Goodbye.

[iCharlie]

~

Het was weer zover. Het einde van de zomer naderde. Bepaalt geen leuke tijd, maar niet alleen voor de mensen die op vakantie waren en het zonnige weer wouden meenemen, maar ook voor de mensen die afscheid van elkaar namen.
Het was erg druk op het vliegveld: iedereen stond voor te dringen, je zag veel mensen ongeduldig heen en weer kijken en veel mensen bleken nu al stress te hebben met het idee in hun hoofd dat ze weer naar Nederland gingen, het regenland.
Zo ook stonden Marianne en Peter ongeduldig te wachten op hun dochter, die uitgebreid afscheid nam van haar vakantieliefde.
Madelon ging elk jaar op vakantie naar het buitenland en elk jaar stond ze bij het vliegveld afscheid te nemen van haar vakantieliefde. Ze wisselden dan wel wat nummers uit, maar meestal leek het verder nergens op. Madelon had het dit jaar anders opgevat: dit was echte liefde.
Als Madelon naar huis ging en afscheid nam, gaf ze die jongen dan altijd een vluchtige kus en zwaaide hem uit. Daarna was het over.
'Madelon!' Riep Marianne nu heel ongeduldig.Ze hadden natuurlijk heel erg begrip voor hun dochter maar nu ging het wel een beetje te ver.
'Beloof je me dat je aan me denkt?' Vroeg Madelon en ze keek in zijn mooie bruine ogen. Hij knikte en drukte nog een zachte afscheidskus op haar lippen. Zijn armen om haar middel. Madelon wou niet dat hij zijn armen van haar middel weghaalde, zijn handen waren zo warm.
Hij haalde langzaam zijn armen van haar middel en glimlachte naar haar. 'Hoe kun je nou glimlachen?' Riep ze snikkend. 'Ik zie je misschien nóóit meer!' Hij ging met zijn vinger langs haar wang en haalde een paar tranen weg. 'Je weet wat we elkaar hebben belooft,' fluisterde hij in haar oor. 'Als jij achttien bent, kom je naar me toe.'
Madelon was zeventien. Ze kon en mocht nog niet alleen reizen. Ze zal zeker volgend jaar naar Geronimo gaan.
Madelon drukte nog één laatste kus op zijn mond en verliet toen zijn warme handen. Nu zag Madelon ook een kleine traan over zijn wangen glijden, die hij vluchtig wegveegte. Ze keek hem nog een keer aan en draaide zich toen om. En ineens was hij verdwenen...