Wegrennen is onmogelijk
Geplaatst: 03 jun 2011 11:05
Hallo!
Twee jaar geleden deed ik mee aan de National Novel Writing Month. Ik heb toen de 50.000 woorden gehaald en daarbij een boek/verhaal geschreven. Nu ben ik het aan het herschrijven en wil het graag met jullie delen. Tips en kritiek zijn altijd welkom ^^
Xoxo.
---
Proloog
Ik stond buiten tegen de muur van mijn school aangeleund met een groep rokende vrienden om me heen. De wind woei door mijn haar heen en wapperden voor mijn ogen langs. Ik streek mijn lokken aan de kant om wat zicht te krijgen.
“Rico, wil je eens proberen?” Nigel, een goede vriend van me, bood mij een sigaret aan, maar ik schudde mijn hoofd. Ik ging mijn leven niet verprutsen door te roken, te drinken of drugs te nemen. Ik ging naast mijn andere vrienden zitten die ook aan het roken waren. Het rook er niet zo fris. Ik keek de andere kant op naar de andere leerlingen op het schoolplein. Zij stonden gezellig in groepen niet te roken, maar andere dingen te bespreken. Het was de laatste schooldag. We zouden zometeen ons rapport krijgen en ik werd er steeds mee geconfronteert dat ik niet rookte, als enigste van de groep. Ik vond het zelf ook wel raar, maar roken, drinken of drugs nemen dat was pas echt raar. Ik stond op en liep de school in. Ik begon me te ergeren aan de rookgeur.
“Rico, kom op, één hijsje.” Nigel begon kil tegen mij te lachen. Ik draaide me met een geërgerd gezicht om en keek hem doordringend aan. Daarna sloot ik de deur van het schoolgebouw achter me en liep ik naar het lokaal waar ik mijn rapport zou krijgen. Ik wist wel dat ik niet over zou gaan, maar dat gaf me nog niet het teken dat ik mocht gaan spijbelen. Ik zou de derde klas van de high school overnieuw moeten doen. Dit keer zou ik beter mijn best moeten doen. Ik zou de derde klas opnieuw moeten halen. Ik probeerde mezelf een beetje moed in te spreken. Ik probeerde vragen te bedenken die de leraren mij zouden kunnen gaan stellen. Ik probeerde daar ook antwoord op de geven. De vragen die ik bedacht waren redelijk simpel, maar overal wist ik een antwoord op te verzinnen, zoals de vraag waarom ik zulke slechte cijfers had gehaald. Ja, dat kwam omdat ik slecht kon leren. Ik kon me moeilijk concentreren op het schoolwerk. Daarbij had ik ook nog eens dislexie en discalculus. Dat was de voornaamste reden waarom ik zulke slechte cijfers haalde. Ik hoorde voetstappen achter mij in de gang. Ik draaide mijn hoofd om en zag mijn vriendengroep op mij af komen lopen. Ik probeerde snel een weg te vinden om de toiletten in te glippen, maar ze waren te snel en haalden mij in om vervolgens drugs onder mijn neus te duwen of een fles drank in mijn handen te duwen. Ik draaide me kwaad om en gooide de fles naar de andere kant van de gang. Daar vlogen de scherven in het rond. Meteen, een paar seconden na het gerinkel van de fles, kwam er een leraar. We maakten ons uit de voeten, maar omdat ik niet zo snel was kon de leraar mij nog te pakken krijgen. Met een gevoel van afgang werd ik meegenomen naar het kantoor van de schooldirecteur. Ik probeerde mijn vriendengroep er de schuld van te geven, maar de leraar geloofde mij niet. Zelfs de schooldirecteur geloofde mijn verhaal niet. Ik gaf wel toe dat ik de fles kapot gooide, maar dat ik nu gepest werd omdat ik niet dronk, aan drugs deed of rookte geloofde hij niet. Met een straf van een uur strafcorvé verliet ik verdrietig het kantoor en liep ik, een beetje laat voor de uitrijking van de rapporten, terug naar de klas. De hele klas keek mij met verbaasde ogen aan. Ze geloofden niet dat ik zoiets had gedaan.
“Ga snel zitten Rico,” begon de lerares toen ik binnen kwam. Ze hield een rapport omhoog en een meisje was al naar voren komen lopen om het rapport op te halen. Zij kwam voor mij in de lijst. Daarna werd ik al direct naar voren geroepen.
“Rico toch, wat is er mis gegaan dit jaar? De andere jaren haalde je altijd fantastische cijfers.” De lerares keek dit keer wat minder vrolijk dan bij de vorige leerling.
“Dat komt door mijn dislexie en mijn discalculus.” Ik schaamde me er een beetje voor, al was dat niet nodig, want er waren vast meer die hetzelfde probleem als ik hadden.
“Volgend jaar beter je best doen hè Rico,” sloot de lerares haar verhaal af en bezegelde dit jaar voor mij toch nog met een glimlach, die ik eigenlijk niet verdiend had.
