44
Zaterdag 26 november 2011
Miroslav Škoro - Milo Moje
Alexander is uitgeput.
Het is een slopend gevecht om Henriette uit het appartement te krijgen.
Ze blijft aan de andere kant van de deur staan.
De heks schreeuwt verder.
Hij is buiten zichzelf van nijd.
Haar onvoorstelbare brutaliteit.
Hij laat zichzelf tegen de deur vallen.
Haar eindeloze hypocrisie.
Hij jammert en schreeuwt zodat ze misschien eindelijk weggaat.
Haar fenomenale bekrompenheid.
Hij draait zich om en leunt met zijn rug zwaar tegen de deur.
Uitgerekend daarnaar vragen!
Hij veegt zijn gezicht af en droogt zijn ogen.
Van alle dingen die je kunt vragen!
Gekweld, boos en zonder hoop kijkt hij naar ...
.... zijn alles aan de andere kant van de woonkamer.
Zijn vermoeidheid tast zijn gezichtsvermogen aan.
"Ik hou van jou."
Zijn ogen gaan langzaam dicht.
Hij kan ...
... niets anders meer uitbrengen.
Robin & Wolfgang
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
45
Zaterdag 26 november 2011
Lara Fabian - Immortelle
Sascha voelt zich al de hele zaterdag slachtoffer van ongelukkige Kaisers en Krones.
Formele Henriette.
Vandaag in paniek.
Afstandelijke Wolfgang.
Vandaag sarcastisch.
Stekelige Alexander.
Vandaag gewelddadig.
Vermoeide Max.
Waar is hij nu?
Ook zijn vrouw is boos op hem.
Mozart's veertiende vertelt hem Astrid's woede.
Zelfs zijn broer is boos op hem.
Meer onverklaarbare woede.
Net zoals de rest.
Een geruststellende glimlach naar de man aan de bar proberen.
Een luid stampend geluid uit het trappenhuis doorbreekt zijn gevoel.
Verschillende gasten draaien hun hoofd om en kijken.
Wolfgang rent de deur uit.
Henriette volgt iets later.
Ze stopt heel even om boos en bedroefd haar hoofd naar hem te schudden.
Daarna verdwijnt ze naar buiten.
Hij wil weten wat er vandaag in hemelsnaam gebeurt.
Waarom praat niemand met hem?
Zaterdag 26 november 2011
Lara Fabian - Immortelle
Sascha voelt zich al de hele zaterdag slachtoffer van ongelukkige Kaisers en Krones.
Formele Henriette.
Vandaag in paniek.
Afstandelijke Wolfgang.
Vandaag sarcastisch.
Stekelige Alexander.
Vandaag gewelddadig.
Vermoeide Max.
Waar is hij nu?
Ook zijn vrouw is boos op hem.
Mozart's veertiende vertelt hem Astrid's woede.
Zelfs zijn broer is boos op hem.
Meer onverklaarbare woede.
Net zoals de rest.
Een geruststellende glimlach naar de man aan de bar proberen.
Een luid stampend geluid uit het trappenhuis doorbreekt zijn gevoel.
Verschillende gasten draaien hun hoofd om en kijken.
Wolfgang rent de deur uit.
Henriette volgt iets later.
Ze stopt heel even om boos en bedroefd haar hoofd naar hem te schudden.
Daarna verdwijnt ze naar buiten.
Hij wil weten wat er vandaag in hemelsnaam gebeurt.
Waarom praat niemand met hem?
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
46
Zaterdag 26 november 2011
Ambient Music - A Time To Sleep
Robin blijft in de woonkamer staan.
Proberen te begrijpen wat er allemaal is gebeurd sinds Wolfgang's stem hem heeft gewekt.
Het is allemaal zo verschrikkelijk misgegaan.
Wolfgang's tranen.
Zijn leugens.
De vreselijke vraag van de heks.
Zijn verraad.
Alexander's toewijding en pijn.
Zijn ogen blijven nat.
Zonder hoop staren naar ...
... zijn boze, gekwelde alles aan de andere kant van de woonkamer.
Het is moeilijk om iets te zien door de waas in zijn ogen.
Hij kan ...
... niet meer huilen.
"Meer kan ik niet doen voor je."
Na deze rustige woorden vallen zijn ogen dicht.
Zaterdag 26 november 2011
Ambient Music - A Time To Sleep
Robin blijft in de woonkamer staan.
Proberen te begrijpen wat er allemaal is gebeurd sinds Wolfgang's stem hem heeft gewekt.
Het is allemaal zo verschrikkelijk misgegaan.
Wolfgang's tranen.
Zijn leugens.
De vreselijke vraag van de heks.
Zijn verraad.
Alexander's toewijding en pijn.
Zijn ogen blijven nat.
Zonder hoop staren naar ...
... zijn boze, gekwelde alles aan de andere kant van de woonkamer.
Het is moeilijk om iets te zien door de waas in zijn ogen.
Hij kan ...
... niet meer huilen.
"Meer kan ik niet doen voor je."
Na deze rustige woorden vallen zijn ogen dicht.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
47
Zaterdag 26 november 2011
Eluvium - Prelude for Time Feelers
Charlie's geest is allesbehalve ontspannen.
De alarmerende bezorgdheid van het meisje.
Haar zintuigen gaan over in een angsttoestand.
Luca's blik vergroot haar angsten en zorgen.
Zwijgend geeft haar kelner haar de telefoon.
Tranen en wanhoop via de telefoon horen.
Pijn voelen tot in haar gebroken hart.
Woorden van steun mompelen.
De telefoon onhandig teruggeven aan haar kelner.
Haar tas alvast aannemen van Luca.
Haar jas laten aandoen door de attente Niklas.
Bijna in botsing komen met een jong stel bij de ingang.
Nauwelijks het meisje en de man herkennen.
"Wat is er gebeurd?"
"Ziekenhuis."
Meer woorden komen niet over haar lippen.
Het meisje smeekt in plotselinge paniek.
"Wie? Waarom? Zeg alsjeblieft iets!"
Haar stem weigert dienst.
Een mengeling van angst en onstuitbaar verdriet maakt zich van haar meester.
Haar ogen vertellen het verhaal.
"We brengen u."
De man met de groene ogen wacht niet op antwoord.
Met een stevige arm om de beide vrouwen leidt hij ze naar buiten.
Zaterdag 26 november 2011
Eluvium - Prelude for Time Feelers
Charlie's geest is allesbehalve ontspannen.
De alarmerende bezorgdheid van het meisje.
Haar zintuigen gaan over in een angsttoestand.
Luca's blik vergroot haar angsten en zorgen.
Zwijgend geeft haar kelner haar de telefoon.
Tranen en wanhoop via de telefoon horen.
Pijn voelen tot in haar gebroken hart.
Woorden van steun mompelen.
De telefoon onhandig teruggeven aan haar kelner.
Haar tas alvast aannemen van Luca.
Haar jas laten aandoen door de attente Niklas.
Bijna in botsing komen met een jong stel bij de ingang.
Nauwelijks het meisje en de man herkennen.
"Wat is er gebeurd?"
"Ziekenhuis."
Meer woorden komen niet over haar lippen.
Het meisje smeekt in plotselinge paniek.
"Wie? Waarom? Zeg alsjeblieft iets!"
Haar stem weigert dienst.
Een mengeling van angst en onstuitbaar verdriet maakt zich van haar meester.
Haar ogen vertellen het verhaal.
"We brengen u."
De man met de groene ogen wacht niet op antwoord.
Met een stevige arm om de beide vrouwen leidt hij ze naar buiten.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
48
Zaterdag 26 november 2011
Die Verbannten Kinder Evas - Winter's Night
De barman komt terug met het wisselgeld en kijkt de gast met een merkwaardige blik aan. De gast heeft die blik al vaker gezien sinds hij binnen is gekomen in SansFrontière. Elke keer wanneer hij de barman aankijkt, komt er een glimlach retour. De lange man stelt eindelijk de verwachte vraag.
"Ik vraag me af waar ik je van ken. Je gezicht komt me bekend voor maar ik weet niet waarvan."
De gast stopt het wisselgeld in zijn portemonnee en bergt hem op. Snel staat hij snel op omdat de overdreven vriendelijke glimlach van de barman hem afschrikt. De gast weet waar hij is, de meer dan ruime zithoeken lijken hem ook andere doelen te dienen. Hij vermoedt dat de barman met hem flirt.
"Excuses, maar ik zou het niet weten. Ik ben vandaag voor het eerst hier."
De lange, gespierde man pakt een stukje papier uit zijn zak en leest de aanwijzingen. Met een beleefde hoofdknik verlaat hij snel de bar. Onopgemerkt gaat hij in de hal niet rechtsaf naar buiten, maar linksaf en begint de trappen naar de hogere verdiepingen op te lopen. Op de overloop van de tweede verdieping blijft hij even stilstaan omdat hij iemand op de trap hoort.
Een vrouw met grijs haar en een waas in haar ogen rent snel langs hem heen omlaag. Rende Henriette Kaiser nu langs hem heen? Volgens de instructies op zijn papier moet hij doorlopen tot de bovenste verdieping. Een andere aanwijzing komt terug in zijn gedachten.
"Maar niet teveel complimenten want dan kom je niet oprecht over."
Eenmaal boven aangekomen haalt hij diep adem, hij is niet gewend zulke trappen op te lopen. Met zijn hand leunt hij even tegen een deurpost in de hal om tot rust te komen. Een geluid aan de andere kant van de deur maakt hem alert.
In plaats van aan te kloppen, luistert hij even aan de deur en hoort een stem. Van binnen klinkt klagend gejammer en gesnik. Hij beseft onmiddellijk dat binnen iemand in de problemen zit en direct hulp nodig heeft. Tot zijn verbazing is de deur niet op slot. Hij opent de deur en kijkt in een woonkamer.
"Alexander?"
In de kamer ziet hij twee mannen, waarvan een met paniek op zijn gezicht. De ene man ligt bewusteloos midden in de kamer op de vloer. De andere man zit op zijn knieën naast hem en probeert hem wakker te maken.
"Alexander, wat is er aan de hand?"
Eindelijk vinden de betraande en verwarde ogen van Alexander hem.
"Bastian? Help me, alsjeblieft!"
Bastian loopt met grote passen naar de man in boxershorts op de vloer, duwt Alexander opzij, rolt de man op de vloer op zijn rug en steekt zijn hand onder de nek van de man om het hoofd iets omhoog te tillen. Met zijn oor op de mond van de man luistert hij naar de ademhaling.
"Hij ademt niet!"
Bastian begint direct met hartmassage.
"Robin is flauwgevallen. Doe iets!"
Vertwijfeld roept Alexander hem toe. Hij moet Alexander in beweging krijgen.
"Bel een ambulance!"
Uit zijn ooghoek ziet hij hoe Alexander zijn mobiel met trillende handen tevoorschijn haalt.
"Je vaste telefoon, dat is sneller, dan weten ze gelijk je adres."
Bevend komt zijn broer overeind en begint te bellen. Ondanks de paniek in zijn stem weet hij de hulpdiensten alles te vertellen. Bastian begrijpt nu dat het op hem aankomt om het leven van deze Robin te redden. Hij gaat verder met de hartmassage, wisselt het af met mond-op-mondbeademing en probeert naar de zwakke ademhaling van de man te luisteren.
Wanneer Alexander de hulpdiensten heeft gebeld, geeft Bastian hem opdracht om de hartmassage over te nemen. Alexander aarzelt. Met zijn handen op de handen van zijn broer gaat Bastian nog even door met de hartmassage. Vier handen op elkaar drukken nu op de ribbenkast van Robin.
"Alexander, je hebt op een cruiseschip gewerkt. Je weet hoe je dit moet doen. We moeten hem samen helpen. Je moet je concentreren. Kom op, doe het!"
Alexander reageert langzaam op de instructies. Bastian weet wat te doen. Hij weet hoe hij koppige geblesseerde voetballers van zijn club aanpakt. Met zijn overtuigingskracht laat hij ze stil worden om daarna via opdrachten rustig de blessures te behandelen.
Bastian's instructies zijn nu ook kalmerend en krachtig, volgen het ritme van zijn eigen gecontroleerde ademhaling. Alexander wordt snel rustig genoeg om zelf verder te gaan met de hartmassage, zodat Bastian zich helemaal kan wijden aan de mond-op-mondbeademing. Tussendoor voelt hij regelmatig aan Robin's pols en halsslagader om het ritme van de zwakke hartslag te controleren.
Bastian merkt dat de patiënt weer wegglijdt en begint meer lucht in Robin's mond te plazen terwijl hij zijn neus dichtknijpt. Tussendoor begint hij te praten.
"Vader vertelde me dat je sport ... Je moet nu vechten ... Voel je hart ... Je moet nu vechten ... Voel je adem."
Zijn woorden herhalen zich tot een refrein. Alexander verliest de controle over zichzelf en begint weer te snikken.
"Alexander, concentreer je! Een Twee ... Een Twee ... Waardoor is hij ingestort?"
"Hij ... heeft deze zomer ... een diagnose ..."
Alexander stamelt.
"Wat is de diagnose?"
Snel stelt hij zijn vraag. Er is een woord dat Bastian niet wil horen.
"Myo ... Myocar ..."
Alexander snikt.
"Heeft hij myocarditis gehad? Ja? Is dit een aanval?"
Alexander wordt weer rustiger.
"Een maand geleden had hij er bijna een. De arts heeft hem rust voorgeschreven. Hij doet het kalm aan en ik heb daar op gelet. Maar Henriette ..."
Alexander begint weer te snikken. Bastian commandeert hem nu.
"Hartmassage, Alexander, ga door! ... Je mag niet stoppen. Hou je ritme ... Als je wilt dat hij leeft, dan mag je niet stoppen!"
De laatste woorden blijken de goede woorden. Alexander wordt iets rustiger, zijn ogen worden wat helderder. Met de nodige inspanning lukt het om een vast ritme aan te houden. Pompen en snikken. Meer concentratie brengt Alexander op dit moment niet op. Pompen en snikken. Bastian haalt zijn lippen van Robin's mond.
"Weet je, ik had je graag op een andere manier ontmoet."
Als hij dit tegen een van zijn voetballers of iemand anders zou zeggen, dan zou deze opmerking tenminste een glimlach of een spontane uitroep opleveren. De man op de vloer geeft geen reactie.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat het ambulancepersoneel het appartement binnenkomt met een brancard en hun verdere uitrusting. Bastian neemt de verantwoordelijkheid om hen te informeren over de eerdere myocarditis.
Robin wordt in hoog tempo vastgebonden op een brancard. Alexander kan de andere vragen net, met moeite beantwoorden terwijl het ambulancepersoneel Robin door het trappenhuis tilt.
Via de achteringang van het gebouw wordt Robin naar de ambulance gebracht. Alexander wil ook instappen maar de ambulancechauffeuse houdt hem tegen.
"Je kunt niet meerijden!"
"Ik wil bij hem zijn!"
"Waar gaan jullie heen?"
Bastian stelt zijn vraag op kalme, professionele toon.
"St.Vinzenz."
"Alexander, waar is je auto?"
"Parkeerplaats ... Achter."
"We rijden achter ze aan. Ik zal zelf rijden."
Bastian staat tussen Alexander en de ambulancechauffeuse.
"Rijden!"
De stevige vrouw fronst brutaal bij zijn opdracht. Hij heeft er een hekel aan om zo uit te varen, maar hij vindt de patiënt belangrijker dan het ambulancepersoneel.
Hij grijpt Alexander bij zijn schouders en duwt hem voor zich uit naar de parkeerplaats. Alexander wijst hem zijn auto aan. Bastian is niet bekend in Köln en rijdt prompt twee keer verkeerd, hij kan niet vertrouwen op zijn navigatiesysteem vanwege alle bouwwerkzaamheden.
Zijn broer is niet in staat om hem de weg te wijzen naar het ziekenhuis. Alexander zit naast hem op de passagiersstoel en belt een aantal mensen waaronder hun tante Charlie. Zij is iemand die Bastian nauwelijks kent. Zijn moeder heeft zelden iets vriendelijks over Charlie gezegd.
"Heeft Robin familie?"
Voorzichtig vraagt hij zijn broer terwijl ze bij het ziekenhuis uit de auto stappen.
"Broer ... Sascha."
Alexander noemt de naam zonder een spoor van emotie.
"Heb je hem gebeld?"
"Kunnen we naar binnen gaan?"
Bastian pakt Alexander bij zijn arm en trekt hem naar zich toe. Hij houdt hem stevig vast, kijkt hem recht aan om hem tenslotte te omarmen.
"Heb je hem gebeld?"
Alexander kijkt hem boos aan en geeft zijn mobiel aan Bastian.
"De hufter heet Sascha. Hij staat in de lijst."
Schijnbaar heeft de familie van Robin net zo veel gevoel voor drama als zijn eigen familie. Terwijl hij Alexander volgt door verschillende gangen in het ziekenhuis op zoek naar de Eerste Hulp, heeft hij nu de ongemakkelijke taak gekregen om de broer te vertellen waar Robin is.
Voor Robin en Alexander zijn de uren tussen hoop en wanhoop aangebroken. Bastian is tevreden dat hij zijn oudere broer wat steun kan bieden. Er zijn nog veel dingen om te vertellen en te doen, maar op dit moment zijn woorden van troost belangrijker. Eindelijk krijgt hij Alexander zover om te gaan zitten. Alexander leunt tegen zijn schouder en laat zich met natte ogen gaan.
"Alexander?"
Bastian kijkt op en ziet drie mensen gehaast de wachtkamer binnenkomen.
"Charlie!"
Alexander rent struikelend naar haar toe. Wanneer ze hem omarmt, komt de volgende huilbui los bij Alexander. Ze troost hem zoals alleen een moeder dat kan doen. Een jong stel staat ernaast gespannen te wachten en ze stellen zich aan elkaar voor. Het meisje met de naam Laura kijkt hem voorzichtig aan.
"Wat is er met hem gebeurd?"
Alexander kan geen woord uitbrengen. Bastian vertelt wat hij weet. Zijn mededeling wordt gevolgd door een aparte nieuwe kennismaking met zijn tante. Haar warme en hartelijke omhelzing verwacht hij eerder van dierbare vriendinnen of enthousiaste voetballers dan van vervreemde familieleden.
"Sascha!"
Laura's angst komt naar buiten. Haar stem slaat over en haar ogen worden nat bij het binnenkomen van de lange barman in de wachtkamer. Hij wordt gevolgd door een dame waar de paniek vanaf straalt.
"Wat is er gebeurd? Weten jullie al meer?"
Alexander stapt opzij. Charlie houdt hem opnieuw vast.
"Er is nog geen nieuws."
Sascha reageert verbaasd op Bastian.
"Jij? Je was in SansFrontière. Waarom ben je hier?"
"Ik ben Bastian, de broer van Alexander. Ben jij Sascha?"
"Ja."
"Dan heb ik je gebeld."
De schoonheid naast Sascha verbergt haar paniek onder een professionele glimlach. Ze schudt zijn hand.
"We vroegen ons al af wanneer we je zouden ontmoeten. Bedankt dat je hier bent gekomen."
Hij heeft geen reactie paraat. De laatste tijd heeft hij verschillende redenen om familie te vermijden.
"Ik ben Astrid, Sascha's vrouw."
"De Gravin."
Zijn reactie is gedachteloos. Haar ogen vertellen hem dat ze haar titel niet altijd op prijs stelt. Ondanks haar schijnbare zorg vormt haar gracieuze houding op dit moment een schril contrast met de houding van de broer, die de medici ondertussen antwoorden geeft die hij zelf niet heeft.
De tijd in de wachtkamer verstrijkt langzaam, lijkt bijna stil te staan. Het jonge paar links, Laura en de man waarvan hij de naam niet heeft onthouden, vertrekt na een tijdje. Ze werkt blijkbaar in SansFrontière en gaat terug om ervoor te zorgen dat de andere serveerster niet alleen is. De man is waarschijnlijk een vriend of goede kennis. Hij biedt aan haar te helpen in de zaak.
"Help mij eraan te herinneren dat ik Laura nog vertel dat ze deze man nooit mag laten gaan."
Alexander fluistert tegen Bastian terwijl de twee afscheid nemen van Charlie en daarna vertrekken. De opmerking geeft Bastian een schuldgevoel, hoewel hij een vriendelijk antwoord kan geven. Ondanks alles wat zijn oudere broer nu meemaakt heeft Alexander nog het vermogen om het geluk van zijn vriendin op te merken en ervan te genieten.
Bastian betreurt de jaren zonder contact, die een vergissing moeten zijn geweest. Waarom heeft hij zijn broer ooit de rug toegekeerd? Blijkbaar is het een verkeerde inschatting geweest, een keuze die hij niet meer kan terugdraaien maar hij kan er nu wel voor zijn broer zijn.
De spanning in de wachtkamer is voelbaar. De onzekere dynamiek tussen Alexander en Robin's broer slaat over op de anderen. Wanneer Sascha te dicht bij Alexander komt, loopt Alexander weg en gunt hem geen blik. Charlie en Bastian proberen iedere keer weer tussen Sascha en Alexander te blijven staan. Bastian weet niet zeker of Alexander ook maar een woord tegen Sascha heeft gezegd. Zelfs Astrid krijgt geen woord uit Alexander, hoeveel moeite ze ook doet. Hij zwijgt en staart voor zich uit. Bastian heeft het gevoel dat de spanning hoog is opgelopen, een verkeerd woord is voldoende om dit te laten escaleren.
Kort na middernacht, is Alexander zo moe dat hij op de bank met zijn hoofd op het bovenbeen van zijn jongere broer eindelijk in slaap valt. Bastian houdt hem vast terwijl hij slaapt. Het herinnert hem aan hun jaren samen, die heel lang geleden zijn. Bastian legt zijn arm op Alexander's borstkas, die in zijn slaap vanzelf zijn hand vastpakt. Alexander heeft zijn hand stevig vast, alsof zijn broer zich aan niets anders meer vasthouden kan. In stilte vraagt hij zich af wat in Alexander omgaat.
"Alexander heeft er nog nooit zo slecht uitgezien."
Charlie fluistert tegen Bastian terwijl ze koffie brengt. Hij knikt en neemt een slok koffie.
"Laura zegt dat hij niet heeft geslapen. Ik denk dat hij al wekenlang voor Robin zorgt."
Bastian haalt zijn schouders op. Hij zou graag het verhaal willen weten.
"Ik vind het zo erg voor hem."
Bastian geeft toe aan Charlie's poging om in gesprek te komen.
"Ik ook. Dit is niet de manier waarop ik mij had voorgesteld kennis te maken met Robin. Alexander en ik hebben de laatste tijd een paar keer met elkaar gebeld, de eerste keer nadat moeder hier in Köln is geweest met de jongen waar ze voor zorgt."
Charlie kijkt hem gealarmeerd aan.
"Heeft iemand hen gebeld?"
"Ik heb geen idee. Ik ben de hele tijd bij Alexander gebleven."
"Heeft Alexander ze gebeld?"
"Zijn mobiel zit in mijn jas. Wil jij misschien de gesprekken langslopen?"
Wanneer ze de mobiel uit zijn jas haalt, trilt het apparaat. Met een verbaasd gezicht neemt ze het gesprek aan.
"Hallo? ... Charlie Bohling ... Ja ... Ja ... Weten we nog niet ... St.Vinzenz ... We hebben nog niets gehoord ... Ja, zijn hart ... Alexander slaapt, schatje ... Morgen? ... Ja, schatje ... Dat doe ik ... Tot ziens ... Voorzichtig ... Tot ziens."
Charlie haalt diep adem na het beëindigen van het gesprek.
"Een goede vriendin van Alexander en Robin."
Na dit gesprek houdt Charlie het apparaat vast om de berichtenlijst door te lezen, gevolgd door de gesprekslijst. Zoals altijd ziet ze alles, onthoudt ze alles maar vertelt niet alles. Die eigenschap kan Bastian zich nog herinneren van zijn tante.
"Goed. Hij heeft Max gebeld."
Bastian knikt bewonderend. Bij familiegebeurtenissen is zijn vader de beste persoon om te bellen.
"Ik vraag me af of ze vanavond nog komen."
"Ik heb alleen een bericht ingesproken."
Alexander gaapt en Charlie kijkt hem aan.
"Waarom heb je Henriette of Wolfgang niet gebeld? Een van hen had de telefoon zeker opgenomen."
Sascha zit aan de overkant van de wachtkamer en geeft antwoord.
"Ik betwijfel dat. Wolfgang en Henriette zijn eerder vandaag in het appartement geweest. Ze zijn naar boven gerend omdat ze op zoek waren naar Robin. Korte tijd later zijn ze binnen vijf minuten na elkaar de deur uitgerend. Alsof de duivel ze op de hielen zat. Eerst Wolfgang, later Henriette. Wolfgang is boos over iets en ik zou graag willen weten waarover de jongen boos is. Ik vraag mij af hoe dit is gebeurd en waarom niemand mij iets vertelt!"
Bastian voelt de spanning in Alexander's lichaam. Met zijn arm drukt hij even op Alexander's borstkas, zodat hij rustig blijft liggen. Hij wil nu geen scène.
Astrid slaakt een flauwe kreet wanneer een arts de wachtkamer binnenkomt. Het gezicht van de arts vertelt weinig goeds. Bastian's hartslag versnelt.
Alexander en Robin's broer staan op. Ze houden afstand tot elkaar terwijl ze de arts met vragen bestoken. De anderen staan ook op waarop de twee mannen stilvallen en de arts zelf aan het woord komt.
"We moesten opereren. Het was een hartaanval."
Bastian en Charlie kijken elkaar onzeker aan. De arts blijft kalm en serieus, als aankondiging voor meer nieuws. Op dit moment zou Bastian een speld kunnen horen vallen.
"Hij leeft. Hij ligt nu op de intensieve zorg en is niet bij kennis. De komende dagen zijn kritisch. We kunnen op dit moment niet zeggen of hij het redt. Zijn hartspieren zijn zwaar beschadigd. We moeten afwachten en hopen dat hij sterk genoeg is."
Alexander draait zich langzaam om naar Bastian.
De laatste kleur verdwijnt uit zijn toch al bleke gezicht.
Een seconde later ligt hij op vloer.
Zaterdag 26 november 2011
Die Verbannten Kinder Evas - Winter's Night
De barman komt terug met het wisselgeld en kijkt de gast met een merkwaardige blik aan. De gast heeft die blik al vaker gezien sinds hij binnen is gekomen in SansFrontière. Elke keer wanneer hij de barman aankijkt, komt er een glimlach retour. De lange man stelt eindelijk de verwachte vraag.
"Ik vraag me af waar ik je van ken. Je gezicht komt me bekend voor maar ik weet niet waarvan."
De gast stopt het wisselgeld in zijn portemonnee en bergt hem op. Snel staat hij snel op omdat de overdreven vriendelijke glimlach van de barman hem afschrikt. De gast weet waar hij is, de meer dan ruime zithoeken lijken hem ook andere doelen te dienen. Hij vermoedt dat de barman met hem flirt.
"Excuses, maar ik zou het niet weten. Ik ben vandaag voor het eerst hier."
De lange, gespierde man pakt een stukje papier uit zijn zak en leest de aanwijzingen. Met een beleefde hoofdknik verlaat hij snel de bar. Onopgemerkt gaat hij in de hal niet rechtsaf naar buiten, maar linksaf en begint de trappen naar de hogere verdiepingen op te lopen. Op de overloop van de tweede verdieping blijft hij even stilstaan omdat hij iemand op de trap hoort.
Een vrouw met grijs haar en een waas in haar ogen rent snel langs hem heen omlaag. Rende Henriette Kaiser nu langs hem heen? Volgens de instructies op zijn papier moet hij doorlopen tot de bovenste verdieping. Een andere aanwijzing komt terug in zijn gedachten.
"Maar niet teveel complimenten want dan kom je niet oprecht over."
Eenmaal boven aangekomen haalt hij diep adem, hij is niet gewend zulke trappen op te lopen. Met zijn hand leunt hij even tegen een deurpost in de hal om tot rust te komen. Een geluid aan de andere kant van de deur maakt hem alert.
In plaats van aan te kloppen, luistert hij even aan de deur en hoort een stem. Van binnen klinkt klagend gejammer en gesnik. Hij beseft onmiddellijk dat binnen iemand in de problemen zit en direct hulp nodig heeft. Tot zijn verbazing is de deur niet op slot. Hij opent de deur en kijkt in een woonkamer.
"Alexander?"
In de kamer ziet hij twee mannen, waarvan een met paniek op zijn gezicht. De ene man ligt bewusteloos midden in de kamer op de vloer. De andere man zit op zijn knieën naast hem en probeert hem wakker te maken.
"Alexander, wat is er aan de hand?"
Eindelijk vinden de betraande en verwarde ogen van Alexander hem.
"Bastian? Help me, alsjeblieft!"
Bastian loopt met grote passen naar de man in boxershorts op de vloer, duwt Alexander opzij, rolt de man op de vloer op zijn rug en steekt zijn hand onder de nek van de man om het hoofd iets omhoog te tillen. Met zijn oor op de mond van de man luistert hij naar de ademhaling.
"Hij ademt niet!"
Bastian begint direct met hartmassage.
"Robin is flauwgevallen. Doe iets!"
Vertwijfeld roept Alexander hem toe. Hij moet Alexander in beweging krijgen.
"Bel een ambulance!"
Uit zijn ooghoek ziet hij hoe Alexander zijn mobiel met trillende handen tevoorschijn haalt.
"Je vaste telefoon, dat is sneller, dan weten ze gelijk je adres."
Bevend komt zijn broer overeind en begint te bellen. Ondanks de paniek in zijn stem weet hij de hulpdiensten alles te vertellen. Bastian begrijpt nu dat het op hem aankomt om het leven van deze Robin te redden. Hij gaat verder met de hartmassage, wisselt het af met mond-op-mondbeademing en probeert naar de zwakke ademhaling van de man te luisteren.
Wanneer Alexander de hulpdiensten heeft gebeld, geeft Bastian hem opdracht om de hartmassage over te nemen. Alexander aarzelt. Met zijn handen op de handen van zijn broer gaat Bastian nog even door met de hartmassage. Vier handen op elkaar drukken nu op de ribbenkast van Robin.
"Alexander, je hebt op een cruiseschip gewerkt. Je weet hoe je dit moet doen. We moeten hem samen helpen. Je moet je concentreren. Kom op, doe het!"
Alexander reageert langzaam op de instructies. Bastian weet wat te doen. Hij weet hoe hij koppige geblesseerde voetballers van zijn club aanpakt. Met zijn overtuigingskracht laat hij ze stil worden om daarna via opdrachten rustig de blessures te behandelen.
Bastian's instructies zijn nu ook kalmerend en krachtig, volgen het ritme van zijn eigen gecontroleerde ademhaling. Alexander wordt snel rustig genoeg om zelf verder te gaan met de hartmassage, zodat Bastian zich helemaal kan wijden aan de mond-op-mondbeademing. Tussendoor voelt hij regelmatig aan Robin's pols en halsslagader om het ritme van de zwakke hartslag te controleren.
Bastian merkt dat de patiënt weer wegglijdt en begint meer lucht in Robin's mond te plazen terwijl hij zijn neus dichtknijpt. Tussendoor begint hij te praten.
"Vader vertelde me dat je sport ... Je moet nu vechten ... Voel je hart ... Je moet nu vechten ... Voel je adem."
Zijn woorden herhalen zich tot een refrein. Alexander verliest de controle over zichzelf en begint weer te snikken.
"Alexander, concentreer je! Een Twee ... Een Twee ... Waardoor is hij ingestort?"
"Hij ... heeft deze zomer ... een diagnose ..."
Alexander stamelt.
"Wat is de diagnose?"
Snel stelt hij zijn vraag. Er is een woord dat Bastian niet wil horen.
"Myo ... Myocar ..."
Alexander snikt.
"Heeft hij myocarditis gehad? Ja? Is dit een aanval?"
Alexander wordt weer rustiger.
"Een maand geleden had hij er bijna een. De arts heeft hem rust voorgeschreven. Hij doet het kalm aan en ik heb daar op gelet. Maar Henriette ..."
Alexander begint weer te snikken. Bastian commandeert hem nu.
"Hartmassage, Alexander, ga door! ... Je mag niet stoppen. Hou je ritme ... Als je wilt dat hij leeft, dan mag je niet stoppen!"
De laatste woorden blijken de goede woorden. Alexander wordt iets rustiger, zijn ogen worden wat helderder. Met de nodige inspanning lukt het om een vast ritme aan te houden. Pompen en snikken. Meer concentratie brengt Alexander op dit moment niet op. Pompen en snikken. Bastian haalt zijn lippen van Robin's mond.
"Weet je, ik had je graag op een andere manier ontmoet."
Als hij dit tegen een van zijn voetballers of iemand anders zou zeggen, dan zou deze opmerking tenminste een glimlach of een spontane uitroep opleveren. De man op de vloer geeft geen reactie.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat het ambulancepersoneel het appartement binnenkomt met een brancard en hun verdere uitrusting. Bastian neemt de verantwoordelijkheid om hen te informeren over de eerdere myocarditis.
Robin wordt in hoog tempo vastgebonden op een brancard. Alexander kan de andere vragen net, met moeite beantwoorden terwijl het ambulancepersoneel Robin door het trappenhuis tilt.
Via de achteringang van het gebouw wordt Robin naar de ambulance gebracht. Alexander wil ook instappen maar de ambulancechauffeuse houdt hem tegen.
"Je kunt niet meerijden!"
"Ik wil bij hem zijn!"
"Waar gaan jullie heen?"
Bastian stelt zijn vraag op kalme, professionele toon.
"St.Vinzenz."
"Alexander, waar is je auto?"
"Parkeerplaats ... Achter."
"We rijden achter ze aan. Ik zal zelf rijden."
Bastian staat tussen Alexander en de ambulancechauffeuse.
"Rijden!"
De stevige vrouw fronst brutaal bij zijn opdracht. Hij heeft er een hekel aan om zo uit te varen, maar hij vindt de patiënt belangrijker dan het ambulancepersoneel.
Hij grijpt Alexander bij zijn schouders en duwt hem voor zich uit naar de parkeerplaats. Alexander wijst hem zijn auto aan. Bastian is niet bekend in Köln en rijdt prompt twee keer verkeerd, hij kan niet vertrouwen op zijn navigatiesysteem vanwege alle bouwwerkzaamheden.
Zijn broer is niet in staat om hem de weg te wijzen naar het ziekenhuis. Alexander zit naast hem op de passagiersstoel en belt een aantal mensen waaronder hun tante Charlie. Zij is iemand die Bastian nauwelijks kent. Zijn moeder heeft zelden iets vriendelijks over Charlie gezegd.
"Heeft Robin familie?"
Voorzichtig vraagt hij zijn broer terwijl ze bij het ziekenhuis uit de auto stappen.
"Broer ... Sascha."
Alexander noemt de naam zonder een spoor van emotie.
"Heb je hem gebeld?"
"Kunnen we naar binnen gaan?"
Bastian pakt Alexander bij zijn arm en trekt hem naar zich toe. Hij houdt hem stevig vast, kijkt hem recht aan om hem tenslotte te omarmen.
"Heb je hem gebeld?"
Alexander kijkt hem boos aan en geeft zijn mobiel aan Bastian.
"De hufter heet Sascha. Hij staat in de lijst."
Schijnbaar heeft de familie van Robin net zo veel gevoel voor drama als zijn eigen familie. Terwijl hij Alexander volgt door verschillende gangen in het ziekenhuis op zoek naar de Eerste Hulp, heeft hij nu de ongemakkelijke taak gekregen om de broer te vertellen waar Robin is.
Voor Robin en Alexander zijn de uren tussen hoop en wanhoop aangebroken. Bastian is tevreden dat hij zijn oudere broer wat steun kan bieden. Er zijn nog veel dingen om te vertellen en te doen, maar op dit moment zijn woorden van troost belangrijker. Eindelijk krijgt hij Alexander zover om te gaan zitten. Alexander leunt tegen zijn schouder en laat zich met natte ogen gaan.
"Alexander?"
Bastian kijkt op en ziet drie mensen gehaast de wachtkamer binnenkomen.
"Charlie!"
Alexander rent struikelend naar haar toe. Wanneer ze hem omarmt, komt de volgende huilbui los bij Alexander. Ze troost hem zoals alleen een moeder dat kan doen. Een jong stel staat ernaast gespannen te wachten en ze stellen zich aan elkaar voor. Het meisje met de naam Laura kijkt hem voorzichtig aan.
"Wat is er met hem gebeurd?"
Alexander kan geen woord uitbrengen. Bastian vertelt wat hij weet. Zijn mededeling wordt gevolgd door een aparte nieuwe kennismaking met zijn tante. Haar warme en hartelijke omhelzing verwacht hij eerder van dierbare vriendinnen of enthousiaste voetballers dan van vervreemde familieleden.
"Sascha!"
Laura's angst komt naar buiten. Haar stem slaat over en haar ogen worden nat bij het binnenkomen van de lange barman in de wachtkamer. Hij wordt gevolgd door een dame waar de paniek vanaf straalt.
"Wat is er gebeurd? Weten jullie al meer?"
Alexander stapt opzij. Charlie houdt hem opnieuw vast.
"Er is nog geen nieuws."
Sascha reageert verbaasd op Bastian.
"Jij? Je was in SansFrontière. Waarom ben je hier?"
"Ik ben Bastian, de broer van Alexander. Ben jij Sascha?"
"Ja."
"Dan heb ik je gebeld."
De schoonheid naast Sascha verbergt haar paniek onder een professionele glimlach. Ze schudt zijn hand.
"We vroegen ons al af wanneer we je zouden ontmoeten. Bedankt dat je hier bent gekomen."
Hij heeft geen reactie paraat. De laatste tijd heeft hij verschillende redenen om familie te vermijden.
"Ik ben Astrid, Sascha's vrouw."
"De Gravin."
Zijn reactie is gedachteloos. Haar ogen vertellen hem dat ze haar titel niet altijd op prijs stelt. Ondanks haar schijnbare zorg vormt haar gracieuze houding op dit moment een schril contrast met de houding van de broer, die de medici ondertussen antwoorden geeft die hij zelf niet heeft.
De tijd in de wachtkamer verstrijkt langzaam, lijkt bijna stil te staan. Het jonge paar links, Laura en de man waarvan hij de naam niet heeft onthouden, vertrekt na een tijdje. Ze werkt blijkbaar in SansFrontière en gaat terug om ervoor te zorgen dat de andere serveerster niet alleen is. De man is waarschijnlijk een vriend of goede kennis. Hij biedt aan haar te helpen in de zaak.
"Help mij eraan te herinneren dat ik Laura nog vertel dat ze deze man nooit mag laten gaan."
Alexander fluistert tegen Bastian terwijl de twee afscheid nemen van Charlie en daarna vertrekken. De opmerking geeft Bastian een schuldgevoel, hoewel hij een vriendelijk antwoord kan geven. Ondanks alles wat zijn oudere broer nu meemaakt heeft Alexander nog het vermogen om het geluk van zijn vriendin op te merken en ervan te genieten.
Bastian betreurt de jaren zonder contact, die een vergissing moeten zijn geweest. Waarom heeft hij zijn broer ooit de rug toegekeerd? Blijkbaar is het een verkeerde inschatting geweest, een keuze die hij niet meer kan terugdraaien maar hij kan er nu wel voor zijn broer zijn.
De spanning in de wachtkamer is voelbaar. De onzekere dynamiek tussen Alexander en Robin's broer slaat over op de anderen. Wanneer Sascha te dicht bij Alexander komt, loopt Alexander weg en gunt hem geen blik. Charlie en Bastian proberen iedere keer weer tussen Sascha en Alexander te blijven staan. Bastian weet niet zeker of Alexander ook maar een woord tegen Sascha heeft gezegd. Zelfs Astrid krijgt geen woord uit Alexander, hoeveel moeite ze ook doet. Hij zwijgt en staart voor zich uit. Bastian heeft het gevoel dat de spanning hoog is opgelopen, een verkeerd woord is voldoende om dit te laten escaleren.
Kort na middernacht, is Alexander zo moe dat hij op de bank met zijn hoofd op het bovenbeen van zijn jongere broer eindelijk in slaap valt. Bastian houdt hem vast terwijl hij slaapt. Het herinnert hem aan hun jaren samen, die heel lang geleden zijn. Bastian legt zijn arm op Alexander's borstkas, die in zijn slaap vanzelf zijn hand vastpakt. Alexander heeft zijn hand stevig vast, alsof zijn broer zich aan niets anders meer vasthouden kan. In stilte vraagt hij zich af wat in Alexander omgaat.
"Alexander heeft er nog nooit zo slecht uitgezien."
Charlie fluistert tegen Bastian terwijl ze koffie brengt. Hij knikt en neemt een slok koffie.
"Laura zegt dat hij niet heeft geslapen. Ik denk dat hij al wekenlang voor Robin zorgt."
Bastian haalt zijn schouders op. Hij zou graag het verhaal willen weten.
"Ik vind het zo erg voor hem."
Bastian geeft toe aan Charlie's poging om in gesprek te komen.
"Ik ook. Dit is niet de manier waarop ik mij had voorgesteld kennis te maken met Robin. Alexander en ik hebben de laatste tijd een paar keer met elkaar gebeld, de eerste keer nadat moeder hier in Köln is geweest met de jongen waar ze voor zorgt."
Charlie kijkt hem gealarmeerd aan.
"Heeft iemand hen gebeld?"
"Ik heb geen idee. Ik ben de hele tijd bij Alexander gebleven."
"Heeft Alexander ze gebeld?"
"Zijn mobiel zit in mijn jas. Wil jij misschien de gesprekken langslopen?"
Wanneer ze de mobiel uit zijn jas haalt, trilt het apparaat. Met een verbaasd gezicht neemt ze het gesprek aan.
"Hallo? ... Charlie Bohling ... Ja ... Ja ... Weten we nog niet ... St.Vinzenz ... We hebben nog niets gehoord ... Ja, zijn hart ... Alexander slaapt, schatje ... Morgen? ... Ja, schatje ... Dat doe ik ... Tot ziens ... Voorzichtig ... Tot ziens."
Charlie haalt diep adem na het beëindigen van het gesprek.
"Een goede vriendin van Alexander en Robin."
Na dit gesprek houdt Charlie het apparaat vast om de berichtenlijst door te lezen, gevolgd door de gesprekslijst. Zoals altijd ziet ze alles, onthoudt ze alles maar vertelt niet alles. Die eigenschap kan Bastian zich nog herinneren van zijn tante.
"Goed. Hij heeft Max gebeld."
Bastian knikt bewonderend. Bij familiegebeurtenissen is zijn vader de beste persoon om te bellen.
"Ik vraag me af of ze vanavond nog komen."
"Ik heb alleen een bericht ingesproken."
Alexander gaapt en Charlie kijkt hem aan.
"Waarom heb je Henriette of Wolfgang niet gebeld? Een van hen had de telefoon zeker opgenomen."
Sascha zit aan de overkant van de wachtkamer en geeft antwoord.
"Ik betwijfel dat. Wolfgang en Henriette zijn eerder vandaag in het appartement geweest. Ze zijn naar boven gerend omdat ze op zoek waren naar Robin. Korte tijd later zijn ze binnen vijf minuten na elkaar de deur uitgerend. Alsof de duivel ze op de hielen zat. Eerst Wolfgang, later Henriette. Wolfgang is boos over iets en ik zou graag willen weten waarover de jongen boos is. Ik vraag mij af hoe dit is gebeurd en waarom niemand mij iets vertelt!"
Bastian voelt de spanning in Alexander's lichaam. Met zijn arm drukt hij even op Alexander's borstkas, zodat hij rustig blijft liggen. Hij wil nu geen scène.
Astrid slaakt een flauwe kreet wanneer een arts de wachtkamer binnenkomt. Het gezicht van de arts vertelt weinig goeds. Bastian's hartslag versnelt.
Alexander en Robin's broer staan op. Ze houden afstand tot elkaar terwijl ze de arts met vragen bestoken. De anderen staan ook op waarop de twee mannen stilvallen en de arts zelf aan het woord komt.
"We moesten opereren. Het was een hartaanval."
Bastian en Charlie kijken elkaar onzeker aan. De arts blijft kalm en serieus, als aankondiging voor meer nieuws. Op dit moment zou Bastian een speld kunnen horen vallen.
"Hij leeft. Hij ligt nu op de intensieve zorg en is niet bij kennis. De komende dagen zijn kritisch. We kunnen op dit moment niet zeggen of hij het redt. Zijn hartspieren zijn zwaar beschadigd. We moeten afwachten en hopen dat hij sterk genoeg is."
Alexander draait zich langzaam om naar Bastian.
De laatste kleur verdwijnt uit zijn toch al bleke gezicht.
Een seconde later ligt hij op vloer.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
49
Zondag 27 november 2011
Matthias Reim - Bastian - Blaulicht in der Nacht
Herbert Grönemeyer - Halt Mich
"De koffie is deze keer vers."
Bastian's terugkeer laat Charlie opschrikken en haalt haar uit haar gedachten. Ze kijkt Bastian kort met een dankbare blik aan, daarna kijkt ze weer voor zich uit met een bezorgd gezicht.
Alexander is lijkbleek, zoals hij voor haar in een ziekenhuisbed ligt en slaapt. Een monitor bewaakt zijn hartritme en door de kamer klingt een niet helemaal regelmatig geluid. Met haar ogen volgt ze de druppels van het infuus, die langzaam en regelmatig uit de plastic zak boven het bed door een buis tot de naald in zijn arm stromen. Bastian geeft haar de bescheiden kop koffie.
"Hij heeft doorgeslapen?"
Afwezig knikt ze bevestigend terwijl ze naar Alexander blijft kijken, voor het merendeel staart ze naar zijn gezicht. Haar blik dwaalt af naar zijn borst en volgt de bewegingen van zijn borstkas, die omhoog en omlaag beweegt bij elke ademhaling.
"Hoe is dit mogelijk?"
Ze vraagt het opnieuw zonder aandacht voor de kop koffie die haar handen verwarmt.
"Ik zou het graag weten. Ik zou niet zo lang hebben gewacht om hier te komen als ik wist dat er iets aan de hand was."
"Ik woon hier. Ik wist niet dat er iets aan de hand was."
Ze fluistert. Zijn hoofd gaat langzaam heen en weer, zijn ogen gaan afwisselend naar haar en Alexander. Hij komt net zo moeilijk aan de goede woorden als zij, desondanks probeert hij het gesprek gaande te houden.
"Heb je Astrid gesproken? Hoe is het met Robin?"
"Ik heb haar een uur geleden gezien. Alleen Sascha mag de afdeling op. Ze houden Robin slapend."
"Ik hoop dat hij herstelt."
"Ik ook."
Hij fluistert en zij piekert. Ze vallen weer stil met hun ogen gericht op de slapende man in het bed. Ze drinken hun koffie in kleine slokjes op terwijl de tijd verstrijkt.
"Sascha heeft goed contact met Alexander en Robin?"
"Absoluut! Na Astrid is Robin alles voor Sascha."
Charlie bevestigt de verhoudingen zoals zij ze kent.
"Waarom zijn ze zo boos op elkaar?"
Ze heeft geen antwoord. Ze weet alleen dat Sascha en Astrid de laatste weken na de bruiloft weg zijn geweest. Laura weet niet veel en dat geeft Charlie te denken. Alexander heeft er geen enkele moeite mee om over de goede en slechte dingen in zijn leven te praten, zelfs niet over de meeste triviale aspecten van zijn relatie. Hij bespreekt dat alleen met Laura tegenwoordig, voor zover Charlie weet.
Misschien praat hij ook zo open met Dagmar, maar dat wil ze pas vragen wanneer ze Dagmar weer spreekt, die snel naar Köln wil komen. Charlie sluit even haar ogen in een poging haar opkomende woede te controleren. Ze wil Laura of Dagmar niet de verantwoordelijkheid geven om haar bij te praten. Alexander had haar al veel eerder zijn verhaal moeten vertellen, lang voor deze verschrikkelijke dag.
"Ik kan alleen hopen dat we alles snel genoeg weten om ze allebei goed op te kunnen vangen."
Bastian buigt zich voorover naar haar om even haar schouder vast te houden als stille instemming met haar woorden. Ze voelt zijn empathie.
Het blijft lang stil afgezien van het geluid van de hartbewakingsmonitor, dat nu iets meer regelmatig klinkt. Charlie heeft normaal in elke situatie een passende reactie gereed, maar nu blijft ze stil. Ze heeft alleen vragen zonder antwoorden over Alexander en Robin. Ze probeert deze crisis voor zichzelf onder controle te krijgen.
Charlie draait haar hoofd opzij om een blik op Bastian te werpen. Hij heeft meer trekken van Max maar lijkt vooral op de Alexander die een decennium geleden in Köln aankwam. Zelfs terwijl Bastian lijkt te rusten, kan ze zijn aanwezigheid voelen.
Hij lijkt niet het plezier en de levensvreugde van zijn broer te delen. Ze vindt het triest dat een iemand van zijn leeftijd al zo serieus en gecontroleerd is. Iemand anders zou zijn gedrag toeschrijven aan de omgeving en zorgen waarmee ze nu te maken hebben.
Charlie ziet het anders. Henriette en Max hebben hun stempel op hem gedrukt, hem onbewust gestraft voor de keuzes van Alexander. Ze moet weer haar opkomende woede onderdrukken en besluit het triviale onderwerp aan te snijden.
"Wat is er gebeurd tussen jou en je ouders?"
Hij reageert met een diepe zucht, buigt zijn hoofd naar voren en sluit zijn ogen.
"Is er een misverstand?"
Hij haalt zijn schouders op bij haar voorzichtige vraag.
"Met Alexander en zijn vriend nu hier in het ziekenhuis is het niet zo belangrijk meer om over te praten."
"Bastian, denk je niet dat er al genoeg geheimen zijn? Vertel het me, alsjeblieft."
Hij kijkt haar met een mengeling van vertrouwen en verdriet aan. Ze reageert met een troostende uitdrukking op haar gezicht.
"Ze waren zo blij toen ze hoorden van onze verloving, bijna in extase."
"Wat is er veranderd?"
"Ik dacht dat ik haar kon vertrouwen."
"Henriette?"
Bastian knikt verdrietig. Hij blijft minuten stil voordat hij weer kan praten.
"Daniela is mijn vrouw. Ze was eerder getrouwd."
Charlie kan alleen een emotieloze, begripvolle reactie tonen. Echtscheidingen zijn onder haar vrienden net zo gewoon als trouwerijen, meestal komt van het een het ander en omgekeerd.
"Dat is niet het probleem, ze kan geen kinderen krijgen."
Met haar hoofd een beetje scheef, probeert Charlie Bastian beter aan te kijken. Ze fronst en leeft mee met de vrouw die ze nog nooit heeft ontmoet.
"Haar familie heeft een erfelijke afwijking. Ze hebben een sterk vergrote kans op ectopische zwangerschappen ... ik bedoel encefalocèle ..."
Charlie heeft niet alle medische termen paraat maar het klinkt serieus genoeg voor haar. Bastian ziet dat ze hem niet helemaal begrijpt.
"Excuus, ik ben niet duidelijk genoeg. In Daniela's familie komen veel zwangerschappen buiten de baarmoeder voor. Daniela zelf had de grootste kans op buisvormige zwangerschappen."
Charlie sluit even haar ogen. Haar eigen kinderloosheid komt naar boven en ze wil niet over zichzelf praten. Ze herstelt zich en kijkt Bastian nu met interesse aan. Hij durft verder te praten.
"Kort nadat zij en haar eerste man getrouwd waren, kreeg ze haar eerste buisvormige zwangerschap. Gelukkig is het op een miskraam uitgelopen, net zoals de twee anderen die volgden dat jaar."
"Dat jaar?"
Ze is verbaasd. Hij knikt opnieuw verdrietig.
"Haar ex-man is ... traditioneel. Een goede vrouw moet hem een kind geven. Ik bedoel ... een zoon."
Geschokt bedekt ze haar mond, verbaasd als ze is dat zulke mannen nog bestaan in deze eeuw. Ongemakkelijk beantwoordt hij haar onuitgesproken vraag.
"Zwanger worden was haar verantwoordelijkheid."
"Je moeder heeft zeker medelijden met haar, als ze zo'n soort misbruik heeft doorgemaakt!"
Hij knikt.
"Ze hebben een gynaecoloog bezocht en ze is opnieuw zwanger geworden. Opnieuw met complicaties. De artsen hebben haar verteld dat ze een grote kans had om de zwangerschap niet te overleven."
Ze luistert terwijl hij vertelt hoeveel moeite zijn vrouw had om te beslissen de zwangerschap te beëindigen. Haar besluit heeft het paar uit elkaar laten groeien. Ze zijn gescheiden. Het verdriet is groter omdat ze na de laatste ingreep onvruchtbaar is geworden. Charlie heeft het gevoel dat hij delen van zijn verhaal voor het eerst vertelt.
"Ik ben gewoon dankbaar dat Daniela er niet bij was toen ik mijn ouders heb verteld dat we geen kinderen van onszelf kunnen krijgen. Je weet dat ze altijd erg belangstellend en meelevend zijn. Moeder huilde, vader had een extra cognac, maar ze zijn alletwee in hun 'wat als' routine gevallen. Wat als ze de baby wel had gekregen? Wat als ze kan bewijzen dat de artsen een verkeerde diagnose hebben gesteld? Dat is allemaal onzin, Daniela heeft genoeg moeilijkheden gehad ... Ik weet zeker dat ze het probeerden te begrijpen, maar het heeft iets veranderd. Hun houding tegenover Daniela veranderde. Ik zag moeder anders naar Daniela kijken, ze is nooit gestopt met haar 'wat als' gedrag, ook al zegt ze van wel. Daniela merkte het verschil toen de grappen over kleinkinderen verdwenen."
"Hoe reageerde ze erop dat je je ouders hebt geïnformeerd?"
"Ze was er graag bij geweest, maar ik ben blij dat ze er niet bij was."
"Hun reactie klinkt niet als een reden om niet meer met ze te praten."
Hij klinkt plotseling bitter.
"Nee. De reden daarvoor is dezelfde reden waarom ze Alexander hebben verstoten. Een bekrompen leven wat ze heeft gewijd aan een onbarmhartige kerk. Tijdens ons huwelijk ... onze bruiloft! ... kwam ik binnen terwijl zij met haar pastoor in gesprek was. Ze vroeg hem of Daniela's steriliteit een straf van God was voor haar besluit. Charlie, het was een goede beslissing, ze heeft voor haar eigen leven gekozen."
Charlie ziet op Bastian's gezicht zijn woede verschijnen.
"Het is echt het allerlaatste. Ze is al meer dan voldoende bestraft voor iets waar ze niets aan kan doen. Haar ex die haar mishandelde en alleen maar kinderen van haar wilde. Vier zwangerschappen. De nieuwste straf is de bekrompen schoonmoeder van haar die zich drukker maakt over haar vruchtbaarheid dan over haar geluk!"
"Heb je je moeder hierover iets gezegd?"
"Ik heb maandenlang niets gezegd, maar ik begon haar met andere ogen te zien. Ik heb haar vertrouwd. Ik vertrouwde erop dat ze zich ... waardig gedraagt ... Ik heb er niet met Daniela over gesproken, dat kon ik niet. Ze voelt zich schuldig over de reactie van moeder. Daarom heb ik voorgesteld om te gaan verhuizen. We hebben er maanden over gesproken. Daniela wilde eerst niet weg, totdat ze zag hoe ik boos en ongelukkig ik reageerde op mijn ouders en onze verhouding week na week verslechterde. Daarom wonen we nu in Berlijn."
"Je bent zo vertrokken?"
"Het was niet eenvoudig. Ik moest daar weg, ik had iedere keer het gevoel te stikken als mijn moeder in de buurt was. Af en toe praat ik met vader. Ik stuur kaarten en cadeautjes, maar ik heb ze bijna vier jaar niet meer gezien. Ik kan het niet opbrengen."
"Zijn jullie gelukkig in Berlijn?"
Hij zwijgt even en haalt zijn schouders op.
"We hebben fijne vrienden in Berlijn. Ik heb een geweldige baan als fysiotherapeut. Daniela wil een kleine winkel openen. Is Alexander niet gelukkig om uit haar buurt te zijn? Ben jij gelukkig met je leven hier?"
"Ik woon al zolang hier dat ik niet zou weten of ik ergens anders gelukkig kan zijn. Ondanks onze verschillen hebben je ouders en ik wel contact met elkaar, maar niet teveel. Alexander en ik zijn hier samen. Je oom Lars heeft hier ook een paar jaar gewoond, net zoals je nicht Silke."
"Waar is ze?"
Charlie's merkt dat ze niet meer zo woedend op Silke is en glimlacht.
"Ze is naar Los Angeles gegaan om een actrice te worden. We hebben al een paar maanden niets meer van haar gehoord. Dat verwachten we ook niet. Ze heeft vlak voor haar vertrek een paar duizend euro van je broer gestolen en zal zich daarom niet melden."
Bastian fluit zacht om zijn verbazing en afkeuring uit te drukken. Vervolgens haalt hij zijn schouders op.
"Ze heeft altijd alles gedaan om te krijgen wat ze wilde hebben."
Charlie kijkt hem scherp aan en probeert hem te begrijpen.
"Zijn jij en Daniela gelukkig?"
Het lijkt alsof Bastian hierover moet nadenken, pas na een tijdje komt zijn antwoord.
"De meeste dagen wel. Ik was verrast toen Alexander belde en Daniela heeft mij aangemoedigd ... eigenlijk zwaar onder druk gezet ... om te proberen het contact weer op te bouwen."
Charlie glimlacht en geeft Bastian een waarderend tikje op zijn knie.
"Goed van haar. Alexander is ambitieus en soms onstuimig, maar hij is een echte, prettige man. Robin ook, maar die is wat meer introvert. Ze zijn allebei fijne jongens die veel, zo niet alles doen voor iedereen die ze kennen."
Plotseling komen er tranen in zijn ogen.
"Dank je. Ik wil alles weten, ook dit soort kleine dingen. Ik wil Alexander en Robin gelukkig zien ... Ik wil niet het contact weer opbouwen wanneer Robin net ..."
Hij droogt zijn ogen en zwijgt. Ze kijkt hem vriendelijk, met een glimlach op haar lippen, aan en vraagt zich ondertussen af of de Kaisers ooit weer een familie willen zijn. Misschien ooit, op een mooie, zonnige dag.
Ze wordt slaperig van de onregelmatige toon van de hartbewakingsmonitor en het late uur, het is zondagmorgen veel te vroeg. Bastian overtuigt haar om wat te slapen. Hij blijft wel wakker om op Alexander te letten.
Charlie sluit haar ogen en valt seconden later in slaap.
Zondag 27 november 2011
Matthias Reim - Bastian - Blaulicht in der Nacht
Herbert Grönemeyer - Halt Mich
"De koffie is deze keer vers."
Bastian's terugkeer laat Charlie opschrikken en haalt haar uit haar gedachten. Ze kijkt Bastian kort met een dankbare blik aan, daarna kijkt ze weer voor zich uit met een bezorgd gezicht.
Alexander is lijkbleek, zoals hij voor haar in een ziekenhuisbed ligt en slaapt. Een monitor bewaakt zijn hartritme en door de kamer klingt een niet helemaal regelmatig geluid. Met haar ogen volgt ze de druppels van het infuus, die langzaam en regelmatig uit de plastic zak boven het bed door een buis tot de naald in zijn arm stromen. Bastian geeft haar de bescheiden kop koffie.
"Hij heeft doorgeslapen?"
Afwezig knikt ze bevestigend terwijl ze naar Alexander blijft kijken, voor het merendeel staart ze naar zijn gezicht. Haar blik dwaalt af naar zijn borst en volgt de bewegingen van zijn borstkas, die omhoog en omlaag beweegt bij elke ademhaling.
"Hoe is dit mogelijk?"
Ze vraagt het opnieuw zonder aandacht voor de kop koffie die haar handen verwarmt.
"Ik zou het graag weten. Ik zou niet zo lang hebben gewacht om hier te komen als ik wist dat er iets aan de hand was."
"Ik woon hier. Ik wist niet dat er iets aan de hand was."
Ze fluistert. Zijn hoofd gaat langzaam heen en weer, zijn ogen gaan afwisselend naar haar en Alexander. Hij komt net zo moeilijk aan de goede woorden als zij, desondanks probeert hij het gesprek gaande te houden.
"Heb je Astrid gesproken? Hoe is het met Robin?"
"Ik heb haar een uur geleden gezien. Alleen Sascha mag de afdeling op. Ze houden Robin slapend."
"Ik hoop dat hij herstelt."
"Ik ook."
Hij fluistert en zij piekert. Ze vallen weer stil met hun ogen gericht op de slapende man in het bed. Ze drinken hun koffie in kleine slokjes op terwijl de tijd verstrijkt.
"Sascha heeft goed contact met Alexander en Robin?"
"Absoluut! Na Astrid is Robin alles voor Sascha."
Charlie bevestigt de verhoudingen zoals zij ze kent.
"Waarom zijn ze zo boos op elkaar?"
Ze heeft geen antwoord. Ze weet alleen dat Sascha en Astrid de laatste weken na de bruiloft weg zijn geweest. Laura weet niet veel en dat geeft Charlie te denken. Alexander heeft er geen enkele moeite mee om over de goede en slechte dingen in zijn leven te praten, zelfs niet over de meeste triviale aspecten van zijn relatie. Hij bespreekt dat alleen met Laura tegenwoordig, voor zover Charlie weet.
Misschien praat hij ook zo open met Dagmar, maar dat wil ze pas vragen wanneer ze Dagmar weer spreekt, die snel naar Köln wil komen. Charlie sluit even haar ogen in een poging haar opkomende woede te controleren. Ze wil Laura of Dagmar niet de verantwoordelijkheid geven om haar bij te praten. Alexander had haar al veel eerder zijn verhaal moeten vertellen, lang voor deze verschrikkelijke dag.
"Ik kan alleen hopen dat we alles snel genoeg weten om ze allebei goed op te kunnen vangen."
Bastian buigt zich voorover naar haar om even haar schouder vast te houden als stille instemming met haar woorden. Ze voelt zijn empathie.
Het blijft lang stil afgezien van het geluid van de hartbewakingsmonitor, dat nu iets meer regelmatig klinkt. Charlie heeft normaal in elke situatie een passende reactie gereed, maar nu blijft ze stil. Ze heeft alleen vragen zonder antwoorden over Alexander en Robin. Ze probeert deze crisis voor zichzelf onder controle te krijgen.
Charlie draait haar hoofd opzij om een blik op Bastian te werpen. Hij heeft meer trekken van Max maar lijkt vooral op de Alexander die een decennium geleden in Köln aankwam. Zelfs terwijl Bastian lijkt te rusten, kan ze zijn aanwezigheid voelen.
Hij lijkt niet het plezier en de levensvreugde van zijn broer te delen. Ze vindt het triest dat een iemand van zijn leeftijd al zo serieus en gecontroleerd is. Iemand anders zou zijn gedrag toeschrijven aan de omgeving en zorgen waarmee ze nu te maken hebben.
Charlie ziet het anders. Henriette en Max hebben hun stempel op hem gedrukt, hem onbewust gestraft voor de keuzes van Alexander. Ze moet weer haar opkomende woede onderdrukken en besluit het triviale onderwerp aan te snijden.
"Wat is er gebeurd tussen jou en je ouders?"
Hij reageert met een diepe zucht, buigt zijn hoofd naar voren en sluit zijn ogen.
"Is er een misverstand?"
Hij haalt zijn schouders op bij haar voorzichtige vraag.
"Met Alexander en zijn vriend nu hier in het ziekenhuis is het niet zo belangrijk meer om over te praten."
"Bastian, denk je niet dat er al genoeg geheimen zijn? Vertel het me, alsjeblieft."
Hij kijkt haar met een mengeling van vertrouwen en verdriet aan. Ze reageert met een troostende uitdrukking op haar gezicht.
"Ze waren zo blij toen ze hoorden van onze verloving, bijna in extase."
"Wat is er veranderd?"
"Ik dacht dat ik haar kon vertrouwen."
"Henriette?"
Bastian knikt verdrietig. Hij blijft minuten stil voordat hij weer kan praten.
"Daniela is mijn vrouw. Ze was eerder getrouwd."
Charlie kan alleen een emotieloze, begripvolle reactie tonen. Echtscheidingen zijn onder haar vrienden net zo gewoon als trouwerijen, meestal komt van het een het ander en omgekeerd.
"Dat is niet het probleem, ze kan geen kinderen krijgen."
Met haar hoofd een beetje scheef, probeert Charlie Bastian beter aan te kijken. Ze fronst en leeft mee met de vrouw die ze nog nooit heeft ontmoet.
"Haar familie heeft een erfelijke afwijking. Ze hebben een sterk vergrote kans op ectopische zwangerschappen ... ik bedoel encefalocèle ..."
Charlie heeft niet alle medische termen paraat maar het klinkt serieus genoeg voor haar. Bastian ziet dat ze hem niet helemaal begrijpt.
"Excuus, ik ben niet duidelijk genoeg. In Daniela's familie komen veel zwangerschappen buiten de baarmoeder voor. Daniela zelf had de grootste kans op buisvormige zwangerschappen."
Charlie sluit even haar ogen. Haar eigen kinderloosheid komt naar boven en ze wil niet over zichzelf praten. Ze herstelt zich en kijkt Bastian nu met interesse aan. Hij durft verder te praten.
"Kort nadat zij en haar eerste man getrouwd waren, kreeg ze haar eerste buisvormige zwangerschap. Gelukkig is het op een miskraam uitgelopen, net zoals de twee anderen die volgden dat jaar."
"Dat jaar?"
Ze is verbaasd. Hij knikt opnieuw verdrietig.
"Haar ex-man is ... traditioneel. Een goede vrouw moet hem een kind geven. Ik bedoel ... een zoon."
Geschokt bedekt ze haar mond, verbaasd als ze is dat zulke mannen nog bestaan in deze eeuw. Ongemakkelijk beantwoordt hij haar onuitgesproken vraag.
"Zwanger worden was haar verantwoordelijkheid."
"Je moeder heeft zeker medelijden met haar, als ze zo'n soort misbruik heeft doorgemaakt!"
Hij knikt.
"Ze hebben een gynaecoloog bezocht en ze is opnieuw zwanger geworden. Opnieuw met complicaties. De artsen hebben haar verteld dat ze een grote kans had om de zwangerschap niet te overleven."
Ze luistert terwijl hij vertelt hoeveel moeite zijn vrouw had om te beslissen de zwangerschap te beëindigen. Haar besluit heeft het paar uit elkaar laten groeien. Ze zijn gescheiden. Het verdriet is groter omdat ze na de laatste ingreep onvruchtbaar is geworden. Charlie heeft het gevoel dat hij delen van zijn verhaal voor het eerst vertelt.
"Ik ben gewoon dankbaar dat Daniela er niet bij was toen ik mijn ouders heb verteld dat we geen kinderen van onszelf kunnen krijgen. Je weet dat ze altijd erg belangstellend en meelevend zijn. Moeder huilde, vader had een extra cognac, maar ze zijn alletwee in hun 'wat als' routine gevallen. Wat als ze de baby wel had gekregen? Wat als ze kan bewijzen dat de artsen een verkeerde diagnose hebben gesteld? Dat is allemaal onzin, Daniela heeft genoeg moeilijkheden gehad ... Ik weet zeker dat ze het probeerden te begrijpen, maar het heeft iets veranderd. Hun houding tegenover Daniela veranderde. Ik zag moeder anders naar Daniela kijken, ze is nooit gestopt met haar 'wat als' gedrag, ook al zegt ze van wel. Daniela merkte het verschil toen de grappen over kleinkinderen verdwenen."
"Hoe reageerde ze erop dat je je ouders hebt geïnformeerd?"
"Ze was er graag bij geweest, maar ik ben blij dat ze er niet bij was."
"Hun reactie klinkt niet als een reden om niet meer met ze te praten."
Hij klinkt plotseling bitter.
"Nee. De reden daarvoor is dezelfde reden waarom ze Alexander hebben verstoten. Een bekrompen leven wat ze heeft gewijd aan een onbarmhartige kerk. Tijdens ons huwelijk ... onze bruiloft! ... kwam ik binnen terwijl zij met haar pastoor in gesprek was. Ze vroeg hem of Daniela's steriliteit een straf van God was voor haar besluit. Charlie, het was een goede beslissing, ze heeft voor haar eigen leven gekozen."
Charlie ziet op Bastian's gezicht zijn woede verschijnen.
"Het is echt het allerlaatste. Ze is al meer dan voldoende bestraft voor iets waar ze niets aan kan doen. Haar ex die haar mishandelde en alleen maar kinderen van haar wilde. Vier zwangerschappen. De nieuwste straf is de bekrompen schoonmoeder van haar die zich drukker maakt over haar vruchtbaarheid dan over haar geluk!"
"Heb je je moeder hierover iets gezegd?"
"Ik heb maandenlang niets gezegd, maar ik begon haar met andere ogen te zien. Ik heb haar vertrouwd. Ik vertrouwde erop dat ze zich ... waardig gedraagt ... Ik heb er niet met Daniela over gesproken, dat kon ik niet. Ze voelt zich schuldig over de reactie van moeder. Daarom heb ik voorgesteld om te gaan verhuizen. We hebben er maanden over gesproken. Daniela wilde eerst niet weg, totdat ze zag hoe ik boos en ongelukkig ik reageerde op mijn ouders en onze verhouding week na week verslechterde. Daarom wonen we nu in Berlijn."
"Je bent zo vertrokken?"
"Het was niet eenvoudig. Ik moest daar weg, ik had iedere keer het gevoel te stikken als mijn moeder in de buurt was. Af en toe praat ik met vader. Ik stuur kaarten en cadeautjes, maar ik heb ze bijna vier jaar niet meer gezien. Ik kan het niet opbrengen."
"Zijn jullie gelukkig in Berlijn?"
Hij zwijgt even en haalt zijn schouders op.
"We hebben fijne vrienden in Berlijn. Ik heb een geweldige baan als fysiotherapeut. Daniela wil een kleine winkel openen. Is Alexander niet gelukkig om uit haar buurt te zijn? Ben jij gelukkig met je leven hier?"
"Ik woon al zolang hier dat ik niet zou weten of ik ergens anders gelukkig kan zijn. Ondanks onze verschillen hebben je ouders en ik wel contact met elkaar, maar niet teveel. Alexander en ik zijn hier samen. Je oom Lars heeft hier ook een paar jaar gewoond, net zoals je nicht Silke."
"Waar is ze?"
Charlie's merkt dat ze niet meer zo woedend op Silke is en glimlacht.
"Ze is naar Los Angeles gegaan om een actrice te worden. We hebben al een paar maanden niets meer van haar gehoord. Dat verwachten we ook niet. Ze heeft vlak voor haar vertrek een paar duizend euro van je broer gestolen en zal zich daarom niet melden."
Bastian fluit zacht om zijn verbazing en afkeuring uit te drukken. Vervolgens haalt hij zijn schouders op.
"Ze heeft altijd alles gedaan om te krijgen wat ze wilde hebben."
Charlie kijkt hem scherp aan en probeert hem te begrijpen.
"Zijn jij en Daniela gelukkig?"
Het lijkt alsof Bastian hierover moet nadenken, pas na een tijdje komt zijn antwoord.
"De meeste dagen wel. Ik was verrast toen Alexander belde en Daniela heeft mij aangemoedigd ... eigenlijk zwaar onder druk gezet ... om te proberen het contact weer op te bouwen."
Charlie glimlacht en geeft Bastian een waarderend tikje op zijn knie.
"Goed van haar. Alexander is ambitieus en soms onstuimig, maar hij is een echte, prettige man. Robin ook, maar die is wat meer introvert. Ze zijn allebei fijne jongens die veel, zo niet alles doen voor iedereen die ze kennen."
Plotseling komen er tranen in zijn ogen.
"Dank je. Ik wil alles weten, ook dit soort kleine dingen. Ik wil Alexander en Robin gelukkig zien ... Ik wil niet het contact weer opbouwen wanneer Robin net ..."
Hij droogt zijn ogen en zwijgt. Ze kijkt hem vriendelijk, met een glimlach op haar lippen, aan en vraagt zich ondertussen af of de Kaisers ooit weer een familie willen zijn. Misschien ooit, op een mooie, zonnige dag.
Ze wordt slaperig van de onregelmatige toon van de hartbewakingsmonitor en het late uur, het is zondagmorgen veel te vroeg. Bastian overtuigt haar om wat te slapen. Hij blijft wel wakker om op Alexander te letten.
Charlie sluit haar ogen en valt seconden later in slaap.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
50
Zondag 27 november 2011
Armin Van Buuren - Imagine In and Out of Love
Dagmar Von Heselberger betaalt de taxichauffeur en stapt uit de auto voor de hoofdingang van het St.Vinzenz. Bij de portier ontdekt ze dat ook Alexander is opgenomen. In de lift twijfelt ze naar welke verdieping ze als eerste zal gaan. Misschien is Charlie bij Alexander, daarom gaat ze eerst naar Alexander's verdieping.
Ze wil weten hoe het met de twee jongens gaat die meer dan haar beste vrienden zijn. Wanneer ze Charlie en Astrid ontdekt in een wachtkamer, voelt ze zich opgelucht, al lijken beiden niet haar gevoel te delen. Ze begroet hen en de twee in de wachtkamer staan op om haar te begroeten.
"Hallo Charlie en Astrid. Hoe is het met de jongens?"
"Robin heeft een hartaanval gehad. Ze hebben gisteravond of vannacht een meervoudige bypass uitgevoerd om de schade aan zijn hart na de ontsteking van zijn hartspieren te beperken. Hij wordt in slaap gehouden."
Ze snakt naar adem bij Astrid's antwoord. Niemand heeft haar dit verteld tijdens de telefoongesprekken.
"Hoe zijn zijn kansen? Hebben de artsen al iets gezegd?"
Astrid schudt heftig haar hoofd.
"Niets."
"Waar is Sascha?"
"Ik heb hem naar huis gestuurd om zich te wassen en schone kleren aan te trekken. SansFrontière blijft vandaag dicht, misschien langer, afhankelijk van wat er gebeurt."
Een golf van angst komt over haar heen. Ze heeft niet eerder nagedacht over de mogelijkheid dat Robin het misschien niet overleeft. Haar angst wordt minder wanneer ze zich bedenkt dat hij hier beslist in goede handen is en de best mogelijke zorg krijgt. Daarom houdt ze vast aan haar hoop dat Robin beter wordt. Zijn kansen zouden beter zijn als hij de afgelopen maand niet zo dom was geweest.
"Ik ben klaar met mijn examens op de universiteit. Zolang het nodig is, kan ik hier blijven om iedereen te helpen."
"Je bent zo lief, Dagmar."
Charlie lijkt oprecht dankbaar over haar aankondiging.
"Is er een kans dat ik bij Robin mag kijken?"
"Alleen familie. Ik moet nu echt terug, ik heb het Sascha beloofd."
Astrid schudt haar hoofd. Ze pakt Astrid's hand vast en kijkt Astrid vol vertrouwen aan.
"Vertel hem dat ik hier ben. Vertel hem dat ik uit London ben gekomen om hem te zien."
De beide vrouwen glimlachen naar elkaar. Astrid kan door haar vermoeidheid alleen nog zwak glimlachen. Dagmar heeft last van haar geweten en houdt zich in. Ze weet niet hoeveel Astrid weet en twijfelt of ze vrijuit kan praten over haar beloftes aan haar beide idiote vrienden.
"Waar is Alexander en kan ik hem zien?"
Charlie knikt even naar Dagmar. Ze pakt Astrid's hand en wenst haar sterkte vandaag. Dagmar en Charlie kijken Astrid na totdat ze in de lift stapt en de deuren zich sluiten. Dan pas lopen ze de gang op, op weg naar Alexander's kamer.
"Het is een geluk dat Alexander's broer aankwam toen het net was gebeurd. Het is een nog groter geluk dat hij fysiotherapeut is en wist wat hij moest doen. Bastian vertelde me dat Alexander nog niet eens een ambulance had gebeld!"
Dagmar kijkt Charlie ongelovig aan. Ze voelt zich ziek worden als ze beseft dat haar vriend wel eens Robin's wens kan hebben opgevolgd en legt een hand op Charlie's arm.
"Hoeveel tijd zijn ze kwijtgeraakt voordat de ambulance kwam?"
"Bastian denkt dat het net was gebeurd toen hij binnenkwam. Alexander zat verstijfd naast Robin, volgens Bastian waarschijnlijk in shock. Blijkbaar wist hij niet wat te doen."
"Ik kan me dat voorstellen."
Dagmar zucht en hoopt dat haar opluchting over Alexander niet zichtbaar is. Alexander kan beter in shock zijn dan bewust voldoen aan de wens van zijn vriend. Het zou haar veel moeite kosten om Alexander dat te vergeven. Charlie legt even een hand op haar arm wanneer ze voor Alexander's kamer staan.
"Dagmar, ik wil weten wat er is gebeurd met hen. We zijn nu zover dat we weten dat Alexander de laatste maand Robin heeft verzorgd. Hij heeft Bastian verteld dat ... Robin's hart weer ... problemen gaf. Dat moet na de bruiloft zijn geweest. Alexander heeft niemand om hulp gevraagd. Ik had hem zonder meer geholpen met de bar of met Robin. Ik zou zo graag willen dat hij iets ..."
Charlie's verontruste gezicht nodigt Dagmar uit tot een stevige omhelzing. De slijtage van een te lange nacht in een ziekenhuis is Charlie aan te zien. De onwetendheid over wat er speelt in Alexander's leven vreet aan de oudere dame. De omhelzing is bedoeld als troost, maar ook om haar gezicht te verbergen voor Charlie. Ze wil niet alles vertellen wat ze weet. Nog niet.
"Ik ben er zeker van dat Alexander je zal vertellen wat er is gebeurd, zodra hij het kan."
Ze hoopt dat ze Charlie hiermee een beetje heeft gerustgesteld en durft haar los te laten. Dagmar is nu vastbesloten om het schadelijke geheim van Robin en Alexander te onthullen zodat haar vrienden de noodzakelijke hulp krijgen. Voordat ze de kamer binnengaan, knappen ze zich even op. Wanneer Charlie de deur zover open heeft, dat ze de kamer kan inkijken, schrikt ze.
"Alexander! Wat wil je ..."
"Je kunt beter teruggaan en weer in je bed gaan liggen."
Dagmar commandeert Alexander en loopt langs de oudere dame de kamer in om de man, die uit bed wil klimmen, weer in bed te krijgen.
"Ik moet hem zien."
Alexander spreekt met zwakke stem. Hij zit op de rand van het bed en zijn blote voeten bungelen boven de vloer.
"Pas als de arts zegt dat je naar hem toe mag."
Dagmar duwt hem achterover, tegelijk pakt ze zijn voeten vast om ze terug op bed te tillen.
"Je moet me laten ..."
"Jij gaat nergens heen."
Ze laat haar antwoord beslist klinken, drukt zijn knieën omlaag en trekt het dekbed omhoog.
"Charlie, wil jij een verpleegster halen? Ik wil zeker weten dat hij geen naalden of elektroden heeft losgetrokken."
"Laat me met rust!"
Alexander jammert. Dagmar buigt zich snel voorover zodat ze Alexander van dichtbij recht in zijn ogen kan aankijken. Onverstoorbaar, ijzig, met dwingende ogen kijkt ze hem aan.
"We hebben jullie al veel te lang alleen gelaten."
"Ga weg."
Alexander snikt en wil haar met zijn arm wegduwen.
"Nee! Jullie alleen laten is waarschijnlijk het stomste wat er is gebeurd de laatste tijd. Jullie hebben duidelijk alletwee je verstand verloren."
"Wat bedoel je?"
De stem van de oudere dame verrast haar. Dagmar en Alexander kijken elkaar even onzeker aan. Charlie is nog steeds in de kamer. Alexander smeekt haar niets te vertellen, zonder woorden te gebruiken. Maar Dagmar weet dat het nu het goede moment is om het verhaal van de jongens te vertellen en negeert de groene ogen waar ze de existentiële angst in herkent.
"Vertel het haar."
"Vertel me wat? ... Alexander?"
Charlie's stem vibreert, zowel bezorgdheid als ongerustheid klinken erin door. Alexander stamelt.
"Ik kan het ... niet ... pas als ... we weten dat ... Robin ..."
"Charlie kan je helpen, Alexander."
Dagmar smeekt. Alexander huilt en fluistert heel zacht zodat Charlie het niet kan verstaan.
"Als hij sterft, dan hoeft niemand het te weten."
Charlie loopt om het bed, vol verwachting kijkt ze naar haar neef en zijn vriendin met een verontruste in plaats van haar normale nieuwsgierige blik. De man in het bed rolt zijn kussen zo op dat hij zijn gezicht erin kan begraven en zonder toeschouwers zijn emoties vrij baan krijgen. Dagmar kan alleen, met heel veel moeite, langzaam beginnen aan wat er verteld moet worden.
"Robin ... heeft ... besloten ... dat ... hij ... wil ... sterven."
Alexander snikt luid.
"Hij heeft wat?"
Charlie is perplex. Iets wat haar hoogst zelden overkomt, weet Dagmar.
"Na zijn laatste aanval heeft hij het opgegeven."
"Waarom heb je ons niets verteld, Alexander?"
Alexander blijft huilen en legt daarmee de last op Dagmar's schouders. Ze besluit om Alexander's hand vast te houden zodat ze direct voelt of ze het goed vertelt. Dagmar valt op dat Charlie zelf niets verbergt voor haar. Het is niet de Charlie die alles ziet, alles onthoudt maar niet alles vertelt. Het is een oprechte, bezorgde Charlie die al haar emoties toont. Misschien is Charlie ... Nee, dat komt later ... eerst de jongens.
Ze vertelt zo rustig mogelijk over de beslissing van Robin en zijn beweegredenen, voor zover zij die kent. Alexander's greep wordt slapper terwijl ze spreekt. Charlie luistert geconcentreerd en wordt tijdens haar verhaal boos op Alexander, verdrietig om Robin en steeds begripvoller voor Dagmar.
"Heb je geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen, Alexander?"
Dagmar ziet dat Charlie zich heeft hersteld en bewust kalm spreekt. Alexander draait zich om.
"Ik heb alles geprobeerd!"
"Daarom heeft Alexander het mij verteld, hij wilde zien of ik Robin kon overtuigen. Robin vertrouwt me. Maar Robin wilde ook niet naar mij luisteren."
"Weet Wolfgang hiervan?"
Charlie vraagt direct door. Alexander veegt zijn gezicht droog.
"Nee! ... Robin denkt dat hij gelukkig is bij Max en Henriette. Daarom heeft hij geprobeerd hem op afstand te brengen. Zodat hij minder verdriet heeft om de volgende ... uit zijn familie die ..."
"Schatje, je had me het echt kunnen vertellen."
"Jij had ook niets kunnen doen! Robin heeft het opgegeven, hij heeft geen kracht meer."
"Ik zou het hebben geprobeerd!"
Dagmar valt hem bij.
"Alexander heeft het geprobeerd. Ik heb het geprobeerd. We hebben allebei geprobeerd om hem te overtuigen dat hij onzinnig denkt!"
Alexander balanceert tussen woede en vermoeidheid.
"Als zijn broer niet een maand lang was weggebleven, had hij misschien iets kunnen doen! Ik heb zoveel berichten ingesproken en hij heeft nooit gereageerd. Misschien was Robin ..."
Dagmar zit op het bed naast Alexander en streelt zijn wang om hem te kalmeren. Ze kijkt naar het bezorgde gezicht van Charlie, die nu net zo radeloos kijkt als Dagmar zelf toen ze hoorde van Robin's beslissing. Tegelijk ziet ze Charlie al nadenken over oplossingen. Het geeft haar meer vertrouwen in Charlie dan ze ooit heeft gehad. Misschien is het beter om Charlie in haar andere afspraken met de jongens te betrekken.
Zondag 27 november 2011
Armin Van Buuren - Imagine In and Out of Love
Dagmar Von Heselberger betaalt de taxichauffeur en stapt uit de auto voor de hoofdingang van het St.Vinzenz. Bij de portier ontdekt ze dat ook Alexander is opgenomen. In de lift twijfelt ze naar welke verdieping ze als eerste zal gaan. Misschien is Charlie bij Alexander, daarom gaat ze eerst naar Alexander's verdieping.
Ze wil weten hoe het met de twee jongens gaat die meer dan haar beste vrienden zijn. Wanneer ze Charlie en Astrid ontdekt in een wachtkamer, voelt ze zich opgelucht, al lijken beiden niet haar gevoel te delen. Ze begroet hen en de twee in de wachtkamer staan op om haar te begroeten.
"Hallo Charlie en Astrid. Hoe is het met de jongens?"
"Robin heeft een hartaanval gehad. Ze hebben gisteravond of vannacht een meervoudige bypass uitgevoerd om de schade aan zijn hart na de ontsteking van zijn hartspieren te beperken. Hij wordt in slaap gehouden."
Ze snakt naar adem bij Astrid's antwoord. Niemand heeft haar dit verteld tijdens de telefoongesprekken.
"Hoe zijn zijn kansen? Hebben de artsen al iets gezegd?"
Astrid schudt heftig haar hoofd.
"Niets."
"Waar is Sascha?"
"Ik heb hem naar huis gestuurd om zich te wassen en schone kleren aan te trekken. SansFrontière blijft vandaag dicht, misschien langer, afhankelijk van wat er gebeurt."
Een golf van angst komt over haar heen. Ze heeft niet eerder nagedacht over de mogelijkheid dat Robin het misschien niet overleeft. Haar angst wordt minder wanneer ze zich bedenkt dat hij hier beslist in goede handen is en de best mogelijke zorg krijgt. Daarom houdt ze vast aan haar hoop dat Robin beter wordt. Zijn kansen zouden beter zijn als hij de afgelopen maand niet zo dom was geweest.
"Ik ben klaar met mijn examens op de universiteit. Zolang het nodig is, kan ik hier blijven om iedereen te helpen."
"Je bent zo lief, Dagmar."
Charlie lijkt oprecht dankbaar over haar aankondiging.
"Is er een kans dat ik bij Robin mag kijken?"
"Alleen familie. Ik moet nu echt terug, ik heb het Sascha beloofd."
Astrid schudt haar hoofd. Ze pakt Astrid's hand vast en kijkt Astrid vol vertrouwen aan.
"Vertel hem dat ik hier ben. Vertel hem dat ik uit London ben gekomen om hem te zien."
De beide vrouwen glimlachen naar elkaar. Astrid kan door haar vermoeidheid alleen nog zwak glimlachen. Dagmar heeft last van haar geweten en houdt zich in. Ze weet niet hoeveel Astrid weet en twijfelt of ze vrijuit kan praten over haar beloftes aan haar beide idiote vrienden.
"Waar is Alexander en kan ik hem zien?"
Charlie knikt even naar Dagmar. Ze pakt Astrid's hand en wenst haar sterkte vandaag. Dagmar en Charlie kijken Astrid na totdat ze in de lift stapt en de deuren zich sluiten. Dan pas lopen ze de gang op, op weg naar Alexander's kamer.
"Het is een geluk dat Alexander's broer aankwam toen het net was gebeurd. Het is een nog groter geluk dat hij fysiotherapeut is en wist wat hij moest doen. Bastian vertelde me dat Alexander nog niet eens een ambulance had gebeld!"
Dagmar kijkt Charlie ongelovig aan. Ze voelt zich ziek worden als ze beseft dat haar vriend wel eens Robin's wens kan hebben opgevolgd en legt een hand op Charlie's arm.
"Hoeveel tijd zijn ze kwijtgeraakt voordat de ambulance kwam?"
"Bastian denkt dat het net was gebeurd toen hij binnenkwam. Alexander zat verstijfd naast Robin, volgens Bastian waarschijnlijk in shock. Blijkbaar wist hij niet wat te doen."
"Ik kan me dat voorstellen."
Dagmar zucht en hoopt dat haar opluchting over Alexander niet zichtbaar is. Alexander kan beter in shock zijn dan bewust voldoen aan de wens van zijn vriend. Het zou haar veel moeite kosten om Alexander dat te vergeven. Charlie legt even een hand op haar arm wanneer ze voor Alexander's kamer staan.
"Dagmar, ik wil weten wat er is gebeurd met hen. We zijn nu zover dat we weten dat Alexander de laatste maand Robin heeft verzorgd. Hij heeft Bastian verteld dat ... Robin's hart weer ... problemen gaf. Dat moet na de bruiloft zijn geweest. Alexander heeft niemand om hulp gevraagd. Ik had hem zonder meer geholpen met de bar of met Robin. Ik zou zo graag willen dat hij iets ..."
Charlie's verontruste gezicht nodigt Dagmar uit tot een stevige omhelzing. De slijtage van een te lange nacht in een ziekenhuis is Charlie aan te zien. De onwetendheid over wat er speelt in Alexander's leven vreet aan de oudere dame. De omhelzing is bedoeld als troost, maar ook om haar gezicht te verbergen voor Charlie. Ze wil niet alles vertellen wat ze weet. Nog niet.
"Ik ben er zeker van dat Alexander je zal vertellen wat er is gebeurd, zodra hij het kan."
Ze hoopt dat ze Charlie hiermee een beetje heeft gerustgesteld en durft haar los te laten. Dagmar is nu vastbesloten om het schadelijke geheim van Robin en Alexander te onthullen zodat haar vrienden de noodzakelijke hulp krijgen. Voordat ze de kamer binnengaan, knappen ze zich even op. Wanneer Charlie de deur zover open heeft, dat ze de kamer kan inkijken, schrikt ze.
"Alexander! Wat wil je ..."
"Je kunt beter teruggaan en weer in je bed gaan liggen."
Dagmar commandeert Alexander en loopt langs de oudere dame de kamer in om de man, die uit bed wil klimmen, weer in bed te krijgen.
"Ik moet hem zien."
Alexander spreekt met zwakke stem. Hij zit op de rand van het bed en zijn blote voeten bungelen boven de vloer.
"Pas als de arts zegt dat je naar hem toe mag."
Dagmar duwt hem achterover, tegelijk pakt ze zijn voeten vast om ze terug op bed te tillen.
"Je moet me laten ..."
"Jij gaat nergens heen."
Ze laat haar antwoord beslist klinken, drukt zijn knieën omlaag en trekt het dekbed omhoog.
"Charlie, wil jij een verpleegster halen? Ik wil zeker weten dat hij geen naalden of elektroden heeft losgetrokken."
"Laat me met rust!"
Alexander jammert. Dagmar buigt zich snel voorover zodat ze Alexander van dichtbij recht in zijn ogen kan aankijken. Onverstoorbaar, ijzig, met dwingende ogen kijkt ze hem aan.
"We hebben jullie al veel te lang alleen gelaten."
"Ga weg."
Alexander snikt en wil haar met zijn arm wegduwen.
"Nee! Jullie alleen laten is waarschijnlijk het stomste wat er is gebeurd de laatste tijd. Jullie hebben duidelijk alletwee je verstand verloren."
"Wat bedoel je?"
De stem van de oudere dame verrast haar. Dagmar en Alexander kijken elkaar even onzeker aan. Charlie is nog steeds in de kamer. Alexander smeekt haar niets te vertellen, zonder woorden te gebruiken. Maar Dagmar weet dat het nu het goede moment is om het verhaal van de jongens te vertellen en negeert de groene ogen waar ze de existentiële angst in herkent.
"Vertel het haar."
"Vertel me wat? ... Alexander?"
Charlie's stem vibreert, zowel bezorgdheid als ongerustheid klinken erin door. Alexander stamelt.
"Ik kan het ... niet ... pas als ... we weten dat ... Robin ..."
"Charlie kan je helpen, Alexander."
Dagmar smeekt. Alexander huilt en fluistert heel zacht zodat Charlie het niet kan verstaan.
"Als hij sterft, dan hoeft niemand het te weten."
Charlie loopt om het bed, vol verwachting kijkt ze naar haar neef en zijn vriendin met een verontruste in plaats van haar normale nieuwsgierige blik. De man in het bed rolt zijn kussen zo op dat hij zijn gezicht erin kan begraven en zonder toeschouwers zijn emoties vrij baan krijgen. Dagmar kan alleen, met heel veel moeite, langzaam beginnen aan wat er verteld moet worden.
"Robin ... heeft ... besloten ... dat ... hij ... wil ... sterven."
Alexander snikt luid.
"Hij heeft wat?"
Charlie is perplex. Iets wat haar hoogst zelden overkomt, weet Dagmar.
"Na zijn laatste aanval heeft hij het opgegeven."
"Waarom heb je ons niets verteld, Alexander?"
Alexander blijft huilen en legt daarmee de last op Dagmar's schouders. Ze besluit om Alexander's hand vast te houden zodat ze direct voelt of ze het goed vertelt. Dagmar valt op dat Charlie zelf niets verbergt voor haar. Het is niet de Charlie die alles ziet, alles onthoudt maar niet alles vertelt. Het is een oprechte, bezorgde Charlie die al haar emoties toont. Misschien is Charlie ... Nee, dat komt later ... eerst de jongens.
Ze vertelt zo rustig mogelijk over de beslissing van Robin en zijn beweegredenen, voor zover zij die kent. Alexander's greep wordt slapper terwijl ze spreekt. Charlie luistert geconcentreerd en wordt tijdens haar verhaal boos op Alexander, verdrietig om Robin en steeds begripvoller voor Dagmar.
"Heb je geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen, Alexander?"
Dagmar ziet dat Charlie zich heeft hersteld en bewust kalm spreekt. Alexander draait zich om.
"Ik heb alles geprobeerd!"
"Daarom heeft Alexander het mij verteld, hij wilde zien of ik Robin kon overtuigen. Robin vertrouwt me. Maar Robin wilde ook niet naar mij luisteren."
"Weet Wolfgang hiervan?"
Charlie vraagt direct door. Alexander veegt zijn gezicht droog.
"Nee! ... Robin denkt dat hij gelukkig is bij Max en Henriette. Daarom heeft hij geprobeerd hem op afstand te brengen. Zodat hij minder verdriet heeft om de volgende ... uit zijn familie die ..."
"Schatje, je had me het echt kunnen vertellen."
"Jij had ook niets kunnen doen! Robin heeft het opgegeven, hij heeft geen kracht meer."
"Ik zou het hebben geprobeerd!"
Dagmar valt hem bij.
"Alexander heeft het geprobeerd. Ik heb het geprobeerd. We hebben allebei geprobeerd om hem te overtuigen dat hij onzinnig denkt!"
Alexander balanceert tussen woede en vermoeidheid.
"Als zijn broer niet een maand lang was weggebleven, had hij misschien iets kunnen doen! Ik heb zoveel berichten ingesproken en hij heeft nooit gereageerd. Misschien was Robin ..."
Dagmar zit op het bed naast Alexander en streelt zijn wang om hem te kalmeren. Ze kijkt naar het bezorgde gezicht van Charlie, die nu net zo radeloos kijkt als Dagmar zelf toen ze hoorde van Robin's beslissing. Tegelijk ziet ze Charlie al nadenken over oplossingen. Het geeft haar meer vertrouwen in Charlie dan ze ooit heeft gehad. Misschien is het beter om Charlie in haar andere afspraken met de jongens te betrekken.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
51
Zondag 27 november 2011
Isabelle Boulay - Parle-Moi
Sascha heeft het geld dubbel geteld en stopt de opbrengst van gisteren in een tas in de kluis. Alles klopt, maar het kan hem niet interesseren. Er gaan nu zoveel andere dingen verkeerd dat de dagomzet niet belangrijk is.
In stilte vraagt hij zich in stilte af wat hij kan doen om het leven van zijn broer te redden en hoe hij er achter kan komen wat er allemaal gebeurt. Het gaat samen met een stille verwensing voor Alexander. Robin heeft hem nodig en Robin's vriend sluit hem buiten, zegt geen enkel woord tegen hem. Sascha weet nog niet hoe hij Wolfgang moet vertellen wat er is gebeurd, maar Wolfgang moet het wel weten.
Het is niet zo simpel om de jongen te bellen en te vertellen dat hun broer kan sterven. Het is niet zo eenvoudig zolang hij niet weet wat er gistermiddag is gebeurd in het appartement van hun broer. Wat is daar gezegd dat Wolfgang overstuur is weggerend zonder iets tegen hem te zeggen? Besluiteloos staart hij naar zijn mobiel. Hoe kan hij het vertellen? Wat zijn de goede woorden voor Wolfgang? Zou de jongen op tijd in Köln zijn om Robin te zien voordat ... zou Robin het beseffen als Wolfgang er is?
Hij haalt zijn mobiel van de lader om het nummer van Wolfgang op te zoeken. De lange man wil het opschrijven voor het geval hij hem vanaf de ziekenhuisafdeling moet bellen. Er gaat iets verkeerd bij het zoeken en hij staart naar het scherm. De cijfers twee-zeven verschijnen op het scherm.
Zevenentwintig gemiste oproepen.
Zevenentwintig berichten.
Peinzend kijkt hij naar het scherm. Zijn mobiel heeft hij vier weken geleden voor het laatst gebruikt op de heenweg naar het vakantiehuis. Sascha's hart begint sneller te kloppen. Opeens flitst Alexander's opdracht van gisteren door zijn gedachten.
"Jij blijft hier beneden en je gaat nu aan het werk hier zodat ik tijd heb om boven de schade ga beperken die jij net hebt veroorzaakt ... Je bent zo'n ongelooflijke hufter, Sascha! Waar is je mobiel?"
Waar is je mobiel?
Astrid heeft gelijk. Hij heeft niet goed geluisterd. Hij heeft helemaal niet geluisterd. Met trillende handen begint hij de berichten af te luisteren. Eerst moet hij door de automatische stem van het te langzame keuzemenu.
"U heeft zevenentwintig nieuwe berichten. Eerste nieuwe bericht."
"Sascha, als je dit bericht krijgt, bel me dan. Ik weet dat je bij het meer van het vakantiehuis bent, maar het is belangrijk. Het gaat over Robin. Bel me."
Hij hoort een fluisterende Alexander.
"Hier Alexander. Ik moet met je praten. Er is iets mis met Robin's hart. Ik breng hem naar het ziekenhuis. Bel me of kom naar huis. Het is dringend."
Alexander klinkt ongerust.
"Sascha, bel me alsjeblieft. Ik ben in het St.Vinzenz met Robin. Hij heeft moeite met ademhalen. Wij denken dat het weer de gevolgen van de myocarditis zijn. Hij zit nu bij de specialist. Bel me zodra je dit hoort!"
Alexander klinkt bezorgd.
Het volgende bericht is opnieuw Alexander vanuit het ziekenhuis, nu overstuur. Het was op dag vier van hun verblijf in het vakantiehuis. Wat hebben hij en Astrid die dag gedaan? Waren ze al opgestaan? Was dat de dag dat hij haar heeft geleerd hoe ze eieren kan bakken in plaats van ze te verbranden? Wat waren ze aan het doen toen zijn broer hem nodig had?
"Robin hier. Ik moet met je praten. Ik ben bang. Mijn hart gaat er met mij vandoor. Vertel Alexander niet dat ik je heb gebeld. Ik ... ik weet niet of ik beter wordt."
Hij hoort de moeizame ademhaling van zijn jongere broer.
Vijf berichten later moet Sascha even stoppen. Zijn hand valt met een klap op het bureau terwijl hij zijn tranen niet meer kan tegenhouden. De vriendelijke stem van het keuzemenu gaat aan hem voorbij. Hij wil de afzender niet bellen. Hij wil geen berichten verwijderen, bewaren of doorsturen. Hij wil vooral geen slechte berichten via zijn mobiel meer horen. Hij wil het liefste zijn mobiel kapot slaan.
Sascha wil de zevenentwintig dagen, die hij en Astrid weg zijn geweest, terugdraaien. Hij wil er zijn wanneer zijn broer hem nodig heeft. De volgende drie berichten van Alexander kan hij weer afluisteren. Bij het vierde bericht aarzelt hij.
"Sascha! Ga je ooit nog antwoord geven? Robin is ziek en heeft je nodig! Ik ben bang voor wat hij wil gaan doen. Ik kan het niet alleen! Bel me!"
Alexander schreeuwt. Sascha moet weer stoppen om dit te verwerken.
"Sascha? Robin. Ik hoop dat je gauw naar huis komt. Ik zou je graag weer zien. Ik heb ... Ik heb ... een beslissing genomen. Ik wil de kans hebben je te zien ... of met je te praten."
Het rustige, vredige voornemen in de stem van Robin maakt Sascha bang. Hij begrijpt niet goed wat het bericht betekent, maar voelt zich nog slechter.
"Sorry dat ik net schreeuwde. Kom alsjeblieft nu naar huis. Ik heb nu je hulp nodig. Robin heeft je hulp nu nodig. Bel ons. Kom naar huis."
In Alexander's stem hoort hij een vibratie die hij nog nooit eerder heeft gehoord. Het is een korte verontschuldiging met een extra betekenis, die zijn angstige gevoel versterkt.
"Alexander. Je zou een week wegblijven. Het zijn er nu twee. Ik heb je hulp nodig. Ik kan niet alleen voor je broer en SansFrontière zorgen. Hij heeft je nodig. Wil je alstublieft gewoon thuis komen?"
Elk volgend bericht maakt Sascha nog angstiger. De berichten zijn weliswaar ongeveer hetzelfde, maar Alexander niet. Hij klinkt bij elk bericht een beetje anders dan bij het vorige. Angstiger of vermoeider?
Wat hebben Astrid en hij gedaan op deze dagen? Waar in het bos waren ze aan het wandelen? Welke jachthut hebben ze gebruikt om hun liefde te verstevigen? Waren ze bij het meer? Waren ze buiten bij een kampvuur? Was het de dag dat hij Astrid heeft geleerd hoe je vuur maakt zonder lucifers of aansteker? Was het de dag dat zijn haren lang genoeg waren om zijn littekens te verbergen? Welke leuke dingen deden ze, terwijl zijn broer leed?
Het volgende bericht is vier dagen oud.
"Sascha, ik hoop dat je snel thuis komt ... Het is zwaar om door te gaan ... Voor mij, maar vooral voor Alexander ... Hij kan niet alles doen ... Hij moet slapen, maar hij slaapt niet ... Ik ben bang voor hem ... Ik wil je graag nog zien voordat ... Kom alsjeblieft thuis."
Robin praat heel moeizaam.
"Je bent nu al meer dan drie weken weg. Robin heeft geprobeerd door te gaan zodat hij je nog kan zien. Ik weet niet of hij dat kan. Hij is gisteren bij zijn arts geweest en het is niet goed. Hij wil zich niet laten opnemen en ik kan hem niet dwingen. Ik heb je hulp nodig. Je komt niet thuis. Je belt ons niet. Het kan je allemaal niets schelen. Je broer ligt op sterven. Je laat hem in de steek zoals je al vaker hebt gedaan. Ik hoop dat je tevreden bent met jezelf."
Alexander spreekt heel snel en meer dan kortaf. Het voelt als een salvo uit een mitrailleur.
Sascha gooit zijn mobiel op het bureau. Hij begrijpt niets meer. Zijn gezondheid gaat vooruit, de gezondheid van zijn broer achteruit. Hij begint weer te leven, zijn broer begint te sterven.
Hij vloekt in zichzelf, tegen zichzelf, tegen zijn mobiel. In het vakantiehuis hadden Astrid en hij geen bereik. Ze hebben niet meer op de accu's van hun telefoons gelet. Ze hebben alle recente ongelukken en aanvallen achter zich gelaten in het vakantiehuis. De rest van de wereld hebben ze vergeten omdat ze tijd voor elkaar wilden hebben.
Tijd voor elkaar betekent geen tijd voor anderen. Hij heeft zijn broer opnieuw in de steek gelaten. De vorige keer eindigde zijn broer in de gevangenis. Deze keer eindigt zijn broer ... Hij durft er niet aan te denken. Het volgende bericht is van vrijdagavond laat.
"Sascha ... ik denk niet dat we elkaar nog zien ... ik wil je het beste toewensen voor jou en Astrid ... zorg ervoor dat jullie gelukkig worden ... hou contact met Alexander als jullie in Gondelsheim gaan wonen ... Dag."
Robin's stem is uitzonderlijk kalm.
Wat zei zijn broer?
Zijn hele lichaam begint nu te trillen.
Hij kan het bijna niet meer opbrengen om de laatste berichten af te luisteren.
Drie glazen wodka later lukt het hem weer.
"Dit bericht is voor Sascha. Dit is Alexander's broer Bastian. Je broer is opgenomen ... Alexander, wil je even wachten ... opgenomen in ... hoe heet het hier ... St.Vinzenz. Ik bel straks opnieuw wanneer je je telefoon niet hoort of niet terugbelt."
Zijn telefoon lag boven aan de lader. Astrid bracht hem naar beneden toen de broer opnieuw belde. Alexander's broer is de hele nacht bij Alexander gebleven. Sascha voelt zich beroerd. Hij heeft zevenentwintig dagen de wereld genegeerd en in een droomwereld geleefd. Tijdens die zevenentwintig heerlijke dagen is de wereld van zijn broer veranderd in een nachtmerrie zonder einde.
"Astrid. Wil je alsjeblieft naar het ziekenhuis komen? Het is belangrijk."
Hij wil niet teruggaan. Hij durft op geen enkele manier Alexander of de drie vrouwen onder ogen te komen. Zijn angst voor hun reactie is te groot.
Deze keer mag hij niet weglopen. Hij mag niemand meer in de steek laten.
Sascha gaat terug naar het ziekenhuis. In het St.Vinzenz gaat hij eerst naar Astrid, geeft haar zijn mobiel en vraagt haar later alle berichten af te luisteren. Daarna gaat hij naar Alexander's kamer. Dagmar en Charlie zijn bij hem. Zijn ogen vragen om vergeving. Sascha zoekt naar woorden die hij niet vindt.
"Het spijt me, Alexander."
Zondag 27 november 2011
Isabelle Boulay - Parle-Moi
Sascha heeft het geld dubbel geteld en stopt de opbrengst van gisteren in een tas in de kluis. Alles klopt, maar het kan hem niet interesseren. Er gaan nu zoveel andere dingen verkeerd dat de dagomzet niet belangrijk is.
In stilte vraagt hij zich in stilte af wat hij kan doen om het leven van zijn broer te redden en hoe hij er achter kan komen wat er allemaal gebeurt. Het gaat samen met een stille verwensing voor Alexander. Robin heeft hem nodig en Robin's vriend sluit hem buiten, zegt geen enkel woord tegen hem. Sascha weet nog niet hoe hij Wolfgang moet vertellen wat er is gebeurd, maar Wolfgang moet het wel weten.
Het is niet zo simpel om de jongen te bellen en te vertellen dat hun broer kan sterven. Het is niet zo eenvoudig zolang hij niet weet wat er gistermiddag is gebeurd in het appartement van hun broer. Wat is daar gezegd dat Wolfgang overstuur is weggerend zonder iets tegen hem te zeggen? Besluiteloos staart hij naar zijn mobiel. Hoe kan hij het vertellen? Wat zijn de goede woorden voor Wolfgang? Zou de jongen op tijd in Köln zijn om Robin te zien voordat ... zou Robin het beseffen als Wolfgang er is?
Hij haalt zijn mobiel van de lader om het nummer van Wolfgang op te zoeken. De lange man wil het opschrijven voor het geval hij hem vanaf de ziekenhuisafdeling moet bellen. Er gaat iets verkeerd bij het zoeken en hij staart naar het scherm. De cijfers twee-zeven verschijnen op het scherm.
Zevenentwintig gemiste oproepen.
Zevenentwintig berichten.
Peinzend kijkt hij naar het scherm. Zijn mobiel heeft hij vier weken geleden voor het laatst gebruikt op de heenweg naar het vakantiehuis. Sascha's hart begint sneller te kloppen. Opeens flitst Alexander's opdracht van gisteren door zijn gedachten.
"Jij blijft hier beneden en je gaat nu aan het werk hier zodat ik tijd heb om boven de schade ga beperken die jij net hebt veroorzaakt ... Je bent zo'n ongelooflijke hufter, Sascha! Waar is je mobiel?"
Waar is je mobiel?
Astrid heeft gelijk. Hij heeft niet goed geluisterd. Hij heeft helemaal niet geluisterd. Met trillende handen begint hij de berichten af te luisteren. Eerst moet hij door de automatische stem van het te langzame keuzemenu.
"U heeft zevenentwintig nieuwe berichten. Eerste nieuwe bericht."
"Sascha, als je dit bericht krijgt, bel me dan. Ik weet dat je bij het meer van het vakantiehuis bent, maar het is belangrijk. Het gaat over Robin. Bel me."
Hij hoort een fluisterende Alexander.
"Hier Alexander. Ik moet met je praten. Er is iets mis met Robin's hart. Ik breng hem naar het ziekenhuis. Bel me of kom naar huis. Het is dringend."
Alexander klinkt ongerust.
"Sascha, bel me alsjeblieft. Ik ben in het St.Vinzenz met Robin. Hij heeft moeite met ademhalen. Wij denken dat het weer de gevolgen van de myocarditis zijn. Hij zit nu bij de specialist. Bel me zodra je dit hoort!"
Alexander klinkt bezorgd.
Het volgende bericht is opnieuw Alexander vanuit het ziekenhuis, nu overstuur. Het was op dag vier van hun verblijf in het vakantiehuis. Wat hebben hij en Astrid die dag gedaan? Waren ze al opgestaan? Was dat de dag dat hij haar heeft geleerd hoe ze eieren kan bakken in plaats van ze te verbranden? Wat waren ze aan het doen toen zijn broer hem nodig had?
"Robin hier. Ik moet met je praten. Ik ben bang. Mijn hart gaat er met mij vandoor. Vertel Alexander niet dat ik je heb gebeld. Ik ... ik weet niet of ik beter wordt."
Hij hoort de moeizame ademhaling van zijn jongere broer.
Vijf berichten later moet Sascha even stoppen. Zijn hand valt met een klap op het bureau terwijl hij zijn tranen niet meer kan tegenhouden. De vriendelijke stem van het keuzemenu gaat aan hem voorbij. Hij wil de afzender niet bellen. Hij wil geen berichten verwijderen, bewaren of doorsturen. Hij wil vooral geen slechte berichten via zijn mobiel meer horen. Hij wil het liefste zijn mobiel kapot slaan.
Sascha wil de zevenentwintig dagen, die hij en Astrid weg zijn geweest, terugdraaien. Hij wil er zijn wanneer zijn broer hem nodig heeft. De volgende drie berichten van Alexander kan hij weer afluisteren. Bij het vierde bericht aarzelt hij.
"Sascha! Ga je ooit nog antwoord geven? Robin is ziek en heeft je nodig! Ik ben bang voor wat hij wil gaan doen. Ik kan het niet alleen! Bel me!"
Alexander schreeuwt. Sascha moet weer stoppen om dit te verwerken.
"Sascha? Robin. Ik hoop dat je gauw naar huis komt. Ik zou je graag weer zien. Ik heb ... Ik heb ... een beslissing genomen. Ik wil de kans hebben je te zien ... of met je te praten."
Het rustige, vredige voornemen in de stem van Robin maakt Sascha bang. Hij begrijpt niet goed wat het bericht betekent, maar voelt zich nog slechter.
"Sorry dat ik net schreeuwde. Kom alsjeblieft nu naar huis. Ik heb nu je hulp nodig. Robin heeft je hulp nu nodig. Bel ons. Kom naar huis."
In Alexander's stem hoort hij een vibratie die hij nog nooit eerder heeft gehoord. Het is een korte verontschuldiging met een extra betekenis, die zijn angstige gevoel versterkt.
"Alexander. Je zou een week wegblijven. Het zijn er nu twee. Ik heb je hulp nodig. Ik kan niet alleen voor je broer en SansFrontière zorgen. Hij heeft je nodig. Wil je alstublieft gewoon thuis komen?"
Elk volgend bericht maakt Sascha nog angstiger. De berichten zijn weliswaar ongeveer hetzelfde, maar Alexander niet. Hij klinkt bij elk bericht een beetje anders dan bij het vorige. Angstiger of vermoeider?
Wat hebben Astrid en hij gedaan op deze dagen? Waar in het bos waren ze aan het wandelen? Welke jachthut hebben ze gebruikt om hun liefde te verstevigen? Waren ze bij het meer? Waren ze buiten bij een kampvuur? Was het de dag dat hij Astrid heeft geleerd hoe je vuur maakt zonder lucifers of aansteker? Was het de dag dat zijn haren lang genoeg waren om zijn littekens te verbergen? Welke leuke dingen deden ze, terwijl zijn broer leed?
Het volgende bericht is vier dagen oud.
"Sascha, ik hoop dat je snel thuis komt ... Het is zwaar om door te gaan ... Voor mij, maar vooral voor Alexander ... Hij kan niet alles doen ... Hij moet slapen, maar hij slaapt niet ... Ik ben bang voor hem ... Ik wil je graag nog zien voordat ... Kom alsjeblieft thuis."
Robin praat heel moeizaam.
"Je bent nu al meer dan drie weken weg. Robin heeft geprobeerd door te gaan zodat hij je nog kan zien. Ik weet niet of hij dat kan. Hij is gisteren bij zijn arts geweest en het is niet goed. Hij wil zich niet laten opnemen en ik kan hem niet dwingen. Ik heb je hulp nodig. Je komt niet thuis. Je belt ons niet. Het kan je allemaal niets schelen. Je broer ligt op sterven. Je laat hem in de steek zoals je al vaker hebt gedaan. Ik hoop dat je tevreden bent met jezelf."
Alexander spreekt heel snel en meer dan kortaf. Het voelt als een salvo uit een mitrailleur.
Sascha gooit zijn mobiel op het bureau. Hij begrijpt niets meer. Zijn gezondheid gaat vooruit, de gezondheid van zijn broer achteruit. Hij begint weer te leven, zijn broer begint te sterven.
Hij vloekt in zichzelf, tegen zichzelf, tegen zijn mobiel. In het vakantiehuis hadden Astrid en hij geen bereik. Ze hebben niet meer op de accu's van hun telefoons gelet. Ze hebben alle recente ongelukken en aanvallen achter zich gelaten in het vakantiehuis. De rest van de wereld hebben ze vergeten omdat ze tijd voor elkaar wilden hebben.
Tijd voor elkaar betekent geen tijd voor anderen. Hij heeft zijn broer opnieuw in de steek gelaten. De vorige keer eindigde zijn broer in de gevangenis. Deze keer eindigt zijn broer ... Hij durft er niet aan te denken. Het volgende bericht is van vrijdagavond laat.
"Sascha ... ik denk niet dat we elkaar nog zien ... ik wil je het beste toewensen voor jou en Astrid ... zorg ervoor dat jullie gelukkig worden ... hou contact met Alexander als jullie in Gondelsheim gaan wonen ... Dag."
Robin's stem is uitzonderlijk kalm.
Wat zei zijn broer?
Zijn hele lichaam begint nu te trillen.
Hij kan het bijna niet meer opbrengen om de laatste berichten af te luisteren.
Drie glazen wodka later lukt het hem weer.
"Dit bericht is voor Sascha. Dit is Alexander's broer Bastian. Je broer is opgenomen ... Alexander, wil je even wachten ... opgenomen in ... hoe heet het hier ... St.Vinzenz. Ik bel straks opnieuw wanneer je je telefoon niet hoort of niet terugbelt."
Zijn telefoon lag boven aan de lader. Astrid bracht hem naar beneden toen de broer opnieuw belde. Alexander's broer is de hele nacht bij Alexander gebleven. Sascha voelt zich beroerd. Hij heeft zevenentwintig dagen de wereld genegeerd en in een droomwereld geleefd. Tijdens die zevenentwintig heerlijke dagen is de wereld van zijn broer veranderd in een nachtmerrie zonder einde.
"Astrid. Wil je alsjeblieft naar het ziekenhuis komen? Het is belangrijk."
Hij wil niet teruggaan. Hij durft op geen enkele manier Alexander of de drie vrouwen onder ogen te komen. Zijn angst voor hun reactie is te groot.
Deze keer mag hij niet weglopen. Hij mag niemand meer in de steek laten.
Sascha gaat terug naar het ziekenhuis. In het St.Vinzenz gaat hij eerst naar Astrid, geeft haar zijn mobiel en vraagt haar later alle berichten af te luisteren. Daarna gaat hij naar Alexander's kamer. Dagmar en Charlie zijn bij hem. Zijn ogen vragen om vergeving. Sascha zoekt naar woorden die hij niet vindt.
"Het spijt me, Alexander."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
52
Dinsdag 29 november 2011
Xavier Naidoo - Abschied Nehmen
Bastian slaapt elke nacht ergens anders. Op vrijdag bij zijn schoonfamilie in Hannover, op zaterdag in het ziekenhuis, zondag bij Charlie en maandag in het appartement zodat hij weer voor zijn broer kan zorgen. Nu is hij vroeg opgestaan en ziet hij op de kalender dat het alweer dinsdag is.
Bastian is bezig met een uitgebreid ontbijt zodat Alexander sneller op krachten komt. De kleur is weer deels terug in zijn gezicht, al zegt een huilerige Alexander geen trek te hebben en neemt een paar kleine hapjes. Bastian houdt Alexander aan tafel totdat zijn broer zijn ontbijt heeft opgegeten waarbij hij de rol van vader weer op zich neemt. In deze rol kan hij Alexander's verwijtende blikken eenvoudig negeren. Twee uur later is alles opgegeten en de oogopslag van zijn broer veranderd in een zekere dankbaarheid.
De conversatie tussen de twee broers is gespannen. Bastian weet niet hoe hij de lastige en pijnlijke stiltes kan overbruggen. Hij weet niet hoe zich te verontschuldigen voor alle jaren zonder contact. De minachting van zijn ouders voor Alexander heeft hij, zonder erover na te denken, overgenomen. Hij heeft nooit verder gedacht dan wat mannen in bed doen. In de afgelopen dagen heeft hij gezien dat het veel verder gaat. Zijn eigen domheid bezorgt hem een pijnlijk gevoel van diepe schaamte. Hij ruimt de tafel af als zijn broer een vraag stelt.
"Waar is Dagmar?"
"Ze is vroeg vertrokken met Sascha. Ze wil bloemen kopen en nog wat dingen."
Alexander knikt afwezig. Hij merkt dat zijn broer in gedachten ergens anders is, waarschijnlijk denkt Alexander na over Robin.
"Ga jij je douchen? Dan doe ik de afwas?"
Alexander knikt opnieuw en schuifelt naar de badkamer zonder iets te zeggen. Bastian staat een paar minuten later bij de badkamerdeur en hoort Alexander huilen. Hij wil naar binnen gaan om hem gerust te stellen en te troosten maar beseft dat Alexander even alleen wil zijn. Stil gaat hij op de bank in de woonkamer zitten en pakt zijn telefoon, op zoek naar de warme stem die hem altijd op zijn gemak stelt. De stem van zijn Daniela, waar in elk woord haar liefde voor hem doorklinkt.
"Ik mis je."
"Ik zou willen dat je hier bent."
"Als ik je zo hoor, dan is het goed dat je er bent."
"Ik weet het. Ik zou willen dat je hier ook bij bent. Het zijn zware dagen."
"Ik denk dat iemand voor hem moet zorgen nu."
"Ik kan dit niet alleen."
Hij hoopt dat ze begrijpt hoeveel hij haar mist.
"Weet je al hoe lang je nog blijft?"
"Geen idee. Hij is nu niet in staat om voor zichzelf te zorgen."
"Laat je me het weten als ik het hele huis moet inpakken en verhuizen?"
Ze lacht. Hij wil ook lachen maar kan het niet.
"Bastian, je bent goed bezig. Ik hoop dat je het zelf ook zo ziet."
Hij krijgt een brok in zijn keel.
"Misschien, als jij het zegt. Ik wil je snel weer zien."
"Ik kan geen vrij nemen van mijn werk. Zal ik dit weekend komen?"
"Misschien, even afwachten hoe het hier verder gaat. Je lach zou iedereen hier wel goed doen."
"Ik hou van jou."
Haar stem klinkt verleidelijk. Hij kan alleen nog fluisteren.
"Ik van jou."
Na het gesprek hoort hij uit de badkamer het geluid van stromend water. Zodra hij geen water meer hoort stromen, begint hij aan de afwas. Wanneer Bastian klaar is, heeft zijn broer zich aangekleed. Niet veel later slaat Bastian een zwarte sjaal om zijn broer's nek en sluit zijn jas.
"Als we naar buiten gaan met deze temperaturen, dan bevries je. Ik wil niet dat je ziek wordt."
Alexander grijnst en loopt langzaam door het trappenhuis naar beneden, op de voet gevolgd door Bastian. De twee gluren even bij SansFrontière naar binnen om Anna en Laura goedemorgen te wensen.
"Het is bijna middag, Alexander."
Alexander kan niet lachen om Anna's grap, wel om Laura's volgende compliment.
"Eindelijk begin je weer op te knappen. Het is toch geweldig wat een klein beetje extra slaap voor je doet."
Een koude windvlaag komt door de deur wanneer een gast naar binnen komt, die de sneeuw van zijn laarzen op de schoonloopmat losstampt. Laura's gezicht wordt vrolijk zodra ze de gast ziet. Bastian draait zich om en glimlacht wanneer hij de man herkent als haar vriend, die hij eerder in het ziekenhuis heeft ontmoet.
Zijn personeel probeert Alexander wat op te vrolijken met complimenten over hoe hij er uitziet en hoe blij ze zijn dat weer uit bed is en rondloopt. Zijn broer reageert ingetogen met beleefde antwoorden als ze een reactie van hem verwachten.
"Kunnen we gaan?"
Alexander klinkt alweer vermoeid. Bastian knikt en neemt langzaam afscheid van de drie anderen. Roland wil ze nog even binnen houden en dringt aan.
"Nog eerst een grote, hete cappucino maken om mee te nemen. Het is buiten te koud voor jou."
Hij loopt achter de bar en vult de wegwerpbekers.
"Je hebt echt goed personeel."
Alexander stemt zwijgend toe met de dampende beker in zijn handen. In de auto is het niet veel warmer dan buiten. De volgende twintig minuten blijft hij stil terwijl ze onderweg zijn naar hun bestemming.
"Hou je het vol vandaag?"
Bastian stelt zijn vraag terwijl ze het gebouw binnenlopen. Alexander antwoordt knorrig.
"Met elke tien minuten een huilbui moet het lukken."
Zodra ze de broers ziet, komt Dagmar op hen afgelopen en begroet ze hartelijk.
"Hij ziet er beter uit vandaag."
"Je hebt gisteravond een geweldige maaltijd op tafel gezet en ik heb hem een uitgebreid ontbijt gevoerd."
Bastian is royaal met complimenten.
"Dat heeft hij nodig."
"Beseffen jullie dat ik hier sta?"
Alexander kreunt. Hij lijkt moe te worden van de constante aandacht voor hem. Dagmar doet verbaasd.
"Hij spreekt!"
"Alleen tussen huilbuien."
Bastian en Dagmar kunnen een glimlach niet onderdrukken bij Alexander's onbedoelde humor.
"Sascha is binnen."
Fluisterend anticipeert ze op de volgende vraag. Bastian slaat zijn arm om Alexander's schouder en leidt hem door de deur naar de afdeling. Sascha staat op wanneer hij de broers ziet aankomen.
"Nog nieuws?"
Robin's broer knikt in reactie op Bastian's vraag. Alexander loopt door naar het bed. Hij buigt zich voorover en geeft Robin voorzichtig een kus. Bastian moet glimlachen als hij zijn broer zo ziet. Sascha brengt ze op de hoogte.
"Hij is van de beademing afgehaald."
"Dat is een goed teken, of niet?"
Bastian reageert, Alexander lijkt helemaal met zijn aandacht bij Robin te zijn. Sascha kijkt even naar de broers en geeft Alexander een klopje op zijn schouder.
"Het is nog steeds kritisch. Ik ga naar Dagmar zodat jullie hier kunnen zitten."
Bastian protesteert.
"Nee, ik weet zeker dat Alexander mij even zat is."
"Robin wil kennis met je maken."
Sascha blijft kordaat en laat hen alleen bij de patiënt die de artsen in slaap houden.
Dinsdag 29 november 2011
Xavier Naidoo - Abschied Nehmen
Bastian slaapt elke nacht ergens anders. Op vrijdag bij zijn schoonfamilie in Hannover, op zaterdag in het ziekenhuis, zondag bij Charlie en maandag in het appartement zodat hij weer voor zijn broer kan zorgen. Nu is hij vroeg opgestaan en ziet hij op de kalender dat het alweer dinsdag is.
Bastian is bezig met een uitgebreid ontbijt zodat Alexander sneller op krachten komt. De kleur is weer deels terug in zijn gezicht, al zegt een huilerige Alexander geen trek te hebben en neemt een paar kleine hapjes. Bastian houdt Alexander aan tafel totdat zijn broer zijn ontbijt heeft opgegeten waarbij hij de rol van vader weer op zich neemt. In deze rol kan hij Alexander's verwijtende blikken eenvoudig negeren. Twee uur later is alles opgegeten en de oogopslag van zijn broer veranderd in een zekere dankbaarheid.
De conversatie tussen de twee broers is gespannen. Bastian weet niet hoe hij de lastige en pijnlijke stiltes kan overbruggen. Hij weet niet hoe zich te verontschuldigen voor alle jaren zonder contact. De minachting van zijn ouders voor Alexander heeft hij, zonder erover na te denken, overgenomen. Hij heeft nooit verder gedacht dan wat mannen in bed doen. In de afgelopen dagen heeft hij gezien dat het veel verder gaat. Zijn eigen domheid bezorgt hem een pijnlijk gevoel van diepe schaamte. Hij ruimt de tafel af als zijn broer een vraag stelt.
"Waar is Dagmar?"
"Ze is vroeg vertrokken met Sascha. Ze wil bloemen kopen en nog wat dingen."
Alexander knikt afwezig. Hij merkt dat zijn broer in gedachten ergens anders is, waarschijnlijk denkt Alexander na over Robin.
"Ga jij je douchen? Dan doe ik de afwas?"
Alexander knikt opnieuw en schuifelt naar de badkamer zonder iets te zeggen. Bastian staat een paar minuten later bij de badkamerdeur en hoort Alexander huilen. Hij wil naar binnen gaan om hem gerust te stellen en te troosten maar beseft dat Alexander even alleen wil zijn. Stil gaat hij op de bank in de woonkamer zitten en pakt zijn telefoon, op zoek naar de warme stem die hem altijd op zijn gemak stelt. De stem van zijn Daniela, waar in elk woord haar liefde voor hem doorklinkt.
"Ik mis je."
"Ik zou willen dat je hier bent."
"Als ik je zo hoor, dan is het goed dat je er bent."
"Ik weet het. Ik zou willen dat je hier ook bij bent. Het zijn zware dagen."
"Ik denk dat iemand voor hem moet zorgen nu."
"Ik kan dit niet alleen."
Hij hoopt dat ze begrijpt hoeveel hij haar mist.
"Weet je al hoe lang je nog blijft?"
"Geen idee. Hij is nu niet in staat om voor zichzelf te zorgen."
"Laat je me het weten als ik het hele huis moet inpakken en verhuizen?"
Ze lacht. Hij wil ook lachen maar kan het niet.
"Bastian, je bent goed bezig. Ik hoop dat je het zelf ook zo ziet."
Hij krijgt een brok in zijn keel.
"Misschien, als jij het zegt. Ik wil je snel weer zien."
"Ik kan geen vrij nemen van mijn werk. Zal ik dit weekend komen?"
"Misschien, even afwachten hoe het hier verder gaat. Je lach zou iedereen hier wel goed doen."
"Ik hou van jou."
Haar stem klinkt verleidelijk. Hij kan alleen nog fluisteren.
"Ik van jou."
Na het gesprek hoort hij uit de badkamer het geluid van stromend water. Zodra hij geen water meer hoort stromen, begint hij aan de afwas. Wanneer Bastian klaar is, heeft zijn broer zich aangekleed. Niet veel later slaat Bastian een zwarte sjaal om zijn broer's nek en sluit zijn jas.
"Als we naar buiten gaan met deze temperaturen, dan bevries je. Ik wil niet dat je ziek wordt."
Alexander grijnst en loopt langzaam door het trappenhuis naar beneden, op de voet gevolgd door Bastian. De twee gluren even bij SansFrontière naar binnen om Anna en Laura goedemorgen te wensen.
"Het is bijna middag, Alexander."
Alexander kan niet lachen om Anna's grap, wel om Laura's volgende compliment.
"Eindelijk begin je weer op te knappen. Het is toch geweldig wat een klein beetje extra slaap voor je doet."
Een koude windvlaag komt door de deur wanneer een gast naar binnen komt, die de sneeuw van zijn laarzen op de schoonloopmat losstampt. Laura's gezicht wordt vrolijk zodra ze de gast ziet. Bastian draait zich om en glimlacht wanneer hij de man herkent als haar vriend, die hij eerder in het ziekenhuis heeft ontmoet.
Zijn personeel probeert Alexander wat op te vrolijken met complimenten over hoe hij er uitziet en hoe blij ze zijn dat weer uit bed is en rondloopt. Zijn broer reageert ingetogen met beleefde antwoorden als ze een reactie van hem verwachten.
"Kunnen we gaan?"
Alexander klinkt alweer vermoeid. Bastian knikt en neemt langzaam afscheid van de drie anderen. Roland wil ze nog even binnen houden en dringt aan.
"Nog eerst een grote, hete cappucino maken om mee te nemen. Het is buiten te koud voor jou."
Hij loopt achter de bar en vult de wegwerpbekers.
"Je hebt echt goed personeel."
Alexander stemt zwijgend toe met de dampende beker in zijn handen. In de auto is het niet veel warmer dan buiten. De volgende twintig minuten blijft hij stil terwijl ze onderweg zijn naar hun bestemming.
"Hou je het vol vandaag?"
Bastian stelt zijn vraag terwijl ze het gebouw binnenlopen. Alexander antwoordt knorrig.
"Met elke tien minuten een huilbui moet het lukken."
Zodra ze de broers ziet, komt Dagmar op hen afgelopen en begroet ze hartelijk.
"Hij ziet er beter uit vandaag."
"Je hebt gisteravond een geweldige maaltijd op tafel gezet en ik heb hem een uitgebreid ontbijt gevoerd."
Bastian is royaal met complimenten.
"Dat heeft hij nodig."
"Beseffen jullie dat ik hier sta?"
Alexander kreunt. Hij lijkt moe te worden van de constante aandacht voor hem. Dagmar doet verbaasd.
"Hij spreekt!"
"Alleen tussen huilbuien."
Bastian en Dagmar kunnen een glimlach niet onderdrukken bij Alexander's onbedoelde humor.
"Sascha is binnen."
Fluisterend anticipeert ze op de volgende vraag. Bastian slaat zijn arm om Alexander's schouder en leidt hem door de deur naar de afdeling. Sascha staat op wanneer hij de broers ziet aankomen.
"Nog nieuws?"
Robin's broer knikt in reactie op Bastian's vraag. Alexander loopt door naar het bed. Hij buigt zich voorover en geeft Robin voorzichtig een kus. Bastian moet glimlachen als hij zijn broer zo ziet. Sascha brengt ze op de hoogte.
"Hij is van de beademing afgehaald."
"Dat is een goed teken, of niet?"
Bastian reageert, Alexander lijkt helemaal met zijn aandacht bij Robin te zijn. Sascha kijkt even naar de broers en geeft Alexander een klopje op zijn schouder.
"Het is nog steeds kritisch. Ik ga naar Dagmar zodat jullie hier kunnen zitten."
Bastian protesteert.
"Nee, ik weet zeker dat Alexander mij even zat is."
"Robin wil kennis met je maken."
Sascha blijft kordaat en laat hen alleen bij de patiënt die de artsen in slaap houden.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
53
Dinsdag 29 november 2011
Andrea Razzauti (featuring Patti Austin) - Not Just Another Love
"Hier is het."
Een oudere en een jongere dame klimmen de besneeuwde trappen van het oude gebouw op. Binnen vult de sterke geur van naaldbomen in enkele seconden hun neuzen. Het kalmeert haar na hun hectische ochtend. Ze merkt de kerstversiering op die aan de bogen is opgehangen en automatisch jeugdherinneringen oproepen. Haar metgezel kijkt bewonderend rond.
"Het is een mooi gebouw."
"Het is mooi gerestaureerd. Ik kwam hier vroeger graag, toen ik klein was."
De Bonifatiuskerk is deze winderige winterdag een rustig toevluchtsoord voor de dreigende storm. De dames blijven stil terwijl ze door het middenpad lopen. Net als vroeger laat ze hand langs elke gepolijste houten bank glijden. Ze weet niet meer hoe vaak ze hier is geweest.
De vlammen van twee grote kaarsen verlichten een groene krans bij het altaar. Ze vermoedt dat de kaarsen nog branden na een bijeenkomst vanmorgen, een begrafenis of een trouwerij. Er zijn vandaag geen kerkdiensten. Ze ziet de kaarsen als een warm welkom. Het piepende geluid van rubber zolen over de betegelde vloer laat de beide dames opschrikken.
"Hallo?"
Ze vraagt het een oude man, die uit een zijdeur komt aangeschuifeld. Haar metgezel herkent zijn postuur, maar kan nog niet op de naam komen en tuurt naar de man terwijl hij dichterbij komt.
"Meneer Berger?"
"Ja?"
"Het is goed om u te zien."
Haar opluchting klinkt door in haar stem. De inmiddels oude man hoort bij dit gebouw zolang haar herinnering teruggaat in de tijd.
"Wie bent u?"
Hij kijkt nauwelijks naar de dames en loopt door naar de kaarsen om de dover achter de kaarsen te pakken en hem boven de vlammen te houden.
"Charlotte Bohling, meneer. Mijn ouders waren Thomas en Silke. Ik ben hier opgegroeid."
Meneer Berger kijkt met een schuin oog aan, knikt bij wijze van herkenning en schuifelt verder door de kerk.
"Weet u waar ik Pastoor Rudolf kan vinden?"
De man knikt opnieuw en wijst met de kaarsendover eerst naar hen en daarna naar achteren als antwoord op Charlie's vraag. De jongere dame kijkt verward.
"Ik weet niet wat u bedoelt, meneer."
"Hij is in het koor, mevrouw."
De dames kijken verder door de kerk en zien iemand op een verhoging aan een tafel zitten. Charlie glimlacht.
"Dank u wel. Goede feestdagen."
Het geluid van hun voetstappen op de krakende houten trap naar de verhoging kondigt hun aanwezigheid aan voordat ze het lachende gezicht van Rudolf zien. Hij is verbaasd.
"Charlie ... Astrid ... Wat een prettige verrassing. Wat brengt jullie naar dit Huis van God?"
"We zijn eigenlijk op zoek naar Henriette."
"Ze zijn niet thuis. Het huis ziet eruit alsof ze weg zijn. We zijn naar mijn broer Thomas gegaan maar ook daar is niemand thuis."
Astrid's antwoord en Charlie's aanvulling verleiden Rudolf tot hardop nadenken.
"Thomas en Christel zijn weg voor een korte vakantie, al weet ik nu niet waarheen. Henriette en Max heb ik al langer niet gezien, ze waren zondag niet bij de mis. Ik denk dat ze in Köln op bezoek zijn."
"Nee."
Charlie spreekt de ontkenning met schrik in haar stem uit. Rudolf zucht.
"Is er weer een situatie?"
Charlie knikt.
"Robin ligt in het ziekenhuis en Alexander is in het weekend ook opgenomen, maar nu weer thuis."
"Wat is er gebeurd?"
"Te veel. Robin heeft een hartaanval gehad. We willen de Kaisers vinden, zodat Wolfgang hem nog kan zien."
De priester kijkt met serieus, bezorgd gezicht naar de dames na Astrid's snelle antwoord.
"Je hebt geprobeerd te bellen?"
"Eindeloos. Iedereen probeert iedereen te bellen maar nergens gehoor."
Rudolf's wenkbrauwen gaan vragend omhoog, waarop Charlie verder praat.
"Thomas en Christel nemen ook niet op, maar als ze op vakantie zijn, dan is dat logisch. Maar Henriette's telefoon lijkt te zijn uitgeschakeld sinds zaterdagavond."
"Uit?"
"Ja. Ze waren zaterdag in de stad en ze hebben ruzie met Alexander en Robin gekregen. Wij denken dat dat de oorzaak is van Robin's hartaanval. Wanneer er nog meer gebeurt, dan zullen ze het ons niet vergeven wanneer ze niets ervan weten."
"Kom met me mee."
Rudolf reageert plotseling en de dames volgen hem door de kerk naar zijn kantoor. Astrid vraagt verder.
"Weet je waar ze kunnen zijn?"
"Henriette laat het altijd weten als ze weggaan. Ze vraagt haar buren op het huis te letten. Wanneer de telefoon is uitgeschakeld, dan is er een kans dat ze in hun vakantiehuis zijn. Daar is geen bereik en geen vaste telefoon. Toen Wolfgang's moeder deze zomer overleed, waren ze daar. We konden hen niet bereiken. Ik heb daarna ervoor gezorgd dat we alle adressen en telefoonnummers van hen hebben. Je mag het een voorgevoel noemen."
Hij knipoogt terwijl hij na wat zoeken een klein boekje uit zijn bureau tevoorschijn haalt.
"Hetzelfde is gebeurd toen Sascha en ik er waren. Alexander en Robin hebben ons geprobeerd te bereiken. Pas toen we thuiskwamen, ontdekten we het."
Astrid's stem etaleert haar verdriet. Charlie pakt Astrid's hand troostend vast. Terwijl Rudolf telefoneert, blijven de dames stil wachten. De buren van de Kaisers vertellen dat Henriette en Max niets hebben gezegd over een paar dagen weggaan. Het laatste gesprek is met mevrouw Redeker.
"Heeft uw zoon de laatste paar dagen Wolfgang gesproken? ... Nee? Wolfgang is ziek gemeld? ... Als uw zoon Wolfgang weer spreekt op school, wilt u hem vragen een boodschap door te geven? ... Het gaat om de familie in Köln en het is belangrijk dat we hem zo snel mogelijk spreken ... Ik denk dat de familie beter alle details kan vertellen ... Ik weet het ... Vertelt u alleen dat Robin in het ziekenhuis is opgenomen ... Het is kritiek ... kritiek, ja ... U mag mij bellen ... Dank u wel, mevrouw Redeker ... Welk ziekenhuis?"
Pastoor Rudolf's vragende blik betreft zijn bezoeksters.
"St.Vinzenz in Köln."
Charlie antwoordt direct. Ze wil dat Rudolf het gesprek afrondt zodat zij en Astrid met hem verder kunnen praten.
"St.Vinzenz in Köln ... Ah. Dat is heel lief van u ... Ik weet zeker dat hij het op prijs stelt ... Krone ... Dank u wel, mevrouw Redeker."
Rudolf glimlacht terwijl hij de verbinding verbreekt. Hij zoekt in zijn bureau naar een kaart.
"Mevrouw Redeker zal Peter vragen de boodschap over te brengen. Ze wilde de naam van het ziekenhuis weten, zodat ze bloemen kan sturen. Dat doet ze altijd, ze is een goede, attente vrouw."
"Ik ben er zeker van dat Alexander en Robin het waarderen."
Astrid gebruikt haar diplomatieke intonatie. Rudolf vouwt de kaart open op zijn bureau om de dames aan te geven waar het vakantiehuis is. Astrid is er weliswaar vier dagen geleden geweest, maar ze vertrouwt niet op haar geheugen om er te komen. De dames maken een routebeschrijving en staan op om te vertrekken.
"Dank je voor alles wat je gedaan hebt."
Charlie neemt met een charmante glimlach afscheid. Ze is oprecht. Het verblijf in de kerk heeft haar weer hoop gegeven om de Kaisers te vinden. Ze lopen naar buiten, de besneeuwde winterdag tegemoet en hopen dat de aangekondigde storm nog even uitblijft.
Dinsdag 29 november 2011
Andrea Razzauti (featuring Patti Austin) - Not Just Another Love
"Hier is het."
Een oudere en een jongere dame klimmen de besneeuwde trappen van het oude gebouw op. Binnen vult de sterke geur van naaldbomen in enkele seconden hun neuzen. Het kalmeert haar na hun hectische ochtend. Ze merkt de kerstversiering op die aan de bogen is opgehangen en automatisch jeugdherinneringen oproepen. Haar metgezel kijkt bewonderend rond.
"Het is een mooi gebouw."
"Het is mooi gerestaureerd. Ik kwam hier vroeger graag, toen ik klein was."
De Bonifatiuskerk is deze winderige winterdag een rustig toevluchtsoord voor de dreigende storm. De dames blijven stil terwijl ze door het middenpad lopen. Net als vroeger laat ze hand langs elke gepolijste houten bank glijden. Ze weet niet meer hoe vaak ze hier is geweest.
De vlammen van twee grote kaarsen verlichten een groene krans bij het altaar. Ze vermoedt dat de kaarsen nog branden na een bijeenkomst vanmorgen, een begrafenis of een trouwerij. Er zijn vandaag geen kerkdiensten. Ze ziet de kaarsen als een warm welkom. Het piepende geluid van rubber zolen over de betegelde vloer laat de beide dames opschrikken.
"Hallo?"
Ze vraagt het een oude man, die uit een zijdeur komt aangeschuifeld. Haar metgezel herkent zijn postuur, maar kan nog niet op de naam komen en tuurt naar de man terwijl hij dichterbij komt.
"Meneer Berger?"
"Ja?"
"Het is goed om u te zien."
Haar opluchting klinkt door in haar stem. De inmiddels oude man hoort bij dit gebouw zolang haar herinnering teruggaat in de tijd.
"Wie bent u?"
Hij kijkt nauwelijks naar de dames en loopt door naar de kaarsen om de dover achter de kaarsen te pakken en hem boven de vlammen te houden.
"Charlotte Bohling, meneer. Mijn ouders waren Thomas en Silke. Ik ben hier opgegroeid."
Meneer Berger kijkt met een schuin oog aan, knikt bij wijze van herkenning en schuifelt verder door de kerk.
"Weet u waar ik Pastoor Rudolf kan vinden?"
De man knikt opnieuw en wijst met de kaarsendover eerst naar hen en daarna naar achteren als antwoord op Charlie's vraag. De jongere dame kijkt verward.
"Ik weet niet wat u bedoelt, meneer."
"Hij is in het koor, mevrouw."
De dames kijken verder door de kerk en zien iemand op een verhoging aan een tafel zitten. Charlie glimlacht.
"Dank u wel. Goede feestdagen."
Het geluid van hun voetstappen op de krakende houten trap naar de verhoging kondigt hun aanwezigheid aan voordat ze het lachende gezicht van Rudolf zien. Hij is verbaasd.
"Charlie ... Astrid ... Wat een prettige verrassing. Wat brengt jullie naar dit Huis van God?"
"We zijn eigenlijk op zoek naar Henriette."
"Ze zijn niet thuis. Het huis ziet eruit alsof ze weg zijn. We zijn naar mijn broer Thomas gegaan maar ook daar is niemand thuis."
Astrid's antwoord en Charlie's aanvulling verleiden Rudolf tot hardop nadenken.
"Thomas en Christel zijn weg voor een korte vakantie, al weet ik nu niet waarheen. Henriette en Max heb ik al langer niet gezien, ze waren zondag niet bij de mis. Ik denk dat ze in Köln op bezoek zijn."
"Nee."
Charlie spreekt de ontkenning met schrik in haar stem uit. Rudolf zucht.
"Is er weer een situatie?"
Charlie knikt.
"Robin ligt in het ziekenhuis en Alexander is in het weekend ook opgenomen, maar nu weer thuis."
"Wat is er gebeurd?"
"Te veel. Robin heeft een hartaanval gehad. We willen de Kaisers vinden, zodat Wolfgang hem nog kan zien."
De priester kijkt met serieus, bezorgd gezicht naar de dames na Astrid's snelle antwoord.
"Je hebt geprobeerd te bellen?"
"Eindeloos. Iedereen probeert iedereen te bellen maar nergens gehoor."
