Vanuit de ogen van ons, monsters.

[Elice*]

Eindelijk! Het is weer mogelijk voor mij om in te loggen op het forum! Om een of andere reden heeft dit forum mij ontkent, laat ik het maar zo zeggen. Ik kon geen reacties geven omdat, wanneer ik mij wilde inloggen, automatisch weer werd uitgelogd. Maar ik ben geduldig geweest en ik kwam er vanavond achter dat dit geloond heeft. Vandaag had ik om iets duisters te doen. Laat mij weten of ik mijn boodschap wel een beetje heb kunnen overbrengen. Zo niet, ik sta open voor kritiek. Anders kan ik het maar net zo goed opgeven me schrijven als ik nooit kritiek zou krijgen :p

Wij moordenaars zijn geen nachtmerries. Want uiteindelijk zijn nachtmerries onwerkelijk. Je wordt wakker, onzeker wat er nog verder gaat gebeuren, maar je blijft ongedeerd. Je komt naar beneden voor je ontbijt en je probeert nog wat op te vangen van het laatste nieuws. Vervolgens ga je douchen, je tanden poetsen en vertrekt uiteindelijk naar je eentonige baan.

Maar als je eenmaal ons op je hielen hebt, kun je net zo goed alles opgeven. Je schreeuw wordt door ons gesmoord, niemand van de buitenwereld zal nog op tijd weten dat je je in levensgevaar bekeert. Het maakt niet uit hoe graag je wakker wilt worden, je kunt jezelf zo hard knijpen als je wilt,maar het zicht van lelijke behangmuur en bekende meubilair zal je niet begroeten. In plaats daarvan blijf je op dezelfde locatie. De tijd is tergend en de angst blijft voort bestaan. Dit is werkelijkheid. Je hebt veel liever nachtmerries elke nacht van je leven dan dat je dit overkomt.
Waarschijnlijk is het meest verschrikkelijke aan ons moordenaars is dat wij misschien op een punt van ons elven net als jij zijn geweest. Mens geweest. Mensen met vaste normen en waarden. Vredelievend voor ons medemens. Maar door een bepaalde gebeurtenis is iets binnen ons geknapt. De trein is ontspoord. Al onze fatsoenlijkheid is ge-reset.

Moordenaars als wij kunnen jouw zoon zijn, jouw dochter, jouw vader,jouw moeder, jouw echtgenoot of een kennis van jou. Iemand die jou dagelijks recht in de ogen kijkt terwijl hij in het geheim een weerloos slachtoffer in zijn kelder schuil houdt, iemand die werkelijk waar gewoon omkomt van de honger.

Wij kunnen het bij een dode houden. Ons leven lijden met een schuld dat ons werkelijk opvreet. Hoe wij het dan ook kunnen wenden of keren, wij zijn uiteindelijk moordenaars. Een schrift dat nooit of te nimmer meer kan weg worden vervaagd door een gum. We kunnen doorgaan tot honderdtallen. Bij de eerste keer proeven, verlangen wij naar meer. we raken verslaafd aan de geur, klank en smaak van angst. Van absolute terreur. Wat voor gewone mensen nicotine is, is voor een ander persoon, een persoon zoals wij, juist deze waarnemingen zo plezierig, zo bevredigend, het is onbeschrijfbaar.

Bij sommige van ons herken je een patroon. Bij andere roept de gelegenheid naar deze daad. Spontaan en onverwacht. Wij kunnen er een heel spel van maken, alleen is het veel dringender voor jou om dit spel te winnen. Geen gemekker meer over hoe je maar goed met je verlies moet omgaan. Het gaat om jouw leven of om dat van iemand die je dierbaar is. Elke seconde telt.

Wij kunnen deze onmenselijkheden plegen voor onszelf. Uit zelfverdediging of om er zelf beter vanaf te komen. Maar wij doen het ook voor anderen. Hoe vreemd het ook klinkt. Wij kunnen moorden uit onzelfzuchtigheid en uit liefde. Dit laatstgenoemde om onze dierbaren te beschermen. Als hen iets overkomt, als er een haar op hun hoofd wordt gekrenkt, of als ze levenloos worden getroffen in een of andere goot; zijn wij in staat om deze rekening te vereffenen. Uit gevoel voor recht. Want geen andere straf is bevredigend genoeg.
Als wij jou nu zouden vragen of je nu onze wezen weet, zou je dan helder kunnen antwoorden? Zou je het goed in woorden kunnen omschrijven? Je zou je misschien eerst afvragen wat een wezen is. Ons bestaan, is dat een wezen? Ons uiterlijk? Onze ware aard; hoe wij zijn geboren of hoe wij ons leven afgaan? Welke van deze korte omschrijvingen is een wezen?

Nee, niemand zal onze essentie weten, dit geld ook gewoon voor ons. Want wij, net als elk ander mens, vragen ons ook af over ons lotsbestemming. Laat onze daden nou voortkomen uit religie of uit eigenrichting; Misschien is dat maar beter zo ook. Dat jij en ook onszelf onze essentie niet te weten komt te komen. Wie weet bespaard het jou donkere details, en voor ons veel donkerder dan onze wereld al is. Ga daar maar niet stil bij staan. Blijf maar roepen hoe sadistisch wij zijn, hoe onmenselijk wij zijn. Want uiteindelijk moeten wij eraan toegeven: wij zijn moordenaars. Wij hebben het gedaan. We kunnen het ontkennen maar dit neemt niet de wereklijkheid af. Wij kunnen spijt betuigen of verlangen naar meer ellende; want in jou ogen zijn wij monsters. Onze motieven doen er niet toe. Wij hebben het gedaan. Het is niet meer mogelijk om dat ongedaan te maken.