Ik besloot maar eens te beginnen met een nieuwe verhaaltje.
Het gaat over Draco, een jongen van elf die in Forks woont. (Ja, ook dit verhaal gaat wat over Twilight.) In de bossen gebeuren rare dingen, waardoor Draco niet verder mag dan het voetbal veldje, vlak aan de rand van het bos.
,,Jack hoort bij jou." Zei een donkere jongen, genaamt Daniël. Draco zuchtte diep. Natuurlijk. Jack was een waardeloze voetballer en die moest weer bij hem horen. ,,Goed dan." Draco wendde zich tot Jack. ,,Jij, in het doel. Waag het niet om een bal door te laten, want dan breek ik je benen." Bromde hij. Het kon hem geen reet schelen dat het gemeen was. Misschien ging Jack er wel beter op voetballen, want die wist, als hij wat zei, dat hij het ook meende. Draco was een jongen die altijd een grote mond had, dingen deed zonder erbij na te denken en niet veel kinderen aardig vond. Vele kinderen vonden hem dan ook een etterbak, maar die wisten niet beter. Zij zagen maar één kant van hem, de etterbakken kant. De rest zagen ze niet. Draco zorgde ervoor dat ze de rest niet zagen. Straks had hij allemaal kinderen om zich heen die hij niet aardig vond. Hij trok even een moeilijk gezicht, waarna hij naar de middellijn liep. Kort keek Draco achterom, naar Jack die al klaar stond en zijn duim opstak. Hij deed hetzelfde. ,,Klaar?" Klonk de stem van Daniël, niet ver van hem af. Draco draaide zijn hoofd richting de bal en knikte. ,,Drie... Twee... Eén!" Beide jongens haalden flink uit naar de bal, waardoor een harde, doffe klap klonk. De bal kwam niet ver van zijn plek af, totdat Daniël de bal aannam en langs Draco heen speelde. ,,Draco, pak hem!" Riep Jack histirisch. ,,Ja, ja." Mompelde Draco en sprintte snel achter Daniël aan. Al snel rende hij naast zijn vriend en begon een beetje met zijn schouder te duwen. Daniël deed precies hetzelfde, terwijl het doel van Jack naderde. ,,Jack, focussen op de bal!" Schreeuwde Draco. Als Jack het nu verklootte... Nee, niet meer nodig, Draco had de bal voor Daniël' voeten weten te krijgen. Al trekkend en duwend rennen de beide jongens achter de bal aan. Eén van hen haakte af. Het was Daniël. Draco rende niets vermoedend door. Eenmaal bij de bal stopte hij pas en draaide zich om. ,,Wat is er Danie? Moe?" Vroeg hij, spottend. Zo lang waren ze nog niet bezig, dus waarom was hij moe? Daniël zat op de grond, zijn schoen uit en zijn handen omklemden zijn linker voet. ,,Mijn voet vreselijk zeer." Piepte hij. Draco frontste. Wat een aanstellerij. Toch -omdat Daniël een vriend was- nam hij de bal onder zijn arm en liep naar hem toe. Toen pas zag hij dat Daniël huilde. Wauw. Dat kwam niet heel vaak voor. Het was dus wel ernstig. ,,Menno!" Riep Draco naar de jongen die in het andere doel stond. Menno was het tweeling broertje van Daniël. Ze leken erg op elkaar en hij kon ze amper uit elkaar houden als ze dezelfde kleren droegen. Hij legde de bal op de grond en hurkte toen bij Daniël neer. ,,He.." Zei hij zachtjes. Ondertussen was Jack ook gekomen, toch nieuwsgierig wat er nou aan de hand was. Niet veel later kwam Menno. ,,Oh, ik weet al wat het is," Zei deze. Menno hurkte aan de andere kant van Daniël neer, legde een arm van Daniël over zijn schouder. ,,Kom mee." Fluisterde hij. Daniël, die al steunde op Menno, kwam overijnd. Draco kwam toen ook maar omhoog. ,,Wat is er dan?" ,,Een blessure van vroeger denk ik..." Antwoorde Menno. Draco moest even glimlachen, ondanks dat dit geen leuke situatie was. Menno wou later dokter worden, en die was nu al op google dingen aan het onderzoeken. ,,Wij gaan naar huis en komen vandaag denk ik ook niet meer buiten." Vervolgde Menno. Draco knikte begrijpelijk. ,,Doe kalm aan, Danie." Zei Jack toen. Daniël knikte en hinkte toen, met Menno aan zijn zij, naar huis.
