Broken Life

[Requiem]

Ik kreeg opeens inspiratie voor een one-shot met een niet zo happy end. Was nogal aan het nadenken over dingen die momenteel niet zo meezitten en toen kwam dit.
-

Met gesloten ogen balanceerde ze op de rand van het raamkozijn, zichzelf losjes vasthoudend aan de zijkant. De greep was als die van iemand die liever los zou laten, maar het niet kon. Iemand zoals zij. Het liefst zou ze nu haar evenwicht verliezen en wegglijden, maar ze kon het niet. Nog niet. Al zoveel keer had ze zo gestaan, al zoveel keer had ze het liefst los willen laten. Maar ze kon het niet. Hoe vaak ze zichzelf ook toesprak, ze kon het gewoon niet.

Alle zestien jaren van haar leven hadden haar tegengezeten. Al die zestien jaren had ze verdriet gehad, eerst het 'normale' verdriet om de problemen van pubers. Ze was al vroeg aan het puberen geslagen, tot ergernis van haar ouders. Alles wat ze deed werd als fout bestempeld. Nooit deed ze iets goed, nooit kreeg ze een pluim omdat ze een goed cijfer had gehaald. Nee, het enige wat ze te horen kreeg was 'waarom leer je nou nooit'. Terwijl ze zo hard had gewerkt voor school, terwijl ze zo hard haar best had gedaan. Het was niet goed genoeg.

Alle keren dat ze zo had gestaan, hadden haar ouders er niks van gemerkt. Dan hadden ze het te druk met ruziën of roddelen over haar. Over dat ze zo slecht haar best deed, dat ze zo lui en egoïstisch bezig was. Waarom ze nooit iets kon uitvoeren, waarom ze verwachtte dat alles voor haar gedaan werd. Dat ze arrogant was, dat ze niet mocht bestaan. Elke keer als ze het eentonige riedeltje weer hoorde, gleden de tranen over haar wangen. Tranen van woede en machteloosheid, tranen die haar van binnen kwelden. Ze wilde sterk zijn, zich er doorheen slaan. Maar ze kon het niet. Ze kon niks, ze was niks waard. Een hoopje vodden.
Ook nu huilde ze. Dezelfde tranen gleden over haar wangen, om dezelfde reden.

Ze wilde dat ze er iets aan kon doen, dat ze het leven van haar ouders beter kon maken. Diep van binnen wist ze dat het niet haar schuld was, maar het was zo makkelijk gewoon te geloven dat het haar schuld was. Dat zij de oorzaak was van het feit dat ze zouden scheiden. Dat was de druppel geweest, toen haar vader naar haar kamer was gekomen. Zijn stem hard en kil, zoals hij altijd tegen haar praatte.
"We gaan scheiden. Het is jouw schuld. Je gaf ons nooit de kans om iets met elkaar te gaan doen. Door jou gaan we nu scheiden."
Het was haar schuld. Sinds vorige week zondag spookten die woorden door haar hoofd.

Ze opende haar ogen. Een snelle blik op haar horloge. Vandaag was ze jarig, over vijf minuten werd ze zestien. Elk ander zou gejuicht hebben, omdat zestien zo'n belangrijke leeftijd was. Toegegeven, zij vond die leeftijd ook belangrijk maar haar reden was een stuk negatiever. Het zou gebeuren, nu. Op deze plaats, om vijf over tien 's avonds, precies om die tijd. Ze keek op haar horloge. Nog vier minuten.
Het was al donker, aangezien het winter was. Een koude winteravond, de grond bevroren. Het zou de kans om in leven te blijven zo klein maken, dat het bijna onmogelijk was om het na te vertellen. De lucht was grauw, bijna zwart, alsof het haar gedachten opving.
De laatste drie-en-een-halve minuut was tergend. Meerdere malen keek ze naar haar kamer, naar de lucht, naar de wolken.

