I will do this for you, Soph.

[xangeliqueeee]

Hallo allemaal.

Ik ben hier nieuw, maar wist niet waar ik me voor kon stellen, dus bij deze; Ik ben Angelique, 19 jaar en ben dol op schrijven en lezen.
Het verhaal waar ik aan begonnen ben, staat ook op een ander forum, maar daar krijg ik niet de reacties waar ik op gehoopt had. Ik wil graag tips, kritiek en puntjes die ik zou kunnen verbeteren.

Ik probeer dagelijks te schrijven, maar het kan soms iets langer duren wegens omstandigheden.


Hopelijk veel leesplezier en laat even weten wat je ervan vindt!



~

Chloë en Sophie zijn twee meisjes van beide negentien jaar oud. Ze hebben allebei het perfecte leventje, een geweldig uiterlijk, leuke vrienden en een liefdevolle familie.
Sinds ze in groep drie bij elkaar in de klas kwamen, zijn ze onafscheidelijk. Ze doen dezelfde opleiding, hebben dezelfde vrienden en werken bij hetzelfde modellenbureau.
Het lijkt er niet op dat deze twee ooit nog uit elkaar gehaald kunnen worden, door wat dan ook. Ze zijn ervan overtuigd dat ze geboren zijn om samen -als goede vriendinnen- de rest van hun leven door te brengen.
Maar wat zal er gebeuren als hun levens behoorlijk overhoop worden gehaald door een paar.. jongens? Zijn ze echt sterk genoeg om voor altijd samen te blijven en elkaars fouten te kunnen vergeven en vergeten?


Chloë



Sophie

[xangeliqueeee]

Ik word wakker door verschillende stemmen in mijn hoofd. Langzaam open ik mijn ogen en staar naar het witte plafond en.. allemaal slangetjes die boven mijn hoofd bungelen.
Mijn ogen knijp ik dicht, om er vervolgens even in te wrijven en ze weer te openen. Helaas, geen slechte nachtmerrie. “Ze komt bij, ze komt bij!” hoor ik een hoge vrouwenstem roepen. Na vele pogingen lukt het me eindelijk om een klein beetje omhoog te komen en de kamer rond te kijken. De vrouw is al weg, maar het zal vast niet lang duren voor ze terugkomt.
Voorzichtig laat ik me weer in het kussen zakken, om de verschrikkelijke hoofdpijn zoveel mogelijk te onderdrukken.
Er rennen verschillende mannen de kamer in en uit en zijn allemaal gehuld in lange witte jassen. Een angstig gevoel bekruipt me, wat doe ik hier en vooral waarom lig ik in een ziekenhuisbed?
Een tijdje later wordt er naast me een gordijn open geschoven. Ik kantel mijn hoofd een beetje, omdat ik toch behoorlijk nieuwsgierig ben geworden wat hier allemaal aan de hand is. De arts die voor hem staat bekijkt hem nog even en loopt de kamer uit. In het bed, naast die van mij, zie ik een jonge man liggen van ongeveer 23 jaar. Het oranje hesje wat over de stoel naast zijn bed hangt, valt behoorlijk op in de volledig witte kamer.
“Wat doe ik hier?” mompel ik bijna onverstaanbaar. Niet dat ik een antwoord van hem verwacht, want hij weet het waarschijnlijk ook niet. Nog voordat ik hem ook maar echt goed in mij op kan nemen, komen er twee vrouwelijke artsen binnen en word ik zonder pardon de kamer uitgereden.
De man schreeuwt nog iets wat lijkt op; “Dat verschrikkelijke monster van jou!”


