Writer's block

[P_Westdijk]

Het veroveren van een vrouwenhart was volgens velen een kunst. Angelo had hier zijn twijfels over. Hij achtte de kans groter dat het de vrouwen waren die juist bepaalden wie er succes bij hen had zonder zich te laten inpalmen door wie of wat dan ook. Het was ook goed mogelijk dat hij tot deze conclusie was gekomen omdat hij eenvoudig deze kunst niet beheerste. Waar de man wel van overtuigd was dat in zijn geval hij haar kind voor zich moest zien te winnen als hij deze relatie een kans van slagen wilde geven. Weinig op zijn gemak stond hij daarom in de deuropening van zijn eigen hobbykamer. Gedwongen door haar moeder om mee te komen verschool het meisje zich al een groot deel van de dag achter haar huiswerk om niet bij hen te hoeven zitten. Meteen na het eten was ze opnieuw verdwenen. Hij bleek er minder moeite mee te hebben dan haar moeder. Na een keer op de reeds open deur te hebben geklopt om de aandacht van de vijftienjarige te trekken was hij het vertrek in gelopen. Liliana had achter zijn bureau plaats genomen op een manier waarvan Angelo zeker wist dat de fabrikant van zijn bureaustoel het niet bedoeld had.
"Wat ben je aan het doen?"
"Ik moet een verhaal van school schrijven", zei ze met een diepe zucht.
"Het komt er enthousiast uit."
Het meisje met de paars geverfde haren wist een verveelde blik op haar gezicht te toveren. Angelo kwam tot de voorzichtige conclusie dat ze in ieder geval niet leek op iemand die met een satanisch genoegen demonen naar de hemel verbande. Hij zocht iets dat ze met elkaar gemeen hadden.
"Schrijf je wel eens verhalen?", vroeg hij hoopvol.
"Nee."
Ze was zo verdiept in haar telefoon dat ze zijn teleurstelling niet opmerkte. De verleiding was groot om naar de keuken terug te keren. De vaatwasmachine had het gisteren begeven en de reparateur had pas over twee dagen tijd om langs te komen. Waar de moeder van het meisje een manier in had gezien om hem te bedanken voor de door hem bereidde maaltijd. Meer dan ooit was hij bereid om een handdoek ter hand te nemen en haar daarbij te helpen. Het ontbreken van een goed excuus voor zijn snelle terugkeer was echter ook de drempel waarom hij bleef staan.
"Je lijkt me iemand die elke uitdaging aan gaat."
Liliana liet even haar donkere ogen rusten op het blanco scherm van de computer voor ze weer haar aandacht richtte op de telefoon. Onzeker hoe ze op deze woorden moest reageren. Zich er onbewust van dat haar zwijgen Angelo nog meer aan het twijfelen bracht over de manier waarop hij contact probeerde te leggen. Wat wist hij nu van kinderen?
"Wat heb je tot zover geschreven?"
Hij kwam naast de stoel staan waarin ze zat. Het meisje wachtte op het commentaar dat onvermijdelijk zou volgen als hij het lege document zag.
"Hoe ga je beginnen?", vroeg hij vervolgens en zag haar enigszins verbaast opkijken.
"Ik weet het niet."
"Goed dan, wat weten we over wat je gaat schrijven?"

