Hallo iedereen.
Hierbij ga ik mijn hoofdstukken in chronologische volgorde plaatsen in dit topic.
Ik heb slechts 1 hele pagina erop gezet en geef mensen de tijd om het te lezen.
Groetjes Rob
Het Judascomplot (nieuw)
INLEIDING VOOR HET EERSTE DEEL VAN HET JUDASCOMPLOT: ONVOORZIENE DREIGING
In het uiterste Zuiden van het Rijk Astonishia
Vrijdagnacht, 18 augustus
‘We hadden onze plicht per direct moeten verzaken!’ zei Nevelhoofd van de Nachtwacht, de 16-jarige Rolando Renatus op een toon die deed vermoeden dat hij iets wist wat zijn twee compagnons niet wisten.
Rolando Renatus was een bleke, gespierde jongeman. Hoewel hij mager was, kwam hem dit goed uit. Zo zagen zijn tegenstanders zijn spieren nog veel beter en dat had ze in eerdere ontmoetingen met Rolando afgeschrikt; waarschijnlijk was dat de reden geweest waarom hij nu, tijdens zijn tweede leven, nog niet opnieuw het loodje had gelegd.
Hij had ijsblauwe, kraakheldere waakzame ogen, een smalle haakneus en een smalle mond met parelwitte tanden die kaarsrecht stonden. Alles aan hem leek perfect, want zelfs zijn huid bevatte geen enkele puberale onzuiverheid.
‘Waarom?’ vroeg Karel Paladijn enigszins verbaasd.
Renatus reageerde niet direct, maar desondanks ontging hem ’t niet dat om de mond van Peter Paladijn, de eeneiige tweelingbroer van de metgezel die links van hem reed, een flauwe, gemene grijns speelde.
‘Omdat…’ zei Renatus nu op een toon die duidelijk maakte dat hij de reden van de grijns zeer zeker begrepen had, ‘…uw broer die hier naast me rijdt, denkt dat mijn vermoedens en bange voorgevoelens slechts gebaseerd zijn op een naïeve interpretatie van mezelf inzake de diverse versies van de volksvertelling over de Legende van de Judaskinderen!’
Zijn lage, heldere jongensstem klonk nogal geïrriteerd.
‘En u kunt daar niet tegen?’ zeiden zowel Peter, als zijn broer Karel op een toon die plagerig, ongelovig en verbaasd tegelijk klonk in koor tegen de jongen die tussen hen in reed.
‘Vreemd, hé?’ snauwde Rolando bits. ‘Ik heb nu al zo vaak gelijk gehad dat ik gewoon niet kan geloven dat jullie het niet willen inzien!’
‘In wat voor opzicht heeft u dan gelijk gehad?’ vroeg Peter Paladijn op een merkwaardige, kinderlijke toon, alsof Rolando Renatus twaalf was in plaats van zestien. En daar kwam nog eens bij dat hij beroemd was door heel ’t land, omdat alleen al zijn voornaam genoeg was om de mensen in Astonishia eraan te herinneren wat hij had meegemaakt. Maar daarnaast was er nogf één enkel ander dingetje dat hem specialer maakte dan wie ook in Astonishia, het Rijk waar hij vandaan kwam.
Rolando was namelijk al één keer eerder ‘herboren’!
Hij leidde nu al zijn tweede leven en zijn tweede jeugd was over vijf jaren alweer verleden tijd. En daarom vroegen vele zich af, waaronder ook Rolando Renatus zelf, of hij nu wel eens met zijn volwassen leven kon gaan beginnen en dat hij niet voor de derde keer op rij de dood zou vinden.
Twee keer eerder was hem dit al overkomen: de allereerste keer dat ie’ het loodje legde was hij nog maar een baby geweest. De tweede keer (hij was toen net een maand twaalf en zou voor de tweede keer naar het Middelbaar Magisch Onderwijs gaan) legde hij ineens zomaar op straat het loodje.
Al kon je van ‘opeens’ of ‘zomaar’ niet echt spreken! Want bij de tweede keer was er een schaduwachtige figuur in het spel geweest die zo donker was als de dood zelf en de duisternis die hem op die zomermiddag in augustus daarna overspoeld had.
Met dit in zijn achterhoofd was hij vandaag dan ook aan deze patrouilledienst begonnen en hij kon er niets aan doen dat (iedere keer wanneer hij patrouilledienst had) dit gevoel, deze angst in hem weer opwelde als braaksel in een slokdarm.
Ook vandaag had hij weer buikpijn van angst…
Hij had geen angst voor het doodgaan zelf, maar meer op welke manier het nu weer zou kunnen gebeuren. Om enigszins positief te blijven, bedacht hij zich dat één of beide van zijn metgezellen hem zou ombrengen als zijn humeur nu niet snel zou veranderen en net zo’n omslag zou maken als het weer de laatste twee dagen gemaakt had.
