet. Ik denk dat het verhaal beter gaat lopen als je ze eerst voorstelt. Als je eerst wat stukjes schrijft waarin die karakters terugkomen. Nu wordt je als lezer zomaar in het diepe gegooid en heb je geen idee wie ze zijn, hoe ze eruitzien en wat hun relatie met Moira is.
Ik dacht trouwens eerst dat het in het vroege Amerika geschreven was, vraag me niet waarom maar nu ben ik in de war. Is het eerste stukje geschreven in de Caribische eilanden en het tweede stukje vanuit Ierland (Ik hou trouwens van Ierland, bonuspunten voor jou )?
In je eerste paar stukjes heb je trouwens af en toe wat komma's te veel, die de zin daardoor onderbreken en het niet lekker laat weglezen. Ik denk dat, als je de zinnen nog een keer herleest, je wel begrijpt wat ik bedoel.
Zo, dat waren de puntjes waar ik over struikelde. Ik vond echt die achtervolging schitterend geschreven. Vol detail en andere mooie zinnen Ik hoop dat je iets aan mijn feedback hebt En schrijf snel door !!!

[Jelle]

@ Saskjezwaard. Heel erg bedankt voor je feedback. Ik snap wat je bedoelt met die tijdsprongen. Het komt ook wel een beetje verwarrend over. Eigenlijk is dat mjn manier van schrijven een beetje. In mijn kladblok schrijf ik zulke stukjes die ik later helemaal uitwerk en tot een verhaal brei. Andere mensen begrijpen dan ook niets van mijn kladblokken;), maar zo vergeet ik niet wat er in mij opkomt.
Het speelt zich inderdaad af in een vroegere periode.

Het gaat over een iers gezin wat ooit gevlucht is naar de Caribische eilanden in de hoop daar een nieuw leven te starten. Uiteindelijk vertrekt Moira naar Ierland om haar vader te zoeken en daar komt ze achter een groot familie geheim.

Ik zal beter gaan letten op mijn komma gebruik, want soms ben ik daar iets te gortig mee en soms iets te voorzichtig. In ieder geval heel erg bedankt voor je feedback