Voor de laatste keer keek ze. De tijd leek stil te staan, haar vingers grepen voor de laatste keer krampachtig de rand vast. Toen sloot ze haar ogen opnieuw. Haar vingers openden zich, kregen meer vrijheid. Ze stak haar arm uit naar de lucht, alsof ze van plan was weg te vliegen.
Ze liet los.

30 december 2011 - Amsterdam
Meisje dood gevonden in de achtertuin
Vanavond laat, vijf over tien 's avonds, werd Goudenlindelaan 32 opgeschrikt door een harde klap. Toen buren kwamen informeren bij de desbetreffende familie die nergens te bekennen was, belden ze na een kwartier de politie. De politie constateerde al snel dat er hier sprake was van een ongeval, vermoedelijk mishandeling of poging tot zelfdoding. Het slachtoffer bedraagt de zestien-jarige Alynn van der Velde. Opmerkelijk aan de zaak is dat precies op het moment dat zij zestien werd de klap klonk. De politie onderzoekt de zaak verder. Ouders zijn nog steeds voortvluchtig.

-
Al deze namen zijn uiteraard gewoon verzonnen.

[Xatham]

Heel mooi geschreven. Vooral dit laatste zinnetje:

Ze stak haar arm uit naar de lucht, alsof ze van plan was weg te vliegen.

Naar mijn mening weet je de gedachte van het meisje heel goed te verwoorden. Ik kreeg helemaal medelijden met Alynn.

[Babette<3.]

Ze liet los.

Ik heb kippenvel op mijn armen.
Zeker het feit dat ze precies op dat moment zestien werd, vind ik heel mooi beschreven. Jaloers op jou schrijfstijl.

[Saskjezwaard]

Ik vind het echt een heel erg mooi verhaal, heel erg goed geschreven ook! De emotie zijn duidelijk, je zet een prachtig sombere sfeer neer. En op sommige stukjes had ik echt kippenvel, vooral op het laatste. Wat een stomme ouders heeft ze asociaal! Maar echt heel mooi geschreven, schrijf er vooral meer

[Requiem]

Dank jullie wel voor jullie reacties. Ik voel me vereerd. ;$

[Kroontjespen]

Poef.
Goed omschreven. Het is een einde, maar ook een begin. Het is gewoon... Ik baal dat er niet meer is, omdat het zo fijn geschreven is.

[Requiem]

Bedankt <3

[JodieJJ]

Alle zestien jaren van haar leven had het haar tegengezeten.

jaren is meervoud dus moet het ook hadden zijn.

Ze wou dat ze er iets aan kon doen, dat ze het leven van haar ouders beter kon maken.

Wou is spreektaal. Je kunt hier beter wilde van maken, dat staat netter.

Ze liet los.

Heel mooi om zo te eindigen. Vooral omdat het ook weer slaat op je eerste alinea.

Ergens vind ik het jammer dat je een engelse titel hebt gekozen. Daardoor had ik het eigenlijk in eerste instantie niet gelezen. ( ik vind engelse titels niet echt aanlokkelijke, die horen bij engelse verhalen. )

Je stuk was heel mooi geschreven, je kon je prachtig inlezen. Goede herhalingen gebruikt en alles las vlot weg.

[Requiem]

Oh grom, ik typ automatisch wou. xD Bedankt dat je even op de foutjes wees.

En bedankt dat je het mooi vind. <3
En Engelse titel.. ik weet niet. Vond Broken Life beter klinken dan Gebroken leven, maar dat is een kwestie van smaak en over smaak valt niet te twisten

[JodieJJ]

Heb je helemaal gelijk in

Het zou wat zijn als iedereen dezelfde smaak had dat zou ook saai worden xD

[Requiem]

Ja idd xD
En stiekem heb ik vaak ook een afkeer tegen Engelse titels omdat van forums waar ik vandaan kom bijna al die verhalen Engelse titels hebben en als je titel Nederlands was werd er amper op gekeken.