Inktzwart Licht

[Little_Miss_Perfect]

Inktzwart Licht

"I still remember the smile when you tore me apart."

1. - Lily Nymphis

Mijn vingers gleden over de toetsen van de piano. Ik concentreerde me op de zachte, sprekende klanken, die perfect met elkaar harmoniseerden. Ik had te lang geoefend op het stuk om nu nog fouten te maken en het kwam er bijna feilloos uit.
Maar toen ging er iets mis. Mijn vingers raakten de verkeerde klanken, het pianospel werd vals. Ik haalde mijn handen weg en stond verontrust op. Het was alsof ik een onbekende duisternis kon voelen, alsof de zon plotseling schuil ging achter een onheilspellende wolk.
“Hallo?” zei ik zacht, hoewel ik niet zeker wist dat er iemand aanwezig was. Het was alsof mijn hart werd omklemd door de duistere sfeer die de kamer had omgetoverd in een onprettige ruimte.
“Lily,” klonk een donkere stem. De klank bezorgde me kippenvel en ik draaide me geschrokken om. In de deuropening stond een mij eerst onbekende man. Zijn zwarte haar leek een bijna paarse gloed te hebben in het aparte licht dat de kamer binnenviel. Zijn ijskoude blik bezorgde me een huivering over mijn hele lichaam.
Die ogen hoefde ik maar één keer te zien om te weten wie daar stond. Ik herkende hem bijna onmiddellijk. “Jij?” zei ik zacht, en toen, met een wat verheven stem: “Wat doe jij hier?! Jij hoort hier helemaal niet te komen!” Ik flapte het eruit voor ik er erg in had en beet schuldbewust op mijn lip om mijn onbeleefde woorden.
“Waarom stop je met spelen?” vroeg hij terwijl hij een galante buiging maakte. “Het had best wat langer mogen duren, Lily.” Ik deed gealarmeerd een paar stappen achteruit, maar hij bleef uiterst kalm en zei toen met een lage stem: “Ik ben hier om je iets te vragen.”
“Ik zou niet weten, wat ik voor antwoord zou kunnen geven, wat voor jou voor belang zou kunnen zijn,” zei ik met een droge keel.
“Lily, Lily,” grijnsde hij. “Het hoeft maar één klein woordje te zijn. Ja, of nee.”
Verward bleef ik staan terwijl hij op mij afliep. Mijn benen deden niet meer wat ik wilde, mijn voeten leken aan de grond gelijmd. Vol afschuw keek ik toe hoe hij voor me neerknielde en mijn hand pakte. Hij opende zijn mond al om zijn allesvernietigende vraag te stellen, maar ik rukte mijn hand los. “Nee!” gilde ik. Ik deinsde achteruit, wilde naar het koord grijpen om bewaking te roepen, maar voor ik het wist, smakte ik met een klap op de grond en werd ik aan mijn voet naar achteren getrokken.
Zijn adem sloeg tegen mijn lippen toen hij zijn gezicht dichtbij dat van mij bracht. Hij had zijn handen op mijn polsen gezet, hield me tegen de grond zodat ik niet weg kon gaan. “Dat was het verkeerde antwoord,” siste hij tegen mijn lippen. “Alles is al geregeld.”
Het was alsof de grond onder me weg viel. “Wat zei je daar?” vroeg ik zachtjes.
Ik kneep mijn ogen dicht toen hij zijn lippen naar mijn oor bracht en fluisterde: “Je hoorde me wel.”
Ik huiverde. “Wie ben jij?” waagde ik te vragen.
Hij liet me helemaal los en stond op met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht. “Je weet het niet. Precies wat ik had gehoopt. Mijn naam is Clyde Sangrey, ook wel bekend als koning van Thrall.” Hij keek me donker aan. “En jij wordt mijn echtgenote.”

[yociame]

What, dat is wel een duister einde, spannend. Hoe kan het dat ze die ogen herkend en niet weet wie hij is?

[Kimmutju]

Ermagherd, ik ga het proberen te volgen!! (Bloody creepy vent, trouwens. Ik moet er niet aan denken als iemand me opeens beweerd te zeggen dat ik zou moeten TROUWEN met iemand. Trouwen alleen al D: )

[DropsOfJupiter]

Wauw. Je schrijfstijl spreekt vanaf het eerste moment aan en je wordt meteen het verhaal in getrokken.

Er was alleen één dingetje (ja ik ben een mierenneuker)

Mijn vingers raakten de verkeerde klanken

Omdat je daarvoor ook al "klanken" gebruiken, zou ik het nu veranderen in "toetsen" of "tonen" o.i.d. Dat leest lekkerder.

Voor de rest leest het echt lekker weg en had ik niets aan te merken. Ik ga t zeker volgen (: x

[-Maaike-]

Oh het zo onschuldige begin heeft inderdaad een duister einde. Ik ben benieuwd wat je in petto voor Lily hebt.

Ga zo door

[Little_Miss_Perfect]

Ik ben blij dat het in goede aarde valt. (: Hier een volgend stukje. ;p
@DOJ, ik heb het veranderd in het documentje, bedankt voor de suggestie, je kunt inderdaad geen klanken raken, alleen toetsen, als je het goed beschouwt. xd

Eindelijk vielen de puzzelstukjes in elkaar. Ik krabbelde met bonkend hart overeind en fluisterde: “U kent mij niet. Ik ben niet geschikt voor u.”
“Niet geschikt?” Hij grijnsde. “Lieve Lily, hoe kun je dat nu zeggen? Jij bent perfect.”
“Hoe weet u dat zo zeker? U hebt mij slechts eenmaal ontmoet en dat was een jaar geleden,” protesteerde ik zachtjes. “En vorig jaar was alles anders.”
“Dat is dan jammer,” schokschouderde Clyde. “Die momentopname was genoeg voor mij.”
Maar voor mij niet. “En mijn vader...?” Had hij hiermee ingestemd?
“Jouw vader is geen probleem. Zoals ik al zei, alles is al geregeld. Je hoeft je nergens zorgen over te maken.” Hij keek me onverbiddelijk aan. “Er zijn zelfs al bedienden bezig om je koffers te pakken.”
Ik werd bleek. “Wanneer staat de bruiloft gepland?”
“Morgenavond is de ceremonie.”
Het duizelde voor mijn ogen en ik wankelde op mijn benen. “M-morgenavond?” bracht ik ongelovig uit. “Maar dat is zo snel!”
“Voor jou misschien,” schokschouderde Clyde. “Mij kan het niet snel genoeg gaan. Ik heb een jaar moeten wachten voor alles op papier stond. Veel langer dan dit wil en kan ik niet wachten.” Hij keek me aan en de blik in zijn ogen vertelde me dat het hem niets kon schelen hoe ik over hem of het huwelijk dacht. Ik hoefde er niet aan te twijfelen of mijn vader wist hoe Clyde Sangrey was. De koning van Thrall stond bekend om zijn wisselvallige karakter en zijn onverwachte stemmingswisselingen. Mensen die hem voor het eerst ontmoeten, hadden een agressieve eerste indruk van hem. Daarom was het me een raadsel waarom mijn vader had ingestemd met dit huwelijk.
“Ik weet wat je je afvraagt, Lily.” Zijn stem was laag en dreigend. “Je kunt niet meer terug.” Hij keek me koud aan. “Ik heb er expres voor gekozen om het je zo laat te vertellen. De kans dat je nu nog met goede argumenten komt om alles af te blazen, is heel klein.”
Alle lucht werd uit mijn longen geperst bij die opmerking. “Daar dacht ik helemaal niet aan,” loog ik.
Clyde zei er niets op maar trok slechts een wenkbrauw op. Hij verloor zijn interesse in het gespreksonderwerp en zei: “Speel je al lang piano? Je kon aardig spelen, hoorde ik net.”
Hij ontnam me met zijn vraag de mogelijkheid een felle reactie op zijn zwijgen te geven en ietwat van mijn stuk gebracht antwoordde ik: “Ik heb op mijn zevende leren spelen van mijn moeder.”
“Ah,” knikte Clyde. “Waar is zij?” Het was duidelijk een acteerspel wat hij opvoerde, want hij deed alsof hij zich plots iets herinnerde. Zijn volgende woorden deden me meer pijn dan ik wilde toegeven. “Oh ja, dat is waar. Kwam zij niet om in de strijd, vorig jaar?”
De tranen sprongen me prompt in de ogen. Ik vocht om ze tegen te houden. “Ja, dat klopt,” mompelde ik gekwetst. Een maand na mijn ontmoeting met Clyde werd er een terroristische aanslag gepleegd, waarbij mijn moeder omkwam en mijn vader ernstig gewond raakte. Sindsdien was alles veranderd. Mijn moeders dood veroorzaakte een grote leegte in mijn familie en het feit dat mijn vader maandenlang moest revalideren en de rest van zijn leven met slechts anderhalf been door het leven moest gaan, kwam er als een pijnlijke nastoot achteraan.
Er rolde een traan over mijn wang, die Clyde op de een of andere manier liet inzien dat zijn woorden me pijn deden. Er veranderde iets in zijn houding, maar de excuses die ik verwachtte, kwamen niet.

