Dagboek van een Yulius patient

[lost-soul]

Ik weet dat er vast veel fouten in staan maar ik ben nog maar een beginner
Ook is dit een kort verhaal.
Veel succes iedereen.

Het gaat over een meisje die zichzelf suicideert, dit zijn haar laatste woorden en zinnen.


Dagboek van een Yulius patient

Er is geen vrede meer, die was er een tijdje. Nu is er chaos en somberheid. Geen controle, geen toekomst die me bevalt of een mooi mens voor m'n neus in de spiegel. Nu is er een chick die constant denkt dat alleen de dood en flirten met hem haar helpen zal. Omdat dat flirten haar een vredig gevoel geeft. Het gevoel iets goeds te hebben gedaan. Iets wat je altijd al had gewilt. Alsof een wens uitkomt. Een droom die je nooit dacht waar te kunnen maken.
Maar mijn dromen zijn verboden en eng. Ze hebben trekken van nachtmerries maar wanneer ik ze aan het overleven ben, ben ik sterk en voel ik me goed. Dan voel ik me gelukkig. Dat omdat ik dan leef en geniet van alles omdat het de laatste keer kan zijn. Alleen dan geniet ik van kleine dingen als een glimlach van een ander.
Normaal gesproken betekent die niet iets van geven om elkaar of respect, socialiteit. Normaal betekent die glimlach dat hij of zij wat van me denkt en dat wil ik dan weten. Die glimlach betekent dan dat ik moet perfectioneren, want hij of zij kijkt naar me en ik, ik heb zoveel gebreken. Ik ben niet eens normaal.
In mijn ogen is contact met anderen iets gevaarlijks. Meningen of oordelen kunnen dodelijk zijn. Pijnlijk en ik moet naleven wat men verwacht dat ik ben.
Men verwacht dat ik niet altijd negatief ben en denk, dus dat is mijn doel. Maar hoe kan ik stoppen met negatief denken als ik mezelf, mijn eigen gedachten geen stop kan toeroepen. De discussies gaan gewoon door tot de conclusie gevallen is. Of erger, we beginnnen over een ander gebrek aan mij of een ander toekomstlicht dat waar kan zijn.
Er is geen vrede. Er is geen rust of iets wat erop lijkt, alleen wanneer ik mezelf straf (als het al echt straf is) door te snijden of door de dood recht in de ogen te kijken en te kussen. Alleen dan heb ik rust. Want dan is er niet veel negatiefs om over na te denken, op mijn afscheid van de mensheid na.
Zelfs die kan mij niet altijd echt deren. Waarom rouwen om het verlies van deze wereld, deze mensheid? Waarom?! Zij deden niets wat leek op iets dat goed is. Zij deden alleen wat zij wilden en wat zij nodig hadden. Dat allemaal zodat de wereld een vreselijke plek is voor iemand die anders kijkt en denkt als hen. Ik heb het natuurlijk over kinderen en mensen die veel denken. Mensen als ik.
Ik begrijp het niet, waarom ik denk zoals ik denk. Maar ik vind het niet altijd slecht of negatief. Meestal vind ik het realistisch, omdat de wereld ook echt een vreselijke plek is en omdat er ook weinig goeds in een mens zit. Maar toch blijft er discussie in mijn hoofd over of ik wel of niet goed doe, normaal ben of ook maar mag zijn zoals ik ben.
Ik heb last van mezelf. Ik kan mijn eigen gedachten niet stoppen. Soms lijkt het alsof ik met andere delen van mezelf praat. Hoe kan ik het zo oneens zijn met de gedachten in mijn hoofd en tegelijker tijd er weer andere emoties bij betrekken opdat ook hun een mening erin gooien. Hoe kan het dat ik met minstens drie man altijd in gesprek ben in mijn hoofd over wat dan ook. Maar vooral over wat er moet gebeuren, over wat een ander denkt en over het leven.
Iets klopt er toch niet aan mij, als ik alleen al met meerderen gesprekken voer in mijn hoofd. Iets klopt er toch al niet, als ik die gedachten niet onder woorden kan brengen als ze in mijn hoofd zo duidelijk zijn. Met hele woorden en zinnen. Hoe kan het dat ik die niet kan vertalen door ze simpel weg uit te spreken als ze voorbij racen in mijn hoofd.
'Gaan ze allemaal te snel voor spraak soms?' denk ik dan. Geen gek idee, want het zou zomaar kunnen. De gedachten dat ik koppig ben en daarom niks zeg klopt niet, want ik wil van de gedachtes af. Waarom zou ik ze dan niet uitspreken?
Heb ik in mijn ogen nog niet de kans gehad misschien. Om mijn gedachten te beschrijven als ze langs komen. Gaf ik mijzelf de kans niet, of was het moment er nog niet? Ik weet het niet. Er zijn alleen maar kwesties. Alleen maar onderwerpen voor debatten in mijn hoofd en ik kies ze vaak allemaal uit, voor ik slapen ga haal ik de overgebleven onderwerpen in. En als er niks is overgebleven, dan herhaal ik de belangrijkste debatten wel en word ik gek van mezelf. Alsof ik dat zonder herhaling al niet doe.
Het is grappig. De film waarin ik lijk te leven. Waarom die precieze gelijkenisen in het echte leven, mijn leven met die van filmpersonages? Het lijkt wel, of ik de films die ik zag moet leven. Alsof ik alles door het zien van die films van te voren kon weten.
Ik snap niet waarom ik het leven moet volhouden, als het pijn doet en er niet iets is wat de pijn verzachten kan. Waar is de troost dan, waar is de keerzijde van die munt? Ik denk dat die er niet is. Ik denk dat de keerzijde een leugen is. Ik denk dat iedereen al weet dat het te laat is om mij te doen geloven dat leven iets moois is of een kadootje. Ik denk dat iedereen die me probeert te helpen weet dat mijn gedachten over het leven kloppen en dat ze tevergeefs me proberen op andere gedachten te brengen.
Laat ze me hersenspoelen, alsof het mogelijk is, maar goed. Laat ze het maar proberen. Of het hun lukt is een tweede. Ik denk van niet. Want bewijs maar eens, dat het leven nut heeft, de pijn en de chaos waard is. Bewijs maar is dat het positieve al die dingen overwinnen kan en sterker is dan alle ellende.
Ik wens iedereen succes. Want voor ieder positief dingetje die tot nu opgenoemd is om mij te overtuigen dat het leven zin heeft, heb ik de tegenargumenten in mijn hoofd die dat positieve totaal vervaagde. En ik ben overtuigd van het feit dat leven nutteloos is omdat niets bewijst dat het wel nut heeft.