Rudolf's wenkbrauwen gaan vragend omhoog, waarop Charlie verder praat.
"Thomas en Christel nemen ook niet op, maar als ze op vakantie zijn, dan is dat logisch. Maar Henriette's telefoon lijkt te zijn uitgeschakeld sinds zaterdagavond."
"Uit?"
"Ja. Ze waren zaterdag in de stad en ze hebben ruzie met Alexander en Robin gekregen. Wij denken dat dat de oorzaak is van Robin's hartaanval. Wanneer er nog meer gebeurt, dan zullen ze het ons niet vergeven wanneer ze niets ervan weten."
"Kom met me mee."
Rudolf reageert plotseling en de dames volgen hem door de kerk naar zijn kantoor. Astrid vraagt verder.
"Weet je waar ze kunnen zijn?"
"Henriette laat het altijd weten als ze weggaan. Ze vraagt haar buren op het huis te letten. Wanneer de telefoon is uitgeschakeld, dan is er een kans dat ze in hun vakantiehuis zijn. Daar is geen bereik en geen vaste telefoon. Toen Wolfgang's moeder deze zomer overleed, waren ze daar. We konden hen niet bereiken. Ik heb daarna ervoor gezorgd dat we alle adressen en telefoonnummers van hen hebben. Je mag het een voorgevoel noemen."
Hij knipoogt terwijl hij na wat zoeken een klein boekje uit zijn bureau tevoorschijn haalt.
"Hetzelfde is gebeurd toen Sascha en ik er waren. Alexander en Robin hebben ons geprobeerd te bereiken. Pas toen we thuiskwamen, ontdekten we het."
Astrid's stem etaleert haar verdriet. Charlie pakt Astrid's hand troostend vast. Terwijl Rudolf telefoneert, blijven de dames stil wachten. De buren van de Kaisers vertellen dat Henriette en Max niets hebben gezegd over een paar dagen weggaan. Het laatste gesprek is met mevrouw Redeker.
"Heeft uw zoon de laatste paar dagen Wolfgang gesproken? ... Nee? Wolfgang is ziek gemeld? ... Als uw zoon Wolfgang weer spreekt op school, wilt u hem vragen een boodschap door te geven? ... Het gaat om de familie in Köln en het is belangrijk dat we hem zo snel mogelijk spreken ... Ik denk dat de familie beter alle details kan vertellen ... Ik weet het ... Vertelt u alleen dat Robin in het ziekenhuis is opgenomen ... Het is kritiek ... kritiek, ja ... U mag mij bellen ... Dank u wel, mevrouw Redeker ... Welk ziekenhuis?"
Pastoor Rudolf's vragende blik betreft zijn bezoeksters.
"St.Vinzenz in Köln."
Charlie antwoordt direct. Ze wil dat Rudolf het gesprek afrondt zodat zij en Astrid met hem verder kunnen praten.
"St.Vinzenz in Köln ... Ah. Dat is heel lief van u ... Ik weet zeker dat hij het op prijs stelt ... Krone ... Dank u wel, mevrouw Redeker."
Rudolf glimlacht terwijl hij de verbinding verbreekt. Hij zoekt in zijn bureau naar een kaart.
"Mevrouw Redeker zal Peter vragen de boodschap over te brengen. Ze wilde de naam van het ziekenhuis weten, zodat ze bloemen kan sturen. Dat doet ze altijd, ze is een goede, attente vrouw."
"Ik ben er zeker van dat Alexander en Robin het waarderen."
Astrid gebruikt haar diplomatieke intonatie. Rudolf vouwt de kaart open op zijn bureau om de dames aan te geven waar het vakantiehuis is. Astrid is er weliswaar vier dagen geleden geweest, maar ze vertrouwt niet op haar geheugen om er te komen. De dames maken een routebeschrijving en staan op om te vertrekken.
"Dank je voor alles wat je gedaan hebt."
Charlie neemt met een charmante glimlach afscheid. Ze is oprecht. Het verblijf in de kerk heeft haar weer hoop gegeven om de Kaisers te vinden. Ze lopen naar buiten, de besneeuwde winterdag tegemoet en hopen dat de aangekondigde storm nog even uitblijft.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
54
Dinsdag 29 november 2011
Loreena McKennitt - The Mummers' Dance
Alexander voelt Bastian's arm om zijn schouders. Zijn broer houdt hem staande, geeft hem warmte en duwt hem voorzichting over de afdeling. Bij het bed aangekomen maakt hij zich los van Bastian. Hij loopt door naar het bed, buigt zich voorover, geeft Robin voorzichtig een kus en begint fluisterend te praten.
"Ik ben hier. Wordt alsjeblieft wakker. Wordt alsjeblieft beter. Robin."
"Hij is van de beademing afgehaald."
Alexander vat Sascha's mededeling als een goed teken op. Robin is sterk genoeg om zonder hulp te ademen. Ondanks het beschadigde hart heeft zijn vriend nog steeds voldoende kracht. Alexander vertrouwt erop dat Robin's kracht het herstel zal versnellen. Wanneer Robin's hart meewerkt, kunnen ze beginnen de scherven te lijmen. Robin is nog steeds opvallend bleek, zijn huid is minder warm dan hij gewend is. Robin zo in dit bed te zien liggen, maakt hem nog verdrietiger dan hij al is. Hij wil de oude Robin terug, warmbloedig, met een blos op zijn wangen, zijn warme oven waar hij 's nachts mee in slaap kan vallen als ze dicht tegen elkaar aan liggen. Alexander voelt een klopje op zijn rug. Sascha.
"Het is nog steeds kritisch. Ik ga naar Dagmar zodat jullie hier kunnen zitten."
Alexander merkt dat Sascha zenuwachtiger wordt onder zijn blik.
Bastian protesteert.
"Nee, ik weet zeker dat Alexander mij even zat is."
"Robin wil kennis met je maken."
Sascha blijft kordaat en laat hen alleen bij de patiënt die de artsen in slaap houden. De broers kijken Robin's broer na voordat ze elkaar met onzekere blik aankijken en Bastian zijn mond opendoet.
"Hij is zenuwachtig als jij in de buurt bent."
"Ik weet het."
"Sascha probeert iets te doen. Hij wist het niet. Je telefoontjes ... hij heeft ze compleet gemist."
"Ik weet het."
Alexander herhaalt zijn antwoord terwijl hij zijn aandacht volledig op Robin richt. Langzaam en zorgvuldig rolt hij het dekbed omlaag tot Robin's taille zodat hij het verband om zijn borstkas kan inspecteren. Hij kan zich niet voorstellen dat zijn borstkas wordt opengemaakt zoals bij zijn schat is gebeurd. In gedachten verzonken vraagt hij zich af waar precies de bloedvaten zijn weggehaald om Robin's beschadigde hart te repareren. Alexander zou graag willen weten hoe lang het herstel gaat duren.
"Kun je wat vriendelijker voor hem zijn, Alexander? Hij heeft spijt."
Alexander trekt het dekbed langzaam weer omhoog tot over Robin's schouders.
"Ik ben aardig ... Ik ben beleefd ... Ik schreeuw niet ... ik wijs hem niet af."
Zijn stem klinkt vlak, alsof hij een nieuwsbericht voorleest. Bastian dringt aan.
"Je moet met hem praten."
"Dat zullen we ook doen. Zodra Robin bij kennis is."
"Alexander?"
Hij laat Robin even los zodat zijn negatieve energie niet wordt overgedragen. Bij sommige namen en personen wordt hij plotseling gespannen, hij wil niet dat de man in bed hier iets van merkt. Zijn antwoord herhaalt hij nu met nadruk, maar nog steeds zonder herkenbare emotie.
"Zodra Robin bij kennis is."
"Ik heb meer excuses te maken dan Sascha."
"Hoe bedoel je dat?"
Alexander draait zich om en kijkt zijn jongere broer vragend aan. Tegelijk voelt hij zich ontspannen bij zijn laatste woorden en begint zachtjes Robin's hand te strelen.
"Hoe lang geleden hebben we elkaar voor het laatst gezien? Dat is mijn schuld. Het is mijn keuze geweest omdat ik toen niet goed heb begrepen wie je bent. Ik heb het ook niet willen weten. Ik heb jarenlang gedaan alsof ik enigst kind ben, Alexander. Ik denk dat mijn fout groter is dan die van Sascha."
Alexander buigt zich weer voorover en geeft zijn schat eerst een kus voordat hij zacht tegen Bastian verder praat.
"Sascha houdt van zijn kleine broer. Robin houdt nog veel meer van zijn grote broer. Hij wil Sascha's waardering. Hij wil dat Sascha vrolijk en trots op hem kan zijn. Robin heeft voor hun vader gezorgd nadat Sascha van huis is weggelopen. Robin heeft heel veel opgegeven voor zijn vader."
"Waarom?"
Alexander negeert zijn emoties over de oudste broer terwijl hij met zijn hand door Robin's haar strijkt op zoek naar de goede woorden om Bastian antwoord te geven zonder over Robin's verleden te beginnen. Eigenlijk is het antwoord heel eenvoudig.
"Uit liefde. Hij kon Sascha niet vragen wat hij anders kon doen."
"Maar ze hebben nu goed contact?"
Alexander knikt instemmend.
"Als Robin Sascha kan vergeven ... waarom kan jij dat niet?"
"Omdat Sascha het nog steeds niet begrijpt. Robin past goed op Sascha maar Sascha past minder goed op Robin. Sascha vindt het vanzelfsprekend dat zijn jongere broer er altijd is maar hij begrijpt niet wanneer zijn broer hem nodig heeft."
Bastian zwijgt. De vraagtekens in zijn ogen vertellen Alexander dat zijn broer niet goed weet hoe dit te plaatsen. Alexander streelt over Robin's hand, terwijl hij kalm verder spreekt.
"Sascha heeft dit najaar in dit ziekenhuis een paar weken in coma gelegen na een ongeluk. Robin en Astrid hebben de hele tijd aan zijn bed gezeten. Toen Sascha naar huis mocht, ging dat gewoon door. Robin heeft alles gegeven wat hij kon geven in die tijd."
Alexander streelt zijn schat met zijn vingers, van zijn hand over zijn arm tot aan zijn schouder, zorgvuldig om de naalden van de infuzen met medicijnen en voeding heen. Zijn blik is er een van intense liefde.
"Sascha heeft zoveel haast gemaakt met zijn bruiloft dat hij niet heeft gezien wat er gebeurde met Robin. Mijn schat heeft het grootste deel van de bruiloft van Astrid en Sascha voorbereid. Robin heeft alles gedaan om Sascha maar een plezier te doen, om hem te zien lachen."
"Zo lijkt het net alsof Sascha ondankbaar is."
Alexander blijft Robin strelen en glimlacht.
"Sascha waardeert het allemaal wel. Helemaal toen Robin ingreep in een duel tussen Sascha en een ex-verloofde van Astrid."
Alexander kijkt op wanneer hij Bastian hoort lachen. Bastian verontschuldigt zich.
"Het spijt me, maar het is gewoon grappig. Wie duelleert er nog in deze tijden?"
Alexander glimlacht.
"Niemand. Behalve psychotische ex-verloofden van Astrid die in het verleden leven. Die man is extreem jaloers en kan goed schermen. Mijn Robin heeft zijn broer daaruit gered. Sascha vindt dat vanzelfsprekend. Robin heeft hem de perfecte bruiloft bezorgd. Iedereen heeft een perfecte, vrolijke dag meegemaakt. Sascha en Astrid hebben de rest van de dag echt kunnen genieten."
Een traan druppelt langs Alexander's wang en valt op de schouder van zijn schat.
"Sascha had het te druk met genieten om het te zien. Hij heeft niet gezien dat Robin nog wel wilde maar eigenlijk niet meer kon."
"Heb jij niets verteld?"
"Dat wilde Robin niet, niet voor de bruiloft. Hij wilde ze eerst een mooie trouwdag geven. Ik was van plan om Sascha na de bruiloft aan te spreken zodat Robin niet overstuur zou raken. Maar ze waren al op weg naar het vakantiehuis van Max en Henriette. Ik heb daarna Robin alleen verzorgd. Hij is snel, erg snel achteruit gegaan."
"Waarom heb je niets verteld?"
Alexander zoekt begrip terwijl hij Robin's schouders streelt en een traan over zijn andere wang omlaag druppelt.
"Aan wie? Sascha is de enige met wie ik hierover kan praten. Ik heb Dagmar gebeld en Robin was compleet over de rode daarvan. Sascha is de enige die Robin accepteert, naast mij. Sascha is de enige die Robin beter kan maken."
"Ik begrijp het niet."
Bastian kijkt hem nieuwsgierig aan. Alexander staart naar Robin's vredige gezicht en haalt even zijn schouders op. Hij is blij dat Dagmar nog steeds Bastian niets heeft verteld over de verschrikkelijke plannen van Robin. Voor zover hij weet, kennen alleen Charlie en Dagmar de essentie. Zelfs Sascha is niet op de hoogte van Robin's bedoelingen. Het is beter om de anderen onwetend te houden, zolang Robin ...
Alexander laat de man in het bed weer los. Hij merkt dat de zwarte gedachten weer bezit van hem nemen. Wanneer dit voor Robin desastreus afloopt, dan kan hij het angstaanjagende geheim bewaren. Leugens kunnen anderen ervan overtuigen dat hij heeft gevochten om zichzelf te redden van het onvermijdelijke. Hij zal Robin's geheim zelfs niet gebruiken als een wapen tegen Sascha, hoe woedend hij zelf ook is op Sascha. Robin's wens is om Sascha gelukkig te zien.
Misschien als hij aanvankelijk niet had toegezegd om het geheim te houden, wellicht als hij Robin naar het ziekenhuis had gebracht tijdens de eerste nacht, misschien zou dan die eerste draad van zijde niet zijn uitgegroeid tot een web van leugens en geheimhouding waarin alle fouten van Alexander en Robin vastzitten.
Alexander is net zo woedend op zichzelf als hij is op Sascha ... en op Robin. Het is de reden waarom hij nauwelijks Robin alleen heeft gelaten in de afgelopen maand, waarom hij voor zijn schat heeft gezorgd zodat hij overleeft, waarom hij Wolfgang en Henriette beneden wilde houden toen hij zag hoe verward en boos ze waren. Hij was bang voor wat er zou volgen en heeft met afgrijzen toegekeken hoe zijn angst realiteit werd toen Robin op de vloer viel. Nu ligt zijn schat hier en staat alles stil. De wens van zijn schat is niet uitgekomen. Zijn eigen wens is niet uitgekomen.
Twee tranen vallen op Robin's arm. Hij veegt ze met het dekbed af. Een moment later voelt hij Bastian's hand op zijn schouder. Zijn jongere broer helpt hem in een stoel. Alexander kijkt hem aan en glimlacht. Hij is dankbaar voor zijn aanwezigheid en steun, voor zijn inspanningen om het leven van Robin te redden. Hij weet nog niet hoe hij deze dankbaarheid ooit kan tonen of belonen. Bastian trekt een stoel naar zich toe, gaat er achterstevoren op zitten en buigt zich over de rugleuning.
"Alexander. Ik heb meer excuses te maken dan Sascha. Ik heb je alleen gelaten en uitvluchten verzonnen om niet met je te praten. Ik heb dingen over je gedacht waar ik niet trots op ben. Ik schaam me als ik zie hoe stom ik ben geweest."
"Je had een goed voorbeeld."
Alexander fronst zijn wenkbrauwen en legt zijn arm op de rand van het bed.
"Nee, deze keer niet. We weten allebei hoe ze erover denkt en vader ook. Ik heb zelf deze keuze gemaakt en dat spijt me. Ik wist niet waar het allemaal om draait."
"Het draait om liefde."
Alexander fluistert de woorden met trillende lippen terwijl de tranen gestaag verder druppelen over zijn wangen.
"Dat zie ik. Het spijt me echt dat ik niet met je om wilde gaan. Ik dacht dat jij anders was. Ik dacht ... ik heb vooral niet nagedacht. Ik was bang van een woord en de slechte betekenis die andere mensen eraan geven. Maar andere mensen hebben geen beslissing voor mij genomen, dat ben ik zelf geweest."
Alexander glimlacht naar zijn verontschuldigende broer en wrijft even over Bastian's schouder bij wijze van dank. De woorden van zijn broer bezorgen hem een beter gevoel en hij durft Robin weer aan te raken. Hij pakt voorzichtig Robin's hand en hun vingers verstrengelen zich. Misschien geeft de intensiteit van dit moment zijn schat de nodige extra kracht. Het blijft lang stil totdat Bastian zacht begint te praten.
"Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?"
"Ik was eigenlijk alleen op bezoek tijdens mijn verlof van het cruiseschip. Charlie wilde graag dat ik bleef en voor haar ging werken, net als tijdens mijn eerste jaren hier en ik heb ja gezegd. Eerst heb ik bij Silke gelogeerd en korte tijd later ben ik bij Lars gaan wonen, dat is het appartement waar we nu wonen. Robin had daar ook een kamer, het was toen nog een gedeeld appartemenent. Robin en ik zijn slecht gestart, later konden we beter overweg en raakte ik verliefd op hem. Eigenlijk ben ik dat nog steeds."
"Dat klinkt vrij eenvoudig."
Alexander geeft Bastian antwoord met zijn ogen terwijl hij Robin's hand nu met twee handen vasthoudt.
"Het was niet eenvoudig. Hij had vooroordelen over mij, meer over homo's eigenlijk. Hij had nog een vriendin ... Het was in het begin een puinhoop. Ik heb zijn vriendin een keer getroost met een zoen en daar maakte ze veel meer van. Robin was gek met zijn vriendin, maar zijn vriendin werd verliefd op mij en ik op Robin. Hij merkte wel iets, maar ik kon het hem alleen vertellen door hem een echte kus geven. Hij wist niet wat hem overkwam en heeft er lang overgedaan om dat te ontdekken. Het was een periode waarin we allemaal op eieren hebben gelopen."
Bastian grijnst en schudt zijn hoofd.
"Geen wonder als jij gaat zoenen. Je kon altijd al goed flirten."
Alexander trekt zijn wenkbrauwen op en houdt zijn hoofd een beetje scheef terwijl hij glimlacht.
"Je bent niets veranderd."
"Robin en ik hebben nu elkaar ... We willen echt bij elkaar blijven ... Ik hou teveel van hem om hem te verlie ..."
Bastian ziet Alexander's ogen weer dof worden en wil hem bij het onderwerp houden. Alexander's ogen stralen wanneer hij vertelt over Robin.
"Hoe wist je dat je echt verliefd wa... bent?"
"We waren met zijn allen een weekend weg, we hadden een huisje in de bossen bij een meertje gehuurd ... Sascha, Robin, ik en een paar vriendinnen ... We zaten 's avonds met zijn tweeën bij het vuur ... De anderen waren naar binnen gegaan ... Het was mooi hoe de maan in het water spiegelde terwijl we gewoon in gesprek waren ... We hebben elkaar die avond heel veel over onszelf verteld … Gaandeweg de avond liet hij steeds meer van zichzelf zien ... Ik begon hem met andere ogen te bekijken ... Ik zag wie hij werkelijk is."
"Wie is hij?"
Alexander knijpt even in Robin's hand terwijl hij zijn broer serieus aankijkt.
"Iemand met groot en bijzonder hart. Hij kan geven maar ook ontvangen. Hij is waardevol voor mij, dat weet ik sinds die avond. Op het eerste gezicht is hij heel stoer. Daaronder is hij zo ontzettend lief."
Alexander laat zijn tranen de vrije loop wanneer hij terugdenkt aan die avond. Hij geniet weer van het moment waarop hij met zijn ogen en zijn hart Robin in zichzelf heeft opgenomen om hem nooit meer los te laten. Zijn ogen zijn nu zo nat dat hij alleen wazig ziet. Hij vindt het niet erg, het doet hem denken aan de donkere hemel met sterren van die avond.
Bastian kijkt hem opeens aan met een suffe en gelukkige glimlach. Hij heeft er geen moeite mee om zijn broer uit te leggen wat hij voelt voor Robin. Er is geen schroom in zijn hart, hij voelt zich eerder gerustgesteld door de waardering die zijn broer lijkt te tonen voor hem en zijn schat. Bastian heeft zijn Daniela, hij begrijpt ook wat liefde is. Met zijn mouw veegt Alexander de tranen uit zijn ogen. Bastian blijft naar hem kijken met dezelfde suffe en gelukkige glimlach.
"Wat?"
Zijn broer kijkt hem recht in zijn ogen en laat zijn blik dan afdwalen naar het bed. Alexander begrijpt hem niet totdat Bastian nogmaals hem recht aankijkt met dwingende ogen en daarna naar het bed. Alexander gaat rechtop staan wanneer hij Robin ziet liggen met zijn vochtige ogen open, zijn hoofd wat opzij zodat hij Alexander kan zien.
"Oh!"
Alexander buigt zich over Robin en houdt zijn gezicht tussen zijn handen en geeft hem een zoen op zijn voorhoofd. Robin probeert te spreken, maar het zuurstofmasker over zijn mond hindert hem. Hij voelt dat iemand aan zijn shirt trekt en kijkt omlaag. Het is Robin. Alexander pakt voorzichtig zijn hand vast en gaat weer zitten. Hij is intens gelukkig dat hij weer in die mooie heldere blauwe ogen kan kijken en begint te fluisteren.
"Niet praten. Rustig aan. Ik ben zo gelukkig dat je terug bent."
Robin knijpt heel licht in zijn hand en Alexander buigt zich voorover om zijn vingers te kussen.
"Rustig aan, Robin. Spaar je energie en wordt weer beter, voor mij."
Hij kijkt direct in de blauwe ogen. Robin gebruikt zijn ogen om te knikken. Hij kan zijn gevoel niet goed uitdrukken. Geluk, verdriet, woede maar vooral opluchting dat het ergste achter de rug is en boven alles hoop dat zijn schat nog een lange tijd, een leven lang bij hem blijft.
Op dit moment heeft hij waarschijnlijk dezelfde domme en gelukkige glimlach als zijn broer eerder bij het zien van de blik in Robin's ogen. Die mooie blauwe ogen kijken hem zo intens lief aan. De lange wimpers bewegen een paar keer voordat Robin zijn ogen weer dicht doet. Alexander kust zijn hand voordat hun vingers zich weer verstrengelen. Hij voelt Robin weer even knijpen voordat zijn hand weer slap wordt.
Op dat moment gaat een alarm af.
De monitoren naast het bed slaan alarm.
Medisch personeel komt naar het bed gerend.
Bastian sleurt hem weg van het bed zodat het personeel alle ruimte rond het bed krijgt.
De angst en verbijstering in Bastian's ogen.
Alexander staat verlamd te kijken.
Hij probeert zijn geluiden te beheersen door zijn hand voor zijn mond te houden.
Een verpleegkundige roept iets.
Zijn broer trekt hem verder van het bed af.
Een arts geeft opdrachten.
Bastian sleept Alexander met zich mee.
Meer mensen in ziekenhuiskleding komen aangerend.
Hij wordt verder weggetrokken van zijn schat.
Bastian sleept hem de afdeling af.
De deur van de afdeling gaat langzaam dicht.
De dichte deur dempt het alarmerende geluid van de monitoren.
Hij kan de gespannen, opgewonden stemmen van het personeel niet meer horen.
Sascha en Dagmar komen op hen af in de gang.
Bastian heeft zijn beide armen om hem heen.
Hij voelt hoe zijn broer hem voor zich uit duwt.
Bastian duwt hem naar de wachtkamer.
Alexander kijkt Sascha huilend aan en trommelt met zijn vuisten tegen Sascha's borstkas.
"Ik heb meer tijd nodig!"
Dinsdag 29 november 2011
Loreena McKennitt - The Mummers' Dance
Alexander voelt Bastian's arm om zijn schouders. Zijn broer houdt hem staande, geeft hem warmte en duwt hem voorzichting over de afdeling. Bij het bed aangekomen maakt hij zich los van Bastian. Hij loopt door naar het bed, buigt zich voorover, geeft Robin voorzichtig een kus en begint fluisterend te praten.
"Ik ben hier. Wordt alsjeblieft wakker. Wordt alsjeblieft beter. Robin."
"Hij is van de beademing afgehaald."
Alexander vat Sascha's mededeling als een goed teken op. Robin is sterk genoeg om zonder hulp te ademen. Ondanks het beschadigde hart heeft zijn vriend nog steeds voldoende kracht. Alexander vertrouwt erop dat Robin's kracht het herstel zal versnellen. Wanneer Robin's hart meewerkt, kunnen ze beginnen de scherven te lijmen. Robin is nog steeds opvallend bleek, zijn huid is minder warm dan hij gewend is. Robin zo in dit bed te zien liggen, maakt hem nog verdrietiger dan hij al is. Hij wil de oude Robin terug, warmbloedig, met een blos op zijn wangen, zijn warme oven waar hij 's nachts mee in slaap kan vallen als ze dicht tegen elkaar aan liggen. Alexander voelt een klopje op zijn rug. Sascha.
"Het is nog steeds kritisch. Ik ga naar Dagmar zodat jullie hier kunnen zitten."
Alexander merkt dat Sascha zenuwachtiger wordt onder zijn blik.
Bastian protesteert.
"Nee, ik weet zeker dat Alexander mij even zat is."
"Robin wil kennis met je maken."
Sascha blijft kordaat en laat hen alleen bij de patiënt die de artsen in slaap houden. De broers kijken Robin's broer na voordat ze elkaar met onzekere blik aankijken en Bastian zijn mond opendoet.
"Hij is zenuwachtig als jij in de buurt bent."
"Ik weet het."
"Sascha probeert iets te doen. Hij wist het niet. Je telefoontjes ... hij heeft ze compleet gemist."
"Ik weet het."
Alexander herhaalt zijn antwoord terwijl hij zijn aandacht volledig op Robin richt. Langzaam en zorgvuldig rolt hij het dekbed omlaag tot Robin's taille zodat hij het verband om zijn borstkas kan inspecteren. Hij kan zich niet voorstellen dat zijn borstkas wordt opengemaakt zoals bij zijn schat is gebeurd. In gedachten verzonken vraagt hij zich af waar precies de bloedvaten zijn weggehaald om Robin's beschadigde hart te repareren. Alexander zou graag willen weten hoe lang het herstel gaat duren.
"Kun je wat vriendelijker voor hem zijn, Alexander? Hij heeft spijt."
Alexander trekt het dekbed langzaam weer omhoog tot over Robin's schouders.
"Ik ben aardig ... Ik ben beleefd ... Ik schreeuw niet ... ik wijs hem niet af."
Zijn stem klinkt vlak, alsof hij een nieuwsbericht voorleest. Bastian dringt aan.
"Je moet met hem praten."
"Dat zullen we ook doen. Zodra Robin bij kennis is."
"Alexander?"
Hij laat Robin even los zodat zijn negatieve energie niet wordt overgedragen. Bij sommige namen en personen wordt hij plotseling gespannen, hij wil niet dat de man in bed hier iets van merkt. Zijn antwoord herhaalt hij nu met nadruk, maar nog steeds zonder herkenbare emotie.
"Zodra Robin bij kennis is."
"Ik heb meer excuses te maken dan Sascha."
"Hoe bedoel je dat?"
Alexander draait zich om en kijkt zijn jongere broer vragend aan. Tegelijk voelt hij zich ontspannen bij zijn laatste woorden en begint zachtjes Robin's hand te strelen.
"Hoe lang geleden hebben we elkaar voor het laatst gezien? Dat is mijn schuld. Het is mijn keuze geweest omdat ik toen niet goed heb begrepen wie je bent. Ik heb het ook niet willen weten. Ik heb jarenlang gedaan alsof ik enigst kind ben, Alexander. Ik denk dat mijn fout groter is dan die van Sascha."
Alexander buigt zich weer voorover en geeft zijn schat eerst een kus voordat hij zacht tegen Bastian verder praat.
"Sascha houdt van zijn kleine broer. Robin houdt nog veel meer van zijn grote broer. Hij wil Sascha's waardering. Hij wil dat Sascha vrolijk en trots op hem kan zijn. Robin heeft voor hun vader gezorgd nadat Sascha van huis is weggelopen. Robin heeft heel veel opgegeven voor zijn vader."
"Waarom?"
Alexander negeert zijn emoties over de oudste broer terwijl hij met zijn hand door Robin's haar strijkt op zoek naar de goede woorden om Bastian antwoord te geven zonder over Robin's verleden te beginnen. Eigenlijk is het antwoord heel eenvoudig.
"Uit liefde. Hij kon Sascha niet vragen wat hij anders kon doen."
"Maar ze hebben nu goed contact?"
Alexander knikt instemmend.
"Als Robin Sascha kan vergeven ... waarom kan jij dat niet?"
"Omdat Sascha het nog steeds niet begrijpt. Robin past goed op Sascha maar Sascha past minder goed op Robin. Sascha vindt het vanzelfsprekend dat zijn jongere broer er altijd is maar hij begrijpt niet wanneer zijn broer hem nodig heeft."
Bastian zwijgt. De vraagtekens in zijn ogen vertellen Alexander dat zijn broer niet goed weet hoe dit te plaatsen. Alexander streelt over Robin's hand, terwijl hij kalm verder spreekt.
"Sascha heeft dit najaar in dit ziekenhuis een paar weken in coma gelegen na een ongeluk. Robin en Astrid hebben de hele tijd aan zijn bed gezeten. Toen Sascha naar huis mocht, ging dat gewoon door. Robin heeft alles gegeven wat hij kon geven in die tijd."
Alexander streelt zijn schat met zijn vingers, van zijn hand over zijn arm tot aan zijn schouder, zorgvuldig om de naalden van de infuzen met medicijnen en voeding heen. Zijn blik is er een van intense liefde.
"Sascha heeft zoveel haast gemaakt met zijn bruiloft dat hij niet heeft gezien wat er gebeurde met Robin. Mijn schat heeft het grootste deel van de bruiloft van Astrid en Sascha voorbereid. Robin heeft alles gedaan om Sascha maar een plezier te doen, om hem te zien lachen."
"Zo lijkt het net alsof Sascha ondankbaar is."
Alexander blijft Robin strelen en glimlacht.
"Sascha waardeert het allemaal wel. Helemaal toen Robin ingreep in een duel tussen Sascha en een ex-verloofde van Astrid."
Alexander kijkt op wanneer hij Bastian hoort lachen. Bastian verontschuldigt zich.
"Het spijt me, maar het is gewoon grappig. Wie duelleert er nog in deze tijden?"
Alexander glimlacht.
"Niemand. Behalve psychotische ex-verloofden van Astrid die in het verleden leven. Die man is extreem jaloers en kan goed schermen. Mijn Robin heeft zijn broer daaruit gered. Sascha vindt dat vanzelfsprekend. Robin heeft hem de perfecte bruiloft bezorgd. Iedereen heeft een perfecte, vrolijke dag meegemaakt. Sascha en Astrid hebben de rest van de dag echt kunnen genieten."
Een traan druppelt langs Alexander's wang en valt op de schouder van zijn schat.
"Sascha had het te druk met genieten om het te zien. Hij heeft niet gezien dat Robin nog wel wilde maar eigenlijk niet meer kon."
"Heb jij niets verteld?"
"Dat wilde Robin niet, niet voor de bruiloft. Hij wilde ze eerst een mooie trouwdag geven. Ik was van plan om Sascha na de bruiloft aan te spreken zodat Robin niet overstuur zou raken. Maar ze waren al op weg naar het vakantiehuis van Max en Henriette. Ik heb daarna Robin alleen verzorgd. Hij is snel, erg snel achteruit gegaan."
"Waarom heb je niets verteld?"
Alexander zoekt begrip terwijl hij Robin's schouders streelt en een traan over zijn andere wang omlaag druppelt.
"Aan wie? Sascha is de enige met wie ik hierover kan praten. Ik heb Dagmar gebeld en Robin was compleet over de rode daarvan. Sascha is de enige die Robin accepteert, naast mij. Sascha is de enige die Robin beter kan maken."
"Ik begrijp het niet."
Bastian kijkt hem nieuwsgierig aan. Alexander staart naar Robin's vredige gezicht en haalt even zijn schouders op. Hij is blij dat Dagmar nog steeds Bastian niets heeft verteld over de verschrikkelijke plannen van Robin. Voor zover hij weet, kennen alleen Charlie en Dagmar de essentie. Zelfs Sascha is niet op de hoogte van Robin's bedoelingen. Het is beter om de anderen onwetend te houden, zolang Robin ...
Alexander laat de man in het bed weer los. Hij merkt dat de zwarte gedachten weer bezit van hem nemen. Wanneer dit voor Robin desastreus afloopt, dan kan hij het angstaanjagende geheim bewaren. Leugens kunnen anderen ervan overtuigen dat hij heeft gevochten om zichzelf te redden van het onvermijdelijke. Hij zal Robin's geheim zelfs niet gebruiken als een wapen tegen Sascha, hoe woedend hij zelf ook is op Sascha. Robin's wens is om Sascha gelukkig te zien.
Misschien als hij aanvankelijk niet had toegezegd om het geheim te houden, wellicht als hij Robin naar het ziekenhuis had gebracht tijdens de eerste nacht, misschien zou dan die eerste draad van zijde niet zijn uitgegroeid tot een web van leugens en geheimhouding waarin alle fouten van Alexander en Robin vastzitten.
Alexander is net zo woedend op zichzelf als hij is op Sascha ... en op Robin. Het is de reden waarom hij nauwelijks Robin alleen heeft gelaten in de afgelopen maand, waarom hij voor zijn schat heeft gezorgd zodat hij overleeft, waarom hij Wolfgang en Henriette beneden wilde houden toen hij zag hoe verward en boos ze waren. Hij was bang voor wat er zou volgen en heeft met afgrijzen toegekeken hoe zijn angst realiteit werd toen Robin op de vloer viel. Nu ligt zijn schat hier en staat alles stil. De wens van zijn schat is niet uitgekomen. Zijn eigen wens is niet uitgekomen.
Twee tranen vallen op Robin's arm. Hij veegt ze met het dekbed af. Een moment later voelt hij Bastian's hand op zijn schouder. Zijn jongere broer helpt hem in een stoel. Alexander kijkt hem aan en glimlacht. Hij is dankbaar voor zijn aanwezigheid en steun, voor zijn inspanningen om het leven van Robin te redden. Hij weet nog niet hoe hij deze dankbaarheid ooit kan tonen of belonen. Bastian trekt een stoel naar zich toe, gaat er achterstevoren op zitten en buigt zich over de rugleuning.
"Alexander. Ik heb meer excuses te maken dan Sascha. Ik heb je alleen gelaten en uitvluchten verzonnen om niet met je te praten. Ik heb dingen over je gedacht waar ik niet trots op ben. Ik schaam me als ik zie hoe stom ik ben geweest."
"Je had een goed voorbeeld."
Alexander fronst zijn wenkbrauwen en legt zijn arm op de rand van het bed.
"Nee, deze keer niet. We weten allebei hoe ze erover denkt en vader ook. Ik heb zelf deze keuze gemaakt en dat spijt me. Ik wist niet waar het allemaal om draait."
"Het draait om liefde."
Alexander fluistert de woorden met trillende lippen terwijl de tranen gestaag verder druppelen over zijn wangen.
"Dat zie ik. Het spijt me echt dat ik niet met je om wilde gaan. Ik dacht dat jij anders was. Ik dacht ... ik heb vooral niet nagedacht. Ik was bang van een woord en de slechte betekenis die andere mensen eraan geven. Maar andere mensen hebben geen beslissing voor mij genomen, dat ben ik zelf geweest."
Alexander glimlacht naar zijn verontschuldigende broer en wrijft even over Bastian's schouder bij wijze van dank. De woorden van zijn broer bezorgen hem een beter gevoel en hij durft Robin weer aan te raken. Hij pakt voorzichtig Robin's hand en hun vingers verstrengelen zich. Misschien geeft de intensiteit van dit moment zijn schat de nodige extra kracht. Het blijft lang stil totdat Bastian zacht begint te praten.
"Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?"
"Ik was eigenlijk alleen op bezoek tijdens mijn verlof van het cruiseschip. Charlie wilde graag dat ik bleef en voor haar ging werken, net als tijdens mijn eerste jaren hier en ik heb ja gezegd. Eerst heb ik bij Silke gelogeerd en korte tijd later ben ik bij Lars gaan wonen, dat is het appartement waar we nu wonen. Robin had daar ook een kamer, het was toen nog een gedeeld appartemenent. Robin en ik zijn slecht gestart, later konden we beter overweg en raakte ik verliefd op hem. Eigenlijk ben ik dat nog steeds."
"Dat klinkt vrij eenvoudig."
Alexander geeft Bastian antwoord met zijn ogen terwijl hij Robin's hand nu met twee handen vasthoudt.
"Het was niet eenvoudig. Hij had vooroordelen over mij, meer over homo's eigenlijk. Hij had nog een vriendin ... Het was in het begin een puinhoop. Ik heb zijn vriendin een keer getroost met een zoen en daar maakte ze veel meer van. Robin was gek met zijn vriendin, maar zijn vriendin werd verliefd op mij en ik op Robin. Hij merkte wel iets, maar ik kon het hem alleen vertellen door hem een echte kus geven. Hij wist niet wat hem overkwam en heeft er lang overgedaan om dat te ontdekken. Het was een periode waarin we allemaal op eieren hebben gelopen."
Bastian grijnst en schudt zijn hoofd.
"Geen wonder als jij gaat zoenen. Je kon altijd al goed flirten."
Alexander trekt zijn wenkbrauwen op en houdt zijn hoofd een beetje scheef terwijl hij glimlacht.
"Je bent niets veranderd."
"Robin en ik hebben nu elkaar ... We willen echt bij elkaar blijven ... Ik hou teveel van hem om hem te verlie ..."
Bastian ziet Alexander's ogen weer dof worden en wil hem bij het onderwerp houden. Alexander's ogen stralen wanneer hij vertelt over Robin.
"Hoe wist je dat je echt verliefd wa... bent?"
"We waren met zijn allen een weekend weg, we hadden een huisje in de bossen bij een meertje gehuurd ... Sascha, Robin, ik en een paar vriendinnen ... We zaten 's avonds met zijn tweeën bij het vuur ... De anderen waren naar binnen gegaan ... Het was mooi hoe de maan in het water spiegelde terwijl we gewoon in gesprek waren ... We hebben elkaar die avond heel veel over onszelf verteld … Gaandeweg de avond liet hij steeds meer van zichzelf zien ... Ik begon hem met andere ogen te bekijken ... Ik zag wie hij werkelijk is."
"Wie is hij?"
Alexander knijpt even in Robin's hand terwijl hij zijn broer serieus aankijkt.
"Iemand met groot en bijzonder hart. Hij kan geven maar ook ontvangen. Hij is waardevol voor mij, dat weet ik sinds die avond. Op het eerste gezicht is hij heel stoer. Daaronder is hij zo ontzettend lief."
Alexander laat zijn tranen de vrije loop wanneer hij terugdenkt aan die avond. Hij geniet weer van het moment waarop hij met zijn ogen en zijn hart Robin in zichzelf heeft opgenomen om hem nooit meer los te laten. Zijn ogen zijn nu zo nat dat hij alleen wazig ziet. Hij vindt het niet erg, het doet hem denken aan de donkere hemel met sterren van die avond.
Bastian kijkt hem opeens aan met een suffe en gelukkige glimlach. Hij heeft er geen moeite mee om zijn broer uit te leggen wat hij voelt voor Robin. Er is geen schroom in zijn hart, hij voelt zich eerder gerustgesteld door de waardering die zijn broer lijkt te tonen voor hem en zijn schat. Bastian heeft zijn Daniela, hij begrijpt ook wat liefde is. Met zijn mouw veegt Alexander de tranen uit zijn ogen. Bastian blijft naar hem kijken met dezelfde suffe en gelukkige glimlach.
"Wat?"
Zijn broer kijkt hem recht in zijn ogen en laat zijn blik dan afdwalen naar het bed. Alexander begrijpt hem niet totdat Bastian nogmaals hem recht aankijkt met dwingende ogen en daarna naar het bed. Alexander gaat rechtop staan wanneer hij Robin ziet liggen met zijn vochtige ogen open, zijn hoofd wat opzij zodat hij Alexander kan zien.
"Oh!"
Alexander buigt zich over Robin en houdt zijn gezicht tussen zijn handen en geeft hem een zoen op zijn voorhoofd. Robin probeert te spreken, maar het zuurstofmasker over zijn mond hindert hem. Hij voelt dat iemand aan zijn shirt trekt en kijkt omlaag. Het is Robin. Alexander pakt voorzichtig zijn hand vast en gaat weer zitten. Hij is intens gelukkig dat hij weer in die mooie heldere blauwe ogen kan kijken en begint te fluisteren.
"Niet praten. Rustig aan. Ik ben zo gelukkig dat je terug bent."
Robin knijpt heel licht in zijn hand en Alexander buigt zich voorover om zijn vingers te kussen.
"Rustig aan, Robin. Spaar je energie en wordt weer beter, voor mij."
Hij kijkt direct in de blauwe ogen. Robin gebruikt zijn ogen om te knikken. Hij kan zijn gevoel niet goed uitdrukken. Geluk, verdriet, woede maar vooral opluchting dat het ergste achter de rug is en boven alles hoop dat zijn schat nog een lange tijd, een leven lang bij hem blijft.
Op dit moment heeft hij waarschijnlijk dezelfde domme en gelukkige glimlach als zijn broer eerder bij het zien van de blik in Robin's ogen. Die mooie blauwe ogen kijken hem zo intens lief aan. De lange wimpers bewegen een paar keer voordat Robin zijn ogen weer dicht doet. Alexander kust zijn hand voordat hun vingers zich weer verstrengelen. Hij voelt Robin weer even knijpen voordat zijn hand weer slap wordt.
Op dat moment gaat een alarm af.
De monitoren naast het bed slaan alarm.
Medisch personeel komt naar het bed gerend.
Bastian sleurt hem weg van het bed zodat het personeel alle ruimte rond het bed krijgt.
De angst en verbijstering in Bastian's ogen.
Alexander staat verlamd te kijken.
Hij probeert zijn geluiden te beheersen door zijn hand voor zijn mond te houden.
Een verpleegkundige roept iets.
Zijn broer trekt hem verder van het bed af.
Een arts geeft opdrachten.
Bastian sleept Alexander met zich mee.
Meer mensen in ziekenhuiskleding komen aangerend.
Hij wordt verder weggetrokken van zijn schat.
Bastian sleept hem de afdeling af.
De deur van de afdeling gaat langzaam dicht.
De dichte deur dempt het alarmerende geluid van de monitoren.
Hij kan de gespannen, opgewonden stemmen van het personeel niet meer horen.
Sascha en Dagmar komen op hen af in de gang.
Bastian heeft zijn beide armen om hem heen.
Hij voelt hoe zijn broer hem voor zich uit duwt.
Bastian duwt hem naar de wachtkamer.
Alexander kijkt Sascha huilend aan en trommelt met zijn vuisten tegen Sascha's borstkas.
"Ik heb meer tijd nodig!"
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
55
Dinsdag 29 november 2011
Marc Lavoine - La semaine prochaine
Astrid's enthousiasme groeit wanneer ze de oprijlaan ontdekt direct voorbij de rustieke oude brug.
"Het is daar."
Het navigatiesysteem van Charlie is van mening dat de kortste route dwars door enkele weilanden voert en de snelste route door open water. De afgelopen anderhalf uur heeft Astrid zijstraten over het hoofd gezien, waardoor de derde weg rechts eigenlijk de vijfde weg rechts bleek te zijn. In de paar dagen sinds haar vertrek uit deze plaats heeft de sneeuw het landschap veranderd, waardoor haar oriëntatie haar in de steek laat.
Astrid probeert haar winterjas aan te trekken terwijl Charlie voorzichtig de oprijlaan opdraait. De restauranteigenaresse maakt de eerste bandensporen in de sneeuw en vraagt zich af of haar zus wel in het vakantiehuis is. Astrid was direct gecharmeerd van het bescheiden en toch ruime vakantiehuis van Henriette en Max. Dit was een van de redenen waarom ze hier veel langer zijn gebleven. De romantiek van het huis, het uitzicht en de stilte waren de perfecte plek voor Sascha en haar om te herstellen.
"Ze zijn er."
Charlie wijst naar voren. Astrid deelt haar gevoel van grote opluchting wanneer ze een half ingesneeuwde auto bij het huis ziet staan.
"Goed. Nu hoeven we alleen nog te vertellen wat er is gebeurd."
Astrid's laconieke opmerking alarmeert Charlie. Alexander en Dagmar hebben de oudere dame tijdens de afgelopen dagen in kleine stukjes bijgepraat. Ze vertelt Astrid kort en bondig wat zich afgelopen zaterdag in het appartement van Alexander heeft afgespeeld. Astrid vraagt zich af waarom ze niets heeft gehoord, ze was in haar appartement aan de andere kant van de hal. Charlie vertelt Astrid ook over Wolfgang's besluit te breken met Robin.
Hoe meer Astrid hoort, hoe minder ze begrijpt. Waarom hebben de jongens Robin's toestand geheim gehouden? Waarom is het zo belangrijk dat Sascha en niemand anders er vanaf weet? Waarom hebben ze zaterdag Sascha niets verteld? Astrid herinnert zich de woede van die middag en Alexander's onverklaarbare gedrag in de keuken.
Astrid wist dat hij niet alles vertelde, maar schreef dat toe aan zijn vermoeidheid. Ze heeft zijn woede wel opgemerkt en geprobeerd Sascha af te remmen. Sascha heeft Alexander's woede met zijn sarcastische opmerkingen alleen vergroot. Zij is zelf boos geworden omdat Sascha haar negeerde, bleef doorpraten en volledig miste wat er aan de hand is. Sascha heeft de twee wel horen praten maar niet echt geluisterd en de overduidelijke vermoeidheid over het hoofd gezien.
Ze is gefrustreerd over haar man omdat hij op dat moment niet met haar heeft samengewerkt, maar ervoor heeft gekozen om alleen te handelen. Ze is opgevoed om dit soort gedrag te aanvaarden. Eenmaal ouder, zeker vanaf het moment dat haar vader ziek werd, heeft ze haar omgeving langzaam maar zeker duidelijk gemaakt dat ze niet genegeerd kan worden. Nu is haar vader overleden en volgt zij hem op. Ze heeft nog lang niet al zijn functies overgenomen maar beslist apart over elke taak.
Zou Sascha daarom alleen hebben gehandeld in plaats van samen met haar op te trekken? Ze wilde met hem hierover praten. Eigenlijk dezelfde dag nog, maar daar kwam het niet meer van omdat de dag eindigde in het ziekenhuis waar Robin's vriend zich uitgesproken vijandig opstelde.
Astrid is gelukkig dat Charlie er vandaag bij is. Haar stabiele basis, ondersteuning en haar omgangsvormen helpen Astrid in deze dagen. Charlie heeft de afgelopen dagen indruk op haar gemaakt, omdat zij met oplossingen kwam waar de mannen zich zijn blijven gedragen als kleine kinderen.
"Ik hoop dat het goed gaat."
Charlie schakelt de motor uit. Ze stappen uit. De stormachtige koude noordenwind, die over de glooiende velden waait, lijkt door Astrid heen te waaien. Ze kan genieten van winterweer, maar niet wanneer de wind zo krachtig is. Charlie blijft op de deur kloppen. Een rillende Astrid gluurt door het raam naast de deur.
"Er brandt licht in de keuken. Ze horen je vast wel."
"Tenzij ze ons negeren."
Charlie klopt nu met de zijkant van haar vuist op de deur klopt. Astrid gebruikt haar luide stem.
"Henny! Max! Wolfgang! Willen jullie alsjeblieft open doen?"
Astrid kijkt Charlie verbaasd aan en schakelt over naar haar gewone volume.
"Waarom zouden ze ons negeren?"
"De trots van mijn zus is groter dan haar reputatie. Ik probeer er al een leven lang mee om te gaan. Als ze beledigd is, dan is ze nog koppiger dan een kudde ezels."
Astrid kent de verschrikkelijke verhalen over Henriette uit het verleden, maar uit haar ontmoetingen met mevrouw Kaiser is een ander beeld ontstaan. Ze kan zich hoffelijk en als een moeder gedragen. Astrid denkt nog steeds dat ze veinst, wat vooral komt door haar eigen afkomst en door de interesse van Henriette in haar titel.
Aangezien de meeste anderen vasthouden aan hun negatieve indrukken, heeft Astrid de tegenovergestelde tactiek gekozen. Ze wil zonder vooroordelen met mevrouw Kaiser omgaan en twijfelt aan de mening van de anderen. Ze ziet hun ontmoetingen en de relatie als een blad wat nog beschreven moet worden. Is het tijd om negatieve dingen op het blad te schrijven? Is de tijd aangebroken om de kritiek te accepteren in plaats van te verwerpen?
"Henny, doe open! Het is belangrijk!"
Astrid hoort hoe de grendel aan de binnenkant van de deur opzij wordt geschoven. De deur gaat open en ze voelt een vlaag warme lucht op haar gezicht.
"Ze zijn niet hier."
Henriette klinkt bits.
"Henny, alsjeblieft."
"Ze zijn hier niet."
Astrid doet een stap dichterbij de warmte.
"Mevrouw Kaiser, het is belangrijk dat we nu met je praten."
"Wolfgang heeft zijn beslissing genomen. Het is mijn plicht zijn besluit te respecteren."
"Daarna is er iets gebeurd!"
Henriette reageert met een frons op Astrid's opmerking en trekt haar trui strak. Charlie gebruikt haar vleiende stem.
"Henny, Robin en Alexander zijn in het ziekenhuis opgenomen."
Astrid is gefascineerd door de verandering van gezichtsuitdrukking van Henriette.
"Je maakt nu geen ... ?"
Charlie legt meer overtuigingskracht in haar stem.
"Henny, dit is geen grap. Dit is serieus. Alexander is ingestort."
Henriette slaakt een onverstaanbare kreet. Haar ogen laten zowel twijfel als angst zien.
"Hij is weer wakker en er nu beter aan toe. Maar Robin ..."
Astrid's als troost bedoelde woorden worden door Charlie afgemaakt.
"... Robin heeft een hartaanval gehad. Hij is er nu heel slecht aan toe."
Henriette's mond valt open. Astrid weet nu dat de boodschap is overgekomen. Voordat Astrid of Charlie verder kunnen praten, trekt Henriette de deur dicht en loopt langs hen heen. Ze volgt de voetsporen in de sneeuw, zonder te beseffen dat ze sloffen aanheeft. Terwijl ze loopt, begint ze te roepen.
"Max! Wolfgang!"
"Henny ..."
Charlie's zus draait zich even om en schreeuwt naar haar en Astrid.
"Bij het meer. Volg mij."
Astrid en Charlie volgen Henriette zonder na te vragen. Astrid kijkt erg verbaasd naar Henriette, die met een stevig tempo door de sneeuw loopt, ondanks haar sloffen. De koude wind vertraagt Charlie en Astrid. Charlie struikelt en Astrid stopt om haar overeind te helpen. Ze blijft dicht bij Charlie als ze verder lopen.
"Ik hoop dat het niet ver weg is."
Charlie hijgt in de koude winterlucht.
"Het is nog een kort stukje, net voorbij die bomen verderop."
Astrid wijst naar een rij met sneeuw bedekte dennenbomen en arm in arm met Charlie loopt ze zo snel mogelijk verder. Eenmaal bij de bomen aangekomen, zien ze Max en Wolfgang verderop langs het meer. Ze gooien sneeuwballen naar elkaar en genieten van elkaars gezelschap. Henriette is ondertussen halverwege de dames en de mannen. Ze zwaait met haar armen terwijl ze doorloopt, roepend om hun aandacht te krijgen. Wanneer dat uiteindelijk lukt, rennen de mannen naar haar toe. Astrid en Charlie bereiken Henriette ongeveer tegelijk met Max en Wolfgang. Zodra Wolfgang de twee dames herkent, wordt zijn gezichtsuitdrukking ontevreden. Henriette hapt naar adem.
"We moeten nu vertrekken naar Köln."
"Ik heb je gezegd dat ik daar nooit meer naar toe wil."
Wolfgang is boos. Henriette probeert op adem te komen, terwijl Max zijn jas uittrekt om zijn vrouw beter te beschermen tegen de koude wind. Astrid smeekt.
"Wolfgang, alsjeblieft."
"Ze hebben jullie hierheen gestuurd! Ze hebben tegen mij gelogen! Ik wil ze nooit meer zien. Wat mij betreft, vallen ze dood neer!"
Henriette reageert bliksemsnel. Ze staat met twee grote stappen voor Wolfgang en slaat hem hard in zijn gezicht. Max blijft verbouwereerd met zijn jas in zijn omhooggestoken handen staan.
"Zeg dat nooit meer!"
"Daarom zijn we hier."
Astrid spreekt bewust kalm met haar overtuigende stem. Max hangt zijn jas over Henriette's schouders.
"Hoezo?"
"Onze zoon en zijn Speeltuig liggen in het ziekenhuis."
"Alletwee?"
Max wringt het woord uit zijn keel. Charlie gaat voor Wolfgang staan, die een hand op zijn wang houdt en met zijn andere hand onder zijn jas over zijn borstkas wrijft. Woedend kijkt hij naar zijn verzorgster. Charlie begint voorzichtig op hem in te praten.
"Wolfgang, de laatste keer ben je boos weggegaan. Dat begrijpen we allemaal. Na je vertrek is Robin ingestort. Hij heeft een hartkwaal die afgelopen zomer is ontdekt. Daarom mag hij niet sporten. Alexander heeft hem de afgelopen tijd verzorgd. Robin heeft een hartaanval gehad. Toen we in het ziekenhus waren, is Alexander ingestort."
"Waarom?"
Max vraagt het met een dwingende toon in zijn stem. Charlie is er niet van onder de indruk.
"Uitputting. Hij is nu weer uit het ziekenhuis en gaat langzaam vooruit."
"Maar Robin herstelt misschien niet."
Astrid gaat naast Charlie voor de jongen gaat staan terwijl ze spreekt. Wolfgang dreigt.
"Als dit een grap is ..."
Astrid is een moment sprakeloos. Charlie neemt Wolfgang's gezicht tussen haar handen en kijkt hem intens aan.
"Schatje, je kunt ons vertrouwen."
Charlie laat hem weer los. Astrid besluit te handelen zoals ze soms ook tijdens haar bezoeken aan het kindertehuis doet. Ze kijkt hem vriendelijk aan.
"Wolfgang, wil je dat je moeder trots op je kan zijn?"
Ze wacht het antwoord van de jongen niet af, maar neemt zijn hand tussen de hare en begint zijn hand te strelen. Wanneer ze voelt dat hij zich ontspant, verstevigt ze haar grip en sleept hem met zich mee naar de auto. Terwijl ze lopen, begint Wolfgang weer te mopperen en te klagen. Ze luistert niet. Haar familie is al verdwenen van deze wereld en zij had haar familie graag langer zien leven. Hij heeft zijn familie gevonden en wil ze niet meer zien. Ze is verbaasd over de houding van de jongen en vastbesloten hem naar Köln te brengen. Astrid en Wolfgang bereiken als eerste Charlie's auto. De anderen volgen op afstand. Bij de auto aangekomen, durft ze hem los te laten. Wolfgang kijkt haar aan.
"Het spijt me. Hoe slecht is hij eraan toe?"
Ze zwijgt even om na te denken hoe ze de jongen het beste kan bereiken.
"Heel erg slecht. De hartkwaal is begonnen als myocarditis, als ontsteking van de hartspieren ... De spanningen van het afgelopen half jaar hebben zijn hartconditie verslechterd. Hij is zaterdag opgenomen en direct geopereerd. De artsen houden hem in slaap. De artsen durven hem nog niet bij te laten komen ... Ze weten niet of hij eigenlijk weer bij zal komen."
Wolfgang leunt tegen de auto en gaat op zijn hurken zitten, uit de wind. Astrid gaat ernaast zitten.
"Ik weet niet wat er zaterdag allemaal is gebeurd, maar je moet naar hem toe gaan. Je kunt hem vergeven voor wat hij heeft gedaan. Je kunt Alexander ook vergeven. Het gaat erg slecht met hen en ze hebben ook jouw steun nodig om weer verder te kunnen."
De andere drie komen door de sneeuw aangelopen. Max neemt het woord.
"We hebben even overlegd. Wolfgang kan met jullie meerijden. Henriette en ik komen later. We moeten hier alles opruimen en afsluiten en we willen voldoende kleding meenemen als we langere tijd in Köln blijven. Is dat goed zo, Wolfgang?"
De jongen knikt. Zijn natte ogen verraden dat hij nu niets kan zeggen.
"Rij voorzichtig. Het weer wordt alleen maar slechter. We zien jullie over een paar uur."
Henriette is bezorgd. Max helpt eerst Astrid en daarna Wolfgang overeind.
"Het spijt me wat ik eerder zei."
Wolfgang fluistert tegen Henriette.
"Het spijt me dat ik je een klap heb gegeven. Het was verkeerd van mij."
"Het spijt me."
Zijn stem klinkt droevig en hij verontschuldigt zich twee keer. Hij pakt Henriette's hand, merkt dat haar hand koud is en begint haar warm te wrijven. Astrid kijkt geroerd toe hoe de jongen en Henriette met elkaar omgaan. Zijn verzorgster streelt zijn met sneeuw bedekte haar en geeft hem een zoen op zijn wang.
"We zien jullie later weer."
Astrid houdt het autoportier voor hem open. Hij stapt achterin in, daarna stappen zij en Charlie voorin in. Net wanneer Charlie de auto wil starten, vraagt hij hen nog even te wachten met paniek in zijn stem.
"Mijn mobiel!"
"Wolfgang, je hebt geen telefoon nodig in het ziekenhuis."
"Het is belangrijk, ik leg het jullie straks uit."
De jongen springt uit de auto en rent het huis in. Nog geen minuut later komt hij terug met een overvolle rugtas. Hij heeft de deur nog niet dichtgetrokken wanneer hij Charlie vraagt hoe snel ze durft te rijden. Aan het einde van de oprijlaan laat Charlie de auto uitrollen om de bocht rechtsaf richting de brug goed te nemen op de besneeuwde weg.
"Waar ga je heen?"
Wolfgang's stem klinkt van achteruit de auto. Charlie geeft hem kort antwoord.
"Zoals we zijn gekomen."
"Dan hebben jullie de lange route genomen. Linksaf is korter. Meneer Kaiser heeft me de weg geleerd."
Wolfgang is verbaasd en Charlie wil de sfeer onderweg goed houden. Ze plaagt.
"Astrid, we hebben geluk. We hebben eindelijk een echte routeplanner bij ons. Wolfgang, wil je midden achterin gaan zitten, dan kunnen we elkaar in de spiegel zien en kan je me op tijd vertellen waar we heen moeten."
Wolfgang moet even lachen en gaat zonder protest midden op de achterbank zitten.
Astrid glimlacht naar Charlie. Ondanks het verdrietige doel van de reis weet ze zeker dat het allemaal goed komt ... en beter wordt.
Dinsdag 29 november 2011
Marc Lavoine - La semaine prochaine
Astrid's enthousiasme groeit wanneer ze de oprijlaan ontdekt direct voorbij de rustieke oude brug.
"Het is daar."
Het navigatiesysteem van Charlie is van mening dat de kortste route dwars door enkele weilanden voert en de snelste route door open water. De afgelopen anderhalf uur heeft Astrid zijstraten over het hoofd gezien, waardoor de derde weg rechts eigenlijk de vijfde weg rechts bleek te zijn. In de paar dagen sinds haar vertrek uit deze plaats heeft de sneeuw het landschap veranderd, waardoor haar oriëntatie haar in de steek laat.
Astrid probeert haar winterjas aan te trekken terwijl Charlie voorzichtig de oprijlaan opdraait. De restauranteigenaresse maakt de eerste bandensporen in de sneeuw en vraagt zich af of haar zus wel in het vakantiehuis is. Astrid was direct gecharmeerd van het bescheiden en toch ruime vakantiehuis van Henriette en Max. Dit was een van de redenen waarom ze hier veel langer zijn gebleven. De romantiek van het huis, het uitzicht en de stilte waren de perfecte plek voor Sascha en haar om te herstellen.
"Ze zijn er."
Charlie wijst naar voren. Astrid deelt haar gevoel van grote opluchting wanneer ze een half ingesneeuwde auto bij het huis ziet staan.
"Goed. Nu hoeven we alleen nog te vertellen wat er is gebeurd."
Astrid's laconieke opmerking alarmeert Charlie. Alexander en Dagmar hebben de oudere dame tijdens de afgelopen dagen in kleine stukjes bijgepraat. Ze vertelt Astrid kort en bondig wat zich afgelopen zaterdag in het appartement van Alexander heeft afgespeeld. Astrid vraagt zich af waarom ze niets heeft gehoord, ze was in haar appartement aan de andere kant van de hal. Charlie vertelt Astrid ook over Wolfgang's besluit te breken met Robin.
Hoe meer Astrid hoort, hoe minder ze begrijpt. Waarom hebben de jongens Robin's toestand geheim gehouden? Waarom is het zo belangrijk dat Sascha en niemand anders er vanaf weet? Waarom hebben ze zaterdag Sascha niets verteld? Astrid herinnert zich de woede van die middag en Alexander's onverklaarbare gedrag in de keuken.
Astrid wist dat hij niet alles vertelde, maar schreef dat toe aan zijn vermoeidheid. Ze heeft zijn woede wel opgemerkt en geprobeerd Sascha af te remmen. Sascha heeft Alexander's woede met zijn sarcastische opmerkingen alleen vergroot. Zij is zelf boos geworden omdat Sascha haar negeerde, bleef doorpraten en volledig miste wat er aan de hand is. Sascha heeft de twee wel horen praten maar niet echt geluisterd en de overduidelijke vermoeidheid over het hoofd gezien.
Ze is gefrustreerd over haar man omdat hij op dat moment niet met haar heeft samengewerkt, maar ervoor heeft gekozen om alleen te handelen. Ze is opgevoed om dit soort gedrag te aanvaarden. Eenmaal ouder, zeker vanaf het moment dat haar vader ziek werd, heeft ze haar omgeving langzaam maar zeker duidelijk gemaakt dat ze niet genegeerd kan worden. Nu is haar vader overleden en volgt zij hem op. Ze heeft nog lang niet al zijn functies overgenomen maar beslist apart over elke taak.
Zou Sascha daarom alleen hebben gehandeld in plaats van samen met haar op te trekken? Ze wilde met hem hierover praten. Eigenlijk dezelfde dag nog, maar daar kwam het niet meer van omdat de dag eindigde in het ziekenhuis waar Robin's vriend zich uitgesproken vijandig opstelde.
Astrid is gelukkig dat Charlie er vandaag bij is. Haar stabiele basis, ondersteuning en haar omgangsvormen helpen Astrid in deze dagen. Charlie heeft de afgelopen dagen indruk op haar gemaakt, omdat zij met oplossingen kwam waar de mannen zich zijn blijven gedragen als kleine kinderen.
"Ik hoop dat het goed gaat."
Charlie schakelt de motor uit. Ze stappen uit. De stormachtige koude noordenwind, die over de glooiende velden waait, lijkt door Astrid heen te waaien. Ze kan genieten van winterweer, maar niet wanneer de wind zo krachtig is. Charlie blijft op de deur kloppen. Een rillende Astrid gluurt door het raam naast de deur.
"Er brandt licht in de keuken. Ze horen je vast wel."
"Tenzij ze ons negeren."
Charlie klopt nu met de zijkant van haar vuist op de deur klopt. Astrid gebruikt haar luide stem.
"Henny! Max! Wolfgang! Willen jullie alsjeblieft open doen?"
Astrid kijkt Charlie verbaasd aan en schakelt over naar haar gewone volume.
"Waarom zouden ze ons negeren?"
"De trots van mijn zus is groter dan haar reputatie. Ik probeer er al een leven lang mee om te gaan. Als ze beledigd is, dan is ze nog koppiger dan een kudde ezels."
Astrid kent de verschrikkelijke verhalen over Henriette uit het verleden, maar uit haar ontmoetingen met mevrouw Kaiser is een ander beeld ontstaan. Ze kan zich hoffelijk en als een moeder gedragen. Astrid denkt nog steeds dat ze veinst, wat vooral komt door haar eigen afkomst en door de interesse van Henriette in haar titel.
Aangezien de meeste anderen vasthouden aan hun negatieve indrukken, heeft Astrid de tegenovergestelde tactiek gekozen. Ze wil zonder vooroordelen met mevrouw Kaiser omgaan en twijfelt aan de mening van de anderen. Ze ziet hun ontmoetingen en de relatie als een blad wat nog beschreven moet worden. Is het tijd om negatieve dingen op het blad te schrijven? Is de tijd aangebroken om de kritiek te accepteren in plaats van te verwerpen?
"Henny, doe open! Het is belangrijk!"
Astrid hoort hoe de grendel aan de binnenkant van de deur opzij wordt geschoven. De deur gaat open en ze voelt een vlaag warme lucht op haar gezicht.
"Ze zijn niet hier."
Henriette klinkt bits.
"Henny, alsjeblieft."
"Ze zijn hier niet."
Astrid doet een stap dichterbij de warmte.
"Mevrouw Kaiser, het is belangrijk dat we nu met je praten."
"Wolfgang heeft zijn beslissing genomen. Het is mijn plicht zijn besluit te respecteren."
"Daarna is er iets gebeurd!"
Henriette reageert met een frons op Astrid's opmerking en trekt haar trui strak. Charlie gebruikt haar vleiende stem.
"Henny, Robin en Alexander zijn in het ziekenhuis opgenomen."
Astrid is gefascineerd door de verandering van gezichtsuitdrukking van Henriette.
"Je maakt nu geen ... ?"
Charlie legt meer overtuigingskracht in haar stem.
"Henny, dit is geen grap. Dit is serieus. Alexander is ingestort."
Henriette slaakt een onverstaanbare kreet. Haar ogen laten zowel twijfel als angst zien.
"Hij is weer wakker en er nu beter aan toe. Maar Robin ..."
Astrid's als troost bedoelde woorden worden door Charlie afgemaakt.
"... Robin heeft een hartaanval gehad. Hij is er nu heel slecht aan toe."
Henriette's mond valt open. Astrid weet nu dat de boodschap is overgekomen. Voordat Astrid of Charlie verder kunnen praten, trekt Henriette de deur dicht en loopt langs hen heen. Ze volgt de voetsporen in de sneeuw, zonder te beseffen dat ze sloffen aanheeft. Terwijl ze loopt, begint ze te roepen.
"Max! Wolfgang!"
"Henny ..."
Charlie's zus draait zich even om en schreeuwt naar haar en Astrid.
"Bij het meer. Volg mij."
Astrid en Charlie volgen Henriette zonder na te vragen. Astrid kijkt erg verbaasd naar Henriette, die met een stevig tempo door de sneeuw loopt, ondanks haar sloffen. De koude wind vertraagt Charlie en Astrid. Charlie struikelt en Astrid stopt om haar overeind te helpen. Ze blijft dicht bij Charlie als ze verder lopen.
"Ik hoop dat het niet ver weg is."
Charlie hijgt in de koude winterlucht.
"Het is nog een kort stukje, net voorbij die bomen verderop."
Astrid wijst naar een rij met sneeuw bedekte dennenbomen en arm in arm met Charlie loopt ze zo snel mogelijk verder. Eenmaal bij de bomen aangekomen, zien ze Max en Wolfgang verderop langs het meer. Ze gooien sneeuwballen naar elkaar en genieten van elkaars gezelschap. Henriette is ondertussen halverwege de dames en de mannen. Ze zwaait met haar armen terwijl ze doorloopt, roepend om hun aandacht te krijgen. Wanneer dat uiteindelijk lukt, rennen de mannen naar haar toe. Astrid en Charlie bereiken Henriette ongeveer tegelijk met Max en Wolfgang. Zodra Wolfgang de twee dames herkent, wordt zijn gezichtsuitdrukking ontevreden. Henriette hapt naar adem.
"We moeten nu vertrekken naar Köln."
"Ik heb je gezegd dat ik daar nooit meer naar toe wil."
Wolfgang is boos. Henriette probeert op adem te komen, terwijl Max zijn jas uittrekt om zijn vrouw beter te beschermen tegen de koude wind. Astrid smeekt.
"Wolfgang, alsjeblieft."
"Ze hebben jullie hierheen gestuurd! Ze hebben tegen mij gelogen! Ik wil ze nooit meer zien. Wat mij betreft, vallen ze dood neer!"
Henriette reageert bliksemsnel. Ze staat met twee grote stappen voor Wolfgang en slaat hem hard in zijn gezicht. Max blijft verbouwereerd met zijn jas in zijn omhooggestoken handen staan.
"Zeg dat nooit meer!"
"Daarom zijn we hier."
Astrid spreekt bewust kalm met haar overtuigende stem. Max hangt zijn jas over Henriette's schouders.
"Hoezo?"
"Onze zoon en zijn Speeltuig liggen in het ziekenhuis."
"Alletwee?"
Max wringt het woord uit zijn keel. Charlie gaat voor Wolfgang staan, die een hand op zijn wang houdt en met zijn andere hand onder zijn jas over zijn borstkas wrijft. Woedend kijkt hij naar zijn verzorgster. Charlie begint voorzichtig op hem in te praten.
"Wolfgang, de laatste keer ben je boos weggegaan. Dat begrijpen we allemaal. Na je vertrek is Robin ingestort. Hij heeft een hartkwaal die afgelopen zomer is ontdekt. Daarom mag hij niet sporten. Alexander heeft hem de afgelopen tijd verzorgd. Robin heeft een hartaanval gehad. Toen we in het ziekenhus waren, is Alexander ingestort."
"Waarom?"
Max vraagt het met een dwingende toon in zijn stem. Charlie is er niet van onder de indruk.
"Uitputting. Hij is nu weer uit het ziekenhuis en gaat langzaam vooruit."
"Maar Robin herstelt misschien niet."
Astrid gaat naast Charlie voor de jongen gaat staan terwijl ze spreekt. Wolfgang dreigt.
"Als dit een grap is ..."
Astrid is een moment sprakeloos. Charlie neemt Wolfgang's gezicht tussen haar handen en kijkt hem intens aan.
"Schatje, je kunt ons vertrouwen."
Charlie laat hem weer los. Astrid besluit te handelen zoals ze soms ook tijdens haar bezoeken aan het kindertehuis doet. Ze kijkt hem vriendelijk aan.
"Wolfgang, wil je dat je moeder trots op je kan zijn?"
Ze wacht het antwoord van de jongen niet af, maar neemt zijn hand tussen de hare en begint zijn hand te strelen. Wanneer ze voelt dat hij zich ontspant, verstevigt ze haar grip en sleept hem met zich mee naar de auto. Terwijl ze lopen, begint Wolfgang weer te mopperen en te klagen. Ze luistert niet. Haar familie is al verdwenen van deze wereld en zij had haar familie graag langer zien leven. Hij heeft zijn familie gevonden en wil ze niet meer zien. Ze is verbaasd over de houding van de jongen en vastbesloten hem naar Köln te brengen. Astrid en Wolfgang bereiken als eerste Charlie's auto. De anderen volgen op afstand. Bij de auto aangekomen, durft ze hem los te laten. Wolfgang kijkt haar aan.
"Het spijt me. Hoe slecht is hij eraan toe?"
Ze zwijgt even om na te denken hoe ze de jongen het beste kan bereiken.
"Heel erg slecht. De hartkwaal is begonnen als myocarditis, als ontsteking van de hartspieren ... De spanningen van het afgelopen half jaar hebben zijn hartconditie verslechterd. Hij is zaterdag opgenomen en direct geopereerd. De artsen houden hem in slaap. De artsen durven hem nog niet bij te laten komen ... Ze weten niet of hij eigenlijk weer bij zal komen."
Wolfgang leunt tegen de auto en gaat op zijn hurken zitten, uit de wind. Astrid gaat ernaast zitten.
"Ik weet niet wat er zaterdag allemaal is gebeurd, maar je moet naar hem toe gaan. Je kunt hem vergeven voor wat hij heeft gedaan. Je kunt Alexander ook vergeven. Het gaat erg slecht met hen en ze hebben ook jouw steun nodig om weer verder te kunnen."
De andere drie komen door de sneeuw aangelopen. Max neemt het woord.
"We hebben even overlegd. Wolfgang kan met jullie meerijden. Henriette en ik komen later. We moeten hier alles opruimen en afsluiten en we willen voldoende kleding meenemen als we langere tijd in Köln blijven. Is dat goed zo, Wolfgang?"
De jongen knikt. Zijn natte ogen verraden dat hij nu niets kan zeggen.
"Rij voorzichtig. Het weer wordt alleen maar slechter. We zien jullie over een paar uur."
Henriette is bezorgd. Max helpt eerst Astrid en daarna Wolfgang overeind.
"Het spijt me wat ik eerder zei."
Wolfgang fluistert tegen Henriette.
"Het spijt me dat ik je een klap heb gegeven. Het was verkeerd van mij."
"Het spijt me."
Zijn stem klinkt droevig en hij verontschuldigt zich twee keer. Hij pakt Henriette's hand, merkt dat haar hand koud is en begint haar warm te wrijven. Astrid kijkt geroerd toe hoe de jongen en Henriette met elkaar omgaan. Zijn verzorgster streelt zijn met sneeuw bedekte haar en geeft hem een zoen op zijn wang.
"We zien jullie later weer."
Astrid houdt het autoportier voor hem open. Hij stapt achterin in, daarna stappen zij en Charlie voorin in. Net wanneer Charlie de auto wil starten, vraagt hij hen nog even te wachten met paniek in zijn stem.
"Mijn mobiel!"
"Wolfgang, je hebt geen telefoon nodig in het ziekenhuis."
"Het is belangrijk, ik leg het jullie straks uit."
De jongen springt uit de auto en rent het huis in. Nog geen minuut later komt hij terug met een overvolle rugtas. Hij heeft de deur nog niet dichtgetrokken wanneer hij Charlie vraagt hoe snel ze durft te rijden. Aan het einde van de oprijlaan laat Charlie de auto uitrollen om de bocht rechtsaf richting de brug goed te nemen op de besneeuwde weg.
"Waar ga je heen?"
Wolfgang's stem klinkt van achteruit de auto. Charlie geeft hem kort antwoord.
"Zoals we zijn gekomen."
"Dan hebben jullie de lange route genomen. Linksaf is korter. Meneer Kaiser heeft me de weg geleerd."
Wolfgang is verbaasd en Charlie wil de sfeer onderweg goed houden. Ze plaagt.
"Astrid, we hebben geluk. We hebben eindelijk een echte routeplanner bij ons. Wolfgang, wil je midden achterin gaan zitten, dan kunnen we elkaar in de spiegel zien en kan je me op tijd vertellen waar we heen moeten."
Wolfgang moet even lachen en gaat zonder protest midden op de achterbank zitten.
Astrid glimlacht naar Charlie. Ondanks het verdrietige doel van de reis weet ze zeker dat het allemaal goed komt ... en beter wordt.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
56
Dinsdag 29 november 2011
Alanis Morissette - Not As We
De stilte op de ziekenhuisafdeling maakt dit moeilijker dan hij heeft verwacht. Wolfgang staat naast Sascha. Hun gezichten zijn vochtig van de tranen. De jongen kan het nauwelijks opbrengen om naar Robin te kijken. Met zijn duim wrijft hij afwezig over de hoek van het dikke papier in zijn hand terwijl hij probeert om woorden te vinden, die passen bij deze gelegenheid. Hij heeft geen woorden. Geen woorden van hemzelf. De gedrukte woorden vullen zijn gedachten. De vergeelde pagina met de ezelsoren kan hij zo voor zich zien. Wolfgang durft de woorden niet uit te spreken, kan ze niet uitspreken, wil ze eigenlijk nooit uitspreken.
... Om te weten dat je heengaat zoals een zacht licht, dat een schaduw van boven op de aarde werpt; om te weten dat je weggaat naar degenen die hier ronddwalen; om nauwelijks te weten waarom juist jij verdwijnt; om te voelen dat je toebehoort aan het heldere licht; om te weten dat je je vleugels hebt uitgeslagen en wegvliegt; om te hopen dat je terugkomt bij degenen die van je houden ...
Als hij dat boek maar had meegenomen. Als hij maar eerder was aangekomen. Hij zou het hele boek voorlezen! Tijdens de reis terug naar Köln heeft Wolfgang elk onvriendelijk en liefdeloos gebaar betreurd. Ergens, diep van binnen heeft hij angst dat hij Robin op de een of andere manier heeft vervloekt waardoor dit lot hem heeft getroffen. Hij heeft de pijn in zijn hoofd verzameld.
Zijn laatste woorden tegen Robin zijn de beschuldigingen geweest, die hij een paar dagen geleden zijn waarschijnlijke broer voor de voeten heeft geworpen. Hij heeft de man, die hij bewondert, verteld dat hij nooit meer iets van hem wil zien, horen of lezen. Het is een vreselijke wens. Het is bijna onmogelijk voor hem om te begrijpen dat deze wens vervuld wordt. Hoe kan Wolfgang nu verder leven? Durft hij Alexander nog onder ogen te komen? Of iemand anders?
Wolfgang trilt terwijl meer tranen gestaag over zijn wangen druppelen. Hij maakt geen aanstalten om zijn tranen af te vegen. Gevoelens van schuld vermengd met verdriet hebben hem verlamd, hij kan nauwelijks luisteren naar de vriendelijke en positief bedoelde woorden van Sascha. Met spijt staart hij naar de bleke man in het ziekenhuisbed met een vreedzame glimlach op zijn gezicht.
Heeft zijn moeder er op het laatst zo uitgezien? Ze zag er zo ziek uit de laatste keer dat hij haar heeft gezien. Heeft ze eerst alle problemen en lasten, die ze met zich meedroeg, eerst laten wegvliegen voordat zijzelf haar vleugels uitsloeg voor haar laatste vlucht? Was ze op het einde van haar leven weer net zo mooi als hij haar zich herinnert? Hij is er zeker van, alleen al vanwege haar gevoelige en vriendelijke ziel. Ze is nu beslist een briljante en mooie engel, mooier dan de engelen in de Bonifatiuskerk. Hij praat zacht.
"Het spijt me."
Hij voelt Sascha's grote, sterke handen licht op zijn schouders drukken.
"Ik ben zo stom. Hij zag er zaterdag niet goed uit, volgens Henriette. Ik heb er niet op gelet, ik was zo boos."
"Ik heb het ook niet gezien."
Sascha geeft zijn onoplettendheid toe.
"Maar nu ... waarom is dit met hem gebeurd?"
"Ik weet het niet."
"Wat kan ik doen?"
De jongen tilt het papier in zijn handen weer op en bekijkt het opnieuw. Het papier laat hoop en dromen, vrolijkheid en geluk zien, die nooit meer realiteit worden. Hij geeft het aan Sascha, die het met trillende handen aanneemt. Waarschijnlijk kijkt er hij er met hetzelfde wanhopige gevoel naar als Wolfgang. Sascha bekijkt het papier en moet een paar keer slikken. De jongen draait zich om en legt zijn arm om de taille van de langere man.
"Ik weet zeker dat hij dit zou willen zien."
Bij Sascha zoeken een paar tranen hun weg over zijn wang. Hij geeft het papier terug.
"Het is het enige wat ik nog van hem heb."
"Praat niet zo!"
Wolfgang schudt zijn hoofd en heeft alweer spijt van zijn slechte woordkeuze. Opnieuw kijkt hij naar het papier in zijn handen en aarzelt. Hij schuift dichter naar het bed, dichterbij dan hij tot nu toe bij Robin is geweest, nadat hij zijn angst en verdriet overwonnen heeft. Weliswaar te laat spreekt hij zijn broer aan.
"Ik heb wat voor je meegenomen. Astrid en Charlie heb ik gevraagd onderweg te stoppen, zodat ik ... Ik wil dat je dit ziet. Ik heb het meegenomen zodat je misschien sneller beter wordt ... Ze wilden eerst niet stoppen ... Het is belangrijk dat je dit hebt. Ik wil dat je het hier bij je hebt. Ik denk dat goed is voor je ... omdat het me spijt, Robin ... Ik heb spijt van alle domme dingen die ik heb gezegd ... Ik was boos ... Ik wist niet dat je ziek bent ... Ik zou graag willen dat je iets verteld had ... dan zou ik me niet zo hebben gedragen ... Je bent mijn broer, Robin ... Ik wil je zo graag als broer hebben ... Als ik het allemaal overnieuw zou mogen doen, dan ... zou ik het vast beter hebben aangepakt."
Wolfgang snuit zijn neus en droogt zijn gezicht met een paar zakdoeken. Hij haalt diep adem terwijl hij de moed verzamelt om nog dichterbij te komen. Terwijl hij langzaam direct naast het bed gaat staan, blijven zijn ogen gefixeerd op Robin's gezicht met de vreedzame, bevroren glimlach.
"Ik hoop dat we een kans zouden hebben om het weer goed te maken. Ik wil dat je weet hoeveel het me spijt. Dit is nu van jou."
Tijdens de laatste woorden legt Wolfgang het papier op zijn buik. Hij tilt Robin's hand een beetje op en legt hem voorzichtig op het papier. Zonder erover na te denken, streelt hij Robin's hand met een vol, warm gevoel. Voorzichtig leunt hij voorover en drukt zijn lippen tegen Robin's voorhoofd. Het is Wolfgang's eerste aanhankelijke kus voor zijn broer. Hij merkt dat hij bang is dat het de laatste kus is die Robin krijgt en begint zachtjes te fluisteren.
"... Om te voelen dat je toebehoort aan het heldere licht; om te weten dat je je vleugels hebt uitgeslagen en wegvliegt; om te hopen dat je terugkomt bij degenen die van je houden ... Ik heb zo verschrikkelijk veel spijt."
De jongen stapt langzaam achteruit, weg van het bed. Hij blijft Robin aankijken en hoopt in stilte dat Robin hem heeft gehoord en wil vergeven. Sascha's hand voelt hij weer op zijn schouder en hij draait zich om. Leunt hij tegen de langere man of houdt de langere man hem staande? Ze huilen alletwee in stilte. Wolfgang iets meer terwijl hij zich vastklampt aan het laatste deel van zijn levende familie.
"Sascha ... Het was niet mijn bedoeling hem zo overstuur te maken ... dat hij een hartaanval kreeg! ... Ik wilde hem niet vermoorden ... Het spijt me."
"Het is niet jouw schuld."
De oudere man fluistert en herhaalt zijn woorden nog een paar keer om de jongen voorzichtig, met al zijn gevoel te troosten. Wolfgang houdt Sascha stevig vast. Hij wil hem niet loslaten uit angst om hem ook te verliezen.
Dinsdag 29 november 2011
Alanis Morissette - Not As We
De stilte op de ziekenhuisafdeling maakt dit moeilijker dan hij heeft verwacht. Wolfgang staat naast Sascha. Hun gezichten zijn vochtig van de tranen. De jongen kan het nauwelijks opbrengen om naar Robin te kijken. Met zijn duim wrijft hij afwezig over de hoek van het dikke papier in zijn hand terwijl hij probeert om woorden te vinden, die passen bij deze gelegenheid. Hij heeft geen woorden. Geen woorden van hemzelf. De gedrukte woorden vullen zijn gedachten. De vergeelde pagina met de ezelsoren kan hij zo voor zich zien. Wolfgang durft de woorden niet uit te spreken, kan ze niet uitspreken, wil ze eigenlijk nooit uitspreken.
... Om te weten dat je heengaat zoals een zacht licht, dat een schaduw van boven op de aarde werpt; om te weten dat je weggaat naar degenen die hier ronddwalen; om nauwelijks te weten waarom juist jij verdwijnt; om te voelen dat je toebehoort aan het heldere licht; om te weten dat je je vleugels hebt uitgeslagen en wegvliegt; om te hopen dat je terugkomt bij degenen die van je houden ...
Als hij dat boek maar had meegenomen. Als hij maar eerder was aangekomen. Hij zou het hele boek voorlezen! Tijdens de reis terug naar Köln heeft Wolfgang elk onvriendelijk en liefdeloos gebaar betreurd. Ergens, diep van binnen heeft hij angst dat hij Robin op de een of andere manier heeft vervloekt waardoor dit lot hem heeft getroffen. Hij heeft de pijn in zijn hoofd verzameld.
Zijn laatste woorden tegen Robin zijn de beschuldigingen geweest, die hij een paar dagen geleden zijn waarschijnlijke broer voor de voeten heeft geworpen. Hij heeft de man, die hij bewondert, verteld dat hij nooit meer iets van hem wil zien, horen of lezen. Het is een vreselijke wens. Het is bijna onmogelijk voor hem om te begrijpen dat deze wens vervuld wordt. Hoe kan Wolfgang nu verder leven? Durft hij Alexander nog onder ogen te komen? Of iemand anders?
Wolfgang trilt terwijl meer tranen gestaag over zijn wangen druppelen. Hij maakt geen aanstalten om zijn tranen af te vegen. Gevoelens van schuld vermengd met verdriet hebben hem verlamd, hij kan nauwelijks luisteren naar de vriendelijke en positief bedoelde woorden van Sascha. Met spijt staart hij naar de bleke man in het ziekenhuisbed met een vreedzame glimlach op zijn gezicht.
Heeft zijn moeder er op het laatst zo uitgezien? Ze zag er zo ziek uit de laatste keer dat hij haar heeft gezien. Heeft ze eerst alle problemen en lasten, die ze met zich meedroeg, eerst laten wegvliegen voordat zijzelf haar vleugels uitsloeg voor haar laatste vlucht? Was ze op het einde van haar leven weer net zo mooi als hij haar zich herinnert? Hij is er zeker van, alleen al vanwege haar gevoelige en vriendelijke ziel. Ze is nu beslist een briljante en mooie engel, mooier dan de engelen in de Bonifatiuskerk. Hij praat zacht.
"Het spijt me."
Hij voelt Sascha's grote, sterke handen licht op zijn schouders drukken.
"Ik ben zo stom. Hij zag er zaterdag niet goed uit, volgens Henriette. Ik heb er niet op gelet, ik was zo boos."
"Ik heb het ook niet gezien."
Sascha geeft zijn onoplettendheid toe.
"Maar nu ... waarom is dit met hem gebeurd?"
"Ik weet het niet."
"Wat kan ik doen?"
De jongen tilt het papier in zijn handen weer op en bekijkt het opnieuw. Het papier laat hoop en dromen, vrolijkheid en geluk zien, die nooit meer realiteit worden. Hij geeft het aan Sascha, die het met trillende handen aanneemt. Waarschijnlijk kijkt er hij er met hetzelfde wanhopige gevoel naar als Wolfgang. Sascha bekijkt het papier en moet een paar keer slikken. De jongen draait zich om en legt zijn arm om de taille van de langere man.
"Ik weet zeker dat hij dit zou willen zien."
Bij Sascha zoeken een paar tranen hun weg over zijn wang. Hij geeft het papier terug.
"Het is het enige wat ik nog van hem heb."
"Praat niet zo!"
Wolfgang schudt zijn hoofd en heeft alweer spijt van zijn slechte woordkeuze. Opnieuw kijkt hij naar het papier in zijn handen en aarzelt. Hij schuift dichter naar het bed, dichterbij dan hij tot nu toe bij Robin is geweest, nadat hij zijn angst en verdriet overwonnen heeft. Weliswaar te laat spreekt hij zijn broer aan.
"Ik heb wat voor je meegenomen. Astrid en Charlie heb ik gevraagd onderweg te stoppen, zodat ik ... Ik wil dat je dit ziet. Ik heb het meegenomen zodat je misschien sneller beter wordt ... Ze wilden eerst niet stoppen ... Het is belangrijk dat je dit hebt. Ik wil dat je het hier bij je hebt. Ik denk dat goed is voor je ... omdat het me spijt, Robin ... Ik heb spijt van alle domme dingen die ik heb gezegd ... Ik was boos ... Ik wist niet dat je ziek bent ... Ik zou graag willen dat je iets verteld had ... dan zou ik me niet zo hebben gedragen ... Je bent mijn broer, Robin ... Ik wil je zo graag als broer hebben ... Als ik het allemaal overnieuw zou mogen doen, dan ... zou ik het vast beter hebben aangepakt."
Wolfgang snuit zijn neus en droogt zijn gezicht met een paar zakdoeken. Hij haalt diep adem terwijl hij de moed verzamelt om nog dichterbij te komen. Terwijl hij langzaam direct naast het bed gaat staan, blijven zijn ogen gefixeerd op Robin's gezicht met de vreedzame, bevroren glimlach.
"Ik hoop dat we een kans zouden hebben om het weer goed te maken. Ik wil dat je weet hoeveel het me spijt. Dit is nu van jou."
Tijdens de laatste woorden legt Wolfgang het papier op zijn buik. Hij tilt Robin's hand een beetje op en legt hem voorzichtig op het papier. Zonder erover na te denken, streelt hij Robin's hand met een vol, warm gevoel. Voorzichtig leunt hij voorover en drukt zijn lippen tegen Robin's voorhoofd. Het is Wolfgang's eerste aanhankelijke kus voor zijn broer. Hij merkt dat hij bang is dat het de laatste kus is die Robin krijgt en begint zachtjes te fluisteren.
"... Om te voelen dat je toebehoort aan het heldere licht; om te weten dat je je vleugels hebt uitgeslagen en wegvliegt; om te hopen dat je terugkomt bij degenen die van je houden ... Ik heb zo verschrikkelijk veel spijt."
De jongen stapt langzaam achteruit, weg van het bed. Hij blijft Robin aankijken en hoopt in stilte dat Robin hem heeft gehoord en wil vergeven. Sascha's hand voelt hij weer op zijn schouder en hij draait zich om. Leunt hij tegen de langere man of houdt de langere man hem staande? Ze huilen alletwee in stilte. Wolfgang iets meer terwijl hij zich vastklampt aan het laatste deel van zijn levende familie.
"Sascha ... Het was niet mijn bedoeling hem zo overstuur te maken ... dat hij een hartaanval kreeg! ... Ik wilde hem niet vermoorden ... Het spijt me."
"Het is niet jouw schuld."
De oudere man fluistert en herhaalt zijn woorden nog een paar keer om de jongen voorzichtig, met al zijn gevoel te troosten. Wolfgang houdt Sascha stevig vast. Hij wil hem niet loslaten uit angst om hem ook te verliezen.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
57
Dinsdag 29 november 2011
Gregorian Chant - Dies Irae
De rit van het vakantiehuis via hun huis naar Köln duurt langer dan een van beide wil. Henriette zit in zichzelf gekeerd naast Max in de auto. Van tijd tot tijd ziet hij uit zijn ooghoeken dat ze over haar vingers wrijft, alsof ze een rozenkrans bidt. Op korte afstand van Köln staan ze bijna een uur in de file. Het langzame verkeer geeft hem de gelegenheid zijn vrouw wat gerust te stellen door haar hand vast te houden.
Natuurlijk is Max net zo ongerust als zijn vrouw. Hun laatste reis naar Köln is rampzalig verlopen met veel verkeerde woorden en emoties. Een weerzien onder deze verschrikkelijke omstandigheden is niet waar Max om heeft gevraagd, hoe graag hij ook zijn zoon terug wil zien. Hij heeft spijt dat hij met Wolfgang en Henriette terug naar hun auto is gewandeld en niet de trappen naar het appartement van zijn zoon is opgeklommen zodat hij had geweten wat er aan de hand was. Zou hij in staat zijn geweest om iedereen te kalmeren? Had hij de gebeurtenissen kunnen verhinderen?
In Max' oprechte ogen is Robin een fijne man. Het is onbegrijpelijk om zo jong te zijn en zijn leven aan een dunne, zijden draad te zien hangen. Hij hoopt dat Alexander niet de verdrietige plicht krijgt om hem te begraven voordat zij een leven lang samen hebben doorgebracht. De vader kan zich niet voorstellen wat zijn zoon meemaakt. Het is normaal om te verwachten dat een jong stel als zijn zoon en Robin vele jaren samen van het leven genieten zonder dat het schrikbeeld van een overlijden hen achtervolgt. Net zoals het normaal is dat oudere stellen, zoals hij en Henriette zelf zijn, wel te maken krijgen met ziektes en sterfgevallen in hun omgeving. Het is het normale verloop van een mensenleven.
Max weet dat het leven niet eerlijk is. Hij weet dat iedereen een eigen tijd van komen en van gaan heeft op deze wereld. Zijn geloof heeft hem geleerd dat God's plannen onbekend zijn en dat de overlevenden kunnen leren van het leven van gestorven vrienden en familie. Wat valt er leren van Robin's leven als hij het niet redt? Jaren geleden zou hij hebben gedacht dat het een straf van God is voor Robin's voorkeur. Door de jaren heen is hij toleranter geworden en heeft hij meer begrip gekregen voor andere mensen, hoewel sommige oude vooroordelen en meningen niet zijn veranderd.
Hij wil zijn zoon samen met Robin zien leven om van hen allebei te leren. Hoe kan hij anders een goede vader voor Wolfgang zijn? Max vermoedt dat Robin's overlijden op Wolfgang verwoestend uitwerkt. De jongen heeft op zijn jonge leeftijd al zijn moeder verloren en zij was zijn enige echte familie. Dat was al moelijk genoeg om te verwerken. Hij heeft gezien hoe Wolfgang's verwachtingen groeiden bij het vooruitzicht om zijn broers te vinden. Het moet hem angst aanjagen nu hij opnieuw een van hen dreigt te verliezen. Wat valt er te leren uit deze ervaringen?
Max verwacht dat Wolfgang waarschijnlijk met niemand een hechte relatie durft aan te gaan uit angst om de ander weer te verliezen. Max is bang dat de jongen nooit echt het geluk van de liefde zal kennen of durft toe te laten. De nachten na Wolfgang's bezoek aan Sascha in het ziekenhuis hebben Max al herinnerd aan de dagen op zijn kamer nadat hij Gabriele's boeken heeft gekregen. Wolfgang is moeilijk te troosten. Tijdens deze nachten vertrouwde hij Max toe dat hij Sascha nauwelijks kende. Wolfgang kijkt op naar Robin. Wolfgang's grootste nachtmerrie is om Robin te verliezen. Hij durft er niet aan te denken hoe Alexander erop zal reageren. Vanachter het stuur kijkt Max opzij en ziet Henriette opnieuw haar denkbeeldige rozenkrans bidden. Hij praat zachtjes, hij komt net boven het motorgeluid uit.
"Misschien moeten we samen bidden."
Henriette kijkt hem met gezwollen, rode ogen aan en knikt. Ze bidden samen hardop terwijl het verkeer langzaam vooruit komt. Max' gedachten dwalen af. Hij staat weer bij de zaak van zijn zoon. Hij herinnert zich hoe Wolfgang hem omver rende. Hij herinnert zich de venijnige stappen van Henriette. Hij vraagt zich af waarom Alexander en Robin geen antwoord op de vragen van zijn vrouw hebben willen geven.
Zijn gedachten dwalen verder terug naar de woonkamer thuis in Lingen. Hij geniet in stilte van zijn cognac terwijl Henriette en Wolfgang zich afvragen waardoor Robin niet meer kan sporten.
Voor zijn ogen verschijnt nu het beeld hoe ze aan het meer staan, hoe de condens uit Charlie's mond komt terwijl ze vertelt over Robin. Max kan niet begrijpen waarom een van hen het nodig vindt om dit soort dingen geheim te houden. Misschien willen ze niet dat Wolfgang zich zorgen maakt. Dat lijkt hem de meest redelijke verklaring. Max houdt zijn adem in en vloekt in zichzelf.
"Nee!"
"Wat is er?"
"Niets."
Hij schaamt zich voor zijn gedachten en wil zijn vrouw liever niets vertellen.
"Vertel het me, Max."
Na een lange pauze reageert hij met knikje.
"Ik begrijp het niet. Robin was ziek toen je hem dit weekend hebt gezien. Je hebt me verteld dat Alexander alles heeft geprobeerd om hem te laten slapen en dat hij woedend was op Wolfgang omdat hij naar hun appartement is gegaan. Ik begrijp niet waarom ze niet eerder iets hebben verteld. Als hij zo ziek was, waarom hebben ze ons niets eerder verteld?"
Ze fluistert treurig.
"Ik weet het niet. Ik denk niet dat het we het ooit zullen weten. De hele weg hier naar toe zoek ik naar andere manieren om Alexander jouw vraag te stellen maar elke keer als ik wat heb bedacht, dan zie ik hem weer boos worden op mij. Ik weet niet of we ooit een goede manier vinden om het te vragen?"
"Waarom vertrouwt hij ons niet, Henny? We hebben de laatste paar maanden geprobeerd om beter met hem om te gaan. Ik dacht dat hij ons begon te vertrouwen en in elk geval zoiets als dit zou vertellen. Hebben we hem zo slecht behandeld?"
Max praat met een brok in zijn keel en haar antwoord bestaat uit een lange zucht. Ze dept haar ogen met een zakdoek.
"Wat kunnen we eigenlijk doen om hem te helpen als hij zo boos op ons is? Kan hij ons vergeven?"
"Ik weet het niet, Max, maar we moeten het proberen. We hebben hem eerder alleen gelaten en dat moeten we niet nog een keer doen ... Afgelopen zaterdag kunnen we het beste allemaal vergeten. We moeten hem onze goede kant laten zien. In mijn hart geloof ik dat onze zoon tegen Wolfgang is uitgevallen omdat hij niet meer goed kon nadenken. Ik weet dat hij die woorden eerder tegen mij zou gebruiken omdat ik vroeger ook wel de verkeerde woorden heb gebruikt tegen hem. Maar bij Wolfgang past het niet!"
Ze heeft klagerige toon in haar stem. Max is het in stilte met haar eens. Wolfgang heeft niets gedaan wat hem de minachting van zijn zoon op zou kunnen leveren.
"Charlotte zei dat hij uitgeput was, dus Alexander was zaterdag al niet in orde. Ik ben zo dom geweest om weg te gaan. Die vraag van mij was nog dommer!"
Max kijkt verbaasd naar zijn vrouw. Het is ongewoon dat ze haar fouten zo eerlijk toegeeft tegenover hem en hij is bang dat ze zich weer overal verantwoordelijk voor voelt of schuldig over voelt. Ze verliezen zich weer in hun mijmeringen.
Max denkt na over zijn keuzes sinds die scène op straat. Wolfgang zweert om nooit meer terug te keren naar Köln. Hij wil Alexander of Robin nooit meer zien. De jongen wil niet weten of de gebroeders Krone echt familie zijn. Henriette is overstuur nadat ze uit het appartement van hun zoon is gezet. Hij heeft geprobeerd hen beiden tot bedaren te brengen. Ze zijn onmiddellijk naar huis gereden en hebben eerst Wolfgang ziek gemeld door een van zijn leraren thuis op te bellen, daarna heeft hij zijn werk gebeld en een week vrij genomen. Tussendoor hebben Wolfgang en Henriette voedsel en kleding voor een week ingepakt. Ze zijn direct doorgereden naar hun vakantiehuis.
Max heeft hen aangemoedigd om er even tussenuit te gaan. Het is een ongelukkige poging om een verzoening op gang te brengen. Hij heeft hen naar een plek gebracht waar de problemen van de buitenwereld langs hen heen gaan, waar niemand ze kan bellen. Op dat moment hoopte hij dat ze genoeg tot rust zouden komen om op hun beslissingen terug te komen. Het oudere echtpaar en de jongen hebben tijd nodig om hun gevoelens van verraad en pijn te verwerken.
Hij kon niet weten dat Robin op dezelfde avond al op de operatietafel in het ziekenhuis lag. Wat als Charlie en Astrid niet naar het vakantiehuis waren gekomen? Wat als Robin al was overleden? Wat als hij en Henriette nu niet onderweg waren naar hun zoon?
Het zou de grootste vergissing uit een lange reeks zijn in hun moeizame en vertroebelde relatie met hun oudste zoon. Een soort verraad waardoor ze Alexander een reden geven om hen nooit te vergeven. Elke kans op het verbeteren van hun relatie zou dan zijn vervlogen. Hoe kan Max zichzelf in de spiegel aankijken wanneer Wolfgang de dood van zijn broer op dezelfde manier te horen krijgt als zijn moeder? Hij betwijfelt of een boekenkast en een grafsteen iets van het verdriet van de jongen kunnen verminderen. Zolang ze maar op tijd in het ziekenhuis aankomen. Zolang Robin nog leeft. Zolang ...
Henriette slaakt plotseling een kreet van schrik wanneer Max met moeite de auto op de weg houdt in een gladde, verijsde bocht. Max vloekt in zichzelf. Hij wil niet vlak voor het ziekenhuis een ongeluk krijgen.
"Laat mij je bij de ingang afzetten. Parkeren wordt lastig met dit weer."
Zijn vrouw antwoordt kordaat.
"Nee. Ik ga niet zonder jou naar binnen. Ik wil je nu niet alleen laten."
"Je kunt alvast uitzoeken waar hij ligt."
"Ik kan beter met jou zoeken naar een parkeerplaats, Max en daarna gaan we samen naar binnen."
Ze is onverbiddelijk vastberaden om dit alleen samen met hem te doen. Max voelt zich minder op zijn gemak wanneer zijn vrouw zich op deze manier gedraagt. Gewoonlijk zou ze op het allerlaatste moment een parkeerplaats naar haar zin aanwijzen, wat meestal leidt tot rubbersporen op het asfalt. Normaal zou ze als eerste het ziekenhuis binnengaan en ter plekke de leiding overnemen en zich door iemand naar de juiste kamer laten brengen.
Vandaag is het allemaal anders, wat Max wat onzeker maakt. Ze laat hem zelf een geschikte parkeerplaats zoeken. Op dit moment voelt hij haar liefde en respect voor hem. Hij merkt haar angsten op wanneer ze dichterbij het ziekenhuis komen. Heeft ze een zesde zintuig voor wat er in het St.Vinzenz gebeurt? Max slaat zijn arm om haar heen. Voorzichtig lopen ze door de sneeuw van de auto naar de steriele warmte van het St.Vinzenz. Ze moeten zich eerst oriënteren voordat ze de balie van de receptie ontdekken.
"Kunt u ons vertellen waar Robin Krone ligt, alstublieft?"
Max vraagt het beleefd aan de vrouw achter de drukke balie. De vrouw antwoordt zonder op of om te kijken terwijl haar vingers verder typen.
"Bent u familie?"
"Ja, hij is mijn schoonzoon."
Hij antwoordt kortaf waardoor de vrouw hem eindelijk aankijkt.
"Een ogenblik, alstublieft."
De vrouw kijkt weer naar de monitor. Hij volgt de beweging van haar vingers als ze de naam 'Krone' typt. Max slaat zijn arm weer om zijn vrouw en kijkt haar met een bemoedigende glimlach aan. De dame achter de balie lijkt Robin te hebben gevonden in het systeem. Ze leest een tekst, ze volgt met haar vinger de regels op het scherm een tekst om daarna even te twijfelen.
"Kunt u hier even wachten?"
De vrouw draait zich om in haar stoel, staat op en verdwijnt door een deur van een kantoor achter de balie. Max kan zijn vrouw niet zo optimistisch aankijken zoals hij graag zou willen. Haar ogen zijn al glazig, maar het gedrag van de vrouw achter de balie maakt hem en Henriette nog onzekerder. Ze pakt haar mobiel en begint te bellen terwijl ze hem aankijkt.
"Ik wil nu niet wachten ... Charlotte? We zijn net aangekomen in het ziekenhuis ..."
Terwijl zijn vrouw met haar zus spreekt, probeert Max door de ramen van het kantoor achter de balie te kijken. Hij ziet de vrouw niet meer staan.
"Waar is Alexander?"
Ze vraagt het Charlie en ademt daarna sissend uit.
"Max, hij is in de kapel."
"Waar is de kapel?"
"Welke verdieping is het, Charlotte? ... Nee, we wachten niet tot iemand ons op komt halen! Waar is mijn zoon? ... Waar is de kapel? ... Dank je wel."
Zijn vrouw heeft de gewoonte de telefoon op wat afstand van haar oor te houden. Max heeft in Charlie's stem angst gehoord. Ze bergt haar mobiel weer op.
"Eerste verdieping en een lange gang door."
Het echtpaar haast zich naar de lift. Op de verdieping aangekomen, is de kapel St. Josef inderdaad een heel eind wandelen. Max stopt voor de deur en houdt zacht de arm van zijn vrouw vast, zodat ze niet naar binnenstormt. Hij wil eerst even tot rust komen voordat ze hun zoon zien. Ze zijn nu te opgewonden, wat verkeerd kan worden opgevat. Max omarmt zijn vrouw en houdt haar zo even vast.
"We zijn hier voor hem. Ik hoop dat hij ziet dat we van hem houden."
"Ik weet het. Ik wil dat hij ook van ons houdt."
"Misschien later."
Henriette leunt tegen zijn schouder terwijl hij haar in zijn armen wiegt.
"Ik hou van jou, Henny."
Hij fluistert en geeft haar een zoen.
"Ik van jou, Max."
"Ben je zover?"
Ze knikt. Haar zenuwen liggen zonder twijfel net zo open als de zijne. Hij weet niet wat hij kan verwachten in de kapel en vraagt zich af waarom zijn zoon in de kapel is in plaats van bij Robin. Hij hoopt dat zijn voorgevoel hem niet langer achtervolgt. Max opent voorzichtig de kapeldeur. Ze gaan zo stil naar binnen dat niemand ze opmerkt. Er zijn drie mensen binnen. Een donkerharige man zit alleen en iets verderop zitten een man en een meisje. Een van de drie herkent hij direct. Alexander kijkt ontdaan en veegt zijn gezicht droog met de manchet van zijn overhemd. Het meisje herkent hij van de bruiloft van Sascha en Astrid. Het is Dagmar, die rustig met Alexander spreekt.
"Ach."
Henriette fluistert en snift even.
"Alexander."
Max spreekt uiteindelijk hardop om daarmee hun aanwezigheid kenbaar te maken. De donkerharige man en Dagmar staan op wanneer Max langs hen naar Alexander loopt. Max steekt zijn hand uit. Alexander reageert er niet op.
"Robin ..."
Alexander spreekt de naam van zijn vriend snikkend uit. Max voelt zijn hartslag versnellen.
"Bastian!"
Henriette's stem klinkt verrast. Max draait zijn hoofd om bij het horen van de naam van zijn andere zoon. Hij is net langs zijn andere zoon gelopen zonder goed te kijken wie de man is en heeft hem niet herkend. Enigszins beschaamd kijkt hij toe hoe zijn vrouw naar de donkerharige man loopt en hem begroet.
"Ik ben zo blij je te zien."
"Ik ben al een paar dagen hier."
"Dank je wel!"
Bastian stelt haar gerust. Alexander herhaalt zichzelf.
"Robin ..."
Max helpt Alexander terug in zijn stoel en probeert te troosten.
"We zijn hier nu om te doen wat we voor je kunnen doen."
Henriette komt erbij staan en wil hem omhelzen, maar Alexander schudt haar armen van zich af. Henriette twijfelt even en zwijgt. Max neemt het over.
"We hadden graag iets eerder geweten wat er aan de hand was, dan zouden we eerder zijn gekomen. We zouden alles voor jullie doen, wat jullie kan helpen. Hoe is het met Robin?"
Alexander worstelt met zijn woorden.
"We waren bij hem aan bed ... Hij opende zijn ogen ... Hij wist dat we er waren ... Maar toen gleed hij weg ..."
Max en zijn vrouw kijken elkaar radeloos aan. Max gaat op een stoel aan de andere kant van zijn zoon zitten. Henriette probeert hem te kalmeren.
"Ik weet dat hij veel van je hield."
"Ik wil geen afscheid nemen!"
Dinsdag 29 november 2011
Gregorian Chant - Dies Irae
De rit van het vakantiehuis via hun huis naar Köln duurt langer dan een van beide wil. Henriette zit in zichzelf gekeerd naast Max in de auto. Van tijd tot tijd ziet hij uit zijn ooghoeken dat ze over haar vingers wrijft, alsof ze een rozenkrans bidt. Op korte afstand van Köln staan ze bijna een uur in de file. Het langzame verkeer geeft hem de gelegenheid zijn vrouw wat gerust te stellen door haar hand vast te houden.
Natuurlijk is Max net zo ongerust als zijn vrouw. Hun laatste reis naar Köln is rampzalig verlopen met veel verkeerde woorden en emoties. Een weerzien onder deze verschrikkelijke omstandigheden is niet waar Max om heeft gevraagd, hoe graag hij ook zijn zoon terug wil zien. Hij heeft spijt dat hij met Wolfgang en Henriette terug naar hun auto is gewandeld en niet de trappen naar het appartement van zijn zoon is opgeklommen zodat hij had geweten wat er aan de hand was. Zou hij in staat zijn geweest om iedereen te kalmeren? Had hij de gebeurtenissen kunnen verhinderen?
In Max' oprechte ogen is Robin een fijne man. Het is onbegrijpelijk om zo jong te zijn en zijn leven aan een dunne, zijden draad te zien hangen. Hij hoopt dat Alexander niet de verdrietige plicht krijgt om hem te begraven voordat zij een leven lang samen hebben doorgebracht. De vader kan zich niet voorstellen wat zijn zoon meemaakt. Het is normaal om te verwachten dat een jong stel als zijn zoon en Robin vele jaren samen van het leven genieten zonder dat het schrikbeeld van een overlijden hen achtervolgt. Net zoals het normaal is dat oudere stellen, zoals hij en Henriette zelf zijn, wel te maken krijgen met ziektes en sterfgevallen in hun omgeving. Het is het normale verloop van een mensenleven.
Max weet dat het leven niet eerlijk is. Hij weet dat iedereen een eigen tijd van komen en van gaan heeft op deze wereld. Zijn geloof heeft hem geleerd dat God's plannen onbekend zijn en dat de overlevenden kunnen leren van het leven van gestorven vrienden en familie. Wat valt er leren van Robin's leven als hij het niet redt? Jaren geleden zou hij hebben gedacht dat het een straf van God is voor Robin's voorkeur. Door de jaren heen is hij toleranter geworden en heeft hij meer begrip gekregen voor andere mensen, hoewel sommige oude vooroordelen en meningen niet zijn veranderd.
Hij wil zijn zoon samen met Robin zien leven om van hen allebei te leren. Hoe kan hij anders een goede vader voor Wolfgang zijn? Max vermoedt dat Robin's overlijden op Wolfgang verwoestend uitwerkt. De jongen heeft op zijn jonge leeftijd al zijn moeder verloren en zij was zijn enige echte familie. Dat was al moelijk genoeg om te verwerken. Hij heeft gezien hoe Wolfgang's verwachtingen groeiden bij het vooruitzicht om zijn broers te vinden. Het moet hem angst aanjagen nu hij opnieuw een van hen dreigt te verliezen. Wat valt er te leren uit deze ervaringen?
Max verwacht dat Wolfgang waarschijnlijk met niemand een hechte relatie durft aan te gaan uit angst om de ander weer te verliezen. Max is bang dat de jongen nooit echt het geluk van de liefde zal kennen of durft toe te laten. De nachten na Wolfgang's bezoek aan Sascha in het ziekenhuis hebben Max al herinnerd aan de dagen op zijn kamer nadat hij Gabriele's boeken heeft gekregen. Wolfgang is moeilijk te troosten. Tijdens deze nachten vertrouwde hij Max toe dat hij Sascha nauwelijks kende. Wolfgang kijkt op naar Robin. Wolfgang's grootste nachtmerrie is om Robin te verliezen. Hij durft er niet aan te denken hoe Alexander erop zal reageren. Vanachter het stuur kijkt Max opzij en ziet Henriette opnieuw haar denkbeeldige rozenkrans bidden. Hij praat zachtjes, hij komt net boven het motorgeluid uit.
"Misschien moeten we samen bidden."
Henriette kijkt hem met gezwollen, rode ogen aan en knikt. Ze bidden samen hardop terwijl het verkeer langzaam vooruit komt. Max' gedachten dwalen af. Hij staat weer bij de zaak van zijn zoon. Hij herinnert zich hoe Wolfgang hem omver rende. Hij herinnert zich de venijnige stappen van Henriette. Hij vraagt zich af waarom Alexander en Robin geen antwoord op de vragen van zijn vrouw hebben willen geven.
Zijn gedachten dwalen verder terug naar de woonkamer thuis in Lingen. Hij geniet in stilte van zijn cognac terwijl Henriette en Wolfgang zich afvragen waardoor Robin niet meer kan sporten.
Voor zijn ogen verschijnt nu het beeld hoe ze aan het meer staan, hoe de condens uit Charlie's mond komt terwijl ze vertelt over Robin. Max kan niet begrijpen waarom een van hen het nodig vindt om dit soort dingen geheim te houden. Misschien willen ze niet dat Wolfgang zich zorgen maakt. Dat lijkt hem de meest redelijke verklaring. Max houdt zijn adem in en vloekt in zichzelf.
"Nee!"
"Wat is er?"
"Niets."
Hij schaamt zich voor zijn gedachten en wil zijn vrouw liever niets vertellen.
"Vertel het me, Max."
Na een lange pauze reageert hij met knikje.
"Ik begrijp het niet. Robin was ziek toen je hem dit weekend hebt gezien. Je hebt me verteld dat Alexander alles heeft geprobeerd om hem te laten slapen en dat hij woedend was op Wolfgang omdat hij naar hun appartement is gegaan. Ik begrijp niet waarom ze niet eerder iets hebben verteld. Als hij zo ziek was, waarom hebben ze ons niets eerder verteld?"
Ze fluistert treurig.
"Ik weet het niet. Ik denk niet dat het we het ooit zullen weten. De hele weg hier naar toe zoek ik naar andere manieren om Alexander jouw vraag te stellen maar elke keer als ik wat heb bedacht, dan zie ik hem weer boos worden op mij. Ik weet niet of we ooit een goede manier vinden om het te vragen?"
"Waarom vertrouwt hij ons niet, Henny? We hebben de laatste paar maanden geprobeerd om beter met hem om te gaan. Ik dacht dat hij ons begon te vertrouwen en in elk geval zoiets als dit zou vertellen. Hebben we hem zo slecht behandeld?"
Max praat met een brok in zijn keel en haar antwoord bestaat uit een lange zucht. Ze dept haar ogen met een zakdoek.
"Wat kunnen we eigenlijk doen om hem te helpen als hij zo boos op ons is? Kan hij ons vergeven?"
"Ik weet het niet, Max, maar we moeten het proberen. We hebben hem eerder alleen gelaten en dat moeten we niet nog een keer doen ... Afgelopen zaterdag kunnen we het beste allemaal vergeten. We moeten hem onze goede kant laten zien. In mijn hart geloof ik dat onze zoon tegen Wolfgang is uitgevallen omdat hij niet meer goed kon nadenken. Ik weet dat hij die woorden eerder tegen mij zou gebruiken omdat ik vroeger ook wel de verkeerde woorden heb gebruikt tegen hem. Maar bij Wolfgang past het niet!"
Ze heeft klagerige toon in haar stem. Max is het in stilte met haar eens. Wolfgang heeft niets gedaan wat hem de minachting van zijn zoon op zou kunnen leveren.
"Charlotte zei dat hij uitgeput was, dus Alexander was zaterdag al niet in orde. Ik ben zo dom geweest om weg te gaan. Die vraag van mij was nog dommer!"
Max kijkt verbaasd naar zijn vrouw. Het is ongewoon dat ze haar fouten zo eerlijk toegeeft tegenover hem en hij is bang dat ze zich weer overal verantwoordelijk voor voelt of schuldig over voelt. Ze verliezen zich weer in hun mijmeringen.
Max denkt na over zijn keuzes sinds die scène op straat. Wolfgang zweert om nooit meer terug te keren naar Köln. Hij wil Alexander of Robin nooit meer zien. De jongen wil niet weten of de gebroeders Krone echt familie zijn. Henriette is overstuur nadat ze uit het appartement van hun zoon is gezet. Hij heeft geprobeerd hen beiden tot bedaren te brengen. Ze zijn onmiddellijk naar huis gereden en hebben eerst Wolfgang ziek gemeld door een van zijn leraren thuis op te bellen, daarna heeft hij zijn werk gebeld en een week vrij genomen. Tussendoor hebben Wolfgang en Henriette voedsel en kleding voor een week ingepakt. Ze zijn direct doorgereden naar hun vakantiehuis.
Max heeft hen aangemoedigd om er even tussenuit te gaan. Het is een ongelukkige poging om een verzoening op gang te brengen. Hij heeft hen naar een plek gebracht waar de problemen van de buitenwereld langs hen heen gaan, waar niemand ze kan bellen. Op dat moment hoopte hij dat ze genoeg tot rust zouden komen om op hun beslissingen terug te komen. Het oudere echtpaar en de jongen hebben tijd nodig om hun gevoelens van verraad en pijn te verwerken.
Hij kon niet weten dat Robin op dezelfde avond al op de operatietafel in het ziekenhuis lag. Wat als Charlie en Astrid niet naar het vakantiehuis waren gekomen? Wat als Robin al was overleden? Wat als hij en Henriette nu niet onderweg waren naar hun zoon?
Het zou de grootste vergissing uit een lange reeks zijn in hun moeizame en vertroebelde relatie met hun oudste zoon. Een soort verraad waardoor ze Alexander een reden geven om hen nooit te vergeven. Elke kans op het verbeteren van hun relatie zou dan zijn vervlogen. Hoe kan Max zichzelf in de spiegel aankijken wanneer Wolfgang de dood van zijn broer op dezelfde manier te horen krijgt als zijn moeder? Hij betwijfelt of een boekenkast en een grafsteen iets van het verdriet van de jongen kunnen verminderen. Zolang ze maar op tijd in het ziekenhuis aankomen. Zolang Robin nog leeft. Zolang ...
Henriette slaakt plotseling een kreet van schrik wanneer Max met moeite de auto op de weg houdt in een gladde, verijsde bocht. Max vloekt in zichzelf. Hij wil niet vlak voor het ziekenhuis een ongeluk krijgen.
"Laat mij je bij de ingang afzetten. Parkeren wordt lastig met dit weer."
Zijn vrouw antwoordt kordaat.
"Nee. Ik ga niet zonder jou naar binnen. Ik wil je nu niet alleen laten."
"Je kunt alvast uitzoeken waar hij ligt."
"Ik kan beter met jou zoeken naar een parkeerplaats, Max en daarna gaan we samen naar binnen."
Ze is onverbiddelijk vastberaden om dit alleen samen met hem te doen. Max voelt zich minder op zijn gemak wanneer zijn vrouw zich op deze manier gedraagt. Gewoonlijk zou ze op het allerlaatste moment een parkeerplaats naar haar zin aanwijzen, wat meestal leidt tot rubbersporen op het asfalt. Normaal zou ze als eerste het ziekenhuis binnengaan en ter plekke de leiding overnemen en zich door iemand naar de juiste kamer laten brengen.
Vandaag is het allemaal anders, wat Max wat onzeker maakt. Ze laat hem zelf een geschikte parkeerplaats zoeken. Op dit moment voelt hij haar liefde en respect voor hem. Hij merkt haar angsten op wanneer ze dichterbij het ziekenhuis komen. Heeft ze een zesde zintuig voor wat er in het St.Vinzenz gebeurt? Max slaat zijn arm om haar heen. Voorzichtig lopen ze door de sneeuw van de auto naar de steriele warmte van het St.Vinzenz. Ze moeten zich eerst oriënteren voordat ze de balie van de receptie ontdekken.
"Kunt u ons vertellen waar Robin Krone ligt, alstublieft?"
Max vraagt het beleefd aan de vrouw achter de drukke balie. De vrouw antwoordt zonder op of om te kijken terwijl haar vingers verder typen.
"Bent u familie?"
"Ja, hij is mijn schoonzoon."
Hij antwoordt kortaf waardoor de vrouw hem eindelijk aankijkt.
"Een ogenblik, alstublieft."
De vrouw kijkt weer naar de monitor. Hij volgt de beweging van haar vingers als ze de naam 'Krone' typt. Max slaat zijn arm weer om zijn vrouw en kijkt haar met een bemoedigende glimlach aan. De dame achter de balie lijkt Robin te hebben gevonden in het systeem. Ze leest een tekst, ze volgt met haar vinger de regels op het scherm een tekst om daarna even te twijfelen.
"Kunt u hier even wachten?"
De vrouw draait zich om in haar stoel, staat op en verdwijnt door een deur van een kantoor achter de balie. Max kan zijn vrouw niet zo optimistisch aankijken zoals hij graag zou willen. Haar ogen zijn al glazig, maar het gedrag van de vrouw achter de balie maakt hem en Henriette nog onzekerder. Ze pakt haar mobiel en begint te bellen terwijl ze hem aankijkt.
"Ik wil nu niet wachten ... Charlotte? We zijn net aangekomen in het ziekenhuis ..."
Terwijl zijn vrouw met haar zus spreekt, probeert Max door de ramen van het kantoor achter de balie te kijken. Hij ziet de vrouw niet meer staan.
"Waar is Alexander?"
Ze vraagt het Charlie en ademt daarna sissend uit.
"Max, hij is in de kapel."
"Waar is de kapel?"
"Welke verdieping is het, Charlotte? ... Nee, we wachten niet tot iemand ons op komt halen! Waar is mijn zoon? ... Waar is de kapel? ... Dank je wel."
Zijn vrouw heeft de gewoonte de telefoon op wat afstand van haar oor te houden. Max heeft in Charlie's stem angst gehoord. Ze bergt haar mobiel weer op.
"Eerste verdieping en een lange gang door."
Het echtpaar haast zich naar de lift. Op de verdieping aangekomen, is de kapel St. Josef inderdaad een heel eind wandelen. Max stopt voor de deur en houdt zacht de arm van zijn vrouw vast, zodat ze niet naar binnenstormt. Hij wil eerst even tot rust komen voordat ze hun zoon zien. Ze zijn nu te opgewonden, wat verkeerd kan worden opgevat. Max omarmt zijn vrouw en houdt haar zo even vast.
"We zijn hier voor hem. Ik hoop dat hij ziet dat we van hem houden."
"Ik weet het. Ik wil dat hij ook van ons houdt."
"Misschien later."
Henriette leunt tegen zijn schouder terwijl hij haar in zijn armen wiegt.
"Ik hou van jou, Henny."
Hij fluistert en geeft haar een zoen.
"Ik van jou, Max."
"Ben je zover?"
Ze knikt. Haar zenuwen liggen zonder twijfel net zo open als de zijne. Hij weet niet wat hij kan verwachten in de kapel en vraagt zich af waarom zijn zoon in de kapel is in plaats van bij Robin. Hij hoopt dat zijn voorgevoel hem niet langer achtervolgt. Max opent voorzichtig de kapeldeur. Ze gaan zo stil naar binnen dat niemand ze opmerkt. Er zijn drie mensen binnen. Een donkerharige man zit alleen en iets verderop zitten een man en een meisje. Een van de drie herkent hij direct. Alexander kijkt ontdaan en veegt zijn gezicht droog met de manchet van zijn overhemd. Het meisje herkent hij van de bruiloft van Sascha en Astrid. Het is Dagmar, die rustig met Alexander spreekt.
"Ach."
Henriette fluistert en snift even.
"Alexander."
Max spreekt uiteindelijk hardop om daarmee hun aanwezigheid kenbaar te maken. De donkerharige man en Dagmar staan op wanneer Max langs hen naar Alexander loopt. Max steekt zijn hand uit. Alexander reageert er niet op.
"Robin ..."
Alexander spreekt de naam van zijn vriend snikkend uit. Max voelt zijn hartslag versnellen.
"Bastian!"
Henriette's stem klinkt verrast. Max draait zijn hoofd om bij het horen van de naam van zijn andere zoon. Hij is net langs zijn andere zoon gelopen zonder goed te kijken wie de man is en heeft hem niet herkend. Enigszins beschaamd kijkt hij toe hoe zijn vrouw naar de donkerharige man loopt en hem begroet.
"Ik ben zo blij je te zien."
"Ik ben al een paar dagen hier."
"Dank je wel!"
Bastian stelt haar gerust. Alexander herhaalt zichzelf.
"Robin ..."
Max helpt Alexander terug in zijn stoel en probeert te troosten.
"We zijn hier nu om te doen wat we voor je kunnen doen."
Henriette komt erbij staan en wil hem omhelzen, maar Alexander schudt haar armen van zich af. Henriette twijfelt even en zwijgt. Max neemt het over.
"We hadden graag iets eerder geweten wat er aan de hand was, dan zouden we eerder zijn gekomen. We zouden alles voor jullie doen, wat jullie kan helpen. Hoe is het met Robin?"
Alexander worstelt met zijn woorden.
"We waren bij hem aan bed ... Hij opende zijn ogen ... Hij wist dat we er waren ... Maar toen gleed hij weg ..."
Max en zijn vrouw kijken elkaar radeloos aan. Max gaat op een stoel aan de andere kant van zijn zoon zitten. Henriette probeert hem te kalmeren.
"Ik weet dat hij veel van je hield."
"Ik wil geen afscheid nemen!"
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
58
Dinsdag 29 november 2011
Yanni - Nightingale
Mist.
Duisternis.
Drijven.
Bewustzijn.
Pijn.
Licht.
Vreemd.
Vertrouwd.
Mama wiegt een opgewekte baby.
Een fluwelen stem horen.
Luisteren naar een slaapliedje.
Papa lacht bij een kampvuur.
Lippen vertellen een geheim.
Maanlicht spiegelt in een meer.
Koud.
Alleen.
Een opengesneden pols.
Een bebloede pyjama.
Voetstappen.
De plotselinge klik van een oude radiator.
Dichtslaande metalen deuren in het donker.
Stralend zonlicht.
Warm.
Veilig.
Thuiskomen ver weg van thuis.
Een dappere kus op een podium.
Beloning.
Vreugde.
Een paar maakt teveel lawaai in bed.
Passie.
Verlangen.
Een knappe man slaapt op de bank.
Uitnodigende lippen.
Hunkeren.
Verwachten.
Een trieste jongen met blond haar prikt in zijn eten.
Teleurstelling.
Achterdocht.
Groot verdriet.
Hartzeer.
Passerende beelden in het donker.
Zich verliezen in die betoverende ogen.
Duizelig van geluk.
Een badjas.
Zweven.
Trillende handen.
Tintelingen door zijn hele lichaam.
Een fonkeling in de duisternis.
Twee mannen rennen langs een meer.
Drie vrouwen komen hen tegemoet gerend.
Een vrouw slaat een jongen in zijn gezicht.
Angst in het donker.
Drie mannen en twee meisjes praten met elkaar.
Een van de mannen rent weg.
Hij doet iets achter een bar.
Hij komt terug met twee dampende bekers.
De twee andere mannen gaan naar buiten.
Zorgen in de schemering.
Een man zit alleen achter een bureau.
Voor hem staat een fles.
Hij drinkt het glas in een keer leeg.
De man staart naar een apparaat.
Warmte in het licht.
Duisternis omlijst alle passerende beelden.
Een leegte in het niets.
Een eenzame eeuwige gevangenis van leegte.
Fantoom geluiden.
Duisternis en stilte.
Vredig en ongemakkelijk.
Verdrietig en radeloos.
Leven en licht wensen.
Dood en duisternis verwelkomen.
Verlangen naar een einde aan de pijn.
Zijn heerlijke lach.
Nog een keer.
Veilig en vol liefde.
Gerustellend en veilig.
Zijn groene ogen.
Stralende, warme ogen.
Vol liefde en veilig.
Veilig en geruststellend.
Andere ogen.
Blauwe ogen.
Minder stralend.
Ergens verdrietig.
Een trieste glimlach.
Lange gouden haren.
De lange schoonheid bukt zich.
Ze tilt hem op.
Ze wiegt hem.
Veilig en warm.
Duisternis maakt plotseling plaats voor licht.
Met gesloten ogen ziet hij het licht.
Een zwaar gordijn wordt opzij getrokken.
Het heldere licht van de dageraad.
Het licht is zo ver weg.
Licht omlijst door duisternis.
Het heldere licht ziet hij door zijn gesloten ogen.
Licht van ver weg.
Zo helder dat hij er met moeite in kan kijken.
Meegaan met het licht.
Op weg gaan naar de heldere ster in de verte.
Onderweg naar het enige licht in de duisternis.
Opnieuw drijven.
Opnieuw vooruit gaan.
Het is een ongekende sensatie om te vliegen.
Een vreemd gevoel.
Ondanks het licht drijft de duisternis hem tot wanhoop.
Dit is een ongelukkige plaats.
Het huis waar onrust thuis is.
Eenzaam in deze leegte.
Meegaan met het licht.
Vooruit vliegen.
Zijn lichaam voelen.
Het is zwaar.
Pijn voelen.
In zijn stervende omhulsel kan hij zich niet vrij bewegen.
De herinneringen en beelden wervelen eindeloos om hem heen.
De beelden kwetsen.
De herinneringen ontroeren.
De pijn desperaat proberen te ontvluchten.
Ten einde raad proberen rust te vinden.
Herinneringen worden schildwachten.
De wachters hinderen hem om vooruit te vliegen.
Keuzes, beslissingen, mislukkingen worden speren.
Speren in de handen van de schildwachten.
De wachters drijven hem in het nauw.
De speren steken hem.
Ze houden hem tegen om vooruit te vliegen.
Het licht is zo ver weg.
Bijna onbereikbaar.
Wordt hij nu gestraft?
Naar een hel gestuurd?
Is er nergens een vredige plek vrij?
Vooruit willen vliegen.
Zijn verdriet verleidt zijn hart tot pijn.
Wanhoop omhult hem meer dan mama's rustgevende armen.
De duisternis brengt angst.
Alleen zijn.
Donkere eenzaamheid is zijn straf.
Worstelen tegen de verstikkende duisternis.
Smeken om met het licht mee te mogen gaan.
Graaien naar een fantoom ster.
Opnieuw een vreemd gevoel.
De ster die zo ver weg is.
Het voelt als opstijgen.
De beweging brengt pijn.
Martelende pijn.
Verder vooruit vliegen naar het licht.
De martelende pijn verdwijnt.
De schaduwen om hem heen negeren.
Op het licht concentreren.
Het vreemde, nu vertrouwde gevoel houdt aan.
De schaduwen hebben stemmen.
Stemmen van bekenden.
Zo ver weg.
Ze zijn onherkenbaar in de duisternis.
Licht en duisternis wisselen elkaar snel af.
De mierzoete, zingende stemmen sporen hem aan.
Ze moedigen hem aan verder te vliegen naar het licht.
De lange, lange reis eindigt wanneer hij in het licht aankomt.
Het is wreed.
De ongekende sensatie van landen in wit licht.
Het kwetst.
Het is goed om naar het licht te gaan.
Het is gemeen.
Hij voelt zich meer in leven dan tijdens zijn reis uit het niets.
Een vertrouwde hand voelen op zijn hand.
Alles zien wat zijn wazige blik doorlaat aan beelden.
Ontsnapt aan de donkere eenzaamheid.
De zwevende stemmen zijn nu helderder.
Het geluid volgen.
Zijn hoofd draait naar het aangename geluid om het beter te horen.
Hij knippert om door de de wazige helderheid de stemmen in beeld te brengen.
Tranen vervagen zijn bewolkte blikveld.
Hij ziet ze.
Het licht vertelt hem dat hij twee broers ziet.
De broers staan dicht bij elkaar.
De broers spreken over liefde en verdriet en hoop.
Hij opent zijn mond om te spreken.
Zijn keel is zo ongelooflijk pijnlijk en droog.
Hij probeert te slikken.
Pijn golft door zijn borst.
Zijn ogen vallen dicht.
De pijn verdwijnt.
Licht en duisternis wisselen elkaar snel af.
Twee kleine jongens met groene ogen.
Een witblonde schoonheid in een bed.
Ze grijpen elkaars hand.
Twee kleine jongens met blauwe ogen.
Een huis in een bos.
Meer kleine kinderen.
Het licht verandert van kleur.
De pijn komt weer terug.
Het is een andere pijn.
Hij kan zijn ogen opendoen.
De broers zijn er nog.
Het licht is feller, witter, heller.
Een broer staat dichtbij hem.
Hij wil zijn aandacht.
De glanzende, gelukkige ogen willen zien.
De oudere broer spreekt over gelukkiger tijden en hoop.
Hij voelt iets in zijn hand.
Heeft hij het meegenomen uit de duisternis?
Heeft het hem hier naar toe getrokken uit het niets?
Hij kan niet herkennen wat het is.
Het is niet de hand die hij eerder heeft gevoeld.
Langzaam beweegt hij zijn hoofd iets meer rechtop.
Hij probeert naar voren te leunen om te zien wat hij vasthoudt.
Zijn nek en keel doen pijn wanneer hij beweegt, maar hij wil het zien.
Zijn borst doet pijn.
Hij ziet verband om zijn borst.
Zijn gewonde spieren spannen zich bij deze kleine beweging.
Nieuwe tranen wellen op in zijn ogen.
Wat hij ziet, is mooier en pijnlijker dan de pijn die zijn lichaam martelt.
De glanzende foto toont twee lachende broers.
De een staat achter de ander.
Ze lachen vrolijk.
De onverwachte ontmoeting.
De verwachtingen.
De moeilijke vragen.
De onzekerheid.
De vertrouwdheid.
De eenzame jongen die op hem lijkt in teveel opzichten.
De teruggetrokken jongen die hem beter lijkt te kennen dan hij zichzelf.
Het is de foto van de onverwachte ontmoeting.
Zijn inspiratie om iets meer uit zijn leven te halen.
Hij huilt zachtjes.
Hij probeert zichzelf te doorgronden.
Waarom heeft hij ooit besloten om die onuitgesproken beloftes te verbreken?
Een snik ontsnapt hem.
Waarom wilde hij zijn leven weggooien?
Door een plastic masker over zijn gezicht klinkt het als een zucht.
Waarom heeft hij niet geprobeerd het beste te halen uit de tijd die hij nog heeft?
"Robin?"
Sascha's stem.
Langzaam beweegt hij zijn hoofd iets opzij.
De verwarde, angstige, opgetogen gezichten van zijn broers zijn nu dichterbij.
"Ik ben zo blij dat je terug bent."
Sascha's trillende stem.
Hij wil zo graag spreken.
Willen vertellen hoe blij hij is om zijn broers weer te zien.
Hij kan niet spreken.
Willen uitschreeuwen hoe vastbesloten hij is om te leven.
"Je blijft bij hem."
Hij hoort Sascha tegen iemand praten.
Hij knippert met zijn ogen om meer te kunnen zien.
"Ik ga een arts halen ... en Alexander!"
Alexander!
Robin's zere hart in zijn borst reageert.
Zijn hart reageert op het geluid van de naam van zijn alles.
Hij wil van iedereen zo graag Alexander weer zien.
Zich realiseren dat Alexander bijna alleen is achtergebleven op deze wereld.
Hij wil zich daarvoor verontschuldigen bij hem.
Veel beloftes willen doen.
Op dit moment wil hij stoppen met huilen, voordat hij nooit meer iemand ziet.
Proberen zich te concentreren op Wolfgang's vertrouwde, maar angstige gezicht.
Hij wil die doordringende blauwe ogen volgen.
De ogen die de gebroeders Krone met elkaar verbinden.
De lippen van de jongste broer trillen.
Hij staart naar Robin.
Zonder het te weten helpt hij Robin te stoppen met huilen.
Vreugde spreekt uit die blauwe ogen maar de angst blijft.
Robin weet dat hij degene is die eigenlijk bang is.
Hij zou met schaamte naar de jongen horen te kijken.
"Het spijt me."
De jongen fluistert met een verdrietige klank.
Robin schudt zijn hoofd zo krachtig als zijn lichaam toestaat.
Het doet pijn om te bewegen.
De pijn kan hem niets schelen.
Dit moment met zijn jongere broer is belangrijker.
Het is nodig.
De jongen met het blonde haar begraaft zijn gezicht in het kussen naast zijn hoofd.
Ze moeten even bij elkaar zijn zonder bij elkaar te zijn.
Robin hoopt dat Alexander hem kan vergeven.
En Sascha.
En Dagmar.
En Wolfgang.
En Charlie.
En ...
Robin heeft nog zoveel om verder te leven.
Hij zweert om nooit meer op te geven.
Dinsdag 29 november 2011
Yanni - Nightingale
Mist.
Duisternis.
Drijven.
Bewustzijn.
Pijn.
Licht.
Vreemd.
Vertrouwd.
Mama wiegt een opgewekte baby.
Een fluwelen stem horen.
Luisteren naar een slaapliedje.
Papa lacht bij een kampvuur.
Lippen vertellen een geheim.
Maanlicht spiegelt in een meer.
Koud.
Alleen.
Een opengesneden pols.
Een bebloede pyjama.
Voetstappen.
De plotselinge klik van een oude radiator.
Dichtslaande metalen deuren in het donker.
Stralend zonlicht.
Warm.
Veilig.
Thuiskomen ver weg van thuis.
Een dappere kus op een podium.
Beloning.
Vreugde.
Een paar maakt teveel lawaai in bed.
Passie.
Verlangen.
Een knappe man slaapt op de bank.
Uitnodigende lippen.
Hunkeren.
Verwachten.
Een trieste jongen met blond haar prikt in zijn eten.
Teleurstelling.
Achterdocht.
Groot verdriet.
Hartzeer.
Passerende beelden in het donker.
Zich verliezen in die betoverende ogen.
Duizelig van geluk.
Een badjas.
Zweven.
Trillende handen.
Tintelingen door zijn hele lichaam.
Een fonkeling in de duisternis.
Twee mannen rennen langs een meer.
Drie vrouwen komen hen tegemoet gerend.
Een vrouw slaat een jongen in zijn gezicht.
Angst in het donker.
Drie mannen en twee meisjes praten met elkaar.
Een van de mannen rent weg.
Hij doet iets achter een bar.
Hij komt terug met twee dampende bekers.
De twee andere mannen gaan naar buiten.
Zorgen in de schemering.
Een man zit alleen achter een bureau.
Voor hem staat een fles.
Hij drinkt het glas in een keer leeg.
De man staart naar een apparaat.
Warmte in het licht.
Duisternis omlijst alle passerende beelden.
Een leegte in het niets.
Een eenzame eeuwige gevangenis van leegte.
Fantoom geluiden.
Duisternis en stilte.
Vredig en ongemakkelijk.
Verdrietig en radeloos.
Leven en licht wensen.
Dood en duisternis verwelkomen.
Verlangen naar een einde aan de pijn.
Zijn heerlijke lach.
Nog een keer.
Veilig en vol liefde.
Gerustellend en veilig.
Zijn groene ogen.
Stralende, warme ogen.
Vol liefde en veilig.
Veilig en geruststellend.
Andere ogen.
Blauwe ogen.
Minder stralend.
Ergens verdrietig.
Een trieste glimlach.
Lange gouden haren.
De lange schoonheid bukt zich.
Ze tilt hem op.
Ze wiegt hem.
Veilig en warm.
Duisternis maakt plotseling plaats voor licht.
Met gesloten ogen ziet hij het licht.
Een zwaar gordijn wordt opzij getrokken.
Het heldere licht van de dageraad.
Het licht is zo ver weg.
Licht omlijst door duisternis.
Het heldere licht ziet hij door zijn gesloten ogen.
Licht van ver weg.
Zo helder dat hij er met moeite in kan kijken.
Meegaan met het licht.
Op weg gaan naar de heldere ster in de verte.
Onderweg naar het enige licht in de duisternis.
Opnieuw drijven.
Opnieuw vooruit gaan.
Het is een ongekende sensatie om te vliegen.
Een vreemd gevoel.
Ondanks het licht drijft de duisternis hem tot wanhoop.
Dit is een ongelukkige plaats.
Het huis waar onrust thuis is.
Eenzaam in deze leegte.
Meegaan met het licht.
Vooruit vliegen.
Zijn lichaam voelen.
Het is zwaar.
Pijn voelen.
In zijn stervende omhulsel kan hij zich niet vrij bewegen.
De herinneringen en beelden wervelen eindeloos om hem heen.
De beelden kwetsen.
De herinneringen ontroeren.
De pijn desperaat proberen te ontvluchten.
Ten einde raad proberen rust te vinden.
Herinneringen worden schildwachten.
De wachters hinderen hem om vooruit te vliegen.
Keuzes, beslissingen, mislukkingen worden speren.
Speren in de handen van de schildwachten.
De wachters drijven hem in het nauw.
De speren steken hem.
Ze houden hem tegen om vooruit te vliegen.
Het licht is zo ver weg.
Bijna onbereikbaar.
Wordt hij nu gestraft?
Naar een hel gestuurd?
Is er nergens een vredige plek vrij?
Vooruit willen vliegen.
Zijn verdriet verleidt zijn hart tot pijn.
Wanhoop omhult hem meer dan mama's rustgevende armen.
De duisternis brengt angst.
Alleen zijn.
Donkere eenzaamheid is zijn straf.
Worstelen tegen de verstikkende duisternis.
Smeken om met het licht mee te mogen gaan.
Graaien naar een fantoom ster.
Opnieuw een vreemd gevoel.
De ster die zo ver weg is.
Het voelt als opstijgen.
De beweging brengt pijn.
Martelende pijn.
Verder vooruit vliegen naar het licht.
De martelende pijn verdwijnt.
De schaduwen om hem heen negeren.
Op het licht concentreren.
Het vreemde, nu vertrouwde gevoel houdt aan.
De schaduwen hebben stemmen.
Stemmen van bekenden.
Zo ver weg.
Ze zijn onherkenbaar in de duisternis.
Licht en duisternis wisselen elkaar snel af.
De mierzoete, zingende stemmen sporen hem aan.
Ze moedigen hem aan verder te vliegen naar het licht.
De lange, lange reis eindigt wanneer hij in het licht aankomt.
Het is wreed.
De ongekende sensatie van landen in wit licht.
Het kwetst.
Het is goed om naar het licht te gaan.
Het is gemeen.
Hij voelt zich meer in leven dan tijdens zijn reis uit het niets.
Een vertrouwde hand voelen op zijn hand.
Alles zien wat zijn wazige blik doorlaat aan beelden.
Ontsnapt aan de donkere eenzaamheid.
De zwevende stemmen zijn nu helderder.
Het geluid volgen.
Zijn hoofd draait naar het aangename geluid om het beter te horen.
Hij knippert om door de de wazige helderheid de stemmen in beeld te brengen.
Tranen vervagen zijn bewolkte blikveld.
Hij ziet ze.
Het licht vertelt hem dat hij twee broers ziet.
De broers staan dicht bij elkaar.
De broers spreken over liefde en verdriet en hoop.
Hij opent zijn mond om te spreken.
Zijn keel is zo ongelooflijk pijnlijk en droog.
Hij probeert te slikken.
Pijn golft door zijn borst.
Zijn ogen vallen dicht.
De pijn verdwijnt.
Licht en duisternis wisselen elkaar snel af.
Twee kleine jongens met groene ogen.
Een witblonde schoonheid in een bed.
Ze grijpen elkaars hand.
Twee kleine jongens met blauwe ogen.
Een huis in een bos.
Meer kleine kinderen.
Het licht verandert van kleur.
De pijn komt weer terug.
Het is een andere pijn.
Hij kan zijn ogen opendoen.
De broers zijn er nog.
Het licht is feller, witter, heller.
Een broer staat dichtbij hem.
Hij wil zijn aandacht.
De glanzende, gelukkige ogen willen zien.
De oudere broer spreekt over gelukkiger tijden en hoop.
Hij voelt iets in zijn hand.
Heeft hij het meegenomen uit de duisternis?
Heeft het hem hier naar toe getrokken uit het niets?
Hij kan niet herkennen wat het is.
Het is niet de hand die hij eerder heeft gevoeld.
Langzaam beweegt hij zijn hoofd iets meer rechtop.
Hij probeert naar voren te leunen om te zien wat hij vasthoudt.
Zijn nek en keel doen pijn wanneer hij beweegt, maar hij wil het zien.
Zijn borst doet pijn.
Hij ziet verband om zijn borst.
Zijn gewonde spieren spannen zich bij deze kleine beweging.
Nieuwe tranen wellen op in zijn ogen.