[Christian Damen]

Sorry maar ik móet het toch even zeggen:

The Neverending Story is al best wel een verhaal xD Duitse fantasy die later verfilmd is (net als Inkheart). Misschien moet je daar even naar kijken, tenzij je het opzettelijk hebt gedaan zo uiteraard ;-)

[Little_Miss_Perfect]

Dank je voor je reactie, maar het punt is dat dit verhaal is gebaseerd op een rollenspel dat ik al ongeveer anderhalf jaar doe met een vriendin van mij. We hebben laatst halsoverkop voor deze titel gekozen en daarom heb ik het verhaal ook zo genoemd. (: Het maakt me niet zo uit dat het al gebruikt is, ik ga er toch niet serieus mee door. ;p Overigens wist ik niet dat het al bestond, hoor. Ik had er wel vaag van gehoord, maar vooral met rollenspellen kijk ik niet zo nauw. xd Ik zal ooit misschien wel gaan kijken voor een andere titel, als ik daar in in heb. xd

[Dreamrose]

Je schrijft heel mooi, ik kan het niet uitleggen maar het leest heel rustig, niet dat je gehaast wil lezen ofzo.
Ben benieuwd naar het volgende stukje!

[Little_Miss_Perfect]

Yay, hier komt-ie. :3

Er viel een stilte, die hij doorbrak met het schrapen van zijn keel. “We vertrekken over een half uur. Ik laat je nog even alleen, dan kun je afscheid nemen van datgene waar je afscheid van wil nemen. Zorg dat je over een half uur beneden staat, ik houd niet van wachten.” De toon in zijn stem maakte me duidelijk dat met hem niet te spotten viel. Hij liep al naar de deur, maar bedacht zich en draaide zich om. “Ik zal ervoor zorgen dat je paard in Thrall terecht komt.” Voor ik kon antwoorden, liep hij al weg.
Ik zakte op de pianokruk. Het nieuws was aangekomen als een mokerslag, pas nu merkte ik dat mijn lichaam uitgeput was van de spanning.
Ik bleef zeker vijf minuten doodstil zitten. Langzaam trokken de zenuwen weg uit mijn lichaam. Beverig trok ik mijn jurk recht. Mijn handen trilden en ik liet ze moedeloos in mijn schoot vallen.
“Lily?” Papa... “Ben je hierbinnen?”
“Ja,” zei ik met een vreemde klank in mijn stem. Ik slikte om een brok in mijn keel weg te krijgen, maar hij werd slechts groter. Ik had het gevoel dat ik stikte.
Papa hinkte naar binnen en steunde op zijn stok, die hij in gebruik had genomen sinds hij zijn been kwijt was. Hij stapte moeizaam naar me toe en ging naast me zitten. “Ik begrijp dat Clyde het nieuws al heeft gebracht,” zei hij schor.
Ik knikte en vocht tegen mijn tranen. “Waarom heeft u me niets verteld?” vroeg ik zacht.
“Ik heb met Clyde afgesproken dat hij het zou vertellen. Ik wist alleen niet dat het zo laat zou zijn,” legde hij uit.
Ik wendde mijn blik af. Papa was altijd slecht in liegen geweest en ik kon aan hem merken dat hij nu ook de waarheid niet sprak, maar omdat ik nu niet toe was aan een conflict hield ik er mijn mond maar over. “Ik wou dat mama hier was,” fluisterde ik. “Zij zou weten wat ik moest doen.”
“Het spijt me, Lily. Het is het beste zo.”
“Ach vader,” bracht ik met moeite uit, “u weet toch hoe hij is!”
“Natuurlijk weet ik dat, maar wat moest ik doen?” Hij greep mijn beide handen vast en keek me doordringend aan. “Het koninkrijk valt uit elkaar. Ik wil je behoeden voor wat gaat komen.”
“Door mij te ‘behoeden’ voor wat hier gebeurt, stuurt u mij naar een plaats die me nog erger naar het leven zal staan dan elke gebeurtenis die hier plaats zal vinden,” zei ik gekwetst. Ik trok mijn handen los.
Ik kwam beverig overeind en liep naar het venster, dat uitzicht gaf over een groot deel van de tuin. De zon scheen weer, maar het was alsof het licht verbleekt was en een kille sfeer verspreidde. Zelfs haar warmte op mijn huid kon de kou die me had overvallen, niet laten verdwijnen. Ik zou deze plek missen. Ik wist dat in Thrall een heel ander klimaat heerste dan hier. In de streek waar ik leefde, was het weer zacht, de temperatuur aangenaam en de zon scheen hier bijna altijd. In Thrall was het altijd winters. De dagen waren er kort, de zon scheen er nauwelijks en het land was altijd gehuld onder een dikke sneeuwdeken.
Slot Sangrey lag in het uiterste noorden van Thrall, dichtbij de bergen. Ik was er eens geweest, twee jaar geleden, met mijn ouders. Ik wist nog goed hoe afschuwelijk ik het kasteel had gevonden. De ruwe, angstaanjagende figuren die als versiering dienden, hadden me weken erna nog nachtmerries bezorgd. Het was goed mogelijk dat mijn angst veroorzaakt werd door de bedreigende sfeer die er had gehangen. Die had dezelfde gevoelens in me losgemaakt als net, toen ik nog rustig piano zat te spelen en nog niet wist wat me te wachten stond. De duisternis was haast tastbaar geweest.
De tranen sprongen me weer in de ogen. Slot Sangrey had me nachtmerries gegeven, nu werd het mijn nieuwe thuis.
Dat herinnerde me er meteen weer aan dat we bijna gingen vertrekken. “Clyde wacht beneden op me,” zei ik terwijl ik me omdraaide. Plotseling kreeg ik haast, want ik was bang Clyde kwaad te maken als ik niet op tijd was. Ik gaf mijn vader een knuffel en begaf me naar de ontvangsthal.
Hij stond inderdaad al op me te wachten. Zijn houding was gesloten en ondoorgrondelijk. Hij stond daar met een uitdrukkingloos gezicht naar me te kijken, alsof hij stond te wachten tot ik iets onvergeeflijks deed. “Het spijt me dat ik u liet wachten, stond u hier al lang?”
“Nee.” Hij trok een mondhoek omhoog. “Je bent keurig op tijd. Je spullen zijn ingepakt.”
“En mijn vader?” vroeg ik voorzichtig.
“Die niet,” merkte Clyde droog op. “Lijkt me oncomfortabel reizen, in een koffer.”

[Jenna]

Hey,
Dit is de eerste keer dat ik reageer op dit verhaal maar ik moet zeggen mooi verhaal. Voor je begin, dat hij haar vertelde dat ze mee moest met hem. Best wel een smerig plannetje tussen die vader en Clyde :> Ik wou alleen zeggen je hebt een nieuwe lezer bij

[xLove_Denise]

Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat, snel verder!

[Little_Miss_Perfect]

Ben blij dat het in goede aarde valt. ;D Hier het volgende stukje. ;p

Ik kon het niet helpen dat zijn opmerking me liet glimlachen. “Ik bedoel of hij ook met ons mee komt. Ik neem aan dat hij ook bij de bruiloft is.”
“Met zijn conditie is het niet goed als hij teveel reist. En als hij naar de bruiloft komt, wil ik dat hij de volgende dag weer vertrekt,” zei hij kil. “Ik wil je met niemand delen.” Hij pakte mijn handen vast. “Hij kan je later opzoeken.”
Mijn glimlach vervaagde, maakte plaats voor ongeloof. “Hoe kun je dat nu zeggen? Hij is mijn vader!” Ik wilde mijn handen lostrekken, maar zijn greep verstrakte en hij trok me langzaam naar zich toe, tot ik zijn lichaam tegen het mijne voelde.
“Ik zeg toch niet, dat jullie voor altijd afscheid genomen hebben? Het is niet het einde van de wereld,” zei hij bars. Hij legde een hand op mijn onderrug. Mijn huid brandde waar hij me aanraakte. “Ik wil vertrekken. De reis naar slot Sangrey is lang, en ik wil niet na zonsondergang aankomen. Dan is het bos te gevaarlijk om doorheen te rijden.” Hij liet me los en ik deed maar al te graag een paar stappen achteruit.
“Hoe lang zijn we onderweg?” vroeg ik met een stem die meteen verraadde hoe vreselijk ik me voelde.
“Enkele uren.” Hij sloot zijn vingers om mijn pols en trok me mee naar buiten. Ik ving, voor Clyde de deur sloot, een glimp op van mijn vader, die onderaan de trap stond. Even vroeg ik me af hoe lang hij daar had gestaan, wat hij allemaal had gehoord, maar Clyde gaf me de kans niet om lang bij hem stil te staan. “We moeten nu weg, willen we voor zonsondergang de bossen doorkruist hebben. In Thrall is het vroeg donker.”
“Een reden temeer waardoor ik me begin af te vragen waarom je mij hebt gekozen als echtgenote,” liet ik me ontvallen. “Zie het al voor je dat ik me thuis zal voelen in dat afschuwelijke kasteel van jou?”
Clyde keek met flitsende ogen opzij. Meteen had ik spijt dat ik hem had kwaadgemaakt, maar ik was te trots om mijn woorden terug te nemen.
“Dat afschuwelijke kasteel is toevallig wel mijn huis, Lily,” zei hij dreigend. Hij trok me aan mijn pols en duwde me met mijn rug tegen de wand van de koets. Met zijn andere hand streek hij door mijn haren. De parels, die ik er met grote zorgvuldigheid in had gevlochten, gleden eruit en spatten uit elkaar zodra ze de grond raakten. Het geluid deed pijn aan mijn oren.
“Laat los,” fluisterde ik. Hij drukte zijn nagels in mijn pols, het begon pijn te doen.
“Pas op, prinses. Je begeeft je op gevaarlijk terrein,” siste Clyde tegen mijn lippen. “Ik bepaal hier de regels. Jij volgt ze slechts op.”
“Ik ben niet jouw speeltje,” mompelde ik. Zijn gezicht kwam dichterbij, zijn lippen raakten de mijne op een haar na.
“Ik heb het woord ‘speeltje’ nooit in de mond genomen,” zei hij kil. “Het kwetst mij dat je me zo laag inschat.” Hij liet me los en deed een stap achteruit. Opgelucht ontspande ik me, waardoor ik me er bewust van werd dat ik de hele tijd mijn adem had ingehouden.
Clyde opende de deur van de koets voor me en maakte een uitnodigend gebaar naar binnen. Ik greep zijn uitgestoken hand vast en tilde de rok van mijn jurk op om binnen te stappen.
In de koets hing een zoete, bedwelmende geur. Ik moest moeite doen om niet te kokhalzen, zo sterk was de lucht.
Clyde liet mijn hand los en stapte achter me aan. Met een klap trok hij het deurtje dicht en ging naast me zitten. “Maak het jezelf gemakkelijk,” zei hij kortaf tegen me. “We stoppen niet.” De koets kwam in beweging en ik boog me voorover om voor de laatste keer een glimp op te vangen van mijn thuis. Ik zag mijn vader onderaan de trap voor de ingang staan. Hij had zijn hand gebald tot een vuist en liet die op zijn borst rusten. Met zijn andere hand leunde hij zwaar op zijn stok, die hem hielp bij het lopen. Zijn gestalte werd wazig door de tranen die in mijn ogen prikten. Ik drukte mijn hand tegen het glas en vocht tegen mijn tranen. In mijn binnenste schreeuwde ik het uit, gilde ik naar mijn vader dat hij me in slot Fortuna moest houden, maar het geluid dat ik voortbracht, was slechts een machteloos, gesmoord gesnik.

