Ontwaking

[JodieJJ]

@Jenna, we zullen zien
@Saskia, Het kostte me even tijd xD, maar ik snap eindelijk wat je bedoelde! xD ghehe en je het helemaal gelijk, ik ga het veranderen xD ( had je dat niet de eerste keer kunnen zeggen toen ik je klad stuurde geheheh ) Maar serieus hoe kun je dat einde grappig vinden xD? Hmmm... ja, jij zult heeeeeeel nieuwsgierig zijn naar wat er komen gaat --'
@Moonie, heheh sorry vergeeft ie het mij, hier is nieuw stukje dit keer geen cliffhanger xD.
@Maaike, ik voel me vereerd dat je wel vier pogingen hebt gewaagd gheheh . Hhaah jouw speculaties zijn leukxD, nou nu mag u het lezen

-*-

Zeon was zo zelfverzekerd geweest over deze aanval. Alles had geklopt, het hoorde kinderspel te worden. Deze drie, waarvan er twee nauwelijks meer dan kinderen waren, zouden geen schijn van kans moeten hebben. En toch was het tij op onmogelijke wijze gekeerd. 
Nu keek hij angstig met gevaar voor eigen leven in twee dieprode ogen.
Het monster zijn kaken dropen van het bloed. Het gromde en ontblootte zijn lange slagtanden. 
Zeons blik verschoot naar de twee mannen die genadeloos waren neergehaald. Het monster had ze opengereten om tot de dood te laten creperen. Hun lichamen schokten nog steeds na.
Iedereen had een paar passen afstand genomen. Niemand wilde het volgende doelwit worden. Zelfs de vreemdelingen waren voor het wezen achteruit gedeinsd. Op een na.
Alleen de vreemde jongen stond nog op dezelfde plaats als voorheen. Hij leek bevroren van schrik te zijn. Zijn irissen waren omringd met oogwit terwijl hij naar het kronkelende monster staarde.
Grauwend zette het monster een pas naar achteren. Even had Zeon de hoop dat het dier bang was. HIj probeerde zijn stem terug te vinden, om alsnog een aanval aan te zetten.
De rode ogen van het beest lieten hem niet met rust, maar het bleef achterwaarts gaan. Zeon seinde Fa en Sorium. Het was nu of nooit.
Heel even keek hij nog omhoog om te zien of Draneon meekeek.
Het raamkozijn was leeg. Maar Zeon wist dat de man het hele schouwspel had gezien. Dit ging hem de vellen op zijn rug kosten.
Sorium en Fa hadden hun zwaarden steviger vastgepakt en slopen met weinig moed dichterbij. Meteen schoten de rode ogen naar hen. Blazend sprong het monster opzij. Zijn lange, bloederige voorklauwen uitgestrekt om de aanvallers open te rijten.
"Arrack!"
Midden in de aanval stopte het wezen. Het kroop met een jankend geluid naar de jongen. Zonder enige aarzeling streek de knul het monster over zijn geschubde huid en fluisterde het sussende woorden toe in een taal die voor Zeon vervreemd was. Sidderend legde het beest zich naast de jongen neer. Alsof die simpele aanval het tot onderwerpen dwong.
Iedereen keek in complete schok toe. Wie was deze jongen? 

Onzeker bleef Zeon besluiteloos stil staan. Konden ze aanvallen? Zijn blik ging naar de al gevallen slachtoffers. Ze hadden hun laatste adem uitgeblazen. Nu lagen ze met lege ogen in een poel van bloed. Ze hadden geen schijn van kans gemaakt toen het monster verscheen. Maar waren er andere opties dan aanvallen?

Hij keek weer omhoog naar het lege raamkozijn. Hij had het bevel van zijn leider nodig.
Als of de goden zijn gebeden verhoorden verscheen er een gestalte bij de ingang van het gebouw. 

"Stop met aanvallen!" Hun leider kwam eraan gerend met Evondor op zijn hielen. 

Als een verlichting liet iedere vogelvrije zijn zwaard zakken. Enkele vluchtten zelfs de schaduwen van de gebouwen in. Zeon hield die optie ook voor ogen. Vluchten was misschien beter dan de toorn van Draneon te moeten ontvangen. Toch bleef hij wezenloos staan.

Hun doelwitten waren naar elkaar toe gekropen. Allen zochten ze bescherming achter het geschubde wezen. Het ros wat ze bij zich hadden gehad, was de enige die die toevlucht niet accepteerde en maaide met zijn voorbenen door de lucht. Het meisje liet het los. 

Meteen sprongen de omringende vogelvrije opzij om niet door hoeven vertrapt te worden. Draneon stuurde er niemand achteraan. Het paard was nu niet belangrijk meer. Hij had zijn focus volledig op de jongen. De meester van het monster.

"Ik ben Draneon, leider van de vogelvrijen." Draneons zware stem galmde over het kleine pleintje. 

De man in de koninklijke gewaden kwam in beweging. "Laat ons gaan en het wezen van hel zal u niets aandoen." 

Zeon deed onbewust een pas naar achteren. Was dat monster een draak? Was dit het wezen waar hij 's ochtends voor bad bij het opkomen van de zon? Hetgeen wat deze stad in assen had gelegd? 

Draneon bleef als enige ongeroerd door het nieuws. Nog altijd straalde hij die gevreesde kalmte uit. "Ik heb een beter voorstel. Ik bied u onderdak, voedsel en verzorging, en u verteld mij meer over dat.." Draneons kaken klapten abrupt op elkaar. 

De jongen had een stap naar voren gezet en de draak sloop nu langzaam naar de gevreesde leider toe. Draneon stond te zwoegen om niet te bewegen, terwijl het monster om hem heen kronkelde. De neusgaten van het dier sperden wijd en luid kon je het horen snuiven. 
De jongen mompelde iets onverstaanbaars en gelijk kreeg hij de volle attentie weer van het wezen. Het liep met vlugge passen terug naar zijn meester en liet zich over zijn hoofd aaien. De jongen knikte naar de man in rood als een stille goedkeuring.
De man richtte zich meteen weer op Draneon. 
"Als u zich niet aan uw belofte houdt, zal het helmonster alsnog jullie levens verslinden." 

Draneon knikte toestemmend om hen vervolgens zijn kant op te wuiven. De rest van de vogelvrijen stopten behoedzaam hun zwaarden weg. Geen wilde onbeschermd gaan waar het monster heenging, maar ook niemand wilde het dier tegen de haren instrijken. 

Zeon zelf bleef op zijn plaats staan. Hij borg pas zijn zwaard op toen de laatste man binnen was. Even sloot hij zijn ogen en probeerde vooral niet te denken aan de bestraffing die hem te wachten stond. Zijn blik ging over de gebouwen. Vluchten was geen optie, Draneon zou hem weten te vinden. Verslagen liet hij zijn schouder hangen toen hij uiteindelijk naar binnen liep.

[Mooonie]

Wat een wending! ik had er nog niet over nagedacht dat die jongen de leider was van dat monster. Ik betwijfel of Draneon zich aan de afspraak gaat houden...
Paar dingetjes (sorry dat het onoverzichtelijk is, de smilies en tekst citeren enzo werken niet...):

Zonder enige aarzeling streek de knul het monsters over zijn geschubde huid en fluisterde het sussende woorden toe in een taal die voor Zeon vervreemd was.

monsters = monster

Enkele vluchtten zelfs weg de schaduwen in van de gebouwen.

Ik zou hier een komma plaatsen tussen 'weg' en 'de'

Dat was het weer!

[Jenna]

Ha dit had ik helemaal niet verwacht!! Dat die jonge baas is van zo een enge monster. :/ Kennen ze elkaar ergens van ofso?
Maar het is wel spannend.

Dus ga snel verder!!

[-Maaike-]

Hihi, leuke wending Lief schattig draakje

Ik snap alleen de reactie van Zeon niet helemaal, hij deed toch niets verkeerd? Hij volgde bevelen toch gewoon op? Of heb ik een stukje gemist?

Ga zo door!

[JodieJJ]

@ Allemaal, Wat leuk daqt het toch nog een verrassing was xD eigenlijk dacht ik dat iedereen het al wel door zou hebben haha xD
@Moonie, dank je voor de foutjes uit halen ze zijn verbeterd als het goed is
@Jenna, dat hoop ik dat dat vanzelf duidelijk zal worden ook al zal dat pas in deel twee van het eerste boek zijn denk ik xD ghehe, of misschien zo al xD
@Maaike, In deze samenleving kennen ze niet de rechtvaardigheid waar wij in deze tijd mee leven. Heb jij een opdracht gekregen dan dien je deze te volbrengen, zo niet om wat voor reden dan ook zul je met de consequenties moeten leven en als die consequenties door een man als Draneon zijn gesteld... wel dan kun je niets goeds verwachten xD gheheh

