Cupido

[ejell]

Haaj mensen. Zoals ik in 'De Chatbox' al had aangekondigd ga ik toch maar mijn verhaal posten ^^
En zoals ik daar ook al had gezegd is het mijn nano project, dus gaat het meer om hoeveelheid dan goedheid, wat betekent dat ik het zelf nogal slap vind Maar daar komen jullie in het spel, want als jullie nou fijn feedback gaan geven en foutjes eruit halen kan ik dat verbeteren in een 'verbeterde' versie, die gaat komen nadat nano is afgelopen (: Of als ik al eerder klaar ben, dat kan ook

Oké, genoeg gezeur, ik ga posten (:

Cupido

Een straal van licht viel op Robins gezicht. Verward knipperde ze met mijn ogen en trok het dekbed omhoog, zodat het haar gezicht volledig bedekte. “Ben, flikker op.”
“Niets daarvan. Het is je verjaardag! Dat laten we niet ongemerkt voorbij gaan.” Benjamin trok het dekbed weg. “Opstaan, luie donder.”
Vermoeid krulde ze zichzelf op en probeerde verder te slapen. Haar lichaam was er nog lang niet aan toe om wakker te worden, en haar geest ook niet.
“Oh nee, zo gaan we het niet spelen.” Benjamin sprong op het bed en begon zijn beste vriendin overal te kietelen. “Wakker worden!”
De kriebels waren even te verdragen, maar toen ze teveel werden ontsnapte er een gilletje uit haar mond. “Ben, kappen! Ah! Help! Iemand?”
Er kwam niemand opdagen, wat begrijpelijk was gezien het tijdstip. Benjamin liet zich naast zijn vriendin vallen en sloeg zijn armen om haar middel. “Jij je zin, we slapen verder.”
Robin draaide zich half om, zodat ze met haar gezicht naar die van de ander lag. Hun neuzen raakten elkaar bijna en ze drukte haar voorhoofd tegen de zijne. “Nee, nu ben ik wakker.”
“Robin. Mond dicht. Ik slaap.” Direct nadat hij dat had gezegd verscheen er een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht en hij beet op zijn onderlip om zijn lach in te houden.
“Succes daarmee.” Het blonde meisje wrikte zichzelf los uit zijn stevige greep, waarna ze opstond. Een beetje wankel van de slaap liep ze naar de gebroken witte deur die de toegang tot de kleine badkamer was. Hij stond op een kier, dus ze duwde hem met haar voet open.
Ze stak een smalle hand uit naar de kraan. Terwijl het ijskoude water begon te stromen hield ze haar beide handen eronder om wakker te worden. Ze rilde en gooide wat water in haar gezicht. Met een druipend nat gezicht leunde ze op de wastafel, starend in de spiegel. Haar zeeblauwe ogen bestudeerden haar smalle gezicht op oneffenheden, en tevreden knikte ze zichzelf toe. Haar huid was, zoals altijd, perfect egaal.
Ze schoof een zilveren, gevlochten ring om haar rechter ringvinger en verliet de lichtblauw betegelde ruimte.
Terug in de slaapkamer pakte ze het setje kleding dat ze had gisteravond had klaargelegd van haar bureaustoel. Vlug wierp ze een blik op Benjamin, die in duidelijk in slaap gevallen was.
Hoofdschuddend kleedde ze zich aan. Een strakke, witte spijkerbroek met een rood hemdje was de perfecte verjaardagsoutfit, vond ze. Ze schoot in haar afgetrapte sneakers en ging de badkamer weer in.
Toen ze haar make-up opgedaan had waren er een paar minuten verstreken. Met een geoefende beweging deed ze haar oorbellen in, die bij de ring pasten. Kort draaide ze aan haar piercing, die in haar linkeroor zat. Het hartje tikte tegen haar huid.
Voordat ze terug naar haar kamer ging haalde ze een losse hand door haar haren, zodat het minder stijl uitzag.
Ze liet zich op het bed vallen, bovenop Benjamin. Die kreunde overdreven en duwde haar aan haar middel weer omhoog. “Waar was dat goed voor?”
“Voor jou. Trouwens, je hebt gelijk. Ik hoor niet te slapen op mijn verjaardag!”
“Wat? Oh ja, jouw verjaardag. Wauw, eindelijk zestien. Nu mag je alcohol drinken en sigaretten kopen en -”
“Alsof de leiding dat zou toestaan,” viel Robin hem in de reden. “Dus zoveel verschil is er niet tussen vijftien en zestien.”
“Voor mij wel,” mompelde haar beste vriend. De blik in zijn ogen werd starend en Robin stond op. Ze wist dat het geen zin had om hem nu terug naar de werkelijkheid te trekken. Over een paar minuten zou hij wel weer uit zijn gedachten opschrikken.
Ze liep naar het raam en zette deze wijd open. Behendig klom ze op de vensterbank en zette haar voeten tegen de andere kant van het kozijn.
Dromerig keek ze naar buiten, waar de laatzomerzon steeds verder omhoog kroop. Zouden haar ouders aan haar denken vandaag? Of zouden ze gewoon verder gaan met hun leven, net zoals ze hadden gedaan toen ze hun oudste dochter wegstuurden naar het ‘gekkenhuis’, zoals de mensen uit het dorp het noemden.
Tranen welden op in haar ogen. Haar vijftiende verjaardag had ze hier gevierd, op precies dezelfde plek, in precies hetzelfde huis. Toen kende ze Benjamin nog niet, dus ze was helemaal alleen.
Het Herstel, zoals het gebouw heette, stond aan de rand van een klein dorp. Overal om hen heen was natuur, kilometers uitgestrekte weilanden en bossen. De perfecte plek om te zijn, als het op vrijwillige basis was. Een vakantiekamp, in plaats van een tehuis waar je werd genezen van je ‘ziekte’.
“Ik weet zeker dat ze aan je denken, zeker vandaag.” Robin schrok op van de zachte stem achter haar. Een paar handen werd om haar middel geslagen en Benjamin leunde lichtjes tegen haar aan. “Kom, we gaan naar beneden. Ze zullen wel op ons wachten met het ontbijt.”
Robin knikte, zuchtte en veegde haar vochtige wangen droog. De wekker op haar nachtkastje wees aan dat het kwart over acht was, dus ze waren een kwartier te laat. Verbazingwekkend genoeg had nog niemand hen gewekt.
Samen liepen ze de kamer uit, waar Robin haar kamerdeur op sloot draaide. Ze gingen via de oude, krakende houten trap naar beneden, waarna ze meteen in de woonkamer stonden.
Het tweetal begaf zich naar de eetzaal, waar iedereen inderdaad op hen zat te wachten. Een paar keken verwonderd naar de leiding, waarom zij er niets van hadden gezegd dat de twee vrienden te laat waren, maar die deden alsof ze het niet opmerkten.
Sasha – één van de begeleiders – gaf het teken dat iedereen mocht beginnen met eten, dus de meesten vielen meteen aan op het ontbijt. “Eet smakelijk.”
Ongeveer een kwartier later schraapte Sasha haar keel. “Zoals een paar van jullie misschien al weten, is Vincent vorige week vertrokken. Daarom komt er vandaag een nieuw meisje. Haar naam is Thalia en ze is zeventien jaar oud. Ik hoop dat jullie haar hartelijk verwelkomen, iets wat wij natuurlijk wel gaan doen.”
Het geroezemoes steeg op en Benjamin tikte Robin aan. “Wist jij dat?”
“Nee,” fluisterde deze terug. “Zo gaat het altijd.”
Benjamin knikte bedachtzaam en leunde met zijn hoofd op zijn arm. Hij opende zijn mond om nog iets te zeggen, maar bedacht zich en hield zijn woorden voor zichzelf.
Taylor, een opstandig meisje met een dikke laag make-up, wilde wel het één en ander weten. “Gaat ze in Vincents oude kamer?”
Robin lette niet meer op het antwoord en at zwijgend haar yoghurt op. Ze voelde zich niet op haar gemak met dat nieuwe meisje op komst. Langzaam schudde ze haar hoofd. Alsof een nieuw meisje haar plan ineens kon verpesten. Ze was juist zo goed op weg, daar zou dit kleine dingetje weinig verschil in kunnen brengen.
Het ontbijt was voorbij en de zes tieners stonden op om hun spullen weg te brengen. In de keuken stond Gretha hen op te wachten, met een open vaatwasser. Nadat Robin haar ontbijtspullen in het apparaat had gezet liep ze achter Benjamin aan weer naar boven.
Hij ging naar zijn eigen kamer, terwijl Robin al eerder afhaakte omdat ze langs haar deur kwamen. Voordat ze naar binnen kon gaan werd ze tegengehouden door Michel. “Wat doe jij vanavond?”
“Ik zou een film gaan kijken met Benjamin. Maar... Niet staat vast. We bespreken het later wel.” Ze knipoogde naar de jongen, die met een tevreden glimlach knikte. “Helemaal goed. Tot straks.”
Robin lachte in zichzelf en liet de deur achter zich dichtvallen. Terug in de badkamer poetste ze haar tanden en werkte haar make-up nog even bij.
Ongeveer een half uur later zat de hele groep in de studeerkamer. De twee leraren, Simon en Monique, zaten verveeld voor zich uit te staren, wachtend tot iemand een vraag had.
Het was gewoonte om hier allemaal je eigen werk te doen aan een zelfgekozen vak, zolang je de opdrachten maar af had aan het einde van de week. In het begin maakten de meesten daar misbruik van door niets te doen, maar er waren strenge regels voor en diegenen die hun werk niet afhadden – of in ieder geval niet serieus geprobeerd hadden dit te doen – kregen strafwerk, en dat loog er niet om. Dan was meteen je hele weekend verpest.
Robin zat over haar geschiedenis gebogen. Haar pen bewoog over het papier: ze schreef een samenvatting over de oermens.
Benjamin zat links van haar, ook hij was met geschiedenis bezig. Hij krabbelde iets op een los blaadje en schoof deze over de tafel naar haar toe.
Wat zei Michel zonet tegen je?
Robin grinnikte. Benjamin wilde altijd weten wat Michel tegen haar zei, maar niet omdat hij bang was dat hij verliefd op haar was. Hij wilde altijd weten wat Michel tegen wie dan ook zei.
Hij vroeg wat ik vanavond ging doen.
Benjamin trok een verbaasd gezicht, totdat het tot hem doordrong wat zijn vriend daarmee bedoeld had. Zijn lippen vormden een O en een vage glimlach verscheen op zijn gezicht.
En?
Dat we plannen hadden, maar dat we dat wel konden aanpassen.
“Gaan jullie ook verder aan het werk?” De stem van Simon haalde het tweetal uit hun gesprek. Geschrokken en betrapt keken ze op, maar Simon knikte met een knipoog.
Robin wierp nog een veelbetekenende blik naar haar vriend, maar die had zich al van haar afgedraaid.

[artikel]

Leuk leuk leuk!
Echt een geweldig begin van een verhaal! Mijn gevoel zegt dat het verhaal super word

Eén klein foutje:

Vlug wierp ze een blik op Benjamin, die in duidelijk in slaap gevallen was

Hier moet de eerste in weg

Veel succes met het verder schrijven!

[Magia]

Interessant, hier kan nog veel gaan gebeuren

[ejell]

Bedankt Jochem en Chantal voor de reacties en Floor en Saskia voor de likes (:
Ik heb het foutje verbeterd in het bestand


Die avond was iedereen gespannen. Monique was naar het station gegaan om Thalia op te halen en ze konden ieder moment terug komen.
“Wat denk jij? Gaan we problemen krijgen met deze of blijft alles zoals het is?” Benjamin speelde met zijn zwartleren armband.
Robin haalde afwezig haar schouders op. Ze was zenuwachtig, zoals ze telkens nerveus werd als er een nieuw meisje kwam.
“Maak je geen zorgen.” Benjamin legde zijn hand op Robins trillende been. “Ze is vast heel onaardig.”
“Ja, vast.” Haar stem trilde hoorbaar en ze stond op. Onrustig liep ze rondjes, biddend dat die hele Thalia niet op kwam dagen.
“Ga eens zitten,” snauwde Taylor, die probeerde ontspannen over te komen. “Het maakt het er echt niet beter op als jij hier gaat lopen ijsberen.”
“Nee, ook niet als jij iedereen gaat afsnauwen,” kaatste Benjamin terug, en hij trok Robin aan haar pols op zijn schoot. Met zijn armen om haar middel geklemd voorkwam hij dat ze weer opsprong.
Taylor opende haar mond om nog iets te zeggen, maar ze werd afgekapt door Sasha, die het geruzie zat was. “Iedereen houdt nu zijn mond dicht, anders ga ik straffen uitdelen.”
Dat hielp. Taylor bond in en Benjamin verlaagde zijn stemniveau tot fluistertoon en mompelde onverstaanbare dingen in Robins oor.
De secondewijzer tikte steeds verder en Robins spieren spanden zich steeds meer aan.
“Doe rustig,” waarschuwde Benjamin haar, maar op dat moment ging de voordeur open. Iedereen hoorde het, en iedereen draaide zijn hoofd in de richting van de deur.
Sasha’s stem klonk galmend door de hal, waar het nieuwe meisje zich nu bevond. “Boven zijn de slaapkamers. Ik zal je de jouwe even laten zien.”
Robin trok zich los uit Benjamins greep. “Ik moet even wat drinken.”
De jongen begreep de onderliggende betekenis direct en hij stond tegelijkertijd met haar op. Ze liepen naar de keuken, waar het direct stil was.
Met onderdrukte stem begon Robin te ratelen, er was geen houden meer aan. “Wat als ze nou ontzettend knap is. Of echt heel aardig. Straks valt mijn hele plan in duigen! Dan zit ik –”
Benjamin legde zijn hand op haar mond om haar af te kappen. “Vast niet. Je weet nog helemaal niets over haar, dus maak je maar geen zorgen. Voor hetzelfde geld is ze een ontzettende trut waar je niets mee te maken wilt hebben.”
Robin pakte een glas en vulde het met water. “Ja, je hebt gelijk.” Ze gooide het vocht in haar keel. “Laten we teruggaan.”
Net op tijd gingen ze weer zitten – Robin op Benjamins schoot – want op dat moment vloog de deur open. Sasha, een forse vrouw met legerkleding, duwde een meisje de kamer binnen. Alle ogen werden meteen op de nieuwkomer gericht.
Robin voelde hoe de grond onder haar wegzakte. Het meisje dat in de deuropening stond was knap. Ravenzwarte haren en bijpassende, donkere ogen. Om het plaatje compleet te maken had ze ook nog eens een getinte huid.
“Die is dik,” fluisterde Benjamin in Robins oor. De woorden drongen amper tot haar door: ze was totaal uit het veld geslagen door deze verschijning.
“Dat hoorde ik!” Thalia’s stem schoot in de hoogte en een boze uitdrukking verscheen op haar gezicht. “Lekker welkom is dit.”
“Benjamin, dat zeggen we hier niet over anderen,” probeerde Sasha de situatie te redden. “Kom, Thalia, ik laat de je rest van het huis zien.”
Robin volgde het tweetal met haar ogen en ontwaakte pas uit haar soort van trans toen Benjamin zijn greep op haar middel verslapte. Deze had gemerkt hoe zijn vriendin naar het meisje keek en schudde zijn hoofd. Geïrriteerd door Thalia legde hij zijn kin op Robins schouder. “Dat ging niet zo goed, geloof ik.”
Langzaam schudde het meisje haar hoofd. “Volgens mij ook niet.”
“Ik denk dat we beter even naar buiten kunnen gaan.” Benjamin duwde haar van zijn schoot en trok haar mee aan haar pols. Zonder tegen te stribbelen volgde Robin hem, boos op zichzelf dat ze zich zo had laten meeslepen door de schoonheid die van Thalia afspatte.
Achter hen begon het geluid weer op gang te komen. Het leek wel alsof iedereen zijn adem in had gehouden toen Thalia de ruimte betrad, en nu pas weer durfde te bewegen. Niemand wist precies wat ze van het nieuwe meisje konden verwachten, maar de meesten besloten op hun hoede te blijven.
“Wat was dat nou, zonet?” riep Benjamin verontwaardigd uit zodra ze buiten waren. De glazen deur viel achter hen met een klap dicht.
Robin antwoordde niet, dus het enige geluid kwam van de krakende schelpen die het pad door de tuin bedekten.
Haar vriend greep haar bovenarm ruw vast en greep haar kin. Met een doordringende blik herhaalde hij zijn vraag.
“Niets. Ik had niet gedacht dat ze er zo uit zou zien. Laat me gewoon, oké!” Zelfs zonder stemverheffing was het duidelijk dat hij haar irriteerde.
Ze bereikten de achterkant van de tuin en gingen op de tuinstoelen tegen de bakstenen muur zitten. Die muur moest ervoor dienen dat er niemand kon ontsnappen, maar hij benam ook alle zicht op de buitenwereld. Het was dan ook behoorlijk donker hier, wat precies de reden was dat dit het favoriete plekje was van de twee vrienden.
“Ik dacht dat je hier weg wilde.” Benjamin had zijn stem weer onder controle en klonk nu beheerst maar verward.
“Sorry hoor, maar ik heb mijn gevoelens ook niet onder controle.” Robin drukte de rug van beide handen tegen haar voorhoofd en sloot haar ogen. “Alsof ik expres iemand knap vind.”
“Dus je hebt gevoelens voor haar? Dat moest er nog eens bij komen.”
“Dat zeg ik toch niet. Hé, ga iemand anders lastigvallen met je gezeik,” snauwde Robin. “Ik moet toch even nadenken.”
Benjamin trok beledigd zijn benen op. “Dan houd ik wel mijn mond.”
“Ook goed.”
“Ook goed.” Dat was een irritant trekje van hem, hij wilde altijd het laatste woord hebben.
Zo zaten ze een tijdje in stilte, ieder in zijn eigen gedachten, maar toch over hetzelfde.
“Maar ze is wel dik, vind je niet?” merkte Benjamin ongeveer een kwartier later op.
“Wat? Nee, helemaal niet!” protesteerde Robin. Ze zweeg even nadenkend. “Oké, misschien wat aan de volle kant.”
Haar vriend knikte tevreden. “Dik dus.”
Het meisje opende haar mond om nog iets te zeggen, maar ze besloot dat woorden weinig effect zouden hebben. Ze sprong op en begon haar beste vriend te kietelen en zachte tikken te geven. Deze begon om zich heen te slaan om van haar af te komen, maar hij lachte erbij.
De impulsieve aanval van Robins kant veranderde in een stoeipartij en binnen de kortste keren lagen ze beiden in het gras te rollen. Hijgend en lachend rolden ze van elkaar af. Robin kroop tegen Benjamins borst en sloot haar ogen. Hij wreef over haar ontblote bovenarm, streek teder een lok haar uit haar gezicht.
Bijna direct viel het meisje in slaap. Benjamin begreep dat de stress van vandaag ontzettend vermoeiend was. Voor hem was er geen stress geweest, behalve dan die van Robin. Hij wist hoe graag ze hier weg wilde, en ondanks dat Thalia er niets aan kon zou het toch haar schuld zijn als ze hier moest blijven tot haar achttiende, de leeftijd dat ze niet langer mochten blijven. Dat was de regel. Op je achttiende verjaardag werd je ontslagen uit het tehuis, als het al niet eerder was. Daarom was Vincent ook weggekomen, vanwege deze regeling. De geluksvogel.