[xLove_Denise]

Ik heb nog steeds geen kritiek op je schrijfstijl

Ik kan niet citeren omdat ik steeds een foutmelding krijg maar volgens mij mist er in deze zin: “Zie het al voor je dat ik me thuis zal voelen in dat afschuwelijke kasteel van jou?”
Het woordje "je" naast Zie

Maar dat is het enige dat me opviel
Snel verder !

[ROMEH]

Je hebt idd een mooie schrijfstijl. Heel uitgebreid, maar het geeft toch de kleine toevoegingen toe die het verhaal nodig heeft. Ben benieuwd waar hij Lily voor nodig heeft
Ik geloof nooit dat hij alleen maar met haar wil trouwen hahaha
Verder vind ik een engelse titel niet bij het Nederlandse verhaal passen en is het al de titel van een bekend en bestaand boek..
Ga snel verder!

[Little_Miss_Perfect]

Hmm, dan moet ik maar eens voor een andere titel gaan zoeken, haha. (: Leuk dat je meeleest, mijn voorraad is nu alleen op, dus ik plaats later vandaag weer een stukje. ;p Suggesties voor 'n titel zijn zeer welkom, ben daar nogal slecht in. xd

[-Maaike-]

Awh, wat een sneu begin zeg. Ik vraag me af waarom hij haar heeft uitgekozen En of ze iets zal proberen om weg te komen...

Ga zo door!

[Little_Miss_Perfect]

Haha, dank je wel. (: Hopelijk bevalt de nieuwe titel? (:

Clyde raakte mijn arm aan. “Hé,” zei hij kalm. “Ik zei toch al dat het geen definitief afscheid zou zijn?”
Ik wilde zijn hand wegslaan, maar dat durfde ik niet werkelijk te doen. “Dat neemt niet weg... dat het wel pijnlijk is,” zei ik terwijl ik vocht om mijn tranen weer achter slot en grendel te krijgen.
“Het heelt wel,” zei Clyde onverschillig. Hij liet zijn hand op mijn been rusten, mijn huid leek in brand te staan waar hij me aanraakte. Ik probeerde het te negeren en keek naar buiten. We sloegen het pad in dat ik nooit had durven te betreden; de weg naar Thrall.
We reden uren door zonder dat er tussen ons woorden vielen. Het bleef zo stil dat ik dacht te stikken van wanhoop. Ik was dan ook blij dat Clyde weer begon te spreken. “We zijn de grens over,” zei hij kort. “Welkom thuis, prinses.” Hij pakte mijn hand beet en voor ik hem weg kon trekken, drukte hij er elegant een kus op.
“Thuis,” zei ik met een verstikte stem, “hoe kun je dit nu thuis noemen...”
“Kijk naar buiten,” gebood Clyde me. Hij knikte naar het raam, waar ik het gordijn voor had geschoven. Ik schoof het een stukje opzij en ging toen verrast rechtop zitten. Het sneeuwde.
“Wat mooi,” zei ik zacht. De dikke sneeuwlaag gaf een sprookjesachtige sfeer aan de omgeving. Het nam mijn angst wat weg.
Clyde leek het te merken. “Bevalt het?” zei hij. Ongemerkt was hij een stukje opgeschoven en nu pas voelde ik de warmte van zijn lichaam.
“Ja,” gaf ik met tegenzin toe. “Het is zo... betoverend.”
“Dat vind ik ook,” zei Clyde met een stem die ik niet kende. Hij legde zijn hand op mijn schouder en wees. “Daar in de verte zie je de bergen,” mompelde hij in mijn oor. Door de mist, die de sneeuw had veroorzaakt, zag ik vaag de bergtoppen. “Tegen die bergketen ligt slot Sangrey.”
Ik huiverde van de kou, die plotseling naar binnen gekropen leek. Clyde merkte het. “Heb je het koud?” vroeg hij met een toon in zijn stem, die verraadde dat hij zich amuseerde om mij.
“Nee,” sprak ik hem tegen. “Gewoon een rilling.” Hij nam mijn handen vast en drukte mijn rechter tegen zijn lippen.
“Ze zijn ijskoud,” zei hij zacht en hij blies tegen mijn vingers.
Ik trok met mijn schouders en keek naar buiten, naar de vallende sneeuw. “Goed dan, ik heb het koud,” gaf ik me gewonnen. “Erg koud. Ik ben er niet op gekleed.”
Clyde grinnikte. “Daar heb ik je inderdaad de tijd niet voor gegeven." Hij boog zich voorover en pakte een zwarte, dikke deken vanonder de bank tegenover ons. “Deze zou het goed moeten maken.” Hij vouwde de deken uit en legde hem om mijn schouders.
Ik ontspande wat en trok hem strak om me heen. “Dank je,” zei ik zacht.
“Graag gedaan.”
Er viel weer een lange stilte. De warmte die de deken me gaf, maakte me slaperig en langzaam zakte ik tegen de wand van de koets aan, terwijl ik wegviel in een vage, ondiepe slaap.
Ik werd wakker toen de duisternis al was gevallen. Ik was stijf van het lange zitten in één houding en wilde me uitrekken toen ik Clyde zachtjes voor zich uit hoorde neuriën. Blijkbaar had hij niet door dat ik wakker was, anders was hij vast gestopt.
De melodie die hij zong, had een geheimzinnige ondertoon. Het was zelfs een beetje griezelig en het gaf me hetzelfde gevoel dat ik kreeg als ik naar Clyde keek.
Ik kwam half overeind. “Wat... doe je?” gaapte ik.
Hij stopte onmiddellijk en ik had bijna spijt dat ik had gesproken. “Niets bijzonders,” zei hij kortaf. Hij knikte naar buiten. “We zijn er bijna. Nog een half uur, korter misschien.”
“Heb ik zo lang geslapen?” zei ik verbaasd.
“Een uurtje,” schokschouderde hij. “Ik hoop dat je nog geen honger hebt, want we eten straks in het kasteel.”
Met dat hij het zei, herkende ik het misselijkmakende gevoel van mijn lege maag. “Het is oké, ik kan nog wel even wachten,” zei ik.
“Heb je het nog koud?” vroeg Clyde met een kort knikje op de deken die half van me af was gegleden.
“Nee,” zei ik eerlijk. Het was behaaglijk warm in de koets, een extra tegenvaller als we straks naar buiten moesten.
“Goed,” knikte Clyde. “Houd de deken maar bij je, het is geen pretje om in de kleren, die je nu draagt, buiten de koets te komen.”
Het was een tijdje stil. Hier en daar passeerde de koets het zwakke licht van een lantaarn, wat me er dan weer aan herinnerde dat het donker was in de koets, zo donker dat ik alleen Clyde’s gestalte kon zien en het flikkeren van zijn ogen.