Zo en nu weer verder

-*-

Raven liep dicht bij Gailion. Haar hoofd was nog een chaos terwijl ze alle gebeurtenissen op een rijtje probeerde te krijgen. Plots waren ze aangevallen geweest en even plotseling waren de rollen weer omgedraaid, en waren zij het die de aanvallers waren.
Ze richtte zich naar het zwarte monster.
Het was van de jongen. Hij was zijn meester.
Met een tweestrijdig gevoel keek ze hoe de twee met elkaar omgingen. Hoe het dier op iedere streling, ieder woord van de jongen reageerde. Met een simpel bevel kon Daniel het uit zijn razernij halen, zou het ook omgekeerd zo zijn? Zou Daniel de woede ook even snel weer op kunnen wekken?
Ze raakte Gailions vingers aan om zijn aandacht te trekken.
Opgeschrokken keek de man haar aan. Hij was zo gefocust op die donkerharige man geweest, die zich de leider noemde, dat hij alle anderen was vergeten.
"Is dat echt een helwezen?" vroeg Raven stilletjes.
Ze herkende de afbeeldingen waarmee de muren van de tempel waren versierd in het dier, maar ergens was hij ook compleet anders. Er waren geen indrukwekkende vleugels. Ze had nog geen vuur gezien en daarbij had ze zich altijd voorgesteld dat een enkele draak zo groot was dat hij de zon verduisterde. Dit wezen kwam nog niet met zijn schoft bij haar heupen.
Gailion wierp een nadenkende blik op het wezen. "Ik weet het niet. Maar zolang deze elfen bang voor hem zijn, zijn wij veilig." Hij knikte naar Daniel. 'De jongen heeft controle over het wezen. Daarvoor was het hier, om hem te beschermen."
De vragen die Raven eerder al over de jongen had gehad, leken ineens veel zwaarder te wegen. Wat was hij? Hoe kon hij een helwezen in zijn macht houden.
Een enge gedachte schoot bij haar naar binnen. Was hij een God die op aarde was neergedaald?
Ze had er mythes over gehoord, alleen had ze ze nooit geloofd. De priesters zagen de Goden als verheven boven alles. Zoiets machtigs zou nooit op een plek als aarde kunnen rondwandelen.
Nee, Daniel kon geen God zijn en dat monster was geen helwezen, sprak ze zichzelf in haar gedachten tegen. Dat zou betekenen dat de tempelen gelijk hebben. Dat zou betekenen dat haar straf gerechtvaardigd was en ze hier werkelijk hoorde. Dat ze niets meer was dan een verrader, niet beter dan een moordenaar.
"Blijf dicht bij dat wezen en Daniel, Raven." Raven schrok op toen Gailion tegen haar sprak. Het duurde even voor ze door had dat dit de eerste keer was dat Gailion haar niet bij haar titel aansprak. En het was de eerste keer dat ze wenste dat hij het wel had gedaan. Prinses, ondanks haar haat voor de titel, stond het wel voor iets goeds. Iemand die het volk kon leiden en dat op een goede barmhartige manier zou doen. Dat alles leek haar nu in een klap afgenomen te zijn.
"Oké." Het kwam er in een klein stemmetje uit. Haar zelfverzekerdheid was haar ontnomen op het moment.
Ze focuste op hun begeleider om de onzekere gedachtes te ontkomen. Zelfs met de rug naar hen gekeerd, gaf de man haar de rillingen. Misschien kwam het door de woeste uitstraling die ze niet herkende in de elfen waar ze altijd mee om was gegaan.
"Weet u wie die man is, Gailion?"
Ze keek op naar Gailion toen het antwoord lang op zich liet wachten. Uiteindelijk sprak hij op lage toon. "Ja, ik weet wie het is." Er was iets duisters in Gailions blik die Raven nog nooit eerder had gezien. Ze fronste.
"Wie is hij?'
"Draneon, een ex-kolonel."
Raven was geschokt. Ze kon zich niet voorstellen dat een man met zo'n positie hier zou belanden, maar daartegen; zij was ook een prinses en zij was hier ook.
"Hij is dertig jaar geleden, nog voor uw geboorte, verbannen wegens oorlogsmisdaden."
"Wat heeft hij gedaan?" Raven kon het niet helpen om verder te vragen, ondanks Gailions duidelijke ongemak over het hele onderwerp.
Ook nu leek de man af te dwalen in duistere gedachten. Hij schudde het van zich af. "Daar spreken we niet over."
Draneon voor hen kwam tot een halt en keerde zich naar hen. Ineens waarborgen die geharde ogen van de man iets heel anders. Iets dat Ravens bloed in ijs deed veranderen. Ze wilde inderdaad niet weten welke wandaden deze man had begaan. Ze zou geen moment rust meer kunnen vinden als ze dat wist.
"Breng de doden naar Ta'fir." De leider lette niet op hen, maar sprak tegen één van zijn mannen. Het kalme stemgeluid pastte niet bij de opdracht die hij had gegeven. Alsof de doden niets meer betekenden dan als wanneer je een kip afslacht.
Raven volgde met haar ogen de vijf mannen die twee lijken met zich meedroegen. Het rood waarin de lichamen waren gedompelt, stak af tegen hun asgrauwe huid.
Hoe graag ze ook wilde, Raven kon haar blik er niet van afwenden. Dood was nog steeds nieuw voor haar. Dit waren de eerste twee lijken die ze ooit van haar leven had gezien en ze hoopte ook dat het de laatste waren.
De doden werden naar een gat in de muur gedragen, waarschijnlijk had daar ooit een deur moeten zitten die de twee ruimtes met elkaar verbond. Een lange man stond in de ingang te wachten. Zijn rode haren waren in een vlecht naar achter gebonden, een paar plukjes waren ontsnapt en sprongen vrolijk krullend rond zijn gezicht. Het gaf de man een sympathieke, zelfs wat charmante uitstraling.
Zijn groene ogen twinkelden bij het zien van de lijken. "Dezelfde verwondingen?" vroeg hij met een stem vol van zwoele klanken, gemaakt voor verleiding.
Één van de dragers knikte.
"Is de aandoener al bekend?'
De drager boog zich naar voren en fluisterde zacht. De smalle lippen van de roodharige krulden van plezier om terwijl hij de woorden aanhoorde.
"Ah maar!" bracht hij eruit en hij duwde zich langs de elfen heen en stapte recht op Daniel en zijn helwezen af.

[Mooonie]

Ik vraag me af wat Draneon heeft gedaan, ik krijg al allemaal gruwelijke ideeen...
Je beschrijft echt heel goed hoe Raven zich voelt nu ze geen prinses meer genoemd wordt, bij alles eigenlijk
Ik kwam één klein typfoutje tegen, maar dat was het ook wel.

Prinses, ondanks haar haat aan de tite,l stond het wel voor iets goeds

.

Er staat een komma midden in het woord

Schrijf snel verder!

[Jenna]

Ahh ze voelt zich niet meer zo hoog!! Arme Raven
Ik heb bijna geen foutjes gezien, op die van Moonie na dna. Maar heeft geen zin als ik die ook opschrijf :/


Keep going!

[Saskjezwaard]

JAAAAAA, HET IS EEN TA'FIR!!! woehoe, he has entered ze story! Mensen, ik kan jullie alvast verklappen dat hij echt een heel leuk personage is, een van mijn persoonlijke favorieten van dit verhaal^^
Oeh, en Arrack is er ook Die wordt ook leuk, let maar op ach, wat zeur ik nou, iedereen wordt leuk, zelfs Draneon. Lekker evil ventje, muhahaha xD

gvd, mijn scherm flipt weer eens helemaal --' kan helemaal niet zien wat ik typ, elukkig kan ik heel goed blindtypen^^ wat kan ik niet, haha xD Ha, de corrigerende tik werkte weer, woehoe! Ik kan weer mijn scherm gedeeltelijk zien... ^^

En we gaan weer vissen dit keer ben ik mild, er zijn nog meerdere verhalen die mij nodig hebben haha xD

Zijn irissen waren omringd met oogwit terwijl hij naar het kronkelende monster staarde.

Ik snap wat je hiermee bedoelt, maar het staat niet zo mooi het zou raar zijn als zijn irissen niet omringd waren met oogwit ;p

Zonder enige aarzeling streek de knul het monster over zijn geschubde huid en fluisterde het sussende woorden toe in een taal die voor Zeon vervreemd was

van Zeon vervreemd, of voor Zeon vreemd (ik zou de laatste nemen:)

Onzeker bleef Zeon besluiteloos stil staan.

De besluiteloos staat hier overbodig

En het valt me trouwens op dat je af en toe veel korte zinnen achter elkaar gebruikt, die mogen wel gelasd worden^^
Het viel me vooral hier op:
Onzeker bleef Zeon besluiteloos stil staan. Konden ze aanvallen? Zijn blik ging naar de al gevallen slachtoffers. Ze hadden hun laatste adem uitgeblazen. Nu lagen ze met lege ogen in een poel van bloed. Ze hadden geen schijn van kans gemaakt toen het monster verscheen. Maar waren er andere opties dan aanvallen?
en hier:
Als een verlichting liet iedere vogelvrije zijn zwaard zakken. Enkele vluchtten zelfs de schaduwen van de gebouwen in. Zeon hield die optie ook voor ogen. Vluchten was misschien beter dan de toorn van Draneon te moeten ontvangen. Toch bleef hij wezenloos staan.

Hun doelwitten waren naar elkaar toe gekropen. Allen zochten ze bescherming achter het geschubde wezen. Het ros wat ze bij zich hadden gehad, was de enige die die toevlucht niet accepteerde en maaide met zijn voorbenen door de lucht. Het meisje liet het los. 

Meteen sprongen de omringende vogelvrije opzij om niet door hoeven vertrapt te worden. Draneon stuurde er niemand achteraan. Het paard was nu niet belangrijk meer. Hij had zijn focus volledig op de jongen. De meester van het monster.

Als een verlichting liet iedere vogelvrije zijn zwaard zakken.

