Het Mausoleum

[Yarhead]

Dit moet gezien worden als een monoloog, misschien komt het dan over zoals het bedoeld is.


Mausoleums zijn vreselijke plaatsen. Mij deed het bijvoorbeeld altijd al denken aan een grijze, vierkante ruimte met in het midden een tombe, vaak bewoond door het lichaam van een oud-heerser. Iemand die iets betekende in de wereld. Iemand waar wij naar opkijken. Fantastisch. Oud-heersers hadden macht in hun tijd, anders zouden ze nu geen mausoleum hebben. Oud-heersers waren moordenaars, anders zouden ze nooit heersers geweest kunnen zijn.

Ik ben een moordenaar en wil een mausoleum.

Ik staar naar de tombe die zich voor me bevindt en voel een vlaag van jaloezie door mijn borst strijken. Ik ben in Florence en bevind me in het mausoleum van de familie Medici, onderdeel van de Basilica San Lorenzo. De Medici waren ooit een machtige familie. Ze waren kunstliefhebbers en wilden niets liever dan de grote namen in huis te hebben. Top Notch. Rijk, kunst, Italië. Voel je het? Macht? Moord. Ik voel een hand op mijn schouder die mijn kleine dagdroom doorbreekt. Een Italiaanse vrouw vraagt me plaats te maken, zodat ze samen met haar man een foto kan nemen voor één van de vele tombes. Ik weet intussen zeker dat fotografie in mijn mausoleum verboden zal worden. Hatelijk. Onrespectvol. Niettemin slaag ik er dankzij mijn achterbaksheid in om een flauwe glimlach op mijn gezicht te toveren. Ik ga opzij en maak met mijn handen een uitnodigend gebaar. De foto wordt genomen. Hey oma, kijk, dit ben ik in Italië. Te pronken, lachen met de dood van een ander. Stoer hé?

Walgelijk.

Wie ben ik? Deze vraag speelt door mijn gedachten terwijl ik kijk hoe het koppel de ruimte verlaat. Ze hebben hun souvenir. De rest doet er niet toe. Als deze mensen zouden weten dat ik een man vermoord heb, zouden ze me dan nog onbeschaamd vragen plaats te maken? Zou dat mens me durven aankijken en me in haar scrupuleuze accent durven toespreken? Ik ken haar niet. Ik haat haar.

Ik ben een moordenaar en wil een mausoleum.

Het had geregend die dag. Typisch Belgisch weer dat in geen enkel opzicht te vergelijken valt met het mediterrane Italiaanse. Wat had die kerel gedaan buiten me om een toilet gevraagd? Ik weet het niet. Het was misschien de manier waarop hij keek waardoor mijn rechterhand de fatale beweging met het keukenmes had gemaakt. De kleine, subtiele beweging van zijn ogen had misschien mijn stoppen doen doorslaan. Hij had het lef gehad aan te bellen bij mij thuis, terwijl mijn vrouw uitsliep die zondagmorgen. Die schooier had verdomme het lef gehad me om een toilet te vragen. Wat nu? Kon hij niet gaan werken zoals normale mensen? Dat zou van hem een sociaal wezen gemaakt hebben. Dat zou hem geleerd hebben dat het onbeschoft is om zomaar ergens aan te bellen en om een toilet te vragen. Hoe durft hij? Mijn eigen hersenen hadden mijn arm het bevel gegeven om het mes in zijn keel te steken. Mijn eigen gezicht had zijn bloed gevoeld. Mijn lippen hadden het geproefd en op dat moment besefte ik wat ik was. Een moordenaar. In hart en nieren. Het was fantastisch. The disposal of the body, zoals dat in films weleens genoemd wordt, was eenvoudig. Je neemt het gewoon mee naar het verlaten huis even verderop de straat en plaatst het daar in een stoel. Tegen de tijd dat ze het zouden vinden, zat ik allang onder de Italiaanse zon.

Ik ben een moordenaar en wil een mausoleum.

Waarom? Eenvoudig. Onbeschofte mensen krenken me. Ze maken me ziek, breken me, laten me walgen, zijn verachtelijk, vreselijk, onuitstaanbaar. Gemanierdheid, respect en rekening houden met anderen is het enige noodzakelijke in een wereld als dit. Wat heb ik gedaan? Ik heb de wereld verlost van een onrespectvol, misselijkmakend mens. En ik heb er geen spijt van.

Ik ben een moordenaar en wil een mausoleum.

Ik verlaat de basiliek. Mijn hand sluit zich in mijn zak om het heft van een mes, dat ik altijd bij me heb voor het geval mensen me onbeschoft aankijken. De Italiaanse vrouw loopt voor me, hand in hand met haar vriend. Ze draait zich om en kijkt nog even trots naar het imposante bouwwerk dat ze daarnet bezocht heeft. Wat zou haar moeder daar wel niet van vinden?