Wat hij ziet, is mooier en pijnlijker dan de pijn die zijn lichaam martelt.
De glanzende foto toont twee lachende broers.
De een staat achter de ander.
Ze lachen vrolijk.
De onverwachte ontmoeting.
De verwachtingen.
De moeilijke vragen.
De onzekerheid.
De vertrouwdheid.
De eenzame jongen die op hem lijkt in teveel opzichten.
De teruggetrokken jongen die hem beter lijkt te kennen dan hij zichzelf.
Het is de foto van de onverwachte ontmoeting.
Zijn inspiratie om iets meer uit zijn leven te halen.
Hij huilt zachtjes.
Hij probeert zichzelf te doorgronden.
Waarom heeft hij ooit besloten om die onuitgesproken beloftes te verbreken?
Een snik ontsnapt hem.
Waarom wilde hij zijn leven weggooien?
Door een plastic masker over zijn gezicht klinkt het als een zucht.
Waarom heeft hij niet geprobeerd het beste te halen uit de tijd die hij nog heeft?
"Robin?"
Sascha's stem.
Langzaam beweegt hij zijn hoofd iets opzij.
De verwarde, angstige, opgetogen gezichten van zijn broers zijn nu dichterbij.
"Ik ben zo blij dat je terug bent."
Sascha's trillende stem.
Hij wil zo graag spreken.
Willen vertellen hoe blij hij is om zijn broers weer te zien.
Hij kan niet spreken.
Willen uitschreeuwen hoe vastbesloten hij is om te leven.
"Je blijft bij hem."
Hij hoort Sascha tegen iemand praten.
Hij knippert met zijn ogen om meer te kunnen zien.
"Ik ga een arts halen ... en Alexander!"
Alexander!
Robin's zere hart in zijn borst reageert.
Zijn hart reageert op het geluid van de naam van zijn alles.
Hij wil van iedereen zo graag Alexander weer zien.
Zich realiseren dat Alexander bijna alleen is achtergebleven op deze wereld.
Hij wil zich daarvoor verontschuldigen bij hem.
Veel beloftes willen doen.
Op dit moment wil hij stoppen met huilen, voordat hij nooit meer iemand ziet.
Proberen zich te concentreren op Wolfgang's vertrouwde, maar angstige gezicht.
Hij wil die doordringende blauwe ogen volgen.
De ogen die de gebroeders Krone met elkaar verbinden.
De lippen van de jongste broer trillen.
Hij staart naar Robin.
Zonder het te weten helpt hij Robin te stoppen met huilen.
Vreugde spreekt uit die blauwe ogen maar de angst blijft.
Robin weet dat hij degene is die eigenlijk bang is.
Hij zou met schaamte naar de jongen horen te kijken.
"Het spijt me."
De jongen fluistert met een verdrietige klank.
Robin schudt zijn hoofd zo krachtig als zijn lichaam toestaat.
Het doet pijn om te bewegen.
De pijn kan hem niets schelen.
Dit moment met zijn jongere broer is belangrijker.
Het is nodig.
De jongen met het blonde haar begraaft zijn gezicht in het kussen naast zijn hoofd.
Ze moeten even bij elkaar zijn zonder bij elkaar te zijn.
Robin hoopt dat Alexander hem kan vergeven.
En Sascha.
En Dagmar.
En Wolfgang.
En Charlie.
En ...
Robin heeft nog zoveel om verder te leven.
Hij zweert om nooit meer op te geven.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
59
Donderdag 1 december 2011
God is an astronaut - Remembrance Day
Sascha aarzelt even voor de deur voordat hij aanklopt. Hij zet zich schrap voor ontmoeting die net zo koud wordt als de wind buiten en verwacht dat Alexander opendoet. Bastian is al vertrokken. Alexander's broer heeft Wolfgang opgehaald uit het appartement van het pasgetrouwde stel om met de jongen naar het ziekenhuis te gaan. De deur gaat open en Sascha wordt begroet door een beducht glimlachend gezicht.
"Is Alexander hier?"
Dagmar knikt en doet vervolgens een stap opzij om hem binnen te laten. Alexander zit aan de eettafel bij het raam en kijkt naar Sascha met een ontspannen gezichtsuitdrukking. Robin's minnaar en verzorger laat geen emotie zien. Het is een van de weinige momenten in deze lange week dat Alexander's ogen niet rood zijn van de vele huilbuien, valt Sascha op.
Hij neemt even de tijd om zichzelf te kalmeren voordat hij naar binnen gaat. Hoe graag zou hij wat fatsoen van zijn vrouw willen lenen om dit bezoek makkelijker te laten verlopen. Zij heeft ervoor gezorgd dat dit bezoek mogelijk is. Haar geheime reis naar Lingen met Charlie om Wolfgang, Max en Henriette op te halen, heeft een familie samengebracht.
Het andere doel is voor zijn rekening. Hoewel te laat, is het nu noodzakelijk om te doen. De artsen zijn na elk bezoek optimistischer over de kansen van zijn broer. In plaats van zich uitsluitend te concentreren op Robin, moet hij gespannen relaties ontspannen. Sascha en Astrid hebben gisteren de halve avond gesproken over hun toekomst en de belasting van de huidige gebeurtenissen. In het vakantiehuis hebben ze dezelfde golflengte gevonden, maar hij is op de middag van hun thuiskomst teruggevallen in een oude agressieve houding. Daarmee heeft hij haar vertrouwen in hem op de proef gesteld.
Gisteren heeft hij toegegeven dat hij haar signalen die middag heeft genegeerd. Hij heeft wel een verandering opgemerkt, maar vertrouwd op een beproefde tactiek, waarmee hij vroeger altijd tot zijn broer kon doordringen. Ze heeft hem duidelijk gemaakt waarom zijn benadering is mislukt en met nadruk erop gewezen dat hij beter op haar signalen moet letten. Het is geen boze opzet van hem geweest en hij heeft om haar begrip hiervoor gesmeekt.
Zijn broer reageert altijd op zijn pogingen om in gesprek te komen en vertelt uiteindelijk zijn verhaal. Robin is extreem gesloten en daarom zijn soms buitensporige maatregelen nodig om uit te vinden wat hem bezighoudt. Sascha gelooft gewoonlijk dat zijn sociale vaardigheden beter zijn ontwikkeld dan die van de meeste mensen. De gebeurtenissen van de laatste dagen zijn uitzonderlijk genoeg om zich te realiseren waarom ze onvoldoende zijn voor deze situaties. Het is dwaas om te denken dat zijn ervaring als bareigenaar hem geschikt maakt om met zulke intense emoties en spanningen om te kunnen gaan.
Astrid is de meer natuurlijke diplomaat van hun beiden. Met haar charme, vol liefde en warmte heeft ze hem op zijn zwaktes geattendeerd. Ze grapt weleens dat handen schudden haar beroep is, maar haar zorgvuldige navigatie langs de strijdende partijen heeft de afgelopen week geholpen om de weg te effenen voor een eventuele verzoening. Er zijn momenten in het leven wanneer vanzelfsprekende zaken nadruk nodig hebben om ze te kunnen begrijpen.
Op een punt is Astrid trots op hem. Hij heeft eerder dan zijn vrouw gezien dat de ogen van zijn broer en van zijn zakenpartner de laatste dagen weer beginnen te glanzen, weer een beetje levenslust uitstralen.
Gisteren heeft Astrid hem opnieuw geleerd dat mensen veranderen. Robin is veranderd. Zijn prioriteit is Alexander. Sascha heeft nog op zijn oude truc vertrouwd. De focus van zijn broer op Alexander heeft zijn broer beschermd tegen zijn intimiderende houding. Hij vermoedt dat Astrid's charme wel de geheimen boven tafel kan halen maar Astrid ziet dat anders. Op basis van alle ontwikkelingen sinds hun thuiskomst en de informatie van Charlie vermoedt ze dat het paar aan de andere kant van de hal heeft afgesproken om te zwijgen. Het verbeterde uitzicht op herstel voor zijn broer is nu het enige wat de geheimhouding kan doorbreken.
"Ik wil nu graag dat jullie vertrekken. Ik ben nu te boos om verder te praten en ik ben niet van plan om te praten als Alexander er niet is."
Sascha herinnert zich deze laatste onheilspellende woorden van zijn broer voordat zij uit het appartement vertrokken. Sascha weet zeker dat er meer aan de hand is dan Robin's hart. De tijd is aangebroken om uit te zoeken wat precies. Hij loopt langs Dagmar naar binnen met een zak verse broodjes in zijn hand.
"Mijn vrouw heeft me opgedragen om mijn sociale vaardigheden te verbeteren."
Hij heeft een schaapachtige glimlach. Zijn binnenkomer bezorgt hem direct een spijtig gevoel wanneer hij Alexander's neutrale reactie opmerkt. Hij probeert de vriend van zijn broer met charme te beïnvloeden. Opnieuw een oude gewoonte die de kop opsteekt.
"We kunnen deze broodjes eten. Astrid heeft ze niet gebakken."
Sascha zwaait met de zak broodjes. Alexander schudt zijn hoofd. Ook deze woorden wil Sascha het liefste terugnemen. Oude grappen ten koste van zijn vrouw werken niet na al haar pogingen om hem te helpen. Dagmar opent de deur naar de hal.
"Wil je naar buiten gaan en het opnieuw proberen?"
Sascha negeert haar opmerking en blijft naar Alexander kijken terwijl hij zijn hand op de rug van een stoel aan de tafel legt.
"Sorry. Mag ik?"
Alexander steekt zijn hand uit bij wijze van goedkeuring. Sascha gaat zitten en legt de zak broodjes geopend op tafel. Dagmar sluit de deur en schenkt in de keuken koffie in, waarmee ze naar de tafel loopt. Het is een van de koffiesoorten, die Sascha weigert op de kaart van SansFrontière te zetten, tegelijk een koffie waar Alexander van houdt. Sascha vindt dat een uitbreiding van het koffie-assortiment ten koste gaat van de uitstraling van een cocktailbar. Bovendien vindt hij het aroma van hazelnootkoffie misselijkmakend, wanneer je er meer dan een kopje van drinkt. Op Alexander kan hij vandaag niet wachten om het gesprek te beginnen, hij moet zelf openen.
"Er zijn veel dingen waarvoor ik mij wil verontschuldigen. We hebben altijd goed kunnen praten, maar dat is veranderd. Ik weet dat het iets te maken heeft met de ruzie bij onze terugkeer, los van wat er allemaal met Robin aan de hand is. Met het goede nieuws over hem is het tijd dat we alles uitpraten of opnieuw beginnen. Ik heb me zaterdag hufterig gedragen en daar wil ik mijn excuses voor aanbieden."
"Ik was zaterdag net zo bezig als jij, of misschien erger."
Alexander's antwoord heeft een serieuze klank, die bij Sascha een aarzeling oproept.
"Je had een goede reden."
Dagmar gaat met haar koffiebeker naast Alexander zitten, waardoor Sascha haar nieuwsgierig aankijkt.
"Ik ben met Alexander in gesprek."
"Dagmar blijft erbij."
Alexander is onverstoorbaar, wat Sascha ongeruster maakt. Hij knikt instemmend naar Alexander zonder dat hij begrijpt waarom. De onverwachte wending laat hem opnieuw nadenken hoe hij met Alexander alle onderwerpen kan bespreken. Zijn koffiebeker verwarmt zijn handen terwijl hij nadenkt over de verschillende opties.
Donderdag 1 december 2011
God is an astronaut - Remembrance Day
Sascha aarzelt even voor de deur voordat hij aanklopt. Hij zet zich schrap voor ontmoeting die net zo koud wordt als de wind buiten en verwacht dat Alexander opendoet. Bastian is al vertrokken. Alexander's broer heeft Wolfgang opgehaald uit het appartement van het pasgetrouwde stel om met de jongen naar het ziekenhuis te gaan. De deur gaat open en Sascha wordt begroet door een beducht glimlachend gezicht.
"Is Alexander hier?"
Dagmar knikt en doet vervolgens een stap opzij om hem binnen te laten. Alexander zit aan de eettafel bij het raam en kijkt naar Sascha met een ontspannen gezichtsuitdrukking. Robin's minnaar en verzorger laat geen emotie zien. Het is een van de weinige momenten in deze lange week dat Alexander's ogen niet rood zijn van de vele huilbuien, valt Sascha op.
Hij neemt even de tijd om zichzelf te kalmeren voordat hij naar binnen gaat. Hoe graag zou hij wat fatsoen van zijn vrouw willen lenen om dit bezoek makkelijker te laten verlopen. Zij heeft ervoor gezorgd dat dit bezoek mogelijk is. Haar geheime reis naar Lingen met Charlie om Wolfgang, Max en Henriette op te halen, heeft een familie samengebracht.
Het andere doel is voor zijn rekening. Hoewel te laat, is het nu noodzakelijk om te doen. De artsen zijn na elk bezoek optimistischer over de kansen van zijn broer. In plaats van zich uitsluitend te concentreren op Robin, moet hij gespannen relaties ontspannen. Sascha en Astrid hebben gisteren de halve avond gesproken over hun toekomst en de belasting van de huidige gebeurtenissen. In het vakantiehuis hebben ze dezelfde golflengte gevonden, maar hij is op de middag van hun thuiskomst teruggevallen in een oude agressieve houding. Daarmee heeft hij haar vertrouwen in hem op de proef gesteld.
Gisteren heeft hij toegegeven dat hij haar signalen die middag heeft genegeerd. Hij heeft wel een verandering opgemerkt, maar vertrouwd op een beproefde tactiek, waarmee hij vroeger altijd tot zijn broer kon doordringen. Ze heeft hem duidelijk gemaakt waarom zijn benadering is mislukt en met nadruk erop gewezen dat hij beter op haar signalen moet letten. Het is geen boze opzet van hem geweest en hij heeft om haar begrip hiervoor gesmeekt.
Zijn broer reageert altijd op zijn pogingen om in gesprek te komen en vertelt uiteindelijk zijn verhaal. Robin is extreem gesloten en daarom zijn soms buitensporige maatregelen nodig om uit te vinden wat hem bezighoudt. Sascha gelooft gewoonlijk dat zijn sociale vaardigheden beter zijn ontwikkeld dan die van de meeste mensen. De gebeurtenissen van de laatste dagen zijn uitzonderlijk genoeg om zich te realiseren waarom ze onvoldoende zijn voor deze situaties. Het is dwaas om te denken dat zijn ervaring als bareigenaar hem geschikt maakt om met zulke intense emoties en spanningen om te kunnen gaan.
Astrid is de meer natuurlijke diplomaat van hun beiden. Met haar charme, vol liefde en warmte heeft ze hem op zijn zwaktes geattendeerd. Ze grapt weleens dat handen schudden haar beroep is, maar haar zorgvuldige navigatie langs de strijdende partijen heeft de afgelopen week geholpen om de weg te effenen voor een eventuele verzoening. Er zijn momenten in het leven wanneer vanzelfsprekende zaken nadruk nodig hebben om ze te kunnen begrijpen.
Op een punt is Astrid trots op hem. Hij heeft eerder dan zijn vrouw gezien dat de ogen van zijn broer en van zijn zakenpartner de laatste dagen weer beginnen te glanzen, weer een beetje levenslust uitstralen.
Gisteren heeft Astrid hem opnieuw geleerd dat mensen veranderen. Robin is veranderd. Zijn prioriteit is Alexander. Sascha heeft nog op zijn oude truc vertrouwd. De focus van zijn broer op Alexander heeft zijn broer beschermd tegen zijn intimiderende houding. Hij vermoedt dat Astrid's charme wel de geheimen boven tafel kan halen maar Astrid ziet dat anders. Op basis van alle ontwikkelingen sinds hun thuiskomst en de informatie van Charlie vermoedt ze dat het paar aan de andere kant van de hal heeft afgesproken om te zwijgen. Het verbeterde uitzicht op herstel voor zijn broer is nu het enige wat de geheimhouding kan doorbreken.
"Ik wil nu graag dat jullie vertrekken. Ik ben nu te boos om verder te praten en ik ben niet van plan om te praten als Alexander er niet is."
Sascha herinnert zich deze laatste onheilspellende woorden van zijn broer voordat zij uit het appartement vertrokken. Sascha weet zeker dat er meer aan de hand is dan Robin's hart. De tijd is aangebroken om uit te zoeken wat precies. Hij loopt langs Dagmar naar binnen met een zak verse broodjes in zijn hand.
"Mijn vrouw heeft me opgedragen om mijn sociale vaardigheden te verbeteren."
Hij heeft een schaapachtige glimlach. Zijn binnenkomer bezorgt hem direct een spijtig gevoel wanneer hij Alexander's neutrale reactie opmerkt. Hij probeert de vriend van zijn broer met charme te beïnvloeden. Opnieuw een oude gewoonte die de kop opsteekt.
"We kunnen deze broodjes eten. Astrid heeft ze niet gebakken."
Sascha zwaait met de zak broodjes. Alexander schudt zijn hoofd. Ook deze woorden wil Sascha het liefste terugnemen. Oude grappen ten koste van zijn vrouw werken niet na al haar pogingen om hem te helpen. Dagmar opent de deur naar de hal.
"Wil je naar buiten gaan en het opnieuw proberen?"
Sascha negeert haar opmerking en blijft naar Alexander kijken terwijl hij zijn hand op de rug van een stoel aan de tafel legt.
"Sorry. Mag ik?"
Alexander steekt zijn hand uit bij wijze van goedkeuring. Sascha gaat zitten en legt de zak broodjes geopend op tafel. Dagmar sluit de deur en schenkt in de keuken koffie in, waarmee ze naar de tafel loopt. Het is een van de koffiesoorten, die Sascha weigert op de kaart van SansFrontière te zetten, tegelijk een koffie waar Alexander van houdt. Sascha vindt dat een uitbreiding van het koffie-assortiment ten koste gaat van de uitstraling van een cocktailbar. Bovendien vindt hij het aroma van hazelnootkoffie misselijkmakend, wanneer je er meer dan een kopje van drinkt. Op Alexander kan hij vandaag niet wachten om het gesprek te beginnen, hij moet zelf openen.
"Er zijn veel dingen waarvoor ik mij wil verontschuldigen. We hebben altijd goed kunnen praten, maar dat is veranderd. Ik weet dat het iets te maken heeft met de ruzie bij onze terugkeer, los van wat er allemaal met Robin aan de hand is. Met het goede nieuws over hem is het tijd dat we alles uitpraten of opnieuw beginnen. Ik heb me zaterdag hufterig gedragen en daar wil ik mijn excuses voor aanbieden."
"Ik was zaterdag net zo bezig als jij, of misschien erger."
Alexander's antwoord heeft een serieuze klank, die bij Sascha een aarzeling oproept.
"Je had een goede reden."
Dagmar gaat met haar koffiebeker naast Alexander zitten, waardoor Sascha haar nieuwsgierig aankijkt.
"Ik ben met Alexander in gesprek."
"Dagmar blijft erbij."
Alexander is onverstoorbaar, wat Sascha ongeruster maakt. Hij knikt instemmend naar Alexander zonder dat hij begrijpt waarom. De onverwachte wending laat hem opnieuw nadenken hoe hij met Alexander alle onderwerpen kan bespreken. Zijn koffiebeker verwarmt zijn handen terwijl hij nadenkt over de verschillende opties.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
60
Donderdag 1 december 2011
Coldplay - Talk
Alexander kijkt naar Sascha, die een koffiebeker tussen zijn handen houdt en zwijgt. Is het een vergissing om Dagmar erbij te hebben? Ze heeft hem voorgehouden dat ze alleen samen Sascha het verhaal kunnen vertellen. Op deze manier krijgt Sascha beter inzicht in de ernst van de situatie rond zijn broer. Misschien kan hij hun vermoedens zelfs bevestigen.
Het is goed dat Dagmar nu naast hem zit. Alexander en Dagmar kijken elkaar even aan. Ze hebben alletwee een beduchte blik in hun ogen en wachten glimlachend op Sascha. Robin's minnaar weet dat Dagmar nu niet de stilte kan doorbreken. Het is geen makkelijk onderwerp. Hij kan zijn vermoedens er niet zomaar uit flappen.
Eigenlijk had hij dit gesprek met Dagmar moeten repeteren, zodat ze nu meer ontspannen over het emotionele terrein kunnen wandelen. Al blijft het de vraag hoe Sascha zal reageren. Het trio blijft rustig aan tafel zitten, terwijl buiten de wind in kracht toeneemt. Alexander ervaart het geluid van de wind als een aanmoediging om te vertellen wat er op zijn geweten drukt. Sascha doorbreekt de stilte.
"We hebben veel om over te praten."
Alexander knikt wat onzeker.
"Ik denk dat we het beste kunnen beginnen met SansFrontière."
Sascha stelt het voor in de hoop dat een licht gesprek over de bar de rest makkelijker maakt. Alexander stemt toe. Hij is opgelucht over deze emotionele adempauze, maar teleurgesteld in zichzelf. Het ontbreekt hem nog aan voldoende de moed om te vertellen wat verteld moet worden.
Ideaal is anders, maar misschien is het beter om over de minder pijnlijke kwesties te praten. Als ze eerst over Robin beginnen, dan komen ze nooit meer toe aan SansFrontière. Als ze het niet eens zijn over SansFrontière, vergroot dat de spanningen tussen hen. Sascha zet zijn koffie opzij en leunt op tafel.
"Voor mijn ongeluk heb ik al gemerkt hoeveel SansFrontière voor je betekent. Ik weet dat het een droom voor je is. Het is niet moeilijk om dat te zien ... Het is ook eenvoudig om te zien dat het mijn droom niet meer is. Het betekent niet dat ik je in de steek wil laten. We weten alletwee hoe de omzet is gegroeid door je inzet."
Alexander waardeert het dat Sascha zowel de huidige praktijk erkent als benadrukt wie ervoor verantwoordelijk is.
"Je hebt ook duidelijk gemaakt hoe zwaar het is voor een persoon om alles te regelen. Als je ook op elk klein detail wilt blijven letten, dan hebben we ondersteuning voor je nodig. We hebben iemand nodig die de dagelijkse leiding van je overneemt zodat jij je handen vrij krijgt voor alle extra's. Dat lukt alleen als jij leert te delegeren."
"Ik kan prima delegeren!"
Alexander schiet in de verdediging. Sascha schudt even zijn hoofd. Met een nadenkend gezicht blijft zijn zakenpartner lang stil voordat hij verder praat.
"Neem het van mij aan, je delegeert niet genoeg. Je probeert zoveel mogelijk alles zelf te doen en dan pas vraag je een ander. Dat is een van de redenen waarom je de afgelopen tijd jezelf voorbij bent gelopen. SansFrontière is je kind en je hebt moeite om de mensen te vertrouwen die je helpen. Je hebt te weinig vertrouwen in mij om mij je te laten helpen."
Sascha kijkt indringend naar Alexander, die prompt naar zijn ontbijtbord kijkt en een hap van zijn broodje neemt.
"Ik ben daar niet boos over. Ik heb er gebruik van gemaakt, ik heb het vliegtuig gerestaureerd en daarbij Astrid ontmoet. Gelukkig is het laatste goed uitgepakt voor mij."
Sascha bromt met een morbide blik. De liefde voor vliegen is iets uit Sascha's verleden. Hij moest eerder het vliegen opgeven na een ander incident. Volgens Robin is de restauratie van een oud vliegtuig een manier geweest waarmee zijn broer zichzelf uit de neerwaartse spiraal heeft gehaald na het mislukken van zijn vorige relatie. Sascha heeft zo zichzelf weer teruggevonden.
Alexander kent Sascha niet lang genoeg om te weten of Robin gelijk heeft, maar hij heeft hem wel zien opbloeien tijdens de maanden van geduldig werken in de hangar. Sascha heeft Appollonia met net zoveel aandacht gerestaureerd als Alexander aan SansFrontière heeft besteed. Sascha heeft op dezelfde genoten van zijn werk als Alexander nu geniet van het succes van de bar. Zijn zakenpartner gaat verder.
"Ik stel voor dat we Laura de promotie geven die ze verdient. Ze weet hoe ze alles moet aanpakken. Ze kent de bar net zo goed als jij. Ze is toegewijd en jij vertrouwt haar meer dan mij."
Alexander stopt met kauwen maar blijft naar zijn bord kijken. Sascha vertelt hem de waarheid.
"Jij en Laura werken goed samen. Sinds jij erbij bent gekomen, is ze gegroeid. Je hebt een goede invloed op haar."
Hij kijkt Sascha aan.
"Ik dacht niet dat je het had opgemerkt."
"We hebben tegenwoordig minder nieuwe glazen nodig en minder klachten van gasten. Dat betekent dat Laura goed ontspannen haar werk doet. Als dat geen teken van verbetering is, dan weet ik niet wat wel. In tegenstelling tot wat anderen denken, ben ik niet blind."
Sascha grijnst. Alexander wil niet met Sascha twisten over zijn vermogen om dingen te zien. Robin's verslechterende gezondheid heeft Sascha in elk geval niet opgemerkt. Maar hij wil vandaag bruggen bouwen en niet opblazen.
"Denk je dat ze de bar kan beheren?"
"Vertrouw je haar?"
Sascha geeft retorisch antwoord. Zijn toon verraadt zijn ingehouden ergernis over Alexander's vraag. Alexander knikt. Van de vier die bij SansFrontière werken, inclusief Sascha, is Laura de enige die hij volledig vertrouwt. Ze is altijd de eerste die uit zichzelf aanbiedt om iets te doen. Het tekent haar toewijding of misschien ambitie. Is het ambitie? Wil ze meer uit haar baan halen of ziet ze het als vriendendienst?
"Heb je hier met haar over gesproken?"
Sascha haalt zijn schouders op.
"Nee. Ik heb haar geobserveerd. Ze anticipeert op jou, meestal weet ze al wat je nodig hebt voordat jij haar kunt vragen."
Alexander glimlacht voorzichtig naar zijn partner. Hij heeft deze manier van observeren niet eerder bij Sascha ontdekt. Zijn glimlach verdwijnt. Als hij deze triviale dingen wel ziet, waarom heeft hij de zichtbare tekenen van Robin's achteruitgang niet gezien? Zijn partner leunt voorover en spreekt op een samenzweerderige toon.
"Ze verandert ook dingen zonder dat je het weet. Ik heb je nog nooit iets zien terugzetten."
"Zoals?"
Sascha grinnikt.
"Ik ga haar geheimen niet vertellen, maar haar aanpassingen zijn goed. Anna heeft geprobeerd mee te komen in dat spel, maar ze heeft nog niet ontdekt hoe het precies werkt."
"Ik heb het nauwelijks opgemerkt."
Sascha corrigeert hem.
"Je beseft het niet. Dat bewijst wel dat ze goed is in het werk en ze kent je goed genoeg om te weten wanneer er iets gedaan moet worden."
"Kan ze het aan?"
Sascha zucht en kijkt hem aan. Alexander wordt zich bewust dat hij precies doet waar Sascha hem eerder van beschuldigde. Hij overdenkt de situatie in plaats van zijn partner of zijn werkneemster te vertrouwen.
"Natuurlijk kan ze dat. Dankzij haar was het voor mij mogelijk om zoveel tijd buiten SansFrontière door te brengen ... Kijk, als je je er beter bij voelt, dan doen we het als proef. Gaat het goed, dan houdt ze de baan. Als het niet lukt, dan kunnen we een andere oplossing verzinnen."
Sascha's voorstel is redelijk.
"Nog iets anders. Ik vind het prima om Roland, haar vriend, een contract aan te bieden. We hebben een hetero achter de bar nodig om te flirten met de vrouwen."
"Je huwelijk heeft je veranderd. Je geeft precies het enige op waar je echt goed in bent. Je flirtdiploma is niet meer geldig."
Dagmar maakt een grap terwijl ze een ander broodje uit de zak haalt. Alexander is al bijna vergeten dat ze er is. Sascha glimlacht sarcastisch naar haar, Alexander geeft toe.
"Ik denk dat dit goede ideeën zijn."
"Dank je."
Sascha lijkt het compliment te waarderen door middel van een korte grijns. Alexander weet een glimlach op te brengen, maar de broer van zijn vriend wordt ineens serieus.
"We hebben de versterking beneden nodig omdat mijn eigenwijze broer hierboven veel hulp nodig zal hebben. Je hebt je tijd nodig om hem te helpen. Astrid en ik zullen hier zijn om te helpen. Ik weet niet hoelang jij kunt blijven, Dagmar, ook jouw hulp is meer dan welkom. Maar afgezien daarvan, we zijn momenteel allemaal wandelende patiënten. Jij, ik, mijn vrouw, mijn broer, we hebben allemaal rust nodig."
Dagmar reageert kalm.
"Ik weet zelf nog niet hoelang ik blijf. Ik ben er nu en ik heb de tijd."
Het serieuze gezicht van de man aan de andere kant van de tafel laat Alexander weer terugkeren naar de eigenlijke reden van dit bezoek. SansFrontière is een afleidingsmanoeuvre. Het gaat erom Sascha bij te praten over Robin's gezondheid.
"Alsjeblieft, kunnen we er nu over praten, Alexander? Kun je me vertellen wat er met mijn broer aan de hand is? Ik wil alles weten."
Alexander's droevige ogen kruisen Sascha's onderzoekende ogen. Hij voelt Dagmar's hand zijn hand vastpakken en licht drukken bij wijze van stille steun.
Donderdag 1 december 2011
Coldplay - Talk
Alexander kijkt naar Sascha, die een koffiebeker tussen zijn handen houdt en zwijgt. Is het een vergissing om Dagmar erbij te hebben? Ze heeft hem voorgehouden dat ze alleen samen Sascha het verhaal kunnen vertellen. Op deze manier krijgt Sascha beter inzicht in de ernst van de situatie rond zijn broer. Misschien kan hij hun vermoedens zelfs bevestigen.
Het is goed dat Dagmar nu naast hem zit. Alexander en Dagmar kijken elkaar even aan. Ze hebben alletwee een beduchte blik in hun ogen en wachten glimlachend op Sascha. Robin's minnaar weet dat Dagmar nu niet de stilte kan doorbreken. Het is geen makkelijk onderwerp. Hij kan zijn vermoedens er niet zomaar uit flappen.
Eigenlijk had hij dit gesprek met Dagmar moeten repeteren, zodat ze nu meer ontspannen over het emotionele terrein kunnen wandelen. Al blijft het de vraag hoe Sascha zal reageren. Het trio blijft rustig aan tafel zitten, terwijl buiten de wind in kracht toeneemt. Alexander ervaart het geluid van de wind als een aanmoediging om te vertellen wat er op zijn geweten drukt. Sascha doorbreekt de stilte.
"We hebben veel om over te praten."
Alexander knikt wat onzeker.
"Ik denk dat we het beste kunnen beginnen met SansFrontière."
Sascha stelt het voor in de hoop dat een licht gesprek over de bar de rest makkelijker maakt. Alexander stemt toe. Hij is opgelucht over deze emotionele adempauze, maar teleurgesteld in zichzelf. Het ontbreekt hem nog aan voldoende de moed om te vertellen wat verteld moet worden.
Ideaal is anders, maar misschien is het beter om over de minder pijnlijke kwesties te praten. Als ze eerst over Robin beginnen, dan komen ze nooit meer toe aan SansFrontière. Als ze het niet eens zijn over SansFrontière, vergroot dat de spanningen tussen hen. Sascha zet zijn koffie opzij en leunt op tafel.
"Voor mijn ongeluk heb ik al gemerkt hoeveel SansFrontière voor je betekent. Ik weet dat het een droom voor je is. Het is niet moeilijk om dat te zien ... Het is ook eenvoudig om te zien dat het mijn droom niet meer is. Het betekent niet dat ik je in de steek wil laten. We weten alletwee hoe de omzet is gegroeid door je inzet."
Alexander waardeert het dat Sascha zowel de huidige praktijk erkent als benadrukt wie ervoor verantwoordelijk is.
"Je hebt ook duidelijk gemaakt hoe zwaar het is voor een persoon om alles te regelen. Als je ook op elk klein detail wilt blijven letten, dan hebben we ondersteuning voor je nodig. We hebben iemand nodig die de dagelijkse leiding van je overneemt zodat jij je handen vrij krijgt voor alle extra's. Dat lukt alleen als jij leert te delegeren."
"Ik kan prima delegeren!"
Alexander schiet in de verdediging. Sascha schudt even zijn hoofd. Met een nadenkend gezicht blijft zijn zakenpartner lang stil voordat hij verder praat.
"Neem het van mij aan, je delegeert niet genoeg. Je probeert zoveel mogelijk alles zelf te doen en dan pas vraag je een ander. Dat is een van de redenen waarom je de afgelopen tijd jezelf voorbij bent gelopen. SansFrontière is je kind en je hebt moeite om de mensen te vertrouwen die je helpen. Je hebt te weinig vertrouwen in mij om mij je te laten helpen."
Sascha kijkt indringend naar Alexander, die prompt naar zijn ontbijtbord kijkt en een hap van zijn broodje neemt.
"Ik ben daar niet boos over. Ik heb er gebruik van gemaakt, ik heb het vliegtuig gerestaureerd en daarbij Astrid ontmoet. Gelukkig is het laatste goed uitgepakt voor mij."
Sascha bromt met een morbide blik. De liefde voor vliegen is iets uit Sascha's verleden. Hij moest eerder het vliegen opgeven na een ander incident. Volgens Robin is de restauratie van een oud vliegtuig een manier geweest waarmee zijn broer zichzelf uit de neerwaartse spiraal heeft gehaald na het mislukken van zijn vorige relatie. Sascha heeft zo zichzelf weer teruggevonden.
Alexander kent Sascha niet lang genoeg om te weten of Robin gelijk heeft, maar hij heeft hem wel zien opbloeien tijdens de maanden van geduldig werken in de hangar. Sascha heeft Appollonia met net zoveel aandacht gerestaureerd als Alexander aan SansFrontière heeft besteed. Sascha heeft op dezelfde genoten van zijn werk als Alexander nu geniet van het succes van de bar. Zijn zakenpartner gaat verder.
"Ik stel voor dat we Laura de promotie geven die ze verdient. Ze weet hoe ze alles moet aanpakken. Ze kent de bar net zo goed als jij. Ze is toegewijd en jij vertrouwt haar meer dan mij."
Alexander stopt met kauwen maar blijft naar zijn bord kijken. Sascha vertelt hem de waarheid.
"Jij en Laura werken goed samen. Sinds jij erbij bent gekomen, is ze gegroeid. Je hebt een goede invloed op haar."
Hij kijkt Sascha aan.
"Ik dacht niet dat je het had opgemerkt."
"We hebben tegenwoordig minder nieuwe glazen nodig en minder klachten van gasten. Dat betekent dat Laura goed ontspannen haar werk doet. Als dat geen teken van verbetering is, dan weet ik niet wat wel. In tegenstelling tot wat anderen denken, ben ik niet blind."
Sascha grijnst. Alexander wil niet met Sascha twisten over zijn vermogen om dingen te zien. Robin's verslechterende gezondheid heeft Sascha in elk geval niet opgemerkt. Maar hij wil vandaag bruggen bouwen en niet opblazen.
"Denk je dat ze de bar kan beheren?"
"Vertrouw je haar?"
Sascha geeft retorisch antwoord. Zijn toon verraadt zijn ingehouden ergernis over Alexander's vraag. Alexander knikt. Van de vier die bij SansFrontière werken, inclusief Sascha, is Laura de enige die hij volledig vertrouwt. Ze is altijd de eerste die uit zichzelf aanbiedt om iets te doen. Het tekent haar toewijding of misschien ambitie. Is het ambitie? Wil ze meer uit haar baan halen of ziet ze het als vriendendienst?
"Heb je hier met haar over gesproken?"
Sascha haalt zijn schouders op.
"Nee. Ik heb haar geobserveerd. Ze anticipeert op jou, meestal weet ze al wat je nodig hebt voordat jij haar kunt vragen."
Alexander glimlacht voorzichtig naar zijn partner. Hij heeft deze manier van observeren niet eerder bij Sascha ontdekt. Zijn glimlach verdwijnt. Als hij deze triviale dingen wel ziet, waarom heeft hij de zichtbare tekenen van Robin's achteruitgang niet gezien? Zijn partner leunt voorover en spreekt op een samenzweerderige toon.
"Ze verandert ook dingen zonder dat je het weet. Ik heb je nog nooit iets zien terugzetten."
"Zoals?"
Sascha grinnikt.
"Ik ga haar geheimen niet vertellen, maar haar aanpassingen zijn goed. Anna heeft geprobeerd mee te komen in dat spel, maar ze heeft nog niet ontdekt hoe het precies werkt."
"Ik heb het nauwelijks opgemerkt."
Sascha corrigeert hem.
"Je beseft het niet. Dat bewijst wel dat ze goed is in het werk en ze kent je goed genoeg om te weten wanneer er iets gedaan moet worden."
"Kan ze het aan?"
Sascha zucht en kijkt hem aan. Alexander wordt zich bewust dat hij precies doet waar Sascha hem eerder van beschuldigde. Hij overdenkt de situatie in plaats van zijn partner of zijn werkneemster te vertrouwen.
"Natuurlijk kan ze dat. Dankzij haar was het voor mij mogelijk om zoveel tijd buiten SansFrontière door te brengen ... Kijk, als je je er beter bij voelt, dan doen we het als proef. Gaat het goed, dan houdt ze de baan. Als het niet lukt, dan kunnen we een andere oplossing verzinnen."
Sascha's voorstel is redelijk.
"Nog iets anders. Ik vind het prima om Roland, haar vriend, een contract aan te bieden. We hebben een hetero achter de bar nodig om te flirten met de vrouwen."
"Je huwelijk heeft je veranderd. Je geeft precies het enige op waar je echt goed in bent. Je flirtdiploma is niet meer geldig."
Dagmar maakt een grap terwijl ze een ander broodje uit de zak haalt. Alexander is al bijna vergeten dat ze er is. Sascha glimlacht sarcastisch naar haar, Alexander geeft toe.
"Ik denk dat dit goede ideeën zijn."
"Dank je."
Sascha lijkt het compliment te waarderen door middel van een korte grijns. Alexander weet een glimlach op te brengen, maar de broer van zijn vriend wordt ineens serieus.
"We hebben de versterking beneden nodig omdat mijn eigenwijze broer hierboven veel hulp nodig zal hebben. Je hebt je tijd nodig om hem te helpen. Astrid en ik zullen hier zijn om te helpen. Ik weet niet hoelang jij kunt blijven, Dagmar, ook jouw hulp is meer dan welkom. Maar afgezien daarvan, we zijn momenteel allemaal wandelende patiënten. Jij, ik, mijn vrouw, mijn broer, we hebben allemaal rust nodig."
Dagmar reageert kalm.
"Ik weet zelf nog niet hoelang ik blijf. Ik ben er nu en ik heb de tijd."
Het serieuze gezicht van de man aan de andere kant van de tafel laat Alexander weer terugkeren naar de eigenlijke reden van dit bezoek. SansFrontière is een afleidingsmanoeuvre. Het gaat erom Sascha bij te praten over Robin's gezondheid.
"Alsjeblieft, kunnen we er nu over praten, Alexander? Kun je me vertellen wat er met mijn broer aan de hand is? Ik wil alles weten."
Alexander's droevige ogen kruisen Sascha's onderzoekende ogen. Hij voelt Dagmar's hand zijn hand vastpakken en licht drukken bij wijze van stille steun.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
61
Donderdag 1 december 2011
Snow Patrol - What If The Storm Ends?
Is het een voorteken dat de koude wind het raam naast hem laat rammelen? Sascha wil weten wat er is gebeurd met Robin. Het is gelukt om een geciviliseerd gesprek over hun bedrijf te hebben. Het is een strategische zet van zijn kant om ervoor te zorgen dat ze niet abrupt middenin het moeilijke onderwerp terechtkomen. Hij hoopt dat deze aanpak niet op zichzelf terugslaat, zoals zijn eerdere pogingen met humor en charme.
Het is een poging om zichzelf te ontspannen en Alexander op zijn gemak te stellen voordat ze het emotionele mijnenveld betreden. Heimelijk ziet hij hoe Dagmar de hand van Alexander vastpakt. Haar blik is vol medeleven, Alexander kijkt gespannen. Hun gedrag van signalen afgeven maar niets vertellen is meer dan raadselachtig, het maakt Sascha nerveus.
"Wat is er met mijn broer gebeurd? Wat heb ik fout gedaan?"
Zijn vraag lijkt uit het niets op tafel te landen. Desondanks is zijn toon oprecht en klinken al zijn zorgen erin door. Alexander's zucht klinkt als het langzame gesis van een leeglopende ballon. De vriend van zijn broer schuift zijn bord opzij, legt een onderarm op tafel en leunt voorover. Alexander wil iets zeggen, maar blijft lang zwijgen om tenslotte weer zijn stem te gebruiken.
"Ik weet niet waar ik moet beginnen."
Alexander is oprecht, de ogen van zijn zakenpartner vertellen hem eerlijk dat het ingewikkeld wordt. Sascha wil vriendelijk blijven en probeert Alexander op weg te helpen.
"We moeten ergens beginnen. Charlie heeft Astrid verteld over het laatste bezoek van Wolfgang en Henriette hier wat meer dan onvriendelijk is verlopen. Ik heb zondag alle zevenentwintig berichten afgeluisterd die iedereen op mijn mobiel heeft achtergelaten. Het enige wat ik eruit begrijp dat jij en Robin met mij wilden praten. Maar ik heb nog geen idee wat er werkelijk aan de hand is."
"Robin wilde sterven."
Alexander reageert met drie eenduidige woorden. Sascha heeft zich wel voorbereid op slecht nieuws, maar niet op deze verschrikkelijke mededeling.
"Wat?"
"Ik begrijp het zelf niet, maar het is wat hij heeft besloten om te doen. Ik ken hem inmiddels beter dan wie dan ook, maar ik kan het nog steeds niet begrijpen. Hij is bang dat zijn hart zo snel achteruit gaat dat hij alleen nog maar wegkwijnt in een ziekenhuisbed. Je was hier nodig om hem er vanaf te praten, om hem te vertellen niet op te geven."
"Nee ... zo zit Robin niet in elkaar ... Nee!"
"Het is waar! Waarom denk je dat ik zo ver ben gegaan om maar te proberen voor hem te zorgen? Ik heb elk vrij moment voor hem gezorgd, ook tussendoor terwijl ik beneden aan het werk was, ook midden in de nacht. Ik heb alles geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen ... Hij heeft iets vaags verteld over een wedstrijd die eraan zou komen waar hij hulpeloos op het veld blijft liggen en het lot wint. Wat hij ook zou doen, hij zou nog steeds dood gaan, hij zou altijd verliezen van de dood. Het was morbide. Het was beangstigend ... Hij wilde niet meer."
"Ik geloof dit niet, het is krankzinnig, Alexander."
Sascha's hersenen werken nu op volle snelheid. Een deel van hem wil Alexander aanvallen vanwege wat hij vertelt over zijn broer. Robin is een vechter. Dat was hij al als kleine jongen en die eigenschap is alleen maar sterker geworden. In de drie jaar dat Robin nu bij hem woont, heeft Sascha zijn broer niet anders meegemaakt. Robin is een enorme doorzetter die nooit opgeeft. Sascha weigert te geloven dat zijn broer ooit de dood als een optie zou zien. Daar hoeft hij geen seconde over na te denken. Dagmar reageert beslist en serieus.
"Sascha, het is waar. Alexander was ten einde raad. Toen hij je niet te pakken kreeg, heeft hij mij gebeld. Ik heb zelf met Robin gesproken. Hij was zichzelf niet. We zijn meer dan hele goede vrienden, Sascha, maar het was niet meer de Robin die ik heb leren kennen toen ik hier kwam wonen. Uit zichzelf wilde hij sporadisch met mij praten. Meestal lukte het me nog om hem een klein beetje moed in te praten maar ik kreeg niet het gevoel dat hij echt wilde luisteren naar mij. Ik heb net als Alexander alles geprobeerd om hem wat verstand bij te brengen, maar zijn besluit stond vast."
Sascha kan dit niet begrijpen, laat staan accepteren. Dagmar reageert op zijn afwijzende ogen.
"Hij was anders, hij klonk anders. Hij was vooral verdrietig. Ik had niet het gevoel dat ik met Robin sprak."
Dagmar praat met een klagende intonatie en treurige ogen. Ze kijkt naar Sascha terwijl ze Alexander's hand nog steeds troostend vasthoudt. Sascha probeert bij te komen van uitspraken die niet waar kunnen zijn en blijkbaar toch waar zijn. Hij zit tenslotte tegenover de andere twee mensen die zijn broer het beste kennen. Op dit moment is hij jaloers dat naast Alexander iemand zit, maar zijn Astrid is nu niet hier om hem te steunen. Hij weet niet hoe hij zijn vrouw dit kan vertellen.
"Ben je bij zijn arts geweest?"
Sascha heeft een indringende blik in zijn ogen. Alexander knikt kort als bevestiging.
"Wat heeft hij gezegd? Heeft hij Robin kunnen helpen? Heeft hij dit kunnen voorkomen?"
Alexander reciteert de aanwijzingen en opdrachten van de arts.
"Medicijnen. Beperkt dieet. Bedrust."
"Dat zou toch voldoende moeten zijn?"
"Waarschijnlijk. Ik heb elke ochtend zijn pillen klaargezet."
"Waarschijnlijk?"
"Je moet weten dat hij al een maand niet meer heeft gewerkt. Hij is nauwelijks naar buiten gegaan."
"Wat doet dat er toe? Als de medicijnen niet aanslaan, dan had hij in het ziekenhuis moeten worden opgenomen."
"Ik kon hem niet dwingen, Sascha! Robin wilde niet. Als ik ook maar ergens een mogelijkheid had gehad, dan had ik hem laten opnemen."
Alexander spreekt met een beheerste stem. Sascha voelt zich uitgedaagd.
"Je had met zijn arts kunnen spreken!"
"Ik ben niet de patiënt en ik ben geen familie van de patiënt, niet officieel tenminste. Hij is alleen naar zijn arts gegaan omdat ik hem heb gebracht. Ik hem hem gedwongen de afspraken met zijn arts na te komen. Het was al erg genoeg toen ik ontdekte dat hij zijn pillen door het toilet spoelde."
"Wat?"
Alexander kijkt hem koppig aan met borende ogen die hem geen moment ruimte lijken te geven. Sascha kijkt vragend naar Dagmar. Misschien kan zij zijn broer verdedigen tegen deze absurde beschuldigingen. Haar droevige, meelevende gezicht vertelt hem het tegenovergestelde. Alexander vertelt verder.
"Hij slikte zijn pillen niet door, hij spoelde zijn pillen door. Ik wilde hem aanvliegen toen ik het zag. Je broer wilde sterven, Sascha, en hij heeft alles eraan gedaan om het zo snel mogelijk te laten gebeuren."
Sascha zit verdoofd met zijn hand voor zijn mond, zijn ogen laten al zijn emoties zien. Dagmar en Alexander blijven rustig naar hem kijken in afwachting van een reactie. Hij kan niets uitbrengen en is een moment dankbaar voor hun geduld. Dagmar probeert hem na een lange stilte verder te overtuigen.
"Het is de reden waarom Alexander probeerde je te pakken te krijgen en waarom hij je hier nodig had. We hoopten dat jij kon doordringen tot Robin. Alexander heeft het geprobeerd. Ik heb het geprobeerd. Het is ons niet gelukt. We denken dat het jou wel lukt."
"Dagmar, waarom zou hij ... ?"
"Ik begrijp het ook niet. Net als Alexander begrijp ik het nog steeds niet goed. Robin was buiten zichzelf."
"Wolfgang?"
Hij merkt dat Alexander eerst even moet slikken.
"Hij wilde dit Wolfgang niet aandoen. Hij wilde dat Wolfgang niets hiervan te weten zou komen."
Alexander's stem trilt.
"Dat is onzin, Alexander! Robin geeft echt om die jongen. Je hebt mij zelf nog verteld over de eerste keer dat Wolfgang hier bij jullie was. Jij was zo trots op Robin omdat hij Wolfgang heeft verdedigd tegenover je moeder."
"Daarom juist. Ik heb zelfs geprobeerd om jullie vader te gebruiken om hem te overtuigen dat opgeven ergens betekent dat hij zijn verleden ontkent."
"Onze vader kon niemand opvoeden, hij maakte misbruik van iedereen en alles, hij dronk, hij gokte. Geen wonder dat hij niet naar je wilde luisteren. Zo'n verleden wil je het liefst vergeten."
Zodra Sascha over hun vader begint, verandert zijn stem. Hij klinkt nu brommerig. Dagmar kijkt hem berispend aan.
"Sascha?"
"Hij was onze vader, Dagmar. Ik heb de man beter gekend dan een van jullie."
"Echt? Kun je dan uitleggen waarom je broer van hem heeft gehouden?"
Dagmar heeft een kordate, besliste toon. Sascha moet heel even nadenken of hij hier wel op wil doorgaan. Hij wil nu niet toegeven aan al zijn veilig opgeborgen jeugdherinneringen maar het kort en vooral duidelijk houden.
"Robin lijkt op onze moeder."
Dagmar kijkt hem indringend en vragend aan. Sascha ziet dat hij meer moet vertellen.
"Hij heeft altijd van onze vader gehouden. Hij heeft altijd alle ellende opgevangen, ik bedoel de ellende die onze vader mee naar huis nam. Het maakte Robin niet uit wat de man deed. Robin liep altijd achter hem aan, ruimde de rotzooi zo goed mogelijk op en probeerde de allerbeste zoon voor onze vader te zijn. Hij heeft meer van onze vader gehouden dan onze vader van hem!"
Hij houdt zijn handen voor zijn gezicht en zucht. De andere twee blijven stil zitten en kijken elkaar even aan. Dagmar moedigt Alexander aan door hem heel even in zijn hand te knijpen. Alexander strekt zijn arm over de tafel uit om een hand op Sascha's schouder te leggen voordat Alexander verder gaat met hun gesprek.
"Hij loopt nog steeds achter je aan."
"Wat bedoel je?"
"Robin jaagt nog steeds achter je aan. Op een bepaalde manier doet hij hetzelfde bij jou als bij jullie vader."
"Nee, dat doet hij niet!"
Dagmar onderbreekt hem met een felle blik. Wat een kracht zit er in haar ogen, schiet het door hem heen. Haar toon is rustig maar nog steeds bezorgd.
"Hij kijkt naar je op, Sascha."
Alexander gaat direct verder.
"Hij doet het niet doorlopend. Maar jij bent de reden waarom hij tot de zomer het heeft volgehouden om hier beneden te werken. Hij vindt het werk niet zo leuk, hij vindt het leuk om met jou te werken. Jij bent de reden waarom hij niet wil verhuizen. Hij wil je niet nog een keer kwijtraken. Hij wil je in de buurt hebben. Daarom heb ik de afgelopen maand zo lang geprobeerd je te bereiken. Jij bent de enige persoon die hem op andere gedachten kan brengen."
"Hij heeft jou!"
Alexander moet opnieuw even slikken en blijft daarna wat langer stil om aarzelend weer verder te praten.
"Je bent familie ... ik niet. Op sommige momenten ... lijkt het alsof hij jou belangrijker vindt dan mij ... Voordat dit gebeurde, vond ik dat prima. Ik heb het nooit goed begrepen omdat ik mijn famile liever op afstand heb, afgezien van Charlie en misschien Bastian. Voordat Wolfgang opdook, was je zijn enige echte directe familie. Toen je in het ziekenhuis lag, heeft hij daar net zoveel tijd doorgebracht als Astrid."
Indertijd vond Sascha het vanzelfsprekend om dat te horen. Hij heeft de afgelopen dagen hetzelfde gedaan voor Robin.
"Goed. Wanneer hij Wolfgang en mij zo belangrijk vindt, kun je me dan vertellen waarom Wolfgang niets mag weten?"
Hij ziet hoe Alexander weer slikt en vochtige ogen krijgt. Het kost Alexander moeite om de controle over zijn stem te houden.
"Hij wilde Wolfgang op afstand hebben om hem verdriet te besparen. Hij wilde Wolfgang dichter bij Max en Henriette hebben, zodat hij een familie zou hebben wanneer hij er niet meer zou zijn."
Sascha ziet nu de tranen bij Alexander opkomen en realiseert zich dat de vriend van zijn broer nu dezelfde trillende stem heeft als in een van de laatste berichten op zijn mobiel. Hij kan alles, wat Alexander en Dagmar hem vertellen, nog steeds nauwelijks geloven. Zwijgend wacht hij totdat Alexander zichzelf weer iets beter onder controle heeft.
"Hij was ervan overtuigd dat hij zou sterven. Hij wilde niet dat zijn dood op die van Wolfgang's moeder zou lijken. Robin wilde dat Wolfgang hem niet zou zien wegkwijnen."
"Dat is ... ik begrijp het niet!"
"Wij ook niet goed ... Ik wist niet dat je bijna een maand zou wegblijven. Ik heb hem verteld dat ik het goed vond zodat hij niet overstuur zou raken. Dat was een vergissing ... Mijn vergissing. Maar begrijp me, alsjeblieft, na elke ruzie kon Robin minder doen dan de dag ervoor ... Sascha, het was heftig. Ik heb overal voor gezorgd ... echt alles. Dat hij zijn medicijnen zelf heeft ingeslikt, dat hij in een stuk door heeft geslapen, dat hij bij de arts is geweest, dat hij heeft gegeten en gedronken, dat hij ... bleef leven. Elke dag heb ik gezocht naar iets wat hem op andere gedachten zou brengen. Maar hij bleef bij zijn beslissing en hij ging steeds sneller achteruit ... Sascha, we hadden je hier nodig."
Alexander's stem is gebroken. Zijn verhaal klinkt als een snikkend pleidooi. Sascha kan zijn tranen niet bedwingen terwijl hij luistert, ontroerd door Alexander's woorden en geschokt door het idee dat Robin het leven van zijn vriend tot een hel zou hebben gemaakt. Dagmar vult Alexander aan.
"Ik heb Robin de laatste weken bijna elke dag gebeld. Soms zelfs 's avonds laat of midden in de nacht. Ik heb geprobeerd om hem op te vrolijken, om hem te laten beseffen dat hij dingen had om voor te leven."
Sascha knikt begrijpend terwijl hem nog iets te binnenschiet.
"Maar waarom ... waarom heb je Charlie niet gebeld? Waarom heb je Max of Henriette niet gevraagd om Astrid en mij op te halen uit hun vakantiehuis?"
"Dat had allemaal gekund, dat weet ik. Ik heb er spijt van dat ik niemand heb gebeld. Robin was al giftig dat ik Dagmar heb gebeld. Je weet dat wij en Dagmar meer dan hele goede vrienden zijn. Daarom kon ik Charlie ook niet bellen, ze zou hier direct langs zijn gekomen om te helpen en mij met een boze Robin hebben achtergelaten. Hij wilde niet dat Wolfgang iets zou weten. Wanneer ik Max zou hebben gebeld, dan had Wolfgang het direct geweten, nog voordat Max jullie had opgehaald uit het vakantiehuis. Ik was zo bang dat het een enorme ruzie zou veroorzaken. Ik was bang voor wat de heks zou doen. Ik weet dat het nu nergens op slaat, maar ik was bang. Weet je hoe het is als je met doodsangst leeft, als je bang bent dat je vriend zichzelf iets aandoet?"
Zijn ongeloof is zichtbaar, waardoor Alexander probeert hem verder te overtuigen.
"Sascha, hij heeft zijn medicijnen door het toilet gespoeld. Hij heeft zichzelf dag na dag verder beschadigd. Hij heeft zich helemaal anders, dom gedragen ... en ik ben er in meegegaan."
Het is goed dat Alexander de laatste woorden hardop heeft uitgesproken. Zijn redenen zijn zinloos. Alexander heeft zijn broer geholpen om te sterven. Alexander haalt adem.
"Het enige wat hij hoefde te doen, was naar buiten gaan en gaan hardlopen. Dan zou hij misschien op straat zijn ingestort ... Ik heb geprobeerd hem in leven te houden. Ik heb geprobeerd om hem rustig te houden met zo min mogelijk opwinding of spanningen. Ik wist niet wat ik anders kon doen."
"Je had iemand moeten bellen."
"Ik heb jou elke dag gebeld ... Max en Henriette zouden een vaste telefoon in het vakantiehuis moeten hebben. Jij zou na een week thuis moeten komen, zoals je had beloofd ... Jij zou je niet in je huwelijk moeten hebben gestort, binnen een paar weken nadat je uit het ziekenhuis kwam. Ik heb sinds afgelopen zomer nauwelijks rust gehad, Sascha!"
"Alexander!"
Dagmar onderbreekt Alexander op een waarschuwende toon.
"Sorry, Dagmar, maar ik wil het echt kwijt. Het is te pijnlijk om te horen wat ik allemaal zou moeten doen van iemand die een maand lang vakantie heeft gehad en er niet bij was."
Dagmar's ogen vertellen hem dat Alexander zich nog inhoudt. Verbijsterd merkt Sascha op dat Alexander's hand wat zweterig is en verbaasd ziet hij hoe de vriend van zijn broer opnieuw diep adem haalt. Nog is niet alles gezegd.
"Sascha, probeer je voor te stellen dat je maandenlang door moet gaan zonder fatsoenlijk te kunnen slapen, elke dag moet werken van vroeg tot laat en ook voor Astrid moet zorgen. Als jij zou doen, hoe scherp ben je dan nog? Hoe helder kun jij dan nog nadenken?"
Alexander's kalme maar venijnige woorden raken hem, treffen hun doel en hij weet het. Hij ontploft nu.
"Je hebt mijn broer bijna vermoord!"
De volgende paar seconden gaan in flits voorbij. Stoelen raken de vloer. Sascha wil bijna op tafel springen. Dagmar trekt Alexander weg en wil ze alletwee kalmeren.
"Ga zitten!"
Dagmar commandeert hem terwijl ze Alexander achter zich vasthoudt.
"Waar zijn jullie mee bezig? Sascha, Alexander heeft ook twee nachten in het ziekenhuis gelegen!"
Sascha gaat niet zitten maar draait zich om.
"Het is zinloos. Het klopt niet. Het past gewoon niet. Het kan niet."
Hij blijft stilstaan en denkt na. Het laatste bericht van Robin schiet hem opeens te binnen.
"Sascha ... ik denk niet dat we elkaar nog zien ... ik wil je het beste toewensen voor jou en Astrid ... zorg ervoor dat jullie gelukkig worden ... hou contact met Alexander als jullie in Gondelsheim gaan wonen ... Dag."
Dagmar en Alexander hebben gelijk. Zijn broer had al afscheid genomen. Hij wil het niet weten en pakt zijn stoel van de vloer om erop neer te ploffen. Hij kijkt uit het raam en ziet hoe de wind door de straat jaagt, hoe de storm over de stad raast. De wind is niets vergeleken bij de storm van emoties die in hem woedt.
Donderdag 1 december 2011
Snow Patrol - What If The Storm Ends?
Is het een voorteken dat de koude wind het raam naast hem laat rammelen? Sascha wil weten wat er is gebeurd met Robin. Het is gelukt om een geciviliseerd gesprek over hun bedrijf te hebben. Het is een strategische zet van zijn kant om ervoor te zorgen dat ze niet abrupt middenin het moeilijke onderwerp terechtkomen. Hij hoopt dat deze aanpak niet op zichzelf terugslaat, zoals zijn eerdere pogingen met humor en charme.
Het is een poging om zichzelf te ontspannen en Alexander op zijn gemak te stellen voordat ze het emotionele mijnenveld betreden. Heimelijk ziet hij hoe Dagmar de hand van Alexander vastpakt. Haar blik is vol medeleven, Alexander kijkt gespannen. Hun gedrag van signalen afgeven maar niets vertellen is meer dan raadselachtig, het maakt Sascha nerveus.
"Wat is er met mijn broer gebeurd? Wat heb ik fout gedaan?"
Zijn vraag lijkt uit het niets op tafel te landen. Desondanks is zijn toon oprecht en klinken al zijn zorgen erin door. Alexander's zucht klinkt als het langzame gesis van een leeglopende ballon. De vriend van zijn broer schuift zijn bord opzij, legt een onderarm op tafel en leunt voorover. Alexander wil iets zeggen, maar blijft lang zwijgen om tenslotte weer zijn stem te gebruiken.
"Ik weet niet waar ik moet beginnen."
Alexander is oprecht, de ogen van zijn zakenpartner vertellen hem eerlijk dat het ingewikkeld wordt. Sascha wil vriendelijk blijven en probeert Alexander op weg te helpen.
"We moeten ergens beginnen. Charlie heeft Astrid verteld over het laatste bezoek van Wolfgang en Henriette hier wat meer dan onvriendelijk is verlopen. Ik heb zondag alle zevenentwintig berichten afgeluisterd die iedereen op mijn mobiel heeft achtergelaten. Het enige wat ik eruit begrijp dat jij en Robin met mij wilden praten. Maar ik heb nog geen idee wat er werkelijk aan de hand is."
"Robin wilde sterven."
Alexander reageert met drie eenduidige woorden. Sascha heeft zich wel voorbereid op slecht nieuws, maar niet op deze verschrikkelijke mededeling.
"Wat?"
"Ik begrijp het zelf niet, maar het is wat hij heeft besloten om te doen. Ik ken hem inmiddels beter dan wie dan ook, maar ik kan het nog steeds niet begrijpen. Hij is bang dat zijn hart zo snel achteruit gaat dat hij alleen nog maar wegkwijnt in een ziekenhuisbed. Je was hier nodig om hem er vanaf te praten, om hem te vertellen niet op te geven."
"Nee ... zo zit Robin niet in elkaar ... Nee!"
"Het is waar! Waarom denk je dat ik zo ver ben gegaan om maar te proberen voor hem te zorgen? Ik heb elk vrij moment voor hem gezorgd, ook tussendoor terwijl ik beneden aan het werk was, ook midden in de nacht. Ik heb alles geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen ... Hij heeft iets vaags verteld over een wedstrijd die eraan zou komen waar hij hulpeloos op het veld blijft liggen en het lot wint. Wat hij ook zou doen, hij zou nog steeds dood gaan, hij zou altijd verliezen van de dood. Het was morbide. Het was beangstigend ... Hij wilde niet meer."
"Ik geloof dit niet, het is krankzinnig, Alexander."
Sascha's hersenen werken nu op volle snelheid. Een deel van hem wil Alexander aanvallen vanwege wat hij vertelt over zijn broer. Robin is een vechter. Dat was hij al als kleine jongen en die eigenschap is alleen maar sterker geworden. In de drie jaar dat Robin nu bij hem woont, heeft Sascha zijn broer niet anders meegemaakt. Robin is een enorme doorzetter die nooit opgeeft. Sascha weigert te geloven dat zijn broer ooit de dood als een optie zou zien. Daar hoeft hij geen seconde over na te denken. Dagmar reageert beslist en serieus.
"Sascha, het is waar. Alexander was ten einde raad. Toen hij je niet te pakken kreeg, heeft hij mij gebeld. Ik heb zelf met Robin gesproken. Hij was zichzelf niet. We zijn meer dan hele goede vrienden, Sascha, maar het was niet meer de Robin die ik heb leren kennen toen ik hier kwam wonen. Uit zichzelf wilde hij sporadisch met mij praten. Meestal lukte het me nog om hem een klein beetje moed in te praten maar ik kreeg niet het gevoel dat hij echt wilde luisteren naar mij. Ik heb net als Alexander alles geprobeerd om hem wat verstand bij te brengen, maar zijn besluit stond vast."
Sascha kan dit niet begrijpen, laat staan accepteren. Dagmar reageert op zijn afwijzende ogen.
"Hij was anders, hij klonk anders. Hij was vooral verdrietig. Ik had niet het gevoel dat ik met Robin sprak."
Dagmar praat met een klagende intonatie en treurige ogen. Ze kijkt naar Sascha terwijl ze Alexander's hand nog steeds troostend vasthoudt. Sascha probeert bij te komen van uitspraken die niet waar kunnen zijn en blijkbaar toch waar zijn. Hij zit tenslotte tegenover de andere twee mensen die zijn broer het beste kennen. Op dit moment is hij jaloers dat naast Alexander iemand zit, maar zijn Astrid is nu niet hier om hem te steunen. Hij weet niet hoe hij zijn vrouw dit kan vertellen.
"Ben je bij zijn arts geweest?"
Sascha heeft een indringende blik in zijn ogen. Alexander knikt kort als bevestiging.
"Wat heeft hij gezegd? Heeft hij Robin kunnen helpen? Heeft hij dit kunnen voorkomen?"
Alexander reciteert de aanwijzingen en opdrachten van de arts.
"Medicijnen. Beperkt dieet. Bedrust."
"Dat zou toch voldoende moeten zijn?"
"Waarschijnlijk. Ik heb elke ochtend zijn pillen klaargezet."
"Waarschijnlijk?"
"Je moet weten dat hij al een maand niet meer heeft gewerkt. Hij is nauwelijks naar buiten gegaan."
"Wat doet dat er toe? Als de medicijnen niet aanslaan, dan had hij in het ziekenhuis moeten worden opgenomen."
"Ik kon hem niet dwingen, Sascha! Robin wilde niet. Als ik ook maar ergens een mogelijkheid had gehad, dan had ik hem laten opnemen."
Alexander spreekt met een beheerste stem. Sascha voelt zich uitgedaagd.
"Je had met zijn arts kunnen spreken!"
"Ik ben niet de patiënt en ik ben geen familie van de patiënt, niet officieel tenminste. Hij is alleen naar zijn arts gegaan omdat ik hem heb gebracht. Ik hem hem gedwongen de afspraken met zijn arts na te komen. Het was al erg genoeg toen ik ontdekte dat hij zijn pillen door het toilet spoelde."
"Wat?"
Alexander kijkt hem koppig aan met borende ogen die hem geen moment ruimte lijken te geven. Sascha kijkt vragend naar Dagmar. Misschien kan zij zijn broer verdedigen tegen deze absurde beschuldigingen. Haar droevige, meelevende gezicht vertelt hem het tegenovergestelde. Alexander vertelt verder.
"Hij slikte zijn pillen niet door, hij spoelde zijn pillen door. Ik wilde hem aanvliegen toen ik het zag. Je broer wilde sterven, Sascha, en hij heeft alles eraan gedaan om het zo snel mogelijk te laten gebeuren."
Sascha zit verdoofd met zijn hand voor zijn mond, zijn ogen laten al zijn emoties zien. Dagmar en Alexander blijven rustig naar hem kijken in afwachting van een reactie. Hij kan niets uitbrengen en is een moment dankbaar voor hun geduld. Dagmar probeert hem na een lange stilte verder te overtuigen.
"Het is de reden waarom Alexander probeerde je te pakken te krijgen en waarom hij je hier nodig had. We hoopten dat jij kon doordringen tot Robin. Alexander heeft het geprobeerd. Ik heb het geprobeerd. Het is ons niet gelukt. We denken dat het jou wel lukt."
"Dagmar, waarom zou hij ... ?"
"Ik begrijp het ook niet. Net als Alexander begrijp ik het nog steeds niet goed. Robin was buiten zichzelf."
"Wolfgang?"
Hij merkt dat Alexander eerst even moet slikken.
"Hij wilde dit Wolfgang niet aandoen. Hij wilde dat Wolfgang niets hiervan te weten zou komen."
Alexander's stem trilt.
"Dat is onzin, Alexander! Robin geeft echt om die jongen. Je hebt mij zelf nog verteld over de eerste keer dat Wolfgang hier bij jullie was. Jij was zo trots op Robin omdat hij Wolfgang heeft verdedigd tegenover je moeder."
"Daarom juist. Ik heb zelfs geprobeerd om jullie vader te gebruiken om hem te overtuigen dat opgeven ergens betekent dat hij zijn verleden ontkent."
"Onze vader kon niemand opvoeden, hij maakte misbruik van iedereen en alles, hij dronk, hij gokte. Geen wonder dat hij niet naar je wilde luisteren. Zo'n verleden wil je het liefst vergeten."
Zodra Sascha over hun vader begint, verandert zijn stem. Hij klinkt nu brommerig. Dagmar kijkt hem berispend aan.
"Sascha?"
"Hij was onze vader, Dagmar. Ik heb de man beter gekend dan een van jullie."
"Echt? Kun je dan uitleggen waarom je broer van hem heeft gehouden?"
Dagmar heeft een kordate, besliste toon. Sascha moet heel even nadenken of hij hier wel op wil doorgaan. Hij wil nu niet toegeven aan al zijn veilig opgeborgen jeugdherinneringen maar het kort en vooral duidelijk houden.
"Robin lijkt op onze moeder."
Dagmar kijkt hem indringend en vragend aan. Sascha ziet dat hij meer moet vertellen.
"Hij heeft altijd van onze vader gehouden. Hij heeft altijd alle ellende opgevangen, ik bedoel de ellende die onze vader mee naar huis nam. Het maakte Robin niet uit wat de man deed. Robin liep altijd achter hem aan, ruimde de rotzooi zo goed mogelijk op en probeerde de allerbeste zoon voor onze vader te zijn. Hij heeft meer van onze vader gehouden dan onze vader van hem!"
Hij houdt zijn handen voor zijn gezicht en zucht. De andere twee blijven stil zitten en kijken elkaar even aan. Dagmar moedigt Alexander aan door hem heel even in zijn hand te knijpen. Alexander strekt zijn arm over de tafel uit om een hand op Sascha's schouder te leggen voordat Alexander verder gaat met hun gesprek.
"Hij loopt nog steeds achter je aan."
"Wat bedoel je?"
"Robin jaagt nog steeds achter je aan. Op een bepaalde manier doet hij hetzelfde bij jou als bij jullie vader."
"Nee, dat doet hij niet!"
Dagmar onderbreekt hem met een felle blik. Wat een kracht zit er in haar ogen, schiet het door hem heen. Haar toon is rustig maar nog steeds bezorgd.
"Hij kijkt naar je op, Sascha."
Alexander gaat direct verder.
"Hij doet het niet doorlopend. Maar jij bent de reden waarom hij tot de zomer het heeft volgehouden om hier beneden te werken. Hij vindt het werk niet zo leuk, hij vindt het leuk om met jou te werken. Jij bent de reden waarom hij niet wil verhuizen. Hij wil je niet nog een keer kwijtraken. Hij wil je in de buurt hebben. Daarom heb ik de afgelopen maand zo lang geprobeerd je te bereiken. Jij bent de enige persoon die hem op andere gedachten kan brengen."
"Hij heeft jou!"
Alexander moet opnieuw even slikken en blijft daarna wat langer stil om aarzelend weer verder te praten.
"Je bent familie ... ik niet. Op sommige momenten ... lijkt het alsof hij jou belangrijker vindt dan mij ... Voordat dit gebeurde, vond ik dat prima. Ik heb het nooit goed begrepen omdat ik mijn famile liever op afstand heb, afgezien van Charlie en misschien Bastian. Voordat Wolfgang opdook, was je zijn enige echte directe familie. Toen je in het ziekenhuis lag, heeft hij daar net zoveel tijd doorgebracht als Astrid."
Indertijd vond Sascha het vanzelfsprekend om dat te horen. Hij heeft de afgelopen dagen hetzelfde gedaan voor Robin.
"Goed. Wanneer hij Wolfgang en mij zo belangrijk vindt, kun je me dan vertellen waarom Wolfgang niets mag weten?"
Hij ziet hoe Alexander weer slikt en vochtige ogen krijgt. Het kost Alexander moeite om de controle over zijn stem te houden.
"Hij wilde Wolfgang op afstand hebben om hem verdriet te besparen. Hij wilde Wolfgang dichter bij Max en Henriette hebben, zodat hij een familie zou hebben wanneer hij er niet meer zou zijn."
Sascha ziet nu de tranen bij Alexander opkomen en realiseert zich dat de vriend van zijn broer nu dezelfde trillende stem heeft als in een van de laatste berichten op zijn mobiel. Hij kan alles, wat Alexander en Dagmar hem vertellen, nog steeds nauwelijks geloven. Zwijgend wacht hij totdat Alexander zichzelf weer iets beter onder controle heeft.
"Hij was ervan overtuigd dat hij zou sterven. Hij wilde niet dat zijn dood op die van Wolfgang's moeder zou lijken. Robin wilde dat Wolfgang hem niet zou zien wegkwijnen."
"Dat is ... ik begrijp het niet!"
"Wij ook niet goed ... Ik wist niet dat je bijna een maand zou wegblijven. Ik heb hem verteld dat ik het goed vond zodat hij niet overstuur zou raken. Dat was een vergissing ... Mijn vergissing. Maar begrijp me, alsjeblieft, na elke ruzie kon Robin minder doen dan de dag ervoor ... Sascha, het was heftig. Ik heb overal voor gezorgd ... echt alles. Dat hij zijn medicijnen zelf heeft ingeslikt, dat hij in een stuk door heeft geslapen, dat hij bij de arts is geweest, dat hij heeft gegeten en gedronken, dat hij ... bleef leven. Elke dag heb ik gezocht naar iets wat hem op andere gedachten zou brengen. Maar hij bleef bij zijn beslissing en hij ging steeds sneller achteruit ... Sascha, we hadden je hier nodig."
Alexander's stem is gebroken. Zijn verhaal klinkt als een snikkend pleidooi. Sascha kan zijn tranen niet bedwingen terwijl hij luistert, ontroerd door Alexander's woorden en geschokt door het idee dat Robin het leven van zijn vriend tot een hel zou hebben gemaakt. Dagmar vult Alexander aan.
"Ik heb Robin de laatste weken bijna elke dag gebeld. Soms zelfs 's avonds laat of midden in de nacht. Ik heb geprobeerd om hem op te vrolijken, om hem te laten beseffen dat hij dingen had om voor te leven."
Sascha knikt begrijpend terwijl hem nog iets te binnenschiet.
"Maar waarom ... waarom heb je Charlie niet gebeld? Waarom heb je Max of Henriette niet gevraagd om Astrid en mij op te halen uit hun vakantiehuis?"
"Dat had allemaal gekund, dat weet ik. Ik heb er spijt van dat ik niemand heb gebeld. Robin was al giftig dat ik Dagmar heb gebeld. Je weet dat wij en Dagmar meer dan hele goede vrienden zijn. Daarom kon ik Charlie ook niet bellen, ze zou hier direct langs zijn gekomen om te helpen en mij met een boze Robin hebben achtergelaten. Hij wilde niet dat Wolfgang iets zou weten. Wanneer ik Max zou hebben gebeld, dan had Wolfgang het direct geweten, nog voordat Max jullie had opgehaald uit het vakantiehuis. Ik was zo bang dat het een enorme ruzie zou veroorzaken. Ik was bang voor wat de heks zou doen. Ik weet dat het nu nergens op slaat, maar ik was bang. Weet je hoe het is als je met doodsangst leeft, als je bang bent dat je vriend zichzelf iets aandoet?"
Zijn ongeloof is zichtbaar, waardoor Alexander probeert hem verder te overtuigen.
"Sascha, hij heeft zijn medicijnen door het toilet gespoeld. Hij heeft zichzelf dag na dag verder beschadigd. Hij heeft zich helemaal anders, dom gedragen ... en ik ben er in meegegaan."
Het is goed dat Alexander de laatste woorden hardop heeft uitgesproken. Zijn redenen zijn zinloos. Alexander heeft zijn broer geholpen om te sterven. Alexander haalt adem.
"Het enige wat hij hoefde te doen, was naar buiten gaan en gaan hardlopen. Dan zou hij misschien op straat zijn ingestort ... Ik heb geprobeerd hem in leven te houden. Ik heb geprobeerd om hem rustig te houden met zo min mogelijk opwinding of spanningen. Ik wist niet wat ik anders kon doen."
"Je had iemand moeten bellen."
"Ik heb jou elke dag gebeld ... Max en Henriette zouden een vaste telefoon in het vakantiehuis moeten hebben. Jij zou na een week thuis moeten komen, zoals je had beloofd ... Jij zou je niet in je huwelijk moeten hebben gestort, binnen een paar weken nadat je uit het ziekenhuis kwam. Ik heb sinds afgelopen zomer nauwelijks rust gehad, Sascha!"
"Alexander!"
Dagmar onderbreekt Alexander op een waarschuwende toon.
"Sorry, Dagmar, maar ik wil het echt kwijt. Het is te pijnlijk om te horen wat ik allemaal zou moeten doen van iemand die een maand lang vakantie heeft gehad en er niet bij was."
Dagmar's ogen vertellen hem dat Alexander zich nog inhoudt. Verbijsterd merkt Sascha op dat Alexander's hand wat zweterig is en verbaasd ziet hij hoe de vriend van zijn broer opnieuw diep adem haalt. Nog is niet alles gezegd.
"Sascha, probeer je voor te stellen dat je maandenlang door moet gaan zonder fatsoenlijk te kunnen slapen, elke dag moet werken van vroeg tot laat en ook voor Astrid moet zorgen. Als jij zou doen, hoe scherp ben je dan nog? Hoe helder kun jij dan nog nadenken?"
Alexander's kalme maar venijnige woorden raken hem, treffen hun doel en hij weet het. Hij ontploft nu.
"Je hebt mijn broer bijna vermoord!"
De volgende paar seconden gaan in flits voorbij. Stoelen raken de vloer. Sascha wil bijna op tafel springen. Dagmar trekt Alexander weg en wil ze alletwee kalmeren.
"Ga zitten!"
Dagmar commandeert hem terwijl ze Alexander achter zich vasthoudt.
"Waar zijn jullie mee bezig? Sascha, Alexander heeft ook twee nachten in het ziekenhuis gelegen!"
Sascha gaat niet zitten maar draait zich om.
"Het is zinloos. Het klopt niet. Het past gewoon niet. Het kan niet."
Hij blijft stilstaan en denkt na. Het laatste bericht van Robin schiet hem opeens te binnen.
"Sascha ... ik denk niet dat we elkaar nog zien ... ik wil je het beste toewensen voor jou en Astrid ... zorg ervoor dat jullie gelukkig worden ... hou contact met Alexander als jullie in Gondelsheim gaan wonen ... Dag."
Dagmar en Alexander hebben gelijk. Zijn broer had al afscheid genomen. Hij wil het niet weten en pakt zijn stoel van de vloer om erop neer te ploffen. Hij kijkt uit het raam en ziet hoe de wind door de straat jaagt, hoe de storm over de stad raast. De wind is niets vergeleken bij de storm van emoties die in hem woedt.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
62
Donderdag 1 december 2011
Archive - Again
"Sascha?"
Hij negeert Dagmar. Eigenlijk hoort hij haar niet, zijn gedachten zijn overal. Buiten probeert de wind de dakpannen aan de overkant van de straat op te tillen. Zijn ogen volgen het spoor van de wind. Ze herhaalt zichzelf, nu met meer kracht.
"Sascha, alsjeblieft."
Sascha blijft naar buiten staren, naar het gebouw aan de overkant. Vaag hoort hij Dagmar Alexander's stoel overeind trekken en hoe ze daarna helpt Alexander te gaan zitten terwijl ze blijft aandringen.
"Je moet het vertellen. Je moet Robin helpen."
"Dat lukt niet meer vandaag. Niet na dit."
Sascha bijt op zijn tanden.
"Wanneer wil je het dan vertellen? Bij Robin's begrafenis? Je bent al veel te ver gegaan, Alexander. Vertel het hem. Doe het voor Robin."
Alexander heeft moeite om te ademen. Sascha draait zich om. Dagmar pakt de hand van zijn zakenpartner weer vast en kijkt hem rustig aan.
"Alsjeblieft, je kunt het. Vertel Sascha de rest."
Ze fluistert. Langzaam wordt hij rustiger. Het blijft nog stil, maar Dagmar's woorden prikkelen Sascha's nieuwsgierigheid. Hij is al uit het veld geslagen door wat de twee aan tafel tot nu toe hebben verteld en hij weet niet of hij de rest eigenlijk wil weten.
"Weet je dat hij weer is begonnen met trainen?"
Alexander's toon is bits, maar in zijn stem klinkt onheilspellende kalmte door. Sascha schudt zijn hoofd en zijn blik gaat weer naar de wereld buiten.
"Kort na onze eerste ontmoeting met Wolfgang is hij weer begonnen. Hij is naar zijn arts gegaan om toestemming te vragen. Zijn plan was om het goed op te bouwen, zonder overbodige risico's. Ik weet dat hij door Wolfgang op het idee is gekomen. Ik vermoed dat hij ook weer is begonnen om je vaders droom uit te laten komen. Als Wolfgang echt jullie broer is, dan doet hij het voor hem en je vader."
Voor Sascha is dit nieuw, al weet hij heel goed dat de droom van de oude Wolfgang zijn broer motiveert om serieus te sporten. Hij draait zich nu helemaal om naar Alexander en Dagmar. Alexander haalt diep adem.
"Na je ongeluk is hij doorgegaan met trainen. Voor zijn arts heeft hij een logboek bijgehouden tot ongeveer een week na je ongeluk. Ik heb wel uitgevonden dat hij ook daarna naar de sporthal ging, maar zijn trainingsmaat Kai weet niet zeker wanneer hij daar voor het laatst is geweest. Van de arts moest hij beginnen met een looptraining. Hij heeft zeker meer gedaan om zijn conditite weer op te bouwen, hij is naar de sporthal gegaan naast zijn werk op het kasteel en bij jou in het St.Vinzenz zitten. Eigenlijk heeft hij zichzelf gedwongen ... over zijn grenzen te gaan. De spanning van je ... ongeluk en de lange dagen hebben hem fysiek en mentaal uitgeput."
"Heb je met hem hierover gesproken?"
"Sascha, we praten het laatste jaar al meer en langer met elkaar dan we ... knuffelen. Alleen van de sporthal wist ik niets. Als het ook maar even kon, heb ik hem naar zijn werk of naar het ziekenhuis gebracht of opgehaald, zodat hij niet hoefde te fietsen en beter kon slapen."
In zijn gedachten ziet Sascha weer Robin's gezicht voor zich nadat hij is bijgekomen uit zijn coma. Hij zag er moe en mager uit. Sascha heeft het toegeschreven aan zijn lange avonden in het ziekenhuis.
"Als ik het goed heb gevolgd, dan heeft hij hetzelfde tempo volgehouden toen je uit het ziekenhuis kwam. Toen jij en Astrid vertelden dat jullie snel wilden trouwen."
"Daar heeft hij ook alles voor georganiseerd."
Sascha laat zich het ontvallen, gedachteloos, spontaan. Langzaam maar zeker krijgt hij het gevoel dat het beeld compleet raakt.
"Ja ... Kort voor de bruiloft heeft hij zich gerealiseerd dat hij weer ziek was ... is."
"Waarom hebben jullie niets gezegd?"
"Hij wilde je de perfecte bruiloft geven en ik heb niet opgemerkt hoe erg hij er aan toe was. Ik wilde direct na jullie bruiloft met je over Robin praten, maar jullie waren al weg. Ik dacht dat we het wel een week konden redden, maar jij en Astrid zijn langer weg geweest."
Sascha kijkt naar Alexander. Hij ziet bij Alexander de tranen omlaag druppelen, hij voelt op zijn eigen gezicht hetzelfde gebeuren.
"We zijn langer in het vakantiehuis gebleven omdat ik gewond was. Toen we terug kwamen, was ik boos omdat ik dacht dat je wel begreep wat we hebben meegemaakt. Ik was boos op je omdat je alles hebt meegemaakt en het kwam over alsof je het allemaal vergeten was. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld van het ongeluk, het kost mij veel moeite en energie om alles weer op te pakken."
Alexander's blik vertelt Sascha dat hij hem wel begrijpt. Ze zijn die middag allebei zo opgegaan in hun woede dat ze onvoldoende op Robin hebben gelet.
"Ik wist niet dat bij het vakantiehuis geen ontvangst is. Ik dacht dat je ons negeerde. Ik dacht dat het je niet meer kon schelen."
"Hij kan me wel wat schelen, heel veel zelfs!"
"Mij ook! Ik hou meer van hem dan van wie dan ook. Waarom denk je dat ik op jullie bruiloft het bruidsboeket wilde opvangen? Ik wilde Robin een doel geven om door te gaan. Ik kan mij geen leven zonder hem voorstellen. Ik wil niet dat hij doodgaat."
Alexander's hand zoekt tastend over tafel de weg naar Sascha's hand. Alexander knijpt even in Sascha's hand. De tranen stoppen, al houden ze vochtige ogen. Ze blijven zo een tijdje zitten. Sascha begint Alexander's gedrag nu te begrijpen. Hij hoopt dat Alexander hem zijn fouten kan vergeven. De vriend van zijn broer heeft Robin willen helpen en hij heeft alles genegeerd. Dagmar staat op, schenkt wat glazen water in, komt weer terug aan tafel en kucht even.
"Sascha, er is meer."
Verrast staart hij naar haar om Alexander's hand los te laten. Na alles wat hij heeft gehoord in het laatste uur, wat zou er nog meer kunnen zijn? Dagmar ziet dat Alexander moe is en begint zelf.
"Alexander en ik hebben de afgelopen weken elkaar vaak en lang gesproken. We hebben geprobeerd om te begrijpen waarom hij zich zo raar gedraagt."
Sascha ziet nu pas dat Dagmar een doos zakdoeken op tafel heeft gezet. Hij droogt zijn gezicht en zijn ogen om daarna afwisselend Dagmar en Alexander weer aan te kijken.
"We zijn uitgekomen bij de afgelopen zomer."
"Toen hij zijn eerste aanval had, die hier in de badkamer?"
Sascha's vraag haalt Alexander weer terug. Alexander kan weer de draad oppakken na Dagmar's opening.
"Eerder. Er zijn een paar redenen geweest waarom ik Robin heb ontslagen van zijn werk beneden."
Sascha gromt. Hij heeft nooit begrepen waarom Alexander de noodzaak voelde om dat te doen. Het was alsof hij met een machtsoefening bezig was, alsof zijn zakenpartner Robin wilde laten zien wie de baas is. Hij vindt het een domme beslissing van Alexander, zelfs al had Robin overduidelijk moeite voor zijn vriend te werken. Meer moeite dan in de tijd dat Sascha alleen eigenaar van SansFrontière was.
"De directe reden was natuurlijk zijn werkweigering."
Sascha ziet Dagmar's ogen verschieten. Hij voelt dat ze het met hem eens is.
"De indirecte reden was om hem bij wijze van spreken uit het het nest te duwen, om hem te leren vliegen. Ik was begonnen mijn droom waar te maken, maar hij bleef in dezelfde routine hangen. Zijn leven bestond toen uit zijn opleiding, SansFrontière en mij. Hij had geen eigen doel meer voor zijn leven. Het basketballen was ooit een doel, maar hij durfde al nauwelijks wedstrijden aan."
"Hij was bang dat je opnieuw in elkaar zou worden geslagen."
Sascha bevestigt wat ze alledrie weten maar zelden uitspreken.
"Klopt, maar hij was niet bezig om iets van zijn leven te maken. Hij was niet gelukkig."
"Alsof hij gelukkig was toen je ..."
"Ik weet dat ik het ook op een andere manier had kunnen aanpakken."
In Alexander's stem klinkt zijn ergernis door over Sascha's implicatie om daarna stil te vallen. Hoewel Alexander het misschien niet graag hoort, heeft hij Robin pijnlijk diep geraakt. Het was een van de weinige dingen die Robin hem toevertrouwde over zijn relatie met Alexander. Dagmar neemt het weer over.
"Kun jij je nog de avond herinneren dat hij beneden dronken werd en zelfs met Laura begon te flirten? Het gaat ons om zijn gedrag van die avond. Hij is over de bar gesprongen en heeft op de tafels staan dansen. Robin heeft die avond alleen maar rare dingen gedaan. Hij heeft alles door elkaar gedronken. Later begon hij zelfs te strippen. De volgende dag kon het hem niets meer schelen. Het kwam deze week opeens terug terwijl Alexander en ik over hem zaten te praten op bank. We vragen ons af of het misschien een signaal is geweest."
"Signaal? Hoe bedoel je?"
"Een eerste waarschuwing voor een depressie. Die avond was niet lang na zijn eerste aanval, hij was net een paar dagen uit het ziekenhuis en het was nadat hij zijn sportspullen had opborgen in de opslagkamer. Het was ruim een maand na zijn ontslag beneden."
"Dagmar denkt dat het relevant is."
"Je denkt dat hij gek is?"
Sascha vraagt het op dwingende toon.
"Niet gek, maar ik denk dat hij aan een depressie lijdt. Heb jij een betere verklaring waarom hij zijn medicijnen door het toilet spoelt? Weet jij waarom hij heeft besloten om te sterven?"
Hij hoort de zelfbeheersing in haar stem. Sascha's ogen schieten heen en weer tussen de twee aan de andere kant van de tafel. Hij concludeert dat ze alletwee overtuigd zijn van deze oorzaak. Alexander fluistert.
"Je vader had problemen. Echte problemen."
Sascha leunt achterover in zijn stoel en inspecteert het plafond terwijl hij nadenkt. Om te zeggen dat hun vader echte problemen had, is erg zwak uitgedrukt. Hij is nooit perfect geweest, maar na de dood van hun moeder zijn de tekortkomingen meer naar voren gekomen. Drinken en gokken. Wolfgang Krone heeft zijn jongens het hele land doorgesleept op zoek naar werk wat hij nooit kon volhouden.
"Denk je dat het mogelijk is?"
Dagmar vraagt het alsof ze het bijna zeker weet. Alles is mogelijk, maar het is onbegrijpelijk om te denken dat zijn broer mentaal ziek is. Alexander probeert het opnieuw te vertellen.
"Ik heb de laatste maand geprobeerd om hem te helpen, Sascha. Hij wil mijn hulp niet. Ik weet niet meer wat ik kan doen of wat ik ervan moet vinden. Ik ben leeg. We hebben je hulp echt nodig."
"Je meent het serieus, dat hij een depressie heeft?"
"Ik ben geen arts, maar alles wijst in die richting. Als het waar is, dan zal hij een behandeling moeten volgen. We kunnen er niet meer omheen. Robin nog minder."
Sascha denkt na en zijn ogen verraden zijn boosheid. Het idee dat Robin meer geërfd heeft dan een hartconditie, maakt hem woedend. Dagmar is een stap verder.
"Wil je met zijn arts praten en het hem vragen? Er zijn onderzoeken mogelijk. Misschien hebben we zekerheid voordat Robin opnieuw iets probeert. Jij bent familie. Alexander kan het niet."
Met zijn blik op Dagmar voelt Sascha haar angst over de gezondheid van zijn broer aan. Alexander dringt aan.
"Wil je alsjeblieft eerst met Robin praten? Als jij het vraagt, stemt hij misschien met een behandeling in. Dagmar en ik hebben al geprobeerd om hem te helpen. Ik hoop dat hij naar je wil luisteren."
Sascha zegt toe te doen waarom de vriend van zijn broer en goede vriendin hem vragen. Zonder twijfel is dit het proberen waard, zelfs noodzakelijk, om zijn broer te helpen. De eerste keer dat hij Robin in de steek heeft gelaten, heeft het ertoe geleid dat Robin onschuldig in de gevangenis werd opgesloten. Zijn huwelijksreis met Astrid is in zekere zin ook een vorm van verlaten, als hij denkt aan het huidige, verschrikkelijke resultaat. Hij wil nu bij zijn jongere broer blijven en hem beschermen tegen een volgende verwoesting van zijn leven, zoals ze beide te vaak in hun jonge jaren meegemaakt hebben.
"Je kunt hem helpen."
Zijn ogen gaan over de tafel naar Alexander. Het is nog steeds niet allemaal goed tussen hen, maar Robin is een gezamenlijke prioriteit van hen beiden. Alexander's trouw aan Robin geeft hem moed en hoop om zijn broer binnenkort weer lachend en gezond te zien.
"Ja. We zullen dit samen doen."
Donderdag 1 december 2011
Archive - Again
"Sascha?"
Hij negeert Dagmar. Eigenlijk hoort hij haar niet, zijn gedachten zijn overal. Buiten probeert de wind de dakpannen aan de overkant van de straat op te tillen. Zijn ogen volgen het spoor van de wind. Ze herhaalt zichzelf, nu met meer kracht.
"Sascha, alsjeblieft."
Sascha blijft naar buiten staren, naar het gebouw aan de overkant. Vaag hoort hij Dagmar Alexander's stoel overeind trekken en hoe ze daarna helpt Alexander te gaan zitten terwijl ze blijft aandringen.
"Je moet het vertellen. Je moet Robin helpen."
"Dat lukt niet meer vandaag. Niet na dit."
Sascha bijt op zijn tanden.
"Wanneer wil je het dan vertellen? Bij Robin's begrafenis? Je bent al veel te ver gegaan, Alexander. Vertel het hem. Doe het voor Robin."
Alexander heeft moeite om te ademen. Sascha draait zich om. Dagmar pakt de hand van zijn zakenpartner weer vast en kijkt hem rustig aan.
"Alsjeblieft, je kunt het. Vertel Sascha de rest."
Ze fluistert. Langzaam wordt hij rustiger. Het blijft nog stil, maar Dagmar's woorden prikkelen Sascha's nieuwsgierigheid. Hij is al uit het veld geslagen door wat de twee aan tafel tot nu toe hebben verteld en hij weet niet of hij de rest eigenlijk wil weten.
"Weet je dat hij weer is begonnen met trainen?"
Alexander's toon is bits, maar in zijn stem klinkt onheilspellende kalmte door. Sascha schudt zijn hoofd en zijn blik gaat weer naar de wereld buiten.
"Kort na onze eerste ontmoeting met Wolfgang is hij weer begonnen. Hij is naar zijn arts gegaan om toestemming te vragen. Zijn plan was om het goed op te bouwen, zonder overbodige risico's. Ik weet dat hij door Wolfgang op het idee is gekomen. Ik vermoed dat hij ook weer is begonnen om je vaders droom uit te laten komen. Als Wolfgang echt jullie broer is, dan doet hij het voor hem en je vader."
Voor Sascha is dit nieuw, al weet hij heel goed dat de droom van de oude Wolfgang zijn broer motiveert om serieus te sporten. Hij draait zich nu helemaal om naar Alexander en Dagmar. Alexander haalt diep adem.
"Na je ongeluk is hij doorgegaan met trainen. Voor zijn arts heeft hij een logboek bijgehouden tot ongeveer een week na je ongeluk. Ik heb wel uitgevonden dat hij ook daarna naar de sporthal ging, maar zijn trainingsmaat Kai weet niet zeker wanneer hij daar voor het laatst is geweest. Van de arts moest hij beginnen met een looptraining. Hij heeft zeker meer gedaan om zijn conditite weer op te bouwen, hij is naar de sporthal gegaan naast zijn werk op het kasteel en bij jou in het St.Vinzenz zitten. Eigenlijk heeft hij zichzelf gedwongen ... over zijn grenzen te gaan. De spanning van je ... ongeluk en de lange dagen hebben hem fysiek en mentaal uitgeput."
"Heb je met hem hierover gesproken?"
"Sascha, we praten het laatste jaar al meer en langer met elkaar dan we ... knuffelen. Alleen van de sporthal wist ik niets. Als het ook maar even kon, heb ik hem naar zijn werk of naar het ziekenhuis gebracht of opgehaald, zodat hij niet hoefde te fietsen en beter kon slapen."
In zijn gedachten ziet Sascha weer Robin's gezicht voor zich nadat hij is bijgekomen uit zijn coma. Hij zag er moe en mager uit. Sascha heeft het toegeschreven aan zijn lange avonden in het ziekenhuis.
"Als ik het goed heb gevolgd, dan heeft hij hetzelfde tempo volgehouden toen je uit het ziekenhuis kwam. Toen jij en Astrid vertelden dat jullie snel wilden trouwen."
"Daar heeft hij ook alles voor georganiseerd."
Sascha laat zich het ontvallen, gedachteloos, spontaan. Langzaam maar zeker krijgt hij het gevoel dat het beeld compleet raakt.
"Ja ... Kort voor de bruiloft heeft hij zich gerealiseerd dat hij weer ziek was ... is."
"Waarom hebben jullie niets gezegd?"
"Hij wilde je de perfecte bruiloft geven en ik heb niet opgemerkt hoe erg hij er aan toe was. Ik wilde direct na jullie bruiloft met je over Robin praten, maar jullie waren al weg. Ik dacht dat we het wel een week konden redden, maar jij en Astrid zijn langer weg geweest."
Sascha kijkt naar Alexander. Hij ziet bij Alexander de tranen omlaag druppelen, hij voelt op zijn eigen gezicht hetzelfde gebeuren.
"We zijn langer in het vakantiehuis gebleven omdat ik gewond was. Toen we terug kwamen, was ik boos omdat ik dacht dat je wel begreep wat we hebben meegemaakt. Ik was boos op je omdat je alles hebt meegemaakt en het kwam over alsof je het allemaal vergeten was. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld van het ongeluk, het kost mij veel moeite en energie om alles weer op te pakken."
Alexander's blik vertelt Sascha dat hij hem wel begrijpt. Ze zijn die middag allebei zo opgegaan in hun woede dat ze onvoldoende op Robin hebben gelet.
"Ik wist niet dat bij het vakantiehuis geen ontvangst is. Ik dacht dat je ons negeerde. Ik dacht dat het je niet meer kon schelen."
"Hij kan me wel wat schelen, heel veel zelfs!"
"Mij ook! Ik hou meer van hem dan van wie dan ook. Waarom denk je dat ik op jullie bruiloft het bruidsboeket wilde opvangen? Ik wilde Robin een doel geven om door te gaan. Ik kan mij geen leven zonder hem voorstellen. Ik wil niet dat hij doodgaat."
Alexander's hand zoekt tastend over tafel de weg naar Sascha's hand. Alexander knijpt even in Sascha's hand. De tranen stoppen, al houden ze vochtige ogen. Ze blijven zo een tijdje zitten. Sascha begint Alexander's gedrag nu te begrijpen. Hij hoopt dat Alexander hem zijn fouten kan vergeven. De vriend van zijn broer heeft Robin willen helpen en hij heeft alles genegeerd. Dagmar staat op, schenkt wat glazen water in, komt weer terug aan tafel en kucht even.
"Sascha, er is meer."
Verrast staart hij naar haar om Alexander's hand los te laten. Na alles wat hij heeft gehoord in het laatste uur, wat zou er nog meer kunnen zijn? Dagmar ziet dat Alexander moe is en begint zelf.
"Alexander en ik hebben de afgelopen weken elkaar vaak en lang gesproken. We hebben geprobeerd om te begrijpen waarom hij zich zo raar gedraagt."
Sascha ziet nu pas dat Dagmar een doos zakdoeken op tafel heeft gezet. Hij droogt zijn gezicht en zijn ogen om daarna afwisselend Dagmar en Alexander weer aan te kijken.
"We zijn uitgekomen bij de afgelopen zomer."
"Toen hij zijn eerste aanval had, die hier in de badkamer?"
Sascha's vraag haalt Alexander weer terug. Alexander kan weer de draad oppakken na Dagmar's opening.
"Eerder. Er zijn een paar redenen geweest waarom ik Robin heb ontslagen van zijn werk beneden."
Sascha gromt. Hij heeft nooit begrepen waarom Alexander de noodzaak voelde om dat te doen. Het was alsof hij met een machtsoefening bezig was, alsof zijn zakenpartner Robin wilde laten zien wie de baas is. Hij vindt het een domme beslissing van Alexander, zelfs al had Robin overduidelijk moeite voor zijn vriend te werken. Meer moeite dan in de tijd dat Sascha alleen eigenaar van SansFrontière was.
"De directe reden was natuurlijk zijn werkweigering."
Sascha ziet Dagmar's ogen verschieten. Hij voelt dat ze het met hem eens is.
"De indirecte reden was om hem bij wijze van spreken uit het het nest te duwen, om hem te leren vliegen. Ik was begonnen mijn droom waar te maken, maar hij bleef in dezelfde routine hangen. Zijn leven bestond toen uit zijn opleiding, SansFrontière en mij. Hij had geen eigen doel meer voor zijn leven. Het basketballen was ooit een doel, maar hij durfde al nauwelijks wedstrijden aan."
"Hij was bang dat je opnieuw in elkaar zou worden geslagen."
Sascha bevestigt wat ze alledrie weten maar zelden uitspreken.
"Klopt, maar hij was niet bezig om iets van zijn leven te maken. Hij was niet gelukkig."
"Alsof hij gelukkig was toen je ..."
"Ik weet dat ik het ook op een andere manier had kunnen aanpakken."
In Alexander's stem klinkt zijn ergernis door over Sascha's implicatie om daarna stil te vallen. Hoewel Alexander het misschien niet graag hoort, heeft hij Robin pijnlijk diep geraakt. Het was een van de weinige dingen die Robin hem toevertrouwde over zijn relatie met Alexander. Dagmar neemt het weer over.
"Kun jij je nog de avond herinneren dat hij beneden dronken werd en zelfs met Laura begon te flirten? Het gaat ons om zijn gedrag van die avond. Hij is over de bar gesprongen en heeft op de tafels staan dansen. Robin heeft die avond alleen maar rare dingen gedaan. Hij heeft alles door elkaar gedronken. Later begon hij zelfs te strippen. De volgende dag kon het hem niets meer schelen. Het kwam deze week opeens terug terwijl Alexander en ik over hem zaten te praten op bank. We vragen ons af of het misschien een signaal is geweest."
"Signaal? Hoe bedoel je?"
"Een eerste waarschuwing voor een depressie. Die avond was niet lang na zijn eerste aanval, hij was net een paar dagen uit het ziekenhuis en het was nadat hij zijn sportspullen had opborgen in de opslagkamer. Het was ruim een maand na zijn ontslag beneden."
"Dagmar denkt dat het relevant is."
"Je denkt dat hij gek is?"
Sascha vraagt het op dwingende toon.
"Niet gek, maar ik denk dat hij aan een depressie lijdt. Heb jij een betere verklaring waarom hij zijn medicijnen door het toilet spoelt? Weet jij waarom hij heeft besloten om te sterven?"
Hij hoort de zelfbeheersing in haar stem. Sascha's ogen schieten heen en weer tussen de twee aan de andere kant van de tafel. Hij concludeert dat ze alletwee overtuigd zijn van deze oorzaak. Alexander fluistert.
"Je vader had problemen. Echte problemen."
Sascha leunt achterover in zijn stoel en inspecteert het plafond terwijl hij nadenkt. Om te zeggen dat hun vader echte problemen had, is erg zwak uitgedrukt. Hij is nooit perfect geweest, maar na de dood van hun moeder zijn de tekortkomingen meer naar voren gekomen. Drinken en gokken. Wolfgang Krone heeft zijn jongens het hele land doorgesleept op zoek naar werk wat hij nooit kon volhouden.
"Denk je dat het mogelijk is?"
Dagmar vraagt het alsof ze het bijna zeker weet. Alles is mogelijk, maar het is onbegrijpelijk om te denken dat zijn broer mentaal ziek is. Alexander probeert het opnieuw te vertellen.
"Ik heb de laatste maand geprobeerd om hem te helpen, Sascha. Hij wil mijn hulp niet. Ik weet niet meer wat ik kan doen of wat ik ervan moet vinden. Ik ben leeg. We hebben je hulp echt nodig."
"Je meent het serieus, dat hij een depressie heeft?"
"Ik ben geen arts, maar alles wijst in die richting. Als het waar is, dan zal hij een behandeling moeten volgen. We kunnen er niet meer omheen. Robin nog minder."
Sascha denkt na en zijn ogen verraden zijn boosheid. Het idee dat Robin meer geërfd heeft dan een hartconditie, maakt hem woedend. Dagmar is een stap verder.
"Wil je met zijn arts praten en het hem vragen? Er zijn onderzoeken mogelijk. Misschien hebben we zekerheid voordat Robin opnieuw iets probeert. Jij bent familie. Alexander kan het niet."
Met zijn blik op Dagmar voelt Sascha haar angst over de gezondheid van zijn broer aan. Alexander dringt aan.
"Wil je alsjeblieft eerst met Robin praten? Als jij het vraagt, stemt hij misschien met een behandeling in. Dagmar en ik hebben al geprobeerd om hem te helpen. Ik hoop dat hij naar je wil luisteren."
Sascha zegt toe te doen waarom de vriend van zijn broer en goede vriendin hem vragen. Zonder twijfel is dit het proberen waard, zelfs noodzakelijk, om zijn broer te helpen. De eerste keer dat hij Robin in de steek heeft gelaten, heeft het ertoe geleid dat Robin onschuldig in de gevangenis werd opgesloten. Zijn huwelijksreis met Astrid is in zekere zin ook een vorm van verlaten, als hij denkt aan het huidige, verschrikkelijke resultaat. Hij wil nu bij zijn jongere broer blijven en hem beschermen tegen een volgende verwoesting van zijn leven, zoals ze beide te vaak in hun jonge jaren meegemaakt hebben.
"Je kunt hem helpen."
Zijn ogen gaan over de tafel naar Alexander. Het is nog steeds niet allemaal goed tussen hen, maar Robin is een gezamenlijke prioriteit van hen beiden. Alexander's trouw aan Robin geeft hem moed en hoop om zijn broer binnenkort weer lachend en gezond te zien.
"Ja. We zullen dit samen doen."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
63
Donderdag 1 december 2011
Jonathan Fritzen featuring Laila Adele - You'll Be Mine
Dave Koz & Vanessa Williams - The way we were
Het is vroeg in de middag wanneer Charlie thuiskomt uit Bohling's. Haar restaurant is vandaag gesloten in verband met het slechte weer en een calamiteit waardoor delen van de Altstadt zijn afgesloten. Ze vindt het heerlijk om even alleen in haar restaurant te zijn geweest. De laatste dagen is ze vaak en lang in het ziekenhuis geweest. Ze houdt niet van ziekenhuizen. De gebouwen zijn te steriel en de stoelen ongemakkelijk. Alleen de koffie is beter geworden in vergelijking met de bezoeken aan Alexander vorig jaar.
Vanmorgen heeft ze genoten van de rust in haar restaurant terwijl ze zich bezighield met de administratie, de menukaart voor de komende weken en het nabellen van speciale gasten die sinds zaterdagavond in haar restaurant zijn geweest. Deze vorm van persoonlijke aandacht gebruikt ze om haar omzet op peil te houden en om haar personeel en de kwaliteit van het eten te beoordelen. De aangename geur van vers voedsel prikkelt haar zintuigen als ze over de drempel van haar huis stapt. Van alle logees is er maar een met voldoende culinaire kwaliteiten die zo'n heerlijke geur kan veroorzaken.
"Henny?"
"Dag, Charlotte. Ik hoop dat je je eetlust hebt meegenomen. Max zit al vol. Hij kan de komende paar uur niets meer proeven."
Haar oudere zus antwoordt haar vanuit de open keuken. Charlie wordt achterdochtig wanneer ze een stapel lege plastic dozen op haar eettafel ziet staan.
"Waar is hij?"
"Hij is in je werkkamer gaan zitten zodat hij nog wat kan werken. Ik hoop dat je het niet erg vindt."
"Helemaal niet."
Ze loopt de keuken in om de voorraad eten rond Henriette in zich op te nemen en tenslotte met grote ogen haar oudere zus aan te kijken.
"Ik heb je keuken een beetje overgenomen."
Dat is een uitdrukking om te onthouden. Een beetje overnemen. Elk vrij hoekje van haar keuken is nu in gebruik, constateert ze met een grote glimlach. Ondertussen schept Henriette een klein bord met gestoomde groente en wat wild voor haar op.
"Gelukkig heb je niet veel in je koelkast staan. Ik heb hem vanmorgen gevuld. We kunnen de jongens later vragen een deel van het eten naar Alexander's appartement te brengen."
Charlie pakt een kruk en gaat naast het aanrecht zitten, zodat ze met haar zus kan praten terwijl Henriette door kan gaan met haar voedselproductie.
"Wat heb je gedaan?"
Haar zus zet het bord voor haar neer als een professional.
"Eet smakelijk. Ik had vanmorgen niet zoveel te doen. Ik dacht dat ik je wel kon helpen met je huishouden, maar je huis is onberispelijk schoon. Ik weet niet waar je de tijd vandaan haalt daarvoor. Hoe smaakt het?"
"Mmm."
Charlie heeft het te druk met het uitproberen van de culinaire perfectie van haar zus om haar te vertellen over de schoonmaakster.
"Ik weet niet zeker of het al helemaal goed is, maar ik kan het recept nog altijd wat veranderen, denk ik."
Charlie ziet hoe haar oudere zus een potlood ergens vandaan haalt en wat schrijft in de kantlijn van een kookboek. Ze ontdekt nu tussen het voedsel een stapel van ongeveer twintig kookboeken die ze niet eerder heeft gezien. Of is ze vergeten dat ze die had?
"Ik ben even buiten gaan wandelen."
"In dit weer?"
Charlie schrikt.
"Het is alleen een beetje wind en sneeuw. Thuis waait het iets harder dan hier in het centrum."
"Ik ben deze week te vaak op bezoek in het ziekenhuis geweest. Ik wil je daar niet met een longontsteking bezoeken."
"Charlotte, alsjeblieft. Er gaat niets boven een stevige wandeling op een koude dag om je hoofd leeg te maken en je krijgt een beetje beweging, zeg ik altijd. Onderweg struikelde ik over een boekhandel een paar straten verderop. Een geweldige winkel. Het is maar goed dat ik mijn tas had meegenomen, ik denk dat ik een goed uur daar binnen ben geweest. Een groot deel van de kookboeken daar zijn vooral fotoboeken met nauwelijks goede recepten erin. Deze hier waren de beste uit de collectie. Je weet dat Lingen niet een klein dorpje in nergensland is, maar hier hebben ze een hele sectie met kookboeken op basis van een dieet."
Haar zus wijst ondertussen met een vleesvork naar een tweede stapel boeken. Charlie grijnst bij zoveel doelgerichte voedselbereiding.
"Een charmante jongen van de boekhandel heeft ze hier afgeleverd, zodat ik naar de groentewinkel kon. Ik hoop dat je daar niet komt. Het is de winkel op de hoek bij de eerste straat rechts. Ik vind de kwaliteit niet bijzonder. Een deel is overrijp of slap geworden. Ik heb de goede groenten er tussen uit gezocht."
"Ik doe niet vaak boodschappen. Ik weet zeker dat je dat hebt gezien."
Charlie moet een van haar zwaktes wel toegeven. Haar zus merkt de bekentenis niet op.
"Ik vind het niet erg. Verse groente en fruit zijn toch beter. Ik heb een jongen van de winkel gevraagd de tassen hier te brengen, zodat ik kon beginnen met koken."
Charlie is verbaasd dat haar zus wandelt, winkelt en daarna uitgebreid kan koken.
"De kookboeken zijn goed, voor het grootste deel goed te volgen. Weet je, de vijf recepten die ik tot nu heb geprobeerd vallen tegen. Wanneer Alexander ze volgt, zal zijn vriend gaan protesteren. Het zijn wel dieet recepten maar de auteur heeft werkelijk geen idee van wat smaak."
"Robin waardeert een goede maaltijd."
Charlie geeft neutraal antwoord terwijl ze blaast op een gloeiend heet stuk courgette.
"Tot nu toe heb ik nog geen fatsoenlijk recept voor een gezonde jus gevonden, maar ik zal er zelf een maken. Hoe dan ook, deze boeken zijn een vroeg kerstcadeau voor hen. Dit is een nuttig geschenk, net als vroeger toen de jongens sokken en ondergoed kregen. Misschien hebben ze hier niet zo'n hekel aan. Heb je ze nog gesproken?
Henriette grinnikt.
"Heel even. Bastian en Wolfgang zijn naar Robin zodat Alexander en Sascha wat kunnen uitrusten. Ik wist niet dat Wolfgang en Bastian gisteren elkaar voor het eerst hebben ontmoet."
Henriette staat met haar rug naar Charlie en vult de plastic dozen met het eten.
"Je kent Bastian. Hij is een succesvolle fysiotherapeut. Hij heeft het meestal erg druk."
"Bastian heeft geholpen om Robin's leven te redden."
Charlie merkt de verstikte emoties van haar zus op bij het noemen van de namen.
"Hij is een goede jongen."
"Bastian heeft de afgelopen dagen voor Alexander gezorgd."
Charlie praat met nadruk.
"Begrijp me niet verkeerd, Charlotte. Ik bedoel het goed. Ik weet dat ze elkaar een tijdlang niet hebben gesproken. Ik hoop dat ze met elkaar kunnen praten. Als ik een ding geleerd heb in de laatste paar maanden, dan is het wel dat goede bedoelingen geen garantie zijn voor een gelukkige familie."
"Ik denk dat ze wel met elkaar praten. Ze hebben genoeg tijd daarvoor."
"Goed. Misschien vindt Bastian ook de tijd om met mij te praten. Ik weet dat hij boos op mij is. Heeft hij je misschien verteld waarom?"
"Ik heb geen details gehoord."
Charlie liegt. Henriette vraagt stug door.
"Wat heeft hij gezegd? Ik heb geen idee wat er is gebeurd."
"Henny, als ik je zou kunnen helpen, dan zou ik het doen. Maar ik weet niet alles, daarom wil ik me er niet mee bemoeien. Als ik nu iets zeg, dan maak ik het alleen maar erger. Ga naar hem toe en praat met hem. Jij en Max kunnen met hem lunchen voordat hij teruggaat naar Berlijn. Jullie kunnen ook op bezoek gaan in Berlijn."
"Dat kunnen we doen. Denk je dat we een kans hebben, net zoals met Alexander?"
Charlie verbergt een boosaardige glimlach.
"Ben je van plan een volgende wees op te nemen? Een broer voor Wolfgang? Misschien heeft de volgende een mysterieuze relatie met Bastian's schoonfamilie of zijn voetbalclub."
"O, nee!"
Henriette giechelt. Henriette's gegiechel laat Charlie lachen. Wanneer ze elkaar even aankijken, beginnen ze opnieuw te lachen. Het voelt goed om te lachen na de lange, zware dagen die ze achter de rug hebben.
Het is goed om haar zus te zien te lachen. Het is alweer lang geleden, misschien voor het eerst sinds ze jong waren, dat ze met zijn tweeën vrolijk bij elkaar kunnen zijn. Henriette dept haar ogen met de hoek van een theedoek. Het blijft even stil.
"God is erg goed voor ons dit jaar. Ik wil gewoon een kans om anders met hem om te gaan als dat moet."
"Misschien vraagt het meer dan goede bedoelingen alleen."
"Denk je?"
Charlie knikt terwijl ze een stukje vlees proeft.
"Dit is heerlijk!"
"Echt?"
"Mmm hmm."
"Mooi. Ik heb het recept in het boek al wat veranderd. Ik denk dat de rode wijn precies de goede smaak eraan geeft."
Ze zoekt naar een andere gemarkeerde pagina in het boek en schrijft een korte notitie in de kantlijn met haar potlood.
"Ik schrijf alles erbij zodat ik alle verbeteringen kan onthouden. Het is ook een ander geschenk voor Alexander en zijn vriend, dan kunnen ze lachen om mijn speciale manier van koken. Of het zelf proberen."
"Oh, Henny! Ze waarderen je persoonlijke aanpak wel. Robin zal van de smaak genieten. Heb je ooit er over nagedacht om een eigen restaurant te openen? Of een cateringbedrijf? Zo te zien kun jij prima grote hoeveelheden tegelijk koken en het smaakt allemaal goed."
Charlie drijft de spot met haar zus. Haar zus antwoordt met een verlegen glimlach.
"Nee. Mijn plaats is thuis. Zo zit in nu eenmaal in elkaar, een goed huis voor mijn familie komt voor mij op de eerste plaats. Max heeft me wel aangemoedigd om te gaan werken, maar ik ben tevreden met wat ik doe. Bovendien ken je mij, ik ben niet altijd even makkelijk om mee te werken. Trouwens, koken is leuk en ik vind het ontspannend. Als ik ervan moet leven, ben ik bang dat ik er geen plezier meer in heb."
"Ik begrijp het."
"Wanneer God de komende tijd goed voor ons blijft, dan kan ik af en toe weer grote maaltijden op tafel zetten zoals vroeger. Dat is mij meer waard dan een goede chef-kok te zijn."
Afgezien van haar familie is koken Henriette's grootste trots. Charlie waardeert de toegankelijkheid van haar zus vandaag en krijgt iets meer respect voor de oudste van de kinderen Bohling.
"Ik zou graag willen dat koken voor Thomas en Christel leuker is. Christel eet bijna niets en Thomas schrokt zijn bord leeg."
Charlie lacht. Thomas is zijn hele leven lang al een snelle eter. Ze werken samen een tijdje door in de keuken terwijl ze praten over eten en familie. Charlie weet dat praten met Henriette ook betekent dat Henriette je aan het werk zet, maar ze vindt dat vandaag prima. Ze wacht al een tijdje op een onvermijdelijke vraag van Henriette.
"Wil je ooit nog trouwen?"
In Henriette's stem klinkt nieuwsgierigheid door in plaats van een gemene trots zoals vroeger.
"Voorlopig niet. Ik heb Bohling's en daar zit mijn geluk. Ik weet niet goed wat ik nog verder wil. "
Charlie zucht heel even terwijl ze besluit Henriette ook deze keer niets te vertellen over haar liefdesleven.
"Voel je je niet eenzaam?"
"Eigenlijk niet. Af en toe komt er wel iemand voorbij waar je meer mee zou willen, maar ik wil niet gelijk gaan samenwonen en meer. Mannen zijn leuk maar ook onhandig. Afgelopen zomer vond ik het een compliment dat een vrouw verliefd op mij was."
Charlie vertelt het zonder na te denken hoe haar zus zal reageren op haar laatste woorden. Henriette begint opnieuw te giechelen.
"En?"
"Wat?"
"Charlotte, ik ken je al je leven lang. Jij hebt altijd meer interesse in gespierde jongens met strakke billen gehad. Ik denk dat je onbewust ook je personeel daarop aanneemt."
Charlie begint te blozen. Tegelijk vraagt ze zich af of hoeveel wijn Henriette al heeft geproefd. Henriette kijkt haar met een onduidelijk gezicht aan, met een mengeling van plezier, belangstelling en een herinnering aan Charlie's eerste vriendje in Lingen.
"Ik ga ervan uit dat je niet bent gaan experimenteren."
"Ze was erg begripvol. Maar je hebt gelijk, er is niets gebeurd, mannen hebben toch meer."
Henriette houdt de pan, die ze wil afwassen, vast in haar hand en kijkt Charlie lang aan. Charlie kan niet vertellen wat er door het hoofd van haar zus gaat.
"Misschien wil je wat advies van je oudere zus. Je kunt getrouwd zijn en nog steeds spannende en romantische avonden hebben. Je moet alleen het vuur brandend houden."
Charlie is geschokt door Henriette's sluwe glimlach. Ze kan zich haar zus moeilijk voorstellen als iemand met een actief liefdesleven. Heeft ze haar zus verkeerd ingeschat?
"Max heeft nog net zoveel passie als toen we net getrouwd waren."
"Zal ik nog een paar glazen wijn inschenken? Dit kan een interessant gesprek worden."
Charlie's grap ontlokt Henriette een glimlach.
"Een andere keer."
De weemoed in het antwoord van haar zus ontroert Charlie. De ontmoetingen begin september was vooral formeel en getekend door bitterheid, aannames en meningsverschillen. Ze moet haar zus nu complimenteren met haar inspanningen. Fatsoen en oude omgangsvormen kenmerken Henriette's persoonlijkheid, tegelijk is ze trots op haar familie. Haar zus lijkt daarvoor nu veel oude vooroordelen en opvattingen opzij te willen zetten. Het is ook een bewijs dat ze van haar kinderen, broers en zussen houdt.
"Het spijt me."
Charlie zucht.
"Hoe bedoel je?"
"Mijn trots heeft mij tegengehouden beter met je om te gaan."
"Stil."
Henriette protesteert.
"Ik meen het."
"Ik ook. Ik heb fouten gemaakt in mijn leven. Meer dan ik zelf weet. We kunnen beter genieten van wat de dag ons brengt. Op dit moment is mijn doel om het mijn zoon wat makkelijker te maken zodat hij en zijn vriend gezond blijven. Wanneer zijn vriend weer herstelt, is Wolfgang ook makkelijker en gelukkiger. Daar hebben we allemaal plezier van."
"Zelfs dan spijt het mij dat ik af en toe hard ben geweest tegen je."
"Ik denk dat je het voor een deel hebt gedaan omdat je meer van mijn oudste houdt dan ik zelf kan opbrengen. Ik ben nu eenmaal ouderwets. Ik wilde je al eerder bedanken voor alles wat je voor hem hebt gedaan. Bedankt dat je hem verder hebt opgevoed. Alexander is een goede man geworden."
"Ik heb hem niet opgevoed. Dat hebben jij en Max gedaan. Hij lijkt meer op jou dan je zelf denkt."
Charlie spreekt opnieuw met nadruk, met overtuiging in haar stem.
"Ik hoop dat hij vooral mijn goede kanten heeft."
Charlie glimlacht oprecht en wil deze kans gebruiken.
"Heb jij trouwens nog spullen van Alexander thuis in Lingen?"
"Nee, we hebben indertijd alles opgeruimd. Het spijt me."
Charlie weet nu dat ze niets meer dan excuses hoeft te verwachten van haar oudere zus. Later helpt Charlie met het inpakken van de maaltijden die Henriette heeft bereid. Het is ongewoon om haar koelkast vol met eten te zien.
"Kan ik je een gunst vragen, alsjeblieft?"
"Wat voor gunst?"
Henriette legt ondertussen de volgende lading groenten op de snijplank klaar.
"Zou je mij met Charlie kunnen aanspreken? Je bent de enige die mij Charlotte noemt en ik denk iedere keer dat je het over iemand anders hebt."
"Oude gewoontes zijn moeilijk om los te laten. Ik zal mijn best doen, ... Charlie."
Henriette laat de naam klinken alsof ze een nieuw woord in een vreemde taal uitprobeert. De deurbel onderbreekt hun samenzijn in de keuken.
"Misschien zijn de jongens hier."
Charlie veegt snel haar handen af.
"Het is wellicht een van de jongens van de groentewinkel. Ze hebben alles hier afgeleverd en ik heb daarna ze weer gebeld voor extra kruiden. Mijn portemonnee ligt in mijn tas bij mijn jas."
De mannen aan de deur zijn noch haar neven noch een van de jongens uit de groentewinkel.
"Bent u Charlotte Bohling?"
"Ja, dat ben ik."
"Mogen we binnen komen?"
"Ja, graag."
Charlie wil de voordeur snel sluiten zodat niemand de bezoekers ziet.
"Wie is het Charlotte ... Charlie?"
"Momentje"
Charlie kijkt de mannen in uniform met een beleefde glimlach aan.
"Wat kan ik voor u doen?"
"We hopen dat u ons kan helpen. Door het weer zijn gisteravond een paar leidingen gebroken hier verderop."
"Ik heb het gehoord, daarom is mijn restaurant vandaag ook gesloten. Is er iets gebeurd in Bohling's?"
"We hebben geen melding gezien over Bohling's, mevrouw."
Charlie herkent ze nu als vaste bezoekers aan haar restaurant.
"De aannemer heeft iets ontdekt tijdens het herstellen van de leidingen."
"Wat heeft dat met mij te maken?"
De collega haalt een doorzichtige plastic zak uit zijn jas en laat hem Charlie zien.
"We hopen dat u deze persoon kent?"
"Wie zijn er?"
Henriette's vraag klinkt vanuit de keuken. Charlie bekijkt de inhoud van de zak. Henriette draait zich om en ziet de bezoekers door de open haldeur.
"Waarom is de politie hier? Wat is er gebeurd? Max!"
Charlie begint te trillen wanneer ze het gezicht op de identiteitskaart herkent.
"Wat is er?"
Max kijkt eerst naar Henriette terwijl hij uit de werkkamer komt. Charlie beeft.
"Waar komt deze kaart vandaan?"
"De mannen van de aannemer hebben dit gevonden terwijl ze bezig waren de leidingen uit te graven. Dit zat in de tas van het slachtoffer."
"Slachtoffer?"
Henriette is geschrokken. Charlie draait zich om naar Henriette met een traan op haar gezicht. Daarna gaat ze op de bank zitten.
"Charlotte, wat is er? Zeg alsjeblieft iets!"
"We moeten Thomas bellen."
Henriette snakt naar adem.
Donderdag 1 december 2011
Jonathan Fritzen featuring Laila Adele - You'll Be Mine
Dave Koz & Vanessa Williams - The way we were
Het is vroeg in de middag wanneer Charlie thuiskomt uit Bohling's. Haar restaurant is vandaag gesloten in verband met het slechte weer en een calamiteit waardoor delen van de Altstadt zijn afgesloten. Ze vindt het heerlijk om even alleen in haar restaurant te zijn geweest. De laatste dagen is ze vaak en lang in het ziekenhuis geweest. Ze houdt niet van ziekenhuizen. De gebouwen zijn te steriel en de stoelen ongemakkelijk. Alleen de koffie is beter geworden in vergelijking met de bezoeken aan Alexander vorig jaar.
Vanmorgen heeft ze genoten van de rust in haar restaurant terwijl ze zich bezighield met de administratie, de menukaart voor de komende weken en het nabellen van speciale gasten die sinds zaterdagavond in haar restaurant zijn geweest. Deze vorm van persoonlijke aandacht gebruikt ze om haar omzet op peil te houden en om haar personeel en de kwaliteit van het eten te beoordelen. De aangename geur van vers voedsel prikkelt haar zintuigen als ze over de drempel van haar huis stapt. Van alle logees is er maar een met voldoende culinaire kwaliteiten die zo'n heerlijke geur kan veroorzaken.
"Henny?"
"Dag, Charlotte. Ik hoop dat je je eetlust hebt meegenomen. Max zit al vol. Hij kan de komende paar uur niets meer proeven."
Haar oudere zus antwoordt haar vanuit de open keuken. Charlie wordt achterdochtig wanneer ze een stapel lege plastic dozen op haar eettafel ziet staan.
"Waar is hij?"
"Hij is in je werkkamer gaan zitten zodat hij nog wat kan werken. Ik hoop dat je het niet erg vindt."
"Helemaal niet."
Ze loopt de keuken in om de voorraad eten rond Henriette in zich op te nemen en tenslotte met grote ogen haar oudere zus aan te kijken.
"Ik heb je keuken een beetje overgenomen."
Dat is een uitdrukking om te onthouden. Een beetje overnemen. Elk vrij hoekje van haar keuken is nu in gebruik, constateert ze met een grote glimlach. Ondertussen schept Henriette een klein bord met gestoomde groente en wat wild voor haar op.
"Gelukkig heb je niet veel in je koelkast staan. Ik heb hem vanmorgen gevuld. We kunnen de jongens later vragen een deel van het eten naar Alexander's appartement te brengen."
Charlie pakt een kruk en gaat naast het aanrecht zitten, zodat ze met haar zus kan praten terwijl Henriette door kan gaan met haar voedselproductie.
"Wat heb je gedaan?"
Haar zus zet het bord voor haar neer als een professional.
"Eet smakelijk. Ik had vanmorgen niet zoveel te doen. Ik dacht dat ik je wel kon helpen met je huishouden, maar je huis is onberispelijk schoon. Ik weet niet waar je de tijd vandaan haalt daarvoor. Hoe smaakt het?"
"Mmm."
Charlie heeft het te druk met het uitproberen van de culinaire perfectie van haar zus om haar te vertellen over de schoonmaakster.
"Ik weet niet zeker of het al helemaal goed is, maar ik kan het recept nog altijd wat veranderen, denk ik."
Charlie ziet hoe haar oudere zus een potlood ergens vandaan haalt en wat schrijft in de kantlijn van een kookboek. Ze ontdekt nu tussen het voedsel een stapel van ongeveer twintig kookboeken die ze niet eerder heeft gezien. Of is ze vergeten dat ze die had?
"Ik ben even buiten gaan wandelen."
"In dit weer?"
Charlie schrikt.
"Het is alleen een beetje wind en sneeuw. Thuis waait het iets harder dan hier in het centrum."
"Ik ben deze week te vaak op bezoek in het ziekenhuis geweest. Ik wil je daar niet met een longontsteking bezoeken."
"Charlotte, alsjeblieft. Er gaat niets boven een stevige wandeling op een koude dag om je hoofd leeg te maken en je krijgt een beetje beweging, zeg ik altijd. Onderweg struikelde ik over een boekhandel een paar straten verderop. Een geweldige winkel. Het is maar goed dat ik mijn tas had meegenomen, ik denk dat ik een goed uur daar binnen ben geweest. Een groot deel van de kookboeken daar zijn vooral fotoboeken met nauwelijks goede recepten erin. Deze hier waren de beste uit de collectie. Je weet dat Lingen niet een klein dorpje in nergensland is, maar hier hebben ze een hele sectie met kookboeken op basis van een dieet."
Haar zus wijst ondertussen met een vleesvork naar een tweede stapel boeken. Charlie grijnst bij zoveel doelgerichte voedselbereiding.
"Een charmante jongen van de boekhandel heeft ze hier afgeleverd, zodat ik naar de groentewinkel kon. Ik hoop dat je daar niet komt. Het is de winkel op de hoek bij de eerste straat rechts. Ik vind de kwaliteit niet bijzonder. Een deel is overrijp of slap geworden. Ik heb de goede groenten er tussen uit gezocht."
"Ik doe niet vaak boodschappen. Ik weet zeker dat je dat hebt gezien."
Charlie moet een van haar zwaktes wel toegeven. Haar zus merkt de bekentenis niet op.
"Ik vind het niet erg. Verse groente en fruit zijn toch beter. Ik heb een jongen van de winkel gevraagd de tassen hier te brengen, zodat ik kon beginnen met koken."
Charlie is verbaasd dat haar zus wandelt, winkelt en daarna uitgebreid kan koken.
"De kookboeken zijn goed, voor het grootste deel goed te volgen. Weet je, de vijf recepten die ik tot nu heb geprobeerd vallen tegen. Wanneer Alexander ze volgt, zal zijn vriend gaan protesteren. Het zijn wel dieet recepten maar de auteur heeft werkelijk geen idee van wat smaak."
"Robin waardeert een goede maaltijd."
Charlie geeft neutraal antwoord terwijl ze blaast op een gloeiend heet stuk courgette.
"Tot nu toe heb ik nog geen fatsoenlijk recept voor een gezonde jus gevonden, maar ik zal er zelf een maken. Hoe dan ook, deze boeken zijn een vroeg kerstcadeau voor hen. Dit is een nuttig geschenk, net als vroeger toen de jongens sokken en ondergoed kregen. Misschien hebben ze hier niet zo'n hekel aan. Heb je ze nog gesproken?
Henriette grinnikt.
"Heel even. Bastian en Wolfgang zijn naar Robin zodat Alexander en Sascha wat kunnen uitrusten. Ik wist niet dat Wolfgang en Bastian gisteren elkaar voor het eerst hebben ontmoet."
Henriette staat met haar rug naar Charlie en vult de plastic dozen met het eten.
"Je kent Bastian. Hij is een succesvolle fysiotherapeut. Hij heeft het meestal erg druk."
"Bastian heeft geholpen om Robin's leven te redden."
Charlie merkt de verstikte emoties van haar zus op bij het noemen van de namen.
"Hij is een goede jongen."
"Bastian heeft de afgelopen dagen voor Alexander gezorgd."
Charlie praat met nadruk.
"Begrijp me niet verkeerd, Charlotte. Ik bedoel het goed. Ik weet dat ze elkaar een tijdlang niet hebben gesproken. Ik hoop dat ze met elkaar kunnen praten. Als ik een ding geleerd heb in de laatste paar maanden, dan is het wel dat goede bedoelingen geen garantie zijn voor een gelukkige familie."
"Ik denk dat ze wel met elkaar praten. Ze hebben genoeg tijd daarvoor."
"Goed. Misschien vindt Bastian ook de tijd om met mij te praten. Ik weet dat hij boos op mij is. Heeft hij je misschien verteld waarom?"
"Ik heb geen details gehoord."
Charlie liegt. Henriette vraagt stug door.
"Wat heeft hij gezegd? Ik heb geen idee wat er is gebeurd."
"Henny, als ik je zou kunnen helpen, dan zou ik het doen. Maar ik weet niet alles, daarom wil ik me er niet mee bemoeien. Als ik nu iets zeg, dan maak ik het alleen maar erger. Ga naar hem toe en praat met hem. Jij en Max kunnen met hem lunchen voordat hij teruggaat naar Berlijn. Jullie kunnen ook op bezoek gaan in Berlijn."
"Dat kunnen we doen. Denk je dat we een kans hebben, net zoals met Alexander?"
Charlie verbergt een boosaardige glimlach.
"Ben je van plan een volgende wees op te nemen? Een broer voor Wolfgang? Misschien heeft de volgende een mysterieuze relatie met Bastian's schoonfamilie of zijn voetbalclub."
"O, nee!"
Henriette giechelt. Henriette's gegiechel laat Charlie lachen. Wanneer ze elkaar even aankijken, beginnen ze opnieuw te lachen. Het voelt goed om te lachen na de lange, zware dagen die ze achter de rug hebben.
Het is goed om haar zus te zien te lachen. Het is alweer lang geleden, misschien voor het eerst sinds ze jong waren, dat ze met zijn tweeën vrolijk bij elkaar kunnen zijn. Henriette dept haar ogen met de hoek van een theedoek. Het blijft even stil.
"God is erg goed voor ons dit jaar. Ik wil gewoon een kans om anders met hem om te gaan als dat moet."
"Misschien vraagt het meer dan goede bedoelingen alleen."
"Denk je?"
Charlie knikt terwijl ze een stukje vlees proeft.
"Dit is heerlijk!"
"Echt?"
"Mmm hmm."
"Mooi. Ik heb het recept in het boek al wat veranderd. Ik denk dat de rode wijn precies de goede smaak eraan geeft."
Ze zoekt naar een andere gemarkeerde pagina in het boek en schrijft een korte notitie in de kantlijn met haar potlood.
"Ik schrijf alles erbij zodat ik alle verbeteringen kan onthouden. Het is ook een ander geschenk voor Alexander en zijn vriend, dan kunnen ze lachen om mijn speciale manier van koken. Of het zelf proberen."
"Oh, Henny! Ze waarderen je persoonlijke aanpak wel. Robin zal van de smaak genieten. Heb je ooit er over nagedacht om een eigen restaurant te openen? Of een cateringbedrijf? Zo te zien kun jij prima grote hoeveelheden tegelijk koken en het smaakt allemaal goed."
Charlie drijft de spot met haar zus. Haar zus antwoordt met een verlegen glimlach.
"Nee. Mijn plaats is thuis. Zo zit in nu eenmaal in elkaar, een goed huis voor mijn familie komt voor mij op de eerste plaats. Max heeft me wel aangemoedigd om te gaan werken, maar ik ben tevreden met wat ik doe. Bovendien ken je mij, ik ben niet altijd even makkelijk om mee te werken. Trouwens, koken is leuk en ik vind het ontspannend. Als ik ervan moet leven, ben ik bang dat ik er geen plezier meer in heb."
"Ik begrijp het."
"Wanneer God de komende tijd goed voor ons blijft, dan kan ik af en toe weer grote maaltijden op tafel zetten zoals vroeger. Dat is mij meer waard dan een goede chef-kok te zijn."
Afgezien van haar familie is koken Henriette's grootste trots. Charlie waardeert de toegankelijkheid van haar zus vandaag en krijgt iets meer respect voor de oudste van de kinderen Bohling.
"Ik zou graag willen dat koken voor Thomas en Christel leuker is. Christel eet bijna niets en Thomas schrokt zijn bord leeg."
Charlie lacht. Thomas is zijn hele leven lang al een snelle eter. Ze werken samen een tijdje door in de keuken terwijl ze praten over eten en familie. Charlie weet dat praten met Henriette ook betekent dat Henriette je aan het werk zet, maar ze vindt dat vandaag prima. Ze wacht al een tijdje op een onvermijdelijke vraag van Henriette.
"Wil je ooit nog trouwen?"
In Henriette's stem klinkt nieuwsgierigheid door in plaats van een gemene trots zoals vroeger.
"Voorlopig niet. Ik heb Bohling's en daar zit mijn geluk. Ik weet niet goed wat ik nog verder wil. "
Charlie zucht heel even terwijl ze besluit Henriette ook deze keer niets te vertellen over haar liefdesleven.
"Voel je je niet eenzaam?"
"Eigenlijk niet. Af en toe komt er wel iemand voorbij waar je meer mee zou willen, maar ik wil niet gelijk gaan samenwonen en meer. Mannen zijn leuk maar ook onhandig. Afgelopen zomer vond ik het een compliment dat een vrouw verliefd op mij was."
Charlie vertelt het zonder na te denken hoe haar zus zal reageren op haar laatste woorden. Henriette begint opnieuw te giechelen.
"En?"
"Wat?"
"Charlotte, ik ken je al je leven lang. Jij hebt altijd meer interesse in gespierde jongens met strakke billen gehad. Ik denk dat je onbewust ook je personeel daarop aanneemt."
Charlie begint te blozen. Tegelijk vraagt ze zich af of hoeveel wijn Henriette al heeft geproefd. Henriette kijkt haar met een onduidelijk gezicht aan, met een mengeling van plezier, belangstelling en een herinnering aan Charlie's eerste vriendje in Lingen.
"Ik ga ervan uit dat je niet bent gaan experimenteren."
"Ze was erg begripvol. Maar je hebt gelijk, er is niets gebeurd, mannen hebben toch meer."
Henriette houdt de pan, die ze wil afwassen, vast in haar hand en kijkt Charlie lang aan. Charlie kan niet vertellen wat er door het hoofd van haar zus gaat.
"Misschien wil je wat advies van je oudere zus. Je kunt getrouwd zijn en nog steeds spannende en romantische avonden hebben. Je moet alleen het vuur brandend houden."
Charlie is geschokt door Henriette's sluwe glimlach. Ze kan zich haar zus moeilijk voorstellen als iemand met een actief liefdesleven. Heeft ze haar zus verkeerd ingeschat?
"Max heeft nog net zoveel passie als toen we net getrouwd waren."
"Zal ik nog een paar glazen wijn inschenken? Dit kan een interessant gesprek worden."
Charlie's grap ontlokt Henriette een glimlach.
"Een andere keer."
De weemoed in het antwoord van haar zus ontroert Charlie. De ontmoetingen begin september was vooral formeel en getekend door bitterheid, aannames en meningsverschillen. Ze moet haar zus nu complimenteren met haar inspanningen. Fatsoen en oude omgangsvormen kenmerken Henriette's persoonlijkheid, tegelijk is ze trots op haar familie. Haar zus lijkt daarvoor nu veel oude vooroordelen en opvattingen opzij te willen zetten. Het is ook een bewijs dat ze van haar kinderen, broers en zussen houdt.
"Het spijt me."
Charlie zucht.
"Hoe bedoel je?"
"Mijn trots heeft mij tegengehouden beter met je om te gaan."
"Stil."
Henriette protesteert.
"Ik meen het."
"Ik ook. Ik heb fouten gemaakt in mijn leven. Meer dan ik zelf weet. We kunnen beter genieten van wat de dag ons brengt. Op dit moment is mijn doel om het mijn zoon wat makkelijker te maken zodat hij en zijn vriend gezond blijven. Wanneer zijn vriend weer herstelt, is Wolfgang ook makkelijker en gelukkiger. Daar hebben we allemaal plezier van."
"Zelfs dan spijt het mij dat ik af en toe hard ben geweest tegen je."
"Ik denk dat je het voor een deel hebt gedaan omdat je meer van mijn oudste houdt dan ik zelf kan opbrengen. Ik ben nu eenmaal ouderwets. Ik wilde je al eerder bedanken voor alles wat je voor hem hebt gedaan. Bedankt dat je hem verder hebt opgevoed. Alexander is een goede man geworden."
"Ik heb hem niet opgevoed. Dat hebben jij en Max gedaan. Hij lijkt meer op jou dan je zelf denkt."
Charlie spreekt opnieuw met nadruk, met overtuiging in haar stem.
"Ik hoop dat hij vooral mijn goede kanten heeft."
Charlie glimlacht oprecht en wil deze kans gebruiken.
"Heb jij trouwens nog spullen van Alexander thuis in Lingen?"
"Nee, we hebben indertijd alles opgeruimd. Het spijt me."
Charlie weet nu dat ze niets meer dan excuses hoeft te verwachten van haar oudere zus. Later helpt Charlie met het inpakken van de maaltijden die Henriette heeft bereid. Het is ongewoon om haar koelkast vol met eten te zien.
"Kan ik je een gunst vragen, alsjeblieft?"
"Wat voor gunst?"
Henriette legt ondertussen de volgende lading groenten op de snijplank klaar.
"Zou je mij met Charlie kunnen aanspreken? Je bent de enige die mij Charlotte noemt en ik denk iedere keer dat je het over iemand anders hebt."
"Oude gewoontes zijn moeilijk om los te laten. Ik zal mijn best doen, ... Charlie."
Henriette laat de naam klinken alsof ze een nieuw woord in een vreemde taal uitprobeert. De deurbel onderbreekt hun samenzijn in de keuken.
"Misschien zijn de jongens hier."
Charlie veegt snel haar handen af.
"Het is wellicht een van de jongens van de groentewinkel. Ze hebben alles hier afgeleverd en ik heb daarna ze weer gebeld voor extra kruiden. Mijn portemonnee ligt in mijn tas bij mijn jas."
De mannen aan de deur zijn noch haar neven noch een van de jongens uit de groentewinkel.
"Bent u Charlotte Bohling?"
"Ja, dat ben ik."
"Mogen we binnen komen?"
"Ja, graag."
Charlie wil de voordeur snel sluiten zodat niemand de bezoekers ziet.
"Wie is het Charlotte ... Charlie?"
"Momentje"
Charlie kijkt de mannen in uniform met een beleefde glimlach aan.
"Wat kan ik voor u doen?"
"We hopen dat u ons kan helpen. Door het weer zijn gisteravond een paar leidingen gebroken hier verderop."
"Ik heb het gehoord, daarom is mijn restaurant vandaag ook gesloten. Is er iets gebeurd in Bohling's?"
"We hebben geen melding gezien over Bohling's, mevrouw."
Charlie herkent ze nu als vaste bezoekers aan haar restaurant.
"De aannemer heeft iets ontdekt tijdens het herstellen van de leidingen."
"Wat heeft dat met mij te maken?"
De collega haalt een doorzichtige plastic zak uit zijn jas en laat hem Charlie zien.
"We hopen dat u deze persoon kent?"
"Wie zijn er?"
Henriette's vraag klinkt vanuit de keuken. Charlie bekijkt de inhoud van de zak. Henriette draait zich om en ziet de bezoekers door de open haldeur.
"Waarom is de politie hier? Wat is er gebeurd? Max!"
Charlie begint te trillen wanneer ze het gezicht op de identiteitskaart herkent.
"Wat is er?"
Max kijkt eerst naar Henriette terwijl hij uit de werkkamer komt. Charlie beeft.
"Waar komt deze kaart vandaan?"
"De mannen van de aannemer hebben dit gevonden terwijl ze bezig waren de leidingen uit te graven. Dit zat in de tas van het slachtoffer."
"Slachtoffer?"
Henriette is geschrokken. Charlie draait zich om naar Henriette met een traan op haar gezicht. Daarna gaat ze op de bank zitten.
"Charlotte, wat is er? Zeg alsjeblieft iets!"
"We moeten Thomas bellen."
Henriette snakt naar adem.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
64
Woensdag 7 december 2011
Gregorian - Hymn
Rustige muziek vult de oude kerkzaal in Lingen. Alexander doet zijn best om met de andere bezoekers een normaal gesprek te voeren terwijl ze wachten tot de dienst begint. Het lukt hem vaker niet dan wel, hij is te geëmotioneerd.
Het is de eerste keer in meer dan een decennium dat hij weer in de Bonifatiuskerk is. Er is nauwelijks iets veranderd, hij kan zich elke kerstversiering herinneren. Zelfs de kerststerren lijken onveranderd. Hun rode bloemen vormen een schril contrast met de witte lelies rond de houten kist van zijn nicht Silke.