[Little_Miss_Perfect]

“Je bent bang,” klonk zijn donkere stem plotseling. “Ik kan het voelen.”
Ik keek naar buiten, waar alleen de vallende sneeuw te zien was. “Vind je dat verwonderlijk?”
“Ja. Ik snap niet dat je me zo verafschuwt. Je weet, dat ik je nooit pijn zou doen,” zei hij kalm.
Ik sloeg mijn ogen neer. “Dat heb je al gedaan,” zei ik zacht. “Door mij weg te halen van de plaats die me het meest lief is.”
“Ach, kom nou, Lily,” zei Clyde geërgerd. “Het is niet het einde van de wereld.”
“Het is wel het einde van mijn wereld.”
“Je zult eraan moeten wennen. Je kunt niet meer terug,” beet Clyde me koud toe.
Ik zweeg. Clyde merkte dat ik hem niet wilde antwoorden en schoof naar me toe. “Je begrijpt toch wel, dat je vader het nooit goed zou keuren als je terug zou gaan?” fluisterde hij in mijn oor.
“Mijn vader denkt hetzelfde over jou als ik.”
“En hoe denk jij dan over mij?” Hij klonk oprecht benieuwd, maar ik had het gevoel dat het slechts acteerspel was, dat hij iets zocht waarmee hij me kapot kon maken.
“Ik geloof, dat je dat wel kunt raden,” mompelde ik. “Dat heb ik meerdere keren duidelijk gemaakt.”
“Je hebt een hekel aan mij, dat klopt.” Hij grijnsde en nam een plukje van mijn haren tussen zijn vingers. “Maar dat trekt wel weer bij. Als je boosheid is verdwenen, weet ik zeker dat je zult genieten van mijn aandacht.”
Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen en ik wist dat ik bloosde. Nog een reden waarom ik blij was dat het zo donker was in de koets.
Maar Clyde leek alles door te hebben en legde zijn hand op mijn wang, die gloeide. “Zie je wel?”
“Dat ik bloos,” zei ik kalmer dan ik me voelde, “betekent niet dat ik het prettig vind.”
“Nee, maar het betekent wel een heleboel andere dingen,” merkte Clyde op.
Ik zweeg en keek naar buiten, maar Clyde had andere plannen. Hij nam mijn kin tussen zijn duim en wijsvinger en dwong me hem aan te kijken. Zijn ogen glinsterden gevaarlijk. “Als we eenmaal getrouwd zijn, eis ik wel wat respect, prinses,” zei hij laag. “En ik weet dat jou dat wel lukt.” Hij streek met zijn andere hand door mijn haren. “Ik heb niet voor niets voor jou gekozen.”
Ik deed een poging zijn armen weg te duwen, met als resultaat dat Clyde zijn greep verstevigde. Hij greep met een hand een pluk haren vast en drukte tegen me aan.
Ik maakte een zwak geluid uit protest, maar ik kon me niet bewegen, omdat hij me dan pijn deed. Het voelen van zijn stevige lichaam tegen het mijne maakte me duizelig van onzekerheid. Ik kon zijn spieren door zijn kleren heen voelen.
Ik deed mijn mond open om hem te vragen me los te laten, maar voor ik ook maar iets uit had kunnen brengen, voelde ik zijn lippen in mijn hals. De grond viel onder mijn voeten weg en ik werd kwaad, op hem, maar vooral op mezelf omdat zijn aanrakingen de vlammen door mijn lichaam joegen. Ik was niets gewend en hij wist het.
Mijn hart bonsde zo hevig dat ik bang was dat hij het kon horen. Voelen kon hij het wel, het gaf hem de aansporing om zijn lippen naar boven te laten glijden. Hij gaf zachte kusjes op mijn kaaklijn.
“Laat los,” smeekte ik hem. “Alsjeblieft.”
Hij luisterde niet en streek met zijn duim over mijn lippen. Ik kreunde van wanhoop. “Kom op, Lily,” zei hij geërgerd. “Zo erg is het niet.” Ik verwachtte dat hij gewoon door zou gaan, maar hij liet me los. De minachtende blik in zijn ogen maakte dat ik door de grond wilde zakken van schaamte.
“Sorry,” fluisterde ik.
“Ach, houd toch op,” beet Clyde me toe. “Ik had wel anders van jou verwacht. Ik eet je niet op, het is maar een kus.”
Ik sloeg mijn ogen neer en antwoordde niet. De adrenaline stroomde nog door mijn lichaam, ik probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen.
Clyde grijnsde, ik zag zijn witte tanden blinken in het donker. Ik wist niet of het kwam, doordat er geen licht in de koets was, maar zijn tanden leken zo spierwit dat het bijna onnatuurlijk was. “Jammer dat mijn prinses zo preuts is,” merkte hij op.
Hij pakte mijn pols vast en drukte die tegen zijn lippen. Verward liet ik het over me heen komen. Ik zag dat hij even zijn ogen sloot voor hij me abrupt losliet. “We zijn er.”

[Dreamrose]

Mooi geschreven!
Heb er niets op aan te merken.
I want more ;3

[Little_Miss_Perfect]

Dank je, haha. :3

Mijn hart begon te bonzen. Clyde duwde het deurtje van de koets open. De koude wind sloeg in mijn gezicht en ik huiverde. Clyde stapte uit en stak me zijn hand toe.
Zodra mijn voeten de sneeuw raakten, liepen mijn open schoenen vol en werden ze koud en vochtig. Ik beet mijn lippen op elkaar en zweeg.
“Zal ik je dragen?” stelde Clyde voor. Ik ontmoette zijn blik, hij was duidelijk geamuseerd om me hier, zo te zien.
“Nee,” zei ik kort. Ik trok de deken strakker om me heen en keek naar boven, naar de dreigende torens van het kasteel. Het was slechts een zwart silhouet, want er brandde nauwelijks licht binnen.
Clyde trok zwarte, leren handschoenen aan en trok zijn cape over zijn hoofd. “Tegen de tijd dat je binnen bent, zal je niet meer op je voeten kunnen lopen,” sprak hij me tegen. Voor ik kon protesteren, pakte hij me beet en tilde me op.
Een gil bleef in mijn keel steken toen hij me van de grond lichtte. “Laat los,” beet ik hem toe, maar hij antwoordde niet en stapte vastbesloten naar het kasteel.
Uiteindelijk besloot ik maar toe te geven. Ik was maar al te blij toen de poort voor ons open ging. Binnen was het behaaglijk warm en Clyde zette me weer op mijn benen.
Ik liet de deken, die bijna doorweekt was door de sneeuw, op de grond vallen en keek om me heen. In de hal heerste een doodse stilte. Er was geen geluid van voetstappen, stemmen, er was slechts de zware ademhaling van Clyde en het kloppen van mijn hart.
Ik had geprobeerd te vergeten hoe afschuwelijk het kasteel er vanbinnen uitzag, maar een enkele blik op het angstaanjagende interieur was genoeg om me aan de nachtmerries te herinneren.
“En, bevalt het?” klonk Clyde’s stem. Het geluid weerkaatste tegen de muren en stierf weg.
Langzaam schudde ik mijn hoofd. Ik deed een paar stappen vooruit, naar de trap, maar de beelden die aan het uiteinde van de leuningen bevestigd waren, deden me weer achteruit deinzen.
Clyde legde zijn hand op mijn schouder en draaide me naar zich toe. “Je hoeft niet bang te zijn,” zei hij traag.
Ik beefde. Hij merkte het en trok me naar zich toe. Ik vroeg me af, of hij doorhad dat dat me slechts meer angst aanjoeg. “I-ik...” fluisterde ik, maar meer kwam er niet uit.
Mijn lichaam verstijfde toen Clyde me tegen zich aan trok. “Ik weet dat je bang bent. Je angst is tastbaar,” mompelde hij. Hij drukte me tegen zijn borst en sloeg zijn armen stevig om me heen. Misschien was het goed bedoeld, maar ik had het gevoel dat ik stikte.
“Nee,” piepte ik. “Laat me los.”
Maar dat deed hij niet. Hij verstrakte zijn greep en greep een pluk van mijn haren vast. Mijn hart bonsde wild toen hij zijn lippen in mijn hals drukte.
Mijn lichaam werd uitgeschakeld. Het was, alsof het toegaf aan Clyde’s aanrakingen. “Nee,” fluisterde ik.
Clyde merkte dat ik gestopt was met vechten en gleed naar boven, naar mijn kaaklijn. “Ik heb naar dit moment gesmacht,” mompelde hij langzaam. “Ik heb erover gedroomd, gefantaseerd...”
Mijn hart stond stil toen hij mijn lippen raakte. Niet alleen omdat ik voor dit moment het meest bang was geweest, maar ook omdat het zo goed voelde. En dat mocht niet. Dat kon ik niet maken.
Ondanks dat ik had verwacht dat hij zou blijven pushen, was hij bijzonder voorzichtig. Hij raakte mijn lippen even, kuste me kort en liet me toen los. Het was nauwelijks een echte kus.
Ik wankelde achteruit en staarde hem ongelovig aan. Nu pas merkte ik dat ik buiten adem was, net als Clyde die duidelijk moeite had moeten doen om me in toom te houden.
De tranen sprongen me in de ogen. “Waarom... waarom koos je mij?” bracht ik wanhopig uit. Ik vocht tegen een huilbui en probeerde mezelf weer in de hand te krijgen, maar ik verloor het gevecht en voelde de tranen over mijn wangen glijden.
Clyde fronste, leek niet te weten wat hij met de situatie aan moest. Even stond hij sprakeloos tegenover me, maar toen verhardde hij zijn gezichtsuitdrukking en hij keek me koeltjes aan. “Omdat jij, mijn lieve Lily, het meisje bent met alle eisen die ik door de jaren heen gesteld heb aan de vrouw die ik ooit zou huwen,” zei hij kalm. “Je bent zacht, breekbaar en vooral erg onervaren. Je bent niet zo afgelikt als de vrouwen die ik al ontmoet heb. Jij bent puur.”
Ik had alles verwacht, behalve dat. “Maar je kent mij niet zoals mijn vader mij kent, zoals mijn moeder me kende,” sprak ik hem voorzichtig tegen. “Misschien voldoe ik juist helemaal niet aan die eisen en is het maar schijn geweest, wat je in mij ziet.”
“Ik vergis mij nooit,” zei hij dreigend. “Nooit. En je kunt zoveel jammeren als je wilt, het huwelijk zal voltrokken worden en er is niets, wat jij daaraan kunt doen.” Hij knipte met zijn vingers en twee mannelijke bedienden, die er meer uit zagen als bewakers, kwamen meteen opdagen.
“Breng prinses Lily naar de voor haar klaargemaakte kamer,” zei Clyde tegen de ene. “En jij blijft hier wachten tot haar spullen aankomen.”
Voor ik kon reageren, liep hij met grote stappen weg. De eenzaamheid die me overviel was verstikkend. De bewakers keken me met een gezicht, dat was gespeend van alle emotie, aan. “Volgt u mij, prinses,” sprak de ene. De ander liep weg, naar buiten.
Ik volgde de bediende. Hij bracht me naar een kamer in de oostvleugel van het kasteel. Ik liep blindelings achter hem aan en probeerde me af te sluiten voor de wrede schilderingen en de angstwekkende beeldhouwwerken, die me van alle kanten leken te willen plagen.
De bediende duwde de zware deur open. “Zijne Majesteit zal u straks komen halen voor het diner, prinses,” zei hij toonloos. “Als u wat nodig hebt, kunt u mij altijd laten roepen. Ik zal niet ver zijn.”
“Dank je,” zei ik beleefd tegen hem, waarna ik naar binnen liep. De deur viel achter me in het slot.