De warme, gele kleuren van de muren in woonkamer gingen bij de aangrenzende werkkamer over in het kouder aanvoelende grijs dat de grootste wand bedekte terwijl de overige muren blauw waren geverfd. Misschien beeldde de vrouw bij de deuropening het zich wel allemaal in, maar deze ruimte straalde een zakelijkheid uit die nauw aansloot bij het karakter van de man. Althans, dat was het beeld dat hij aan de buitenwereld prijs gaf. Het was deze onbereikbaarheid die haar aandacht had getrokken. Zij had er nog iets anders onder bespeurd. Een kant van hem die hij slechts moeizaam prijs bleek te geven, maar het wachten meer dan waard bleek te zijn. Ze keek naar hem en haar dochter zonder door één van beiden te worden opgemerkt. Luisterend naar wat er werd gezegd, terwijl ze een pan afdroogde.
"Ik heb een writer's block."
Het koste Angelo moeite om een hoorbare zucht te onderdrukken. Een aantal door de leraar gebruikte termen waarmee hij de opdracht aan de klas had uitgelegd had ze in ieder geval onthouden. Hij liep naar de andere kant van het bureau.
"Ik help je van het schrijversblok af", antwoordde hij en hoopte overtuigend op haar over te komen. Liliana keek hem aan alsof ze de kans dat hij hier in zou slagen zeer klein achtte.
"Ik zeg een woord en je typt een minuut lang alles wat in je opkomt bij het horen van dit woord. Als de minuut verstreken is dan zeg ik het volgende woord dat je erin moet verwerken. Typen en niets corrigeren. Na vijf minuten wil ik wel eens horen wat je hebt geschreven." Hij zag haar mond open gaan alsof ze wilde gaan protesteren. "Laten we beginnen met een meisje dat bloemen loopt te plukken", zei hij en keek op zijn polshorloge om aandachtig de secondenwijzer te volgen. Aarzelend begon Liliana te typen.
"Bos."
Er verscheen een frons op haar voorhoofd. Liliana liet haar eerdere houding varen om op de stoel te gaan zitten. Nu was ze in staat om makkelijker en sneller te typen.
"Giraffe."
Haar vingers ontlokten al meer lawaai aan het toetstenbord terwijl het document zich steeds vlugger vulde met woorden. Angelo keek om zich heen.
"Prullenbak."
"Wat?"
"Prullenbak" herhaalde hij kalm terwijl zijn blik weer op het horloge was gevestigd en hij nadacht over het volgende woord.
"Bed."
"O, Jezus", mompelde Liliana.
Het verhaal groeide in omvang, maar talrijke woorden op de monitor waren rood onderstreept. Ze gunde zich echter geen tijd om deze te verbeteren.
"Maak de zin af waar je mee bezig bent."
Hij wachtte tot ze daarmee klaar was voor hij weer bij haar kwam staan. Hardop begon hij voor te lezen wat ze had geschreven waarbij Liliana hem af en toe lachend corrigeerde. Een aantal schrijffouten gaven een geheel andere betekenis aan sommige woorden.
"Je hebt dus geen schrijversblok en een rijke fantasie. Precies wat je nodig hebt voor het schrijven van je verhaal."
"Wat vond je ervan, ma?"
Angelo keek verrast op zonder iemand te zien.
"De pan is nu wel droog hoor", vulde Liliana aan en knipoogde naar Angelo.
De vrouw verscheen in de deuropening. Haar gezicht opvallend rood. Ze voelde zich betrapt door haar dochter. Wat het nog erger maakte was dat Angelo er getuige van was.
"Ga aan de slag met de opdracht en dan kom ik zo meteen kijken."
Angelo liep van het bureau vandaan om in de keuken te gaan helpen. Opgetogen dat hij erin was geslaagd contact met haar te leggen.

[xILY.]

Ik dacht; interessante titel, interessante auteur; die moet ik lezen!
Dat heb ik dus ook gedaan! (:
Erg leuk beschreven, zo'n doodgewone situatie die in elk mensenleven voor kan komen, zo boeiend beschreven dat het niet saai werd. Respect daarvoor! (: Net als bij je andere one-shots, geen op- of aanmerkingen verder!

[Glorfindel]

Zeer sterk geschreven. Sommige zinnen (vooral wanneer je iets beschrijft) zijn naar mijn mening echter te lang, waardoor ik als lezer een beetje de kluts kwijt was geraakt als ik niet goed op had gelet. Althans, zo'n gevoel had ik erbij. Ik moet daar trouwens wel bij zeggen dat dat een probleem is waar ik zelf mee worstel!
Verder alleen maar lof van mij! (:

[P_Westdijk]

Bedankt voor het reageren xILY. Ik wordt interessant gevonden. Over de titel was ik zelf tevreden. Soms is het moeilijk om wat te bedenken, maar in dit geval heeft mijn eerste idee gedurende het schrijven tot aan het einde toe stand gehouden.

Bedankt voor de reactie Glorfindel. Wil je de tijd nemen om mij op de zinnen te wijzen die voor jouw gevoel te lang zijn? Het verhaal kan er alleen maar beter van worden.

[Glorfindel]

Hmm.. ik heb mezelf niet zo goed geformuleert. Bedoelde eigenlijk niet zo zeer de lengte van de zinnen, maar de hoeveelheid informatie die de lezer achter elkaar voorgeschoteld krijgt.

De warme, gele kleuren van de muren in woonkamer gingen bij de aangrenzende werkkamer over in het kouder aanvoelende grijs dat de grootste wand bedekte terwijl de overige muren blauw waren geverfd. Misschien beeldde de vrouw bij de deuropening het zich wel allemaal in, maar deze ruimte straalde een zakelijkheid uit die nauw aansloot bij het karakter van de man.

Hierin zit ontzettend veel informatie, natuurlijk. Maar doordat het allemaal aaneen geregen is, zou een lezer verdwaald kunnen raken. Vooral de eerste zin zou in tweeën gehakt kunnen worden.

"Wat vond je ervan, ma?"
Angelo keek verrast op zonder iemand te zien.
"De pan is nu wel droog hoor", vulde Liliana aan en knipoogde naar Angelo.
De vrouw verscheen in de deuropening. Haar gezicht opvallend rood. Ze voelde zich betrapt door haar dochter. Wat het nog erger maakte was dat Angelo er getuige van was.

