Een Handje vol Stenen

[Xatham]

Om te leren om extra veel emotie in mijn verhalen over te brengen heb ik Classy Cat gevraagd om een ultieme opdracht voor me te verzinnen om uit te werken. Ze heeft nog een paar extra opdrachten gegeven dus dit is de eerste one-shot in een reeks van one-shots die ik de komende tijd op het forum zal plaatsten. Genoeg gekletst... Hier is het resultaat:

Een Handje vol Stenen

Met mijn rechterhand schoof ik de grotere stenen van het kiezelpad opzij, zoekend naar de kleinste steentjes die ik vervolgens in mijn linker handpalm opborg. De traditie was eeuwenoud maar hield nog altijd stand. Vandaag was het mijn beurt. Toen de ochtendzon zo fel door de spleet tussen de gordijnen naar binnen scheen, wist ik dat vandaag de dag was. Al het geluk van de hele wereld leek zich verzameld te hebben voor mijn huis om met mij deze dag te mogen doormaken.
En dan de manier waarop ik de traditie ging uitvoeren. Alles was tot op de kleinste details uitgedacht, vooral het hoogtepunt natuurlijk.
Op het moment dat ik een handje vol steentjes had, krabbelde ik overeind. Ik staarde nog even naar het zwarte doosje dat links naast me lag. Omdat het niet vies mocht worden had ik mijn jas opgeofferd en op de grond gelegd als een soort kussentje voor het doosje.
Geen moment van twijfel meer. Alles was gereed en het was nu of nooit. Voor ik er erg in had, had ik een van de steentjes in mijn rechterhand genomen en met een triomfantelijke zwaai tegen het glas van de hoge verandadeuren gegooid.
Er kwam geen reactie, dus ik probeerde het nog een keer, maar weer kwam er geen antwoord.
Een derde steentje moest het doen. Driemaal is scheepsrecht. Ik zocht een van de grootste steentjes uit mijn handpalm uit en gooide die tegen het glas.
Eindelijk kwam er beweging achter de deur. Een schaduw liep naar de deur en even later werden de gordijnen open geschoven en werd het lieve gezichtje van mijn mooie godin zichtbaar.
Verrast om mij zo te zien, opende ze de deuren en in haar witte nachtjapon kwam ze naar buiten. Haar lange goudblonde haar golfde zachtjes mee met de wind.
“Thomas, gekkie!” riep ze, terwijl ze een beetje verlegen bij de deuropening bleef staan. “Wat doe jij nou hier?”
“Ik heb een verrassing voor je” zei ik en ik probeerde mijn gezichtsuitdrukking zo neutraal mogelijk te houden.
“Een verrassing?” vroeg Linda nieuwsgierig. Er verscheen een speelse glimlach op haar gezicht.
“Ja” bevestigde ik, ik gaf haar een knipoog en bukte me om het doosje op te rapen. In een ooghoek zag ik hoe Linda zo onopvallend mogelijk over het hekje van de veranda toekeek. Ik haalde de deksel van het doosje en verborg het achter mijn rug.
“Linda,” zei ik zonder aarzeling, terwijl ik op de grond neerhurkte. Ik hief mijn hand omhoog en liet de ring in het doosje zien. “Wil je met me trouwen?”
Linda’s ogen en mond sperden open, haar blik was gericht op de ring in het doosje.
“Thomas” stamelde ze, een traan gleed over haar wangen. “Ik weet niet wat ik moet zeggen.”
Geduldig wachtte ik af. Het was immers aan haar om ‘ja’ of ‘nee’ te zeggen.
“Wacht even” was het eerste dat ze weer zei. “Ik kom naar je toe.” Ze draaide zich om, maar bij de deur bleef ze nog even staan en keek ze nog even naar mij. Een scheve glimlach bedekte haar gezicht. “Wel blijven wachten hè?” zei ze giechelend. Ik knikte en zag hoe ze weer verdween in haar slaapkamer.
Nog geen tel later, vloog de voordeur van het landhuis open en Linda stormde, nog altijd in haar nachtjapon naar buiten. Op blote voeten rende ze over het gras naar mij. Haar blik was anders dan dat ik ooit van haar gezien had. Nog trotser, nog liever. Het was alsof ze haar hele leven had zitten wachten op dit moment en het nu eindelijk aangebroken was.
Vol enthousiasme, sprong ze in mijn armen en omhelsde ze me. Ze drukte haar zachte lippen op de mijne en een lange kus volgde. Toen haar lippen de mijne weer los lieten, pakte ze me vast bij mijn schouders en ze keek me gelukkig aan.
“Natuurlijk wil ik met je trouwen” zei ze en ze pakte mijn hand waar het doosje nog altijd inzat, vast. Met duim en wijsvinger pakte ze de ring eruit en ze schoof hem om haar ringvinger.
“Hij is zo mooi” zei ze terwijl ze de ring nog even bewonderde en daarna omhelsde ze me weer. Tranen van vreugde gleden over haar wangen. Ik voelde me gelukkiger dan ooit te voren. Het meisje van mijn dromen had ‘ja’ gezegd. Er was niets meer dat dit moment nog kon breken.

[Saskjezwaard]

Ik kon me toch niet concentreren op mijn verhaal, dus hier is een reactie op de jouwe
Deze vind ik trouwens beter qua emotie, maar hier kun je ook meer emotie in verwerken, dus dat is eigenlijk ook logisch. Je andere was meer wat killer en bitchyer
Maar wat ik wel mis, zijn de emoties van Thomas. Linda is heel mooi uitgewerkt, goed gedaan, maar het lijkt alsof Thomas er zit, verder niks doet, niks voelt en pas op het einde wat blij is. Hij komt op mij een beetje passief over. Misschien dat je daar nog wat aan kunt verbeteren?
VErder mooi verhaal :

[Classy Cat]

Tja, mijn mening hierover weet je al, maar ik voel me toch nog even verplicht om een reactie te plaatsen...
Ik vind dat je al heel wat vooruitgang hebt geboekt met het beschrijven van emoties.
En ja, je hebt Linda inderdaad wel wat beter neergezet dan Thomas. Ook dat wist je al. ;p

Pssssst,
post gauw die ene one-shot met Nienke.