Beggin' for hope.

[Kroontjespen]

Een Twilight Fanfic die ook op een site staat. Zoals je hieruit op kan maken vind ik de enige leuke personen in het verhaal dan ook; Alice, Seth, Carlisle en Esmé. Enjoy!

Met een dergelijke vastberadenheid, slinger ik mijn tas op mijn rug en haal diep adem. Nou mag ik niet meer terugkrabbelen. Nou moet ik doorgaan. Mijn entree is bepalend voor mijn hele verdere schoolcarrière, dus ik moet het goed doen. Ik leg mijn hand op de deurkruk, doe hem naar beneden en open de deur. Geconcentreerd kijk ik op de vloer, voor dergelijke tassen die voor onhandige valpartijen kunnen zorgen. Niets aan de hand. Zelfverzekerd stap ik binnen en dan val ik. Fijn.

Ik ben Annabel Vuurschen, ben of was. Het is maar net hoe je ertegenaan kijkt. Ik heb lang, zwart haar, een bleke huid die bleker lijkt door mijn zwarte haar, groengrijze ogen en een redelijk dun lichaam. Ik ben niet ontevreden met mijn uiterlijk. Het is precies zoals ik ben. Al zou ik op sommige momenten niet zo willen zijn. Ik lijk namelijk enorm veel op mijn zus, Angela en op mijn broertje, Cas. Ik woon, samen met Cas en Ang, bij mijn vader, Robert. Robert is samen met ons geëmigreerd naar Forks voor zijn werk. Ik lijk trouwens meer op mam dan op Robert. Het enige wat ik van Robert heb overgenomen, is mijn gezicht, mijn lichaamsbouw en wat karaktereigenschappen. Robert is 43 jaar, praat altijd Engels met ons en zorgt redelijk goed voor ons. Toch zou ik liever bij mam wonen. Mam heet Anouk, maar ze zegt altijd dat we haar gewoon mam moeten noemen, omdat ze zich schaamt voor haar naam. Ze is 39 jaar, werkt op een zorgboederij en woont in Nederland. Maar ze vindt dat ik bij Ang en Cas moet blijven, omdat Cas me waarschijnlijk nodig zal hebben. Ze heeft ook wel gelijk. Ik moet Cas helpen. Cas is namelijk een stille jongen van 14, die ontzettend met zichzelf in de knoop zit. De enige waarmee hij praat, ben ik, en Angela heeft geen zin om aandacht aan hem te geven. Casper (zo heet hij, eigenlijk) wordt of werd erg gepest. In Nederland was het vooral erg. Dus nu hoop ik dat het in Forks anders wordt. En mam wilt dus dat ik daar voor ga zorgen.