[artikel]

Ooh wat een leuk stukje. Ik heb het met spanning gelezen, het greep me echt aan Weer heel mooi beschreven en erg beeldend!
Toch nog één klein mini foutje;

Hij wist hoe graag ze hier weg wilde, en ondanks dat Thalia er niets aan kon zou het toch haar schuld zijn als ze hier moest blijven tot haar achttiende, de leeftijd dat ze niet langer mochten blijven.

Bij deze zien heb je iets weggelaten. Na "kon" moet nu het woord "doen" geplakt worden. Anders komt de zin niet goed tot zijn recht

[xILY.]

De beloofde feedback, wel iets later dan gepland, sorry!

Een straal van licht viel op Robins gezicht.

Ik zou overwegen hiervan 'lichtstraal' te maken, misschien is dat mooier. Maar dat moet je zelf even kijken (:

Verward knipperde ze met mijn ogen en trok het dekbed omhoog, zodat het haar gezicht volledig bedekte.

mijn=haar

Direct nadat hij dat had gezegd verscheen er een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht en hij beet op zijn onderlip om zijn lach in te houden.

Er staat een 'verscheen' teveel in deze zin. En tussen 'gezegd' en 'verscheen' hoort een komma (: ik weet de regel niet meer precies, maar er hoort er wel één

Met een druipend nat gezicht leunde ze op de wastafel, starend in de spiegel.

druipend nat?

Vlug wierp ze een blik op Benjamin, die in duidelijk in slaap gevallen was.

Deze had Jochem ook al genoemd (:

Dromerig keek ze naar buiten, waar de laatzomerzon steeds verder omhoog kroop.

Deze zin vond ik heel mooi! (:

Samen liepen ze de kamer uit, waar Robin haar kamerdeur op sloot draaide.

Op sloot?

“Ik zou een film gaan kijken met Benjamin. Maar... Niet staat vast.

NietS (:

Hij wilde altijd weten wat Michel tegen wie dan ook zei.

Haha, leuke zin!

Zooo, dat was het voor nu! (: Ik wil een andere keer je tweede stukje wel doen, als je dat wil
Ik vind het een heel interessant begin, ben benieuwd hoe het verder gaat!
Keep going!

Liefs, Marit.

[ejell]

Bedankt weer voor de reacties en verbeterpuntjes (: Heb het allemaal aangepast in m'n bestandje
Als iemand vindt dat ik te snel post, gewoon zeggen hoor! Aangezien ik nogal voorloop omdat ik per dag ongeveer 2000 woorden probeer te schrijven komt het er snel bij en kan ik iedere dag een stukje posten


De zon was net ondergegaan en het werd langzamerhand steeds donkerder in de tuin. Vogels stopten met zingen: de natuur bereidde zich voor op een andere septembernacht.
Harde stemmen klonken bij de tuindeur. Benjamin hief zijn hoofd op om te zien wie er ruzie maakten, maar hij lag te laag om het te kunnen zien.
“Ga iemand anders commanderen, ik ben je hondje verdomme niet!”
Sasha probeerde haar te sussen. “Thalia, hou je mond. Je weet de regels en -”
“Die regels kunnen me gestolen worden! Val toch lekker dood met z’n allen!” onderbrak het kwade meisje haar begeleidster. Een deur werd hard dichtgeslagen en Benjamin verbeelde zich dat hij de grond nog voelde trillen van waar hij lag.
Stampende voetstappen kwamen steeds dichterbij en alle spieren in zijn lichaam spanden zich aan. Hij wilde niets met Thalia te maken hebben en beter voor haar bleef ze ook uit Robins buurt.
Helaas voor hen beide kwam het geluid steeds dichterbij. De schelpen sprongen op de plekken waar Thalia haar voeten neerzette, wat een knerpend geluid veroorzaakte.
Ze naderde het liggende tweetal en zodra ze hen in het oog kreeg bleef ze twijfelend staan. Het was al te donker om haar gezichtsuitdrukking te zien, maar haar houding verraadde dat ze aarzelde.
Schoorvoetend kwam ze dichterbij. “Hallo, tortelduifjes.”
“Stil! Zie je niet dat ze slaapt!” Benjamin gebaarde naar de ontspande Robin tegen zijn borst.
“Het is acht uur. Hoe moe kan je zijn,” sprak Thalia honend.
Voorzichtig legde Benjamin het meisje op de grond en stond zelf op. Met een grote stap sprong hij over haar heen. Zijn gebalde vuisten stonden kwaad op zijn heupen. “Laat haar lekker moe zijn! Dat is toch jouw zaak helemaal niet!”
“De jouwe toch ook zeker niet. Of zijn jullie stiekem een stelletje?”
“Nee. En trouwens, wat boeit jou dat? Je bent toch zeker niet Robin...” riep Benjamin verontwaardigd uit. Ineens voelde hij een hand op zijn arm. Met een ruk draaide hij zich om, klaar om iets gemeens te schreeuwen, maar hij bond in toen hij Robin zag staan. “Shit. Hebben we je wakker gemaakt?”
“Ik denk het. Maar dat geeft niet. Het is toch nog vroeg.” Robin liet haar blik over de boze Benjamin glijden en pakte zijn linkerarm met beide handen vast. Ze leunde met haar wang tegen zijn gespannen schouder. Toen pas leek het haar op te vallen dat Thalia er ook was. Haar spieren ontspanden en ze moest moeite doen om haar hoofd helder te houden. “Oh. Hoi.”
De ander knikte haar kort toe. Een grijns verscheen op haar gezicht. “Maak je maar niet druk, hoor. Ik zal je vriendje niet langer lastigvallen.”
“Hij is mijn vriendje niet...” protesteerde Robin zwakjes. Ze probeerde niet te staren, maar Thalia was echt oogverblindend mooi.
“Ja, dat ben ik wel.” Benjamin draaide zijn hoofd en drukte impulsief een kus op Robins lippen. Daarna trok hij zich los en liep met grote stappen terug naar het huis.
Totaal verbluft liet Robin haar armen hangen. Had hij haar nou echt gekust, zonet? Dat deed hij anders nooit, hij moest wel heel boos zijn op Thalia.
“Wat is het nou? Zijn jullie een stelletje of niet?” De donkerharige keek het andere meisje uitdagend aan. Ze had gezien wat voor effect ze had op haar, en daar genoot ze van.
“Ik... Nee. Nee, helemaal niet! Ik... Hij... Wij... Nee!” stotterde Robin verward. “Ik heb geen idee waarom hij dat net deed.”
Thalia liep om het verbaasde meisje heen en ging op de tuinstoel zitten waar Benjamin had gezeten. “Om mij jaloers te maken?”
“Hoezo? Is dat gelukt dan...?” Robin sloeg haar handen voor haar mond toen ze hoorde hoe hoopvol dat klonk.
“Maak je maar geen zorgen. Ik zal je plan niet verzieken. Het is niet zo dat ik hier voor mijn lol ben. We kunnen elkaar helpen, weet je. We zitten allebei in hetzelfde schuitje.”
Robin staarde de ander een paar seconden aan. Hoe kon zij zo gemakkelijk praten? Toen zij hierheen werd gestuurd kon ze een paar dagen niets anders doen dan huilen. Helaas voor haar hadden de anderen daarom direct een stempel op haar gedrukt, maar ze was hard op weg om die voor eens en voor altijd eraf te trekken. “Niet echt. Ik zit hier al een dik jaar, en jij bent hier pas net aangekomen.”
“Dat wilt niet zeggen dat ik ook later pas weer weg ben dan jij.”
“Eigenlijk wel. Maar droom lekker verder.” Robin wilde weglopen, maar ze werd tegengehouden door Thalia’s hand. “Waarom zit jij hier?”
“Is dat niet noga voor de hand liggend?” Het meisje zuchtte en ging op de andere stoel zitten. “We zitten hier allemaal voor dezelfde reden.”
“Ja, maar wat is jouw reden?” drong Thalia aan.
Robin zuchtte. Ze praatte er liever niet openlijk over. Op één of andere manier kwam het er uit nooit uit zoals ze dat wilde. Schokschouderend mompelde ze, “Ik val op meisjes.”
“Alleen op meisjes?” Thalia’s stem klonk oprecht verbaasd. “Zo had ik je niet ingeschat.”
Een glimlachje speelde rond de lippen van de blondine naast haar. “Toch wel.”
“En je vriend?”
Robin kneep haar ogen tot spleetjes bij alle nieuwsgierigheid die ineens van Thalia uitging. Hoeveel persoonlijkheden had dit meisje wel niet? Het voelde alsof ze tegen een totaal ander persoon aan het praten was dan die zonet met Benjamin ruzie had gemaakt. “Dat vraag je hem zelf maar.”
“Ik kan hem beter uit de weg gaan, denk ik. Het lijkt er niet op alsof hij me mag...”
Het was inmiddels zo donker geworden dat er slechts omtrekken te zien waren. Beide meisjes bleven stil. Een paar minuten verstreken. Robin keek opzij om te zien of Thalia in slaap gevallen was, maar ze kon niets anders zien dat een donkere gestalte tegen een nog donkerdere muur. De gestalte bewoog en een klein vlammetje lichtte de op in de duisternis.
“Doe dat weg! Je mag hier niet roken!” waarschuwde Robin op fluistertoon. Ze kon niet geloven dat Thalia zonderpardon een sigaret opstak, in de tuin nota bene. Vanuit het huis kon je de plek waar zij zaten goed zien, en zeker nu het zo donker was viel het op als er gloeiende as door de lucht zweefde.
Het andere meisje blies de rook uit. “Ze kunnen me wat.”
Robin schudde haar hoofd en stond op. “Dan niet. Maar ik ga niet hier zitten wachten tot ze je op heterdaad betrappen. Ik hou teveel van mijn leven.”
“Hoe kun je nou van je leven houden als je gevangen zit in een tehuis waar je ouders je persoonlijk naartoe gestuurd hebben,” viel Thalia uit. “Je komt hier pas uit als je achttien bent en dan is je hele tienertijd verziekt. Op onze leeftijd hoor je uit te gaan, alles te doen wat God verboden heeft! Niet schijnheilig naar psychisch gestoorde mensen te luisteren die ervan overtuigd zijn dat homoseksualiteit een ziekte van je hersenen is! Jij bent degene die hoort te bepalen wat je doet, niet zij.”
De tranen schoten in Robins ogen bij het horen van deze woorden. Ze wist dat het de waarheid was, maar wat kon ze eraan doen? Ontsnappen was geen optie, de enige mogelijkheid was meewerken in de hoop dat je genezen werd verklaard van een ziekte die niet eens een echte ziekte was. Haar lippen vormden woorden, maar haar tong lag verlamd in haar mond.

[artikel]

Ik heb er geen erg in als je snel post hoor

Zoals alle andere stukjes weer een erg leuk stukje. Mooi geschreven en het leest makkelijk weg. Toen Robin zei dat ze op meisjes valt dat ik: "niet van haar verwacht "
Ik ben zeker erg benieuwd naar hoe het gaat verlopen in het tehuis. Spannend..

Eén klein foutje:

“Is dat niet noga voor de hand liggend?”

Er moet nog een "L" bij; nogal

[arendaaa]

Goed verhaal, ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat!