Terwijl de pastoor spreekt, draait Alexander de stam van een rode roos rond in zijn hand. De doornen vallen een voor een op de vloer rond zijn voeten. De persoonlijkheidheid van zijn nicht had ook doornen, die hem en anderen regelmatig hebben geprikt. Desondanks wil hij deze roos er mooi uit laten zien en zijn herinneringen bevrijden van alle ergernissen over haar. Hij vindt dat zij dat verdiend heeft, gegeven de manier waarop ze is gestorven.
De politie is nog bezig met het onderzoek naar haar overlijden, al is hij tevreden dat haar lichaam snel is vrijgegeven zodat ze haar normaal kunnen begraven. De politie heeft hem een vervelend bezoek gebracht. Hij heeft hen over haar verhuisplannen naar Los Angeles verteld. Met tegenzin heeft hij verteld over het geld, wat ze heeft gestolen van hem, voor het geval het iets te maken heeft met haar dood.
Is ze beroofd? Heeft haar management in Köln-Ossendorf iets met haar dood te maken? Hij begrijpt er niets van. Hoe is ze in een bouwput terecht gekomen? Het is triest dat iemand verantwoordelijk is voor haar dood. Het is nog triester dat ze nog heeft geleefd, volgens de lijkschouwer. Hij krijgt het koud van deze gedachten. Alexander kijkt opzij en krijgt een begrijpende glimlach van Dagmar. Dagmar was ook een doelwit van de spelletjes van zijn nicht Silke, toch heeft ze aangeboden met hem naar de dienst te komen.
De kerk is behoorlijk vol, ondanks dat Silke meer vijanden dan vrienden had. Hij probeert de redenen van Silke's wanhoop in haar laatste jaar te doorgronden. Een jaar waarin ze steeds eenzamer werd. Het lijkt hem een gevolg van de keuzes die de maakte in haar leven voorafgaand aan haar eenzame dood. Een gruwelijke dood. Zijn nicht was niet goed in het aangaan van vriendschappen. Ze had een goed hart maar liet het te weinig zien. Alexander wordt verdrietig om zo over haar te denken.
Zij heeft afscheid van hem genomen door middel van een zelfbedieningsgreep uit zijn kassa in SansFrontière, zodat ze in Los Angeles aan een acteercarrière kon beginnen. Het was een van haar dromen en tegelijk een expressie van haar verslaving aan de aandacht van anderen. Ze vroeg hem om een lening die hij hardnekkig heeft geweigerd. Zou ze nog leven als hij haar toch het geld had geleend? Een traan van spijt rolt uit zijn ogen wanneer hij zich afvraagt of hij niet verantwoordelijk is voor haar dood. Kort na haar vertrek heeft hij tegen Robin gezegd, dat ze voor hem dood is, net nadat ze de diefstal hadden ontdekt. Waarschijnlijk lag ze op hetzelfde moment al onder de grond. Deze zwarte gedachten laten een rilling over zijn rug lopen.
Alexander heeft nauwelijks de emotionele kracht voor deze begrafenis. In zijn hoofd heeft hij Robin's begrafenis al gedeeltelijk voorbereid. De wanhopige keuzes van Robin hebben hem zover gebracht. Een verzoek van zijn oom Thomas om te spreken tijdens de begrafenis heeft hij afgewezen. Met alle moeilijkheden in zijn eigen leven brengt hij het niet op en is bang dat hij te emotioneel is om te kunnen spreken.
Charlie heeft aangeboden om te spreken en ze kwijt zich met plechtige welsprekendheid van haar taak. Haar relatie met haar nichtje was net zo turbulent als die tussen Alexander en Silke, maar Charlie staat bekend om haar innemende omgangsvormen en weet nu ook alle aanwezigen te herinneren aan de goede kanten van Silke en te wijzen op de vrijgevigheid die Silke ook bezat. Het was een schande dat Silke deze kwaliteiten te weinig heeft laten zien.
"Ze was mooi."
Wolfgang fluistert tegen hem, terwijl hij naar een ingelijste foto kijkt die Alexander heeft meegenomen voor Christel en Thomas.
"Ze was een model en actrice."
Alexander voelt een elleboogstoot. Hij kijkt op naar Bastian, die zijn ogen driftig beweegt en naar hun moeder wijst. De dame, die altijd goede manieren voorrang geeft, ontvangt stille excuses van hem. Zijn blik dwaalt van Henriette naar de gepolijste en met bloemen versierde kist voor hem. Zijn adem stokt en nieuwe tranen komen op in zijn ogen. In de kist kan hij Robin zien liggen, voor altijd opgesloten. Hij slikt om de verstikkende emoties onder controle te krijgen.
Met gesloten ogen probeert hij vrolijker, gelukkiger herinneringen aan zijn nicht op te roepen. Ze had er plezier in om hem in contact te brengen met de mensen die hij interessant vond. Haar charme heeft hem zijn eerste vriendinnetje en zijn eerste vriendje in Lingen opgeleverd. Later in Köln gebeurde dat opnieuw. Silke kon netjes praten maar ze vond het leuk om grof uit de hoek te komen. Haar grofheid maakte indruk, ze heeft meerdere keren beledigende spreekkoren vanaf de tribune tijdens een competitiewedstrijd van Robin's basketbalteam beëindigd. Ze kon schaamteloos brutaal zijn, zoals de keer dat zij aangeschoten in hun bed ging liggen en hem vastpakte terwijl ze Robin wilde verleiden. Zo heeft ze hun relatie ontdekt.
Met een glimlach op zijn gezicht bedenkt hij dat dit geen geschikte anekdotes zijn voor een toespraak. Silke's gebrek aan omgangsvormen vormt zelfs een contrast met haar eigen eigen begrafenis. Silke zou beslist naast hem zijn gaan zitten en allerlei opmerkingen in zijn oor fluisteren over scheuren in de oude kerkmuren of de oudere parochianen, die meer naar achteren in de kerk zitten. Professionele rouwvrouwen zou ze hen noemen. De mensen die ook begrafenissen van onbekenden bezoeken om de slinkende gemeenschap te markeren. Het zouden vrienden of buren van haar ouders kunnen zijn, niemand die het weet.
Hij zou reageren met een geduldige maar afkeurende glimlach en daarna even in haar hand knijpen om haar te herinneren aan de gewenste omgangsvormen. Dat deed hij al in hun jeugd, toen ze hier nog woonden en hun ouders hen naar de kerk brachten voor de begrafenis van iemand die hun ouders hebben gekend.
Maar dit is haar begrafenis. Ze is nu definitief verdwenen. Haar korte, vrolijke en tegelijk verdrietige leven is voorbij. Haar mooie glimlach is weg, alleen nog te zien in een herinnering of op foto's. Ze zullen elkaar niet meer zien, excuses en vergeving zijn niet meer mogelijk. Hij heeft moeite om aan dit idee te wennen.
De genodigden staan op terwijl pastoor Rudolf bidt voor Silke's kist. Hij zwaait met de gouden pot wierook terwijl hij een zegen uitspreekt en haar ziel op weg naar de hemel stuurt. Hij spreekt plechtig over de beloofde verlossing aan God's kinderen.
Aan het einde van de dienst slaat Max een arm om Alexander's schouder en knijpt er even in, terwijl Alexander en de andere mannen in de familie naast de kist gaan staan om Silke naar het kerkhof te dragen. Alexander overwint zijn emoties wanneer hij het handvat vastheeft om een treurige blik met Wolfgang uit te wisselen, die rechts van hem staat. Hij vraagt zich af hoe het voor Wolfgang is om de kist te dragen van iemand die hij nooit heeft gekend. Iets later ziet hij aan Wolfgang's blik dat hij ook aan Robin denkt.
De processie door de kerk valt hem zwaar. Thomas en Christel zijn vrijwel ontroostbaar. Silke's ouders hebben hun dochter een maand voor haar verdwijning voor het laatst gezien. Het laatste telefoongesprek is kort voor haar vertrek geweest, met de belofte om elkaar weer snel te spreken zodra ze woonruimte had gevonden in Los Angeles.
Tijdens de dienst is het weer opgeklaard waardoor de kist buiten in zonlicht de korte weg naar het familiegraf aflegt. Samen met de andere mannen laten ze de kist zakken, het kost Alexander moeite het touw niet los te laten.
De emoties nemen weer bezit van hem, totdat hij een hand op zijn hand voelt, die hem vastpakt, leidt en rust geeft. Dagmar staat naast hem en steunt hem, houdt hem overeind met haar andere hand op zijn rug. Dagmar heeft weinig redenen om Silke de laatste eer te bewijzen, toch helpt ze hem nu zijn nicht zachtjes naar haar laatste rustplaats te brengen. Alexander bedankt haar met zijn ogen. Ze antwoordt met een korte knipoog voordat ze weer bij de anderen gaat staan.
Pastoor Rudolf spreekt opnieuw een zegen uit, daarna vallen de rozen een voor een in het graf terwijl de familieleden afscheid nemen. Alexander's roos zonder doornen vindt er ook een plek.
"Ik loop wel naar jullie huis."
Hij praat tegen Max nadat alles is afgelopen.
"Met dit koude weer? Je bent nog niet hersteld."
Henriette is bezorgd.
"Ik wil even wat tijd alleen."
"Ik ga wel mee. Kan ik gelijk een sigaret opsteken."
Wolfgang's aanbod brengt Henriette geen rust.
"Walgelijke gewoonte."
Max heeft haast.
"We zien je later wel. Kom, Henny, we moeten thuis zijn voordat de anderen er zijn. Je wilt ze niet laten wachten, toch?"
"We komen er zo aan."
Wolfgang roept ze na terwijl Max en Henriette al weglopen. Wanneer alle overige genodigden zijn vertrokken, draait Alexander zich om en loopt het pad aan de zijkant van de oude kerk op. Wolfgang loopt hem achterna.
"Waar ga je heen?"
Alexander trekt zijn jas dicht en gaat op een bank zitten met uitzicht op de twee mannen die Silke's graf verder dicht maken. In stilte zoekt hij naar de goede woorden om zich bij zijn nicht te verontschuldigen. Vandaag heeft hij meer aan Robin dan aan Silke gedacht en vraagt haar vergeving daarvoor. Wolfgang legt zijn hand op zijn schouder en blijft staan terwijl hij hem aankijkt.
"Je dacht ook aan hem."
Wolfgang spreekt voorzichtig. Alexander knikt.
"Hij wil weer beter worden. Hij heeft het mij beloofd."
Zijn woorden zijn teveel voor Alexander. De emoties van de dag ontladen zich in een huilbui. Wolfgang wacht een tijdje totdat Alexander weer iets rustiger ademt.
"Kun je over Silke vertellen?"
Alexander kijkt Wolfgang aan, bijt op zijn onderlip en schudt zijn hoofd.
"Een andere keer. Ik ben nu te verdrietig."
Wolfgang knikt en geeft Alexander een vriendelijke klop op zijn rug.
"Zullen we gaan lopen? Wij willen niet dat Henriette zich zorgen gaat maken over je."
Zwijgend lopen ze traag naar het huis van Alexander's ouders. Vandaag is niet een dag om Wolfgang te vertellen over Silke, over hoe ze samen zijn opgegroeid in Lingen en wat ze uiteindelijk naar Köln heeft gebracht. Vandaag is niet een dag om Wolfgang te vertellen over Robin. Hij wil wachten tot Robin zelf zover is.
Het is vreemd om door de stad te lopen en alles vanuit het perspectief van een volwassene te bekijken. Hij ziet schoonheid op plaatsen waar hij vroeger zich ongelukkig voelde.
Zonder Robin naast zich is het huis van Max en Henriette nog surrealistischer om te bezoeken onder deze omstandigheden. Het huis is overvol met genodigden van de begrafenis, daarom is er weinig gelegenheid om even rond te kijken. Oude buren en bekende groet hij op een manier die Henriette graag ziet. Hij voelt zich veiliger in zijn rol van gastheer of kelner of steward door meer vragen te stellen dan antwoorden te geven. Het komt niet uit schuldgevoel of schaamte, hij heeft simpelweg niet de energie om te vertellen over wat er in zijn leven gebeurt. In de keuken lukt het om met Rudolf te spreken.
"Ik wil je nogmaals bedanken voor je bemoeienis met mijn familie. Je hebt veel goeds gedaan."
"Ik denk dat je familie meer heeft gedaan dan ik."
De man in het zwart met de witte kraag glimlacht.
"Je doet veel meer dan elke andere pastoor zou doen en ik waardeer het meer dan je zelfs denkt."
Alexander wil nog met zijn oom en tante praten, ze hebben elkaar al te lang niet meer gesproken. Ze weten van Robin omdat Silke hen van tijd tot tijd wat vertelde. Hun reactie verrast hem desondanks. Ze oordelen niet maar bedanken hem voor alles wat hij en Robin voor Silke hebben gedaan. Hij vindt het moeilijk om met hen over Silke te spreken.
Zijn herinneringen zijn vertroebeld door haar ontelbare streken en haar ambities. Charlie en hij hebben er eerder over gesproken en samen hebben ze besloten om de vervelende details van haar leven te verbergen. Voor Thomas en Christel is het verlies al moeilijk genoeg en hun verdriet zou nog groter zijn wanneer ze alles zouden weten. Hij vertelt hen liever een goede herinnering van Silke, een die hij koestert.
"Heeft ze jullie ooit verteld dat zij eigenlijk mij en Robin bij elkaar heeft gebracht?"
Met een grijns op zijn gezicht begint hij te vertellen. Het was inderdaad het beste wat ze ooit voor hem heeft gedaan. Hij en Robin hadden tijdens het uitgaan ruzie gekregen, waarna Robin boos naar het appartement was gegaan. Silke heeft hem gedwongen er achteraan te gaan. In het appartement ging de ruzie over in een liefdesverklaring van Robin aan hem. Sinds die avond zijn ze bij elkaar gebleven. Het echtpaar glimlacht dankbaar naar hem.
"Silke heeft altijd gezegd dat je haar beste vriend was. Ze zag je ook als broer."
Christel bevestigt wat hij weet.
"We hebben ons best gedaan om een beetje op elkaar te letten."
Het stemt hem triest om het rouwende koppel de foto te geven die hij heeft meegenomen. Christel glimlacht warm bij het zien van het gezicht van haar dochter en laat een trillende vinger over het gladde glas glijden. De foto is op de grens van wat het echtpaar vandaag aankan om te zien. Zijn oom Thomas kust zijn vrouw teder op haar voorhoofd om daarna zijn neef te bedanken voor deze herinnering.
Alexander belooft Lingen binnenkort weer te bezoeken, wanneer Robin in staat is om te reizen. Charlie en Dagmar komen erbij staan en Charlie verontschuldigt zich bij haar broer. Het is tijd om naar huis te gaan, zodat zij haar restaurant kan leiden, Dagmar haar vlucht naar London kan halen en Alexander naar Robin in het ziekenhuis kan gaan. In de keuken nemen ze afscheid van Max, Henriette, Wolfgang en Bastian. Volgend weekend kan Wolfgang op bezoek komen. Max en Henriette slaan de uitnodiging af omdat ze thuis willen blijven voor Christel en Thomas. Bastian brengt ze naar de auto.
"Bedankt voor alles. Al helemaal voor je eerste hulp bij Robin."
Alexander weet zijn woorden er nog net uit te persen.
"Ik ben blij dat ik eindelijk gekomen ben."
"Volgende keer met je vrouw. Als Robin het weer aankan, komen we bij je langs in Berlijn."
"Dat zou leuk zijn."
Charlie kijkt Bastian aan met haar vertrouwde strenge en tegelijk hartelijke en charmante blik.
"Bastian, voordat jij ook naar huis gaat, zou je nog met je ouders willen praten?"
"Dat zal ik doen."
"Beloof je het?"
"Ja"
"Goed. Als jij de dingen hier een beetje kan oplossen, dan zien we je misschien weer vaker."
"We proberen het. Maar Daniela en ik hebben nog meer dingen lopen nu en die zijn ook belangrijk."
Charlie glimlacht en wijst met een vinger naar hem.
"Ik zal het echt proberen."
Hij probeert zijn tante te vriend te houden. Charlie lacht. Hartelijk en oprecht.
"Zo mag ik het horen."
"Goede reis en veel geluk. Of sterkte."
Alexander knipoogt.
"Dank je wel."
Bastian's kreunt meer dan hij praat. Na het afscheid volgt een rustige rit naar huis. Iedereen lijkt in gedachten verzonken en is niet in de stemming om nog veel te zeggen. Het is een volgende emotionele dag uit een lange reeks. Vandaag zou Sascha met Robin en later met de artsen praten. Alexander hoopt dat het goed uitpakt. De artsen zijn elke dag optimistischer dan de dag ervoor. Alexander wil Robin weer zien. Zijn schat, een leven lang.
Woensdag 7 december 2011
Gregorian - Hymn
Rustige muziek vult de oude kerkzaal in Lingen. Alexander doet zijn best om met de andere bezoekers een normaal gesprek te voeren terwijl ze wachten tot de dienst begint. Het lukt hem vaker niet dan wel, hij is te geëmotioneerd.
Het is de eerste keer in meer dan een decennium dat hij weer in de Bonifatiuskerk is. Er is nauwelijks iets veranderd, hij kan zich elke kerstversiering herinneren. Zelfs de kerststerren lijken onveranderd. Hun rode bloemen vormen een schril contrast met de witte lelies rond de houten kist van zijn nicht Silke.
Terwijl de pastoor spreekt, draait Alexander de stam van een rode roos rond in zijn hand. De doornen vallen een voor een op de vloer rond zijn voeten. De persoonlijkheidheid van zijn nicht had ook doornen, die hem en anderen regelmatig hebben geprikt. Desondanks wil hij deze roos er mooi uit laten zien en zijn herinneringen bevrijden van alle ergernissen over haar. Hij vindt dat zij dat verdiend heeft, gegeven de manier waarop ze is gestorven.
De politie is nog bezig met het onderzoek naar haar overlijden, al is hij tevreden dat haar lichaam snel is vrijgegeven zodat ze haar normaal kunnen begraven. De politie heeft hem een vervelend bezoek gebracht. Hij heeft hen over haar verhuisplannen naar Los Angeles verteld. Met tegenzin heeft hij verteld over het geld, wat ze heeft gestolen van hem, voor het geval het iets te maken heeft met haar dood.
Is ze beroofd? Heeft haar management in Köln-Ossendorf iets met haar dood te maken? Hij begrijpt er niets van. Hoe is ze in een bouwput terecht gekomen? Het is triest dat iemand verantwoordelijk is voor haar dood. Het is nog triester dat ze nog heeft geleefd, volgens de lijkschouwer. Hij krijgt het koud van deze gedachten. Alexander kijkt opzij en krijgt een begrijpende glimlach van Dagmar. Dagmar was ook een doelwit van de spelletjes van zijn nicht Silke, toch heeft ze aangeboden met hem naar de dienst te komen.
De kerk is behoorlijk vol, ondanks dat Silke meer vijanden dan vrienden had. Hij probeert de redenen van Silke's wanhoop in haar laatste jaar te doorgronden. Een jaar waarin ze steeds eenzamer werd. Het lijkt hem een gevolg van de keuzes die de maakte in haar leven voorafgaand aan haar eenzame dood. Een gruwelijke dood. Zijn nicht was niet goed in het aangaan van vriendschappen. Ze had een goed hart maar liet het te weinig zien. Alexander wordt verdrietig om zo over haar te denken.
Zij heeft afscheid van hem genomen door middel van een zelfbedieningsgreep uit zijn kassa in SansFrontière, zodat ze in Los Angeles aan een acteercarrière kon beginnen. Het was een van haar dromen en tegelijk een expressie van haar verslaving aan de aandacht van anderen. Ze vroeg hem om een lening die hij hardnekkig heeft geweigerd. Zou ze nog leven als hij haar toch het geld had geleend? Een traan van spijt rolt uit zijn ogen wanneer hij zich afvraagt of hij niet verantwoordelijk is voor haar dood. Kort na haar vertrek heeft hij tegen Robin gezegd, dat ze voor hem dood is, net nadat ze de diefstal hadden ontdekt. Waarschijnlijk lag ze op hetzelfde moment al onder de grond. Deze zwarte gedachten laten een rilling over zijn rug lopen.
Alexander heeft nauwelijks de emotionele kracht voor deze begrafenis. In zijn hoofd heeft hij Robin's begrafenis al gedeeltelijk voorbereid. De wanhopige keuzes van Robin hebben hem zover gebracht. Een verzoek van zijn oom Thomas om te spreken tijdens de begrafenis heeft hij afgewezen. Met alle moeilijkheden in zijn eigen leven brengt hij het niet op en is bang dat hij te emotioneel is om te kunnen spreken.
Charlie heeft aangeboden om te spreken en ze kwijt zich met plechtige welsprekendheid van haar taak. Haar relatie met haar nichtje was net zo turbulent als die tussen Alexander en Silke, maar Charlie staat bekend om haar innemende omgangsvormen en weet nu ook alle aanwezigen te herinneren aan de goede kanten van Silke en te wijzen op de vrijgevigheid die Silke ook bezat. Het was een schande dat Silke deze kwaliteiten te weinig heeft laten zien.
"Ze was mooi."
Wolfgang fluistert tegen hem, terwijl hij naar een ingelijste foto kijkt die Alexander heeft meegenomen voor Christel en Thomas.
"Ze was een model en actrice."
Alexander voelt een elleboogstoot. Hij kijkt op naar Bastian, die zijn ogen driftig beweegt en naar hun moeder wijst. De dame, die altijd goede manieren voorrang geeft, ontvangt stille excuses van hem. Zijn blik dwaalt van Henriette naar de gepolijste en met bloemen versierde kist voor hem. Zijn adem stokt en nieuwe tranen komen op in zijn ogen. In de kist kan hij Robin zien liggen, voor altijd opgesloten. Hij slikt om de verstikkende emoties onder controle te krijgen.
Met gesloten ogen probeert hij vrolijker, gelukkiger herinneringen aan zijn nicht op te roepen. Ze had er plezier in om hem in contact te brengen met de mensen die hij interessant vond. Haar charme heeft hem zijn eerste vriendinnetje en zijn eerste vriendje in Lingen opgeleverd. Later in Köln gebeurde dat opnieuw. Silke kon netjes praten maar ze vond het leuk om grof uit de hoek te komen. Haar grofheid maakte indruk, ze heeft meerdere keren beledigende spreekkoren vanaf de tribune tijdens een competitiewedstrijd van Robin's basketbalteam beëindigd. Ze kon schaamteloos brutaal zijn, zoals de keer dat zij aangeschoten in hun bed ging liggen en hem vastpakte terwijl ze Robin wilde verleiden. Zo heeft ze hun relatie ontdekt.
Met een glimlach op zijn gezicht bedenkt hij dat dit geen geschikte anekdotes zijn voor een toespraak. Silke's gebrek aan omgangsvormen vormt zelfs een contrast met haar eigen eigen begrafenis. Silke zou beslist naast hem zijn gaan zitten en allerlei opmerkingen in zijn oor fluisteren over scheuren in de oude kerkmuren of de oudere parochianen, die meer naar achteren in de kerk zitten. Professionele rouwvrouwen zou ze hen noemen. De mensen die ook begrafenissen van onbekenden bezoeken om de slinkende gemeenschap te markeren. Het zouden vrienden of buren van haar ouders kunnen zijn, niemand die het weet.
Hij zou reageren met een geduldige maar afkeurende glimlach en daarna even in haar hand knijpen om haar te herinneren aan de gewenste omgangsvormen. Dat deed hij al in hun jeugd, toen ze hier nog woonden en hun ouders hen naar de kerk brachten voor de begrafenis van iemand die hun ouders hebben gekend.
Maar dit is haar begrafenis. Ze is nu definitief verdwenen. Haar korte, vrolijke en tegelijk verdrietige leven is voorbij. Haar mooie glimlach is weg, alleen nog te zien in een herinnering of op foto's. Ze zullen elkaar niet meer zien, excuses en vergeving zijn niet meer mogelijk. Hij heeft moeite om aan dit idee te wennen.
De genodigden staan op terwijl pastoor Rudolf bidt voor Silke's kist. Hij zwaait met de gouden pot wierook terwijl hij een zegen uitspreekt en haar ziel op weg naar de hemel stuurt. Hij spreekt plechtig over de beloofde verlossing aan God's kinderen.
Aan het einde van de dienst slaat Max een arm om Alexander's schouder en knijpt er even in, terwijl Alexander en de andere mannen in de familie naast de kist gaan staan om Silke naar het kerkhof te dragen. Alexander overwint zijn emoties wanneer hij het handvat vastheeft om een treurige blik met Wolfgang uit te wisselen, die rechts van hem staat. Hij vraagt zich af hoe het voor Wolfgang is om de kist te dragen van iemand die hij nooit heeft gekend. Iets later ziet hij aan Wolfgang's blik dat hij ook aan Robin denkt.
De processie door de kerk valt hem zwaar. Thomas en Christel zijn vrijwel ontroostbaar. Silke's ouders hebben hun dochter een maand voor haar verdwijning voor het laatst gezien. Het laatste telefoongesprek is kort voor haar vertrek geweest, met de belofte om elkaar weer snel te spreken zodra ze woonruimte had gevonden in Los Angeles.
Tijdens de dienst is het weer opgeklaard waardoor de kist buiten in zonlicht de korte weg naar het familiegraf aflegt. Samen met de andere mannen laten ze de kist zakken, het kost Alexander moeite het touw niet los te laten.
De emoties nemen weer bezit van hem, totdat hij een hand op zijn hand voelt, die hem vastpakt, leidt en rust geeft. Dagmar staat naast hem en steunt hem, houdt hem overeind met haar andere hand op zijn rug. Dagmar heeft weinig redenen om Silke de laatste eer te bewijzen, toch helpt ze hem nu zijn nicht zachtjes naar haar laatste rustplaats te brengen. Alexander bedankt haar met zijn ogen. Ze antwoordt met een korte knipoog voordat ze weer bij de anderen gaat staan.
Pastoor Rudolf spreekt opnieuw een zegen uit, daarna vallen de rozen een voor een in het graf terwijl de familieleden afscheid nemen. Alexander's roos zonder doornen vindt er ook een plek.
"Ik loop wel naar jullie huis."
Hij praat tegen Max nadat alles is afgelopen.
"Met dit koude weer? Je bent nog niet hersteld."
Henriette is bezorgd.
"Ik wil even wat tijd alleen."
"Ik ga wel mee. Kan ik gelijk een sigaret opsteken."
Wolfgang's aanbod brengt Henriette geen rust.
"Walgelijke gewoonte."
Max heeft haast.
"We zien je later wel. Kom, Henny, we moeten thuis zijn voordat de anderen er zijn. Je wilt ze niet laten wachten, toch?"
"We komen er zo aan."
Wolfgang roept ze na terwijl Max en Henriette al weglopen. Wanneer alle overige genodigden zijn vertrokken, draait Alexander zich om en loopt het pad aan de zijkant van de oude kerk op. Wolfgang loopt hem achterna.
"Waar ga je heen?"
Alexander trekt zijn jas dicht en gaat op een bank zitten met uitzicht op de twee mannen die Silke's graf verder dicht maken. In stilte zoekt hij naar de goede woorden om zich bij zijn nicht te verontschuldigen. Vandaag heeft hij meer aan Robin dan aan Silke gedacht en vraagt haar vergeving daarvoor. Wolfgang legt zijn hand op zijn schouder en blijft staan terwijl hij hem aankijkt.
"Je dacht ook aan hem."
Wolfgang spreekt voorzichtig. Alexander knikt.
"Hij wil weer beter worden. Hij heeft het mij beloofd."
Zijn woorden zijn teveel voor Alexander. De emoties van de dag ontladen zich in een huilbui. Wolfgang wacht een tijdje totdat Alexander weer iets rustiger ademt.
"Kun je over Silke vertellen?"
Alexander kijkt Wolfgang aan, bijt op zijn onderlip en schudt zijn hoofd.
"Een andere keer. Ik ben nu te verdrietig."
Wolfgang knikt en geeft Alexander een vriendelijke klop op zijn rug.
"Zullen we gaan lopen? Wij willen niet dat Henriette zich zorgen gaat maken over je."
Zwijgend lopen ze traag naar het huis van Alexander's ouders. Vandaag is niet een dag om Wolfgang te vertellen over Silke, over hoe ze samen zijn opgegroeid in Lingen en wat ze uiteindelijk naar Köln heeft gebracht. Vandaag is niet een dag om Wolfgang te vertellen over Robin. Hij wil wachten tot Robin zelf zover is.
Het is vreemd om door de stad te lopen en alles vanuit het perspectief van een volwassene te bekijken. Hij ziet schoonheid op plaatsen waar hij vroeger zich ongelukkig voelde.
Zonder Robin naast zich is het huis van Max en Henriette nog surrealistischer om te bezoeken onder deze omstandigheden. Het huis is overvol met genodigden van de begrafenis, daarom is er weinig gelegenheid om even rond te kijken. Oude buren en bekende groet hij op een manier die Henriette graag ziet. Hij voelt zich veiliger in zijn rol van gastheer of kelner of steward door meer vragen te stellen dan antwoorden te geven. Het komt niet uit schuldgevoel of schaamte, hij heeft simpelweg niet de energie om te vertellen over wat er in zijn leven gebeurt. In de keuken lukt het om met Rudolf te spreken.
"Ik wil je nogmaals bedanken voor je bemoeienis met mijn familie. Je hebt veel goeds gedaan."
"Ik denk dat je familie meer heeft gedaan dan ik."
De man in het zwart met de witte kraag glimlacht.
"Je doet veel meer dan elke andere pastoor zou doen en ik waardeer het meer dan je zelfs denkt."
Alexander wil nog met zijn oom en tante praten, ze hebben elkaar al te lang niet meer gesproken. Ze weten van Robin omdat Silke hen van tijd tot tijd wat vertelde. Hun reactie verrast hem desondanks. Ze oordelen niet maar bedanken hem voor alles wat hij en Robin voor Silke hebben gedaan. Hij vindt het moeilijk om met hen over Silke te spreken.
Zijn herinneringen zijn vertroebeld door haar ontelbare streken en haar ambities. Charlie en hij hebben er eerder over gesproken en samen hebben ze besloten om de vervelende details van haar leven te verbergen. Voor Thomas en Christel is het verlies al moeilijk genoeg en hun verdriet zou nog groter zijn wanneer ze alles zouden weten. Hij vertelt hen liever een goede herinnering van Silke, een die hij koestert.
"Heeft ze jullie ooit verteld dat zij eigenlijk mij en Robin bij elkaar heeft gebracht?"
Met een grijns op zijn gezicht begint hij te vertellen. Het was inderdaad het beste wat ze ooit voor hem heeft gedaan. Hij en Robin hadden tijdens het uitgaan ruzie gekregen, waarna Robin boos naar het appartement was gegaan. Silke heeft hem gedwongen er achteraan te gaan. In het appartement ging de ruzie over in een liefdesverklaring van Robin aan hem. Sinds die avond zijn ze bij elkaar gebleven. Het echtpaar glimlacht dankbaar naar hem.
"Silke heeft altijd gezegd dat je haar beste vriend was. Ze zag je ook als broer."
Christel bevestigt wat hij weet.
"We hebben ons best gedaan om een beetje op elkaar te letten."
Het stemt hem triest om het rouwende koppel de foto te geven die hij heeft meegenomen. Christel glimlacht warm bij het zien van het gezicht van haar dochter en laat een trillende vinger over het gladde glas glijden. De foto is op de grens van wat het echtpaar vandaag aankan om te zien. Zijn oom Thomas kust zijn vrouw teder op haar voorhoofd om daarna zijn neef te bedanken voor deze herinnering.
Alexander belooft Lingen binnenkort weer te bezoeken, wanneer Robin in staat is om te reizen. Charlie en Dagmar komen erbij staan en Charlie verontschuldigt zich bij haar broer. Het is tijd om naar huis te gaan, zodat zij haar restaurant kan leiden, Dagmar haar vlucht naar London kan halen en Alexander naar Robin in het ziekenhuis kan gaan. In de keuken nemen ze afscheid van Max, Henriette, Wolfgang en Bastian. Volgend weekend kan Wolfgang op bezoek komen. Max en Henriette slaan de uitnodiging af omdat ze thuis willen blijven voor Christel en Thomas. Bastian brengt ze naar de auto.
"Bedankt voor alles. Al helemaal voor je eerste hulp bij Robin."
Alexander weet zijn woorden er nog net uit te persen.
"Ik ben blij dat ik eindelijk gekomen ben."
"Volgende keer met je vrouw. Als Robin het weer aankan, komen we bij je langs in Berlijn."
"Dat zou leuk zijn."
Charlie kijkt Bastian aan met haar vertrouwde strenge en tegelijk hartelijke en charmante blik.
"Bastian, voordat jij ook naar huis gaat, zou je nog met je ouders willen praten?"
"Dat zal ik doen."
"Beloof je het?"
"Ja"
"Goed. Als jij de dingen hier een beetje kan oplossen, dan zien we je misschien weer vaker."
"We proberen het. Maar Daniela en ik hebben nog meer dingen lopen nu en die zijn ook belangrijk."
Charlie glimlacht en wijst met een vinger naar hem.
"Ik zal het echt proberen."
Hij probeert zijn tante te vriend te houden. Charlie lacht. Hartelijk en oprecht.
"Zo mag ik het horen."
"Goede reis en veel geluk. Of sterkte."
Alexander knipoogt.
"Dank je wel."
Bastian's kreunt meer dan hij praat. Na het afscheid volgt een rustige rit naar huis. Iedereen lijkt in gedachten verzonken en is niet in de stemming om nog veel te zeggen. Het is een volgende emotionele dag uit een lange reeks. Vandaag zou Sascha met Robin en later met de artsen praten. Alexander hoopt dat het goed uitpakt. De artsen zijn elke dag optimistischer dan de dag ervoor. Alexander wil Robin weer zien. Zijn schat, een leven lang.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
65
Woensdag 7 december 2011
Enigma - I Love You... I'll Kill You
Sascha komt zijn ziekenhuiskamer binnengewandeld. Robin is tevreden hem weer te zien. Om helemaal eerlijk te zijn, is het goed om iedereen weer te zien, maar hij vermijdt alle morbide onderwerpen.
Robin is nauwelijks een uur alleen geweest sinds hij weer bij kennis is. Een lange stoet artsen en verpleegkundigen komt regelmatig langs voor hun controles en zijn verzorging. Hij is verhuisd naar de hartafdeling, waar hij een kamer heeft in plaats van alleen een bed op de intensieve zorg. Alexander of Sascha zijn vrijwel doorlopend in de buurt, tijdens de bezoekuren komen hier nog familie en vrienden of kennissen bij.
Robin is opgelucht om Wolfgang te zien, maar de jongen blijft zich verontschuldigen. Ergens stoort hem dat. Hij heeft Wolfgang ontweken en het lukt hem niet om Wolfgang hiervoor excuses te maken. Alexander's broer Bastian is een openbaring, hoewel hij een gevoel heeft dat ze elkaar eerder hebben ontmoet. Nadat Alexander heeft verteld welke rol Bastian heeft gespeeld, vraagt hij zich af of hij onbewust Bastian heeft opgemerkt terwijl Bastian hem in leven hield. Thore, de personeelschef van het kasteel komt nu ook dagelijks langs. Het is een signaal dat zijn werk op het kasteel wordt gewaardeerd. Zijn favoriete bezoeker is Kai, zijn trainingspartner. Hij is de enige die wat te lezen meeneemt, de sportkaternen om precies te zijn. Die bezoeken komen het dichtst in de buurt een normaal leven en hij geniet er het meeste van.
Ondanks de vrolijke en soms verdrietige verhalen die zijn bezoekers meebrengen, zijn ze allemaal alert. Hij voelt hun angst voor een herhaling. Ze letten er stuk voor stuk op om hem niet teveel te laten lachen of hem enthousiast te maken. Sascha zit nu bij hem en Robin merkt dat zijn broer zich iets anders gedraagt dan gisteren of eergisteren. Misschien komt het door de andere medicatie? Misschien is hij nog boos over de ruzie van vorige week, die Robin zich amper kan herinneren. Die dag is een vaag beeld van pijn en verwarring in zijn geheugen. Hij weet dat hij op de bank heeft gezeten. Hij weet dat ze een boterham hebben gegeten. Alexander is boos geweest maar hij heeft niet alles onthouden.
"Heb je Alexander vandaag gezien?"
"Hij heeft even gezwaaid voordat hij met Charlie en Dagmar naar Lingen is vertrokken."
Robin zucht.
"Ik hoop dat hij de dag doorkomt. Zag hij er goed uit?"
"Ik denk niet dat hij de afgelopen nacht veel heeft geslapen. De wallen zijn terug."
Sascha tekent met zijn vinger een halve cirkel onder zijn oog. Robin laat een pijnlijk gesis horen als hij iets anders gaat liggen in zijn bed.
"Wat is er?"
Sascha heeft een gealarmeerde blik.
"Ik probeer te bewegen. Mijn spieren ... steken ... Auw!"
De broers kijken elkaar wezenloos aan. Afgezien van deze reactie, lijkt Sascha vandaag wat zorgelozer over hem.
"Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd met Silke."
"Klopt."
"Is al bekend wat er met haar gebeurd is?"
Sascha schudt grimmig zijn hoofd.
"Het is gewoon verschrikkelijk. We konden niet echt overweg met elkaar maar zoiets wens je haar niet toe. Alexander heeft het er moeilijk mee."
"Ja."
Sascha's blik wordt plotseling doelgericht en hij kijkt hem direct in zijn ogen.
"Het is vervelend dat hij vandaag een begrafenis heeft. Al is het een andere."
Robin draait zich om en staart naar de muur. Hij weet dat op een dag de vrolijke en verdrietige verhalen ophouden. Sascha en Alexander beginnen dan serieus over de afgelopen tijd te praten. Ergens merkt hij dat Sascha meer weet dan een paar dagen geleden.
"Het spijt me."
"Ik weet dat het je spijt en ik weet waar je spijt van hebt. Alexander vertelde me dat je besloten hebt om te sterven. Hij vertelde me dat je je medicijnen hebt doorgespoeld in plaats van doorgeslikt."
Robin voelt zich miserabel. Hij kan Sascha niet aankijken.
"Waarom? Waar komt je besluit vandaan?"
"Mijn hart ... mijn lichaam ... het was te zwaar, te moeilijk. Ik was compleet op. Ik kon niet meer vechten, ik had geen kracht meer. Ik heb zo lang gevochten dat het nu niet meer lukte."
Hij fluistert. Zijn broer blijft enkele minuten zwijgen. Robin zou graag over iets anders beginnen, maar hij weet dat Sascha zich heeft vastgebeten.
"Alexander vertelde me dat je weer trainde. Ben je naar de sporthal gegaan?"
Robin wil geen antwoord geven.
"Heb je getraind in de sporthal?"
"Ja."
Hij antwoordt zacht.
"Zonder toestemming van de arts?"
Robin knikt.
"Ik dacht dat het mij de energie zou geven die ik in de nachten hier in ziekenhuis bij jou en na het werk met de paarden op het kasteel heb verloren."
"Paarden?"
Robin draait zich weer om naar zijn broer. Hij herinnert zich een kort moment van de ruzie. Sascha heeft over bomen en mos gesproken. Hij merkt dat hij zich opwindt over de nonchalante houding van zijn broer en begint kortaf verder te spreken.
"Ja, Sascha, mijn werk op het kasteel is met paarden, al sinds de zomer. Ik ben bezig met een opleiding als trainer en ruiter. Of daar was ik mee bezig."
"Ik dacht dat ..."
"Luister je ooit als we je iets vertellen? Alexander en ik hebben het je wel vaker verteld."
"Het spijt me."
Sascha schudt langzaam zijn hoofd. Het lijkt meer op teleurstelling over zichzelf dan over Robin.
"Geen wonder dat jullie zo boos op me waren. Op de een of andere manier heb ik het niet onthouden. Of ben ik het vergeten?"
Sascha verontschuldigt zich. Robin fluistert.
"Het maakt niet uit. Het is niet meer belangrijk. Ik mag er niet mee doorgaan zonder toestemming van de artsen."
"Als je je aan de voorschriften van de artsen houdt, dan kun je het waarschijnlijk weer oppakken."
Zijn broer reageert scherp.
"Dat zal ik doen, Sascha. Thore wil graag dat ik op het kasteel blijf werken. Maar ik weet niet of ik ooit weer fit genoeg word. Het is redelijk zwaar."
Sascha zucht weer. Ze zwijgen. Robin weet niet wat Sascha hem wil vertellen. Terwijl hij hem aankijkt, vraagt hij zich af waar Sascha naar toe wil. Sascha pakt zijn jas en haalt een envelop uit zijn binnenzak. Zijn broer legt de envelop op zijn benen en leunt voorover. Het lijkt wel alsof Sascha angst heeft voor de envelop.
"Alexander en Dagmar en ik hebben een lang gesprek gehad. Ik ben nog steeds ondersteboven van wat ze hebben verteld. Maar ik ben wel gaan nadenken."
"Waarover?"
"Over onze familie. Over jou en over mijzelf."
Sascha legt zijn hand op de envelop.
"Wat heb je meegenomen?"
Robin wordt nieuwsgierig.
"Oude foto's. Ik heb ze lang geleden opgeborgen en nu weer opgezocht. Familiefoto's met mama en papa erop."
Robin glimlacht. Hij mist zijn ouders, heeft de oude foto's al te lang niet meer gezien en steekt zijn hand uit om de stapel te bekijken, maar Sascha schudt zijn hoofd.
"Straks."
Met vragende ogen kijkt Robin naar zijn bezoeker. Sascha reageert door zijn stoel strak naast het bed te zetten, zodat ze met hun hoofden dicht bij elkaar zijn en gaat fluisterend verder.
"Ik heb je lang geleden alleen achtergelaten bij papa. Ik ben weggelopen vanwege hem."
"Je hoeft hier niet over te beginnen."
"Ik ben er al over begonnen. Papa was nauwelijks in staat om een baan vast te houden of om eten op tafel te zetten. Ik ... ik heb het niet langer opgebracht. Ik was al oud genoeg om te begrijpen wat hij eigenlijk deed. Door hem hebben we alletwee nauwelijks diploma's en een goede opleiding of studie kunnen afmaken. Ons leven is geworden wat het is omdat het hem niets kon schelen wat er van ons zou worden."
Robin is verrast.
"Je bent wel getrouwd met een gravin."
"Ze is een geweldige vrouw. Maar ik heb niet het geld om haar een goed leven te bieden. Je weet hoe ik mijn geld heb verdiend. Zij weet het, haar echte vriendinnen weten het maar op de lange termijn kan het ons in verlegenheid brengen."
"Astrid zou niet met je zijn getrouwd wanneer je verleden werkelijk problemen in de toekomst geeft."
Sascha kijkt naar de envelop op zijn benen en praat met ingehouden stem.
"Misschien ... Maar hij heeft ook jouw leven geruïneerd. Was hij niet gokverslaafd, dan had hij nooit een overval gepleegd en zou jij nooit op het idee zijn gekomen om de schuld daarvan op je te nemen. Dan zou je nu alles kunnen zijn wat je zou willen. Je hebt minder mogelijkheden vanwege hem."
"Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik hier woon en Alexander heb ontmoet. Ik wil niets ruilen uit mijn verleden wanneer het betekent dat ik niet samen met hem een toekomst heb."
Robin's bekentenis dringt langzaam door. Sascha wil al verder praten, maar stopt abrupt. Zijn plotselinge alerte gezichtsuitdrukking maakt Robin nerveus.
"Ik ben blij dat je dat zegt."
"Waarom? Het is de waarheid."
Sascha reageert niet. Robin draait zich verder naar hem toe om hem te vragen wat hij bedoelt. Hij beseft zich plotseling waar zijn broer op doelt wanneer hij de plotselinge pijn in zijn borst voelt terwijl hij zich beweegt. Zijn keuzes hebben hem bijna voor altijd van Alexander gescheiden. Robin knikt verdrietig. Sascha gaat verder.
"Ik heb heel lang boos op hem geweest. Je weet net zo goed als ik hoe ziek hij was, hoe hij zijn verdriet heeft omgezet in drinken en gokken."
"Hij miste mama."
"We missen haar allemaal maar we hebben ons leven er niet door laten beheersen."
"Hij hield van haar, Sascha. Net zoals Astrid en jij van elkaar houden, net zoals Alexander en ik van elkaar houden."
"Hij was ziek. Alles wat in ons leven vroeger is misgegaan, verwijt ik hem en zijn ziekte."
Robin kijkt met gefronst voorhoofd naar Sascha. Hij is teleurgesteld dat zijn oudere broer nog steeds een wrok tegen hun dode vader koestert, zelfs ruim twee jaar na zijn overlijden. Hij is verbaasd dat Sascha hem nu de envelop met foto's geeft. Waarom spreekt hij vrijuit over hun vader om daarna de oude foto's te laten zien?
Robin's achterdocht neemt toe. Hij merkt dat zijn broer iets achterhoudt en besluit zijn spel mee te spelen. Het is niet Sascha's gebruikelijke spel van onophoudelijke plaagstoten om hem een geheim te ontfutselen waardoor hij hem maar iets vertelt om zijn broer te laten ophouden.
De stapel foto's is klein en sommige foto's zijn vervaagd of verkleurd. De eerste is van de broers. Sascha zit op de bank met zijn kleine handjes langs zijn zij en kijkt bijna bang naar de baby op zijn schoot. De volgende foto's laten hem als baby met zijn moeder Astrid zien. Ze was bezig hem te voeden of te wiegen. Hij houdt de volgende foto wat langer vast en glimlacht. Zijn vader buigt zich voorover en houdt zijn handjes vast terwijl hij probeert te lopen. Zijn vader brengt hem naar de fotograaf en zijn jonge gezicht laat plezier en trots zien. Misschien heeft zijn moeder de foto genomen. Misschien liep hij naar haar toe. Op de volgende foto staan opnieuw de broers. Sascha moet zijn angst voor zijn jongere broer zijn kwijtgeraakt. Hij heeft zijn arm over de schouder van zijn jongere broer gelegd en lacht trots terwijl er twee voortanden missen in zijn gebit. Hij laat Sascha een andere foto zien waarop hij zelf op een pony zit. Sascha glimlacht.
"Als er pony of paard in de buurt was, dan moest jij erop klimmen en ze uitrijden. Ik ben helemaal vergeten dat jij een talent voor paarden hebt."
Hij bladert verder door de stapel foto's. Zijn glimlach wordt groter terwijl hij zichzelf ziet opgroeien. De laatste foto roept een herinnering op. Ze staan alle vier op de foto. Hij kan zich herinneren wanneer deze foto is genomen. Het was een verjaardagsfeestje van familie. Robin staat voor zijn moeder en zijn vader staat achter Sascha met zijn handen op de schouders van zijn oudste zoon. Zijn broer staat lachend op de foto, zoals iedereen op alle foto's lacht of glimlacht. Hij draait de foto om ziet op de achterkant een datum staan. De foto is ruim twintig jaar oud. Met een brok in zijn keel kijkt Robin vragend zijn broer aan.
"Het is de laatste foto van ons allemaal."
Sascha spreekt het verdrietig uit. Robin slikt en ziet haar begrafenis aan het eind van die zomer weer voor zich. Huilend vraagt hij zich af waarom zijn moeder in een kist ligt en begrijpt niet waarom ze de kist begraven. Met stomheid geslagen geeft hij de foto's terug aan Sascha, die nu voorzichtig, zacht reageert.
"Ik ben al jaren boos op hem ... terwijl ik op allebei boos zou moeten zijn."
Robin ergert zich aan de wrok van zijn broer tegenover hun ouders en werpt hem een hatelijke blik toe.
"Dit is niet het moment om te genieten van je fantasieën, Robin."
"Hou op."
Robin waarschuwt zijn broer. Sascha haalt diep adem en Robin weet dat Sascha nog lang niet alles heeft gezegd. Zijn broer wil verder roeren in het treurige verleden van de familie.
"Toen ik met Alexander en Dagmar aan het praten was, vroegen ze mij waarom je nog naar hen opkijkt. Ik heb gezegd dat je op mama lijkt. Ik heb er helemaal niet bij stilgestaan, maar later herinnerde ik mij het weer. Ik begon alles te begrijpen."
Robin kijkt weer naar de muur en probeert zijn tranen en woede onder controle te krijgen.
"Je lijkt veel meer op haar dan ik dacht."
"Alsjeblieft, hou op."
"Robin, ze heeft zelf een einde aan haar leven gemaakt."
Robin schrikt, snikt en bedekt zijn gezicht met zijn handen.
"Je was nog te jong om te begrijpen wat er echt is gebeurd. Ik heb het wel geweten. Meestal hadden ze 's avonds ruzie nadat wij in bed lagen. Ze dronk ook. Ze was ergens ongelukkig. Ze dreigde om zichzelf iets aan te doen als ze ruzie hadden. Ik heb nooit goed begrepen wat ze bedoelde. Pas na de begrafenis, toen ik hem met iemand hoorde praten, viel alles op zijn plaats."
Het is waar dat Robin niet weet hoe zijn moeder is overleden. Zijn vader heeft er nooit over gesproken en andere mensen hebben hooguit iets in deze richting gefluisterd. Hij is altijd gestopt met luisteren wanneer deze suggestie voorbijkwam.
Hij weet niet zeker of het waar is maar nu zijn broer er voor het eerst over praat met hem, begint hij het te geloven. Alexander heeft hem deze zomer er een keer naar gevraagd toen een journalist probeerde meer over de geheime liefde van de gravin te weten te komen. Hij heeft de vraag nooit beantwoord maar vooral woedend gereageerd op de brutaliteit van de opdringerige vreemden die het privéleven van mensen teveel interesseert.
"Robin ..."
Hij wil zich omdraaien om Sascha aan te kijken maar zijn lichaam protesteert met pijnscheuten.
"Alsjeblieft. Het is belangrijk."
"Praat niet zo over haar."
Robin smeekt.
"We moeten erover praten. Jij en papa hebben dezelfde hartproblemen. Misschien hebben jij en mama ook dezelfde problemen. Een depressie."
"Je kunt dat niet weten."
"Je hebt gelijk, maar we kunnen wel een redelijk goed beeld krijgen."
De laatste drie foto's uit de stapel worden op zijn buik gegooid. Hij negeert ze eerst, maar na enige tijd legt hij ze naast elkaar op zijn opgetrokken bovenbenen. Een foto is van de laatste kerstmis met hun vieren, de andere van de verjaardag. De laatste foto is een picknick met alleen de jongens en hun moeder erop.
"Kijk goed naar haar op deze foto's, Robin. Ze kijkt op alledrie foto's op dezelfde manier. Haar ogen zijn dof en laten tegelijk een lege, verloren of verdrietige blik zien. Ik kan mij die blik zo weer voor de geest halen. Hoe korter voor haar overlijden, hoe vaker ze op deze manier keek."
Robin ziet wat zijn broer bedoelt maar weigert hem te geloven. Het lukt hem niet alles in zijn hoofd toe te laten. Misschien hebben Sascha en hij zich vervelend gedragen en was ze slechtgehumeurd. Misschien wilde ze niet dat er foto's werden gemaakt. Hij was toen te jong om het nu te kunnen weten.
De blauwe ogen op de foto's zijn anders. Ze zijn minder blauw en stralen niet. Ze kijkt ergens verdrietig, verborgen achter een glimlach, omlijst door lange gouden haren. Robin huivert plotseling. Hij heeft haar zo gezien terwijl hij buiten kennis was. Speelt zijn onderbewustzijn met zijn gedachten?
"Sascha, zit jij weleens in het kantoor met een glas sterke drank?"
"Je dwaalt af. Kijk naar jezelf op de foto's."
Robin kijkt zijn broer verbaasd aan en begint de foto's nog een keer te bekijken.
"Je hebt dezelfde blik in je ogen."
"Ik zie het niet!"
Robin is ironisch. Hij ziet het. Hij wil het niet zien.
"Ik heb Alexander en Dagmar verteld dat je op haar lijkt. Dat klopt. Je hebt niet alleen haar royale hart met plaats voor iedereen, maar ook haar passie en verdriet. Weet je ... die zaterdag is Alexander tegen mij losgebarsten ... zelfs dan had ik het niet misschien herkend ... je zat zo stil op de bank onder die deken ... net als mama. Ik had het direct moeten zien, maar dat kwam pas later, na het gesprek met Alexander en Dagmar."
Robin rolt met zijn ogen.
"Je interpreteert veel te veel, je haalt er alle kleine dingen bij die ik ooit heb gezegd of gedaan. Zelfs met deze foto's. Je kunt mijn mentale toestand niet beoordelen aan de hand van een dag. Het was de dag waarop je terugkwam van je huwelijksreis. Ik was uitgeput met een hartaanval als gratis toegift."
Sascha pruilt een moment en bergt de foto's snel op. Robin is verbaasd.
"Wat?"
"Ik probeer je te helpen! Misschien heb je gelijk. Misschien kan ik in de foto's alleen zien wat ik wil zien."
Robin zucht diep. Sascha's ogen flitsen van woede.
"Maar als ik het helemaal verkeerd zie, kun jij dan verklaren waarom je ... hebt opgegeven, waarom je onze broer probeerde van je weg te houden, waarom je de medicijnen hebt doorgespoeld. Wat bezielde je om dat te doen in plaats van voor je leven te vechten? Vertel het mij!"
"Ik wilde hem de pijn besparen als ik het niet zou redden. Ik wilde hem op afstand hebben. Ik wilde niet dat hij nog meer achter mij aan zou lopen, dan zou het verlies teveel voor hem zijn en zou jij geen broers meer over houden."
"Dat is onzin! Jij hebt het zelf opgegeven. Jij hebt besloten dat je zou sterven. Jij bent gestopt met voor jezelf te vechten."
"Sascha, mijn hart zorgt ervoor dat ik eerder sterf."
Robin smeekt.
"Niet als je zelf vecht. Niet als je luistert naar je arts. Niet als je goed voor jezelf zorgt."
"Maar ..."
"Waarom doe je dit Alexander aan terwijl Alexander alles voor je doet? Jullie houden onvoorwaardelijk van elkaar. Waarom, Robin?"
"Ik wil niet dat hij in dit leven voor mij moet zorgen als ik van dag tot dag achteruit ga."
"Je hebt met jouw beslissing ervoor gezorgd, dat de man waar jij zoveel van houdt, zelf hier is opgenomen!"
"Hoe bedoel je dat?"
Robin staart zijn broer ontzet en met open mond aan.
"Hij is hier ingestort op de avond dat jij hier bent opgenomen. Je hebt hem ziek gemaakt. Met je beslissing heb je de man die als geen ander van je houdt en je in leven probeerde te houden, enorm veel pijn gedaan."
"Wat ... waarom?"
"Hij is uitgeput. Voor een deel is het ook mijn schuld omdat Astrid en ik zolang zijn weggeweest. Maar jij had het kunnen voorkomen wanneer je beter voor jezelf had gezorgd, wanneer je niet voor jezelf was weggelopen."
Robin zakt terug op zijn kussen, waardoor de spieren in zijn borst zich spannen en zijn verbanden en hechtingen strak trekken. Hij negeert de pijn terwijl hij stil huilt om Alexander, die zijn eigen ziekenhuisopname in de afgelopen dagen blijkbaar verzwegen heeft om hem te ontzien.
Robin huilt ook om zichzelf. Op dat moment was het allemaal logisch voor hem. Het was beter om Wolfgang te ontzien. De jongen hoefde niet toe te kijken hoe hij wegkwijnt. Alexander kon zijn dromen met SansFrontière doorzetten zonder voor een invalide te hoeven zorgen. Hij zou vanzelf een nieuwe, een gezonde man of vrouw ontmoeten om samen mee oud te worden. Dagmar zou Alexander aan hun afspraken houden en ook gelukkig worden. Sascha en Astrid zouden een familie vormen en gelukkig samen oud worden. Zijn dood zou een schok zijn voor zijn familie, maar de tijd zou hun wonden genezen. Hun leven zou verder gaan zonder dat hij ze allemaal ophoudt. Het was allemaal zo logisch voor hem op dat moment. De puzzelstukjes pasten zo goed in elkaar destijds, toen hij over zijn toestand nadacht.
Maar zijn poging om anderen het verdriet van zijn achteruitgang te besparen heeft anderen geraakt. Hij heeft Alexander gekwetst. Hij heeft Wolfgang verdriet gedaan. Nu doet hij Sascha pijn. Hij heeft vreselijke dingen tegen Dagmar en Alexander gezegd toen ze hem onder druk zetten om te gaan vechten, toen ze hem eigenlijk hun liefde en hun zorgen om hem lieten zien. Hij heeft er een puinhoop van gemaakt en niet gezien hoe groot de hoop puin werd.
Zijn verlangen naar de dood is egoïstisch. Hij denkt alleen aan zichzelf en niet aan de mensen die van hem houden. Is het waar? Heeft hij het donkere wereldbeeld van zijn moeder geërfd? Een deel van zijn tranen komen door deze angstaanjagende onthullingen. Hij concentreert zich op zijn ademhaling om rustiger te worden, minder pijn te voelen. Uiteindelijk vindt hij zijn stem weer terug. Hij moet van Sascha iets weten. Zijn stem klinkt wanhopig wanneer hij fluistert.
"Weet hij het?"
"Wie?"
"Wolfgang."
Sascha schudt zijn hoofd, waardoor Robin zich iets opgeluchter voelt.
"Maar je moet hem wel alles vertellen."
De opluchting verdwijnt net zo snel als hij opkwam.
"Denk je echt dat ik ziek ben?"
"Alexander is bang van wel. Dagmar ook. Ik ook. Daarom wil ik samen met jou en een van de artsen hier in het ziekenhuis erover spreken."
Robin wordt angstig van deze suggestie. Wat zal de arts doen? Wat zullen ze zeggen? Zullen ze hem krankzinnig te verklaren en proberen om hem in een inrichting te plaatsen? Zullen ze met medicijnen zijn geest afsluiten van zijn emoties? Zal hij dit alleen aankunnen?
"Robin, alsjeblieft. Misschien zien we het alledrie verkeerd. Maar als we gelijk hebben, dan heb je professionele hulp nodig."
"Ik ben niet gek."
Robin is angstig.
"Je bent ook niet gek. Papa heeft mama niet geholpen en we zijn haar kwijtgeraakt. Ik wil je niet kwijt. Dagmar wil je niet verliezen. Alexander wil alleen met jou verder. Wolfgang heeft een recht om je veel beter te leren kennen. Alsjeblieft. Doe het voor jezelf. Doe het voor Alexander."
"Ik ben er bang voor."
"Ik blijf de hele tijd bij je, zelfs als Astrid en ik misschien gaan verhuizen. Je bent mijn kleine broer en ik ben absoluut niet van plan om je in de steek te laten. Dagmar en Alexander denken er net zo over."
Hij is onder de indruk van wat Sascha vertelt en kan niets zeggen. Het blijft lang stil terwijl de broers elkaars hand vasthouden. Uit het niets komt Sascha terug op zijn andere vraag.
"Je vroeg net naar sterke drank. Ik heb een dag nadat je hier bent opgenomen in het kantoor gezeten en een paar glazen wodka gedronken. Voor de rest heb ik sinds de bruiloft geen alcohol meer gedronken."
Robin is uit het veld geslagen. Is hij toch gek geworden? Wat heeft hij allemaal gezien terwijl hij buiten kennis was? Sascha moet iets aan hem hebben gezien, want zijn broer legt nu een hand op zijn wang.
"Je hebt mij wodka zien drinken terwijl je hier lag?"
Robin knikt bevestigend met angstige ogen.
"Het is goed. Je hebt een paar dagen tussen leven en dood gezweefd. Tijdens mijn coma heb ik Astrid en jou ook opgemerkt. Zie het als bevestiging van de sterke band met de mensen die je belangrijk vindt. Ik maak me er geen zorgen over en dat zou jij ook niet moeten doen."
Sascha denkt er nog langer over na.
"Misschien hebben we dit alletwee van mama geërfd. Het is een goede, positieve reden om bij je te blijven en je te helpen. Kerel, ik ben te gek met jou om je te laten gaan."
Robin knikt.
Hij vraagt Sascha om de foto van zijn familie op het verjaardagsfeestje. Nadat hij lang naar gestaard heeft, vraagt hij Sascha om de foto in te lijsten en hier naast zijn bed te zetten. Hij hoopt dat Sascha begrijpt wat hij eigenlijk bedoelt. Robin's ogen worden weer vochtig, hij kan nu niet vertellen wat hij wil zeggen. Misschien later.
Woensdag 7 december 2011
Enigma - I Love You... I'll Kill You
Sascha komt zijn ziekenhuiskamer binnengewandeld. Robin is tevreden hem weer te zien. Om helemaal eerlijk te zijn, is het goed om iedereen weer te zien, maar hij vermijdt alle morbide onderwerpen.
Robin is nauwelijks een uur alleen geweest sinds hij weer bij kennis is. Een lange stoet artsen en verpleegkundigen komt regelmatig langs voor hun controles en zijn verzorging. Hij is verhuisd naar de hartafdeling, waar hij een kamer heeft in plaats van alleen een bed op de intensieve zorg. Alexander of Sascha zijn vrijwel doorlopend in de buurt, tijdens de bezoekuren komen hier nog familie en vrienden of kennissen bij.
Robin is opgelucht om Wolfgang te zien, maar de jongen blijft zich verontschuldigen. Ergens stoort hem dat. Hij heeft Wolfgang ontweken en het lukt hem niet om Wolfgang hiervoor excuses te maken. Alexander's broer Bastian is een openbaring, hoewel hij een gevoel heeft dat ze elkaar eerder hebben ontmoet. Nadat Alexander heeft verteld welke rol Bastian heeft gespeeld, vraagt hij zich af of hij onbewust Bastian heeft opgemerkt terwijl Bastian hem in leven hield. Thore, de personeelschef van het kasteel komt nu ook dagelijks langs. Het is een signaal dat zijn werk op het kasteel wordt gewaardeerd. Zijn favoriete bezoeker is Kai, zijn trainingspartner. Hij is de enige die wat te lezen meeneemt, de sportkaternen om precies te zijn. Die bezoeken komen het dichtst in de buurt een normaal leven en hij geniet er het meeste van.
Ondanks de vrolijke en soms verdrietige verhalen die zijn bezoekers meebrengen, zijn ze allemaal alert. Hij voelt hun angst voor een herhaling. Ze letten er stuk voor stuk op om hem niet teveel te laten lachen of hem enthousiast te maken. Sascha zit nu bij hem en Robin merkt dat zijn broer zich iets anders gedraagt dan gisteren of eergisteren. Misschien komt het door de andere medicatie? Misschien is hij nog boos over de ruzie van vorige week, die Robin zich amper kan herinneren. Die dag is een vaag beeld van pijn en verwarring in zijn geheugen. Hij weet dat hij op de bank heeft gezeten. Hij weet dat ze een boterham hebben gegeten. Alexander is boos geweest maar hij heeft niet alles onthouden.
"Heb je Alexander vandaag gezien?"
"Hij heeft even gezwaaid voordat hij met Charlie en Dagmar naar Lingen is vertrokken."
Robin zucht.
"Ik hoop dat hij de dag doorkomt. Zag hij er goed uit?"
"Ik denk niet dat hij de afgelopen nacht veel heeft geslapen. De wallen zijn terug."
Sascha tekent met zijn vinger een halve cirkel onder zijn oog. Robin laat een pijnlijk gesis horen als hij iets anders gaat liggen in zijn bed.
"Wat is er?"
Sascha heeft een gealarmeerde blik.
"Ik probeer te bewegen. Mijn spieren ... steken ... Auw!"
De broers kijken elkaar wezenloos aan. Afgezien van deze reactie, lijkt Sascha vandaag wat zorgelozer over hem.
"Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd met Silke."
"Klopt."
"Is al bekend wat er met haar gebeurd is?"
Sascha schudt grimmig zijn hoofd.
"Het is gewoon verschrikkelijk. We konden niet echt overweg met elkaar maar zoiets wens je haar niet toe. Alexander heeft het er moeilijk mee."
"Ja."
Sascha's blik wordt plotseling doelgericht en hij kijkt hem direct in zijn ogen.
"Het is vervelend dat hij vandaag een begrafenis heeft. Al is het een andere."
Robin draait zich om en staart naar de muur. Hij weet dat op een dag de vrolijke en verdrietige verhalen ophouden. Sascha en Alexander beginnen dan serieus over de afgelopen tijd te praten. Ergens merkt hij dat Sascha meer weet dan een paar dagen geleden.
"Het spijt me."
"Ik weet dat het je spijt en ik weet waar je spijt van hebt. Alexander vertelde me dat je besloten hebt om te sterven. Hij vertelde me dat je je medicijnen hebt doorgespoeld in plaats van doorgeslikt."
Robin voelt zich miserabel. Hij kan Sascha niet aankijken.
"Waarom? Waar komt je besluit vandaan?"
"Mijn hart ... mijn lichaam ... het was te zwaar, te moeilijk. Ik was compleet op. Ik kon niet meer vechten, ik had geen kracht meer. Ik heb zo lang gevochten dat het nu niet meer lukte."
Hij fluistert. Zijn broer blijft enkele minuten zwijgen. Robin zou graag over iets anders beginnen, maar hij weet dat Sascha zich heeft vastgebeten.
"Alexander vertelde me dat je weer trainde. Ben je naar de sporthal gegaan?"
Robin wil geen antwoord geven.
"Heb je getraind in de sporthal?"
"Ja."
Hij antwoordt zacht.
"Zonder toestemming van de arts?"
Robin knikt.
"Ik dacht dat het mij de energie zou geven die ik in de nachten hier in ziekenhuis bij jou en na het werk met de paarden op het kasteel heb verloren."
"Paarden?"
Robin draait zich weer om naar zijn broer. Hij herinnert zich een kort moment van de ruzie. Sascha heeft over bomen en mos gesproken. Hij merkt dat hij zich opwindt over de nonchalante houding van zijn broer en begint kortaf verder te spreken.
"Ja, Sascha, mijn werk op het kasteel is met paarden, al sinds de zomer. Ik ben bezig met een opleiding als trainer en ruiter. Of daar was ik mee bezig."
"Ik dacht dat ..."
"Luister je ooit als we je iets vertellen? Alexander en ik hebben het je wel vaker verteld."
"Het spijt me."
Sascha schudt langzaam zijn hoofd. Het lijkt meer op teleurstelling over zichzelf dan over Robin.
"Geen wonder dat jullie zo boos op me waren. Op de een of andere manier heb ik het niet onthouden. Of ben ik het vergeten?"
Sascha verontschuldigt zich. Robin fluistert.
"Het maakt niet uit. Het is niet meer belangrijk. Ik mag er niet mee doorgaan zonder toestemming van de artsen."
"Als je je aan de voorschriften van de artsen houdt, dan kun je het waarschijnlijk weer oppakken."
Zijn broer reageert scherp.
"Dat zal ik doen, Sascha. Thore wil graag dat ik op het kasteel blijf werken. Maar ik weet niet of ik ooit weer fit genoeg word. Het is redelijk zwaar."
Sascha zucht weer. Ze zwijgen. Robin weet niet wat Sascha hem wil vertellen. Terwijl hij hem aankijkt, vraagt hij zich af waar Sascha naar toe wil. Sascha pakt zijn jas en haalt een envelop uit zijn binnenzak. Zijn broer legt de envelop op zijn benen en leunt voorover. Het lijkt wel alsof Sascha angst heeft voor de envelop.
"Alexander en Dagmar en ik hebben een lang gesprek gehad. Ik ben nog steeds ondersteboven van wat ze hebben verteld. Maar ik ben wel gaan nadenken."
"Waarover?"
"Over onze familie. Over jou en over mijzelf."
Sascha legt zijn hand op de envelop.
"Wat heb je meegenomen?"
Robin wordt nieuwsgierig.
"Oude foto's. Ik heb ze lang geleden opgeborgen en nu weer opgezocht. Familiefoto's met mama en papa erop."
Robin glimlacht. Hij mist zijn ouders, heeft de oude foto's al te lang niet meer gezien en steekt zijn hand uit om de stapel te bekijken, maar Sascha schudt zijn hoofd.
"Straks."
Met vragende ogen kijkt Robin naar zijn bezoeker. Sascha reageert door zijn stoel strak naast het bed te zetten, zodat ze met hun hoofden dicht bij elkaar zijn en gaat fluisterend verder.
"Ik heb je lang geleden alleen achtergelaten bij papa. Ik ben weggelopen vanwege hem."
"Je hoeft hier niet over te beginnen."
"Ik ben er al over begonnen. Papa was nauwelijks in staat om een baan vast te houden of om eten op tafel te zetten. Ik ... ik heb het niet langer opgebracht. Ik was al oud genoeg om te begrijpen wat hij eigenlijk deed. Door hem hebben we alletwee nauwelijks diploma's en een goede opleiding of studie kunnen afmaken. Ons leven is geworden wat het is omdat het hem niets kon schelen wat er van ons zou worden."
Robin is verrast.
"Je bent wel getrouwd met een gravin."
"Ze is een geweldige vrouw. Maar ik heb niet het geld om haar een goed leven te bieden. Je weet hoe ik mijn geld heb verdiend. Zij weet het, haar echte vriendinnen weten het maar op de lange termijn kan het ons in verlegenheid brengen."
"Astrid zou niet met je zijn getrouwd wanneer je verleden werkelijk problemen in de toekomst geeft."
Sascha kijkt naar de envelop op zijn benen en praat met ingehouden stem.
"Misschien ... Maar hij heeft ook jouw leven geruïneerd. Was hij niet gokverslaafd, dan had hij nooit een overval gepleegd en zou jij nooit op het idee zijn gekomen om de schuld daarvan op je te nemen. Dan zou je nu alles kunnen zijn wat je zou willen. Je hebt minder mogelijkheden vanwege hem."
"Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik hier woon en Alexander heb ontmoet. Ik wil niets ruilen uit mijn verleden wanneer het betekent dat ik niet samen met hem een toekomst heb."
Robin's bekentenis dringt langzaam door. Sascha wil al verder praten, maar stopt abrupt. Zijn plotselinge alerte gezichtsuitdrukking maakt Robin nerveus.
"Ik ben blij dat je dat zegt."
"Waarom? Het is de waarheid."
Sascha reageert niet. Robin draait zich verder naar hem toe om hem te vragen wat hij bedoelt. Hij beseft zich plotseling waar zijn broer op doelt wanneer hij de plotselinge pijn in zijn borst voelt terwijl hij zich beweegt. Zijn keuzes hebben hem bijna voor altijd van Alexander gescheiden. Robin knikt verdrietig. Sascha gaat verder.
"Ik heb heel lang boos op hem geweest. Je weet net zo goed als ik hoe ziek hij was, hoe hij zijn verdriet heeft omgezet in drinken en gokken."
"Hij miste mama."
"We missen haar allemaal maar we hebben ons leven er niet door laten beheersen."
"Hij hield van haar, Sascha. Net zoals Astrid en jij van elkaar houden, net zoals Alexander en ik van elkaar houden."
"Hij was ziek. Alles wat in ons leven vroeger is misgegaan, verwijt ik hem en zijn ziekte."
Robin kijkt met gefronst voorhoofd naar Sascha. Hij is teleurgesteld dat zijn oudere broer nog steeds een wrok tegen hun dode vader koestert, zelfs ruim twee jaar na zijn overlijden. Hij is verbaasd dat Sascha hem nu de envelop met foto's geeft. Waarom spreekt hij vrijuit over hun vader om daarna de oude foto's te laten zien?
Robin's achterdocht neemt toe. Hij merkt dat zijn broer iets achterhoudt en besluit zijn spel mee te spelen. Het is niet Sascha's gebruikelijke spel van onophoudelijke plaagstoten om hem een geheim te ontfutselen waardoor hij hem maar iets vertelt om zijn broer te laten ophouden.
De stapel foto's is klein en sommige foto's zijn vervaagd of verkleurd. De eerste is van de broers. Sascha zit op de bank met zijn kleine handjes langs zijn zij en kijkt bijna bang naar de baby op zijn schoot. De volgende foto's laten hem als baby met zijn moeder Astrid zien. Ze was bezig hem te voeden of te wiegen. Hij houdt de volgende foto wat langer vast en glimlacht. Zijn vader buigt zich voorover en houdt zijn handjes vast terwijl hij probeert te lopen. Zijn vader brengt hem naar de fotograaf en zijn jonge gezicht laat plezier en trots zien. Misschien heeft zijn moeder de foto genomen. Misschien liep hij naar haar toe. Op de volgende foto staan opnieuw de broers. Sascha moet zijn angst voor zijn jongere broer zijn kwijtgeraakt. Hij heeft zijn arm over de schouder van zijn jongere broer gelegd en lacht trots terwijl er twee voortanden missen in zijn gebit. Hij laat Sascha een andere foto zien waarop hij zelf op een pony zit. Sascha glimlacht.
"Als er pony of paard in de buurt was, dan moest jij erop klimmen en ze uitrijden. Ik ben helemaal vergeten dat jij een talent voor paarden hebt."
Hij bladert verder door de stapel foto's. Zijn glimlach wordt groter terwijl hij zichzelf ziet opgroeien. De laatste foto roept een herinnering op. Ze staan alle vier op de foto. Hij kan zich herinneren wanneer deze foto is genomen. Het was een verjaardagsfeestje van familie. Robin staat voor zijn moeder en zijn vader staat achter Sascha met zijn handen op de schouders van zijn oudste zoon. Zijn broer staat lachend op de foto, zoals iedereen op alle foto's lacht of glimlacht. Hij draait de foto om ziet op de achterkant een datum staan. De foto is ruim twintig jaar oud. Met een brok in zijn keel kijkt Robin vragend zijn broer aan.
"Het is de laatste foto van ons allemaal."
Sascha spreekt het verdrietig uit. Robin slikt en ziet haar begrafenis aan het eind van die zomer weer voor zich. Huilend vraagt hij zich af waarom zijn moeder in een kist ligt en begrijpt niet waarom ze de kist begraven. Met stomheid geslagen geeft hij de foto's terug aan Sascha, die nu voorzichtig, zacht reageert.
"Ik ben al jaren boos op hem ... terwijl ik op allebei boos zou moeten zijn."
Robin ergert zich aan de wrok van zijn broer tegenover hun ouders en werpt hem een hatelijke blik toe.
"Dit is niet het moment om te genieten van je fantasieën, Robin."
"Hou op."
Robin waarschuwt zijn broer. Sascha haalt diep adem en Robin weet dat Sascha nog lang niet alles heeft gezegd. Zijn broer wil verder roeren in het treurige verleden van de familie.
"Toen ik met Alexander en Dagmar aan het praten was, vroegen ze mij waarom je nog naar hen opkijkt. Ik heb gezegd dat je op mama lijkt. Ik heb er helemaal niet bij stilgestaan, maar later herinnerde ik mij het weer. Ik begon alles te begrijpen."
Robin kijkt weer naar de muur en probeert zijn tranen en woede onder controle te krijgen.
"Je lijkt veel meer op haar dan ik dacht."
"Alsjeblieft, hou op."
"Robin, ze heeft zelf een einde aan haar leven gemaakt."
Robin schrikt, snikt en bedekt zijn gezicht met zijn handen.
"Je was nog te jong om te begrijpen wat er echt is gebeurd. Ik heb het wel geweten. Meestal hadden ze 's avonds ruzie nadat wij in bed lagen. Ze dronk ook. Ze was ergens ongelukkig. Ze dreigde om zichzelf iets aan te doen als ze ruzie hadden. Ik heb nooit goed begrepen wat ze bedoelde. Pas na de begrafenis, toen ik hem met iemand hoorde praten, viel alles op zijn plaats."
Het is waar dat Robin niet weet hoe zijn moeder is overleden. Zijn vader heeft er nooit over gesproken en andere mensen hebben hooguit iets in deze richting gefluisterd. Hij is altijd gestopt met luisteren wanneer deze suggestie voorbijkwam.
Hij weet niet zeker of het waar is maar nu zijn broer er voor het eerst over praat met hem, begint hij het te geloven. Alexander heeft hem deze zomer er een keer naar gevraagd toen een journalist probeerde meer over de geheime liefde van de gravin te weten te komen. Hij heeft de vraag nooit beantwoord maar vooral woedend gereageerd op de brutaliteit van de opdringerige vreemden die het privéleven van mensen teveel interesseert.
"Robin ..."
Hij wil zich omdraaien om Sascha aan te kijken maar zijn lichaam protesteert met pijnscheuten.
"Alsjeblieft. Het is belangrijk."
"Praat niet zo over haar."
Robin smeekt.
"We moeten erover praten. Jij en papa hebben dezelfde hartproblemen. Misschien hebben jij en mama ook dezelfde problemen. Een depressie."
"Je kunt dat niet weten."
"Je hebt gelijk, maar we kunnen wel een redelijk goed beeld krijgen."
De laatste drie foto's uit de stapel worden op zijn buik gegooid. Hij negeert ze eerst, maar na enige tijd legt hij ze naast elkaar op zijn opgetrokken bovenbenen. Een foto is van de laatste kerstmis met hun vieren, de andere van de verjaardag. De laatste foto is een picknick met alleen de jongens en hun moeder erop.
"Kijk goed naar haar op deze foto's, Robin. Ze kijkt op alledrie foto's op dezelfde manier. Haar ogen zijn dof en laten tegelijk een lege, verloren of verdrietige blik zien. Ik kan mij die blik zo weer voor de geest halen. Hoe korter voor haar overlijden, hoe vaker ze op deze manier keek."
Robin ziet wat zijn broer bedoelt maar weigert hem te geloven. Het lukt hem niet alles in zijn hoofd toe te laten. Misschien hebben Sascha en hij zich vervelend gedragen en was ze slechtgehumeurd. Misschien wilde ze niet dat er foto's werden gemaakt. Hij was toen te jong om het nu te kunnen weten.
De blauwe ogen op de foto's zijn anders. Ze zijn minder blauw en stralen niet. Ze kijkt ergens verdrietig, verborgen achter een glimlach, omlijst door lange gouden haren. Robin huivert plotseling. Hij heeft haar zo gezien terwijl hij buiten kennis was. Speelt zijn onderbewustzijn met zijn gedachten?
"Sascha, zit jij weleens in het kantoor met een glas sterke drank?"
"Je dwaalt af. Kijk naar jezelf op de foto's."
Robin kijkt zijn broer verbaasd aan en begint de foto's nog een keer te bekijken.
"Je hebt dezelfde blik in je ogen."
"Ik zie het niet!"
Robin is ironisch. Hij ziet het. Hij wil het niet zien.
"Ik heb Alexander en Dagmar verteld dat je op haar lijkt. Dat klopt. Je hebt niet alleen haar royale hart met plaats voor iedereen, maar ook haar passie en verdriet. Weet je ... die zaterdag is Alexander tegen mij losgebarsten ... zelfs dan had ik het niet misschien herkend ... je zat zo stil op de bank onder die deken ... net als mama. Ik had het direct moeten zien, maar dat kwam pas later, na het gesprek met Alexander en Dagmar."
Robin rolt met zijn ogen.
"Je interpreteert veel te veel, je haalt er alle kleine dingen bij die ik ooit heb gezegd of gedaan. Zelfs met deze foto's. Je kunt mijn mentale toestand niet beoordelen aan de hand van een dag. Het was de dag waarop je terugkwam van je huwelijksreis. Ik was uitgeput met een hartaanval als gratis toegift."
Sascha pruilt een moment en bergt de foto's snel op. Robin is verbaasd.
"Wat?"
"Ik probeer je te helpen! Misschien heb je gelijk. Misschien kan ik in de foto's alleen zien wat ik wil zien."
Robin zucht diep. Sascha's ogen flitsen van woede.
"Maar als ik het helemaal verkeerd zie, kun jij dan verklaren waarom je ... hebt opgegeven, waarom je onze broer probeerde van je weg te houden, waarom je de medicijnen hebt doorgespoeld. Wat bezielde je om dat te doen in plaats van voor je leven te vechten? Vertel het mij!"
"Ik wilde hem de pijn besparen als ik het niet zou redden. Ik wilde hem op afstand hebben. Ik wilde niet dat hij nog meer achter mij aan zou lopen, dan zou het verlies teveel voor hem zijn en zou jij geen broers meer over houden."
"Dat is onzin! Jij hebt het zelf opgegeven. Jij hebt besloten dat je zou sterven. Jij bent gestopt met voor jezelf te vechten."
"Sascha, mijn hart zorgt ervoor dat ik eerder sterf."
Robin smeekt.
"Niet als je zelf vecht. Niet als je luistert naar je arts. Niet als je goed voor jezelf zorgt."
"Maar ..."
"Waarom doe je dit Alexander aan terwijl Alexander alles voor je doet? Jullie houden onvoorwaardelijk van elkaar. Waarom, Robin?"
"Ik wil niet dat hij in dit leven voor mij moet zorgen als ik van dag tot dag achteruit ga."
"Je hebt met jouw beslissing ervoor gezorgd, dat de man waar jij zoveel van houdt, zelf hier is opgenomen!"
"Hoe bedoel je dat?"
Robin staart zijn broer ontzet en met open mond aan.
"Hij is hier ingestort op de avond dat jij hier bent opgenomen. Je hebt hem ziek gemaakt. Met je beslissing heb je de man die als geen ander van je houdt en je in leven probeerde te houden, enorm veel pijn gedaan."
"Wat ... waarom?"
"Hij is uitgeput. Voor een deel is het ook mijn schuld omdat Astrid en ik zolang zijn weggeweest. Maar jij had het kunnen voorkomen wanneer je beter voor jezelf had gezorgd, wanneer je niet voor jezelf was weggelopen."
Robin zakt terug op zijn kussen, waardoor de spieren in zijn borst zich spannen en zijn verbanden en hechtingen strak trekken. Hij negeert de pijn terwijl hij stil huilt om Alexander, die zijn eigen ziekenhuisopname in de afgelopen dagen blijkbaar verzwegen heeft om hem te ontzien.
Robin huilt ook om zichzelf. Op dat moment was het allemaal logisch voor hem. Het was beter om Wolfgang te ontzien. De jongen hoefde niet toe te kijken hoe hij wegkwijnt. Alexander kon zijn dromen met SansFrontière doorzetten zonder voor een invalide te hoeven zorgen. Hij zou vanzelf een nieuwe, een gezonde man of vrouw ontmoeten om samen mee oud te worden. Dagmar zou Alexander aan hun afspraken houden en ook gelukkig worden. Sascha en Astrid zouden een familie vormen en gelukkig samen oud worden. Zijn dood zou een schok zijn voor zijn familie, maar de tijd zou hun wonden genezen. Hun leven zou verder gaan zonder dat hij ze allemaal ophoudt. Het was allemaal zo logisch voor hem op dat moment. De puzzelstukjes pasten zo goed in elkaar destijds, toen hij over zijn toestand nadacht.
Maar zijn poging om anderen het verdriet van zijn achteruitgang te besparen heeft anderen geraakt. Hij heeft Alexander gekwetst. Hij heeft Wolfgang verdriet gedaan. Nu doet hij Sascha pijn. Hij heeft vreselijke dingen tegen Dagmar en Alexander gezegd toen ze hem onder druk zetten om te gaan vechten, toen ze hem eigenlijk hun liefde en hun zorgen om hem lieten zien. Hij heeft er een puinhoop van gemaakt en niet gezien hoe groot de hoop puin werd.
Zijn verlangen naar de dood is egoïstisch. Hij denkt alleen aan zichzelf en niet aan de mensen die van hem houden. Is het waar? Heeft hij het donkere wereldbeeld van zijn moeder geërfd? Een deel van zijn tranen komen door deze angstaanjagende onthullingen. Hij concentreert zich op zijn ademhaling om rustiger te worden, minder pijn te voelen. Uiteindelijk vindt hij zijn stem weer terug. Hij moet van Sascha iets weten. Zijn stem klinkt wanhopig wanneer hij fluistert.
"Weet hij het?"
"Wie?"
"Wolfgang."
Sascha schudt zijn hoofd, waardoor Robin zich iets opgeluchter voelt.
"Maar je moet hem wel alles vertellen."
De opluchting verdwijnt net zo snel als hij opkwam.
"Denk je echt dat ik ziek ben?"
"Alexander is bang van wel. Dagmar ook. Ik ook. Daarom wil ik samen met jou en een van de artsen hier in het ziekenhuis erover spreken."
Robin wordt angstig van deze suggestie. Wat zal de arts doen? Wat zullen ze zeggen? Zullen ze hem krankzinnig te verklaren en proberen om hem in een inrichting te plaatsen? Zullen ze met medicijnen zijn geest afsluiten van zijn emoties? Zal hij dit alleen aankunnen?
"Robin, alsjeblieft. Misschien zien we het alledrie verkeerd. Maar als we gelijk hebben, dan heb je professionele hulp nodig."
"Ik ben niet gek."
Robin is angstig.
"Je bent ook niet gek. Papa heeft mama niet geholpen en we zijn haar kwijtgeraakt. Ik wil je niet kwijt. Dagmar wil je niet verliezen. Alexander wil alleen met jou verder. Wolfgang heeft een recht om je veel beter te leren kennen. Alsjeblieft. Doe het voor jezelf. Doe het voor Alexander."
"Ik ben er bang voor."
"Ik blijf de hele tijd bij je, zelfs als Astrid en ik misschien gaan verhuizen. Je bent mijn kleine broer en ik ben absoluut niet van plan om je in de steek te laten. Dagmar en Alexander denken er net zo over."
Hij is onder de indruk van wat Sascha vertelt en kan niets zeggen. Het blijft lang stil terwijl de broers elkaars hand vasthouden. Uit het niets komt Sascha terug op zijn andere vraag.
"Je vroeg net naar sterke drank. Ik heb een dag nadat je hier bent opgenomen in het kantoor gezeten en een paar glazen wodka gedronken. Voor de rest heb ik sinds de bruiloft geen alcohol meer gedronken."
Robin is uit het veld geslagen. Is hij toch gek geworden? Wat heeft hij allemaal gezien terwijl hij buiten kennis was? Sascha moet iets aan hem hebben gezien, want zijn broer legt nu een hand op zijn wang.
"Je hebt mij wodka zien drinken terwijl je hier lag?"
Robin knikt bevestigend met angstige ogen.
"Het is goed. Je hebt een paar dagen tussen leven en dood gezweefd. Tijdens mijn coma heb ik Astrid en jou ook opgemerkt. Zie het als bevestiging van de sterke band met de mensen die je belangrijk vindt. Ik maak me er geen zorgen over en dat zou jij ook niet moeten doen."
Sascha denkt er nog langer over na.
"Misschien hebben we dit alletwee van mama geërfd. Het is een goede, positieve reden om bij je te blijven en je te helpen. Kerel, ik ben te gek met jou om je te laten gaan."
Robin knikt.
Hij vraagt Sascha om de foto van zijn familie op het verjaardagsfeestje. Nadat hij lang naar gestaard heeft, vraagt hij Sascha om de foto in te lijsten en hier naast zijn bed te zetten. Hij hoopt dat Sascha begrijpt wat hij eigenlijk bedoelt. Robin's ogen worden weer vochtig, hij kan nu niet vertellen wat hij wil zeggen. Misschien later.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
66
Woensdag 7 december 2011
Silbermond - Das Beste
Bastian beëindigt zijn telefoongesprek met Daniela en gaat op zoek naar zijn ouders om te zien of hij nog iets kan doen. Ze zijn niet in de keuken, de hele benedenverdieping is leeg. Hij ondekt Wolfgang, die op de trap zit.
"Waar ...?"
Met zijn hand gebaart de jongen hem om stil te zijn. Zijn nieuwe broer moet de uitstekende akoestiek van de trap hebben ontdekt. Bastian sluipt de trap op en probeert geen geluid te maken. Wolfgang schuift iets opzij zodat hij naast Wolfgang kan gaan zitten. Vanuit de slaapkamer van zijn ouders komen geluiden. Bastian hoort zijn vader huilen. Het maakt hem verdrietig omdat zijn vader de minst emotionele van de Kaisers is.
Max heeft Thomas en Christel naar huis gebracht en moet zijn teruggekomen terwijl hij met Daniela aan de telefoon zat. Zijn woorden dringen gedempt door tot het trappenhuis, maar het meerendeel is verstaanbaar.
"Het is niet hetzelfde. Het is voor ons anders. We hebben geluk gehad. Ik wil eigenlijk niet weten hoe ze zich nu voelen."
"We hebben hem niet verloren. We zijn ze alletwee niet kwijtgeraakt."
Dat is de heldere stem van Henriette.
"Het is bijna zover gekomen. Ik wil het niet opnieuw meemaken. Ik wil dat verdriet niet kennen, Henny. Ik weet niet of ik verder kan leven wanneer we een van de jongens verliezen."
De rouw van zijn ouders over Silke wordt vermengd met de andere gebeurtenissen van deze weken. Charlie verdient een compliment van Bastian. Ze weet waarschijnlijk wat zijn ouders bezighoudt en begrijpt hoe ze de spanningen kunnen verminderen. Zou dat de reden zijn waarom hij haar moest beloven te gaan praten? Zou Daniela net zo'n zintuig hebben en daarom onvermurwbaar blijven aandringen bij hem om alles uit te spreken?
De laatste weken heeft hij een markante verandering in zijn familie meegemaakt. De verzoening met zijn oudere broer was weliswaar veel te laat maar noodzakelijk, Alexander heeft ook zijn ondersteuning nodig zodat hij niet onder de druk bezwijkt. Zou een soortgelijke stap met zijn ouders erger leed voorkomen? Kan hij het ze wat makkelijker maken?
Bastian observeert Wolfgang terwijl ze stil op de trap zitten en luisteren. De jongen ziet er versleten uit en is waarschijnlijk net zo leeg als alle anderen. Wolfgang heeft zoveel mogelijk tijd bij Robin in het ziekenhuis doorgebracht zolang hij in Köln was. Vandaag heeft hij meegewerkt aan het afscheid van Silke. Bastian slaat zijn arm om de jongen en trekt hem dichter naar zich toe.
"Waar is je jas?"
"Waarom?"
"Ik laat je vanavond vrij uit je gevangenis."
Het kost hem meer overtuigingskracht dan hij heeft verwacht, maar de jongen gaat met hem mee. Bij Marlene Redeker heeft hij net zoveel overtuigingskracht nodig voordat ze toestemming geeft om Peter en Wolfgang wat tijd samen te geven. Peter's moeder geeft hem een goeg gevoel. Ze vraagt ook naar Robin, condoleert hem met Silke's overlijden en biedt ongevraagd haar hulp aan. Wanneer hij vraagt of de jongens uit mogen gaan, verandert haar hartelijke houding in terughoudendheid.
"Wolfgang rolt van de ene in de volgende gebeurtenis. Ik ben verbaasd hoe goed hij eronder blijft. Hij is er wel aan toe om te ontspannen met iemand van zijn eigen leeftijd. Het is overigens mijn idee, niet van hem."
"Wat zal je moeder zeggen? Ze vindt het belangrijk dat er altijd iemand bij is wanneer ze samen zijn."
"Zoiets heb ik gehoord. Ik heb Wolfgang beloofd om de schuld op me te nemen als ze boos wordt. Ik weet zeker dat de jongens niets zullen doen om haar boos te krijgen."
Bastian kijkt ondertussen met een serieuze blik naar de twee nerveuze jongens. Peter's rode haren bewegen mee wanneer hij heftig knikt en akkoord gaat met deze voorwaarde. Zijn gezicht toont een beetje angst bij het vooruitzicht de toorn van Henriette Kaiser op te wekken. Wolfgang geeft de indruk meer uit te kijken naar een gewone avond voor hem en Peter.
"Ik haal ze op en ik zorg ervoor dat ze op tijd thuis komen. Is middernacht niet te laat?"
Marlene Redeker overlegt met haar man Karl voordat ze akkoord gaat met het tarten van het lot in de vorm van Henriette's woede. Een gelukkige Peter en Wolfgang stappen in en Bastian zet ze in het centrum af voordat hij weer terugrijdt naar het huis van zijn ouders.
"Staat Wolfgang buiten met zijn sigaretten?"
Henriette vraagt het hem zodra ze hem ziet wanneer hij terugkomt. Hij voelt haar bezorgdheid.
"Nee, ik heb hem een paar uur buiten de deur ondergebracht. Wolfgang en Peter gaan uit eten en daarna naar een film. Gelukkig hebben jullie hier nog een bioscoop. Je hoeft je geen zorgen te maken, ik betaal alles."
Henriette's gezicht verkleurt binnen enkele seconden. Max staat achter haar en schudt zijn hoofd.
"Dit is mijn beslissing, moeder. Het zijn zware dagen voor hem. Hij moet er even tussenuit en wat plezier hebben."
Meteen merkt Bastian zijn verkeerde woordkeuze.
"Hij kent de regels."
Henriette spreekt een octaaf hoger dan normaal. Bastian spreekt haar tegen.
"Ik heb besloten om de regels de regels te laten. Zijn broer is deze week bijna gestorven ... twee keer zelfs. Hij komt hier thuis en helpt jullie gelijk bij de begrafenis van iemand die hij niet kent. Het is de hoogste tijd dat hij iets anders doet dan hier rondhangen. Hij moet vanavond gewoon een kind kunnen zijn en ontspannen. Vertrouw hem. Je zal verbaasd zijn."
Henriette draait zich om naar Max in de hoop wat steun van hem te krijgen.
"Bastian heeft een punt, Henny."
"Max!"
Bastian blijft kalm.
"Moeder, alsjeblieft. We hebben alletwee jullie boven gehoord. Hij werd er verdrietig van. De jongen moet weer eens lachen. Dat gaat het beste met zijn vriend."
Te oordelen aan het gezicht van Henriette zal hij nog iets overtuigenders moeten verzinnen.
"Ik heb het ook gedaan zodat wij met elkaar kunnen praten."
Henriette reageert met een staccato zucht, die hij niet goed kan plaatsen. Wordt het haar te veel op zo'n emotionele dag?
"Alsjeblieft?"
Max neemt de leiding over en pakt Henriette bij de arm om samen de woonkamer in te lopen. De open haard brandt nog en hij gooit er wat extra hout op. Ze protesteert wanneer haar man haar een groot glas cognac wil geven maar neemt het toch aan wanneer hij dreigt het op tafel te zetten zonder onderlegger. Bastian gaat tegenover zijn ouders zitten en laat de cognac in het glas rondgaan. Max kijkt zijn zoon scherp aan.
"Goed, het is je gelukt om Wolfgang vanavond buitenshuis te krijgen. Dit is de eerste keer sinds tijden dat je met ons alleen bent."
Henriette staart naar haar glas.
"Het is tijd dat we met elkaar spreken."
"Wat heb ik gedaan? ... Het lijkt altijd mijn schuld."
Henriette fluistert. Max kalmeert.
"Henny ..."
"Hij praat tegen jou."
"Moeder ..."
Bastian begint om weer te stoppen. Hij kijkt van Max naar Henriette en weer terug voordat hij verder gaat.
"Vader, ze heeft gelijk. Ik heb de afgelopen week eigenlijk opnieuw kennis gemaakt met Charlie en Alexander. Vooral Alexander is nog steeds teleurgesteld in jullie."
Henriette kijkt Bastian vragend aan en geeft Max daarmee de kans te reageren.
"We hebben al een paar grote stappen gedaan."
"Ik weet het. Toch begin ik erover omdat Alexander het momenteel heel moeilijk heeft. Als jullie hem echt willen helpen, dan zullen jullie meer moeten doen dan met goede bedoelingen komen."
Bastian merkt dat zijn ouders hem nu niet kunnen volgen en gaat verder.
"Ik heb begrepen dat jullie een paar maanden geleden Alexander om hulp bij Wolfgang gevraagd hebben. Tot nu toe hebben jullie nog geen enkele keer gevraagd hoe jullie beter met de jongen om kunnen gaan. Ik geef jullie dit als voorbeeld. Jullie zeggen het een en doen het ander. Op die manier kwetsen jullie mensen. Het is ook gebeurd bij Daniela en mij. We zijn verhuisd omdat moeder iets heeft gezegd."
"Bastian."
Max moppert.
"Zij heeft me echt meer dan gekwetst ... Hoewel ik al eerder boos was, heb ik me net zo verkeerd gedragen. We zijn weggegaan. Ik ben niet opgekomen voor mijn vrouw."
Hij kijkt naar Henriette om haar reactie te peilen. Ze staart nu naar haar cognac met een verwarde blik terwijl ze nadenkt wat ze gezegd kan hebben tegen Bastian of Daniela. Max kijkt net zo radeloos als zijn vrouw. Bastian blijft rustig.
"Het is gebeurd op onze bruiloft."
"Ik heb ..."
Henriette begint. Bastian onderbreekt haar direct.
"Je hebt pastoor Rudolf gevraagd of God haar heeft gestraft."
Ze kijkt hem perplex aan.
"Je wilde weten of God Daniela heeft gestraft voor het beëindigen van haar laatste zwangerschap."
"Henriette."
Max zucht en spreekt zijn moeder met haar volledige naam aan. Henriette hapt naar adem. Bastian weet dat hij niets bereikt wanneer dit uitloopt op een ruzie. In zijn stem klinkt nu een gecontroleerde, onheilspellende kalmte door wanneer hij verder praat.
"Je hebt ... een vreselijke vraag gesteld op onze bruiloft. Je weet wat ze met haar eerste man heeft doorgemaakt. Die man heeft niets om haar gegeven zolang ze maar zwanger werd ongeacht de risico's. Vier keer, moeder. Vier keer!"
"Bastian ..."
Ze schoktschoudert met vochtige ogen.
"Vind je niet dat die man al straf genoeg is van God?"
Henriette kijkt hem met boze ogen aan. Ze begrijpt precies wat hij bedoelt.
"Wat denk je van haar familie? Alle vrouwen in haar familie hebben een aanleg voor moeilijke, zo niet levensbedreigende zwangerschappen. Wat denk je van de onbekwame arts die haar heeft behandeld? Hoeveel straf vind jij dat Daniela verdient?"
"Het spijt me, Bastian. Weet ze dit?"
Ze piept. Zijn mond is een streep van woede. Vindt ze zichzelf belangrijker dan wat ze doet? Haar gezicht gaat over in een klagelijke uitdrukking terwijl ze hem aankijkt.
"Ik wil haar bellen, ik wil mijn excuses aanbieden."
"Waarom heb je het ooit gevraagd?"
"Ik weet het niet meer. Ik kan me het eerlijk gezegd niet meer herinneren."
Haar gezichtsuitdrukking trekt zijn aandacht. Ze is wanhopig op zoek naar iets, maar niet naar een verontschuldiging. Bij excuses heeft ze zichzelf beter onder controle en is ze veel verdedigender. Bastian gelooft haar en gaat verder.
"Je hebt me echt teleurgesteld. Je verwacht van iedereen, dat ze je hele hoge normen en waarden volgen. Tegelijk komen van jou vreselijke uitspraken over mijn vrouw, dat ze meer straf verdient voor dingen die andere mensen haar hebben aangedaan. Je hebt werkelijk gevraagd of God denkt dat zij straf verdient voor een huwelijk met misbruik, voor haar moed om die man een kind te geven."
"Ik weet zeker dat ik het niet zo heb bedoeld."
Ze smeekt.
"Misschien niet, maar het is wel zo overgekomen. Als hypocrisie, als verraad. Zeker omdat je ons hebt opgevoed om altijd rekening te houden met anderen. Dat gesprek met de pastoor was ... Ik was teleurgesteld ... dat is te zwak ... ik was woedend."
Zelfs nu wordt hij opnieuw boos en gaat over op een gecontroleerde ademhalingstechniek om kalm te blijven. Henriette zoekt naar een antwoord.
"Ik hoop dat Rudolf me heeft verteld dat ik het verkeerd zag. Weet je nog wat hij zei?"
"Ik ben na je vraag direct weggelopen. Ik heb dit soort laster over mijn vrouw nooit kunnen verdragen."
"Ik weet zeker dat hij het niet met me eens zou zijn. Ik weet zeker dat hij me heeft verteld het anders te zien."
"Dat is voor jou en je pastoor. Wat als Daniela je had gehoord? Of als haar moeder je had gehoord?"
Max komt ertussen.
"Bastian, we hebben nooit goed raad geweten met wat je ons hebt verteld over haar eerste huwelijk. Het kwam voor ons uit de lucht vallen. We kennen niemand anders voor wie zwangerschappen gevaarlijk zijn."
Bastian staart naar Max.
"Dat weet ik. Maar zelfs dan ... Jullie hebben alleen maar over kleinkinderen gesproken. Mijn vrouw heeft zich daarover niet alleen opgewonden, ze is er overstuur van geraakt. Het is ook de reden waarom ik alleen jullie haar achtergrond heb verteld. Ik dacht dat jullie het dan beter zouden begrijpen."
Voordat zijn vrouw kan antwoorden, reageert Max.
"We waren blij voor jullie ... Je moeder en ik hebben fouten gemaakt met Alexander, met jou en met Wolfgang maken we ook fouten, daar ben ik zeker van.We wilden gewoon dat je het geluk van een gezin leert kennen."
"Kinderen zijn een zegen. We gunnen jou en Daniela die zegen."
Henriette fluistert. Hij kijkt weer naar zijn moeder die inmiddels een traan wegpinkt uit haar rechter oog.
"Ik begrijp je wel, daarom is het ook zo kwetsend."
"Je moeder probeert juist niemand te kwetsen."
"Ik heb jullie verteld wat er met Daniela is gebeurd. Gewoon de feiten, haar biologie. Ze heeft geworsteld met de beslissing om de zwangerschap te beëindigen, moeder! Ze heeft op haar arts vertrouwd, net zoals ze haar eerste man vertrouwde. Die arts heeft haar lichaam beschadigd en daarmee ook haar geest, die man heeft zijn zaad boven haar gezondheid en geluk gesteld!"
"Bastian ..."
"Daniela is door mensen beschadigd, moeder. Ze is door mensen gestraft, niet door God!"
Henriette snelt door de kamer om dichtbij haar zoon te gaan zitten.
"Ik weet het, lieverd. Het spijt me dat ik haar ook pijn gedaan heb, het spijt me dat ik jou pijn gedaan heb. Ik zou het graag direct van je hebben gehoord."
"Op onze bruiloft? Dat is me niet gelukt. Ik ben mijn vertrouwen in je kwijtgeraakt. Ik weet dat je niet perfect bent, maar ik weet ook niet meer hoe ik met je om kan gaan."
"Je had het veel eerder moeten vertellen in plaats van je vader erin te betrekken. Hij heeft het niet verdiend om je kwijt te raken."
"Dat is verkeerd van mij. Ik weet dat jullie niet de kans hebben gekregen om haar echt te leren kennen."
Bastian geeft zelf ook toe.
"Kun je ons onze ongevoeligheid vergeven?"
"Vader ..."
"We hebben alletwee onvoldoende rekening gehouden met jou en Daniela. We hebben nooit de tijd genomen om met Daniela te praten nadat jij ons over haar hebt verteld. Wanneer je moeder en ik eerder geprobeerd om de situatie beter te begrijpen, dan zou er niets zijn gebeurd. Dan zouden we allemaal geen fouten hebben gemaakt."
"Ik wil me bij haar verontschuldigen, alsjeblieft."
Henriette smeekt snikkend. Max komt naar zijn vrouw toe en legt een hand op haar schouder.
"Kunnen we weer proberen als familie met elkaar om te gaan? Geef je ons een tweede kans?"
"Daarom wilde ik met jullie praten vandaag. Ik wil weten of jullie over mijn fouten heen kunnen stappen?"
"Je hoeft je niet te verontschuldigen voor iets wat ik heb gedaan. Het is begonnen door een verkeerde opmerking van mij, dus jij hebt geen schuld en je vader ook niet."
Max schenkt de glazen cognac bij. Ze proosten op de toekomst. Bastian denkt aan Daniela, ze zou er eigenlijk nu bij moeten zijn. De rest van de avond gaat op aan alle andere belevenissen en onderwerpen die ze de afgelopen jaren van elkaar hebben gemist, zodat iedereen zich in de loop van de avond steeds meer kan ontspannen. Totdat Wolfgang om half elf belt en vraagt waar Bastian blijft om hem op te halen.
Woensdag 7 december 2011
Silbermond - Das Beste
Bastian beëindigt zijn telefoongesprek met Daniela en gaat op zoek naar zijn ouders om te zien of hij nog iets kan doen. Ze zijn niet in de keuken, de hele benedenverdieping is leeg. Hij ondekt Wolfgang, die op de trap zit.
"Waar ...?"
Met zijn hand gebaart de jongen hem om stil te zijn. Zijn nieuwe broer moet de uitstekende akoestiek van de trap hebben ontdekt. Bastian sluipt de trap op en probeert geen geluid te maken. Wolfgang schuift iets opzij zodat hij naast Wolfgang kan gaan zitten. Vanuit de slaapkamer van zijn ouders komen geluiden. Bastian hoort zijn vader huilen. Het maakt hem verdrietig omdat zijn vader de minst emotionele van de Kaisers is.
Max heeft Thomas en Christel naar huis gebracht en moet zijn teruggekomen terwijl hij met Daniela aan de telefoon zat. Zijn woorden dringen gedempt door tot het trappenhuis, maar het meerendeel is verstaanbaar.
"Het is niet hetzelfde. Het is voor ons anders. We hebben geluk gehad. Ik wil eigenlijk niet weten hoe ze zich nu voelen."
"We hebben hem niet verloren. We zijn ze alletwee niet kwijtgeraakt."
Dat is de heldere stem van Henriette.
"Het is bijna zover gekomen. Ik wil het niet opnieuw meemaken. Ik wil dat verdriet niet kennen, Henny. Ik weet niet of ik verder kan leven wanneer we een van de jongens verliezen."
De rouw van zijn ouders over Silke wordt vermengd met de andere gebeurtenissen van deze weken. Charlie verdient een compliment van Bastian. Ze weet waarschijnlijk wat zijn ouders bezighoudt en begrijpt hoe ze de spanningen kunnen verminderen. Zou dat de reden zijn waarom hij haar moest beloven te gaan praten? Zou Daniela net zo'n zintuig hebben en daarom onvermurwbaar blijven aandringen bij hem om alles uit te spreken?
De laatste weken heeft hij een markante verandering in zijn familie meegemaakt. De verzoening met zijn oudere broer was weliswaar veel te laat maar noodzakelijk, Alexander heeft ook zijn ondersteuning nodig zodat hij niet onder de druk bezwijkt. Zou een soortgelijke stap met zijn ouders erger leed voorkomen? Kan hij het ze wat makkelijker maken?
Bastian observeert Wolfgang terwijl ze stil op de trap zitten en luisteren. De jongen ziet er versleten uit en is waarschijnlijk net zo leeg als alle anderen. Wolfgang heeft zoveel mogelijk tijd bij Robin in het ziekenhuis doorgebracht zolang hij in Köln was. Vandaag heeft hij meegewerkt aan het afscheid van Silke. Bastian slaat zijn arm om de jongen en trekt hem dichter naar zich toe.
"Waar is je jas?"
"Waarom?"
"Ik laat je vanavond vrij uit je gevangenis."
Het kost hem meer overtuigingskracht dan hij heeft verwacht, maar de jongen gaat met hem mee. Bij Marlene Redeker heeft hij net zoveel overtuigingskracht nodig voordat ze toestemming geeft om Peter en Wolfgang wat tijd samen te geven. Peter's moeder geeft hem een goeg gevoel. Ze vraagt ook naar Robin, condoleert hem met Silke's overlijden en biedt ongevraagd haar hulp aan. Wanneer hij vraagt of de jongens uit mogen gaan, verandert haar hartelijke houding in terughoudendheid.
"Wolfgang rolt van de ene in de volgende gebeurtenis. Ik ben verbaasd hoe goed hij eronder blijft. Hij is er wel aan toe om te ontspannen met iemand van zijn eigen leeftijd. Het is overigens mijn idee, niet van hem."
"Wat zal je moeder zeggen? Ze vindt het belangrijk dat er altijd iemand bij is wanneer ze samen zijn."
"Zoiets heb ik gehoord. Ik heb Wolfgang beloofd om de schuld op me te nemen als ze boos wordt. Ik weet zeker dat de jongens niets zullen doen om haar boos te krijgen."
Bastian kijkt ondertussen met een serieuze blik naar de twee nerveuze jongens. Peter's rode haren bewegen mee wanneer hij heftig knikt en akkoord gaat met deze voorwaarde. Zijn gezicht toont een beetje angst bij het vooruitzicht de toorn van Henriette Kaiser op te wekken. Wolfgang geeft de indruk meer uit te kijken naar een gewone avond voor hem en Peter.
"Ik haal ze op en ik zorg ervoor dat ze op tijd thuis komen. Is middernacht niet te laat?"
Marlene Redeker overlegt met haar man Karl voordat ze akkoord gaat met het tarten van het lot in de vorm van Henriette's woede. Een gelukkige Peter en Wolfgang stappen in en Bastian zet ze in het centrum af voordat hij weer terugrijdt naar het huis van zijn ouders.
"Staat Wolfgang buiten met zijn sigaretten?"
Henriette vraagt het hem zodra ze hem ziet wanneer hij terugkomt. Hij voelt haar bezorgdheid.
"Nee, ik heb hem een paar uur buiten de deur ondergebracht. Wolfgang en Peter gaan uit eten en daarna naar een film. Gelukkig hebben jullie hier nog een bioscoop. Je hoeft je geen zorgen te maken, ik betaal alles."
Henriette's gezicht verkleurt binnen enkele seconden. Max staat achter haar en schudt zijn hoofd.
"Dit is mijn beslissing, moeder. Het zijn zware dagen voor hem. Hij moet er even tussenuit en wat plezier hebben."
Meteen merkt Bastian zijn verkeerde woordkeuze.
"Hij kent de regels."
Henriette spreekt een octaaf hoger dan normaal. Bastian spreekt haar tegen.
"Ik heb besloten om de regels de regels te laten. Zijn broer is deze week bijna gestorven ... twee keer zelfs. Hij komt hier thuis en helpt jullie gelijk bij de begrafenis van iemand die hij niet kent. Het is de hoogste tijd dat hij iets anders doet dan hier rondhangen. Hij moet vanavond gewoon een kind kunnen zijn en ontspannen. Vertrouw hem. Je zal verbaasd zijn."
Henriette draait zich om naar Max in de hoop wat steun van hem te krijgen.
"Bastian heeft een punt, Henny."
"Max!"
Bastian blijft kalm.
"Moeder, alsjeblieft. We hebben alletwee jullie boven gehoord. Hij werd er verdrietig van. De jongen moet weer eens lachen. Dat gaat het beste met zijn vriend."
Te oordelen aan het gezicht van Henriette zal hij nog iets overtuigenders moeten verzinnen.
"Ik heb het ook gedaan zodat wij met elkaar kunnen praten."
Henriette reageert met een staccato zucht, die hij niet goed kan plaatsen. Wordt het haar te veel op zo'n emotionele dag?
"Alsjeblieft?"
Max neemt de leiding over en pakt Henriette bij de arm om samen de woonkamer in te lopen. De open haard brandt nog en hij gooit er wat extra hout op. Ze protesteert wanneer haar man haar een groot glas cognac wil geven maar neemt het toch aan wanneer hij dreigt het op tafel te zetten zonder onderlegger. Bastian gaat tegenover zijn ouders zitten en laat de cognac in het glas rondgaan. Max kijkt zijn zoon scherp aan.
"Goed, het is je gelukt om Wolfgang vanavond buitenshuis te krijgen. Dit is de eerste keer sinds tijden dat je met ons alleen bent."
Henriette staart naar haar glas.
"Het is tijd dat we met elkaar spreken."
"Wat heb ik gedaan? ... Het lijkt altijd mijn schuld."
Henriette fluistert. Max kalmeert.
"Henny ..."
"Hij praat tegen jou."
"Moeder ..."
Bastian begint om weer te stoppen. Hij kijkt van Max naar Henriette en weer terug voordat hij verder gaat.
"Vader, ze heeft gelijk. Ik heb de afgelopen week eigenlijk opnieuw kennis gemaakt met Charlie en Alexander. Vooral Alexander is nog steeds teleurgesteld in jullie."
Henriette kijkt Bastian vragend aan en geeft Max daarmee de kans te reageren.
"We hebben al een paar grote stappen gedaan."
"Ik weet het. Toch begin ik erover omdat Alexander het momenteel heel moeilijk heeft. Als jullie hem echt willen helpen, dan zullen jullie meer moeten doen dan met goede bedoelingen komen."
Bastian merkt dat zijn ouders hem nu niet kunnen volgen en gaat verder.
"Ik heb begrepen dat jullie een paar maanden geleden Alexander om hulp bij Wolfgang gevraagd hebben. Tot nu toe hebben jullie nog geen enkele keer gevraagd hoe jullie beter met de jongen om kunnen gaan. Ik geef jullie dit als voorbeeld. Jullie zeggen het een en doen het ander. Op die manier kwetsen jullie mensen. Het is ook gebeurd bij Daniela en mij. We zijn verhuisd omdat moeder iets heeft gezegd."
"Bastian."
Max moppert.
"Zij heeft me echt meer dan gekwetst ... Hoewel ik al eerder boos was, heb ik me net zo verkeerd gedragen. We zijn weggegaan. Ik ben niet opgekomen voor mijn vrouw."
Hij kijkt naar Henriette om haar reactie te peilen. Ze staart nu naar haar cognac met een verwarde blik terwijl ze nadenkt wat ze gezegd kan hebben tegen Bastian of Daniela. Max kijkt net zo radeloos als zijn vrouw. Bastian blijft rustig.
"Het is gebeurd op onze bruiloft."
"Ik heb ..."
Henriette begint. Bastian onderbreekt haar direct.
"Je hebt pastoor Rudolf gevraagd of God haar heeft gestraft."
Ze kijkt hem perplex aan.
"Je wilde weten of God Daniela heeft gestraft voor het beëindigen van haar laatste zwangerschap."
"Henriette."
Max zucht en spreekt zijn moeder met haar volledige naam aan. Henriette hapt naar adem. Bastian weet dat hij niets bereikt wanneer dit uitloopt op een ruzie. In zijn stem klinkt nu een gecontroleerde, onheilspellende kalmte door wanneer hij verder praat.
"Je hebt ... een vreselijke vraag gesteld op onze bruiloft. Je weet wat ze met haar eerste man heeft doorgemaakt. Die man heeft niets om haar gegeven zolang ze maar zwanger werd ongeacht de risico's. Vier keer, moeder. Vier keer!"
"Bastian ..."
Ze schoktschoudert met vochtige ogen.
"Vind je niet dat die man al straf genoeg is van God?"
Henriette kijkt hem met boze ogen aan. Ze begrijpt precies wat hij bedoelt.
"Wat denk je van haar familie? Alle vrouwen in haar familie hebben een aanleg voor moeilijke, zo niet levensbedreigende zwangerschappen. Wat denk je van de onbekwame arts die haar heeft behandeld? Hoeveel straf vind jij dat Daniela verdient?"
"Het spijt me, Bastian. Weet ze dit?"
Ze piept. Zijn mond is een streep van woede. Vindt ze zichzelf belangrijker dan wat ze doet? Haar gezicht gaat over in een klagelijke uitdrukking terwijl ze hem aankijkt.
"Ik wil haar bellen, ik wil mijn excuses aanbieden."
"Waarom heb je het ooit gevraagd?"
"Ik weet het niet meer. Ik kan me het eerlijk gezegd niet meer herinneren."
Haar gezichtsuitdrukking trekt zijn aandacht. Ze is wanhopig op zoek naar iets, maar niet naar een verontschuldiging. Bij excuses heeft ze zichzelf beter onder controle en is ze veel verdedigender. Bastian gelooft haar en gaat verder.
"Je hebt me echt teleurgesteld. Je verwacht van iedereen, dat ze je hele hoge normen en waarden volgen. Tegelijk komen van jou vreselijke uitspraken over mijn vrouw, dat ze meer straf verdient voor dingen die andere mensen haar hebben aangedaan. Je hebt werkelijk gevraagd of God denkt dat zij straf verdient voor een huwelijk met misbruik, voor haar moed om die man een kind te geven."
"Ik weet zeker dat ik het niet zo heb bedoeld."
Ze smeekt.
"Misschien niet, maar het is wel zo overgekomen. Als hypocrisie, als verraad. Zeker omdat je ons hebt opgevoed om altijd rekening te houden met anderen. Dat gesprek met de pastoor was ... Ik was teleurgesteld ... dat is te zwak ... ik was woedend."
Zelfs nu wordt hij opnieuw boos en gaat over op een gecontroleerde ademhalingstechniek om kalm te blijven. Henriette zoekt naar een antwoord.
"Ik hoop dat Rudolf me heeft verteld dat ik het verkeerd zag. Weet je nog wat hij zei?"
"Ik ben na je vraag direct weggelopen. Ik heb dit soort laster over mijn vrouw nooit kunnen verdragen."
"Ik weet zeker dat hij het niet met me eens zou zijn. Ik weet zeker dat hij me heeft verteld het anders te zien."
"Dat is voor jou en je pastoor. Wat als Daniela je had gehoord? Of als haar moeder je had gehoord?"
Max komt ertussen.
"Bastian, we hebben nooit goed raad geweten met wat je ons hebt verteld over haar eerste huwelijk. Het kwam voor ons uit de lucht vallen. We kennen niemand anders voor wie zwangerschappen gevaarlijk zijn."
Bastian staart naar Max.
"Dat weet ik. Maar zelfs dan ... Jullie hebben alleen maar over kleinkinderen gesproken. Mijn vrouw heeft zich daarover niet alleen opgewonden, ze is er overstuur van geraakt. Het is ook de reden waarom ik alleen jullie haar achtergrond heb verteld. Ik dacht dat jullie het dan beter zouden begrijpen."
Voordat zijn vrouw kan antwoorden, reageert Max.
"We waren blij voor jullie ... Je moeder en ik hebben fouten gemaakt met Alexander, met jou en met Wolfgang maken we ook fouten, daar ben ik zeker van.We wilden gewoon dat je het geluk van een gezin leert kennen."
"Kinderen zijn een zegen. We gunnen jou en Daniela die zegen."
Henriette fluistert. Hij kijkt weer naar zijn moeder die inmiddels een traan wegpinkt uit haar rechter oog.
"Ik begrijp je wel, daarom is het ook zo kwetsend."
"Je moeder probeert juist niemand te kwetsen."
"Ik heb jullie verteld wat er met Daniela is gebeurd. Gewoon de feiten, haar biologie. Ze heeft geworsteld met de beslissing om de zwangerschap te beëindigen, moeder! Ze heeft op haar arts vertrouwd, net zoals ze haar eerste man vertrouwde. Die arts heeft haar lichaam beschadigd en daarmee ook haar geest, die man heeft zijn zaad boven haar gezondheid en geluk gesteld!"
"Bastian ..."
"Daniela is door mensen beschadigd, moeder. Ze is door mensen gestraft, niet door God!"
Henriette snelt door de kamer om dichtbij haar zoon te gaan zitten.
"Ik weet het, lieverd. Het spijt me dat ik haar ook pijn gedaan heb, het spijt me dat ik jou pijn gedaan heb. Ik zou het graag direct van je hebben gehoord."
"Op onze bruiloft? Dat is me niet gelukt. Ik ben mijn vertrouwen in je kwijtgeraakt. Ik weet dat je niet perfect bent, maar ik weet ook niet meer hoe ik met je om kan gaan."
"Je had het veel eerder moeten vertellen in plaats van je vader erin te betrekken. Hij heeft het niet verdiend om je kwijt te raken."
"Dat is verkeerd van mij. Ik weet dat jullie niet de kans hebben gekregen om haar echt te leren kennen."
Bastian geeft zelf ook toe.
"Kun je ons onze ongevoeligheid vergeven?"
"Vader ..."
"We hebben alletwee onvoldoende rekening gehouden met jou en Daniela. We hebben nooit de tijd genomen om met Daniela te praten nadat jij ons over haar hebt verteld. Wanneer je moeder en ik eerder geprobeerd om de situatie beter te begrijpen, dan zou er niets zijn gebeurd. Dan zouden we allemaal geen fouten hebben gemaakt."
"Ik wil me bij haar verontschuldigen, alsjeblieft."
Henriette smeekt snikkend. Max komt naar zijn vrouw toe en legt een hand op haar schouder.
"Kunnen we weer proberen als familie met elkaar om te gaan? Geef je ons een tweede kans?"
"Daarom wilde ik met jullie praten vandaag. Ik wil weten of jullie over mijn fouten heen kunnen stappen?"
"Je hoeft je niet te verontschuldigen voor iets wat ik heb gedaan. Het is begonnen door een verkeerde opmerking van mij, dus jij hebt geen schuld en je vader ook niet."
Max schenkt de glazen cognac bij. Ze proosten op de toekomst. Bastian denkt aan Daniela, ze zou er eigenlijk nu bij moeten zijn. De rest van de avond gaat op aan alle andere belevenissen en onderwerpen die ze de afgelopen jaren van elkaar hebben gemist, zodat iedereen zich in de loop van de avond steeds meer kan ontspannen. Totdat Wolfgang om half elf belt en vraagt waar Bastian blijft om hem op te halen.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
67
Zaterdag 10 december 2011
Duffy - Warwick Avenue
Alexander staat bij de voordeur en bekijkt de sleutels aan zijn sleutelbos. Met een verbijsterde glimlach kijkt Wolfgang toe terwijl hij zich afvraagt of Alexander een toneelstukje opvoert of echt niet weet welke sleutel past op de voordeur van Charlie's appartement. Alexander en Robin logeren hier zodat Robin niet alle trappen op of af hoeft te lopen wanneer hij naar buiten wil of naar een van zijn artsen. Tenminste, dat hebben ze hem verteld. Wolfgang grijnst.
"Waarom bel je niet aan?"
"Ik denk dat dit de goede is."
Alexander is blijkbaar ergens anders met zijn gedachten. Het duo loopt tegelijk de hal in en Wolfgang kan eindelijk zijn zware bagage wegzetten. Uit de keuken klinkt een lange pieptoon. Wolfgang haalt zijn schouders op wanneer Alexander hem vragend aankijkt. Hij weet niet wat bij het geluid hoort, net zomin als Alexander.
"Charlie?"
"Nee, ik ben alleen."
Robin antwoordt zijn vriend vanuit de open keuken. Alexander kijkt een ogenblik geërgerd en Wolfgang volgt hem naar de keuken. Robin is bezig met de magnetron. Alexander en Robin begroeten elkaar met een lange zoen, daarna is hij aan de beurt voor een begroeting ... met een handdruk. Alexander kijkt een beetje verbaasd naar zijn schat.
"Wat doe jij uit bed?"
"Ik heb honger. Laura heeft gebeld om te zeggen dat jullie onderweg waren hier naar toe. Ik wilde dit klaar hebben wanneer jullie hier zouden aankomen."
Ondertussen begint hij in een plastic doos met een vork door het eten te roeren.
"Ik heb liever dat je in bed blijft."
"Ik moest naar het toilet."
"Ik hoop dat je je handen hebt gewassen."
Wolfgang probeert een eerste grap te maken. Hij vermoedt dat de woordenwisseling van de twee er een is die ze de laatste tijd vaker hebben gehad. Tijdens dit bezoek wil hij in alle rust zijn familie beter leren kennen. Daarom heeft hij geen zin om het hele weekend naar hun kleine woordenwisselingen te luisteren of om ruzies mee te maken.
Wolfgang ontvangt een sluwe glimlach van Robin en geeft er een terug. Robin's gezicht zou hij niet ingevallen willen noemen, maar het is magerder dan hij zich kan herinneren. Zijn waarschijnlijke broer ziet er nog steeds bleek uit. Zijn kleren vallen ruim, behalve waar de kleding een dik verband verbergt, rond zijn shirt en bovenbeen.
"Laat me dit voor je doen."
"Ik kan het eten omscheppen. Wil jij de tafel dekken? De borden staan te hoog in de kast voor mij."
Alexander's opmerking ontlokt Robin een antwoord met rustige vasthoudendheid. Wolfgang volgt hun onderlinge dynamiek terwijl ze het eten verder voorbereiden. Alexander's schouders lijken een beetje te ontspannen terwijl hij het serviesgoed uit de kasten pakt. Het is typerend dat Robin zich aan zijn beperkingen houdt, ondanks zijn vastberadenheid om iets te doen. Alexander overhandigt de borden en het bestek aan Wolfgang.
"Alsjeblieft."
"Ik dacht dat dit werk voorbij was toen je me redde van Laura."
Robin begrijpt Wolfgang's reactie niet.
"Ik ben van het station direct naar SansFrontière gegaan. Laura heeft me direct aan het werk gezet. Volgens mij vindt ze het leuk de baas te spelen, Alexander zei dat ze promotie heeft gemaakt of zoiets. Ze liep de hele tijd achter mij aan en klaagde over hoe ik de tafels schoonmaakte. Echt, ze is erger dan mevrouw Kaiser!"
"Ze heeft een grap met hem uitgehaald."
Alexander's toelichting is kort en droog. Wolfgang heeft eindelijk Laura's grap door en kan erom lachen. Hij overdrijft zijn reacties op haar opmerkingen en speelt het overgevoelige slachtoffer om te zien wie medelijden met hem heeft. Zijn optreden werkt averechts uit. Het lijkt de anderen steviger aan Laura's zijde te brengen. Blijkbaar heeft Laura een speciale positie bij de twee veroverd, wat zijn nieuwsgierigheid vergroot.
"Was je eerste dienst in SansFrontière leuk, Robin?"
"Het is tegenwoordig anders. Sascha heeft mij alleen gezegd dat ik moest stoppen met flirten met de meisjes waarmee hij flirtte."
Wolfgang wil bijna een grap maken over Robin en Alexander die het niet eens zijn over leuke jongens, maar ziet er vanaf.
"Laura heeft vandaag alleen maar gezegd 'Geen gratis ronde voor vrienden' en ik geloof echt niet dat haar vriend zo'n behandeling kreeg op zijn eerste avond."
Hij probeert Laura te imiteren. Alexander spert zijn ogen open. Wolfgang zet ondertussen drie glazen op tafel.
"Wat is er?"
"Zijn eerste avond was de avond dat Robin werd opgenomen. Het was zijn eerste avond uit met Laura. Roland heeft ons spontaan geholpen."
Alexander fluistert zijn toelichting zo zacht dat Robin hem niet kan verstaan.
"Oh. Sorry."
Wolfgang neemt zich voor beter op te letten wat hij zegt. Alexander loopt naar de keuken en begint tegen Robin te praten.
"Je moet hem vragen of hij heeft geklaagd toen Laura hem betaalde voor zijn werk. Hij heeft wat extra zakgeld voor het weekend. Ik denk dat hij ons morgen uit eten kan nemen."
"Waarom? De vriezer zit vol met eten van Henriette. Zolang we hier zijn, hoeven geen eten te kopen."
De magnetron meldt zich. Wolfgang zit aan de eettafel en trekt even zijn wenkbrauw op wanneer Alexander naar de magnetron wil lopen. Alexander verontschuldigt zich zonder geluid, zijn broer bedankt hem net zo stil. Wolfgang wordt wat ongeduldig.
"Wat heeft Charlie te drinken? Is er bier in de koelkast?"
"Zolang ik geen alcohol mag, mag jij ook geen alcohol. Ik heb sap, wil je ook?"
Robin gaat ondertussen door met het eten uit de magnetron omroeren.
"Misschien geeft Sascha mij morgen bier."
Wolfgang protesteert een beetje. De gladde gezichten van de twee jongens vertellen hem dat hij weinig kans maakt. Misschien drinkt Sascha minder vanwege Astrid. Ondertussen denkt hij na over andere manieren om de aandacht van Robin en Alexander af te leiden, om hen te vermaken en de korte tijd samen goed te gebruiken. Na een ingeving haalt hij zijn computer uit zijn tas en zet hem aan, terwijl de jongens verder gaan met het eten. Robin kijkt hem verbaasd aan.
"We gaan zo eten. Waarom heb je je computer aangezet?"
Robin schuifelt uit de keuken met een dienblad in zijn handen. Alexander volgt hem op een paar stappen afstand terwijl hij elke stap van Robin als een havik volgt. Wolfgang glimlacht in een poging de twee gastheren gerust te stellen.
"Wacht maar af, je ziet het straks."
Wolfgang is net zo nerveus als Alexander. Ze kijken toe hoe Robin het dienblad op tafel zet. Het trilt een beetje, ondanks dat er maar weinig opstaat. Zijn broer glimlacht terwijl hij het dienblad naar het midden van de tafel doorschuift, hij is trots op zijn eigen prestatie. Daarna kijkt Robin Alexander aan.
"Wil je mij even helpen om te gaan zitten, alsjeblieft."
Met een arm om Robin en de andere hand op de tafel helpt Alexander om zijn schat in zijn stoel te krijgen en hem daarna dichter naar de tafel te schuiven. Wolfgang begint het eten op te scheppen voor alle drie.
"Eet smakelijk. Ik verbaas me elke keer over hoeveel eten mevrouw Kaiser weet voor te bereiden."
"Charlie vertelde dat ze hier de hele keuken heeft overgenomen toen ze hier waren. Ze wil dat we voldoende eten."
Alexander spreekt helder. Robin reageert laconiek.
"Ik ben op dieet gezet."
Het eten is behoorlijk goed, al zijn de hoeveelheden niet overdreven groot. Vandaag is het kip met bruine rijst en gestoomde groenten. Ze eten rustig door. Wanneer de borden bijna leeg zijn, wijst Alexander naar de computer.
"Wie is dat op de foto? Hij lijkt me wat te oud om je vriendje te zijn."
"Een voetballer, een verdediger van Essen. Bastian kent hem wel. Ik vind hem er lekker uitzien."
"Bastian werkt voor een voetbalclub. Natuurlijk moet hij hem kennen, in elk geval van naam."
Wolfgang zoekt de fotoalbums op zijn computer op en draait het apparaat bij zodat ze alledrie de foto's beter kunnen zien.
"Krijgen we eindelijk een foto van je vriendje te zien?"
Robin's nieuwsgierigheid wakkert Alexander's nieuwsgierigheid aan.
"Bastian heeft verteld dat jullie vorige week met z'n tweeën uit zijn geweest."
"Wat heeft je broer over hem verteld?"
"Alleen dat Peter een beetje bang voor hem is. Hij heeft niets verteld over hoe je vriend eruit ziet, maar ik denk dat hij daar niet op let. Mijn broer is tenslotte van de vrouwen."
Wolfgang luistert wanneer de twee nog wat grappen maken, alsof ze vergeten dat hij met hen aan tafel zit. Ze negeren hem niet, maar hij is tevreden om ze zo te zien. Ze zijn ontspannen en vriendelijk. Hij laat ze even doorgaan voordat hij zijn keel schraapt en door de foto's begint te bladeren.
"Dit is Peter."
Alexander fluit kort.
"Knappe jongen met heel erg mooi rood haar."
Robin geeft geen commentaar op Peter's uiterlijk. Zijn reactie blijft gelijk bij elke volgende foto. Het komt overeen met zijn eerdere ontmoetingen met zijn oudere broer. Robin is rustig maar heeft wel aandacht voor hem, al komt er geen overbodig woord over zijn lippen. Aan de andere kant is Alexander veel spraakzamer zonder zich overdreven te gedragen of sentimenteel te worden.
Het is bijna een openbaring om ze in een gewone huiselijke omgeving te zien zonder dat er spanningen in de lucht hangen. Ze reageren alletwee anders op Peter maar ze lijken het wel eens te zijn. Het lijkt op de manier waarop hij ze heeft zien slapen, met een arm op elkaars lichaam dicht bij elkaar, tijdens zijn eerste bezoek aan Köln. Ondertussen is hij bij de laatste foto aangekomen, waarna Robin hem onverwacht aanspreekt.
"Hoe serieus is het tussen jullie? Ik vraag niet wat jullie met elkaar doen."
Wolfgang is verrast door zijn vraag. Het is de eerste keer dat een volwassen iemand hem vraagt naar zijn bedoelingen met Peter sinds ze elkaar vriend noemen. Zijn reactie getuigt van zijn onzekerheid.
"Hij is jonger dan ik ... Hij heeft niet zoveel ervaring als ik. Hij heeft altijd bij zijn ouders gewoond. Hij heeft nog niet iets met andere jongens gehad ... Ik hou van hem. Hij houdt van mij ... Dat is ook alles wat ik momenteel wil. Als je verder nadenkt, kan ik ook niet meer verwachten."
"Ik begrijp je niet."
Alexander kijkt hem vragend aan.
"We hebben nog steeds niet de resultaten van het DNA-onderzoek. Ik denk niet dat je ouders van plan zijn mij eruit te schoppen ofzo maar ... vroeger had ik wel toekomstplannen, maar die maak ik niet meer ... ik wil geen beloftes doen die ik niet waar kan maken."
"Als je eerlijk bent, hou jij dan echt van Peter?"
Robin's vraag verrast hem opnieuw, al hoeft hij niet te denken over een antwoord.
"Met heel mijn hart."
"Als je moeder nog zou leven en jullie zouden in Lingen wonen, zou je dan meer met Peter willen hebben?"
Alexander's vraag is zo makkelijk dat hij niet goed begrijpt waarom Alexander hem dit vraagt.
"... Ja!"
Alexander en Robin kijken elkaar aan met iets van verdriet of pijn in hun ogen. Heeft hij iets verkeerds gezegd? Hij wil het er nu niet meer over hebben.
"Nu we toch bij de foto's zijn ... ik heb mijn camera meegenomen. Ik heb bijna geen foto's van jullie, alleen van de bruiloft. Ik wil graag wat gewone foto's van jullie. Ik wil er een van jullie met z'n tweeën en een met ons drieën erop. En een paar in SansFrontière. Ik wil er een van jou, Robin, en Sascha. En een met mij, Robin en Sascha erop. En een van Sascha en Astrid. En ik wil een paar foto's in het restaurant met Charlie."
Bij het noemen van de naam Charlie slaat zijn stem over. Hij is net zo verbaasd als de twee aan de andere kant van de tafel. Hij moet even stoppen, hij begrijpt niet welke emotie zijn stem juist nu laat overslaan. Zijn schouders bewegen mee met zijn ademhaling. Hij kijkt ze een beetje klagend aan als hij eindelijk weet wat hoe hij het goed kan zeggen.
"Ik wil familiefoto's."
Zaterdag 10 december 2011
Duffy - Warwick Avenue
Alexander staat bij de voordeur en bekijkt de sleutels aan zijn sleutelbos. Met een verbijsterde glimlach kijkt Wolfgang toe terwijl hij zich afvraagt of Alexander een toneelstukje opvoert of echt niet weet welke sleutel past op de voordeur van Charlie's appartement. Alexander en Robin logeren hier zodat Robin niet alle trappen op of af hoeft te lopen wanneer hij naar buiten wil of naar een van zijn artsen. Tenminste, dat hebben ze hem verteld. Wolfgang grijnst.
"Waarom bel je niet aan?"
"Ik denk dat dit de goede is."
Alexander is blijkbaar ergens anders met zijn gedachten. Het duo loopt tegelijk de hal in en Wolfgang kan eindelijk zijn zware bagage wegzetten. Uit de keuken klinkt een lange pieptoon. Wolfgang haalt zijn schouders op wanneer Alexander hem vragend aankijkt. Hij weet niet wat bij het geluid hoort, net zomin als Alexander.
"Charlie?"
"Nee, ik ben alleen."
Robin antwoordt zijn vriend vanuit de open keuken. Alexander kijkt een ogenblik geërgerd en Wolfgang volgt hem naar de keuken. Robin is bezig met de magnetron. Alexander en Robin begroeten elkaar met een lange zoen, daarna is hij aan de beurt voor een begroeting ... met een handdruk. Alexander kijkt een beetje verbaasd naar zijn schat.
"Wat doe jij uit bed?"
"Ik heb honger. Laura heeft gebeld om te zeggen dat jullie onderweg waren hier naar toe. Ik wilde dit klaar hebben wanneer jullie hier zouden aankomen."
Ondertussen begint hij in een plastic doos met een vork door het eten te roeren.
"Ik heb liever dat je in bed blijft."
"Ik moest naar het toilet."
"Ik hoop dat je je handen hebt gewassen."
Wolfgang probeert een eerste grap te maken. Hij vermoedt dat de woordenwisseling van de twee er een is die ze de laatste tijd vaker hebben gehad. Tijdens dit bezoek wil hij in alle rust zijn familie beter leren kennen. Daarom heeft hij geen zin om het hele weekend naar hun kleine woordenwisselingen te luisteren of om ruzies mee te maken.
Wolfgang ontvangt een sluwe glimlach van Robin en geeft er een terug. Robin's gezicht zou hij niet ingevallen willen noemen, maar het is magerder dan hij zich kan herinneren. Zijn waarschijnlijke broer ziet er nog steeds bleek uit. Zijn kleren vallen ruim, behalve waar de kleding een dik verband verbergt, rond zijn shirt en bovenbeen.
"Laat me dit voor je doen."
"Ik kan het eten omscheppen. Wil jij de tafel dekken? De borden staan te hoog in de kast voor mij."
Alexander's opmerking ontlokt Robin een antwoord met rustige vasthoudendheid. Wolfgang volgt hun onderlinge dynamiek terwijl ze het eten verder voorbereiden. Alexander's schouders lijken een beetje te ontspannen terwijl hij het serviesgoed uit de kasten pakt. Het is typerend dat Robin zich aan zijn beperkingen houdt, ondanks zijn vastberadenheid om iets te doen. Alexander overhandigt de borden en het bestek aan Wolfgang.
"Alsjeblieft."
"Ik dacht dat dit werk voorbij was toen je me redde van Laura."
Robin begrijpt Wolfgang's reactie niet.
"Ik ben van het station direct naar SansFrontière gegaan. Laura heeft me direct aan het werk gezet. Volgens mij vindt ze het leuk de baas te spelen, Alexander zei dat ze promotie heeft gemaakt of zoiets. Ze liep de hele tijd achter mij aan en klaagde over hoe ik de tafels schoonmaakte. Echt, ze is erger dan mevrouw Kaiser!"
"Ze heeft een grap met hem uitgehaald."
Alexander's toelichting is kort en droog. Wolfgang heeft eindelijk Laura's grap door en kan erom lachen. Hij overdrijft zijn reacties op haar opmerkingen en speelt het overgevoelige slachtoffer om te zien wie medelijden met hem heeft. Zijn optreden werkt averechts uit. Het lijkt de anderen steviger aan Laura's zijde te brengen. Blijkbaar heeft Laura een speciale positie bij de twee veroverd, wat zijn nieuwsgierigheid vergroot.
"Was je eerste dienst in SansFrontière leuk, Robin?"
"Het is tegenwoordig anders. Sascha heeft mij alleen gezegd dat ik moest stoppen met flirten met de meisjes waarmee hij flirtte."
Wolfgang wil bijna een grap maken over Robin en Alexander die het niet eens zijn over leuke jongens, maar ziet er vanaf.
"Laura heeft vandaag alleen maar gezegd 'Geen gratis ronde voor vrienden' en ik geloof echt niet dat haar vriend zo'n behandeling kreeg op zijn eerste avond."
Hij probeert Laura te imiteren. Alexander spert zijn ogen open. Wolfgang zet ondertussen drie glazen op tafel.
"Wat is er?"
"Zijn eerste avond was de avond dat Robin werd opgenomen. Het was zijn eerste avond uit met Laura. Roland heeft ons spontaan geholpen."
Alexander fluistert zijn toelichting zo zacht dat Robin hem niet kan verstaan.
"Oh. Sorry."
Wolfgang neemt zich voor beter op te letten wat hij zegt. Alexander loopt naar de keuken en begint tegen Robin te praten.
"Je moet hem vragen of hij heeft geklaagd toen Laura hem betaalde voor zijn werk. Hij heeft wat extra zakgeld voor het weekend. Ik denk dat hij ons morgen uit eten kan nemen."
"Waarom? De vriezer zit vol met eten van Henriette. Zolang we hier zijn, hoeven geen eten te kopen."
De magnetron meldt zich. Wolfgang zit aan de eettafel en trekt even zijn wenkbrauw op wanneer Alexander naar de magnetron wil lopen. Alexander verontschuldigt zich zonder geluid, zijn broer bedankt hem net zo stil. Wolfgang wordt wat ongeduldig.
"Wat heeft Charlie te drinken? Is er bier in de koelkast?"
"Zolang ik geen alcohol mag, mag jij ook geen alcohol. Ik heb sap, wil je ook?"
Robin gaat ondertussen door met het eten uit de magnetron omroeren.
"Misschien geeft Sascha mij morgen bier."
Wolfgang protesteert een beetje. De gladde gezichten van de twee jongens vertellen hem dat hij weinig kans maakt. Misschien drinkt Sascha minder vanwege Astrid. Ondertussen denkt hij na over andere manieren om de aandacht van Robin en Alexander af te leiden, om hen te vermaken en de korte tijd samen goed te gebruiken. Na een ingeving haalt hij zijn computer uit zijn tas en zet hem aan, terwijl de jongens verder gaan met het eten. Robin kijkt hem verbaasd aan.
"We gaan zo eten. Waarom heb je je computer aangezet?"
Robin schuifelt uit de keuken met een dienblad in zijn handen. Alexander volgt hem op een paar stappen afstand terwijl hij elke stap van Robin als een havik volgt. Wolfgang glimlacht in een poging de twee gastheren gerust te stellen.
"Wacht maar af, je ziet het straks."
Wolfgang is net zo nerveus als Alexander. Ze kijken toe hoe Robin het dienblad op tafel zet. Het trilt een beetje, ondanks dat er maar weinig opstaat. Zijn broer glimlacht terwijl hij het dienblad naar het midden van de tafel doorschuift, hij is trots op zijn eigen prestatie. Daarna kijkt Robin Alexander aan.
"Wil je mij even helpen om te gaan zitten, alsjeblieft."
Met een arm om Robin en de andere hand op de tafel helpt Alexander om zijn schat in zijn stoel te krijgen en hem daarna dichter naar de tafel te schuiven. Wolfgang begint het eten op te scheppen voor alle drie.
"Eet smakelijk. Ik verbaas me elke keer over hoeveel eten mevrouw Kaiser weet voor te bereiden."
"Charlie vertelde dat ze hier de hele keuken heeft overgenomen toen ze hier waren. Ze wil dat we voldoende eten."
Alexander spreekt helder. Robin reageert laconiek.
"Ik ben op dieet gezet."
Het eten is behoorlijk goed, al zijn de hoeveelheden niet overdreven groot. Vandaag is het kip met bruine rijst en gestoomde groenten. Ze eten rustig door. Wanneer de borden bijna leeg zijn, wijst Alexander naar de computer.
"Wie is dat op de foto? Hij lijkt me wat te oud om je vriendje te zijn."
"Een voetballer, een verdediger van Essen. Bastian kent hem wel. Ik vind hem er lekker uitzien."
"Bastian werkt voor een voetbalclub. Natuurlijk moet hij hem kennen, in elk geval van naam."
Wolfgang zoekt de fotoalbums op zijn computer op en draait het apparaat bij zodat ze alledrie de foto's beter kunnen zien.
"Krijgen we eindelijk een foto van je vriendje te zien?"
Robin's nieuwsgierigheid wakkert Alexander's nieuwsgierigheid aan.
"Bastian heeft verteld dat jullie vorige week met z'n tweeën uit zijn geweest."
"Wat heeft je broer over hem verteld?"
"Alleen dat Peter een beetje bang voor hem is. Hij heeft niets verteld over hoe je vriend eruit ziet, maar ik denk dat hij daar niet op let. Mijn broer is tenslotte van de vrouwen."
Wolfgang luistert wanneer de twee nog wat grappen maken, alsof ze vergeten dat hij met hen aan tafel zit. Ze negeren hem niet, maar hij is tevreden om ze zo te zien. Ze zijn ontspannen en vriendelijk. Hij laat ze even doorgaan voordat hij zijn keel schraapt en door de foto's begint te bladeren.
"Dit is Peter."
Alexander fluit kort.
"Knappe jongen met heel erg mooi rood haar."