Beetje vreemde zin, alsof ze opeens lantaarns zijn geworden haha xD

Enkele vluchtten zelfs de schaduwen van de gebouwen in.

enkele=enkelen

"Ik heb een beter voorstel. Ik bied u onderdak, voedsel en verzorging, en u verteld mij meer over dat.."

verteld = vertelt

Was hij een God die op aarde was neergedaald?

Ghehehe, Dan als god, ik zie het al helemaal voor me xD doet me denken aan het boek dat ik aan het lezen was, maar daar zal ik maar over ophouden haha xD

En daar is Ta'fir! Ik word nog steeds heel erg blij van hem^^ nou, schiet eens op, schrijf jij eens snel verder, ik wil weten wat hij allemaal gaat doen

[-Maaike-]

Hm... das gemeen.. je verhaal zo achterlaten voor zo'n lange tijd.. -.-" Zo krijgt het nog een eigen leven

Ik ben even clueless waarom die man zo vrolijk kan zijn, bij het zien van het monster. Terwijl zijn 'collega's' er door zijn vermoord. Of hij moet een afgevaardigde zijn om het om te leggen

Anyways, ik wacht in spanning op het vervolg

[JodieJJ]

@Moonie, het schrijven zal wat langzamer gaan nu, maar ik probeer nog te plaatsen Hahah ga maar goed gruwelijk probere te denken doe ik ook xD.
@Jenna, Danku
@Saskia, hahaah xD Jeaaaah Ta'fir is favoriet! en jaaa, ik zie de foutjes... oke, die ga ik er denk ik pas over drie maanden uithalen xD
@Maaike, hier is dan je vervolg Haha, en dat is meer Ta'firs karakter

Oke, ik heb zojuist mijn grootste faal ontdekt met schrijven en dat is een gebeurtenis of dialoog vanuit iemand schrijven die niet interactief is bij die dialoog of gebeurtenis... pfff wat is dat kut zeg!
Niet een perfect stukje, ik moet er nog wat anders op bedenken hoe ik het wel kan aanpakken, maar toch wat voor jullie om te lezen

-*-

De roodharige man zijn ogen twinkelden terwijl hij de afstand tussen hem en het beest verkleinde. Er was geen sprankje angst in hem te bekennen.
"Magnefiek, wat een prachtig schepsel." Hij wreef in zijn handen en kwam nog dichterbij.
Het monster dook in elkaar, en kronkelde blazend om Daniel heen. Alle waarschuwingen die zwakjes werden gegeven, werden genegeerd.
Met nog steeds in glimlach op zijn gezicht stopte Ta'fir met lopen. Zachtjes mompelde hij terwijl zijn blik over het wezen gleed. Zijn vingers jeukten om het aan te raken, maar dat zou hem waarschijnlijk zijn leven kostten.
Daniel zakte door zijn hurken en streek over de kop van het beest. Gelijk kreeg hij alle aandacht en was Ta'fir vergeten.
"Ah, en jij bent zijn leider?" met die simpele woorden eiste Ta'fir de aandacht weer op.
Daniel keek de man onbegrijpelijk aan. Onderzoekend keek de roodharige terug.
"Hmmm... Wat een vreemde gelaatsstrekken en bouw." Hardop analyseerde hij Daniel. Nog steeds was de jongen zijn blik vol leegte en onbegrip.
"Ronde oren? En er lijkt een tint bruin in je ogen aanwezig te zijn." De man streek met zijn lange vingers over zijn kin. "Vreemd, heel vreemd." Hij fronste bedenkelijk.
"Ben je wel een elf?' vroeg hij abrupt.
Nu was het de beurt aan iedereen om Daniel openlijk aan te staren. Alsof het antwoord met hun blikken eruit kon worden getrokken.
Daniel negeerde hen, met grote ogen keek hij alleen naar Ta'fir. "Elf?" Het ene woordje kwam er vol verbazing uit.
Ta'fir knikte geduldig en wees terug naar de jongen. "Jij, elf?" Hij sprak de woorden langzaam uit, alsof hij een zwakzinnige voor hem had staan.
De jongen schudde hevig zijn hoofd. Of het van ontkenning was of van verbijstering kon niemand zeggen, maar iedereen trok wel een conclusie. Geroezemoes steeg op. Elfen mompelden zachtjes en spraken Ravens eerdere gedachten hardop uit.
Raven kon ze horen fluisteren over een afgezant van de goden of een oerwezen. Zelf dacht ze er niet meer over na. Ze had beide gedachten al overdacht, nog meer denken zou geen antwoorden geven. Daniel moest gewoon een elf zijn. Er waren geen andere wezens op deze wereld met dezelfde intelligentie.
"Elf?" De jongen wees naar Ta'fir.
Ta'fir knikte rustig, leek in geen zienswijze geschokt over de vraag. Niet zoals alle andere waren.
"Heel fascinerend," mompelde hij alleen, meer tegen zichzelf dan de rest van de omstanders.
Het was Draneon die iedereen tot de orde riep. "Ta'fir, ga naar je lijken voor ze gaan rotten."
Schouder ophalend gehoorzaamde de roodharige, draaide zich om en beende terug naar de kamer waar de lijken opgeborgen waren.
"Jullie."
Een groepje elfen, die dichtbij de ingang stond, rechtten meteen hun ruggen toen ze door de leider aangesproken werden.
"Ga de rotzooi opruimen. En jij Evondor." Nu wees Draneon naar een blonde knul die nog jonger leek dan Raven. Zijn kleren zaten vol geronnen bloed, maar verwond leek hij niet. Raven vroeg zich af wat iemand van zo'n jonge leeftijd had kunnen doen om hier te belanden. Vooral als ze zag hoe angstig hij op Draneon reageerde. Je kon hem van meters afstand nog zien trillen op zijn benen.
"Ga een kamer gereed maken voor onze gasten."
Met een korte buiging maakte Evondor zich uit de voeten.
Uiteindelijk richtte de duistere ogen van Draneon zich op hen drieen. "Kom, we hebben wat dingen te bespreken."
Vol overtuiging dat ze mee zouden komen, begon Draneon al te lopen. Raven bleef stilstaan. Ze keek naar Gailion die ook begon te lopen en vervolgens naar Daniel. De jongen had ook nog geen poot verzet en keek wazig in het niets. Zijn hand streek door zijn bruine haren waardoor het alle kanten opsprong. Terwijl hij naar de grond staarde werd zijn blik langzaam helderder voor hij een bijna spottende lach uitstootte. Het gaf de jongen een absurde aanblik, alsof er zojuist wat in zijn hoofd was geknapt.
Hoofdschuddend en met nog een laatste spoor van de lach op zijn gezicht, mompelde hij wat tegen het monster. De agressieve spanning die rond het dier had gehangen, verdween met de uitbarsting. Verbaasd keek Raven toe hoe het Daniel bijna huppelend volgde.
Raven ging er als laatste achteraan. Niet zeker van de volgende stappen die gingen volgen. Alleen wetend dat er een heel nieuw leven op haar te wachten stond.

[Jenna]

Jodie je bent terug. Ik dacht egtdat we drie maanden lang niks van jouw te horen/lezen kregen. Ik miste je verhaal!! Egt tof dat je nog tijd hebt om een stukje te plaatsen En heb je het een beetje naar je zin daar?

oja ff over je verhaal, wrm begon die Daniel opeens inzichzelf lachen?

[-Maaike-]

Haha, ik dacht ook al, wat klopt hier niet? Leuke verrassing!

Die jongen wordt steeds vreemder en eerlijk gezegd wordt ie nu een beetje eng. Meer omdat ie onverstaanbaar is en zo'n (kakelende) lach erbij, helpt niet. Volgens mij is hij echt levensgevaarlijk

Ga zo door!

[JodieJJ]

@Jenna, het is maar goed dat ik deze weekenden vrij heb ;p ghehe kan ik plaatsen en ook verhalen lezen xD poeff dat is echt te lang geleden dat ik dat heb gedaan.
@Maaike, Hahahah Daniel is heeeeeel scary xD hahah, ik hoop dat dat beeld ergens nog een beetje gaat bijdraaien xD.
En we zijn bij een nieuw hoofdstuk! Het is alleen maar een heel klein stukje, maar hierna kwam alweer POV wissel.

Hoofdstuk 3,
Een nieuw leven.