[ejell]

Zo, ben ik weer (: Sorry dat het zo lang geduurd heeft, maar ik was op vakantie
Bedankt voor de reacties Jochem en Arenda (:


“Robin, wat heeft die trut tegen je gezegd? Als ze je ook maar iets heeft aangedaan dan... dan...” Van kwaadheid kwam Benjamin niet meer uit zijn woorden. Hij zat op Robins bed, terwijl zij in haar vensterbank naar de nacht zat te staren. Ze draaide langzaam haar hoofd en veegde haar tranen weg. “Ben, ze zei helemaal niets verkeerds. Het enige wat ze deed was me vertellen wat er allemaal verkeerd is aan deze inrichting. Alles dus.” Ze keek naar haar beste vriend en wist direct weer waarom ze zoveel van hem hield.
Zijn bruine haren zaten tegen zijn voorhoofd geplakt door de douche die hij net nog genomen had. In zijn chocoladebruine ogen was de woede en verwarring duidelijk af te lezen, evenals zijn gezicht. Hij had iets wat hem apart maakte. De meesten vonden hem niet knap, maar Robin keek er graag naar.
“Waarom ben je dan zo overstuur?” Benjamin schudde niet-begrijpend zijn hoofd.
“Geen idee,” mompelde Robin. Ze liet haar ogen over haar kamer glijden, om hem niet aan te hoeven kijken. De muren waren bedekt met een vaalgeel behang. Alleen de beide deuren waren wit. En de kleine kledingkast.
“Misschien omdat je me ineens kuste? Ben, je bent mijn beste vriend. Oh en homo. Wat mis ik?” Ze was nog nooit eerder zo tegen hem uitgevallen, maar hij had dan ook nog nooit eerder zoiets gedaan.
Benjamin duwde zichzelf van het bed en liep langzaam op haar af. Hij pakte haar hand voorzichtig vast. De blik in zijn ogen was ondoorgrondelijk, maar toch had Robin een vermoeden wat hij ging zeggen. “Ze maakte me zo kwaad! Hoe ze daar zo stond te grijnzen. Ik weet niet hoor, maar ze is echt een kreng.”
“Nou, overdrijven is ook een vak.” Robin trok haar hand los. Ze pakte de onderkant van Benjamins shirt en trok deze omhoog. Een tengere vinger prikte tegen zijn borst. “Wat staat hier?”
“Es te. Gaan we dit spelletje weer spelen?” De jongen kneep zijn bruine ogen tot spleetjes en trok het shirt weer naar beneden. “Ik snap je punt. Je moet zijn wie je bent, maar dat is zij niet. Ze doet alsof. Tegen jou, tenminste.”
“Dat weet je niet.” Robin keek haar vriend verwijtend aan. “Niet zo snel oordelen over de ander. Ze heeft vast een reden waarom ze zich zo gedraagt.”
Er kwam geen antwoord, dus ze besloot om het onderwerp te veranderen. “Moet ik Michel nog vragen om te komen?” Ze sprong uit de vensterbank. Zonder op een antwoord te wachten liep ze de kamer uit.
Michel was Benjamins vriend. Omdat het verboden was om relaties te hebben met mensen van hetzelfde geslacht in Het Herstel moest alles stiekem. Ze mochten niet eens bij elkaar op de kamer, dus waren de enige plekken waar ze samen konden zijn op die van Robin of in de tuin.
“Michel?” Robin klopte op de deur van zijn kamer en herhaalde zijn naam. “Doe open, ik ben het, Robin.”
“Deur is open,” klonk het binnen. Michels stem was als zijn karakter: rustig en beheerst. Precies het tegenovergestelde van Benjamin.
Ze duwde de klink naar beneden en stapte de kamer binnen. Daar was het donker: het licht was uit. Michel hield van de duisternis, dan kon hij beter nadenken, zoals hij dat zelf altijd zei.
“Kom je nog naar mijn kamer?”
De jongen knipte een nachtlampje aan. Het verlichtte zijn asblonde haren en de helft van zijn gezicht. Robin begreep wat hij bedoelde en kwam dichterbij. Ze ging op de rand van het bed zitten – waar hij op lag. Trillend werkte Michel zichzelf overeind, zodat zijn ogen te zien waren. De pupillen waren groot en hadden al het grijze van de iris opgeslokt.
“Oh.” Meer wist Robin niet uit te brengen. Michel knikte en deed het licht weer uit. Ze hoorde hem zacht kreunen toen hij probeerde een comfortabele houding te vinden. Met een plof zakte hij terug op zijn rug. “Zeg maar dat ik al sliep, of zo. Hij moet zich geen zorgen maken.”
“Zal ik doen.” Ze aarzelde even. “Wie was het?”
“Daniël.” Zijn stem was niet harder dan gefluister en de woorden rolden moeizaam over zijn lippen.
Robin kromp in elkaar bij het horen van die naam. “Dus hij is terug.”
“Ik vrees het. Waarschijnlijk zeggen ze morgen dat ik ziek ben.”
“Dat is ook zo. Verder nog iets...? Naast de medicijnen?”
Het bleef lang stil voordat Michel zijn mond weer opende. “Mijn arm. Maar het is niet zo erg. Alsjeblieft, zeg er niets over tegen Ben. Hij is in staat zijn paspoort naar de vrijheid te verscheuren met zijn impulsieve acties.”
Robin beloofde het, waarna ze opstond. “Maak je geen zorgen. Rust maar goed uit.”
Er kwam al geen antwoord meer. Ze liep stilletjes naar de deur, die ze zacht achter zich dichttrok.
Terug in haar eigen kamer probeerde ze er opgewekt uit te zien. “Hij lag al te slapen.”
“Om kwart voor tien?”
“Kan toch? Ik ga ook zo naar bed, denk ik.” Robin ontweek zijn onderzoekende blik en plofte op haar bed. “Kom je nog even liggen?”
“Nee, je hebt gelijk. Vroeg slapen en morgen weer vroeg op.” Benjamin liep naar Robin toe. Ze kon aan zijn gezicht zien dat hij gekwetst was doordat Michel hun afspraak had afgezegd, al wist hij niet dat zijn redenen heel logisch waren geweest.
Hij tikte even kort tegen Robins neus en glimlachte zwakjes naar haar. “Nog gefeliciteerd met je verjaardag.”
“Dank je. Volgend jaar word ik al zeventien. Ik voel me oud.”
Benjamin liet de lach van zijn gezicht glijden. “Dan ben ik zeker bejaard. Trouwens, volgend jaar ben je zeventien op de zeventiende van september. Dat is grappig.” Hij zei het niet alsof hij het grappig vond.
“Hilarisch. Volgend jaar ben jij hier niet meer. Dan zit ik hier alleen. Geweldig.” Robin likte langs haar lippen.
“Dan zijn we allebei ergens anders. Voor mijn part wonen we samen. Dat zou gezellig zijn.”
“Goed plan, dat doen we. Slaap lekker, Ben.” Robin dwong zichzelf van het bed af te stappen. Haar benen voelden ineens aan alsof ze van rubber waren. De stress van die dag eiste zijn tol. Ze sloeg haar armen om Benjamins gespierde lichaam heen en snoof zijn geur op.
Hij omhelsde haar, drukte zijn gezicht tegen haar blonde haren. Zijn mondhoek trok omhoog en hij tuitte zijn lippen. “Slaap lekker, Robin.”

[xILY.]

Ik vind Benjamin leeeeeuk!
Ik heb niet zoveel op foutjes enzo gelet, dus ga maar gewoon door. Er zat wel ergens een zin die niet zo lekker liep, maar ik heb geen zin om die weer op te zoeken xD

Keep going!

[ejell]

Bedankt voor je reactie Marit
Flashback! (: Excuses voor de random POV-verandering, maar ik ben nu te lui om het nog te veranderen
Have fun reading and leave a message after the beep.

Kennismakingsdag. Gespannen liep Robin het klaslokaal in dat een vrouw haar had aangewezen. Hier zou ze haar nieuwe klas voor het eerst ontmoeten.
Het was nog behoorlijk leeg, aangezien ze aan de vroege kant was. Er zat een groepje kinderen op een groepje tafels in het midden van het klaslokaal. Dit was groter dan op de basisschool en ook een stuk minder gezellig. Alle muren waren wit gekalkt en behangen met posters met teksten die Robin niet kon begrijpen.
Een jongeman zat aan het bureau voorin de klas. Zijn bureaustoel was nieuw en zat verbazingwekkend comfortabel. Hij had zachte, grijze ogen met een vriendelijke uitdrukking. Voorzichtig wierp hij Robin een glimlach toe en wenkte haar dichterbij te komen. Het was pas drieëntwintig en dit zou zijn eerste jaar als mentor worden. Daar kwam nog bij dat het direct een eerste klas was, wat het er allemaal niet makkelijker op maakte.
Hartelijk stak hij zijn hand uit naar het onzekere meisje in de deuropening. Ze kwam stapje voor stapje dichterbij en aarzelde om hem te schudden. Een moment zweefde de hand door de lucht, toen liet de leraar hem zakken. “Mijn naam is Peter Meulenaer. Ik ben je mentor voor dit jaar en misschien ook het volgende wel.”
Peter probeerde extra enthousiast over te komen op zijn nieuwe leerlingen. Gelukkig voor hem hielp het aardig. Robin noemde haar naam en hij zocht haar op in de lijst. “Robin Matthews?”
“Ja, meneer,” antwoordde Robin beleefd. Ze wist nog niet wat ze van deze man moest denken, al was ze blij dat hij niet zo’n stijve hark was zoals in de programma’s op televisie.
“Je mag een plaatsje uitzoeken, er zijn nog genoeg lege tafels.” Peter glimlachte haar bemoedigend toe.
Robin liet haar blik door het klaslokaal glijden. Ze liep naar een tweetal tafels en ging aan de rechter zitten, tegen de muur aan. Met haar blik op de tafel gericht wachtte ze af wat er verder zou gebeuren.
Langzaam liep het lokaal vol met mensen. Sommigen waren vrolijk en enthousiast, anderen zagen eruit alsof ze liever door de grond zouden zakken dan hier zijn.
“Hoi, mag ik naast je komen zitten?” vroeg een blije stem ineens. Robin schrok op, verbaasd dat er iemand tegen haar praatte. Tegen de zijkant van het tafeltje leunde een meisje met lichtbruine haren. Haar gezicht was ontzettend fijn en mooi. In haar ogen lag een vragende blik.
“Uhh... Oké.”
Een stralende glimlach verscheen op het gezicht van het meisje, waardoor ze nog mooier werd dan ze al was. “Ik ben Bryce.”
“Robin.”
Een korte stilte viel. Bryce schoof de stoel naar achteren en legde een bruinleren tas op het tafeltje. “Ken jij al iemand uit deze klas?”
Robin schudde haar hoofd, Bryce’ blik ontwijkend. Deze schoot in de lach om de zwijgzaamheid van haar gesprekspartner. “Ik ken een paar jongens, maar jongens zijn toch stom.”
“Oh,” mompelde Robin. Ze wist niet goed wat ze tegen Bryce moest zeggen. Zij was eigenlijk helemaal niet haar type. Veel te onrustig en wild.
“ Jij bent ook niet erg spraakzaam, is het wel?”
Net op het moment dat deze wilde antwoorden gaf Bryce een gilletje en sprong op. De stoel waar ze op gezeten had viel met een klap op de grond, waardoor alle hoofden in Robins richting draaide. Hulpeloos haalde ze haar schouders op en keek naar Bryce, die voorin het lokaal een witblond meisje om de hals viel. Ze praatten even en kenden elkaar overduidelijk al langer dan vandaag.
Robin liet haar hoofd hangen. Daar ging de enige persoon die tegen haar gepraat had. Niemand bleef ooit lang genoeg om een het ijs te doorbreken en te wachten tot ze wat terug zei.
Daarom was ze ook zo verbaasd toen Bryce het andere meisje meetrok naar de tafel waar ze net nog gezeten had. Ze raapte de stoel op en ging weer zitten. “Sorry. Dit is mijn vriendin Mischa. Mischa, dit is Robin.”
“Hoi,” mompelde Robin verlegen. Ze forceerde een glimlachje. Mischa bestudeerde haar uitvoerig en knikte toen. Daarna wendde ze haar blik weer af en staarde dromerig naar Bryce. Die grinnikte en greep Mischa’s hand. “Robin, heb je iets tegen homoseksualiteit?”
“Nee, niet echt?” was het antwoord.
“Dan is het goed.” Tegelijkertijd bogen Bryce en Mischa naar voren en drukten een kus op elkaars lippen. De klas had meteen door dat er iets gebeurde en er klonk gejoel. Een paar jongens riepen scheldwoorden, maar daar maakte Peter direct een einde aan. “Mensen, jullie hoeven mensen niet uit te schelden omdat ze toevallig een voorkeur hebben voor hetzelfde geslacht. Maar jullie twee hadden ook kunnen wachten tot na de kennismakingsdag. Op deze manier lokken jullie het wel een beetje uit.”
“Oh, maar wij hoeven geen kennis meer te maken, hoor,” giechelde Mischa. “We kennen elkaar al heel goed.”
Robin voelde hoe het bloed naar haar gezicht steeg. De hele klas keek toe. Straks dachten ze dat zij ook bij die twee hoorde!
Het tweetal lachte nog harder en ze knepen in elkaars handen. De blik in hun ogen sprak boekdelen.
Op één of andere manier mocht Robin Mischa nu al niet, al kon ze haar vinger niet op de precieze reden leggen.

BEEEEEEEEEEEEEP!

[ejell]