[yael]

Hallo lost-soul

Persoonlijk vind ik jou stuk heel moeilijk lezen. Ik vind ook dat jij bepaalde woorden te vaak achter elkaar gebruikt zoals; Ben, dan en nog een paar. Sommige punten en komma's kunnen voor mijn gevoel ook op een andere plek. Maar dat moet je niet aan mij over laten, want ik gebruik zelf veel te veel komma's en punten !

Ondanks die puntjes, wilde ik wel steeds verder lezen. Het is intressant, ik hou van dit soort teksten. En ik hoop nog meer van je te gaan lezen! Want de gedachten die jij hier neer zet, vind ik erg goed!

[lost-soul]

Bedankt voor je reactie.
Fijn dat iemand reageert.
Ook bedankt voor je feedback.

xxx

[yael]

Graag gedaan, het is altijd fijn als iemand reageert. Ik heb ook wel is gehad dat niemand reageerde en dan vraag je, jezelf toch af waarom.

groetjes

[-Maaike-]

Hey

Ik heb je verhaal gelezen. Nahja, het eerste hoofdstuk ^_^ ben benieuwd naar de rest. Maar mag ik je als tip meegeven, wat meer hier en daar witregels te gebruiken? Dat maakt het iets overzichtelijker om te lezen en ook gemakkelijker. Daarnaast viel me het gebruik van veel dezelfde woorden ook op. ( Heb ik zelf ook last van hoor ) Veel doorlezen helpt vaak al heel erg

Ben benieuwd naar het volgende stukje

[lost-soul]

dankje voor je reactie en feedback!
ik wil je niet teleurstellen maar, ik denk niet dat ik met dit verhaal doorga.
ik vind het moeilijk om door te schrijven.
ik ben er namelijk een lange tijd geleden aan begonnen.
toch bedankt voor je enthousiasme!

xxx