Gesprekken aan de keukentafel

[Vlinder]

“We vervallen ook gewoon telkens weer terug in onze oude patronen. Als ik denk, laten we het nog een kans geven en het dan dit keer gewoon luchtig houden dan..”
Ze slaakte een gekwelde zucht en plofte neer op één van de stoelen in de keuken.
“Ja, wat dan?”
Vroeg één van haar vriendinnen die driftig in een pan boven het fornuis stond te roeren.
“Nou, dan raken we in het eerste en beste luchtig bedoelde gesprek al weer verzeild in een gesprek over gevoelens, gebeurtenissen en de manier waarop we in het leven staan.”
“Maar is dat zo erg dan, om een diepgaand gesprek met iemand te voeren?”
Zei weer een andere vriendin terwijl ze de borden op tafel zette.
“Ja, het lijkt me juist fijn om zo open met iemand te kunnen praten.”
Zei de vriendin die in de pan stond te roeren weer.
“Ja maar dat is nou juist het hele punt.. Het kan eigenlijk helemaal niet. We verdwalen in het gesprek en ik vergeet op die momenten dat ik afstand wil en moet houden, voor mijn eigen bestwil. Achteraf bedenk ik me pas dat ik weer veel te veel heb gezegd en dat datzelfde geld voor hem.”
“Maar als je er echt zo’n moeite mee hebt, is het dan niet beter om die gesprekken gewoon helemaal niet meer aan te gaan?”
Zei de vriendin die net de borden op tafel gezet had en daar nu het bestek naast legde.
“Ja misschien wel, maar dat is ook weer zo iets verwarrends, het gebeurd gewoon. Ik probeer hem echt los te laten, maar telkens als ik denk dat ik verder kan zonder hem, dat ik niet echt meer aan hem denk dan staat hij of plotseling voor mijn neus of mijn telefoon gaat en zijn naam verschijnt in beeld. Alsof hij aanvoelt dat ie te laat is als ie op dat moment niets doet, als ie op dat moment niets van zich laat horen. En ja, ik weet dat ook dat niet meer dan een illusie is, hij heeft mij niet nodig in zijn leven. Dat is me inmiddels al wel helder.”
“Ik denk, dat wat jullie hadden.. Ik denk dat hij dat allemaal heel anders heeft ervaren. Jij bent van top tot teen emotie. Misschien ervaar jij dingen dieper, intenser dan dat voor hem ooit mogelijk zal zijn. En ja, misschien hebben jullie op een bepaald punt wel dezelfde emoties gehad. Waardoor je dacht dat niemand je zou begrijpen zoals hij dat kon. Maar dat punt zijn jullie dan blijkbaar voorbij en jij blijft in ieder gesprek hopen dat je terug kunt naar het punt waarop er tussen jullie nog geen onbegrip bestond. “
Zei een derde vriendin terwijl ze een kan met water vulde.
“Ja, dat klopt wel denk ik.”
“Misschien komt dat nog wel, maar het is niet iets waar je naar terug kunt. Het is dan iets wat opnieuw moet ontstaan, wat vanzelf weer moet komen net zoals de eerste keer. Dus stop met vechten voor wat er was. Laat het los, laat hem gewoon los. En als er weer een gesprek komt houd het dan luchtig. Laat niet meer alles van jezelf zien. Als het over een tijdje niet zo ingewikkeld meer voelt en je voelt nog steeds de behoefte om een gesprek met hem te voeren zoals jullie dat vroeger altijd konden dan kun je dat op dat moment alsnog proberen. Maar voor nu.. Laat het los.”
“Hoor je het, onze psycholoog heeft gesproken.” Zei de vriendin die eerder in de pan had staan roeren en ze zette de pan op één van de onderzetters op tafel.
“Ja maar ze heeft wel gelijk. Laten we het nu maar over gezelligere dingen hebben. Dit komt wel goed.”
“Zie je, je kunt het wel. Van een zwaar gesprek iets luchtigers maken.”
Ze keek glimlachend naar de vriendin die als laatste aan het woord was geweest, keek daarna haar andere vriendinnen aan en besefte voor het eerst sinds lange tijd dat ze hem niet nodig had als ze toe was aan een goed gesprek.