Zijn vingers gleden over de warme, gladde huid. Een gestage hartslag bonkte door het vlees heen. Ritmisch maar anders dan dat van een mens.
Tumtum tum, tumtum tum, de extra slag echode luid door.
Gespannen bleef Daniel door strijken. Zijn herinneringen werden met ieder uurslag helderder.
Zijn reden dat hij hier was.
Wat draken werkelijk waren.
Hij was Arrack gaan zien als een huisdier, een trouwe hond. Het dier had hem vandaag eindelijk weer zijn ware aard getoond. Het bloeddorstige monster dat hij was.
Arrack kronkelde, draaide zijn kop Daniels richting op en keek hem vragend met grote pupillen aan. Het duurde even voor de jonge meester door had dat hij was gestopt met aaien.
"Sorry," mompelde hij onnodig en zette zijn strijkbeweging voort. Hij keek naar buiten om zijn gedachten bij de draken weg te halen.
Dat was onmogelijk. Tot aan de horizon zag hij het werk van draken.
De ruines die hij in een ver vergeten leven als gebouwen had gekend. Opnieuw moest hij zijn gezicht afwenden Hij kon zich niet laten overspoelen door verdriet.
Hij moest ergens anders aandenken. Het hier en nu. Verleden was maar verleden, daar kon je niets meer mee.
Hij keek de armzalige kamer in. De scheuren liepen door de muren, de ramen kapot geslagen en het enige aan meubels waren een paar ingezakte matrassen die door hem, Gailion en Raven in bezet waren genomen.
Ze waren hierheen gebracht na de besprekingen. Daniel had er niets van begrepen. Hij kon hun taal dan ook niet verstaan.
De taal van elfen.
Hij schudde zijn hoofd bij de gedachten.
Elfen, Daniel kon nog steeds niet geloven dat de mensen hier om hem heen zich elfen noemden.
Elfen, fantasy wezens. De persoon die hen ooit had bedacht, zou zich nu vast lachend in zijn graf omdraaien. Maar als hij de mensen om hem heen beter bekeek, moest hij inderdaad toegeven dat ze veel weghadden van de elfen uit verhalen. Lange, spitse oren staken door hun haren heen en allemaal leken ze gedompeld te zijn in een zekere schoonheid waar een mens zonder noch met medische hulp aan kon voldoen.
Zijn blik bleef op Raven hangen. Het meisje was heel wat knapper dan degene die hij had gekend. Hij staarde naar haar lange gouden lokken en haar diepblauwe ogen.
Alsof ze door had dat hij naar haar keek, onderbrak ze haar gesprek met Gailion en keek zijn richting op. Daniel voelde zijn hals opwarmen en richtte zich direct weer op Arrack. Hij streek de draak opnieuw over zijn kop. Tevreden rees er een zacht jankend geluid op uit de keel van het monster.
De jongen liet een zucht ontsnappen. "Hoe erg zal de wereld wel niet veranderd zijn, Arrack?"

[Saskjezwaard]

Haha, ik denk ook dat ik het niet zou kunnen geloven als er opeens elfen voor mijn neus staan xD lijkt me eignenlijk wel leuk, maar heeeel erg onwaarschijnlijk haha xD

Oh, ik had bij het vorige stukje nog niet gereageerd oh, terwijl ik wel iets te zeggen had dat dialoog schrijven is idd KUT! Ik mis wel een beetje Ravens gedachtengang, het stukje lijkt vanuit niemands pov geschreven te zijn, terwijl daarna Raven wel weer vrolijk verder gaat Pas halverwege het stukje komt ze nml weer terug en dan is het weer goed^^

Zo, dat was mijn nuttige commentaar xD Ik vind Ta'fir nog steeds een geweldig personage xD en hoe Draneon hem wegstuurt haha ik wil meeeer!

[JodieJJ]

@Saskia, Haha ja, als jij in een van deze verhalen zou leven, zou dat een droom die in vervulling gaat zijn xD. Nou ik er over nadenk, je hebt geeneens elfen gestopt in het plot dat je me hebt gestuurd! Wat slecht hahah

Ik mis mijn vaste lezers snik snik xD haha

Rode ogen hielden haar die nacht wakker. Recht keek ze terug naar hen. Geen van beide knipperden ook maar één moment. Blauw tegen rood.
Het monster had zich om zijn meester gewikkeld. Beschermend tegen ieder onbekend gevaar, zoals hij hen die middag ook had beschermd tegen de elfen. Maar hoe zat het met de aanval van een dag geleden? Was het toen een simpele jacht geweest toen hij Titaan tegen de grond had geslagen?
"Ben jij echt een draak?" fluisterde ze naar het wezen, wetend dat ze geen antwoord zou krijgen.
Ze liet haar ogen nog eens over het zwarte lijf glijden. Ze volgde de enkele stekelige lijn over de rug die doorliep naar de staart en daar bij de punt pas uit liep in een dreigende krans. Bij een tweede blik zag ze de vreemde inham net achter het hoogste punt van de schouder. Er leek daar een stuk bot tegen de huid te drukken. Het zette het onder spanning alsof het er elk moment door kon breken.
Ravens hart maakte een sprongetje toen het "bot" op en neer bewoog als een afgehakte arm.
"Z-zijn je vleugels je afgenomen?" vroeg ze stilletjes, zich beseffend dat de stomp nog weleens een vleugel kon zijn geweest zoals de draken die zij kende, hadden gehad.
Het wezen maakte een zacht jankend geluid terug. Het was bijna alsof hij haar kon verstaan.
Daarna sloot het zijn ogen om eindelijk rust te nemen.
Raven bleef met een gevoel achter dat ze nooit verwacht had te voelen voor een helwezen. Medeleven.

"Raven, wakker worden. Er wordt zo een ontbijt voor ons geserveerd."
Raven knipperde een paar keer met haar ogen, terwijl de vage stem door haar slaaproes naar binnensloop. Een hand schudde haar schouder.
Moeizaam kwam ze overeind. Het voelde alsof ze nog geen uur had geslapen en dat was misschien ook wel zo. Ze had zich de halve nacht bezig gehouden met het aanstaren van de draak.
Ook nu had het monster zijn rode ogen geopend en keek haar en Gailion alert aan. Daniel lag nog vredig tegen hem aan te slapen en leek in de verste verte niet klaar om wakker te worden.
Raven wendde haar blik er vanaf en wond een dunne mantel om zich heen. Ze had die nacht geen slaapkleding aangetrokken, in alle drukte had ze zich zo in haar bed laten vallen. Nu was het een voordeel dat om er degelijk uit te zien, ze zich ook niet hoefde om te kleden.
Gailion was ondertussen naar de jongen toegelopen om hem wakker te maken. Nog voor hij dichtbij was gekomen, had de draak dreigend zijn tanden getoond en een ijzig sissend geluid klonk op uit zijn bek. Om het nog duidelijker te maken dat Gailion niet welkom was, krulde het monster zich nog wat verder om Daniel.
Gailion deed snel weer een paar stappen achteruit.
En Daniel sliep door alle heisa rustig door.
"Raven, laten we maar gaan," besloot Gailion.

[-Maaike-]

Het is dus een soort van tamme draak. Ik vraag me af of Daniel de draak getemd heeft voor of nadat die gebouwen verwoest zijn door draken.
En Raven gaat vast een hélé goede band krijgen met die draak (not). Medeleven is vast niet goed om als elf naar een wezen van hel te hebben.

Ik vind het nog steeds spannend en ben benieuwd hoe het verder gaat! Ga zo door

[yociame]

Het is al juli! En er is nog niks nieuws gepost, je verhaal is veel te goed om zo lang te wachten met posten, ik wil weten wat er gaat gebeuren....

[JodieJJ]

Maaike, gheheh we zullen zien
Yociame, sorry ik ben met veel te veel verhalen tegelijk bezig xD en het net schrijven wil nog niet erg lukken hier, zijn steeds mensen die me afleiden xD maar toch maar even een poging gewaagd