Snelle voetstappen klonken. “Robin!”
Het aangesproken meisje vertraagde haar pas en wachtte tot Thalia haar had ingehaald. Deze bleef hijgend voor haar staan zodra ze haar gepasseerd was. “Wat is een groepssessie?”
“Nogal voor de hand liggend, lijkt me. Therapieën die je in een groep tegelijk krijgt.” Robin liep weer verder, de trap af. Het was vier uur ’s middags en de lessen waren net een uur afgelopen. Een half uur geleden had Daniël zijn herentree gemaakt en verteld dat hij om kwart over vier alle meiden in de kelder verwachtte voor een groepssessie.
“Oh. Hoe werkt dat dan?” Thalia trok haar T-shirt recht. Haar hakken tikten tegen de houten vloerbedekking terwijl ze naast Robin bleef lopen.
Die duwde de kelderdeur open. In de kelder werden de behandelingen uitgevoerd, in één van de verschillende kamers. Helaas had ze deze allemaal al eens moeten bezoeken en ze was er niet altijd even goed uitgekomen.
“Dat zul je zo wel zien. We moeten die kant op.” Robin wees naar een roodgeverfde deur aan het einde van een slecht verlichtte gang. “Die deur door.”
Thalia leek eindelijk te begrijpen dat de blondine geen zin had in een gesprek en hield wijselijk haar mond. Ze haalde haar in en duwde de klink van de rode deur naar beneden. Haar mouw schoof een eindje omhoog, waardoor Robin de donkere lijnen kon zien. “Wat is dat?”
Een zucht ontsnapte uit Thalia’s mond, maar ze besloot niet moeilijk te doen. Robin was immers de enige persoon geweest die nog een beetje aardig tegen haar was geweest, de anderen leken haar al zat te zijn vanaf het moment dat ze de drempel over was gestapt. Ze schoof haar mouw een eindje verder omhoog en hield haar pols bij één van de lampen. Het symbool van de vrouw werd zichtbaar.
“Is dat... een tattoo?” mompelde Robin verbaasd.
“Ja. Ik heb er nog één.” Ze schoof haar andere mouw ook omhoog en hield haar armen bij elkaar. Op de linkerpols stond het symbool van de vrouw, groot en opvallend. Op de andere pols nog een keer, maar kleiner. Daarnaast stond die van de man.
Robin stond met een mond vol tanden. Ze wist niet goed wat ze hiervan moest zeggen of denken.
“Het staat voor mijn biseksualiteit,” vertelde Thalia. “De vrouw op mijn linkerpols, omdat ik een vrouw ben, en beide geslachten op de rechterpols, omdat ik op allebei val.”
Met moeite kon Robin zichzelf inhouden om te zeggen, “Dat gaat niet in je voordeel werken.” Voor de leiding zou het een eitje zijn om uit te vinden waarom één van hun ‘patiënten’ die tekens had laten tatoeëren, en wat ze dan zouden doen wilde ze niet eens weten. Zij waren tot bijna alles toe in staat, dat hadden ze al meerdere keren bewezen.
Dus in plaats daarvan slikte ze haar woorden in en zei niets. De stilte die tussen de twee hing werd ongemakkelijk.
Alles behalve op haar gemak besloot Robin om maar gewoon de spreekkamer in te gaan, waar de groepssessies plaatsvonden. De enige persoon die er al zat was Shay, een onzeker, vijftienjarig meisje. Ze was een half jaar geleden aan komen waaien en nooit meer weggegaan. Niemand wist wie ze precies was en wat de precieze reden van haar komst was, omdat ze amper een woord zei.
Robin ging op één van de lege stoelen zitten en trok haar been op. Zwijgend staarde ze naar de linoleum vloerbedekking, wetend dat de komende uren vervelend en lang zouden worden.
De deur zwaaide open en Daniël kwam naar binnen gelopen. Hij zag er enthousiast uit, blij om weer te beginnen na een korte vakantie.
Robins blik schoot naar Thalia, die naast haar op een stoel zat. Haar houding was uitdagend en ze had haar armen voor haar borst gekruist.
“Mouwen omlaag,” mimede ze naar het meisje. Het was beter als de leiding er zo lang mogelijk niets vanaf wist, anders zouden ze wel eens vreselijke maatregelen kunnen gaan nemen.
Gelukkig werd de boodschap ontvangen en Thalia schoof de mouwen van haar grijze vest omlaag. De capuchon was tot ver over haar oren getrokken en ze staarde afwezig naar de vloer.
Met veel lawaai kwam Taylor de kamer binnen gewandeld. Ze droeg een veels te grote joggingbroek en een ruime trui, waar een gebroken hart opstond. Overal om het hart lagen druppels bloed. Haar zwartgeverfde haren zaten in een losse paardenstaart en zelfs de make-up was verdwenen. De manier waarop ze zich bewoog maakte duidelijk dat ze ergens last van had, al leek ze niet van plan er ook maar een woord over te zeggen.
Robin volgde het moeizaam lopende meisje met haar ogen terwijl ze naar de enige stoel liep die er nog vrij was: tussen Shay en Thalia in.
Zo te zien was Michel niet de enige die de vorige avond een behandeling had ondergaan.
“Jongelui,” klonk de harde stem van Daniël. Hij gooide de deur met een klap achter zich dicht en pakte de blauwe stoel op wieltjes. Met een plof liet hij zich er opzakken en strekte zijn benen. “Laten we beginnen.”
Niemand zag er echt uit alsof ze dat wilde. Stuk voor stuk waren de gezichten chagrijnig, onzeker en onwillig. Zelfs Robin, die uit alle macht probeerde er enthousiast uit te zien, kon het niet helpen.
“Thalia. Jij bent nieuw hier. Ik stel voor dat jij begint.” Daniël wees met een benige vinger naar het geschokte meisje. Alles aan hem was benig. Hij was lang, bijna twee meter. Daarbij was hij ontzettend mager, zelfs als hij een polo droeg – wat hij bijna altijd deed – waren zijn ribben en ruggengraat te zien. Zijn gezicht was al niet veel beter, de hoge jukbeenderen staken duidelijk door zijn huid. Twee priemende groene keken streng naar het ongemakkelijke meisje.
“Wat moet ik doen?” vroeg Thalia. Haar stem trilde lichtjes van de spanning, maar het viel niemand op. Behalve Robin, die haar ogen niet van het meisje af kon houden. Ze had iets speciaals, iets interessants.
Daniël zuchtte onopvallend. Het was altijd hetzelfde liedje. “Vertel wat over jezelf. Over je eerste intieme contact met een meisje... Maakt niet zoveel uit.”
“Oh, oké.” Thalia ging wat rechter op zitten. Ze ontweek de verwachtingsvolle blikken van de meisjes. Een moment bleef ze stil, nadenkend waar ze het verhaal het beste kon beginnen. “Mijn ouders zijn ontzettend rijk en ze zijn vaak aan het werk. Op mijn veertiende kreeg ik een relatie met een jongen, volgens mij heette hij Luke. Maar zijn tweelingzus was eigenlijk veel leuker, dus ik maakte het uit en begon wat met Lucy.” Voldaan hield ze haar mond. Toen niemand reageerde zei ze nog wat, “Dat was het, jullie mogen klappen.”
Een glimlach vloog over Robins gezicht. Het was overduidelijk dat er geen steek van dat verhaal klopte, en dat wist Daniël ook. Zijn gezicht sprak boekdelen. “Bedankt, Thalia, voor het delen van die onzin.”
De aangesprokene wierp hem een norse blik toe en zakte onderuit in haar stoel. Haar houding was opstandig, evenals haar gezichtsuitdrukking.
“Mevrouw McFoy, ik stel dit soort gedrag niet op prijs. Daarom verwacht ik je na deze groepssessie in mijn kantoor.” Daniël hoefde zijn stem niet te verheffen om dreigend te klinken. Zelfs de andere meiden kregen kippenvel bij het horen ervan.
Thalia kneep haar ogen tot spleetjes zonder antwoord te geven. Ze negeerde Robins bezorgde blik volkomen en zakte expres nog wat verder onderuit.
“Goed, we gaan verder.” De begeleider wees Taylor aan. Zijn dunne lippen bewogen, maar Robin hoorde zijn stem niet meer. Wanhopig probeerde ze oogcontact met Thalia te maken, maar deze probeerde dit net zo krampachtig te vermijden.
Zo bleef het de rest van de tijd zo gaan, zelfs toen Robin aan de beurt was om haar mening over homoseksualiteit te geven. Ze kende woorden van buiten en dreunde ze zonder enig gevoel op. “Het is onnatuurlijk en slecht voor de gemeenschap. Mensen zijn geschapen om kinderen te maken en homoseksualiteit maakt dat onmogelijk. Homo’s moeten worden gevormd tot normale mensen, ze zijn ziek en kunnen worden genezen.”
Het was typisch Daniël om ieder woord te analyseren. Hij was in zijn sas door dit meisje. Eerst was ze een echte huilebalk, maar hoe langer ze hier gezeten had hoe beter ze wist hoe het eigenlijk zat. Ondanks dat ze een keer de fout in was gegaan toen ze terug naar huis mocht was het duidelijk dat ze goed haar best deed om zo’n schandaal te voorkomen. “Je gebruikt zelfs al het woord ‘zij’ om aan te geven dat jij je daar duidelijk niet meer deel van voelt. Mijn complimenten.”
Robin kon de lofbetuiging niet aannemen zoals ze normaalgesproken deed. Gelukkig had Daniël zijn blik al afgewend om Shay aan te spreken, anders was het hem zeker opgevallen.
Soms vroeg Robin zich af of het niet allemaal een toneelstuk van hem was. Dat hij doorhad dat zij zelf ook alles acteerde. Het kon toch niet zo zijn dat hij werkelijk dacht dat zijn therapie echt enige invloed hadden op de voorkeur voor meisjes over jongens? Maar hij leek er heilig in te geloven en misschien was dat juist wel het gene wat haar zover had laten komen. Hij wilde te graag dat zijn behandelingen werkten. Zo graag dat hij blind werd voor de mislukkelingen.
“Oké, groepssessie is voorbij. Jullie zijn vrij om te gaan. Alleen Thalia zie ik nog graag even.”
Opluchting maakte zich meester van de meisjes, die allemaal direct opstonden. Ze liepen achter elkaar aan naar de slecht verlichte gang. Taylor en Shay maakten dat ze wegkwamen, maar Robin vertraagde haar pas. De ene helft van haar wilde weten wat Daniël met Thalia ging doen, terwijl de andere er niets mee te maken wilde hebben.
Haar benen bewogen zich voort, de hoek om. Daar bleef ze staan, afwachtend tot het tweetal de kamer uit zou komen.
“Mijn kantoor is de kamer met de gele deur,” klonk de stem van Daniël. Thalia’s hakken tikten tegen het beton van de vloer terwijl ze naar de kamer liep. De laatste stappen waren aarzelend, maar Daniëls stem dwong haar verder te gaan.
De deur viel met een klap dicht en Robin beet op haar lip. Ze wist hoe afschuwelijk het moest zijn voor Thalia om daarbinnen te zijn. Ze had werkelijk geen idee wat er zou gaan gebeuren, en daar zou ze eigenlijk blij mee moeten zijn. Anders zou ze nu echt compleet flippen.
Robin bleef staan tot Daniël begon te schreeuwen. De woorden waren onverstaanbaar, maar de bedoeling overduidelijk. Hij had een woedeaanval, en iedereen wist hoe dat afliep.
Haar passen werden steeds langer en sneller achter elkaar, maar ze was niet snel genoeg. Haar hand lag op de deurklink van de kelderdeur toen Thalia het op een gillen zette. Robin kromp in elkaar bij de gedachte wat er allemaal gebeurde achter de gele deur.
Met alle kracht die ze in zich had dwong ze zichzelf de deur te openen en de warme hal in te stappen, waar alle geluid uit de kelder verdween. Het was niet voor niets dat die ruimte geluidsdicht gemaakt was.

[ejell]

Bedankt voor de like, arendaaa (:


Gretha zette de laatste schaal aardappelen op tafel. “Eet smakelijk,” waarna ze weer naar de keuken verdween. Ze mocht dan wel de eigenaresse van Het Herstel zijn, de eetkamer was van de tieners. Dat was altijd al zo geweest en dat zou ook altijd zo blijven.
Robin roerde een beetje door haar eten, te ongerust om ook maar een hap door haar keel te krijgen. Het was al twee uur geleden dat ze Thalia voor het laatst had gezien en wie weet hoe erg Daniël haar toegetakeld had. Als hij zijn geduld verloor kende hij geen grenzen, dat wist iedereen.
“Heb je geen honger?” vroeg Benjamin, die rechts naast haar zat. Verschrikt keek ze op naar haar vriend, wier bruine ogen bezorgdheid uitstraalden.
“Nah.” Om hem toch een plezier te doen nam ze een hap van haar appelmoes, maar ze proefde er niets van. Net op het moment dat ze nog een lepel vol in haar mond had gestopt kwam Thalia de deuropening door. Ze zag er slecht uit. De linkerhelft van haar gezicht was donkerder dan normaal en één van haar handen was tegen haar ribbenkast geduwd. Ze had duidelijk moeite met ademen. Bijna ieder voorwerp veranderde in houvast wat ze vastgreep zodra ze erlangs kwam.
Niemand keek op. Het was niet ongewoon als één van hen beursgeslagen uit Daniëls kantoor terugkwam en meestal werd het afgeschoven op brutaal gedrag.
Dus was Robin de enige die haar bestek op tafel gooide en opsprong. Benjamin gaf haar een waarschuwende tik tegen haar bovenbeen, die ze echter volkomen negeerde. Ze schoof de lege stoel naast haar naar achteren, waarna ze naar Thalia toerende. Toen ze dichterbij stond kon ze haar gezicht beter zien. Haar ogen glansden, waarschijnlijk van de medicijnen. Dat was nog één van die trucjes van Daniël. Eerst sloeg hij zijn patiënten aan gort en vervolgens bood hij ze sterke pijnstillers aan als ‘excuus’ voor ‘het verliezen van zijn zelfbeheersing’.
Voorzichtig pakte Robin het meisje bij haar heupen en sloeg één van diens armen om haar eigen schouders. Haar op die manier steunend hielp ze haar naar de stoel, waar ze haar zacht op liet zakken. Thalia wierp haar een dankbare glimlach toe, die met eenzelfde gebaar werd ontvangen.
“Was dat nou echt nodig, Robin?” merkte Taylor op, die het niet eens was met de situatie. “We hebben allemaal hoe ze keihard zat te liegen tegen Daniël. Dan verdiend ze straf, toch?”
Normaal gesproken was Robin een lief meisje dat bijna nooit boos werd. Maar nu was ze Taylors onaardige gedrag zat. “Toch niet zo?” Wild gebaarde ze naar de hulpeloze Thalia, zie al moeite had met het vasthouden van mes en vork.
“Vind je dit niet een beetje ver gaan dan?”
Taylor schokschouderde. “Ze zal er wel om gevraagd hebben. Daniël is niet iemand die zomaar straffen gaat uitdelen.”
Nu was de maat vol. Robin sloeg met haar vuist op de tafel, waarmee ze direct de aandacht trok van iedereen die nog niet oplette. “Jij weet anders net zo goed als ik –”
“Stil, straks hoort hij je,” onderbrak Benjamin zijn vriendin. Hij voelde er weinig voor om haar straks in bed te moeten stoppen, verwond zoals Thalia.
“Dat zal me worst wezen,” mopperde Robin, maar ze bond toch in. Verward reageerde ze haar irritatie op een aardappel af, die in tweeën spleet door de vork die erdoorheen kliefde. Het voelde vreemd voor haar om boos te zijn, echt boos.
Maar ze was niet de enige die verward was. Ook Benjamin had deze kant van haar nog nooit gezien en het beviel hem niet. Robin was het type niet om kwaad te worden als Taylor weer eens zat te jennen nadat iemand in elkaar geslagen was. Meestal negeerde ze het meisje dan volkomen en ging gewoon verder met waar ze dan mee bezig was. Wat maakte deze situatie dan zo anders dan anders? Diep vanbinnen wist hij het antwoord wel. Thalia. Het was overduidelijk dat Robin een zwak had voor de getinte trut die alles en iedereen de baas dacht te zijn. Aan de ene kant begreep hij dat ze een ontzettend mooi meisje was. Een beetje vol, dat wel, maar zeker niet lelijk. Aan de andere kant snapte hij er niets van. Robin was niet het meisje dat haar hart verloor aan iemand met een lelijke persoonlijkheid. Dat was voor haar misschien nog wel belangrijker dan het uiterlijk.
Een tijdje was het ongemakkelijk stil. Enkel het getik van bestek was te horen, en dat zei wat in een ruimte met zeven tieners.
Terwijl iedereen de laatste happen voedsel naar binnen werkte begon het geluid weer aan te zwellen. Shay was, wonderbaarlijk genoeg, in gesprek met Jason, een mysterieuze jongen die al jaren in Het Herstel zat. Niemand wist waar hij vandaan kwam en of zijn ouders überhaupt nog leefden. Hij kwam ook helemaal niet homo over, en bij behandelingen kwam hij er het gemakkelijkste af.
Taylor probeerde met Michel, die uit zijn bed was gekropen voor het avondeten, een gesprek aan te knopen, maar die probeerde oogcontact met Benjamin te maken. Die weer probeerde zijn vriend te negeren, omdat hij nog steeds gekwetst was door diens actie van de vorige avond.
“Hebben jullie lekker gegeten?” Gretha stak haar hoofd om de keukendeur en glimlachte bemoedigend. “Ik ruim de tafel wel af. Ga maar iets leuks doen ofzo.”
Dat aanbod nam iedereen met beide handen aan. Michel legde zijn hand op Benjamins arm. “Wij gaan gamen.”
“Ga je mee naar de tuin?” vroeg Robin aan Thalia, die nog steeds op de stoel voor zich uit zat te staren. Ze keek op en knikte bijna onmerkbaar. Haar lichaam trilde toen ze opstond. Zodra ze een paar moeizame stappen had gezet stond ze al te zwaaien op haar benen.
Robin schudde somber haar hoofd. Zonder het te melden nam ze Thalia weer in dezelfde houding als zonet en samen liepen ze de tuindeur uit.
Het was een frisse avond, ondanks het jaargetij. De herfst was al in volle gang, ondanks dat het pas september was. De buitenlucht deed beide meisjes goed.
“Ik snak naar een sigaret,” mompelde Thalia. Het waren de eerste woorden die uit haar mond kwamen na de marteling in Daniëls kantoor.
“Als dit niet zo ernstig was had ik gelachen.” Robin schudde haar hoofd en verzette nog een voet.
“Dit is bittere ernst. Je weet wel, een nicotineverslaving,” ging de ander verder. “Vooral in tijden van stress is het heel prettig. En dit een moment van nogal veel stress.” Haar stem stierf weg doordat de medicijnen even de overhand kregen. Robin voelde het doordat de last op haar schouder ineens zwaarder werd. Met moeite sleepte ze het meisje verder mee over het schelpenpad.
Een stuk of tien stappen verder begon Thalia weer mee te lopen. Haar adem was hijgerig van inspanning. “Sorry, dat ging niet helemaal goed.”
Robin wuifde het excuus weg en trok verder. In stilte bereikten ze de tuinstoelen. “Ga jij maar op die zitten,” wees ze. “Vanuit daar kun je het huis niet zien.”
Thalia trok de juiste conclusie snel. “Dan kunnen ze mij ook niet zien. Met mijn gloeiende peuk.”
Met tegenzin knikte Robin en hielp Thalia in de anders zo comfortabele stoel. Nu kreunde het meisje van pijn en schudde haar hoofd. “Die houten stoel binnen zat een stuk prettiger.”
Robin ging ook zitten. “Wat heeft hij met je gedaan?”
“Wie, Daniël? Geloof je me als ik zeg dat ik werkelijk geen idee heb? Die hele periode is niet meer helemaal helder in mijn geheugen.” Uit de zak van haar losse vest haalde ze een enkele sigaret en een aansteker. Ze stopte de filter in haar mond en hield het vlammetje aan de andere kant. Haar spieren ontspanden bijna direct zodra ze aan het uiteinde zoog. “Dat is beter.”
“Die stress komt meer door het gebrek aan nicotine dan door echt stressvolle dingen van buitenaf,” merkte Robin op. “Dat is mij verteld, tenminste.”
Thalia knikte. “Deels. Maar momenteel heb ik echt even ontspanning nodig.” Ze zoog nogmaals en inhaleerde de rook diep. “Wil je ook proberen?”
Robin kneep haar ogen tot spleetjes. “Nee hoor, bedankt. Ik hou teveel van mijn longen om ze zwart te maken.”
Het rokende meisje schoot in de lach, wat direct overging in een pijnlijk gekreun. Met gesloten ogen leunde ze met haar hoofd tegen de schutting, haar hand over haar ribbenkast geslagen. “Zoiets zei je gisteren ook. Dat je van jezelf hield.”
“Dat bedoel ik er helemaal niet mee,” protesteerde de blondine verontwaardigd.
Een glimlach verscheen op Thalia’s verkrampte gezicht. “Weet ik.”
Daar wist Robin even niets op te zeggen. Haar blik gleed over het beursgeslagen meisje naast haar. Diens spieren waren nog steeds licht gespannen, hoe krampachtig ze ook probeerde om alles los te laten.
Onbewust vergeleek ze Bryce met Thalia. Alleen het uiterlijk was al totaal verschillend. Waar Bryce licht en tenger was leek Thalia fors en zwaar te zijn. Ze moest toegeven dat Benjamin gelijk had. Thalia was de dunste niet, maar juist dat maakte haar speciaal. Vooral haar gezicht was mooi. Ruwe gelaatstrekken en licht zichtbare jukbeenderen. Volle lippen. Hoe zouden die smaken?
Direct ontwaakte Robin weer uit haar gedachten. Zat ze nu werkelijk te fantaseren over de smaak van Thalia’s lippen? Om zichzelf af te leiden vroeg ze nog een vraag. “Waar doet het pijn?”
“Overal,” was het simpele antwoord. Maar zo makkelijk liet ze zich niet afschepen. “Dat kan niet. Hij heeft je op bepaalde plekken geraakt en als dat niet zo was dan zou je nu niet hier zitten.”
“Als jij me niet geholpen had lag ik waarschijnlijk ergens in de eetkamer op de vloer te hyperventileren,” zei Thalia nuchter. “Mijn ribben doen pijn. En mijn gezicht. En mijn rechterknie.” Ze maakte een veelbetekenend handgebaar. “Maak je geen zorgen, ik red me wel.”
“Dat zag ik.” Robin hoorde zelf hoe bot ze klonk en had direct spijt van haar woorden. “Sorry, zo bedoelde ik het niet.”
“Geeft niet.” Thalia gooide de sigaret op de grond en trapte erop met haar goede been. Langzaam en met een vertrokken gezicht raapte ze het ding op. Behendig veegde ze het ding schoon en stopte hem weer in haar vestzak.
Een zucht ontsnapte uit haar mond toen ze haar spieren ontspanden en naar achteren leunde. “Je hebt gelijk, dit is een fijne plek.”
Niet begrijpend wierp Robin haar een blik toe. “Heb ik dat gezegd?”
“Nee.”
“Hoe weet je dan dat ik dat vind?”
“Robin, ik ben niet gek.” Thalia deed één oog open en trok een mondhoek omhoog. “Voor jou is dit een plek vol leuke herinneringen samen met Benjamin, of alleen. Dat maakt niet uit. Ik merk gewoon aan je dat je je hier op je gemak voelt. Zelfs met zo’n kreng als ik in de buurt.”
De blondine voelde dat ze rood werd. Als Thalia haar naam zei klonk die ineens een stuk beter. Haar lippen vormden woorden om te zeggen dat ze helemaal geen kreng was, maar ze zweeg toen ze besefte dat ze dan zou liegen. Thalia was wel een kreng, alleen niet tegen haar.
Het tweetal zweeg. De stilte was echter niet ongemakkelijk, maar gewoon een geluidsloze pauze bij twee vriendinnen.
“Waarom vertelde je eigenlijk die leugens tegen Daniël?” vroeg Robin uiteindelijk. Die vraag had haar al de hele avond dwars gezeten en nu wilde ze het toch echt weten.
Thalia glimlachte een beetje treurig. “Ik wachtte al op het moment dat je dat zou vragen.” Ze zweeg even. “Het voelt gewoon niet goed als hij alles van mij weet, snap je? Dat is hetzelfde als met die tattoo’s.”
“Als je wist wat hij ging doen... Had je het dan wel gezegd?” De woorden gleden over Robins lippen voordat ze er erg in had. Beschaamd beet ze op haar onderlip en ontweek Thalia’s blik.
“Waarschijnlijk niet. Dit,” ze gebaarde naar haar gekneusde lichaam, “gaat over. Over een paar dagen heb ik er geen last meer van. Maar als hij alles van me weet vergeet hij dat niet zomaar. En daar blijf ik al die tijd last van houden.”
Daar moest Robin even over nadenken. “Je hebt gelijk,” zei ze langzaam.
“Ik ben niet dom, ook al lijkt dat soms wel zo.”
“Is het dan allemaal een toneelstuk? Gedraag jij je alleen maar zo om je ware aard niet te tonen?”
Thalia beet op de binnenkant van haar wang. Even wist ze niet wat ze hierop moest antwoorden. Toen zei ze, “Dat waren wel weer genoeg vragen voor vandaag. Nu is het mijn beurt.”
Teleurgesteld liet Robin zich onderuit zakken in de stoel. “Oké. Vraag maar raak.”
“Die Benjamin hè. Heeft hij iets met die andere jongen? Met de zachte stem?”
Met een ruk schoot Robin weer overeind. “Wat? Hoe kom je daarbij? Nee...!”
Het meisje grinnikte. “Ja dus. Geloof me, ik heb genoeg van de wereld gezien om te zien wanneer mensen iets voor elkaar voelen.” Een bepaalde blik verscheen in haar ogen. Eén die Robin niet goed kon plaatsen, maar ze wist dat er een verhaal achter dit meisje schuilde. Op één of andere manier voelde ze aan dat ze dat verhaal nog wel te horen zou krijgen, dus ze bleef niet aandringen. In plaats daarvan knikte ze. “Oké. Ja, ze hebben iets. Maar als de leiding daarachter komt zijn ze nog lang niet jarig. Daniël is in staat om –”
“Vertel mij wat,” onderbrak Thalia de stormvloed van woorden. “Ik heb er meer dan genoeg van gezien.”

[Saskjezwaard]

En ik ben weer bijgelezen! Je gooide er in het begin heel veel namen in, waardoor ik meteen vergat wie wie was en wat voor 'rang' ze hadden. Maar na alles nog een keer terug te hebben gelezen, is het allemaal op zijn plaats gevallen^^
Dus als je van plan bent om het ooit te gaan herschrijven, misschien kun je dan eens kijken naar de vele namen die je al in het eerste stukje neerzet. Dat je het of wat mindert, of wat uitgebreider over de belangrijkere mensen schrijft.

En een tweede puntje wat ik heb, ik vind het eigenlijk een beetje vreemd dat de 'patiënten' (omdat ik even niet op een beter woord kom xD) zo vrij met elkaar om mogen gaan. Juist omdat de begeleiders zo tegen homoseksualiteit zijn. Want Michel kan ongestoord Robins kamer in komen, ook al zijn onderlinge relaties verboden. Thalia kan ongestoord roken, hoewel dat ook verboden is.
En ik snap dat het roken maar heel even is, maar samen met bovenstaande zijn het twee dingen die verboden zijn en waar ze nog niet achter zijn gekomen.
Want de instelling kwam op mij over als heel streng, maar het kan ook zijn dat ik het verkeerd overneem

Dat was mijn gezeur weer voor de rest begin ik het een steeds leuker verhaal te vinden! Ieder personage lijkt wel zijn eigen geheimen en verhaal te hebben, love that^^ en het zijn ook echt aparte karakters, geen eenheidsworst. Super
En ik ben eigenlijk wel benieuwd waarom Daniël zo ontzettend tegen homoseksualiteit is. Vind hem eigenlijk ook wel een leuk karakter, heel interessant ik pik ook meteen het ergste personage eruit hahaha xD
En Michel, hem vind ik ook leuk^^ Taylor trouwens ook xD de anderen zijn ook leuk, maar die drie hebben een stapje voor.
Dus post snel verder, ik volg je verhaal zekerste weten!

[artikel]

Ben weer helemaal bijgelezen
Echt een leuk verhaal, ben echt benieuwd hoe dit verhaal verder gaat. *Popelt*

[ejell]

Bedankt voor de reacties, Saskia en Jochem.
Hmm die namen, daar had ik nog niet zo over nagedacht xD Ik wil het sowieso nog een keer gaan herschrijven, dus dan zal ik dat puntje meenemen (:
Ik denk trouwens dat je Benjamin bedoelt, want Michel komt niet op Robins kamer... Dacht ik zo... Maar hij is een jongen en Robin is een meisje ^^ Zolang ze niet bij elkaar slapen vinden ze dat wel goed, want dan hopen ze dat die persoontjes daar een beetje inzien dat het andere geslacht veel leuker is
En over dat roken, die tuin is nogal groot heh. Als je niet weet dat iemand rookt valt het sowieso al minder op en ze nemen niet aan dat Thalia sigaretten heeft.

Nog een stukje dan maar Ik ga morgen wel naar Londen, dus dan ben ik een tijdje niet online. Like vier of vijf dagen ^^


Warme handen streken de haren uit Robins gezicht. Deze beet op haar lip, duwde ze weg. “Niet doen.”
“Waarom niet?” Bryce duwde haar voorhoofd tegen die van het meisje tegenover haar. “Ik schaam me niet voor mijn gevoelens.”
“En Mischa dan?” Robin schudde haar hoofd. Haar blik was op de grond gericht, om de brunette maar niet aan te hoeven kijken.
Bryce greep haar kin vast en dwong haar om haar aan te kijken. De zeeblauwe ogen van het meisje schitterden, zoals ze altijd deden in haar bijzijn. Haar donkerblonde haren waaiden op door een zachte bries. “Maak je geen zorgen om die trut. Zij is verleden tijd. Dit is het nu.” Zacht drukte ze haar lippen op die van Robin.
Robin voelde hoe ze week werd in haar knieën. Haar handen leken zelf hun weg te vinden naar Bryce’ nek, waar de vingers zich vastgrepen in de haargrens. Mischa was verleden tijd. Bryce en zij waren het heden. En het heden was perfect. Vol overgave sloot ze haar ogen en beantwoordde de kus.
“Robin? Robin?” klonk de stem van Thalia erdoorheen. Een donderslag klonk, verpeste het intieme moment tussen de twee meiden. Dikke regendruppels vielen uit de lucht, doorweekte Robin, die ineens helemaal alleen was. De omgeving werd snel donkerder.
“Bryce?” riep Robin paniekerig. Er kwam geen antwoord. Rillingen van kou en angst gleden over Robins rug. Waar was Bryce heen? Twee warme handen raakten haar aan, op haar voorhoofd, aan haar armen, in haar nek...