Ze reden nu weg van het dorp en de wachttorens die ‘Outposts’ genoemd werden, verdwenen uit het zicht, zodra ze de lange, brede bocht voltooid hadden die het harde zandpad gemaakt had voordat ze nu weer een langer recht stuk voor zich hadden liggen.
De bosrand was al zichtbaar in het wegebbende licht van de roodoranje avondzon, terwijl die hun schaduwen langer trok dan dat ze zelf oorspronkelijk waren, maar ook veel smaller en magerder, terwijl de stad uit het zicht verdween en het harde pad zich meer en meer voor hun ogen uitstrekte.
Het harde zandpad, dat in de herfst, of na een langdurige hevige regenval altijd in een modderpoel veranderde, verbond de stad met het donkere Wildewoud en uiteindelijk daarna pas met het veel vriendelijkere Wijze Woud waar je tenminste nog wat aan de natuur om je heen had, want daar konden de bomen tenminste praten en leefde de dingen pas écht.
In het duistere Wildewoud met zijn donkere contouren, harde, overwoekerde paadjes, modderige weggetjes, (welhaast) onbewoonbare, spookachtige gehuchtjes en zijn slechte lichtinval maakte dit woud, in tegenstelling tot het Wijze Woud, een angstaanjagende plek om te zijn. En dan te bedenken dat het woud dat ze nú naderden de plek was die ze moesten observeren, omdat dit een welbekende en gevreesde plek was voor vijanden die het Noorden van het Rijk bezet hielden. Zij kwamen hier graag, onder dekking van de duisternis die hun altijd even goed gezind leek als anders, hun eigen vijand, de bevolking van Astonishia die in het vrije Zuiden woonden, in de smiezen te houden. Maar soms gebruikte deze vijand dit woud ook voor hele andere doeleinden. En dat was nou precies dé reden waarom zij Karel, Peter Paladijn en Rolando Ronatus hiernaartoe waren gezonden. Om hun plicht te doen…hun plicht als Nachtwacht.
Terwijl het harde bleke zand met iedere twee meter die ze vorderde donkerder werd, was dat de meest duidelijke aanwijzing voor eventuele reizigers die dit pad kozen om te weten hoe ver ze nog verwijderd waren van dat gevreesde, donkere woud. Vaak waren dit ervaren lieden zoals de tweelingbroers Paladijn, met in hun midden het Nevelhoofd Rolando Renatus, het wellicht toekomstige Hoofd van de Nachtwacht.
Je zou het misschien niet zeggen, maar ondanks zijn prille leeftijd van zestien, was hij veel verstandiger dan je van een zestienjarige kon verwachten.
De broertjes Paladijn hadden daar ieder dezelfde theorie over en die deelden ze dan ook altijd met elkaar wanneer Rolando er niet bij was. Hun theorie was wel nogal vrij schokkend en als die bekend gemaakt zou worden aan iedereen die van Rolando Renatus’ geschiedenis afwist (in het bijzonder de bevolking van het Rijk Astonishia) dan zou die theorie van de gebroeders daar als mogelijk ‘controversieel’ bestempeld worden, omstreden dus.
Die theorie luidde als volgt: iedere keer wanneer Rolando opnieuw aan zijn noodlottige einde komt, dan wordt hij eerst herboren, maakt vervolgens een nieuwe jeugd mee, maar verliest daarmee niet zijn ontwikkelde vermogens die hij voor zijn overlijden had; die blijven onveranderd en worden juist beter, in plaats van minder.
In het uiterste Zuiden van het Rijk Astonishia
Vrijdagnacht, 18 augustus
‘We hadden onze plicht per direct moeten verzaken!’ zei Nevelhoofd van de Nachtwacht, de 16-jarige Rolando Renatus op een toon die deed vermoeden dat hij iets wist wat zijn twee compagnons niet wisten.
Rolando Renatus was een bleke, gespierde jongeman. Hoewel hij mager was, kwam hem dit goed uit. Zo zagen zijn tegenstanders zijn spieren nog veel beter en dat had ze in eerdere ontmoetingen met Rolando afgeschrikt; waarschijnlijk was dat de reden geweest waarom hij nu, tijdens zijn tweede leven, nog niet opnieuw het loodje had gelegd.
Hij had ijsblauwe, kraakheldere waakzame ogen, een smalle haakneus en een smalle mond met parelwitte tanden die kaarsrecht stonden. Alles aan hem leek perfect, want zelfs zijn huid bevatte geen enkele puberale onzuiverheid.