[Kimmutju]

“Dat ik bloos,” zei ik kalmer dan ik me voelde, “betekent niet dat ik het prettig vind.”
“Nee, maar het betekent wel een heleboel andere dingen,” merkte Clyde op.

Hahaha, Clyde, jij schoft!!

Clyde is zo'n typische vent waar ik ongelooflijk bang voor ben, een soort verkrachter, pedofiel (misschien zelfs necrofiel), schoft, lul, idioot (in een negatieve manier), een engerd en gewoon... eng. Gewoon ECHT eng.

Dit verhaal doet me best wel denken aan een aantal rottige dingen die ik zelf heb mee gemaakt en dat is echt heel, heel, heel erg eng. Ik hoop wel dat je doorschrijft en dat of Lily badass dame wordt of Clyde een lieverd wordt of dat er een prins komt om haar te redden of dat Clyde van een rots af pleurt en sneuvelt.

Oh, ik zie trouwens helemaal voor me dat bij die huwelijksnacht Lily er zo tegenop zit dat ze van het bed af flikkert, lijkt me ziek hilarisch, maar waarschijnlijk gebeurd dat niet ><

Verder, pretty please? ^^

[Little_Miss_Perfect]

Haha, een van de leukste reacties @Kim, je zit er met je speculaties niet heel ver vandaan. :3

In de kamer waren enkele kaarsen ontstoken. Het licht wierp grillige schaduwen op de muur, dansende, niet-bestaande figuren. Ik huiverde van de kou en liep naar het bed. Al snel werd me duidelijk dat dit een gastverblijf was, wat mijn onbewuste vermoeden bevestigde; Clyde had een andere kamer voor ons samen in gedachten. Ik kreeg buikpijn bij de gedachte dat ik met hem in één bed moest slapen. Wat me nog veel meer angst aanjoeg was het feit, dat Clyde morgennacht zijn recht tegenover mij op kon eisen. En ik kon me niet voorstellen, dat hij dan genade met me zou hebben.
Ik zakte op de rand van het bed neer en sloot vermoeid mijn ogen. Ik miste mijn vader, ik had zijn armen om me heen harder nodig dan ooit.
Er klonk een aarzelend geklop op de deur. “Prinses, bent u daarbinnen?” klonk een vrouwenstem. “Ik heb schone kleren voor u.”
Ik vergat bijna te antwoorden en stond snel weer op. “Ja, kom maar binnen,” zei ik kalm.
Een jonge bediende stapte binnen met een grote, platte doos in haar armen. “U hebt het vast koud, met die natte jurk,” zei ze.
Ik ontspande. “IJskoud. Ik vroeg me al af of ik zo moest gaan dineren,” glimlachte ik.
“Laat mij u helpen.” Het meisje liep naar me toe en begon mijn jurk vanachteren los te maken. Ik liet haar haar gang gaan en stapte ondertussen, zonder haar te hinderen, uit mijn doorweekte schoenen.
“Werk je hier al lang?” vroeg ik nieuwsgierig. Ze was nog niet zo oud, misschien zestien jaar.
Er kwam geen antwoord. Ze liet de jurk op mijn voeten zakken en trok mijn korset aan, waarna ze de jurk uit de doos haalde. Toen ze naar me terugliep, ontmoette haar blik de mijne. Ik was geschokt bij het zien van de lege, bijna levenloze blik die erin lag. Wat was er met haar aan de hand? Het was alsof ze gehersenspoeld was!
Ze zette een paar droge schoenen voor mijn voeten en hielp me in de jurk. Ze had sterke, vastbesloten handen. “Alstublieft, prinses.” Ze knoopte hem vanachteren dicht. “Heer Sangrey zal u zo persoonlijk komen halen,” zei het meisje. Nu viel me ook op, hoe toonloos ze sprak. Net als de bewaker...
“Dank je,” knikte ik, mijn verwarring verbergend. Ik bukte om de schoenen aan te trekken en toen ik opkeek, was de bediende verdwenen.
Ik wendde me afwezig naar de spiegel. De jurk, die Clyde voor me had laten maken, had duidelijk een fortuin gekost. Het was bezet met kleine glinsterende diamantjes, die glinsterden in het kaarslicht. De stof was sterk en warm, precies geschikt voor het klimaat van Thrall.
De jurk viel soepel om mijn lichaam, alsof Clyde mijn figuur op zijn duimpje kende. Misschien was dat ook wel zo.
Ik ging aan de kaptafel zitten en begon mijn haren te borstelen. Clyde had de klitten erin gebracht, toen hij me kuste. Een huivering gleed over mijn rug toen ik terugdacht aan dat moment.
Ik stak mijn haren op met de dingen die ik vond op de kaptafel. Toen ik klaar was, zag het er gangbaar uit. Gangbaar. Ik miste mijn parels, maar de enige parels die ik had om in mijn haar te steken, had Clyde kapot laten vallen op de grond, voor we vertrokken.
“Ik wist wel dat die jurk je schitterend zou staan,” dreunde plotseling zijn zware stem door de kamer.
Ik bleef versteend zitten en staarde naar hem via de spiegel. Hij stond in de deuropening en keek geamuseerd naar me.
Ik krabbelde overeind. “Hij is erg mooi,” gaf ik toe. “Hij moet een fortuin hebben gekost...”
“Nee, hoor,” grinnikte Clyde. “Ik speel het altijd zo klaar, dat ik niets hoef te betalen voor de spullen die ik wil. De mensen spreken me simpelweg gewoon niet tegen.”
Nee, natuurlijk deden ze dat niet. Ik kon geloven dat Clyde ze eigenhandig zou vermoorden als ze hem iets zouden weigeren.
Met mijn lippen op elkaar geklemd wendde ik me weer tot mijn spiegelbeeld. Op mijn wangen lag een warme blos. Ik zag eruit als een verliefde tiener. En ik was alles behalve dat.
Clyde legde zijn hand op mijn schouder en draaide me weer naar zich toe. “Het is tijd om te gaan dineren.”
Hij nam me mee naar de eetzaal. Ik kon het niet helpen dat mijn maag zich samenkneep zodra ik de verrukkelijke geurtjes rook, die van het al opgediende eten afkwamen.
Als een echte heer ging Clyde achter mijn stoel staan en wachtte tot ik was gaan zitten. “Ik hoop dat het voedsel je bevalt,” zei hij.
Tot mijn grote verbazing was er maar één schotel: die van mij. Clyde had of al gegeten of geen honger.
“Moet u niet eten?” vroeg ik aarzelend.
“We gaan trouwen, Lily,” grijnsde hij. “Waarom blijf je me aanspreken met ‘u’? Ben je van plan, om dat te blijven doen?”
“N-nee,” stamelde ik. “Het... het gaat gewoon vanzelf.” Ik had heus wel door, dat hij geen antwoord had gegeven op mijn vraag.
“Mm,” knikte Clyde. “Ik hoop dat je tegen morgenavond hebt geleerd om me niet zo formeel aan te spreken.” Hij liet een stilte vallen. “Daar houd ik namelijk niet van.”
Ik keek naar mijn bord en prikte wat in mijn eten. De geur die eraf kwam, maakte me nu misselijk. Ik was nerveus, mijn maag draaide zich constant om. Nog even en ik zou moeten overgeven. Ik dwong mezelf om een hap te nemen van het malse vlees, om nog iets in mijn maag te hebben.
“Is het lekker?” vroeg Clyde geamuseerd. “Je ziet eruit alsof je leer zit te eten.”
Ik slikte het vlees weg en keek hem aan. “Ik heb inderdaad weinig honger,” gaf ik toe. “Maar als ik niet eet, heb ik kans dat ik er later vanavond last van krijg.” Ik durfde niet weer te vragen waarom hij niet at.
“Ah,” grinnikte hij. “Als je flauwvalt, zal ik je wel opvangen, hoor.”
“Gegarandeerd,” mompelde ik en ik nam weer een hap.