Robin geeft geen commentaar op Peter's uiterlijk. Zijn reactie blijft gelijk bij elke volgende foto. Het komt overeen met zijn eerdere ontmoetingen met zijn oudere broer. Robin is rustig maar heeft wel aandacht voor hem, al komt er geen overbodig woord over zijn lippen. Aan de andere kant is Alexander veel spraakzamer zonder zich overdreven te gedragen of sentimenteel te worden.
Het is bijna een openbaring om ze in een gewone huiselijke omgeving te zien zonder dat er spanningen in de lucht hangen. Ze reageren alletwee anders op Peter maar ze lijken het wel eens te zijn. Het lijkt op de manier waarop hij ze heeft zien slapen, met een arm op elkaars lichaam dicht bij elkaar, tijdens zijn eerste bezoek aan Köln. Ondertussen is hij bij de laatste foto aangekomen, waarna Robin hem onverwacht aanspreekt.
"Hoe serieus is het tussen jullie? Ik vraag niet wat jullie met elkaar doen."
Wolfgang is verrast door zijn vraag. Het is de eerste keer dat een volwassen iemand hem vraagt naar zijn bedoelingen met Peter sinds ze elkaar vriend noemen. Zijn reactie getuigt van zijn onzekerheid.
"Hij is jonger dan ik ... Hij heeft niet zoveel ervaring als ik. Hij heeft altijd bij zijn ouders gewoond. Hij heeft nog niet iets met andere jongens gehad ... Ik hou van hem. Hij houdt van mij ... Dat is ook alles wat ik momenteel wil. Als je verder nadenkt, kan ik ook niet meer verwachten."
"Ik begrijp je niet."
Alexander kijkt hem vragend aan.
"We hebben nog steeds niet de resultaten van het DNA-onderzoek. Ik denk niet dat je ouders van plan zijn mij eruit te schoppen ofzo maar ... vroeger had ik wel toekomstplannen, maar die maak ik niet meer ... ik wil geen beloftes doen die ik niet waar kan maken."
"Als je eerlijk bent, hou jij dan echt van Peter?"
Robin's vraag verrast hem opnieuw, al hoeft hij niet te denken over een antwoord.
"Met heel mijn hart."
"Als je moeder nog zou leven en jullie zouden in Lingen wonen, zou je dan meer met Peter willen hebben?"
Alexander's vraag is zo makkelijk dat hij niet goed begrijpt waarom Alexander hem dit vraagt.
"... Ja!"
Alexander en Robin kijken elkaar aan met iets van verdriet of pijn in hun ogen. Heeft hij iets verkeerds gezegd? Hij wil het er nu niet meer over hebben.
"Nu we toch bij de foto's zijn ... ik heb mijn camera meegenomen. Ik heb bijna geen foto's van jullie, alleen van de bruiloft. Ik wil graag wat gewone foto's van jullie. Ik wil er een van jullie met z'n tweeën en een met ons drieën erop. En een paar in SansFrontière. Ik wil er een van jou, Robin, en Sascha. En een met mij, Robin en Sascha erop. En een van Sascha en Astrid. En ik wil een paar foto's in het restaurant met Charlie."
Bij het noemen van de naam Charlie slaat zijn stem over. Hij is net zo verbaasd als de twee aan de andere kant van de tafel. Hij moet even stoppen, hij begrijpt niet welke emotie zijn stem juist nu laat overslaan. Zijn schouders bewegen mee met zijn ademhaling. Hij kijkt ze een beetje klagend aan als hij eindelijk weet wat hoe hij het goed kan zeggen.
"Ik wil familiefoto's."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
68
Zaterdag 10 december 2011
Chicane - Offshore (Ambient Mix)
Blank & Jones - Desire (Ambient Mix)
"Wat heb je bij je?"
Nog voordat Wolfgang goed gekeken heeft, rolt de vraag over zijn tong terwijl Robin terugschuifelt uit Charlie's logeerkamer naar de woonkamer. Hij zet de ingelijste foto op tafel. Het is de foto van zijn familie op een verjaardagsfeestje.
"Nog even geduld."
"Neem je tijd."
Alexander helpt hem terug in zijn stoel, maar Robin negeert zijn bezorgde opmerkingen. Hij maakt zich geen zorgen over een langzame wandeling door het appartement. De littekens op zijn borstkas en benen zijn nog niet genezen. Hij heeft nog niemand nodig om hem te vertellen wat hij wel en niet kan doen, zijn lichaam vertelt het hem. Robin gaat iets anders zitten zodat hij zijn been wat minder voelt en geeft de foto aan Wolfgang.
"Het is een familiefoto."
Robin wil deze foto gebruiken om zijn broer uit te leggen waarom hij niet meer verder leven wilde zoals vroeger. Bijna net zoals Sascha de foto heeft gebruikt om hem een spiegel voor te houden.
"Jij en Sascha zijn zo jong. Is dat je moeder?"
De jongen is verbaasd.
"Ja. Haar naam was Astrid."
Wolfgang kijkt even naar hem en dan lang naar de foto. Waarschijnlijk is hij verbaasd dat Sascha's vrouw en hun moeder dezelfde naam hebben. Of zoekt de jongen naar overeenkomsten?
"Dat is onze vader."
Hij verwijst op zo'n manier naar de oude Wolfgang dat de jongen zelf mag beslissen of hij hem ook als zijn vader ziet. Onbewust weet Robin wat de uitslag van het DNA-onderzoek zal zijn. Wanneer Alexander de foto van Wolfgang overneemt, moet hij even op zijn lippen bijten. Hij heeft Alexander niets verteld en zijn schat heeft niets gevraagd. De foto stond bij zijn bed toen Alexander terugkwam van Silke's begrafenis. Robin kijkt er elke dag naar om na te denken over zijn verleden en als herinnering aan zijn verleden.
"Waar komt deze foto vandaan?"
Kent Alexander de foto niet? Zijn partner lijkt verbaasd.
"Sascha heeft hem mij gegeven in het ziekenhuis."
"Oh ja, hij stond de laatste dagen naast je bed. Vreemd dat hij me niet is opgevallen. Ik denk dat ik je niet ernaar gevraagd heb omdat ik zelf niet zoveel heb met familiefoto's."
Robin knikt begrijpend. Alexander heeft ze waarschijnlijk nooit uitgepakt. In hun appartement hangen vooral Alexander's tekeningen en meer foto's van nu dan van vroeger.
"Wanneer ik thuis ben, zal ik eens zoeken. Ze moeten ergens liggen."
Alexander geeft de foto terug aan Wolfgang en glimlacht half.
"Heb je veel foto's van je moeder? Of foto's van jezelf van vroeger?"
"Ik heb alleen een paar van haar en nog wat foto's die we hebben genomen voordat ze mij bij haar hebben weggehaald. Als er al babyfoto's zijn, dan zijn ze zoekgeraakt. We hebben niet altijd een thuis gehad, dat weet je."
De jongen haalt zijn schouders op en wrijft over zijn borstkas. Robin leeft mee met Wolfgang, hij weet hoe het is om nergens lang te wonen. Wolfgang gaat verder.
"Misschien zijn er geen foto's gemaakt omdat het vaak niet zo goed ging met ons. Het is nu te laat om te vragen. Ik denk dat haar ouders ook zijn overleden. Maar ik ben tevreden dat ik een paar foto's heb. Ik vind het eigenlijk fijner dat ik haar boeken heb, die zeggen me veel meer. De boeken waren belangrijk voor mijn moeder."
Robin's geest gaat op drift wanneer hij zich afvraagt wat hij nog heeft van zijn ouders. Waarschijnlijk niets anders dan de foto's, omdat zijn vader gewoonlijk alles van waarde verkocht om zijn slechte gewoontes te financieren.
"Het is een mooie foto."
Wolfgang geeft de foto terug aan Robin.
"Sascha heeft nog meer foto's van onze familie. We kunnen hem vragen of hij een kopie wil maken."
"Als je wilt, hangen we ze thuis op."
Alexander moedigt hem voorzichtig aan. Robin glimlacht naar zijn vriend. Hij vindt het een goed idee om wat foto's van hun familie op te hangen, maar een complete tentoonstelling vindt hij te ver gaan. Ergens verwacht hij dat Alexander een hele stapel heeft opgehangen tegen de tijd dat hij hun appartement weer van binnen ziet.
Een hele fotogalerij roept teveel emoties op. Het zou een tentoonstelling worden van schaamte of van verdriet. Misschien beide vermengd met een beetje plezier. Zou Alexander een foto van de heks, die zich tegenwoordig als een goede fee presenteert, wel willen ophangen? De verschillen tussen de twee families zijn groot. Henriette en Max Kaiser zijn springlevend, Astrid en Wolfgang Krone allesbehalve. Alexander is begonnen het contact met zijn familie te herstellen, hij is begonnen afscheid te nemen van zijn idyllische herinneringen aan zijn vader en moeder.
Robin wil er niet te lang over nadenken. Alexander kan er niets aan doen dat zijn ouders er niet meer zijn. Ze zijn doodgegaan als gevolg van hun eigen keuzes en Robin heeft bijna die traditie gevolgd. Deze nalatenschap heeft hij overleefd. Hij leeft. Met zijn broers gaat het goed, ze geven veel om hem en hij wil ook aan hen denken.
"Dit is de enige foto die de moeite waard is. Ik vind je tekeningen mooier. Wil je er een tekening van maken?"
Robin praat tegen Alexander in de hoop dat de muren thuis ongeschonden blijven. In een adem gaat hij door, nu tegen Wolfgang.
"Ik wil vandaag je meer over mijn familie vertellen, daarom heb ik deze foto tevoorschijn gehaald. Ik wil je uitleggen waarom ik zo onderuit ben gegaan en ik hoop dat je mij beter begrijpt."
"Charlie en Astrid hebben mij verteld over je hart."
"Gevolg van myocarditis."
"Volgens Astrid moet je alles rustig en langzaam doen en je niet teveel inspannen, zodat je je hart niet beschadigt."
"Dat is wat de arts graag wil."
"Dat is eenvoudig genoeg om te begrijpen. Ik weet nog dat je overstuur werd toen mevrouw Kaiser en ik bij je binnenvielen. Het spij..."
"Wolfgang, alsjeblieft. Was het maar zo simpel."
Robin moet hem nu onderbreken. Vandaag wil hij Wolfgang van zijn schuldgevoel afhelpen. Hij is zelf verantwoordelijk voor alles wat er is gebeurd. Gelukkig kijkt Wolfgang hem nu aan met een mengeling van verbazing en nieuwsgierigheid. Robin's blik gaat kort naar Alexander, die hem met zijn ogen aangeeft verder te vertellen. Ze hebben gisteren besloten om de jongen vandaag alles te vertellen.
"Dagmar, Sascha en Alexander denken dat het gecompliceerder is. Ik ben er nog niet helemaal zeker van of het is zo ... ingewikkeld is, maar ik sta er open voor."
Over het gezicht van Alexander trekt een lichte schaduw, een die alleen hij kan plaatsen. Zijn mondhoek trekt heel even op. Alexander doet dat wanneer hij iets afkeurt. Zijn schat vindt het niet goed dat hij zijn twijfels over hun idee uitspreekt. Alexander's reactie kan hij helemaal begrijpen, hij weet al te goed wat zijn schat allemaal heeft gedaan om hem in leven te houden. Robin hoopt nog steeds dat het niet zo ernstig is en zoekt nog naar een duidelijke, alternatieve verklaring. Hij heeft angst voor de artsen, voor wanneer het idee overgaat in een diagnose. Het etiket na de diagnose bezorgt hem een nog grotere angst, waardoor hij zichzelf nu moet dwingen verder te vertellen.
"We hebben een ziektegeschiedenis in onze familie. Mijn vader had een slecht hart. Ik ben er vrij zeker van dat ik dat van hem heb geërfd. Bovendien was hij een alcoholist, daarom ben ik voorzichtig met hoeveel ik drink. Misschien moet ik de alcohol helemaal opgeven nu ik een bypass heb gekregen. Het hangt ervanaf hoe goed ik herstel en wat de artsen zeggen."
"Mijn moeder was ook aan de drank. Daarom is ze gestorven. De drank heeft haar lever kapotgemaakt."
Alexander reageert alert Wolfgang's laconieke mededeling en onderbreekt hen.
"Wanneer ze alletwee een probleem met alcohol hadden, moet jij misschien van alle drank afblijven. Als jij het kan vermijden, dan hoef je niet hetzelfde mee te maken als zij."
Robin knikt langzaam, eens als hij het is met Alexander's verstandige advies wanneer hij bedenkt hoeveel aandacht alle familieziektes vragen, ziektes die van de ene aan de volgende generatie worden doorgegeven. Wolfgang heeft een veel betere positie dan Robin ooit heeft gehad. De jongen weet wat te verwachten en kan zelf beslissen hoe er mee om te gaan in zijn leven. Het hoeft hem niet te overkomen, als Wolfgang er zelf op let. Robin probeert weer terug te gaan naar wat hij wil vertellen.
"Sascha zegt dat ik op mijn moeder lijk."
"Dan was het een geweldige vrouw."
De jongen glimlacht.
"Zo herinner ik mij haar ... Nee, zo wil ik mij haar herinneren. Ze had ook problemen. Sascha denkt dat onze moeder misschien ziek was."
Vanuit zijn ooghoek ziet hij Alexander in zijn stoel onrustig bewegen met een vragende blik in zijn ogen. Blijkbaar heeft Sascha hem niets heeft verteld over hun andere gesprekken in het ziekenhuis. Robin voelt zich schuldig omdat hij tot nu toe nog niets heeft verteld. In de afgelopen dagen heeft hij vooral nagedacht over alles wat Sascha heeft verteld en geprobeerd zijn geheugen op te frissen, zijn verborgen herinneringen op te roepen. Hij moet nu eerst ademhalen om verder te kunnen vertellen.
"Ik was nog te jong om iets te zien of te merken. Volgens Sascha hebben onze ouders vaak ruzie gehad. Ze ruzieden over zijn drankgebruik. Sascha zegt dat mama ook dronk maar ik weet het niet zeker. Ik twijfel ook nog een beetje aan haar ... overlijden. Ik was nog geen vijf toen ze stierf, toen ze ... zelfmoord pleegde."
"Wat?"
Het woord vliegt uit Alexander's keel. Zijn schat hapt naar adem. Met een hand grijpt Alexander zijn pols vast bij wijze van steun, maar Robin schudt zich los. De gesprekken met Sascha over hun moeder hebben allerlei verborgen herinneringen losgemaakt bij hem en bij Sascha. Het gebaar van zijn vriend brengt nog meer herinneringen naar boven.
"Hoe?"
Als antwoord op Wolfgang's vraag kan Robin alleen nog met zijn hoofd schudden. Vandaag wil hij er niet meer over praten. Het is op dit moment al erg genoeg om de film in zijn gedachten weer af te spelen.
Sascha heeft haar in bad gevonden met doorgesneden polsen. Zijn oudere broer was bijna negen jaar en wist niet wat hij kon doen om haar te helpen. Ze hadden geen werkende telefoon. Sascha is in zijn bebloede pyjama naar een buurman gegaan om een ambulance te bellen. Ze leefde nog toen hij haar voor het laatst heeft gezien vanuit zijn slaapkamerdeur. Zij huilde. Hij huilde maar begreep niet wat er gebeurde. Ze lag op een brancard en werd naar buiten gebracht. Op weg naar het ziekenhuis is ze overleden.
Stil komen de tranen uit zijn ogen. Wolfgang haalt uit de keuken een glas water voor hem. Alexander staat ook op en slaat zijn armen om hem heen. De verdrongen herinneringen hebben hem opnieuw aan het huilen gekregen. Alexander wiegt hem zachtjes terwijl hij zichzelf als kleine jongen ziet. Sascha heeft hem teruggestuurd naar zijn slaapkamer en de deur dichtgedaan. Hij ligt huilend op bed en begrijpt niet waarom mensen zo opgewonden praten en janken aan de andere kant van de deur. Na een lange stilte doet Wolfgang zijn mond opnieuw open.
"Je hoeft nu niet verder te vertellen over je familie. We kunnen een volgende keer weer verder gaan."
"Nee."
Robin wil niet de oudere broer zijn die alles voor de jongere broer verbergt. Hij wil niet dat Wolfgang over twintig jaar zichzelf afvraagt wat wat er is gebeurd of zich schuldig voelt voor het veroorzaken van een hartaanval waardoor zijn broer in het ziekenhuis is beland.
"Je moet weten wat er met mij is gebeurd de laatste tijd. Wat ik heb gedaan."
Wolfgang's ogen gaan wijd open.
"Kun je dat?"
Alexander fluistert. Robin kijkt hem beslist aan.
"Ik wil het nu."
Robin heeft nog wat tijd nodig om zichzelf bij elkaar te rapen. Wolfgang en Alexander gaan uiteindelijk weer zitten, Wolfgang heeft een nerveuze en tegelijk indringende blik in zijn ogen. Robin heeft geen idee wat er door het hoofd van de jongen heengaat. Desondanks wil hij vertellen wat er verteld moet worden.
"De artsen hebben mijn hart wel gerestaureerd, maar misschien ben ik nog steeds ziek."
"Ik begrijp je niet. Ziek waarvan?"
"Misschien mijn hoofd."
"Heb je nog een blessure van het basketballen?"
Robin schudt zijn hoofd. Hij heeft moeite om uit zijn woorden te komen en kijkt naar Alexander om daarna zijn hand te grijpen. Met zijn ogen vraagt hij zijn partner om hulp. Hun vingers verstrengelen zich. Alexander helpt hem over zijn emotionele drempel.
"Had je ... moeder ... dezelfde ziekte?"
"Volgens Sascha wel."
Robin knikt terwijl hij vecht tegen zichzelf. Het is nu het verkeerde moment om erg emotioneel te worden, hij wil zijn houding bewaren. Alexander begint Wolfgang het uit te leggen.
"Dagmar, Sascha en ik hebben Robin gevraagd om met zijn artsen over iets anders te praten. Het kan zijn dat mijn schat op een andere manier ziek is. Een depressie."
"Ik zou ook depressief worden als ik zo lang in het ziekenhuis zou liggen. Je bent bijna gestorven. Sascha nog eerder dan jij, hij lag ook op sterven. Jij en Sascha moeten ophouden daar constant over na te denken, dan komt alles vanzelf weer goed."
"Wolfgang, we bedoelen niet depressief maar een echte depressie. Een depressie waardoor je niet meer vrolijk naar de toekomst kijkt, waardoor je geen mogelijkheden meer ziet."
Alexanders reactie laat Wolfgang nadenken.
"Maar het probleem is toch je hart, Robin?"
"Ik was bezig mijzelf te slopen ... Ik heb een verkeerde beslissing genomen ... Vlak voor de bruiloft van Sascha en Astrid ben ik weer ziek geworden ... Op de een of andere manier ben ik gaan geloven dat ik ... nooit meer beter zou worden ... dat ik zou gaan sterven omdat mijn hart het niet meer aankan ... niet meer beter zou worden ... Ik was van plan om het te laten gebeuren ... hoe sneller hoe beter."
"Wat wilde je laten gebeuren?"
"Sterven ... Ik besloot te sterven."
"Waarom zou je dat willen?"
"Ik was weer ziek ... Ik was moe van het vechten ... Ik kon niet meer vechten tegen mijn lichaam, tegen mijn hart ... Ik heb de verkeerde beslissing genomen."
"Wist je dit?"
Wolfgang kijkt dwingend naar Alexander, die met een verdrietig gezicht bevestigend knikt.
"Waarom heb je niets gedaan?"
"Wolfgang, het is niet Alexander's schuld."
"Nee, het is ook mijn schuld ... we zijn alletwee net zo schuldig hieraan."
Alexander protesteert. Robin fronst zijn wenkbrauwen. Alexander is niet verantwoordelijk voor zijn beslissingen.
"Ik heb wel gemerkt dat er iets mis was. Robin was net zo moe als iedereen die de bruiloft heeft voorbereid, maar hij heeft er anders op gereageerd. Hij was zichzelf niet meer. Robin vertelde me dat hij weer pijn voelde op zijn borst, maar hij wilde niet naar het ziekenhuis. Hij wilde de bruiloft niet missen."
"We hebben veel gepraat die avond. Ik was verdrietig."
Robin praat weer tegen Wolfgang. Alexander corrigeert hem.
"Je was depressief."
"Dat is hetzelfde."
"Nee, het is niet hetzelfde!"
Alexander reageert kortaf. Robin moet even nadenken. Alexander is op dit punt zelfverzekerd, ook al heeft hij geen diagnose. Die avond ging inderdaad om meer dan alleen verdrietig zijn. Robin probeert het vandaag te bagatelliseren. Hij knikt eerst aarzelend, daarna nog een keer duidelijker en kijkt Alexander aan om hem gelijk te geven. Alexander beantwoordt zijn treurige blik door hem met zijn ogen toestemming te vragen om verder te vertellen. Robin gaat met zijn ogen akkoord.
"Wanneer mijn schat eenmaal een idee heeft gekregen, is het moeilijk om hem op andere gedachten te brengen. Ik dacht eerst dat hij overdreef. Hij is bijvoorbeeld al meer dan teleurgesteld dat hij niet meer mag sporten. Nu was Robin bang om mij, jou en Sascha teleur te stellen."
Robin denkt na over Alexander's woorden. Hij noemt hem nu al twee keer 'mijn schat' waar anderen bij zijn. Het vergroot zijn gevoel van schaamte omdat hij Alexander allesbehalve als zijn schat heeft behandeld. Met zijn duim begint hij de houtnerf van de tafel te volgen, terwijl hij probeert weer verder te praten.
"Ik ben bang om invalide te worden. Ik wil niet de rest van mijn leven verzorgd worden. Ik wil niet wegkwijnen ... Na Sascha's ongeluk wilde ik dat jij niet opnieuw zoiets meemaakt. Ik wist dat het bij mij nog veel erger zou worden, omdat de gevolgen van myocarditis mij langzaam maar zeker mijn leven zouden kosten ... Ik wilde niet dat jij mee zou maken hoe ik zou sterven. Niet na Sascha en niet na je moeder ..."
"Mijn moeder heeft hier niets mee te maken."
"Ik dacht van wel."
"Nee. De laatste maanden van mijn moeder heb ik niet meer meegemaakt, ze wilde niet dat ik haar zou zien sterven en meneer en mevrouw Kaiser ... Je kent ze. Ik had haar heel graag in de laatste maanden willen zien maar we hadden al afscheid van elkaar genomen en het is ergens goed zo."
Robin denkt na en knikt begrijpend terwijl Wolfgang achterover leunt, hem dwingend aankijkt en verder praat.
"Je ... op de bruiloft was je anders. We hebben met elkaar gesproken en je hebt wat grappen gemaakt ... maar je was anders."
Robin heeft geen reactie. Gelukkig legt Alexander het verder uit.
"Robin wilde je op afstand houden. Hij had het idee dat je gelukkiger zou zijn bij Max en Henriette."
Wolfgang zwijgt even, zijn ogen getuigen van zijn verbazing.
"Je wilde mij ... Op afstand brengen in plaats van mijn echte familie te ...? Waarom heb jij eraan meegewerkt?"
Alexander schiet in de verdediging.
"Alleen tot de bruiloft. Geloof me, alsjeblieft. Ik was van plan om met Sascha en Astrid te gaan praten toen ik besefte hoe serieus Robin geloofde dat hij zou sterven, ook om hem te vragen jou op te vangen. Maar niet voor de bruiloft. We wilden alletwee dat ze van hun trouwdag zouden genieten. Maar Sascha was al vertrokken voordat ik met hem kon praten."
"Naar het vakantiehuis."
Wolfgang fluistert terwijl hij met een spijtig gezicht zijn handen voor zijn borst houdt. Alexander zucht.
"Ja ... Ze zouden een week wegblijven. Ik heb Sascha geprobeerd te bellen ... Elke dag ... Ondertussen heb ik Robin alleen verzorgd."
Robin kijkt naar Wolfgang en Alexander terwijl Alexander vertelt over de maand na de bruiloft, over de telefoontjes, Dagmar, de pillen, de artsen. Wolfgang reageert zoals ze allebei vooraf hadden verwacht. Hij is radeloos, verbijsterd en windt zich op over hun gedrag.
Het is niet eerlijk van hem zoveel kritiek op Alexander te hebben. Robin heeft zich geweldig dom gedragen, het waren zijn beslissingen. Hij heeft Alexander overtuigd er in mee te gaan en Alexander heeft alles geprobeerd om hem tegen zichzelf te beschermen. Robin voelt zich steeds meer gedwongen om Alexander te verdedigen, maar het lukt hem niet. Hij voelt zijn hart steeds sneller kloppen. Het bonkt en maakt hem angstig.
"Jongens, alsjeblieft."
Hij weet het nog net, piepend te zeggen. Op dit moment is zijn zorg dat het uit de hand loopt. Het kost hem moeite zijn hartslag te beheersen. Wolfgang's luide stem helpt niet.
"Als je het mij vraagt, zijn jullie alletwee niet goed bij je hoofd!"
"Jongens, mag het wat rustiger?"
Robin hijgt. Alexander kijkt hem gealarmeerd aan.
"Ben je nog in orde?"
Robin pakt trillend het glas water en drinkt het slok voor slok leeg.
"Is het je hart? ... Oh, het spijt me."
Wolfgang stamelt.
"Langzaam en regelmatig ademen. Zeg het als we naar het ziekenhuis moeten."
Alexander wrijft over Robin's hand en voelt hoe koud zijn hand is. Robin schudt zijn hoofd terwijl hij zijn adem even inhoudt. Vandaag wil hij niet naar het ziekenhuis, niet vanwege een gesprek met Wolfgang. De jongen zou het zichzelf nooit vergeven. Hijgend weet hij toch te reageren.
"Het komt wel goed. We moeten alleen het rustig aan doen."
"We kunnen wel even stoppen en straks verder gaan."
"Dat is een goed idee."
Alexander versterkt Wolfgang's voorstel waarop zijn jongere broer opstaat mokkend begint af te ruimen.
"Ik ga even afwassen. Ik heb tijd nodig om na te denken."
Alexander protesteert waardoor Wolfgang de borden rinkelend op het aanrecht zet. Hij loopt naar de hal en zoekt in zijn jaszak.
"Ga alsjeblieft niet weg."
Robin fluistert. Wolfgang hoort hem niet. Alexander roept naar de hal.
"Wat ga je doen?"
Wolfgang houdt zijn sigaretten omhoog.
"Je wilt niet dat ik de afwas doe, dan kan ik beter even naar buiten gaan."
"De sleutels."
Alexander gooit zijn sleutels naar Wolfgang, die ze net kan vangen. Daarna klinkt het geluid van een dichtslaande voordeur. Robin kan niet voluit spreken en fluistert.
"Hij gaat niet weg. Hij is wel boos, maar hij is bang geworden van wat er nu gebeurt. Hij gaat er niet vandoor."
Alexander zwijgt en trekt zijn stoel dichter bij Robin om een arm om hem heen te slaan en met zijn hoofd tegen Robin's hoofd aan te leunen. Daarna begint Alexander langzaam, gecontroleerd, diep te ademen zodat Robin zijn tempo makkelijker kan overnemen. Zijn vriend heeft dit de laatste maanden thuis vaker gedaan wanneer hij moeite had met traplopen, eigenlijk iedere keer wanneer hij begon te hijgen.
"Ik meen het over het ziekenhuis. Als het nodig is, dan gaan we erheen."
Robin heeft zijn ogen gesloten om zich te concentreren op zijn ademhaling en om zijn hartslag te vertragen. Ondertussen probeert hij de steken en pijnen, die hij overal voelt, te plaatsen. Zijn kuiten doen pijn net zoals zijn borstspieren. Hij voelt zich niet verdoofd, ook geen licht gevoel in zijn hoofd of zelfs duizelig. Het is niet de normale pijn wanneer zijn hart zelf protesteert.
"Zal ik je naar het ziekenhuis brengen?"
Ongerust herhaalt Alexander zijn vraag. Robin herkent de sceptische blik van zijn schat.
"Nee, deze keer niet. Het is een andere pijn, het is niet mijn hart. Ik zal het wel aangeven als we een arts nodig hebben. We moeten het alleen rustig zien te houden. Misschien kun je dit op de lijst zetten voor de artsen?"
"Oh ja, dat is al op maandag. Goed idee."
Alexander verdwijnt naar hun kamer. Ze moeten alles bijhouden, zijn dieet, zijn lichaamsbeweging en daarom zijn ze ook begonnen met een gedetailleerde lijst van de pijnscheuten, krampen en andere gebeurtenissen voor de artsen. Deze lijst is een goed idee van Alexander. Ze hebben afgesproken alles bij te houden totdat de artsen genoeg informatie hebben en de lijst niet meer nodig hebben. Robin hoopt dat dit al heel snel het geval is, ergens ervaart hij deze lijst als inbreuk op zijn leven. Wolfgang komt weer binnen terwijl Alexander nog weg is. Hij loopt langs Robin naar de keuken en opent de koelkast. Robin hoopt dat de jongen Charlie's wijn niet openmaakt.
"Waar is Alexander?"
Wolfgang schenkt drie glazen sap in.
"Hij komt zo weer terug."
"Gaat het weer?"
"Ja hoor, zolang we het rustig weten te houden, gaat het goed. Dank je wel."
Robin neemt een glas sap van Wolfgang aan en zet het met een bevende hand op tafel.
"Ik weet dat het een schokkend verhaal voor je is en dat spijt me. Ik heb een paar hele domme dingen gedaan. Sascha kwam met dezelfde vragen als jij. Het enige wat ik erover kan zeggen, dat het mij toen verstandig leek. Ik weet dat iedereen het onzinnig vindt, maar voor mij klopte het allemaal ... Daarom gaan we volgende week langs een andere arts. We zullen zien of Dagmar, Alexander en Sascha gelijk hebben met hun idee."
"Denk je dat ze gelijk hebben?"
Robin haalt zijn schouders op voordat hij knikt met vochtige ogen.
"Het is mogelijk, maar we verwachten niet direct een antwoord."
"Bestaan er onderzoeken om te zien of ... je een depressie hebt?"
"Ik weet het niet. Er moet ergens een reden zijn voor wat ik heb gedaan en waarom ik er zo over dacht."
Alexander komt terug in de woonkamer. Wolfgang verontschuldigt zich.
"Sorry voor mijn uitval net."
"Je hoeft je niet voor alles te verontschuldigen. Het is heel moeilijk om hier goed mee om te gaan en we hebben tot nu toe allemaal de verkeerde manier gekozen. Je doet het goed, Wolfgang."
Robin vult Alexander aan.
"Daaroverheen wil ik dat je de waarheid kent. Ik weet dat je denkt dat jij mijn hartaanval hebt veroorzaakt. We willen je alles vertellen zodat je begrijpt dat het niet jouw schuld is en ook niet van Alexander."
"Maar wanneer mevrouw Kaiser en ik niet zo tekeer waren gegaan in je appartement dan ..."
Robin laat hem niet uitpraten.
"Het zou hoe dan ook gebeurd zijn. Ik heb niet goed voor mijzelf gezorgd. Je hebt er recht op om te weten wat er is gebeurd."
"Ik denk ... Ik begrijp niet hoe je weer ziek bent geworden. Op de bruiloft zag je er moe uit maar je zei dat er problemen waren. Iedere keer daarvoor zag je er goed uit."
Wolfgang denkt even na over wat hij zegt.
"Nee, dat is niet waar. Toen Sascha in het ziekenhuis lag, zag je er heel erg slecht uit."
"Het is eigenlijk vorig jaar begonnen. Ik ben vorig jaar tijdelijk gestopt met sporten om bij Alexander in het ziekenhuis te zijn."
"Je weet dat ik in elkaar ben geslagen. Ik heb een paar maanden nergens last van gehad, totdat ik in Bohling's in elkaar ben gezakt en daarna een bloedprop werd ontdekt. Die was eerder niet ontdekt. Ik heb het in elk geval overleefd."
Alexander knipoogt, Wolfgang knikt begrijpend terwijl Robin nu Alexander's hand vastpakt voordat hij weer verder vertelt.
"Ik ben ook gestopt omdat ik bang was dat iemand anders Alexander nog een keer wat aan zou doen. Ik trainde niet meer zo veel als vroeger. Aan het begin van de zomer had ik de kans om als trainer aan het werk te komen. Daarvoor moest ik mijn conditie weer op peil brengen. Ik heb te hard getraind en toen ben ik ingestort. Het was de eerste aanval als gevolg van de myocarditis. Toen we elkaar voor het eerst spraken, vroeg je waarom ik geen wedstrijden meer speel. Dit zijn de redenen."
"Je kende me niet, je hoefde me niets te vertellen."
"Daarom heb ik je niets verteld tot vandaag. Maar ons gesprek van die avond heeft wel indruk op mij gemaakt."
"Echt waar?"
Robin knikt.
"Ik baalde van veel dingen. Het woord homobasketballer bijvoorbeeld, ik wil gewoon bekend staan als een basketballer die een competitie heeft gewonnen met zijn team. Toen we elkaar voor het eerst spraken, vond ik het nog steeds vervelend. Ik baalde er ook van dat ik geen echte baan had. Het parkbeheer op het kasteel lag me niet echt en ik ben korte tijd later overgegaan naar de paarden daar. Ik wist niet eens of ik daar als paardentrainer aan het werk mocht. Ik heb daar geen enkele ervaring mee."
Robin valt even stil om rustig adem te halen.
"Het was een jaar na het kampioenschap en ik ben geen stap verder gekomen in dat jaar. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, was je gewoon een jongen die wist wie ik was. Voor jou was ik nog steeds de homobasketballer."
"Ik wist niet dat je het zelf niet leuk vindt."
Wolfgang fluistert.
"Of ik het leuk vindt of niet, het is ook wie ik ben. Je zei veel mensen naar mij opkijken, dat het geweldig is om als homo te sporten en te winnen. Je was ook teleurgesteld dat ik mijn bekendheid niet gebruik om een voorbeeld voor anderen te zijn. Daarmee heb je indruk op mij gemaakt, Wolfgang. Het was de droom van mijn vader om basketballer te worden, maar jij hebt iets gezegd om er een doel aan te geven."
"Echt?"
Robin glimlacht.
"Waarom heb je me dat niet eerder verteld?"
Alexander's vraag roept Robin's verbazing op.
"Ik dacht dat je het wist."
"Ik wist dat je weer begonnen was met trainen vanwege Wolfgang maar ik dacht dat je het deed omdat hij misschien je broer is."
"Nee. Ik ben de volgende ochtend al langs de arts gegaan, nog voordat ik wist wie hij was."
Wolfgang gaat meer naar voren gaat zitten.
"Wacht even. Je was weer begonnen met trainen. Maar je was toch nog ziek?"
"Toen ik je tegenkwam in de sporthal, kwam ik net bij de arts vandaan. Ik wilde de jongens weer zien en nog helemaal niet trainen. De arts had me hele strikte regels gegeven om opnieuw te beginnen. Hij wilde me elke week zien om in de gaten te houden hoe mijn hart zou reageren en om te voorkomen dat ik te hard van stapel zou lopen."
"Wat is er gebeurd?"
"Ik heb de richtlijnen van de arts gevolgd. Ik heb alles bijgehouden, het eten en niet te veel bewegen. Dat lukte niet meer na Sascha's ongeluk."
"Ben je gestopt met trainen?"
"Nee, ik ben juist meer gaan trainen. Ik was zo moe van de lange dagen op mijn werk en de lange nachten in het ziekenhuis, dat ik hoopte door meer te trainen ook meer energie zou hebben om de lange dagen vol te houden ..."
Alexander's dwingende blik zorgt ervoor dat Robin verder vertelt.
"... Af en toe glipte ik er tussenuit om naar de sporthal te gaan."
Wolfgang vraagt door.
"Ben je toen ziek geworden? Zag je er daarom zo slecht uit in het ziekenhuis?"
"Nee. Ik kreeg meer energie van het trainen. Toen Sascha uit het ziekenhuis kwam, kon ik nog verder trainen. Ik was er zeker van dat ik in orde was. Ik dacht dat mijn lichaam het aankon. Alleen besloten Sascha en Astrid snel te trouwen. De hele voorbereiding zorgde opnieuw voor lange dagen ... en ik ben niet minder gaan trainen."
Wolfgang's getuite lippen etaleren zijn twijfel. Hij leunt achterover en denkt na over iets.
"Waar denk je aan?"
"Over mijn bezoek aan Sascha in het ziekenhuis. Je hebt nauwelijks iets tegen me gezegd."
Robin's blik gaat naar zijn handen. De vingers van zijn handen raken elkaar, terwijl hij zijn handen zenuwachtig heen en weer beweegt. Hij knikt. Wolfgang's volgende vraag is onderweg.
"Was het met opzet?"
"Ik denk het niet. Ik voel me er wel schuldig over. Ik was bezorgd over Sascha. Ik was bang om hem te verliezen, om alleen achter te blijven."
"Heb je niet ..."
"Ik was alleen bezig met Sascha. We wisten toen niet of hij zou bijkomen. Ik kon nauwelijks mijn eigen verdriet bijhouden."
"Dan kom ik weer uit bij de ruzie in jullie appartement. Als je het weer moeilijk krijgt, ga je dan opnieuw van mij weglopen? Als je mij op afstand wilt houden, dan wil ik het nu weten. Ik wil weten wat ik kan verwachten van jou. Als jullie geen tijd voor mij hebben, dan wil ik dat je dat tegen mij zegt. Misschien kunnen we dan beter elkaar niet zo vaak zien of spreken als ik had gedacht."
Wolfgang praat nu met een lage, rustige stem en de teleurstelling op zijn jongensachtige gezicht zorgt ervoor dat Robin zich nog beroerder voelt. Wolfgang heeft gelijk. Zijn gedrag is niet voorspelbaar. Wolfgang heeft het volste recht zich af te vragen hoe hij in de toekomst zal reageren. In dit opzicht is Robin niet anders dan de gezinnen waar Wolfgang tijdelijk onderdak vond. De jongen verdient meer en vooral beter dan tot nu toe.
"We willen je regelmatig spreken en zien. We willen je niet op afstand houden, maar goed contact met je opbouwen. Ik wil je vertrouwen of je vertrouwen opnieuw waard zijn."
Alexander ziet Robin's ademhaling wat versnellen en maakt zijn antwoord af.
"Daarom ben je nu ook alleen hier. We willen je alles vertellen zodat wij ons kunnen verontschuldigen bij jou."
"We zijn niet perfect."
"Ik wil niet dat jullie perfect zijn."
Wolfgang is niet overtuigd. Robin wil hem overtuigen.
"Ik wil het wel beter doen."
"Je weet dat ik niet echt plannen voor de toekomst maak. Ik ben te vaak teleurgesteld en dat wil ik niet meer."
"We proberen het."
"Dat beloven we ook."
Alexander versterkt zijn woorden.
"Maar er is iets dat je moet begrijpen."
De laatste woorden van Robin laten Wolfgang weer onzeker naar de twee jongens kijken.
"Maak je geen zorgen, het is niet zo erg als de dingen die we tot nu toe hebben verteld. Ik denk dat we allemaal wel de waarheid weten. Ik weet redelijk zeker dat we broers zijn, we hebben geen DNA-onderzoek nodig om het te weten. Zelfs als de resultaten ons allemaal gaan verrassen, zal ik je nog steeds als mijn broer zien. Omdat je gewoon mijn broer bent."
"Jij ook."
"Maar desondanks ... eigenlijk hoef ik dit niet te vertellen, maar ik wil het hardop gezegd hebben ... Mijn schat heeft meer gedaan voor mij dan wie dan ook en hij heeft mij nooit opgegeven. Hij heeft wel heel veel andere dingen voor mij opgegeven. Ik hou met heel mijn hart van hem, ook al lijkt het deze weken soms anders. Alexander komt voor mij altijd op de eerste plaats. Als jij daarmee kunt leven, dan is er altijd plaats voor jou."
"Ik verwacht niets anders."
Wolfgang bevestigt zijn vermoeden. Robin bedenkt zich dat hij altijd op de gekste momenten en manieren Alexander laat weten hoeveel hij van hem houdt. Alexander bloost een beetje, zijn mond is van verbazing een klein beetje opengegaan.
"Kun je onze fouten vergeven? Kunnen we verder?"
"Wil je weer op een gewone manier met ons omgaan? We willen het nu goed aanpakken."
Hij versterkt nu Alexander's woorden.
"Ik wil niets anders. Maar ik wil dat jullie mij beloven vanaf nu eerlijk te zijn. Geen geheimen en geen cryptische berichten meer, Robin. Jij vindt het moeilijk om je uiten tegenover andere mensen. Voor mij is het moeilijk om andere mensen te vertrouwen, vooral als ze mij pijn doen."
Wolfgang antwoordt rustig en op een besliste toon. Alexander reageert.
"We weten dat we veel vragen."
"We verwachten dat je je mond opendoet als we iets verkeerds doen."
Robin vult hem aan. Wolfgang schudt zijn hoofd.
"Nee. Ik ga jullie niet vertellen wat je goed of fout doet. Dat moeten jullie zelf kunnen. Jullie weten zelf wanneer jullie iets goed of fout doen. Jullie zijn toch volwassen?"
"Ja. Jij bent bijna volwassen. We willen ook dat jij eerlijk bent. We kennen je nog niet goed genoeg om te weten wanneer je iets niet leuk vindt of juist wel. Daarom vragen we je je mond open te doen wanneer we iets verkeerds doen in jouw ogen."
Alexander reageert net zo rustig en beslist als Wolfgang net. Wolfgang staart naar het paar met onderzoekende ogen. Misschien is hij nu bezig om te bepalen of hij ze wel of niet wil vertrouwen.
"Zorg ervoor dat ik geen spijt krijg."
"Dat beloven we."
Wolfgang blijft de twee indringend aankijken. Robin wordt er bijna nerveus van totdat hij een mondhoek van de jongen ziet bewegen. Wolfgang speelt toneel, hij probeert een glimlach te verbergen.
"Jullie hebben nog veel te doen om weer bovenaan mijn lijst van favoriete broers te komen."
Alexander kijkt net zo opgelucht als hij zich voelt. Robin glimlacht naar Wolfgang en besluit zijn broer te plagen.
"Wolfgang, komen we sneller bovenaan je lijst als je bij Alexander of bij mij slaapt?
Ondertussen draait Robin zijn hoofd naar Alexander en glimlacht. Alexander begint te lachen.
"Hebben jullie geen apart bed?"
Wolfgang is echt geschrokken.
"We zijn hier bij Charlie te gast en alle bedden zijn in gebruik. Je hebt ons een keer zien slapen en dat is precies de reden waarom we nu apart slapen. We zijn alletwee bang dat de operatiewonden opengaan."
Alexander vertelt het op een ontspannen toon.
"Dan maar bij jou."
Wolfgang mokt.
Alexander zoekt zijn telefoon en begint te bellen.
"Charlie, hoe laat kom je thuis?"
Zaterdag 10 december 2011
Chicane - Offshore (Ambient Mix)
Blank & Jones - Desire (Ambient Mix)
"Wat heb je bij je?"
Nog voordat Wolfgang goed gekeken heeft, rolt de vraag over zijn tong terwijl Robin terugschuifelt uit Charlie's logeerkamer naar de woonkamer. Hij zet de ingelijste foto op tafel. Het is de foto van zijn familie op een verjaardagsfeestje.
"Nog even geduld."
"Neem je tijd."
Alexander helpt hem terug in zijn stoel, maar Robin negeert zijn bezorgde opmerkingen. Hij maakt zich geen zorgen over een langzame wandeling door het appartement. De littekens op zijn borstkas en benen zijn nog niet genezen. Hij heeft nog niemand nodig om hem te vertellen wat hij wel en niet kan doen, zijn lichaam vertelt het hem. Robin gaat iets anders zitten zodat hij zijn been wat minder voelt en geeft de foto aan Wolfgang.
"Het is een familiefoto."
Robin wil deze foto gebruiken om zijn broer uit te leggen waarom hij niet meer verder leven wilde zoals vroeger. Bijna net zoals Sascha de foto heeft gebruikt om hem een spiegel voor te houden.
"Jij en Sascha zijn zo jong. Is dat je moeder?"
De jongen is verbaasd.
"Ja. Haar naam was Astrid."
Wolfgang kijkt even naar hem en dan lang naar de foto. Waarschijnlijk is hij verbaasd dat Sascha's vrouw en hun moeder dezelfde naam hebben. Of zoekt de jongen naar overeenkomsten?
"Dat is onze vader."
Hij verwijst op zo'n manier naar de oude Wolfgang dat de jongen zelf mag beslissen of hij hem ook als zijn vader ziet. Onbewust weet Robin wat de uitslag van het DNA-onderzoek zal zijn. Wanneer Alexander de foto van Wolfgang overneemt, moet hij even op zijn lippen bijten. Hij heeft Alexander niets verteld en zijn schat heeft niets gevraagd. De foto stond bij zijn bed toen Alexander terugkwam van Silke's begrafenis. Robin kijkt er elke dag naar om na te denken over zijn verleden en als herinnering aan zijn verleden.
"Waar komt deze foto vandaan?"
Kent Alexander de foto niet? Zijn partner lijkt verbaasd.
"Sascha heeft hem mij gegeven in het ziekenhuis."
"Oh ja, hij stond de laatste dagen naast je bed. Vreemd dat hij me niet is opgevallen. Ik denk dat ik je niet ernaar gevraagd heb omdat ik zelf niet zoveel heb met familiefoto's."
Robin knikt begrijpend. Alexander heeft ze waarschijnlijk nooit uitgepakt. In hun appartement hangen vooral Alexander's tekeningen en meer foto's van nu dan van vroeger.
"Wanneer ik thuis ben, zal ik eens zoeken. Ze moeten ergens liggen."
Alexander geeft de foto terug aan Wolfgang en glimlacht half.
"Heb je veel foto's van je moeder? Of foto's van jezelf van vroeger?"
"Ik heb alleen een paar van haar en nog wat foto's die we hebben genomen voordat ze mij bij haar hebben weggehaald. Als er al babyfoto's zijn, dan zijn ze zoekgeraakt. We hebben niet altijd een thuis gehad, dat weet je."
De jongen haalt zijn schouders op en wrijft over zijn borstkas. Robin leeft mee met Wolfgang, hij weet hoe het is om nergens lang te wonen. Wolfgang gaat verder.
"Misschien zijn er geen foto's gemaakt omdat het vaak niet zo goed ging met ons. Het is nu te laat om te vragen. Ik denk dat haar ouders ook zijn overleden. Maar ik ben tevreden dat ik een paar foto's heb. Ik vind het eigenlijk fijner dat ik haar boeken heb, die zeggen me veel meer. De boeken waren belangrijk voor mijn moeder."
Robin's geest gaat op drift wanneer hij zich afvraagt wat hij nog heeft van zijn ouders. Waarschijnlijk niets anders dan de foto's, omdat zijn vader gewoonlijk alles van waarde verkocht om zijn slechte gewoontes te financieren.
"Het is een mooie foto."
Wolfgang geeft de foto terug aan Robin.
"Sascha heeft nog meer foto's van onze familie. We kunnen hem vragen of hij een kopie wil maken."
"Als je wilt, hangen we ze thuis op."
Alexander moedigt hem voorzichtig aan. Robin glimlacht naar zijn vriend. Hij vindt het een goed idee om wat foto's van hun familie op te hangen, maar een complete tentoonstelling vindt hij te ver gaan. Ergens verwacht hij dat Alexander een hele stapel heeft opgehangen tegen de tijd dat hij hun appartement weer van binnen ziet.
Een hele fotogalerij roept teveel emoties op. Het zou een tentoonstelling worden van schaamte of van verdriet. Misschien beide vermengd met een beetje plezier. Zou Alexander een foto van de heks, die zich tegenwoordig als een goede fee presenteert, wel willen ophangen? De verschillen tussen de twee families zijn groot. Henriette en Max Kaiser zijn springlevend, Astrid en Wolfgang Krone allesbehalve. Alexander is begonnen het contact met zijn familie te herstellen, hij is begonnen afscheid te nemen van zijn idyllische herinneringen aan zijn vader en moeder.
Robin wil er niet te lang over nadenken. Alexander kan er niets aan doen dat zijn ouders er niet meer zijn. Ze zijn doodgegaan als gevolg van hun eigen keuzes en Robin heeft bijna die traditie gevolgd. Deze nalatenschap heeft hij overleefd. Hij leeft. Met zijn broers gaat het goed, ze geven veel om hem en hij wil ook aan hen denken.
"Dit is de enige foto die de moeite waard is. Ik vind je tekeningen mooier. Wil je er een tekening van maken?"
Robin praat tegen Alexander in de hoop dat de muren thuis ongeschonden blijven. In een adem gaat hij door, nu tegen Wolfgang.
"Ik wil vandaag je meer over mijn familie vertellen, daarom heb ik deze foto tevoorschijn gehaald. Ik wil je uitleggen waarom ik zo onderuit ben gegaan en ik hoop dat je mij beter begrijpt."
"Charlie en Astrid hebben mij verteld over je hart."
"Gevolg van myocarditis."
"Volgens Astrid moet je alles rustig en langzaam doen en je niet teveel inspannen, zodat je je hart niet beschadigt."
"Dat is wat de arts graag wil."
"Dat is eenvoudig genoeg om te begrijpen. Ik weet nog dat je overstuur werd toen mevrouw Kaiser en ik bij je binnenvielen. Het spij..."
"Wolfgang, alsjeblieft. Was het maar zo simpel."
Robin moet hem nu onderbreken. Vandaag wil hij Wolfgang van zijn schuldgevoel afhelpen. Hij is zelf verantwoordelijk voor alles wat er is gebeurd. Gelukkig kijkt Wolfgang hem nu aan met een mengeling van verbazing en nieuwsgierigheid. Robin's blik gaat kort naar Alexander, die hem met zijn ogen aangeeft verder te vertellen. Ze hebben gisteren besloten om de jongen vandaag alles te vertellen.
"Dagmar, Sascha en Alexander denken dat het gecompliceerder is. Ik ben er nog niet helemaal zeker van of het is zo ... ingewikkeld is, maar ik sta er open voor."
Over het gezicht van Alexander trekt een lichte schaduw, een die alleen hij kan plaatsen. Zijn mondhoek trekt heel even op. Alexander doet dat wanneer hij iets afkeurt. Zijn schat vindt het niet goed dat hij zijn twijfels over hun idee uitspreekt. Alexander's reactie kan hij helemaal begrijpen, hij weet al te goed wat zijn schat allemaal heeft gedaan om hem in leven te houden. Robin hoopt nog steeds dat het niet zo ernstig is en zoekt nog naar een duidelijke, alternatieve verklaring. Hij heeft angst voor de artsen, voor wanneer het idee overgaat in een diagnose. Het etiket na de diagnose bezorgt hem een nog grotere angst, waardoor hij zichzelf nu moet dwingen verder te vertellen.
"We hebben een ziektegeschiedenis in onze familie. Mijn vader had een slecht hart. Ik ben er vrij zeker van dat ik dat van hem heb geërfd. Bovendien was hij een alcoholist, daarom ben ik voorzichtig met hoeveel ik drink. Misschien moet ik de alcohol helemaal opgeven nu ik een bypass heb gekregen. Het hangt ervanaf hoe goed ik herstel en wat de artsen zeggen."
"Mijn moeder was ook aan de drank. Daarom is ze gestorven. De drank heeft haar lever kapotgemaakt."
Alexander reageert alert Wolfgang's laconieke mededeling en onderbreekt hen.
"Wanneer ze alletwee een probleem met alcohol hadden, moet jij misschien van alle drank afblijven. Als jij het kan vermijden, dan hoef je niet hetzelfde mee te maken als zij."
Robin knikt langzaam, eens als hij het is met Alexander's verstandige advies wanneer hij bedenkt hoeveel aandacht alle familieziektes vragen, ziektes die van de ene aan de volgende generatie worden doorgegeven. Wolfgang heeft een veel betere positie dan Robin ooit heeft gehad. De jongen weet wat te verwachten en kan zelf beslissen hoe er mee om te gaan in zijn leven. Het hoeft hem niet te overkomen, als Wolfgang er zelf op let. Robin probeert weer terug te gaan naar wat hij wil vertellen.
"Sascha zegt dat ik op mijn moeder lijk."
"Dan was het een geweldige vrouw."
De jongen glimlacht.
"Zo herinner ik mij haar ... Nee, zo wil ik mij haar herinneren. Ze had ook problemen. Sascha denkt dat onze moeder misschien ziek was."
Vanuit zijn ooghoek ziet hij Alexander in zijn stoel onrustig bewegen met een vragende blik in zijn ogen. Blijkbaar heeft Sascha hem niets heeft verteld over hun andere gesprekken in het ziekenhuis. Robin voelt zich schuldig omdat hij tot nu toe nog niets heeft verteld. In de afgelopen dagen heeft hij vooral nagedacht over alles wat Sascha heeft verteld en geprobeerd zijn geheugen op te frissen, zijn verborgen herinneringen op te roepen. Hij moet nu eerst ademhalen om verder te kunnen vertellen.
"Ik was nog te jong om iets te zien of te merken. Volgens Sascha hebben onze ouders vaak ruzie gehad. Ze ruzieden over zijn drankgebruik. Sascha zegt dat mama ook dronk maar ik weet het niet zeker. Ik twijfel ook nog een beetje aan haar ... overlijden. Ik was nog geen vijf toen ze stierf, toen ze ... zelfmoord pleegde."
"Wat?"
Het woord vliegt uit Alexander's keel. Zijn schat hapt naar adem. Met een hand grijpt Alexander zijn pols vast bij wijze van steun, maar Robin schudt zich los. De gesprekken met Sascha over hun moeder hebben allerlei verborgen herinneringen losgemaakt bij hem en bij Sascha. Het gebaar van zijn vriend brengt nog meer herinneringen naar boven.
"Hoe?"
Als antwoord op Wolfgang's vraag kan Robin alleen nog met zijn hoofd schudden. Vandaag wil hij er niet meer over praten. Het is op dit moment al erg genoeg om de film in zijn gedachten weer af te spelen.
Sascha heeft haar in bad gevonden met doorgesneden polsen. Zijn oudere broer was bijna negen jaar en wist niet wat hij kon doen om haar te helpen. Ze hadden geen werkende telefoon. Sascha is in zijn bebloede pyjama naar een buurman gegaan om een ambulance te bellen. Ze leefde nog toen hij haar voor het laatst heeft gezien vanuit zijn slaapkamerdeur. Zij huilde. Hij huilde maar begreep niet wat er gebeurde. Ze lag op een brancard en werd naar buiten gebracht. Op weg naar het ziekenhuis is ze overleden.
Stil komen de tranen uit zijn ogen. Wolfgang haalt uit de keuken een glas water voor hem. Alexander staat ook op en slaat zijn armen om hem heen. De verdrongen herinneringen hebben hem opnieuw aan het huilen gekregen. Alexander wiegt hem zachtjes terwijl hij zichzelf als kleine jongen ziet. Sascha heeft hem teruggestuurd naar zijn slaapkamer en de deur dichtgedaan. Hij ligt huilend op bed en begrijpt niet waarom mensen zo opgewonden praten en janken aan de andere kant van de deur. Na een lange stilte doet Wolfgang zijn mond opnieuw open.
"Je hoeft nu niet verder te vertellen over je familie. We kunnen een volgende keer weer verder gaan."
"Nee."
Robin wil niet de oudere broer zijn die alles voor de jongere broer verbergt. Hij wil niet dat Wolfgang over twintig jaar zichzelf afvraagt wat wat er is gebeurd of zich schuldig voelt voor het veroorzaken van een hartaanval waardoor zijn broer in het ziekenhuis is beland.
"Je moet weten wat er met mij is gebeurd de laatste tijd. Wat ik heb gedaan."
Wolfgang's ogen gaan wijd open.
"Kun je dat?"
Alexander fluistert. Robin kijkt hem beslist aan.
"Ik wil het nu."
Robin heeft nog wat tijd nodig om zichzelf bij elkaar te rapen. Wolfgang en Alexander gaan uiteindelijk weer zitten, Wolfgang heeft een nerveuze en tegelijk indringende blik in zijn ogen. Robin heeft geen idee wat er door het hoofd van de jongen heengaat. Desondanks wil hij vertellen wat er verteld moet worden.
"De artsen hebben mijn hart wel gerestaureerd, maar misschien ben ik nog steeds ziek."
"Ik begrijp je niet. Ziek waarvan?"
"Misschien mijn hoofd."
"Heb je nog een blessure van het basketballen?"
Robin schudt zijn hoofd. Hij heeft moeite om uit zijn woorden te komen en kijkt naar Alexander om daarna zijn hand te grijpen. Met zijn ogen vraagt hij zijn partner om hulp. Hun vingers verstrengelen zich. Alexander helpt hem over zijn emotionele drempel.
"Had je ... moeder ... dezelfde ziekte?"
"Volgens Sascha wel."
Robin knikt terwijl hij vecht tegen zichzelf. Het is nu het verkeerde moment om erg emotioneel te worden, hij wil zijn houding bewaren. Alexander begint Wolfgang het uit te leggen.
"Dagmar, Sascha en ik hebben Robin gevraagd om met zijn artsen over iets anders te praten. Het kan zijn dat mijn schat op een andere manier ziek is. Een depressie."
"Ik zou ook depressief worden als ik zo lang in het ziekenhuis zou liggen. Je bent bijna gestorven. Sascha nog eerder dan jij, hij lag ook op sterven. Jij en Sascha moeten ophouden daar constant over na te denken, dan komt alles vanzelf weer goed."
"Wolfgang, we bedoelen niet depressief maar een echte depressie. Een depressie waardoor je niet meer vrolijk naar de toekomst kijkt, waardoor je geen mogelijkheden meer ziet."
Alexanders reactie laat Wolfgang nadenken.
"Maar het probleem is toch je hart, Robin?"
"Ik was bezig mijzelf te slopen ... Ik heb een verkeerde beslissing genomen ... Vlak voor de bruiloft van Sascha en Astrid ben ik weer ziek geworden ... Op de een of andere manier ben ik gaan geloven dat ik ... nooit meer beter zou worden ... dat ik zou gaan sterven omdat mijn hart het niet meer aankan ... niet meer beter zou worden ... Ik was van plan om het te laten gebeuren ... hoe sneller hoe beter."
"Wat wilde je laten gebeuren?"
"Sterven ... Ik besloot te sterven."
"Waarom zou je dat willen?"
"Ik was weer ziek ... Ik was moe van het vechten ... Ik kon niet meer vechten tegen mijn lichaam, tegen mijn hart ... Ik heb de verkeerde beslissing genomen."
"Wist je dit?"
Wolfgang kijkt dwingend naar Alexander, die met een verdrietig gezicht bevestigend knikt.
"Waarom heb je niets gedaan?"
"Wolfgang, het is niet Alexander's schuld."
"Nee, het is ook mijn schuld ... we zijn alletwee net zo schuldig hieraan."
Alexander protesteert. Robin fronst zijn wenkbrauwen. Alexander is niet verantwoordelijk voor zijn beslissingen.
"Ik heb wel gemerkt dat er iets mis was. Robin was net zo moe als iedereen die de bruiloft heeft voorbereid, maar hij heeft er anders op gereageerd. Hij was zichzelf niet meer. Robin vertelde me dat hij weer pijn voelde op zijn borst, maar hij wilde niet naar het ziekenhuis. Hij wilde de bruiloft niet missen."
"We hebben veel gepraat die avond. Ik was verdrietig."
Robin praat weer tegen Wolfgang. Alexander corrigeert hem.
"Je was depressief."
"Dat is hetzelfde."
"Nee, het is niet hetzelfde!"
Alexander reageert kortaf. Robin moet even nadenken. Alexander is op dit punt zelfverzekerd, ook al heeft hij geen diagnose. Die avond ging inderdaad om meer dan alleen verdrietig zijn. Robin probeert het vandaag te bagatelliseren. Hij knikt eerst aarzelend, daarna nog een keer duidelijker en kijkt Alexander aan om hem gelijk te geven. Alexander beantwoordt zijn treurige blik door hem met zijn ogen toestemming te vragen om verder te vertellen. Robin gaat met zijn ogen akkoord.
"Wanneer mijn schat eenmaal een idee heeft gekregen, is het moeilijk om hem op andere gedachten te brengen. Ik dacht eerst dat hij overdreef. Hij is bijvoorbeeld al meer dan teleurgesteld dat hij niet meer mag sporten. Nu was Robin bang om mij, jou en Sascha teleur te stellen."
Robin denkt na over Alexander's woorden. Hij noemt hem nu al twee keer 'mijn schat' waar anderen bij zijn. Het vergroot zijn gevoel van schaamte omdat hij Alexander allesbehalve als zijn schat heeft behandeld. Met zijn duim begint hij de houtnerf van de tafel te volgen, terwijl hij probeert weer verder te praten.
"Ik ben bang om invalide te worden. Ik wil niet de rest van mijn leven verzorgd worden. Ik wil niet wegkwijnen ... Na Sascha's ongeluk wilde ik dat jij niet opnieuw zoiets meemaakt. Ik wist dat het bij mij nog veel erger zou worden, omdat de gevolgen van myocarditis mij langzaam maar zeker mijn leven zouden kosten ... Ik wilde niet dat jij mee zou maken hoe ik zou sterven. Niet na Sascha en niet na je moeder ..."
"Mijn moeder heeft hier niets mee te maken."
"Ik dacht van wel."
"Nee. De laatste maanden van mijn moeder heb ik niet meer meegemaakt, ze wilde niet dat ik haar zou zien sterven en meneer en mevrouw Kaiser ... Je kent ze. Ik had haar heel graag in de laatste maanden willen zien maar we hadden al afscheid van elkaar genomen en het is ergens goed zo."
Robin denkt na en knikt begrijpend terwijl Wolfgang achterover leunt, hem dwingend aankijkt en verder praat.
"Je ... op de bruiloft was je anders. We hebben met elkaar gesproken en je hebt wat grappen gemaakt ... maar je was anders."
Robin heeft geen reactie. Gelukkig legt Alexander het verder uit.
"Robin wilde je op afstand houden. Hij had het idee dat je gelukkiger zou zijn bij Max en Henriette."
Wolfgang zwijgt even, zijn ogen getuigen van zijn verbazing.
"Je wilde mij ... Op afstand brengen in plaats van mijn echte familie te ...? Waarom heb jij eraan meegewerkt?"
Alexander schiet in de verdediging.
"Alleen tot de bruiloft. Geloof me, alsjeblieft. Ik was van plan om met Sascha en Astrid te gaan praten toen ik besefte hoe serieus Robin geloofde dat hij zou sterven, ook om hem te vragen jou op te vangen. Maar niet voor de bruiloft. We wilden alletwee dat ze van hun trouwdag zouden genieten. Maar Sascha was al vertrokken voordat ik met hem kon praten."
"Naar het vakantiehuis."
Wolfgang fluistert terwijl hij met een spijtig gezicht zijn handen voor zijn borst houdt. Alexander zucht.
"Ja ... Ze zouden een week wegblijven. Ik heb Sascha geprobeerd te bellen ... Elke dag ... Ondertussen heb ik Robin alleen verzorgd."
Robin kijkt naar Wolfgang en Alexander terwijl Alexander vertelt over de maand na de bruiloft, over de telefoontjes, Dagmar, de pillen, de artsen. Wolfgang reageert zoals ze allebei vooraf hadden verwacht. Hij is radeloos, verbijsterd en windt zich op over hun gedrag.
Het is niet eerlijk van hem zoveel kritiek op Alexander te hebben. Robin heeft zich geweldig dom gedragen, het waren zijn beslissingen. Hij heeft Alexander overtuigd er in mee te gaan en Alexander heeft alles geprobeerd om hem tegen zichzelf te beschermen. Robin voelt zich steeds meer gedwongen om Alexander te verdedigen, maar het lukt hem niet. Hij voelt zijn hart steeds sneller kloppen. Het bonkt en maakt hem angstig.
"Jongens, alsjeblieft."
Hij weet het nog net, piepend te zeggen. Op dit moment is zijn zorg dat het uit de hand loopt. Het kost hem moeite zijn hartslag te beheersen. Wolfgang's luide stem helpt niet.
"Als je het mij vraagt, zijn jullie alletwee niet goed bij je hoofd!"
"Jongens, mag het wat rustiger?"
Robin hijgt. Alexander kijkt hem gealarmeerd aan.
"Ben je nog in orde?"
Robin pakt trillend het glas water en drinkt het slok voor slok leeg.
"Is het je hart? ... Oh, het spijt me."
Wolfgang stamelt.
"Langzaam en regelmatig ademen. Zeg het als we naar het ziekenhuis moeten."
Alexander wrijft over Robin's hand en voelt hoe koud zijn hand is. Robin schudt zijn hoofd terwijl hij zijn adem even inhoudt. Vandaag wil hij niet naar het ziekenhuis, niet vanwege een gesprek met Wolfgang. De jongen zou het zichzelf nooit vergeven. Hijgend weet hij toch te reageren.
"Het komt wel goed. We moeten alleen het rustig aan doen."
"We kunnen wel even stoppen en straks verder gaan."
"Dat is een goed idee."
Alexander versterkt Wolfgang's voorstel waarop zijn jongere broer opstaat mokkend begint af te ruimen.
"Ik ga even afwassen. Ik heb tijd nodig om na te denken."
Alexander protesteert waardoor Wolfgang de borden rinkelend op het aanrecht zet. Hij loopt naar de hal en zoekt in zijn jaszak.
"Ga alsjeblieft niet weg."
Robin fluistert. Wolfgang hoort hem niet. Alexander roept naar de hal.
"Wat ga je doen?"
Wolfgang houdt zijn sigaretten omhoog.
"Je wilt niet dat ik de afwas doe, dan kan ik beter even naar buiten gaan."
"De sleutels."
Alexander gooit zijn sleutels naar Wolfgang, die ze net kan vangen. Daarna klinkt het geluid van een dichtslaande voordeur. Robin kan niet voluit spreken en fluistert.
"Hij gaat niet weg. Hij is wel boos, maar hij is bang geworden van wat er nu gebeurt. Hij gaat er niet vandoor."
Alexander zwijgt en trekt zijn stoel dichter bij Robin om een arm om hem heen te slaan en met zijn hoofd tegen Robin's hoofd aan te leunen. Daarna begint Alexander langzaam, gecontroleerd, diep te ademen zodat Robin zijn tempo makkelijker kan overnemen. Zijn vriend heeft dit de laatste maanden thuis vaker gedaan wanneer hij moeite had met traplopen, eigenlijk iedere keer wanneer hij begon te hijgen.
"Ik meen het over het ziekenhuis. Als het nodig is, dan gaan we erheen."
Robin heeft zijn ogen gesloten om zich te concentreren op zijn ademhaling en om zijn hartslag te vertragen. Ondertussen probeert hij de steken en pijnen, die hij overal voelt, te plaatsen. Zijn kuiten doen pijn net zoals zijn borstspieren. Hij voelt zich niet verdoofd, ook geen licht gevoel in zijn hoofd of zelfs duizelig. Het is niet de normale pijn wanneer zijn hart zelf protesteert.
"Zal ik je naar het ziekenhuis brengen?"
Ongerust herhaalt Alexander zijn vraag. Robin herkent de sceptische blik van zijn schat.
"Nee, deze keer niet. Het is een andere pijn, het is niet mijn hart. Ik zal het wel aangeven als we een arts nodig hebben. We moeten het alleen rustig zien te houden. Misschien kun je dit op de lijst zetten voor de artsen?"
"Oh ja, dat is al op maandag. Goed idee."
Alexander verdwijnt naar hun kamer. Ze moeten alles bijhouden, zijn dieet, zijn lichaamsbeweging en daarom zijn ze ook begonnen met een gedetailleerde lijst van de pijnscheuten, krampen en andere gebeurtenissen voor de artsen. Deze lijst is een goed idee van Alexander. Ze hebben afgesproken alles bij te houden totdat de artsen genoeg informatie hebben en de lijst niet meer nodig hebben. Robin hoopt dat dit al heel snel het geval is, ergens ervaart hij deze lijst als inbreuk op zijn leven. Wolfgang komt weer binnen terwijl Alexander nog weg is. Hij loopt langs Robin naar de keuken en opent de koelkast. Robin hoopt dat de jongen Charlie's wijn niet openmaakt.
"Waar is Alexander?"
Wolfgang schenkt drie glazen sap in.
"Hij komt zo weer terug."
"Gaat het weer?"
"Ja hoor, zolang we het rustig weten te houden, gaat het goed. Dank je wel."
Robin neemt een glas sap van Wolfgang aan en zet het met een bevende hand op tafel.
"Ik weet dat het een schokkend verhaal voor je is en dat spijt me. Ik heb een paar hele domme dingen gedaan. Sascha kwam met dezelfde vragen als jij. Het enige wat ik erover kan zeggen, dat het mij toen verstandig leek. Ik weet dat iedereen het onzinnig vindt, maar voor mij klopte het allemaal ... Daarom gaan we volgende week langs een andere arts. We zullen zien of Dagmar, Alexander en Sascha gelijk hebben met hun idee."
"Denk je dat ze gelijk hebben?"
Robin haalt zijn schouders op voordat hij knikt met vochtige ogen.
"Het is mogelijk, maar we verwachten niet direct een antwoord."
"Bestaan er onderzoeken om te zien of ... je een depressie hebt?"
"Ik weet het niet. Er moet ergens een reden zijn voor wat ik heb gedaan en waarom ik er zo over dacht."
Alexander komt terug in de woonkamer. Wolfgang verontschuldigt zich.
"Sorry voor mijn uitval net."
"Je hoeft je niet voor alles te verontschuldigen. Het is heel moeilijk om hier goed mee om te gaan en we hebben tot nu toe allemaal de verkeerde manier gekozen. Je doet het goed, Wolfgang."
Robin vult Alexander aan.
"Daaroverheen wil ik dat je de waarheid kent. Ik weet dat je denkt dat jij mijn hartaanval hebt veroorzaakt. We willen je alles vertellen zodat je begrijpt dat het niet jouw schuld is en ook niet van Alexander."
"Maar wanneer mevrouw Kaiser en ik niet zo tekeer waren gegaan in je appartement dan ..."
Robin laat hem niet uitpraten.
"Het zou hoe dan ook gebeurd zijn. Ik heb niet goed voor mijzelf gezorgd. Je hebt er recht op om te weten wat er is gebeurd."
"Ik denk ... Ik begrijp niet hoe je weer ziek bent geworden. Op de bruiloft zag je er moe uit maar je zei dat er problemen waren. Iedere keer daarvoor zag je er goed uit."
Wolfgang denkt even na over wat hij zegt.
"Nee, dat is niet waar. Toen Sascha in het ziekenhuis lag, zag je er heel erg slecht uit."
"Het is eigenlijk vorig jaar begonnen. Ik ben vorig jaar tijdelijk gestopt met sporten om bij Alexander in het ziekenhuis te zijn."
"Je weet dat ik in elkaar ben geslagen. Ik heb een paar maanden nergens last van gehad, totdat ik in Bohling's in elkaar ben gezakt en daarna een bloedprop werd ontdekt. Die was eerder niet ontdekt. Ik heb het in elk geval overleefd."
Alexander knipoogt, Wolfgang knikt begrijpend terwijl Robin nu Alexander's hand vastpakt voordat hij weer verder vertelt.
"Ik ben ook gestopt omdat ik bang was dat iemand anders Alexander nog een keer wat aan zou doen. Ik trainde niet meer zo veel als vroeger. Aan het begin van de zomer had ik de kans om als trainer aan het werk te komen. Daarvoor moest ik mijn conditie weer op peil brengen. Ik heb te hard getraind en toen ben ik ingestort. Het was de eerste aanval als gevolg van de myocarditis. Toen we elkaar voor het eerst spraken, vroeg je waarom ik geen wedstrijden meer speel. Dit zijn de redenen."
"Je kende me niet, je hoefde me niets te vertellen."
"Daarom heb ik je niets verteld tot vandaag. Maar ons gesprek van die avond heeft wel indruk op mij gemaakt."
"Echt waar?"
Robin knikt.
"Ik baalde van veel dingen. Het woord homobasketballer bijvoorbeeld, ik wil gewoon bekend staan als een basketballer die een competitie heeft gewonnen met zijn team. Toen we elkaar voor het eerst spraken, vond ik het nog steeds vervelend. Ik baalde er ook van dat ik geen echte baan had. Het parkbeheer op het kasteel lag me niet echt en ik ben korte tijd later overgegaan naar de paarden daar. Ik wist niet eens of ik daar als paardentrainer aan het werk mocht. Ik heb daar geen enkele ervaring mee."
Robin valt even stil om rustig adem te halen.
"Het was een jaar na het kampioenschap en ik ben geen stap verder gekomen in dat jaar. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, was je gewoon een jongen die wist wie ik was. Voor jou was ik nog steeds de homobasketballer."
"Ik wist niet dat je het zelf niet leuk vindt."
Wolfgang fluistert.
"Of ik het leuk vindt of niet, het is ook wie ik ben. Je zei veel mensen naar mij opkijken, dat het geweldig is om als homo te sporten en te winnen. Je was ook teleurgesteld dat ik mijn bekendheid niet gebruik om een voorbeeld voor anderen te zijn. Daarmee heb je indruk op mij gemaakt, Wolfgang. Het was de droom van mijn vader om basketballer te worden, maar jij hebt iets gezegd om er een doel aan te geven."
"Echt?"
Robin glimlacht.
"Waarom heb je me dat niet eerder verteld?"
Alexander's vraag roept Robin's verbazing op.
"Ik dacht dat je het wist."
"Ik wist dat je weer begonnen was met trainen vanwege Wolfgang maar ik dacht dat je het deed omdat hij misschien je broer is."
"Nee. Ik ben de volgende ochtend al langs de arts gegaan, nog voordat ik wist wie hij was."
Wolfgang gaat meer naar voren gaat zitten.
"Wacht even. Je was weer begonnen met trainen. Maar je was toch nog ziek?"
"Toen ik je tegenkwam in de sporthal, kwam ik net bij de arts vandaan. Ik wilde de jongens weer zien en nog helemaal niet trainen. De arts had me hele strikte regels gegeven om opnieuw te beginnen. Hij wilde me elke week zien om in de gaten te houden hoe mijn hart zou reageren en om te voorkomen dat ik te hard van stapel zou lopen."
"Wat is er gebeurd?"
"Ik heb de richtlijnen van de arts gevolgd. Ik heb alles bijgehouden, het eten en niet te veel bewegen. Dat lukte niet meer na Sascha's ongeluk."
"Ben je gestopt met trainen?"
"Nee, ik ben juist meer gaan trainen. Ik was zo moe van de lange dagen op mijn werk en de lange nachten in het ziekenhuis, dat ik hoopte door meer te trainen ook meer energie zou hebben om de lange dagen vol te houden ..."
Alexander's dwingende blik zorgt ervoor dat Robin verder vertelt.
"... Af en toe glipte ik er tussenuit om naar de sporthal te gaan."
Wolfgang vraagt door.
"Ben je toen ziek geworden? Zag je er daarom zo slecht uit in het ziekenhuis?"
"Nee. Ik kreeg meer energie van het trainen. Toen Sascha uit het ziekenhuis kwam, kon ik nog verder trainen. Ik was er zeker van dat ik in orde was. Ik dacht dat mijn lichaam het aankon. Alleen besloten Sascha en Astrid snel te trouwen. De hele voorbereiding zorgde opnieuw voor lange dagen ... en ik ben niet minder gaan trainen."
Wolfgang's getuite lippen etaleren zijn twijfel. Hij leunt achterover en denkt na over iets.
"Waar denk je aan?"
"Over mijn bezoek aan Sascha in het ziekenhuis. Je hebt nauwelijks iets tegen me gezegd."
Robin's blik gaat naar zijn handen. De vingers van zijn handen raken elkaar, terwijl hij zijn handen zenuwachtig heen en weer beweegt. Hij knikt. Wolfgang's volgende vraag is onderweg.
"Was het met opzet?"
"Ik denk het niet. Ik voel me er wel schuldig over. Ik was bezorgd over Sascha. Ik was bang om hem te verliezen, om alleen achter te blijven."
"Heb je niet ..."
"Ik was alleen bezig met Sascha. We wisten toen niet of hij zou bijkomen. Ik kon nauwelijks mijn eigen verdriet bijhouden."
"Dan kom ik weer uit bij de ruzie in jullie appartement. Als je het weer moeilijk krijgt, ga je dan opnieuw van mij weglopen? Als je mij op afstand wilt houden, dan wil ik het nu weten. Ik wil weten wat ik kan verwachten van jou. Als jullie geen tijd voor mij hebben, dan wil ik dat je dat tegen mij zegt. Misschien kunnen we dan beter elkaar niet zo vaak zien of spreken als ik had gedacht."
Wolfgang praat nu met een lage, rustige stem en de teleurstelling op zijn jongensachtige gezicht zorgt ervoor dat Robin zich nog beroerder voelt. Wolfgang heeft gelijk. Zijn gedrag is niet voorspelbaar. Wolfgang heeft het volste recht zich af te vragen hoe hij in de toekomst zal reageren. In dit opzicht is Robin niet anders dan de gezinnen waar Wolfgang tijdelijk onderdak vond. De jongen verdient meer en vooral beter dan tot nu toe.
"We willen je regelmatig spreken en zien. We willen je niet op afstand houden, maar goed contact met je opbouwen. Ik wil je vertrouwen of je vertrouwen opnieuw waard zijn."
Alexander ziet Robin's ademhaling wat versnellen en maakt zijn antwoord af.
"Daarom ben je nu ook alleen hier. We willen je alles vertellen zodat wij ons kunnen verontschuldigen bij jou."
"We zijn niet perfect."
"Ik wil niet dat jullie perfect zijn."
Wolfgang is niet overtuigd. Robin wil hem overtuigen.
"Ik wil het wel beter doen."
"Je weet dat ik niet echt plannen voor de toekomst maak. Ik ben te vaak teleurgesteld en dat wil ik niet meer."
"We proberen het."
"Dat beloven we ook."
Alexander versterkt zijn woorden.
"Maar er is iets dat je moet begrijpen."
De laatste woorden van Robin laten Wolfgang weer onzeker naar de twee jongens kijken.
"Maak je geen zorgen, het is niet zo erg als de dingen die we tot nu toe hebben verteld. Ik denk dat we allemaal wel de waarheid weten. Ik weet redelijk zeker dat we broers zijn, we hebben geen DNA-onderzoek nodig om het te weten. Zelfs als de resultaten ons allemaal gaan verrassen, zal ik je nog steeds als mijn broer zien. Omdat je gewoon mijn broer bent."
"Jij ook."
"Maar desondanks ... eigenlijk hoef ik dit niet te vertellen, maar ik wil het hardop gezegd hebben ... Mijn schat heeft meer gedaan voor mij dan wie dan ook en hij heeft mij nooit opgegeven. Hij heeft wel heel veel andere dingen voor mij opgegeven. Ik hou met heel mijn hart van hem, ook al lijkt het deze weken soms anders. Alexander komt voor mij altijd op de eerste plaats. Als jij daarmee kunt leven, dan is er altijd plaats voor jou."
"Ik verwacht niets anders."
Wolfgang bevestigt zijn vermoeden. Robin bedenkt zich dat hij altijd op de gekste momenten en manieren Alexander laat weten hoeveel hij van hem houdt. Alexander bloost een beetje, zijn mond is van verbazing een klein beetje opengegaan.
"Kun je onze fouten vergeven? Kunnen we verder?"
"Wil je weer op een gewone manier met ons omgaan? We willen het nu goed aanpakken."
Hij versterkt nu Alexander's woorden.
"Ik wil niets anders. Maar ik wil dat jullie mij beloven vanaf nu eerlijk te zijn. Geen geheimen en geen cryptische berichten meer, Robin. Jij vindt het moeilijk om je uiten tegenover andere mensen. Voor mij is het moeilijk om andere mensen te vertrouwen, vooral als ze mij pijn doen."
Wolfgang antwoordt rustig en op een besliste toon. Alexander reageert.
"We weten dat we veel vragen."
"We verwachten dat je je mond opendoet als we iets verkeerds doen."
Robin vult hem aan. Wolfgang schudt zijn hoofd.
"Nee. Ik ga jullie niet vertellen wat je goed of fout doet. Dat moeten jullie zelf kunnen. Jullie weten zelf wanneer jullie iets goed of fout doen. Jullie zijn toch volwassen?"
"Ja. Jij bent bijna volwassen. We willen ook dat jij eerlijk bent. We kennen je nog niet goed genoeg om te weten wanneer je iets niet leuk vindt of juist wel. Daarom vragen we je je mond open te doen wanneer we iets verkeerds doen in jouw ogen."
Alexander reageert net zo rustig en beslist als Wolfgang net. Wolfgang staart naar het paar met onderzoekende ogen. Misschien is hij nu bezig om te bepalen of hij ze wel of niet wil vertrouwen.
"Zorg ervoor dat ik geen spijt krijg."
"Dat beloven we."
Wolfgang blijft de twee indringend aankijken. Robin wordt er bijna nerveus van totdat hij een mondhoek van de jongen ziet bewegen. Wolfgang speelt toneel, hij probeert een glimlach te verbergen.
"Jullie hebben nog veel te doen om weer bovenaan mijn lijst van favoriete broers te komen."
Alexander kijkt net zo opgelucht als hij zich voelt. Robin glimlacht naar Wolfgang en besluit zijn broer te plagen.
"Wolfgang, komen we sneller bovenaan je lijst als je bij Alexander of bij mij slaapt?
Ondertussen draait Robin zijn hoofd naar Alexander en glimlacht. Alexander begint te lachen.
"Hebben jullie geen apart bed?"
Wolfgang is echt geschrokken.
"We zijn hier bij Charlie te gast en alle bedden zijn in gebruik. Je hebt ons een keer zien slapen en dat is precies de reden waarom we nu apart slapen. We zijn alletwee bang dat de operatiewonden opengaan."
Alexander vertelt het op een ontspannen toon.
"Dan maar bij jou."
Wolfgang mokt.
Alexander zoekt zijn telefoon en begint te bellen.
"Charlie, hoe laat kom je thuis?"
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
69
Zaterdag 10 december 2011
Sara Bareilles - Gravity
Het tweetal ligt in bed en probeert te slapen.
"Waar wacht je op?"
De man naast hem blijft stil liggen.
"Ik weet dat je wakker bent."
Een rommelend geluid komt uit Alexander's keel. Het klinkt als gesnurk.
"Je kunt niet eens doen alsof."
Alexander draait zijn hoofd opzij om hem aan te kijken. Wolfgang spreekt hardop.
"Waarom ben je nog wakker?"
"Ik wacht totdat je slaapt ... en Charlie ook slaapt."
Alexander fluistert. Wolfgang kermt.
"Ben je soms een puber? Ga gewoon naar zijn kamer."
"Ik wil dat Charlie rustig slaapt."
Alexander is onnavolgbaar voor Wolfgang. Charlie is veel gemakkelijker dan mevrouw Kaiser. Hij weet zeker dat ze de twee liever samen ziet slapen. Waarom zou ze zich er druk over maken trouwens? Het is minder vreemd dan bij de vriend van je broer slapen. Wolfgang wil niet midden in de nacht worden met Alexander half over zich heen of erger. Alexander is veel ouder dan hij, bijna twee keer zo oud. Het gaat tegen al zijn vaste stelregels in. Hij wil hem zo snel mogelijk uit zijn bed hebben.
"Wat is erger? Charlie wakker maken of mevrouw Kaiser boos krijgen omdat je weet dat ze niet wil dat ik met een andere jongen of man in hetzelfde bed slaap?"
"Je bent leuk. Henriette hoeft hier niets van te weten. Charlie is tegelijk met ons gaan slapen. Ze is waarschijnlijk nog wakker."
Alexander gromt. Wolfgang maakt een onsamenhangend geluid om zijn frustratie kwijt te raken. In zijn gedachten duwt hij Alexander uit bed en uit deze logeerkamer. Over Alexander's vastbeslotenheid en eigenzinnigheid heeft hij vaak verhalen gehoord, die niet waar kunnen zijn omdat de man naast hem duidelijk angst heeft zonder goede reden. Wolfgang zoekt naar een manier om hem in het goede bed te krijgen en begint met een vrolijke toon in zijn stem te praten.
"Als je wilt, kunnen we het gesprek van vandaag verder oppakken. Ik weet zeker dat ik wel een aantal andere dingen kan vinden om tegen jou en Robin boos te doen. Ik kan wel wat verzinnen om je te verwijten, je bent tenslotte niet zo ernstig ziek geweest als Robin. Dan kunnen we ruzie maken en ervoor zorgen dat niemand vannacht slaap krijgt."
Alexander zucht. Wolfgang heeft geen idee wat dat betekent.
Wolfgang's idee is al waar. De ideeën stuiteren al door zijn slapeloze geest. Net zoals een goede grap of subtiele belediging pas later doordringt, kwamen de gedachten pas later bij hem op. Het begon na het gesprek eerder vandaag, maar daarna kwam Charlie thuis en hebben ze alleen over andere onderwerpen gesproken. Nu hij in bed ligt, komen de suggesties weer terug.
Alexander gaat rechtop zitten en kijkt hem onderzoekend aan. Het licht door de gordijnen valt op Alexander's gezicht zodat Wolfgang hem goed kan zien. Misschien heeft hij het verkeerde gezegd om Alexander ervan te overtuigen dat hij moet vertrekken.
"Ga je gang. Dan is het uitgesproken."
"Het kan wachten tot morgenochtend. Echt waar."
Wolfgang zucht.
"Nee, ik wil me niet de halve nacht afvragen waar je mee komt. Jij moet er niet de halve nacht over blijven nadenken, kom er gewoon mee."
Wolfgang vindt het vervelend dat hij geen keuze heeft. Als hij niet wat geks had gezegd om Alexander weg te krijgen, dan zou hij niet vastzitten aan een volgend gesprek. Het is zijn eigen schuld. Misschien werkt het beter met het licht aan, maar het licht uitlaten is makkelijker. Dan is hij waarschijnlijk sneller klaar of kan hij tussendoor in slaap vallen en zal Alexander dan vertrekken. Zo makkelijk wordt het niet want Alexander doet nu het licht aan en pakt zijn schetsblok.
"Vind je het goed als ik ondertussen een tekening van je maak? Waar denk je aan?"
Het is laat en Wolfgang heeft eigenlijk geen zin in een lange discussie. Hij laat Alexander's vragen kort in de lucht hangen. Overstuur raken wil hij niet. Als hij nu begint te praten, mag zijn stem niet bezorgd klinken, maar wil hij beslist of vastberaden overkomen. Dat is zijn bedoeling.
"Goed, teken mij maar. Weet je, ik heb over alles nagedacht ... geprobeerd ermee in slaap te vallen, als je het echt wil weten ... en het komt op hetzelfde neer in mijn hoofd. Ik kan er niets aan doen, maar je had het beter moeten weten, het beter moeten doen. Je wist wat Robin wilde. Je had slimmer moeten zijn. Je moet sterk genoeg zijn om hem aan te kunnen, vooral als hij echt zo ziek was als jullie beweren."
"We hebben toen niet aan een depressie gedacht."
"Dat maakt niet uit, Alexander. Als zijn hart hem ziek maakt, dan hoort hij in een ziekenhuis thuis!"
"Hij wilde niet en ik kon hem niet dwingen, al heb je gelijk ... Het spijt me."
Wolfgang weerstaat de verleiding om hier verder op in te gaan en haalt eerst adem om zijn opkomende woede te onderdrukken. Zonder ruzie of eindeloos doorzeuren wil hij nu de touwtjes in handen houden. Al snel vindt hij zijn kalme houding weer terug en spreekt met een lage stem.
"Robin's plan om mij op meer afstand te houden maakt me nog steeds boos. Je had hem moeten tegenhouden. Je had tegen hem in moeten gaan. Ik vind het vervelend om zielig te doen, maar ik kan niet anders. Je weet zo'n beetje hoe mijn leven vroeger was. Je hebt hem geholpen mij als het ware weg te gooien. Je hebt het zelf ook gedaan."
"Dat is niet waar."
"Hoezo niet? Robin vindt het te moeilijk om met mij om te gaan omdat hij ziek is en probeert me af te schuiven naar iemand anders. Ik geloof er niets van dat hij niet wil dat ik zie hoe hij achteruit gaat, dat is geen last voor mij. Hij heeft besloten mij op afstand te zetten en dat doet mij pijn. Jij hebt hem geholpen ... Je had de kans hem te helpen toen wij bij jullie binnenvielen en je hebt ervoor gekozen om dat niet te doen. Sascha was al thuisgekomen. Waarom lag Robin niet al in het ziekenhuis in plaats van te slapen in zijn bed?"
Wolfgang gaat op zijn zij gaat liggen en kijkt Alexander aan.
"We hadden eerder ruzie met Sascha ..."
"Koppige Alexander. Stap eens over jezelf en je idiote trots heen. Robin gaat dood en jij maakt je zorgen over je gevoelens?"
"Wolfgang, er was veel meer aan de hand dan dat. Je denkt nu niet meer logisch. Ik ben ook te lang doorgegaan zonder fatsoenlijke nachtrust. Ik was uitgeput. Je hebt gezien hoe moe ik was."
"Ja, je gedroeg je onmogelijk."
"Dank je wel."
Alexander snauwt. Op het schetsblok verschijnt een dikke, krachtige streep.
"Allebei. Jullie hebben niet om onze hulp gevraagd. Je hebt me weg laten gaan zodat je zijn geheim kon bewaren. Je hebt Robin geholpen mij weg te jagen en daarna heb je mevrouw Kaiser letterlijk de deur uitgezet. We hadden jullie kunnen helpen. Je weet hoe mevrouw Kaiser kan zijn, ze zou hem zelf naar beneden hebben gedragen, in de auto gezet en naar het ziekenhuis gebracht."
"Zonder twijfel."
"In plaats daarvan heb je hem geholpen te sterven."
"Zonder opzet."
Ergens wil Wolfgang tegen Alexander gaan schreeuwen. Tegelijk weet hij dat hij het verleden niet kan veranderen. Wolfgang wil zichzelf nu beheersen, anders komt hij niet verder met Alexander.
"Als ik je niet zou kennen, dan weet ik niet of ik je zou geloven. Het is zo ontzettend stom ... Het probleem is dat ik je wel ken en je daarom geloof. Erger nog, Robin geloof ik ook. Anders was ik vandaag direct weggegaan, naar Sascha of naar Lingen, en hadden jullie mij nooit meer gezien of gehoord."
"Wa.."
Alexander probeert te protesteren.
"Laat me even uitpraten, alsjeblieft. Ik ben er nog, ik ben niet weggegaan. Begrijp je wat ik zeg?"
Alexander reageert niet direct. Wolfgang kijkt naar zijn peinzende gezicht. Wacht hij op hem om nog meer te zeggen? Is hij bang dat hij weer wordt onderbroken als hij iets zegt?
"Dat je hier bent, betekent veel voor Robin en mij."
Wolfgang is het met Alexander eens maar om hele andere redenen. Alexander zucht.
"Ik weet dat ik het uit de hand heb laten lopen. Iedere keer wanneer ik zie dat hij het moeilijk heeft of pijn heeft, denk ik na over wat ik beter had moeten doen. Je hebt met bijna alles gelijk. Ik ben net zo verantwoordelijk voor wat er is gebeurd als Robin. Misschien zelfs meer."
"Bijna alles?"
Alexander grinnikt.
"Ook als alles goed zou zijn met ons, dan hadden we Henriette nog de deur uitgezet. Maar dat vertellen we je een andere keer wel, het is nu niet belangrijk."
Wolfgang zwijgt even. Hij is wel nieuwsgierig maar wil het nu niet over mevrouw Kaiser hebben. Hij weet dat hij verder gelijk heeft, hij heeft Alexander gewoon verteld wat hem bezighoudt.
"Ik wil je nog iets anders vertellen."
"Wat?"
Alexander klinkt een beetje ongerust.
"Wat jullie mij vragen, is nieuw voor mij. Ik ben vaker gemeen behandeld dan jij wilt weten, maar die mensen zie ik nooit meer. Het hele idee van vergeven en opnieuw beginnen is nieuw voor mij. Ik weet niet of het mij lukt, maar ik wil het wel proberen. Jullie moeten het echt menen en meer doen dan alleen proberen. Misschien is het niet eerlijk van mij om te vragen maar ik weet niet hoe het uitpakt. Ik weet niet of ik een volgende teleurstelling met jullie aankan."
"We zullen alles eraan doen om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt."
"Ik hoop het. Ik vind jullie een leuk stel, ergens hoop ik zelf ooit zo'n vriend tegen te komen. Het is zo mooi om te zien dat jullie van elkaar houden ondanks alles. Ik weet niet hoe je een goede relatie met een jongen opbouwt. Ik heb jullie daarvoor nodig."
Alexander denkt weer even na voordat hij reageert.
"Je hoeft niet te wachten op een vriend, je hebt nu verkering met Peter. Het eerste begin heb je zelf al in handen en daarmee heb je goede vooruitzichten ... Ik beloof je dat we ons best gaan doen."
Wolfgang herinnert zich wat hij heeft gezegd op die noodlottige zaterdagmiddag in het appartement van de twee. Hij heeft ze voor leugenaar uitgemaakt. Kan het weer goedkomen en kan uit zijn beschuldiging toch iets moois ontstaan?
"Ik zal ook mijn best doen."
"Ik bedoel, we zijn tegenwoordig familie. We komen elkaar hoe dan ook weer tegen."
Er zit een kern van waarheid in Alexander's woorden. Meneer en mevrouw Kaiser zijn vastbesloten om Alexander weer op te nemen in hun familie. Zolang hij bij hen woont, zal hij Alexander en Robin tegenkomen. Misschien ook bij Bastian en zijn vrouw. Zolang hij welkom is bij Sascha en Astrid, zal hij Robin en Alexander tegenkomen.
"Je moet wel op mijn broer letten als hij te ziek is om het zelf te doen."
"Dat geldt voor iedereen en altijd."
Wolfgang moet hier over nadenken, maar is het ermee eens. Alexander buigt zich voorover naar hem en brengt daarmee zijn angst weer terug.
"Nee, dank je, ik wil niet dat je me hier in bed aanraakt. Je hebt een relatie met mijn broer. Ik vind het eng wanneer je naast me ligt en me aanraakt."
Alexander kijkt even verbaasd, legt zijn schetsblok opzij en gooit dan een kussen naar Wolfgang. Wolfgang gooit het kussen terug.
"Zou je niet naar mijn broer gaan?"
"Heb je alles gezegd wat je kwijt wil?"
"Ja. Toch wil ik nu graag dat je naar mijn broer gaat."
"Ik ben al onderweg!"
Alexander gaat op de rand van het bed zitten, staat op en neemt zijn schetsblok en kussen mee. Bij de deur doet hij het licht uit terwijl Wolfgang hem achterna roept.
"Doe je het kalm aan? Ik wil een ziekenhuisvrij weekend!"
Zaterdag 10 december 2011
Sara Bareilles - Gravity
Het tweetal ligt in bed en probeert te slapen.
"Waar wacht je op?"
De man naast hem blijft stil liggen.
"Ik weet dat je wakker bent."
Een rommelend geluid komt uit Alexander's keel. Het klinkt als gesnurk.
"Je kunt niet eens doen alsof."
Alexander draait zijn hoofd opzij om hem aan te kijken. Wolfgang spreekt hardop.
"Waarom ben je nog wakker?"
"Ik wacht totdat je slaapt ... en Charlie ook slaapt."
Alexander fluistert. Wolfgang kermt.
"Ben je soms een puber? Ga gewoon naar zijn kamer."
"Ik wil dat Charlie rustig slaapt."
Alexander is onnavolgbaar voor Wolfgang. Charlie is veel gemakkelijker dan mevrouw Kaiser. Hij weet zeker dat ze de twee liever samen ziet slapen. Waarom zou ze zich er druk over maken trouwens? Het is minder vreemd dan bij de vriend van je broer slapen. Wolfgang wil niet midden in de nacht worden met Alexander half over zich heen of erger. Alexander is veel ouder dan hij, bijna twee keer zo oud. Het gaat tegen al zijn vaste stelregels in. Hij wil hem zo snel mogelijk uit zijn bed hebben.
"Wat is erger? Charlie wakker maken of mevrouw Kaiser boos krijgen omdat je weet dat ze niet wil dat ik met een andere jongen of man in hetzelfde bed slaap?"
"Je bent leuk. Henriette hoeft hier niets van te weten. Charlie is tegelijk met ons gaan slapen. Ze is waarschijnlijk nog wakker."
Alexander gromt. Wolfgang maakt een onsamenhangend geluid om zijn frustratie kwijt te raken. In zijn gedachten duwt hij Alexander uit bed en uit deze logeerkamer. Over Alexander's vastbeslotenheid en eigenzinnigheid heeft hij vaak verhalen gehoord, die niet waar kunnen zijn omdat de man naast hem duidelijk angst heeft zonder goede reden. Wolfgang zoekt naar een manier om hem in het goede bed te krijgen en begint met een vrolijke toon in zijn stem te praten.
"Als je wilt, kunnen we het gesprek van vandaag verder oppakken. Ik weet zeker dat ik wel een aantal andere dingen kan vinden om tegen jou en Robin boos te doen. Ik kan wel wat verzinnen om je te verwijten, je bent tenslotte niet zo ernstig ziek geweest als Robin. Dan kunnen we ruzie maken en ervoor zorgen dat niemand vannacht slaap krijgt."
Alexander zucht. Wolfgang heeft geen idee wat dat betekent.
Wolfgang's idee is al waar. De ideeën stuiteren al door zijn slapeloze geest. Net zoals een goede grap of subtiele belediging pas later doordringt, kwamen de gedachten pas later bij hem op. Het begon na het gesprek eerder vandaag, maar daarna kwam Charlie thuis en hebben ze alleen over andere onderwerpen gesproken. Nu hij in bed ligt, komen de suggesties weer terug.
Alexander gaat rechtop zitten en kijkt hem onderzoekend aan. Het licht door de gordijnen valt op Alexander's gezicht zodat Wolfgang hem goed kan zien. Misschien heeft hij het verkeerde gezegd om Alexander ervan te overtuigen dat hij moet vertrekken.
"Ga je gang. Dan is het uitgesproken."
"Het kan wachten tot morgenochtend. Echt waar."
Wolfgang zucht.
"Nee, ik wil me niet de halve nacht afvragen waar je mee komt. Jij moet er niet de halve nacht over blijven nadenken, kom er gewoon mee."
Wolfgang vindt het vervelend dat hij geen keuze heeft. Als hij niet wat geks had gezegd om Alexander weg te krijgen, dan zou hij niet vastzitten aan een volgend gesprek. Het is zijn eigen schuld. Misschien werkt het beter met het licht aan, maar het licht uitlaten is makkelijker. Dan is hij waarschijnlijk sneller klaar of kan hij tussendoor in slaap vallen en zal Alexander dan vertrekken. Zo makkelijk wordt het niet want Alexander doet nu het licht aan en pakt zijn schetsblok.
"Vind je het goed als ik ondertussen een tekening van je maak? Waar denk je aan?"
Het is laat en Wolfgang heeft eigenlijk geen zin in een lange discussie. Hij laat Alexander's vragen kort in de lucht hangen. Overstuur raken wil hij niet. Als hij nu begint te praten, mag zijn stem niet bezorgd klinken, maar wil hij beslist of vastberaden overkomen. Dat is zijn bedoeling.
"Goed, teken mij maar. Weet je, ik heb over alles nagedacht ... geprobeerd ermee in slaap te vallen, als je het echt wil weten ... en het komt op hetzelfde neer in mijn hoofd. Ik kan er niets aan doen, maar je had het beter moeten weten, het beter moeten doen. Je wist wat Robin wilde. Je had slimmer moeten zijn. Je moet sterk genoeg zijn om hem aan te kunnen, vooral als hij echt zo ziek was als jullie beweren."
"We hebben toen niet aan een depressie gedacht."
"Dat maakt niet uit, Alexander. Als zijn hart hem ziek maakt, dan hoort hij in een ziekenhuis thuis!"
"Hij wilde niet en ik kon hem niet dwingen, al heb je gelijk ... Het spijt me."
Wolfgang weerstaat de verleiding om hier verder op in te gaan en haalt eerst adem om zijn opkomende woede te onderdrukken. Zonder ruzie of eindeloos doorzeuren wil hij nu de touwtjes in handen houden. Al snel vindt hij zijn kalme houding weer terug en spreekt met een lage stem.
"Robin's plan om mij op meer afstand te houden maakt me nog steeds boos. Je had hem moeten tegenhouden. Je had tegen hem in moeten gaan. Ik vind het vervelend om zielig te doen, maar ik kan niet anders. Je weet zo'n beetje hoe mijn leven vroeger was. Je hebt hem geholpen mij als het ware weg te gooien. Je hebt het zelf ook gedaan."
"Dat is niet waar."
"Hoezo niet? Robin vindt het te moeilijk om met mij om te gaan omdat hij ziek is en probeert me af te schuiven naar iemand anders. Ik geloof er niets van dat hij niet wil dat ik zie hoe hij achteruit gaat, dat is geen last voor mij. Hij heeft besloten mij op afstand te zetten en dat doet mij pijn. Jij hebt hem geholpen ... Je had de kans hem te helpen toen wij bij jullie binnenvielen en je hebt ervoor gekozen om dat niet te doen. Sascha was al thuisgekomen. Waarom lag Robin niet al in het ziekenhuis in plaats van te slapen in zijn bed?"
Wolfgang gaat op zijn zij gaat liggen en kijkt Alexander aan.
"We hadden eerder ruzie met Sascha ..."
"Koppige Alexander. Stap eens over jezelf en je idiote trots heen. Robin gaat dood en jij maakt je zorgen over je gevoelens?"
"Wolfgang, er was veel meer aan de hand dan dat. Je denkt nu niet meer logisch. Ik ben ook te lang doorgegaan zonder fatsoenlijke nachtrust. Ik was uitgeput. Je hebt gezien hoe moe ik was."
"Ja, je gedroeg je onmogelijk."
"Dank je wel."
Alexander snauwt. Op het schetsblok verschijnt een dikke, krachtige streep.
"Allebei. Jullie hebben niet om onze hulp gevraagd. Je hebt me weg laten gaan zodat je zijn geheim kon bewaren. Je hebt Robin geholpen mij weg te jagen en daarna heb je mevrouw Kaiser letterlijk de deur uitgezet. We hadden jullie kunnen helpen. Je weet hoe mevrouw Kaiser kan zijn, ze zou hem zelf naar beneden hebben gedragen, in de auto gezet en naar het ziekenhuis gebracht."
"Zonder twijfel."
"In plaats daarvan heb je hem geholpen te sterven."
"Zonder opzet."
Ergens wil Wolfgang tegen Alexander gaan schreeuwen. Tegelijk weet hij dat hij het verleden niet kan veranderen. Wolfgang wil zichzelf nu beheersen, anders komt hij niet verder met Alexander.
"Als ik je niet zou kennen, dan weet ik niet of ik je zou geloven. Het is zo ontzettend stom ... Het probleem is dat ik je wel ken en je daarom geloof. Erger nog, Robin geloof ik ook. Anders was ik vandaag direct weggegaan, naar Sascha of naar Lingen, en hadden jullie mij nooit meer gezien of gehoord."
"Wa.."
Alexander probeert te protesteren.
"Laat me even uitpraten, alsjeblieft. Ik ben er nog, ik ben niet weggegaan. Begrijp je wat ik zeg?"
Alexander reageert niet direct. Wolfgang kijkt naar zijn peinzende gezicht. Wacht hij op hem om nog meer te zeggen? Is hij bang dat hij weer wordt onderbroken als hij iets zegt?
"Dat je hier bent, betekent veel voor Robin en mij."
Wolfgang is het met Alexander eens maar om hele andere redenen. Alexander zucht.
"Ik weet dat ik het uit de hand heb laten lopen. Iedere keer wanneer ik zie dat hij het moeilijk heeft of pijn heeft, denk ik na over wat ik beter had moeten doen. Je hebt met bijna alles gelijk. Ik ben net zo verantwoordelijk voor wat er is gebeurd als Robin. Misschien zelfs meer."
"Bijna alles?"
Alexander grinnikt.
"Ook als alles goed zou zijn met ons, dan hadden we Henriette nog de deur uitgezet. Maar dat vertellen we je een andere keer wel, het is nu niet belangrijk."
Wolfgang zwijgt even. Hij is wel nieuwsgierig maar wil het nu niet over mevrouw Kaiser hebben. Hij weet dat hij verder gelijk heeft, hij heeft Alexander gewoon verteld wat hem bezighoudt.
"Ik wil je nog iets anders vertellen."
"Wat?"
Alexander klinkt een beetje ongerust.
"Wat jullie mij vragen, is nieuw voor mij. Ik ben vaker gemeen behandeld dan jij wilt weten, maar die mensen zie ik nooit meer. Het hele idee van vergeven en opnieuw beginnen is nieuw voor mij. Ik weet niet of het mij lukt, maar ik wil het wel proberen. Jullie moeten het echt menen en meer doen dan alleen proberen. Misschien is het niet eerlijk van mij om te vragen maar ik weet niet hoe het uitpakt. Ik weet niet of ik een volgende teleurstelling met jullie aankan."
"We zullen alles eraan doen om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt."
"Ik hoop het. Ik vind jullie een leuk stel, ergens hoop ik zelf ooit zo'n vriend tegen te komen. Het is zo mooi om te zien dat jullie van elkaar houden ondanks alles. Ik weet niet hoe je een goede relatie met een jongen opbouwt. Ik heb jullie daarvoor nodig."
Alexander denkt weer even na voordat hij reageert.
"Je hoeft niet te wachten op een vriend, je hebt nu verkering met Peter. Het eerste begin heb je zelf al in handen en daarmee heb je goede vooruitzichten ... Ik beloof je dat we ons best gaan doen."
Wolfgang herinnert zich wat hij heeft gezegd op die noodlottige zaterdagmiddag in het appartement van de twee. Hij heeft ze voor leugenaar uitgemaakt. Kan het weer goedkomen en kan uit zijn beschuldiging toch iets moois ontstaan?
"Ik zal ook mijn best doen."
"Ik bedoel, we zijn tegenwoordig familie. We komen elkaar hoe dan ook weer tegen."
Er zit een kern van waarheid in Alexander's woorden. Meneer en mevrouw Kaiser zijn vastbesloten om Alexander weer op te nemen in hun familie. Zolang hij bij hen woont, zal hij Alexander en Robin tegenkomen. Misschien ook bij Bastian en zijn vrouw. Zolang hij welkom is bij Sascha en Astrid, zal hij Robin en Alexander tegenkomen.
"Je moet wel op mijn broer letten als hij te ziek is om het zelf te doen."
"Dat geldt voor iedereen en altijd."
Wolfgang moet hier over nadenken, maar is het ermee eens. Alexander buigt zich voorover naar hem en brengt daarmee zijn angst weer terug.
"Nee, dank je, ik wil niet dat je me hier in bed aanraakt. Je hebt een relatie met mijn broer. Ik vind het eng wanneer je naast me ligt en me aanraakt."
Alexander kijkt even verbaasd, legt zijn schetsblok opzij en gooit dan een kussen naar Wolfgang. Wolfgang gooit het kussen terug.
"Zou je niet naar mijn broer gaan?"
"Heb je alles gezegd wat je kwijt wil?"
"Ja. Toch wil ik nu graag dat je naar mijn broer gaat."
"Ik ben al onderweg!"
Alexander gaat op de rand van het bed zitten, staat op en neemt zijn schetsblok en kussen mee. Bij de deur doet hij het licht uit terwijl Wolfgang hem achterna roept.
"Doe je het kalm aan? Ik wil een ziekenhuisvrij weekend!"
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
70
Zaterdag 10 december 2011
Neno Belan & Fiumens - Ludo Zaljubljen
Zoran Jelenković - Mjesec je žut
Alexander is tevreden over Charlie's aanbod om een tijdje bij haar te logeren. Afslaan kon hij het overigens niet, omdat ze erop stond en zeer vasthoudend kan zijn. Maar nu ze hier zijn, geniet hij van haar goede zorgen. Ze geeft hem onnodig veel aandacht. Hij voelt zich weer beter. Hij slaapt weer aan een stuk door en verandert de prioriteiten in zijn leven, Robin staat weer bovenaan zijn lijst.
Op sommige momenten ziet hij weer licht in de donkere tunnel waar ze doorheen gaan. Vanavond schijnt dat licht onder de deur van Robin's slaapkamer de gang in. Hij sluipt door de gang en hoopt in stilte dat Charlie tevoorschijn komt. Ergens heeft hij vanavond zin om nog een uur gezellig met zijn tante een glas wijn te drinken, voordat hij naar Robin gaat. Dan weet hij dat Charlie daarna goed slaapt en hij nog beter na alle kritiek van Wolfgang.
Alexander staat even stil om adem te halen zonder extra geluid te maken. Hij heeft geen zin om na te denken over de eerdere beschuldigingen van Wolfgang en zijn kritiek van vanavond. Ook Dagmar's verwijtende blikken verbant hij uit zijn gedachten. Of Sascha's verwijten. Dit stukje door de gang wil hij dat allemaal loslaten.
Behalve wat drinken met Charlie wil hij vooral Robin in zijn armen vasthouden, om hem te laten voelen hoe alles was voordat alle tegenslag hun leven begon te beheersen. Voorzichtig maakt hij de deur open en gluurt naar binnen. Robin kijkt uit het bed naar hem op en glimlacht. Het lijkt een beetje overdreven glimlach maar het is een van de lachende gezichten van Robin die hij al te lang niet meer heeft gezien. Hij sluit de deur zonder lawaai te maken.
"Wolfgang wilde dat ik hier zou slapen."
"Ik vroeg me al af wanneer je zou komen."
Robin grinnikt en legt een van zijn studieboeken over paarden weg.
"Wolfgang wilde een verhaaltje voor het slapen gaan."
Alexander rolt met zijn ogen. Hij ziet aan Robin's ogen dat hij hem wel begrijpt.
"Ik hoop dat het geen eng verhaal was."
Robin grijnst naar hem en klopt met zijn hand naast zich op het bed.
"Morgen maak ik deze tekening van hem af."
Hij laat Robin de schets zien.
"Het worden twee tekeningen voor Peter. Wolfgang in ondergoed en Wolfgang onder de dekens."
Alexander glimlacht, legt zijn kussen op bed en klimt erachteraan. Hij trekt het dekbed over zijn afgekoelde benen. Gelukkig heeft hij sokken aangedaan. Met Robin's langzamere bloedcirculatie wil hij hem niet ergeren of onnodig laten schrikken met koude voeten.
"Ik heb een verrassing voor je. Het gebeurt weer vaker de laatste tijd."
Robin fluistert terwijl hij Alexander's hand pakt en langzaam over zijn buik omlaag laat glijden tot onder zijn navel. Alexander weet wat hij voelt, maar haalt zijn hand weer weg en blijft kalm.
"Goed, we kunnen dat op de lijst zetten voor de arts. We gaan niets doen totdat hij zegt dat het goed is. Helemaal omdat je het vandaag in de woonkamer even moeilijk had."
Robin zucht.
"Ik weet het. Het is ergens wel spannend. Ik heb eigenlijk niet beseft dat er niets meer gebeurde totdat het weer gebeurde. Het betekent dat alles langzaam weer normaal wordt."
Was dat maar waar, denkt Alexander bij zichzelf. Robin's fysieke herstel gaat goed. Zijn hart lijkt normaal te werken en de rest van zijn lichaam herstelt ook weer. Maar hij blijft bezorgd over de psychische toestand van zijn schat. Het zal een lange weg worden voordat alles weer normaal is. Alexander kijkt om zich heen. Robin is bezig zijn stapel kussens naar een kant van bed te verhuizen zodat hij kan slapen met zijn lichaam in een hoek zonder wakker te worden van de pijn. Het ziet er niet naar uit dat ze alletwee goed kunnen slapen. Robin twijfelt.
"Ik weet niet hoe we dit goed doen."
"We bedenken wel wat."
Misschien kan hij met een extra kussen half rechtop slapen tegen het hoofdeinde, zodat hij dicht naast Robin kan slapen zonder hem te storen. Robin gaat weer liggen en wordt aan alle kanten ondersteund door zijn kussens. Alexander gaat verzitten. Hij wil een deken in het midden van het bed neerleggen wanneer zijn schat een grimas laat zien en kermt.
"Voorzichtig, je laat mijn borstbeen bewegen."
Hij verontschuldigt zich en overtuigt zich dat Robin in orde is. Voordat hij op zijn nieuwe plek gaat liggen, trekt Alexander het dekbed van zijn schat omlaag tot op zijn buik.
"Wat wil je?"
"Zeg het als ik je pijn doe."
Alexander houdt zijn oor tegen het katoenen T-shirt van Robin. Dit is zijn eerste kans om te luisteren naar Robin's hart, in het ziekenhuis hoefde hij alleen naar de monitoren te kijken. Robin drukt zijn hoofd nog iets dichter op zijn borstkas totdat hij merkt dat de druk te veel wordt.
Met gesloten ogen concentreert hij zich op het gedempte geluid. Hij luistert en telt de hartslag. Het ritme is stabiel en duidelijker te horen dan voor zijn operatie. Toen was het onregelmatig en zwak, bijna niet te horen. De geluiden van vanavond zijn een goed teken.
"Als je wilt, zal ik de volgende keer dat we in het St.Vinzenz's zijn om een stethoscoop vragen. Dan kunnen we arts en patiënt spelen wanneer ik weer beter ben."
Robin maakt weer vaker grappen, al vindt hij deze wat minder leuk.
"Dank je, de spelletjes laat ik graag aan de artsen over."
Alexander probeert zijn nieuwe positie op het bed uit door een beetje naar voren te leunen en zijn schat een kus te geven. Vanaf zijn plek aan het hoofdeinde komt het meer op ondersteboven zoenen neer. Het licht is nog aan en ze maken geen aanstalten het uit te doen.
Alexander kijkt omlaag naar zijn schat, hij is gelukkig dat Robin hier ligt en opgelucht om naast hem te liggen. Ze blijven een tijdje stil terwijl Alexander met Robin's lange haren speelt. Zijn laatste kappersbezoek is nog voor de bruiloft geweest. Robin zucht even.
"Vanavond was een lastige etappe in de verontschuldigingstoer."
Dat klopt, ook al is het voor Robin nog maar de eerste etappe geweest. De anderen, die hij tot nu toe heeft gesproken, kennen de waarheid al omdat Alexander ze de belangrijkse punten heeft verteld. Robin gaat verder.
"Ik denk dat Dagmar nog steeds boos op me is."
"Ze zal je snel vergeven."
"Tenzij ze zich alleen zo gedraagt om mij in een inrichting te krijgen."
Alexander is het niet met hem eens. Dagmar was woedend op hen allebei omdat ze het uit hand hebben laten lopen, maar ze is ook direct gekomen toen ze in het ziekenhuis lagen en daarna veel langer gebleven om hen te helpen. Over een paar weken komt ze weer langs en volgend jaar wil ze elke twee weken op bezoek komen. Ze is meer dan een goede vriendin voor hen en ze zijn haar meer schuldig dan ze ooit kunnen goedmaken.
"Zorg ervoor dat je weer goed contact met haar krijgt. Ze heeft nog steeds verwachtingen van ons. Als het goed komt, beter wordt, komt de rest ook in orde."
"Ik hoop het. Ik heb er een zooitje van gemaakt."
"Dat hebben we alletwee gedaan."
"Nee, Alexander. Ik heb gelogen. Als ik niet had gelogen en stiekem naar de sporthal was gegaan, zou dit helemaal niet zijn gebeurd. Wanneer ik niet meer had gedaan dan ik mocht doen, dan was ik ook niet op die gekke gedachten gekomen."
"Misschien. We weten het niet zeker. Ik ben nu gewoon gelukkig dat het goed heeft uitgepakt."
Alexander weet dat alles nog lang niet in orde is, ook al wil zijn schat verder gaan en weer beginnen met een leven. Het zou in orde zijn wanneer Robin direct voor of na de bruiloft in het ziekenhuis was opgenomen, wanneer hij zijn verzwakte lichaam niet verder had uitgeput in de sporthal, wanneer ...
"Ik ook."
Robin's reactie haalt hem weer terug naar de dag van vandaag. Alexander buigt zich voorover en kust Robin's voorhoofd. Zijn schat kijkt wat beledigd en wijst op zijn lippen. Alexander kust hem opnieuw op de goede plaats. Hij wil zich nu niet schuldig voelen en niet nadenken over hoe hij het beter had kunnen doen. Op dit moment wil hij genieten van deze tijd samen. Robin kijkt hem aan.
"Wil je me iets beloven?"
"Wat?"
"Dat je net zo eerlijk tegen mij bent als je wilt dat ik tegen jou ben."
"Dat doe ik al."
"Nee ... Je houdt nog steeds dingen voor mij achter, je probeert mij nog te ontzien."
"Nee, dat doe ik niet."
"Wolfgang heeft mij vandaag al iets verteld, jij was in de badkamer."
"Was het iets goeds of slechts?"
Alexander vraagt zich af wat Wolfgang te maken heeft met Robin's beschuldiging dat hij hem ontziet. Robin kijkt hem even aan en staart daarna naar het plafond terwijl hij spreekt.
"Het ging over Silke's begrafenis. Ik zou met je zijn meegegaan als dat mogelijk was."
"Ik weet het."
Hij vindt de opmerking prettig om te horen, al groeit zijn argwaan omdat hij niet weet waar dit toe leidt.
"Ik zou graag willen dat ze er nog is en je wat problemen bezorgt. Het zou gemakkelijker zijn dan wat jij de laatste tijd hebt meegemaakt."
Robin heeft gelijk. De streken van Silke zijn niets in vergelijking met het verdriet en de spijt die hij tot diep in zijn hart voelt. Beide emoties drukken nog steeds zwaar op hem. Hij hoopt dat Robin's herstel helpt om sneller over deze gevoelens heen te komen.
"Hij zei dat het een mooie begrafenis was. Tijdens de dienst heb je een roos vastgehouden en alle doornen eraf gehaald?"
Alexander herinnert zich voor het eerst sinds de begrafenis de doornen en de roos.
"Wolfgang heeft mij verteld wat hij dacht tijdens de begrafenis. Hij zei dat je aan hetzelfde dacht."
Robin waagt zich op emotioneel terrein waar Alexander vanavond niet heen wil. Hij is nog verdrieting over haar definitieve vertrek van deze wereld. Robin kijkt hem opnieuw aan.
"Ik weet zeker dat ze het weet."
"Wat weet ze?"
"Dat je haar hebt vergeven. Waar ze nu ook is, ik weet zeker dat ze dat weet."
Alexander kijkt even opzij om aan Robin's ogen te ontsnappen.
"Alsjeblieft ... vanavond wil ik er niet mee bezig zijn."
"We moeten erover praten, Alexander. Ik was erbij toen ze vertrok. Ik heb gezegd dat je naar de politie moest gaan. Ik weet nog hoe boos je was en wat je hebt gezegd. Maar ik weet ook dat je haar de diefstal uiteindelijk zou vergeven, ongeacht of ze het geld zou teruggeven of niet. Het was niet vreselijk veel trouwens."
Alexander gromt.
"Dit gaat niet over het geld! Dat interesseert mij niet. Silke is overleden!"
Alexander heeft geen zin in discussies vanavond. Hij wil een vrije avond, vrij van rouw en ander verdriet. Deze avond wil hij aan alles ontsnappen en verschuift zijn kussens om rechtop te gaan zitten met zijn armen naast zich.
"Op haar begrafenis zat je aan mij te denken in plaats van aan haar."
Robin daagt hem uit.
"Neem me het eens kwalijk. Na alles wat met je is gebeurd ... ik ben je dit jaar drie keer bijna kwijtgeraakt ... een begrafenis is wel het laatste wat ik wil meemaken. Het was nog onzeker hoe jij het zou redden."
"Je weet wat ik bedoel, Alexander."
Alexander tuit zijn lippen. Hij weigert vanavond over de begrafenis en Silke na te denken, laat staan dat hij erover wil praten.
"Je bent teruggekomen van de begrafenis en je hebt geen woord tegen mij gezegd hierover, Alexander. Je bent 's avonds bij me langsgekomen in het ziekenhuis en we waren een paar uur alleen. Je had genoeg tijd om het mij te vertellen."
Alexander is vastberaden.
"Nee. Het was een zware dag. Het was nog te vers."
"Daarom zou je er met mij over moeten praten."
Alexander's hartslag versnelt. Hij voelt zijn gezicht gloeien. Van binnen zou hij graag willen dat hij een aanval krijgt zoals Robin eerder vandaag en hij daarom hier niet over hoeft te praten. Robin beweegt zich langzaam overeind zodat hij naast hem kan zitten en hem goed aan kan kijken.
"Je kunt voor mij niet een andere maatstaf aanhouden. Hoe kan ik mijn eigen gedrag verklaren als jij maar een deel van je emoties laat zien?"
Alexander kijkt hem aan. Robin is op dit ogenblik niet eerlijk.
"Waarom verwijt je mij dat ik mijn emoties filter terwijl jij niets vertelt over je moeder. Ik heb je er maanden geleden naar gevraagd?"
"Ik heb niet alles onthouden, Alexander. Ik heb altijd geloofd dat het een gerucht was. Pas toen Sascha erover begon, kwamen sommige dingen terug."
"Waarom heb je niets verteld?"
Robin houdt vol.
"Ik was nog geen vijf toen het is gebeurd. Sascha wist ook niet alles. De afgelopen dagen hebben we met elkaar vooral daarover gesproken en ik heb het je verteld zodra ik het verhaal compleet had. "
Alexander wil niet toegeven.
"Maar hoe zit het met de reden waarom je weer bent gaan sporten, de echte reden?"
"Ik dacht dat ik het je had verteld. Blijkbaar kwamen Wolfgang en Henriette er tussen. We hadden allebei andere dingen aan ons hoofd."
"Als ik het had geweten, dan had ik ..."
Alexander maakt zijn zin niet af. Robin kijkt nog steeds naar hem in de overtuiging dat hij het goed heeft gedaan. Net als tijdens elk andere belangrijk gesprek in de laatste weken, krijgt Alexander het gevoel dat hij ergens van wordt beschuldigd. Robin fluistert.
"Blijf alsjeblieft bij het onderwerp. Ik wil dat je het mij vertelt."
"Het was te snel, te vroeg. Ik wilde je niet overstuur maken. Ik was bang dat je lichaam het niet aan zou kunnen."
"Alexander, luister. Als ik je ergens mee heb gekwetst, dan wil ik het weten, zelfs als ik ervan overstuur raak. In het ziekenhuis was dat niet zo erg geweest, ik lag toch aan een monitor. Maar wanneer je niets vertelt, dan heb je mij en jezelf ermee. We hebben dat al te lang gedaan en we moeten daarmee stoppen vanwege alle extra dingen die we er momenteel bij hebben en misschien nog krijgen."
Alexander leunt tegen het hoofdeinde en staart naar de deur. Zal hij op de bank in de woonkamer gaan slapen om een einde te maken aan dit gesprek?
"Vertel het me, alsjeblieft."
Alexander draait zich snel om naar zijn schat. Hij gaat op zijn knieën recht tegenover hem zitten en kijkt hem direct in zijn ogen.
"Iedere keer als ik naar de kist keek, zag ik in mijn gedachten jou erin liggen. Zelfs bij haar graf, had ik het gevoel dat ik jou aan het begraven was. Wilde je dit weten?"
Robin kijkt verbaasd en tegelijk een beetje opgelucht terwijl hij instemmend met zijn hoofd knikt.
"Ik voel me er vreselijk onder. Ze is ook een zus voor mij geweest. Ik voel me er schuldig over. Het was Silke's begrafenis en ik kon niet om haar rouwen, geen afscheid nemen."
"Het is mijn schuld, Alexander."
Tranen van wanhoop, woede en rouw komen op in zijn ogen en druppelen over zijn wangen terwijl hij verder praat.
"Ze is wel familie van mij! Ik verloor ... ik ... ik ben bijna mijn hele familie kwijtgeraakt door je ... idiote plannen. Je wilde Wolfgang op afstand houden. Dat betekende dat ik hem ook op afstand moest houden, dat ik het contact met mijn familie moest verminderen. Het is bijna gelukt. Ik weet niet of ze ooit mij weer zouden willen zien, vooral Charlie en Bastian."
Alexander droogt zijn ogen. Zijn stem is rustig.
"Zelfs als je het niet had gered, zou het niet goed gaan. Ik zou blijven liegen om de herinneringen aan jou te beschermen. Alles zou dan op een leugen gebaseerd zijn! Vroeger of later zou het echte verhaal toch wel uitkomen, dat weet ik zeker. Dan zou ik ze definitief kwijt zijn."
Robin probeert iets te zeggen, maar zwijgt.
"Ik zou door je idiote plan uiteindelijk helemaal alleen komen te staan. Jij zou er niet meer zijn. Mijn familie zou zijn verdwenen. Alle vrienden waarschijnlijk ook. Ik zou alleen overblijven!"
"Het spijt ..."
Robin wil reageren maar Alexander onderbreekt hem opnieuw.
"Ik ben zo stom geweest om mee te gaan met je plan. Wolfgang zei het net tegen mij: ik had het beter moeten doen!"
"Alexander, ..."
"Wil je iets aparts horen? Ik benijd je. Jij hebt een excuus. Ik niet en dat maakt me jaloers. Mijn enige excuus is dat ik niet goed heb gezien waar we eigenlijk mee bezig waren. Ik hou teveel van jou, ik heb je niet goed geholpen ... Ik krijg verwijten van iedereen die hier vanaf weet. Vooral dat ik dom of blind ben. Het ergste is dat ze gelijk hebben. Ik krijg alleen te horen wat ik had moeten doen, alsof ik dat zelf al niet weet. Ik had je moeten dwingen je te laten opnemen in het ziekenhuis. Iedereen die je mag en hiervan weet, zegt dat. Wat had ik moeten zeggen, als je niet op de bruiloft erbij was geweest? Het is belachelijk als je weet dat je leven op het spel stond. Maar ik kan het niet meer terugdraaien, ik kan het niet meer veranderen. Weet je, het is ergens ook ironisch ... ik heb jarenlang mijn ouders en mijn broer niet gesproken. Dat begint nu langzaam aan weer op te bouwen, maar ik heb ze niets verteld omdat het kontakt nog te vers is. Ik ben bang dat ik ze weer kwijtraak wanneer ze echt alles te weten komen. Weet je hoe dat voelt?"
Alexander laat zijn tranen weer de vrije loop. Robin probeert hem aan te raken, maar Alexander duwt zijn hand weg. Hij wil geen troost of medelijden. Hij wil dat Robin weet hoe het voelt om alleen te staan, om kritiek van iederen te moeten verdragen en toch door te gaan.
"Ik weet hoe het voelt, Alexander. Ik voel mij precies zo als ik alleen al naar je kijk. De manier zoals je naar kijkt, mij volgt, mij beschermt. Ik voel me net zo. Ik wil jou terugwinnen."
Alexander staart naar Robin, die vochtige ogen krijgt.
"Jij bent de enige die niet tegen mij is uitgevallen. Toen ik nog ziek thuis was, heb je geen ruzie met mij gemaakt."
"Ik wilde je niet kwijtraken. Ik was bang."
"Ik ben nu bang, Alexander."
Alexander's hart slaat over. Hij begrijpt niet wat Robin bedoelt. Hij is doodsbang voor slecht nieuws nu het er positiever begint uit te zien.
"Ik ben bang voor wat de arts zal vertellen en gaat doen. Ik ben bang om te denken wat er zal gebeuren na ... Ik wil geen medicijnen die meer fout dan goed doen."
Robin legt een hand op zijn knie en knijpt een beetje. Hij tilt zijn hand op maar laat hem weer zakken. Alexander snikt terwijl hij zijn tranen probeert tegen te houden, tranen die onophoudelijk telkens weer naar buiten willen, tranen die hij nu niet kan gebruiken.
"Ik wil beter worden, maar ik ben bang voor medicijnen die me veranderen, die mijn gevoel onderdrukken. Ik wil niet als een zombie rondlopen. Ik wil gezond zijn en ik wil mezelf zijn. Ik wil kunnen leven. Van mijn ... van ons leven genieten."
"Je moet wel naar de arts."
Alexander dringt aan.
"Dat zal ik doen. Ik wil graag dat je daarbij bent."
"Ik wil graag met je meegaan. Maar je moet wel luisteren naar de artsen en naar je lichaam. Je moet echt accepteren wat je lichaam wel en niet kan. Je moet leren ermee te leven."
"Daar ben ik bang voor, Alexander. Ik weet niet wat ik de rest van mijn leven nog kan doen."
Een gevoel van opluchting overspoelt hem nu, eindelijk durft hij een arm naar Robin uit te steken. Zijn schat pakt zijn hand vast en begint erover te wrijven, te strelen. Alletwee kijken ze elkaar met natte wangen aan voordat ze weer gaan liggen. Alexander verplaatst wat kussens zodat hij naast Robin kan liggen zonder hem pijn te doen. Met een arm over de buik van de ander en hun gezichten tegen elkaar blijven ze een tijdje liggen. Robin's schorre stem doorbreekt de stilte.
"Hoe denk je over ons? Hebben we nog een toekomst?"
"Ik heb niet alles voor je gedaan om je te verlaten, Robin."
"Daarom wil ik graag dat je me alles vertelt ... zoals net. Anders weet ik niet wat er in je omgaat, wanneer je verdriet hebt of ... Je moet eerlijk tegen mij zijn."
"Jij ook. Je moet eerlijk zijn tegen jezelf, echt doen wat de artsen vertellen, op de signalen van je lichaam letten, anders zal je nooit beter worden. We moeten alletwee weer op andere mensen durven te bouwen. Wolfgang en Sascha verwachten dat van jou, Bastian en Charlie verwachten het van mij. Je moet ze meer durven te vertellen dan je tot nu toe gewend bent."
"Dat lukt me alleen met je hulp."
"Iedereen wil je helpen."
"Dank je."
"Maar Robin, ik wil niet dat iedereen alles van ons weet. We moeten ook dingen voor onszelf houden."
"Hoe bedoel je?"
"Wat ik je heb beloofd toen je ziek thuis was, om je te laten sterven. De belachelijke vraag van Henriette over onze gezondheid. Jouw verleden. Dat zijn al drie dingen die ik liever voor onszelf hou. Ik wil niet alle details op straat."
"Mijn verleden ligt al bijna op straat."
"Nee. Van mijn familie weten alleen Lars en Charlie ervan. Verder Dagmar, Sascha, Astrid en ik. We houden het allemaal stil."
"Je vergeet Thore op het kasteel ... die moest ik het wel vertellen, hij is mijn chef."
"Bij Thore zijn alle kasteelgeheimen veilig."
"Dat is waar. Ik denk meer na over Henriette's vraag ... ik weet het niet. We zijn seronegatief. Je kunt het gebruiken om haar vertrouwen te winnen of om haar te laten zien dat je haar vertrouwt, zelfs al weet ik dat je haar nooit meer echt zal vertrouwen."
"Dan gedragen we ons net zoals Henriette. Ik vertel liever helemaal niets."
"Goed."
Robin zwijgt even om daarna moeizaam verder te praten terwijl ze elkaar aankijken.
"Een volgende keer laat je me niet sterven, het was verkeerd van mij om je dat te vragen. Maar ik wil het wel volgende week bij de arts bespreken, heb je het al opgeschreven?"
"Ja."
"Goed. Dagmar weet ervan, maar verder hoeft niemand te weten hoever je voor mij wilde gaan."
"Dank je."
Het paar blijft een tijd liggen terwijl ze nadenken. Alexander vindt het vervelend om Robin sommige dingen te vertellen, maar hij heeft gelijk. Ze hebben hun geluk nu in hun handen, ze willen het vasthouden, daarom zou het nu verkeerd zijn nu te liegen of te zwijgen. Elkaar niet alles vertellen, brengt ze ook niet vooruit. Integendeel, het zou weer een stap achteruit betekenen.
Wanneer alles achter de rug is, zal het nooit meer hetzelfde zijn zolang ze geheimen voor elkaar hebben. Vanavond hebben ze de eerste geheimen verteld. Hij heeft nooit eerder Robin zo duidelijk zijn angsten horen verwoorden. Robin fluistert weer.
"Sorry dat ik je net onder druk moest zetten om je aan het praten te krijgen over de begrafenis. Ik wilde niet meer wachten."
"Ik durfde er niet over te beginnen, ik schaamde me teveel. Ik heb het gevoel dat ik Silke in de steek heb gelaten. Bij haar begrafenis kon ik niet eens rouwen, omdat mijn gedachten iedere keer naar jou afdwaalden. Mijn angst om jou was groter dan het verdriet om Silke."
Robin haalt gecontroleerd adem. Alexander weet dat Robin zijn lichaam tot rust wil brengen.
"Ik denk dat ze het zou begrijpen."
"Waarschijnlijk. Weet je dat Silke mij achter je aan heeft gestuurd nadat we ruzie hadden gekregen tijdens het uitgaan? Ze heeft ervoor gezorgd dat we bij elkaar zijn."
"Ze hield veel van je."
Alexander probeert te glimlachen. Robin reageert op zijn glimlach.
"Ik wil dat het tussen ons nog beter wordt. Ik wil je niet kwijtraken."
"Zorg ervoor dat je beter wordt. Alsjeblieft, doe het niet voor mij maar voor jezelf en voor ons."
Robin tast langs zijn lichaam om Alexander's hand van zijn buik naar zijn borst te trekken. Hij begint Alexander's vingers en handen te masseren. Het herinnert Alexander aan hun vroegere leven, toen ze werkelijk geloofden dat niemand of niets tussen hen in zou kunnen staan. Alexander strijkt met zijn andere hand door Robin's haar.
Het is fijn om weer bij elkaar te zijn, maar het is nu al veel beter. Ze zijn alletwee vastbesloten om het nog beter te doen en willen beide aan hun geluk en liefde vasthouden.
Zaterdag 10 december 2011
Neno Belan & Fiumens - Ludo Zaljubljen
Zoran Jelenković - Mjesec je žut
Alexander is tevreden over Charlie's aanbod om een tijdje bij haar te logeren. Afslaan kon hij het overigens niet, omdat ze erop stond en zeer vasthoudend kan zijn. Maar nu ze hier zijn, geniet hij van haar goede zorgen. Ze geeft hem onnodig veel aandacht. Hij voelt zich weer beter. Hij slaapt weer aan een stuk door en verandert de prioriteiten in zijn leven, Robin staat weer bovenaan zijn lijst.
Op sommige momenten ziet hij weer licht in de donkere tunnel waar ze doorheen gaan. Vanavond schijnt dat licht onder de deur van Robin's slaapkamer de gang in. Hij sluipt door de gang en hoopt in stilte dat Charlie tevoorschijn komt. Ergens heeft hij vanavond zin om nog een uur gezellig met zijn tante een glas wijn te drinken, voordat hij naar Robin gaat. Dan weet hij dat Charlie daarna goed slaapt en hij nog beter na alle kritiek van Wolfgang.
Alexander staat even stil om adem te halen zonder extra geluid te maken. Hij heeft geen zin om na te denken over de eerdere beschuldigingen van Wolfgang en zijn kritiek van vanavond. Ook Dagmar's verwijtende blikken verbant hij uit zijn gedachten. Of Sascha's verwijten. Dit stukje door de gang wil hij dat allemaal loslaten.
Behalve wat drinken met Charlie wil hij vooral Robin in zijn armen vasthouden, om hem te laten voelen hoe alles was voordat alle tegenslag hun leven begon te beheersen. Voorzichtig maakt hij de deur open en gluurt naar binnen. Robin kijkt uit het bed naar hem op en glimlacht. Het lijkt een beetje overdreven glimlach maar het is een van de lachende gezichten van Robin die hij al te lang niet meer heeft gezien. Hij sluit de deur zonder lawaai te maken.
"Wolfgang wilde dat ik hier zou slapen."
"Ik vroeg me al af wanneer je zou komen."
Robin grinnikt en legt een van zijn studieboeken over paarden weg.
"Wolfgang wilde een verhaaltje voor het slapen gaan."
Alexander rolt met zijn ogen. Hij ziet aan Robin's ogen dat hij hem wel begrijpt.
"Ik hoop dat het geen eng verhaal was."
Robin grijnst naar hem en klopt met zijn hand naast zich op het bed.
"Morgen maak ik deze tekening van hem af."
Hij laat Robin de schets zien.
"Het worden twee tekeningen voor Peter. Wolfgang in ondergoed en Wolfgang onder de dekens."
Alexander glimlacht, legt zijn kussen op bed en klimt erachteraan. Hij trekt het dekbed over zijn afgekoelde benen. Gelukkig heeft hij sokken aangedaan. Met Robin's langzamere bloedcirculatie wil hij hem niet ergeren of onnodig laten schrikken met koude voeten.
"Ik heb een verrassing voor je. Het gebeurt weer vaker de laatste tijd."
Robin fluistert terwijl hij Alexander's hand pakt en langzaam over zijn buik omlaag laat glijden tot onder zijn navel. Alexander weet wat hij voelt, maar haalt zijn hand weer weg en blijft kalm.
"Goed, we kunnen dat op de lijst zetten voor de arts. We gaan niets doen totdat hij zegt dat het goed is. Helemaal omdat je het vandaag in de woonkamer even moeilijk had."
Robin zucht.
"Ik weet het. Het is ergens wel spannend. Ik heb eigenlijk niet beseft dat er niets meer gebeurde totdat het weer gebeurde. Het betekent dat alles langzaam weer normaal wordt."
Was dat maar waar, denkt Alexander bij zichzelf. Robin's fysieke herstel gaat goed. Zijn hart lijkt normaal te werken en de rest van zijn lichaam herstelt ook weer. Maar hij blijft bezorgd over de psychische toestand van zijn schat. Het zal een lange weg worden voordat alles weer normaal is. Alexander kijkt om zich heen. Robin is bezig zijn stapel kussens naar een kant van bed te verhuizen zodat hij kan slapen met zijn lichaam in een hoek zonder wakker te worden van de pijn. Het ziet er niet naar uit dat ze alletwee goed kunnen slapen. Robin twijfelt.
"Ik weet niet hoe we dit goed doen."
"We bedenken wel wat."
Misschien kan hij met een extra kussen half rechtop slapen tegen het hoofdeinde, zodat hij dicht naast Robin kan slapen zonder hem te storen. Robin gaat weer liggen en wordt aan alle kanten ondersteund door zijn kussens. Alexander gaat verzitten. Hij wil een deken in het midden van het bed neerleggen wanneer zijn schat een grimas laat zien en kermt.
"Voorzichtig, je laat mijn borstbeen bewegen."
Hij verontschuldigt zich en overtuigt zich dat Robin in orde is. Voordat hij op zijn nieuwe plek gaat liggen, trekt Alexander het dekbed van zijn schat omlaag tot op zijn buik.
"Wat wil je?"
"Zeg het als ik je pijn doe."
Alexander houdt zijn oor tegen het katoenen T-shirt van Robin. Dit is zijn eerste kans om te luisteren naar Robin's hart, in het ziekenhuis hoefde hij alleen naar de monitoren te kijken. Robin drukt zijn hoofd nog iets dichter op zijn borstkas totdat hij merkt dat de druk te veel wordt.
Met gesloten ogen concentreert hij zich op het gedempte geluid. Hij luistert en telt de hartslag. Het ritme is stabiel en duidelijker te horen dan voor zijn operatie. Toen was het onregelmatig en zwak, bijna niet te horen. De geluiden van vanavond zijn een goed teken.
"Als je wilt, zal ik de volgende keer dat we in het St.Vinzenz's zijn om een stethoscoop vragen. Dan kunnen we arts en patiënt spelen wanneer ik weer beter ben."
Robin maakt weer vaker grappen, al vindt hij deze wat minder leuk.
"Dank je, de spelletjes laat ik graag aan de artsen over."
Alexander probeert zijn nieuwe positie op het bed uit door een beetje naar voren te leunen en zijn schat een kus te geven. Vanaf zijn plek aan het hoofdeinde komt het meer op ondersteboven zoenen neer. Het licht is nog aan en ze maken geen aanstalten het uit te doen.
Alexander kijkt omlaag naar zijn schat, hij is gelukkig dat Robin hier ligt en opgelucht om naast hem te liggen. Ze blijven een tijdje stil terwijl Alexander met Robin's lange haren speelt. Zijn laatste kappersbezoek is nog voor de bruiloft geweest. Robin zucht even.
"Vanavond was een lastige etappe in de verontschuldigingstoer."
Dat klopt, ook al is het voor Robin nog maar de eerste etappe geweest. De anderen, die hij tot nu toe heeft gesproken, kennen de waarheid al omdat Alexander ze de belangrijkse punten heeft verteld. Robin gaat verder.
"Ik denk dat Dagmar nog steeds boos op me is."
"Ze zal je snel vergeven."
"Tenzij ze zich alleen zo gedraagt om mij in een inrichting te krijgen."
Alexander is het niet met hem eens. Dagmar was woedend op hen allebei omdat ze het uit hand hebben laten lopen, maar ze is ook direct gekomen toen ze in het ziekenhuis lagen en daarna veel langer gebleven om hen te helpen. Over een paar weken komt ze weer langs en volgend jaar wil ze elke twee weken op bezoek komen. Ze is meer dan een goede vriendin voor hen en ze zijn haar meer schuldig dan ze ooit kunnen goedmaken.
"Zorg ervoor dat je weer goed contact met haar krijgt. Ze heeft nog steeds verwachtingen van ons. Als het goed komt, beter wordt, komt de rest ook in orde."
"Ik hoop het. Ik heb er een zooitje van gemaakt."
"Dat hebben we alletwee gedaan."
"Nee, Alexander. Ik heb gelogen. Als ik niet had gelogen en stiekem naar de sporthal was gegaan, zou dit helemaal niet zijn gebeurd. Wanneer ik niet meer had gedaan dan ik mocht doen, dan was ik ook niet op die gekke gedachten gekomen."
"Misschien. We weten het niet zeker. Ik ben nu gewoon gelukkig dat het goed heeft uitgepakt."
Alexander weet dat alles nog lang niet in orde is, ook al wil zijn schat verder gaan en weer beginnen met een leven. Het zou in orde zijn wanneer Robin direct voor of na de bruiloft in het ziekenhuis was opgenomen, wanneer hij zijn verzwakte lichaam niet verder had uitgeput in de sporthal, wanneer ...
"Ik ook."
Robin's reactie haalt hem weer terug naar de dag van vandaag. Alexander buigt zich voorover en kust Robin's voorhoofd. Zijn schat kijkt wat beledigd en wijst op zijn lippen. Alexander kust hem opnieuw op de goede plaats. Hij wil zich nu niet schuldig voelen en niet nadenken over hoe hij het beter had kunnen doen. Op dit moment wil hij genieten van deze tijd samen. Robin kijkt hem aan.
"Wil je me iets beloven?"
"Wat?"
"Dat je net zo eerlijk tegen mij bent als je wilt dat ik tegen jou ben."
"Dat doe ik al."
"Nee ... Je houdt nog steeds dingen voor mij achter, je probeert mij nog te ontzien."
"Nee, dat doe ik niet."
"Wolfgang heeft mij vandaag al iets verteld, jij was in de badkamer."
"Was het iets goeds of slechts?"
Alexander vraagt zich af wat Wolfgang te maken heeft met Robin's beschuldiging dat hij hem ontziet. Robin kijkt hem even aan en staart daarna naar het plafond terwijl hij spreekt.
"Het ging over Silke's begrafenis. Ik zou met je zijn meegegaan als dat mogelijk was."
"Ik weet het."
Hij vindt de opmerking prettig om te horen, al groeit zijn argwaan omdat hij niet weet waar dit toe leidt.
"Ik zou graag willen dat ze er nog is en je wat problemen bezorgt. Het zou gemakkelijker zijn dan wat jij de laatste tijd hebt meegemaakt."