Gisteren (heb je verhaal nog een keer gelezen) vond ik niet helemaal duidelijk wat hier nou precies gebeurde (hoewel dat ook door slaperigheid kon komen ). Na de tweede keer lezen snapte ik het pas.

Verder heb ik eigenlijk niet zo gek veel op te merken. Toch minder als dat ik aanvankelijk dacht.. (:

[P_Westdijk]

Bedankt. Ten eerste omdat je gehoor hebt gegeven aan mijn vraag en ten tweede omdat je het verhaal nogmaals hebt gelezen om er werk van te maken. Nu is het voor mij duidelijker wat je bedoelt. Ik zal het verhaal op een later moment eens onder de loep nemen.

[-Maaike-]

Aha, zo los je dus je schrijvers block op. Een willekeurig iemand roept een beginzin en daarna losse worden. Dat moet ik onthouden ^_^

Leuk verhaal, vooral omdat ik geen idee had waar die heen ging. Behalve dat het over een writers block zou gaan. Ik vind Liliana een heel leuk personage, zo'n vermoeide puber. Zou leuk zijn om meer verhalen van haar en Angelo te lezen.

Goed geschreven!

[P_Westdijk]

Aha, zo los je dus je schrijvers block op. Een willekeurig iemand roept een beginzin en daarna losse worden.

Het werkt wel. Tijdens een cursus voor mijn werk kwam de leidster ermee op de proppen. Waarschijnlijk omdat onze interesse in de cursus afdwaalde. Binnen enkele tellen had ze iedereen in het vertrek aan het werk en de door haar gebruikte woorden lagen ook ver uit elkaar. Er kwamen absurde stukjes uit, die we vervolgens moesten voorlezen. Het laatste vond ik wat minder, maar het idee er achter is me wel bij gebleven.

Zou leuk zijn om meer verhalen van haar en Angelo te lezen.

Ik doe op voorhand geen toezeggingen. Mijn ervaringen tot pubers zijn beperkt tot het paar keer in het jaar begeleiden van een aantal bureau HALT-klanten en dat is helaas niet altijd positief.

De leukste groep had ik een paar jaar geleden en deze waren gestuurd door het ministerie van justitie. Allemaal jeugdige vandalen en ze waren vrienden van elkaar. De namen zijn inmiddels wel in mijn herinneringen vervaagd, maar deze vijf of zes zaterdagen, afhankelijk van de straf, waren goed besteed. Al deze dagen waren er twee begeleiders nodig. Je moest wel echt leiding geven want anders gingen ze met je aan de haal. Wie te vriendelijk optrad stond al spoedig alleen het werk te doen terwijl zij stonden te roken, te lachen en te grollen. Waarschijnlijk konden ze me de eerste dag wel schieten, maar de laatste dag betaalden ze mijn friet.

[Sandraa2]

Oh, ik heb helemaal niet gelezen dat jij een zelfde verhaal hebt geschreven
Al met al vind ik het weer een leuk verhaal, maar 1 ding snap ik even niet (alweer )

"Je hebt dus geen schrijversblok en een rijke fantasie. Precies wat je nodig hebt voor het schrijven van je verhaal."
"Wat vond je ervan, ma?"
Angelo keek verrast op zonder iemand te zien.
"De pan is nu wel droog hoor", vulde Liliana aan en knipoogde naar Angelo.
De vrouw verscheen in de deuropening. Haar gezicht opvallend rood. Ze voelde zich betrapt door haar dochter. Wat het nog erger maakte was dat Angelo er getuige van was.

Bedoel je hier dat haar moeder al de hele tijd aan het luisteren was en dat haar dochter dat wist op de een manier?

[P_Westdijk]

Heb ik net de link gecorrigeerd en je daarvan via een PB op de hoogte gebracht, kom ik er achter dat je al een reactie bij het verhaal hebt achtergelaten.

Bedoel je hier dat haar moeder al de hele tijd aan het luisteren was en dat haar dochter dat wist op de een manier?

Eerder aan het kijken en luisteren, omdat ze het anders nooit zou hebben kunnen opmerken.

Ik heb het onderwerp op mijn eigen manier opgepakt en gebrek aan fantasie juist als inspiratie gebruikt om er een verhaal om heen te ontwikkelen. Je kan dus overal inspiratie uithalen om een verhaal te schrijven.

[Sandraa2]

Ja, dat klopt inderdaad.
Dit verhaal heb ik dus geschreven nadat ik een beetje vast was gelopen met een ander kort verhaaltje en dus besloot om daarover te gaan schrijven.
Het viel me op dat een onderwerp waarin de HP iets niet lukt om te doen, mij toch wel goed ligt
Alsnog bedankt, leuk dat je zo op mijn verhaal reageert!