Winnaar wedstrijd 4: J++

[Patrick]

Thema: vakantie verhalen

Lanzarote

Die ochtend vlogen we al vroeg naar onze bestemming. Om vijf uur s'morgens is niemand opgetogen om met vakantie te gaan, de meeste passagiers zaten een beetje te dommelen en te gapen en sommige sliepen echt, want we waren wel heel erg vroeg opgestaan om op tijd te zijn voor de incheck-procedure. Maar daar hield Transavia geen rekening mee: na een uurtje vliegen zei de purser dat we onze horloges een uur terug moesten zetten , zodat het wederom vijf uur was, en daarna werd de lunch uitgereikt. Die bestond uit een broodje, een soort cake en een boerenomelet met vraagtekensaus.
Al toen de karretjes met bakjes eten uit de pantry kwamen rook ik de zware lucht van gebakken eieren, en toen het pakketje op mijn tafeltje stond en ik het aluminiumfolie van het schaaltje trok kreeg ik een benauwd gevoel in mijn maag.. Weeig dampte de geroerde eieren , waardoor de eetlust tot nul daalde. Gelukkig had ik het broodje met aardbeienjam al op, en ook het plakje cake was al binnen. Gauw het folie er weer op, het servet er overheen en maar hopen dat ze de restanten gauw weer kwamen halen. Niet dus. Zit ik daar zo'n vijfhonderd kilometer met een stinkend bakje op mijn schoot.
De reis duurde vier uur, zodat we al om negen uur plaatselijke tijd weer op de grond stonden. Wachten op de koffers, op de bus, op andere mensen die de bus niet konden vinden en eindelijk reden we naar ons vakantie-oord, een uurtje rijden met de bus. Nog bijna de hele dag voor de boeg . Maar er waren nog meer hindernissen te nemen voordat we er van konden gaan genieten. Want de huisjes waren nog niet schoongemaakt. Dat nam twee uur in beslag vertelde de juffrouw aan de balie in een merkwaardig soort Engels. Ondertussen gingen we in onze winterkleren naar de boulevard om een kopje koffie te kopen. Het zweet liep van mijn rug en het was de slechtste koffie sinds ik in Groot-Brittannia ben geweest. Dat zou me deze week nog meer keren overkomen.
Maar eindelijk waren we in onze bungalow en konden we vakantie gaan vieren.Het was mooi zonnig buiten en ik had die nacht maar een paar uur slecht geslapen, zodat ik al snel op het plastic zonnestoeltje in slaap viel. Toen ik weer wakker werd had ik een witte en een rode kant. Maar de maag knorde, en dus gingen we uit eten. Vlakbij de haven was een leuk Spaans eet-tentje, en ze hadden zelfs een menukaart in drie talen, zodat we geen verrassingen bestelden. Dachten we. Toen de opgemaakte schalen met eten arriveerden zat er wel de bestelde kip in, maar die zag er niet uit zoals die er uit hoort te zien. Het kipgedeelte dreef in een bruinachtige drab met dingetjes in vele kleuren, gelukkig zat er wel gewone patat bij. De laatste fatsoenlijke maaltijd was inmiddels vierentwintig uur geleden ,en de weerzin tegen drab met dingetjes werd opzij gezet en werkelijk, als je wat van de bijgeleverde salade als dijkje voor je kip legde, kon je bijna alle smurrie van de kip schrappen en kip met patat is best lekker als je honger hebt.
Daarna naar de supermercado om voor het ontbijt te zorgen. Daar waren ze meer ingesteld op normale eters. Verse broodjes, crossainten, 40+Goudse kaas, Hero jam, smeerkaas, DuoPenotti, Rama, dat beloofde een lekker ontbijtje dus.Op tijd naar bed om nog wat bij te slapen en de volgende morgen met een gebroken rug weer op, thee zetten en al die ingekochte heerlijkheden nuttigen. En daarna gingen we deelnemen aan de Spaanse leefstijl.

