Life+Dance+Changes=Problems

Heb jij een verhaal dat nergens anders past? Plaats hier dan alle overige verhalen.
Plaats reactie
Marlindee
Potlood
Potlood
Berichten: 55
Lid geworden op: 25 sep 2011 10:21

Bonjour! (: Jaah, een verhaal van mij. Het is niet een bepaald genre, dus daarom maar de zolder.
En dit is niet mijn specialiteit, maar oké.
Enjoy! :)

1.

Met snelle handen strikte Lucy de veters van haar zwarte gympen die als dansschoenen dienden.
Een blik op de dichte deur die naar de zaal leidde en de op haar na lege kleedkamer vertelde genoeg: ze was te laat.
Terwijl ze de lus nog wat strakker aantrok, zocht ze met haar ogen de schoenen van Jade. Maar nergens zag ze de roze All Stars, zoals altijd ergens slordig uitgetrapt in een hoek.
Ze vervloekte het dat haar beste vriendin en tevens voor de rest het enige meisje in de groep ziek was, terwijl ze lenig over de bank sprong die haar scheidde van de deur. Uit gewoonte wierp ze nog even een blik in de spiegel, voordat ze de zaal binnen ging. Haar donkerblonde haar, bijengehouden door een groen elastiekje, bewoog mee toen ze even vrolijk haar hoofd schudde tegen haar spiegelbeeld.
Je zag maar een fractie van haar zwarte hemdje in de spiegel. Haar grijze joggingbroek die ze eronder droeg, kwam helemaal niet aan bod.
De groep jongeren die in een wijde cirkel om een wat oudere man zaten, keek verstoord om toen ze binnenstapte.
‘Lekker op tijd, Lucy!’ schreeuwde een van de jongens haar sarcastisch toe.
‘Bek houden, Luc Willemsen,’ beet ze hem toe terwijl ze zich naast hem neer liet ploffen. De andere jongen naast haar, hief dramatisch zijn handen op.
‘Meiden, meiden. Zelfs als ze op breakdance zitten, moeten ze hun make-up bijwerken, ook al zijn ze daardoor te laat.’
Voordat Lucy kon reageren met dat ze niet eens make-up bij zich had, galmde alweer een andere stem door de zaal. Jongens..
‘Oh, dus toen je de vorige keer te laat was, was je je make-up aan het bijwerken Jake? Originele manier om het bekend te maken!’
Jake rolde met zijn ogen, terwijl de spreker een high five gaf aan zijn buurman.
Hun meester, die alles met een klein glimlachje rond om zijn lippen had aangezien, klapte nu in zijn handen.
‘Hup hup, genoeg gekibbeld dames. Wanneer jullie je make-up bijwerken en hoelang jullie erover doen is jullie zaak,’ de jongens reageerden verontwaardigd en de meester gaf Lucy een snel knipoogje,’ maar we zijn hier om te breaken.’
Lucy sprong vrolijk op na deze woorden en ging alvast op haar plek staan. De jongens volgden, wat langzamer, maar toch. Lucy hoorde ze nog zachtjes namopperen om de opmerking van hun docent.
Terwijl het begin van een nummer van een artiest die Lucy niet kende uit de boxen kwam, besloot Lucy iets.
Als ze jarig was, zou ze iedereen mascara cadeau geven. Dat zou ze leren.