Draco keek ze even na, waarna hij zich tot Jack richtte. ,,En wat gaan wij nu doen?" Vroeg hij, nu al lichtelijk verveeld. Hij mocht Jack nog niet zo. Jack was een aparte en hij was net verhuist uit een plaatje in Texas. Het enigste wat Jack dus leuk vond was paardrijden en een beetje met koeien lopen kutten. Het verklaarde ook meteen waarom hij zo'n belabberde voetballer was. ,,Ik heb geen idee." Antwoorde de jongen. ,,Maar ik moet ook zo -met tien minuutjes- eten." Draco keek naar hem. ,,Oke... Kom je daarna ook nog terug? Want dan blijf ik hier wel wachten," ,,Ja, ik kom wel terug." ,,Oke." Zei Draco weer. Vanuit zijn ooghoeken zag hij drie mensen op het pad, richting het bos lopen. Twee vrouwen en één man. Die gingen vast een wandeling maken ofzo. ,,Zullen we anders van doel naar doel schieten?" Hij zag Jack' verbaasde blik. ,,Dat jij in het ene doel gaat staan en ik in de andere en dan schieten we naar elkaar toe enzow.." Legde Draco even snel uit. ,,Ooh, zo. Ja is goed." jack liep weer naar het doel waar in stond. Draco liep ondertussen naar de ander, met de bal weer onder zijn arm. Hij keek kort naar het trio, die even naar hem keken en toen verdwenen in de bossen. Aparte mensen. Ging er even door hem heen. ,,Schiet maar Draco!" Hoorde hij Jack roepen. ,,Jo!" Riep hij terug, waarna hij de bal een stukje opgooide en hem toen hoog wegschoot. De bal kwam ver. Verder dan hij had verwacht. De bal was geland in het zand, áchter het doel van Jack. Triomfantelijk begon hij te lachen. ,,Nu jij weer, cowboy!" Jack had de bal al weer te pakken. ,,Wacht maar, blondie." Riep Jack terug. Draco gromde. Blondie, dat was echt een stomme bijnaam. Verschillende kinderen hadden hem zo genoemt, toen had hij gelijk op ze neergeslagen. Daarna hadden ze het nooit meer gezegt. ,,Pa-" Draco haakte af, want hij zag één van de vrouwen lopen. Ze had lang, zwart stijl haar met bruine lokken. Ze keek hen kant op, en Draco draaide zijn hoofd weg. Net op dat moment schopte ZJack de bal. Draco keek naar de bal, die ergens in het bos belandde. Hij slikte. Het bos. Eén van de engste plekken in Forks. De laatste paar jaren waren er dode mensen gevonden. ,,Draco! Ik moet gaan!" ,,Tot zo!" En Jack liep weg.
Draco keek naar de bossen, waarna hij erheen liep. Al zoekend naar de bal waande hij een weg door de bosjes. Plots hoorde hij zijn naam. Eerst dacht hij dat hij het zich verbeelde, maar het was echt zo. ,,Drac-o-o." Echo'de het zachtjes. Hij hielt stil en slikte. ,,J-ja?",,Kom..." Klonk de stem. Draco aarzelde, maar begon toen maar met lopen.
Het voelde alsof een half uur voorbij ging, terwijl het maar twee minuten waren. Hij kwam uit op een kleine openplek. In de schaduw van een boom stond een gedaante, die naar voren kwam zodra hij er was. Het was de vrouw met de zwart-bruine haren. Zijn ogen werden groot toen hij de ogen van de vrouw zag. Rood. Ze waren bloedrood. ,,Hallo, Draco.." Zei de vrouw zachtjes. ,,Kom eens." Het voelde alsof hij betoverd was door haar stem, want hij zette drie passen naar voren. ,,kom maar." Zei de vrouw weer. ,,Ik doe niks..." Draco zette meerdere stappen, tot hij ongeveer een meter van haar afstond. Hij staarde haar aan en zij staarde terug. Toen hoorde hij voetstappen, lichte en snelle, vlak achter zich. Hij draaide zich om en voor hij zijn mond open kon doen om te schreeuwen, voelde hij een harde klap tegen zijn hals. Op dat moment werd alles zwart.
Innocent
Langzaam opende Draco zijn ogen. Hij kreunde lichtjes, wat meteen verkeerd viel in zijn keel. Hij greep met bijde handen ernaar. Het brandde. Het brandde zo vreselijk erg, alsof er een grote brand woedde die maar niet onder controle wou. Draco probeerde speeksel aan te maken en door de slikken, hopent dat de 'brand' minder zou worden. Tevergeefs, het werd alleen maar erger. Hij kwam overijnd, en boog zich gelijk weer naar voren. ,,Pijn.." Piepte hij. ,,Het doet zo'n pijn."