Met een ruk schoot Robin overeind. Haar haren dropen en ze gaf een gil. Krachtig duwde ze het meisje dat over haar heen gebogen stond weg, waardoor die achterover in de modder viel. “Verdomme, Robin.”
Het duurde even voordat het tot haar doordrong dat het niet Bryce was, die nu op haar rug lag, maar Thalia. “Oh. Shit. Sorry.” Ze schoot overeind en greep Thalia’s uitgestoken hand. Haar gezicht was vetrokken van de pijn en de tranen stonden in haar ogen. “Waar sloeg dat op!”
“Op jou, denk ik.” Robin trok haar overeind en begon paniekerig de modder van haar rug af te schrapen.
“Stop daarmee,” commandeerde Thalia. Ze draaide zich om en trok Robins handen van zich af. “Het is maar modder.”
Even stonden de twee meiden tegenover elkaar in de stromende regen. De zon was al onder en het begon snel donker te worden.
“Laten we maar naar binnen gaan,” zei Robin. Haar blonde haren zaten tegen haar voorhoofd geplakt door de regen en ze klappertandde van de kou. Op haar blote armen was kippenvel verschenen.
Thalia knikte en deed haar capuchon op. Straaltjes water druppelden uit haar zwarte haar, doorweekte haar vest mogelijk nog meer. Ze liep op sneakers, omdat haar lichaam teveel pijn deed om hakken aan te trekken. De koelte van het regenwater deed haar goed: ze kon een stuk helderder denken. Vastberaden klemde ze haar kaken op elkaar en stapte dapper achter Robin aan. Die liep snel, vergetend dat Thalia gewond was. Met moeite kon deze haar bijhouden, maar ze nam zich voor niet te klagen. Sowieso had ze al veel te veel over zichzelf losgelaten vanavond.
Druipend bereikte het tweetal de glazen tuindeur. Robin duwde de klink naar beneden en direct werd een warme vlaag naar buiten geblazen. Rillend stapte ze naar binnen, de deur openhoudend voor Thalia. Deze had haar stuurse gezicht weer opgezet, en strompelde zonder een woord te zeggen de woonkamer in. Daar liet ze zich op een comfortabele stoel vallen en probeerde haar verkrampte spieren te ontspannen.
Robin sloot de deur achter zich en draaide hem op slot, om te voorkomen dat hij open zou waaien. De enige persoon naast hen die in de woonkamer was bleek Shay te zijn. Ze zat met haar neus in een dik boek gedoken, zonder er erg in te hebben dat ze plotseling gezelschap had gekregen.
Robin, die wel doorhad dat Thalia geen zin meer had in praten, besloot om Benjamin op te zoeken. Zwijgend liep ze de woonkamer uit, de trap op. Benjamins kamer was achterin de gang, een paar deuren verder dan haar eigen.
Het was bijna niet te zien dat dit gebouw ooit een klein hotel was geweest. Er waren slechts tien slaapkamers, waarvan er één als studeerkamer werd gebruikt en één de slaapkamer van Gretha was. De overige acht werden gebruikt als kamers voor de jongeren die hier verbleven.
De muren waren van donker hout gemaakt en ’s nachts was het hier pikkedonker. De lichten gingen uit om klokslag half elf, wat meteen betekende dat iedereen die na die tijd het waagde nog over de gangen te dwalen een straf riskeerde. Maar met alleen Gretha die rond die tijd nog aanwezig was bleef die straf vaak uit, waardoor de meesten het wel eens gedaan had en er zonder kleerscheuren vanaf was gekomen.
Een plank onder de stoffen vloerbedekking kraakte. Robin negeerde het geluid en klopte zacht op Benjamins deur. Die werd bijna meteen opengerukt. In de deuropening stond een oververhitte Benjamin. “Wat?”
“Gewoon, ik kwam even kijken of je nog leeft,” probeerde ze nonchalant te zeggen. “Maar daar lijkt het niet op. Wat is er aan de hand?”
De jongen slikte moeizaam en trok haar aan haar arm naar binnen. Met een klap viel de kamerdeur weer dicht. “Michel, dat is er gebeurd. Jij wist hiervan! Waarom heb je me niets verteld!”
Robin zuchtte diep. Ze maakte een handgebaar. “Hierom! We wisten dat je zo zou reageren dus...”
Benjamin schudde zijn hoofd en opende zijn klemmende hand. Robin wreef over haar pols, maar zei verder geen woord.
Boos beende haar beste vriend naar het raam, waar dikke regendruppels tegenaan tikten. Hij staarde zwijgend de donkere nacht in en ging in zijn vensterbank zitten. “Dat doe ik nu toch ook.”
“Hoe weet je dat eigenlijk?” flapte Robin eruit. Ze beet op haar lip, wensend dat ze het niet gezegd had.
Maar Benjamin haalde zijn schouders op. “Het was niet zo moeilijk te zien. Hij bewoog zo moeilijk en zijn ogen stonden afwezig.” Hij draaide zich half om, zodat Robin zijn chocoladekleurige ogen kon zien. Ze droegen een pijnlijke blik. “Ik ken hem, Robin. Ik weet wanneer er iets niet klopt.”
“Dat merk ik, ja.” Robin beet op haar onderlip en liet zich achterover op het bed vallen. “Sorry.”
Benjamin ontspande enigszins. “Ach, ik kan er nu toch niets meer aan doen. Hoe was het buiten met Thalia?”
“Nat,” antwoordde Robin prompt. “Zie je niet hoe doorweekt ik ben?”
“Ja, ik zie het. Mijn hele bed wordt nu nat.”
“Shit.” Met een ruk schoot ze overeind. “Dat was niet mijn bedoeling.”
Benjamin grinnikte zacht. “Hopelijk niet, nee! Waarom hielp je haar eigenlijk, zonet aan tafel? Zo aardig is ze niet.”
“Je kent haar pas een dag,” mopperde Robin. “Iedereen denkt meteen alles over iemand te weten door zijn uiterlijk en gedrag te beoordelen. Er is een reden waarom mensen doen zoals ze doen. Iedereen heeft een verhaal en je kunt pas een eerlijk oordeel geven als je beide kanten hebt bekeken.”
“Waar heb je die wijsheid vandaan,” mompelde Benjamin verbaasd.
“Gewoon, zomaar. Maar het is wel waar. Iedereen bepaalt zomaar dat ze die straf heeft verdiend, ook al hebben ze geen idee wat er is gebeurd.” Zonder dat ze het merkte ging Robin steeds harder praten.
“Taylor vertelde anders dat ze keihard tegen Daniël heeft gelogen. Vind je het gek dat hij dan zijn geduld verliest,” ging Benjamin ertegenin. “Nu heb je nog steeds mijn vraag niet beantwoord.”
“Omdat ze er nogal hulpeloos uit zag en ik medelijden met haar had, oké!” riep Robin uit.
“Jezus, doe maar rustig hoor.” Benjamin stak onschuldig zijn handen in de lucht, palmen naar voren. “Het was gewoon een vraag.”
Robin trok een gezicht en liep naar de deur. “Vraag beantwoord. Ik ga even douchen, die regen gaat je niet in de koude kleren zitten.”
“Wacht even.” Benjamin sprong uit de vensterbank en greep Robins arm vast om haar tegen te houden. Hij trok haar terug op het bed en ging ernaast zitten. “Vind je Thalia leuk?”
Robins ogen werden groot. “Wat? Nee! Waarom... Wat... Hoe kom je daarbij!”
“Je reageert zo anders sinds zij er is. Je bent vandaag twee keer boos geweest, en allebei de keren had het met haar te maken. Normaal gesproken word je nooit boos, weet je nog?” De jongen had een verwarde blik in zijn ogen gekregen. De spieren in zijn kaak spanden aan terwijl hij de woorden zei.
“Oh. Nou, ik hoef niets van haar, hoor. Het is gewoon oneerlijk dat iedereen haar laat lijden omdat ze niet de aardigste persoon op de wereld is.” Robin probeerde zichzelf los te trekken, maar hij liet haar nog niet gaan. “Dus als het om Taylor ging zou je precies hetzelfde doen?”
Een zucht ontsnapte uit Robins keel. “Nee, niet echt. Taylor is een trut die vaak genoeg anderen in de problemen heeft gebracht. Thalia niet, dus.”
Benjamin trok zijn hand terug en likte langs zijn lippen. “Oké, dan niet. Slaap lekker.”
Robin forceerde een glimlach, waarna ze de deur uitliep. Hoe haalde hij het in zijn hoofd! Kon een mens tegenwoordig niet gewoon meer aardig zijn tegen anderen? Dit was precies hetzelfde als dat jongens en meisjes niet gewoon vrienden konden zijn. Iedereen dacht dan meteen dat ze iets met elkaar hadden, ook al was dat helemaal niet zo. Ze deed gewoon aardig tegen Thalia, zonder enige bijbedoelingen.
Geïrriteerd draaide ze haar eigen deur van het slot en stampte naar binnen. Ze griste haar pyjama uit haar bed vandaan en haalde schoon ondergoed uit de ladekast.
Onder de douche voelde ze zichzelf al meer ontspannen. Het was eigenlijk niet onredelijk geweest van Benjamin om te denken dat ze meer wilde van Thalia dan een gewone vriendschap. Ze deed ook wel iets te aardig misschien, maar dat lag meer aan nieuwsgierigheid dan enige andere eigenschap. Want het meisje met de ravenzwarte haren had iets mysterieus, en mysterieusheid was er om vragen op te wekken.
De hete stralen vielen op Robins schouders. Ze had werkelijk geen idee hoe laat het was, maar buiten was het al donker. Dus het zou wel rond een uur of negen zijn.
Na een paar minuten begon ze slaperig te worden, dus draaide ze de doucheknop om. Ze droogde zich af en schoot in haar pyjama. Terwijl ze haar haren droogde met een handdoek werd er op haar deur geklopt. “Robin, het is bijna half elf. Doe je de lichten uit?” vroeg de stem van Gretha.
Verschrikt keek Robin op. Half elf al? Hoe lang had ze buiten liggen slapen voordat de regen en Thalia haar wakker gemaakt hadden?
“Is goed!” riep ze, waarna ze voetstappen hoorde verdwijnen. Vlug haalde ze een losse hand door haar vochtige haren en legde een handdoek op haar kussen. Op die manier zou deze niet nat worden tijdens het slapen.
Een paar minuten later lag ze in bed en sloot ze haar ogen. Ze was vermoeider dan ze had gedacht, want zodra haar hoofd het kussen raakte was ze vertrokken.

[artikel]

Weer een goed stukje
Eerlijk gezegd hoop ik best wel dat Thalia en Robin samen iets krijgen, gewoon om het verhaal nog completer te maken. Maar ergens in mijn gedachten zegt iets dat ze eerste hele goede vriendinnen zijn maar daarna opeens barstende ruzie krijgen. Ben benieuwd

[ejell]

Dank je voor de like Sask, en de reactie Jochem. Je zult wel zien wat er gaat gebeuren ^^
Dit einde is een beetje spastisch, omdat het eigenlijk middenin een stuk is, maar anders werd het zo'n lang stuk (':
Oh en sorry dat ik zo lang niet gepost heb, was het gewoon vergeten lalala.


Midden in de nacht schrok Robin wakker. De plank in de gang kraakte hard en er klonk binnensmonds gevloek. Verward draaide Robin haar lichaam half om, zodat ze naar de deur kon kijken. Zachte voetstappen liepen verder, bijna onhoorbaar stil.
Een seconde later verdween het geluid, de trap af. Nieuwsgierig liet Robin zich uit bed glijden. Op blote voeten en in haar pyjama opende ze haar kamerdeur een stukje. Net genoeg om met één oog de donkere gang in de kunnen staren.
“Is daar iemand?” siste ze, zo zacht ze kon. Er kwam geen antwoord. Wie zou er over de gang geslopen zijn? Was Daniël nog steeds aanwezig in het huis?
Een korte blik op de klok trok een streep door alle mogelijkheden. Het was drie uur ’s nachts, zelfs hij zou niet meer rond dit tijdstip rondsluipen.
Robin beet zenuwachtig op haar onderlip. Er klopte iets niet. Als het één van de anderen was zou die zeker weten geantwoord hebben en ze kende niemand die zulke scheldwoorden gebruikte op zo’n moment. Stilletjes glipte ze de gang op, trok de deur achter zich dicht. Op haar tenen sloop ze door het pikkedonker, tastend langs de muur waar ze heen liep.
Het tapijt voelde zacht aan tussen haar ontbloten tenen. Haar vingertoppen gleden subtiel langs de gladde, betonnen muur. Het was een geluk dat er geen tafeltjes of andere prullaria langs de wanden stond, anders was ze daar zeker tegenaan gelopen. Maar met de rechte gangen en scherpe hoeken kon er niets misgaan.
Al gauw bereikte ze de trap. Eén hand legde ze op de leuning, waarna ze snel naar beneden liep. De treden die kraakten sloeg ze over: na twee jaar wist ze precies welke dat waren. Zodra ze de laatste trede bereikte bleef ze staan om te luisteren.
Het was doodstil.
Was de onbekende wandelaar ineens verdwenen? Te ver om nog terug te keren sloop Robin verder over de koude tegels in de hal. Een frisse wind blies in haar gezicht. Nu wist ze zeker dat er iets niet klopte. ’s Nachts waren de ramen beneden altijd gesloten.
Zonder zich nog zorgen te maken om het lawaai duwde ze de klink van de woonkamerdeur naar beneden. Ze stak haar hoofd naar binnen en zag meteen wat er mis was. De tuindeur stond wagenwijd open. De frisse buitenlucht blies naar binnen, langs de open keuken naar de gang, aangezien die deur nooit gesloten was.
Robin liep dwars door de kamer naar de open tuindeur. Ze tuurde in het donker, tevergeefs want het was onmogelijk ook maar iets te zien. Of toch, want ineens lichtte er een klein vlammetje op in de nacht.
“Hallo?” probeerde ze nog een keer. Meteen verdween het licht. De koude wind liet Robins haren opwaaien, maar ze bleef staan. “Wie is daar?”
Snelle voetstappen klonken, naast het schelpenpad om zo min mogelijk geluid te maken. “Robin?”
Van verbazing viel Robin bijna om. Ze herkende die stem! “Jason? Wat doe jij nou buiten? Weet je wel hoe laat het is!”
“Iets van drie uur ’s nachts,” antwoordde de jongen nuchter. Hij had de deur bereikt en Robin zag meteen waarom hij buiten in de kou stond. Tussen zijn opeengeklemde lippen bungelde een sigaret, die nog niet was aangestoken.
“Rook jij?” vroeg ze perplex. “Dat wist ik helemaal niet!”
“Er is wel meer dat jij niet weet,” mompelde Jason, terwijl hij opnieuw een poging deed om zijn sigaret aan te krijgen. Dit keer lukte het wel, en met halfgesloten ogen zoog hij de rook naar binnen. “Luister, je kunt hier niemand over vertellen.”
Direct schudde Robin haar hoofd. “Natuurlijk niet. Hoe kom je eigenlijk aan sigaretten?”
Tussen twee rookwolkjes in gaf de jongen antwoord. “Mijn moeder haalt ze voor me.”
“Ik dacht dat post werd gecontroleerd?” ging Robin verder. “Dat heb ik gehoord tenminste. Aangezien ik nog nooit post heb gekregen...” Ze liet haar hoofd hangen.
Jason zuchtte fronsend. “Ik heb zo mijn manieren.” Hij nam nog een laatste hijs en gooide de opgebrande peuk toen op de grond. Behendig schoof hij schelpen over het ding en duwde Robin naar binnen. “Kom, we gaan weer verder slapen.”
Zonder verder nog een woord te zeggen trok hij de deur achter zich in het slot en liep het stomverbaasde meisje voorbij. “Goedenacht.”
Robin trok één van haar wenkbrauwen op naar de brede rug van de jongen voordat ze hem naar boven volgde. Hij deed helemaal niet voorzichtig en stampte gewoon over de gang, alsof het klaarlichte dag was. Waar haalde hij het lef vandaan!
Een paar minuten later stapte ze verward in het koude bed. Rillend dook ze in elkaar tussen de dekens, proberend verder te slapen. Toch duurde het nog een flinke tijd voordat ze zich weer slaperig voelde. Net toen ze even haar ogen had gesloten werd er op haar deur geklopt. De stem van Sasha begon te zeggen dat het al lang tijd was om op te staan. Het ontbijt was in een paar minuten en beter dat ze niet te laat zou komen.
Geeuwend rekte Robin zich uit en rolde met een vermoeid gezicht uit bed. Ze had maar een paar uur kunnen slapen vannacht, wat haar humeur er niet beter op maakte.
Ze weigerde goed in de spiegel te kijken terwijl ze haar haren ontwarde en een dun laagje make-up opdeed om haar vermoeidheid weg te toveren. Een geforceerde, maar stralende, glimlach maakte het plaatje af.
Zodra ze beneden kwam was iedereen al begonnen met eten. Sasha en Daniël wierpen haar een vernietigende blik toe en ze haalde haar schouders op. “Verslapen is menselijk.”
Jason en Benjamin schoten in de lach, maar bonden direct in zodra ze hen zuchtend aanstaarde. Ze ging op haar vaste plek tussen Benjamin en Thalia zitten. De eerste gaf een verontschuldigend kneepje in haar knie, de tweede gunde haar geen blik waardig.
Daar zal wel een goede reden achter zitten, hield Robin zichzelf voor, maar diep in haar hart was ze toch wel even gekwetst.
“Jongens en meisjes,” begon Sasha met een serieuze blik. Vanuit de keuken kwam Gretha vlug naar de eetkamer, waar ze onopvallend tegen de deurpost bleef leunen.
“Tot mijn grote spijt moet ik melden dat er vannacht is ingebroken. We hebben geen idee wie het is en waarom, maar er zijn een aantal spellen verdwenen van onze Wii. Daarom komt de politie vandaag kijken naar sporen van de inbreker, wat voor jullie betekent dat de geplande behandelingen voor vandaag zijn verplaatst naar morgen.”
Het koste iedereen moeite om niet in juichen uit te barsten.

