Mijn onmogelijke liefde

[SANNE.]

Een lekker cliché naam, maar goed! Vond hem wel passend.
Ik twijfelde tussen dit board en de romantische, voordat ik een hele uitleg ga geven wat het misschien verpest, als een moderator het daar beter gepast vindt, zie ik hem wel verplaatst worden.

Het is niet als een moslim en een christenen die een relatie hebben. Ik geloof absoluut dat dat heel moeilijk is, maar zij moeten zich aan elkaar aanpassen.
Bij ons is het als twee magneten die continu draaien. Soms met hun positieve kanten naar elkaar gericht, maar als je ze ronddraait komt er altijd een moment dat ze elkaar keihard afstoten. Dat is precies als hoe ik me soms voel.
Een moslim en een christenen, een Australiër en een Europeaan. Grote verschillen, moeilijke situaties. Maar in die gevallen zijn er altijd opties. Iemand kan emigreren, de één past zich aan. Ik zou er bijna jaloers van worden. Waarom ik jaloers zou worden van zo’n lastige relatie, dat zullen weinig mensen begrijpen. Mijn vriend heeft bindingsangst. Mensen onderschatten dat zo, als ik ze probeer te vertellen dat ik een heel lastige relatie heb zijn ze bijna opgelucht als ik zeg dat hij bindingsangst heeft. Daar groeit hij vast overheen.
Nee, Alex groeit daar niet overheen. Ik denk dat je het mee moet maken, om dit te kunnen voelen.
Hoewel niemand wilt voelen hoe het is om opeens keihard afgestoten te worden door iemand bij wie je een paar minuten liefkozend in de armen lag, wetend dat hij van je houdt.

Natuurlijk heb ik een keuze. Een keuze om bij hem weg te gaan. Mensen die wat minder kortzichtig denken vinden mij sterk, sterk dat ik volhoud in deze moeilijke relatie. Ze beseffen niet dat ik eigenlijk de makkelijkste weg kies. Het is niet sterk, het is juist zwak. Soms zou ik willen dat ik het lef had om bij hem weg te gaan, wetend dat het een optie is. Hij heeft me zo vaak gekwetst achter gelaten, roepend dat hij een relatie niet aankan.
Hij kwam altijd terug, en wist keer op keer mijn hart weer te veroveren.

Hij klinkt nu misschien als een lul, maar nee, dat is Alex niet. Hij heeft veel meegemaakt in zijn jeugd. O, wat haat ik het om dat te zeggen. Iedereen lijkt tegenwoordig veel meegemaakt te hebben, maar Alex heeft dat echt. Zijn ouders konden door omstandigheden niet voor hem zorgen, waardoor hij van pleeggezin naar pleeggezin ging.
Van zijn vijfde tot zij zeventiende heeft hij in veertig pleeggezinnen gezeten. Veertig. Ik overdrijf niets, het zijn de keiharde feiten. Hij mocht nergens te lang blijven, hij mocht zich niet te veel aan ouders hechten. Telkens als hij een leuk pleeggezin had, kon hij naar de volgende. Het kon bijna niet anders dan dat hij bindingsangst zou ontwikkelen, het is slechts een logisch gevolg.
Een gevolg waar ik de dupe van ben.

Eigenlijk weet ik heel goed dat mijn leven zo niet verder kan. Mijn ouders spoorden me altijd aan om het uit te maken, maar ik ben er een keer zo woedend om geworden dat ze daarmee zijn gestopt. Alex is mijn soulmate, een soulmate zet je niet zomaar opzij. Van mijn kant is het mijn soulmate, hij zou nooit een soulmate kunnen hebben. Hij vertrouwd nooit iemand voor honderd procent, te vaak in de steek gelaten. Ik kan hem niet als nummers eenenveertig in de steek laten, het is bijna alsof ik een nummertje kan trekken.

Ja, zoals wel blijkt beginnen mijn gedachtes om het uit te maken steeds serieuzer te worden. Hoewel ik woedend op iedereen word die me het goedbedoelde advies probeert te geven met deze relatie te stoppen, duw ik net zo hard van me af als Alex soms bij mij doet. Soms zie ik een Alex wel eens een maand niet, wegkwijnend van hoe erg ik hem mis. Maar ik kan het aan, wetend dat er een moment komt dat hij bij me terug komt. Ik vraag me af hoe het zou zijn als hij niet terugkomt. Ik weet dat vrienden blijven geen optie is, hij zou gekwetst zijn en me niet meer willen zien. Ik ijsbeer door de kamer, peinzend. Ik weet dat het eigenlijk geen keuze is. Wij kunnen nooit gaan trouwen, straks loopt hij opeens weg op de trouwdag. Mijn soulmate is een onmogelijke soulmate.

Ik denk aan de fijnste momenten, liggend op mijn bed. We praatten en kusten een beetje, onbezorgd en aan niets denkend. Zo simpel aan ongedwongen. Normaal verschijnt er een glimlach op mijn gezicht als ik aan deze momenten denk, nu word ik overvallen door pijnscheuten. Pijnscheuten die onbeschrijfbaar zijn, niet vergelijkbaar met welke lichamelijke pijn dan ook. Ik weet namelijk dat het bij herinneringen gaat blijven, onze relatie heeft geen toekomst.

