Het leven van een kakkerlak

[Laeta]

Verhaal geschreven voor een verhalenwedstrijd van mijn studentenvereniging, thema apocalyps. Het idee dat sommige delen nog niet helemaal lopen, dus tips zijn welkom
____________________________________________________________________
“Priutus, Priutus!”
De hele zaal gonsde van de opwinding. Marus klom over twee innig verstrengelde soortgenoten heen tot hij een mooi plekje voor zichzelf had veroverd met uitzicht op het podium. Het podium waar elk moment Priutus, de heilige verlosser, zijn volgers zou toespreken. De spanning hing als een onweerswolk boven de menigte van kakkerlakken en Marus bewoog zijn voelsprieten heen en weer om niets te missen van dit moment.

Het was een dag geweest als alle andere dagen. Hij had zijn voeten gewassen door een rondje te lopen in de Kamer Met De Waterval en wat restjes eten gevonden in een hoekje van de Kamer Met Bergen Voedsel. Daarna had hij de rest van de middag besteed aan het zoeken naar het Ware Pad, wat zoals alle kakkerlakken wisten alleen gevonden kon worden door gedachteloos heen en weer te kruipen. Ja, het was een dag geweest zoals alle anderen, tot De Grote Knal. En na de grote knal kwam Het Grote Vallen. Één voor één, gillend en schreeuwend, stuiptrekkend en duidelijk niet erg gelukkig. Het was alsof de hemel zelf een spuitbus tegen de mensheid had leeg gespoten.

Daarna was het een soort rouwproces geweest, alleen dan vrolijk.
Stap 1: ontkenning. Radeloos hadden ze rondgerend, alsof elk moment een mens manikaal grijnzend boven hun kon staan met een 20 liter fles verdelgingsmiddel.
Stap 2: Het voelen en aanvaarden van de blijschap. Toen na 2 uur het grootste gedeelte van de mensen met grote pussende zweren op de grond lag en niet meer opstond durfden ze eindelijk een beetje hoop te koesteren.
Stap 3: de verandering aanpassen in je leven. Niet meer in rondjes lopen om de hele kamer te kunnen inspecteren, niet opschrikken bij elk geluid en bovenal het hele huis doorlopen in plaats van je te verstoppen in de Kamer Met De Waterval.

Stap 4 was het emotioneel een plek geven van de vreugde. En hoe kon dit beter gedaan worden dan door gedachteloos rond te lopen door het hele huis? Marus was van de badkamer via de slaapkamer naar het gangetje gelopen, tot hij plots recht tegen de kin aankeek van een mens. En Priutus was bezig om van het hoofd naar beneden te glijden. En kakkerlakken gleden niet van hoofden van mensen af, contact met mensen was ten strengste verboden ter bescherming van het kakkerlakkenras, of de mensen in kwestie nu dood waren of niet.

“Priutus, de regels, de regels!” verzuchtte Marus. Geen vrijwillig contact met mensen, op straffe van afzondering. Het roddelcircuit van de kakkerlak was onovertroffen, dus het vonnis werd meestal effectief verspreid.
“Maar ik, ik.. Ik rook eten en het lag er zo doods bij, dus”
“Nee, geen excuses mogelijk, zelfs niet op een dag als deze.” Marus had zich al half omgedraaid tot Priutus de woorden had uitgesproken die daarna met legendarische roddelsnelheid verspreid waren.
“Maar wat, maar wat als ik de mensen heb omgebracht!”
Marus draaide zich met een ruk om. Dat was onmogelijk, de mensen waren altijd onsterfelijk geweest en hoe zou één kakkerlak dit kunnen veranderen? Maar toch waren de woorden uitgesproken, en hoe kon een gedachte die niet waar was zomaar in iemands hoofd komen?
“Maar hoe? Hoe kun je alle mensen zomaar hebben laten omvallen?” vroeg Marus verdwaasd
“Euhm, dat weet ik niet echt..”
“Dus je hebt ons verlost van de mensen, maar je weet niet hoe? Hoe weet je dan zeker dat jij het hebt gedaan?” Marus vond het verhaal vreemder en vreemder worden.
“Nee, ik bedoelde eigenlijk dat ik de kennis niet zomaar kan vertellen, dat is te gevaarlijk! Ik was op zoek naar het Ware Pad en plotseling was ik er, en toen heb ik de kennis gekregen om dit te doen. Maar die kennis is alleen voorbeschikt voor de uitverkorenen!”
Dat klonk Marus logisch in de oren. Het was vast niet slim dat alle kakkerlakken zoveel macht zouden hebben. En vanaf dat moment was het allemaal in een stroomversnelling gegaan, het woord werd verspreid, en de kakkerlakken werden verzameld. Tot het moment dat Marus hier stond, tussen honderden andere kakkerlakken die verzameld waren, wachtend op de woorden van hun verlosser.

