Het leven van.. (Feed)

[tgmd]

Ik ben bezig met een boek en ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden. Het is pas de eerste pagina. Het verhaal gaat over mijn leven.


Mounir is pas 3 jaar oud als zijn ouders besluiten te verhuizen naar Iran. Gelukkig hebben ze daar nog familie wonen.
“Mam, Waarom gaat papa niet mee?” vroeg Sarah.
Moeder keek Sarah aan en zei: “Ze hebben hem daar nodig in het leger’.
Je zag aan Sara’s gezichtsuitdrukking dat ze bang was: “Zien we hem wel terug?” vroeg ze met een onzeker stem.
‘Ja natuurlijk’ antwoordt moeder
‘Hij komt ons vast wel een paar keer bezoeken hoor.’ ‘En nu geen vragen meer, oké?’ Zei ze met een verheven stem.
Moeder wist duidelijk niet of ze überhaupt papa nog terug zou zien. Je zag haar piekeren en ze zag er somber uit. In de verte kwam de taxichauffeur aanrijden.
“Daar heb je hem!” Schreeuwde Dounia.
Moeder gaf een zucht “Dat werd tijd.”
De chauffeur stapte uit en hielp ons mee met de koffers.
“Is dat alles mevrouw?” Zei de taxichauffeur.
“Ja, dat is alles” antwoorde ze terug.
Om de beurt stappen ze de auto in.
“Zijn jullie klaar voor de reis?” zei de taxichauffeur enthousiast.
Niemand antwoorde. Het leek wel alsof niemand zin had om te kletsen. Na half uur ziet hij Leila slapen. Mounir wordt ook moe en begint wat te gapen. Zijn oogleden worden zwaar en na een paar minuten valt hij in slaap. Opeens wordt hij wakker door de claxon van de auto.
‘Wakker worden!’ Zei de taxichauffeur. ‘Jullie zijn gearriveerd’.
Iedereen stapt uit. De taxichauffeur komt terug met onze koffers. Mama had daarvoor al afgesproken met oom Jabbar om ons op te komen halen. Alleen hij was er nog niet, dus moesten ze nog even wachten. Het is al ’s avonds en bizar koud.
‘Daar zal je hem hebben’ zegt Leila.
Moeder kijkt alsof de lotto heeft gewonnen.
‘Hey Jabbar!, Hoe is het?’ Zegt ze.
‘Goed.”, antwoordde hij terug.
Jabbar leek niet in stemming te zijn. Hij antwoorde nogal kortaf en hij was nogal haastig. Moeder had vaak over oom Jabbar verteld. Hij kijkt altijd boos en wilt altijd zijn zaken goed geregeld hebben. Ondanks dat die soms streng is heeft die van binnen een goed hart. Hij kwetst niemand en wilt altijd het beste voor een ander. Een echte harde werker net als papa. Mounir denkt opeens aan zijn vader.
‘Zou hij op dit moment aan mij denken?’, zei hij somber.
Je zag duidelijk aan Mounir dat hij zijn vader miste. Hij zag zijn vader bijna nooit, zelfs niet op zijn verjaardag. Niet dat ze überhaupt zijn verjaardag vieren. Dat deden ze ook niet toen hij klein was. Papa vond dat maar een kinderspel. Triest he? Zeker!, Maar door de jaren heen wen je er wel aan. Hij mist zijn vader nu heel erg. Ondertussen heeft hij niet in de gaten dat zijn moeder hem aan het roepen is. Hij stopt met dagdromen. De stem klinkt nu wat helderder.
‘Mounir!, Kom op uitstappen nu.’ Zei ze ongeduldig.
Mounir stapt uit, hij ziet een huis voor zich staan.
‘Het ziet er mooi uit’ denkt hij.
Hij klopt tegen de deur aan, want vroeger hadden ze geen deurbel zover waren ze nog niet. Hij ziet zijn tante die nogal enthousiast is.
‘Hey Mounir!, Hoe is het lieverd?’, zei ze.
Mounir antwoordde niet terug.
‘Kom je hebt vast honger’ zei ze bezorgd.
Ze liep naar binnen en liet de deur openstaan. Mounir wilt nou niet aan eten denken, hoewel hij wel berehonger heeft. Zijn tante komt aan met een bord met eten en legt hem voor Mounir neer.
‘Heb je geen honger? ’, zei ze verbaasd.
Mounir schudt met zijn hoofd.
‘lust je wel iets te drinken?’
Mounir schudt weer met zijn hoofd.
Hij zit niet echt comfortabel. Hij zat op de grond met een Perzisch kussen als rugleuning, dus fijn zat hij niet echt. Hij hoort zijn moeder en zussen binnenkomen. Het was al laat, dus we gingen ons omkleden. Ondertussen kwam ons Tante aan met wat matrassen.
‘Zo lekker slapen nu.’, zei ze. Vervolgens gingen de lichten uit.