[ejell]

Hmm, ik was dit een klein beetje vergeten. Klein beetje maar.
Anyway, bedankt voor de like, Jochem!


Robin staarde een paar seconde loom voor zich uit, voor ze besefte wat er gezegd was. Met een ruk keek ze op, naar Jason. Hij merkte haar starende blik direct op en schudde bijna onmerkbaar zijn hoofd. Zijn lippen vormden woorden, maar Robin begreep niet wat hij probeerde duidelijk te maken. Hij haalde zijn schouders op en maakte een gebaar met zijn dunne vingers, wat zowel ‘later’ als ‘laat maar’ kon betekenen.
“Jullie zijn vandaag dus na school vrij om te doen wat jullie willen,” vervolgde Sasha, die niets door leek te hebben. Ze ademde rustig uit, maar de blik in haar ogen verraadde dat ze onrustig was. Haar witte tanden beten nerveus op haar onderlip. “Het is niet zo dat één van jullie hier iets mee te maken heeft, toch?”
Meteen schudde iedereen onschuldig zijn hoofd. Robin wierp weer een blik op Jason, die verveeld voor zich uit zat te staren. Niets wees erop dat hij meer wist wat er gebeurt was. Maar misschien was dat ook wel echt zo.
“Hoe laat was de inbraak ongeveer?” wilde Michel weten. Een frons had zich op zijn voorhoofd gevormd.
Gretha, die zich ineens van de deur afduwde, gaf antwoord. “Dat weten we niet precies. Hopelijk kan de politie daar zo antwoord op geven.” Veelbetekenend keek ze op de klok die boven de deur hing. “Moeten jullie je niet eens klaar gaan maken? Over een half uur begint de les.”
Zwijgend stonden de jongeren op. Robin liep direct naar Jason toe, waar ze achteraan naar zijn kamer liep. Hij probeerde de deur te sluiten, maar ze stak haar voet ertussen. “Weet jij meer van die inbraak?”
“Nee. Geen idee. Echt niet.” Jason draaide zich om, zodat hij met zijn gezicht naar de deur stond. “Luister, ik weet niet wat jij allemaal denkt, maar ik heb niets met dat gedoe te maken.”
Robin haalde diep adem. Ze vernauwde haar ogen tot spleetjes. Zwijgend knikte, waarna ze zich omdraaide. Als hij niets wilde zeggen kon ze het moeilijk uit hem trekken.
Hoofdschuddend liep ze naar haar eigen kamer, waar ze vlug haar tanden poetste, om vervolgens naar de studeerkamer te gaan.
Zowel Benjamin als Thalia zaten er al. De eerste stak zijn hand naar haar uit, zodra hij haar in het oog kreeg. Ze glimlachte en liep naar hem toe. “Wat denk jij ervan?”
Hij haalde zijn schouders op. “Ik denk er niets van. Ze zoeken het maar uit, zolang ze daarmee bezig zijn hebben ze minder tijd voor ons.”
“Dat is waar,” beaamde Robin. “Maar vind je het geen eng idee dat er iemand in het huis is geweest?”
Benjamin fronste verbaasd. “Er zijn toch de hele tijd mensen in dit stomme gebouw. Eén meer of minder is ook niet zo interessant.”
Thalia, die al die tijd had meegeluisterd, keek op van haar boek. “Dus het zou je ook niet uitmaken of ik hier wel of niet rond zou lopen?”
“Nee, niet echt nee,” antwoordde Benjamin bot, wat hem direct een klap tegen zijn arm van Robin opleverde. Vernietigend keek ze hem aan, terwijl ze een excuus tegen Thalia mompelde.
“Maakt niet uit,” wimpelde ze deze weg. Ze ontweek Robins onderzoekende blik, en ging verder met het schrijven van een samenvatting.
In stilte druppelden de jongeren één voor één naar binnen, evenals Simon en Monique. Zonder moeilijkheden begon iedereen aan zijn werk, stilzwijgend en nadenkend over de inbraak.
Halverwege de ochtend werd er op de open deur van de studeerkamer geklopt. Een vrouw van middelbare leeftijd in politie-uniform stond in de deuropening. Ze had direct ieders onverdeelde aandacht.
“Ik wilde even vragen of iemand van jullie toevallig iets gehoord of gezien heeft, vannacht,” sprak de agente. “De inbreker is door de achterdeur naar binnen gekomen, we weten niet precies hoe laat. Als iemand van iets weet...”
Maar Robin kon het niet opbrengen iets te zeggen over Jason en zijn sigaretten. Zou de deur al van het slot af zijn geweest toen hij naar buiten ging? Onder haar wimpers door gluurde ze naar de overkant van de tafel, waar hij met het onschuldigste gezicht voor zich uit zat te staren.
De vrouw liet haar ogen over de verschillende gezichten glijden, zoekend naar iets verdachts. Haar blik bleef hangen op Thalia’s gehavende gezicht. Ze wees er kort naar. “Wat is er met jou gebeurd?”
Nog voordat Thalia antwoord kon geven zei Robin al, “Ze liep tegen een deurpost.”
Niemand protesteerde.
De agente bleef nog even staan, waarna ze knikte. “Oké. Als iemand nog iets te binnen schiet, graag even melden, alsjeblieft.” Ze wenkte Simon en Monique – omdat zij van de leiding waren – en liep toen weg, met hen in haar kielzog.
“Waarom deed je dat?” mopperde Thalia nu. “Zij is van de politie, degene die hier een einde aan kunnen maken.”
“En als het mislukt ga je eraan,” maakte Benjamin haar zin af. “Wees een keer blij met wat Robin voor je doet, ondankbaar nest.”
De woede was van het meisje haar gezicht af te lezen, maar ze reageerde er niet op. Hoofdschuddend keek ze naar de deuropening. Haar spieren waren gespannen, klaar om in beweging te komen.
Robin legde haar hand op Thalia’s knie, die met een ruk opkeek. Maar de blik in Robins ogen liet haar toch ontspannen en ze zuchtte. Haar lippen vormden een woord, al begreep het blonde meisje niet wat ze probeerde duidelijk te maken.
De spanning bleef duidelijk in de kamer hangen, zeker toen de leraren terugkwamen. Ze vertelden dat de politie nog probeerden aanwijzingen te vinden, maar dat ze nog niet echt verder waren gekomen.
Nee, dacht Robin. Als Jason hier iets mee te maken had zou hij alle sporen wel goed uitwissen. Maar ze twijfelde nog steeds over zijn motivaties om iemand te helpen met het stelen van de spellen. Sowieso, wat zou hij hiermee bereiken? Stelen uit zijn ‘eigen huis’. Misschien om geld te verdienen?
Om zijn moeder te betalen voor de sigaretten? Die waren immers best duur...
“Het is twaalf uur, jullie mogen weg,” zei Monique een tijdje later. Direct liet iedereen zijn spullen vallen en stond op. Robin hield haar blik op Thalia gericht, en ze zag dat die nog niet helemaal vloeiend bewoog, maar het was al een hele verbetering.
“Heb je pijnstillers genomen?” fluisterde ze, terwijl ze de trap afliepen naar beneden. Daar verlieten de laatste agenten het huis. Eén van hen wierp nog een blik op Robin en Thalia – vooral op Thalia –, voordat hij de deur achter zich dichttrok.
“Nee, ik genees automatisch zo wonderlijk snel,” antwoordde Thalia sarcastisch. “Wat denk je zelf.”
“Nou, sorry hoor.” Robin draaide zich beledigd van het meisje af en wachtte tot Benjamin haar had ingehaald. “Je hebt gelijk, ze is een kreng.”

[artikel]

Oooh wat een spannend einde. Ik wil doorlezen! Het stukje was echt leuk om te lezen. En je bouwde de spanning goed op. Je hebt me echt heel nieuwsgierig gemaakt naar wie die inbraak heeft gedaan. Het zou best Jason kunnen zijn, maar misschien ook wel Thalia. Ik weet niet, maar daar zie ik haar ook best voor aan

Ik heb wel een klein spellingsfoutje gezien:

Maar ze twijfelde nog steeds over zijn motivaties om iemand te helpen met het stelen van de spellen.

Volgens mij moet hier geen spellen staan, maar spullen

Veel succes met het verder schrijven van het verhaal. We wachten allemaal wel netjes af tot het volgende deel

[mena1998]

Wilje door gaan? Ik wil nu echt wel weten wat er nu gaat gebeuren

[ejell]

Credit to Floor, die me eraan herinnerde dat dit verhaal ook nog bestond
Dit is het laatste stuk dat ik in de derde persoon heb geschreven, want hierna gaat het over in de eerste...

Zonder dat ze er iets aan kon doen vulden haar ogen zich met tranen. Ze beet hard op haar onderlip in een poging ze binnen te houden, zo hard dat ze bloed proefde. Maar ondanks dat ze uit alle macht probeerde zich in te houden barstte ze toch in snikken uit.
Taylor keek haar geïrriteerd aan, in haar ogen een arrogante blik. “Ach, schei toch uit.”
Daniël snoerde haar snel de mond, maar ging vervolgens zelf verder. “Robin, als je nu niet stopt met huilen kun je je straks in mijn kantoor melden.”
Robin keek hem met grote, waterige ogen aan en haalde luidruchtig haar neus op. “Sorry,” fluisterde ze met overslaande stem. Verwoed droogde ze haar wangen, in een poging het huilen te stoppen. Het lukt voor een kort moment, totdat ze opnieuw haar ogen langs de vele gezichten liet glijden. Gezichten die ze niet kende, nooit had willen kennen. Het waren er vier. Vier meisjes die ze nooit had willen zien, willen aanspreken en willen horen.
Hopeloos trok ze haar knieën op en snikte zachtjes verder. De zoute tranen werden meteen geabsorbeerd door de dikke joggingbroek die ze droeg.
“Oké, nu ben ik het zat. Ga maar weg allemaal. Robin, meekomen naar mijn kantoor.” Daniël klapte in zijn handen om de meisjes aan te sporen.
Taylor wierp een blik vol leedvermaak in de richting van de jongste van hen vijven, wetend wat er ging gebeuren. Maar Robin wist het niet, wat haar alleen maar meer tranen kostte.
Daniël was zichtbaar zijn geduld verloren en greep haar bovenarm ruw vast. Zonder naar haar smeekbedes te luisteren trok hij haar hardhandig mee, de ruimte uit. Hij duwde tegen de gele deur van zijn kantoor, waar een bureau stond met een comfortabele stoel.
Ze verwachtte dat hij daarop zou gaan zitten, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan begon hij tegen haar te schreeuwen. Zijn woorden waren onverstaanbaar, zo hard brulde hij ze in haar oren. Ze sloeg haar handen erover, in een poging hem uit te sluiten. Dat accepteerde Daniël niet, en hij haalde uit.
De klap zelf deed geen pijn. Geschokt stopte Robin met huilen, voelend aan de plek op haar wang waar hij haar geraakt had. Een halve seconde later begon het pas te branden. Nieuwe tranen sprongen in haar ogen, dit keer van pijn. Het voelde alsof haar hele gezicht eraf werd gebrand.
Robin stond trillend op haar benen, met knikkende knieën. Ze staarde met grote ogen naar de lange man voor haar, die opnieuw zijn hand ophief om een klap te geven.
Ze piepte zielig, kromp in elkaar en wachtte angstig op de pijn. Haar lichaam leek verlamd van angst, angst voor deze man die momenteel tot alles toe in staat leek.
“Alsjeblieft,” fluisterde ze, met haar laatste krachten.
Dit liet zijn woede echter alleen maar oplaaien, en met een brul raakte zijn gebalde vuist haar schouder. De klap was zo hard dat Robin door haar knieën zakte en haar voorhoofd de grond raakte.
“Kom op, opstaan, slapjanus! Je mag dan klein zijn, maar dat betekent niet dat je ook tegen minder hoeft te kunnen,” schreeuwde Daniël. Zijn voet raakte Robins ribbenkast, die het uitgilde van pijn.
Nog een keer, op precies dezelfde plek. Robins hele lichaam leek in brand te staan, zoveel pijn deed het.
De zakte door haar armen en benen, viel plat op haar buik op de grond. Ze trok haar armen onder haar hoofd, leunde er snikkend op. Haar tanden boorden zich een weg door de tere huid van haar wang, en ze proefde bloed.
“Sta. Op!” brulde Daniël. Hij greep Robins haar vast, trok haar hoofd naar achteren. Kermend van de pijn drukte deze trillend haar armen onder zich, trok haar benen op. Zo bleef ze zitten, leunend op knieën en ellebogen. Zout vocht stroomde over haar wangen, tussen haar geopende lippen .
Nog een trap, tegen haar heup dit keer. Ze hapte naar adem. Zwarte vlekken verschenen in haar blikveld, de randen ervan werden wazig.
“Stel je niet zo aan,” mopperde Daniël geërgerd. Hij greep Robin bij haar pijnlijke ribben en trok haar overeind. “Nu, opgehoepeld. Verdwijn uit mijn ogen!”
Robin sloeg haar armen beschermend om haar ribben heen en strompelde half struikelend het kantoor uit. Achter haar werd het kantoor afgebroken door een kwade Daniël. Allang blij dat ze eruit was kroop ze de trap op naar de begane grond. Daar begreep ze meteen waarom er niemand haar te hulp was komen schieten. Er klonk geen enkel geluid van krakende planken die het begaven onder de woede van de benige man die ze niet helemaal op een rijtje had.
Ze kreunde, veegde haar wangen droog en strompelde de trap op. Tegen de tijd dat ze bovenaan de treden stond zag ze opnieuw zwarte vlekken, en ze zwaaide op haar benen. Nog nooit had ze zoveel pijn gehad, zowel fysiek als mentaal.
Zouden haar ouders haar hierheen gestuurd hebben als ze wisten wat er hier allemaal gebeurde? Als ze wisten hoe gestoord die man was die zich psychiater durfde te noemen?
Het ergste was dat ze het antwoord niet wist. Ze was ernstig gaan twijfelen of de mensen die zich als haar bloedeigen ouders zagen nog wel van haar hielden nu ze wisten dat hun dochter lesbisch was. zo gedroegen ze zich niet, in ieder geval.
Duizelig bereikte ze haar kamer, en met moeite kreeg ze het slot omgedraaid. Een deurklink naar beneden duwen was nog nooit zo zwaar geweest. Opnieuw huilend zakte ze op de grond en sleepte zichzelf naar haar bed. Met moeite kwam ze erop, waar ze direct in slaap viel.

[jjustmee]

Hey daar! Ik heb net alle stukjes achter elkaar gelezen en ik ben echt heel erg benieuwd wat er verder gaat gebeuren!!
Vooral dat laatste stukje is best wel heftig! Nu weten we eindelijk wat Daniël precies doet met de tieners als hij ze naar zijn kantoortje roept!!

Ik hoop snel verder te kunnen lezen!!

Of trouwens;

Ze was ernstig gaan twijfelen of de mensen die zich als haar bloedeigen ouders zagen nog wel van haar hielden nu ze wisten dat hun dochter lesbisch was. zo gedroegen ze zich niet, in ieder geval.

Aan het begin van de 2e zin ben je een hoofdletter vergeten

Hopelijk tot snel!