Twee jaar geleden deed ik mee aan de National Novel Writing Month. Ik heb toen de 50.000 woorden gehaald en daarbij een boek/verhaal geschreven. Nu ben ik het aan het herschrijven en wil het graag met jullie delen. Tips en kritiek zijn altijd welkom ^^
Xoxo.
---
Proloog
Ik stond buiten tegen de muur van mijn school aangeleund met een groep rokende vrienden om me heen. De wind woei door mijn haar heen en wapperden voor mijn ogen langs. Ik streek mijn lokken aan de kant om wat zicht te krijgen.
“Rico, wil je eens proberen?” Nigel, een goede vriend van me, bood mij een sigaret aan, maar ik schudde mijn hoofd. Ik ging mijn leven niet verprutsen door te roken, te drinken of drugs te nemen. Ik ging naast mijn andere vrienden zitten die ook aan het roken waren. Het rook er niet zo fris. Ik keek de andere kant op naar de andere leerlingen op het schoolplein. Zij stonden gezellig in groepen niet te roken, maar andere dingen te bespreken. Het was de laatste schooldag. We zouden zometeen ons rapport krijgen en ik werd er steeds mee geconfronteert dat ik niet rookte, als enigste van de groep. Ik vond het zelf ook wel raar, maar roken, drinken of drugs nemen dat was pas echt raar. Ik stond op en liep de school in. Ik begon me te ergeren aan de rookgeur.
“Rico, kom op, één hijsje.” Nigel begon kil tegen mij te lachen. Ik draaide me met een geërgerd gezicht om en keek hem doordringend aan. Daarna sloot ik de deur van het schoolgebouw achter me en liep ik naar het lokaal waar ik mijn rapport zou krijgen. Ik wist wel dat ik niet over zou gaan, maar dat gaf me nog niet het teken dat ik mocht gaan spijbelen. Ik zou de derde klas van de high school overnieuw moeten doen. Dit keer zou ik beter mijn best moeten doen. Ik zou de derde klas opnieuw moeten halen. Ik probeerde mezelf een beetje moed in te spreken. Ik probeerde vragen te bedenken die de leraren mij zouden kunnen gaan stellen. Ik probeerde daar ook antwoord op de geven. De vragen die ik bedacht waren redelijk simpel, maar overal wist ik een antwoord op te verzinnen, zoals de vraag waarom ik zulke slechte cijfers had gehaald. Ja, dat kwam omdat ik slecht kon leren. Ik kon me moeilijk concentreren op het schoolwerk. Daarbij had ik ook nog eens dislexie en discalculus. Dat was de voornaamste reden waarom ik zulke slechte cijfers haalde. Ik hoorde voetstappen achter mij in de gang. Ik draaide mijn hoofd om en zag mijn vriendengroep op mij af komen lopen. Ik probeerde snel een weg te vinden om de toiletten in te glippen, maar ze waren te snel en haalden mij in om vervolgens drugs onder mijn neus te duwen of een fles drank in mijn handen te duwen. Ik draaide me kwaad om en gooide de fles naar de andere kant van de gang. Daar vlogen de scherven in het rond. Meteen, een paar seconden na het gerinkel van de fles, kwam er een leraar. We maakten ons uit de voeten, maar omdat ik niet zo snel was kon de leraar mij nog te pakken krijgen. Met een gevoel van afgang werd ik meegenomen naar het kantoor van de schooldirecteur. Ik probeerde mijn vriendengroep er de schuld van te geven, maar de leraar geloofde mij niet. Zelfs de schooldirecteur geloofde mijn verhaal niet. Ik gaf wel toe dat ik de fles kapot gooide, maar dat ik nu gepest werd omdat ik niet dronk, aan drugs deed of rookte geloofde hij niet. Met een straf van een uur strafcorvé verliet ik verdrietig het kantoor en liep ik, een beetje laat voor de uitrijking van de rapporten, terug naar de klas. De hele klas keek mij met verbaasde ogen aan. Ze geloofden niet dat ik zoiets had gedaan.
“Ga snel zitten Rico,” begon de lerares toen ik binnen kwam. Ze hield een rapport omhoog en een meisje was al naar voren komen lopen om het rapport op te halen. Zij kwam voor mij in de lijst. Daarna werd ik al direct naar voren geroepen.
“Rico toch, wat is er mis gegaan dit jaar? De andere jaren haalde je altijd fantastische cijfers.” De lerares keek dit keer wat minder vrolijk dan bij de vorige leerling.
“Dat komt door mijn dislexie en mijn discalculus.” Ik schaamde me er een beetje voor, al was dat niet nodig, want er waren vast meer die hetzelfde probleem als ik hadden.
“Volgend jaar beter je best doen hè Rico,” sloot de lerares haar verhaal af en bezegelde dit jaar voor mij toch nog met een glimlach, die ik eigenlijk niet verdiend had.