Dat betekend s'middags om de ergste flauwte te bestrijden een tapasje eten. Tapas is een klein hapje en bestaat meestal uit gefrituurde weekdieren of insecten. Uiteraard in een drabje van olijfolie met knoflook, of de andere mogelijkheid, azijn met erwten, stukjes peen en natuurlijk ook knoflook.Soms is er die dag een geit doodgereden en zit er geitenvlees in de tapas. Een keer zaten er hele kleine botjes in, en ik verdacht de waard ervan dat hij gefrituurde koekkoek of buidelrat in de tapas had gedaan.De tapas dient je rijkelijk weg te spoelen met servesa, dat is Spaans bier, heel goed te drinken. Heel wat beter dan het water, dat regelrecht uit het zwembad lijkt te komen. s'Avonds weer uit eten , ander restaurant, dezelfde prut, maar dan op de koteletten. En zo ging de week voorbij. Ontbijten, koffie, tapasje hier, tapasje daar, en dan weer het diner. Bij het diner drink je sangria, dat is een soort vruchtenlimonade met echte vruchten. Het zit in een leuk stenen kannetje en je mag het zelf inschenken. Maar ze hebben er ook flink wat alcohol in gadaan, en mede door het bier bij de tapasjes en het glaasje likeur wat je bij het afrekenen er gratis bij krijgt,ga je elke avond lallend naar het huisje terug. Pas de volgende morgen, als je wakker word van de pijn in je rug door dat Zuid-Europa-bed, weet je weer door de zure lucht in de slaapkamer dat er gisteravond toch wel zwaar getafeld is.
Dit alles is niet goed voor de spijsvertering. Thuis heb ik een bijzonder regelmatig bestaan. s'Morgens elke dag het zelfde ontbijt op de zelfde tijd, om twaalf uur weer eten en om half zeven het diner. Dat resulteerd in een even regelmatige doorstroming. Je kan er de klok op gelijk zetten. Maar in den vreemde, met die merkwaardige eetgewoontes, raak je al spoedig van slag. De spoeling word nogal dun door al die olijfolie, knoflook en uien en op de derde dag, we reden naar een klein dorpje aan de kust, moest ik in de auto al een windje laten. Normaal geeft dat niets, het lucht lekker op. Maar deze keer was het toch anders, een beetje vochtig. Ik wist dat ik dat niet nog een keer kon doen. Dus snel op zoek naar een eetgelegenheid voor een bezoek aan het toilet, servicios in het plaatselijke dialect, want lichte krampjes maanden tot spoed. Nu zijn de restaurantjes in een klein vissersplaatsje niet direct drie sterren, en de toiletten zijn gegarandeerd zonder sterren. Ik liep met ingehouden maag en de kaken stijf op elkaar zo vlug mogelijk het lokaal door naar achteren, waar een deur was met het woord hombres. Achter de deur was een witgekalkte ruimte met een toiletpot zonder bril, maar met de sporen van de laatste twintig gebruikers, en een pedaalemmer zonder deksel met daarin de gebruikte toiletpapiertjes van mijn voorgangers.Je mag daar namelijk het gebruikte veeggerei niet doorspoelen vanwege de magere afvoerbuizen . Het stonk er net zo als vroeger in de toiletten van het centraal station . Ik wist niet eens dat je een lucht zo lang onthouden kon. Bijna had ik de knopen van mijn korte broek al los, toen ik zag dat er geen toiletpapier was. Probleem. Want de aandrang was haast niet meer te stuiten. Ik strompel het gangetje uit, en daar hangen aan een touwtje een hele bos glossy folders van de dancing in de volgende grote plaats. Vlug trek ik er een stuk of vijf af maar bemerkt direct dat ik daar niets aan heb: briefkaartpapier, dat veegt voor geen meter. Doorlopen, er is geen tijd meer te verliezen. Daar ligt op een tafeltje een compleet exemplaar van EL MUNDO, zeg maar de Spaanse TELEGRAAF. Uitstekend geschikt dus voor dit doel. Alles op alles zetten om de drang tegen te houden, de krant onder mijn arm, bereik ik de servicios weer. Wat een enorme blijdschap gaat er in je om als dan eindelijk de natuur spontaan zijn loop kan hebben. Een flink gedeelte van EL MUNDO beland in de pedaalemmer, de rest stop ik tussen de pijp van de waterleiding, je moet tenslotte ook aan de medemens denken. Buiten , weer in de frisse wind met de zon in de rug, dan haal je pas echt opgelucht adem. Leve de vakantie!


J++