De laatste noten van het nummer stierven weg, toen de docent ze weer bij elkaar riep.
Lucy liet zich licht hijgend op de houten vloer zakken. Zoals na elke les was ze weer helemaal uitgeput. Ze dansten op hoog niveau, en Phil was ook nog van mening dat als ze niet kapot waren, er iets verkeerds was gegaan. Hij paste precies in de cliché omschrijving van een trainer.
Het was dansen, dansen en dansen.
Daarom was ze blij dat ze dat Jade na een half jaar ook bij de groep mocht. Zo hoefde ze niet als enige meisje de droge grappen aan te horen van de jongens, en er soms bijna verplicht om te lachen.
Jake, die zoals altijd nog altijd propvol met energie zat, liet zich vrolijk naast haar neer ploffen.
‘Jullie hebben toch alles al besproken voordat ik binnenkwam?’ vroeg Lucy zachtjes.
Normaal deden ze dat altijd – nog een reden om op tijd te zijn, want als je te laat was had je pech.
Jake haalde zijn schouders op.
‘Weet ik veel. Hij zei dat hij nieuws had dat vooral voor jou belangrijk was,’ ze kon aan zijn stem horen dat hij verbaasd was, eveneens als zijzelf. Als het echt speciaal nieuws voor haar was, was dat helemaal nieuw.
‘Jullie zijn en groep. Niemand wordt voorgetrokken of gekleineerd,’ herhaalde Phil altijd als een nieuw iemand erbij kwam.
Ze hadden het alleen niet meer sinds Jade erbij kwam gehoord, en ze zouden het waarschijnlijk ook niet meer horen.
Binnen de groep werd ‘ze zijn er eindelijk achtergekomen dat we verschrikkelijk zijn, maar alsnog zijn ze er wel aardig laat mee om de rest van de mensheid te beschermen’ de meest ongrappige standaard grap. Maar eigenlijk was Lucy er, net als de rest van de groep, er stiekem wel heel erg blij mee.
De groep was groot genoeg, en ze hadden het leuk samen. Bovendien wilde Lucy niet nog twee
Tom’s in de groep hebben, die bij negenennegentig procent van wat hij zei sarcastisch was. Bij die resterende procent wist Lucy het niet zeker; iets wat nogal genante momenten op kon leveren.
Dat was Tom’s sport: Lucy en Jade laten twijfelen over zijn sarcasme. En daar was hij nog beter in dan breaken, iets wat behoorlijk wat zei.
Of tien Jake’s om haar heen, die haar continue zouden plagen en opmerkingen maakten waar Tom en de rest naar hartenlust op kon reageren.
Maar ondanks zijn geplaag was Jake als een grote broer voor haar. En dat grote moest je letterlijk nemen: hij was iets van een kop groter dan haar.
En Jade had al jaren geleden de rol van een zus op haar genomen. Een tweelingzus, die meteen haar beste vriendin was.
Ze hadden wel eens meningsverschillen, maar ze wisten beiden hoever ze konden gaan. Ze drongen elkaar niet een bepaalde mening op, en soms lieten ze bepaalde onderwerpen rusten, omdat ze wisten dat ze het nooit eens zouden worden. Dat werkte tot nu toe prima.
En al met al, de hele groep was even fantastisch.
‘Waar denk je aan?’ vroeg Jake gedempt. Gedempt was het goede woord, die jongen was nooit goed geweest met fluisteren.
‘Aan hoe fijn deze groep is,’ fluisterde Lucy terug. Naar haar mening was zijzelf er toch net wat beter in dan hem.
Op zijn typische jongensgezicht verscheen een triomfantelijke uitdrukking na deze woorden.
‘Op jou na dan,’ voegde ze er met een enorme grijns aan toe. Ze moest hem nog terugpakken, en Lucy wilde niet straks tegen de groep bekennen dat zij hem aan een enorm ego had geholpen.
Jake schudde quasi-teleurgesteld zijn hoofd, en op zijn gezicht verscheen een kwaadaardige grijns.
Voordat Lucy op zoek kon gaan naar een mogelijke vluchtroute, voelde ze hoe ze werd opgetild, en lag ze plotseling op een gespierde schouder.
Jenna
Fijnschrijver
Fijnschrijver
Berichten: 694
Lid geworden op: 15 jan 2012 19:34
Locatie: Utrecht

Hey Marlindee, (zo schrijf je het toch!!)
Heb ff je verhaal gelezen, je tittel is nogal lang dus ik dacht dan is je verhaal zeker de moeite waard te lezen :P.. Maar ff over je verhaal, is het weer zo een high school verhaal. Ik ben egt gek op zulke verhalen, hou van drama weetje. Ik vind het egt cool dat Lucy op brakdance zit. Ken niet zoveel meisjes die aan breakdance doen. Doe je het zelf ook?
Die Jake is egt grappig, ik mag hem wel. Hij heeft humor :P

Schrijf heel snel verder!!