Goed, terug naar mijn entree. Daar lig ik dus, languit over de vloer. Ergens klinkt gelach, maar ook gemompel. Het gemompel wordt steeds luider en ik doe mijn ogen dicht en voel mijn knie pijnlijk kloppen. Er komt iemand op me afgesneld, en behendig helpt hij me overeind. Zonder veel moeite, zet hij me op mijn voeten en bekijkt me uitvoerig. Hij heeft bronskleurig haar, wat warrig op zijn hoofd zit, goudkleurige ogen en een bleke huid. Ook de wallen onder zijn ogen vallen me op. En de prachtigste glimlach die ik ooit heb gezien. Ik zucht en voel zijn aanraking. Wauw, laat die hand daar liggen, vreemdeling.
“Hey, alles in orde?” Zijn ogen dringen diep in de mijne en ik voel me week worden.
“Eh, ja,” fluister ik, en een rode kleur trekt naar mijn wangen. Shit. Moet ik me echt weer als een lomp varken gedragen in de buurt van een leuke jongen?
“Haha,” lacht de jongen voor me, alsof hij mijn gedachten gehoord heeft. Ik ril van de gedachte dat hij mijn gedachte gehoord heeft, en opnieuw lacht hij. Schuldbewust kijkt hij me met een perfecte, scheve glimlach aan.
“Je hoort het inderdaad, hè?” Vraag ik, bang voor zijn antwoord. Hij knikt, knijpt zachtjes in mijn arm, laat zijn hand vervolgens naar de mijne glijden en trekt me mee naar zijn plek, achterin het lokaal. Iedere blik van de klas is op mij gericht, en mijn wangen worden nog roder.
“Ah, Edward. Fijn dat je onze nieuwe studente Annabel Vuurschen zo goed hebt opgevangen.” Ik kijk verbaasd op als er een man begint te praten. Daarstraks was hij nog niet in het lokaal!
“Annabel Vuurschen, van harte welkom op deze school. Ik ben meneer Bosch, ik heb ook ouders uit het prachtige Holland. Wil je ons toevallig wat vertellen over Holland, Annabel?” Ik schud mijn hoofd en kijk vanuit mijn ooghoeken naar Edward, die met een pen zit te klieren.
“Ach, wat jammer nou. Laat ik de les dan maar beginnen.” Edward geeft me plotseling een duw waardoor ik overeind schiet.
“Toch wel, Annabel?” glimlacht meneer Bosch. Ik knik en loop naar voren.
“Ehm, ik ben dus Annabel en ik kom uit Holland. Ik spreek Engels én Nederlands, want ik ben tweetalig opgevoed. Mijn Nederlands is beter dan mijn Engels, maar doordat ik nu hier woon, zal dat dadelijk gauw omgekeerd zijn.” Ik kijk naar mijn voeten en voel dat de rode kleur inmiddels ook naar mijn oren gaat.
“Mijn broertje zit hier ook op school en mijn zus studeert al. Dat was het eigenlijk wel zo’n beetje,” besluit ik.
“Ah, dankjewel Annabel. Ga maar weer op je plek zitten.” Meneer Bosch wijst naar Edward en ik strompel zo goed als ik kan naar hem toe en laat me met een plof op de stoel vallen. Meneer Bosch begint te vertellen over Holland en zijn gewoonten in de 17de eeuw en ik staar wazig voor me uit. Dit heb ik al lang gehad bij Geschiedenis. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar Edward en zie dat hij ook naar mij kijkt. Als onze blikken kruizen, sla ik mijn ogen neer en kijk naar meneer Bosch. Maar toch glijd mijn blik weer naar Edward toe. Dit keer zie ik dat hij naar meneer Bosch kijkt, dus neem ik de tijd om Edward eens nauwkeurig in mij op te nemen. Hij oogt erg gespierd, en zijn kleding is ook enorm hip. Dan wordt er op de deur geklopt en gaan alle blikken naar de deur toe, ook de mijne. Een meisje die perfect het zusje van Edward kan zijn, staat in de deuropening en praat zachtjes met meneer Bosch. Ik kijk gauw even naar Edward om hem met het meisje te kunnen vergelijken, maar Edward zit niet meer op zijn plek. Wel ligt er een briefje op zijn tafel en vlug pak ik het. Ik lees het niet, maar zie wel het meisje naar me kijken, en ik glimlach vriendelijk. Ze kijkt me aan met een bezorgde blik.
“Oké, meneer Bosch, ik wacht tot de pauze.” En het meisje verdwijnt. Haar elfachtige uiterlijk en slanke bouw maakt dat ze perfect in een sprookje past. Maar ik kan haar blik niet verklaren. Peinzend probeer ik te bedenken of ik haar ergens van ken, maar telkens schieten mijn gedachten terug naar Edward. Eddie. Ed. Ed to the Ward. Ik kijk weer naar Edward’s plek en zie dat hij echt weg is. Ik kijk verward, schud mijn hoofd even en pak het briefje dat hij geschreven heeft.
Annabel,
ik moest er even tussenuit, Alice zal je waarschijnlijk zo uit willen horen. Ik wil je zien vandaag. Dus, kom na school gewoon naar je auto toe. Ik zal daar op je wachten.
Edward

[Babette<3.]

OMG, Twilight. I'm like totaly obsessed. Het is mooi geschreven,

Eddie. Ed. Ed to the Ward.

^ GE-NI-AAL.

Het gemompel wordt steeds luider en ik doe mijn ogen dicht en voel mijn knie pijnlijk kloppen.

Wat hebben haar gesloten ogen met het luider wordende gemompel te maken? Ik zou hier twee zinnen van maken

Een meisje die perfect het zusje van Edward kan zijn,

Misschien moet je hieruit opmaken dat ze 'overduidelijk het zusje van Edward is,' of 'Er op een vreemde manier anders, maar toch precies hetzelfde uitzag als Edward.' ofzo.

Ze kijkt me aan met een bezorgde blik.

Deze zin loopt voor mij niet zo lekker. Misschien is 'Ze kijkt me met een bezorgde blik aan,' beter ?

“Je hoort het inderdaad, hè?” Vraag ik, bang voor zijn antwoord

Na het dialoog is de zin nog niet afgelopen, dus vraag hoort zonder hoofdletter.

Verder zal ik dit verhaal door mijn twilight obsessie overduidelijk gaan volgen ;D.

[Requiem]

Aaah, Twilight.

Oeh, deze fanfic ga ik wel lezen want weet verhaallijn al ongeveer (nee, ga hem niet verklappen ).

Verder schrijven jij. ;d