Gehoorzaam voegde Raven zich aan zijn zijde.
Een smalle trap leidde hen naar beneden. Onderaan had ooit een deur moeten zitten, nu was het niets meer dan een gapend gat. Ze keken recht in de brede gang waar ze gister ook doorheen hadden gelopen. Een jongeknul die van dezelfde leeftijd als Daniel moest zijn, was de enige in de gang. Met een brede grijns op zijn gezicht kwam hij op hen afgehobbeld.
"Kom ik zal jullie verder naar het ontbijt leiden," sprak hij zonder enige vorm van beleefdheid. Hij draaide zich om en liep op goed geloof dat zij zouden volgen door.
Raven moest nog steeds wennen dat hier geen beleefdheidsvormen werden nageleefd. Waarom zouden deze elfen ook. Ze hoorden nieteens meer bij de samenleving. Ze konden leven naar hun eigen believen.
Ze volgden de blonde kop door de gangen. Raven hield haar ogen op het plafond gericht waar ze gisteren op dezelfde argwanende manier naar had gekeken toen ze naar hun slaapkamer werden gebracht.
Tussen het gesteene door staken vreemde snoeren en kabels in allerlei kleuren. Groene rode, blauwe.
Ze zagen er dreigend uit zoals ze naar beneden hingen. De jongen voor hen leek zich er niets van aan te trekken. Plots herinnerde Raven zich weer iets. Ze wist de naam van de knul wel. Draneon had hem genoemd toen hij hem met hen mee stuurde.
"Evondor?" Ze zei de naam voorzichtig, testend of het klopte.
Gelijk draaide de jongen zich met een stralende glimlach naar haar toe. Hij zag er nu zo anders uit dan gisteren. Nu het bloed van zijn kleren en huid weg was en de angstige blik verdwenen was.
Raven kon hem gewoon niet zien zoals ze alle andere vogelvrije zag. Als een moordlustig monster.
"Met hoeveel elfen leven jullie hier?"
De jongen keek bedenkelijk naar het plafond en legde zijn vingers tegen zijn lippen. Een paar keer tikte hij er tegen alsof dat hem het antwoord in de mond moest leggen. "Ik denk zo'n vijftig."
Raven en Gailion struikelde beide in hun passen.
"Vijftig?"
Dat aantal was groot genoeg om een klein leger te vormen. Raven had zich altijd voorgesteld dat vogelvrijen zo leefden als zij hadden gedaan. In kleine groepen rondzwerfend.
"Ja, Draneon spoort ons op en als we bruikbaar blijken te zijn, komen we bij zijn groep," legde Evondor erbij uit.
Diepe rimpels vormden zich op Gailions voorhoofd. "Waarom zou hij al die moeite doen om zoveel vogelvrije bij elkaar te krijgen?"
Evondor bleef naar het plafond keken en beet zijn onderlip. "Geen idee," zei hij uiteindelijk zachtjes.
Stilte vulde de rest van de weg. Raven kon duidelijk aan Gailion zien dat het antwoord van Evondor alle katrollen in zijn hoofd had doen draaien en dat was geen goed teken.
Zijzelf was ook niet gerust met het antwoord geweest, ook al wist ze niet wat er dan zo beangstigend aan moest zijn.
Evondor leidde hen naar hetzelfde zaaltje waar ze gisteren ook met Draneon hadden gesproken.
Het was er nog steeds even onbehaaglijk als gisteren alleen waren er nu meer elfen. Vreemd genoeg was dat minder dreigend dan er alleen met Draneon te zijn.
De andere elfen leken de kilheid die Draneon uitstraalde wat te temperen.
Raven herkende al een paar van de aanwezigen. Draneon natuurlijk die als ware leider aan het hoofd zat en Ta'fir die aan zijn rechterzijde schuilde. Een huivering liep over haar rug bij het zien van de man.
Tussen de andere mannen viel haar ook nog de zwartharige elf op. Hij had de aanval op hen geleid. Nu zag hij er een stuk minder arrogant uit in zijn gebogen houding met zijn ogen op niets anders dan het tafelblad gericht.
Ongemakkelijk bleef Raven voor de tafel staan met haar ogen op de lege plaatsen gericht.
Als ze Draneon mocht geloven, hoorden ze nu bij de groep. Het was dat of een snelle dood en ze kon zichzelf dan ook als niets anders zien dan een gast-gevangene.
Ondanks hun vijandigheid die er gisteren was geweest, zette Draneon nu zijn meest beleefde gezicht op. Er was zelfs een soort van glimlach rond zijn lippen te zien.
"Ga zitten."
Zijn duistere ogen gleden over hen heen, toen verstarde hij. De kleine glimlach die hij had gehad was in één oogopslag verdwenen. "Waar is de jongen?"
Het was gelijk duidelijk dat zij en Gailion er niet toe deden. Daniel daar draaide alles om of beter gezegd; zijn draak.
"Hij slaapt nog, heer," antwoordde Gailion zonder enige emotie. De vertou leek geen enkele vriendelijkheid voor de man vast te houden.
Raven had haar lakei nog nooit zo kil naar iemand zien doen. Het deed haar afvragen wat er tussen de twee had afgespeeld, of speelde. Maar niemand repte daar met een woord over naar haar.
Draneon gromde in zichzelf en richtte zich toen op Evondor. De blonde knul kroop meteen in elkaar.
"Ga naar de kamer en wacht tot de jongen wakker wordt. Het ontbijt wordt niet eerder geserveerd tot hij aanwezig is."
De scherpe blik van de leider keerde terug naar Raven en Gailion. "Ga zitten." Zijn woorden waren geen vriendelijke vraag meer, maar een eis.
Stilletjes schoof Raven aan. Ze koos de middelste stoel om op te zitten.
Een verveelde stilte daalde over de vogelvrijen heen. Waarin iedereen wachtten tot hun eregast zou toetreden.

[Jenna]

Hmmm ik heb net ff tijd gehad om je verhaal bij te lezen. Ik volg het nog steeds hoor
Wat een eer zeg dat er niet ontbeten wordt zonder Daniel, hij moet wel heel erg belangrijk zijn. Nu maar afwachten he tot dat ie wakker word.

Oja soms ben ik te lui om te reageren of heb ik geen tijd. Drm ben ik de laatste vier weken afwezig

xx

[yociame]

Yeah nieuw stukje, nadeel is het brengt nog steeds niet wel duidelijkheid dus de spanning blijft...
Maar het verhaal blijft leuk!

[Saskjezwaard]

Weet je, mijn elfenfase begint denk ik een beetje voorbij te raken, ik vind ze nog steeds leuker dan bijv. dwergen (niet dat dat zo moeilijk is ), maar ik hoef ze niet meer in elk verhaal te hebben. Hoewel ik het wel leuk zou vinden om in zo'n wereld terecht te komen, maar dan niet in deze woestijn, maar ergens anders... ^^
Nu we het daar toch over hebben, ik was vandaag aan het fietsen en zag een haan in de greppel en ik dacht: wtf, wie laat nou z'n haan in de greppel rondlopen, dadelijk neemt iemand hem mee. Maar wie wil er nu een haan meenemen, wat moet je daarmee? En toen kwam een gedachte in me op dat een elf (of ander wezen uit een andere wereld) de greppel in kwam springen, de haan doodde en opat, omdat hij dus in een andere wereld terecht was gekomen, per ongeluk natuurlijk. En, dat je het weet, hij is een geweldige neuroot, dus hij schrikt overal van xD maar ik mag van mezelf niet schrijven ben ik toch weer streng, he^^
lekker veel afdwalen ik was om eerlijk te zijn een beetje uit het verhaal, moest even wat dingetjes teruglezen, maar nu ben ik weer bij. Geloof ik. Komt ook omdat je telkens stukjes door erlkaar naar me stuurt, leer eens chronologisch schrijven!
Ghehe, ik vind die laatste zin leuk^^ ik vind hem iets lekker ironisch hebben maar dat betekent nog niet dat iedereen meervoud is, het is 'wachtte' xD dat was eigenlijk niet de reden dat ik hem aanhaalde, maar goed xD post snel meer!

[JodieJJ]

Ik heb toch besloten om dit verhaal nog wat verder te posten ook al zal het allemaal in slakke tempo gaan op dit moment xD
@Jenna, ik ben toch blij dat je nog een berichtje plaats, geeft altijd weer een beetje motivatie.
@Yociame, heheh sorry ik ben bang dat dit stukje ook niet echt bevredigend is xD... maar hierna komt POV wissel
@ Saskia, Dat kan niet! Heb ik dit verhaal helemaal speciaal voor jou met elfen gemaakt *-) verliest ze haar aandacht ervoor --'
En wtf... ik ga een nieuwe plot voor je maken... ik had er namelijk een ander in mijn hoofd maar die was ik kwijt maar ik heb hem weer terug gevonden dus die krijg je binnenkort zal ik ook maar je neurotisch elf erin stoppen?
En dan stuur ik je gewoon geen stukjes meer ghehe

Een paar vogelvrije begonnen een fluisterend gesprek om de verveling uit te bannen. Daniël nam zijn tijd en ondertussen begon Raven zich steeds onbehaaglijker te voelen. Het begon haar steeds op te vallen dat ze het enige meisje hier was. 

De mannen rond haar wierpen steelse blikken naar haar. Ze trok alle aandacht en dat verbeterde haar nerveuze stemming absoluut niet. Vooral voor Taf'ir, die al vanaf het begin zijn ogen op haar gekluisterd had, wilde ze zich verstoppen. Ze had gezien hoe nonchalant de man tegen over de doden stond, ze wilde er niet aan denken tot wat hij allemaal in staat zou zijn. 

Snel wendde ze haar gezicht af toen haar ogen de van hem ontmoette. Ze friemelde aan de stoffen van haar jurk en probeerde ergens anders aan te denken.

"Zeg eens, hoe komen jullie aan die prachtige kleren?" De zwoele klanken van Ta'firs stem eisten alle aandacht op.
Raven keek op en zocht daarna gelijk een uitvlucht in de patronen van de tafel om aan Ta'firs intense blik te ontsnappen. 

Het was Gailion die het zakelijke antwoord gaf. "We zijn nog niet zo lang voortvluchtig." 

Dat was een leugen. Ze waren al vijf jaar vogelvrije.

"Is het niet vreemd dat jullie voor verbannenen nog steeds de kleuren van Taros dragen?" 

"We mogen misschien verbannen zijn maar dat betekend niet direct dat we ons land verloochenen," sprak Gailion terug met enige trots in zijn stem. Vanuit haar ooghoeken zag Raven dat Ta'fir knikte en zijn aandacht weer bij hen weg liet drijven.

Ta'firs vragen hadden de hele tafel tot stilte gemaand. Raven kon de blikken op hun kleren voelen brandden, alsof ze nu pas door hadden dat zij en Gailion inderdaad luxer gekleed waren dan de meesten hier.
De spanning stond hoog terwijl de stilte bleef en als glas brak hij toen de deur werd opengezwaaid. 

Evondor kwam met een bleek gezicht naar binnen gestapt. Achter hem volgde gelijk de reden van zijn nervositeit.

Arrack stapte met zijn hoofd geheven en luid snuivend de kamer binnen. Alles nam hij nieuwsgierig in zich op en daar achteraan kwam Daniël gesloft. Hij wreef in zijn ogen en leek meer te slapen dan echt wakker te zijn.

Iedereen had zijn ogen aan het monster vastgekleefd. Ze wachtten tot hij zou uithalen. Elfen of dierenvlees zou waarschijnlijk niets voor hem uitmaken. Vanuit haar ooghoeken kon Raven zelfs zien hoe een enkele elf zijn zwaard vasthield. 

Daniel leek eindelijk een beetje wakker te worden en de spanning in de zaal door te hebben. Met een glimlach liep hij naar de draak toe en streek het dier over zijn kop. Arrack verloor meteen zijn aandacht voor zijn omgeving. Als hij een hond was dan had hij hevig met zijn staart gekwispeld, maar nu gaf hij alleen liefkozende kopjes die Daniel iets uit evenwicht brachten. Het was wonderlijk hoe het beest het ene moment angstaanjagend was en het andere een knuffelbare pup leek. 

Draneon kwam overeind uit zijn stoel en verstoorde zo het spel. Arrack veranderde gelijk weer in het waakzame monster dat hij was.
"Drakenmeester kom zitten."