Ps: geen fouten!!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Gebruikersavatar
Saskjezwaard
Computer
Computer
Berichten: 4449
Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
Locatie: in bed

Leueke titel^^ zegt al genoeg maar maakt toch nieuwsgierig =)
Maar echt goed geschreven, zeker gezien je nog maar 12 bent! Ik zou de verhalen van toen ik zo oud was niet eens meer durven te lezen haha xD Het leest echt gewoon supperlekker weg, beetje humor erin verwerkt, gewoon goede verhoudingen van details en doorspurten. En ook nog een heel leuk begin van je verhaal zelf, zet meteen al zo';n leuk ontspannen sfeertje weg^^ ik heb eigenlijk niet veel te zeuren, alleen dat ik zou oppassen met namen redelijk op elkaar laten lijken, zoals bij Jake en Jade. Eén letter kan al best wel wat verwarring opleveren :P gelukkig dat de een een jongen is en de ander een meisje, scheelt toch wel weer^^
Tja, dat was eigenlijk alles wat ik te zeggen had :P ga zo door, ik ben heel erg benieuwd wanneer de problemen erin komen en wat dat precies zijn^^
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Marlindee
Potlood
Potlood
Berichten: 55
Lid geworden op: 25 sep 2011 10:21

@Jenna Dankje! Haha, ja, zo schrijf je het, maar je mag me ook gewoon Marlinde noemen hoor :p Tja, ik weet nog niet echt welke kant het verhaal opgaat, hoewel ik wel een plot heb.. Maar nee, ik doe zelf niet aan breakdance, helaas :)
@Saskjezwaard Ook bedankt voor je reactie :) En tja, dat ik nog maar 12 ben.. Ssst. Ik wil niet dat mensen er rekening meehouden als ze het verhaal beoordelen, haha. Met die namen moet ik inderdaad oppassen, ik had er ook nog een Jace erin zitten - Vraag me niet waarom, ik heb wat met namen die met Ja beginnen xd-
en als er iets is wat beter kan, dus gewoon zeggen ^^