“Beste soortgenoten, ik kan jullie met vreugde in mijn hart mededelen dat de laatste der mensen is neergestort!” De euforische schreeuw die daarop volgde was oorverdovend. Om zich heen zag Marus alle emoties die hij zelf voelde weerspiegeld. Opluchting, vreugde, ontroering en dit alles vermengd met verbazing dat de tijd van vrede eindelijk was aangekomen.
“En hiermee is de heerschappij van de mens, de massavernietigers, de demonen van de spuitbussen en bliksem meppers ten einde. Laat de era van de kakkerlak beginnen!” Instemmend gemompel was uit alle hoeken te horen. Bijna iedereen had wel een broer of zus verloren en de massamoorden waarin hele koloniën in luttele secondes werden uitgeroeid speelde een hoofdrol in menige nachtmerrie. “Ik heb jullie verlost doordat het Ware Pad mij heeft uitkozen en zijn heilige krachten over mij heeft uitgestraald. Zoek dus niet langer naar het ware Pad, maar aanbid mij! Dit is de enige weg naar verlossing!”
Een uitzinnig gejuich steeg op, je kreeg immers niet elke dag een verlosser in je schoot geworpen met bovenkakkerlakse krachten. “De weg die jullie moeten nemen tot verlossing, begint met het bouwen van een tempel waarin ik kan rusten van mijn dagelijkse verbintenis met het Ware Pad!”

De dagen daarop werden besteed aan het bouwen van de tempel, het zoeken naar voedsel als offergave, het zingen van aanbiddingsliederen en sommige vrouwelijke kakkerlakken werden zelfs uitverkoren om persoonlijk en één-op-één de wijze woorden van Priutus aan te horen. Het was duidelijk zwaarder en minder leuk dan het gedachteloos rondlopen, dus dat betekende vast dat dit uiteindelijk beter voor je was. Marus was net een stuk brood aan het verslepen, toen hij plotseling een geluid hoorde. Een menselijk geluid. Marus draaide zich naar het geluid toe. Het was een mens, maar niet zomaar een mens, maar een in een dik plastic pak gestoken mens met een grote kap om zijn hoofd.

Marus rende naar de tempel, net als alle andere kakkerlakken die in de buurt waren geweest. In de badkamer aangekomen barstte het lawaai los. “Priutus, er is er nog één over!”, “Red ons!”, “Gebruik je krachten, Priutus, versla dit monster!”, “Zet hem op Priutus, het is er maar één!”.
Priutus kwam de tempel uitgelopen, een kroon van ijzerdraad statig op zijn rug. “Waarom al deze commotie, ik heb mijn rust nodig, oneerbaar volk!” De hoge priester kroop naar hem toe. “Weledelgestelde Verlosser, O heilige der heiligen, verlos ons van dit laatste kwaad. Er is nog één mens over, vernietig hem!”
De verzamelde groep kakkerlakken nam de laatste twee woorden van de hoge priester over. “Vernietig hem, vernietig hem, vernietig hem”, de woorden zoemden door de zaal, als een eindeloos gebed. “Vernietig hem, vernietig hem, vernietig hem!” De kakkerlakken beklommen de tempel en Priutus werd luid protesterend richting de deur geduwd.
“Stop!” gilde Priutus plotseling, “Ik kan het niet!” De groep met kakkerlakken viel stil. De hoge priester nam het woord voor de rest. “Hoezo je kan het niet? Doe gewoon wat je hiervoor deed, het is het maar één, zo moeilijk kan het niet zijn. Verlos ons nog één keer!” De kakkerlakken begon weer met duwen.
“Oké, oké, ik geef het toe! Ik ben geen verlosser, ik heb de mensen niet gedood. Ik was net zo verbaasd als jullie, en ik was alleen op de dode mens geklommen omdat ik eten rook. Ik had honger..” Priutus keek hysterisch de menigte in. “Kom op, jullie hadden vast hetzelfde gedaan toch? Kijk niet zo boos, was het niet leuk zolang het duurde, we hebben toch een mooi paleis gebouwd? Als jullie dit gewoon laten varen, dan laat ik jullie allemaal een kijkje nemen! Deal?”

De menigte liep dreigend op Priutus af. De eerste scheurde één van zijn voorpoten af, de tweede wierp zich op zijn voelsprieten. Binnen een minuut leek het alsof er nooit een Priutus bestaan had en de kakkerlakken zwermden uiteen. Marus wandelde doelloos door het huis. Hij had nog steeds geen idee waarom zoveel mensen waren gevallen, het maakte hem ook eigenlijk niet heel veel meer uit. Als je er toch niet achter kon komen, waarom zou je je er dan druk om maken. Dus Marus liep van de Kamer met de Waterval, via de hal naar de Kamer met Bergen Voedsel en dacht aan niets. En knabbelend op een stukje brood dat hij daar gevonden had besloot hij dat hij daar eigenlijk best tevreden mee was.

[P_Westdijk]

De titel maakt duidelijk waar het over gaat. Het is een amuserend verhaal met een aparte volgorde waarin het geschreven is, maar dat is wel verfrissend.

...of de mensen in kwestie nu dood waren of niet.

Verderop verklaar je dat volgens de kakkerlakken mensen onsterfelijk waren. Onsterfelijken die dood gaan? Het klinkt tegenstrijdig.

Het is eigenlijk de enige opmerking die ik heb. Je hebt er een goede snelheid in zitten. Sommige dingen kon ik met een brede lach op mijn gezicht zo voor me zien. Je vermenselijkt de kakkerlak, maar zonder het wezen op zich te veranderen. Het zijn geen kleine mensen geworden, voor het geval het onduidelijk is wat ik bedoel. De kakkerlak heeft een nog steeds voor ons mens zijnde afwijkende visie op het leven omdat ze met hele andere gevaren worden geconfronteerd dan wij.

Veel plezier op deze site en stuur nog maar meer in.