De doodgraver

[VoxPopuli]

De doodgraver

Wanneer de maan, met zijn licht de toppen van de bomen aanraakte, schoot de kraai naar de top van het smeedijzeren hek. De kraai wachtte en overzag wat er gebeurde. De begraafplaats was stil, een baken van eenzaamheid en dood die door de mens weinig werd bezocht. De mensen kwamen hier om de doden te begraven en vergaten hen onmiddellijk, de kraai wist dat, dat zag hij. Het maanlicht scheen langs het hek de tuinen in, die vervallen waren maar desondanks nog in redelijke staat verkeerde, en een schep was zichtbaar die in de grond stak. De kraai maakte een schel geluid en vloog naar een klein vervallen prieel in de hoek van de begraafplaats, hij had een man gezien die vanuit de verte opdoemde. De man, gehuld in een zwart gewaad, schrok en keek verschrikt naar achter waar hij vermeende het geluid te horen. Niets. Beangstigend liep hij verder en hoopte dat er op dit uur niemand hier zou komen maar wist eigenlijk dat deze plek verlaten was, dacht hij tenminste.

De man kwam vaker het terrein op en kende deze plek maar al te goed. Hij voelde zich altijd ongemakkelijk wanneer hij langs de smeedijzeren poort liep langs de gevallen gorgolen die tot een gebouw behoorde ooit in een verleden. Maar wanneer hij de kraai zag op het vervallen prieel werd hij pas echt zenuwachtig en keek snel een andere richting uit. In de ogen van de kraai zag hij zijn grootste angsten. De man had het gevoel alsof de kraai de man bespiedde tijdens zijn werk. Te laat! Dacht hij nadat de kraai het helse geluid weer maakte en zich verbazingwekkend snel verplaatste naar een grafsteen een steenworp afstand van de plek waar hij stond.

De man deinsde achteruit. Hij bedacht zich in dit ogenblik dat de kraai steeds harder kraste wanneer hij op de begraafplaats bevond en dit jaagde hem grote angst aan. De man liep voorzichtig naar de schep die hij zag staan, hij had hem immers zelf geplaatst toen hij hier enkele maanden geleden was, met het oog nog op de kraai die zijn veren schoonmaakte. Nu zag de man zich op een akelige positie staan. Voor hem stonden de graven waar hij wilde zijn maar tussen de graven en de man was de kraai, een venijnig beest dat hem nooit iets had gedaan maar niet betrouwbaar oogde.

De kraai die bezig was met zijn veren had met zijn linkeroog de man in de gaten die hij zag met een groot voorwerp waarvan hij wist dat deze man dezelfde man was die hier vaker kwam. Een grote spanning voelde hij tussen hem en de man. De man waagde het er op, met een sprint maakte hij het langs de kraai. Hij zag een graf die hij beoogde en zette de schop in de losse aarde. De kraai kraste en de man voelde een spanning op zijn rug. Hij groef het gat dat steeds groter werd en dieper tot hij de houtenkist raakte met een harde klap, die de kraai tot beweging liet zetten. De kraai vloog naar een grafsteen dichterbij de man. De man draaide zich om naar de kraai en slikte even hij siste naar de kraai maar die bewoog niet.

De man opende de kist. Maar de kraai kwam nog dichterbij en de man doorzocht de kist naar waardevolle spullen. Alweer kraste de kraai maar ditmaal deed het de man niets want hij staarde naar een ring die hij in de aarde zag liggen. De man glimlachte even en boog voorover maar hij was nog te ver. De man reikte verder en verder tot dat hij in het graf viel, en probeerde zich nog aan de aarde vast te houden. Het geluid dat de kraai maakte was het laatste wat de man hoorde voor dat de aarde hem had bedolven.