[-Maaike-]

Mm, het voelt als een akward situatie daar zo in die ruimte. Helemaal voor Raven. Ik vroeg me trouwens af, spreek je haar naam uit zoals je het schrijft (dus als raaf in het meervoud?) of als "reeven"?

We mogen misschien verbannen zijn maar dat betekend niet direct dat we ons land verloochenen,

Volgens mij is "betekend" in deze zin met een T, "betekent"

Ga zo door! Ik houd mijn speculaties vandaag even voor me anders dwaal ik nogal ver van het verhaal af, ben ik bang.

[yociame]

Hmm stukje is veel te kort... You make me sad

[artikel]

Een leuk verhaal! Meer kan ik er niet echt over zeggen

[annemeixx]

wow!
het is een supermooi verhaal ik heb het nog niet allemaal gelezen maar dat komt nog wel!
van wat ik las was het heel erg mooi!
ga zo door!! XD

[Saskjezwaard]

Joooodiiieeee!!!!! Maak eens tijd voor dit verhaal, wil je ? xD
Ik verveeeel me --' was net heel goed aan het schrijven, maar toen maakte ik de fout om muziek aan te zetten... Dag, dag, concentratie!

"Drakenmeester, kom zitten."

Die zin smeekt gewoon om een vervolg! Heb je toevallig nog een stukje liggen?

[JodieJJ]

IK HEB GEEN TIJD! En ik wacht nog op een stukje terug van jou --'

Eerst moet de nano over zijn xD daarna heb ik weer een beetje tijd xD ghehe... hmm misschien tussen door xD

[yociame]

ik voeg me bij sas !! geef meer nu!! alsjeblieft??

[JodieJJ]

ik zal zaterdag wel een nachtje doorhalen dan moet het lukken haha xD

[yociame]

yeah

[A-Mystic-Wolf]

ik heb zonet alles gelezen en vond het geweldig
ik begon gisteren maar ik werd toen ziek en net op het spannende moment dat ze omsingeld waren ging ik maar slapen want ik kon de pijn niet meer verdragen, maar gelukkig voel ik me vandaag weer iets beter en kon ik de rest lezen ik kan niet wachten tot het volgende stukje!

[yociame]

Jodie, die zaterdag die je zou doorhalen is nu precies een maand (!!) geleden. Ik zie nog niks

[JodieJJ]

SOrry! Mijn map voor dit verhaal is echt eeen enorme rotzooi! was het aan het opruimen.. maar dat kost veel tijd xD maar ik ben nu ( voor de derde keer omdat ik het steeds kwijt ben ) het gaan schrijven... hoop morgen of vanavond xD als ik nog eens het leren klaar krijg... stukje te kunen maken

[JodieJJ]

Ik herinner me weer waarom ik hier mee was gestopt xD, Dit stuk is vreselijk! Bij de herschrijving gaat het eruit, maar ik kan nu niet zo even het plot omgooien dus plaats ik dit maar zodat we senl verder kunnen gaan met de leukere stukken xD
Hierna nog een rotstukje.. daarna is het weer leuk en komt Ta'fir wat meer in beeld jeeeh

@Maaike, In hun taal spreek je het uit als Reven, ( engelse versie ) in mijn hoofd doe ik het meer als Raven xd maarja ik ben ook oerhollands xD En hea :p geeneens een speculatie je stelt me teleur xD ahaha.
Ooh sorry trouwens dat het zo lang duurde
@Yociame, SORRYSORRYSORRRY DUIZENDMAAL SORRY * smeekt om vergevenis *
@Jochem, Dankje ik hoop dat je nu nog weet waar het over gaat xD
@Annemeixx, wat leuk dat je meeleest en ondertussen al uit? xD gheheh tijd zat gehad haha xD
@Saskia, naa een paar maanden dan toch maar reactie :p
@A-mystic-wolf, Wat leuk dat je meeleest Ik probeer er wat meer tempo in te maken maar de vervolgdelen van dit verhaal zijn gewoon veel leuker dan dit deel xD gheheh... daar moet ik toch nog wat aan gaan veranderne ;P

En dan nu een stukje... ( Nogmaal mn excuses xD, ook omdat het eigenlijk nou niet echt een leuk stukje is -- )


Daniel keek op toen de harde stem van Draneon sprak. De woorden waren een grote warrige brei voor hem, maar de vinger die naar de stoel wees was al te goed te begrijpen. Universele non-verbale taal stierf niet snel uit.
Hij werd uitgenodigd om met hen te ontbijten. Een brok vormde zich meteen in zijn keel terwijl hij twijfelend bleef staan. Deze mannen hadden hen gisteren nog aangevallen en nu moest hij er tussen gaan zitten met een agressieve draak, dat vroeg gewoon om problemen.
Nerveus schuifelde hij naar de lege plaats. Hij kon Arrack al naast zich horen grauwen. Het beest zijn nagels klauwden over de grond. Dan liet zijn hand over zijn warme, gladde huid glijden terwijl hij op de stoel neerzakte. Het was een zwakke poging het dier op zijn gemak te stellen.
Iedereen aan tafel keek intens naar hen en alleen het schrapende geluid van een enkele stoel was te horen. De man die naast Daniel had gezeten schoof zo ver mogelijk van hem weg.
Daniel was blij met de man zijn beslissing. Arracks lijf stond strak als een snaar, klaar om te knappen bij het minste of geringste. Er waren al wel genoeg doden gevallen gisteren, vandaag hoefde er geen een bij te komen.
De spanning werd iets uit de lucht gehaald door Draneon die opstond. De gevaarlijk uitziende man gaf geen enkele aandacht aan de draak. Zijn aandacht ging volledig naar hen gericht. Zijn drie gedwongen gasten.
Toen zijn groene ogen die van Daniel vonden begon hij te spreken. Zijn hand wees een voor een naar de mannen aan de tafel terwijl er vreemde melodieuze woorden van zijn tong rolden. Pas bij de vierde man had Daniel door wat hij deed. Hij was de rest aan het voorstellen.
Draneon leek niets door te hebben van Dans problemen met de taal en ging gewoon verder.
Uiteindelijk was er maar een naam die Daniel echt onthield. Zeon.
De zwartharige man had hem continu met een kille blik aangekeken en Daniel wist meteen waarom. Hij was de man die de aanval had geleid gisteren.
Dans hand was bij het zien van de man gelijk naar Arrack toe geschoten. Als er een ding was waar draken voor leefden dan was het wel wraak, en een aanval vergaten ze niet snel.
Draneon was pas weer gaan zitten toen iedereen proper was voorgesteld en eindelijk was er weer een beetje ontspanning gekomen. De mannen spraken met elkaar, ook al was het nog niet uitbundig, maar ze spraken tenminste en nog maar een enkele keer werd er een behoedzame blik op Daniel geworpen.
Dan kon zelfs Arrack voelen ontspannen. Hij schrok zich dan ook kapot toen het beest plots overeind vloog. De tafel schokte door de klap.
Zonder resultaat probeerde Daniel naar het beest te grijpen dat onder de tafel vandaan schoot richting de deur. Angstig keken ze toe naar wat er nu ging gebeuren, wie er tussen de kaken van het beest werd verslonden, maar Arrack bleef alleen maar met zijn kop hoog geheven en zijn staart ongeduldig zwaaiend voor de ingang staan.
De deur ging met een zwaai open en meteen viel een heerlijke zoete geur Dan aan. Hij snapte meteen waarom Arrack plots was weggesprongen, zijn eigen hongerige maag knorde luidkeels bij het zien van het vlees dat binnenkwam, laat staan hoe Arrack zich voelde.
De eerste schaal donderende met een harde klap tegen de grond. De elf die het had gedragen was zich wild geschrokken toen hij meteen oog in oog met de draak stond.
Arrack wist niet hoe snel hij ervan moest profiteren en schoot meteen op het eten af dat hij gulzig naar binnen schrokte.
“ Arrack!” Arrack liet meteen het stuk vlees uit zijn bek vallen toen hij de strenge stem van zijn meester horen.
Bedelend keek hij om naar Dan, op zijn eigen manier vragend of hij verder mocht eten. Daniel hoefde maar een blik op de bange elfen die nog steeds schalen vasthielden te werpen om de draak meteen terug te roepen. Gehoorzaam als hij was liet Arrack het voedsel achter en konden de mannen rustig door de ingang komen om de schalen op de tafel te zetten.
Iedereen keek met verwondering naar Daniel die zo gemakkelijk de draak weer had terug geroepen. Ta’firs gezicht was zelfs in een grijns uitgebroken. Daniel trok zijn wenkbrauw op toen hij de man tegen Draneon kon zien fluisteren.
Voor welk doel zaten ze hier eigenlijk gevangen? Hij kon maar een ding bedenken, en hij zou nog eerder zelfmoord plegen dan daar aan mee te werken.
Zijn lust was zowat vergaan door die gedachte. Het vlees smaakte lang niet zo goed als net de geur was geweest en toen Arrack naast hem piepte gooide hij dan ook een stuk onder de tafel.
Een tweede stoot tegen de tafel deed iedereen opnieuw opschrikken.
“Arrack!”
Het beest was voor een tweede keer onder de tafel uitgeschoten en met de huidplooien rond zijn kaak enthousiast uitgespreid keek hij verwachtingsvol naar de deur. Een geur die een stuk minder aangenaam was dan dat van gebraden vlees kwam naar binnen toe. Geschrokken keek Dan naar het karkas dat door vier elfen naar binnen werd gebracht.
Een paard helemaal intact op de weggesneden billen en ribbenkast na. De ogen staarden nog steeds glazig naar het niets en de tong hing als een droge flap uit de openhangende muil.
Ze hadden zo te zien niet eens de moeite gedaan om de ingewanden eruit te halen. Slikkend keek Dan toe hoe het werd neergezet op de grond en de elfen meteen wegsprongen voor Arrack. De draak was er zodra het de grond raakte op af gered en scheurde nu met zijn krachtige kaken de buikwand open om de ingewanden eruit te eten.
Het schrapende geluid van een stoel deed Dan met een ruk wegkijken van het vieze schouwspel van de draak.
Raven was naast hem abrupt overeind gekomen. Haar gezicht mistte alle gezonde kleur die het normaal had. Zonder dat iemand wat kon zeggen liep ze de kamer uit. Verbaasd keek Dan toe hoe ze door de deur verdween en toen naar Gailion die haar snel achtervolgde.