‘Waarom?’ vroeg Karel Paladijn enigszins verbaasd.
Renatus reageerde niet direct, maar desondanks ontging hem ’t niet dat om de mond van Peter Paladijn, de eeneiige tweelingbroer van de metgezel die links van hem reed, een flauwe, gemene grijns speelde.
‘Omdat…’ zei Renatus nu op een toon die duidelijk maakte dat hij de reden van de grijns zeer zeker begrepen had, ‘…uw broer die hier naast me rijdt, denkt dat mijn vermoedens en bange voorgevoelens slechts gebaseerd zijn op een naïeve interpretatie van mezelf inzake de diverse versies van de volksvertelling over de Legende van de Judaskinderen!’
Zijn lage, heldere jongensstem klonk nogal geïrriteerd.
‘En u kunt daar niet tegen?’ zeiden zowel Peter, als zijn broer Karel op een toon die plagerig, ongelovig en verbaasd tegelijk klonk in koor tegen de jongen die tussen hen in reed.
‘Vreemd, hé?’ snauwde Rolando bits. ‘Ik heb nu al zo vaak gelijk gehad dat ik gewoon niet kan geloven dat jullie het niet willen inzien!’
‘In wat voor opzicht heeft u dan gelijk gehad?’ vroeg Peter Paladijn op een merkwaardige, kinderlijke toon, alsof Rolando Renatus twaalf was in plaats van zestien. En daar kwam nog eens bij dat hij beroemd was door heel ’t land, omdat alleen al zijn voornaam genoeg was om de mensen in Astonishia eraan te herinneren wat hij had meegemaakt. Maar daarnaast was er nogf één enkel ander dingetje dat hem specialer maakte dan wie ook in Astonishia, het Rijk waar hij vandaan kwam.
Rolando was namelijk al één keer eerder ‘herboren’!
Hij leidde nu al zijn tweede leven en zijn tweede jeugd was over vijf jaren alweer verleden tijd. En daarom vroegen vele zich af, waaronder ook Rolando Renatus zelf, of hij nu wel eens met zijn volwassen leven kon gaan beginnen en dat hij niet voor de derde keer op rij de dood zou vinden.
Twee keer eerder was hem dit al overkomen: de allereerste keer dat ie’ het loodje legde was hij nog maar een baby geweest. De tweede keer (hij was toen net een maand twaalf en zou voor de tweede keer naar het Middelbaar Magisch Onderwijs gaan) legde hij ineens zomaar op straat het loodje.
Al kon je van ‘opeens’ of ‘zomaar’ niet echt spreken! Want bij de tweede keer was er een schaduwachtige figuur in het spel geweest die zo donker was als de dood zelf en de duisternis die hem op die zomermiddag in augustus daarna overspoeld had.
Met dit in zijn achterhoofd was hij vandaag dan ook aan deze patrouilledienst begonnen en hij kon er niets aan doen dat (iedere keer wanneer hij patrouilledienst had) dit gevoel, deze angst in hem weer opwelde als braaksel in een slokdarm.
Ook vandaag had hij weer buikpijn van angst…
Hij had geen angst voor het doodgaan zelf, maar meer op welke manier het nu weer zou kunnen gebeuren. Om enigszins positief te blijven, bedacht hij zich dat één of beide van zijn metgezellen hem zou ombrengen als zijn humeur nu niet snel zou veranderen en net zo’n omslag zou maken als het weer de laatste twee dagen gemaakt had.
Ze reden nu weg van het dorp en de wachttorens die ‘Outposts’ genoemd werden, verdwenen uit het zicht, zodra ze de lange, brede bocht voltooid hadden die het harde zandpad gemaakt had voordat ze nu weer een langer recht stuk voor zich hadden liggen.
De bosrand was al zichtbaar in het wegebbende licht van de roodoranje avondzon, terwijl die hun schaduwen langer trok dan dat ze zelf oorspronkelijk waren, maar ook veel smaller en magerder, terwijl de stad uit het zicht verdween en het harde pad zich meer en meer voor hun ogen uitstrekte.
Het harde zandpad, dat in de herfst, of na een langdurige hevige regenval altijd in een modderpoel veranderde, verbond de stad met het donkere Wildewoud en uiteindelijk daarna pas met het veel vriendelijkere Wijze Woud waar je tenminste nog wat aan de natuur om je heen had, want daar konden de bomen tenminste praten en leefde de dingen pas écht.