Robin heeft gelijk. De streken van Silke zijn niets in vergelijking met het verdriet en de spijt die hij tot diep in zijn hart voelt. Beide emoties drukken nog steeds zwaar op hem. Hij hoopt dat Robin's herstel helpt om sneller over deze gevoelens heen te komen.
"Hij zei dat het een mooie begrafenis was. Tijdens de dienst heb je een roos vastgehouden en alle doornen eraf gehaald?"
Alexander herinnert zich voor het eerst sinds de begrafenis de doornen en de roos.
"Wolfgang heeft mij verteld wat hij dacht tijdens de begrafenis. Hij zei dat je aan hetzelfde dacht."
Robin waagt zich op emotioneel terrein waar Alexander vanavond niet heen wil. Hij is nog verdrieting over haar definitieve vertrek van deze wereld. Robin kijkt hem opnieuw aan.
"Ik weet zeker dat ze het weet."
"Wat weet ze?"
"Dat je haar hebt vergeven. Waar ze nu ook is, ik weet zeker dat ze dat weet."
Alexander kijkt even opzij om aan Robin's ogen te ontsnappen.
"Alsjeblieft ... vanavond wil ik er niet mee bezig zijn."
"We moeten erover praten, Alexander. Ik was erbij toen ze vertrok. Ik heb gezegd dat je naar de politie moest gaan. Ik weet nog hoe boos je was en wat je hebt gezegd. Maar ik weet ook dat je haar de diefstal uiteindelijk zou vergeven, ongeacht of ze het geld zou teruggeven of niet. Het was niet vreselijk veel trouwens."
Alexander gromt.
"Dit gaat niet over het geld! Dat interesseert mij niet. Silke is overleden!"
Alexander heeft geen zin in discussies vanavond. Hij wil een vrije avond, vrij van rouw en ander verdriet. Deze avond wil hij aan alles ontsnappen en verschuift zijn kussens om rechtop te gaan zitten met zijn armen naast zich.
"Op haar begrafenis zat je aan mij te denken in plaats van aan haar."
Robin daagt hem uit.
"Neem me het eens kwalijk. Na alles wat met je is gebeurd ... ik ben je dit jaar drie keer bijna kwijtgeraakt ... een begrafenis is wel het laatste wat ik wil meemaken. Het was nog onzeker hoe jij het zou redden."
"Je weet wat ik bedoel, Alexander."
Alexander tuit zijn lippen. Hij weigert vanavond over de begrafenis en Silke na te denken, laat staan dat hij erover wil praten.
"Je bent teruggekomen van de begrafenis en je hebt geen woord tegen mij gezegd hierover, Alexander. Je bent 's avonds bij me langsgekomen in het ziekenhuis en we waren een paar uur alleen. Je had genoeg tijd om het mij te vertellen."
Alexander is vastberaden.
"Nee. Het was een zware dag. Het was nog te vers."
"Daarom zou je er met mij over moeten praten."
Alexander's hartslag versnelt. Hij voelt zijn gezicht gloeien. Van binnen zou hij graag willen dat hij een aanval krijgt zoals Robin eerder vandaag en hij daarom hier niet over hoeft te praten. Robin beweegt zich langzaam overeind zodat hij naast hem kan zitten en hem goed aan kan kijken.
"Je kunt voor mij niet een andere maatstaf aanhouden. Hoe kan ik mijn eigen gedrag verklaren als jij maar een deel van je emoties laat zien?"
Alexander kijkt hem aan. Robin is op dit ogenblik niet eerlijk.
"Waarom verwijt je mij dat ik mijn emoties filter terwijl jij niets vertelt over je moeder. Ik heb je er maanden geleden naar gevraagd?"
"Ik heb niet alles onthouden, Alexander. Ik heb altijd geloofd dat het een gerucht was. Pas toen Sascha erover begon, kwamen sommige dingen terug."
"Waarom heb je niets verteld?"
Robin houdt vol.
"Ik was nog geen vijf toen het is gebeurd. Sascha wist ook niet alles. De afgelopen dagen hebben we met elkaar vooral daarover gesproken en ik heb het je verteld zodra ik het verhaal compleet had. "
Alexander wil niet toegeven.
"Maar hoe zit het met de reden waarom je weer bent gaan sporten, de echte reden?"
"Ik dacht dat ik het je had verteld. Blijkbaar kwamen Wolfgang en Henriette er tussen. We hadden allebei andere dingen aan ons hoofd."
"Als ik het had geweten, dan had ik ..."
Alexander maakt zijn zin niet af. Robin kijkt nog steeds naar hem in de overtuiging dat hij het goed heeft gedaan. Net als tijdens elk andere belangrijk gesprek in de laatste weken, krijgt Alexander het gevoel dat hij ergens van wordt beschuldigd. Robin fluistert.
"Blijf alsjeblieft bij het onderwerp. Ik wil dat je het mij vertelt."
"Het was te snel, te vroeg. Ik wilde je niet overstuur maken. Ik was bang dat je lichaam het niet aan zou kunnen."
"Alexander, luister. Als ik je ergens mee heb gekwetst, dan wil ik het weten, zelfs als ik ervan overstuur raak. In het ziekenhuis was dat niet zo erg geweest, ik lag toch aan een monitor. Maar wanneer je niets vertelt, dan heb je mij en jezelf ermee. We hebben dat al te lang gedaan en we moeten daarmee stoppen vanwege alle extra dingen die we er momenteel bij hebben en misschien nog krijgen."
Alexander leunt tegen het hoofdeinde en staart naar de deur. Zal hij op de bank in de woonkamer gaan slapen om een einde te maken aan dit gesprek?
"Vertel het me, alsjeblieft."
Alexander draait zich snel om naar zijn schat. Hij gaat op zijn knieën recht tegenover hem zitten en kijkt hem direct in zijn ogen.
"Iedere keer als ik naar de kist keek, zag ik in mijn gedachten jou erin liggen. Zelfs bij haar graf, had ik het gevoel dat ik jou aan het begraven was. Wilde je dit weten?"
Robin kijkt verbaasd en tegelijk een beetje opgelucht terwijl hij instemmend met zijn hoofd knikt.
"Ik voel me er vreselijk onder. Ze is ook een zus voor mij geweest. Ik voel me er schuldig over. Het was Silke's begrafenis en ik kon niet om haar rouwen, geen afscheid nemen."
"Het is mijn schuld, Alexander."
Tranen van wanhoop, woede en rouw komen op in zijn ogen en druppelen over zijn wangen terwijl hij verder praat.
"Ze is wel familie van mij! Ik verloor ... ik ... ik ben bijna mijn hele familie kwijtgeraakt door je ... idiote plannen. Je wilde Wolfgang op afstand houden. Dat betekende dat ik hem ook op afstand moest houden, dat ik het contact met mijn familie moest verminderen. Het is bijna gelukt. Ik weet niet of ze ooit mij weer zouden willen zien, vooral Charlie en Bastian."
Alexander droogt zijn ogen. Zijn stem is rustig.
"Zelfs als je het niet had gered, zou het niet goed gaan. Ik zou blijven liegen om de herinneringen aan jou te beschermen. Alles zou dan op een leugen gebaseerd zijn! Vroeger of later zou het echte verhaal toch wel uitkomen, dat weet ik zeker. Dan zou ik ze definitief kwijt zijn."
Robin probeert iets te zeggen, maar zwijgt.
"Ik zou door je idiote plan uiteindelijk helemaal alleen komen te staan. Jij zou er niet meer zijn. Mijn familie zou zijn verdwenen. Alle vrienden waarschijnlijk ook. Ik zou alleen overblijven!"
"Het spijt ..."
Robin wil reageren maar Alexander onderbreekt hem opnieuw.
"Ik ben zo stom geweest om mee te gaan met je plan. Wolfgang zei het net tegen mij: ik had het beter moeten doen!"
"Alexander, ..."
"Wil je iets aparts horen? Ik benijd je. Jij hebt een excuus. Ik niet en dat maakt me jaloers. Mijn enige excuus is dat ik niet goed heb gezien waar we eigenlijk mee bezig waren. Ik hou teveel van jou, ik heb je niet goed geholpen ... Ik krijg verwijten van iedereen die hier vanaf weet. Vooral dat ik dom of blind ben. Het ergste is dat ze gelijk hebben. Ik krijg alleen te horen wat ik had moeten doen, alsof ik dat zelf al niet weet. Ik had je moeten dwingen je te laten opnemen in het ziekenhuis. Iedereen die je mag en hiervan weet, zegt dat. Wat had ik moeten zeggen, als je niet op de bruiloft erbij was geweest? Het is belachelijk als je weet dat je leven op het spel stond. Maar ik kan het niet meer terugdraaien, ik kan het niet meer veranderen. Weet je, het is ergens ook ironisch ... ik heb jarenlang mijn ouders en mijn broer niet gesproken. Dat begint nu langzaam aan weer op te bouwen, maar ik heb ze niets verteld omdat het kontakt nog te vers is. Ik ben bang dat ik ze weer kwijtraak wanneer ze echt alles te weten komen. Weet je hoe dat voelt?"
Alexander laat zijn tranen weer de vrije loop. Robin probeert hem aan te raken, maar Alexander duwt zijn hand weg. Hij wil geen troost of medelijden. Hij wil dat Robin weet hoe het voelt om alleen te staan, om kritiek van iederen te moeten verdragen en toch door te gaan.
"Ik weet hoe het voelt, Alexander. Ik voel mij precies zo als ik alleen al naar je kijk. De manier zoals je naar kijkt, mij volgt, mij beschermt. Ik voel me net zo. Ik wil jou terugwinnen."
Alexander staart naar Robin, die vochtige ogen krijgt.
"Jij bent de enige die niet tegen mij is uitgevallen. Toen ik nog ziek thuis was, heb je geen ruzie met mij gemaakt."
"Ik wilde je niet kwijtraken. Ik was bang."
"Ik ben nu bang, Alexander."
Alexander's hart slaat over. Hij begrijpt niet wat Robin bedoelt. Hij is doodsbang voor slecht nieuws nu het er positiever begint uit te zien.
"Ik ben bang voor wat de arts zal vertellen en gaat doen. Ik ben bang om te denken wat er zal gebeuren na ... Ik wil geen medicijnen die meer fout dan goed doen."
Robin legt een hand op zijn knie en knijpt een beetje. Hij tilt zijn hand op maar laat hem weer zakken. Alexander snikt terwijl hij zijn tranen probeert tegen te houden, tranen die onophoudelijk telkens weer naar buiten willen, tranen die hij nu niet kan gebruiken.
"Ik wil beter worden, maar ik ben bang voor medicijnen die me veranderen, die mijn gevoel onderdrukken. Ik wil niet als een zombie rondlopen. Ik wil gezond zijn en ik wil mezelf zijn. Ik wil kunnen leven. Van mijn ... van ons leven genieten."
"Je moet wel naar de arts."
Alexander dringt aan.
"Dat zal ik doen. Ik wil graag dat je daarbij bent."
"Ik wil graag met je meegaan. Maar je moet wel luisteren naar de artsen en naar je lichaam. Je moet echt accepteren wat je lichaam wel en niet kan. Je moet leren ermee te leven."
"Daar ben ik bang voor, Alexander. Ik weet niet wat ik de rest van mijn leven nog kan doen."
Een gevoel van opluchting overspoelt hem nu, eindelijk durft hij een arm naar Robin uit te steken. Zijn schat pakt zijn hand vast en begint erover te wrijven, te strelen. Alletwee kijken ze elkaar met natte wangen aan voordat ze weer gaan liggen. Alexander verplaatst wat kussens zodat hij naast Robin kan liggen zonder hem pijn te doen. Met een arm over de buik van de ander en hun gezichten tegen elkaar blijven ze een tijdje liggen. Robin's schorre stem doorbreekt de stilte.
"Hoe denk je over ons? Hebben we nog een toekomst?"
"Ik heb niet alles voor je gedaan om je te verlaten, Robin."
"Daarom wil ik graag dat je me alles vertelt ... zoals net. Anders weet ik niet wat er in je omgaat, wanneer je verdriet hebt of ... Je moet eerlijk tegen mij zijn."
"Jij ook. Je moet eerlijk zijn tegen jezelf, echt doen wat de artsen vertellen, op de signalen van je lichaam letten, anders zal je nooit beter worden. We moeten alletwee weer op andere mensen durven te bouwen. Wolfgang en Sascha verwachten dat van jou, Bastian en Charlie verwachten het van mij. Je moet ze meer durven te vertellen dan je tot nu toe gewend bent."
"Dat lukt me alleen met je hulp."
"Iedereen wil je helpen."
"Dank je."
"Maar Robin, ik wil niet dat iedereen alles van ons weet. We moeten ook dingen voor onszelf houden."
"Hoe bedoel je?"
"Wat ik je heb beloofd toen je ziek thuis was, om je te laten sterven. De belachelijke vraag van Henriette over onze gezondheid. Jouw verleden. Dat zijn al drie dingen die ik liever voor onszelf hou. Ik wil niet alle details op straat."
"Mijn verleden ligt al bijna op straat."
"Nee. Van mijn familie weten alleen Lars en Charlie ervan. Verder Dagmar, Sascha, Astrid en ik. We houden het allemaal stil."
"Je vergeet Thore op het kasteel ... die moest ik het wel vertellen, hij is mijn chef."
"Bij Thore zijn alle kasteelgeheimen veilig."
"Dat is waar. Ik denk meer na over Henriette's vraag ... ik weet het niet. We zijn seronegatief. Je kunt het gebruiken om haar vertrouwen te winnen of om haar te laten zien dat je haar vertrouwt, zelfs al weet ik dat je haar nooit meer echt zal vertrouwen."
"Dan gedragen we ons net zoals Henriette. Ik vertel liever helemaal niets."
"Goed."
Robin zwijgt even om daarna moeizaam verder te praten terwijl ze elkaar aankijken.
"Een volgende keer laat je me niet sterven, het was verkeerd van mij om je dat te vragen. Maar ik wil het wel volgende week bij de arts bespreken, heb je het al opgeschreven?"
"Ja."
"Goed. Dagmar weet ervan, maar verder hoeft niemand te weten hoever je voor mij wilde gaan."
"Dank je."
Het paar blijft een tijd liggen terwijl ze nadenken. Alexander vindt het vervelend om Robin sommige dingen te vertellen, maar hij heeft gelijk. Ze hebben hun geluk nu in hun handen, ze willen het vasthouden, daarom zou het nu verkeerd zijn nu te liegen of te zwijgen. Elkaar niet alles vertellen, brengt ze ook niet vooruit. Integendeel, het zou weer een stap achteruit betekenen.
Wanneer alles achter de rug is, zal het nooit meer hetzelfde zijn zolang ze geheimen voor elkaar hebben. Vanavond hebben ze de eerste geheimen verteld. Hij heeft nooit eerder Robin zo duidelijk zijn angsten horen verwoorden. Robin fluistert weer.
"Sorry dat ik je net onder druk moest zetten om je aan het praten te krijgen over de begrafenis. Ik wilde niet meer wachten."
"Ik durfde er niet over te beginnen, ik schaamde me teveel. Ik heb het gevoel dat ik Silke in de steek heb gelaten. Bij haar begrafenis kon ik niet eens rouwen, omdat mijn gedachten iedere keer naar jou afdwaalden. Mijn angst om jou was groter dan het verdriet om Silke."
Robin haalt gecontroleerd adem. Alexander weet dat Robin zijn lichaam tot rust wil brengen.
"Ik denk dat ze het zou begrijpen."
"Waarschijnlijk. Weet je dat Silke mij achter je aan heeft gestuurd nadat we ruzie hadden gekregen tijdens het uitgaan? Ze heeft ervoor gezorgd dat we bij elkaar zijn."
"Ze hield veel van je."
Alexander probeert te glimlachen. Robin reageert op zijn glimlach.
"Ik wil dat het tussen ons nog beter wordt. Ik wil je niet kwijtraken."
"Zorg ervoor dat je beter wordt. Alsjeblieft, doe het niet voor mij maar voor jezelf en voor ons."
Robin tast langs zijn lichaam om Alexander's hand van zijn buik naar zijn borst te trekken. Hij begint Alexander's vingers en handen te masseren. Het herinnert Alexander aan hun vroegere leven, toen ze werkelijk geloofden dat niemand of niets tussen hen in zou kunnen staan. Alexander strijkt met zijn andere hand door Robin's haar.
Het is fijn om weer bij elkaar te zijn, maar het is nu al veel beter. Ze zijn alletwee vastbesloten om het nog beter te doen en willen beide aan hun geluk en liefde vasthouden.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
71
Zaterdag 24 december 2011
Polarkreis 18 - Allein Allein (Schiller Remix)
Robin en Astrid slapen op de achterbank van de auto terwijl Sascha en Alexander naar wat zachte muziek luisteren. Bij de afslag Lingen maakt Alexander de twee op de achterbank wakker en begint enthousiast allerlei herkenningspunten uit zijn jeugd aan te wijzen. De winterse blik op de Eems is inderdaad mooi. Alexander belooft Robin nog het centrum te laten zien.
"Daar is het misschien wat te koud voor."
"We kunnen je ochtendwandeling ervoor gebruiken. Of anders is het bij de molen echt mooi wanneer er sneeuw ligt. We nemen een slee mee, dan hoef jij niet alles te lopen."
Astrid giechelt.
"Ik heb al jaren niet meer op een slee gezeten. Misschien kan ik Sascha overtuigen om er een voor ons te kopen."
"Er zijn niet zo veel plaatsen waar je naar beneden kunt met een slee."
"Dat vind ik prima. Als ik niet mee kan doen, dan vind ik het vervelend om toe te kijken. Ik ben al blij als het me lukt een sneeuwpop te maken."
Robin's reactie verleidt Sascha tot een voorzichtige waarschuwing.
"Die hebben we niet nodig."
Ze rijden door naar het huis van Max en Henriette. Robin moet even wachten op hulp om uit te stappen. Het is anders dan op een stoel gaan zitten en weer opstaan. Tijdens de ziekenhuisbezoeken van deze weken hebben ze geleerd hoe hij in en uit een auto kan komen zonder dat het al te veel pijn doet aan zijn borst of been. Al ging het gepaard met stoten tegen het dak en pijnscheuten in zijn borst. Terwijl Alexander hem uit de auto helpt, komt Wolfgang eraan gerend om hen te begroeten.
Terwijl ze naar het huis lopen, komen Max en Henriette naar buiten. Ze blijven voor de deur staan, Henriette heeft haar handen stevig op haar heupen gezet. Er is geen twijfel mogelijk over haar gezichtsuitdrukking. Ze is boos. Haar mond is gesloten, haar voorhoofd gefronst. Haar ogen zijn wat samengeknepen en ze houdt hem en Alexander gevangen met haar blik. Hij voelt Alexander's hand onder zijn jas glijden, hem even in zijn middel knijpen en hem daarna vast te houden.
Robin's mening over Henriette Kaiser verandert onherroepelijk. Eerder was hij niet onder de indruk van haar, ondanks alle vreselijke verhalen van Alexander en Charlie. Maar nu staat ze voor hem als iemand om rekening mee te houden. Zijn weinige respect voor Henriette daalt tot een nulpunt. Zijn mening over Max verandert mee. Hij is niet meer de vriendelijke man die met de legendarische heks is getrouwd. Met deze Max wil je geen ruzie krijgen. Zijn houding en gezichtsuitdrukking zijn vrijwel hetzelfde als die van Henriette. Het oudere echtpaar straalt ouderlijk gezag uit. Op een manier die angst oproept. In enkele seconden realiseert hij zich dat het maar een ding kan betekenen. Ze weten alles. Via Wolfgang.
"Hou me vast."
Robin slaat zijn arm om Alexander terwijl Max begint te praten.
"Het lijkt erop dat we niet alles weten over jullie."
"We wisten niet waarom jullie ziek zijn geworden. We zijn teleurgesteld in jullie. Erg teleurgesteld."
Henriette spreekt op een toon die geen tegenspraak duldt. In de koude buitenlucht haalt Robin adem, zodat hij kan reageren op hun koele ontvangst. Hij voelt aan Alexander's hand op zijn rug dat hij nog niet mag reageren. Henriette's gezicht maakt alleen al duidelijk dat ze nog niet is uitgesproken. Hij voelt de koude lucht zijn lichaam binnenstromen en ongewild huivert hij even.
"Voordat jullie hier naar binnen mogen, willen we dit van tafel hebben."
Max gebruikt woorden, die Robin nu niet wil horen. Deze gesprekken heeft hij al met zijn beide broers gevoerd en hij weet dat ze lang duren, ongacht hoeveel Max en Henriette al weten. Zijn hand begint te trillen en wordt kouder. Sascha en Astrid staan zwijgend naast hen. Henriette kijkt hen ook aan.
"Jullie zijn onverantwoordelijk. Jullie dwaasheid schaadt iedereen in je familie. Je riskeert je leven en ook ons leven. Charlie en Astrid zijn hier naar toe gereden in een sneeuwstorm en daarna hebben wij ons door het slechte weer naar jullie gehaast. We hebben je beter opgevoed dan dat, Alexander Kaiser."
Alexander geeft geen antwoord. Hij wil ze laten uitrazen. Robin wil zijn voorbeeld volgen, maar begint te hijgen. Sascha werpt een bezorgde blik op hem. Astrid heeft haar diplomatieke glimlach opgezet. Max gaat verder waar zijn vrouw is stilgevallen.
"We hebben de afgelopen maanden alles gedaan omdat we van je houden en weer een familie willen hebben. We hebben geprobeerd om sommige dingen anders te bekijken ... we moesten sommige dingen anders gaan zien om het contact met je te herstellen. Maar dan behandel je ons zo."
"We hebben meer van jullie verwacht, om wille van Wolfgang."
"We zijn teleurgesteld om te merken dat je ons bijna niet vertrouwt na alles wat we gedaan hebben om weer een familie te worden en Wolfgang een familie te geven die hij nodig heeft."
"Jullie kunnen kiezen. Willen jullie vanaf nu iets meer vertrouwen hebben in de mensen om je heen, ze om hulp vragen wanneer je het nodig hebt? Willen jullie je niet meer zo egoïstisch gedragen? Als jullie ons niet genoeg vertrouwen om eerlijk te zijn, dan ben je hier niet welkom. Niet in dit huis en niet in deze familie."
Henriette's kalme toon is een schril contrast met haar woorden. Robin voelt ergens een pijnscheut door zijn lichaam gaan en moet zijn vriend loslaten.
"Alexander, ik ..."
Max negeert hem.
"We hebben al jarenlang veel problemen in onze familie en te veel ruzies. Je moeder en ik hebben fouten gemaakt met jou, Alexander. We hebben niet genoeg van je gehouden. We weten niet goed genoeg wie je bent om je de liefde te geven die je verdient. Jij hebt ook een paar grote fouten gemaakt, het kostte bijna Robin zijn leven. Robin kennen we nog niet zo lang, maar jij hebt je net zo slecht gedragen. Maar wat mij betreft, vegen we de lei schoon. Het is lang genoeg verkeerd gegaan. Als we een familie willen zijn, beginnen we vandaag daarmee. We bedoelen eerlijk zijn, elkaar vertrouwen en om elkaar geven. Ben ik duidelijk? Kunnen jullie ...?"
Robin piept.
"Alexander, ik ..."
Max valt stil omdat Robin wankelt. Alexander en Sascha kunnen hem nog net vasthouden. Alexander kijkt hem bezorgd aan.
"Naar het ziekenhuis?"
"Nee, dit is andere pijn."
Robin fluistert zwak. Sascha neemt de leiding.
"Dan nu naar binnen! Kun je even helpen, Alexander?"
Ze tillen Robin op en lopen op Max en Henriette af, die nu verbijsterd aan de grond genageld staan te kijken. Een woedende blik van Sascha is voldoende om het echtpaar een stap opzij te laten doen en hen binnen te laten in hun huis. Wolfgang rent langs hen heen naar boven. Ze lopen door naar de warme woonkamer en leggen Robin op de bank. Astrid, Max en Henriette volgen zwijgend.
Alexander begint met de ademhalingsoefeningen om Robin weer tot rust te brengen. Wolfgang komt de kamer ingelopen met een deken. Alexander neemt de deken over, wikkelt Robin erin en gaat verder met de gezamenlijke ademhaling. Sascha kijkt even toe voordat hij de stilte verbreekt.
"Mijn vrouw traint mijn sociale vaardigheden. Ik hoop dat ze trots op mij is ... Jullie hebben ons voor de feestdagen uitgenodigd en daarom begrijp ik niet waar we deze ontvangst aan te danken hebben ... Ik krijg hetzelfde gevoel als een maand geleden, toen Astrid en ik jullie de sleutels van het vakantiehuis kwamen terugbrengen en we hier allesbehalve welkom waren ... Henriette en Max, jullie hebben net buiten mijn broer en zijn vriend voor een keuze gesteld. Een onmogelijke keuze, maar wat ze ook kiezen, Astrid en ik zullen hun keuze volgen. Daarom wil ik jullie een andere keuze geven. Jullie stellen je gastvrij op en we gaan er een paar prettige dagen van maken of we vertrekken om nooit meer terug te komen."
Wolfgang kijkt sprakeloos, met groeiende verbijstering in zijn ogen, naar Sascha. Henriette staart naar de vloer. Max hapt naar adem. Astrid maakt oogcontact met Sascha en neemt het over.
"Ik wil nog iets toevoegen aan wat Sascha zegt. Hoe graag jullie ook je kinderen weer om je heen willen hebben, gun ze een eigen leven. Jullie hebben meer dan negen jaar geen contact met Alexander gehad. Het kost veel tijd om het vertrouwen over en weer te herstellen. Er is veel kapot gegaan en dat kun je niet van de ene dag op de andere weer opbouwen."
Sascha en Astrid hebben dezelfde conclusie getrokken als Robin en Alexander al eerder hebben gedaan. Op de bank helpt Alexander zijn vriend om rechtop te gaan zitten.
"Ik geloof dat het net door de kou kwam."
Robin fluistert tegen Alexander en Sascha. Hij kijkt bemoedigend naar Sascha, die weer het woord neemt.
"Jullie hebben Alexander en Robin via Charlie en Astrid uitgenodigd om te komen. Wanneer hebben jullie voor het laatst zelf gebeld met mijn broer en zijn vriend? Of is het een traditie om Wolfgang een kruisverhoor af te nemen na elk bezoek aan Köln? Wanneer Wolfgang bij ons logeert, dan verwachten dat hij ons leven respecteert en niet bij thuiskomst wordt gedwongen alles te vertellen. Dat hoort ook bij elkaar vertrouwen. Dat hoort ook bij eerlijk zijn. Dat hoort ook bij om elkaar geven, dat je elkaar ook ruimte geeft."
Henriette staart nog steeds naar de vloer. Haar gezicht is knalrood. Is het nog van de kou buiten of bloost ze? Max kijkt naar Wolfgang en denkt na.
"Ik denk dat we kiezen voor de prettige feestdagen."
Max spreekt met een timide blik op Wolfgang. Henriette kijkt opgelucht.
"Wie kan ik een kopje thee aanbieden?"
"Graag."
Sascha antwoordt kalm.
"Henriette, zullen we eerst iedereen gewoon gastvrij welkom heten?"
Max wil proberen de schade zo snel mogelijk te repareren. Hij begint met Astrid te begroeten en daarna de anderen. Henriette volgt hem en neemt tussendoor de jassen aan die ze Wolfgang in de hal laat ophangen.
"Wil je ons niet meer zo laten schrikken?"
Henriette fluistert terwijl ze Robin's hand schudt.
"Willen jullie ons geen schrik meer aanjagen? Straks krijgt Alexander een hartaanval."
Robin's droge antwoord is luid genoeg voor Max om het te verstaan. Robin merkt dat Alexander zich begint te ontspannen. Nu pas ziet hij dat het huis helemaal in kerstsfeer is versierd. Wat overvloedig misschien maar wel smaakvol.
"Het is bijna een kerstmarkt."
"Ik denk dat ze misschien een beetje enthousiast is geworden omdat wij hier allemaal op bezoek komen."
Max reageert op Alexander's vermoeden met een vrolijker toon dan tot nu toe.
"Dat is waar. Het is ongeveer tien jaar geleden dat we de hele familie hier hebben gehad."
"Kun je eigenlijk wel traplopen? De slaapkamers zijn allemaal boven."
Robin moet Henriette geruststellen.
"Ik kom op de een of andere manier wel boven."
Hij vindt het eigenlijk wel goed om hier te oefenen met traplopen. Ze kijkt nog een keer naar hem en schudt haar hoofd.
"Hebben jullie wel het eten opgegeten wat ik bij Charlotte heb achtergelaten? Je bent vreselijk mager."
"Jawel en we wilden je er nog voor bedanken. Het was allemaal goed te eten, vaak ook erg lekker."
"Ik vroeg me af of je het wel zou lusten. Zolang je hier bent, is er genoeg te eten. Daarnaast wil ik Alexander nog leren hoe hij goed kan koken voor jullie."
Alexander kijkt haar even verbaasd aan. Hij zit inmiddels naast Robin, die de deken over zijn benen houdt en een arm om Alexander's schouder legt. Robin glimlacht.
"Ik zal straks wel wat klaarzetten op de eettafel voor wie honger heeft. We wisten niet of jullie hebben gegeten voor jullie vertrek. We hebben wel wat hulp nodig om alles klaar te maken voor morgen. Het wordt druk."
Henriette valt langzaam maar zeker weer in haar vertrouwde opperbevelhebbershouding.
"Wolfgang, wil je Sascha helpen om de bagage uit hun auto naar boven te brengen?"
"Dat kan later wel."
Sascha wil dit afremmen en eerst afwachten hoe het verder gaat. Astrid begint naar de andere gasten te vragen.
"Slaapt Charlie ook hier?"
"Nee, zij en Lars logeren bij mijn broer Thomas en zijn vrouw Christel. Charlotte gaat vanavond voor ze koken."
Alexander kijkt haar opnieuw verbaasd aan. Sinds hij Charlie kent, heeft ze nog nooit voor zichzelf gekookt. Hij vermoedt dat ze een maaltijd uit haar restaurant meeneemt en dat koken eigenlijk opwarmen betekent. Desondanks is hij wel nieuwsgierig geworden.
"Ik ben verbaasd dat je vandaag niet met een groot diner begint, dat was toch een van je tradities?"
"Tradities veranderen. Je hebt ons geholpen om dat te leren."
Max maakt de nieuwe verhoudingen duidelijk. Henriette beantwoordt zijn vraag.
"Trouwens, ik ben niet van plan om een uitgebreide maaltijd op tafel te zetten als niet iedereen hier is."
"We gaan nog wel naar de mis vanavond."
Wolfgang's moppertoon wordt door Henriette genegeerd.
"Die traditie zal nooit veranderen. We hebben veel om God voor te danken en in de kerk kan dat het beste."
"Wanneer komt Alexander's broer?"
Sascha wil weten wanneer het drukker wordt. Max reageert.
"Bastian en Daniela komen morgenochtend. Ze gaan eerst bij haar familie in Hannover langs en daarna komen ze hier naar toe. Als ze er zijn, gaan we naar de kerk."
Alexander en Robin glimlachen naar elkaar. Het wordt echt een traditionele kerstmis, een die Robin en Sascha nauwelijks kennen. Zoals Alexander heeft voorspeld, wordt iedereen aan het werk gezet. Sascha en Wolfgang helpen Max in en rond het huis, terwijl Alexander een eigen klus heeft. Robin wordt verhuisd van de bank naar de keuken, waar hij aan een tafel Astrid en Henriette met het eten helpt. Astrid herinnert zich haar jeugd in Gondelsheim.
"We hebben altijd keukenpersoneel gehad om dit te doen. Ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel werk het is om alles voor te bereiden, ik vind het wel heel leuk om te doen."
"Het is vandaag een beetje meer werk dan anders. Maar koken is een van mijn leukste hobby's. Ik heb er plezier in om een goede maaltijd op tafel te zetten."
Henriette gaat naast de tafel staan om Robin's snijwerk te controleren. Ze blaast ondertussen op een dampende lepel met iets vloeibaars erop.
"Je kunt straks alles eten wat op tafel staat. Alleen kun je beter van de boter afblijven. Wil je dit proeven, alsjeblieft?"
Ze houdt hem de lepel met een licht bruine saus voor. Het is een smakelijke jus. Met zijn duim geeft hij zijn waardering aan. Henriette zucht opgelucht.
"Gelukkig. Ik heb de hele week allerlei verschillende dingen getest om te zien of het wat voor je is en of het smaakt."
"Bedankt voor alle moeite."
Henriette haalt ergens een stoel vandaan en gaat naast hem aan tafel zitten om de witte kool fijn te snijden.
"Vertel me eens, wat heeft je arts je deze week verteld?"
Astrid stopt met haar roerwerk bij het fornuis. Ze is verbaasd over de nonchalante brutaliteit achter de vraag en wil met aandacht volgen wat er gebeurt. Sascha en zij kennen alle details omdat Robin en Alexander na elk doktersbezoek eerst naar SansFrontière gaan om hen bij te praten, soms is er Charlie er ook bij.
"De hechtingen in mijn benen mogen er binnenkort uit."
"Ongelooflijk waar ze aderen uit je benen voor kunnen gebruiken."
Astrid onderneemt een poging het gesprek een andere richting op te sturen. Henriette blijft onverstoorbaar verder snijden.
"Je hart?"
"Het lijkt in de goede richting te kloppen."
"Heb je nog meer aanvallen zoals vanmiddag of tijdens Wolfgang's bezoek?"
Haar waakzame blik weerhoudt hem ervan om veel te vertellen. Sascha en Astrid hebben gelijk. Wolfgang heeft alle details verteld toen hij thuiskwam. Al pratend gooit ze wat fijngesneden kool in een kom. Hij besluit geen direct antwoord te geven.
"We proberen stress te vermijden."
"Goed. Je andere arts? Hoe is dat gegaan?"
Ze vraagt werkelijk alles. Hij legt zijn mes opzij en haalt zijn schouders op terwijl hij nadenkt over een onvermijdbaar antwoord.
"Het is te vroeg om daar al resultaat van te verwachten. De artsen vinden onze lijst met opmerkingen wel prettig, dat zorgt ervoor dat alles sneller gaat."
"Wat voor soort opmerkingen zet je op zo'n lijst?"
Robin voelt zich ongemakkelijk bij haar. Ze stelt hem ongegeneerd een aantal directe vragen zonder hem aan te kijken, maar praat opgewekt door terwijl ze haar mes hanteert als een volleerde kok in een vijf sterren restaurant. Haar gedrag bezorgt hem het gevoel dat ze hem uittest. In elk geval wil hij voor haar test slagen. Hij wil haar niet opnieuw in een onverzettelijke houding terugzien als de vrouw die de voordeur blokkeert, vooral nu ze een fors mes losjes vasthoudt.
"Kleine, dagelijkse dingen die ons nu opvallen."
"Goed."
Als hij even door de keuken naar Astrid wil kijken, ontmoetten hun ogen elkaar voor een kort ogenblik. Henriette's ogen zijn onderzoekend. Hij weet nu zeker dat ze hem uittest. Hij wordt geëvalueerd. Er zit iets ernstigs in haar ogen, maar dat kan hij niet plaatsen.
"Over mijn zoon nog even. Als ik er ooit achter kom dat je dit soort streken opnieuw met hem uithaalt, als je zijn hart ooit breekt, dan roep ik je ter verantwoording."
Robin slikt. Hij begrijpt haar blik nu helemaal. Vandaag is de dag om uitgebreid kennis te maken met de heks uit de verhalen. Ze is iemand waarmee niet valt te spotten. Levensbedreigende ziektes of andere situaties, haar oordeel zal nooit positief zijn. Astrid komt er rustig bij staan en geeft Robin een knipoog.
"Henriette, weet je nog wat Sascha en ik eerder vanmiddag hebben gezegd?"
"Ja, hoezo?"
"Jij neemt nu Alexander in bescherming. Dreigementen zijn geen goede manier om je kinderen te beschermen. Je kinderen zijn volwassen en je hoeft ze niet meer te beschermen. Als je je kinderen een eigen leven gunt, hun leven respecteert en waardeert, dan hebben ze je bescherming niet nodig en zullen ze zich bij je melden als ze problemen hebben."
"Ja, maar ..."
"Wil je verantwoordelijk zijn voor een nieuwe hartaanval, Henriette Kaiser-Bohling?"
Astrid praat zacht met haar diplomatieke glimlach maar zonder een diplomatiek woord. Henriette zucht.
"Sorry, Astrid. Trouwens, blijf roeren."
De rest van de dag verloopt zonder incidenten of pijnlijke opmerkingen. Het diner is bescheiden en de kerk wordt gewoontegetrouw bezocht.
Bij terugkomst uit de kerk gaat Alexander verder met zijn kerstklus met hulp van Wolfgang en Sascha. In de woonkamer zitten Max, Henriette, Astrid en Robin bij elkaar. Zo nu en dan rent Wolfgang naar beneden om iets te halen en net zo snel weer omhoog te rennen.
"Ik zou graag willen weten wat ze boven doen."
Henriette strekt haar voeten uit richting de open haard. Max reageert.
"Het is een verrassing volgens onze zoon."
"Voor wie? Waarom zijn ze er met zijn drieën al de hele avond mee bezig?"
"Sascha heeft moeite om cadeaus in te pakken. Waarschijnlijk leert Alexander hem hoe hij cadeaus mooi verpakt. Alexander kan dat veel beter."
Astrid zet haar glas wijn neer terwijl ze de aandacht van het echtpaar afleidt. Vanaf de trap klinkende wat rennende voetstappen. Henriette wil meer weten.
"Wolfgang, kom eens hier."
De jongen verschijnt buiten adem bij de deur.
"Wat doen jullie boven allemaal?"
"Cadeautjes."
Wolfgang heeft een enorme grijns op zijn gezicht. Henriette wordt opeens wantrouwend.
"Kom eens dichterbij."
Robin glimlacht wanneer de nerveuze jongen langzaam dichterbij komt.
"Waarom ruik je naar schoonmaakmiddel met dennengeur?"
Robin en Astrid glimlachen naar elkaar. Het is opmerkelijk hoe ze deze geur direct opmerkt. Het hele huis ruikt naar dennenhout. Astrid en hij wachten op wat Wolfgang zal zeggen.
"Sascha heeft wat drank op de vloer gemorst. We moesten het even schoonmaken. We weten dat je het huis onberispelijk schoon wilt hebben voor het bezoek van morgen."
Haar ogen vernauwen zich tot spleetjes.
"Welke kamer?"
"Mijn kamer."
"Ik kom het later even controleren."
Robin probeert niet te lachen. Wolfgang kent Max en in het bijzonder Henriette behoorlijk goed.
"Anders nog iets?"
Wolfgang staat te popelen om verder te gaan met waar hij mee bezig is. Ze wuift met haar hand naar hem en hij verdwijnt weer. Max en Henriette kijken elkaar aan. Robin en Astrid zien allebei dat ze wat achterdochtig zijn over wat er boven gebeurt. Henriette bevestigt wat ze zien.
"Ik krijg bijna zin om op die traptrede te gaan zitten waarmee we de jongens altijd beethadden. Misschien komen we er dan achter wat daar gebeurt."
"Hoe bedoel je?"
Astrid toont haar oprechte interesse. Max glimlacht.
"Lang geleden ontdekten de jongens dat er een traptrede is waar je alles kunt horen wat er in huis gebeurt. Wolfgang heeft hem ook gevonden."
Een paar minuten later komen zijn broers en Alexander naar beneden bij de anderen in de woonkamer. Hij kijkt gelukkig en tevreden zodat Robin weet dat de kerstverrassing gaat lukken.
De rest van de avond vliegt voorbij. Een glas sterke drank maakt de tongen op een vrolijke manier los. Sascha en Astrid willen als eerste gaan slapen maar Max haalt hen over om nog op te blijven voor de eerste ronde kerstcadeaus om middernacht.
"Maar een cadeau en niet meer?"
Alexander klaagt. Max blijft vriendelijk glimlachen terwijl hij een slok cognac neemt.
"Een nieuwe traditie."
"Nieuwe of oude traditie is niet zo belangrijk. Zolang we maar iets openmaken!"
Wolfgang is opnieuw ongeduldig. Het zijn vooral kleine cadeautjes, die worden opengemaakt. Max en Henriette ontvangen een boekje. Sascha en Astrid hebben hen een praktische gids voor ouders met homoseksuele kinderen gegeven.
"We hebben hem zelf gelezen en het is heel humoristisch geschreven."
Het is het meest gevoelige onderwerp in dit huis. Robin observeert de reacties. Alexander en Wolfgang zijn verbaasd, terwijl Henriette zwijgend naar de vloer staart. Max is aangeschoten en heeft een eerlijke grijns op zijn gezicht.
"Zoiets heb ik in de boekwinkel hier nog nooit gezien. Ik ga het lezen, dank jullie wel."
De twee jongens praten er later over door in hun kamer terwijl ze de kussens over het bed verdelen.
"Jij was verrast."
"Ik was er nooit op gekomen om ze zoiets te geven."
"Astrid heeft mij en Charlie gevraagd of het wel een gepast cadeau zou zijn. Ik moest haar beloven je niets te vertellen."
Robin gaat op het bed zitten.
"Maar ik ben weer verrast door iets anders."
"Wat?"
"Je hebt nog geen opmerking gemaakt hoe we hier slapen. Ik bedoel, dat we in dit huis in hetzelfde bed slapen. We hebben het niet eens gevraagd."
Alexander grijnst ondeugend en gaat naast hem op bed zitten.
"Misschien kunnen we daar iets aan doen."
Robin krijgt een vergelijkbare grijns.
"Momenteel ben ik al gelukkig dat we samen in slaap vallen en samen wakker worden."
"Dat weet ik. Misschien een volgende keer als we hier zijn? Zullen we nu gewoon gaan slapen? Het was een lange en vermoeiende dag."
Een klop op de deur onderbreekt de twee. Wolfgang doet de deur op een kier.
"Zijn jullie aangekleed?"
"Natuurlijk."
"Goed."
Hij komt hun kamer binnen en sleept zijn beddengoed en matras mee. Alexander is verbaasd.
"Wat ben jij van plan?"
"Hier slapen als jullie het goed vinden. Het stinkt in mijn kamer. Ik denk dat we teveel van het dennenspul hebben gebruikt."
Alexander en Robin kijken elkaar aan. Ze krijgen in dit huis geen moment voor henzelf. Wolfgang lacht trots.
"Bovendien wil ik ervoor zorgen dat jullie niets doen waardoor hij te opgewonden wordt."
Hij spreidt zijn beddengoed op de vloer uit en begint zijn bed op te maken. Alexander knipoogt naar Robin.
"Wolfgang, dit is een heel groot bed. Weet je zeker dat je op de vloer wilt slapen?"
"Ja. Noem je dat trouwens aangekleed?"
Wolfgang wijst naar Alexander's en Robin's boxershorts, de enige kledingstukken die ze aanhebben. Robin neemt het over.
"Ja, zo is Alexander perfect aangekleed voor mij. Wolfgang, nog iets ... je hoeft Henriette en Max geen uitgebreid verslag te doen van je nachtelijke bezoek of je volgende bezoek aan ons of aan Sascha en Astrid ... Slaap lekker!"
Robin schakelt snel het licht uit. Hij kan Alexander's grijns in het schemerdonker zien. Ze gaan met hun hoofd dicht tegen elkaar aan liggen en negeren Wolfgang's gemopper. Al snel slapen ze in, terwijl Wolfgang nog lang wakker ligt en nadenkt over Robin's opmerking. Heeft hij toch teveel verteld?
Zaterdag 24 december 2011
Polarkreis 18 - Allein Allein (Schiller Remix)
Robin en Astrid slapen op de achterbank van de auto terwijl Sascha en Alexander naar wat zachte muziek luisteren. Bij de afslag Lingen maakt Alexander de twee op de achterbank wakker en begint enthousiast allerlei herkenningspunten uit zijn jeugd aan te wijzen. De winterse blik op de Eems is inderdaad mooi. Alexander belooft Robin nog het centrum te laten zien.
"Daar is het misschien wat te koud voor."
"We kunnen je ochtendwandeling ervoor gebruiken. Of anders is het bij de molen echt mooi wanneer er sneeuw ligt. We nemen een slee mee, dan hoef jij niet alles te lopen."
Astrid giechelt.
"Ik heb al jaren niet meer op een slee gezeten. Misschien kan ik Sascha overtuigen om er een voor ons te kopen."
"Er zijn niet zo veel plaatsen waar je naar beneden kunt met een slee."
"Dat vind ik prima. Als ik niet mee kan doen, dan vind ik het vervelend om toe te kijken. Ik ben al blij als het me lukt een sneeuwpop te maken."
Robin's reactie verleidt Sascha tot een voorzichtige waarschuwing.
"Die hebben we niet nodig."
Ze rijden door naar het huis van Max en Henriette. Robin moet even wachten op hulp om uit te stappen. Het is anders dan op een stoel gaan zitten en weer opstaan. Tijdens de ziekenhuisbezoeken van deze weken hebben ze geleerd hoe hij in en uit een auto kan komen zonder dat het al te veel pijn doet aan zijn borst of been. Al ging het gepaard met stoten tegen het dak en pijnscheuten in zijn borst. Terwijl Alexander hem uit de auto helpt, komt Wolfgang eraan gerend om hen te begroeten.
Terwijl ze naar het huis lopen, komen Max en Henriette naar buiten. Ze blijven voor de deur staan, Henriette heeft haar handen stevig op haar heupen gezet. Er is geen twijfel mogelijk over haar gezichtsuitdrukking. Ze is boos. Haar mond is gesloten, haar voorhoofd gefronst. Haar ogen zijn wat samengeknepen en ze houdt hem en Alexander gevangen met haar blik. Hij voelt Alexander's hand onder zijn jas glijden, hem even in zijn middel knijpen en hem daarna vast te houden.
Robin's mening over Henriette Kaiser verandert onherroepelijk. Eerder was hij niet onder de indruk van haar, ondanks alle vreselijke verhalen van Alexander en Charlie. Maar nu staat ze voor hem als iemand om rekening mee te houden. Zijn weinige respect voor Henriette daalt tot een nulpunt. Zijn mening over Max verandert mee. Hij is niet meer de vriendelijke man die met de legendarische heks is getrouwd. Met deze Max wil je geen ruzie krijgen. Zijn houding en gezichtsuitdrukking zijn vrijwel hetzelfde als die van Henriette. Het oudere echtpaar straalt ouderlijk gezag uit. Op een manier die angst oproept. In enkele seconden realiseert hij zich dat het maar een ding kan betekenen. Ze weten alles. Via Wolfgang.
"Hou me vast."
Robin slaat zijn arm om Alexander terwijl Max begint te praten.
"Het lijkt erop dat we niet alles weten over jullie."
"We wisten niet waarom jullie ziek zijn geworden. We zijn teleurgesteld in jullie. Erg teleurgesteld."
Henriette spreekt op een toon die geen tegenspraak duldt. In de koude buitenlucht haalt Robin adem, zodat hij kan reageren op hun koele ontvangst. Hij voelt aan Alexander's hand op zijn rug dat hij nog niet mag reageren. Henriette's gezicht maakt alleen al duidelijk dat ze nog niet is uitgesproken. Hij voelt de koude lucht zijn lichaam binnenstromen en ongewild huivert hij even.
"Voordat jullie hier naar binnen mogen, willen we dit van tafel hebben."
Max gebruikt woorden, die Robin nu niet wil horen. Deze gesprekken heeft hij al met zijn beide broers gevoerd en hij weet dat ze lang duren, ongacht hoeveel Max en Henriette al weten. Zijn hand begint te trillen en wordt kouder. Sascha en Astrid staan zwijgend naast hen. Henriette kijkt hen ook aan.
"Jullie zijn onverantwoordelijk. Jullie dwaasheid schaadt iedereen in je familie. Je riskeert je leven en ook ons leven. Charlie en Astrid zijn hier naar toe gereden in een sneeuwstorm en daarna hebben wij ons door het slechte weer naar jullie gehaast. We hebben je beter opgevoed dan dat, Alexander Kaiser."
Alexander geeft geen antwoord. Hij wil ze laten uitrazen. Robin wil zijn voorbeeld volgen, maar begint te hijgen. Sascha werpt een bezorgde blik op hem. Astrid heeft haar diplomatieke glimlach opgezet. Max gaat verder waar zijn vrouw is stilgevallen.
"We hebben de afgelopen maanden alles gedaan omdat we van je houden en weer een familie willen hebben. We hebben geprobeerd om sommige dingen anders te bekijken ... we moesten sommige dingen anders gaan zien om het contact met je te herstellen. Maar dan behandel je ons zo."
"We hebben meer van jullie verwacht, om wille van Wolfgang."
"We zijn teleurgesteld om te merken dat je ons bijna niet vertrouwt na alles wat we gedaan hebben om weer een familie te worden en Wolfgang een familie te geven die hij nodig heeft."
"Jullie kunnen kiezen. Willen jullie vanaf nu iets meer vertrouwen hebben in de mensen om je heen, ze om hulp vragen wanneer je het nodig hebt? Willen jullie je niet meer zo egoïstisch gedragen? Als jullie ons niet genoeg vertrouwen om eerlijk te zijn, dan ben je hier niet welkom. Niet in dit huis en niet in deze familie."
Henriette's kalme toon is een schril contrast met haar woorden. Robin voelt ergens een pijnscheut door zijn lichaam gaan en moet zijn vriend loslaten.
"Alexander, ik ..."
Max negeert hem.
"We hebben al jarenlang veel problemen in onze familie en te veel ruzies. Je moeder en ik hebben fouten gemaakt met jou, Alexander. We hebben niet genoeg van je gehouden. We weten niet goed genoeg wie je bent om je de liefde te geven die je verdient. Jij hebt ook een paar grote fouten gemaakt, het kostte bijna Robin zijn leven. Robin kennen we nog niet zo lang, maar jij hebt je net zo slecht gedragen. Maar wat mij betreft, vegen we de lei schoon. Het is lang genoeg verkeerd gegaan. Als we een familie willen zijn, beginnen we vandaag daarmee. We bedoelen eerlijk zijn, elkaar vertrouwen en om elkaar geven. Ben ik duidelijk? Kunnen jullie ...?"
Robin piept.
"Alexander, ik ..."
Max valt stil omdat Robin wankelt. Alexander en Sascha kunnen hem nog net vasthouden. Alexander kijkt hem bezorgd aan.
"Naar het ziekenhuis?"
"Nee, dit is andere pijn."
Robin fluistert zwak. Sascha neemt de leiding.
"Dan nu naar binnen! Kun je even helpen, Alexander?"
Ze tillen Robin op en lopen op Max en Henriette af, die nu verbijsterd aan de grond genageld staan te kijken. Een woedende blik van Sascha is voldoende om het echtpaar een stap opzij te laten doen en hen binnen te laten in hun huis. Wolfgang rent langs hen heen naar boven. Ze lopen door naar de warme woonkamer en leggen Robin op de bank. Astrid, Max en Henriette volgen zwijgend.
Alexander begint met de ademhalingsoefeningen om Robin weer tot rust te brengen. Wolfgang komt de kamer ingelopen met een deken. Alexander neemt de deken over, wikkelt Robin erin en gaat verder met de gezamenlijke ademhaling. Sascha kijkt even toe voordat hij de stilte verbreekt.
"Mijn vrouw traint mijn sociale vaardigheden. Ik hoop dat ze trots op mij is ... Jullie hebben ons voor de feestdagen uitgenodigd en daarom begrijp ik niet waar we deze ontvangst aan te danken hebben ... Ik krijg hetzelfde gevoel als een maand geleden, toen Astrid en ik jullie de sleutels van het vakantiehuis kwamen terugbrengen en we hier allesbehalve welkom waren ... Henriette en Max, jullie hebben net buiten mijn broer en zijn vriend voor een keuze gesteld. Een onmogelijke keuze, maar wat ze ook kiezen, Astrid en ik zullen hun keuze volgen. Daarom wil ik jullie een andere keuze geven. Jullie stellen je gastvrij op en we gaan er een paar prettige dagen van maken of we vertrekken om nooit meer terug te komen."
Wolfgang kijkt sprakeloos, met groeiende verbijstering in zijn ogen, naar Sascha. Henriette staart naar de vloer. Max hapt naar adem. Astrid maakt oogcontact met Sascha en neemt het over.
"Ik wil nog iets toevoegen aan wat Sascha zegt. Hoe graag jullie ook je kinderen weer om je heen willen hebben, gun ze een eigen leven. Jullie hebben meer dan negen jaar geen contact met Alexander gehad. Het kost veel tijd om het vertrouwen over en weer te herstellen. Er is veel kapot gegaan en dat kun je niet van de ene dag op de andere weer opbouwen."
Sascha en Astrid hebben dezelfde conclusie getrokken als Robin en Alexander al eerder hebben gedaan. Op de bank helpt Alexander zijn vriend om rechtop te gaan zitten.
"Ik geloof dat het net door de kou kwam."
Robin fluistert tegen Alexander en Sascha. Hij kijkt bemoedigend naar Sascha, die weer het woord neemt.
"Jullie hebben Alexander en Robin via Charlie en Astrid uitgenodigd om te komen. Wanneer hebben jullie voor het laatst zelf gebeld met mijn broer en zijn vriend? Of is het een traditie om Wolfgang een kruisverhoor af te nemen na elk bezoek aan Köln? Wanneer Wolfgang bij ons logeert, dan verwachten dat hij ons leven respecteert en niet bij thuiskomst wordt gedwongen alles te vertellen. Dat hoort ook bij elkaar vertrouwen. Dat hoort ook bij eerlijk zijn. Dat hoort ook bij om elkaar geven, dat je elkaar ook ruimte geeft."
Henriette staart nog steeds naar de vloer. Haar gezicht is knalrood. Is het nog van de kou buiten of bloost ze? Max kijkt naar Wolfgang en denkt na.
"Ik denk dat we kiezen voor de prettige feestdagen."
Max spreekt met een timide blik op Wolfgang. Henriette kijkt opgelucht.
"Wie kan ik een kopje thee aanbieden?"
"Graag."
Sascha antwoordt kalm.
"Henriette, zullen we eerst iedereen gewoon gastvrij welkom heten?"
Max wil proberen de schade zo snel mogelijk te repareren. Hij begint met Astrid te begroeten en daarna de anderen. Henriette volgt hem en neemt tussendoor de jassen aan die ze Wolfgang in de hal laat ophangen.
"Wil je ons niet meer zo laten schrikken?"
Henriette fluistert terwijl ze Robin's hand schudt.
"Willen jullie ons geen schrik meer aanjagen? Straks krijgt Alexander een hartaanval."
Robin's droge antwoord is luid genoeg voor Max om het te verstaan. Robin merkt dat Alexander zich begint te ontspannen. Nu pas ziet hij dat het huis helemaal in kerstsfeer is versierd. Wat overvloedig misschien maar wel smaakvol.
"Het is bijna een kerstmarkt."
"Ik denk dat ze misschien een beetje enthousiast is geworden omdat wij hier allemaal op bezoek komen."
Max reageert op Alexander's vermoeden met een vrolijker toon dan tot nu toe.
"Dat is waar. Het is ongeveer tien jaar geleden dat we de hele familie hier hebben gehad."
"Kun je eigenlijk wel traplopen? De slaapkamers zijn allemaal boven."
Robin moet Henriette geruststellen.
"Ik kom op de een of andere manier wel boven."
Hij vindt het eigenlijk wel goed om hier te oefenen met traplopen. Ze kijkt nog een keer naar hem en schudt haar hoofd.
"Hebben jullie wel het eten opgegeten wat ik bij Charlotte heb achtergelaten? Je bent vreselijk mager."
"Jawel en we wilden je er nog voor bedanken. Het was allemaal goed te eten, vaak ook erg lekker."
"Ik vroeg me af of je het wel zou lusten. Zolang je hier bent, is er genoeg te eten. Daarnaast wil ik Alexander nog leren hoe hij goed kan koken voor jullie."
Alexander kijkt haar even verbaasd aan. Hij zit inmiddels naast Robin, die de deken over zijn benen houdt en een arm om Alexander's schouder legt. Robin glimlacht.
"Ik zal straks wel wat klaarzetten op de eettafel voor wie honger heeft. We wisten niet of jullie hebben gegeten voor jullie vertrek. We hebben wel wat hulp nodig om alles klaar te maken voor morgen. Het wordt druk."
Henriette valt langzaam maar zeker weer in haar vertrouwde opperbevelhebbershouding.
"Wolfgang, wil je Sascha helpen om de bagage uit hun auto naar boven te brengen?"
"Dat kan later wel."
Sascha wil dit afremmen en eerst afwachten hoe het verder gaat. Astrid begint naar de andere gasten te vragen.
"Slaapt Charlie ook hier?"
"Nee, zij en Lars logeren bij mijn broer Thomas en zijn vrouw Christel. Charlotte gaat vanavond voor ze koken."
Alexander kijkt haar opnieuw verbaasd aan. Sinds hij Charlie kent, heeft ze nog nooit voor zichzelf gekookt. Hij vermoedt dat ze een maaltijd uit haar restaurant meeneemt en dat koken eigenlijk opwarmen betekent. Desondanks is hij wel nieuwsgierig geworden.
"Ik ben verbaasd dat je vandaag niet met een groot diner begint, dat was toch een van je tradities?"
"Tradities veranderen. Je hebt ons geholpen om dat te leren."
Max maakt de nieuwe verhoudingen duidelijk. Henriette beantwoordt zijn vraag.
"Trouwens, ik ben niet van plan om een uitgebreide maaltijd op tafel te zetten als niet iedereen hier is."
"We gaan nog wel naar de mis vanavond."
Wolfgang's moppertoon wordt door Henriette genegeerd.
"Die traditie zal nooit veranderen. We hebben veel om God voor te danken en in de kerk kan dat het beste."
"Wanneer komt Alexander's broer?"
Sascha wil weten wanneer het drukker wordt. Max reageert.
"Bastian en Daniela komen morgenochtend. Ze gaan eerst bij haar familie in Hannover langs en daarna komen ze hier naar toe. Als ze er zijn, gaan we naar de kerk."
Alexander en Robin glimlachen naar elkaar. Het wordt echt een traditionele kerstmis, een die Robin en Sascha nauwelijks kennen. Zoals Alexander heeft voorspeld, wordt iedereen aan het werk gezet. Sascha en Wolfgang helpen Max in en rond het huis, terwijl Alexander een eigen klus heeft. Robin wordt verhuisd van de bank naar de keuken, waar hij aan een tafel Astrid en Henriette met het eten helpt. Astrid herinnert zich haar jeugd in Gondelsheim.
"We hebben altijd keukenpersoneel gehad om dit te doen. Ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel werk het is om alles voor te bereiden, ik vind het wel heel leuk om te doen."
"Het is vandaag een beetje meer werk dan anders. Maar koken is een van mijn leukste hobby's. Ik heb er plezier in om een goede maaltijd op tafel te zetten."
Henriette gaat naast de tafel staan om Robin's snijwerk te controleren. Ze blaast ondertussen op een dampende lepel met iets vloeibaars erop.
"Je kunt straks alles eten wat op tafel staat. Alleen kun je beter van de boter afblijven. Wil je dit proeven, alsjeblieft?"
Ze houdt hem de lepel met een licht bruine saus voor. Het is een smakelijke jus. Met zijn duim geeft hij zijn waardering aan. Henriette zucht opgelucht.
"Gelukkig. Ik heb de hele week allerlei verschillende dingen getest om te zien of het wat voor je is en of het smaakt."
"Bedankt voor alle moeite."
Henriette haalt ergens een stoel vandaan en gaat naast hem aan tafel zitten om de witte kool fijn te snijden.
"Vertel me eens, wat heeft je arts je deze week verteld?"
Astrid stopt met haar roerwerk bij het fornuis. Ze is verbaasd over de nonchalante brutaliteit achter de vraag en wil met aandacht volgen wat er gebeurt. Sascha en zij kennen alle details omdat Robin en Alexander na elk doktersbezoek eerst naar SansFrontière gaan om hen bij te praten, soms is er Charlie er ook bij.
"De hechtingen in mijn benen mogen er binnenkort uit."
"Ongelooflijk waar ze aderen uit je benen voor kunnen gebruiken."
Astrid onderneemt een poging het gesprek een andere richting op te sturen. Henriette blijft onverstoorbaar verder snijden.
"Je hart?"
"Het lijkt in de goede richting te kloppen."
"Heb je nog meer aanvallen zoals vanmiddag of tijdens Wolfgang's bezoek?"
Haar waakzame blik weerhoudt hem ervan om veel te vertellen. Sascha en Astrid hebben gelijk. Wolfgang heeft alle details verteld toen hij thuiskwam. Al pratend gooit ze wat fijngesneden kool in een kom. Hij besluit geen direct antwoord te geven.
"We proberen stress te vermijden."
"Goed. Je andere arts? Hoe is dat gegaan?"
Ze vraagt werkelijk alles. Hij legt zijn mes opzij en haalt zijn schouders op terwijl hij nadenkt over een onvermijdbaar antwoord.
"Het is te vroeg om daar al resultaat van te verwachten. De artsen vinden onze lijst met opmerkingen wel prettig, dat zorgt ervoor dat alles sneller gaat."
"Wat voor soort opmerkingen zet je op zo'n lijst?"
Robin voelt zich ongemakkelijk bij haar. Ze stelt hem ongegeneerd een aantal directe vragen zonder hem aan te kijken, maar praat opgewekt door terwijl ze haar mes hanteert als een volleerde kok in een vijf sterren restaurant. Haar gedrag bezorgt hem het gevoel dat ze hem uittest. In elk geval wil hij voor haar test slagen. Hij wil haar niet opnieuw in een onverzettelijke houding terugzien als de vrouw die de voordeur blokkeert, vooral nu ze een fors mes losjes vasthoudt.
"Kleine, dagelijkse dingen die ons nu opvallen."
"Goed."
Als hij even door de keuken naar Astrid wil kijken, ontmoetten hun ogen elkaar voor een kort ogenblik. Henriette's ogen zijn onderzoekend. Hij weet nu zeker dat ze hem uittest. Hij wordt geëvalueerd. Er zit iets ernstigs in haar ogen, maar dat kan hij niet plaatsen.
"Over mijn zoon nog even. Als ik er ooit achter kom dat je dit soort streken opnieuw met hem uithaalt, als je zijn hart ooit breekt, dan roep ik je ter verantwoording."
Robin slikt. Hij begrijpt haar blik nu helemaal. Vandaag is de dag om uitgebreid kennis te maken met de heks uit de verhalen. Ze is iemand waarmee niet valt te spotten. Levensbedreigende ziektes of andere situaties, haar oordeel zal nooit positief zijn. Astrid komt er rustig bij staan en geeft Robin een knipoog.
"Henriette, weet je nog wat Sascha en ik eerder vanmiddag hebben gezegd?"
"Ja, hoezo?"
"Jij neemt nu Alexander in bescherming. Dreigementen zijn geen goede manier om je kinderen te beschermen. Je kinderen zijn volwassen en je hoeft ze niet meer te beschermen. Als je je kinderen een eigen leven gunt, hun leven respecteert en waardeert, dan hebben ze je bescherming niet nodig en zullen ze zich bij je melden als ze problemen hebben."
"Ja, maar ..."
"Wil je verantwoordelijk zijn voor een nieuwe hartaanval, Henriette Kaiser-Bohling?"
Astrid praat zacht met haar diplomatieke glimlach maar zonder een diplomatiek woord. Henriette zucht.
"Sorry, Astrid. Trouwens, blijf roeren."
De rest van de dag verloopt zonder incidenten of pijnlijke opmerkingen. Het diner is bescheiden en de kerk wordt gewoontegetrouw bezocht.
Bij terugkomst uit de kerk gaat Alexander verder met zijn kerstklus met hulp van Wolfgang en Sascha. In de woonkamer zitten Max, Henriette, Astrid en Robin bij elkaar. Zo nu en dan rent Wolfgang naar beneden om iets te halen en net zo snel weer omhoog te rennen.
"Ik zou graag willen weten wat ze boven doen."
Henriette strekt haar voeten uit richting de open haard. Max reageert.
"Het is een verrassing volgens onze zoon."
"Voor wie? Waarom zijn ze er met zijn drieën al de hele avond mee bezig?"
"Sascha heeft moeite om cadeaus in te pakken. Waarschijnlijk leert Alexander hem hoe hij cadeaus mooi verpakt. Alexander kan dat veel beter."
Astrid zet haar glas wijn neer terwijl ze de aandacht van het echtpaar afleidt. Vanaf de trap klinkende wat rennende voetstappen. Henriette wil meer weten.
"Wolfgang, kom eens hier."
De jongen verschijnt buiten adem bij de deur.
"Wat doen jullie boven allemaal?"
"Cadeautjes."
Wolfgang heeft een enorme grijns op zijn gezicht. Henriette wordt opeens wantrouwend.
"Kom eens dichterbij."
Robin glimlacht wanneer de nerveuze jongen langzaam dichterbij komt.
"Waarom ruik je naar schoonmaakmiddel met dennengeur?"
Robin en Astrid glimlachen naar elkaar. Het is opmerkelijk hoe ze deze geur direct opmerkt. Het hele huis ruikt naar dennenhout. Astrid en hij wachten op wat Wolfgang zal zeggen.
"Sascha heeft wat drank op de vloer gemorst. We moesten het even schoonmaken. We weten dat je het huis onberispelijk schoon wilt hebben voor het bezoek van morgen."
Haar ogen vernauwen zich tot spleetjes.
"Welke kamer?"
"Mijn kamer."
"Ik kom het later even controleren."
Robin probeert niet te lachen. Wolfgang kent Max en in het bijzonder Henriette behoorlijk goed.
"Anders nog iets?"
Wolfgang staat te popelen om verder te gaan met waar hij mee bezig is. Ze wuift met haar hand naar hem en hij verdwijnt weer. Max en Henriette kijken elkaar aan. Robin en Astrid zien allebei dat ze wat achterdochtig zijn over wat er boven gebeurt. Henriette bevestigt wat ze zien.
"Ik krijg bijna zin om op die traptrede te gaan zitten waarmee we de jongens altijd beethadden. Misschien komen we er dan achter wat daar gebeurt."
"Hoe bedoel je?"
Astrid toont haar oprechte interesse. Max glimlacht.
"Lang geleden ontdekten de jongens dat er een traptrede is waar je alles kunt horen wat er in huis gebeurt. Wolfgang heeft hem ook gevonden."
Een paar minuten later komen zijn broers en Alexander naar beneden bij de anderen in de woonkamer. Hij kijkt gelukkig en tevreden zodat Robin weet dat de kerstverrassing gaat lukken.
De rest van de avond vliegt voorbij. Een glas sterke drank maakt de tongen op een vrolijke manier los. Sascha en Astrid willen als eerste gaan slapen maar Max haalt hen over om nog op te blijven voor de eerste ronde kerstcadeaus om middernacht.
"Maar een cadeau en niet meer?"
Alexander klaagt. Max blijft vriendelijk glimlachen terwijl hij een slok cognac neemt.
"Een nieuwe traditie."
"Nieuwe of oude traditie is niet zo belangrijk. Zolang we maar iets openmaken!"
Wolfgang is opnieuw ongeduldig. Het zijn vooral kleine cadeautjes, die worden opengemaakt. Max en Henriette ontvangen een boekje. Sascha en Astrid hebben hen een praktische gids voor ouders met homoseksuele kinderen gegeven.
"We hebben hem zelf gelezen en het is heel humoristisch geschreven."
Het is het meest gevoelige onderwerp in dit huis. Robin observeert de reacties. Alexander en Wolfgang zijn verbaasd, terwijl Henriette zwijgend naar de vloer staart. Max is aangeschoten en heeft een eerlijke grijns op zijn gezicht.
"Zoiets heb ik in de boekwinkel hier nog nooit gezien. Ik ga het lezen, dank jullie wel."
De twee jongens praten er later over door in hun kamer terwijl ze de kussens over het bed verdelen.
"Jij was verrast."
"Ik was er nooit op gekomen om ze zoiets te geven."
"Astrid heeft mij en Charlie gevraagd of het wel een gepast cadeau zou zijn. Ik moest haar beloven je niets te vertellen."
Robin gaat op het bed zitten.
"Maar ik ben weer verrast door iets anders."
"Wat?"
"Je hebt nog geen opmerking gemaakt hoe we hier slapen. Ik bedoel, dat we in dit huis in hetzelfde bed slapen. We hebben het niet eens gevraagd."
Alexander grijnst ondeugend en gaat naast hem op bed zitten.
"Misschien kunnen we daar iets aan doen."
Robin krijgt een vergelijkbare grijns.
"Momenteel ben ik al gelukkig dat we samen in slaap vallen en samen wakker worden."
"Dat weet ik. Misschien een volgende keer als we hier zijn? Zullen we nu gewoon gaan slapen? Het was een lange en vermoeiende dag."
Een klop op de deur onderbreekt de twee. Wolfgang doet de deur op een kier.
"Zijn jullie aangekleed?"
"Natuurlijk."
"Goed."
Hij komt hun kamer binnen en sleept zijn beddengoed en matras mee. Alexander is verbaasd.
"Wat ben jij van plan?"
"Hier slapen als jullie het goed vinden. Het stinkt in mijn kamer. Ik denk dat we teveel van het dennenspul hebben gebruikt."
Alexander en Robin kijken elkaar aan. Ze krijgen in dit huis geen moment voor henzelf. Wolfgang lacht trots.
"Bovendien wil ik ervoor zorgen dat jullie niets doen waardoor hij te opgewonden wordt."
Hij spreidt zijn beddengoed op de vloer uit en begint zijn bed op te maken. Alexander knipoogt naar Robin.
"Wolfgang, dit is een heel groot bed. Weet je zeker dat je op de vloer wilt slapen?"
"Ja. Noem je dat trouwens aangekleed?"
Wolfgang wijst naar Alexander's en Robin's boxershorts, de enige kledingstukken die ze aanhebben. Robin neemt het over.
"Ja, zo is Alexander perfect aangekleed voor mij. Wolfgang, nog iets ... je hoeft Henriette en Max geen uitgebreid verslag te doen van je nachtelijke bezoek of je volgende bezoek aan ons of aan Sascha en Astrid ... Slaap lekker!"
Robin schakelt snel het licht uit. Hij kan Alexander's grijns in het schemerdonker zien. Ze gaan met hun hoofd dicht tegen elkaar aan liggen en negeren Wolfgang's gemopper. Al snel slapen ze in, terwijl Wolfgang nog lang wakker ligt en nadenkt over Robin's opmerking. Heeft hij toch teveel verteld?
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
72
Zondag 25 december 2011
Bernstein - Paradies (Schiller Remix)
Robin en Max doden de tijd tussen het ontbijt en de late ochtendmis aan de eettafel. Wolfgang is buiten bezig met sneeuwschuiven, Sascha en Astrid zijn naar hun kamer gegaan om zich om te kleden, Alexander helpt Henriette in de keuken.
De geur van vers gebakken brood uit de keuken maakt Max hongerig, ook al heeft hij net ontbeten. Zijn vrouw overtreft zichzelf dit jaar om iedereen van harte welkom te heten in hun huis. Henriette komt uit de keuken met een handdoek in haar handen.
"Heb je nog iets gehoord van Bastian?"
Het is de vijfde of zesde keer dat Henriette dit vraagt vanmorgen.
"Nee, lieverd. Misschien is het druk op de weg. Ze komen vanzelf aan."
"De mis begint over een uur. Ik wil me liever niet haasten."
"Ik weet zeker dat er plek is in onze reguliere bank, Henny."
"We hebben meer ruimte nodig dan normaal. Ik zou het fijn vinden als we allemaal bij elkaar kunnen zitten. Het maakt me niet uit waar dat is in de kerk."
"Ja, Henny."
Ze verdwijnt weer naar de keuken. Robin probeert zijn lachen in te houden.
"Ze lijkt wel opgewonden."
"Dat zijn we alletwee. Het is alweer jaren geleden dat we de hele familie bij elkaar hebben met een goede aanleiding."
Robin mompelt een verontschuldiging.
"Nee, zo bedoelde ik het niet. Maar dank je wel."
Max zet zijn koffiebeker neer terwijl hij zich afvraagt of Robin zich altijd verontschuldigt wanneer iets ook maar een spoor van kritiek lijkt te bevatten. Echt kwalijk kan hij het hem niet nemen. Robin pakt een volgend verfrommeld vel cadeaupapier en strijkt het met zijn vingers glad om op te vouwen. De prullenbak is te klein voor het cadeaupapier van de vele cadeaus. De verveelde man kan zo snel geen ander tijdverdrijf verzinnen. Max probeert een gesprek te beginnen.
"Ik hoop dat jullie kamer comfortabel en warm genoeg was. Heb je goed geslapen?"
"We hadden genoeg kussens, dank je wel. Ik ben wakker geworden van Wolfgang's gesnurk, maar eigenlijk is hij de ideale wekker zo."
"Waarom heeft hij bij jullie geslapen? Hij hoeft alleen vanavond bij jullie te slapen wanneer Bastian en Daniela hier blijven."
Max vindt het vreemd dat Wolfgang vrijwillig in een andere kamer gaat slapen. Robin glimlacht.
"Zijn kamer stonk naar dennen."
"Ik kan die kamer maar beter controleren voordat Henriette zich een beroerte schrikt."
Max wil opstaan maar Robin houdt hem tegen.
"Maak je geen zorgen. Alexander heeft het raam opengezet vanmorgen. De kamer is al nagekeken en opgeruimd voor Bastian."
"Dan nog."
"Ik maak me er geen zorgen over. Alexander wil Henriette niet boos maken. Als hij zegt dat het goed is, dan is het goed. Vertrouw me maar."
Robin stelt hem gerust. Max weet niet zeker of hij zijn zoon's mening over zijn vrouw wil geloven. Hij neemt zich voor straks even te kijken voordat ze naar de kerk gaan.
"Alexander en ik kennen Bastian's vrouw nog niet. Hoe is ze?"
Dat is een vraag met een dubbele bodem, denkt Max. Hij hoopt vooral dat Daniela net zo vergevingsgezind is als ze aan de telefoon klonk. Hij en Henriette hebben haar gebeld een paar dagen nadat Bastian naar Berlijn is vertrokken. De vrouwen hebben aan de telefoon gehuild.
Aan het telefoongesprek heeft hij een optimistisch gevoel overgehouden. Een verzoening is mogelijk, misschien worden ze weer een echte familie. Ergens heeft hij nog moeite om te geloven dat zijn vrouw het lef had om de vraag te stellen. Alhoewel, kort geleden heeft ze Alexander met een soortgelijke brutale vraag geconfronteerd.
Ze heeft Bastian dezelfde vraag gesteld lang voordat hij ging trouwen, maar hij dacht dat hij haar had gerustgesteld en heeft er zelf niet vaak meer aan gedacht. Hij is er van uitgegaan dat ze niet meer met het onderwerp bezig was. Had hij geweten dat dit soort vragen goed zijn voor jaren van gespannen verhoudingen in hun familie, dan zou hij een ander antwoord hebben gegeven.
Max kijkt op en ziet hoe Robin hem vragend aankijkt. Hij weet niet meer zeker wat Robin heeft gevraagd. Robin verontschuldigt zich opnieuw.
"Sorry, ik hoop dat je niet overstuur bent. Ik ken het verhaal tussen hen en Henriette."
"Hoe lang weet je dat al?"
"Maanden, denk ik. In elk geval nadat Wolfgang uit het niets tevoorschijn kwam. Misschien was het nadat je Alexander het telefoonnummer van Bastian hebt gegeven."
"Dat lijkt me logisch. Ik blijf me erover verbazen dat we zelfs hiermee de laatsten zijn om erachter te komen."
Robin vouwt een volgend vel cadeaupapier, aarzelt even en kijkt Max dan recht aan.
"Als je dingen eerder wilt weten, kan ik je alleen aanraden om ontvangsten zoals gisteren nooit meer te herhalen."
"Ik weet het, je hebt gelijk. We weten niet hoe we het goed kunnen doen."
"Dat komt wel goed."
"Denk je?"
"Ja."
"Dank je wel, Robin."
Max kijkt opgelucht. Alexander's komst is een welkome afleiding van het huidige gesprek.
"Willen jullie iets anders drinken?"
"Je hoeft vandaag niet te werken."
Robin grapt. Alexander wijst naar de koffiebekers.
"Wil je dat Henriette vertellen? Wil je nog koffie, Max?"
"Nee, dank je."
Alexander haalt een maretak van achter zijn rug tevoorschijn en houdt hem boven Robin's hoofd terwijl met een onschuldig gezicht naar zijn vriend kijkt.
"Ik weet niet waarom ik het niet eerder heb gezien."
"Die grap wordt oud."
"Je hebt nog geen nee gezegd."
Max weet niet zeker of hij ooit de twee elkaar heeft zien kussen, maar ze blijven bescheiden terwijl ze van hun moment genieten. Zonder dat hij er iets aan kan doen, verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Het is goed om zijn oudste zoon gelukkig te zien. Het is nog beter dat Robin er weer gezonder uitziet, hij is vanmorgen minder bleek dan gisteren. Robin en Max kijken elkaar met vrolijke ogen aan. Woorden zijn overbodig. Alexander laat ze alleen om te zien waarom Wolfgang zo lang buiten blijft. Henriette komt niet veel later uit de keuken weer de woonkamer in.
"Nog niet, lieverd."
"Ik heb niets gevraagd. Hebben jullie je koffie op?"
Ze pakt de bekers en legt een vochtige doek op de tafel voor Max.
"Kun je jezelf nuttig maken en de tafel schoonmaken, alsjeblieft?"
"Hij is nuttig bezig. Hij vermaakt mij. Dat is bijna een full-time baan."
Robin's reactie brengt Henriette niet van slag.
"Maar jij bent al een goede hulp hiermee."
Ze pakt de stapel opgevouwen cadeaupapier en verdwijnt weer naar de keuken. Max doet wat hem is opgedragen en volgt haar daarna de keuken in. Daar staat alles al klaar om de rest van de dag iedereen te eten te geven.
"Het ruikt heerlijk hier."
"Dank je. Ik kan me niet herinneren wanneer we voor het laatst zoveel mensen op bezoek hadden met kerstmis. Waarschijnlijk toen onze ouders nog leefden."
"Dat is lang geleden."
Hij realiseert zich dat zijn vader alweer bijna twaalf jaar geleden is overleden als laatste van hun ouders. Een diner met alle vier de ouders moet dan nog langer geleden zijn geweest.
"De jongens waren behoorlijk jong."
"Ik wil dat het vandaag goed gaat, Max. Ik wil de hele familie vanaf nu weer elke kerstmis bij elkaar halen. Trouwens niet alleen met kerstmis."
"Het zal allemaal goed gaan omdat je mijn mooie, prachtige vrouw bent. Plus een fantastische kok."
Ze klopt op zijn buik en grijnst.
"Ik had moeten doen wat Alexander deed."
Hij klaagt zonder het echt te menen. Zij houdt een maretak boven hun hoofden.
"Dat is mijn truc."
Ze geven elkaar een kus en hij laat zijn vingers over haar zij glijden. Ze moet er altijd van giechelen en ook vandaag stelt ze hem niet teleur. Toch breekt Max het hier af.
"Ik ga eens zien wat de anderen doen."
Hij geniet van het moment samen met zijn vrouw. Vandaag is het een mooie dag. Iedereen is in een goede stemming. Op weg naar de woonkamer ziet hij Alexander in zijn jas uit de woonkamer komen. Max gaat naar binnen, waar Robin nog aan tafel zit.
"Zijn ze aangekomen?"
"Ze hebben net de auto geparkeerd."
"Ik ga ze begroeten."
"Kun je mij misschien eerst helpen?"
Robin moet Max eerst uitleggen hoe hij hem kan helpen om op te staan. Hij lijkt er langer over te doen om uit zijn stoel te komen. Max vraagt bezorgd of er iets mis is. Robin denkt aan vermoeide benen van het traplopen, hij heeft de laatste tijd geen trap meer gelopen. Max blijft even bij hem staan om zichzelf te overtuigen dat Robin stevig rechtop staat.
Zijn vrouw mag anderen graag de indruk geven dat dit deel van de woonkamer nog groter is. Ze heeft aan alle muren spiegels opgehangen om dat effect te bereiken. Terwijl Max Robin overeind helpt, krijgt hij de indruk dat de man zichzelf overstrekt. In de spiegels kan hij Robin's gezicht zien en hij zou bijna zweren dat hij glimlacht. Maar hij wil het niet geloven. Het zijn waarschijnlijk de pijnscheuten waardoor hij zijn gezicht vertrekt.
"Ik denk dat ik het nu wel red. Waarom ga je Henriette niet even ophalen, dan ben ik als eerste bij de voordeur."
Max lacht. Gevoel voor humor is een teken van gezondheid. Hij roept Henriette bij de keukendeur.
"De kinderen zijn eindelijk hier."
"Ik kom zo. Laat me dit even afmaken."
Ze droogt de laatste kopjes af.
"Ja, lieverd."
Robin beweegt sneller dan hij dacht. De meters van de eettafel naar de voordeur heeft hij sneller afgelegd dan Max met zijn omweg via de keuken.
Bastian doet net de voordeur dicht terwijl Astrid en de jongens om hen heen staan. Hij kan er niet langs om zijn zoon en schoondochter te begroeten.
"Neem me niet kwalijk, jongens."
Astrid en de jongens doen een stap opzij terwijl Daniela zich naar hem toe omkeert.
"Dag Daniela, zalig k..."
Zijn ogen worden vochtig wanneer hij de lachende familie bij elkaar ziet staan.
"Henny!"
"Nog even."
"Henny, laat alles liggen en kom nu hier!"
Max' stem trilt. De familie blijft stil glimlachend in de hal staan. Max' tranen rollen nu over zijn wangen. Henriette loopt naar hem toe.
"Max, waar maak je je druk over? Waarom huil je? Wat is er?"
Hij pakt de hand van zijn vrouw stevig vast en geeft haar een zoen op haar wang. Ze begrijpt niets van zijn gedrag en wil zich losmaken. Hij pakt haar bij haar schouders vast om haar om te draaien met haar gezicht naar de voordeur.
"Dag oma en opa."
Daniela kijkt stralend en komt naar hen toe met een baby in haar armen. Henriette begint te beven en ook haar ogen worden vochtig. De lachende jonge ouders wachten stil totdat ze weer iets zegt.
"Mijn lieve kinderen! Hoe ...?"
"Eigenlijk zou de kerstman haar brengen maar het Jugendamt wilde niet zo lang wachten. Trouwens, wij ook niet."
Bastian is informatief, Daniela vertelt wat Henriette werkelijk wil weten.
"Ze is een week geleden bij ons gekomen en bijna drie weken oud."
"Wanneer hoorde je dat ze zou komen?"
"Vorige week waren de laatste gesprekken. We zijn al langer ermee bezig geweest, eigenlijk al een paar jaar."
"Is ... Is dit eigenlijk waarom ...?"
Max stamelt en Bastian geeft een eerlijk antwoord.
"Voor een deel. Het was ook nodig en goed om te doen."
Henriette kan zich niet meer inhouden. Uitgebreid en lang begroet ze haar zoon en schoondochter, gevolgd door Max. Opeens wordt Henriette bezorgd.
"Wacht eens! We hebben helemaal niets klaarstaan voor een baby. Er staat nog een wieg op zolder en hebben we nog een matras, Max?"
"Dat is allemaal al geregeld, Henriette!"
"Wat?"
Alexander kijkt haar neutraal aan. Wolfgang springt ertussen.
"Gisteren hebben we alles van zolder gehaald en klaargezet. We zijn uren bezig geweest met poetsen."
Max schudt zijn hoofd over zoveel samenzweringen, zelfs Sascha en Astrid die nu onderaan de trap staan, zaten in het complot. Henriette realiseert zich het ook.
"Wat hebben we jullie gevraagd over geheimen? Wie weten het nog meer?"
"Mijn familie."
"Verder Alexander als eerste, zodat hij met Wolfgang en Sascha alles voor de baby kon klaarzetten."
Daniela zegt het voorzichtig, Bastian vult haar aan. Max ziet hoe zijn vrouw al verwachtingsvol naar de baby kijkt, ondanks alle drukte.
"Mag je moeder de baby vasthouden?"
Daniela geeft het kleine meisje voorzichtig aan Henriette. Max kijkt naar de slaperige oogjes van het kindje terwijl zijn vrouw zich gedraagt als elke andere oma die een kleinkind voor het eerst vasthoudt.
"Hallo, kleintje. Ik beloof je dat we je verschrikkelijk gaan verwennen. Wat is haar naam?"
Bastian slaat zijn arm om Daniela voordat hij antwoord geeft.
"We hebben oom Thomas en tante Christel eerst om toestemming gevraagd. Silke."
Silke laat direct van zich horen als ze begint te huilen in de armen van Henriette. Terwijl Daniela even kijkt waarom de kleine engel huilt, legt Max een hand op de schouder van zijn zoon. Hij is trots. Het is een mooie kerstmis.
Zondag 25 december 2011
Bernstein - Paradies (Schiller Remix)
Robin en Max doden de tijd tussen het ontbijt en de late ochtendmis aan de eettafel. Wolfgang is buiten bezig met sneeuwschuiven, Sascha en Astrid zijn naar hun kamer gegaan om zich om te kleden, Alexander helpt Henriette in de keuken.
De geur van vers gebakken brood uit de keuken maakt Max hongerig, ook al heeft hij net ontbeten. Zijn vrouw overtreft zichzelf dit jaar om iedereen van harte welkom te heten in hun huis. Henriette komt uit de keuken met een handdoek in haar handen.
"Heb je nog iets gehoord van Bastian?"
Het is de vijfde of zesde keer dat Henriette dit vraagt vanmorgen.
"Nee, lieverd. Misschien is het druk op de weg. Ze komen vanzelf aan."
"De mis begint over een uur. Ik wil me liever niet haasten."
"Ik weet zeker dat er plek is in onze reguliere bank, Henny."
"We hebben meer ruimte nodig dan normaal. Ik zou het fijn vinden als we allemaal bij elkaar kunnen zitten. Het maakt me niet uit waar dat is in de kerk."
"Ja, Henny."
Ze verdwijnt weer naar de keuken. Robin probeert zijn lachen in te houden.
"Ze lijkt wel opgewonden."
"Dat zijn we alletwee. Het is alweer jaren geleden dat we de hele familie bij elkaar hebben met een goede aanleiding."
Robin mompelt een verontschuldiging.
"Nee, zo bedoelde ik het niet. Maar dank je wel."
Max zet zijn koffiebeker neer terwijl hij zich afvraagt of Robin zich altijd verontschuldigt wanneer iets ook maar een spoor van kritiek lijkt te bevatten. Echt kwalijk kan hij het hem niet nemen. Robin pakt een volgend verfrommeld vel cadeaupapier en strijkt het met zijn vingers glad om op te vouwen. De prullenbak is te klein voor het cadeaupapier van de vele cadeaus. De verveelde man kan zo snel geen ander tijdverdrijf verzinnen. Max probeert een gesprek te beginnen.
"Ik hoop dat jullie kamer comfortabel en warm genoeg was. Heb je goed geslapen?"
"We hadden genoeg kussens, dank je wel. Ik ben wakker geworden van Wolfgang's gesnurk, maar eigenlijk is hij de ideale wekker zo."
"Waarom heeft hij bij jullie geslapen? Hij hoeft alleen vanavond bij jullie te slapen wanneer Bastian en Daniela hier blijven."
Max vindt het vreemd dat Wolfgang vrijwillig in een andere kamer gaat slapen. Robin glimlacht.
"Zijn kamer stonk naar dennen."
"Ik kan die kamer maar beter controleren voordat Henriette zich een beroerte schrikt."
Max wil opstaan maar Robin houdt hem tegen.
"Maak je geen zorgen. Alexander heeft het raam opengezet vanmorgen. De kamer is al nagekeken en opgeruimd voor Bastian."
"Dan nog."
"Ik maak me er geen zorgen over. Alexander wil Henriette niet boos maken. Als hij zegt dat het goed is, dan is het goed. Vertrouw me maar."
Robin stelt hem gerust. Max weet niet zeker of hij zijn zoon's mening over zijn vrouw wil geloven. Hij neemt zich voor straks even te kijken voordat ze naar de kerk gaan.
"Alexander en ik kennen Bastian's vrouw nog niet. Hoe is ze?"
Dat is een vraag met een dubbele bodem, denkt Max. Hij hoopt vooral dat Daniela net zo vergevingsgezind is als ze aan de telefoon klonk. Hij en Henriette hebben haar gebeld een paar dagen nadat Bastian naar Berlijn is vertrokken. De vrouwen hebben aan de telefoon gehuild.
Aan het telefoongesprek heeft hij een optimistisch gevoel overgehouden. Een verzoening is mogelijk, misschien worden ze weer een echte familie. Ergens heeft hij nog moeite om te geloven dat zijn vrouw het lef had om de vraag te stellen. Alhoewel, kort geleden heeft ze Alexander met een soortgelijke brutale vraag geconfronteerd.
Ze heeft Bastian dezelfde vraag gesteld lang voordat hij ging trouwen, maar hij dacht dat hij haar had gerustgesteld en heeft er zelf niet vaak meer aan gedacht. Hij is er van uitgegaan dat ze niet meer met het onderwerp bezig was. Had hij geweten dat dit soort vragen goed zijn voor jaren van gespannen verhoudingen in hun familie, dan zou hij een ander antwoord hebben gegeven.
Max kijkt op en ziet hoe Robin hem vragend aankijkt. Hij weet niet meer zeker wat Robin heeft gevraagd. Robin verontschuldigt zich opnieuw.
"Sorry, ik hoop dat je niet overstuur bent. Ik ken het verhaal tussen hen en Henriette."
"Hoe lang weet je dat al?"
"Maanden, denk ik. In elk geval nadat Wolfgang uit het niets tevoorschijn kwam. Misschien was het nadat je Alexander het telefoonnummer van Bastian hebt gegeven."
"Dat lijkt me logisch. Ik blijf me erover verbazen dat we zelfs hiermee de laatsten zijn om erachter te komen."
Robin vouwt een volgend vel cadeaupapier, aarzelt even en kijkt Max dan recht aan.
"Als je dingen eerder wilt weten, kan ik je alleen aanraden om ontvangsten zoals gisteren nooit meer te herhalen."
"Ik weet het, je hebt gelijk. We weten niet hoe we het goed kunnen doen."
"Dat komt wel goed."
"Denk je?"
"Ja."
"Dank je wel, Robin."
Max kijkt opgelucht. Alexander's komst is een welkome afleiding van het huidige gesprek.
"Willen jullie iets anders drinken?"
"Je hoeft vandaag niet te werken."
Robin grapt. Alexander wijst naar de koffiebekers.
"Wil je dat Henriette vertellen? Wil je nog koffie, Max?"
"Nee, dank je."
Alexander haalt een maretak van achter zijn rug tevoorschijn en houdt hem boven Robin's hoofd terwijl met een onschuldig gezicht naar zijn vriend kijkt.
"Ik weet niet waarom ik het niet eerder heb gezien."
"Die grap wordt oud."
"Je hebt nog geen nee gezegd."
Max weet niet zeker of hij ooit de twee elkaar heeft zien kussen, maar ze blijven bescheiden terwijl ze van hun moment genieten. Zonder dat hij er iets aan kan doen, verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Het is goed om zijn oudste zoon gelukkig te zien. Het is nog beter dat Robin er weer gezonder uitziet, hij is vanmorgen minder bleek dan gisteren. Robin en Max kijken elkaar met vrolijke ogen aan. Woorden zijn overbodig. Alexander laat ze alleen om te zien waarom Wolfgang zo lang buiten blijft. Henriette komt niet veel later uit de keuken weer de woonkamer in.
"Nog niet, lieverd."
"Ik heb niets gevraagd. Hebben jullie je koffie op?"
Ze pakt de bekers en legt een vochtige doek op de tafel voor Max.
"Kun je jezelf nuttig maken en de tafel schoonmaken, alsjeblieft?"
"Hij is nuttig bezig. Hij vermaakt mij. Dat is bijna een full-time baan."
Robin's reactie brengt Henriette niet van slag.
"Maar jij bent al een goede hulp hiermee."
Ze pakt de stapel opgevouwen cadeaupapier en verdwijnt weer naar de keuken. Max doet wat hem is opgedragen en volgt haar daarna de keuken in. Daar staat alles al klaar om de rest van de dag iedereen te eten te geven.
"Het ruikt heerlijk hier."
"Dank je. Ik kan me niet herinneren wanneer we voor het laatst zoveel mensen op bezoek hadden met kerstmis. Waarschijnlijk toen onze ouders nog leefden."
"Dat is lang geleden."
Hij realiseert zich dat zijn vader alweer bijna twaalf jaar geleden is overleden als laatste van hun ouders. Een diner met alle vier de ouders moet dan nog langer geleden zijn geweest.
"De jongens waren behoorlijk jong."
"Ik wil dat het vandaag goed gaat, Max. Ik wil de hele familie vanaf nu weer elke kerstmis bij elkaar halen. Trouwens niet alleen met kerstmis."
"Het zal allemaal goed gaan omdat je mijn mooie, prachtige vrouw bent. Plus een fantastische kok."
Ze klopt op zijn buik en grijnst.
"Ik had moeten doen wat Alexander deed."
Hij klaagt zonder het echt te menen. Zij houdt een maretak boven hun hoofden.
"Dat is mijn truc."
Ze geven elkaar een kus en hij laat zijn vingers over haar zij glijden. Ze moet er altijd van giechelen en ook vandaag stelt ze hem niet teleur. Toch breekt Max het hier af.
"Ik ga eens zien wat de anderen doen."
Hij geniet van het moment samen met zijn vrouw. Vandaag is het een mooie dag. Iedereen is in een goede stemming. Op weg naar de woonkamer ziet hij Alexander in zijn jas uit de woonkamer komen. Max gaat naar binnen, waar Robin nog aan tafel zit.
"Zijn ze aangekomen?"
"Ze hebben net de auto geparkeerd."
"Ik ga ze begroeten."
"Kun je mij misschien eerst helpen?"
Robin moet Max eerst uitleggen hoe hij hem kan helpen om op te staan. Hij lijkt er langer over te doen om uit zijn stoel te komen. Max vraagt bezorgd of er iets mis is. Robin denkt aan vermoeide benen van het traplopen, hij heeft de laatste tijd geen trap meer gelopen. Max blijft even bij hem staan om zichzelf te overtuigen dat Robin stevig rechtop staat.
Zijn vrouw mag anderen graag de indruk geven dat dit deel van de woonkamer nog groter is. Ze heeft aan alle muren spiegels opgehangen om dat effect te bereiken. Terwijl Max Robin overeind helpt, krijgt hij de indruk dat de man zichzelf overstrekt. In de spiegels kan hij Robin's gezicht zien en hij zou bijna zweren dat hij glimlacht. Maar hij wil het niet geloven. Het zijn waarschijnlijk de pijnscheuten waardoor hij zijn gezicht vertrekt.
"Ik denk dat ik het nu wel red. Waarom ga je Henriette niet even ophalen, dan ben ik als eerste bij de voordeur."
Max lacht. Gevoel voor humor is een teken van gezondheid. Hij roept Henriette bij de keukendeur.
"De kinderen zijn eindelijk hier."
"Ik kom zo. Laat me dit even afmaken."
Ze droogt de laatste kopjes af.
"Ja, lieverd."
Robin beweegt sneller dan hij dacht. De meters van de eettafel naar de voordeur heeft hij sneller afgelegd dan Max met zijn omweg via de keuken.
Bastian doet net de voordeur dicht terwijl Astrid en de jongens om hen heen staan. Hij kan er niet langs om zijn zoon en schoondochter te begroeten.
"Neem me niet kwalijk, jongens."
Astrid en de jongens doen een stap opzij terwijl Daniela zich naar hem toe omkeert.
"Dag Daniela, zalig k..."
Zijn ogen worden vochtig wanneer hij de lachende familie bij elkaar ziet staan.
"Henny!"
"Nog even."
"Henny, laat alles liggen en kom nu hier!"
Max' stem trilt. De familie blijft stil glimlachend in de hal staan. Max' tranen rollen nu over zijn wangen. Henriette loopt naar hem toe.
"Max, waar maak je je druk over? Waarom huil je? Wat is er?"
Hij pakt de hand van zijn vrouw stevig vast en geeft haar een zoen op haar wang. Ze begrijpt niets van zijn gedrag en wil zich losmaken. Hij pakt haar bij haar schouders vast om haar om te draaien met haar gezicht naar de voordeur.
"Dag oma en opa."
Daniela kijkt stralend en komt naar hen toe met een baby in haar armen. Henriette begint te beven en ook haar ogen worden vochtig. De lachende jonge ouders wachten stil totdat ze weer iets zegt.
"Mijn lieve kinderen! Hoe ...?"
"Eigenlijk zou de kerstman haar brengen maar het Jugendamt wilde niet zo lang wachten. Trouwens, wij ook niet."
Bastian is informatief, Daniela vertelt wat Henriette werkelijk wil weten.
"Ze is een week geleden bij ons gekomen en bijna drie weken oud."
"Wanneer hoorde je dat ze zou komen?"
"Vorige week waren de laatste gesprekken. We zijn al langer ermee bezig geweest, eigenlijk al een paar jaar."
"Is ... Is dit eigenlijk waarom ...?"
Max stamelt en Bastian geeft een eerlijk antwoord.
"Voor een deel. Het was ook nodig en goed om te doen."
Henriette kan zich niet meer inhouden. Uitgebreid en lang begroet ze haar zoon en schoondochter, gevolgd door Max. Opeens wordt Henriette bezorgd.
"Wacht eens! We hebben helemaal niets klaarstaan voor een baby. Er staat nog een wieg op zolder en hebben we nog een matras, Max?"
"Dat is allemaal al geregeld, Henriette!"
"Wat?"
Alexander kijkt haar neutraal aan. Wolfgang springt ertussen.
"Gisteren hebben we alles van zolder gehaald en klaargezet. We zijn uren bezig geweest met poetsen."
Max schudt zijn hoofd over zoveel samenzweringen, zelfs Sascha en Astrid die nu onderaan de trap staan, zaten in het complot. Henriette realiseert zich het ook.
"Wat hebben we jullie gevraagd over geheimen? Wie weten het nog meer?"
"Mijn familie."
"Verder Alexander als eerste, zodat hij met Wolfgang en Sascha alles voor de baby kon klaarzetten."
Daniela zegt het voorzichtig, Bastian vult haar aan. Max ziet hoe zijn vrouw al verwachtingsvol naar de baby kijkt, ondanks alle drukte.
"Mag je moeder de baby vasthouden?"
Daniela geeft het kleine meisje voorzichtig aan Henriette. Max kijkt naar de slaperige oogjes van het kindje terwijl zijn vrouw zich gedraagt als elke andere oma die een kleinkind voor het eerst vasthoudt.
"Hallo, kleintje. Ik beloof je dat we je verschrikkelijk gaan verwennen. Wat is haar naam?"
Bastian slaat zijn arm om Daniela voordat hij antwoord geeft.
"We hebben oom Thomas en tante Christel eerst om toestemming gevraagd. Silke."
Silke laat direct van zich horen als ze begint te huilen in de armen van Henriette. Terwijl Daniela even kijkt waarom de kleine engel huilt, legt Max een hand op de schouder van zijn zoon. Hij is trots. Het is een mooie kerstmis.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
73
Zondag 25 december 2011
Zeljko Joksimović - Ljubavi
Een uitgebreide Kerstmaaltijd staat op tafel. Alexander heeft de indruk dat na afloop iedereen zeker een week lang niet meer hoeft te eten. De tafel is overladen met verschillende gerechten, waardoor hij zich zelfs afvraagt of Robin's maag dit wel aankan, ondanks dat zijn schat eigenlijk geen tekort aan eetlust heeft.
Max en Henriette vragen pastoor Rudolf om voor te gaan in het gebed. De man, die zijn leven in dienst van God heeft gesteld, weigert eerst omdat hij niet gewend is gebeden te improviseren. Uiteindelijk geeft hij toe aan Henriette, die hem erop wijst dat zonder zijn bemoeienis er vanavond veel minder gasten aan tafel zouden zitten.
"Laten we eerst God's zegen vragen voor iedereen hier en de maaltijd die met zoveel liefde is bereid. Het is een speciale dag, die verschillende families vandaag samenbrengt in liefde en vreugde en geluk. Sommigen zijn hier vandaag niet aanwezig maar we weten dat ze bij God zijn. We danken hem voor zijn genade en giften. Voor families die op onverwachte wijze zijn gegroeid, in aantal en in capaciteiten. Voor het verwelkomen van nieuwe vrienden en familie. Voor het genezen van harten. Vanwege Zijn liefde zijn we hier vanavond samen. Laat ons bidden dat Zijn goedheid over ons blijft en dat we ons blijven inzetten om Zijn liefde te verdienen. Amen."
"Amen."
Uit zestien kelen klinkt dit koor. De zeventiende keel kirt even bij het geluid van de anderen. Alexander probeert met een neutrale of bemoedigende blik zijn oom en tante aan te kijken na de verwijzing van Rudolf naar de overleden familieleden. Ze hebben het nog moeilijk met het verlies van hun enige dochter, hoewel ze het zo goed mogelijk verbergen. Rudolf gaat zitten en Max staat op met een glas wijn in zijn hand.
"Ik zal het kort houden, zo te zien hebben jullie honger. Rudolf, bedankt voor je zegen. Henriette heeft gelijk dat we dankzij jouw inzet en geduld hier vanavond met zoveel mensen samen kerstmis kunnen vieren. Dat betekent meer voor Henriette en mij dan je misschien denkt en het is iets waarvoor we je nooit genoeg kunnen bedanken. Ik wil iedereen bedanken dat jullie gekomen zijn. Naast alle familieleden vooral Marlene, Karl en Peter Redeker. Ik hoop dat we steeds beter met elkaar kunnen omgaan en echt bevriend raken. Voor alle familieleden wil ik graag de wens uitspreken dat we beter met onze slechte eigenschappen weten om te gaan en meer kunnen genieten van de goede eigenschappen van de anderen. Proost."
Charlie heft als eerste haar glas, gevolgd door de anderen.
"Proost. Smakelijk eten."
Bastian roept iets tegen Max aan de andere kant van de tafel.
"Vergeet je niet iemand?"
Max glimlacht.
"Iedereen die mijn mooie Henriette kent, weet dat ze onvergetelijk is."
"Max!"
Ze steekt haar hand omhoog om hem tot zwijgen te brengen.
"Dank je, Henny."
Max glimlacht vol liefde naar zijn vrouw. Henriette is de hele dag al geemotioneerd en niet in staat tot een zinnig gesprek vanwege de onverwachte komst van een baby. Met trillende lippen weet ze te glimlachen. Max gedraagt zich niet veel anders dan zijn vrouw. Alexander realiseert zich opeens dat Max al de hele dag aan het flirten is met Henriette.
Alexander observeert Max en Henriette, terwijl die met de ouders van Peter proosten. Hij weet dat hier meer achter zit en vraagt zich af hoe het Henriette gelukt is om deze mensen op eerste kerstdag hier te krijgen in plaats van bij hun eigen familie. Of zou dit een idee van Max zijn? Max en Henriette hebben dit jaar inderdaad veel moeite gedaan om iedereen weer om zich heen te verzamelen. Waarschijnlijk willen ze Wolfgang dit jaar een extra bijzonder kerstfeest laten meemaken.
Wanneer Alexander zijn blik over de anderen aan tafel laat glijden, verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Peter en Wolfgang zitten naast elkaar en lijken alle andere gasten even te vergeten wanneer ze met elkaar proosten. Peter lijkt vandaag het initiatief te nemen. In het bijzijn van zijn vriend gedraagt Wolfgang zich vaker als een gewone jongen van bijna zeventien.
Vorige week hebben hij en Robin met Astrid en Sascha lang over Wolfgang gesproken. Tijdens het laatste bezoek van de jongen aan Köln hebben Sascha en Astrid een andere Wolfgang meegemaakt. Eerst was hij bang voor haar omdat ze beschermvrouwe en directielid van een kindertehuis is. Wolfgang wilde ook afstand tot Sascha houden omdat hij zich schaamde voor zijn flirtgedrag. Het verhaal van Robin heeft hem aan het denken gezet en hij heeft Astrid en Sascha getrakteerd op een vloed van vragen over zijn families. Het echtpaar heeft daarbij Wolfgang's angsten opgemerkt.
De twee paren hebben afgesproken hoe ze in het nieuwe jaar verder met hem zullen omgaan, waar ze hem in zullen aanmoedigen en waar ze hem in willen afremmen zodat Wolfgang zelf stabieler wordt. Het gedrag van Peter en Wolfgang vandaag bevestigt hun ideeën. Hij geniet in stilte hoe makkelijk de twee jongens onder tafel elkaars hand vasthouden en boven tafel eten voor elkaar opscheppen. Robin stoot hem met zijn elleboog even aan.
"Wat?"
Sinds Robin uit het ziekenhuis is gekomen, gaat het elke dag iets beter tussen hem en Robin. Ze willen zo snel mogelijk terug naar een normaal leven, al zal het nooit meer zo vanzelfsprekend zijn als vroeger. Ze beseffen meer dan ooit tevoren dat ze altijd mensen om zich heen hebben die hem en zijn vriend een lange, gelukkige toekomst toewensen en daarom ook voor hun klaar staan. Dat is een hele verandering nadat ze beide jarenlang alles zelf hebben moeten doen. Langzaam maar zeker krijgt Alexander zelf weer zin in de toekomst.
"Ik hou van jou. Op jou. Proost."
Robin's oprechte stem klinkt hem als muziek in de oren. Hij kan niet anders dan reageren met een glimlach en natte hondenogen.
"Ik van jou. Op ons. Proost."
Zondag 25 december 2011
Zeljko Joksimović - Ljubavi
Een uitgebreide Kerstmaaltijd staat op tafel. Alexander heeft de indruk dat na afloop iedereen zeker een week lang niet meer hoeft te eten. De tafel is overladen met verschillende gerechten, waardoor hij zich zelfs afvraagt of Robin's maag dit wel aankan, ondanks dat zijn schat eigenlijk geen tekort aan eetlust heeft.
Max en Henriette vragen pastoor Rudolf om voor te gaan in het gebed. De man, die zijn leven in dienst van God heeft gesteld, weigert eerst omdat hij niet gewend is gebeden te improviseren. Uiteindelijk geeft hij toe aan Henriette, die hem erop wijst dat zonder zijn bemoeienis er vanavond veel minder gasten aan tafel zouden zitten.
"Laten we eerst God's zegen vragen voor iedereen hier en de maaltijd die met zoveel liefde is bereid. Het is een speciale dag, die verschillende families vandaag samenbrengt in liefde en vreugde en geluk. Sommigen zijn hier vandaag niet aanwezig maar we weten dat ze bij God zijn. We danken hem voor zijn genade en giften. Voor families die op onverwachte wijze zijn gegroeid, in aantal en in capaciteiten. Voor het verwelkomen van nieuwe vrienden en familie. Voor het genezen van harten. Vanwege Zijn liefde zijn we hier vanavond samen. Laat ons bidden dat Zijn goedheid over ons blijft en dat we ons blijven inzetten om Zijn liefde te verdienen. Amen."
"Amen."
Uit zestien kelen klinkt dit koor. De zeventiende keel kirt even bij het geluid van de anderen. Alexander probeert met een neutrale of bemoedigende blik zijn oom en tante aan te kijken na de verwijzing van Rudolf naar de overleden familieleden. Ze hebben het nog moeilijk met het verlies van hun enige dochter, hoewel ze het zo goed mogelijk verbergen. Rudolf gaat zitten en Max staat op met een glas wijn in zijn hand.
"Ik zal het kort houden, zo te zien hebben jullie honger. Rudolf, bedankt voor je zegen. Henriette heeft gelijk dat we dankzij jouw inzet en geduld hier vanavond met zoveel mensen samen kerstmis kunnen vieren. Dat betekent meer voor Henriette en mij dan je misschien denkt en het is iets waarvoor we je nooit genoeg kunnen bedanken. Ik wil iedereen bedanken dat jullie gekomen zijn. Naast alle familieleden vooral Marlene, Karl en Peter Redeker. Ik hoop dat we steeds beter met elkaar kunnen omgaan en echt bevriend raken. Voor alle familieleden wil ik graag de wens uitspreken dat we beter met onze slechte eigenschappen weten om te gaan en meer kunnen genieten van de goede eigenschappen van de anderen. Proost."
Charlie heft als eerste haar glas, gevolgd door de anderen.
"Proost. Smakelijk eten."
Bastian roept iets tegen Max aan de andere kant van de tafel.
"Vergeet je niet iemand?"
Max glimlacht.
"Iedereen die mijn mooie Henriette kent, weet dat ze onvergetelijk is."
"Max!"
Ze steekt haar hand omhoog om hem tot zwijgen te brengen.
"Dank je, Henny."
Max glimlacht vol liefde naar zijn vrouw. Henriette is de hele dag al geemotioneerd en niet in staat tot een zinnig gesprek vanwege de onverwachte komst van een baby. Met trillende lippen weet ze te glimlachen. Max gedraagt zich niet veel anders dan zijn vrouw. Alexander realiseert zich opeens dat Max al de hele dag aan het flirten is met Henriette.
Alexander observeert Max en Henriette, terwijl die met de ouders van Peter proosten. Hij weet dat hier meer achter zit en vraagt zich af hoe het Henriette gelukt is om deze mensen op eerste kerstdag hier te krijgen in plaats van bij hun eigen familie. Of zou dit een idee van Max zijn? Max en Henriette hebben dit jaar inderdaad veel moeite gedaan om iedereen weer om zich heen te verzamelen. Waarschijnlijk willen ze Wolfgang dit jaar een extra bijzonder kerstfeest laten meemaken.
Wanneer Alexander zijn blik over de anderen aan tafel laat glijden, verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Peter en Wolfgang zitten naast elkaar en lijken alle andere gasten even te vergeten wanneer ze met elkaar proosten. Peter lijkt vandaag het initiatief te nemen. In het bijzijn van zijn vriend gedraagt Wolfgang zich vaker als een gewone jongen van bijna zeventien.
Vorige week hebben hij en Robin met Astrid en Sascha lang over Wolfgang gesproken. Tijdens het laatste bezoek van de jongen aan Köln hebben Sascha en Astrid een andere Wolfgang meegemaakt. Eerst was hij bang voor haar omdat ze beschermvrouwe en directielid van een kindertehuis is. Wolfgang wilde ook afstand tot Sascha houden omdat hij zich schaamde voor zijn flirtgedrag. Het verhaal van Robin heeft hem aan het denken gezet en hij heeft Astrid en Sascha getrakteerd op een vloed van vragen over zijn families. Het echtpaar heeft daarbij Wolfgang's angsten opgemerkt.
De twee paren hebben afgesproken hoe ze in het nieuwe jaar verder met hem zullen omgaan, waar ze hem in zullen aanmoedigen en waar ze hem in willen afremmen zodat Wolfgang zelf stabieler wordt. Het gedrag van Peter en Wolfgang vandaag bevestigt hun ideeën. Hij geniet in stilte hoe makkelijk de twee jongens onder tafel elkaars hand vasthouden en boven tafel eten voor elkaar opscheppen. Robin stoot hem met zijn elleboog even aan.
"Wat?"
Sinds Robin uit het ziekenhuis is gekomen, gaat het elke dag iets beter tussen hem en Robin. Ze willen zo snel mogelijk terug naar een normaal leven, al zal het nooit meer zo vanzelfsprekend zijn als vroeger. Ze beseffen meer dan ooit tevoren dat ze altijd mensen om zich heen hebben die hem en zijn vriend een lange, gelukkige toekomst toewensen en daarom ook voor hun klaar staan. Dat is een hele verandering nadat ze beide jarenlang alles zelf hebben moeten doen. Langzaam maar zeker krijgt Alexander zelf weer zin in de toekomst.
"Ik hou van jou. Op jou. Proost."
Robin's oprechte stem klinkt hem als muziek in de oren. Hij kan niet anders dan reageren met een glimlach en natte hondenogen.
"Ik van jou. Op ons. Proost."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
74
Zondag 25 december 2011
Nathalie Cardone - Mon Ange
Sascha leunt achterover in zijn stoel en bekijkt wat er om hem gebeurt aan de eettafel. Deze familie is een openbaring voor hem. De familie Kaiser-Bohling leek op het het eerste gezicht voorbestemd tot eeuwigdurende onenigheid. Tot enkele maanden geleden heeft hij meegemaakt hoe groot de frictie tussen minstens de helft van de genodigden was. Ze hebben de afgelopen maanden veel gewonnen en hij verbaast zich over hoe gemakkelijk iedereen vandaag met elkaar omgaat.
Het is gemoedelijk en hij weet dat hij dit in de toekomst zal missen. Astrid lijkt goed in het gezelschap te passen en dat geeft hem een sterk en goed gevoel voor de toekomst. Ze is moe van de vele uren in de keuken met Henriette, waar een nieuwe wereld voor haar is opengegaan. Onder Henriette's heerschappij in de keuken leert zijn vrouw meer over voedsel en daar kunnen ze alleen van profiteren. Astrid is ook enorm veranderd sinds de vorige winter, toen ze elkaar net leerden kennen en zij zich verbaasde over mensen die bier direct uit de fles drinken. Met dat verhaal amuseert ze nu de mensen om zich heen.
"Ik ben zo vaak als het kon verdwenen van Ellerhorst om Sascha helpen met Appollonia."
"Mijn sportvliegtuig."
Sascha wil elke verwarring voorkomen. Thomas Bohling wordt nieuwsgierig.
"Hoe komt het dat je zoveel van vliegtuigen weet?"
"Mijn vader was een liefhebber. Ik ben ermee opgegroeid en heb zelf ook gevlogen."
"In het begin wist ze niet veel van het onderhoud af, maar ze kende wel al het gereedschap bij naam. Dat was de eerste reden om haar te laten helpen. De andere reden was haar aangename gezelschap, mijn liefste is een unieke vrouw."
Sascha lacht. Wolfgang durft nu ook te vragen wat hij al maanden wil weten.
"Wanneer ontdekte je dat ze van adel is?"
"Na een paar maanden."
"Hij was eerst boos toen hij erachter kwam."
"Waarom?"
Peter is Wolfgang net te snel af met zijn reactie.
"Ik heb eerst mijn andere naam gebruikt."
"Maar je bent een gravin!"
Wolfgang begrijpt het niet goed. Rudolf kalmeert hem.
"Zelfs een gravin moet eerlijk zijn, mijn jongen. Vooral wanneer het om liefde gaat."
"Ik ben niet verliefd op haar geworden vanwege de titel en wat er allemaal achteraan komt. Ik ben verliefd geworden omdat niemand anders met zoveel gratie het gereedschap hanteert."
Sascha is eerlijk. Bastian grinnikt zachtjes bij de onbedoelde toespeling.
"Ik vind het een heerlijk romantisch verhaal."
Daniela zegt het hardop voordat ze met Bastian een vernietigende blik het lachen laat vergaan. Christel valt haar bij.
"Zeker. Het lijkt me dat jullie een heerlijke tijd hebben gehad."
Een vrouwenstem zegt iets onverstaanbaars.
"We hebben je niet goed gehoord, mama."
Peter kijkt naar zijn moeder, Marlene.
"Sorry, ik heb niet goed verstaan waar je vandaan komt."
Sascha kijkt Alexander direct even indringend aan, die nu begrijpt dat hij niets mag zeggen. Astrid geeft zelf antwoord.
"Uit Gondelsheim."
"Waar is dat?"
"Tussen Karlsruhe en Heilbronn. Het is een heerlijke omgeving."
"Woon je daar in een kasteel?"
"Peter, alsjeblieft."
Karl probeert Peter nog af te remmen, maar dat mislukt.
"Ik heb nog nooit eerder een gravin ontmoet!"
Astrid kijkt een beetje weemoedig terwijl ze glimlachend de vragen van de jongens beantwoordt. Sascha kijkt en luistert met plezier hoe ze niet veel prijsgeeft en toch iedereen tevreden stelt.
Het is een kwestie van tijd voordat ze gaan verhuizen naar Gondelsheim. Ergens vindt hij het moeilijk om zich de enorme overgang in hun leven voor te stellen. Samen met Charlie hebben hij en Astrid de afgelopen weken hun verhuizing al gedeeltelijk voorbereid. Voorlopig is het nog niet zover. Astrid en hij willen nog een tijdje in Köln blijven voor Robin en Alexander. Dat is voorlopig het belangrijkste.
Wolfgang is een andere prioriteit van het echtpaar. Tijdens het laatste bezoek van Wolfgang hebben Astrid en hij kans gezien de jongen werkelijk aan het praten te krijgen. Voor zijn gevoel heeft hij nu pas Wolfgang een klein beetje leren kennen. Astrid is heel enthousiast geworden over zijn waarschijnlijke broer. Samen willen ze een eigen relatie met Wolfgang opbouwen omdat ze in de toekomst veel verder weg wonen en Wolfgang echt apart op reis moet om hen te zien.
De omgang met Robin begint makkelijker te worden. Toen zijn broer net bij hem kwam wonen, was hij extreem gesloten. De eerste vriendinnen hebben hem wel geholpen zich minder afzijdig te houden, maar pas sinds zijn broer met Alexander omgaat, is hij opgebloeid. Momenteel lijkt hij lijkt vastbesloten te luisteren naar de artsen en zich te houden aan hun voorschriften.
Sascha is elke dag opnieuw verbaasd wanneer zijn broer en Alexander hem opzoeken in SansFrontière en vragen of Astrid erbij wil komen om daarna ze alletwee gedetailleerd verslag te doen van de ziekenhuisbezoeken. Het is geen gemakkelijke tijd voor Robin, maar hij doet moeite om vooruit te komen. Oprechte moeite, die hij en Astrid zo goed mogelijk willen ondersteunen.
In eerste instantie was hij teleurgesteld in Alexander. Vroeger had zijn zakenpartner de gewoonte om alle frustraties binnen te houden totdat hij overliep. Alexander leek meer zichzelf te worden toen Robin uit het ziekenhuis kwam. Tijdens Wolfgang's laatste bezoek is er iets veranderd in de relatie van zijn broer. Het lijkt erop dat Alexander eindelijk begint te ontspannen, zich sneller uitspreekt en niets meer opkropt. Sascha vindt dit een verandering in de goede richting.
Astrid heeft opgemerkt dat Alexander weer oprecht glimlacht en vaker glimlacht. De vriend van zijn broer neemt ook vaker suggesties van Astrid aan. De tijd, die ze gisteren aan de wieg voor de baby hebben besteed, heeft hem duidelijk gemaakt dat Alexander weer makkelijker samenwerkt met anderen. Sascha begint overtuigd te raken dat Alexander zelf weer zover is hersteld dat hij Robin's herstel goed aankan.
Tussen hen vieren gaat alles makkelijker. De beide paren zien elkaar weliswaar vaak genoeg, maar ze doen ook steeds meer samen. Deze week hebben ze een plezierige avond gehad terwijl ze bezig waren met de kerstcadeaus. Een avond waarbij Alexander's obsessie met zijn vrouw volledig leek te zijn verdwenen. Tussendoor hebben ze verschillende verhalen over de decembermaand in hun families verteld, die de andere drie meestal nog niet kenden.
"Ik wil je wat vragen. Hoe vind je het om in de minderheid te zijn?"
Bastian fluistert tegen Sascha terwijl Astrid de rest van de tafel nu bezighoudt met de wijnetiquette.
"Ik begrijp je niet."
"Van de vijf broers hier is de meerderheid homo."
"Bastian!"
Daniela sist terwijl ze ademhaalt. Sascha begint te lachen.
"Robin had er in het begin meer moeite mee dan ik. Ik heb het nooit belangrijk gevonden. Wolfgang is er in elk geval wat eerder mee dan Robin."
"Ik denk dat Alexander ook wel wist wat hij wilde op die leeftijd."
"Ik kijk er op een andere manier naar. Als je ergens hulp bij nodig hebt en je wilt een antwoord dat je vrouw graag hoort, dan moet je Alexander bellen. Als je een antwoord wilt dat je vrouw boos maakt, dan moet je mij bellen."
Sascha vertelt het met een gemene glimlach op zijn gezicht. Daniela reageert assertief.
"Heel erg bedankt voor de tip!"
Bastian kijkt serieus, alsof hij ergens mee zit.
"Ik vraag me nog iets anders af. Ik weet niet hoe ik je moet plaatsen. Je bent Wolfgang's broer en hij is eigenlijk ook mijn broer omdat mijn ouders hem hebben opgevangen. Maar jij bent ook Robin's broer en hij is praktisch mijn zwager. Hoe zijn we dan verwant?"
"Dat is een goede vraag"
Sascha staat versteld van de vraag. Elkaar broer noemen lijkt hem de makkelijkste manier. Bastian redt Astrid ondertussen van het vragenvuur van de jongens over de wijnetiquette door zijn vraag net iets te luid te herhalen, zodat iedereen aan tafel het hoort. Max en Henriette kijken net zo verbaasd als Sascha. De anderen aan tafel schieten in de lach. De vijf broers beginnen rond te kijken op zoek naar elkaar. Christel giechelt.
"Misschien kunnen we straks een stamboom tekenen."
"Rudolf, zou je ons kunnen helpen?"
Charlie vraagt Rudolf, maar die wimpelt af.
"Ik denk dat we dit beter aan Lars kunnen vragen."
"Juridisch is het niet zo moeilijk, maar in de praktijk wel. Misschien heeft Henriette een idee?"
Lars schuift de vraag door, maar Robin waarschuwt.
"Wees voorzichtig met je antwoord. Je kan zomaar mijn relatie met Alexander veranderen in een verboden liefde."
Iedereen begint weer te lachen. Max kan als eerste weer spreken.
"Eens kijken. Wanneer Sascha bij de familie hoort, dan Robin ook. Omdat Robin en Alexander bij elkaar zijn, kunnen we Sascha en Astrid niet buiten de familie houden."
"We willen Wolfgang niet het idee geven dat hij tussen twee families hangt."
Henriette vult Max aan, die met een compromis komt.
"Ik stel voor dat je elkaar noemt zoals je wilt. Zolang het vriendelijk is."
"Op de een of andere manier zijn we hier allemaal familie van elkaar."
Charlie ziet in Henriette's conclusie aanleiding te proosten, gevolgd door de anderen. Hun lawaai maakt de kleine Silke wakker en ze meldt zich luidkeels bij haar ouders. Bastian kirt als een jonge vader terwijl hij haar oppakt.
"Rustig maar ... we zijn je niet vergeten."
Bastian legt haar tegen zijn borst en knuffelt haar. Silke begint slaperig te lachen en een beetje te bewegen. Daarna kijkt ze naar Sascha en hij glimlacht. Astrid pakt zijn hand en streelt zijn vingers. Hij vraagt zich af of zij net zo graag een kind wil als hij en neemt zich voor daar later vanavond op hun kamer met Astrid over te praten.
Het grote gezelschap blijft nog lang aan tafel zitten en verder praten. Wanneer iedereen weer honger lijkt te krijgen, komen er verse broodjes en een dessert op tafel. Terwijl hij wat van de gebakken appels in bladerdeeg proeft, kijkt Astrid hem vol verwachting aan. Hij vraagt of ze hiermee heeft geholpen. Ze kijkt hem stralend aan.
"Ik heb het bijna helemaal alleen gemaakt."
Het dessert is heerlijk en niet alleen omdat zijn vrouw het heeft gemaakt. Henriette's kooklessen hebben een geweldige invloed op haar. Hij wordt vrolijker bij de gedachte dat hij niet meer elke dag hoeft te koken.
Henriette is een ander persoon dan de vrouw die hij een bijna vier maanden geleden in Charlie's restaurant heeft ontmoet. Af en toe komt de heks uit de verhalen van Alexander nog wel tevoorschijn, zoals bij hun aankomst gisteren. Meestal is ze een zorgzame vrouw van middelbare leeftijd die pal staat voor alle dingen die zij belangrijk vindt. Ze heeft haar fouten maar ze is in staat om zichzelf te veranderen. Diep van binnen ontdekt hij zijn symphatie voor haar.
Door alle gesprekken met Robin over hun verleden tijdens de afgelopen weken, is hij minder hard over zijn eigen vader gaan oordelen. Inmiddels begrijpt hij beter waarom zijn broer het al die jaren heeft volgehouden om voor zijn vader te zorgen. In stilte zou hij graag willen dat de oude Wolfgang iets meer op Max zou hebben geleken. De man heeft alle goede eigenschappen die je van een vader mag verwachten. Misschien lukt het hem een vader zoals Max te zijn wanneer hij en Astrid ooit ouders worden. Hun kinderen zullen dan makkelijker en vrolijker opgroeien.
"Dit is een heerlijke dag."
Astrid fluistert in zijn oor wat hij voelt.
Zondag 25 december 2011
Nathalie Cardone - Mon Ange
Sascha leunt achterover in zijn stoel en bekijkt wat er om hem gebeurt aan de eettafel. Deze familie is een openbaring voor hem. De familie Kaiser-Bohling leek op het het eerste gezicht voorbestemd tot eeuwigdurende onenigheid. Tot enkele maanden geleden heeft hij meegemaakt hoe groot de frictie tussen minstens de helft van de genodigden was. Ze hebben de afgelopen maanden veel gewonnen en hij verbaast zich over hoe gemakkelijk iedereen vandaag met elkaar omgaat.
Het is gemoedelijk en hij weet dat hij dit in de toekomst zal missen. Astrid lijkt goed in het gezelschap te passen en dat geeft hem een sterk en goed gevoel voor de toekomst. Ze is moe van de vele uren in de keuken met Henriette, waar een nieuwe wereld voor haar is opengegaan. Onder Henriette's heerschappij in de keuken leert zijn vrouw meer over voedsel en daar kunnen ze alleen van profiteren. Astrid is ook enorm veranderd sinds de vorige winter, toen ze elkaar net leerden kennen en zij zich verbaasde over mensen die bier direct uit de fles drinken. Met dat verhaal amuseert ze nu de mensen om zich heen.
"Ik ben zo vaak als het kon verdwenen van Ellerhorst om Sascha helpen met Appollonia."
"Mijn sportvliegtuig."
Sascha wil elke verwarring voorkomen. Thomas Bohling wordt nieuwsgierig.
"Hoe komt het dat je zoveel van vliegtuigen weet?"
"Mijn vader was een liefhebber. Ik ben ermee opgegroeid en heb zelf ook gevlogen."
"In het begin wist ze niet veel van het onderhoud af, maar ze kende wel al het gereedschap bij naam. Dat was de eerste reden om haar te laten helpen. De andere reden was haar aangename gezelschap, mijn liefste is een unieke vrouw."
Sascha lacht. Wolfgang durft nu ook te vragen wat hij al maanden wil weten.
"Wanneer ontdekte je dat ze van adel is?"
"Na een paar maanden."
"Hij was eerst boos toen hij erachter kwam."
"Waarom?"
Peter is Wolfgang net te snel af met zijn reactie.
"Ik heb eerst mijn andere naam gebruikt."
"Maar je bent een gravin!"
Wolfgang begrijpt het niet goed. Rudolf kalmeert hem.
"Zelfs een gravin moet eerlijk zijn, mijn jongen. Vooral wanneer het om liefde gaat."
"Ik ben niet verliefd op haar geworden vanwege de titel en wat er allemaal achteraan komt. Ik ben verliefd geworden omdat niemand anders met zoveel gratie het gereedschap hanteert."
Sascha is eerlijk. Bastian grinnikt zachtjes bij de onbedoelde toespeling.
"Ik vind het een heerlijk romantisch verhaal."
Daniela zegt het hardop voordat ze met Bastian een vernietigende blik het lachen laat vergaan. Christel valt haar bij.
"Zeker. Het lijkt me dat jullie een heerlijke tijd hebben gehad."
Een vrouwenstem zegt iets onverstaanbaars.
"We hebben je niet goed gehoord, mama."
Peter kijkt naar zijn moeder, Marlene.
"Sorry, ik heb niet goed verstaan waar je vandaan komt."
Sascha kijkt Alexander direct even indringend aan, die nu begrijpt dat hij niets mag zeggen. Astrid geeft zelf antwoord.
"Uit Gondelsheim."
"Waar is dat?"
"Tussen Karlsruhe en Heilbronn. Het is een heerlijke omgeving."
"Woon je daar in een kasteel?"
"Peter, alsjeblieft."
Karl probeert Peter nog af te remmen, maar dat mislukt.
"Ik heb nog nooit eerder een gravin ontmoet!"
Astrid kijkt een beetje weemoedig terwijl ze glimlachend de vragen van de jongens beantwoordt. Sascha kijkt en luistert met plezier hoe ze niet veel prijsgeeft en toch iedereen tevreden stelt.
Het is een kwestie van tijd voordat ze gaan verhuizen naar Gondelsheim. Ergens vindt hij het moeilijk om zich de enorme overgang in hun leven voor te stellen. Samen met Charlie hebben hij en Astrid de afgelopen weken hun verhuizing al gedeeltelijk voorbereid. Voorlopig is het nog niet zover. Astrid en hij willen nog een tijdje in Köln blijven voor Robin en Alexander. Dat is voorlopig het belangrijkste.
Wolfgang is een andere prioriteit van het echtpaar. Tijdens het laatste bezoek van Wolfgang hebben Astrid en hij kans gezien de jongen werkelijk aan het praten te krijgen. Voor zijn gevoel heeft hij nu pas Wolfgang een klein beetje leren kennen. Astrid is heel enthousiast geworden over zijn waarschijnlijke broer. Samen willen ze een eigen relatie met Wolfgang opbouwen omdat ze in de toekomst veel verder weg wonen en Wolfgang echt apart op reis moet om hen te zien.
De omgang met Robin begint makkelijker te worden. Toen zijn broer net bij hem kwam wonen, was hij extreem gesloten. De eerste vriendinnen hebben hem wel geholpen zich minder afzijdig te houden, maar pas sinds zijn broer met Alexander omgaat, is hij opgebloeid. Momenteel lijkt hij lijkt vastbesloten te luisteren naar de artsen en zich te houden aan hun voorschriften.
Sascha is elke dag opnieuw verbaasd wanneer zijn broer en Alexander hem opzoeken in SansFrontière en vragen of Astrid erbij wil komen om daarna ze alletwee gedetailleerd verslag te doen van de ziekenhuisbezoeken. Het is geen gemakkelijke tijd voor Robin, maar hij doet moeite om vooruit te komen. Oprechte moeite, die hij en Astrid zo goed mogelijk willen ondersteunen.
In eerste instantie was hij teleurgesteld in Alexander. Vroeger had zijn zakenpartner de gewoonte om alle frustraties binnen te houden totdat hij overliep. Alexander leek meer zichzelf te worden toen Robin uit het ziekenhuis kwam. Tijdens Wolfgang's laatste bezoek is er iets veranderd in de relatie van zijn broer. Het lijkt erop dat Alexander eindelijk begint te ontspannen, zich sneller uitspreekt en niets meer opkropt. Sascha vindt dit een verandering in de goede richting.
Astrid heeft opgemerkt dat Alexander weer oprecht glimlacht en vaker glimlacht. De vriend van zijn broer neemt ook vaker suggesties van Astrid aan. De tijd, die ze gisteren aan de wieg voor de baby hebben besteed, heeft hem duidelijk gemaakt dat Alexander weer makkelijker samenwerkt met anderen. Sascha begint overtuigd te raken dat Alexander zelf weer zover is hersteld dat hij Robin's herstel goed aankan.
Tussen hen vieren gaat alles makkelijker. De beide paren zien elkaar weliswaar vaak genoeg, maar ze doen ook steeds meer samen. Deze week hebben ze een plezierige avond gehad terwijl ze bezig waren met de kerstcadeaus. Een avond waarbij Alexander's obsessie met zijn vrouw volledig leek te zijn verdwenen. Tussendoor hebben ze verschillende verhalen over de decembermaand in hun families verteld, die de andere drie meestal nog niet kenden.
"Ik wil je wat vragen. Hoe vind je het om in de minderheid te zijn?"
Bastian fluistert tegen Sascha terwijl Astrid de rest van de tafel nu bezighoudt met de wijnetiquette.
"Ik begrijp je niet."
"Van de vijf broers hier is de meerderheid homo."
"Bastian!"
Daniela sist terwijl ze ademhaalt. Sascha begint te lachen.
"Robin had er in het begin meer moeite mee dan ik. Ik heb het nooit belangrijk gevonden. Wolfgang is er in elk geval wat eerder mee dan Robin."
"Ik denk dat Alexander ook wel wist wat hij wilde op die leeftijd."
"Ik kijk er op een andere manier naar. Als je ergens hulp bij nodig hebt en je wilt een antwoord dat je vrouw graag hoort, dan moet je Alexander bellen. Als je een antwoord wilt dat je vrouw boos maakt, dan moet je mij bellen."
Sascha vertelt het met een gemene glimlach op zijn gezicht. Daniela reageert assertief.
"Heel erg bedankt voor de tip!"
Bastian kijkt serieus, alsof hij ergens mee zit.
"Ik vraag me nog iets anders af. Ik weet niet hoe ik je moet plaatsen. Je bent Wolfgang's broer en hij is eigenlijk ook mijn broer omdat mijn ouders hem hebben opgevangen. Maar jij bent ook Robin's broer en hij is praktisch mijn zwager. Hoe zijn we dan verwant?"
"Dat is een goede vraag"
Sascha staat versteld van de vraag. Elkaar broer noemen lijkt hem de makkelijkste manier. Bastian redt Astrid ondertussen van het vragenvuur van de jongens over de wijnetiquette door zijn vraag net iets te luid te herhalen, zodat iedereen aan tafel het hoort. Max en Henriette kijken net zo verbaasd als Sascha. De anderen aan tafel schieten in de lach. De vijf broers beginnen rond te kijken op zoek naar elkaar. Christel giechelt.
"Misschien kunnen we straks een stamboom tekenen."
"Rudolf, zou je ons kunnen helpen?"
Charlie vraagt Rudolf, maar die wimpelt af.
"Ik denk dat we dit beter aan Lars kunnen vragen."
"Juridisch is het niet zo moeilijk, maar in de praktijk wel. Misschien heeft Henriette een idee?"
Lars schuift de vraag door, maar Robin waarschuwt.
"Wees voorzichtig met je antwoord. Je kan zomaar mijn relatie met Alexander veranderen in een verboden liefde."
Iedereen begint weer te lachen. Max kan als eerste weer spreken.
"Eens kijken. Wanneer Sascha bij de familie hoort, dan Robin ook. Omdat Robin en Alexander bij elkaar zijn, kunnen we Sascha en Astrid niet buiten de familie houden."
"We willen Wolfgang niet het idee geven dat hij tussen twee families hangt."
Henriette vult Max aan, die met een compromis komt.
"Ik stel voor dat je elkaar noemt zoals je wilt. Zolang het vriendelijk is."
"Op de een of andere manier zijn we hier allemaal familie van elkaar."
Charlie ziet in Henriette's conclusie aanleiding te proosten, gevolgd door de anderen. Hun lawaai maakt de kleine Silke wakker en ze meldt zich luidkeels bij haar ouders. Bastian kirt als een jonge vader terwijl hij haar oppakt.
"Rustig maar ... we zijn je niet vergeten."
Bastian legt haar tegen zijn borst en knuffelt haar. Silke begint slaperig te lachen en een beetje te bewegen. Daarna kijkt ze naar Sascha en hij glimlacht. Astrid pakt zijn hand en streelt zijn vingers. Hij vraagt zich af of zij net zo graag een kind wil als hij en neemt zich voor daar later vanavond op hun kamer met Astrid over te praten.
Het grote gezelschap blijft nog lang aan tafel zitten en verder praten. Wanneer iedereen weer honger lijkt te krijgen, komen er verse broodjes en een dessert op tafel. Terwijl hij wat van de gebakken appels in bladerdeeg proeft, kijkt Astrid hem vol verwachting aan. Hij vraagt of ze hiermee heeft geholpen. Ze kijkt hem stralend aan.
"Ik heb het bijna helemaal alleen gemaakt."
Het dessert is heerlijk en niet alleen omdat zijn vrouw het heeft gemaakt. Henriette's kooklessen hebben een geweldige invloed op haar. Hij wordt vrolijker bij de gedachte dat hij niet meer elke dag hoeft te koken.
Henriette is een ander persoon dan de vrouw die hij een bijna vier maanden geleden in Charlie's restaurant heeft ontmoet. Af en toe komt de heks uit de verhalen van Alexander nog wel tevoorschijn, zoals bij hun aankomst gisteren. Meestal is ze een zorgzame vrouw van middelbare leeftijd die pal staat voor alle dingen die zij belangrijk vindt. Ze heeft haar fouten maar ze is in staat om zichzelf te veranderen. Diep van binnen ontdekt hij zijn symphatie voor haar.
Door alle gesprekken met Robin over hun verleden tijdens de afgelopen weken, is hij minder hard over zijn eigen vader gaan oordelen. Inmiddels begrijpt hij beter waarom zijn broer het al die jaren heeft volgehouden om voor zijn vader te zorgen. In stilte zou hij graag willen dat de oude Wolfgang iets meer op Max zou hebben geleken. De man heeft alle goede eigenschappen die je van een vader mag verwachten. Misschien lukt het hem een vader zoals Max te zijn wanneer hij en Astrid ooit ouders worden. Hun kinderen zullen dan makkelijker en vrolijker opgroeien.
"Dit is een heerlijke dag."
Astrid fluistert in zijn oor wat hij voelt.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
75
Zondag 25 december 2011
Mike Rowland - The Fairy Queen
Sarah McLachlan - Angel
"Wolfgang, alsjeblieft, leg haar niet op de vloer. Straks heeft ze een nieuwe luier nodig."
Henriette roept wat kortaf naar de jongen. Wolfgang glimlacht naar de bewegende baby voor hem op de vloer. Henriette moppert op hem vanaf de andere kant van de volle woonkamer. Hij is te druk met het leggen van een knoop in het glanzende lint om op haar te letten. Peter zit naast hem en fluistert.
"Je krijgt weer een probleem."
"Nee, vandaag niet."
Sascha geeft advies met zijn knie tegen Wolfgang's schouder.
"Zorg ervoor dat je haar hoofd vasthoudt als je haar optilt."
"Dat weet ik!"
Wolfgang moppert om daarna tegen Silke door te gaan.
"Je zal het snel genoeg ontdekken. Volwassenen zijn gek. Zij maken zich veel te veel zorgen."
Silke maakt een geluidje naar hem. Hij vat het op als een 'ja'.
"Echt waar!"
Nadat hij een veel te groot groen lint aan haar mutsje heeft vastgemaakt, tilt hij Silke voorzichtig op met zijn handen onder haar hoofd en romp. Ze is een klein, onrustig ding in zijn armen, bijna een jong hondje. Hij probeert zich te herinneren of hij ooit eerder een baby mocht vasthouden. Waarschijnlijk is dit de eerste keer. Ze maakt een nieuw geluidje.
"Je hebt een hele mooie strik gekregen."
Peter kijkt hem aan alsof hij gek is.
"Wat is er?"
"Je bent heel anders wanneer je vrolijk bent. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat je zo gelukkig keek."
"... Jij bent hier vandaag en je maakt me al gelukkig."
Wolfgang fluistert tegen Peter die hem nu nog verbaasder aankijkt.
"Hij heeft vandaag een heleboel redenen om vrolijk te zijn. Zoveel cadeaus. Zoveel mensen."
Astrid staat achter Peter en geeft ook haar mening. Wolfgang is blij dat Astrid verder voor hem praat. Eerder vandaag is hij al bijna flauwgevallen van schrik toen hij de voordeur opende en Peter met zijn ouders daar stond. Hij wilde ze nog vragen of ze wel bij het goede huis hadden aangebeld. Een uitnodiging van Max en Henriette is nooit in hem opgekomen.
Later ging hij bijna opnieuw onderuit toen hij en Peter onder een maretak elkaar een zoen gaven terwijl Henriette er net aankwam. Hij heeft Peter zelfs gevraagd of hij niet droomde omdat er geen enkele afkeurende reactie van Henriette kwam. Aan de andere kant van de kamer valt Charlie stil wanneer ze een cadeau uitpakt.
"Oh, Henny!"
"Wat is het?"
Christel is gewoon belangstellend. Charlie bekijkt een houten kistje met een deel van de collectie familiejuwelen uit Henriette's familie. Wanneer Charlie de sieraden even uit het kistje haalt om ze beter te bekijken, herkent Wolfgang enkele stukken die Henriette zelf heeft gedragen. Christel reageert emotioneel wanneer ze haar cadeau openmaakt en een kistje met een vergelijkbare inhoud in haar handen houdt. De beide vrouwen bedanken Henriette uitgebreid.
Wolfgang lijkt de enige persoon in de kamer die niet wist dat Peter en zijn ouders zouden komen. Ze krijgen net zoveel cadeaus als de anderen. Karl lacht hard om het cadeau van Lars. Hij had er geen idee van dat Lars en Karl samen zijn opgegroeid. Marlene reageert ontroerd op een grote kaart van Alexander en Robin om haar te bedanken voor de bloemen die ze in het ziekenhuis heeft laten bezorgen. Marlene ontvangt het komend jaar regelmatig bloemen van de twee bij wijze van dank.
"Hoe weten jullie dat ik dit leuk vind?"
Peter houdt een paar concertkaarten omhoog. Robin antwoordt.
"We hebben je opgezocht op internet. Ik hoop dat je dat ons niet kwalijk neemt. Kom je met Wolfgang naar het concert in Köln?"
Wolfgang vindt het spannend om met Peter naar zijn broers te gaan, hoewel hij vermoedt dat de regels strenger zullen zijn dan normaal. Silke begint heen en weer te wiebelen in zijn armen en knijpt in zijn pink die ze vasthoudt. Hij probeert te zien hoe ze reageert wanneer hij zijn hand beweegt. Ze laat los en begint te huilen. Met een schuldig gezicht kijkt hij naar Daniela. Silke's moeder schudt haar hoofd en hij loopt naar haar toe om de baby over te geven. Robin lacht naar Wolfgang.
"Je kunt haar wel bij mij parkeren. Ik zal niet met haar rondlopen zoals sommige mensen."
Wolfgang wacht op Daniela's antwoord, hij is bang om de baby of de moeder overstuur te maken. Daniela waarschuwt Robin.
"Het is wel een tijdje geleden dat ze een schone luier heeft gekregen. Als je haar bij je wilt houden, dan moet je haar verschonen."
Robin neemt Silke over van Wolfgang terwijl hij Daniela belooft dat Alexander haar zal verschonen als het nodig is. Wolfgang loopt weer terug naar Bastian, die hem een ander cadeau geeft om te openen. Het is groot en zwaar. Hij scheurt het papier open en ziet een gouden doos. Hij tilt het deksel op en ontdekt een boek met een donkere, leren omslag met gouden versiering. Nieuwsgierig haalt hij het uit de doos en slaat het open. Het is het trouwalbum van Sascha en Astrid waar Astrid nog wat bij vertelt.
"Dit is jouw persoonlijke exemplaar."
Peter leunt tegen Wolfgang aan om het beter te zien. De eerste pagina heeft een gravure met de uitnodiging en het familiewapen. Op deze manier lijkt het heel officieel, hoewel hij erbij was op hun trouwdag. Het lijkt hem in de stijl van Astrid's familie te zijn gedrukt. Hij slaat de pagina's langzaam om, zodat hij het album niet beschadigt.
"Dit is geweldig! Dank je wel!"
Hij zucht. Hij weet niet wat hij anders zou kunnen zeggen en hoopt dat Astrid zijn mengeling van emoties begrijpt. Hij is dankbaar, gelukkig en ontroerd tegelijk. Een eigen exemplaar van hun trouwalbum betekent dat ze hem als broer zien. Hij voelt zich belangrijk. Hij voelt zich erkend. Samen met Peter bekijkt hij een paar pagina's totdat Wolfgang het genoeg vindt. Hij wil het later bekijken en ervan genieten. Peter klaagt.
