Iemand is verliefd op iemand onbereikbaar en begint zeer obsessief te worden in zijn/haar liefde.
--------------------
Obsessed
“Hij, en hij alleen wil ik. Daarvoor zal ik niet rusten.” Mary las de woorden over en stopte het in de pennenzak jaszak van haar beste vriendin. Ze hadden pauze, maar aangezien ze met een heel groepje vrienden stonden, konden ze geen gesprek voeren dat maar voor twee personen bestemd was.
Haar ogen gleden opnieuw naar dezelfde plek. Ze deed het niet expres, het was alsof er een magneet aan hem verbonden zat die enkel haar ogen aan trok. Zijn gestalte leunde met zijn rug tegen de muur en werd geblokkeerd door een meisje die haar armen rond zijn nek had geslagen. Het mens zorgde er meteen voor dat Mary niet van haar volledig zicht kon genieten en ze knarsetandde.
“Hou toch op. Straks lijk je nog op een psychopaat.”
Natuurlijk, Ilvy moest weer onzin kletsen en met de situatie lachen. Haar beste vriendin was altijd al sarcastisch geweest over haar gevoelens voor hem. Hij was de populairste jongen in heel de omgeving, speelde basketbal, voetbal, toneel én hij haalde goede punten. Leuke jongens waren altijd bezet, net zoals dit het geval was.
Woest krabbelde Mary op het papiertje met haar blik onafgebroken op haar magneet die nu zijn lippen vurig op die van het meisje had gedrukt.
“Ik zou er alles aan doen om dat meisje daar weg te krijgen. De vuile…”
Ja, ze had er een heleboel scheldwoorden voor, maar ze vond het netter die niet met haar beste vriendin te delen. Ilvy was zo’n gewelddadig taaltje niet gewend van haar, en ze zou zich rot schrikken. Alhoewel het tijd werd dat het meisje door kreeg wat Mary van plan was, voor er ongelukken mee gebeurden.
”Ach, hou op. Je word gek. Kijk toch naar de andere vissen in de vijver.”
Ze werd niet gek! Waarom snapte niemand dat? Ze werd niet gek. Ze was alleen maar verliefd. Verliefd op een jongen die ze niet kende, of nauwelijks, en die al een relatie had. Compleet onbereikbaar dus. Maar daar zou ze vanaf nu verandering in brengen.
Het werd tijd dat Mary Collins vanaf nu in actie kwam.
De bel rinkelde en zorgde ervoor dat verschillende leerlingen naar hun docent liepen. Mary keek even om en liep toen naar hém toe.
‘Hoi, ik zag je spelen gisteren. Je was geweldig,’ grijnsde ze.
Tot haar eigen verbazing was ze niet eens zenuwachtig als ze tegen hem sprak. Ze had verwacht dat ze zou beginnen zweten, blozen en niets zou kunnen uitbrengen. Maar eigenlijk had ze een rustig gevoel. Het voelde vertrouwd.
‘Dank je.’ Hij wilde zonder nog iets verder lopen en zijn gesprek verder zetten met zijn vriendin, maar dat liet ze niet zomaar gebeuren.
‘Hé, heb je zin om morgenavond iets te gaan drinken? Ik zou graag basket leren en ik zou het leuk vinden moest jij dat doen.’ Gok, gevaarlijk, domme Mary! Ze wist helemaal niets van basketbal. Dat werd opzoekwerk vanavond.
‘Hé, je hebt wel lef…’ sputterde zijn vriendin, maar Mary duldde geen verzet van haar kant.
‘Ga jij zeggen wat hij moet doen?’ beet ze haar toe, waarna ze haar meteen haar rug keerde. Het was niet goed om hem tegen haar te krijgen door het aan de stok te krijgen met zijn vriendin. Bijna ex-vriendin dan.
‘Goed, een half uurtje, langer tijd heb ik niet.’ Hij knikte kort naar haar en verontschuldigde zich daarna bij zijn vriendin. Mary keek hen na en kneep haar ogen tot spleetjes.
Die meid moest weg. Vóór morgenavond.
Ze paradeerde naar haar beste vriendin en grijnsde wraakvol. Ze wist wat ze ging doen. Ze wist hoe ze het zou gaan aanpakken.