In het duistere Wildewoud met zijn donkere contouren, harde, overwoekerde paadjes, modderige weggetjes, (welhaast) onbewoonbare, spookachtige gehuchtjes en zijn slechte lichtinval maakte dit woud, in tegenstelling tot het Wijze Woud, een angstaanjagende plek om te zijn. En dan te bedenken dat het woud dat ze nú naderden de plek was die ze moesten observeren, omdat dit een welbekende en gevreesde plek was voor vijanden die het Noorden van het Rijk bezet hielden. Zij kwamen hier graag, onder dekking van de duisternis die hun altijd even goed gezind leek als anders, hun eigen vijand, de bevolking van Astonishia die in het vrije Zuiden woonden, in de smiezen te houden. Maar soms gebruikte deze vijand dit woud ook voor hele andere doeleinden. En dat was nou precies dé reden waarom zij Karel, Peter Paladijn en Rolando Ronatus hiernaartoe waren gezonden. Om hun plicht te doen…hun plicht als Nachtwacht.
Terwijl het harde bleke zand met iedere twee meter die ze vorderde donkerder werd, was dat de meest duidelijke aanwijzing voor eventuele reizigers die dit pad kozen om te weten hoe ver ze nog verwijderd waren van dat gevreesde, donkere woud. Vaak waren dit ervaren lieden zoals de tweelingbroers Paladijn, met in hun midden het Nevelhoofd Rolando Renatus, het wellicht toekomstige Hoofd van de Nachtwacht.
Je zou het misschien niet zeggen, maar ondanks zijn prille leeftijd van zestien, was hij veel verstandiger dan je van een zestienjarige kon verwachten.
De broertjes Paladijn hadden daar ieder dezelfde theorie over en die deelden ze dan ook altijd met elkaar wanneer Rolando er niet bij was. Hun theorie was wel nogal vrij schokkend en als die bekend gemaakt zou worden aan iedereen die van Rolando Renatus’ geschiedenis afwist (in het bijzonder de bevolking van het Rijk Astonishia) dan zou die theorie van de gebroeders daar als mogelijk ‘controversieel’ bestempeld worden, omstreden dus.
Die theorie luidde als volgt: iedere keer wanneer Rolando opnieuw aan zijn noodlottige einde komt, dan wordt hij eerst herboren, maakt vervolgens een nieuwe jeugd mee, maar verliest daarmee niet zijn ontwikkelde vermogens die hij voor zijn overlijden had; die blijven onveranderd en worden juist beter, in plaats van minder.
Laatst gewijzigd door Rob op 29 dec 2011 17:29, 5 keer totaal gewijzigd.
Hoi Rob!
Leuk verhaal zeg! Voor het laatste stukje is heel mysterieus, vraag me echt af wat dat wezen kwam doen..
Je hebt een heel prettige schrijfstijl, en die korte stukjes zijn een stuk beter dan de lange stukken die je eerder postte
Ga vooral zo door
Groetjes Maaike
Leuk verhaal zeg! Voor het laatste stukje is heel mysterieus, vraag me echt af wat dat wezen kwam doen..
Je hebt een heel prettige schrijfstijl, en die korte stukjes zijn een stuk beter dan de lange stukken die je eerder postte
Ga vooral zo door
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Halo Rob ik zie dat je een beetje te enthousiast bent begonnen. Je hebt veel te veel tekst en stukjes geplaatst in een zeer korte tijd, zo krijg je het probleem dat bijna niemand je verhaal gaat lezen. Ikzelf heb dat ook ondervonden toen ik hele hoofdstukken plaatste om de dag. Ik had zoveel tekst dat ik iedereen af schrok om te reageren.
Ik denk dat je beter opnieuw kan beginnen. Open een nieuw topic plaatst het allereerste stukje tekst en dan bedoel ik 1 reactie en niet meteen de hele inleiding in stukjes geknipt. Plaats pas een volgend stuk na ongeveer 1 week. Misschien kun je bij die van mij kijken dan zie je wat ik bedoel. Bij Der magicus ontwaakt de herschreven versie. Ik plaatst om de week ongeveer 1 a4tje en dat is het. Zo krijg je meer reacties en schrik je mensen minder af.
Ik hoop dat je het opvolgt en Maaike hoopt dat ook.
Groetjes, Michael
Ik denk dat je beter opnieuw kan beginnen. Open een nieuw topic plaatst het allereerste stukje tekst en dan bedoel ik 1 reactie en niet meteen de hele inleiding in stukjes geknipt. Plaats pas een volgend stuk na ongeveer 1 week. Misschien kun je bij die van mij kijken dan zie je wat ik bedoel. Bij Der magicus ontwaakt de herschreven versie. Ik plaatst om de week ongeveer 1 a4tje en dat is het. Zo krijg je meer reacties en schrik je mensen minder af.
Ik hoop dat je het opvolgt en Maaike hoopt dat ook.
Groetjes, Michael
I am the stories that I write, it is my soul and my destiny and whithout it I wouldn't know who I am.