"Ik wil het rustig bekijken, ik wil er met plezier naar kijken. We kunnen het later bekijken."
Peter legt het boek terug in de doos. Wolfgang ziet dat er iets uitvalt en schrikt heftig. Waarschijnlijk kijkt hij als een geest naar Sascha en Astrid achter hem. Ze lachen naar hem. Hij wrijft over zijn borst. Sascha stelt hem gerust.
"Je hebt niets kapot gemaakt. Het is een schijf met alle foto's."
"We vragen je alleen ze niet op internet te zetten of te verkopen aan de roddelbladen."
Astrid gebruikt haar vleiende stem op zo'n manier dat Wolfgang weet dat ze het meent. Wolfgang is blij wanneer Alexander de aandacht van de familie trekt door een kaart uit een net geopend cadeau omhoog te houden. Alexander kijkt verbaasd rond.
"Hoe wisten Freya en Carmen dat ze hun cadeaus hier naar toe konden sturen?"
"Wie zijn dat?"
Peter fluistert tegen Wolfgang.
"Freya is een nicht van Robin en Sascha."
"Ook jouw nicht."
Sascha verbetert hem om zichzelf met een grijns te verbeteren.
"Of je neef, net hoe je het wilt zien."
Wolfgang glimlacht. Hij moet nog steeds wennen aan alle familiebenamingen en praat verder tegen Peter.
"Carmen Von Andenberg is een gravin. Ze zijn verloofd en begonnen aan een wereldreis van een jaar met hun dochter ... Sophia heet ze."
Wolfgang kijkt op naar Sascha wanneer zijn geheugen hem in de steek laat.
"Waar zijn ze nu?"
"Misschien Zuid-Afrika, ik weet het niet meer. Het lijkt erop dat ze elke week ergens anders zijn."
"Ze gaan naar de Seychellen voor Oud en Nieuw."
Astrid is beter op de hoogte. Lars is de postbode van de cadeaus van de dames, denkt Wolfgang, als hij ziet hoe Alexander hem bedankt. Bastian schuift twee grote dozen over de vloer naar hem toe.
"Je mag nog meer uitpakken."
Wolfgang voelt zich zowel verlegen als vrolijk bij het grote aantal cadeaus wat hij tot nu toe heeft gekregen. Het zijn er meer dan hij heeft verwacht en meer dan hij ooit heeft gekregen. Hij herinnert zich de kleine cadeaus die zijn moeder hem elk jaar gaf. Zij gaf hem altijd iets speciaals, de moeite waard om te bewaren en te onthouden. Hij legt een hand op een doos en blijft zo zitten. Hij heeft een pauze nodig. Bastian kijkt hem rustig aan.
"Gaat het?"
Wolfgang knikt en kijkt opzij. Hij wil uit de golf van emoties, die vast en zeker eindigt in een huilbui en zoekt afleiding voor zijn gedachten.
"Henriette. Max. Jullie weten dat ik geen behoefte heb aan grote cadeaus. Ik heb een gelofte van armoede afgelegd."
Rudolf grinnikt terwijl hij de doos op zijn benen opent. Max glimlacht.
"Wij zijn niet alleen schuldig. Christel en Thomas hebben meegeholpen je gelofte te breken."
"Kijk eens hoe gemakkelijk hij anderen de schuld geeft. Ik denk dat dat een zonde is, Rudolf."
Thomas reageert, gevolgd door Christel die probeert haar lachen in te houden.
"Ik denk het ook."
"Oh! ... Dit is aardig maar het is niet nodig."
Rudolf haalt een lange zwarte winterjas uit de doos. Henriette bemoedert hem.
"Dacht je dat ik de gerafelde manchetten en kleine reparaties aan je jas niet heb gezien? Je bent toe aan nieuwe jas."
"Ik wil iedereen bedanken. Dit is heel bijzonder voor mij."
Rudolf bedankt iedereen, totdat Christel hem onderbreekt.
"Er zit nog iets in."
De pastoor voelt langs alle zakken en haalt een envelop uit een binnenzak. Een envelop met giften voor de parochie, die Christel overal heeft opgehaald. Christel fluistert.
"Nu hoef je je niet schuldig te voelen over het breken van een gelofte."
"Ik zal hem met trots dragen. Deze gift vind ik wel het bewijs dat ons werk belangrijk is en voor anderen een inspiratie is. Bedankt, ook namens de parochie."
Bastian geeft Peter het volgende cadeau, die eerst voorleest wat er op het papier is geschreven.
"Voorzichtig uitpakken. Voor boven je bed."
"Karl, je moet vanavond nog iets ophangen."
Marlene praat tegen haar man terwijl ze Peter een knipoog geeft. Peter pakt het cadeau verder uit, kijkt ernaar en doet dan snel weer het papier erom. Karl ziet dat Peter begint te blozen.
"Wat is het?"
"Een tekening van Wolfgang. Ik heb hem getekend toen hij bij ons logeerde terwijl hij in bed lag. Op deze tekening ligt hij lekker te slapen."
Iedereen begint te lachen bij Alexander's uitleg. Daniela roept naar Henriette en Max.
"Dank jullie wel. Dit is echt leuk."
Ze houdt een paar boeken omhoog. Het zijn praktische gidsen over het voeren van een eigen bedrijf. Max reageert.
"Ik heb er in mijn werk altijd plezier van gehad, dus als je nog meer wilt weten, dan kun je mijn boeken lenen."
"Nu met de baby heb ik alle plannen minstens een jaar uitgesteld. Maar ik ga ze wel lezen."
Daniela klinkt opgewekt. Bastian pakt Wolfgang's hand en legt hem weer op een van de dozen die voor hem staan.
"Ik wil weten wat mijn broer je heeft gegeven."
"Begin maar met de bovenste."
Robin wijst met de fopspeen van de baby naar een doos, terwijl Silke op zijn pink zuigt. Wolfgang weet niet wat hij kan verwachten van het paar en scheurt het papier open. Uit de doos haalt hij een camera, die er niet goedkoop uitziet. Hij zucht.
"Dit is heel mooi."
"Hij lijkt op een camera die beroepsfotografen gebruiken."
Karl's opmerking wordt door Alexander bevestigd.
"Dat is het ook."
"Een nieuwe was echt te duur voor ons. Dit is een tweedehands camera, die iemand voor ons heeft gevonden. Hij is nagekeken en alles werkt zoals het moet."
"Dank je wel."
Robin verontschuldigt zich weer. Wolfgang zegt weer dankjewel. Het kan hem niet schelen of het een gebruikte camera is. Hij heeft nu een goede camera. Sascha duwt hem iets naar voren.
"Alsjeblieft, wil je nu de andere doos openmaken?"
Wolfgang is nog in gedachten bij de camera wanneer hij de volgende doos openmaakt. Wanneer hij de deksel eraf haalt, valt hij achterover tegen de bank. Charlie reageert.
"Wat is het?"
Wolfgang kijkt haar aan maar kan geen woord uitbrengen. Peter neemt het over.
"Het ziet eruit als een foto album."
Het is een foto album. Ze hebben naar hem geluisterd. De cadeaus passen bij elkaar. Familiefoto's is de titel van het album. Astrid moedigt hem aan.
"Kijk maar. We hebben er allemaal ons best op gedaan."
Wolfgang gebaart met zijn hand naar Peter, die het grote album op hun benen legt en begint te bladeren. Voorin zit een grote foto van zijn moeder, een pagina later een van zijn vader. Daarna komen foto's van de jonge Sascha en nog jongere Robin, gevolgd door jeugdfoto's van Alexander en Bastian. De laatste pagina's met foto's laten Max en Henriette zien, gevolgd door Karl en Marlene, de allerlaatste foto is van Peter en hemzelf. Daarna zijn twee pagina's gevuld met een tekening van Alexander, een groepsportret van bijna iedereen die hier vanavond is. Wolfgang weet niet hoe ze aan alle foto's in het album zijn gekomen. De tweede helft van het album is leeg. Die moet hij zelf vullen met zijn nieuwe camera.
"Dank je wel."
Wolfgang's stem is gebroken. Peter slaat zijn arm om Wolfgang en trekt hem naar zich toe, hij veegt de tranen uit Wolfgang's ogen.
"Dit is een geweldig cadeau."
Wolfgang knikt. Hij heeft moeite om te praten. Max ziet het ook.
"Ik denk dat Wolfgang toe is aan een pauze, even geen nieuwe cadeaus uitpakken."
Wolfgang knikt. Bastian weet met veel lawaai een zware doos naar zijn oudere broer te schuiven.
"Wat wil je hiermee vertellen, Henriette?"
Alexander roept door de kamer naar Henriette. Hij houdt twee boeken van een hele stapel in de doos in zijn handen. Ze glimlacht.
"Ik wil dat je vriend genoeg eet."
"Ik denk niet dat hij ooit te weinig heeft gegeten."
Sascha lacht. Ze lacht mee.
"Alexander heeft nu extra veel recepten voor het dieet van zijn s... vriend."
Max begint te lachen tijdens Henriette's opmerking. Hij lacht om het cadeaupapier om de doos en daarna om wat er uit de doos op zijn schoot komt.
"Alexander, wat proberen jullie hiermee te zeggen?"
Alexander en Robin grijnzen bij wijze van antwoord. Charlie kijkt even en moet een lachaanval bedwingen.
"Wat hebben tovenaars en heksen en bezemstelen met een kerstcadeau te maken?"
"Sorry, het kerstpapier was op en we hadden deze rol cadeaupapier nog liggen."
Robin tilt Silke even op om haar van zijn ene arm op zijn andere arm te leggen. Terwijl hij praat, is zijn gezicht niet te zien. Henriette is benieuwd naar de inhoud van de doos.
"Wat zit daar in?"
Max steekt een arm in de doos en haalt er een stapel lege plastic dozen uit. De anderen beginnen te lachen om de geslaagde ruil van kookboeken tegen plastic dozen. Alexander en Robin hebben in bovenste doos wat bankbiljetten gedaan en in de onderste doos zit een bedankkaart.
"Zullen we deze morgen weer vullen voordat jullie vertrekken? Dan kan je gelijk wat bijleren?"
"Nee en ja! Niet vullen maar wel kookles!"
Robin antwoordt zodat Alexander niets hoeft te zeggen. Astrid reageert.
"Kan ik morgen meedoen?"
"Henny, ik denk dat ik mij heb vergist. In plaats van een cateringbedrijf of restaurant moet je een kookschool openen."
Charlie geeft nuchter commentaar. Thomas kijkt naar zijn Christel, die instemmend knikt.
"We willen ook wel een paar lessen nemen."
Wolfgang glimlacht naar het paar. In de kerk waren Thomas en Christel echt stil en treurig toen iedereen elkaar vandaag voor de kerk ontmoette. Sinds het diner lijken ze zich te vermaken. Ze zijn nu voldoende ontspannen om grappen te maken en mee te lachen. Hij vind het prettig om hen vrolijk te zien na alle droefheid van de begrafenis van hun dochter. Henriette glimlacht.
"Jullie zijn altijd welkom."
"Wolfgang, kun je me helpen met deze doos?"
Max trekt een doos rond de hoek van de bank. Bastian kijkt opgelucht. Hij had vandaag als jongste zoon de ondankbare taak iedereen zijn cadeaus te geven.
"Voor wie is het?"
"Ik heb eigenlijk niet gekeken."
Na Max' antwoord sleept Wolfgang de doos naar het midden van de kamer voordat hij kijkt voor wie het is. Hij had het kunnen weten. Het is voor hemzelf.
"Je doet ook aan geheimen."
Wolfgang kijkt Max vrolijk aan. Henriette heeft niet goed gekeken.
"Welke doos is dat?"
"Het is van de Kerstman."
Wolfgang kent de afzender al, maar speelt het spel graag mee. Max moedigt hem aan.
"Dan kun je hem toch openmaken?"
Hij beseft dat hij in het midden van de kamer de aandacht van iedereen heeft. Hij bekijkt het cadeaupapier goed en neemt de tijd om het open te maken. Hij haalt elk stukje plakband apart los. Daniela heeft haar eigen ideeën over het openen van cadeaus.
"Als je er nog langer over gaat doen, kan Silke lopen tegen de tijd dat je het open hebt gemaakt."
Hij steekt zijn tong uit naar haar en zij doet hetzelfde. Daarna scheurt hij de rest van het papier eraf en maakt de doos open.
"Ik zie dat de Kerstman dezelfde krant leest als jij."
Hij knipoogt naar Max voordat hij de verfrommelde kranten uit de doos haalt.
"Dat was niet nodig! Sokken en ondergoed! Dank je wel!"
"We kregen dat elk jaar."
Alexander's opmerking leidt tot een reactie van Bastian.
"Of we het nu wilden of niet. Maar jij krijgt tenminste niet de kleren van je oudere broer!"
"Dat kan geregeld worden."
Sascha lacht. Wolfgang klemt alle pakketten tegen zijn borst en draait zich met een domme glimlach om.
"Echt bedankt! Ik ga ze elke dag dragen!"
"Ik ga je leren hoe je je zelf kunt wassen!"
Henriette bereidt hem alvast voor op zijn nieuwe taken. Max knipoogt naar hem.
"Ben je klaar met ronddartelen?"
"Nee."
"Wil je dan het volgende cadeau pakken?"
Aangespoord door Bastian's opmerking grijpt hij een van de laatste cadeaus. Het is voor Robin, die nog steeds rustig met de slapende Silke op schoot zit. Hij geeft zijn broer het cadeau die het direct aan Alexander doorgeeft om te openen.
"Alweer een doos."
"Deze keer een kleine doos."
"Wil je hem open maken?"
Alexander draait zich om zodat hij eerst kan kijken en begint daarna te lachen. Daarna laat hij de geopende doos aan Robin zien. Wolfgang ziet Robin verrast rondkijken.
"Ik heb al een horloge. Wie heeft dit bedacht?"
Robin glimlacht. Het blijft even stil terwijl Robin een horloge en een kaart uit de doos haalt. Hij leest de kaart voor.
"Voor Robin. Elke keer als je je teveel opwindt, zal dit horloge je waarschuwen zodat Alexander nooit meer een ambulance hoeft te bellen. De Kerstman."
Robin kijkt nog een keer rond en ziet Charlie's mondhoek trillen.
"Charlie, jij!"
"Ja, ik wilde je dit jaar iets geven wat je niet snel vergeet."
Robin steekt zijn vrije arm uit zodat Alexander hem het horloge om kan doen.
"Charlie, ben je helemaal? Witgoud met ... is dit een diamant?"
Alexander kijkt verbaasd naar zijn favoriete tante.
"Twee diamanten. Elk jaar dat Robin en jij bij elkaar blijven, komt er een bij."
Robin zwaait even naar Charlie, die opstaat en naar hem toeloopt. Hij geeft haar een kus en houdt daarna haar hoofd even vast. Hij fluistert zachtjes in haar oor.
"De rest wil ik thuis in Köln doen. Ik weet dat je veel meer hebt gedaan voor ons dan je laat merken. Bedankt voor alles."
Charlie heeft voor het eerst in tijden geen antwoord paraat. Ze draait zich om zodat Robin niet ziet dat ze moet slikken en loopt terug naar haar plek. Voor iedereen zichtbaar geeft ze Robin een knipoog en glimlacht trots. Robin kijkt al trots terwijl hij de knipoog beantwoordt.
Wolfgang kijkt verbaasd naar zijn broer en Charlie. Hij heeft nog steeds moeite om Charlie goed te plaatsen. Blijkbaar kan zijn broer vrijwel zonder woorden met Charlie praten. Hij ziet dat anderen ook even verbaasd zijn over de interactie tussen de twee. Lars kijkt Charlie vragend aan.
"Kan het nu?"
Charlie knikt. Wolfgang kijkt nieuwsgierig naar Lars die naar de hal loopt. Hij komt terug met een paar enveloppen in zijn hand.
"Wolfgang, ik heb post voor je ontvangen."
"Wanneer?"
"Drie dagen geleden."
Opeens dringt tot iedereen door wat Lars zegt. Sascha's stem trilt.
"Je hebt de resultaten van het DNA-onderzoek ontvangen?"
"Ja, eindelijk."
Wolfgang neemt met bevende handen de envelop van Lars aan en ziet hoe Sascha en Robin hun envelop aannemen. Robin geeft zijn envelop aan Alexander. Wolfgang weet niet wat hij zal doen. In zijn hart kent hij het resultaat al. Of zou het resultaat toch anders zijn?
Hij wil graag dat Sascha en Robin zijn broers zijn, maar wil hij wel bij Max en Henriette blijven wonen? Hij kijkt vragend naar Robin, die voor zich uit staart. Sascha kijkt wel naar hem.
"Wil je hem niet openmaken, Wolfgang?"
"Ik ... Ik weet het niet ... Nee!"
Iedereen kijkt verrast naar Wolfgang.
"Nee!"
Hij voelt Peter's arm om zijn middel. Hij begrijpt opeens waarom hij het nu niet wil weten.
"Ik ... ik heb vandaag ... het is al een perfecte dag ... ik wil het niet verpesten ... ik wil geen slecht nieuws nu ... ik wil geen goed nieuws nu ... ik wil het nu niet weten."
Wolfgang kijkt rond. Sascha kijkt met natte ogen naar Astrid. Robin met Silke op zijn arm heeft zijn blik op Alexander gericht. De anderen kijken nieuwsgierig naar hem. Lars reageert.
"Weet je het zeker?"
"Ja, ik wil het nu niet weten."
Het blijft stil totdat Robin uitspreekt wat hij al denkt.
"Zullen we dit morgenochtend doen?"
Astrid legt Sascha's envelop op de salontafel. Robin kijkt Alexander even vragend aan, die zijn envelop erbij legt. Peter neemt Wolfgang's envelop en legt hem voor Lars op tafel. Lars pakt de enveloppen van tafel en bergt ze weer op. Wolfgang wrijft even over zijn borst, totdat Peter weer naast hem gaat zitten en hij opnieuw Peter's arm voelt. Charlie wil het zeker weten.
"Henriette, ik denk dat je kookles morgen niet doorgaat. Wolfgang, wil je dat we morgenochtend erbij zijn?"
"Ik ..."
Robin onderbreekt hem met een knipoog.
"Ik wil graag dat je morgenochtend langskomt, Charlie."
"Er is genoeg eten in huis, ik wil iedereen uitnodigen voor het ontbijt morgen. Negen uur?"
Henriette vangt de situatie praktisch op.
Silke maakt een geluidje en opent haar oogjes waarop Robin Alexander aankijkt.
"We mogen oefenen. Ik denk dat het tijd is voor een nieuwe luier."
Zondag 25 december 2011
Mike Rowland - The Fairy Queen
Sarah McLachlan - Angel
"Wolfgang, alsjeblieft, leg haar niet op de vloer. Straks heeft ze een nieuwe luier nodig."
Henriette roept wat kortaf naar de jongen. Wolfgang glimlacht naar de bewegende baby voor hem op de vloer. Henriette moppert op hem vanaf de andere kant van de volle woonkamer. Hij is te druk met het leggen van een knoop in het glanzende lint om op haar te letten. Peter zit naast hem en fluistert.
"Je krijgt weer een probleem."
"Nee, vandaag niet."
Sascha geeft advies met zijn knie tegen Wolfgang's schouder.
"Zorg ervoor dat je haar hoofd vasthoudt als je haar optilt."
"Dat weet ik!"
Wolfgang moppert om daarna tegen Silke door te gaan.
"Je zal het snel genoeg ontdekken. Volwassenen zijn gek. Zij maken zich veel te veel zorgen."
Silke maakt een geluidje naar hem. Hij vat het op als een 'ja'.
"Echt waar!"
Nadat hij een veel te groot groen lint aan haar mutsje heeft vastgemaakt, tilt hij Silke voorzichtig op met zijn handen onder haar hoofd en romp. Ze is een klein, onrustig ding in zijn armen, bijna een jong hondje. Hij probeert zich te herinneren of hij ooit eerder een baby mocht vasthouden. Waarschijnlijk is dit de eerste keer. Ze maakt een nieuw geluidje.
"Je hebt een hele mooie strik gekregen."
Peter kijkt hem aan alsof hij gek is.
"Wat is er?"
"Je bent heel anders wanneer je vrolijk bent. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat je zo gelukkig keek."
"... Jij bent hier vandaag en je maakt me al gelukkig."
Wolfgang fluistert tegen Peter die hem nu nog verbaasder aankijkt.
"Hij heeft vandaag een heleboel redenen om vrolijk te zijn. Zoveel cadeaus. Zoveel mensen."
Astrid staat achter Peter en geeft ook haar mening. Wolfgang is blij dat Astrid verder voor hem praat. Eerder vandaag is hij al bijna flauwgevallen van schrik toen hij de voordeur opende en Peter met zijn ouders daar stond. Hij wilde ze nog vragen of ze wel bij het goede huis hadden aangebeld. Een uitnodiging van Max en Henriette is nooit in hem opgekomen.
Later ging hij bijna opnieuw onderuit toen hij en Peter onder een maretak elkaar een zoen gaven terwijl Henriette er net aankwam. Hij heeft Peter zelfs gevraagd of hij niet droomde omdat er geen enkele afkeurende reactie van Henriette kwam. Aan de andere kant van de kamer valt Charlie stil wanneer ze een cadeau uitpakt.
"Oh, Henny!"
"Wat is het?"
Christel is gewoon belangstellend. Charlie bekijkt een houten kistje met een deel van de collectie familiejuwelen uit Henriette's familie. Wanneer Charlie de sieraden even uit het kistje haalt om ze beter te bekijken, herkent Wolfgang enkele stukken die Henriette zelf heeft gedragen. Christel reageert emotioneel wanneer ze haar cadeau openmaakt en een kistje met een vergelijkbare inhoud in haar handen houdt. De beide vrouwen bedanken Henriette uitgebreid.
Wolfgang lijkt de enige persoon in de kamer die niet wist dat Peter en zijn ouders zouden komen. Ze krijgen net zoveel cadeaus als de anderen. Karl lacht hard om het cadeau van Lars. Hij had er geen idee van dat Lars en Karl samen zijn opgegroeid. Marlene reageert ontroerd op een grote kaart van Alexander en Robin om haar te bedanken voor de bloemen die ze in het ziekenhuis heeft laten bezorgen. Marlene ontvangt het komend jaar regelmatig bloemen van de twee bij wijze van dank.
"Hoe weten jullie dat ik dit leuk vind?"
Peter houdt een paar concertkaarten omhoog. Robin antwoordt.
"We hebben je opgezocht op internet. Ik hoop dat je dat ons niet kwalijk neemt. Kom je met Wolfgang naar het concert in Köln?"
Wolfgang vindt het spannend om met Peter naar zijn broers te gaan, hoewel hij vermoedt dat de regels strenger zullen zijn dan normaal. Silke begint heen en weer te wiebelen in zijn armen en knijpt in zijn pink die ze vasthoudt. Hij probeert te zien hoe ze reageert wanneer hij zijn hand beweegt. Ze laat los en begint te huilen. Met een schuldig gezicht kijkt hij naar Daniela. Silke's moeder schudt haar hoofd en hij loopt naar haar toe om de baby over te geven. Robin lacht naar Wolfgang.
"Je kunt haar wel bij mij parkeren. Ik zal niet met haar rondlopen zoals sommige mensen."
Wolfgang wacht op Daniela's antwoord, hij is bang om de baby of de moeder overstuur te maken. Daniela waarschuwt Robin.
"Het is wel een tijdje geleden dat ze een schone luier heeft gekregen. Als je haar bij je wilt houden, dan moet je haar verschonen."
Robin neemt Silke over van Wolfgang terwijl hij Daniela belooft dat Alexander haar zal verschonen als het nodig is. Wolfgang loopt weer terug naar Bastian, die hem een ander cadeau geeft om te openen. Het is groot en zwaar. Hij scheurt het papier open en ziet een gouden doos. Hij tilt het deksel op en ontdekt een boek met een donkere, leren omslag met gouden versiering. Nieuwsgierig haalt hij het uit de doos en slaat het open. Het is het trouwalbum van Sascha en Astrid waar Astrid nog wat bij vertelt.
"Dit is jouw persoonlijke exemplaar."
Peter leunt tegen Wolfgang aan om het beter te zien. De eerste pagina heeft een gravure met de uitnodiging en het familiewapen. Op deze manier lijkt het heel officieel, hoewel hij erbij was op hun trouwdag. Het lijkt hem in de stijl van Astrid's familie te zijn gedrukt. Hij slaat de pagina's langzaam om, zodat hij het album niet beschadigt.
"Dit is geweldig! Dank je wel!"
Hij zucht. Hij weet niet wat hij anders zou kunnen zeggen en hoopt dat Astrid zijn mengeling van emoties begrijpt. Hij is dankbaar, gelukkig en ontroerd tegelijk. Een eigen exemplaar van hun trouwalbum betekent dat ze hem als broer zien. Hij voelt zich belangrijk. Hij voelt zich erkend. Samen met Peter bekijkt hij een paar pagina's totdat Wolfgang het genoeg vindt. Hij wil het later bekijken en ervan genieten. Peter klaagt.
"Ik wil het rustig bekijken, ik wil er met plezier naar kijken. We kunnen het later bekijken."
Peter legt het boek terug in de doos. Wolfgang ziet dat er iets uitvalt en schrikt heftig. Waarschijnlijk kijkt hij als een geest naar Sascha en Astrid achter hem. Ze lachen naar hem. Hij wrijft over zijn borst. Sascha stelt hem gerust.
"Je hebt niets kapot gemaakt. Het is een schijf met alle foto's."
"We vragen je alleen ze niet op internet te zetten of te verkopen aan de roddelbladen."
Astrid gebruikt haar vleiende stem op zo'n manier dat Wolfgang weet dat ze het meent. Wolfgang is blij wanneer Alexander de aandacht van de familie trekt door een kaart uit een net geopend cadeau omhoog te houden. Alexander kijkt verbaasd rond.
"Hoe wisten Freya en Carmen dat ze hun cadeaus hier naar toe konden sturen?"
"Wie zijn dat?"
Peter fluistert tegen Wolfgang.
"Freya is een nicht van Robin en Sascha."
"Ook jouw nicht."
Sascha verbetert hem om zichzelf met een grijns te verbeteren.
"Of je neef, net hoe je het wilt zien."
Wolfgang glimlacht. Hij moet nog steeds wennen aan alle familiebenamingen en praat verder tegen Peter.
"Carmen Von Andenberg is een gravin. Ze zijn verloofd en begonnen aan een wereldreis van een jaar met hun dochter ... Sophia heet ze."
Wolfgang kijkt op naar Sascha wanneer zijn geheugen hem in de steek laat.
"Waar zijn ze nu?"
"Misschien Zuid-Afrika, ik weet het niet meer. Het lijkt erop dat ze elke week ergens anders zijn."
"Ze gaan naar de Seychellen voor Oud en Nieuw."
Astrid is beter op de hoogte. Lars is de postbode van de cadeaus van de dames, denkt Wolfgang, als hij ziet hoe Alexander hem bedankt. Bastian schuift twee grote dozen over de vloer naar hem toe.
"Je mag nog meer uitpakken."
Wolfgang voelt zich zowel verlegen als vrolijk bij het grote aantal cadeaus wat hij tot nu toe heeft gekregen. Het zijn er meer dan hij heeft verwacht en meer dan hij ooit heeft gekregen. Hij herinnert zich de kleine cadeaus die zijn moeder hem elk jaar gaf. Zij gaf hem altijd iets speciaals, de moeite waard om te bewaren en te onthouden. Hij legt een hand op een doos en blijft zo zitten. Hij heeft een pauze nodig. Bastian kijkt hem rustig aan.
"Gaat het?"
Wolfgang knikt en kijkt opzij. Hij wil uit de golf van emoties, die vast en zeker eindigt in een huilbui en zoekt afleiding voor zijn gedachten.
"Henriette. Max. Jullie weten dat ik geen behoefte heb aan grote cadeaus. Ik heb een gelofte van armoede afgelegd."
Rudolf grinnikt terwijl hij de doos op zijn benen opent. Max glimlacht.
"Wij zijn niet alleen schuldig. Christel en Thomas hebben meegeholpen je gelofte te breken."
"Kijk eens hoe gemakkelijk hij anderen de schuld geeft. Ik denk dat dat een zonde is, Rudolf."
Thomas reageert, gevolgd door Christel die probeert haar lachen in te houden.
"Ik denk het ook."
"Oh! ... Dit is aardig maar het is niet nodig."
Rudolf haalt een lange zwarte winterjas uit de doos. Henriette bemoedert hem.
"Dacht je dat ik de gerafelde manchetten en kleine reparaties aan je jas niet heb gezien? Je bent toe aan nieuwe jas."
"Ik wil iedereen bedanken. Dit is heel bijzonder voor mij."
Rudolf bedankt iedereen, totdat Christel hem onderbreekt.
"Er zit nog iets in."
De pastoor voelt langs alle zakken en haalt een envelop uit een binnenzak. Een envelop met giften voor de parochie, die Christel overal heeft opgehaald. Christel fluistert.
"Nu hoef je je niet schuldig te voelen over het breken van een gelofte."
"Ik zal hem met trots dragen. Deze gift vind ik wel het bewijs dat ons werk belangrijk is en voor anderen een inspiratie is. Bedankt, ook namens de parochie."
Bastian geeft Peter het volgende cadeau, die eerst voorleest wat er op het papier is geschreven.
"Voorzichtig uitpakken. Voor boven je bed."
"Karl, je moet vanavond nog iets ophangen."
Marlene praat tegen haar man terwijl ze Peter een knipoog geeft. Peter pakt het cadeau verder uit, kijkt ernaar en doet dan snel weer het papier erom. Karl ziet dat Peter begint te blozen.
"Wat is het?"
"Een tekening van Wolfgang. Ik heb hem getekend toen hij bij ons logeerde terwijl hij in bed lag. Op deze tekening ligt hij lekker te slapen."
Iedereen begint te lachen bij Alexander's uitleg. Daniela roept naar Henriette en Max.
"Dank jullie wel. Dit is echt leuk."
Ze houdt een paar boeken omhoog. Het zijn praktische gidsen over het voeren van een eigen bedrijf. Max reageert.
"Ik heb er in mijn werk altijd plezier van gehad, dus als je nog meer wilt weten, dan kun je mijn boeken lenen."
"Nu met de baby heb ik alle plannen minstens een jaar uitgesteld. Maar ik ga ze wel lezen."
Daniela klinkt opgewekt. Bastian pakt Wolfgang's hand en legt hem weer op een van de dozen die voor hem staan.
"Ik wil weten wat mijn broer je heeft gegeven."
"Begin maar met de bovenste."
Robin wijst met de fopspeen van de baby naar een doos, terwijl Silke op zijn pink zuigt. Wolfgang weet niet wat hij kan verwachten van het paar en scheurt het papier open. Uit de doos haalt hij een camera, die er niet goedkoop uitziet. Hij zucht.
"Dit is heel mooi."
"Hij lijkt op een camera die beroepsfotografen gebruiken."
Karl's opmerking wordt door Alexander bevestigd.
"Dat is het ook."
"Een nieuwe was echt te duur voor ons. Dit is een tweedehands camera, die iemand voor ons heeft gevonden. Hij is nagekeken en alles werkt zoals het moet."
"Dank je wel."
Robin verontschuldigt zich weer. Wolfgang zegt weer dankjewel. Het kan hem niet schelen of het een gebruikte camera is. Hij heeft nu een goede camera. Sascha duwt hem iets naar voren.
"Alsjeblieft, wil je nu de andere doos openmaken?"
Wolfgang is nog in gedachten bij de camera wanneer hij de volgende doos openmaakt. Wanneer hij de deksel eraf haalt, valt hij achterover tegen de bank. Charlie reageert.
"Wat is het?"
Wolfgang kijkt haar aan maar kan geen woord uitbrengen. Peter neemt het over.
"Het ziet eruit als een foto album."
Het is een foto album. Ze hebben naar hem geluisterd. De cadeaus passen bij elkaar. Familiefoto's is de titel van het album. Astrid moedigt hem aan.
"Kijk maar. We hebben er allemaal ons best op gedaan."
Wolfgang gebaart met zijn hand naar Peter, die het grote album op hun benen legt en begint te bladeren. Voorin zit een grote foto van zijn moeder, een pagina later een van zijn vader. Daarna komen foto's van de jonge Sascha en nog jongere Robin, gevolgd door jeugdfoto's van Alexander en Bastian. De laatste pagina's met foto's laten Max en Henriette zien, gevolgd door Karl en Marlene, de allerlaatste foto is van Peter en hemzelf. Daarna zijn twee pagina's gevuld met een tekening van Alexander, een groepsportret van bijna iedereen die hier vanavond is. Wolfgang weet niet hoe ze aan alle foto's in het album zijn gekomen. De tweede helft van het album is leeg. Die moet hij zelf vullen met zijn nieuwe camera.
"Dank je wel."
Wolfgang's stem is gebroken. Peter slaat zijn arm om Wolfgang en trekt hem naar zich toe, hij veegt de tranen uit Wolfgang's ogen.
"Dit is een geweldig cadeau."
Wolfgang knikt. Hij heeft moeite om te praten. Max ziet het ook.
"Ik denk dat Wolfgang toe is aan een pauze, even geen nieuwe cadeaus uitpakken."
Wolfgang knikt. Bastian weet met veel lawaai een zware doos naar zijn oudere broer te schuiven.
"Wat wil je hiermee vertellen, Henriette?"
Alexander roept door de kamer naar Henriette. Hij houdt twee boeken van een hele stapel in de doos in zijn handen. Ze glimlacht.
"Ik wil dat je vriend genoeg eet."
"Ik denk niet dat hij ooit te weinig heeft gegeten."
Sascha lacht. Ze lacht mee.
"Alexander heeft nu extra veel recepten voor het dieet van zijn s... vriend."
Max begint te lachen tijdens Henriette's opmerking. Hij lacht om het cadeaupapier om de doos en daarna om wat er uit de doos op zijn schoot komt.
"Alexander, wat proberen jullie hiermee te zeggen?"
Alexander en Robin grijnzen bij wijze van antwoord. Charlie kijkt even en moet een lachaanval bedwingen.
"Wat hebben tovenaars en heksen en bezemstelen met een kerstcadeau te maken?"
"Sorry, het kerstpapier was op en we hadden deze rol cadeaupapier nog liggen."
Robin tilt Silke even op om haar van zijn ene arm op zijn andere arm te leggen. Terwijl hij praat, is zijn gezicht niet te zien. Henriette is benieuwd naar de inhoud van de doos.
"Wat zit daar in?"
Max steekt een arm in de doos en haalt er een stapel lege plastic dozen uit. De anderen beginnen te lachen om de geslaagde ruil van kookboeken tegen plastic dozen. Alexander en Robin hebben in bovenste doos wat bankbiljetten gedaan en in de onderste doos zit een bedankkaart.
"Zullen we deze morgen weer vullen voordat jullie vertrekken? Dan kan je gelijk wat bijleren?"
"Nee en ja! Niet vullen maar wel kookles!"
Robin antwoordt zodat Alexander niets hoeft te zeggen. Astrid reageert.
"Kan ik morgen meedoen?"
"Henny, ik denk dat ik mij heb vergist. In plaats van een cateringbedrijf of restaurant moet je een kookschool openen."
Charlie geeft nuchter commentaar. Thomas kijkt naar zijn Christel, die instemmend knikt.
"We willen ook wel een paar lessen nemen."
Wolfgang glimlacht naar het paar. In de kerk waren Thomas en Christel echt stil en treurig toen iedereen elkaar vandaag voor de kerk ontmoette. Sinds het diner lijken ze zich te vermaken. Ze zijn nu voldoende ontspannen om grappen te maken en mee te lachen. Hij vind het prettig om hen vrolijk te zien na alle droefheid van de begrafenis van hun dochter. Henriette glimlacht.
"Jullie zijn altijd welkom."
"Wolfgang, kun je me helpen met deze doos?"
Max trekt een doos rond de hoek van de bank. Bastian kijkt opgelucht. Hij had vandaag als jongste zoon de ondankbare taak iedereen zijn cadeaus te geven.
"Voor wie is het?"
"Ik heb eigenlijk niet gekeken."
Na Max' antwoord sleept Wolfgang de doos naar het midden van de kamer voordat hij kijkt voor wie het is. Hij had het kunnen weten. Het is voor hemzelf.
"Je doet ook aan geheimen."
Wolfgang kijkt Max vrolijk aan. Henriette heeft niet goed gekeken.
"Welke doos is dat?"
"Het is van de Kerstman."
Wolfgang kent de afzender al, maar speelt het spel graag mee. Max moedigt hem aan.
"Dan kun je hem toch openmaken?"
Hij beseft dat hij in het midden van de kamer de aandacht van iedereen heeft. Hij bekijkt het cadeaupapier goed en neemt de tijd om het open te maken. Hij haalt elk stukje plakband apart los. Daniela heeft haar eigen ideeën over het openen van cadeaus.
"Als je er nog langer over gaat doen, kan Silke lopen tegen de tijd dat je het open hebt gemaakt."
Hij steekt zijn tong uit naar haar en zij doet hetzelfde. Daarna scheurt hij de rest van het papier eraf en maakt de doos open.
"Ik zie dat de Kerstman dezelfde krant leest als jij."
Hij knipoogt naar Max voordat hij de verfrommelde kranten uit de doos haalt.
"Dat was niet nodig! Sokken en ondergoed! Dank je wel!"
"We kregen dat elk jaar."
Alexander's opmerking leidt tot een reactie van Bastian.
"Of we het nu wilden of niet. Maar jij krijgt tenminste niet de kleren van je oudere broer!"
"Dat kan geregeld worden."
Sascha lacht. Wolfgang klemt alle pakketten tegen zijn borst en draait zich met een domme glimlach om.
"Echt bedankt! Ik ga ze elke dag dragen!"
"Ik ga je leren hoe je je zelf kunt wassen!"
Henriette bereidt hem alvast voor op zijn nieuwe taken. Max knipoogt naar hem.
"Ben je klaar met ronddartelen?"
"Nee."
"Wil je dan het volgende cadeau pakken?"
Aangespoord door Bastian's opmerking grijpt hij een van de laatste cadeaus. Het is voor Robin, die nog steeds rustig met de slapende Silke op schoot zit. Hij geeft zijn broer het cadeau die het direct aan Alexander doorgeeft om te openen.
"Alweer een doos."
"Deze keer een kleine doos."
"Wil je hem open maken?"
Alexander draait zich om zodat hij eerst kan kijken en begint daarna te lachen. Daarna laat hij de geopende doos aan Robin zien. Wolfgang ziet Robin verrast rondkijken.
"Ik heb al een horloge. Wie heeft dit bedacht?"
Robin glimlacht. Het blijft even stil terwijl Robin een horloge en een kaart uit de doos haalt. Hij leest de kaart voor.
"Voor Robin. Elke keer als je je teveel opwindt, zal dit horloge je waarschuwen zodat Alexander nooit meer een ambulance hoeft te bellen. De Kerstman."
Robin kijkt nog een keer rond en ziet Charlie's mondhoek trillen.
"Charlie, jij!"
"Ja, ik wilde je dit jaar iets geven wat je niet snel vergeet."
Robin steekt zijn vrije arm uit zodat Alexander hem het horloge om kan doen.
"Charlie, ben je helemaal? Witgoud met ... is dit een diamant?"
Alexander kijkt verbaasd naar zijn favoriete tante.
"Twee diamanten. Elk jaar dat Robin en jij bij elkaar blijven, komt er een bij."
Robin zwaait even naar Charlie, die opstaat en naar hem toeloopt. Hij geeft haar een kus en houdt daarna haar hoofd even vast. Hij fluistert zachtjes in haar oor.
"De rest wil ik thuis in Köln doen. Ik weet dat je veel meer hebt gedaan voor ons dan je laat merken. Bedankt voor alles."
Charlie heeft voor het eerst in tijden geen antwoord paraat. Ze draait zich om zodat Robin niet ziet dat ze moet slikken en loopt terug naar haar plek. Voor iedereen zichtbaar geeft ze Robin een knipoog en glimlacht trots. Robin kijkt al trots terwijl hij de knipoog beantwoordt.
Wolfgang kijkt verbaasd naar zijn broer en Charlie. Hij heeft nog steeds moeite om Charlie goed te plaatsen. Blijkbaar kan zijn broer vrijwel zonder woorden met Charlie praten. Hij ziet dat anderen ook even verbaasd zijn over de interactie tussen de twee. Lars kijkt Charlie vragend aan.
"Kan het nu?"
Charlie knikt. Wolfgang kijkt nieuwsgierig naar Lars die naar de hal loopt. Hij komt terug met een paar enveloppen in zijn hand.
"Wolfgang, ik heb post voor je ontvangen."
"Wanneer?"
"Drie dagen geleden."
Opeens dringt tot iedereen door wat Lars zegt. Sascha's stem trilt.
"Je hebt de resultaten van het DNA-onderzoek ontvangen?"
"Ja, eindelijk."
Wolfgang neemt met bevende handen de envelop van Lars aan en ziet hoe Sascha en Robin hun envelop aannemen. Robin geeft zijn envelop aan Alexander. Wolfgang weet niet wat hij zal doen. In zijn hart kent hij het resultaat al. Of zou het resultaat toch anders zijn?
Hij wil graag dat Sascha en Robin zijn broers zijn, maar wil hij wel bij Max en Henriette blijven wonen? Hij kijkt vragend naar Robin, die voor zich uit staart. Sascha kijkt wel naar hem.
"Wil je hem niet openmaken, Wolfgang?"
"Ik ... Ik weet het niet ... Nee!"
Iedereen kijkt verrast naar Wolfgang.
"Nee!"
Hij voelt Peter's arm om zijn middel. Hij begrijpt opeens waarom hij het nu niet wil weten.
"Ik ... ik heb vandaag ... het is al een perfecte dag ... ik wil het niet verpesten ... ik wil geen slecht nieuws nu ... ik wil geen goed nieuws nu ... ik wil het nu niet weten."
Wolfgang kijkt rond. Sascha kijkt met natte ogen naar Astrid. Robin met Silke op zijn arm heeft zijn blik op Alexander gericht. De anderen kijken nieuwsgierig naar hem. Lars reageert.
"Weet je het zeker?"
"Ja, ik wil het nu niet weten."
Het blijft stil totdat Robin uitspreekt wat hij al denkt.
"Zullen we dit morgenochtend doen?"
Astrid legt Sascha's envelop op de salontafel. Robin kijkt Alexander even vragend aan, die zijn envelop erbij legt. Peter neemt Wolfgang's envelop en legt hem voor Lars op tafel. Lars pakt de enveloppen van tafel en bergt ze weer op. Wolfgang wrijft even over zijn borst, totdat Peter weer naast hem gaat zitten en hij opnieuw Peter's arm voelt. Charlie wil het zeker weten.
"Henriette, ik denk dat je kookles morgen niet doorgaat. Wolfgang, wil je dat we morgenochtend erbij zijn?"
"Ik ..."
Robin onderbreekt hem met een knipoog.
"Ik wil graag dat je morgenochtend langskomt, Charlie."
"Er is genoeg eten in huis, ik wil iedereen uitnodigen voor het ontbijt morgen. Negen uur?"
Henriette vangt de situatie praktisch op.
Silke maakt een geluidje en opent haar oogjes waarop Robin Alexander aankijkt.
"We mogen oefenen. Ik denk dat het tijd is voor een nieuwe luier."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
76
Maandag 26 december 2011
Jonathan Butler featuring Maysa - If I Ever Lose This Heaven
The Jazzmasters / Paul Hardcastle - Still Thinking
De wekker schudt haar ruw wakker. Ze doet haar ogen open en kijkt even rond, het is een vreemd gevoel om in de oude slaapkamer van Silke wakker te worden. Het kistje met de familiejuwelen vertelt haar dat gisteren veel is gebeurd. Geluk en verdriet beheersen haar familie. Het geluk is haar nieuwe achternichtje. Het verdriet zit in de naam van haar nieuwe achternichtje. Gistermorgen ontdekten Lars en zij dat Christel en Thomas bijna elke dag beginnen met een paar tranen omdat ze elke nacht nog dromen van hun overleden dochter en 's morgens hun tijd nodig hebben. Daarom hebben zij en Lars gisteravond nog twee flessen wijn met het echtpaar gedronken en het was een goede afleiding. Daarom heeft ze de wekker wat vroeger gezet, zodat ze zelf eerst rustig wakker kan worden voordat ze weer naar het huis van haar bijna tien jaar oudere zus gaan. In de keuken is ze de eerste en ze begint koffie en thee te zetten. Lars komt niet veel later bij haar zitten. Hij kijkt net zo slaperig als zij zich voelt. Zwijgend drinken ze hun koffie en genieten van de rust en stilte in het huis. Pas bij de tweede kop koffie komt er meer leven in Lars.
"Charlie, mag ik je wat vragen? Wat heb jij met Robin dat jullie elkaar zonder woorden verstaan?"
"Dat weet ik eigenlijk niet."
"Of heeft Robin hetzelfde als jij? Alles zien, alles horen maar niet alles vertellen."
Charlie glimlacht bij deze beschrijving.
"Goed, jij wint. Robin en Alexander logeren momenteel bij mij. Dat was de eerste dagen zwaar maar het wordt steeds leuker. Robin en Alexander zitten alletwee nog niet goed in hun vel, de jongens zijn bezig zichzelf en elkaar opnieuw te ontdekken. Alexander is weer begonnen met tekenen en ik heb gemerkt dat Robin en ik elkaar goed aanvoelen."
"Dat is heel bijzonder, Charlie. Hou de jongens bij je in de buurt."
"Dank je, dat zal ik doen."
Ze nemen een slok koffie. Charlie komt op een idee.
"Mag ik van de gelegenheid gebruik maken om je iets anders te vragen? Je weet dat Robin een strafblad heeft?"
"Ja, vanwege een overval die hij niet heeft gepleegd."
Ze roert in haar koffie en begint te praten. Alexander heeft haar vorige week tussen neus en lippen door verteld dat Sascha een bekentenis heeft van hun overleden vader maar er niets mee doet. Lars is even verbaasd over dit slordige gedrag. Verbijsterende woede is misschien een betere omschrijving. Ze vraagt of Lars mogelijkheden ziet om het strafblad te laten schrappen. Hij controleert of hij alle telefoonnummers van Sascha en Astrid heeft en belooft Charlie volgende week het op te pakken. Tijdens het opzoeken en uitwisselen van de nummers komen Thomas en Christel tevoorschijn met slaperige maar droge ogen.
"Goedemorgen. Goed geslapen?"
"Eindelijk heb ik de hele nacht doorgeslapen."
Christel pakt de theepot en schenkt zichzelf en haar man in.
"Weet je zeker dat jullie hier willen blijven vanmorgen?"
Lars vraagt eigenlijk of het echtpaar wil rouwen of genieten, denkt Charlie. Christel reageert.
"Ik twijfel. Vandaag is eigenlijk voor mijn familie maar ik ben best nieuwsgierig geworden naar dat DNA-resultaat. Begrijp jij waarom Wolfgang het gisteravond niet wilde weten, Charlie?"
"Ik denk dat hij heel onzeker is over zijn toekomst. Hij is soms heel volwassen, soms nog een heel klein jochie. Gisteravond laat was hij een gewone puber die dwarsligt."
Lars verslikt zich in zijn koffie tijdens haar antwoord. Thomas pakt de hand van zijn vrouw vast.
"Christel, zullen we gewoon meegaan? Dan kunnen we nog bijpraten met de anderen. Ik denk dat we wel op tijd terug zijn voor jouw familie."
Ze neemt het voorstel van haar man aan. Een half uur later stappen ze in de auto. Charlie is blij dat Lars rijdt. Het is glad, wat Lars bewijst op een rotonde die ze twee keer rondglijden voordat het lukt om weer af te slaan. Uiteindelijk arriveren ze bij het huis van de Kaisers.
Thomas kijkt op zijn horloge. Hij ziet dat ze iets te laat zijn en waarschuwt de anderen voor Henriette's humeur. Charlie vraagt zich af bij wie Henriette geen reputatie heeft opgebouwd. Terwijl ze uitstappen, gaat de voordeur al open en komt Henriette naar buiten met een stralend gezicht.
"Goedemorgen."
Lars kijkt Thomas aan en vraagt hem of dit een slecht humeur is. Charlie zet haar zonnebril af, haar glimlach op en begroet haar zus, waarna de anderen volgen. Binnen vult vrijwel hetzelfde gezelschap van gisteravond de woonkamer. Henriette is nog steeds opgewekt, ze praat zangerig.
"Bastian komt zo. Hij haalt Rudolf op."
Charlie ziet dat de eettafel is verkleind en als buffet is ingericht. Ze kijkt verbaasd naar Henriette, die met een kan koffie neuriënd rondloopt.
"Henny, wat is er over gebleven van je uitgebreide kerstontbijten?"
"Dit hebben Wolfgang en Alexander vanmorgen vroeg klaargezet. Ze waren als eerste beneden, ik heb ze niet eens gehoord. Eigenlijk vind ik het wel leuk dat ik het een keer niet hoef te doen, al zou ik iedereen aan tafel laten eten."
Charlie vermoedt dat Alexander is wakker gemaakt door Wolfgang. Alexander slaapt tegenwoordig minstens negen uur per dag. Ze kijkt rond totdat ze hem ziet terwijl hij geeuwt. Hij heeft inderdaad te weinig geslapen.
Charlie kijkt snel de woonkamer rond. Aan de eettafel zitten Karl en Max tegenover Robin en Alexander. Op de bank zitten Astrid en Sascha met Daniela. Ze zijn alle drie met hun aandacht bij Silke. Wolfgang en Peter zitten voor Sascha op de vloer met hun hoofden voorover in de fotoalbums. De anderen zijn in gesprek aan de andere kant van de salontafel. Haar gevoel zegt dat de eettafel de beste plek is om de ontwikkelingen van vanmorgen te overzien. Waarom is Henriette zo extreem opgewekt?
Ze maakt een snelle begroetingsronde om bij de eettafel te eindigen en daar aan te schuiven. Lars volgt haar voorbeeld en legt de enveloppen op de eettafel voor zich. Alexander schenkt twee glazen met sinasappelsap voor hen in. Max wijst op de enveloppen.
"Vandaag gaan ze open!"
"Wil Wolfgang het vandaag wel weten?"
Lars grijnst. Robin waarschuwt met een glimlach.
"Sascha en ik maken onze enveloppen zeker open!"
"Ik denk dat Wolfgang het wel wil weten. Hij was vreselijk vroeg wakker vanmorgen en behoorlijk nerveus. Ik heb hem gevraagd om de verse sneeuw weg te schuiven en sindsdien is hij rustiger. Gelukkig is Peter er nu om hem kalm te houden."
Alexander antwoordt meer serieus op de vraag van Lars. Karl knipoogt.
"Peter stuiterde vanmorgen bij ons thuis ook rond. Jij en ik hebben blijkbaar dezelfde ideeën hoe je de jongens kalmeert."
Charlie merkt de dubbele boodschap van Karl op.
"Hoe serieus is jouw zoon over Wolfgang?"
Karl moet even nadenken voordat hij begint te praten.
"Ik heb eigenlijk geen flauw idee. Wolfgang is Peter's eerste vriendje en Peter is bijna een jaar jonger dan Wolfgang, hij is eigenlijk nog volop aan het puberen. Marlene en ik nemen het van dag tot dag, al hopen we dat ze bij elkaar blijven. Wolfgang is goed voor Peter. Peter liep mentaal wat achter en hij is dit jaar echt vooruitgegaan dankzij Wolfgang."
Max moet even slikken. Charlie ziet aan zijn gezicht dat hij onder de indruk is hoe gemakkelijk Karl over zijn zoon praat met verborgen trots in zijn stem en ogen. Ze besluit er nog even op door te gaan.
"Hoe hebben jullie het ontdekt van Peter?"
"Marlene had het eerder door dan ik. Als ik het mij goed herinner, had Marlene de eerste vermoedens toen hij een jaar of tien was. Ik heb het lange tijd niet willen weten, totdat hij geen zin meer had om te voetballen. Via zijn trainer ontdekte ik dat hij werd lastiggevallen op de voetbalclub en dat heeft mijn ogen geopend. Ik mis het trouwens wel om elke zaterdag met de andere vaders langs het veld staan. Gelukkig is het in zijn zwemteam geen onderwerp, dus hij sport nog wel."
Charlie ziet dat Robin's interesse is gewekt bij het woord 'zwemteam'. Hij weet het te verbergen door een volgende hap van een broodje te nemen. Lars reageert met zijn ervaringen.
"Carmen heeft me ooit verteld dat moeders het als eerste zien bij hun zonen en vaders het eerder opmerken bij hun dochters."
Karl knikt instemmend. Max durft eindelijk zelf Karl een vraag te stellen over het voor hem heikele onderwerp.
"Hoe komt het dat jullie er zo ... ontspannen over praten?"
Karl grijnst.
"Dat gaat vanzelf, Max. We hebben te laat ontdekt wat er gebeurde op de voetbalclub. Dat kwam ook omdat we het hebben verzwegen. Peter durfde ons niets te vertellen. Daarom moedigen Marlene en ik elkaar aan om het onderwerp niet uit de weg te gaan ... Mijn vrouw en ik zijn zelf veel sterker geworden sinds we besloten hebben om niet meer te zwijgen en de officiële mening van de kerk hierover te negeren. Het kost ons geen moeite meer. Het is goed voor Peter's zelfvertrouwen. Hij praat zelf nu veel makkelijker met ons over van alles en nog wat."
Charlie ziet de verbazing op het gezicht van Max. Ze denkt dat dit een hele openbaring is voor Max en wil nog iets verder gaan.
"Max, heb jij zelf ooit al met Wolfgang hierover gesproken?"
Max zwijgt, na een paar seconden herhaalt Karl haar vraag op een andere manier.
"Max, als ik het goed heb, weten jullie pas sinds afgelopen zomer hoe Wolfgang in elkaar zit."
Charlie ziet gefascinieerd Max' gezichtsuitdrukking veranderen, zijn ogen richten zich scherper op Karl.
"Henriette en ik weten nog steeds niet goed hoe we ermee om moeten gaan. We hebben gisteravond onze ogen uitgekeken met de vier jongens."
Charlie schrikt van Max' eerlijke bekentenis, al laat ze niets merken. Ze besluit hem een handje te helpen.
"Karl en Max, zijn jullie morgen vrij?"
De beide mannen knikken instemmend terwijl ze haar vragend aankijken. Charlie weet nu dat ze haar idee wel willen oppakken.
"Wat denken jullie van een mannendag morgen? Ga morgen met Peter en Wolfgang op stap en ga zelf ergens zitten met een goed glas bier erbij. Dan kunnen jullie als mannen onder elkaar praten."
Max kijkt Karl vragend aan. De vader van Peter knikt even.
"Dat is een goed voorstel, Charlie. Mijn vrouw en ik zouden het fijn vinden wanneer Peter hier mag logeren of Wolfgang bij ons. Dat is iets wat Max en ik het beste onder vier ogen kunnen bespreken, als vaders."
Max knikt instemmend en wil reageren maar Alexander onderbreekt hem.
"Over vaders gesproken ... daar komt Bastian met Rudolf aangere...gleden."
"Henny, wil jij opendoen?"
Henriette beantwoordt Max' verzoek door de kamer uit te lopen en de deur achter zich dicht te trekken. Dat geeft Charlie de kans om haar nieuwsgierigheid te bevredigen.
"Max, weet jij waarom Henriette zo opgewekt is?"
"Hoe bedoel je?"
Max kijkt haar vragend aan. Alexander is net zo nieuwsgierig als zijzelf en vult haar vraag aan.
"Twee dagen geleden waren jullie ijzig. Gisteren was het bijna de hele dag onmogelijk een normaal gesprek met jullie te voeren, jullie liepen de hele dag met natte ogen rond. Vandaag is Henriette heel erg vrolijk en jij hebt ook een goed humeur. Wat is er bij jullie aan de hand?"
Max begint te blozen. Charlie herinnert zich opeens een gesprek met Henriette bij haar thuis. Gisteren heeft ze Max en Henriette met elkaar zien flirten. Ze trekt een onschuldig gezicht voordat ze haar punt maakt.
"Passie, Max?"
"Zo kun je het noemen."
"Zo noemde Henriette het op de dag dat ze mijn keuken omtoverde in een kookfabriek voor de jongens."
Iedereen aan de eettafel begint te lachen. Max gaat er nog even op door.
"Ik denk dat Henriette vooral trots is deze dagen. Vorig jaar hebben we kerstmis alleen met Thomas en Christel gevierd en Henriette heeft toen het idee gekregen om dit jaar kerstmis met meer familie te vieren."
Charlie denkt terug aan de eerste ontmoeting in haar restaurant met Henriette, die toen zei alleen op zoek te zijn naar Wolfgang's familie. Charlie heeft terecht getwijfeld aan haar intenties. Henriette had een dubbele agenda, naast het vinden van Wolfgang's familie wil haar zus weer hoofd van haar familie zijn. Ze glimlacht naar Max.
"Dat is gelukt. Het zijn bijzondere dagen geworden."
De kamerdeur gaat weer open en Charlie voelt nog wat koude lucht naar binnen stromen terwijl Henriette gevolgd door Rudolf en Bastian binnenkomt. Rudolf begroet iedereen op zijn typische manier voordat hij bij de salontafel in de buurt van Christel en Thomas gaat zitten.
Lars staat op en geeft de enveloppen aan Robin, Sascha en Wolfgang. Iedereen wordt stil. Sascha staat op en gaat naast Robin zitten, Wolfgang volgt hem. Charlie ziet zes onzekere, heldere, blauwe ogen, zes bevende handen die een envelop vasthouden, zes handen die het zegel op de envelop verbreken. De drie beginnen tegelijk te lezen. Wolfgang aarzelt na de eerste zin en kijkt met natte ogen naar Max.
"Ik begrijp het niet goed."
Max trekt Wolfgang dichterbij en begint te lezen. Henriette gaat naast hem staan met haar hand op een schouder van Wolfgang. Robin en Sascha lezen ongeveer even snel. Charlie kijkt naar de ogen van de twee, hun blik verandert van gespannen in verbazing en opluchting. Op hun gezicht verschijnt eerst een kleine glimlach die steeds groter wordt. Sascha begint als eerste hardop te lachen, Robin probeert niet te lachen.
"Wat is er zo grappig?"
Christel zit aan de andere kant van de kamer en praat iets harder dan normaal. Robin en Sascha kijken elkaar aan en beginnen opnieuw te lachen. Robin moet zich inhouden, hij lacht met pijnscheuten op zijn gezicht. Charlie denkt dat zijn borstspieren hem pijn doen. Alexander grist het papier uit Robin's handen en begint te lezen.
"Wolfgang is op een andere manier familie dan we dachten."
Sascha roept het grinnikend door de woonkamer waar de dennengeur overheerst. Max' gezicht wordt tijdens het lezen steeds verbaasder totdat hij het papier weglegt en Wolfgang diep in zijn ogen aankijkt en aarzelt.
"Wolfgang, het is echt goed nieuws. Jullie hebben dezelfde vader."
Rond de salontafel begint iedereen door elkaar te praten en Silke te huilen. Alexander begint ook te glimlachen terwijl hij leest. Dan staart hij lang van Robin naar Wolfgang en terug. Charlie ziet hem de jongens bestuderen en vergelijken. Max legt het ondertussen uit aan Wolfgang.
"Wolfgang, jouw moeder is ook familie van de moeder van Sascha en Robin."
"Even stilte graag. Wat zei je nu?"
Henriette's luide stem maakt het Max mogelijk langzaam zijn woorden te herhalen.
"De moeder ... van Wolfgang ... is familie van ... de moeder ... van Sascha en Robin."
Sascha wordt opeens serieus. Hij krijgt een verdrietige blik en fluistert.
"Onze moeders waren waarschijnlijk zussen volgens dit onderzoek. Ik vraag me alleen af waarom ik mij geen tante Gabriele kan herinneren."
"Hoe vaak zijn we verhuisd, Sascha? De jaren dat ik alleen met papa was, kwam er bijna nooit familie langs, eigenlijk al niet meer sinds mama is overleden. We weten niet hoe groot onze familie eigenlijk is. We kunnen het niet meer vragen. We zullen het nooit weten, Sascha."
Robin fluistert tegen Sascha. Alleen de anderen aan de eettafel kunnen het verstaan. Sascha vecht tegen zichzelf terwijl Robin een arm om Sascha's schouder legt bij wijze van steun.
Wolfgang begint te huilen. Charlie vraagt zich af of de jongen wel heeft geslapen de afgelopen nacht. Rond de salontafel reageert iedereen opgewonden. Peter staat op, loopt naar zijn vriend en slaat zijn arm om Wolfgang. Wolfgang leunt met zijn hoofd tegen Peter's hoofd terwijl Henriette en Max naast hem staan. Henriette durft niet te reageren, valt Charlie op. Het duurt een paar minuten voordat Wolfgang weer kan praten. Hij kijkt vragend met een nat gezicht rond.
"Dus ik mag bij Sascha en Robin gaan wonen?"
"Nee!"
Sascha en Robin zeggen het in koor. Charlie ziet de paniek in Wolfgang's ogen en de angst in Peter's ogen. Ze reageert met een dwingende stem.
"Sascha, waarom?"
Sascha en Robin kijken elkaar even aan voordat ze Wolfgang aankijken. Sascha begint.
"Wolfgang, je hebt zo vaak gezegd dat je van het ene naar het andere gezin bent gegaan. Je hebt het hier goed. Je hebt Peter. Je hebt Max en Henriette. Je hebt je leven hier. We willen graag dat je hier blijft, in elk geval totdat je je school hebt afgemaakt. Wanneer Max en Henriette ergens mee zitten, kunnen ze eerst met de ouders van Peter overleggen. Henriette en Max zijn misschien wat traditioneel, maar ze doen ongelovelijk hun best voor je en jullie kennen elkaar goed."
Henriette en Max kijken opgelucht en trots bij het onverwachte compliment en de verwijzing naar Karl en Marlene Redeker. Wolfgang kijkt boos. Peter kijkt verbaasd naar Wolfgang terwijl Sascha verder praat.
"Eigenlijk verandert er nu niets, bijna niets dan. Robin en ik willen graag dat je veel meer tijd besteedt aan Peter, jullie zijn goed voor elkaar. In ieder geval kun je altijd langskomen bij ons in Köln, met Peter als zijn ouders het goedvinden."
Max en Wolfgang kijken opgelucht, Peter's ogen stralen ineens, hij is trots op het compliment van Wolfgang's broers. Henriette heeft een afkeurende blik in haar ogen, merkt Charlie op. Lars denkt ondertussen vooruit.
"Sascha, momenteel zijn Max en Henriette Wolfgang's verzorgers. Wil je dat ze Wolfgang adopteren?"
Sascha en Robin kijken elkaar opnieuw aan voordat Robin antwoordt.
"Nee, Wolfgang wordt binnenkort zeventien en vanaf zijn achttiende mag hij zelf beslissen. Wat hij doet, wie zijn ouders zijn, waar hij woont en met wie hij samenwonen wil."
Charlie kijkt verrast naar Robin. Ze moet even nadenken over wat hij zegt. Lars heeft bijna gelijk. Robin ziet alles, hoort alles maar vertelt nog minder dan zijzelf. Ze glimlacht trots naar Robin. Hij heeft zojuist heel handig alle plannen van Henriette doorkruist zonder iemand voor het hoofd te stoten. Het geeft haar het gevoel dat ze de juiste dingen heeft gedaan in de afgelopen weken en zeker deze morgen.
Maandag 26 december 2011
Jonathan Butler featuring Maysa - If I Ever Lose This Heaven
The Jazzmasters / Paul Hardcastle - Still Thinking
De wekker schudt haar ruw wakker. Ze doet haar ogen open en kijkt even rond, het is een vreemd gevoel om in de oude slaapkamer van Silke wakker te worden. Het kistje met de familiejuwelen vertelt haar dat gisteren veel is gebeurd. Geluk en verdriet beheersen haar familie. Het geluk is haar nieuwe achternichtje. Het verdriet zit in de naam van haar nieuwe achternichtje. Gistermorgen ontdekten Lars en zij dat Christel en Thomas bijna elke dag beginnen met een paar tranen omdat ze elke nacht nog dromen van hun overleden dochter en 's morgens hun tijd nodig hebben. Daarom hebben zij en Lars gisteravond nog twee flessen wijn met het echtpaar gedronken en het was een goede afleiding. Daarom heeft ze de wekker wat vroeger gezet, zodat ze zelf eerst rustig wakker kan worden voordat ze weer naar het huis van haar bijna tien jaar oudere zus gaan. In de keuken is ze de eerste en ze begint koffie en thee te zetten. Lars komt niet veel later bij haar zitten. Hij kijkt net zo slaperig als zij zich voelt. Zwijgend drinken ze hun koffie en genieten van de rust en stilte in het huis. Pas bij de tweede kop koffie komt er meer leven in Lars.
"Charlie, mag ik je wat vragen? Wat heb jij met Robin dat jullie elkaar zonder woorden verstaan?"
"Dat weet ik eigenlijk niet."
"Of heeft Robin hetzelfde als jij? Alles zien, alles horen maar niet alles vertellen."
Charlie glimlacht bij deze beschrijving.
"Goed, jij wint. Robin en Alexander logeren momenteel bij mij. Dat was de eerste dagen zwaar maar het wordt steeds leuker. Robin en Alexander zitten alletwee nog niet goed in hun vel, de jongens zijn bezig zichzelf en elkaar opnieuw te ontdekken. Alexander is weer begonnen met tekenen en ik heb gemerkt dat Robin en ik elkaar goed aanvoelen."
"Dat is heel bijzonder, Charlie. Hou de jongens bij je in de buurt."
"Dank je, dat zal ik doen."
Ze nemen een slok koffie. Charlie komt op een idee.
"Mag ik van de gelegenheid gebruik maken om je iets anders te vragen? Je weet dat Robin een strafblad heeft?"
"Ja, vanwege een overval die hij niet heeft gepleegd."
Ze roert in haar koffie en begint te praten. Alexander heeft haar vorige week tussen neus en lippen door verteld dat Sascha een bekentenis heeft van hun overleden vader maar er niets mee doet. Lars is even verbaasd over dit slordige gedrag. Verbijsterende woede is misschien een betere omschrijving. Ze vraagt of Lars mogelijkheden ziet om het strafblad te laten schrappen. Hij controleert of hij alle telefoonnummers van Sascha en Astrid heeft en belooft Charlie volgende week het op te pakken. Tijdens het opzoeken en uitwisselen van de nummers komen Thomas en Christel tevoorschijn met slaperige maar droge ogen.
"Goedemorgen. Goed geslapen?"
"Eindelijk heb ik de hele nacht doorgeslapen."
Christel pakt de theepot en schenkt zichzelf en haar man in.
"Weet je zeker dat jullie hier willen blijven vanmorgen?"
Lars vraagt eigenlijk of het echtpaar wil rouwen of genieten, denkt Charlie. Christel reageert.
"Ik twijfel. Vandaag is eigenlijk voor mijn familie maar ik ben best nieuwsgierig geworden naar dat DNA-resultaat. Begrijp jij waarom Wolfgang het gisteravond niet wilde weten, Charlie?"
"Ik denk dat hij heel onzeker is over zijn toekomst. Hij is soms heel volwassen, soms nog een heel klein jochie. Gisteravond laat was hij een gewone puber die dwarsligt."
Lars verslikt zich in zijn koffie tijdens haar antwoord. Thomas pakt de hand van zijn vrouw vast.
"Christel, zullen we gewoon meegaan? Dan kunnen we nog bijpraten met de anderen. Ik denk dat we wel op tijd terug zijn voor jouw familie."
Ze neemt het voorstel van haar man aan. Een half uur later stappen ze in de auto. Charlie is blij dat Lars rijdt. Het is glad, wat Lars bewijst op een rotonde die ze twee keer rondglijden voordat het lukt om weer af te slaan. Uiteindelijk arriveren ze bij het huis van de Kaisers.
Thomas kijkt op zijn horloge. Hij ziet dat ze iets te laat zijn en waarschuwt de anderen voor Henriette's humeur. Charlie vraagt zich af bij wie Henriette geen reputatie heeft opgebouwd. Terwijl ze uitstappen, gaat de voordeur al open en komt Henriette naar buiten met een stralend gezicht.
"Goedemorgen."
Lars kijkt Thomas aan en vraagt hem of dit een slecht humeur is. Charlie zet haar zonnebril af, haar glimlach op en begroet haar zus, waarna de anderen volgen. Binnen vult vrijwel hetzelfde gezelschap van gisteravond de woonkamer. Henriette is nog steeds opgewekt, ze praat zangerig.
"Bastian komt zo. Hij haalt Rudolf op."
Charlie ziet dat de eettafel is verkleind en als buffet is ingericht. Ze kijkt verbaasd naar Henriette, die met een kan koffie neuriënd rondloopt.
"Henny, wat is er over gebleven van je uitgebreide kerstontbijten?"
"Dit hebben Wolfgang en Alexander vanmorgen vroeg klaargezet. Ze waren als eerste beneden, ik heb ze niet eens gehoord. Eigenlijk vind ik het wel leuk dat ik het een keer niet hoef te doen, al zou ik iedereen aan tafel laten eten."
Charlie vermoedt dat Alexander is wakker gemaakt door Wolfgang. Alexander slaapt tegenwoordig minstens negen uur per dag. Ze kijkt rond totdat ze hem ziet terwijl hij geeuwt. Hij heeft inderdaad te weinig geslapen.
Charlie kijkt snel de woonkamer rond. Aan de eettafel zitten Karl en Max tegenover Robin en Alexander. Op de bank zitten Astrid en Sascha met Daniela. Ze zijn alle drie met hun aandacht bij Silke. Wolfgang en Peter zitten voor Sascha op de vloer met hun hoofden voorover in de fotoalbums. De anderen zijn in gesprek aan de andere kant van de salontafel. Haar gevoel zegt dat de eettafel de beste plek is om de ontwikkelingen van vanmorgen te overzien. Waarom is Henriette zo extreem opgewekt?
Ze maakt een snelle begroetingsronde om bij de eettafel te eindigen en daar aan te schuiven. Lars volgt haar voorbeeld en legt de enveloppen op de eettafel voor zich. Alexander schenkt twee glazen met sinasappelsap voor hen in. Max wijst op de enveloppen.
"Vandaag gaan ze open!"
"Wil Wolfgang het vandaag wel weten?"
Lars grijnst. Robin waarschuwt met een glimlach.
"Sascha en ik maken onze enveloppen zeker open!"
"Ik denk dat Wolfgang het wel wil weten. Hij was vreselijk vroeg wakker vanmorgen en behoorlijk nerveus. Ik heb hem gevraagd om de verse sneeuw weg te schuiven en sindsdien is hij rustiger. Gelukkig is Peter er nu om hem kalm te houden."
Alexander antwoordt meer serieus op de vraag van Lars. Karl knipoogt.
"Peter stuiterde vanmorgen bij ons thuis ook rond. Jij en ik hebben blijkbaar dezelfde ideeën hoe je de jongens kalmeert."
Charlie merkt de dubbele boodschap van Karl op.
"Hoe serieus is jouw zoon over Wolfgang?"
Karl moet even nadenken voordat hij begint te praten.
"Ik heb eigenlijk geen flauw idee. Wolfgang is Peter's eerste vriendje en Peter is bijna een jaar jonger dan Wolfgang, hij is eigenlijk nog volop aan het puberen. Marlene en ik nemen het van dag tot dag, al hopen we dat ze bij elkaar blijven. Wolfgang is goed voor Peter. Peter liep mentaal wat achter en hij is dit jaar echt vooruitgegaan dankzij Wolfgang."
Max moet even slikken. Charlie ziet aan zijn gezicht dat hij onder de indruk is hoe gemakkelijk Karl over zijn zoon praat met verborgen trots in zijn stem en ogen. Ze besluit er nog even op door te gaan.
"Hoe hebben jullie het ontdekt van Peter?"
"Marlene had het eerder door dan ik. Als ik het mij goed herinner, had Marlene de eerste vermoedens toen hij een jaar of tien was. Ik heb het lange tijd niet willen weten, totdat hij geen zin meer had om te voetballen. Via zijn trainer ontdekte ik dat hij werd lastiggevallen op de voetbalclub en dat heeft mijn ogen geopend. Ik mis het trouwens wel om elke zaterdag met de andere vaders langs het veld staan. Gelukkig is het in zijn zwemteam geen onderwerp, dus hij sport nog wel."
Charlie ziet dat Robin's interesse is gewekt bij het woord 'zwemteam'. Hij weet het te verbergen door een volgende hap van een broodje te nemen. Lars reageert met zijn ervaringen.
"Carmen heeft me ooit verteld dat moeders het als eerste zien bij hun zonen en vaders het eerder opmerken bij hun dochters."
Karl knikt instemmend. Max durft eindelijk zelf Karl een vraag te stellen over het voor hem heikele onderwerp.
"Hoe komt het dat jullie er zo ... ontspannen over praten?"
Karl grijnst.
"Dat gaat vanzelf, Max. We hebben te laat ontdekt wat er gebeurde op de voetbalclub. Dat kwam ook omdat we het hebben verzwegen. Peter durfde ons niets te vertellen. Daarom moedigen Marlene en ik elkaar aan om het onderwerp niet uit de weg te gaan ... Mijn vrouw en ik zijn zelf veel sterker geworden sinds we besloten hebben om niet meer te zwijgen en de officiële mening van de kerk hierover te negeren. Het kost ons geen moeite meer. Het is goed voor Peter's zelfvertrouwen. Hij praat zelf nu veel makkelijker met ons over van alles en nog wat."
Charlie ziet de verbazing op het gezicht van Max. Ze denkt dat dit een hele openbaring is voor Max en wil nog iets verder gaan.
"Max, heb jij zelf ooit al met Wolfgang hierover gesproken?"
Max zwijgt, na een paar seconden herhaalt Karl haar vraag op een andere manier.
"Max, als ik het goed heb, weten jullie pas sinds afgelopen zomer hoe Wolfgang in elkaar zit."
Charlie ziet gefascinieerd Max' gezichtsuitdrukking veranderen, zijn ogen richten zich scherper op Karl.
"Henriette en ik weten nog steeds niet goed hoe we ermee om moeten gaan. We hebben gisteravond onze ogen uitgekeken met de vier jongens."
Charlie schrikt van Max' eerlijke bekentenis, al laat ze niets merken. Ze besluit hem een handje te helpen.
"Karl en Max, zijn jullie morgen vrij?"
De beide mannen knikken instemmend terwijl ze haar vragend aankijken. Charlie weet nu dat ze haar idee wel willen oppakken.
"Wat denken jullie van een mannendag morgen? Ga morgen met Peter en Wolfgang op stap en ga zelf ergens zitten met een goed glas bier erbij. Dan kunnen jullie als mannen onder elkaar praten."
Max kijkt Karl vragend aan. De vader van Peter knikt even.
"Dat is een goed voorstel, Charlie. Mijn vrouw en ik zouden het fijn vinden wanneer Peter hier mag logeren of Wolfgang bij ons. Dat is iets wat Max en ik het beste onder vier ogen kunnen bespreken, als vaders."
Max knikt instemmend en wil reageren maar Alexander onderbreekt hem.
"Over vaders gesproken ... daar komt Bastian met Rudolf aangere...gleden."
"Henny, wil jij opendoen?"
Henriette beantwoordt Max' verzoek door de kamer uit te lopen en de deur achter zich dicht te trekken. Dat geeft Charlie de kans om haar nieuwsgierigheid te bevredigen.
"Max, weet jij waarom Henriette zo opgewekt is?"
"Hoe bedoel je?"
Max kijkt haar vragend aan. Alexander is net zo nieuwsgierig als zijzelf en vult haar vraag aan.
"Twee dagen geleden waren jullie ijzig. Gisteren was het bijna de hele dag onmogelijk een normaal gesprek met jullie te voeren, jullie liepen de hele dag met natte ogen rond. Vandaag is Henriette heel erg vrolijk en jij hebt ook een goed humeur. Wat is er bij jullie aan de hand?"
Max begint te blozen. Charlie herinnert zich opeens een gesprek met Henriette bij haar thuis. Gisteren heeft ze Max en Henriette met elkaar zien flirten. Ze trekt een onschuldig gezicht voordat ze haar punt maakt.
"Passie, Max?"
"Zo kun je het noemen."
"Zo noemde Henriette het op de dag dat ze mijn keuken omtoverde in een kookfabriek voor de jongens."
Iedereen aan de eettafel begint te lachen. Max gaat er nog even op door.
"Ik denk dat Henriette vooral trots is deze dagen. Vorig jaar hebben we kerstmis alleen met Thomas en Christel gevierd en Henriette heeft toen het idee gekregen om dit jaar kerstmis met meer familie te vieren."
Charlie denkt terug aan de eerste ontmoeting in haar restaurant met Henriette, die toen zei alleen op zoek te zijn naar Wolfgang's familie. Charlie heeft terecht getwijfeld aan haar intenties. Henriette had een dubbele agenda, naast het vinden van Wolfgang's familie wil haar zus weer hoofd van haar familie zijn. Ze glimlacht naar Max.
"Dat is gelukt. Het zijn bijzondere dagen geworden."
De kamerdeur gaat weer open en Charlie voelt nog wat koude lucht naar binnen stromen terwijl Henriette gevolgd door Rudolf en Bastian binnenkomt. Rudolf begroet iedereen op zijn typische manier voordat hij bij de salontafel in de buurt van Christel en Thomas gaat zitten.
Lars staat op en geeft de enveloppen aan Robin, Sascha en Wolfgang. Iedereen wordt stil. Sascha staat op en gaat naast Robin zitten, Wolfgang volgt hem. Charlie ziet zes onzekere, heldere, blauwe ogen, zes bevende handen die een envelop vasthouden, zes handen die het zegel op de envelop verbreken. De drie beginnen tegelijk te lezen. Wolfgang aarzelt na de eerste zin en kijkt met natte ogen naar Max.
"Ik begrijp het niet goed."
Max trekt Wolfgang dichterbij en begint te lezen. Henriette gaat naast hem staan met haar hand op een schouder van Wolfgang. Robin en Sascha lezen ongeveer even snel. Charlie kijkt naar de ogen van de twee, hun blik verandert van gespannen in verbazing en opluchting. Op hun gezicht verschijnt eerst een kleine glimlach die steeds groter wordt. Sascha begint als eerste hardop te lachen, Robin probeert niet te lachen.
"Wat is er zo grappig?"
Christel zit aan de andere kant van de kamer en praat iets harder dan normaal. Robin en Sascha kijken elkaar aan en beginnen opnieuw te lachen. Robin moet zich inhouden, hij lacht met pijnscheuten op zijn gezicht. Charlie denkt dat zijn borstspieren hem pijn doen. Alexander grist het papier uit Robin's handen en begint te lezen.
"Wolfgang is op een andere manier familie dan we dachten."
Sascha roept het grinnikend door de woonkamer waar de dennengeur overheerst. Max' gezicht wordt tijdens het lezen steeds verbaasder totdat hij het papier weglegt en Wolfgang diep in zijn ogen aankijkt en aarzelt.
"Wolfgang, het is echt goed nieuws. Jullie hebben dezelfde vader."
Rond de salontafel begint iedereen door elkaar te praten en Silke te huilen. Alexander begint ook te glimlachen terwijl hij leest. Dan staart hij lang van Robin naar Wolfgang en terug. Charlie ziet hem de jongens bestuderen en vergelijken. Max legt het ondertussen uit aan Wolfgang.
"Wolfgang, jouw moeder is ook familie van de moeder van Sascha en Robin."
"Even stilte graag. Wat zei je nu?"
Henriette's luide stem maakt het Max mogelijk langzaam zijn woorden te herhalen.
"De moeder ... van Wolfgang ... is familie van ... de moeder ... van Sascha en Robin."
Sascha wordt opeens serieus. Hij krijgt een verdrietige blik en fluistert.
"Onze moeders waren waarschijnlijk zussen volgens dit onderzoek. Ik vraag me alleen af waarom ik mij geen tante Gabriele kan herinneren."
"Hoe vaak zijn we verhuisd, Sascha? De jaren dat ik alleen met papa was, kwam er bijna nooit familie langs, eigenlijk al niet meer sinds mama is overleden. We weten niet hoe groot onze familie eigenlijk is. We kunnen het niet meer vragen. We zullen het nooit weten, Sascha."
Robin fluistert tegen Sascha. Alleen de anderen aan de eettafel kunnen het verstaan. Sascha vecht tegen zichzelf terwijl Robin een arm om Sascha's schouder legt bij wijze van steun.
Wolfgang begint te huilen. Charlie vraagt zich af of de jongen wel heeft geslapen de afgelopen nacht. Rond de salontafel reageert iedereen opgewonden. Peter staat op, loopt naar zijn vriend en slaat zijn arm om Wolfgang. Wolfgang leunt met zijn hoofd tegen Peter's hoofd terwijl Henriette en Max naast hem staan. Henriette durft niet te reageren, valt Charlie op. Het duurt een paar minuten voordat Wolfgang weer kan praten. Hij kijkt vragend met een nat gezicht rond.
"Dus ik mag bij Sascha en Robin gaan wonen?"
"Nee!"
Sascha en Robin zeggen het in koor. Charlie ziet de paniek in Wolfgang's ogen en de angst in Peter's ogen. Ze reageert met een dwingende stem.
"Sascha, waarom?"
Sascha en Robin kijken elkaar even aan voordat ze Wolfgang aankijken. Sascha begint.
"Wolfgang, je hebt zo vaak gezegd dat je van het ene naar het andere gezin bent gegaan. Je hebt het hier goed. Je hebt Peter. Je hebt Max en Henriette. Je hebt je leven hier. We willen graag dat je hier blijft, in elk geval totdat je je school hebt afgemaakt. Wanneer Max en Henriette ergens mee zitten, kunnen ze eerst met de ouders van Peter overleggen. Henriette en Max zijn misschien wat traditioneel, maar ze doen ongelovelijk hun best voor je en jullie kennen elkaar goed."
Henriette en Max kijken opgelucht en trots bij het onverwachte compliment en de verwijzing naar Karl en Marlene Redeker. Wolfgang kijkt boos. Peter kijkt verbaasd naar Wolfgang terwijl Sascha verder praat.
"Eigenlijk verandert er nu niets, bijna niets dan. Robin en ik willen graag dat je veel meer tijd besteedt aan Peter, jullie zijn goed voor elkaar. In ieder geval kun je altijd langskomen bij ons in Köln, met Peter als zijn ouders het goedvinden."
Max en Wolfgang kijken opgelucht, Peter's ogen stralen ineens, hij is trots op het compliment van Wolfgang's broers. Henriette heeft een afkeurende blik in haar ogen, merkt Charlie op. Lars denkt ondertussen vooruit.
"Sascha, momenteel zijn Max en Henriette Wolfgang's verzorgers. Wil je dat ze Wolfgang adopteren?"
Sascha en Robin kijken elkaar opnieuw aan voordat Robin antwoordt.
"Nee, Wolfgang wordt binnenkort zeventien en vanaf zijn achttiende mag hij zelf beslissen. Wat hij doet, wie zijn ouders zijn, waar hij woont en met wie hij samenwonen wil."
Charlie kijkt verrast naar Robin. Ze moet even nadenken over wat hij zegt. Lars heeft bijna gelijk. Robin ziet alles, hoort alles maar vertelt nog minder dan zijzelf. Ze glimlacht trots naar Robin. Hij heeft zojuist heel handig alle plannen van Henriette doorkruist zonder iemand voor het hoofd te stoten. Het geeft haar het gevoel dat ze de juiste dingen heeft gedaan in de afgelopen weken en zeker deze morgen.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
77
Maandag 26 december 2011
Mecano - Cruz de navajas
Charlie zit met Robin en Alexander in de woonkamer van haar appartement. Ze zijn 's middags teruggekomen uit Lingen. Robin en Alexander hebben vrijwel de hele reis terug geslapen, Charlie heeft bij thuiskomst een half uur haar ogen dichtgedaan.
Na het avondeten genieten ze van de rust na een aantal drukke dagen. Robin drinkt sap terwijl Charlie en Alexander wijn drinken. Ondertussen babbelen ze over de andere gasten van de afgelopen dagen en de vele, vaak ongewone cadeaus. Ze kan zich geen andere kerst herinneren die zo bijzonder was. Wanneer het gesprek afdwaalt naar Wolfgang, pakt Charlie haar tas. Ze haalt een envelop tevoorschijn.
"Alexander, ik heb post voor je."
"Charlie, begin je nu ook al met enveloppen?"
"Schatje, je naam staat erop."
Alexander neemt de envelop verbaasd aan en maakt hem open. Haar neef haalt er een handgeschreven vel papier uit met het handschrift van Charlie. Hij begint te lezen om dan stomverbaasd naar Robin te staren. Robin en Charlie kijken hem nieuwsgierig glimlachend aan.
"Wil je niet weten wat erin staat?"
"Ik ..."
"Schatje, lees eerst verder."
Alexander begint opnieuw te lezen maar houdt nu het papier dichterbij, voor zijn gezicht.
'Lieve Alexander,
Dit schrijf ik terwijl jij de laatste kerstcadeaus koopt. Eigenlijk wil ik het je vertellen, maar ik durf me niet te veel opwinden. Charlie schrijft het voor mij op omdat ik op dit moment nauwelijks een pen kan vasthouden.
Weet je dat we elkaar al ruim twee jaar kennen? Vorig weekend is het twee jaar geleden dat we een huisje hebben gehuurd en met zijn allen een weekend weg zijn gegaan. Weet je nog dat we 's avonds buiten zijn gaan zitten en de hele avond hebben gepraat bij een vuur?
Ik wil je bedanken voor de tijd met jou, voor alles wat je voor mij hebt gedaan, voor je begrip en geduld en de manier zoals je van me houdt. Ik weet dat ik het je erg moeilijk heb gemaakt en dat spijt me. Als ik het zou kunnen veranderen, dan zou ik het zeker anders doen.
Ik hou met heel mijn hart en ziel van jou, ook al komt het er meestal ongelukkig uit bij mij. Jij en ik weten hoeveel we voor elkaar over hebben. Ik hoop je dat in de toekomst meer en vooral beter te kunnen laten zien. Ik hoop dat je net zo eerlijk tegen mij bent als je wilt dat ik tegen jou ben. Ik hoop op een goede toekomst met jou.
Wil je dat? Wil je het officieel maken? Trouwen of wat er op lijkt?
Jouw Robin.'
Alexander en Robin kijken elkaar met natte hondenogen aan. Alexander knikt. Hij heeft dit niet verwacht en lacht met gelukkig gezicht door zijn tranen heen. Dan geeft hij Robin een intense kus.
"Ja!"
Robin en Alexander blijven stil naar elkaar kijken met een arm om elkaars schouders. Charlie pakt haar tas en haalt er twee kleine doosjes uit. Ze kucht even om de jongens uit hun trance te halen.
"Jongens, vergeten jullie niet iets?"
Robin kijkt even verbaasd naar de twee doosjes in haar handen. Een doosje kent hij, het andere niet. Charlie geeft Alexander het bekende doosje en Robin het onbekende.
"Jullie mogen ze openmaken. Robin, wil jij een slokje champagne?"
"Sorry, Charlie, ik durf het niet met de medicijnen. Sap is goed."
Robin heeft zijn doosje als eerste opengemaakt. Hij kijkt de tante van zijn aanstaande vragend aan terwijl hij de doos weer snel dichtdoet zodat Alexander niets kan zien.
"Deze is voor Alexander?"
"Ja."
"Wat is het?"
"Een extra kerstcadeautje voor mijn favoriete neef."
Charlie lacht schalks terwijl ze in de keuken glazen, een fles champagne en een fles sap op een dienblad zet. Robin maakt de doos voorzichtig open, pakt Alexander's pols vast, haalt een horloge uit de doos en doet hem het om. Het lijkt op Robin's nieuwe horloge en heeft twee diamanten. Alexander staat op om Charlie te bedanken met een kus.
"Charlie, je bent geweldig."
"Straks, Alexander, eerst je andere cadeau?"
Alexander heeft nog steeds het bekende doosje in zijn handen. Hij maakt het nu open en ziet de witgouden ringen met een kleine diamant. Hij leest de inscriptie.
'Alexander, Mijn Alles.'
Hij krijgt opnieuw natte ogen wanneer hij een ring om Robin's vinger schuift, waarna Robin hem de tweede ring omdoet met een vergelijkbare inscriptie.
'Robin, Mijn Alles.'
"Dan nu champagne, Charlie!"
Plop. Ze proosten waarna Charlie en Robin vertellen hoe ze met een smoes Alexander naar buiten hebben gestuurd en een juwelier met een selectie verlovingsringen op bezoek is geweest. Charlie heeft de ringen later opgehaald en de bijpassende horloges uitgezocht. Dat was haar idee, waarmee ze de jongens een extra herinnering aan deze kerst wilde geven. Ze heeft nog een andere, belangrijke vraag.
"Wanneer willen jullie trouwen?"
Alexander kijkt Robin even aan voordat hij Charlie antwoord geeft.
"Als we weer helemaal hersteld en fit zijn."
"Charlie, Alexander, willen jullie het nog een paar dagen stil houden? Ik wil goed nadenken over hoe we het Henriette en Max vertellen. Misschien kunnen we iedereen tegelijk op Nieuwjaarsdag een berichtje sturen of bellen. Dan kunnen we er nog een paar dagen zelf ervan genieten voordat iedereen zich druk gaat maken over ons."
Charlie en Alexander gaan akkoord met Robin's verzoek. Ze blijven nog een tijdje zitten, Alexander en Robin geven elkaar elke paar minuten een kus en praten wat totdat Robin naar bed wil gaan. Morgen hebben ze een drukke ochtend in het ziekenhuis. Wanneer Robin rechtop staat, bedankt hij Charlie nog een keer met een knuffel en een zoen. In bed krijgt Alexander hetzelfde bedankje. Ze slapen allemaal snel in, moe als ze zijn van een aantal bijzondere familiedagen en emotionele gebeurtenissen. Charlie is in stilte trots op haar twee permanente gasten.
Maandag 26 december 2011
Mecano - Cruz de navajas
Charlie zit met Robin en Alexander in de woonkamer van haar appartement. Ze zijn 's middags teruggekomen uit Lingen. Robin en Alexander hebben vrijwel de hele reis terug geslapen, Charlie heeft bij thuiskomst een half uur haar ogen dichtgedaan.
Na het avondeten genieten ze van de rust na een aantal drukke dagen. Robin drinkt sap terwijl Charlie en Alexander wijn drinken. Ondertussen babbelen ze over de andere gasten van de afgelopen dagen en de vele, vaak ongewone cadeaus. Ze kan zich geen andere kerst herinneren die zo bijzonder was. Wanneer het gesprek afdwaalt naar Wolfgang, pakt Charlie haar tas. Ze haalt een envelop tevoorschijn.
"Alexander, ik heb post voor je."
"Charlie, begin je nu ook al met enveloppen?"
"Schatje, je naam staat erop."
Alexander neemt de envelop verbaasd aan en maakt hem open. Haar neef haalt er een handgeschreven vel papier uit met het handschrift van Charlie. Hij begint te lezen om dan stomverbaasd naar Robin te staren. Robin en Charlie kijken hem nieuwsgierig glimlachend aan.
"Wil je niet weten wat erin staat?"
"Ik ..."
"Schatje, lees eerst verder."
Alexander begint opnieuw te lezen maar houdt nu het papier dichterbij, voor zijn gezicht.
'Lieve Alexander,
Dit schrijf ik terwijl jij de laatste kerstcadeaus koopt. Eigenlijk wil ik het je vertellen, maar ik durf me niet te veel opwinden. Charlie schrijft het voor mij op omdat ik op dit moment nauwelijks een pen kan vasthouden.
Weet je dat we elkaar al ruim twee jaar kennen? Vorig weekend is het twee jaar geleden dat we een huisje hebben gehuurd en met zijn allen een weekend weg zijn gegaan. Weet je nog dat we 's avonds buiten zijn gaan zitten en de hele avond hebben gepraat bij een vuur?
Ik wil je bedanken voor de tijd met jou, voor alles wat je voor mij hebt gedaan, voor je begrip en geduld en de manier zoals je van me houdt. Ik weet dat ik het je erg moeilijk heb gemaakt en dat spijt me. Als ik het zou kunnen veranderen, dan zou ik het zeker anders doen.
Ik hou met heel mijn hart en ziel van jou, ook al komt het er meestal ongelukkig uit bij mij. Jij en ik weten hoeveel we voor elkaar over hebben. Ik hoop je dat in de toekomst meer en vooral beter te kunnen laten zien. Ik hoop dat je net zo eerlijk tegen mij bent als je wilt dat ik tegen jou ben. Ik hoop op een goede toekomst met jou.
Wil je dat? Wil je het officieel maken? Trouwen of wat er op lijkt?
Jouw Robin.'
Alexander en Robin kijken elkaar met natte hondenogen aan. Alexander knikt. Hij heeft dit niet verwacht en lacht met gelukkig gezicht door zijn tranen heen. Dan geeft hij Robin een intense kus.
"Ja!"
Robin en Alexander blijven stil naar elkaar kijken met een arm om elkaars schouders. Charlie pakt haar tas en haalt er twee kleine doosjes uit. Ze kucht even om de jongens uit hun trance te halen.
"Jongens, vergeten jullie niet iets?"
Robin kijkt even verbaasd naar de twee doosjes in haar handen. Een doosje kent hij, het andere niet. Charlie geeft Alexander het bekende doosje en Robin het onbekende.
"Jullie mogen ze openmaken. Robin, wil jij een slokje champagne?"
"Sorry, Charlie, ik durf het niet met de medicijnen. Sap is goed."
Robin heeft zijn doosje als eerste opengemaakt. Hij kijkt de tante van zijn aanstaande vragend aan terwijl hij de doos weer snel dichtdoet zodat Alexander niets kan zien.
"Deze is voor Alexander?"
"Ja."
"Wat is het?"
"Een extra kerstcadeautje voor mijn favoriete neef."
Charlie lacht schalks terwijl ze in de keuken glazen, een fles champagne en een fles sap op een dienblad zet. Robin maakt de doos voorzichtig open, pakt Alexander's pols vast, haalt een horloge uit de doos en doet hem het om. Het lijkt op Robin's nieuwe horloge en heeft twee diamanten. Alexander staat op om Charlie te bedanken met een kus.
"Charlie, je bent geweldig."
"Straks, Alexander, eerst je andere cadeau?"
Alexander heeft nog steeds het bekende doosje in zijn handen. Hij maakt het nu open en ziet de witgouden ringen met een kleine diamant. Hij leest de inscriptie.
'Alexander, Mijn Alles.'
Hij krijgt opnieuw natte ogen wanneer hij een ring om Robin's vinger schuift, waarna Robin hem de tweede ring omdoet met een vergelijkbare inscriptie.
'Robin, Mijn Alles.'
"Dan nu champagne, Charlie!"
Plop. Ze proosten waarna Charlie en Robin vertellen hoe ze met een smoes Alexander naar buiten hebben gestuurd en een juwelier met een selectie verlovingsringen op bezoek is geweest. Charlie heeft de ringen later opgehaald en de bijpassende horloges uitgezocht. Dat was haar idee, waarmee ze de jongens een extra herinnering aan deze kerst wilde geven. Ze heeft nog een andere, belangrijke vraag.
"Wanneer willen jullie trouwen?"
Alexander kijkt Robin even aan voordat hij Charlie antwoord geeft.
"Als we weer helemaal hersteld en fit zijn."
"Charlie, Alexander, willen jullie het nog een paar dagen stil houden? Ik wil goed nadenken over hoe we het Henriette en Max vertellen. Misschien kunnen we iedereen tegelijk op Nieuwjaarsdag een berichtje sturen of bellen. Dan kunnen we er nog een paar dagen zelf ervan genieten voordat iedereen zich druk gaat maken over ons."
Charlie en Alexander gaan akkoord met Robin's verzoek. Ze blijven nog een tijdje zitten, Alexander en Robin geven elkaar elke paar minuten een kus en praten wat totdat Robin naar bed wil gaan. Morgen hebben ze een drukke ochtend in het ziekenhuis. Wanneer Robin rechtop staat, bedankt hij Charlie nog een keer met een knuffel en een zoen. In bed krijgt Alexander hetzelfde bedankje. Ze slapen allemaal snel in, moe als ze zijn van een aantal bijzondere familiedagen en emotionele gebeurtenissen. Charlie is in stilte trots op haar twee permanente gasten.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
78
Dinsdag 27 december 2011
Patricia Kaas - Il Me Dit Que Je Suis Belle
Sascha is nerveus en trommelt met zijn vingers op de bar. Hij kijkt naar Roland, die de espressomachine bedient terwijl Laura en Anna even aan een tafel zijn gaan zitten. Uit het trappenhuis komt Astrid tevoorschijn die naast hem aan de bar gaat zitten. Ze kijkt hem even aan.
"Weet je het zeker?"
"Ja. Zo kan ik iets goedmaken voor elke keer dat ik ben weggelopen."
Sascha kijkt wat ongeduldig op zijn horloge en daarna op zijn mobiel. Hij staat op en loopt naar de ingang. Hij draait het bordje open-gesloten om en loopt naar Roland.
"Roland, we gaan even dicht, maar we willen wel dat jullie hier blijven. Wil je geen nieuwe bestellingen meer aannemen en afrekenen met de klanten? Zeg maar dat er familieomstandigheden zijn."
Sascha geniet in stilte van Roland's reactie. De vriend van Laura is verbaasd en kijkt vragend naar zijn vriendin. Sascha is het met Alexander eens, Laura moet proberen deze man vast te houden. Laura gebaart haar vriend even niets te vragen en Roland doet wat hij heeft gevraagd. Wanneer de laatste klanten weg zijn gegaan, zet Roland de muziek uit. Anna en Laura komen aan de bar zitten. Laura kijkt Sascha aan.
"Waar wachten jullie op?"
Astrid geeft antwoord.
"Op Alexander en Robin. Ze moeten zo terugkomen van een bezoek aan het ziekenhuis."
"Hun dagelijks uitstapje."
Sascha grijnst en hij voelt de vriendelijke hand van Astrid in zijn zij knijpen.
"Sorry, Astrid. Ziekenhuishumor is besmettelijk."
Ze raken in gesprek. Iedereen heeft kerstmis op een andere manier gevierd. Daarna bespreken ze de plannen voor de jaarwisseling. SansFrontière zal zoals elk jaar overvol zijn. Twee kelners van Charlie willen met de jaarwisseling in SansFrontière werken, want Charlie's restaurant is met Oud en Nieuw twee dagen gesloten. Als het dan nog te druk is, hoeven ze alleen Sascha te bellen. Roland vraagt zich af hoe druk het eigenlijk wordt. Laura vertelt over vorig jaar, toen de gasten ook buiten op straat stonden. Wanneer de deur opengaat, valt het gesprek stil. Sascha observeert hoe Robin voorzichtig binnenkomt met kleine stappen, gevolgd door Alexander.
"Waarom zijn we gesloten?"
Alexander kijkt ongerust rond. Astrid besluit hem te plagen.
"Omdat er een paar situaties zijn."
Het woord 'situatie' werkt zoals hij en Astrid verwachten. Alexander kijkt direct gealarmeerd. Sascha knijpt zijn vrouw nu vriendelijk in haar zij. Ze stelt Alexander gerust.
"We hebben gewoon wat nieuws wat jullie ook aangaat. Ga eerst zitten, alsjeblieft."
Robin leunt tegen een barkruk terwijl hij zijn broer uit zijn jas helpt. Roland zet ondertussen bij iedereen wat te drinken neer. Wanneer iedereen zit, neemt Astrid het woord. Hij voelt hoe haar hand zijn hand stevig vastklemt en beseft dat het ook voor haar een moeilijk bericht is.
"We kregen vanmorgen bericht dat Xavier von Tennbergen dood in zijn cel is gevonden op kerstavond. Hij heeft een brief voor mij achtergelaten. Volgens de politie is hij ook verantwoordelijk voor het vliegtuigongeluk en heeft hij bekend dat hij Sascha in het ziekenhuis heeft bedreigd. Vanmiddag of morgen worden wij op het politiebureau verwacht."
Roland kijkt opnieuw vragend naar Laura. Hij besluit op hoofdlijnen te vertellen wat er het afgelopen jaar is gebeurd. Hij heeft zijn vrouw leren kennen toen ze nog verloofd was met Xavier en vertelt Roland wat de extreem jaloerse ex-verloofde van Astrid heeft gedaan om hem en Astrid uit elkaar te drijven totdat het horloge van Robin begint te piepen en zijn verhaal onderbreekt. Alexander kijkt bezorgd naar zijn broer.
"Wat is er?"
"Ik zag die gek weer op Sascha afstormen."
Robin fluistert met natte ogen en begint te hijgen. Alexander begint met Robin aan de ademhalingsoefeningen. Astrid observeert de twee met een nadenkend gezicht totdat ze opeens opgelucht kijkt. Laura kijkt eerst bezorgd en later weer gerustgesteld naar de twee terwijl ze de telefoon in haar hand vastklemt. Sascha vermoedt dat ze het alarmnummer al wilde bellen. Hij vertelt de drie personeelsleden over de verborgen functies van dit luxe horloge, terwijl hij plotseling bij Alexander een soortgelijk horloge opmerkt. Hij vraagt zich af wat het nieuwste geheim van de twee is terwijl ze wachten totdat Robin zichzelf weer onder controle heeft.
"Gaat het weer?"
"Ja. Al ben ik wel moe."
Robin's ogen bevestigen zijn vermoeidheid. Hij kijkt zijn broer onderzoekend aan.
"Zullen we aan een tafel gaan zitten? Dan heb jij een betere stoel?"
"Ja, dank je wel."
Ze verhuizen naar een zithoek, waar Robin half tegen Alexander gaat aanliggen. Roland komt met de bijgevulde glazen als laatste erbij.
"Sascha, mag ik wat vragen?"
"Ja, Roland?"
"Waarom vertellen jullie ons dit verhaal?"
"De dood van Xavier komt in het nieuws en in de dagen tussen Kerstmis en Nieuwjaar is er weinig ander nieuws, dus het zal groot nieuws worden. We willen jullie voorbereiden op rondsnuffelende journalisten, fotografen en cameraploegen. Hoe minder hiervan in de media komt, hoe beter het voor ons is."
Astrid vertelt de drie personeelsleden waar ze op moeten letten en wat ze moeten doen wanneer gasten vragen stellen. Laura en Anna weten nog hoe afgelopen zomer journalisten op zoek waren naar informatie over Astrid's geheime liefde en komen met voorbeelden. Alexander geeft wat handige standaard antwoorden als aanvulling op Astrid's tips. Sascha valt op dat Alexander onafgebroken Robin's hand streelt. Het is een signaal dat de onvoorwaardelijke liefde tussen zijn broer en zijn zakenpartner weer tot bloei komt, het geeft hem een goed gevoel voor het nieuwe jaar. Roland geeft aan dat ze genoeg weten om de media op een dwaalspoor te zetten. Robin gaat weer rechtop zitten. Zijn broer is nu minder bleek. Roland haalt opnieuw drinken voor iedereen. Astrid knijpt Sascha even in zijn hand als signaal om verder te gaan met hun volgende besluit.
"Anna, Laura, Roland, we hebben meer nieuws voor jullie. We hebben een beslissing over de toekomst van SansFrontière genomen. Astrid en ik gaan binnenkort Köln verlaten. Astrid heeft meer verplichtingen in Gondelsheim dan hier. Om daar zo goed mogelijk te starten, wil ik alles hier loslaten. De combinatie van adel en een bedrijf als dit is niet goed voor Astrid's reputatie. Daarom wil ik jullie voorstellen aan jullie nieuwe werkgevers."
Anna, Laura en Roland kijken verrast. Sascha draait zich helemaal naar zijn broer om. Hij kijkt zijn broer recht in zijn ogen om te zien hoe Robin zich nu voelt. De heldere, blauwe ogen kijken hem nieuwsgierig aan zodat hij verder durft te gaan.
"Die waakhond om je pols blijft stil. Mooi. Robin, jij krijgt de andere helft van SansFrontière. Vanaf het nieuwe jaar, als we de papieren op tijd rondkrijgen voor de jaarwisseling."
De oogopslag van zijn broer verandert van nieuwsgierig naar overdonderd voordat Robin reageert.
"Wil je je aandeel niet verkopen?"
"Nee. Jij krijgt mijn aandeel in SansFrontière zo. Dat is het minste wat ik voor je kan doen na alles wat we dit jaar en vroeger hebben meegemaakt. Gefeliciteerd."
Eindelijk, het is hem gelukt om het in een keer te zeggen. Astrid heeft hem gisteravond geholpen dit gesprek voor te bereiden en in haar ogen ziet hij haar trotse waardering. Robin kijkt ondertussen Alexander aan.
"Wist je dit?"
"Nee. Ik had wel een gevoel dat Sascha zijn aandeel kwijt wilde, maar ik wist niet dat hij het jou wilde schenken. Ik dacht dat Sascha zijn deel zou verkopen aan een nieuwe partner. Gefeliciteerd, samen kunnen we SansFrontière laten groeien."
"Dank je wel ... als ik weer hersteld ben, wil ik graag op Ellerhorst weer aan het werk met de paarden ... dat vind ik veel leuker en Thore wil mij absoluut terugzien."
Hij is trots op de besliste reactie van zijn broer. Ze hebben vanmorgen zijn nicht Freya gesproken en die vertelde hem hoe Robin, voordat hij ziek werd, met de paarden omging en daar zelf veel vrolijker en toegankelijker van werd.
De drie personeelsleden feliciteren de beide paren met hun gezamenlijke bedrijf of hun gezamenlijke toekomst. Hij staat nu als eerste op en loopt naar de deur om de zaak weer te openen. Roland en Anna gaan weer aan het werk, Laura neemt afscheid omdat ze wat boodschappen moet halen. Daarna schuift hij weer aan bij de drie in de zithoek om samen met Astrid van Alexander en Robin te horen wat het ziekenhuisbezoek van deze dag heeft opgeleverd. Astrid begint te praten voordat Alexander zelf kan beginnen.
"Robin, je had net een moment dat je moeite had om te ademen. Kun je vertellen waar je precies van bent geschrokken?"
Robin moet even nadenken.
"Ik denk ... Sascha vertelde Roland over de ochtend van jullie bruiloft. Ik zag het weer voor me gebeuren."
Astrid blijft rustig. Hij voelt aan haar houding dat ze voorzichtig Robin aan het praten wil krijgen.
"Ik was er ook bij. Bij mij komen de beelden op de meest onverwachte momenten naar boven, maar meestal wanneer ik iemand zie die op Xavier lijkt. Werkt dit bij jou ook zo?"
"Nee ... dit was eigenlijk de eerste keer dat het bij mij terugkwam."
Astrid's ogen gaan een kort moment wijd open, daarna glimlacht ze oprecht vriendelijk.
"Wat ik heb begrepen van depressies, is dat ze door onverwachte gebeurtenissen worden veroorzaakt of versterkt. Robin, kan het zijn dat jij op de bruiloft veel meer bent geschrokken van Xavier dan je zelf hebt beseft, dat je het hebt weggedrukt en dat je daardoor sneller achteruit bent gegaan?"
Sascha vraagt zich af waar de nieuwe mede-eigenaar van SansFrontière aan denkt. Robin kijkt haar aan en zwijgt. Zijn broer heeft natte ogen maar huilt niet. Robin knikt, eerst aarzelend en daarna nogmaals met overtuiging.
"Alexander, wil je dit opschrijven? Ik denk dat we hier met de artsen over door moeten praten."
Sascha heeft stil geluisterd naar zijn vrouw. De scherpzinnige en voorzichtig uitgesproken gedachte van zijn vrouw heeft hem ook geraakt. Alleen kan hij op dit ogenblik zijn tranen niet tegenhouden, ook hij ziet de beelden in zijn hoofd nu weer voor zich. Net als bij zijn broer komen de beelden voor het eerst weer terug. De ochtend van hun de bruiloft, daarna weer hun paniek wanneer het landingsgestel van het vliegtuig maar niet wilde uitklappen ... Hij zucht even, waardoor Astrid zich naar hem omdraait en zijn hand vastpakt.
"Het geeft niet."
"Astrid, ik hou van jou."
De vier blijven een paar minuten stil zitten. Iedereen heeft zijn eigen emoties te verwerken. Robin verbreekt de stilte.
"Willen jullie nog weten wat we vanmorgen hebben meegemaakt in ziekenhuis?"
"Ja, graag."
"Alexander, zullen we beginnen met het slechte nieuws?"
Hij schrikt van Robin's stem. Komt er ooit een einde aan de eindeloze stroom slecht nieuws? Hij voelt Astrid in zijn hand knijpen en kijkt op. Hij ziet hoe Robin naar Alexander kijkt, het is dezelfde blik als in het begin van de relatie van zijn broer, de tijd waarin Alexander en Robin hun relatie nog verborgen hielden. Alexander reageert met dezelfde, verliefde blik.
"Wil je het nu vertellen?"
"Ja ... Het slechte nieuws is dat ons herstel nog maanden gaat duren."
Sascha voelt de grip van Astrid verminderen. Zij is net zo opgelucht als hijzelf. Het is niet echt slecht nieuws. De twee jongens zijn door een diep dal gegaan en hij is zelf bang geweest dat ze er nooit meer bovenop zouden komen.
"Het goede nieuws is ... veel. We moeten van de artsen alletwee aan onze conditie gaan werken. Ik weet nog niet hoe we dat gaan doen, misschien kunnen de jongens van de sporthal ons helpen. Daar staan meer apparaten dan de fysiotherapie in het ziekenhuis heeft, er is alleen geen zwembad. Dan hebben we de fysiotherapie van het ziekenhuis niet zo vaak meer nodig, de artsen in het ziekenhuis houden ons wel in de gaten."
"Ik mag weer aan het werk. De eerste tijd niet meer dan twee uur per dag. Robin mag over zes weken weer rustig beginnen op Ellerhorst als alles goed blijft gaan. De arts vindt het goed als hij eerder op bezoek gaat bij de paarden, zolang hij niet aan het werk gaat."
Alexander is duidelijk aangestoken door Robin's enthousiasme. Hij merkt Astrid's ongelovige blik op en reageert direct.
"Zo snel?"
"Als alles goed blijft gaan."
"De wonden genezen sneller dan verwacht... en volgens de arts ..."
Robin zwijgt en kijkt Alexander intens aan. Alexander aarzelt even en neemt het dan over.
"Volgens de arts heeft Robin een ... depressie ... gehad. Het moet nog voor de zomer zijn begonnen, waarschijnlijk al in de lente. Maar Robin komt in een adembenemend hoog tempo terug daaruit. De arts schrijft definitief geen antidepressiva voor en dat is een opluchting voor ons allebei. We richten ons er nu meer op hoe we een nieuwe depressie kunnen voorkomen."
Astrid is nu gerustgesteld en laat zijn hand los. Hij denkt na over wat Alexander zegt totdat hem opnieuw iets te binnen schiet. Hij voelt zijn woede opkomen en dwingt zichzelf met een beheerste, kalme stem te spreken.
"Weet je nog wat er is gebeurd in de lente?"
"Veel, jij was bezig met het sportvliegtuig en wij hebben de zaak hier verbouwd. Wat heeft dat met Robin's depressie te maken?"
"Denk even goed na, Alexander, alsjeblieft."
Terwijl Alexander nadenkt, kan hij ademhalen en zijn woede loslaten. Hij besluit een andere benadering te proberen en daarmee zijn vrouw te bewijzen dat hij zich probeert te veranderen.
"Weet je nog wanneer ik heb ontdekt dat jullie meer dan gewone vrienden zijn, Alexander?"
Robin kijkt direct verlegen om daarna te glimlachen. Alexander begint te grijnzen.
"Lag jij nou op mij of lag ik op jou toen Sascha de slaapkamer binnenkwam?"
Astrid begint te giechelen, ze wist dit niet. Hij moet glimlachen.
"Dat was ruim een half jaar na jullie allereerste ontmoeting en het is typisch iets voor Robin. Mijn gesloten broer vertelt heel weinig over hoe het tussen jullie gaat. Maar in het afgelopen voorjaar hebben Robin en ik een tijdlang elkaar bijna alles verteld. Dat was nadat jij de helft van de zaak had gekocht en daarmee ook Robin's werkgever werd. In die tijd rond de verbouwing begon je je koppig te gedragen, misschien ben je net zo koppig als Henriette. Het is een van de andere redenen waarom ik mijn aandeel in SansFrontière over wil schrijven naar Robin. Alexander, wil jij in de toekomst niet meer zo koppig zijn als het om mijn broer gaat?"
Astrid kijkt hem eerst verbaasd en daarna trots aan. Ook nu is het gelukt de boodschap zonder ruzie over te brengen. Alexander zwijgt en kijkt omlaag. Robin slaat een arm om Alexander en fluistert.
"Misschien heeft Sascha gelijk. Je koppigheid heeft mij ook in leven gehouden ... Het is gebeurd. We kunnen het niet veranderen. We kunnen het alleen beter doen dan vroeger. We weten hoeveel we voor elkaar over hebben."
Robin's stralende ogen en glimlach brengen hem en Astrid in verwarring.
"Sascha, Astrid, dank je wel. Ik heb er zelf ook niet aan gedacht. Maar ik wil het Alexander ook niet verwijten. Ik wil niemand meer iets verwijten."
Alexander gaat rechtop zitten en begint te stralen. Robin zwijgt even voordat hij verder praat.
"Wij ... willen eigenlijk vandaag vooral goed nieuws vertellen."
Robin pakt Alexander's hand vast en steekt hem samen met zijn eigen hand omhoog.
"Ik vertel te weinig, Sascha? We hebben ons gisteravond verloofd!"
Astrid feliciteert de twee als eerste. Hij ziet de nieuwe ringen, begrijpt nu de betekenis achter de horloges en is aangenaam verrast. Alexander is de eerste die hij van de bank trekt en rondzwaait, gevolgd door Robin. Hij is wel voorzichtiger met zijn broer en kan zijn blijdschap alleen uitdrukken door zijn broer drie, vier, vijf keer te zoenen.
"Gefeliciteerd, mijn warme broers!"
Het wordt een mooi nieuw jaar voor iedereen.
Dinsdag 27 december 2011
Patricia Kaas - Il Me Dit Que Je Suis Belle
Sascha is nerveus en trommelt met zijn vingers op de bar. Hij kijkt naar Roland, die de espressomachine bedient terwijl Laura en Anna even aan een tafel zijn gaan zitten. Uit het trappenhuis komt Astrid tevoorschijn die naast hem aan de bar gaat zitten. Ze kijkt hem even aan.
"Weet je het zeker?"
"Ja. Zo kan ik iets goedmaken voor elke keer dat ik ben weggelopen."
Sascha kijkt wat ongeduldig op zijn horloge en daarna op zijn mobiel. Hij staat op en loopt naar de ingang. Hij draait het bordje open-gesloten om en loopt naar Roland.
"Roland, we gaan even dicht, maar we willen wel dat jullie hier blijven. Wil je geen nieuwe bestellingen meer aannemen en afrekenen met de klanten? Zeg maar dat er familieomstandigheden zijn."
Sascha geniet in stilte van Roland's reactie. De vriend van Laura is verbaasd en kijkt vragend naar zijn vriendin. Sascha is het met Alexander eens, Laura moet proberen deze man vast te houden. Laura gebaart haar vriend even niets te vragen en Roland doet wat hij heeft gevraagd. Wanneer de laatste klanten weg zijn gegaan, zet Roland de muziek uit. Anna en Laura komen aan de bar zitten. Laura kijkt Sascha aan.
"Waar wachten jullie op?"
Astrid geeft antwoord.
"Op Alexander en Robin. Ze moeten zo terugkomen van een bezoek aan het ziekenhuis."
"Hun dagelijks uitstapje."
Sascha grijnst en hij voelt de vriendelijke hand van Astrid in zijn zij knijpen.
"Sorry, Astrid. Ziekenhuishumor is besmettelijk."
Ze raken in gesprek. Iedereen heeft kerstmis op een andere manier gevierd. Daarna bespreken ze de plannen voor de jaarwisseling. SansFrontière zal zoals elk jaar overvol zijn. Twee kelners van Charlie willen met de jaarwisseling in SansFrontière werken, want Charlie's restaurant is met Oud en Nieuw twee dagen gesloten. Als het dan nog te druk is, hoeven ze alleen Sascha te bellen. Roland vraagt zich af hoe druk het eigenlijk wordt. Laura vertelt over vorig jaar, toen de gasten ook buiten op straat stonden. Wanneer de deur opengaat, valt het gesprek stil. Sascha observeert hoe Robin voorzichtig binnenkomt met kleine stappen, gevolgd door Alexander.
"Waarom zijn we gesloten?"
Alexander kijkt ongerust rond. Astrid besluit hem te plagen.
"Omdat er een paar situaties zijn."
Het woord 'situatie' werkt zoals hij en Astrid verwachten. Alexander kijkt direct gealarmeerd. Sascha knijpt zijn vrouw nu vriendelijk in haar zij. Ze stelt Alexander gerust.
"We hebben gewoon wat nieuws wat jullie ook aangaat. Ga eerst zitten, alsjeblieft."
Robin leunt tegen een barkruk terwijl hij zijn broer uit zijn jas helpt. Roland zet ondertussen bij iedereen wat te drinken neer. Wanneer iedereen zit, neemt Astrid het woord. Hij voelt hoe haar hand zijn hand stevig vastklemt en beseft dat het ook voor haar een moeilijk bericht is.
"We kregen vanmorgen bericht dat Xavier von Tennbergen dood in zijn cel is gevonden op kerstavond. Hij heeft een brief voor mij achtergelaten. Volgens de politie is hij ook verantwoordelijk voor het vliegtuigongeluk en heeft hij bekend dat hij Sascha in het ziekenhuis heeft bedreigd. Vanmiddag of morgen worden wij op het politiebureau verwacht."
Roland kijkt opnieuw vragend naar Laura. Hij besluit op hoofdlijnen te vertellen wat er het afgelopen jaar is gebeurd. Hij heeft zijn vrouw leren kennen toen ze nog verloofd was met Xavier en vertelt Roland wat de extreem jaloerse ex-verloofde van Astrid heeft gedaan om hem en Astrid uit elkaar te drijven totdat het horloge van Robin begint te piepen en zijn verhaal onderbreekt. Alexander kijkt bezorgd naar zijn broer.
"Wat is er?"
"Ik zag die gek weer op Sascha afstormen."
Robin fluistert met natte ogen en begint te hijgen. Alexander begint met Robin aan de ademhalingsoefeningen. Astrid observeert de twee met een nadenkend gezicht totdat ze opeens opgelucht kijkt. Laura kijkt eerst bezorgd en later weer gerustgesteld naar de twee terwijl ze de telefoon in haar hand vastklemt. Sascha vermoedt dat ze het alarmnummer al wilde bellen. Hij vertelt de drie personeelsleden over de verborgen functies van dit luxe horloge, terwijl hij plotseling bij Alexander een soortgelijk horloge opmerkt. Hij vraagt zich af wat het nieuwste geheim van de twee is terwijl ze wachten totdat Robin zichzelf weer onder controle heeft.
"Gaat het weer?"
"Ja. Al ben ik wel moe."
Robin's ogen bevestigen zijn vermoeidheid. Hij kijkt zijn broer onderzoekend aan.
"Zullen we aan een tafel gaan zitten? Dan heb jij een betere stoel?"
"Ja, dank je wel."
Ze verhuizen naar een zithoek, waar Robin half tegen Alexander gaat aanliggen. Roland komt met de bijgevulde glazen als laatste erbij.
"Sascha, mag ik wat vragen?"
"Ja, Roland?"
"Waarom vertellen jullie ons dit verhaal?"
"De dood van Xavier komt in het nieuws en in de dagen tussen Kerstmis en Nieuwjaar is er weinig ander nieuws, dus het zal groot nieuws worden. We willen jullie voorbereiden op rondsnuffelende journalisten, fotografen en cameraploegen. Hoe minder hiervan in de media komt, hoe beter het voor ons is."
Astrid vertelt de drie personeelsleden waar ze op moeten letten en wat ze moeten doen wanneer gasten vragen stellen. Laura en Anna weten nog hoe afgelopen zomer journalisten op zoek waren naar informatie over Astrid's geheime liefde en komen met voorbeelden. Alexander geeft wat handige standaard antwoorden als aanvulling op Astrid's tips. Sascha valt op dat Alexander onafgebroken Robin's hand streelt. Het is een signaal dat de onvoorwaardelijke liefde tussen zijn broer en zijn zakenpartner weer tot bloei komt, het geeft hem een goed gevoel voor het nieuwe jaar. Roland geeft aan dat ze genoeg weten om de media op een dwaalspoor te zetten. Robin gaat weer rechtop zitten. Zijn broer is nu minder bleek. Roland haalt opnieuw drinken voor iedereen. Astrid knijpt Sascha even in zijn hand als signaal om verder te gaan met hun volgende besluit.
"Anna, Laura, Roland, we hebben meer nieuws voor jullie. We hebben een beslissing over de toekomst van SansFrontière genomen. Astrid en ik gaan binnenkort Köln verlaten. Astrid heeft meer verplichtingen in Gondelsheim dan hier. Om daar zo goed mogelijk te starten, wil ik alles hier loslaten. De combinatie van adel en een bedrijf als dit is niet goed voor Astrid's reputatie. Daarom wil ik jullie voorstellen aan jullie nieuwe werkgevers."
Anna, Laura en Roland kijken verrast. Sascha draait zich helemaal naar zijn broer om. Hij kijkt zijn broer recht in zijn ogen om te zien hoe Robin zich nu voelt. De heldere, blauwe ogen kijken hem nieuwsgierig aan zodat hij verder durft te gaan.
"Die waakhond om je pols blijft stil. Mooi. Robin, jij krijgt de andere helft van SansFrontière. Vanaf het nieuwe jaar, als we de papieren op tijd rondkrijgen voor de jaarwisseling."
De oogopslag van zijn broer verandert van nieuwsgierig naar overdonderd voordat Robin reageert.
"Wil je je aandeel niet verkopen?"
"Nee. Jij krijgt mijn aandeel in SansFrontière zo. Dat is het minste wat ik voor je kan doen na alles wat we dit jaar en vroeger hebben meegemaakt. Gefeliciteerd."
Eindelijk, het is hem gelukt om het in een keer te zeggen. Astrid heeft hem gisteravond geholpen dit gesprek voor te bereiden en in haar ogen ziet hij haar trotse waardering. Robin kijkt ondertussen Alexander aan.
"Wist je dit?"
"Nee. Ik had wel een gevoel dat Sascha zijn aandeel kwijt wilde, maar ik wist niet dat hij het jou wilde schenken. Ik dacht dat Sascha zijn deel zou verkopen aan een nieuwe partner. Gefeliciteerd, samen kunnen we SansFrontière laten groeien."
"Dank je wel ... als ik weer hersteld ben, wil ik graag op Ellerhorst weer aan het werk met de paarden ... dat vind ik veel leuker en Thore wil mij absoluut terugzien."
Hij is trots op de besliste reactie van zijn broer. Ze hebben vanmorgen zijn nicht Freya gesproken en die vertelde hem hoe Robin, voordat hij ziek werd, met de paarden omging en daar zelf veel vrolijker en toegankelijker van werd.
De drie personeelsleden feliciteren de beide paren met hun gezamenlijke bedrijf of hun gezamenlijke toekomst. Hij staat nu als eerste op en loopt naar de deur om de zaak weer te openen. Roland en Anna gaan weer aan het werk, Laura neemt afscheid omdat ze wat boodschappen moet halen. Daarna schuift hij weer aan bij de drie in de zithoek om samen met Astrid van Alexander en Robin te horen wat het ziekenhuisbezoek van deze dag heeft opgeleverd. Astrid begint te praten voordat Alexander zelf kan beginnen.
"Robin, je had net een moment dat je moeite had om te ademen. Kun je vertellen waar je precies van bent geschrokken?"
Robin moet even nadenken.
"Ik denk ... Sascha vertelde Roland over de ochtend van jullie bruiloft. Ik zag het weer voor me gebeuren."
Astrid blijft rustig. Hij voelt aan haar houding dat ze voorzichtig Robin aan het praten wil krijgen.
"Ik was er ook bij. Bij mij komen de beelden op de meest onverwachte momenten naar boven, maar meestal wanneer ik iemand zie die op Xavier lijkt. Werkt dit bij jou ook zo?"
"Nee ... dit was eigenlijk de eerste keer dat het bij mij terugkwam."
Astrid's ogen gaan een kort moment wijd open, daarna glimlacht ze oprecht vriendelijk.
"Wat ik heb begrepen van depressies, is dat ze door onverwachte gebeurtenissen worden veroorzaakt of versterkt. Robin, kan het zijn dat jij op de bruiloft veel meer bent geschrokken van Xavier dan je zelf hebt beseft, dat je het hebt weggedrukt en dat je daardoor sneller achteruit bent gegaan?"
Sascha vraagt zich af waar de nieuwe mede-eigenaar van SansFrontière aan denkt. Robin kijkt haar aan en zwijgt. Zijn broer heeft natte ogen maar huilt niet. Robin knikt, eerst aarzelend en daarna nogmaals met overtuiging.
"Alexander, wil je dit opschrijven? Ik denk dat we hier met de artsen over door moeten praten."
Sascha heeft stil geluisterd naar zijn vrouw. De scherpzinnige en voorzichtig uitgesproken gedachte van zijn vrouw heeft hem ook geraakt. Alleen kan hij op dit ogenblik zijn tranen niet tegenhouden, ook hij ziet de beelden in zijn hoofd nu weer voor zich. Net als bij zijn broer komen de beelden voor het eerst weer terug. De ochtend van hun de bruiloft, daarna weer hun paniek wanneer het landingsgestel van het vliegtuig maar niet wilde uitklappen ... Hij zucht even, waardoor Astrid zich naar hem omdraait en zijn hand vastpakt.
"Het geeft niet."
"Astrid, ik hou van jou."
De vier blijven een paar minuten stil zitten. Iedereen heeft zijn eigen emoties te verwerken. Robin verbreekt de stilte.
"Willen jullie nog weten wat we vanmorgen hebben meegemaakt in ziekenhuis?"
"Ja, graag."
"Alexander, zullen we beginnen met het slechte nieuws?"
Hij schrikt van Robin's stem. Komt er ooit een einde aan de eindeloze stroom slecht nieuws? Hij voelt Astrid in zijn hand knijpen en kijkt op. Hij ziet hoe Robin naar Alexander kijkt, het is dezelfde blik als in het begin van de relatie van zijn broer, de tijd waarin Alexander en Robin hun relatie nog verborgen hielden. Alexander reageert met dezelfde, verliefde blik.
"Wil je het nu vertellen?"
"Ja ... Het slechte nieuws is dat ons herstel nog maanden gaat duren."
Sascha voelt de grip van Astrid verminderen. Zij is net zo opgelucht als hijzelf. Het is niet echt slecht nieuws. De twee jongens zijn door een diep dal gegaan en hij is zelf bang geweest dat ze er nooit meer bovenop zouden komen.
"Het goede nieuws is ... veel. We moeten van de artsen alletwee aan onze conditie gaan werken. Ik weet nog niet hoe we dat gaan doen, misschien kunnen de jongens van de sporthal ons helpen. Daar staan meer apparaten dan de fysiotherapie in het ziekenhuis heeft, er is alleen geen zwembad. Dan hebben we de fysiotherapie van het ziekenhuis niet zo vaak meer nodig, de artsen in het ziekenhuis houden ons wel in de gaten."
"Ik mag weer aan het werk. De eerste tijd niet meer dan twee uur per dag. Robin mag over zes weken weer rustig beginnen op Ellerhorst als alles goed blijft gaan. De arts vindt het goed als hij eerder op bezoek gaat bij de paarden, zolang hij niet aan het werk gaat."
Alexander is duidelijk aangestoken door Robin's enthousiasme. Hij merkt Astrid's ongelovige blik op en reageert direct.
"Zo snel?"
"Als alles goed blijft gaan."
"De wonden genezen sneller dan verwacht... en volgens de arts ..."
Robin zwijgt en kijkt Alexander intens aan. Alexander aarzelt even en neemt het dan over.
"Volgens de arts heeft Robin een ... depressie ... gehad. Het moet nog voor de zomer zijn begonnen, waarschijnlijk al in de lente. Maar Robin komt in een adembenemend hoog tempo terug daaruit. De arts schrijft definitief geen antidepressiva voor en dat is een opluchting voor ons allebei. We richten ons er nu meer op hoe we een nieuwe depressie kunnen voorkomen."
Astrid is nu gerustgesteld en laat zijn hand los. Hij denkt na over wat Alexander zegt totdat hem opnieuw iets te binnen schiet. Hij voelt zijn woede opkomen en dwingt zichzelf met een beheerste, kalme stem te spreken.
"Weet je nog wat er is gebeurd in de lente?"
"Veel, jij was bezig met het sportvliegtuig en wij hebben de zaak hier verbouwd. Wat heeft dat met Robin's depressie te maken?"
"Denk even goed na, Alexander, alsjeblieft."
Terwijl Alexander nadenkt, kan hij ademhalen en zijn woede loslaten. Hij besluit een andere benadering te proberen en daarmee zijn vrouw te bewijzen dat hij zich probeert te veranderen.
"Weet je nog wanneer ik heb ontdekt dat jullie meer dan gewone vrienden zijn, Alexander?"
Robin kijkt direct verlegen om daarna te glimlachen. Alexander begint te grijnzen.
"Lag jij nou op mij of lag ik op jou toen Sascha de slaapkamer binnenkwam?"
Astrid begint te giechelen, ze wist dit niet. Hij moet glimlachen.
"Dat was ruim een half jaar na jullie allereerste ontmoeting en het is typisch iets voor Robin. Mijn gesloten broer vertelt heel weinig over hoe het tussen jullie gaat. Maar in het afgelopen voorjaar hebben Robin en ik een tijdlang elkaar bijna alles verteld. Dat was nadat jij de helft van de zaak had gekocht en daarmee ook Robin's werkgever werd. In die tijd rond de verbouwing begon je je koppig te gedragen, misschien ben je net zo koppig als Henriette. Het is een van de andere redenen waarom ik mijn aandeel in SansFrontière over wil schrijven naar Robin. Alexander, wil jij in de toekomst niet meer zo koppig zijn als het om mijn broer gaat?"
Astrid kijkt hem eerst verbaasd en daarna trots aan. Ook nu is het gelukt de boodschap zonder ruzie over te brengen. Alexander zwijgt en kijkt omlaag. Robin slaat een arm om Alexander en fluistert.
"Misschien heeft Sascha gelijk. Je koppigheid heeft mij ook in leven gehouden ... Het is gebeurd. We kunnen het niet veranderen. We kunnen het alleen beter doen dan vroeger. We weten hoeveel we voor elkaar over hebben."
Robin's stralende ogen en glimlach brengen hem en Astrid in verwarring.
"Sascha, Astrid, dank je wel. Ik heb er zelf ook niet aan gedacht. Maar ik wil het Alexander ook niet verwijten. Ik wil niemand meer iets verwijten."
Alexander gaat rechtop zitten en begint te stralen. Robin zwijgt even voordat hij verder praat.
"Wij ... willen eigenlijk vandaag vooral goed nieuws vertellen."
Robin pakt Alexander's hand vast en steekt hem samen met zijn eigen hand omhoog.
"Ik vertel te weinig, Sascha? We hebben ons gisteravond verloofd!"
Astrid feliciteert de twee als eerste. Hij ziet de nieuwe ringen, begrijpt nu de betekenis achter de horloges en is aangenaam verrast. Alexander is de eerste die hij van de bank trekt en rondzwaait, gevolgd door Robin. Hij is wel voorzichtiger met zijn broer en kan zijn blijdschap alleen uitdrukken door zijn broer drie, vier, vijf keer te zoenen.
"Gefeliciteerd, mijn warme broers!"
Het wordt een mooi nieuw jaar voor iedereen.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
79
Dinsdag 27 december 2011
Andreas Bourani - Nur in meinem Kopf
Revolverheld und Marta Jandová - Halt Dich an mir fest
Max is onderweg naar huis met Wolfgang naast zich in de auto. Ze zijn wat moe van een lange dag met Peter en Karl Redeker. Max kijkt met een schuin oog naar Wolfgang.
"Kunnen we iets afspreken, Wolfgang?"
"Wat wil je, Max?"
"Ik wil straks met Henriette over jou praten zonder dat jij erbij bent. Ik zou het fijn vinden als je ook niet op de trap gaat zitten om te luisteren."
"Waarom? Je weet dat ik erbij wil zijn als het over mij gaat."
Wolfgang kijkt Max nu verwonderd aan. Max glimlacht.
"De vader van Peter en ik hebben vandaag ook over jou en Peter gesproken zonder dat jullie erbij waren. Ik wil proberen Henriette te overtuigen van onze ideeën."
"Je denkt dat het beter lukt als ik er niet bij ben?"
"Ja."
"Goed, Max. Ik wens je sterkte. Als het niet lukt, haal je mij erbij?"
"Ik zal er aan denken."
Max ziet dat Wolfgang een grote grijns op zijn gezicht heeft. Als ze elkaar even aankijken, moet hij ook glimlachen. De eerste hindernis heeft hij gelukkig al genomen. De andere hindernis zal iets lastiger worden, maar het is de moeite van het proberen waard. Zoveel is Max wel duidelijk geworden vandaag.
Bij thuiskomst gaat alles rustig verder. Henriette heeft niet gewacht met het eten, desondanks kunnen de mannen snel aan tafel. Net zoals vroeger serveert zijn vrouw wat over is gebleven van de grote maaltijden van de afgelopen dagen. Na afloop verrast Wolfgang Henriette door direct alles op te ruimen en in de keuken zich op de afwas te storten. Max geniet in stilte van Wolfgangs gedrag, zelfs meer dan van hun gebruikelijke kop koffie met alcohol na het avondeten. Een rustige, diplomatieke aanpak werkt misschien het beste om zijn vrouw te overtuigen.
"Het was een leuke dag vandaag, Henny. Karl en ik willen een volgende keer dat iedereen meegaat."
"Heb je hem kunnen overtuigen, Max?"
"We hebben uitgebreid kunnen praten. Ik ben veel wijzer geworden, het is mij duidelijk geworden dat we met Wolfgang een andere koers moeten inslaan."
"Goed, hij heeft jou meer overtuigd dan jij hem. We doen het toch goed?"
"Ja, maar Wolfgang heeft meer nodig. Daar ben jij trouwens al mee begonnen."
"Ik begrijp je niet, Max."
"Je wilt Wolfgang toch leren zelf het huishouden te doen? Dat heb je met onze jongens nooit gedaan."
"Tijden veranderen. Hij is aantrekkelijker voor meisjes wanneer hij goed voor zichzelf kan zorgen."
Henriette kijkt met een guitige blik naar haar man. Haar blik brengt Max aan het twijfelen. Hij zet desondanks door.
"Je hebt in elk geval Marlene en Karl op een idee gebracht. Zij gaan Peter ook leren zelf de huishouding te doen."
"Dank je. Als de jongens over hun bevlieging heen zijn, dan krijgen hun vrouwen het makkelijk."
"Henny, ik verwacht niet dat deze bevlieging, zoals jij het noemt, overgaat. Ik ben er langzaam maar zeker van overtuigd geraakt dat wij er geen invloed op hebben. Zelfs de Gravin steunt Wolfgangs relatie met Peter. Zij en Sascha hebben ons dat boekje gegeven. Zijn broers willen juist dat we met Karl en Marlene praten als we ergens mee zitten. Ik heb vandaag echt met Karl kunnen praten. Als we willen dat Wolfgang ook na zijn achttiende verjaardag bij ons blijft of bij ons op bezoek komt, dan moet hij zich vrij voelen om met ons over alles te praten."
"Dan doet hij toch?"
"Nee. Is je niet opgevallen dat Wolfgang nooit over zijn toekomst praat met ons? Of over Peter?"
Max zwijgt even terwijl Henriette nadenkt over zijn vraag voordat ze reageert.
"Hij neemt het leven van dag tot dag, hij heeft teveel teleurstellingen en verdriet meegemaakt in de laatste jaren."
"Precies daarom wil ik proberen het nog beter te doen. Ik wil graag dat hij en Peter zich hier thuis voelen, zich hier ontspannen en hier ook kunnen lachen. Ik wil Wolfgang niet verliezen zoals we Alexander hebben verloren. Peter is bang voor jou, weet je dat?"
"Nee. Daar heb ik niets van gemerkt."
Zijn vrouw is eerlijk, Max voelt dat ze geïnteresseerd raakt in waar hij heen wil.
"Toen je Wolfgang en Peter eerder dit jaar betrapte, ben je zo boos geworden dat Peter bijna niets durft te doen als jij er bent. Ik vind het niet zo erg, ik denk dat hij wel bijdraait als hij je vaker van je vriendelijke kant meemaakt. De afgelopen dagen zaten de jongens iedere keer bij Sascha en zijn Gravin, die gewoon met ze omgaan. Denk je dat we dat ook kunnen?"
"Je vraagt wel veel. Ik heb ook wel gezien hoe Wolfgang en Peter met elkaar omgaan in de afgelopen dagen, maar ik heb er niets van gezegd omdat ik er geen tijd voor had. Het is geen gedrag wat ik hier graag zie."
"Als je daaraan vasthoudt, dan zal Wolfgang op zijn achttiende verjaardag het huis verlaten. Ons verlaten."
Henriette zucht, Max pakt de hand van zijn vrouw en glimlacht naar haar.
"Zover hoeven we het niet te laten komen. Als jij mij kunt beloven dat je ook de komende tijd er niets van zegt, dan blijven we op de goede weg."
"Het is en blijft een zonde, Max."
"Dat ben ik met je eens, maar laat het uiteindelijke oordeel alsjeblieft aan God ... Karl vertelde vandaag wat grappigs. Wanneer hij Wolfgang en Peter samen ziet, dan denkt hij altijd terug aan de tijd dat hij en Marlene bij haar ouders op de bank zaten. Het herinnerde mij aan onze tijd, voor ons huwelijk."
"Ja, weet je nog hoe mijn moeder dan altijd boos werd?"
Max begint te lachen en kijkt zijn vrouw recht in haar ogen aan. Het duurt een paar tellen voordat Henriette zelf doorheeft wat ze zegt en mee begint te lachen.
"Ik durf je niets te beloven, maar ik wil het wel proberen."
"Gewoon niet reageren, net zoals je de afgelopen dagen gedaan hebt. Kijk anders opzij als je het echt niet kunt verdragen. Ik heb vandaag in ieder geval een heel andere Wolfgang gezien dan de jongen die we hier normaal in huis meemaken. Hij is veel makkelijker met Peter om zich heen."
De geluiden uit de keuken vallen stil. Wolfgang steekt zijn hoofd om de deur van de woonkamer en knipoogt naar Max.
"Henriette, ik zit boven. Roepen jullie mij als jullie hier klaar zijn?"
Wolfgang sluit de deur en loopt met iets meer lawaai dan normaal naar boven. Henriette kijkt haar man indringend aan.
"Wat heb jij hem gevraagd?"
"Ik heb hem verteld dat ik met jou over hem wil praten en hem gevraagd niet mee te luisteren, ook niet op de trap. Hij mopperde wel wat, maar blijkbaar zit hij nu echt boven."
Henriette begint te giechelen.
"Dat we dit nog meemaken met Wolfgang. Er moet vandaag echt iets zijn gebeurd."
"Dat bedoel ik nu met de andere Wolfgang die ik vandaag heb meegemaakt. Karl vertelde me nog wat leuks, waar zelfs jij trots op kunt zijn."
"Wat?"
Max geniet van de nieuwsgierige blik van zijn vrouw. De vader van Peter heeft zijn vrouw goed ingeschat.
"In tegenstelling tot wat jij denkt, hebben de jongens geen seks met elkaar. Ze zoenen, ze knuffelen en volgens Karl vinden ze dat genoeg. Meer willen ze niet."
"Maar jongens zoals Wolfgang willen toch alleen ...?"
"Wolfgang en Peter zeggen van niet. Ik geloof het, al kan ik je niet uitleggen waarom. Maar het bracht me wel op een ander idee, wat ik al met Karl heb besproken en waar de jongens niets vanaf weten. Ik wil Wolfgang een tweepersoonsbed geven. Als we dat doen, dan krijgt Peter ook een tweepersoonsbed van zijn ouders."
"Nee, Max, nu ga je te ver. Niet in mijn huis."
"Waarom niet?"
"Bij Alexander en Bastian hebben we dat ook niet toegestaan."
"Henny, wat zei je net ook al weer? Tijden veranderen."
"Ja, maar niet voor alles. Wolfgang en Peter hier samen ... ik wil er niet eens over nadenken."
Henriette trekt er een gezicht bij alsof ze bedorven vlees ruikt. Max weet dat hij nog iets verder moet gaan. Op dit moment is hij Charlie dankbaar voor haar suggestie voor een mannendag.
"Ik heb er vandaag wel over nagedacht samen met de vader van Peter. We hebben eigenlijk een paar redenen om dit te doen en ik zou het fijn vinden als je toch wilt luisteren naar mij. De broers van Wolfgang willen graag dat hij meer tijd besteedt aan Peter, ze hebben de jongens samen uitgenodigd om in Köln langs te komen. Als ze in Köln zijn, dan weten wij niet wat er gebeurt en de ouders van Peter weten niet wat er gebeurt. Een andere reden zijn Alexander en zijn vriend, het is nu bijna een maand geleden dat we apart naar Köln zijn gereden en jij een domme vraag hebt gesteld. Ik ben te lang met je getrouwd om niet te weten dat je je ook over Wolfgang zorgen maakt."
Henriette glimlacht naar haar man, die nu even adem kan halen om door te gaan.
"Je kwam zelf net met een andere reden. Wolfgang heeft zoveel verdriet en teleurstellingen meegemaakt, dat ik bang ben dat hij met niemand een relatie durft op te bouwen. Daarom ben ik heel gelukkig dat Wolfgang nu iemand heeft waar hij zelf van kan houden, ook al had net als jij liever een Petra dan een Peter gezien. Hoe het ook verder gaat tussen Wolfgang en Peter, wat ze nu samen hebben, is goed voor ze allebei. Dat hebben we vandaag wel gezien. Alexander is ook op een andere manier een aanleiding. Bastian heeft na de begrafenis van Silke tegen ons gezegd dat we meer moeten doen voor Alexander dan onze goede bedoelingen tonen. Maar jij en ik kunnen niets verzinnen wat we anders kunnen doen zolang Alexander niets van ons aan wil nemen. Ik gok erop dat Alexander ons met andere ogen gaat bekijken wanneer Wolfgang hem vertelt dat Peter hier mag logeren. Dan ziet hij dat we het echt menen en onze fouten niet willen herhalen ... Dit alles bij elkaar heeft ons op het idee van de bedden gebracht."
Max kijkt nu met vleiende en tegelijk uitdagende ogen naar zijn vrouw. Hij merkt dat ze nog niet overtuigd is, ze staart naar haar lege glazen voordat ze hem weer aankijkt.
"De laatste reden ben jij, Henny. Is het niet veel makkelijker voor jou om alles in de gaten te houden wanneer Wolfgang zijn vrienden hier kan uitnodigen? Is het niet veel makkelijker voor jou om Wolfgang te vragen zijn vrienden mee naar zijn kamer te nemen als ze dingen doen die jij liever niet ziet?"
Eindelijk verschijnt een bekende glimlach op het gezicht van zijn vrouw. Hij drinkt zijn glazen leeg.
"Ik krijg net een andere ingeving, Max. Alexander heeft Peter een tekening van Wolfgang als kerstcadeau gegeven. Als we Alexander vragen een tekening van Peter te maken voor Wolfgang voor boven zijn nieuwe bed?"
"Daarop waren Karl en ik nu niet gekomen. Dank je. Je vindt het nu wel goed?"