En Oké, het spijt me dat ik zo'n slecht gevoel voor humor heb xd Het komt op een gegeven moment wel minder voor en dan ga ik een beetje over op 'mijn ' genre, dus geniet er nog maar even van ^^ Naja, genieten met mijn humor ;p
-
De jongens keken stuk voor stuk met een geamuseerde grijns op hun gezichten toe hoe Jake met Lucy op zijn schouder de zaal door rende.
‘Smeek om genade,’ tetterde hij in haar oor, zonder vaart te minderen. Maar zijn slachttoffer hield zich uit ervaring stil. In een groep met voornamelijk jongens en waar je de kleinste was, raakte je snel gewend aan dit soort dingen.
Jake haalde zijn schouders op – Lucy kon zich nog net aan Jake’s zwarte t-shirt vast grijpen- en rende vrolijk verder. Als Lucy zijn gezicht had kunnen zien, had ze gemerkt dat zijn groene ogen twinkelden.
Hij genoot van zulke dingen, om de stress die het breaken af en toe met zich meenam te verbreken, maar zeker met Lucy.
Hij was dol op haar. Ze was nog meer dan een klein zusje voor hem.
‘Ophouden kleuters!’ blafte een stem plotseling. Met een ruk stond Jake stil, alsof hij tegen een onzichtbaar krachtveld was gebotst.
Hij liet Lucy voorzichtig van zijn schouder glijden, en keek met gefronste wenkbrauwen op zijn verbaasde gezicht achter zich.
Tom, Chris, Daan en de rest van de jongens hielden verbaasd hun adem in. Niemand van de groep had deze uitbarsting van Phil verwacht.
De laatste keek met een strenge uitdrukking op zijn gezicht de zaal rond. Iedereen leek in een te krimpen onder zijn blik, niemand keek in zijn ogen. Hun meester, die meestal wel in was voor een grapje, had altijd gezag. Maar zeker op dit soort momenten.
Gênant moment duizend en één sinds ik deze groep ken, dacht Lucy zuchtend terwijl ze langzaam naar de groep slenterde.
Toen Phill op leek te merken dat de hele twee centimeter kleiner was geworden door zijn uitbarsting, verscheen plotseling een enorme grijns op zijn donkerbehaarde gezicht.
De grijns van een klein kind die iemand net heel erg heeft laten schrikken, concludeerde Lucy.
Ze zag hoe haar vrienden langzaam tot dezelfde kwamen en ongemakkelijk wat over de grond schoven, beseffend dat ze in de maling waren genomen.
Gênant moment duizend en twéé, verbeterde Lucy zichzelf hoofdschuddend. Zelf bleef ze met haar handen in de zakken van haar broek gestoken staan, want eerlijk was eerlijk, ook zij wist niet wat ze moest doen met de situatie.
Maar natuurlijk had Luc zijn stem alweer teruggevonden. Jezus, die gast had nooit langer dan vijf minuten zijn mond gehouden. Waarschijnlijk iets teveel vrouwelijke hormonen in zich dan goed voor hem was.
‘Wat was er nou met Luus?’ riep hij. Zoals altijd interesseerde het hem niet dat het misschien niet de beste timing was. Hij zei wat hij dacht, daarmee uit. Dit was een van de momenten waarop Lucy daar heel erg blij mee was.
Phil keek de leerling, die een van zijn favorieten was, met gefronste wenkbrauwen aan. Luc keek onbewogen terug, ongeduldig met zijn vingers trommelend op de vloer.
Net als ieder ander maakte hij er zo af en toe gebruik van dat hij redelijk veel dingen kon maken bij Phill. Hoewel, waarschijnlijk had hij ook zo gereageerd bij een volslagen vreemde.
Zijn meester hief smekend zijn handen ten hemel. ‘De volgende keer vraag ik wel of ik alleen een groep met alleen maar dames mag,’ klaagde hij.
Meteen gingen alle ogen naar Lucy. Jake fronste zijn wenkbrauwen en hij was niet de enige.
‘Met een groep vol Lucy’s en Jade’s?’ Daan’s stem schoot bij de twee namen verbijsterd een meter omhoog .
‘Hey, jullie zijn anders wel vrienden met ons hoor,’ riep Lucy verdedigend naar haar vrienden.
Die laatste keken elkaar allemaal aan, zoals ze al misschien iets te vaak hadden gedaan.
‘We vinden jou en Jade ook aardig,’ begon Mees.
‘En je bent ook wel te doen,’ vulde Daan aan. Ze haalden tegelijkertijd diep adem, als één man.
‘Als je slaapt!’ riepen ze allemaal tegelijk. Die enkele man veranderde meteen na die woorden in een groep zestienjarige jongens, die brullend van het lachen met hun vuisten op de grond sloegen.
Ook Jake was erbij gaan zitten: hij hikte zo erg van het lachen dat het maar de vraag was of hij ooit nog normaal zou kunnen ademhalen.
Lucy en Phil wisselden een blik van verstandhouding. Soms konden ook zij de jongens niet meer volgen.
‘Maar oké, wat was er met mij?’ zuchtte Lucy terwijl ze met de neus van haar schoen Jake in zijn zij porde. Haar docent verplaatste zijn blik van de lachende jongens naar Lucy, terwijl hij wat uit zijn zak haalde.
‘Nou eigenlijk,’ hij wierp nog een blik op Daan die over de grond rolde,’ wilde ik het gewoon vertellen, maar aangezien deze uitbarsting.. Lees het zelf maar thuis, we zijn toch klaar. En wil je het ook meteen aan Jade geven? ’
Lucy keek naar het briefje dat ze in handen geduwd kreeg, duwde in het in de zak van haar joggingbroek en knikte. Terwijl ze nog een afscheidsgroet naar de rest riep, liep ze naar de kleedkamer.
De jongens hadden het zo druk met lachen dat ze het niet eens merkten.
Jenna
Fijnschrijver
Fijnschrijver
Berichten: 694
Lid geworden op: 15 jan 2012 19:34
Locatie: Utrecht

Ben je pas 12 jaar!!!!!!!!! Dat had ii eigenlijk helemaal niet gemerkt/verwacht! Je schrijfstijl lijkt egt niet op die van een twaalfjarige weetje. IK dacht jij ook iets boven de 14/15 jaar bent . Maar zo te zien niet, maar dat je nu al begonnen met schrijven? Mijn zusje is zelf ook 12 en het enige wat zij doet is naar buiten met haar vrienden. De hele dag lang. Heel goed hoor!!

Je stukje was deze keer lekkker lang, je kon de stemming goed voelen.

