Real-life

[Boterbloempje]

’Dus hebben we nu relatie?’ vroeg ze blozend.
‘Ja, als jij dat wilt,’ antwoordde hij terwijl hij zijn blik afwendde.
Ze wisten beiden niet hoe ze moesten reageren. Het meisje keek naar zijn handen, zijn sterke mannenhanden. Ze waren niet perfect, in tegendeel zelfs. De handen vertoonden littekens. Aan de hoeveelheid eelt te zien was er veel mee gedaan. Een tafel versjouwen, een boom omhakken, een touw vastknopen, deze handen konden alles, dat was zeker. Hoe ze haar vasthielden. Hoe hij zijn handen rond haar tengere smalle lichaam had geplaatst. Hoe deze handen haar stevig vasthielden wanneer ze op een stoel stond om iets te pakken. Hoe hij haar zijn hand had gereikt toen ze samen de kliffen van Engeland hadden beklommen. Ze had zonder twijfel zijn hand gepakt, ze vertrouwde hem, zoals ze altijd al deed. Ze had hem aangekeken en het viel haar op dat hij naar haar lichaam keek ervoor zorgend dat ze niet zou vallen. Hij keek niet naar haar als een object, nee, hij keek naar haar als een mens. Een mens met gevoelens, angsten, de nodige lichamelijke beperkingen, de vieze geurtjes, de rare gewoontes en alles wat daarbij kwam kijken. Hij zág haar. Hij zag haar, wie ze echt was, wie ze wilde zijn en hoe ze zich voordeed. Hij zág het. Hij zag het en wende zijn blik niet af. Sterker nog, hij bleef kijken, naar haar.
’Ja, als jij dat ook wilt,’ zei ze zonder haar blik af te wenden. Het was zo eng, zo beangstigend. Ze kenden elkaar al heel lang, oppervlakkig voor haar gevoel. Het was allemaal nieuw, uitproberen of het werkt. Of het wat is.
’Ja,’ mompelde hij onverstaanbaar. Ze keken elkaar aan. Hij drukte en kus tegen haar lippen die zij beantwoordde. Ze wilde hem vasthouden, tegen zich aandrukken, met hem de liefde bedrijven, zijn armen om háár heen, hij was tenslotte van haar, maar ze deed het niet. Ze durfde het niet. Dit was hét moment waarop ze had gewacht, gefantaseerd en gedroomd maar ze kon het niet. Het was niet zoals ze het zich had voorgesteld. Ze kenden elkaar al erg lang, maar sinds een maandje waren ze pas aan het daten. Het was voornamelijk aftasten, ‘wat doe jij naast school?’, ‘waar werk je?’ en ‘vind je natuurkunde ook zo moeilijk?’. De gesprekken gingen nergens over, dat wisten ze beiden, maar ze moesten blijven praten anders zou er een stilte vallen. Daar waren ze beiden bang voor. Het was ongemakkelijk, het is ongemakkelijk. Ze zijn zo verschillend. Hij, de grote Tarzan en zij de kleine Jane. Maar ze hielden van elkaar en dat was blijkbaar genoeg om bij elkaar te blijven. Zij wilde zien of het werkte. Óf het een kans van slagen had. Ze wist het niet. Gezien de feiten was het een kansloze poging, maar haar gevoel. Haar gevoel was zo sterk. Zo onbetwistbaar. Ze móest het proberen, ze kon niet anders. Anders zou ze zich haar hele leven blijven afvragen wat het had kunnen zijn. Ze moest, er was geen keuze, ze moest.
Ze stond op van het bed waarop ze hadden gezeten. Het was vier uur. Ze moest naar huis toe en hij moest nog langs zijn opa en oma. Ze pakte haar sandaaltjes, het was hoogzomer, ritste ze open, trok ze om haar voeten en ritste ze dicht. Ze trok haar jurkje recht dat tijdens het zoenen scheef was gaan zitten. Nee, het was bij een beetje rotzooien gebleven. Niet dat ze niet verder wilden, of verder waren gegaan, maar het ging die dag gewoon niet. Er hing een spanning tussen hen in. Ze wisten beiden wat ze wilden. Ze wilden elkaar, maar het was te beangstigend om over te praten. Ze wisten dat het ervan moest komen dit keer. Ze hadden elkaar al vaak genoeg gezien en wisten beiden dat een relatie de bedoeling was. Ze hadden het besproken, samen, in het bos. Het was ’s nachts, hij nam haar mee, hij trok haar mee, naar een donkere plek.
’Zullen we hier gaan zitten?,’ had ze gevraagd, niet weten wat de bedoeling was. Ze dacht dat hij haar mee trok zodat ze ongezien konden zoenen, strelen, vrijen en nog veel meer. Zonder op zijn antwoord te wachten liet ze zichzelf al zakken tegen een boom. Hij zei niks en ging naast haar zitten.
’Ja, is het antwoord op je vraag,’ had hij gezegd. Ze had hem aangekeken, niet begrijpend over welke vraag hij het had. Ze stelde hem zo vaak vragen. Of hij even de pan vol met aardappelen even wilde afgieten? Of hij een leuke vakantie had gehad? Of hij wist of de wc’s al schoongemaakt waren? Ze nam aan dat hij niet die vragen bedoelde.
’Welke vraag,’ vroeg ze ongegeneerd. Ze had een vaag vermoeden over welke vraag het ging, maar ze was verbaasd dat hij er ineens op terugkwam.
’Die jij mij een aantal maanden geleden stelde,’ antwoordde hij terwijl zijn ogen een punt zochten om naar te kijken. Hij kon haar niet aankijken, merkte ze. Hij kon het gewoon niet.
’Of ik een relatie met je wil,’ vulde hij aan. Zijn ogen, die daarvoor onrustig naar een voorwerp om naar te kijken hadden gezocht, vonden de hare. Hij had haar opeens aangekeken, in haar ogen, zonder twijfel, zonder emotie. Ze wist niet wat ze zeggen moest, was met een klap totaal van de wereld gebracht.

Ik ontvang hier graag reactie op:)
Wat vind je ervan? Alle reacties/commentaar/opmerkingen zijn welkom!

[Jenna]

Hey Boterbloempje,

Ik heb je verhaal gelezen en wow wat was dat goed zeg. Ik vond je tittel vest wel interressant drm heb ik je verhaal gelezen
Is egt mooi hoe je uitlegt wat er allemaal afspeelt tussen hun twee. Je kan gewoon de spanning tussen hen voelen. Ik hoop dat er later veel actie van te pas komt. Das leuk . Heb trouwens maar een foutje kunnen vinden

----Ze keken elkaar aan. Hij drukte en kus tegen haar lippen die zij beantwoordde.-----

hier ben je vergeten om nog een 'e' bij te schrijven. Dus moet het geloof ik een zijn.

Verder niks opgemerkt!
Ga snel verder!!

Groetjes Jenna

[xIMISSYOU]

Hey!

Deze scene is echt heel goed geschreven. Je laat meteen de spanning tussen hen zitten, maakt je karakters iets mysterieus, wat de lezer nieuwsgierig maakt. Ik kan de spanning tussen hen voelen, hun soms rare "relatie" met elkaar. Echt fantastisch. Haar gedachten zijn ook heel erg duidelijk, je voelt als lezer goed met haar mee.
Goed zo! Ik kijk zeker uit naar meer.

Groetjes