"Nee. Het is kiezen tussen twee kwaden ... Ik denk dat een groter bed minder kwaad kan dan Wolfgang weer teleur te stellen en verdrietig mee te maken."
Henriette zucht even voordat ze wil opstaan. Max houdt haar tegen, geeft haar een kus en streelt haar zij.
"Dank je. Samen kunnen we dit goed doen."
Ze giechelt.
"Wil jij nog wat drinken?"
"Graag, nog een koffie extra. Ik heb nog een idee waar ik met je over wil praten zonder dat Wolfgang het hoort."
Henriette staat op en verdwijnt naar de keuken. Op de terugweg naar de kamer roept ze naar boven dat het niet lang meer duurt. Er komt geen antwoord, Henriette denkt dat Wolfgang zijn koptelefoon heeft opgezet.
"Wat voor wilde ideeën heb je nog meer, meneer Kaiser?"
"Het gaat om Alexander en zijn vriend, mevrouw Kaiser. We hebben het totaal verkeerd aangepakt toen ze hier aankwamen. Zijn vriend heeft mij later alleen een hint gegeven om ze nooit meer zo te ontvangen. Je weet dat hij nooit veel zegt."
"Sascha en de Gravin zijn er tussengekomen, later heeft de Gravin mij nog afgeremd toen ik dat Speeltuig in de keuken aansprak."
"Henny, je moet daar mee ophouden. De jongen heet Robin en het is de vriend van Alexander."
"Vriend? Alexander heeft nooit serieuze relaties gehad."
"Ik denk dat je je vergist. Als we beter contact met Alexander willen, dan hoort Robin daar ook bij, of we dat leuk vinden of niet. We hebben al genoeg fouten gemaakt met Alexander. Je hebt indertijd alles van hem hier opgeruimd of opgeborgen. We zijn gestopt met hem financieel te ondersteunen tijdens zijn studiejaren. Je zus heeft dat voor ons overgenomen. Maar we hebben het geld altijd opzij gezet voor Alexander. Het wordt alleen maar meer."
"Dat geld blijft waar het is. Alexander kan het krijgen als hij een fatsoenlijk leven leidt. Je hebt het goed belegd, dus het groeit alleen aan."
"Ik geloof niet dat Charlotte of Alexander het willen hebben. Als ik het goed inschat, dan zou Alexander heel blij zijn met zijn oude tekeningen maar die heb je niet bewaard."
"Het waren walgelijke tekeningen."
"Henny, het waren zijn tekeningen! Ik ben allang gelukkig dat ik een paar tekeningen in het boek heb kunnen bewaren, ik bedoel het boek dat ik hem begin september heb gegeven ... We kunnen het niet meer goed maken. We kunnen met het geld nog wel iets goeds doen."
"Waar denk je aan?"
"Als jij het ermee eens bent, dan wil ik in het nieuwe jaar eerst met Charlotte overleggen om te zien of ik op het goede spoor zit. De broers van Wolfgang hebben geen fatsoenlijke diploma's en voor Wolfgang ontvangen we na zijn achttiende verjaardag geen bijdrage meer van het Jugendamt. Ik wil dat geld gebruiken om Wolfgang door te laten studeren en als Robin of Sascha nog een opleiding willen volgen, dan wil ik ze daarmee helpen."
"Wat heb jij vandaag gedronken, Max?"
"Een paar biertjes, ik moest nog rijden. Hoezo?"
"Je komt vandaag met een paar slimme ideeën. Misschien lukt het zo om de hele groep van deze kerstmis volgend jaar vaker bij elkaar te brengen."
Max zucht even ... van opluchting. Het gaat allemaal makkelijker dan hij had verwacht. Geen urenlange discussie over wat wel of niet zo hoort, geen verwijzingen naar de kerk of de mening van anderen. Blijkbaar hebben deze kerstdagen zijn vrouw meer beroerd dan hij gisteravond nog dacht. Henriette wil al verder.
"Heb je nog meer of zal ik Wolfgang ophalen?"
"Nee, dat is alles voor vandaag. Zal ik naar boven lopen? Ik denk dat Wolfgang zijn koptelefoon op heeft gezet."
Max staat op en wil al de kamer uitlopen, wanneer Henriette nog begint te praten.
"Max, besef je wel dat we met Karl en Marlene nu eigenlijk twee zonen hebben en vier ouders zijn geworden?"
"Nee. Maar nu je het zegt, het wordt op deze manier wel makkelijker ... voor iedereen."
Eenmaal boven kijkt Wolfgang verrast op. Hij had inderdaad een koptelefoon opgezet, die nu afgaat.
"Zijn jullie klaar of heb je mijn hulp nodig?"
"We zijn eruit, zoon. Alleen maar goede dingen. Kom je mee naar beneden, dan kunnen we jou alles vertellen? Neem je laptop maar mee."
Wolfgang sluit ondanks de vraag van Max zijn computer af zoals hij altijd doet en volgt hem wat onzeker naar beneden met het apparaat stevig in zijn handen. Beneden is Henriette nog aan de telefoon in gesprek met Charlotte, zodat hij even moet wachten totdat zijn vrouw het gesprek kan afronden. Na een paar minuten is het zover.
"Goed, Wolfgang. Ik vind het fijn dat je ons even alleen hebt gelaten. Ik denk dat het leuker is als mijn vrouw je vertelt waar het omgaat."
"Max, ik heb liever dat jij begint. Wolfgang, je hoeft je echt geen zorgen te maken. We hebben goed nieuws voor je."
"Dit lijkt verdacht veel op het gesprek in de hotelkamer in Köln toen jij mij wilde vertellen over mijn broers en ik dacht ..."
"Wolfgang, stop. Mijn vrouw heeft gelijk, het gaat om je toekomst. Maar alleen goede dingen. We hebben vandaag een mooie dag met Peter en zijn vader gehad. Dat gaan we vaker doen, een volgende keer gaat iedereen mee. Het zal je misschien verrassen, maar mijn vrouw en ik gaan proberen de wens van je broers uit te voeren."
Wolfgangs mond valt open van verbazing terwijl hij over zijn borst wrijft.
"Ik bedoel dat we het goed vinden dat jij en Peter elkaar vaker zien. Morgen wil ik je meenemen om een nieuw bed voor je uit te zoeken ... een tweepersoonsbed."
Wolfgang laat bijna zijn laptop vallen, Henriette kan hem nog net opvangen. Gelukkig zijn de reflexen van zijn vrouw dit jaar weer helemaal aangescherpt. Wolfgang kijkt hem verbijsterd aan met natte ogen.
"Wat is er met jullie gebeurd?"
"Mijn vrouw en ik hebben een goed gesprek gehad, zoon. Wil je het Peter en zijn ouders zelf vertellen of zullen wij dat doen?"
Wolfgang blijft hem aanstaren.
"Wolfgang?"
"Ja, ... sorry ..."
"Wolfgang, gaat het goed met je?"
Henriette klinkt bezorgd. Ze staat op en gaat direct voor Wolfgang staan, kijkt hem recht in zijn ogen waar inmiddels tranen uitkomen. Wolfgang wrijft opnieuw over zijn borst terwijl hij probeert te lachen.
"Ik ... ik had dit nooit van jullie verwacht."
"Rustig maar, jongen. Ga even zitten, dan haalt Max wat te drinken voor je."
Henriette duwt Wolfgang langzaam naar de bank en gaat naast hem zitten met een arm om zijn schouder. Max loopt snel naar de keuken en komt terug met een groot glas water. Henriette dwingt Wolfgang het rustig op te drinken.
"Gaat het weer, jongen?"
"Ik wil ... ik wil ... jullie zijn echt lief."
"We hebben nog niet alles verteld. Ik heb net met mijn zus gebeld om iets na te vragen. Charlotte is het met ons eens. Als je wilt, dan blijven we je de komende jaren ook steunen, ook na je achttiende verjaardag. Als je goed je best doet op school, dan kun je verder studeren."
"Dank je wel."
Wolfgang lacht weer door zijn tranen heen. Het bezorgt Max een dubbel gevoel en als hij zijn vrouw aankijkt, dan ziet hij een gealarmeerde blik. Ze is net zo bezorgd als hij is. Gelukkig wordt Wolfgang weer rustiger en vrolijker wanneer ze op internet alvast gaan uitzoeken welk bed hij wil hebben.
Wanneer ze later in bed liggen, praten ze er even over door en spreken af de komende tijd goed op te letten wanneer Wolfgang van slag raakt en ook de ouders van Peter hierbij in te schakelen. Hopelijk is het tijdelijk en blijken in het nieuwe jaar hun zorgen voor niets te zijn. Dan wordt het een mooi nieuw jaar voor iedereen.
Dinsdag 27 december 2011
Andreas Bourani - Nur in meinem Kopf
Revolverheld und Marta Jandová - Halt Dich an mir fest
Max is onderweg naar huis met Wolfgang naast zich in de auto. Ze zijn wat moe van een lange dag met Peter en Karl Redeker. Max kijkt met een schuin oog naar Wolfgang.
"Kunnen we iets afspreken, Wolfgang?"
"Wat wil je, Max?"
"Ik wil straks met Henriette over jou praten zonder dat jij erbij bent. Ik zou het fijn vinden als je ook niet op de trap gaat zitten om te luisteren."
"Waarom? Je weet dat ik erbij wil zijn als het over mij gaat."
Wolfgang kijkt Max nu verwonderd aan. Max glimlacht.
"De vader van Peter en ik hebben vandaag ook over jou en Peter gesproken zonder dat jullie erbij waren. Ik wil proberen Henriette te overtuigen van onze ideeën."
"Je denkt dat het beter lukt als ik er niet bij ben?"
"Ja."
"Goed, Max. Ik wens je sterkte. Als het niet lukt, haal je mij erbij?"
"Ik zal er aan denken."
Max ziet dat Wolfgang een grote grijns op zijn gezicht heeft. Als ze elkaar even aankijken, moet hij ook glimlachen. De eerste hindernis heeft hij gelukkig al genomen. De andere hindernis zal iets lastiger worden, maar het is de moeite van het proberen waard. Zoveel is Max wel duidelijk geworden vandaag.
Bij thuiskomst gaat alles rustig verder. Henriette heeft niet gewacht met het eten, desondanks kunnen de mannen snel aan tafel. Net zoals vroeger serveert zijn vrouw wat over is gebleven van de grote maaltijden van de afgelopen dagen. Na afloop verrast Wolfgang Henriette door direct alles op te ruimen en in de keuken zich op de afwas te storten. Max geniet in stilte van Wolfgangs gedrag, zelfs meer dan van hun gebruikelijke kop koffie met alcohol na het avondeten. Een rustige, diplomatieke aanpak werkt misschien het beste om zijn vrouw te overtuigen.
"Het was een leuke dag vandaag, Henny. Karl en ik willen een volgende keer dat iedereen meegaat."
"Heb je hem kunnen overtuigen, Max?"
"We hebben uitgebreid kunnen praten. Ik ben veel wijzer geworden, het is mij duidelijk geworden dat we met Wolfgang een andere koers moeten inslaan."
"Goed, hij heeft jou meer overtuigd dan jij hem. We doen het toch goed?"
"Ja, maar Wolfgang heeft meer nodig. Daar ben jij trouwens al mee begonnen."
"Ik begrijp je niet, Max."
"Je wilt Wolfgang toch leren zelf het huishouden te doen? Dat heb je met onze jongens nooit gedaan."
"Tijden veranderen. Hij is aantrekkelijker voor meisjes wanneer hij goed voor zichzelf kan zorgen."
Henriette kijkt met een guitige blik naar haar man. Haar blik brengt Max aan het twijfelen. Hij zet desondanks door.
"Je hebt in elk geval Marlene en Karl op een idee gebracht. Zij gaan Peter ook leren zelf de huishouding te doen."
"Dank je. Als de jongens over hun bevlieging heen zijn, dan krijgen hun vrouwen het makkelijk."
"Henny, ik verwacht niet dat deze bevlieging, zoals jij het noemt, overgaat. Ik ben er langzaam maar zeker van overtuigd geraakt dat wij er geen invloed op hebben. Zelfs de Gravin steunt Wolfgangs relatie met Peter. Zij en Sascha hebben ons dat boekje gegeven. Zijn broers willen juist dat we met Karl en Marlene praten als we ergens mee zitten. Ik heb vandaag echt met Karl kunnen praten. Als we willen dat Wolfgang ook na zijn achttiende verjaardag bij ons blijft of bij ons op bezoek komt, dan moet hij zich vrij voelen om met ons over alles te praten."
"Dan doet hij toch?"
"Nee. Is je niet opgevallen dat Wolfgang nooit over zijn toekomst praat met ons? Of over Peter?"
Max zwijgt even terwijl Henriette nadenkt over zijn vraag voordat ze reageert.
"Hij neemt het leven van dag tot dag, hij heeft teveel teleurstellingen en verdriet meegemaakt in de laatste jaren."
"Precies daarom wil ik proberen het nog beter te doen. Ik wil graag dat hij en Peter zich hier thuis voelen, zich hier ontspannen en hier ook kunnen lachen. Ik wil Wolfgang niet verliezen zoals we Alexander hebben verloren. Peter is bang voor jou, weet je dat?"
"Nee. Daar heb ik niets van gemerkt."
Zijn vrouw is eerlijk, Max voelt dat ze geïnteresseerd raakt in waar hij heen wil.
"Toen je Wolfgang en Peter eerder dit jaar betrapte, ben je zo boos geworden dat Peter bijna niets durft te doen als jij er bent. Ik vind het niet zo erg, ik denk dat hij wel bijdraait als hij je vaker van je vriendelijke kant meemaakt. De afgelopen dagen zaten de jongens iedere keer bij Sascha en zijn Gravin, die gewoon met ze omgaan. Denk je dat we dat ook kunnen?"
"Je vraagt wel veel. Ik heb ook wel gezien hoe Wolfgang en Peter met elkaar omgaan in de afgelopen dagen, maar ik heb er niets van gezegd omdat ik er geen tijd voor had. Het is geen gedrag wat ik hier graag zie."
"Als je daaraan vasthoudt, dan zal Wolfgang op zijn achttiende verjaardag het huis verlaten. Ons verlaten."
Henriette zucht, Max pakt de hand van zijn vrouw en glimlacht naar haar.
"Zover hoeven we het niet te laten komen. Als jij mij kunt beloven dat je ook de komende tijd er niets van zegt, dan blijven we op de goede weg."
"Het is en blijft een zonde, Max."
"Dat ben ik met je eens, maar laat het uiteindelijke oordeel alsjeblieft aan God ... Karl vertelde vandaag wat grappigs. Wanneer hij Wolfgang en Peter samen ziet, dan denkt hij altijd terug aan de tijd dat hij en Marlene bij haar ouders op de bank zaten. Het herinnerde mij aan onze tijd, voor ons huwelijk."
"Ja, weet je nog hoe mijn moeder dan altijd boos werd?"
Max begint te lachen en kijkt zijn vrouw recht in haar ogen aan. Het duurt een paar tellen voordat Henriette zelf doorheeft wat ze zegt en mee begint te lachen.
"Ik durf je niets te beloven, maar ik wil het wel proberen."
"Gewoon niet reageren, net zoals je de afgelopen dagen gedaan hebt. Kijk anders opzij als je het echt niet kunt verdragen. Ik heb vandaag in ieder geval een heel andere Wolfgang gezien dan de jongen die we hier normaal in huis meemaken. Hij is veel makkelijker met Peter om zich heen."
De geluiden uit de keuken vallen stil. Wolfgang steekt zijn hoofd om de deur van de woonkamer en knipoogt naar Max.
"Henriette, ik zit boven. Roepen jullie mij als jullie hier klaar zijn?"
Wolfgang sluit de deur en loopt met iets meer lawaai dan normaal naar boven. Henriette kijkt haar man indringend aan.
"Wat heb jij hem gevraagd?"
"Ik heb hem verteld dat ik met jou over hem wil praten en hem gevraagd niet mee te luisteren, ook niet op de trap. Hij mopperde wel wat, maar blijkbaar zit hij nu echt boven."
Henriette begint te giechelen.
"Dat we dit nog meemaken met Wolfgang. Er moet vandaag echt iets zijn gebeurd."
"Dat bedoel ik nu met de andere Wolfgang die ik vandaag heb meegemaakt. Karl vertelde me nog wat leuks, waar zelfs jij trots op kunt zijn."
"Wat?"
Max geniet van de nieuwsgierige blik van zijn vrouw. De vader van Peter heeft zijn vrouw goed ingeschat.
"In tegenstelling tot wat jij denkt, hebben de jongens geen seks met elkaar. Ze zoenen, ze knuffelen en volgens Karl vinden ze dat genoeg. Meer willen ze niet."
"Maar jongens zoals Wolfgang willen toch alleen ...?"
"Wolfgang en Peter zeggen van niet. Ik geloof het, al kan ik je niet uitleggen waarom. Maar het bracht me wel op een ander idee, wat ik al met Karl heb besproken en waar de jongens niets vanaf weten. Ik wil Wolfgang een tweepersoonsbed geven. Als we dat doen, dan krijgt Peter ook een tweepersoonsbed van zijn ouders."
"Nee, Max, nu ga je te ver. Niet in mijn huis."
"Waarom niet?"
"Bij Alexander en Bastian hebben we dat ook niet toegestaan."
"Henny, wat zei je net ook al weer? Tijden veranderen."
"Ja, maar niet voor alles. Wolfgang en Peter hier samen ... ik wil er niet eens over nadenken."
Henriette trekt er een gezicht bij alsof ze bedorven vlees ruikt. Max weet dat hij nog iets verder moet gaan. Op dit moment is hij Charlie dankbaar voor haar suggestie voor een mannendag.
"Ik heb er vandaag wel over nagedacht samen met de vader van Peter. We hebben eigenlijk een paar redenen om dit te doen en ik zou het fijn vinden als je toch wilt luisteren naar mij. De broers van Wolfgang willen graag dat hij meer tijd besteedt aan Peter, ze hebben de jongens samen uitgenodigd om in Köln langs te komen. Als ze in Köln zijn, dan weten wij niet wat er gebeurt en de ouders van Peter weten niet wat er gebeurt. Een andere reden zijn Alexander en zijn vriend, het is nu bijna een maand geleden dat we apart naar Köln zijn gereden en jij een domme vraag hebt gesteld. Ik ben te lang met je getrouwd om niet te weten dat je je ook over Wolfgang zorgen maakt."
Henriette glimlacht naar haar man, die nu even adem kan halen om door te gaan.
"Je kwam zelf net met een andere reden. Wolfgang heeft zoveel verdriet en teleurstellingen meegemaakt, dat ik bang ben dat hij met niemand een relatie durft op te bouwen. Daarom ben ik heel gelukkig dat Wolfgang nu iemand heeft waar hij zelf van kan houden, ook al had net als jij liever een Petra dan een Peter gezien. Hoe het ook verder gaat tussen Wolfgang en Peter, wat ze nu samen hebben, is goed voor ze allebei. Dat hebben we vandaag wel gezien. Alexander is ook op een andere manier een aanleiding. Bastian heeft na de begrafenis van Silke tegen ons gezegd dat we meer moeten doen voor Alexander dan onze goede bedoelingen tonen. Maar jij en ik kunnen niets verzinnen wat we anders kunnen doen zolang Alexander niets van ons aan wil nemen. Ik gok erop dat Alexander ons met andere ogen gaat bekijken wanneer Wolfgang hem vertelt dat Peter hier mag logeren. Dan ziet hij dat we het echt menen en onze fouten niet willen herhalen ... Dit alles bij elkaar heeft ons op het idee van de bedden gebracht."
Max kijkt nu met vleiende en tegelijk uitdagende ogen naar zijn vrouw. Hij merkt dat ze nog niet overtuigd is, ze staart naar haar lege glazen voordat ze hem weer aankijkt.
"De laatste reden ben jij, Henny. Is het niet veel makkelijker voor jou om alles in de gaten te houden wanneer Wolfgang zijn vrienden hier kan uitnodigen? Is het niet veel makkelijker voor jou om Wolfgang te vragen zijn vrienden mee naar zijn kamer te nemen als ze dingen doen die jij liever niet ziet?"
Eindelijk verschijnt een bekende glimlach op het gezicht van zijn vrouw. Hij drinkt zijn glazen leeg.
"Ik krijg net een andere ingeving, Max. Alexander heeft Peter een tekening van Wolfgang als kerstcadeau gegeven. Als we Alexander vragen een tekening van Peter te maken voor Wolfgang voor boven zijn nieuwe bed?"
"Daarop waren Karl en ik nu niet gekomen. Dank je. Je vindt het nu wel goed?"
"Nee. Het is kiezen tussen twee kwaden ... Ik denk dat een groter bed minder kwaad kan dan Wolfgang weer teleur te stellen en verdrietig mee te maken."
Henriette zucht even voordat ze wil opstaan. Max houdt haar tegen, geeft haar een kus en streelt haar zij.
"Dank je. Samen kunnen we dit goed doen."
Ze giechelt.
"Wil jij nog wat drinken?"
"Graag, nog een koffie extra. Ik heb nog een idee waar ik met je over wil praten zonder dat Wolfgang het hoort."
Henriette staat op en verdwijnt naar de keuken. Op de terugweg naar de kamer roept ze naar boven dat het niet lang meer duurt. Er komt geen antwoord, Henriette denkt dat Wolfgang zijn koptelefoon heeft opgezet.
"Wat voor wilde ideeën heb je nog meer, meneer Kaiser?"
"Het gaat om Alexander en zijn vriend, mevrouw Kaiser. We hebben het totaal verkeerd aangepakt toen ze hier aankwamen. Zijn vriend heeft mij later alleen een hint gegeven om ze nooit meer zo te ontvangen. Je weet dat hij nooit veel zegt."
"Sascha en de Gravin zijn er tussengekomen, later heeft de Gravin mij nog afgeremd toen ik dat Speeltuig in de keuken aansprak."
"Henny, je moet daar mee ophouden. De jongen heet Robin en het is de vriend van Alexander."
"Vriend? Alexander heeft nooit serieuze relaties gehad."
"Ik denk dat je je vergist. Als we beter contact met Alexander willen, dan hoort Robin daar ook bij, of we dat leuk vinden of niet. We hebben al genoeg fouten gemaakt met Alexander. Je hebt indertijd alles van hem hier opgeruimd of opgeborgen. We zijn gestopt met hem financieel te ondersteunen tijdens zijn studiejaren. Je zus heeft dat voor ons overgenomen. Maar we hebben het geld altijd opzij gezet voor Alexander. Het wordt alleen maar meer."
"Dat geld blijft waar het is. Alexander kan het krijgen als hij een fatsoenlijk leven leidt. Je hebt het goed belegd, dus het groeit alleen aan."
"Ik geloof niet dat Charlotte of Alexander het willen hebben. Als ik het goed inschat, dan zou Alexander heel blij zijn met zijn oude tekeningen maar die heb je niet bewaard."
"Het waren walgelijke tekeningen."
"Henny, het waren zijn tekeningen! Ik ben allang gelukkig dat ik een paar tekeningen in het boek heb kunnen bewaren, ik bedoel het boek dat ik hem begin september heb gegeven ... We kunnen het niet meer goed maken. We kunnen met het geld nog wel iets goeds doen."
"Waar denk je aan?"
"Als jij het ermee eens bent, dan wil ik in het nieuwe jaar eerst met Charlotte overleggen om te zien of ik op het goede spoor zit. De broers van Wolfgang hebben geen fatsoenlijke diploma's en voor Wolfgang ontvangen we na zijn achttiende verjaardag geen bijdrage meer van het Jugendamt. Ik wil dat geld gebruiken om Wolfgang door te laten studeren en als Robin of Sascha nog een opleiding willen volgen, dan wil ik ze daarmee helpen."
"Wat heb jij vandaag gedronken, Max?"
"Een paar biertjes, ik moest nog rijden. Hoezo?"
"Je komt vandaag met een paar slimme ideeën. Misschien lukt het zo om de hele groep van deze kerstmis volgend jaar vaker bij elkaar te brengen."
Max zucht even ... van opluchting. Het gaat allemaal makkelijker dan hij had verwacht. Geen urenlange discussie over wat wel of niet zo hoort, geen verwijzingen naar de kerk of de mening van anderen. Blijkbaar hebben deze kerstdagen zijn vrouw meer beroerd dan hij gisteravond nog dacht. Henriette wil al verder.
"Heb je nog meer of zal ik Wolfgang ophalen?"
"Nee, dat is alles voor vandaag. Zal ik naar boven lopen? Ik denk dat Wolfgang zijn koptelefoon op heeft gezet."
Max staat op en wil al de kamer uitlopen, wanneer Henriette nog begint te praten.
"Max, besef je wel dat we met Karl en Marlene nu eigenlijk twee zonen hebben en vier ouders zijn geworden?"
"Nee. Maar nu je het zegt, het wordt op deze manier wel makkelijker ... voor iedereen."
Eenmaal boven kijkt Wolfgang verrast op. Hij had inderdaad een koptelefoon opgezet, die nu afgaat.
"Zijn jullie klaar of heb je mijn hulp nodig?"
"We zijn eruit, zoon. Alleen maar goede dingen. Kom je mee naar beneden, dan kunnen we jou alles vertellen? Neem je laptop maar mee."
Wolfgang sluit ondanks de vraag van Max zijn computer af zoals hij altijd doet en volgt hem wat onzeker naar beneden met het apparaat stevig in zijn handen. Beneden is Henriette nog aan de telefoon in gesprek met Charlotte, zodat hij even moet wachten totdat zijn vrouw het gesprek kan afronden. Na een paar minuten is het zover.
"Goed, Wolfgang. Ik vind het fijn dat je ons even alleen hebt gelaten. Ik denk dat het leuker is als mijn vrouw je vertelt waar het omgaat."
"Max, ik heb liever dat jij begint. Wolfgang, je hoeft je echt geen zorgen te maken. We hebben goed nieuws voor je."
"Dit lijkt verdacht veel op het gesprek in de hotelkamer in Köln toen jij mij wilde vertellen over mijn broers en ik dacht ..."
"Wolfgang, stop. Mijn vrouw heeft gelijk, het gaat om je toekomst. Maar alleen goede dingen. We hebben vandaag een mooie dag met Peter en zijn vader gehad. Dat gaan we vaker doen, een volgende keer gaat iedereen mee. Het zal je misschien verrassen, maar mijn vrouw en ik gaan proberen de wens van je broers uit te voeren."
Wolfgangs mond valt open van verbazing terwijl hij over zijn borst wrijft.
"Ik bedoel dat we het goed vinden dat jij en Peter elkaar vaker zien. Morgen wil ik je meenemen om een nieuw bed voor je uit te zoeken ... een tweepersoonsbed."
Wolfgang laat bijna zijn laptop vallen, Henriette kan hem nog net opvangen. Gelukkig zijn de reflexen van zijn vrouw dit jaar weer helemaal aangescherpt. Wolfgang kijkt hem verbijsterd aan met natte ogen.
"Wat is er met jullie gebeurd?"
"Mijn vrouw en ik hebben een goed gesprek gehad, zoon. Wil je het Peter en zijn ouders zelf vertellen of zullen wij dat doen?"
Wolfgang blijft hem aanstaren.
"Wolfgang?"
"Ja, ... sorry ..."
"Wolfgang, gaat het goed met je?"
Henriette klinkt bezorgd. Ze staat op en gaat direct voor Wolfgang staan, kijkt hem recht in zijn ogen waar inmiddels tranen uitkomen. Wolfgang wrijft opnieuw over zijn borst terwijl hij probeert te lachen.
"Ik ... ik had dit nooit van jullie verwacht."
"Rustig maar, jongen. Ga even zitten, dan haalt Max wat te drinken voor je."
Henriette duwt Wolfgang langzaam naar de bank en gaat naast hem zitten met een arm om zijn schouder. Max loopt snel naar de keuken en komt terug met een groot glas water. Henriette dwingt Wolfgang het rustig op te drinken.
"Gaat het weer, jongen?"
"Ik wil ... ik wil ... jullie zijn echt lief."
"We hebben nog niet alles verteld. Ik heb net met mijn zus gebeld om iets na te vragen. Charlotte is het met ons eens. Als je wilt, dan blijven we je de komende jaren ook steunen, ook na je achttiende verjaardag. Als je goed je best doet op school, dan kun je verder studeren."
"Dank je wel."
Wolfgang lacht weer door zijn tranen heen. Het bezorgt Max een dubbel gevoel en als hij zijn vrouw aankijkt, dan ziet hij een gealarmeerde blik. Ze is net zo bezorgd als hij is. Gelukkig wordt Wolfgang weer rustiger en vrolijker wanneer ze op internet alvast gaan uitzoeken welk bed hij wil hebben.
Wanneer ze later in bed liggen, praten ze er even over door en spreken af de komende tijd goed op te letten wanneer Wolfgang van slag raakt en ook de ouders van Peter hierbij in te schakelen. Hopelijk is het tijdelijk en blijken in het nieuwe jaar hun zorgen voor niets te zijn. Dan wordt het een mooi nieuw jaar voor iedereen.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
80
Donderdag 29 december 2011
Incognito - Marrakech
In Bohling's is het rustig aan het einde van de morgen. Charlie zit aan de bar van haar restaurant en geniet van een kopje espresso terwijl ze met Lucas en Niklas de menu's van volgende week doorneemt. Haar kelners heeft ze geleerd subtiel de menukeuze van de gasten te beïnvloeden, wat de kelners extra fooi en haar extra omzet oplevert. Hun gesprek wordt onderbroken wanneer Sascha en Astrid samen met Alexander en Robin binnenkomen. Charlie reageert wat ongerust.
"Ik zou toch naar jullie toekomen over een uur? Wat doen jullie hier?"
"Robin uitlaten en fotografen ontwijken."
Charlie moet lachen om Sascha's droge antwoord. Astrid vertelt Charlie meer.
"We zijn vanaf SansFrontière komen wandelen. Het is de eerste keer dat Robin weer zo'n afstand loopt. Hij loopt sneller dan we dachten."
"Dat is geweldig, kom verder en ga ergens zitten, alsjeblieft. Mag ik eerst mijn gesprek met Lukas en Niklas afmaken?"
Ze gaan aan een van de tafels in de lounge bij de bar zitten. Niklas en Luca brengen koffie, water en sap. Wanneer Charlie klaar is met de menubespreking en bij hen aanschuift, begint Sascha.
"Charlie, je krijgt de groeten van Lars."
"Heb je hem gesproken?"
"Ja, gisteravond. Ik heb hem de bekentenis van onze vader gestuurd. Hij denkt dat het wel lukt om Robin's strafblad op te heffen. Robin, Lars zal nog contact met je opnemen hierover."
Robin kijkt verbaasd naar zijn broer. Charlie reageert.
"Robin, Alexander heeft me twee weken geleden verteld over de bekentenis van wijlen je vader. Ik heb met kerstmis Lars gevraagd of het mogelijk is om je van je strafblad af te helpen. Hij heeft me beloofd het uit te zoeken."
"Dat is echt goed van je, Charlie."
Alexander begrijpt welke consequenties dit heeft, Robin kan weer alles doen wat hij wil als ... Robin is zelf te verbaasd en te geëmotioneerd om iets te zeggen. Astrid vertelt verder.
"Het is een hele goede actie van je, Charlie en ik wil je daarvoor echt bedanken. Robin krijgt nu een schoon verleden. Sascha was vergeten dat de bekentenis van jullie vader bij ons lag. We hebben gisteravond er uren naar gezocht. We hebben ook een aantal andere belangrijke papieren teruggevonden."
Ze pakt een map uit haar tas, maakt hem open en houdt twee vellen papier omhoog.
"De originele geboorteaktes van Sascha en Robin."
"Mag ik ze zien?"
Charlie leest ze even en glimlacht naar Sascha. Sascha glimlacht terug.
"Wat is ermee?"
"Hoe heet onze moeder volgens de aktes?"
Robin bedelt zijn geboorteakte uit Charlie's handen. Hij leest hem en kijkt perplex rond. Charlie kijkt nog een keer op Sascha's akte.
"Astrid Ewers."
"Hoe heet Wolfgang?"
"Wolfgang Ewers."
Robin begint te lachen, de rest volgt. Charlie kan als eerste weer spreken.
"Ik denk dat alle raadsels rond Wolfgang nu wel zijn opgelost. Wat wil je ermee doen?"
"Astrid wil het Henriette vertellen en haar vragen om het verder uit te zoeken. Wat denk jij?"
"Ik denk dat het een goed idee is, Sascha. Ik denk dat Henriette binnen de kortste keren allerlei archieven op de kop gaat zetten."
"Of aankomt met een volgende halfbroer of halfzus."
Alexander's opmerking brengt iedereen weer aan het lachen. Astrid knipoogt naar Sascha.
"Zullen we het andere nieuws vertellen?"
"Straks. Ik wil nog even genieten van de verrassing."
Sascha's antwoord brengt Robin in verwarring.
"Ik ben in orde nu. Of is het iets waar ik overstuur van raak?"
"Nee, het is een leuke verrassing."
Astrid reageert sneller dan Sascha en ze praat gelijk door.
"We kunnen het beter direct vertellen. Sascha is de eigenaar van het gebouw waar SansFrontière in zit. Sascha wil alles hier loslaten en daarom ook het gebouw verkopen. Ik denk dat Charlie vanaf hier het beter verder kan vertellen."
"O ... daar had ik niet op gerekend. Goed, ik wil het gebouw kopen maar alleen als we alle etages gaan gebruiken. Astrid en ik hebben al een beetje erover nagedacht, maar we willen met jullie verder overleggen. Jullie wonen nu allevier bovenin en de tussenetages met de oude pensionkamers worden niet meer gebruikt."
"Dat kan ook niet, het is allemaal verouderd en afgekeurd."
Alexander reageert nuchter.
"Dat bedoel ik, schatje. Daarom wil ik er woonetages van maken. Wat denken jullie ervan?"
Alexander is nu meer attent.
"Dat is een glaasje champagne waard, Charlie."
Alexander's mobiel vraagt aandacht. Charlie bestelt de champagne met een handgebaar naar Niklas.
"Dag Henriette ... Nee, we zijn je niet vergeten ... Ja ... Stuur je foto's zodat ik een voorbeeld heb? ... Het is een verrassing? Goed, ik zal Wolfgang niets vertellen. Nee ... Dat weet ik niet ... Mag ik er later op terugkomen? ... Vanmiddag ... Tot later."
Alexander schakelt zijn mobiel uit en staart nog verbaasd naar het apparaat.
"Henriette wil graag dat ik een tekening van Peter voor Wolfgang maak. Verder wil ze weten of Wolfgang misschien ook een zwak hart heeft."
Robin reageert alert.
"Misschien wel ... Wolfgang lijkt teveel op mij, ik denk dat ze zich terecht zorgen maakt. Kun je een bericht sturen? Wolfgang moet naar een specialist, stoppen met alcohol en roken ... en gaan zwemmen. Kun je erbij zetten dat we op Nieuwjaarsdag bellen? Zullen we Wolfgang en Peter uitnodigen voor half januari?"
"Zwemmen?"
Astrid kijkt hem vragend aan. Niklas brengt een fles huismerkchampagne, een fles appelsap en bijpassende glazen. Hij opent de fles champagne met een geoefende hand. Robin voelt dat hij meer moet vertellen.
"Vanmorgen hadden we fysiotherapie in het zwembad. Ze raden ons aan te blijven zwemmen. Peter zit bij een zwemteam, misschien kan hij Wolfgang aan het zwemmen krijgen. Dan wordt zijn hart vanzelf sterker ... Het is mij vanaf de eerste ontmoeting met Wolfgang opgevallen dat hij naar zijn borstkas grijpt als hij geëmotioneerd is of ergens van schrikt ... misschien heeft hij ook een zwak hart."
"Ik weet dat jullie je verloving nog even stil willen houden, maar waarom wil je dat Alexander Henriette nu niet terugbelt?"
Charlie is scherp vandaag. Alexander en Robin willen reageren, maar Astrid's felle blik laat hen zwijgen.
"Charlie, heb je haar ooit de naam Robin horen gebruiken? Toen we in Lingen bij Henriette en Max aankwamen, kregen Alexander en Robin buiten in de kou eerst een hele preek. Sascha en ik hebben dat opgelost. Later in de keuken probeerde ze regelrecht tussen Robin en Alexander in te komen ... Henriette en Max hebben zich nu van verschillende kanten laten zien, waardoor we niet meer zeker weten of we ze kunnen vertrouwen. Ik denk dat we allevier Henriette en Max op een veilige afstand willen houden voordat ze ons leven gaan beheersen. Ondanks haar minpunten hebben we wel een paar mooie dagen meegemaakt bij Max en Henriette. Ze heeft me heel enthousiast kookles gegeven. Ze zijn heel goed voor Wolfgang. Dat wil ik ook zeggen."
Charlie knikt begrijpend, terwijl Robin begint te grijnzen.
"Jullie weten dat Henriette mij 'het Speeltuig van Alexander' noemt?"
"Dan laten we haar in een speelkamer logeren als ze weer hier komt."
Sascha's reactie laat iedereen lachen. Charlie en Astrid geven hem al lachend een vriendelijke tik op zijn handen terwijl Robin zijn schoonzus aankijkt.
"Heb ik je wel bedankt voor je tussenkomst bij Henriette, Astrid?"
"Dat is niet nodig. Als jij weer helemaal de oude bent, dan kun je haar prima aan. Zolang je niet boos wordt op haar, zal ze uit je hand eten."
"Toch was het fijn dat je er tussenkwam. Henriette heeft niets meer gevraagd over mijn gezondheid."
Charlie ziet de verwarde blik in de ogen van de andere twee en kijkt Robin met dwingende ogen aan.
"Toen we aankwamen, heb ik in de keuken geholpen. Henriette heeft geprobeerd mij uit te horen, ik denk op dezelfde manier zoals ze bij Wolfgang doet. Het was geen gewone belangstelling van haar ... ze probeerde echt controle te krijgen."
"Het spijt mij om het toe te geven, maar zo is mijn zus. Ik ken haar niet anders."
Charlie glimlacht met een verontschuldigende blik in haar ogen. De anderen reageren met begrip en babbelen verder over het fameuze echtpaar en de dagen in Lingen. Charlie kan weer aanhaken bij het gesprek.
"Maar Henriette verandert wel, Alexander. Had jij ooit gedacht dat ze jou zou vragen om een tekening te maken van Wolfgang's vriend?"
"Nee. Misschien heb je gelijk, Charlie, maar nu eerst de berichten klaarmaken en versturen."
Ze nemen nog slok champagne of appelsap terwijl Alexander twee berichten naar Henriette, Max, Wolfgang en Peter stuurt. Daarna komt Robin terug op de bouwplannen van Charlie.
"Wie wil je als huurders, Charlie?"
Robin denkt al verder. Charlie vindt het een goed teken.
"Jij en Alexander en wie jullie verder goedkeuren als buren."
"Dagmar. Ze wil over een half jaar terugkomen uit London."
Robin aarzelt geen moment bij zijn directe reactie. Alexander begint te lachen.
"Laura en Roland zoeken ook een plekje waar ze kunnen samenwonen."
"Goed, Dagmar en Laura. Ik weet nog niet zeker of ik zelf wil verhuizen. Kunnen jullie mij als buurvrouw voorstellen?"
"Charlie, dat hoef je niet te vragen, dat weet je toch. Natuurlijk."
"Dank je wel, schatje. Verwachten jullie dat Wolfgang en Peter naar Köln komen?"
"Ja. Peter is een slimme jongen, die gaat nog studeren. Henriette en Max zitten er bij Wolfgang bovenop dat hij zijn achterstanden inloopt. Als hij een beetje zijn best doet, dan kan hij ook verder studeren. Totdat ze hier naar toe verhuizen, kun je het aan iemand anders verhuren."
Sascha praat snel zonder erover na te denken. De anderen zijn het met hem eens. Charlie heeft haar eigen idee en wil Sascha's mening peilen.
"Of zullen we dat appartement de eerste tijd voor jou en Astrid vrijhouden? Dan kunnen jullie net zo vaak langskomen als jullie willen wanneer jullie zijn verhuisd naar Gondelsheim."
"Als we het financieel eens worden, graag."
"Of zullen we een speelkamer op het dak bouwen voor je?"
Charlie plaagt hem nu, Sascha zwijgt met een spottende blik in zijn ogen. Astrid haalt uit de map de kopieën van de bouwtekeningen tevoorschijn. Terwijl de anderen praten, schrijft en tekent ze de nieuwe indeling op de kopieën. Als ze geen nieuwe ideeën meer hebben, bergt ze alles op.
"Charlie, ik zal dit verder uitwerken en dan krijg je zo snel mogelijk alle ideeën op papier van mij."
"Mooi. Drie verdiepingen, vijf appartementen, ruime kamers en nog een lift ook."
Robin vat het kernachtig samen. Sascha kijkt hem onderzoekend aan.
"Je waakhond is stil gebleven. Je bent echt in orde vandaag!"
Charlie glimlacht. Ze is erg gesteld geraakt op Astrid en Sascha en weet dat ze het echtpaar gaat missen wanneer ze vertrekken uit Köln.
Donderdag 29 december 2011
Incognito - Marrakech
In Bohling's is het rustig aan het einde van de morgen. Charlie zit aan de bar van haar restaurant en geniet van een kopje espresso terwijl ze met Lucas en Niklas de menu's van volgende week doorneemt. Haar kelners heeft ze geleerd subtiel de menukeuze van de gasten te beïnvloeden, wat de kelners extra fooi en haar extra omzet oplevert. Hun gesprek wordt onderbroken wanneer Sascha en Astrid samen met Alexander en Robin binnenkomen. Charlie reageert wat ongerust.
"Ik zou toch naar jullie toekomen over een uur? Wat doen jullie hier?"
"Robin uitlaten en fotografen ontwijken."
Charlie moet lachen om Sascha's droge antwoord. Astrid vertelt Charlie meer.
"We zijn vanaf SansFrontière komen wandelen. Het is de eerste keer dat Robin weer zo'n afstand loopt. Hij loopt sneller dan we dachten."
"Dat is geweldig, kom verder en ga ergens zitten, alsjeblieft. Mag ik eerst mijn gesprek met Lukas en Niklas afmaken?"
Ze gaan aan een van de tafels in de lounge bij de bar zitten. Niklas en Luca brengen koffie, water en sap. Wanneer Charlie klaar is met de menubespreking en bij hen aanschuift, begint Sascha.
"Charlie, je krijgt de groeten van Lars."
"Heb je hem gesproken?"
"Ja, gisteravond. Ik heb hem de bekentenis van onze vader gestuurd. Hij denkt dat het wel lukt om Robin's strafblad op te heffen. Robin, Lars zal nog contact met je opnemen hierover."
Robin kijkt verbaasd naar zijn broer. Charlie reageert.
"Robin, Alexander heeft me twee weken geleden verteld over de bekentenis van wijlen je vader. Ik heb met kerstmis Lars gevraagd of het mogelijk is om je van je strafblad af te helpen. Hij heeft me beloofd het uit te zoeken."
"Dat is echt goed van je, Charlie."
Alexander begrijpt welke consequenties dit heeft, Robin kan weer alles doen wat hij wil als ... Robin is zelf te verbaasd en te geëmotioneerd om iets te zeggen. Astrid vertelt verder.
"Het is een hele goede actie van je, Charlie en ik wil je daarvoor echt bedanken. Robin krijgt nu een schoon verleden. Sascha was vergeten dat de bekentenis van jullie vader bij ons lag. We hebben gisteravond er uren naar gezocht. We hebben ook een aantal andere belangrijke papieren teruggevonden."
Ze pakt een map uit haar tas, maakt hem open en houdt twee vellen papier omhoog.
"De originele geboorteaktes van Sascha en Robin."
"Mag ik ze zien?"
Charlie leest ze even en glimlacht naar Sascha. Sascha glimlacht terug.
"Wat is ermee?"
"Hoe heet onze moeder volgens de aktes?"
Robin bedelt zijn geboorteakte uit Charlie's handen. Hij leest hem en kijkt perplex rond. Charlie kijkt nog een keer op Sascha's akte.
"Astrid Ewers."
"Hoe heet Wolfgang?"
"Wolfgang Ewers."
Robin begint te lachen, de rest volgt. Charlie kan als eerste weer spreken.
"Ik denk dat alle raadsels rond Wolfgang nu wel zijn opgelost. Wat wil je ermee doen?"
"Astrid wil het Henriette vertellen en haar vragen om het verder uit te zoeken. Wat denk jij?"
"Ik denk dat het een goed idee is, Sascha. Ik denk dat Henriette binnen de kortste keren allerlei archieven op de kop gaat zetten."
"Of aankomt met een volgende halfbroer of halfzus."
Alexander's opmerking brengt iedereen weer aan het lachen. Astrid knipoogt naar Sascha.
"Zullen we het andere nieuws vertellen?"
"Straks. Ik wil nog even genieten van de verrassing."
Sascha's antwoord brengt Robin in verwarring.
"Ik ben in orde nu. Of is het iets waar ik overstuur van raak?"
"Nee, het is een leuke verrassing."
Astrid reageert sneller dan Sascha en ze praat gelijk door.
"We kunnen het beter direct vertellen. Sascha is de eigenaar van het gebouw waar SansFrontière in zit. Sascha wil alles hier loslaten en daarom ook het gebouw verkopen. Ik denk dat Charlie vanaf hier het beter verder kan vertellen."
"O ... daar had ik niet op gerekend. Goed, ik wil het gebouw kopen maar alleen als we alle etages gaan gebruiken. Astrid en ik hebben al een beetje erover nagedacht, maar we willen met jullie verder overleggen. Jullie wonen nu allevier bovenin en de tussenetages met de oude pensionkamers worden niet meer gebruikt."
"Dat kan ook niet, het is allemaal verouderd en afgekeurd."
Alexander reageert nuchter.
"Dat bedoel ik, schatje. Daarom wil ik er woonetages van maken. Wat denken jullie ervan?"
Alexander is nu meer attent.
"Dat is een glaasje champagne waard, Charlie."
Alexander's mobiel vraagt aandacht. Charlie bestelt de champagne met een handgebaar naar Niklas.
"Dag Henriette ... Nee, we zijn je niet vergeten ... Ja ... Stuur je foto's zodat ik een voorbeeld heb? ... Het is een verrassing? Goed, ik zal Wolfgang niets vertellen. Nee ... Dat weet ik niet ... Mag ik er later op terugkomen? ... Vanmiddag ... Tot later."
Alexander schakelt zijn mobiel uit en staart nog verbaasd naar het apparaat.
"Henriette wil graag dat ik een tekening van Peter voor Wolfgang maak. Verder wil ze weten of Wolfgang misschien ook een zwak hart heeft."
Robin reageert alert.
"Misschien wel ... Wolfgang lijkt teveel op mij, ik denk dat ze zich terecht zorgen maakt. Kun je een bericht sturen? Wolfgang moet naar een specialist, stoppen met alcohol en roken ... en gaan zwemmen. Kun je erbij zetten dat we op Nieuwjaarsdag bellen? Zullen we Wolfgang en Peter uitnodigen voor half januari?"
"Zwemmen?"
Astrid kijkt hem vragend aan. Niklas brengt een fles huismerkchampagne, een fles appelsap en bijpassende glazen. Hij opent de fles champagne met een geoefende hand. Robin voelt dat hij meer moet vertellen.
"Vanmorgen hadden we fysiotherapie in het zwembad. Ze raden ons aan te blijven zwemmen. Peter zit bij een zwemteam, misschien kan hij Wolfgang aan het zwemmen krijgen. Dan wordt zijn hart vanzelf sterker ... Het is mij vanaf de eerste ontmoeting met Wolfgang opgevallen dat hij naar zijn borstkas grijpt als hij geëmotioneerd is of ergens van schrikt ... misschien heeft hij ook een zwak hart."
"Ik weet dat jullie je verloving nog even stil willen houden, maar waarom wil je dat Alexander Henriette nu niet terugbelt?"
Charlie is scherp vandaag. Alexander en Robin willen reageren, maar Astrid's felle blik laat hen zwijgen.
"Charlie, heb je haar ooit de naam Robin horen gebruiken? Toen we in Lingen bij Henriette en Max aankwamen, kregen Alexander en Robin buiten in de kou eerst een hele preek. Sascha en ik hebben dat opgelost. Later in de keuken probeerde ze regelrecht tussen Robin en Alexander in te komen ... Henriette en Max hebben zich nu van verschillende kanten laten zien, waardoor we niet meer zeker weten of we ze kunnen vertrouwen. Ik denk dat we allevier Henriette en Max op een veilige afstand willen houden voordat ze ons leven gaan beheersen. Ondanks haar minpunten hebben we wel een paar mooie dagen meegemaakt bij Max en Henriette. Ze heeft me heel enthousiast kookles gegeven. Ze zijn heel goed voor Wolfgang. Dat wil ik ook zeggen."
Charlie knikt begrijpend, terwijl Robin begint te grijnzen.
"Jullie weten dat Henriette mij 'het Speeltuig van Alexander' noemt?"
"Dan laten we haar in een speelkamer logeren als ze weer hier komt."
Sascha's reactie laat iedereen lachen. Charlie en Astrid geven hem al lachend een vriendelijke tik op zijn handen terwijl Robin zijn schoonzus aankijkt.
"Heb ik je wel bedankt voor je tussenkomst bij Henriette, Astrid?"
"Dat is niet nodig. Als jij weer helemaal de oude bent, dan kun je haar prima aan. Zolang je niet boos wordt op haar, zal ze uit je hand eten."
"Toch was het fijn dat je er tussenkwam. Henriette heeft niets meer gevraagd over mijn gezondheid."
Charlie ziet de verwarde blik in de ogen van de andere twee en kijkt Robin met dwingende ogen aan.
"Toen we aankwamen, heb ik in de keuken geholpen. Henriette heeft geprobeerd mij uit te horen, ik denk op dezelfde manier zoals ze bij Wolfgang doet. Het was geen gewone belangstelling van haar ... ze probeerde echt controle te krijgen."
"Het spijt mij om het toe te geven, maar zo is mijn zus. Ik ken haar niet anders."
Charlie glimlacht met een verontschuldigende blik in haar ogen. De anderen reageren met begrip en babbelen verder over het fameuze echtpaar en de dagen in Lingen. Charlie kan weer aanhaken bij het gesprek.
"Maar Henriette verandert wel, Alexander. Had jij ooit gedacht dat ze jou zou vragen om een tekening te maken van Wolfgang's vriend?"
"Nee. Misschien heb je gelijk, Charlie, maar nu eerst de berichten klaarmaken en versturen."
Ze nemen nog slok champagne of appelsap terwijl Alexander twee berichten naar Henriette, Max, Wolfgang en Peter stuurt. Daarna komt Robin terug op de bouwplannen van Charlie.
"Wie wil je als huurders, Charlie?"
Robin denkt al verder. Charlie vindt het een goed teken.
"Jij en Alexander en wie jullie verder goedkeuren als buren."
"Dagmar. Ze wil over een half jaar terugkomen uit London."
Robin aarzelt geen moment bij zijn directe reactie. Alexander begint te lachen.
"Laura en Roland zoeken ook een plekje waar ze kunnen samenwonen."
"Goed, Dagmar en Laura. Ik weet nog niet zeker of ik zelf wil verhuizen. Kunnen jullie mij als buurvrouw voorstellen?"
"Charlie, dat hoef je niet te vragen, dat weet je toch. Natuurlijk."
"Dank je wel, schatje. Verwachten jullie dat Wolfgang en Peter naar Köln komen?"
"Ja. Peter is een slimme jongen, die gaat nog studeren. Henriette en Max zitten er bij Wolfgang bovenop dat hij zijn achterstanden inloopt. Als hij een beetje zijn best doet, dan kan hij ook verder studeren. Totdat ze hier naar toe verhuizen, kun je het aan iemand anders verhuren."
Sascha praat snel zonder erover na te denken. De anderen zijn het met hem eens. Charlie heeft haar eigen idee en wil Sascha's mening peilen.
"Of zullen we dat appartement de eerste tijd voor jou en Astrid vrijhouden? Dan kunnen jullie net zo vaak langskomen als jullie willen wanneer jullie zijn verhuisd naar Gondelsheim."
"Als we het financieel eens worden, graag."
"Of zullen we een speelkamer op het dak bouwen voor je?"
Charlie plaagt hem nu, Sascha zwijgt met een spottende blik in zijn ogen. Astrid haalt uit de map de kopieën van de bouwtekeningen tevoorschijn. Terwijl de anderen praten, schrijft en tekent ze de nieuwe indeling op de kopieën. Als ze geen nieuwe ideeën meer hebben, bergt ze alles op.
"Charlie, ik zal dit verder uitwerken en dan krijg je zo snel mogelijk alle ideeën op papier van mij."
"Mooi. Drie verdiepingen, vijf appartementen, ruime kamers en nog een lift ook."
Robin vat het kernachtig samen. Sascha kijkt hem onderzoekend aan.
"Je waakhond is stil gebleven. Je bent echt in orde vandaag!"
Charlie glimlacht. Ze is erg gesteld geraakt op Astrid en Sascha en weet dat ze het echtpaar gaat missen wanneer ze vertrekken uit Köln.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
81
Vrijdag 30 december 2011
Sebastian Hämer - Unendlichkeit
Hij ligt al in bed, klopt op het kussen naast zich en slaat het dekbed uitnodigend open. De man met de groene ogen komt naast hem liggen. Robin kijkt iets omlaag naar Alexander, hij is gewend geraakt aan het slapen met een dubbel kussen onder zijn hoofd. Alexander's heerlijke, soms ondoorgrondelijke groene ogen kijken hem vol vertrouwen aan. Robin weet dat hij zich altijd verliest in die ogen.
Ze draaien zich op hun zij naar elkaar toe. Alexander legt zijn hoofd op Robin's kussen en streelt met een vinger over Robin's lippen. Langzaam reageert Robin en haalt de vingers van zijn vriend weg zodat hun zachte lippen voorzichtig elkaar kunnen raken. Tegelijk slaat hij een arm om zijn vriend en trekt hem nog dichterbij zodat hij de rug van zijn minnaar kan strelen. Hun kus gaat ondertussen over in een intense dans van tongen. Hij voelt iets later Alexander's vingers teder over zijn eigen lichaam glijden, van zijn nek over zijn rug tot op zijn billen en terug over zijn buik naar het litteken van de operatie op zijn borstbeen om te eindigen onder zijn kin. Het bezorgt hem eerst kippenvel. Daarna herhaalt Alexander deze bewegingen met nog meer gevoel. Hij voelt hoe hun spieren zich spannen en ontspannen onder de sensuele liefkozingen van de ander. Opeens voelt Robin zich duizelig worden ... van geluk en stopt om adem te halen en zijn hartslag te tellen.
"Wat is er?"
"Ik probeer mijn hart te voelen ... eigenlijk is dit raar, ik heb zin, jij hebt zin en toch durven we niets."
"We moeten dit opnieuw leren."
"Ik wil genieten met jou."
Hij glimlacht met een gelukkig gezicht, Alexander glimlacht terug. Ze kussen elkaar opnieuw, nu warmer en inniger dan zojuist, gevolgd door een liefdevolle blik naar elkaar en een nieuwe kus. Blauwe ogen ontmoeten groene ogen. Ze blijven elkaar betoveren met hun ogen.
Opeens rolt Alexander terug naar zijn kant van het bed en staat op. Hij kijkt zoekend rond door de slaapkamer in Charlie's appartement en loopt naar een tas. Hij haalt een fles massageolie tevoorschijn en kijkt Robin vragend aan, die hem vol verwachting aankijkt met een half lachend gezicht. Alexander zegt niets, schiet in zijn badjas, loopt de kamer uit en laat Robin in verwarring achter.
Wanneer Alexander terugkomt, heeft hij twee plakjes cake en twee grote handdoeken bij zich. Met wat heen en weer rollen in bed lukt het Robin om op een handdoek te gaan liggen. Ondertussen klimt Alexander op het bed en gooit zijn badjas op het hoofdeinde van het bed gevolgd door hun boxershorts. Daarna eten ze de cake op. Alexander begint zijn schat te masseren met lange, trage bewegingen.
De massageolie voelt eerst even koud aan, maar warmt snel op. Robin doet zijn ogen weer dicht terwijl hij geniet van de warmte die zijn lichaam nu binnentrekt. Alexander masseert vrijwel al zijn spieren los, zelfs zijn voeten worden gemasseerd. Tenslotte gaat zijn vriend naast hem liggen. Robin kijkt met volledig ontspannen ogen naar zijn aanstaande.
"Heerlijk, je geeft mij een goed gevoel. Zal ik jou proberen te masseren?"
"Mmm."
Robin gaat in een halve kleermakershouding op het bed zitten en trekt de badjas over zijn schouders. Hij begint eerst Alexander's lichaam te strelen om hem daarna te masseren. Soms beginnen zijn handen even te trillen, het kost hem meer kracht dan hij verwacht. Hij heeft ook het gevoel een beetje te zweven. Het is zo lang geleden dat ze iets anders in bed hebben gedaan dan slapen. Gistermorgen hebben ze hun bedactiviteiten voorzichtig besproken met hun artsen. Zijn hart is nu zover hersteld dat rustige, kalme seks eigenlijk zonder risico is.
Op dit moment kijkt hij hoe Alexander eindelijk durft te genieten van zijn voorzichtige, zachte aanrakingen. Tussendoor stopt hij telkens om te vragen of het nog prettig is, waarna Alexander hem alleen vraagt door te gaan. Met gelijkmatige trage bewegingen weet hij zijn minnaar te ontspannen, zover dat Alexander bijna in slaap lijkt te vallen. Dat is een signaal voor Robin om te stoppen en weer naast Alexander te gaan liggen zodat ze elkaars ogen zien.
"Wil je verder gaan of slapen?"
"Kun je het aan?"
"Ik voel nergens pijn. Gewoon proberen?"
Opeens wordt zijn minnaar actief, neemt het initiatief. Ze beginnen opnieuw elkaar te strelen, alsof ze elkaar weer voor het eerst ontdekken, niet weten waar te beginnen, elk plekje van elkaars lichaam willen zien. Voorzichtig, bijna schuchter bezorgen ze elkaar een hemels gevoel. Alexander kijkt vol passie naar Robin, hij beantwoordt die blik door zijn vriend stevig vast te houden met een hartelijke, liefdevolle blik. Met zijn handen op Alexander's billen verleidt hij zijn schat om naast hem te gaan zitten op zijn knieën, zodat ze elkaar aan kunnen kijken. Alexander raakt zijn been.
"Auw. Het litteken op mijn been trekt."
"Het spijt me ... ik hou zoveel van jou, weet je dat?"
Alexander zucht, tilt zijn hoofd op en kijkt in zijn ogen met een intense blik. Dan zoent hij hem weer. Als Alexander weer iets meer rechtop gaat zitten, kijkt Robin vragend in zijn ogen. Ze blijven een paar minuten elkaar uitdagen met hun ogen terwijl hun handen een eigen leven leiden. Het volgende moment voelt Robin hoe Alexander zachtjes met zijn vingers over zijn benen streelt. Robin krijgt het gevoel in brand te staan. Er ligt zo veel tederheid, liefde in Alexander's ogen dat hij zich de meest geliefde persoon op aarde voelt met vlinders die opgewonden door zijn buik vliegen. De gelukzalige duizeligheid komt weer terug, het is nu een bekend en nog steeds nieuw gevoel. De tintelingen worden steeds sterker, hij heeft zijn lichaam niet meer onder controle, geeft zich over aan zijn emoties met een volgende, lange kus.
Een aangename warmte komt van binnen uit zijn lichaam. Het is voor eerst in maanden dat zijn kacheltje weer brandt, zoals Alexander het noemt. Hij voelt zich alsof hij van was is onder Alexander's handen, maar hij heeft zich nog nooit zo zeker, goed en vol vertrouwen gevoeld.
Hij weet zich wat los te maken en kan Alexander op dezelfde manier aandacht geven waarmee zijn schat hem net heeft verwend. Het lukt hem om Alexander te vangen in een maalstroom van lichamelijke warmte, goede gevoelens en ander positieve emoties die zijn vriend nog nooit eerder heeft meegemaakt in zijn leven. Alexander's stralende ogen vertellen hem dit, elk moment van hen samen ...
Bijna een uur later wordt hun ademhaling en hartslag rustiger. Alexander streelt over Robin's bezwete rug, die zijn hoofd optilt en hem met zijn mooie, heldere, blauwe ogen aankijkt, de ogen die Alexander zo lief heeft. Alexander ziet in deze ogen zijn diep verankerde liefde voor hem. Een liefdesverklaring zonder woorden die Alexander gelukzalig laat duizelen. Het overtuigt hem nog meer van een toekomst met zijn geliefde, een leven lang.
"Dit was bijna net zoals onze eerste keer."
"Dit was veel beter ... intenser, eerlijker, met veel meer gevoel ... alsof ik weer verliefd ben ben."
Na een laatste kus vallen ze in een diepe slaap met een hartelijke glimlach op hun gezicht en een arm op elkaars lichaam.
Vrijdag 30 december 2011
Sebastian Hämer - Unendlichkeit
Hij ligt al in bed, klopt op het kussen naast zich en slaat het dekbed uitnodigend open. De man met de groene ogen komt naast hem liggen. Robin kijkt iets omlaag naar Alexander, hij is gewend geraakt aan het slapen met een dubbel kussen onder zijn hoofd. Alexander's heerlijke, soms ondoorgrondelijke groene ogen kijken hem vol vertrouwen aan. Robin weet dat hij zich altijd verliest in die ogen.
Ze draaien zich op hun zij naar elkaar toe. Alexander legt zijn hoofd op Robin's kussen en streelt met een vinger over Robin's lippen. Langzaam reageert Robin en haalt de vingers van zijn vriend weg zodat hun zachte lippen voorzichtig elkaar kunnen raken. Tegelijk slaat hij een arm om zijn vriend en trekt hem nog dichterbij zodat hij de rug van zijn minnaar kan strelen. Hun kus gaat ondertussen over in een intense dans van tongen. Hij voelt iets later Alexander's vingers teder over zijn eigen lichaam glijden, van zijn nek over zijn rug tot op zijn billen en terug over zijn buik naar het litteken van de operatie op zijn borstbeen om te eindigen onder zijn kin. Het bezorgt hem eerst kippenvel. Daarna herhaalt Alexander deze bewegingen met nog meer gevoel. Hij voelt hoe hun spieren zich spannen en ontspannen onder de sensuele liefkozingen van de ander. Opeens voelt Robin zich duizelig worden ... van geluk en stopt om adem te halen en zijn hartslag te tellen.
"Wat is er?"
"Ik probeer mijn hart te voelen ... eigenlijk is dit raar, ik heb zin, jij hebt zin en toch durven we niets."
"We moeten dit opnieuw leren."
"Ik wil genieten met jou."
Hij glimlacht met een gelukkig gezicht, Alexander glimlacht terug. Ze kussen elkaar opnieuw, nu warmer en inniger dan zojuist, gevolgd door een liefdevolle blik naar elkaar en een nieuwe kus. Blauwe ogen ontmoeten groene ogen. Ze blijven elkaar betoveren met hun ogen.
Opeens rolt Alexander terug naar zijn kant van het bed en staat op. Hij kijkt zoekend rond door de slaapkamer in Charlie's appartement en loopt naar een tas. Hij haalt een fles massageolie tevoorschijn en kijkt Robin vragend aan, die hem vol verwachting aankijkt met een half lachend gezicht. Alexander zegt niets, schiet in zijn badjas, loopt de kamer uit en laat Robin in verwarring achter.
Wanneer Alexander terugkomt, heeft hij twee plakjes cake en twee grote handdoeken bij zich. Met wat heen en weer rollen in bed lukt het Robin om op een handdoek te gaan liggen. Ondertussen klimt Alexander op het bed en gooit zijn badjas op het hoofdeinde van het bed gevolgd door hun boxershorts. Daarna eten ze de cake op. Alexander begint zijn schat te masseren met lange, trage bewegingen.
De massageolie voelt eerst even koud aan, maar warmt snel op. Robin doet zijn ogen weer dicht terwijl hij geniet van de warmte die zijn lichaam nu binnentrekt. Alexander masseert vrijwel al zijn spieren los, zelfs zijn voeten worden gemasseerd. Tenslotte gaat zijn vriend naast hem liggen. Robin kijkt met volledig ontspannen ogen naar zijn aanstaande.
"Heerlijk, je geeft mij een goed gevoel. Zal ik jou proberen te masseren?"
"Mmm."
Robin gaat in een halve kleermakershouding op het bed zitten en trekt de badjas over zijn schouders. Hij begint eerst Alexander's lichaam te strelen om hem daarna te masseren. Soms beginnen zijn handen even te trillen, het kost hem meer kracht dan hij verwacht. Hij heeft ook het gevoel een beetje te zweven. Het is zo lang geleden dat ze iets anders in bed hebben gedaan dan slapen. Gistermorgen hebben ze hun bedactiviteiten voorzichtig besproken met hun artsen. Zijn hart is nu zover hersteld dat rustige, kalme seks eigenlijk zonder risico is.
Op dit moment kijkt hij hoe Alexander eindelijk durft te genieten van zijn voorzichtige, zachte aanrakingen. Tussendoor stopt hij telkens om te vragen of het nog prettig is, waarna Alexander hem alleen vraagt door te gaan. Met gelijkmatige trage bewegingen weet hij zijn minnaar te ontspannen, zover dat Alexander bijna in slaap lijkt te vallen. Dat is een signaal voor Robin om te stoppen en weer naast Alexander te gaan liggen zodat ze elkaars ogen zien.
"Wil je verder gaan of slapen?"
"Kun je het aan?"
"Ik voel nergens pijn. Gewoon proberen?"
Opeens wordt zijn minnaar actief, neemt het initiatief. Ze beginnen opnieuw elkaar te strelen, alsof ze elkaar weer voor het eerst ontdekken, niet weten waar te beginnen, elk plekje van elkaars lichaam willen zien. Voorzichtig, bijna schuchter bezorgen ze elkaar een hemels gevoel. Alexander kijkt vol passie naar Robin, hij beantwoordt die blik door zijn vriend stevig vast te houden met een hartelijke, liefdevolle blik. Met zijn handen op Alexander's billen verleidt hij zijn schat om naast hem te gaan zitten op zijn knieën, zodat ze elkaar aan kunnen kijken. Alexander raakt zijn been.
"Auw. Het litteken op mijn been trekt."
"Het spijt me ... ik hou zoveel van jou, weet je dat?"
Alexander zucht, tilt zijn hoofd op en kijkt in zijn ogen met een intense blik. Dan zoent hij hem weer. Als Alexander weer iets meer rechtop gaat zitten, kijkt Robin vragend in zijn ogen. Ze blijven een paar minuten elkaar uitdagen met hun ogen terwijl hun handen een eigen leven leiden. Het volgende moment voelt Robin hoe Alexander zachtjes met zijn vingers over zijn benen streelt. Robin krijgt het gevoel in brand te staan. Er ligt zo veel tederheid, liefde in Alexander's ogen dat hij zich de meest geliefde persoon op aarde voelt met vlinders die opgewonden door zijn buik vliegen. De gelukzalige duizeligheid komt weer terug, het is nu een bekend en nog steeds nieuw gevoel. De tintelingen worden steeds sterker, hij heeft zijn lichaam niet meer onder controle, geeft zich over aan zijn emoties met een volgende, lange kus.
Een aangename warmte komt van binnen uit zijn lichaam. Het is voor eerst in maanden dat zijn kacheltje weer brandt, zoals Alexander het noemt. Hij voelt zich alsof hij van was is onder Alexander's handen, maar hij heeft zich nog nooit zo zeker, goed en vol vertrouwen gevoeld.
Hij weet zich wat los te maken en kan Alexander op dezelfde manier aandacht geven waarmee zijn schat hem net heeft verwend. Het lukt hem om Alexander te vangen in een maalstroom van lichamelijke warmte, goede gevoelens en ander positieve emoties die zijn vriend nog nooit eerder heeft meegemaakt in zijn leven. Alexander's stralende ogen vertellen hem dit, elk moment van hen samen ...
Bijna een uur later wordt hun ademhaling en hartslag rustiger. Alexander streelt over Robin's bezwete rug, die zijn hoofd optilt en hem met zijn mooie, heldere, blauwe ogen aankijkt, de ogen die Alexander zo lief heeft. Alexander ziet in deze ogen zijn diep verankerde liefde voor hem. Een liefdesverklaring zonder woorden die Alexander gelukzalig laat duizelen. Het overtuigt hem nog meer van een toekomst met zijn geliefde, een leven lang.
"Dit was bijna net zoals onze eerste keer."
"Dit was veel beter ... intenser, eerlijker, met veel meer gevoel ... alsof ik weer verliefd ben ben."
Na een laatste kus vallen ze in een diepe slaap met een hartelijke glimlach op hun gezicht en een arm op elkaars lichaam.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
82
Zaterdag 31 december 2011
Soundscape UK - Magic Hour
De volgende morgen roept Charlie haar gasten voor het ontbijt. Wanneer er geen reactie komt, opent ze de deur van hun slaapkamer en ziet hoe de twee in hun oude houding slapen, dicht naast elkaar met een hand op elkaars lichaam. Ze merkt op de vloer naast het bed twee flessen en twee handdoeken op en sluit de deur weer. Met een tevreden glimlach gaat ze in haar woonkamer zitten en schenkt zichzelf een kop koffie in terwijl ze nu wat langer kan genieten van haar rust, haar moment van de dag voor zichzelf. Een half uur later staat Dagmar voor de deur. Na hun begroeting biedt Charlie Dagmar aan om mee te ontbijten.
"Waar zijn Alexander en Robin?"
"Ze slapen nog."
"Zal ik ze wakker maken?"
"Ze zullen verrast zijn dat je er al bent."
Charlie zegt het met een knipoog en brengt daarmee Dagmar in verwarring. Charlie gebaart haar mee te lopen en opent de slaapkamerdeur van haar twee permanente logees. Dagmar grijnst wanneer ze haar twee vrienden ziet liggen en loopt naar binnen.
"Goedemorgen, slaapkoppen!"
Robin en Alexander kijken slaperig op. Dagmar loopt de kamer weer uit en kijkt Charlie even aan, waarop de twee vrouwen beginnen te lachen.
Een tijdje later komen de twee langslapers in hun ochtendjas tevoorschijn. Na de eerste koffie kijkt Robin haar aan.
"Dagmar, wat doe je hier op oudejaarsdag zo vroeg?"
"Oudjaar vieren met jullie. Ik wilde jullie nu al zien en niet pas vanavond. Vergis ik mij of gaat het weer beter tussen jullie?"
Alexander pakt Robin's hand en steekt hem uit naar Dagmar.
"Voel maar."
Dagmar wrijft even over Robin's hand en kijkt hem verbaasd aan.
"Je bent warm. In het ziekenhuis waren je handen zo koud."
"Vannacht was weer de eerste nacht in lange tijd dat ik het idee had dat Robin mij warm hield in plaats van andersom. Het gaat steeds beter."
Alexander praat terwijl Robin schaapachtig grijnst. Langzaam komen de twee tot leven en het gesprek verder op gang. Dagmar vertelt in geuren en kleuren over alles wat ze in London heeft meegemaakt de laatste tijd. Na het ontbijt en nadat ze de badkamer te lang bezet hebben gehouden, beginnen Alexander en Robin aan de volgende etappe in de verontschuldigingstoer, zoals ze het zijn gaan noemen.
Dagmar reageert niet boos en niet verdrietig, ze lijkt vooral opgelucht dat ze het bij het rechte eind heeft en ondervraagt Robin scherp. In tegenstelling tot eerdere etappes geeft Robin op al haar vragen lang en uitgebreid antwoord zonder dat Alexander iets hoeft aan te vullen. Charlie merkt op dat Dagmar een heel eigen plek in de harten van de twee jongens heeft veroverd, ze complimenteert haar meerdere keren met haar opmerkzaamheid en bedankt haar voor het verbreken van haar beloftes aan de jongens.
Het gesprek verschuift naar de kerstdagen in Lingen, naar Wolfgang en de resultaten van het DNA-onderzoek om uit te komen bij het enorme cadeau van Sascha aan zijn broer, de extra kerstcadeaus van Charlie en hun verloving. Dagmar is oprecht gelukkig voor de twee.
"Wie heeft wie gevraagd?"
"Robin heeft mij verrast."
Dagmar is verbaasd over Alexander's antwoord en kijkt naar Robin terwijl ze verder vraagt.
"Wat? Ik heb altijd gedacht dat Alexander het initiatief zou nemen, ergens volgend jaar."
"Lieve Dagmar, dat was voordat ik ... dat was voordat ..."
Robin krijgt de woorden niet over zijn lippen. Dagmar kijkt hem onderzoekend aan.
"Dat was voordat je besloot te sterven en toen je uit het ziekenhuis kwam, ben je van gedachten veranderd?"
"Nee, ik liep al met het idee rond sinds ik afgelopen zomer uit het ziekenhuis kwam. Daarna kreeg ik werk op het kasteel, Wolfgang kwam langs, toen mijn broer die ook uit het ziekenhuis kwam met trouwplannen. Het schoot er iedere keer bij in. Na mijn hartaanval durfde ik niet meer, maar drie weken geleden heeft Alexander mij opnieuw overtuigd dat hij echt de enige voor mij is ..."
Robin ratelt nu aan een stuk door, Dagmar onderbreekt hem met een glimlach.
"Stop maar, ik kan jullie liefdesverklaringen dromen. Hebben jullie al een trouwdatum?"
"Nee, nog niet."
Robin en Alexander zijn eenstemmig in hun antwoord en beginnen te lachen. Dagmar is al een stap verder.
"Drie maart."
"Dat is te snel. Robin en ik willen eerst weer helemaal fit zijn."
"Waarom die datum?"
Charlie is oprecht nieuwsgierig naar Dagmar's datum.
"Ik ben in januari bij hen komen wonen. Toen dacht ik al dat ze iets met elkaar hadden, maar dat was nog niet zo. Dat begon op drie maart. Charlie, ik weet zeker dat deze twee al verliefd op elkaar zijn sinds de eerste dag dat ze elkaar zijn tegengekomen ... Het heeft alleen lang geduurd voordat Alexander zich dat realiseerde en nog veel langer voordat Robin zover was dat hij het aandurfde."
Robin wordt verlegen. Alexander wordt verlegen. Dagmar praat verder.
"Kom op, weten jullie nog de dag waarop jullie elkaar voor het eerst hebben gezien?"
"Zeven oktober, Alexander was hier net een dag op verlof en dat was de eerste keer dat ik hem over Robin heb gehoord."
Charlie reageert met overtuiging en kijkt vrolijk naar de twee jongens. Robin begint nu te blozen, gevolgd door Alexander. Dagmar ziet het ook en begint te lachen voordat ze verder praat. Charlie luistert geamuseerd naar de herinneringen van de drie uit hun gezamenlijke tijd. De grappen vliegen over tafel en zo hoort ze dat de jongens haar met alle studieopdrachten hebben geholpen en dat Dagmar maandenlang loyaal heeft gezwegen tegenover iedereen wanneer er vragen kwamen over de omgang van de twee. Ze begrijpt nu waarom Dagmar zo bijzonder is voor de jongens. Ze ziet eerder wat er aan de hand is met de twee dan de jongens zelf. Ze besluit dat dit het goede moment is om Dagmar bij de bouwplannen te betrekken.
"Dagmar, mag ik je wat vragen?"
"Charlie?"
"Als alle plannen lukken, dan komen er boven SansFrontière ... hoe zei je dat ook al weer, Robin?"
"Drie verdiepingen, vijf appartementen, ruime kamers en nog een lift ook."
"Wil jij straks naar de tekeningen kijken en je commentaar geven?"
"Natuurlijk, Charlie. Misschien kan ik er een extra studieopdracht van maken."
"Een van de appartementen willen we graag aan jou verhuren. Wil je dat?"
"Wow! Graag, als het meezit, kan ik aan het begin van de zomer weer terugkomen in Köln en daarna beginnen aan mijn toekomst ... Kinderen, werk, misschien een man."
"Heb je een nieuwe vriend?"
"Nee, ik val altijd op de echt foute types. Ik weet dat ik ooit kinderen wil, met of zonder man. Maar ik wil ook een carrière. Als ik na mijn studie direct ga werken, dan weet ik niet wanneer er kinderen komen. Bovendien, zie je het voor je? Een architecte met een dikke buik op een steiger dertig meter boven de grond? Daarom wil ik het omdraaien: eerst mijn studie afmaken, dan kinderen en langzaam aan mijn eigen bureau opzetten. Als er een leuke man langskomt, dan is dat fijn maar hij hoeft niet te blijven."
"Hormonen?"
Robin knipoogt terwijl hij fluistert en Dagmar lacht hartelijk.
"Zo ken ik je weer, Robin."
Charlie staat op om wat te drinken uit de keuken te halen. Ze is onder de indruk van Dagmar's moed en kordate planning. Aan de andere kant was Dagmar in het ziekenhuis ook erg doortastend en vasthoudend. Ondertussen luistert ze naar de drie, die elkaars zinnen bijna kunnen afmaken.
"Staat onze afspraak nog?"
Dagmar vraagt het zonder blikken of blozen aan de twee jongens. Alexander antwoordt eerst.
"Ja."
"Geweldig, Alexander. Hoe denk jij erover, Robin?"
"Ja, al was ik bang dat jij van gedachten zou zijn veranderd."
"Robin, jij komt er weer helemaal bovenop. Charlie, heb je toevallig champagne in huis? Ik kan niet nuchter naar Dinner for One kijken en ik wil vooral proosten op het nieuwe jaar met de vaders van mijn kinderen en met jou als peetoma."
Charlie blijft even stil in de keuken staan. Dit heeft ze nooit verwacht en ze moet een traantje wegpinken. Het wordt een mooi nieuw jaar voor iedereen.
Zaterdag 31 december 2011
Soundscape UK - Magic Hour
De volgende morgen roept Charlie haar gasten voor het ontbijt. Wanneer er geen reactie komt, opent ze de deur van hun slaapkamer en ziet hoe de twee in hun oude houding slapen, dicht naast elkaar met een hand op elkaars lichaam. Ze merkt op de vloer naast het bed twee flessen en twee handdoeken op en sluit de deur weer. Met een tevreden glimlach gaat ze in haar woonkamer zitten en schenkt zichzelf een kop koffie in terwijl ze nu wat langer kan genieten van haar rust, haar moment van de dag voor zichzelf. Een half uur later staat Dagmar voor de deur. Na hun begroeting biedt Charlie Dagmar aan om mee te ontbijten.
"Waar zijn Alexander en Robin?"
"Ze slapen nog."
"Zal ik ze wakker maken?"
"Ze zullen verrast zijn dat je er al bent."
Charlie zegt het met een knipoog en brengt daarmee Dagmar in verwarring. Charlie gebaart haar mee te lopen en opent de slaapkamerdeur van haar twee permanente logees. Dagmar grijnst wanneer ze haar twee vrienden ziet liggen en loopt naar binnen.
"Goedemorgen, slaapkoppen!"
Robin en Alexander kijken slaperig op. Dagmar loopt de kamer weer uit en kijkt Charlie even aan, waarop de twee vrouwen beginnen te lachen.
Een tijdje later komen de twee langslapers in hun ochtendjas tevoorschijn. Na de eerste koffie kijkt Robin haar aan.
"Dagmar, wat doe je hier op oudejaarsdag zo vroeg?"
"Oudjaar vieren met jullie. Ik wilde jullie nu al zien en niet pas vanavond. Vergis ik mij of gaat het weer beter tussen jullie?"
Alexander pakt Robin's hand en steekt hem uit naar Dagmar.
"Voel maar."
Dagmar wrijft even over Robin's hand en kijkt hem verbaasd aan.
"Je bent warm. In het ziekenhuis waren je handen zo koud."
"Vannacht was weer de eerste nacht in lange tijd dat ik het idee had dat Robin mij warm hield in plaats van andersom. Het gaat steeds beter."
Alexander praat terwijl Robin schaapachtig grijnst. Langzaam komen de twee tot leven en het gesprek verder op gang. Dagmar vertelt in geuren en kleuren over alles wat ze in London heeft meegemaakt de laatste tijd. Na het ontbijt en nadat ze de badkamer te lang bezet hebben gehouden, beginnen Alexander en Robin aan de volgende etappe in de verontschuldigingstoer, zoals ze het zijn gaan noemen.
Dagmar reageert niet boos en niet verdrietig, ze lijkt vooral opgelucht dat ze het bij het rechte eind heeft en ondervraagt Robin scherp. In tegenstelling tot eerdere etappes geeft Robin op al haar vragen lang en uitgebreid antwoord zonder dat Alexander iets hoeft aan te vullen. Charlie merkt op dat Dagmar een heel eigen plek in de harten van de twee jongens heeft veroverd, ze complimenteert haar meerdere keren met haar opmerkzaamheid en bedankt haar voor het verbreken van haar beloftes aan de jongens.
Het gesprek verschuift naar de kerstdagen in Lingen, naar Wolfgang en de resultaten van het DNA-onderzoek om uit te komen bij het enorme cadeau van Sascha aan zijn broer, de extra kerstcadeaus van Charlie en hun verloving. Dagmar is oprecht gelukkig voor de twee.
"Wie heeft wie gevraagd?"
"Robin heeft mij verrast."
Dagmar is verbaasd over Alexander's antwoord en kijkt naar Robin terwijl ze verder vraagt.
"Wat? Ik heb altijd gedacht dat Alexander het initiatief zou nemen, ergens volgend jaar."
"Lieve Dagmar, dat was voordat ik ... dat was voordat ..."
Robin krijgt de woorden niet over zijn lippen. Dagmar kijkt hem onderzoekend aan.
"Dat was voordat je besloot te sterven en toen je uit het ziekenhuis kwam, ben je van gedachten veranderd?"
"Nee, ik liep al met het idee rond sinds ik afgelopen zomer uit het ziekenhuis kwam. Daarna kreeg ik werk op het kasteel, Wolfgang kwam langs, toen mijn broer die ook uit het ziekenhuis kwam met trouwplannen. Het schoot er iedere keer bij in. Na mijn hartaanval durfde ik niet meer, maar drie weken geleden heeft Alexander mij opnieuw overtuigd dat hij echt de enige voor mij is ..."
Robin ratelt nu aan een stuk door, Dagmar onderbreekt hem met een glimlach.
"Stop maar, ik kan jullie liefdesverklaringen dromen. Hebben jullie al een trouwdatum?"
"Nee, nog niet."
Robin en Alexander zijn eenstemmig in hun antwoord en beginnen te lachen. Dagmar is al een stap verder.
"Drie maart."
"Dat is te snel. Robin en ik willen eerst weer helemaal fit zijn."
"Waarom die datum?"
Charlie is oprecht nieuwsgierig naar Dagmar's datum.
"Ik ben in januari bij hen komen wonen. Toen dacht ik al dat ze iets met elkaar hadden, maar dat was nog niet zo. Dat begon op drie maart. Charlie, ik weet zeker dat deze twee al verliefd op elkaar zijn sinds de eerste dag dat ze elkaar zijn tegengekomen ... Het heeft alleen lang geduurd voordat Alexander zich dat realiseerde en nog veel langer voordat Robin zover was dat hij het aandurfde."
Robin wordt verlegen. Alexander wordt verlegen. Dagmar praat verder.
"Kom op, weten jullie nog de dag waarop jullie elkaar voor het eerst hebben gezien?"
"Zeven oktober, Alexander was hier net een dag op verlof en dat was de eerste keer dat ik hem over Robin heb gehoord."
Charlie reageert met overtuiging en kijkt vrolijk naar de twee jongens. Robin begint nu te blozen, gevolgd door Alexander. Dagmar ziet het ook en begint te lachen voordat ze verder praat. Charlie luistert geamuseerd naar de herinneringen van de drie uit hun gezamenlijke tijd. De grappen vliegen over tafel en zo hoort ze dat de jongens haar met alle studieopdrachten hebben geholpen en dat Dagmar maandenlang loyaal heeft gezwegen tegenover iedereen wanneer er vragen kwamen over de omgang van de twee. Ze begrijpt nu waarom Dagmar zo bijzonder is voor de jongens. Ze ziet eerder wat er aan de hand is met de twee dan de jongens zelf. Ze besluit dat dit het goede moment is om Dagmar bij de bouwplannen te betrekken.
"Dagmar, mag ik je wat vragen?"
"Charlie?"
"Als alle plannen lukken, dan komen er boven SansFrontière ... hoe zei je dat ook al weer, Robin?"
"Drie verdiepingen, vijf appartementen, ruime kamers en nog een lift ook."
"Wil jij straks naar de tekeningen kijken en je commentaar geven?"
"Natuurlijk, Charlie. Misschien kan ik er een extra studieopdracht van maken."
"Een van de appartementen willen we graag aan jou verhuren. Wil je dat?"
"Wow! Graag, als het meezit, kan ik aan het begin van de zomer weer terugkomen in Köln en daarna beginnen aan mijn toekomst ... Kinderen, werk, misschien een man."
"Heb je een nieuwe vriend?"
"Nee, ik val altijd op de echt foute types. Ik weet dat ik ooit kinderen wil, met of zonder man. Maar ik wil ook een carrière. Als ik na mijn studie direct ga werken, dan weet ik niet wanneer er kinderen komen. Bovendien, zie je het voor je? Een architecte met een dikke buik op een steiger dertig meter boven de grond? Daarom wil ik het omdraaien: eerst mijn studie afmaken, dan kinderen en langzaam aan mijn eigen bureau opzetten. Als er een leuke man langskomt, dan is dat fijn maar hij hoeft niet te blijven."
"Hormonen?"
Robin knipoogt terwijl hij fluistert en Dagmar lacht hartelijk.
"Zo ken ik je weer, Robin."
Charlie staat op om wat te drinken uit de keuken te halen. Ze is onder de indruk van Dagmar's moed en kordate planning. Aan de andere kant was Dagmar in het ziekenhuis ook erg doortastend en vasthoudend. Ondertussen luistert ze naar de drie, die elkaars zinnen bijna kunnen afmaken.
"Staat onze afspraak nog?"
Dagmar vraagt het zonder blikken of blozen aan de twee jongens. Alexander antwoordt eerst.
"Ja."
"Geweldig, Alexander. Hoe denk jij erover, Robin?"
"Ja, al was ik bang dat jij van gedachten zou zijn veranderd."
"Robin, jij komt er weer helemaal bovenop. Charlie, heb je toevallig champagne in huis? Ik kan niet nuchter naar Dinner for One kijken en ik wil vooral proosten op het nieuwe jaar met de vaders van mijn kinderen en met jou als peetoma."
Charlie blijft even stil in de keuken staan. Dit heeft ze nooit verwacht en ze moet een traantje wegpinken. Het wordt een mooi nieuw jaar voor iedereen.
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
83
Zaterdag 31 augustus 2013
Factoria - Revive (Soulful Soundscape Mix)
Henriette zit op de passagiersstoel en staart in gedachten verzonken voor zich uit. Wolfgang heeft tweeëneenhalf jaar bij haar en Max gewoond. Hij is twee maanden geleden verhuisd en ze mist hem veel meer dan ze ooit had verwacht.
De komst van een onzekere, eenzame jongen met een doodzieke moeder heeft haar leven en daarmee ook het leven van Max definitief veranderd. Ten goede. De eerste maanden hebben ze allemaal aan elkaar moeten wennen. Na het overlijden van Gabriele Ewers is alles in een stroomversnelling geraakt. Later konden ze steeds beter met elkaar overweg.
Wolfgang heeft haar leven op een andere manier ook veranderd. Hij heeft haar en Max geleerd niet meer te oordelen over hoe andere mensen leven. Op zijn eigen manier heeft de jongen geholpen het contact met haar eigen kinderen weer te herstellen. Ergens vindt ze het jammer dat haar kinderen wat verder weg wonen. Het zijn altijd lange reizen om op bezoek te gaan, waardoor ze elkaar minder vaak zien dan Max en zijzelf graag zouden willen.
Marlene zit naast haar achter het stuur, kijkt heel even opzij en merkt haar emoties op. Met een glimlach stelt Marlene haar op haar gemak. Dit weekeinde gaan ze voor het eerst bij Peter en Wolfgang op bezoek. Eigenlijk heeft ze geen reden nerveus te zijn, toch is ze een beetje zenuwachtig. Ze heeft een voorgevoel dat de dag anders zal verlopen dan ze verwacht en probeert alle onrustige gedachten van zich af te schudden.
Eenmaal aangekomen, parkeert Marlene aan het begin van de oprijlaan. Max vraagt Henriette's aandacht.
"Kijk eens, een zendmast. Hier werkt elke telefoon."
"Ich weet het, Max."
Een ketting over de weg laat alle bezoekers het laatste stuk lopen. Het is een heerlijke zomerse zaterdag en na de lange reis is het prettig om te bewegen. Met hun bagage wandelen ze verder naar het gebouw waar een terras met grote parasol uitnodigend op hen wacht. Zodra op het terras de bezoekers zijn opgemerkt, staan twee jongens op uit de groep en rennen op hen af. De begroeting is emotioneel. Wolfgang slaat zijn armen om Henriette en Max.
"Bedankt dat jullie zijn gekomen. Peter heeft er naar uitgekeken."
Dit is teveel voor Henriette. Glimlachend probeert ze haar tranen tegen te houden. Tegelijk heeft Peter zijn ouders vastgepakt.
"Bedankt voor jullie komst. Wolfgang heeft er naar uitgekeken."
"Jullie zijn weer gegroeid ... jullie worden steeds knapper."
Marlene's opmerking roept bij Karl een hartelijke lach op. Gezamenlijk lopen ze verder naar het terras, waar Astrid en Dagmar het zich gemakkelijk hebben gemaakt op ligbedden terwijl Alexander en Sascha zich bezighouden met drie babys en een pak luiers. Onder een tweede parasol let Robin op drie iets oudere babys in een kinderbad. De begroeting verloopt daardoor wat geïmproviseerd en vooral hartelijk. Astrid neemt het woord.
"Welkom, neem een stoel. Wat vinden jullie van het studentenhuisje van Peter en Wolfgang?"
"Eigenlijk bescheiden. We hadden een kasteel verwacht."
Karl glimlacht terwijl hij ironisch antwoordt. Astrid en Dagmar lachen. Marlene kijkt Astrid nieuwsgierig aan.
"Wil je ons vertellen waar het kasteel is gebleven?"
"Je weet dat mijn moeder al is overleden toen ik klein was. Daarna heeft mijn vader het kasteel verkocht. Het is nu een Kultur- en Tagungszentrum. Als je wilt, kun je er morgen rondkijken, het is naast het station hier."
"Daar zijn we langsgekomen. Ik denk dat je hier mooier woont, zo middenin een bos."
"Dank je, Marlene. Dit is een kleiner landhuis, dat we hebben verbouwd."
Terwijl Marlene en Karl verder praten met Dagmar en Astrid, kijken Henriette en Max toe hoe de mannen de babys verschonen. Max wil zijn zoon plagen.
"Alexander, sinds wanneer ben jij luierspecialist?"
"Dat leer je vanzelf hier ... Sascha, je vergeet weer de zalf ... Robin en ik helpen Dagmar."
"Nog bedankt voor de geboortekaartjes. Kunnen jullie drie babys tegelijk aan?"
Henriette wil beleefd blijven en onder geen voorwaarde Alexander tegen zich krijgen vandaag. Alexander antwoordt met iets van trots in zijn stem.
"We hebben dit vorig jaar ook al bij de hand gehand. Vandaag is de eerste dag dat Astrid en Dagmar uit bed zijn na de bevallingen ... Sascha, mag ik de zalf?"
"Wie is nu wie, Sascha?"
"Ik ben nu met Darian bezig en Alexander met Julian. Zoals je ziet, zijn het de jongetjes van Dagmar. Mijn Magdalena slaapt alweer met haar schone luier. Magdalena is tien dagen geleden geboren. Nog vijf minuten, dan zijn we klaar en hebben we tijd voor jullie."
Thore leidt de aandacht van Henriette en Max af, wanneer hij aan komt lopen met een dienblad vol gekoelde dranken. Tot verbazing van Max is alles alcoholvrij.
"Geen bier, Sascha?"
"Nee. Robin en Wolfgang drinken een glas per dag, dat vermindert het risico op hartaanvallen. Dagmar en Astrid drinken momenteel niets vanwege de kleintjes. Daarom geen bier meer voor mij, Alexander en Peter. Als jullie willen, is er wijn of cognac."
"Een glas witte wijn zou ik lekker vinden. Jij, Henny?"
"Met een glas mineraalwater erbij, graag."
Ondertussen zijn Peter en Wolfgang weer bij Robin gaan zitten. De kleintjes zien dat als uitnodiging om rechtop in bad te gaan staan, ze proberen naar de jongens te lopen. Wolfgang valt iets op.
"Kijk, Katharina staat nu echt rechtop zonder steun."
"Dan kunnen Qilian en Tizian over twee dagen ook zonder steun sta..."
Peter onderbreekt zichzelf, terwijl hij razendsnel Tizian en Qilian opvangt voordat ze vallen. Robin grijnst naar Peter.
"Precies op tijd, Peter. Scheelt weer een trio huilbui."
De vier bezoekers verbergen hun verbazing over de alerte reactie onder wat vriendelijke woorden. Karl geeft drie handdoeken aan, zodat de kleintjes droog en gemakkelijk kunnen zitten, voordat hij verder vraagt.
"Wie is nu wie, Robin?"
"Katharina probeert bij Wolfgang op zijn schoot te klimmen, ze is de dochter van Astrid en Sascha. Peter heeft Tizian ... Peter, laat hem niet op je schouder klimmen ... en ik heb Qilian. Tizian en Qilian zijn van Dagmar. Ze doen elkaar met alles na. Ze zijn momenteel eenkennig en kennen jullie nog niet, daarom wil ik ze jullie eerst later in handen geven."
De middag in Gondelsheim vliegt voorbij, ook omdat de jongste babys zich melden voor voeding. Tegen etenstijd kondigt het geluid van knarsend grind de komst van een volgende bekende aan. Katharina herkent de voetstappen.
"Sjallie."
"Sjallie."
"Sjallie."
Tizian en Qilian kunnen niet achterblijven bij Katharina. Charlie geeft snel een grote doos aan Thore.
"Ik heb voor veertien personen eten meegenomen, schat."
"Koken jullie hier niet meer?"
Henriette kan zich niet langer inhouden. Charlie kijkt haar verbaasd aan.
"Vandaag niet. Dit heeft mijn kok zojuist klaargemaakt."
Ondertussen geeft Charlie de drie dreumessen aandacht voordat ze de bezoekers begroet. Thore bekijkt de inhoud van de doos en verdwijnt even om terug te komen met een kar vol serviesgoed. In hoog tempo wordt het terras tot eettafel omgebouwd. Voor Wolfgang is dit een geschikt moment om een groepsfoto te maken, waarna iedereen een plek aan tafel zoekt. Nadat Henriette en Max hun gebed hebben uitgesproken, beginnen de meesten te eten. Robin, Alexander en Sascha beginnen eerst de kleine Katharina, Qilian en Tizian te voeren. Henriette is ontroerd als ze toekijkt hoe de mannen de dreumessen op hun schoot hap na hap weten te voeren en ondertussen zelf kans zien mee te eten.
"Charlie, je hebt een goede kok in dienst. Het smaakt allemaal vers en goed."
Henriette is oprecht. Charlie waardeert het compliment des te meer omdat haar zus het uitspreekt. De maaltijd wordt afgesloten met aardbeien en chocoladeslagroom. Wolfgang maakt ondertussen van iedereen apart foto's. Vrij snel na het eten, worden de kleintjes naar bed gebracht. Daarna komt iedereen weer naar buiten op het terras. Deze zomeravond is te warm om binnen te zitten. Karl stelt een vraag, die hem en Marlene al wat langer bezighoudt, terwijl hij achterover leunt en een glas wijn vasthoudt.
"We hebben Astrid en Sascha ruim anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien, toen woonden jullie nog in Köln. Nu zijn we hier op bezoek, onze Peter woont nu hier en de nieuwe generatie kruipt over het gras. Thore, Charlie en Dagmar zijn erbij gekomen. Peter heeft fragmenten verteld van zijn bezoeken aan Robin en Sascha. Zouden jullie ons geheugen willen opfrissen en willen vertellen wat er is gebeurd in de laatste tijd? Waarom zijn jullie allemaal verhuisd?"
"Iedereen had andere redenen om te verhuizen. Sascha en ik zijn als eerste in februari vorig jaar hier naar toe verhuisd omdat we hier meer verplichtingen hebben dan in Köln. Achteraf gezien was ik toen al zwanger van Katharina, ze is op eenentwintig september vorig jaar geboren. We zijn hier heel goed gestart. De eerste tijd was heel hectisch. Later, toen we wat meer tijd kregen, merkte ik dat Sascha Robin heel erg miste. Daarom ben ik gaan zoeken naar een oplossing."
Astrid praat rustig, bijna bedachtzaam. Marlene knikt begrijpend. Karl merkt dat Astrid haar woorden zorgvuldig kiest, wat hem op het vermoeden brengt dat er meer is gebeurd.
"Toen Astrid en Sascha uit Köln vertrokken, was ik nog lang niet hersteld van mijn hartaanvallen. In mei was mijn conditie weer goed genoeg en kon ik eindelijk helemaal aan het werk. Een maand later belde Astrid of ik interesse had om een paardefokkerij met rijschool te leiden hier in de omgeving. Alexander heeft erop aangedrongen dat ik zou solliciteren en eigenlijk ben ik nog steeds verbaasd dat ik ben aangenomen. Het is lichamelijk minder zwaar, zodat ik genoeg energie heb om te sporten, we zwemmen en basketballen in Bretten."
Robin vertelt verder waar Astrid is opgehouden. Max kijkt bedenkelijk bij de sport.
"Niemand roept je na op het basketballveld?"
"Het is een keer gebeurd en die man mag de sporthal niet meer in. Je hoeft je geen zorgen te maken, Max. Ze zijn hier heel trots op Robin, niet elke vereniging heeft een voormalige professional in het team. Komend seizoen gaat hij ook een jeugdgroep trainen."
Alexander weet waar zijn vader zich zorgen over maakt en probeert hem gerust te stellen, terwijl hij verder wil praten. Dagmar is hem te snel af.
"Ik heb de afgelopen jaren in London gestudeerd. Ik was van plan om naar Köln terug te keren en daar mijn eigen architectenbureau op te bouwen. Een van mijn laatste studieopdrachten betrof een verbouwing van een gebouw in Karlsruhe en dat heeft mij een baan bij een architect in Karlsruhe opgeleverd. Tijdens het afstudeerproject, ontdekte ik dat ik zwanger was. Korte tijd later bleek ik in verwachting van een tweeling te zijn. Eigenlijk had ik dat kunnen weten, in mijn familie komen meer tweelingen voor. Qilian en Tizian zijn een dag jonger dan Katharina. Darian en Julian zijn negen dagen geleden geboren."
"Mag ik vragen naar de vader of vaders?"
Marlene stelt een vraag die Dagmar al vaker heeft gehoord.
"Met de vaders heb ik goed contact. Natuurlijk had ik kunnen wachten op de juiste man. Ik val jammer genoeg altijd voor de verkeerde mannen, dat zou erg lang wachten worden. De kinderen zijn er nu en ze hebben geweldige vaders."
De vragende blik van Henriette laat Dagmar verder vertellen.
"We waren van plan om in Köln boven SansFrontière te gaan wonen. Maar door mijn werk ben ik eerst in Karlsruhe gaan wonen. Toen Robin en Alexander vertelden dat ze gingen verhuizen, heb ik alle moed verzameld en Astrid en Sascha gebeld. Met het resultaat dat ik nu hier mag wonen."
"Wat we heel fijn vinden. Ik ben zelf enigst kind, onze dochters groeien nu niet alleen op."
Astrid onderbreekt Dagmar, die instemmend knikt.
"We helpen elkaar met de kinderen. Het afgelopen jaar ging dat goed ... we wonen hier vandaag allemaal precies een jaar, schiet me nu net te binnen ... het komend jaar zal het vast ook goed gaan."
"Ik hoop dat je ooit nog een goede man tegenkomt."
Marlene geeft blijk van haar optimisme, wat Dagmar weet te waarderen.
"Ik heb de hoop nooit opgegeven en ik ontmoet genoeg leuke mensen door mijn werk. Misschien komt er ooit nog een echte prins op een paard voorbij."
Karl kijkt ondertussen Charlie aan.
"Ik wil nog graag weten wat jullie met SansFrontière en Bohling's hebben gedaan. Om de een of andere reden hebben we dat gemist."
"We hebben alles in Köln nog aangehouden met nieuw personeel wat zelfstandig kan werken. De appartementen boven SansFrontière zijn bijna allemaal verhuurd, we houden er een vrij voor onszelf zodat we geen hotelkamer hoeven te huren. Alexander of ik gaan elke week naar Köln. We zijn in Karlsruhe op een buitenkans gestoten, een failliet restaurant op een hele goede plek. Dat is een nu een jaar open en draait zoals nooit tevoren."
"Dus jij en Alexander werken nu samen?"
"In Köln is Bohling's nog van mij, SansFrontière is van Robin en Alexander. In Karlsruhe is het restaurant van mij en Alexander."
"Mijn verhaal is veel eenvoudiger. De vorige butler hier ging met pensioen. Astrid en Sascha hebben mij gevraagd om hem op te volgen. Ik werk hier nu een jaar en dat is elke dag een feestje."
"We zijn ook niet de familie Von Andenberg."
Sascha plaagt Thore.
"Die waren ook niet blij toen ik mijn ontslagbrief inleverde, tegelijk met de brief van Robin. Een van de graven daar heeft nog geprobeerd ons vast te houden met een forse salarisverhoging. Kansloze missie."
"Willen jullie nog weten hoe Peter en Wolfgang hier zijn beland?"
Sascha daagt Karl en Max nu uit, die meegaan met de grap.
"Eh ... vertel."
"We waren onderweg naar Köln en langs de weg stonden twee zielige, maar mooie jongens, dus heeft Astrid ..."
Sascha kan niet verder praten, Peter gooit een glas water in zijn gezicht.
"Mama, papa, het is goed dat we hier wonen. Op de campus zijn alleen smerige kamers te huur. Afgelopen week was een introductieweek. Wolfgang kreeg de opdracht om twee meter bier op te drinken, wat hij natuurlijk weigerde. Dat werd een grote ruzie. Die andere studenten op de campus begrijpen er echt niets van. We hebben aangifte gedaan en de rest van de introductieweek laten schieten. Het is veel leuker om hier te wonen, ook al moeten we Thore helpen."
Peter praat tegen zijn ouders, Thore vult hem aan.
"Ze zijn goed opgevoed en de afgelopen twee maanden hebben de jongens en ik echt plezierig samengewerkt."
"Dank je voor het compliment."
Marlene is verrast door Thores aanvulling.
"Als wij jullie verhalen mogen onderbreken ... Mijn vrouw en ik hebben nog twee cadeaus meegenomen. Nu Wolfgang is verhuisd, zijn we thuis gaan opruimen. We hebben op zolder nog vijftien tekeningen van je teruggevonden, waarvan we dachten dat we ze lang geleden hadden weggegooid. We zouden het fijn vinden als je ze wil aannemen, Alexander."
Max kijkt met zijn scherpe blik naar zijn zoon, terwijl Henriette een map over tafel schuift. Robin opent de map en begint te bladeren.
"Wanneer heb je deze gemaakt, Alexander?"
"Dat weet ik niet meer. Misschien rechtsonder of op de achterkant. In elk geval lang geleden."
Astrid kijkt mee en vraagt om een tekening, die ze samen met Sascha bekijkt. Sascha kijkt stomverbaasd naar Alexander terwijl hij de tekening rechtop houdt.
"Alexander, wie heb je hier getekend?"
"Zomaar iemand. Het is een centaur."
"Het is ... het is ..."
Sascha komt niet uit zijn woorden. Hij staat op en loopt zonder een woord te zeggen naar binnen. Astrid blijft rustig zitten en bekijkt de tekening nog een keer. Met een glimlach geeft ze hem aan Alexander terug, die nu zelf de tekening nog een keer goed bestudeert voordat hij Max en Henriette recht in de ogen aankijkt.
"Dank jullie wel. Deze tekeningen heb ik jaren gemist in mijn collectie."
Wolfgang is nieuwsgierig geworden. Hij staat op, gaat achter Alexander staan, bekijkt de centaur en begint te lachen voordat hij zijn armen om Alexander slaat en hem een kus op zijn wang geeft.
"Broer, zwager, jij hebt echt een zesde zintuig."
"Hoezo?"
"Zie je het niet?"
"Nee."
"Je hebt of Robin of mij getekend, lang voordat je Robin en mij hebt leren kennen. Zo zag ik eruit toen ik veertien was, Robin moet er ook zo hebben uitgezien toen hij voor onze vader heeft gezorgd."
"Oh, mijn God."
Henriette is geschrokken. Wolfgang pakt Robin bij zijn hand en trekt hem mee.
"We gaan Sascha halen."
"Max, Henriette, dit bedoelde ik net toen ik zei dat Sascha Robin miste."
"Omgekeerd ook."
Alexander vult Astrid aan, Peter reageert.
"Jullie vergeten Wolfgang."
"Je hebt gelijk. Iedere keer als er dingen uit het verleden onverwacht terugkomen, dan hebben de broers elkaar nodig om weer tot zichzelf te komen. Daarom zijn we ook gelukkig dat jij en Wolfgang hier nu wonen."
Astrid verklaart het gedrag van haar man op een verontschuldigende toon met een oprechte glimlach, Peter toont begrip.
"Robin en Sascha zorgen er ook voor dat Wolfgang rustiger is."
Max is wat onzeker geworden en wil eigenlijk verder praten. Hij blijft zwijgen terwijl hij zoekt naar de goede woorden. Ondertussen komt Wolfgang even naar buiten.
"We gaan nog even de kleintjes verschonen."
Voordat iemand kan reageren, is hij alweer naar binnen gerend. Charlie leidt de aandacht af door haar zus naar andere bekenden te vragen. Met Thomas en Christel gaat het goed, pastoor Rudolf gaat bijna met pensioen en vorig weekend zijn Max en Henriette in Berlijn op bezoek bij Bastian en Daniela geweest. Silke's broertje Thomas groeit als kool. Het Jugendamt heeft Bastian en Daniela gevraagd of ze eventueel bereid zijn een derde kind van dezelfde ouders op te nemen, zodat de kinderen in elk geval hun echte broers en zussen kennen en samen kunnen opgroeien. Eindelijk komt Wolfgang naar buiten en duwt Sascha voor zich uit.
"Je moet straks Astrid alles vertellen, Sascha."
Wolfgang knipoogt naar Astrid. Astrid merkt de roodomrande ogen van Sascha op en steekt alleen haar hand uit, die Sascha direct vastpakt wanneer hij weer naast zijn vrouw gaat zitten.
"Ik hou van jou, Astrid."
"Ik van jou, Sascha."
Als laatste komt Robin naar buiten met een boek in zijn handen en gaat weer zitten.
"Excuses voor de onderbreking net. We wilden je niet laten schrikken, Henriette."
Max grijpt de hint op.
"Henriette en ik hebben nog een ander cadeau. We hopen dat jullie er niet van schrikken en het willen aannemen, Charlie en Alexander."
Henriette geeft Charlie een map, die de jongere zus begint door te bladeren.
"Weten jullie het zeker?"
"Jazeker."
"Wat is het, Charlie?"
Alexander kijkt zijn tante nieuwsgierig aan, Henriette geeft antwoord.
"Het is je oude studierekening. We willen graag dat jij het beheert, Charlie. Een deel is voor de studie van Wolfgang, de rest is ... "
Henriette aarzelt en haar man neemt het over.
"We weten dat Charlie je studies heeft betaald toen wij ... toen we het contact met jouw hebben verbroken. Ook al is het veel te laat, we willen die schuld ook inlossen. Dat zijn we jouw en Charlie verschuldigd. Doe ermee wat je wilt, zolang je ook Wolfgangs studie ervan betaalt."
"Dank jullie wel."
Charlie weet niet goed wat ze anders zou kunnen zeggen en is benieuwd hoe Alexander zal reageren. Die zwijgt een tijdje totdat hij opstaat, naar zijn ouders loopt en zijn armen om hen heenslaat.
"Bedankt. Betekent dit ook dat jullie het goed vinden zoals ik en Robin nu leven?"
"Grotendeels, Alexander. Wolfgang en Peter hebben ons overtuigd dat jullie geen verkeerd leven leiden."
Henriette geeft eerlijk antwoord, terwijl ze een arm om Alexanders middel legt.
"We zien dat jij gelukkig bent. Je ziet er goed uit. Dat telt."
De rest van Henriettes antwoord gaat verloren in een omhelzing tussen moeder en zoon. Ondertussen kijkt Charlie met een dwingende blik Max aan.
"Waarom vandaag, Max?"
"We wilden dit persoonlijk afhandelen, Charlie. Vorig jaar juni waren we niet welkom op de bruiloft van Robin en Alexander, dat heeft Henny echt aan het denken gezet. Toen ze met Kerstmis op het laatste moment toch niet kwamen, waren we behoorlijk teleurgesteld."
Dagmar, Robin en Charlie kijken elkaar kort aan. Ze krijgen niet de kans te reageren omdat Peter sneller is. Hij knipoogt.
"Max?"
"Wat is er, Peter? Ik zeg toch niet iets verkeerds?"
"Mag ik jullie vragen om Wolfgang's hand?"
"En mag ik jullie vragen om Peter's hand?"
Wolfgang vraagt het aan Karl und Marlene met een halve lach op zijn gezicht. Karl herkent de lach.
"Wat zijn jullie ouderwets!"
Henriette is nog met haar gedachten bij Alexander en begrijpt even niet wat hier gebeurt. Alexander zorgt voor opheldering.
"Peter en Wolfgang willen trouwen, Henriette."
"Maar pas over een paar jaar. Jullie zijn in elk geval uitgenodigd."
Wolfgang is duidelijk, Astrid en Sascha willen nu hun mening geven.
"Het verbaast ons helemaal niet."
"Wolfgang en Peter zijn nog verliefder dan we het bij Robin en Alexander ooit hebben meegemaakt."
Peter geeft Wolfgang direct een zoen.
"Ik hou van jou, Wolfgang."
"Ik van jou, Peter."
Ondertussen is Robin opgestaan en naar zijn man gelopen.
"Sorry, Henriette, Max, mag ik mijn man terug?"
Zonder op antwoord te wachten, tilt hij Alexander op en zet hem weer neer op het gras, om hem in zijn armen te nemen. Alexanders stralende ogen vertellen hem de opluchting van zijn schat. Hij fluistert iets in zijn oor, waarop Alexander alleen knikt. Robin houdt Alexander stevig vast terwijl ze weer teruglopen naar het terras en tussen Charlie en Dagmar gaan zitten. Thore geeft Charlie een knikje, waarop Charlie begint te praten.
"Maar voordat Peter en Wolfgang gaan trouwen, is er nog een bruiloft, Henny."
Charlie laat nu bewust een stilte vallen, zodat ze de aandacht van iedereen heeft.
"Thore en ik willen volgend jaar trouwen."
"Ik wist het ..."
Henriette grijnst. Als eerste feliciteert ze haar zus en Thore, gevolgd door de anderen. Daarna zoekt ze in haar tas naar een zakdoek om haar ogen te drogen. Sascha plaagt Charlie.
"Volgend jaar pas? Wil je zes bruidsmeisjes en -jonkers op je bruiloft?"
"Minstens en alleen als jij de rol van vader van de bruid op je neemt."
Charlie is de grappen van Sascha gewend en weet hoe ze hem antwoord kan geven. Karl schakelt door.
"Dat zijn allemaal zorgen voor overmorgen. Wat gaan we morgen doen?"
"Morgenochtend gaan we zwemmen. Als jullie willen, kunnen jullie mee. We hebben het zwembad momenteel van zeven tot acht uur 's morgens voor onszelf. Daarna kunnen we de omgeving bekijken."
Peter wil zijn ouders morgenochtend meenemen. Hij is benieuwd hoe ze reageren op het zwemmen met de babys. Robin kucht even.
"De babys gaan mee morgenochtend, zwemmen is goed voor ze. Max, Henriette, willen jullie meezwemmen met jullie kleinkinderen? Het is te warm om met de paarden erop uit te gaan."
"Ja ... Hoorde ik het goed? Zei je nu kleinkinderen?"
"Ja."
"Wat hebben we jullie gevraagd over geheimen?"
"Dat weten we. Geheimen vertellen we alleen aan mensen die we kunnen vertrouwen. Jullie hebben vanavond oude rekeningen afgerekend en, dat vinden Alexander en ik belangrijker, jullie vertrouwen uitgesproken, twee jaar nadat Henriette met Wolfgang in Köln op de stoep stond. Het is tijd om een ander geheim prijs te geven."
Robin grinnikt meer dan hij praat, terwijl de andere bewoners nieuwsgierig naar de bezoekers kijken. Henriettes ogen worden steeds groter, die van Max juist steeds kleiner.
"Wat bedoel je nu?"
Charlie schiet te hulp.
"Je kent de kleine geschenken van Lars toch?"
"Ja, die heeft ergens dochters rondlopen waar hij niet naar omkijkt."
"Henny, Lars besteedt veel tijd aan zijn dochters en de moeders, ook al heeft hij nu een vaste vriendin. Freya en Carmen wonen praktisch naast Lars in München. Hier is ongeveer hetzelfde gebeurd."
"Charlie probeert te vertellen dat Alexander de vader is Qilian en Tizian Von Heselberger. Robin is de vader van Darian en Julian Von Heselberger. Charlie zelf is peetoma van mijn vier kinderen."
Dagmar brengt duidelijkheid, haar toon is wat scherper zodat ze zeker weet dat Henriette eventueel commentaar inslikt. In plaats daarvan reageert Max.
"Dus toch ... ik vroeg mij vanmiddag al af waar de groene ogen van Qilian en Tizian vandaan komen."
"Niet te vergeten de ..."
Sascha begint, Wolfgang neemt het over.
"... blauwe ogen van Darian en Julian."
"Ze hebben mijn haarkleur geërfd. Witblond."
Dagmar laat dit niet op zich zitten. Henriette is sprakeloos en kijkt Alexander aan.
"Je kunt dus wel ...?"
"Henriette, dit kon alleen omdat Robin en Alexander van elkaar houden. Anders was ik er nooit aan begonnen met deze twee."
Dagmar stuurt Henriettes gedachten weer in een andere richting.
"Weet Bastian dit, Alexander?"
"Sinds de geboorte van Qilian en Tizian. Bastian en Daniela begrijpen het helemaal."
"Dus daarom ... daarom bleven ze zo aandringen dat wij nog meer ons best moesten doen ... Dank je ... Natuurlijk gaan we morgen graag mee zwemmen, Robin."
"Zullen we onze principes een glas champagne lang vergeten, jongens?"
Charlie vindt het een feestelijk moment. Robin steekt even zijn hand op.
"Nog heel even, Charlie. Max en Henriette, we hebben nog een cadeau voor jullie. Een fotoboek met foto's van iedereen die hier woont."
Nadat Alexander het boek aan zijn ouders heeft gegeven, krijgt hij een zoen van Robin.
"Ik hou van jou, Alexander."
"Ik van jou, Robin."
"Kijk, Henny. Er zitten ook kopiën van geboorteaktes in."
Zaterdag 31 augustus 2013
Factoria - Revive (Soulful Soundscape Mix)
Henriette zit op de passagiersstoel en staart in gedachten verzonken voor zich uit. Wolfgang heeft tweeëneenhalf jaar bij haar en Max gewoond. Hij is twee maanden geleden verhuisd en ze mist hem veel meer dan ze ooit had verwacht.
De komst van een onzekere, eenzame jongen met een doodzieke moeder heeft haar leven en daarmee ook het leven van Max definitief veranderd. Ten goede. De eerste maanden hebben ze allemaal aan elkaar moeten wennen. Na het overlijden van Gabriele Ewers is alles in een stroomversnelling geraakt. Later konden ze steeds beter met elkaar overweg.
Wolfgang heeft haar leven op een andere manier ook veranderd. Hij heeft haar en Max geleerd niet meer te oordelen over hoe andere mensen leven. Op zijn eigen manier heeft de jongen geholpen het contact met haar eigen kinderen weer te herstellen. Ergens vindt ze het jammer dat haar kinderen wat verder weg wonen. Het zijn altijd lange reizen om op bezoek te gaan, waardoor ze elkaar minder vaak zien dan Max en zijzelf graag zouden willen.
Marlene zit naast haar achter het stuur, kijkt heel even opzij en merkt haar emoties op. Met een glimlach stelt Marlene haar op haar gemak. Dit weekeinde gaan ze voor het eerst bij Peter en Wolfgang op bezoek. Eigenlijk heeft ze geen reden nerveus te zijn, toch is ze een beetje zenuwachtig. Ze heeft een voorgevoel dat de dag anders zal verlopen dan ze verwacht en probeert alle onrustige gedachten van zich af te schudden.
Eenmaal aangekomen, parkeert Marlene aan het begin van de oprijlaan. Max vraagt Henriette's aandacht.
"Kijk eens, een zendmast. Hier werkt elke telefoon."
"Ich weet het, Max."
Een ketting over de weg laat alle bezoekers het laatste stuk lopen. Het is een heerlijke zomerse zaterdag en na de lange reis is het prettig om te bewegen. Met hun bagage wandelen ze verder naar het gebouw waar een terras met grote parasol uitnodigend op hen wacht. Zodra op het terras de bezoekers zijn opgemerkt, staan twee jongens op uit de groep en rennen op hen af. De begroeting is emotioneel. Wolfgang slaat zijn armen om Henriette en Max.
"Bedankt dat jullie zijn gekomen. Peter heeft er naar uitgekeken."
Dit is teveel voor Henriette. Glimlachend probeert ze haar tranen tegen te houden. Tegelijk heeft Peter zijn ouders vastgepakt.
"Bedankt voor jullie komst. Wolfgang heeft er naar uitgekeken."
"Jullie zijn weer gegroeid ... jullie worden steeds knapper."
Marlene's opmerking roept bij Karl een hartelijke lach op. Gezamenlijk lopen ze verder naar het terras, waar Astrid en Dagmar het zich gemakkelijk hebben gemaakt op ligbedden terwijl Alexander en Sascha zich bezighouden met drie babys en een pak luiers. Onder een tweede parasol let Robin op drie iets oudere babys in een kinderbad. De begroeting verloopt daardoor wat geïmproviseerd en vooral hartelijk. Astrid neemt het woord.
"Welkom, neem een stoel. Wat vinden jullie van het studentenhuisje van Peter en Wolfgang?"
"Eigenlijk bescheiden. We hadden een kasteel verwacht."
Karl glimlacht terwijl hij ironisch antwoordt. Astrid en Dagmar lachen. Marlene kijkt Astrid nieuwsgierig aan.
"Wil je ons vertellen waar het kasteel is gebleven?"
"Je weet dat mijn moeder al is overleden toen ik klein was. Daarna heeft mijn vader het kasteel verkocht. Het is nu een Kultur- en Tagungszentrum. Als je wilt, kun je er morgen rondkijken, het is naast het station hier."
"Daar zijn we langsgekomen. Ik denk dat je hier mooier woont, zo middenin een bos."
"Dank je, Marlene. Dit is een kleiner landhuis, dat we hebben verbouwd."
Terwijl Marlene en Karl verder praten met Dagmar en Astrid, kijken Henriette en Max toe hoe de mannen de babys verschonen. Max wil zijn zoon plagen.
"Alexander, sinds wanneer ben jij luierspecialist?"
"Dat leer je vanzelf hier ... Sascha, je vergeet weer de zalf ... Robin en ik helpen Dagmar."
"Nog bedankt voor de geboortekaartjes. Kunnen jullie drie babys tegelijk aan?"
Henriette wil beleefd blijven en onder geen voorwaarde Alexander tegen zich krijgen vandaag. Alexander antwoordt met iets van trots in zijn stem.
"We hebben dit vorig jaar ook al bij de hand gehand. Vandaag is de eerste dag dat Astrid en Dagmar uit bed zijn na de bevallingen ... Sascha, mag ik de zalf?"
"Wie is nu wie, Sascha?"
"Ik ben nu met Darian bezig en Alexander met Julian. Zoals je ziet, zijn het de jongetjes van Dagmar. Mijn Magdalena slaapt alweer met haar schone luier. Magdalena is tien dagen geleden geboren. Nog vijf minuten, dan zijn we klaar en hebben we tijd voor jullie."
Thore leidt de aandacht van Henriette en Max af, wanneer hij aan komt lopen met een dienblad vol gekoelde dranken. Tot verbazing van Max is alles alcoholvrij.
"Geen bier, Sascha?"
"Nee. Robin en Wolfgang drinken een glas per dag, dat vermindert het risico op hartaanvallen. Dagmar en Astrid drinken momenteel niets vanwege de kleintjes. Daarom geen bier meer voor mij, Alexander en Peter. Als jullie willen, is er wijn of cognac."
"Een glas witte wijn zou ik lekker vinden. Jij, Henny?"
"Met een glas mineraalwater erbij, graag."
Ondertussen zijn Peter en Wolfgang weer bij Robin gaan zitten. De kleintjes zien dat als uitnodiging om rechtop in bad te gaan staan, ze proberen naar de jongens te lopen. Wolfgang valt iets op.
"Kijk, Katharina staat nu echt rechtop zonder steun."
"Dan kunnen Qilian en Tizian over twee dagen ook zonder steun sta..."
Peter onderbreekt zichzelf, terwijl hij razendsnel Tizian en Qilian opvangt voordat ze vallen. Robin grijnst naar Peter.
"Precies op tijd, Peter. Scheelt weer een trio huilbui."
De vier bezoekers verbergen hun verbazing over de alerte reactie onder wat vriendelijke woorden. Karl geeft drie handdoeken aan, zodat de kleintjes droog en gemakkelijk kunnen zitten, voordat hij verder vraagt.
"Wie is nu wie, Robin?"
"Katharina probeert bij Wolfgang op zijn schoot te klimmen, ze is de dochter van Astrid en Sascha. Peter heeft Tizian ... Peter, laat hem niet op je schouder klimmen ... en ik heb Qilian. Tizian en Qilian zijn van Dagmar. Ze doen elkaar met alles na. Ze zijn momenteel eenkennig en kennen jullie nog niet, daarom wil ik ze jullie eerst later in handen geven."
De middag in Gondelsheim vliegt voorbij, ook omdat de jongste babys zich melden voor voeding. Tegen etenstijd kondigt het geluid van knarsend grind de komst van een volgende bekende aan. Katharina herkent de voetstappen.
"Sjallie."
"Sjallie."
"Sjallie."
Tizian en Qilian kunnen niet achterblijven bij Katharina. Charlie geeft snel een grote doos aan Thore.
"Ik heb voor veertien personen eten meegenomen, schat."
"Koken jullie hier niet meer?"
Henriette kan zich niet langer inhouden. Charlie kijkt haar verbaasd aan.
"Vandaag niet. Dit heeft mijn kok zojuist klaargemaakt."
Ondertussen geeft Charlie de drie dreumessen aandacht voordat ze de bezoekers begroet. Thore bekijkt de inhoud van de doos en verdwijnt even om terug te komen met een kar vol serviesgoed. In hoog tempo wordt het terras tot eettafel omgebouwd. Voor Wolfgang is dit een geschikt moment om een groepsfoto te maken, waarna iedereen een plek aan tafel zoekt. Nadat Henriette en Max hun gebed hebben uitgesproken, beginnen de meesten te eten. Robin, Alexander en Sascha beginnen eerst de kleine Katharina, Qilian en Tizian te voeren. Henriette is ontroerd als ze toekijkt hoe de mannen de dreumessen op hun schoot hap na hap weten te voeren en ondertussen zelf kans zien mee te eten.
"Charlie, je hebt een goede kok in dienst. Het smaakt allemaal vers en goed."
Henriette is oprecht. Charlie waardeert het compliment des te meer omdat haar zus het uitspreekt. De maaltijd wordt afgesloten met aardbeien en chocoladeslagroom. Wolfgang maakt ondertussen van iedereen apart foto's. Vrij snel na het eten, worden de kleintjes naar bed gebracht. Daarna komt iedereen weer naar buiten op het terras. Deze zomeravond is te warm om binnen te zitten. Karl stelt een vraag, die hem en Marlene al wat langer bezighoudt, terwijl hij achterover leunt en een glas wijn vasthoudt.
"We hebben Astrid en Sascha ruim anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien, toen woonden jullie nog in Köln. Nu zijn we hier op bezoek, onze Peter woont nu hier en de nieuwe generatie kruipt over het gras. Thore, Charlie en Dagmar zijn erbij gekomen. Peter heeft fragmenten verteld van zijn bezoeken aan Robin en Sascha. Zouden jullie ons geheugen willen opfrissen en willen vertellen wat er is gebeurd in de laatste tijd? Waarom zijn jullie allemaal verhuisd?"
"Iedereen had andere redenen om te verhuizen. Sascha en ik zijn als eerste in februari vorig jaar hier naar toe verhuisd omdat we hier meer verplichtingen hebben dan in Köln. Achteraf gezien was ik toen al zwanger van Katharina, ze is op eenentwintig september vorig jaar geboren. We zijn hier heel goed gestart. De eerste tijd was heel hectisch. Later, toen we wat meer tijd kregen, merkte ik dat Sascha Robin heel erg miste. Daarom ben ik gaan zoeken naar een oplossing."
Astrid praat rustig, bijna bedachtzaam. Marlene knikt begrijpend. Karl merkt dat Astrid haar woorden zorgvuldig kiest, wat hem op het vermoeden brengt dat er meer is gebeurd.
"Toen Astrid en Sascha uit Köln vertrokken, was ik nog lang niet hersteld van mijn hartaanvallen. In mei was mijn conditie weer goed genoeg en kon ik eindelijk helemaal aan het werk. Een maand later belde Astrid of ik interesse had om een paardefokkerij met rijschool te leiden hier in de omgeving. Alexander heeft erop aangedrongen dat ik zou solliciteren en eigenlijk ben ik nog steeds verbaasd dat ik ben aangenomen. Het is lichamelijk minder zwaar, zodat ik genoeg energie heb om te sporten, we zwemmen en basketballen in Bretten."
Robin vertelt verder waar Astrid is opgehouden. Max kijkt bedenkelijk bij de sport.
"Niemand roept je na op het basketballveld?"
"Het is een keer gebeurd en die man mag de sporthal niet meer in. Je hoeft je geen zorgen te maken, Max. Ze zijn hier heel trots op Robin, niet elke vereniging heeft een voormalige professional in het team. Komend seizoen gaat hij ook een jeugdgroep trainen."
Alexander weet waar zijn vader zich zorgen over maakt en probeert hem gerust te stellen, terwijl hij verder wil praten. Dagmar is hem te snel af.
"Ik heb de afgelopen jaren in London gestudeerd. Ik was van plan om naar Köln terug te keren en daar mijn eigen architectenbureau op te bouwen. Een van mijn laatste studieopdrachten betrof een verbouwing van een gebouw in Karlsruhe en dat heeft mij een baan bij een architect in Karlsruhe opgeleverd. Tijdens het afstudeerproject, ontdekte ik dat ik zwanger was. Korte tijd later bleek ik in verwachting van een tweeling te zijn. Eigenlijk had ik dat kunnen weten, in mijn familie komen meer tweelingen voor. Qilian en Tizian zijn een dag jonger dan Katharina. Darian en Julian zijn negen dagen geleden geboren."
"Mag ik vragen naar de vader of vaders?"
Marlene stelt een vraag die Dagmar al vaker heeft gehoord.
"Met de vaders heb ik goed contact. Natuurlijk had ik kunnen wachten op de juiste man. Ik val jammer genoeg altijd voor de verkeerde mannen, dat zou erg lang wachten worden. De kinderen zijn er nu en ze hebben geweldige vaders."
De vragende blik van Henriette laat Dagmar verder vertellen.
"We waren van plan om in Köln boven SansFrontière te gaan wonen. Maar door mijn werk ben ik eerst in Karlsruhe gaan wonen. Toen Robin en Alexander vertelden dat ze gingen verhuizen, heb ik alle moed verzameld en Astrid en Sascha gebeld. Met het resultaat dat ik nu hier mag wonen."
"Wat we heel fijn vinden. Ik ben zelf enigst kind, onze dochters groeien nu niet alleen op."
Astrid onderbreekt Dagmar, die instemmend knikt.
"We helpen elkaar met de kinderen. Het afgelopen jaar ging dat goed ... we wonen hier vandaag allemaal precies een jaar, schiet me nu net te binnen ... het komend jaar zal het vast ook goed gaan."
"Ik hoop dat je ooit nog een goede man tegenkomt."
Marlene geeft blijk van haar optimisme, wat Dagmar weet te waarderen.
"Ik heb de hoop nooit opgegeven en ik ontmoet genoeg leuke mensen door mijn werk. Misschien komt er ooit nog een echte prins op een paard voorbij."
Karl kijkt ondertussen Charlie aan.
"Ik wil nog graag weten wat jullie met SansFrontière en Bohling's hebben gedaan. Om de een of andere reden hebben we dat gemist."
"We hebben alles in Köln nog aangehouden met nieuw personeel wat zelfstandig kan werken. De appartementen boven SansFrontière zijn bijna allemaal verhuurd, we houden er een vrij voor onszelf zodat we geen hotelkamer hoeven te huren. Alexander of ik gaan elke week naar Köln. We zijn in Karlsruhe op een buitenkans gestoten, een failliet restaurant op een hele goede plek. Dat is een nu een jaar open en draait zoals nooit tevoren."
"Dus jij en Alexander werken nu samen?"
"In Köln is Bohling's nog van mij, SansFrontière is van Robin en Alexander. In Karlsruhe is het restaurant van mij en Alexander."
"Mijn verhaal is veel eenvoudiger. De vorige butler hier ging met pensioen. Astrid en Sascha hebben mij gevraagd om hem op te volgen. Ik werk hier nu een jaar en dat is elke dag een feestje."
"We zijn ook niet de familie Von Andenberg."
Sascha plaagt Thore.
"Die waren ook niet blij toen ik mijn ontslagbrief inleverde, tegelijk met de brief van Robin. Een van de graven daar heeft nog geprobeerd ons vast te houden met een forse salarisverhoging. Kansloze missie."
"Willen jullie nog weten hoe Peter en Wolfgang hier zijn beland?"
Sascha daagt Karl en Max nu uit, die meegaan met de grap.
"Eh ... vertel."
"We waren onderweg naar Köln en langs de weg stonden twee zielige, maar mooie jongens, dus heeft Astrid ..."
Sascha kan niet verder praten, Peter gooit een glas water in zijn gezicht.
"Mama, papa, het is goed dat we hier wonen. Op de campus zijn alleen smerige kamers te huur. Afgelopen week was een introductieweek. Wolfgang kreeg de opdracht om twee meter bier op te drinken, wat hij natuurlijk weigerde. Dat werd een grote ruzie. Die andere studenten op de campus begrijpen er echt niets van. We hebben aangifte gedaan en de rest van de introductieweek laten schieten. Het is veel leuker om hier te wonen, ook al moeten we Thore helpen."
Peter praat tegen zijn ouders, Thore vult hem aan.
"Ze zijn goed opgevoed en de afgelopen twee maanden hebben de jongens en ik echt plezierig samengewerkt."
"Dank je voor het compliment."
Marlene is verrast door Thores aanvulling.
"Als wij jullie verhalen mogen onderbreken ... Mijn vrouw en ik hebben nog twee cadeaus meegenomen. Nu Wolfgang is verhuisd, zijn we thuis gaan opruimen. We hebben op zolder nog vijftien tekeningen van je teruggevonden, waarvan we dachten dat we ze lang geleden hadden weggegooid. We zouden het fijn vinden als je ze wil aannemen, Alexander."
Max kijkt met zijn scherpe blik naar zijn zoon, terwijl Henriette een map over tafel schuift. Robin opent de map en begint te bladeren.
"Wanneer heb je deze gemaakt, Alexander?"
"Dat weet ik niet meer. Misschien rechtsonder of op de achterkant. In elk geval lang geleden."
Astrid kijkt mee en vraagt om een tekening, die ze samen met Sascha bekijkt. Sascha kijkt stomverbaasd naar Alexander terwijl hij de tekening rechtop houdt.
"Alexander, wie heb je hier getekend?"
"Zomaar iemand. Het is een centaur."
"Het is ... het is ..."
Sascha komt niet uit zijn woorden. Hij staat op en loopt zonder een woord te zeggen naar binnen. Astrid blijft rustig zitten en bekijkt de tekening nog een keer. Met een glimlach geeft ze hem aan Alexander terug, die nu zelf de tekening nog een keer goed bestudeert voordat hij Max en Henriette recht in de ogen aankijkt.
"Dank jullie wel. Deze tekeningen heb ik jaren gemist in mijn collectie."
Wolfgang is nieuwsgierig geworden. Hij staat op, gaat achter Alexander staan, bekijkt de centaur en begint te lachen voordat hij zijn armen om Alexander slaat en hem een kus op zijn wang geeft.
"Broer, zwager, jij hebt echt een zesde zintuig."
"Hoezo?"
"Zie je het niet?"
"Nee."
"Je hebt of Robin of mij getekend, lang voordat je Robin en mij hebt leren kennen. Zo zag ik eruit toen ik veertien was, Robin moet er ook zo hebben uitgezien toen hij voor onze vader heeft gezorgd."
"Oh, mijn God."
Henriette is geschrokken. Wolfgang pakt Robin bij zijn hand en trekt hem mee.
"We gaan Sascha halen."
"Max, Henriette, dit bedoelde ik net toen ik zei dat Sascha Robin miste."
"Omgekeerd ook."
Alexander vult Astrid aan, Peter reageert.
"Jullie vergeten Wolfgang."
"Je hebt gelijk. Iedere keer als er dingen uit het verleden onverwacht terugkomen, dan hebben de broers elkaar nodig om weer tot zichzelf te komen. Daarom zijn we ook gelukkig dat jij en Wolfgang hier nu wonen."
Astrid verklaart het gedrag van haar man op een verontschuldigende toon met een oprechte glimlach, Peter toont begrip.
"Robin en Sascha zorgen er ook voor dat Wolfgang rustiger is."
Max is wat onzeker geworden en wil eigenlijk verder praten. Hij blijft zwijgen terwijl hij zoekt naar de goede woorden. Ondertussen komt Wolfgang even naar buiten.
"We gaan nog even de kleintjes verschonen."
Voordat iemand kan reageren, is hij alweer naar binnen gerend. Charlie leidt de aandacht af door haar zus naar andere bekenden te vragen. Met Thomas en Christel gaat het goed, pastoor Rudolf gaat bijna met pensioen en vorig weekend zijn Max en Henriette in Berlijn op bezoek bij Bastian en Daniela geweest. Silke's broertje Thomas groeit als kool. Het Jugendamt heeft Bastian en Daniela gevraagd of ze eventueel bereid zijn een derde kind van dezelfde ouders op te nemen, zodat de kinderen in elk geval hun echte broers en zussen kennen en samen kunnen opgroeien. Eindelijk komt Wolfgang naar buiten en duwt Sascha voor zich uit.
"Je moet straks Astrid alles vertellen, Sascha."
Wolfgang knipoogt naar Astrid. Astrid merkt de roodomrande ogen van Sascha op en steekt alleen haar hand uit, die Sascha direct vastpakt wanneer hij weer naast zijn vrouw gaat zitten.
"Ik hou van jou, Astrid."
"Ik van jou, Sascha."
Als laatste komt Robin naar buiten met een boek in zijn handen en gaat weer zitten.
"Excuses voor de onderbreking net. We wilden je niet laten schrikken, Henriette."
Max grijpt de hint op.
"Henriette en ik hebben nog een ander cadeau. We hopen dat jullie er niet van schrikken en het willen aannemen, Charlie en Alexander."
Henriette geeft Charlie een map, die de jongere zus begint door te bladeren.
"Weten jullie het zeker?"
"Jazeker."
"Wat is het, Charlie?"
Alexander kijkt zijn tante nieuwsgierig aan, Henriette geeft antwoord.
"Het is je oude studierekening. We willen graag dat jij het beheert, Charlie. Een deel is voor de studie van Wolfgang, de rest is ... "
Henriette aarzelt en haar man neemt het over.
"We weten dat Charlie je studies heeft betaald toen wij ... toen we het contact met jouw hebben verbroken. Ook al is het veel te laat, we willen die schuld ook inlossen. Dat zijn we jouw en Charlie verschuldigd. Doe ermee wat je wilt, zolang je ook Wolfgangs studie ervan betaalt."
"Dank jullie wel."
Charlie weet niet goed wat ze anders zou kunnen zeggen en is benieuwd hoe Alexander zal reageren. Die zwijgt een tijdje totdat hij opstaat, naar zijn ouders loopt en zijn armen om hen heenslaat.
"Bedankt. Betekent dit ook dat jullie het goed vinden zoals ik en Robin nu leven?"
"Grotendeels, Alexander. Wolfgang en Peter hebben ons overtuigd dat jullie geen verkeerd leven leiden."
Henriette geeft eerlijk antwoord, terwijl ze een arm om Alexanders middel legt.
"We zien dat jij gelukkig bent. Je ziet er goed uit. Dat telt."
De rest van Henriettes antwoord gaat verloren in een omhelzing tussen moeder en zoon. Ondertussen kijkt Charlie met een dwingende blik Max aan.
"Waarom vandaag, Max?"
"We wilden dit persoonlijk afhandelen, Charlie. Vorig jaar juni waren we niet welkom op de bruiloft van Robin en Alexander, dat heeft Henny echt aan het denken gezet. Toen ze met Kerstmis op het laatste moment toch niet kwamen, waren we behoorlijk teleurgesteld."
Dagmar, Robin en Charlie kijken elkaar kort aan. Ze krijgen niet de kans te reageren omdat Peter sneller is. Hij knipoogt.
"Max?"
"Wat is er, Peter? Ik zeg toch niet iets verkeerds?"
"Mag ik jullie vragen om Wolfgang's hand?"
"En mag ik jullie vragen om Peter's hand?"
Wolfgang vraagt het aan Karl und Marlene met een halve lach op zijn gezicht. Karl herkent de lach.
"Wat zijn jullie ouderwets!"
Henriette is nog met haar gedachten bij Alexander en begrijpt even niet wat hier gebeurt. Alexander zorgt voor opheldering.
"Peter en Wolfgang willen trouwen, Henriette."
"Maar pas over een paar jaar. Jullie zijn in elk geval uitgenodigd."
Wolfgang is duidelijk, Astrid en Sascha willen nu hun mening geven.
"Het verbaast ons helemaal niet."
"Wolfgang en Peter zijn nog verliefder dan we het bij Robin en Alexander ooit hebben meegemaakt."
Peter geeft Wolfgang direct een zoen.
"Ik hou van jou, Wolfgang."
"Ik van jou, Peter."
Ondertussen is Robin opgestaan en naar zijn man gelopen.
"Sorry, Henriette, Max, mag ik mijn man terug?"
Zonder op antwoord te wachten, tilt hij Alexander op en zet hem weer neer op het gras, om hem in zijn armen te nemen. Alexanders stralende ogen vertellen hem de opluchting van zijn schat. Hij fluistert iets in zijn oor, waarop Alexander alleen knikt. Robin houdt Alexander stevig vast terwijl ze weer teruglopen naar het terras en tussen Charlie en Dagmar gaan zitten. Thore geeft Charlie een knikje, waarop Charlie begint te praten.
"Maar voordat Peter en Wolfgang gaan trouwen, is er nog een bruiloft, Henny."
Charlie laat nu bewust een stilte vallen, zodat ze de aandacht van iedereen heeft.
"Thore en ik willen volgend jaar trouwen."
"Ik wist het ..."
Henriette grijnst. Als eerste feliciteert ze haar zus en Thore, gevolgd door de anderen. Daarna zoekt ze in haar tas naar een zakdoek om haar ogen te drogen. Sascha plaagt Charlie.
"Volgend jaar pas? Wil je zes bruidsmeisjes en -jonkers op je bruiloft?"
"Minstens en alleen als jij de rol van vader van de bruid op je neemt."
Charlie is de grappen van Sascha gewend en weet hoe ze hem antwoord kan geven. Karl schakelt door.
"Dat zijn allemaal zorgen voor overmorgen. Wat gaan we morgen doen?"
"Morgenochtend gaan we zwemmen. Als jullie willen, kunnen jullie mee. We hebben het zwembad momenteel van zeven tot acht uur 's morgens voor onszelf. Daarna kunnen we de omgeving bekijken."
Peter wil zijn ouders morgenochtend meenemen. Hij is benieuwd hoe ze reageren op het zwemmen met de babys. Robin kucht even.
"De babys gaan mee morgenochtend, zwemmen is goed voor ze. Max, Henriette, willen jullie meezwemmen met jullie kleinkinderen? Het is te warm om met de paarden erop uit te gaan."
"Ja ... Hoorde ik het goed? Zei je nu kleinkinderen?"
"Ja."
"Wat hebben we jullie gevraagd over geheimen?"
"Dat weten we. Geheimen vertellen we alleen aan mensen die we kunnen vertrouwen. Jullie hebben vanavond oude rekeningen afgerekend en, dat vinden Alexander en ik belangrijker, jullie vertrouwen uitgesproken, twee jaar nadat Henriette met Wolfgang in Köln op de stoep stond. Het is tijd om een ander geheim prijs te geven."
Robin grinnikt meer dan hij praat, terwijl de andere bewoners nieuwsgierig naar de bezoekers kijken. Henriettes ogen worden steeds groter, die van Max juist steeds kleiner.
"Wat bedoel je nu?"
Charlie schiet te hulp.
"Je kent de kleine geschenken van Lars toch?"
"Ja, die heeft ergens dochters rondlopen waar hij niet naar omkijkt."
"Henny, Lars besteedt veel tijd aan zijn dochters en de moeders, ook al heeft hij nu een vaste vriendin. Freya en Carmen wonen praktisch naast Lars in München. Hier is ongeveer hetzelfde gebeurd."
"Charlie probeert te vertellen dat Alexander de vader is Qilian en Tizian Von Heselberger. Robin is de vader van Darian en Julian Von Heselberger. Charlie zelf is peetoma van mijn vier kinderen."
Dagmar brengt duidelijkheid, haar toon is wat scherper zodat ze zeker weet dat Henriette eventueel commentaar inslikt. In plaats daarvan reageert Max.
"Dus toch ... ik vroeg mij vanmiddag al af waar de groene ogen van Qilian en Tizian vandaan komen."
"Niet te vergeten de ..."
Sascha begint, Wolfgang neemt het over.
"... blauwe ogen van Darian en Julian."
"Ze hebben mijn haarkleur geërfd. Witblond."
Dagmar laat dit niet op zich zitten. Henriette is sprakeloos en kijkt Alexander aan.
"Je kunt dus wel ...?"
"Henriette, dit kon alleen omdat Robin en Alexander van elkaar houden. Anders was ik er nooit aan begonnen met deze twee."
Dagmar stuurt Henriettes gedachten weer in een andere richting.
"Weet Bastian dit, Alexander?"
"Sinds de geboorte van Qilian en Tizian. Bastian en Daniela begrijpen het helemaal."
"Dus daarom ... daarom bleven ze zo aandringen dat wij nog meer ons best moesten doen ... Dank je ... Natuurlijk gaan we morgen graag mee zwemmen, Robin."
"Zullen we onze principes een glas champagne lang vergeten, jongens?"
Charlie vindt het een feestelijk moment. Robin steekt even zijn hand op.
"Nog heel even, Charlie. Max en Henriette, we hebben nog een cadeau voor jullie. Een fotoboek met foto's van iedereen die hier woont."
Nadat Alexander het boek aan zijn ouders heeft gegeven, krijgt hij een zoen van Robin.
"Ik hou van jou, Alexander."
"Ik van jou, Robin."
"Kijk, Henny. Er zitten ook kopiën van geboorteaktes in."
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.
EINDE
Meer verhalen met een gay perspectief lezen? Website staat in mijn profiel.