Verder heb ik niet egt iets te zeggen.

Keep going :D
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Marlindee
Potlood
Potlood
Berichten: 55
Lid geworden op: 25 sep 2011 10:21

Sorry, sorry, sorry! Ik zat heel erg vast met dit stukje en het volgende stukje..
Het klinkt een beetje raar als je ze gelezen hebt, maar het is toch echt zo, haha. En oh ja, btw, dat 2de stukje post ik pas later, ik ben er nog niet klaar mee ^^
Oké, enjoy! (L

‘De jongens brulden van het lachen,’ eindigde Lucy haar verhaal en ze griste nog en koekje van de schaal die tussen hun in stond. Jade keek haar beste vriendin, die het chocoladekoekje in zijn geheel in haar mond propte, met een schuin hoofd schattend aan.
Ze zaten in de kamer van Jade, Jade lag languit op het kleurig gestreepte dekbed dat met kussens bezaaid was en Lucy bij het voeteneinde – wat nu, door Jade’s houding, het hoofdeinde was geworden- met een paar van de kussens onder haar rug gepropt.
‘Wat is er?’ vroeg Lucy met volle mond. Jade keek zuchtend naar haar beste vriendin.
‘Nou, wat stond er op het vel?’ haar handen frummelden aan de verfomfaaide Toby. Toby was een klein knuffeltje dat waarschijnlijk ooit een hondje had voorgesteld, maar door de jaren heen was zijn bruin-wit gevlekte vacht vaal geworden en waren de hechtingen zichtbaar van het niet zo vakkundig flapoortje dat weer aan het lichaam bevestigd was.
Waarschijnlijk had kleine Jade ooit besloten dat ze zelf makkelijk het oor van haar geliefde knuffel en beste maatje vast kon naaien.
Lucy vroeg zich elke keer wanneer ze Toby zag af waarom de moeder van het kleine monstertje genaamd Jade niet had in gegrepen.
Toen ze dat een keer aan Jade had gevraagd, was er een enorme grijns op haar gezicht verschenen.
‘Hoezo, vind je het niet mooi gehecht?’ had ze lachend gereageerd. Maar meteen daarna had ze wel bekend dat zij ook geen idee had waarom haar moeder Toby toen niet had afgepakt.
Het was bewonderenswaardig dat het arme knuffelbeestje niet ergere verwondingen had opgelopen en daardoor nog steeds zijn eigen plekje in Jade’s kleine kamer had.
Zelfs met haar ruim vijftien jaar had Jade het nog nooit over haar had gekregen om hem weg te gooien, waarschijnlijk te wijten aan de hoeveelheid herinneringen die aan zijn vachtje kleefde, bedacht Lucy.
Toby die door kleuter Jade hartstochtelijk werd geknuffeld, Toby die samen met zijn eigenaresse in bad ging, Toby die iet wat hardhandig werd gevoerd, Toby die per ongeluk vol werd ondergekotst door zijn baasje toen die misselijk was na een achtbaanritje..
Jade’s stem bracht Lucy net op tijd terug naar de werkelijkheid voordat nog meer onsmakelijke feiten over de jeugd van haar vriendin kwam bovendrijven.
‘Hallo, wat stond er op het vel, Luus?’ herhaalde Jade ongeduldig. Zonder op antwoord wachtten sprong ze overeind, iets wat niet bijster soepel ging door haar liggende positie, en griste het vel weg.
Lucy rolde met haar ogen om het gedrag van de zwartharige. Dit was zo typisch Jade: als ze zoiets niet gedaan had, had Lucy zich zorgen gemaakt over de gezondheid van het meisje.
Die laatste fronste haar wenkbrauwen terwijl haar ogen over de regels vlogen. Toen ze het had gelezen, of vond dat het gewoonweg teveel bullshit bevatte, gooide ze het in een vloeiende beweging weg.
‘Helemaal niets voor mij.’ verklaarde Jade haar handelswijze. Lucy trok een wenkbrauw op, of dat was in ieder geval haar bedoeling: ze wist dat het eruit zag alsof ze last had van spastisch wenkbrauwen.
‘Charmant, Luus.’ lachte Jade en ze plofte weer op haar bed.
Plaats reactie

Terug naar “De Grote Zolder”