Een harde windvlaag bracht allerlij geuren mee. Draco wist niet wat hem overkwam. Overal waren heerlijke geurtjes, zoete geurtjes. Die overal vandaan kwamen. Een aantal waren hier vlakbij, hij kon dat ruiken omdat de geur veel sterker was. Zijn voeten kregen een soortvan eigen wil. Ze begonnen in een richting te lopen, steeds sneller. Draco wist niet wat hem overkwam. Wat was dit allemaal? Waarom rook hij zoveel dingen? Waarom brandde zijn keel zo? Misschien hielp water. Hij wist zijn voeten weer onder controle te krijgen en graaide wat in zijn broekzak, waaruit hij wat geld haalde. 1,55. Vast wel genoeg voor wat drinken. Draco maakte rechtsomkeerd, op naar de plaatstelijke supermarkt.
Hij trilde erg. Zelfs het flesje water dat in zijn handen zat werd helemaal gechaked. Zijn ogen gleden over de mensen. Hij had de drang ze aan te vallen, ze bijten. Gestrest maakte Draco de dop los en nam voor de zoveelste keer een slok water. Het hielp niet tegen die brandende keel. Hij gooide het flesje met een ruwe beweging in de prullebak, die naast het bankje -waar hij op zat- stond. ,,Prut spul." Mompelde hij schor.
Een klein meisje, van een jaar of vier/vijf liep vlak voor hem langs. Draco keek naar haar, met een hongerige blik. Hij greep het voorste plankje van het bankje vast en omklemde het zo erg, dat zijn knokkels spierwit werden. Het kleine meisje zag het, en keek hem angstig aan, waarna ze huilend wegrende. Ontwakend uti zijn trans schudde Draco met zijn hoofd. Wat was dat nou weer? Hij wist het niet. Maar wat hij wel wist, was dat hij hier weg moest en snel. Het eerste toevluchtsoord, het bos. De plek waar hij zonet vandaan kwam. Vluchtig stond hij op en snelde weg, alle mensen zo goed mogelijk ontwijkend.
De jongen met de blonde haren rende het bos in. Geen pad volgend. Nee, dwars door de bosjes heen. Hij voelde hoe de takjes door zijn broek heen gingen, en zijn benen beschadigden. Dat belemmerde Draco niet te stoppen. Hoe verder hij het bos in was, verder verwijdert van de bewoonde wereld, hoe beter.
Uren waren voorbij gegaan.
Het voelde alsof zijn benen hem niet meer dragen kon. Ze voelden aan als slappe vaatdoekjes dat meevoerde in de wind. Geen enkele energie zat meer in het lichaam van Draco. Zijn benen begaven het al snel, en Draco zakte neer op de modderige grond. Een meter achter hem stond een boom, maar hij was te uitgeput om erheen te kruipen. Wat voorover gebogen, hielt hij weer een hand tegen zijn keel. Met de minuut was het alleen maar erger geworden en de geuren, hier ver vandaan, werden ook scherper. Draco snapte niet wat hier nou precies aan de hand was. Hij probeerde te bedenken wat er gebeurt was. Eerst voetballen met vrienden. Ja, dat klopte. Daarna gingen Menno en Daniël naar huis, om een één of andere reden. Nog geen vijf minuten daarna ging Jack. Draco zuchtte versuft, hij moest verder en hier niet blijven hangen. Moeizaam stond hij op. Hij moest terug. Terug naar huis en alles uitleggen. Ho, wacht. Zouden zijn ouders hem dan niet gaan uitlachen? Hij aarzelde. Zijn ouders waren niet bepaalt dat soort mensen dat alles zomaar geloofden. Licht schudde hij zijn hoofd. Naar huis gaan kon dus niet. Er zou geheid gelachen worden. Iets waar hij een vreselijke hekel aan had. Draco begon maar met lopen, vlak langs de bomen om ertegen te steunen. Hij liep gewoon ergens heen. Hij zou wel zien waar hij strandde en wat er dan zou gaan gebeuren. Hopelijk had hij voor het donker een plek gevonden, waar hij de komende nacht zou doorbrengen.
Het duurde niet lang, of hij hoorde alweer voetstappen. Wie zou dat nou zijn? Wie was er zo gek om af te wijken van een bospad? Tot Draco' verbazing, rook deze persoon niet héél lekker. De geur en voetstappen kwamen dichterbij. Diegene kwam dus naar hem toe. Hij hielt stil en wachtte af. Ondertussen sloeg hij een arm om een jong boompje, die twee keer zo groot was als hem.
Al snel zag Draco de bron van de geur, een meisje, erg bleek en mooie blonde haren. Ze was een jaar of zeventien, misschien ouder. ,,Ben je verdwaalt?" Vroeg ze, met een lief stemmetje.