[artikel]

Ik heb het weer gezellig gelezen (eigenlijk al een tijdje geleden maar ik was vergeten om te reageren )
Het laatste stukje was wel iets heftiger, en het trok mijn aandacht heel erg. Maar ik heb toch nog een kleine vraag, is dit nou een droom/nachtmerrie of is het een stukje? Want het is allemaal schuin geschreven, en dat deed jij normaal alleen bij gedachten en dromen.

Maar ik ben benieuwd naar hoe het is geschreven in de ik-vorm en ook hoe het verder gaat met je HP

[ejell]

Yeeh, er zijn nog mensen die dit lezen Bedankt voor de reacties guys
Het was een flashback, trouwens. Net als het stuk dat nu komt!

De eerste nacht in mijn eigen bed, ik kon wel huilen van opluchting. Eindelijk niet meer constant op mijn hoede zijn, alles moeten nagaan voordat ik iets zei. Ik snoof de frisse geur van de net gewassen kussensloop op, sloot mijn ogen en glimlachte breed. Nog nooit was ik zo blij geweest om thuis te zijn.
Beneden stond de televisie aan, op één of andere actiefilm. Ik kon de rauwe stemmen horen en dacht onbewust terug aan Daniël, die soms net zo kon klinken. Met een moeilijk gezicht kneep ik mijn ogen dicht. Niet daaraan denken, Robin. Die tijd was geweest, het was niet nodig om mezelf zo te kwellen.
Trappelende voetstappen klonken en mijn deur vloog open. Een kindergezichtje keek om de hoek, glimlachend en tevreden. “Hoi.”
“Jaclyn,” mompelde ik, “ga ergens anders spelen. Ik ben moe. Moet jij sowieso niet al lang in bed liggen?”
Mijn kleine zusje trok een pruillip. “Ik kon niet slapen.”
Gapend rekte ik me uit. Ik sloeg het dekbed open en wenkte haar. “Kom dan maar.”
Een blije blik brak door op haar gezicht. Ze huppelde naar mijn bed en klom erin. Haar benen waren koud tegen mijn lichaam. Ik sloeg mijn armen om haar heen, rook aan haar pas gewassen haren. “Ik heb je gemist.”
Ze zuchtte tegen mijn hals. “Ik jou ook. Niet meer weggaan, oké?”
Bijtend op mijn lip verstevigde ik mijn grip op haar. “Ik zal het proberen.”
Tevreden knikte ze, waardoor haar blonde haren in mijn gezicht werden geduwd. We leken op elkaar, zij was soms net een jongere versie van mij. Dezelfde haarkleur, exact dezelfde ogen. Alleen zij was een stuk liever en gehoorzamer. En zij viel op jongens.
Ook al leek het van buiten altijd of onze ouders probeerden ons gelijk te behandelen, persoonlijk had ik altijd het gevoel alsof ze haar meer mochten dan mij. Of dat kwam doordat zij wel op jongens verliefd zou kunnen worden of omdat ik gewoon niet hun ideale dochter was wist ik niet. Het maakte me ook niet uit. Zolang ik thuis was voelde ik me blij, vrij.
Aan Jaclyns regelmatige ademhaling te horen was ze in slaap gevallen. Haar hand gleed langzaam van mijn middel af.
Met een voldaan gevoel sloot ik mijn ogen. Ik drukte mijn gezicht dichter tegen haar aan en viel in slaap.
De volgende dag werd ik wakker doordat Jaclyn zich voorzichtig uit mijn stevige greep wrong. Zodra ze zag dat ik mijn ogen geopend had trok ze zich daar echter niets meer van aan en sprong behendig uit mijn bed. “Goedemorgen.”
Een flauwe glimlach speelde rond mijn lippen toen ik haar zag poseren voor mijn grote spiegel. Nog steeds moe probeerde ik weer verder te slapen, maar daar stak mijn zusje een stokje voor. Met een ruk trok ze het dekbed van mijn lichaam, waardoor mijn lichaamstemperatuur direct naar beneden dook. “Jezus, waar is dat goed voor.”
“Sorry, je verwart me met iemand anders,” plaagde ze. “Kom, we gaan naar beneden, ontbijten.”
Ze was veranderd in het jaar van mijn afwezigheid. Zelfstandiger geworden. Toen ik hier wegging kon ze nog niet eens zelf een boterham klaarmaken voor zichzelf.
“Oké,” zuchtte ik. “Wat jij wilt.” Steunend en kreunend dwong ik mezelf op te staan, waarop zij hartelijk lachte. “Je lijkt wel een oude man.”
“Ben ik ook,” mompelde ik vermoeid. Ik was vergeten hoe irritant zusjes soms konden zijn.
“Dat blijkt maar weer,” knikte Jaclyn. Ze greep mijn hand vast en trok me mee, de trap af naar beneden. Onze ouders waren nog niet wakker, aangezien het pas zeven uur ’s ochtends was. En zondag.
“Ik heb geleerd hoe je een ei moet bakken. Zal ik er één voor je maken?” drong Jaclyn aan. “Ik kan het heel goed.”
Sarcastisch keek ik haar aan. “Succes dan maar.”
Een trotste blik verscheen op haar gezicht en ze rende naar de koelkast. Enthousiast begon ze alle ingrediënten voor een omelet te pakken.
Ik moest toegeven, ze wist wel wat ze deed. Ontspannen ging ik op één van keukenstoelen zitten, toekijkend hoe ze twee eieren bij elkaar gooide en ze klutste.
“Hadden jullie eieren daar?” vroeg ze, zonder me aan te kijken. Ineens begon ik te twijfelen. Wist ze eigenlijk wel waarom mijn ouders me hadden weggestuurd? Ze was toen pas twaalf geweest, en ik had werkelijk geen idee wat haar allemaal verteld was.
“Ja, natuurlijk. Anders zou ik hier niet levend zitten, denk je wel?” grinnikte ik, zogenaamd onbezorgd.
Ze knikte schouderophalend. “Daar zit wat in.”
Er klonk gespetter toen Jaclyn het gekluste ei in de pan liet glijden. Ik keek zwijgend toe, maar het enige wat ik zag waren Gretha’s handen die het ontbijt klaarmaakte. Ik begreep dat, ook al was ik weg uit dat huis, de beelden en gebeurtenissen me altijd bij zouden blijven, waarheen ik ook zou gaan. Hoe ver ik ook zou vluchten, ik zou het nooit vergeten. Het was vreselijk om me dat te realiseren.
Het opgeluchte gevoel dat ik had gekregen toen ik de drempel van mijn huis overstapte verdween direct, als sneeuw voor de zon. Ineens laaide de pijn van mijn genezen wonden opnieuw op. Ik sloot mijn ogen en fronste mijn voorhoofd.
“Je ei is klaar.” Jaclyns kinderlijke stem haalde me uit mijn martelende gedachten. Ze schoof het gele voedsel op een bord over de tafel naar me toe. Door haar stem klonk duidelijke trots. Ik moest toegeven, het ei zag er goed uit.
Ik forceerde een dankbare glimlach, pakte een boterham en begon het eten aan stukjes te snijden. Het rood-wit geblokte tafelkleed vervaagde, veranderde in het houten tafelblad waar ik afgelopen jaar mijn eten aan had geconsumeerd.
Met ingehouden adem schudde ik mijn hoofd. Dit werd te gek, straks kon ik nog een therapeut zoeken om me van mijn waanbeelden af te brengen.
Het ei smaakte verassend goed: de kruidencombinatie met het zout smaakte voortreffelijk. Toen ik dit tegen Jaclyn zei straalde ze van blijdschap.
“Wil je er nog één?” vroeg ze, maar ik antwoordde ontkennend. Ze wist haar teleurstelling goed verbergen, maar het afgelopen jaar was ik goed geworden in het aflezen van mensen. “Het ligt niet aan het ei. Ik heb gewoon niet zo’n trek.”
Dat hielp en ze fleurde een beetje op.

[mena1998]

H jaha, ik lees zoizo mee. Nu moet je wel snel weer wat posten aangezien je het een hele tijd niet hebt gedaan . Want ik wil graag verder lezen

[artikel]

Echt een heel goed stukje. Het voelde echt heel fijn aan toen je alles beschreef over het jongere zusje van Robin. Het is een eigen karakter en het nodigt je uit om verder te lezen. Je hebt ook Jaclyn goed beschreven, en het past allemaal zo mooi in het verhaal
Ik hoop dat het snel al beter gaat met Robin, en anders moet ze maar echt een therapeut voor hulp vragen, dan gaat het misschien wel allemaal een stuk beter met haar

[ejell]

BAM weer een stukje. En ik heb dit allemaal nog gewoon staan. Moet je nagaan hoe het zal gaan als ik daar niets meer van over heb, en ik schrijf niks meer. En al helemaal niet aan dit verhaal. Ha. Anyway...
Leuk dat je nog meeleest, Floor. En Jochem, probleem is dat ze al 'therapie' heeft, maar die is natuurlijk niet goed. Alleen geloven die spasten in Het Herstel daar geen ene flikker van. << see what I did there? (':

’s Avonds zaten we met zijn allen aan tafel. Daniël was eerder naar huis gegaan omdat hij problemen zou hebben met zijn gezin – wat iedereen meteen geloofde. De eerste keer dat ik over zijn ‘gezin’ hoorde was ik stomverbaasd. Welke vrouw was er nou zo wanhopig dat ze met deze man ging trouwen en zelfs kinderen met hem kreeg?
Na een tijdje werd het steeds normaler, en aangezien hij bijna iedere week wel ‘problemen’ had ook steeds aannemelijker.
Doordat alleen Sasha en Gretha rondscharrelden in het huis was de spanning voelbaar gedaald. Naast me zat Benjamin zelfs langzaam kauwend naar Michel te staren, alsof het heel normaal was dat die twee iets hadden. Het was een ongeschreven regel dat we ons niet met de relaties van anderen bemoeiden, ook al gingen ze tegen alle regels in.
Zelfs Taylor hield zich eraan, ondanks dat ze een hekel had aan Benjamin. Bijna niemand mocht hem eigenlijk, omdat hij vaak zo agressief was. Dus gaf niemand hem een kans, hoewel hij veel rustiger werd als hij je beter leerde kennen.
Jason schoof zijn bord van zich af en leunde met zijn ellebogen op het tafelblad. “Heeft iemand verder nog iets gehoord over die inbraak?”
Niemand gaf antwoord. De politie was niet meer teruggekomen, aangezien er in eerste instantie al niets te vinden was geweest. Behalve dan de dingen die iedereen al wist – het was ’s nachts gebeurt en de inbreker was via de tuindeur naar binnen gekomen.
Het bleef stil totdat iedereen zijn eten op had. En toen we onze borden naar de keuken brachten, waar Gretha normaalgesproken stond te wachten. Maar ze was in geen velden of wegen te bekennen. Waarschijnlijk zat ze zelf nog te eten, op een andere plek dan de keuken.
Op de gang besloot ik Jason nogmaals aan te spreken op zijn vreemde gedrag van afgelopen nacht. Hij wierp me een geërgerde blik toe, maar zei geen woord. Zijn ogen schoten even naar boven, naar zijn kamer?
Verward schudde ik mijn hoofd, waarop hij mijn bovenarm greep. Wat was er mis met hem? Was er iets wat hij niet kon zeggen in het openbaar? Hoe langer ik deze jongen in de gaten hield, hoe vreemder hij werd.
Eenmaal op zijn kamer barstte hij los. “Waarom geloof je me niet gewoon als ik zeg dat ik er niets mee te maken heb?”
“Omdat je beneden was die nacht van de inbraak, en omdat je buiten stond te roken. Dat zijn drie overtredingen in één nacht! Oh en omdat hartstikke vaag doet als het om die inbraak gaat!” riep ik terug. “Jij zou het toch ook niet geloven als je in mijn schoenen stond!”
“Ik spreek de waarheid,” zei Jason fel. “Wat wil je dan horen?”
“Dat weet ik zelf ook niet,” mompelde ik.
“Wacht eens even, jij was ook beneden.” Jason kneep zijn ogen tot spleetjes en keek me aan. “Misschien heb jij wel iets met die inbraak te maken en probeer je nu alles op mij af te schuiven om niet verdacht over te komen.”
Zijn woorden waren echt het meest onzinnige wat ik ooit gehoord had, en dat vertelde ik hem ook. “Kijk, ik kan best een geheim houden. Anders had ik de politie allang verteld dat jij buiten stond op de nacht van de inbraak. Maar als je mij niets verteld dan zal ik mijn eigen conclusies moeten trekken.”
Hij zuchtte zichtbaar en liet zich achterover op zijn bed vallen. Een moment was het doodstil in de kamer. Vastberaden kwam hij weer overeind. “Oké, ik zal het je vertellen. Maar je moet me beloven dat je het aan niemand verteld.”
Dat deed ik. Ik leunde met één knie op zijn bed, waar hij meteen vanaf sprong. Zijn kamer had dezelfde opbouw als die van mij, aangezien we aan dezelfde kant van de gang zaten. Hij liep naar de vensterbank, waar de laatste stralen van de ondergaande zon nog net doorheen schenen. “Gretha is mijn moeder.”
Het duurde even voordat zijn woorden tot me doordrongen. Hij draaide zich om, las de verwarring af van mijn gezicht. “Ik zei toch dat mijn moeder die sigaretten voor me haalde? Nou, dat is zij dus.”
“Gretha... Is jouw moeder,” herhaalde ik, stomverbaasd. “Maar jullie lijken helemaal niet op elkaar.”
“Kinderen ontstaan niet zomaar, Robin. Ik heb ook een vader.” Het laatste woord spuugde hij bijna uit. “Als je het zo wilt noemen. Hij heeft ons verlaten en mijn moeder laten beloven dit hotel te behouden. Als zij niet zo eerlijk was waren we allang weggeweest. Dan was deze hele instelling nooit ontstaan. Denk je nou echt dat zij hier honderd procent achter staat?”
Momenteel dacht ik even helemaal niets, maar dat zei ik niet. Ik kon nog steeds niet bevatten wat Jason zonet allemaal had gezegd. “Dus... Jij woont hier omdat je moeder de eigenaresse van dit huis is. Niet omdat je...?”
Een sarcastische glimlach verscheen op zijn gezicht. “Nee, ik ben waarschijnlijk de enige tiener hier die hetero is.” Hij zuchtte nogmaals. “Het is niet de bedoeling dat iemand het hier weet. Zoals je al zei, mijn moeder en ik lijken totaal niet op elkaar. Zowel uiterlijk als innerlijk. En mijn achternaam is nog steeds die van mijn vader, dus...”
Langzaam knikte ik. Mijn gedachten gingen razendsnel. Al dit gepraat over Jason en zijn moeder was wel leuk en aardig, maar het verklaarde nog steeds niet waarom hij in het geheim midden in de nacht buiten stond te roken. Hij kon dan toch gewoon op zijn kamer roken, aangezien hij toch een uitzondering op de regel was...?
Jason leek mijn gedachten te kunnen lezen. “Mijn moeder wilt niet dat ik binnen rook, omdat dat teveel opvalt. Eigenlijk wilt ze helemaal niet dat ik rook, maar ze begrijpt ook wel dat ik ontzettend gestresst raak van al dit gedoe hier. Dus ga ik naar buiten met mijn peuken. Beetje jammer dat ik soms ’s nachts wakker wordt en zwaar nicotinetekort heb.” Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, alsof dat alles verklaarde.
“Oké...” mompelde ik.
“Nee, niets ‘oké’! Dit is de waarheid en daarmee is alles gezegd. Ik heb niets met die inbraak te maken. Dat zweer ik je.” Zijn groene ogen stonden vermoeid, maar goudeerlijk.
“Ik geloof je.”