[Little_Miss_Perfect]

Een erg lang stuk, maar dit is het einde van het hoofdstuk dus na dit deel ga ik vanuit Clyde's oogpunt schrijven. (: Hopelijk lezen er nog mensen mee, gezien er al bijna 10 dagen niet is gereageerd en ik ook geen OV+ heb ontvangen.

Een tijdje bleef het stil. Clyde bleef naar me kijken, kon blijkbaar zijn ogen niet van me afhouden. Ik voelde me er ongemakkelijk door. Telkens als hij zo doordringend naar me keek, had ik het gevoel dat hij naar iets onvergeeflijks op zoek was.
Ik keek naar mijn bord, waar het eten me vals aan lag te grijnzen. Ik slikte en schoof het bord weg.
“Je kon aardig spelen, hoorde ik vanmiddag,” merkte Clyde op. “Ik heb speciaal voor jou een piano in het paleis laten plaatsen. Hij staat in de bibliotheek.”
Ik keek hem ongelovig aan. “Je hebt voor mij een piano gekocht?”
“Het was een geschenk,” zei Clyde met een veelbetekenende grijns. “Zie het maar als een huwelijkscadeau van de pianomaker.”
Ik wendde mijn blik af. “Als het een gestolen piano is, hoef ik hem niet.”
“Ik heb hem niet gestolen. Ik heb hem gekregen. Na wat onderhandelingen.”
Ik schoof mijn stoel achteruit en stond met een ruk op. “Wat moet ik onder die onderhandelingen verstaan?”
Clyde stond langzaam op en knipte in zijn vingers om een bediende te roepen. “Dat is aan jou om dat uit te zoeken,” zei hij geheimzinnig. “Ik wil je mijn... of laat ik zeggen, onze kamer laten zien. Ik heb hem speciaal aan laten passen voor jou. Ik wil weten wat je ervan vindt.”
“Oh...”
Hij nam mijn hand en begeleidde me naar de hal. Het enige dat de doodse stilte onderbrak, was het geluid van onze voetstappen. Ik moest twee stappen doen waar hij er eentje nam en ik kom hem nauwelijks bijhouden.
“Ik hoop dat de kamer je bevalt,” zei Clyde, “want je zult het ermee moeten doen.” Hij duwde een zware, donkere deur open en trok me een kamer binnen.
Mijn ogen moesten wennen aan het donker toen Clyde de deur achter ons sloot. Het enige geluid dat de doodse stilte doorbrak, was zijn zware ademhaling en het bonzen van mijn hart. Ik was bijna bang dat hij kon horen hoe mijn hartslag tekeer ging.
Hij ontstak een kaars en draaide zich naar me toe. Zijn ogen fonkelden en een grijns had zijn witte tanden blootgemaakt. “Ik weet hoe je het hier haat,” zei hij traag. “En dat maakt het voor mij alleen maar leuker om je hier te hebben.”
Mijn adem stokte. “Wat heeft dat nu weer te betekenen!?” viel ik uit. Meteen klemde ik beschaamd mijn lippen op elkaar. Als ik me nog eens zo uit zou laten tegen hem, zou dat wel eens een uitbarsting teweeg kunnen brengen die niet meer terug te draaien was en ik wilde er niet aan denken wat er dan met hem of met mij zou gebeuren.
Hij greep mijn polsen vast en trok me naar zich toe. Ik hield mijn adem in terwijl hij me tegen zijn borst drukte en me helemaal in zijn omhelzing liet verdwijnen. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en stond ongemakkelijk tegen hem aan.
Hij legde zijn grote handen op mijn onderrug en tussen mijn schouderbladen. “Je bent klein,” merkte hij op. “Kleiner dan ik me kan herinneren. Maar misschien komt dat omdat het lang geleden was dat ik je echt voor me had.”
Ik kromp in elkaar bij de pijnlijke herinneringen aan een jaar terug. Mijn ogen vulden zich met tranen toen ik dacht aan de fatale dag waarop mijn moeder het leven liet. Eerder diezelfde dag was ik Clyde tegen het lijf gelopen. Bij God, had ik toen maar geweten wie hij was. Dan was ik voor hem op de loop gegaan, had ik geen enkel woord met hem gesproken. Maar nu was het daar te laat voor. Ik was er verzekerd van dat Clyde dáár al had geweten dat ik nu in zijn armen zou liggen.
“Je huilt,” constateerde hij plotseling. Zonder dat ik me er bewust van was, rolden de tranen over mijn wangen. Clyde liet me los en keek me onderzoekend aan. “Waarom?”
Ik veegde langs mijn wangen, maar hij greep mijn polsen beet, verhinderde me om mijn gezicht aan te raken. “De wonden zijn nog te vers om aan de herinneringen van een jaar geleden te denken,” verontschuldigde ik me voor mijn tranen. “Telkens als ik denk aan de dag waarop mijn moeder van me werd weggerukt, snijdt de pijn me door het hart.”
“Je mag best huilen,” schokschouderde Clyde. Hij ging niet in op mijn woorden. “Je bent nog mooier als je huilt. Je tranen zijn als parels.”
Ik voelde hoe de warmte me naar de wangen vloog en wendde snel mijn blik af. “Oh,” zei ik, niet wetend wat ik er anders van moest maken. “Heeft u geen ouders?”
Een flits van woede schoot door zijn ogen, maar hij verborg het vakkundig en keek me emotieloos aan. “Ze hebben lang geleden al mijn leven verlaten.”
“Leven ze niet meer...?” vroeg ik voorzichtig.
“Vanzelfsprekend,” knikte Clyde. Ik vond dat helemaal niet zo vanzelfsprekend. Hoe oud zou hij zijn...? Zesentwintig misschien? Om dan nu al je ouders te moeten missen, leek me een zware opgave.
“Het spijt me,” zei ik zacht. “Ik weet wat het is om geliefden te moeten missen.”
Hij grijnsde cynisch. “Ja, natuurlijk weet jij dat.” Hij liet me los en draaide zich aan om meer kaarsen in de kamer aan te steken. Ik liet mijn blik door de ruimte dwalen. Tegen de muur, tegenover het raam, stond een groot, hoog hemelbed waar sneeuwwitte, doorzichtige gordijnen omheen hingen. Het bed was breed en het zag er uitnodigend uit. Nu pas merkte ik hoe vreselijk moe ik was.
“Ik heb de kamer aangepast naar jouw wensen,” doorbrak Clyde de gevallen stilte. Hij stond met zijn rug naar me toe, voor het raam, en keek naar buiten. “Vanaf morgen slaap je hier.”
Ik keek naar zijn brede rug. “Dat had ik al door, ja,” knikte ik. “De kamer is mooi ingericht... Heb je het zelf gedaan?”
“Ja. Met hulp van mijn bedienden kon ik me genoeg verplaatsen in wat jij mooi zou vinden.” Hij draaide zich naar me om en gaf een hoofdknik naar een deur in de muur. “In de ruimte achter die deur heb ik spulletjes laten brengen, die je vast wel zullen bevallen.” Hij grijnsde. “Ga maar kijken.”
Ik liep gehoorzaam naar de deur en duwde hem open. De ruimte was een soort inloopkast waar een paar schitterende jurken in hingen, die allemaal wat weghadden van de jurk die ik nu ook aan had. Een brok kwam in mijn keel, ze waren schitterend.
Ik voelde zijn hand op mijn schouder. “Bevalt het?”
“Ja,” zei ik vol ontzag. “Je hebt er veel werk van gemaakt.”
“Natuurlijk heb ik dat gedaan,” merkte Clyde op. “Het is mijn cadeau aan jou.”
Ik stapte naar binnen en bekeek de jurken. De stof vertelde me, dat ze veel hadden gekost. In de hoek van de kast stond een grote kaptafel met een spiegel. Er stonden allerlei kleine flesjes op, ik kon de zoete, bedwelmende geur van een afstand ruiken.
Verrukt liep ik ernaartoe en rook aan verschillende geurtjes, tot Clyde mijn aandacht weer naar hem toebracht. “Prinses,” zei hij kort.
Ik draaide me naar hem om en meteen schoot er een brok in mijn keel. Het was alsof mijn adem werd afgesneden. Clyde keek me strak aan, zijn ogen lieten de mijne niet los. In zijn armen had hij een schitterende, sneeuwwitte jurk. Mijn trouwjurk.

[-Maaike-]

Goed vervolg! Ik krijg het vreemde vermoeden dat hij een vampier is. Geen eten, gehersenspoelde bediende.. souds like..

Ga zo door!