[A-Mystic-Wolf]

jee weer een stukje erbij!
Dan waarom verbaast het je nou niet dat Raven hier echt van walgt xD

trouwens deze zin vind ik niet echt fijn lezen

De woorden waren een grote warrige brei voor hem, maar de vinger die naar de stoel wees was al te goed te begrijpen

[-Maaike-]

Het vlees smaakte lang niet zo goed als net de geur was geweest en toen Arrack naast hem piepte gooide hij dan ook een stuk onder de tafel.

Als ik het woord draak lees, zie ik een groot en dan ook echt een groot wezen. Zoals bij Shrek zeg maar (aannemend dat je die draak kent..) en dat zit ónder de tafel? Wat klopt hier niet Ik denk dat ik mijn verbeelding bij het woord draak eens moet aanpasen naar de grootte van een hond?

Ik vind het wel heel gaaf hoe Daniel met die draak omgaat. Ergens krijgt het een schattige houding, alleen tegenover Daniel hoor. Verder vind ik het een angstaanjagend beest

Ohjaa, ik vind het trouwens helemaal geen slecht stuk hoor. Ik vind het eerlijk gezegd wel grappig. Zelf zou ik het er niet uit halen bij een herschrijving

Volgens mij vind Daniel Raven wel leuk. Nog even en hij rent haar achterna en ze klimmen op de rug van de (voor mij nog altijd grote draak) vluchten weg en ze vrij! Haah! En rest alleen nog even het kleine puntje hoe je ze terug in dat paleis krijgt waar Raven vandaan komt. xD Maar je volgende stukje geeft vast stof, om daarover te speculeren ^_^ hihi.

Ga zo door!

[justme]

Ik heb nog niet je hele verhaal gelezen, maar man wat begint het goed zeg. Normaal ben ik niet zo van dat 'echte fantasy' als je snapt wat ik bedoel Want dan vind ik het al gauw te ingewikkelt en snap dr nix meer van XD. Maar dit leest lekker, omdat het toch een soort van herkenbaar is, hoe vreemd het ook klinkt. Maar vooral de emoties en ideeën van je personages. Ze komen voor mij als ik het lees echt tot leven. Morgen zal ik snel verder lezen en ik hoop dat je verder blijft gaan met dit verhaal

[JodieJJ]

@Saskia, wat een leuke vind ik leuk xD haha
@A-mystic-wolf, heheh hij is een jongen he xd, snapt niets en ik zal eens naar die zin kijken.
@Maaike, xD hahah Arrack is mini draak! xD Arrack is heel lief xD ghihi en Ahg, Dan is gewoon een hormoniale puber xD haha, Jaa, vliegen ze de ondergaande zon tegemoet om het lekker klef te maken xD
@Justmii, wat leuk dat je meeleest je moet maar zeggen als je helemaal bij bent




Het vertrek van de twee gasten werd zonder enig rumoer weer vergeten. Even hadden de elfen aan tafel vreemd opgekeken, maar zodra hun leider aan zijn maaltijd begon hadden zij datzelfde gedaan. Zelfs Daniel pakte weer wat eten van zijn eigen kom ook al schoten zijn ogen nog steeds af en toe naar de deur waardoor zijn enige medestanders waren verdwenen. Het was meer dan ongemakkelijk om hier in zijn eentje achter te blijven en het eten maakte het er niet beter op. Bij iedere hap ging zijn blik als vanzelf naar het paard waar Arrack druk mee bezig was. Het besef dat dit het vlees was wat ze daar vanaf hadden geschraapt maakte hem misselijk en verdreef zijn eetlust.
De elfen daarentegen leken te genieten van het vlees dat voor hen gepresenteerd werd. Ze schrokten het naar binnen alsof ze nog nooit zoiets hadden gegeten.
Dan duwde zijn schaaltje wat van zich af. Het was zonde als hij zijn eten hier met tegenzin naar binnen zat te duwen terwijl er zoveel andere om hem heen het wel graag wilden.
Het naar voren geschoven schaaltje werd nieuwsgierig door iedereen bekeken voor ze elkaar een blik toewierpen.
Een man, een stevige kerel in vergelijking met zijn naasten, trok naar luttele tellen zijn mond open.
De woordenstroom overrompelde Dan en hij kon alleen maar als een idioot terugkijken. De potige man leek niet eens door te hebben dat Dan hem niet kon verstaan en herhaalde zijn woorden alleen maar harder en met wilde handgebaren. Een ander viel bij, zijn hoge stem maakte een mooie tegenklank, en verwarde Daniel nog veel meer. Wat wilden ze van hem? Had hij ze beledigd door het eten naar hen toe te schuiven?
Hij slikte zenuwachtig toen een veel beheerstere stem de mannen tot stilte maande. “Laet I ress.”
Meteen was iedereen stil en gingen ze weer met stijve ruggen recht zitten.
Daniel keek verbaasd naar de roodharige man die hij herkende. De man die zo nieuwsgierig naar Arrack en hem was geweest. Maar wat hem nog meer had geïnteresseerd was dat hij de woorden had verstaan! Nogmaals liet hij ze door zijn hoofd rollen, hij moest zich vergist hebben. Maar nee, op het accent na klonken ze precies zoals zijn eigen taal.
Laat het rusten. Had de man dat echt gezegd? Had hij zojuist Engels gesproken?
Daniel durfde niet in dat geluk te hopen, maar toch kon hij het niet laten dat zijn oren zich spitsten op de gesprekken die langzaam weer waren ontstaan.
Iedere keer als hij iets herkende maakte zijn hart een sprongetje. Hij trok zijn mond open om het te testen of het inderdaad dezelfde woorden waren op een ander accent. Woorden die maar een klein beetje veranderd waren door de tijd.
Zijn idee werd onderbroken door de roodharige man die overeind kwam en daarbij luid zijn stoel schraapte alsof iedereen zijn aandacht op hem moest hebben.
De groene ogen van de man vonden heel even die van Daniel en met een knipoog en een grijns draaide hij zich om en liep de kamer uit.
Daniel staarde naar zijn rug voor hij verdwenen was. Wat had die kerel daarmee bedoeld? Hij schudde zijn hoofd. Hij moest zich concentreren op belangrijkere dingen, zoals deze taal.
De afleiding had er wel voor gezorgd dat de woorden die hij net had willen zeg van zijn geheugen weggenomen waren. Gefrustreerd probeerde hij zich weer op de gesprekken te concentreren om nieuwe op te vangen, maar het opstaan van de roodharige man leek een teken te zijn geweest dat het ontbijt over was.
Iedereen stond op en vertrok. Draneon was de laatste die volgde. Hij knikte kort naar Daniel en was toen ook verdwenen.
Alleen aan de tafel bleef Dan een tijdje zitten tot hij Arracks gladde huid langs zijn vingers voelde glijden. De draak had het paard bijna helemaal schoon gegeten op het hoofd na. Dans ogen vielen op de elfen die nog als standbeelden tegen de muren stonden en zenuwachtig naar hem keken. Blijkbaar was hij helemaal niet zo alleen.
“Kom, Arrack.” Hij klopte op zijn been en stond op. Meteen kwamen de elfen aan de muren in actie en begonnen alles op te ruimen.
Dan keek hun haastige, bijna angstige, werk even aan voor hij ook door de deur vertrok, de gangen op.
En meteen zag hij het ene grote probleem voor zich. Zijn ogen schoten van links naar rechts. Hij had geen flauw idee waar hij heen moest.

[-Maaike-]

Een mini draakje.. oké dat wordt naar vliegen met drie man erop. Arm beestje..

“Laet I ress.”
Had hij zojuist Engels gesproken?

Dat 'Engelse' stukje van je, komt bij helemaal niet zo Engels over. Misschien onbekend oud Engels? Persoonlijk vind ik het afbreuk aan de sfeer doen, door een bekende taal te kiezen. Er is niets in de wereld tot nu wat het aards maakt. Ik denk dat je het zo moet houden en dat je een onbestaande taal in het vervolg gebruikt Tenzij er natuurlijk een of andere aards achterliggend plot in verweven zit waarvan je nog niets hebt onthult. ^_^

Ik had trouwens helemaal niet het idee dat ze ergens ver weg verstopt zaten in een groot gebouw met een heleboel gangen. Misschien heb ik erover heen gelezen Al ben ik wel benieuwd of hij uitkomt waar hij wil uitkomen en of hij Raven terug kan vinden voordat iemand anders dat doet

Ga zo door!