“Kun je mij vertellen hoe je heet?” Er hangt een man boven mijn hoofd die met een lichtje in mijn ogen schijnt. Ik aarzel even en kijk hem bedenkelijk aan, wat een griezel. Zijn groene ogen puilen zo uit dat het lijkt of ze elk moment uit hun kassen kunnen rollen en zijn jampotglazen maken het er ook niet beter op. Ook lijkt het of deze man al jaren geen shampoo heeft gezien, laat staan op zijn hoofd gesmeerd. Zijn grijze haren zitten aan elkaar geplakt, alsof zijn dochter vergeten is haar hamster van zijn hoofd te halen.
“Ik ben Chloë Smith, waarom?” De man schudt even zijn hoofd, pakt een kladblok en begint druk te schrijven. “Niet? Jawel, ik ben Chloë Smith. Als u me niet gelooft moet u het voortaan niet meer vragen.” Mafkees, hij denkt dat ik niet eens mijn eigen naam weet, ik ben niet op mijn hoofd gevallen of zoiets.
“Zo bedoelde ik het niet Chloë, ik ben trouwens dokter de Wit.” Goh, wat toepasselijk. Al zijn al deze mensen gehuld in wit, dus hoe moet ik nou onthouden wie wie is? Nou ja, vast niet nodig, ik zou hier zo weer buiten staan.
“En Chloë, kun je mij vertellen op welke dag je geboren bent?” Nou werd ie mooi, zo meteen wil hij ook nog mijn pincode weten. “Op vrijdag.” Opnieuw schudt de man zijn hoofd. “Jawel!” zeg ik kwaad. “Ik ben geboren op vrijdag!” Het begint er steeds meer op te lijken dat hij me voor gek verklaart, terwijl het toch echt waar is. Ik kan het me herinneren alsof ik er zelf bij was. Oké, flauw. Zo bedoel ik het niet, het is me alleen vaak genoeg vertelt.
“Ik bedoelde welke datum Chloë.” Nu is het mijn beurt om mijn hoofd te schudden. “Dat heeft u niet gezegd, maar op twintig maart negentientweeënnegentig.” De dokter knikt even en noteert mijn antwoord. “En welke dag is het vandaag?” Oei, daar heeft hij me. Ik denk diep na en kom tot de conclusie dat het maandag is en als dat het niet is, dan is dat het toch. “Maandag,” probeer ik. De dokter schudt opnieuw zijn hoofd. “Ik denk dat je nog maar even hier moet blijven.”
Zo gezegd, zo gedaan. Ik word weer meegenomen door de zusters naar de kamer waar ik eerst lag. De man zit nu aangekleed op zijn dekbed. “Ik krijg jou nog wel en dat monster van je ook!”

[JodieJJ]

Nu maak je me toch wel nieuwsgierig waar dit verhaal heen gaat. Het kan alle kanten op.
Ik vind je samenvatting wat minder aantrekkelijk aan het begin, omdat het voor mij daardoor over kwam als een nogal standaard verhaal, maar je begin laat het meteen heel anders lijken en maakt me wel veel nieuwsgieriger.
Daarbij schrijf je netjes en heb ik zo geen foutjes kunnen vinden, ga vooral zo door.
Oh alleen dat je in het begin als Chloe de kamer rond kijkt, je wel mag omschrijven wat ze ziet Dan krijgen de lezers een duidelijker beeld van de omgeving .

[xangeliqueeee]

Dankjewel voor je tip, ik zal er zeker iets mee doen!

Nog een stukje;


