Vertrouwen

[Selene]

Erfgenaam

Het was druk in huize Malfidus. Niet alleen was de enige zoon jarig, maar er was ook een belangrijke bijeenkomst. Huiselven liepen op en af om de gasten van hun behoeften te voorzien, het was alleen niet snel genoeg. De huiselven hadden het zwaar deze avond, zwaarder dan normaal. De Malfidussen stonden bekent om hun voorkeur voor duistere magie en de huiselven waren meestal de proefpersonen. Maar vergeleken bij deze avond was dit een kleinigheidje. Nu kregen ze het van alle kanten te verduren en uiteindelijk werd er zelfs één gedood.
“Bellatrix, je beseft dat we ze nodig hebben om het huishouden te doen?” klonk een vrouwelijke stem.
“Ja dat weet ik, maar deze weigerde mijn bevelen op te volgen.” antwoordde Bellatrix met een kleine grijns. Narcissa keek haar zuster aan en schudde zachtjes haar hoofd.
“Als het maar geen gewoonte wordt zus.”

“Shht.”
Narcissa keek opzij naar haar man. Zijn grijze ogen stonden serieus en ze knikte gehoorzaam. Het was niet slim om door de Duistere Heer heen te praten. Vooral niet nu hij met haar kind op schoot zat. Draco zou vandaag tot erfgenaam van de duistere heer worden benoemd, maar daarvoor zouden zowel Lucius als Narcissa gedwongen zijn om alles te doen wat de Heer van hun vroeg. En met alles bedoelde hij ook echt alles. Het had ook zo zijn voordelen, niemand zou ze wat aan durven doen. Tenminste, niemand binnen de kring van de Duistere Heer.

De rode ogen van Voldemort gleden over de tafel, door de kamer. Hij nam alles in zich op. Van de lange donkere tafel tot aan de brandende fakkels in de kandelaren. Zelfs dat vuur kon de kamer niet goed verlichten, zo donker was het. Voldemort genoot ervan. Duisternis…Daar leefde hij voor. Totale duisternis.
“Vanavond zijn we hier voor twee redenen. Twee belangrijke redenen.” Zijn ogen gleden langs de stoelen en zag tot grote vreugde, dat iedereen aandachtig luisterde.
“Niet alleen zal Draco Malfidus mijn erfgenaam worden…” daar hij had het gezegd. Hij wachtte even en liet de woorden bezinken. “…Maar ook zal Regulus Zwarts zichzelf bewijzen als dooddoener.”

Het bleef stil in de kamer, ook toen de Duister Heer was uitgepraat. Iedereen staarde naar de donkerharige jongen in de deuropening. Aan de buitenkant leek de jongen kalm, maar inwendig gierden de zenuwen door zijn lijf. Dit mocht hij niet verknallen, als hij dit wel deed…Hij slikte en probeerde niet aan de gevolgen te denken. Hij liep de kamer binnen en stopte toen de Duistere Heer zijn hand op stak.
“Regulus zal zichzelf bewijzen als dooddoener. Hij zal hiervoor..” Voldemort stopte weer en liet zijn blik afglijden naar de deur. Er klonk wat gejammer toen twee dooddoeners met een onschuldige vrouw binnen kwamen. De angst was duidelijk zichtbaar in haar ogen en ze probeerde, tevergeefs, los te komen. Ze werd op haar knieën gedwongen, voor Regulus zijn voeten.
“…deze dreuzel moeten vermoorden. Dan pas zal hij worden geaccepteerd als dooddoener.”

Er klonk wat rumoer vanuit de kamer, terwijl iedereen zijn ogen op de donkerharige gericht had. Regulus sloot even zijn ogen en ademde diep in. Hij voelde zijn hart tot rust komen en wist dat hij dit kon. Zijn donkere ogen keken minachtend naar de vrouw, terwijl hij terug dacht aan zijn oom Alvaleus, welke altijd meer oog had voor Sirius. Hij voelde zijn zenuwen plaats maken voor een andere emotie. Een emotie die hem volledig in de hand had. Een emotie die hij nodig had om deze spreuk uit te kunnen voeren. Zijn hand ging naar zijn broekzak, waarbij zijn vingers om zijn toverstok sloten. Hij richtte zijn toverstok op de vrouw, maar wachtte heel even. De hele zaal keek gespannen, sommigen twijfelden of de jonge man het lef wel had. De groene flits gaf hun het antwoord en het geluid van een levenloos lichaam dat op de grond viel, bevestigde het antwoord. De jongen had zijn eerste moord gepleegd.

[Mirry]

Whoot, me loves me some Draco XD Het verhaal staat goed hoor. Mooie spanningsboog overigens!