‘Mag ik een blad van je lenen?’ vroeg ze meteen aan Ilvy toen ze op hun plaats zaten. Mary haar beste vriendin trok haar wenkbrauw op en keek wantrouwend naar haar. Natuurlijk trok de zwartharige zich daar niets van aan, maar het was maar moeilijk om haar beste vriendin te blijven aankijken.
Toch kreeg ze het blad.
“Goed, ik ga maar direct met de deur in huis vallen. Laat Devon met rust en er zal je niets gebeuren. Maak het uit en verdwijn uit zijn leven. Je maakt hem kapot. Wees gewaarschuwd.”
Eigenlijk maakte de school het gemakkelijk door de leerlingen te dwingen hun jassen buiten te hangen. Ze kende de jas van Serena, het meisje en ze wist waar ze nu les had. Dit kon niet zo moeilijk zijn.
Ze zou het wel zien als Serena haar waarschuwing niet in acht nam. Dan zouden er wel gevolgen opdraaien.
‘Meneer, mag ik alsjeblieft even naar het toilet?’ Ze zwaaide ongeduldig met haar arm in de lucht en maakte een ongeduldig gebaar.
Ilvy keek met een ruk opzij. Het begon haar te dagen dat er iets niet in orde was. Mary keek haar onschuldig aan, maar toch wekte dat argwaan bij haar beste vriendin.
‘Je gaat toch geen domme dingen doen?’ siste Ilvy naar haar. Het meisje haar ogen straalden bezorgdheid uit.
‘Nee hoor!’ grijnsde ze en ze zwaaide nog een beetje, ‘Menéér!’ klaagde ze.
Eindelijk knikte hij dat ze kon gaan. Tot haar verbazing maakte hij geen opmerking over het feit dat het net pauze was en dat ze dan maar moest geweest zijn.
De rest van de dag was ze in een euforische stemming. Na al die tijd zou er eindelijk iets gebeuren tussen haar en haar droomjongen. Eindelijk. Ze was benieuwd naar hoe Serena op het briefje zou reageren.
De volgende middag ontdekte ze dat haar waarschuwing niets had uitgehaald. Woede kookte in haar binnenste en breidde zich alleen maar uit tijdens de verdere lessen. Ze miste haar bus en wachtte Serena op. Ze wist dat het meisje niet met Devon mee ging op Dinsdag, dus kon ze zonder problemen haar verdere plan uitvoeren. Ze had er lang op zitten bloeien, maar eindelijk zou ze het doen. Ze had haar moeders kalmerende druppels en een doekje meegenomen en deed er nu al wat op, in afwachting totdat Serena aan kwam stappen. Ze verstopte zich in de schaduw en keek toe.
Eindelijk was ze daar. Haar hart ging tekeer. Het was niet goed wat ze deed, maar ze moest het doen, ze kon niet anders. Ze moest hem hebben. Met één beweging sprong ze voor het meisje en duwde ze het doekje tegen het meisje haar neus. Mary haar armen vingen het meisje op en ze stapte in haar wagen. Serena belandde op de achterbank.
Ze reed naar haar appartementje, dat ze sinds kort huurde en propte Serena in de badkamer. Met een zucht ging ze naar haar keuken. Ze had honger.
Langzaam vloeide de adrenaline weg en klonk er geklop vanuit de badkamer. “Laat me eruit!” werd er geroepen, maar Mary probeerde het te negeren.
En daar was het moment dat ze moest gaan naar Devon. Hetzelfde moment waarbij ze besefte wat ze net had gedaan.
‘Wat heb ik gedaan?’ mompelde ze paniekerig. ‘Wat heb ik verdorie gedaan?!’
Ze sloot haar ogen. Ze moest Serena laten gaan. Maar dan verloor ze Devon… Ze kon niet kiezen. Mary zuchtte en opende de badkamer.
‘Goed, gebruik waar je zin in hebt. Ik ben fout geweest, maar ik kan niet anders, ik hou van hem,’ beet ze haar toe.
Serena trok haar wenkbrauw op maar schokschouderde.
‘Ik was toch van plan het uit te maken met hem. Ik heb een jongen nodig die tijd heeft voor mij, en niet zoveel aandacht krijgt van meisjes. Maar nu…’
Wat had ze gedaan? Ze had Serena in de weg gestaan het uit te maken… verdorie. Waar zat ze met haar hoofd. Maar nu moest ze naar hem toe, ze zou hem het nieuws van Serena zeggen en hem troosten.
En dan zou ze hem hebben.