[JodieJJ]

Arme Arrack drie man tillen xD

Ik hb een heeel diep plot xD wat nog niet onthuld is hahah

En ik weet eigenlijk niet of ik dat ook echt beschreven heb, ja alleen in kleine dingetjes xD over twee stukjes krijgt het gebouw als het goed is meer vorm
And I'm not telling you

Raven stampte door de gangen heen. Ze had het gevoel alsof ze ieder moment over haar nek kon gaan. Haar maag draaide en verkrampte. Ze moest hier weg. Het maakte haar niet uit waarheen, zolang ze maar niet hoefde te denken aan het opengereten lijk van Bella.
“Raven!”
Ze negeerde de stem die haar nariep en sloeg snel de hoek om. Ze wilde weg van deze plek. Weg van die vuile moordenaars, of wat ze ook hadden gedaan om hier te mogen belanden.
“Raven!” Een hand wond zich om haar arm en trok haar om.
Gailions ogen keken streng op haar neer. Raven gaf hem diezelfde blik terug en trok haar arm los. “Laat me! Heb je niet iets beters te doen dan mij volgen continu!”
Hij deed meteen een stap achteruit. Raven voelde zich direct schuldig toen ze zijn gekrenkte gestalte zag.
“Gailion, sorry, ik bedoelde het niet zo bot” Ze richtte haar ogen tegen de grond. “Ik wil gewoon weg van deze plek .”
“Ik begrijp het, prinses, ik krijg u hier wel weer uit en dan breng ik u thuis.”
Het woord thuis deed haar even slikken. Ze had haar thuis verdrongen. Het zou nog zolang duren voor ze eindelijk zou mogen terug keren. Nog zes lange jaren.
“Dank je, Gailion,” maar de woorden klonken in haar oren ongeloofwaardig. Was ze wel blij als ze uiteindelijk terug naar huis mocht. Na alles wat er was gebeurd?
Maar naar huis gaan betekende wel dat ze weg kon van hier, dat ze geen dagen in angst en honger meer hoefde door te brengen.
“Kom, laten we naar onze kamer gaan.”
Raven knikte en liet zich door hem door de gangen leiden.
"Ah, ik was al bang dat jullie de benen hadden genomen."
De gladde stem liet haar opschrikken. Met een ruk keek ze opzij. De man, Ta’fir, stond in een deuropening geleund met zijn benen ontspannen over kruist. Haar ogen bleven hangen op zijn in over elkaar geslagen armen. In zijn rechterhand hield hij een lang siermes vast. Het lemmet dat wel uit de tongen van vlammen leek te bestaan blonk gevaarlijk in het licht dat door de gangen gleed. Nog nooit eerder had ze een wapen als dat gezien.
Ta’fir had door waarnaar ze staarde en cirkelde het in zijn hand, waardoor het gouden heft zichtbaar werd. De grote robijn eiste alle aandacht op. Hoe kwamen de vogelvrije en zulke rijkdom?
“Een mooi kunstwerkje is het, nietwaar? Niet erg handig, maar wel mooi en imponerend.” Trots liet de man zijn duim langs het scherp van het mes glijden. Moeiteloos brak het door de huid heen en vielen er rode druppeltjes op de grond. Ta’fir besteedde er nauwelijks aandacht aan.
Hij rukte zijn ogen weer los van het wapen waar hij verliefd naar had zitten kijken en glimlachte charmant naar hen. “Ik heb thee, kom toch binnen.”
Met het siermes wees hij de kamer in. Raven wilde de uitnodiging meteen afslaan, maar Gailion deed haar herinneren aan haar positie, die hier zo kwetsbaar was als een pasgeboren kind. Ze hoefde maar eenmaal tegen de haren in te strijken van deze mannen en het kon hun einde betekenen.
“We zouden graag een kopje thee komen drinken.” Met een buiging stapte Gailion naar binnen en Raven volgde met een vluchtige reverence. Ze haalde liever niet haar ogen te lang van de roodharige man.
De kamer was veel netter dan Raven zich had voorgesteld. Het was in ieder geval lang niet zo rampzalig als hun eigen kamer. Op de vloer lag een kleed gemaakt van dierenhuiden en ter decoratie stond er een opgezette vos op een gammele kast. Achter de kast was nog net een bed te zien waarvan de dekens keurig glad gestreken waren, alsof er nog nooit iemand in had geslapen.
Ta’fir liep langs hen heen naar een kleine tafel met stoelen die er niet bij pasten. “Ga zitten.”
Raven liet haar hand even over de leuning van de stoel glijden. De vreemde, gladde oppervlakte was zeker geen hout of steen. Voorzichtig ging ze erop zitten om te testen of het haar hield. Hij wiebelde maar brak niet onder haar gewicht.
In plaats van bij hen te komen zitten, verdween Ta’fir in een duister inhammetje. Oranje vlammen waren het enige wat zijn gestalte nog vorm gaf. Zo te zien was hij iets aan het maken. Raven liet de kruidige geur met de zoete ondertoon haar neus binnen dringen. Het rook goed, de beste geur die ze sinds jaren had geroken.
Gebiologeerd keek ze toe hoe de man die niets meer dan een schim was bij het vuur zich in de kleine kamer rond manoeuvreerde.
“Zijn dat allemaal dolken uit de Ovre landen?”
Gailions stem deed haar wegkijken van het duistere kamertje. Een van de wanden was behangen met dolken en kortzwaarden, allemaal netjes opgeborgen in dunne metalen en houten houders.
De vijf wapens deden haar gelijk denken aan het mes dat Ta’fir net nog had vastgehouden. Stuk voor stuk leken ze meer voor de sier dan voor de vechtkunst. Hun golvende patronen of hoornige vorm was prachtig, en de robijnen en smaragden weerspiegelden die schoonheid met hun eigen glans, maar praktisch was wat anders.
“Goed gezien, mijn beste.” Ta’fir stak zijn hoofd uit het kamertje. “Zijn ze niet prachtig?”
Raven knikte instemmend terwijl Gailion alleen maar bedenkelijk naar de wapens keek. “De vakmannen van de Ovre landen staan bekend om hun artistieke hoogstandjes. Alleen niet om hun vrijgevigheid. Als ik zo vrij mag zijn; hoe bent u eraan gekomen? Ik heb gehoord dat zelfs de koning geen wapen uit de Ovre landen kreeg.”
Ta’fir kwam uit zijn hokje gekropen en keek voldaan naar de wand. “Ja, ik mag mijzelf een gelukkig man noemen dat ik ze heb weten te bemachtigen.”
Raven zag Gailions ogen vernauwen en meteen besefte ze dat het bemachtigen van deze dolken waarschijnlijk niet op een gemoedelijk manier was gegaan. Was dat de reden dat Ta’fir hier was? Maar hoe had hij de wapens dan weten mee te smokkelen?
“Thee?” Het ene woord dat op zo’n luchtige toon was uitgesproken, haalde haar uit haar zware gedachten.
Zonder op een antwoord te wachten schoof de roodharige man hen allebei een kop toe. De sterke geur die van de thee afkwam, nam meteen de hele kamer over.
Ta’fir was alweer in zijn inhammetje verdwenen. Hij gooide wat over het vuur en de ruimte was meteen zo duister dat alleen de geluiden die Ta’fir maakte verraadden dat hij er was.
Raven sloeg haar hand om de warme kop heen en nam voorzichtig een slok ervan. De warmte gleed door haar keel en warmde haar hele lijf. Het was heerlijk.
Een mandje landde voor haar neus op de tafel en een paar stukjes gedroogd fruit rolden eruit. Verbaasd keek Raven naar het eten dat zo was neer gegooid.
“Jullie hadden nog niet gegeten. Ik zou wel een erg slechte gastheer zijn als ik jullie niet wat te eten aanbood.”
Raven knikte enigszins verbijsterd over de vriendelijkheid van Ta’fir. “Dank je.” Ze pakte een verschrompelt stukje fruit uit het mandje en liet het in haar mond verdwijnen.
“Aan onze nieuwe familieleden mag niets te kort komen.” Ta’fir schonk haar een grote blinkende glimlach en Raven kon niets anders dan een beetje terug glimlachen.

[-Maaike-]

Die Ta'fir kan maar om twee dingen blij zijn met Raven...
1) Hij weet dat ze een verbannen prinses is en wil zijn voordeel er uit halen (al heb ik geen idee hoe.. Wanneer vertel je nou eens waarom ze verbannen is? Dat maakt speculeren zoooveel makkelijker xD )
2) Hij is blij eindelijk wat vrouwelijk schoon in de omgeving te hebben.
Persoonlijk weet ik niet welke situatie beter voor Raven uitpakt

Het is maar goed dat Raven Gailion bij zich heeft. Anders zou ze vast al het hoekje om zijn gegaan, hehe.

Ga zo door!

[yociame]

IK ben Boos

[JodieJJ]

Sorry dat het zulke trage updates heeft xD, maar aangezien ik het zelf eigenlijk wil herschrijven en ik ook het idee heb dat het toch niet veel wordt gelezen, is er niet echt veel motivatie om verder up te daten.. misschien als Littekens af is.. maa rik heb nog twee verhalen liggen waar ik heel graag mee verder wil
Dit verhaal wordt zeker nog eens afgeschreven, maa rik moet even motivatie vinden xD

[MissRolex]

Nieuwe lezeres ^^, & het is echt een super verhaal (motivatie genoeg? ) Hihi, maar serieus; het is echt geweldig . Ik hoop dat je toch even tijd zal vinden om het verder af te werken, want ik wil verderlezen .