[Little_Miss_Perfect]

Een vampier? Haha, interesting! :3

2; Clyde Sangrey

Ik zag dat de verbazing de lucht uit haar longen had geperst. Een grijns verscheen langzaam op mijn gezicht. Het was heerlijk om haar zo te zien, verlegen, terughoudend.
“Hij... hij is schitterend,” zei ze zacht.
“De kleur van een maagd,” liet ik er traag op volgen. Haar gezicht vertrok, de angst was in haar ogen af te lezen. Geïrriteerd hing ik de jurk weer terug. “Ach, kom nou, Lily. Je zal uiteindelijk de werkelijkheid onder ogen moeten zien.”
“Dat wil ik niet,” fluisterde ze.
“Dat maakt mij niets uit,” zei ik luchtig. “Ik neem wat ik wil. Ook jouw maagdelijkheid.”
Ze gaf een ontzette kreet en deed gealarmeerd een paar stappen achteruit. Het was me allang duidelijk dat ze niets gewend was en waarschijnlijk was ze geschokt door mijn directe en niets-verhullende woorden. Ze was zo onschuldig en teer, zo onbeschadigd. Haar karakter was niet besmet met de vuiligheid van de wereld en zijn lusten en dat was precies wat me zo aantrok in haar. Ik had het meteen tijdens onze eerste ontmoeting gemerkt. Zij was anders dan alle andere vrouwen die ik had ontmoet. En dat waren er veel.
Ik bleef staan waar ik stond en blokkeerde daarmee de deur en haar enige ontsnappingsweg. Ze zag eruit alsof ze elk moment in duizend stukjes kon breken. Misschien was dat ook wel zo. “Wanneer leer je nu eens,” begon ik met een geïrriteerde toon in mijn stem, “dat ik je niet opvreet?”
Ze deed haar best om te ontspannen en wrong haar handen in elkaar. “Het spijt me,” zei ze zacht.
Gefrustreerde woede borrelde in me op. “En wat heb je precies verkeerd gedaan?” vroeg ik haar met gespeelde belangstelling.
Ze bleef stil, had duidelijk geen antwoord op mijn vraag. Met tegenzin haalde ze haar schouders op.
Ik liep naar haar toe, zette mijn handen aan weerszijden van haar lichaam tegen de muur. Ze kneep haar ogen angstig dicht, wat me de genoegdoening schonk die ik nodig had. “Je zou dankbaar moeten zijn voor alles wat ik je geef, in plaats van die oneindige angst te tonen,” fluisterde ik dreigend in haar oor. Ik kon haar hart horen bonzen, het maakte me wild van verlangen naar haar.
“Ik ben ook... heel dankbaar,” stamelde ze.
“Dat is anders niet te merken.” Ik haakte mijn blik vast in die van haar en streek met mijn duim over haar wang. Ze sloot haar ogen en draaide haar hoofd van me weg. Ik greep haar bij haar kin vast en draaide het terug. “Kijk me aan, Lily,” beval ik.
Ze opende haar ogen weer en deed wat ik haar had gezegd. Haar ogen glansden van de tranen en haar blik sneed me door het hart. Ze was zo vreselijk bang.
Ik zette me af tegen de muur en draaide me om. “Ik zal Celyre de opdracht geven je naar je kamer te brengen. Het is laat, je moet gaan slapen.”
Ze ademde opgelucht uit en trok haar jurk recht. “Zijn mijn koffers al aangekomen?” De trilling in haar stem verraadde dat de spanning nog niet uit haar lichaam was.
“Ja, dat zou wel zo moeten zijn,” antwoordde ik. Ik liep naar de muur en trok drie keer aan het koord dat de bedienden moest waarschuwen dat ik ze nodig had. Het duurde maar even voor de deur aarzelend open ging.
“Celyre,” zei ik tevreden. “Breng prinses Lily naar haar kamer en zorg dat het haar aan niets ontbreekt.” Ik wist bijna zeker dat Lily al vraagtekens had gezet achter het vreemde, emotieloze gedrag van Celyre. Dat kon bijna niet anders. En dat was ook precies de bedoeling, want dat was volgens het plan.
Het jonge meisje knikte gehoorzaam en wachtte tot Lily naar haar toe kwam.
Ik liep naar het raam om de gordijnen te sluiten, maar de stem van mijn aanstaande weerhield me ervan verder te lopen. “Clyde,” begon ze, “ik wil niet dat dit meisje mij dient.”
Ik draaide me langzaam om. “En waarom dan?” vroeg ik met gespeelde verbazing.
“Zij is zo...” Ze aarzelde, vond het niet prettig om over de bediende te praten terwijl zij erbij was.
“Zeg het maar,” moedigde ik haar aan. Celyre wrong haar handen in elkaar en keek naar de grond.
“Ze is zo kleurloos,” zei Lily zacht. “Het is alsof ze haar werk totaal niet met liefde doet, alsof ze maar gedwongen wordt.”
“En dat hindert jou omdat...?” zei ik zonder interesse.
“Ik vind het niet prettig om over haar te praten, terwijl ze erbij staat, Clyde,” gaf ze aan. “Ik vind het eerder onfatsoenlijk.”
“Zij is maar een bediende,” zei ik boos. “Niets meer dan een slaaf van mijn behoeften.”
“Zij is een mens, Clyde!” zei ze ontzet tegen me. “Net als ik! Net als jij.”
Een grijns verscheen op mijn gezicht. De woede nam de overhand en als ik haar niets aan wilde doen, moest ze nú de kamer uit. Maar ik wist hoe koppig ze kon zijn, ze zou zich niet zomaar af laten schepen als ik geen geweld zou gebruiken. En dat wilde ik niet. Nog niet.
“Ga,” zei ik tegen haar. “Goedenacht.”
“Dit gesprek is nog niet beëindigd.”
“Dat is het wel. Ik wil dat je gaat slapen,” zei ik geïrriteerd.
Ze bleef even stil voor ze zacht zei: “Ik hoop dat u op een dag in de spiegel kijkt en ontdekt welk monster in u schuilt.” Voor ik kon reageren, mompelde ze een ‘goedenacht’ en volgde ze Celyre naar de hal.

[yociame]

zoals je het perspectief switcht naar clyde vind ik heel leuk, juist omdat het wat meer inzicht levert.
Zoals Clyde naar Lily kijkt vind ik heel creepy maar wel heel goed beschreven.
Post snel verder.

[Dreamrose]

Was een tijdje niet op OV geweest maar het het weer helemaal bij gelezen,
verder <3

[ROMEH]

Oké. Ik heb dit verhaal een tijdje niet meer gevolgd, maar wilde het zo snel mogelijk weer bijlezen. Ik vind het tot nu toe echt een super verhaal. Oh, wat hou ik toch van Clyde. Iedereen hier praat met een soort afschuw over hem, maar ik hou zo erg van dit soort personages. Ik moest een soort van lachen toen ik dit las: "Als je flauwvalt, zal ik je wel opvangen, hoor.” Ga snel verder!

[DropsOfJupiter]

Was dit verhaal eigenlijk een beetje vergeten, maar ik ben nu weer helemaal bij.
Ik moet zeggen dat ik een beetje in de war raakte bij het stuk waarin Lily zei dat hij iets van 26 leek, aangezien ik me hem in het begin voorstelde als een of andere vieze oude man (ik vond het al een beetje een pedofiel verhaal worden omdat Lily voor mij overkomt als ietsvan 16 ofzo ahah)

Ik snap niet waarom iedereen zo'n haat aan Clyde heeft, want ik vind hem best wel charming. Hij is een beetje dark en edgy, ja, maar dat maakt niet uit. Dat maakt hem leuk.

Well, I guess this was it.

Ik ben er dus weer helemaal bij en ga dit sowieso weer volgen !

[Little_Miss_Perfect]

Ik zal even wat onduidelijkheden wegvegen. :3 Lily is zeventien jaar oud. Ze wordt bijna achttien. Clyde is 27. Min of meer. (: Ik denk er overigens over om Lily's naam te veranderen naar Faye. Geen idee waarom. Beide namen passen goed, maar Faye vindt ik een awesome naam. :3

@Romy en DropsOfJupiter, Clyde was eigenlijk een soort experimentje maar hij lukt dus verrassend goed, want bij jullie is hij wat ik gehoopt had dat hij zou zijn. :3 Charming and jet creepy and edgy. (:

Zodra de deur in het slot was gevallen, balde ik mijn vuisten en vloekte ik zonder schaamte. Het had niets gescheeld of ik had haar werkelijk pijn gedaan, maar dat wilde ik niet. Nog niet, in ieder geval. Ik moest er eerst voor zorgen dat ik haar vertrouwen had gewonnen. Zorgen dat ze niet meer zonder me kon.
Ik grijnsde. We waren beiden op de goede weg. Als ze bij me was en ik haar aanraakte, kon ik merken dat haar lichaam ontwaakte en ging bloeien als een ontluikende bloem. Haar verstand vocht tegen me, maar haar lichaam had dat gevecht al opgegeven. En dat was slechts een bevestiging voor mij om verder te gaan, een drempel die was verwijderd.
Ik kleedde me om en sloeg de dekens open. Het was al laat in de avond, maar ik barstte van de energie. Mijn bloed suisde door mijn aderen als ik dacht aan Lily’s mooie gezichtje en de angst in haar stem. Ze was zo breekbaar, en ze was helemaal van mij. Ik zou haar beschermen, al zou het me mijn leven kosten. Niemand zou ook maar een vinger naar haar uitsteken zonder daar de fatale gevolgen van te ondervinden.
Ik liet me in de zachte kussens zakken en staarde naar het plafond. Ik probeerde me te herinneren wanneer de laatste keer was dat ik een lid uit mijn familie had gezien. Het moest lang geleden zijn, want ik kon het moment niet meer voor me trekken.
Lily had haar vader nog, maar ik wist dat die al snel de banden zou verbreken als hij mijn ware aard zou leren kennen. Lily zou hem misschien nog enkele keren zien voor hij zich van haar af zou keren. Ik smachtte naar dat moment, want dan zouden alle verplichtingen naar dat wankele koninkrijk wegvallen en was Lily veilig, hier in Thrall.
Ik wist dat ze me erom zou haten als ik haar weg zou houden van slot Fortuna. Maar ik kon niet terugkeren naar haar thuis. Dat zou te gevaarlijk zijn voor haar en voor mij.
Ik draaide me om in het te grote bed en staarde naar de vouwen in de klamboe, net zo lang tot het beeld voor mijn ogen begon te dansen en ik in een diepe, droomloze slaap viel.

