Spijt
“Maak oefening 34 op bladzijde 49 tegen morgen” klonk Rembrandts nog net voor het belsignaal van het begin van het vierde uur. Het werd even onrustig en mensen rondom me begonnen te zeuren over al dat huiswerk. Ik vond het nooit erg om voorbereidingen te maken of taken te maken, ik haatte enkel toetsen, en die kwamen met bakken uit de lucht gevallen. Joshua tikte op mijn schouder.
“Kom, Ryan, het vierde lesuur gaat beginnen. En je kent meneer Vanhoven ondertussen toch al wel? Een minuut te laat en je vliegt voor het hele uur de klas uit. We zouden ons dus maar beter naar het lokaal snellen” zei Joshua zonder ook maar even lucht te happen.
“Relax toch man, zo erg is het nu ook weer niet, hoor. En wat maakt het uit als je buiten moet blijven staan. Het is gewoon overleven, Joshua, het laatste jaar hier is overleven. Meer niet. “
Vervolgens vroeg hij me of ik al wist wat ik zou studeren in september. Daarop antwoordde ik dat ik er nog geen flauw idee van had, maar ik wist het eigenlijk toch. Ik zou als vrijwilliger in het leger stappen. Mijn vrienden vinden het raar en daarom zeg ik er nooit iets over. “Waarom doe je dan Latijn wetenschappen, man?” of “Dan kon je toch beter al van je zestiende naar een cadettenschool gaan!” klinkt het dan.
“En jij,” vroeg ik, “wat ga jij studeren?”
Hij noemde richtingen zoals rechten, burgerlijk ingenieur , chirurg etc. Nogal uiteenlopend vond ik.
Ondertussen waren we bij meneer Vanhoven aangekomen. Ik zette mij in de linkerhoek van het lokaal, mijn vaste toegewezen plaats. Iedereen mocht doorheen het jaar wel eens van plaats wisselen, maar ik mocht enkel wegrotten samen met mijn boeken van Engels. Niettegenstaande mijn Engels buitengewoon goed was (ik had namelijk een zeer Brits accent), kreeg ik doch slechte punten.
Iedereen lag wat onderuit gezakt op zijn stoel toen er met brute kracht de deuren werden opengerukt. Het waren Kevin en Eli, ze stormden naar voren en grepen meneer Vanhoven vast. Toen zag ik dat ze hun wapens bijhadden. Het moment was dus gekomen! Het moment van wraak en hoogstwaarschijnlijk het moment van verlichting. Je zag jongens en meisjes onder hun banken kruipen, gehuil klonk van onder de bank van Ashley. Het populairste, dapperste meisje van praktisch heel de school zat als een klein meisje die haar knuffelbeer kwijt was te huilen onder haar schoolbank. Op dat moment ging ik rechtstaan en liep ik naar Kevin en Eli. Eli gaf me een M16 en een kogelvrijvest.
“Ryan,” zei Tom, de seut van de klas, “als je iemand iets durft aan te doen dan vermoord ik je!”
Ik keek Tom recht in de ogen. Ik zag woede, frustratie en angst, woede t.o.v. mij, woede die al jaren diep in zich zat. En dit was het moment van Tom, het moment waarop hij geen controle meer had over zijn woede. Hij was het beu getreiterd te worden. Nu hij dit zag, dat ik samen met Eli en Kevin de klas onder schot hielt, was er niets dat hem nog kon redden van de woede die over zijn hele lichaam verspreid zat. Hij liep op mij af en ik hief mijn beide armen op en plaatste de steun van het geweer tegen mijn schouder, klaar om te schieten als het moest. Een geweerschot klonk en Tom viel op zijn knieën voor mij neer. Met de ene hand op de wonde en de andere aan mijn broekspijp smekend zag ik hem vervagen. Tom was niet meer. Ik keek naar achter en Eli stond nog steeds met zijn arm recht vooruit. Kleine wolkjes rook kwamen uit het wapen zoals een sigaret die nog smeulde.
“Kom op!” zei Kevin, we moeten nog naar de andere klassen. We liepen naar de deur en gingen het lokaal buiten. Er was nog geen beweging te zien in de hal. Kevin nam een projectiel uit zijn linker jaszak, trok het ringetje er af en gooide het lokaal binnen. Er klonk een luide ontploffing die gevolgd werd door gekreun en gehuil. “Mama, waar ben je?” riep Elisa en “Oh God!” tierde Collin. Ik nam een kijkje door het sleutelgat en zag Elisa op de grond liggen met Andrea naast haar zij. Haar ingewanden lagen half uit haar lichaam en een grote plas bloed begon zich te vormen rond haar verwoeste lichaam. Andrea had ondertussen wat keukenrol genomen en probeerde de bloeding te stelpen. Toen ik verder keek zag ik Collin rechtop staan met een sjaal rond zijn been gebonden. Ook hij was slachtoffer geweest van het projectiel dat Kevin naar binnen had geworpen. Een scherf van het projectiel was door zijn broek in zijn bovenbeen beland, dat kon je afleiden uit het bloed dat door zijn broek begon te sijpelen.
Ik viel op mijn knieën en begon te huilen.
“Waarom! Waarom heb ik dit gedaan?” was er tussen mijn tranen door te horen.
Ik schommelde mezelf heen en weer. Toen ik klein was, deed ik dat ook. Als iemand boos op me werd ging ik ergens op een stoel zitten en schommelde ik mezelf heen en weer. Het deed me denken aan de tijden toen ik nog een kleine baby was. Dé periode van mijn leven, besloot ik.
“Shht. Wees eens stil… Horen jullie dat ook?”
“Ja, voetstappen op de trap” zei Kevin.
“We moeten ons uit de voeten maken!” beval Eli.
Ik had niets gehoord en bleef doorschommelen, ik bad om vergiffenis. Ik had geen idee waarom ik had toegezegd om mee te werken aan hun plannetje om een aanval op de school te plegen. Ik hoorde mijn naam luttele keren maar ik had geen fut om te reageren.
“Laat je wapen zakken, nu!” spuwde een van de mannen van de speciale eenheid.
Op dat moment trokken Eli en Kevin aan de trekker. Geweerschotten van zijn wapen weergalmden door de hal. Plots werd het stil en enkele milliseconden later hoorde ik een laatste knal. Een laatste kogel. Een kogel voor mij; Ryan Eastham.
------------------------------------------------------------------
een paar dingetjes die ik nog op te merken heb ( je komt niet van me af 
)
)