“Blijf met je poten van Monster af!” bijt ik de man toe. Al begin ik mezelf nu toe wel af te vragen hoe hij mijn hond kent en vooral hoe hij weet dat hij Monster heet. Ik heb nu pas de kans om de man goed te bekijken. Zijn bruine krullen zitten warrig, alsof hij net uit bed komt en zijn bruine ogen schitteren door het licht van de tl-buizen. Zijn spijkerbroek is gescheurd en hij draagt een oud zwart T-shirt, die al helemaal vaal is geworden door het wassen. Sommige mensen wisten ook niets van mode.
Hij kijkt me even aan met een gemene grijns op zijn gezicht, het gevoel dat dit niet veel goeds voorspelt wordt steeds duidelijker. “Dus.. dat beest het echt Monster? Wat toepasselijk!” Hij pakt het oranje hesje die over de stoel hing en trekt hem aan. Vlug neemt hij plaats in de rolstoel die een verpleegster zojuist naast zijn bed heeft gezet.
Langzaam rijdt hij naar de deur, waar hij me nog een gemene blik toewerpt en de woorden; “Pas maar goed op je Monster, als ik hem nog eens tegenkom maak ik gehakt van hem!” Voordat ik echt besef wat hij me zojuist vertelde, is hij al verdwenen. Allerlei vragen spoken rond in mijn pijnlijke hoofd. Wie is deze man en wat moet hij van Monster? Is deze man net gedumpt door zijn vriendin, of misschien wel zijn vriend en reageert hij dit af op andere onschuldige mensen?
Met tranen in mijn ogen draai ik me met mijn rug naar de deur. Mijn hoofd laat ik rusten op het kussen terwijl ik langzaam mijn ogen sluit. Hopelijk komt er snel iemand mijn kamer in die me kan vertellen dat het allemaal gelogen is of dat ik gewoon beland ben in een verschrikkelijke nachtmerrie. Al lijkt het er niet op dat dit gaat gebeuren, de man was levensecht en vooral angstaanjagend.

[-Maaike-]

Heey!

Spannend begin zeg! Ik ben heel nieuwsgierig wat er met Chloë is gebeurd en wie die rare jongen is!

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

[xangeliqueeee]

Voorzichtig open ik mijn ogen als ik een hand op mijn schouder voel. Ik heb alleen niemand horen binnenkomen, ben ik dan toch in slaap gevallen nadat de man verdwenen was?
“Sophie, wat doe jij nou hier?!” Direct schiet ik overeind en kijk haar verbaasd aan. “Hoe weet jij nou dat ik hier ben?” Niet veel later begint de stekende pijn weer en laat ik me teleurgesteld onderuit zakken, ik hoopte zo dat het over zou zijn toen ik net wakker werd en even niets voelde.
“Je was bij mij voor de deur, met Monster,” begint ze. “Maar ze zijn bij ons met de tuin bezig en ik geloof dat er iemand iets riep naar je, waarna Monster aanviel.” Ze kijkt me even vragend aan en schudt dan haar hoofd. “Ik dacht dat Monster hem zou opvreten!”
“Wat bedoel je?” vraag ik terwijl ik me probeer iets te herinneren. “Monster viel iemand aan?” Plotseling begint het te dagen. “Was het iemand van ongeveer drieëntwintig jaar, met zo’n oranje hesje en een versleten spijkerbroek?” Ze bijt even op haar lip en ik zie de angst in haar ogen, daarna knikt ze voorzichtig. “Chloë, ik was bang dat je dood ging toen je tegen die lantaarnpaal lag!”
Onverschillig haal ik mijn schouders op. “Ik weet echt niet meer wat er gebeurd is,” zucht ik terwijl ik mijn ogen ten hemel sla. “Kun je me alles vertellen?”
Ik hoor haar even diep ademhalen en vervolgens opstaan. “Volgens mij kan mijn moeder dat beter doen, zij heeft het zien gebeuren.. Ik kwam zelf pas later thuis, want je belde mij om te skaten, maar ik was dus bij Colin.” Ah, Colin. Haar vriendje. Gelukkig weet ik dat nog wel, zo gek ben ik dus helemaal niet.
Langzaam klauter ik uit bed en trek mijn kleding aan, wat naast mijn bed op een stoel lag. Daar staan wel mijn skates naast. Misschien had ze toch gelijk en was ik inderdaad gaan skaten en had Monster die meneer aangevallen, die gehakt van hem zou maken als hij hem nog eens zou zien. Ik pak Sophie bij haar arm en slof met een slakkengang het kamertje uit, waar ik al snel word tegengehouden door een van de verpleegsters.

[-Maaike-]

Heey

Een heel verhelderend stukje over wat Monster heeft gedaan bij de kwade meneer ^_^
Ben benieuwd naar de hele gebeurtenis! Schrijf snel verder.

Groetjes Maaike