En dit is niet mijn specialiteit, maar oké.
Enjoy!

1.
Met snelle handen strikte Lucy de veters van haar zwarte gympen die als dansschoenen dienden.
Een blik op de dichte deur die naar de zaal leidde en de op haar na lege kleedkamer vertelde genoeg: ze was te laat.
Terwijl ze de lus nog wat strakker aantrok, zocht ze met haar ogen de schoenen van Jade. Maar nergens zag ze de roze All Stars, zoals altijd ergens slordig uitgetrapt in een hoek.
Ze vervloekte het dat haar beste vriendin en tevens voor de rest het enige meisje in de groep ziek was, terwijl ze lenig over de bank sprong die haar scheidde van de deur. Uit gewoonte wierp ze nog even een blik in de spiegel, voordat ze de zaal binnen ging. Haar donkerblonde haar, bijengehouden door een groen elastiekje, bewoog mee toen ze even vrolijk haar hoofd schudde tegen haar spiegelbeeld.
Je zag maar een fractie van haar zwarte hemdje in de spiegel. Haar grijze joggingbroek die ze eronder droeg, kwam helemaal niet aan bod.
De groep jongeren die in een wijde cirkel om een wat oudere man zaten, keek verstoord om toen ze binnenstapte.
‘Lekker op tijd, Lucy!’ schreeuwde een van de jongens haar sarcastisch toe.
‘Bek houden, Luc Willemsen,’ beet ze hem toe terwijl ze zich naast hem neer liet ploffen. De andere jongen naast haar, hief dramatisch zijn handen op.
‘Meiden, meiden. Zelfs als ze op breakdance zitten, moeten ze hun make-up bijwerken, ook al zijn ze daardoor te laat.’
Voordat Lucy kon reageren met dat ze niet eens make-up bij zich had, galmde alweer een andere stem door de zaal. Jongens..
‘Oh, dus toen je de vorige keer te laat was, was je je make-up aan het bijwerken Jake? Originele manier om het bekend te maken!’
Jake rolde met zijn ogen, terwijl de spreker een high five gaf aan zijn buurman.
Hun meester, die alles met een klein glimlachje rond om zijn lippen had aangezien, klapte nu in zijn handen.
‘Hup hup, genoeg gekibbeld dames. Wanneer jullie je make-up bijwerken en hoelang jullie erover doen is jullie zaak,’ de jongens reageerden verontwaardigd en de meester gaf Lucy een snel knipoogje,’ maar we zijn hier om te breaken.’
Lucy sprong vrolijk op na deze woorden en ging alvast op haar plek staan. De jongens volgden, wat langzamer, maar toch. Lucy hoorde ze nog zachtjes namopperen om de opmerking van hun docent.
Terwijl het begin van een nummer van een artiest die Lucy niet kende uit de boxen kwam, besloot Lucy iets.
Als ze jarig was, zou ze iedereen mascara cadeau geven. Dat zou ze leren.
De laatste noten van het nummer stierven weg, toen de docent ze weer bij elkaar riep.
Lucy liet zich licht hijgend op de houten vloer zakken. Zoals na elke les was ze weer helemaal uitgeput. Ze dansten op hoog niveau, en Phil was ook nog van mening dat als ze niet kapot waren, er iets verkeerds was gegaan. Hij paste precies in de cliché omschrijving van een trainer.
Het was dansen, dansen en dansen.
Daarom was ze blij dat ze dat Jade na een half jaar ook bij de groep mocht. Zo hoefde ze niet als enige meisje de droge grappen aan te horen van de jongens, en er soms bijna verplicht om te lachen.
Jake, die zoals altijd nog altijd propvol met energie zat, liet zich vrolijk naast haar neer ploffen.
‘Jullie hebben toch alles al besproken voordat ik binnenkwam?’ vroeg Lucy zachtjes.
Normaal deden ze dat altijd – nog een reden om op tijd te zijn, want als je te laat was had je pech.
Jake haalde zijn schouders op.
‘Weet ik veel. Hij zei dat hij nieuws had dat vooral voor jou belangrijk was,’ ze kon aan zijn stem horen dat hij verbaasd was, eveneens als zijzelf. Als het echt speciaal nieuws voor haar was, was dat helemaal nieuw.
‘Jullie zijn en groep. Niemand wordt voorgetrokken of gekleineerd,’ herhaalde Phil altijd als een nieuw iemand erbij kwam.
Ze hadden het alleen niet meer sinds Jade erbij kwam gehoord, en ze zouden het waarschijnlijk ook niet meer horen.
Binnen de groep werd ‘ze zijn er eindelijk achtergekomen dat we verschrikkelijk zijn, maar alsnog zijn ze er wel aardig laat mee om de rest van de mensheid te beschermen’ de meest ongrappige standaard grap. Maar eigenlijk was Lucy er, net als de rest van de groep, er stiekem wel heel erg blij mee.
De groep was groot genoeg, en ze hadden het leuk samen. Bovendien wilde Lucy niet nog twee
Tom’s in de groep hebben, die bij negenennegentig procent van wat hij zei sarcastisch was. Bij die resterende procent wist Lucy het niet zeker; iets wat nogal genante momenten op kon leveren.
Dat was Tom’s sport: Lucy en Jade laten twijfelen over zijn sarcasme. En daar was hij nog beter in dan breaken, iets wat behoorlijk wat zei.
Of tien Jake’s om haar heen, die haar continue zouden plagen en opmerkingen maakten waar Tom en de rest naar hartenlust op kon reageren.
Maar ondanks zijn geplaag was Jake als een grote broer voor haar. En dat grote moest je letterlijk nemen: hij was iets van een kop groter dan haar.
En Jade had al jaren geleden de rol van een zus op haar genomen. Een tweelingzus, die meteen haar beste vriendin was.
Ze hadden wel eens meningsverschillen, maar ze wisten beiden hoever ze konden gaan. Ze drongen elkaar niet een bepaalde mening op, en soms lieten ze bepaalde onderwerpen rusten, omdat ze wisten dat ze het nooit eens zouden worden. Dat werkte tot nu toe prima.
En al met al, de hele groep was even fantastisch.
‘Waar denk je aan?’ vroeg Jake gedempt. Gedempt was het goede woord, die jongen was nooit goed geweest met fluisteren.
‘Aan hoe fijn deze groep is,’ fluisterde Lucy terug. Naar haar mening was zijzelf er toch net wat beter in dan hem.
Op zijn typische jongensgezicht verscheen een triomfantelijke uitdrukking na deze woorden.
‘Op jou na dan,’ voegde ze er met een enorme grijns aan toe. Ze moest hem nog terugpakken, en Lucy wilde niet straks tegen de groep bekennen dat zij hem aan een enorm ego had geholpen.
Jake schudde quasi-teleurgesteld zijn hoofd, en op zijn gezicht verscheen een kwaadaardige grijns.
Voordat Lucy op zoek kon gaan naar een mogelijke vluchtroute, voelde ze hoe ze werd opgetild, en lag ze plotseling op een gespierde schouder.