Een harde windvlaag bracht allerlij geuren mee. Draco wist niet wat hem overkwam. Overal waren heerlijke geurtjes, zoete geurtjes. Die overal vandaan kwamen. Een aantal waren hier vlakbij, hij kon dat ruiken omdat de geur veel sterker was. Zijn voeten kregen een soortvan eigen wil. Ze begonnen in een richting te lopen, steeds sneller. Draco wist niet wat hem overkwam. Wat was dit allemaal? Waarom rook hij zoveel dingen? Waarom brandde zijn keel zo? Misschien hielp water. Hij wist zijn voeten weer onder controle te krijgen en graaide wat in zijn broekzak, waaruit hij wat geld haalde. 1,55. Vast wel genoeg voor wat drinken. Draco maakte rechtsomkeerd, op naar de plaatstelijke supermarkt.
Hij trilde erg. Zelfs het flesje water dat in zijn handen zat werd helemaal gechaked. Zijn ogen gleden over de mensen. Hij had de drang ze aan te vallen, ze bijten. Gestrest maakte Draco de dop los en nam voor de zoveelste keer een slok water. Het hielp niet tegen die brandende keel. Hij gooide het flesje met een ruwe beweging in de prullebak, die naast het bankje -waar hij op zat- stond. ,,Prut spul." Mompelde hij schor.
Een klein meisje, van een jaar of vier/vijf liep vlak voor hem langs. Draco keek naar haar, met een hongerige blik. Hij greep het voorste plankje van het bankje vast en omklemde het zo erg, dat zijn knokkels spierwit werden. Het kleine meisje zag het, en keek hem angstig aan, waarna ze huilend wegrende. Ontwakend uti zijn trans schudde Draco met zijn hoofd. Wat was dat nou weer? Hij wist het niet. Maar wat hij wel wist, was dat hij hier weg moest en snel. Het eerste toevluchtsoord, het bos. De plek waar hij zonet vandaan kwam. Vluchtig stond hij op en snelde weg, alle mensen zo goed mogelijk ontwijkend.
De jongen met de blonde haren rende het bos in. Geen pad volgend. Nee, dwars door de bosjes heen. Hij voelde hoe de takjes door zijn broek heen gingen, en zijn benen beschadigden. Dat belemmerde Draco niet te stoppen. Hoe verder hij het bos in was, verder verwijdert van de bewoonde wereld, hoe beter.
Uren waren voorbij gegaan.
Het voelde alsof zijn benen hem niet meer dragen kon. Ze voelden aan als slappe vaatdoekjes dat meevoerde in de wind. Geen enkele energie zat meer in het lichaam van Draco. Zijn benen begaven het al snel, en Draco zakte neer op de modderige grond. Een meter achter hem stond een boom, maar hij was te uitgeput om erheen te kruipen. Wat voorover gebogen, hielt hij weer een hand tegen zijn keel. Met de minuut was het alleen maar erger geworden en de geuren, hier ver vandaan, werden ook scherper. Draco snapte niet wat hier nou precies aan de hand was. Hij probeerde te bedenken wat er gebeurt was. Eerst voetballen met vrienden. Ja, dat klopte. Daarna gingen Menno en Daniël naar huis, om een één of andere reden. Nog geen vijf minuten daarna ging Jack. Draco zuchtte versuft, hij moest verder en hier niet blijven hangen. Moeizaam stond hij op. Hij moest terug. Terug naar huis en alles uitleggen. Ho, wacht. Zouden zijn ouders hem dan niet gaan uitlachen? Hij aarzelde. Zijn ouders waren niet bepaalt dat soort mensen dat alles zomaar geloofden. Licht schudde hij zijn hoofd. Naar huis gaan kon dus niet. Er zou geheid gelachen worden. Iets waar hij een vreselijke hekel aan had. Draco begon maar met lopen, vlak langs de bomen om ertegen te steunen. Hij liep gewoon ergens heen. Hij zou wel zien waar hij strandde en wat er dan zou gaan gebeuren. Hopelijk had hij voor het donker een plek gevonden, waar hij de komende nacht zou doorbrengen.
Het duurde niet lang, of hij hoorde alweer voetstappen. Wie zou dat nou zijn? Wie was er zo gek om af te wijken van een bospad? Tot Draco' verbazing, rook deze persoon niet héél lekker. De geur en voetstappen kwamen dichterbij. Diegene kwam dus naar hem toe. Hij hielt stil en wachtte af. Ondertussen sloeg hij een arm om een jong boompje, die twee keer zo groot was als hem.
Al snel zag Draco de bron van de geur, een meisje, erg bleek en mooie blonde haren. Ze was een jaar of zeventien, misschien ouder. ,,Ben je verdwaalt?" Vroeg ze, met een lief stemmetje.