[Spookje]

Wat maakt dat je ervoor kiest om de vriendinnen te betitelen met 'de vriendin die in de pan staat te roeren' en 'de vriendin de borden op tafel zet'. Het leidt mij persoonlijk af van het verhaal. of heeft het een functie? ben benieuwd

[Vlinder]

Dat de vriendinnen geen namen hebben, heeft eigenlijk meerdere redenen.
Als ik iets op een rijtje moet zetten, of als het nodig is om iets te verwerken dan val ik altijd terug op schrijven. Een dagboek bijhouden is me echter nog nooit gelukt, ik krijg de emoties en woorden op die manier gewoon niet goed op papier waardoor het niet hetzelfde effect heeft als wanneer ik bijvoorbeeld een gedicht of verhaal schrijf waarin diezelfde emoties naar voren komen. Dit is zo'n verhaal waarin ik voor mezelf iets helder probeer te krijgen. Het gesprek dat gevoerd wordt met de vriendinnen is eigenlijk een gesprek dat ik onbewust voer met mezelf, het gaat dus als je verder kijkt eigenlijk over één persoon.

Toch is het wel een bewuste keuze geweest om de vriendinnen uiteindelijk naamloos te laten. Ik heb het namelijk herschreven en er toen voor gekozen om ze iets te laten doen wat vanzelfsprekend is, een vertrouwd ritueel namelijk het dekken van de tafel omdat het verhaal voor mijzelf op hetzelfde moment een soort herinnering is geworden voor een aantal mensen waar ik wel altijd op kan vertrouwen. Het ging eerst om vier vriendinnen en daar heb ik er drie van gemaakt omdat ik in de situatie waar het over gaat aan drie mensen in het bijzonder een heleboel heb gehad en toch op hetzelfde moment zijn er meer mensen waar ik zo over denk dus wilde ik ze ook weer een beetje vrij laten in het verhaal. Ik weet niet of ik het goed uitleg, het is iets wat ik op een bepaalde manier voel..

Als laatste reden vind ik het op één of andere manier altijd heel moeilijk om iemand een naam te geven in een verhaal haha..

[BrILjanTje]

Ik vond het persoonlijk mooi dat je de vriendinnen geen namen gaf. Zo lag de focus op het belangrijkste onderdeel van het verhaal, namelijk het probleem.

Ook vond ik het erg mooi dat je ze zoiets standaards als de tafel dekken laat doen. Dat geeft het geheel een vertrouwde sfeer.

Van je verhaal gaat sowieso een erg kalme, vertrouwde sfeer af wat ik superfijn vond om te lezen. Ondanks dat het maar zo een kort stukje is ga je stiekem toch een beetje van de vriendinnen houden.

btw. Schrijven werkt voor mij ook erg om dingen op een rijtje te zetten en dagboeken was ik ook nooit goed in omdat je dan elke dag 'moet' schrijven. Maar nu heb ik wel een 'dagboek' waar ik in schrijf als ik de behoefte heb. Die vrijheid hielp mij enorm. Misschien dat je daar ook wat aan hebt?

[Spookje]

Leuk dat het een bewuste keuze was! Kan me ook vinden in wat Briljantje erover zegt.
Denk alleen dat de valkuil niet alleen voor mij als lezer, maar wellicht voor meerdere lezers, kan zijn dat het afleidt. Je hebt dat volgens al wel (deels) ondervangen door niet steeds te noemen wie wat zegt, maar ook een dialoog te laten zien, waarin ook zonder namen/personen erbij te zetten duidelijk is wie wat zegt.