Mijn benen voelen als lood als ik er op probeer te gaan staan, maar ik moet het doen. Nu ik de beslissing heb genomen ga ik hem doorzetten. Ik weet dat hij niet boos gaat worden, ik ken hem zo goed. Hij heeft zich vaak genoeg afgevraagd hoe ik het met hem uithoud, het is meer dat ik niet zonder hem kan. Kon. Want ik ga het nu toch echt proberen. Ik slof de trap af, zo langzaam mogelijk. Het idee dat elke seconde die ik rek een seconde is waarin ik officieel een relatie met hem heb, spoort me aan om tijd te rekken, hoe nutteloos het ook is. Ik heb nog nooit zo erg tegen iets opgezien. Ik doe geen moeite om mijn jas aan te doen, en slenter de straat op. Elke stap voelt als een stap naar een executie. Bijna begin ik weer te twijfelen, maar die gedachtes moeten stoppen. Het zou slechts het rekken van tijd zijn, net als ik nu aan het doen ben. Hij woont maar een paar straten verderop, maar door mijn getreuzel heb ik het idee dat ik de wereld over loop. Uiteindelijk loop ik dan de vertrouwde straat in, zijn huis nog maar op enkele stappen afstand. Mijn maag vouwt zich dubbel, terwijl ik treuzelend de laatste stappen zet. Het voelt als mijn laatste krachten, maar ik til mijn vinger op richting de bel. Ik druk hem in, en het snerpende geluid doorbreekt de stilte.

Het lijkt een eeuwigheid tot er wordt opengedaan, maar eigenlijk zijn het maar een paar seconden. Alex doet al snel open, duidelijk heeft hij nu geen last van zijn bindingsangst. Hij wilt me meteen zoenen, maar ik houd een afstand. Hij kijkt me verbaasd aan. Het kost me moeite om de woorden over mijn lippen te krijgen, wetend dat hij meteen door gaat hebben wat er aan de hand is. ‘We moeten even praten’, pers ik dan uiteindelijk over mijn lippen heen. Hij kijkt me zoals verwacht meteen verdwaasd aan, vol angst in zijn ogen. Ik kan hem niet recht in zijn ogen kijken, dat gaat me teveel pijn doen. Hoewel zijn duidelijke voorgevoel, geeft hij me nog de kans om het uit te leggen. ‘Kom binnen even zitten’, zegt hij tegen me alsof we vreemden zijn.

Ik ga zitten, op de vertrouwde zwarte leren bank, die opeens niet meer zo vertrouwd voelt. Hij gaat op de stoel tegenover me zitten, dat doet hij normaal nooit. Er is verder niemand thuis, alsof het zo had moeten zijn. Ik kwam ook maar onaangekondigd langs. Hij kijkt me aan met een blik met zoveel verschillende emoties dat ik ze niet thuis kan brengen. Ik besef me dat ik niets heb voorbereid, ik moet het allemaal op mijn gevoel doen. Ik besluit in één keer duidelijk te zijn, uitleg komt daarna wel.
‘Ik kan niet verder met je’, breng ik er met moeite uit.
Hoewel het te verwachten was, zie ik dat mijn worden als een keiharde klap in zijn gezicht komen. Binnen een paar seconde rolt er een traan van zijn wang, terwijl ik hem nog nooit heb zien huilen. Bijtend op de lip kijk ik de andere kant op, niet tegen de stilte kunnend.
‘Het is niet dat ik niet meer van je hou. Ik wil zoveel zeggen, maar eigenlijk weet je het allemaal, ik kan het niet meer.’
Hij knikt begrijpend, lief als hij is.
‘Je wilt niet weten hoe goed ik dit begrijp, maar het doet me zoveel pijn.’
Weer zwijgen we een tijd, allebei voelend dat we elkaar niet meer gaan zien. Ik loop naar hem toe, en ga dicht voor hem staan, het niet latend kunnen.
‘Ik hou van je’, fluister ik dan zachtjes, wetend dat hij het net kan horen.
Hij kijkt me aan, en er verschijnt een lichte glimlach op zijn gezicht. Ik besluit dat het een gepast moment is om weg te gaan, en draai me om om richting de deur te gaan lopen. Ik kijk stiekem toch nog één keer om. Het beeld sla ik grondig op in mijn geheugen, want vanaf nu zijn het alleen nog maar herinneringen. Ik zet de laatste stappen naar de deur, maak hem open. Zo’n normale handeling, die nu zoveel kracht vereist. Daarna sla ik de deur met een harde klap dicht, het is gedaan.
---------------------------
EINDE

En een opmerking, ik zet hem bewust onderaan zodat ik nog niets over het verhaal heb gezegd... Ik twijfel of het einde niet te kort is, of ik wat uitgebreider moet maken. Daar hoor ik graag meningen over.

[JodieJJ]

Einde absoluut niet uitgebreider doen, je hebt een beetje de neiging om iets te veel te beschrijven ookal stoor ik me er in dit stuk niet aan aangezien het wel hele goed beschrijvingen zijn, maar je geeft heel veel beschrijvingen over hetzelfde onderwerp ( ik wil dat ook altijd doen xD vooral als ik lekker opdreef ben )

Soms brengt juist kort en met opengaten de kracht omhoog in een verhaal.

Ik had nog een opmerking voor het begin. Hier heb je het over twee magneten die aantrekken wanneer de positieven kanten naar elkaar wijzen. Dat klopt niet. Magneten stoten af wanneer de positieve kanten naar elkaar wijzen. Er moet positief naar negatief worden gewezen

Voor de rest heb je alles heel goed en duidelijk beschreven zet het goede werk voort