De volgende dag liet ik haar tot halverwege de middag met rust. Tenminste, dat is wat ze dacht. In feite was ik de hele dag dichtbij haar, volgde ik alles wat ze deed zonder dat ze me opmerkte, tot het tijd was voor de voorbereidingen op het feest.
Ze stond in de hal voor het raam naar buiten te kijken, toen ik op haar afstapte en mijn hand op haar schouder legde.
Ze kromp even ineen van schrik en greep toen mijn hand vast en duwde die weg.
Ik hield me in haar een lelijk verwijt toe te werpen en haalde in plaats daarvan diep adem. “Over twee uren moeten we bij het altaar zijn. We moeten ook de reis ernaartoe nog afleggen dus het lijkt me het beste dat je je klaar gaat maken.”
Ze antwoordde niet en bleef naar buiten staren met een afwezige blik in haar ogen. “Hoor je mij?” vroeg ik voor de zekerheid.
“Ja,” was haar korte antwoord.
“Na de huwelijksceremonie vieren we hier het feest.” Ik raakte haar schouder aan, maar ze duwde opnieuw mijn arm weg en draaide zich naar me om.
“Wie zijn er uitgenodigd voor het feest?” vroeg ze. Haar stem verraadde haar verwarde gevoelens. Ze was er niet klaar voor. Maar dat kon me niets schelen.
“Enkele hoogstaande personen en verder goede vrienden van mij.” Ik negeerde haar afwijzende gedrag en streek met mijn vingertoppen over haar zijdezachte, bleke wang.
“Slechts personen die u kent,” constateerde ze met een flauwe glimlach op haar gezicht.
“Vanzelfsprekend. Mensen uit jouw land durven niet eens een voet te zetten in dit land, laat staan een feestje vieren in dit kasteel,” merkte ik droog op.
“Dat komt u vast goed uit.” Ze had een bittere uitdrukking op haar gezicht en wendde zich van mij af.
“Ja, dat komt mij zeker goed uit. Ik hoef je op deze manier met niemand te delen. Je bent de hele avond helemaal van mij.” Ik grijnsde onzichtbaar toen ik zag dat die opmerking de angst door haar tengere lichaam joeg. Toen ik haar pols vastgreep, voelde ik dat haar hartslag was versneld. Ik drukte haar pols tegen mijn lippen en vocht tegen mijn knagende verlangens, die met de minuut sterker werden en mijn lichaam uitputten.
Ze trok haar pols los en deed een paar stappen achteruit. Ze drukte haar arm tegen haar borsten en zocht met haar ogen een weg om aan me te kunnen ontsnappen.
Ik glimlachte geheimzinnig en knipte met mijn vingers. “Celyre zal je helpen met omkleden. Ik wacht hier op je in de hal. Zorg dat je over een half uur hier staat.” Ik wist dat Celyre op een afstandje stond mee te luisteren en mijn orders dus kon horen. Ik had haar al ingelicht over hoe ik wilde dat Lily eruit zou zien. “Ik zal niet zeggen dat de koets anders vertrekt zonder je, want dat zou je alleen maar goed uitkomen. Als je er over een half uur niet bent, kom ik je halen.”
Ze knikte en moest duidelijk een brok in haar keel wegslikken. “Tot straks.”
Ik keek haar zwijgend na en klapte vervolgens twee keer in mijn handen. Een andere bediende kwam tevoorschijn. Ik maakte een hoofdbeweging dat ze me moest volgen.
Terwijl ik met de bediende achter me aan naar de baden liep, waar mijn spullen klaarlagen, dacht ik na over vanavond. Ik kon me nu de gezichten van de genodigde gasten al voorstellen als ze Lily zouden zien. Ze zou mooier zijn dan ooit en ze hoorde bij mij. Het contrast zou groot zijn; zij als een witte parel in mijn kasteel en ik als een donkere schaduw achter haar. Vanavond zou het om haar draaien en niet om mij.

[Dreamrose]

Mooi stukje ^^,
Toch vertrouw ik Clyde niet helemaal, zolang zijn beweegredenen niet duidelijk zijn..

[-Maaike-]

Die Clyde heeft wel graag macht he ... het wordt tijd dat Lily in actie komt..

Oh en verander alsjeblieft de naam niet. Anders raak ik verstrikt in wie wie is

Ga zo door!

[ROMEH]

Neee. Inderdaad niet de naam veranderen. Lily is echt de perfecte naam!
Ik zal je even een super groot compliment geven. Clyde heeft iets weg van Killian. ^^

[mena1998]

Lily is een perfecte naam! Maar als je het wil moet je het natuurlijk doen, . Al moet ik er dan - net als maaike- aan wennen met de wijziging van de naam.
Verder, ik volg het al maar heb nog niet echt gereageerd, ook geen fouten gevonden en ik deed mijn best.
En Clyde, ik heb echt geen idee waarom wat, wie , hoe en dergelijke. Ga door want ik wil weten wat/wie/hoe hij echt is

Ga zo door:)

[DropsOfJupiter]

Als je de naam van Lily naar Faye moet veranderen moet je dat echt gewoon doen, maar om eerlijk te zijn vind ik Lily gewoon heel goed bij haar passen. Ik vind de naam Faye gewoon niet .. niet Lily. Makes sense, right?
Verder is ook dit stuk echt mooi geschreven !

Ondanks alles ben ik nog steeds team Clyde oke doei

[Little_Miss_Perfect]

@Romy, dat vat ik inderdaad op als een geweldig compliment. Ik wilde Clyde een kruising maken tussen Damon en Killian en blijkbaar lukt dat redelijk. >3 Verder heb ik het maar op Lily gehouden vanwege jullie mening, dankjewel voor het reageren daarop. (: Verder is het de bedoeling dat jullie allemaal helemaal verliefd worden op Clyde, want het is gewoon een schatje. <3 En als laatste wil ik mijn excuses aanbieden dat ik jullie allemaal zo verwaarloosd heb. Als compensatie een lang stuk. (aa) Veel plezier met lezen. ;p

Terwijl de bediende me klaarmaakte voor de bruiloft, stond ik na te denken over mijn aanstaande. Ze had in mijn aanwezigheid alleen nog maar angst getoond, wat ik haar natuurlijk niet kwalijk kon nemen. Ik hoopte dat dat, naarmate de tijd zou verstrijken, veranderde, zodat ze me kon leren kennen zoals ik wilde dat ze me leerde kennen. Maar ik durfde niet te hard te hopen, want ze had een eigen willetje ondanks dat ze zich op dit moment heel anders opstelde.
De bediende trok de jas van mijn pak recht en deed een stapje achteruit. “U bent klaar, Majesteit.”
“Ga prinses Lily halen,” zei ik kort tegen haar. Met grote stappen begaf ik me naar beneden, waar ik ondervond dat mijn order niet nodig was geweest. Lily stond al in de hal, met haar rug naar me toe. Ze maakte een gespannen indruk en ik stapte fronsend op haar af.
“Lily,” zei ik zacht en ik raakte haar schouder aan. Ze had me duidelijk niet aan horen komen, want ze schrok toen ik haar aanraakte. Ze draaide zich naar me om en ik slaakte een zucht van verrukking. Ze zag er schitterend uit. De jurk die ik voor haar had laten maken, zat als gegoten om haar slanke lichaam en haar haren waren losjes opgestoken. Een paar losse plukjes vielen langs haar pure gezicht, dat verhuld werd onder de witte sluier. Een zilveren diadeem, bezet met piepkleine diamantjes, sierde haar donkere haren en in haar oren glinsterden dezelfde diamanten.
Ze sloeg haar ogen neer. “De kleren zijn adembenemend,” klonk haar zachte stem. “Ik kan u niet genoeg bedanken.”
Mijn gezicht vertrok zich in een grijns. “Dat klopt.” Ik keek haar veelbetekenend aan, trok me niets aan van haar bevende handen. “Maar vannacht misschien wel.”
Ze deed verontrust een stapje achteruit, maar ik greep haar bij haar middel en drukte haar tegen me aan. Ik voelde hoe haar hartslag versnelde toen ik de sluier omhoog deed en met mijn vingers over haar wang streelde. Ze deed haar ogen dicht en fluisterde: “Laat me alstublieft los.”
Ik trok me niets van haar smeekbede aan en legde mijn hand in haar hals. Onder mijn vingers voelde ik haar halsslagader kloppen. Ze was bang, ik kon het voelen. “Er bestaat niemand die zo perfect is als jij,” zei ik tevreden. “En je bent helemaal van mij.”
Ze trok zich los en liet de sluier weer over haar smalle gezichtje vallen. “Moeten we niet vertrekken?” vroeg ze nerveus, als afleidingsmanoeuvre.
“Dat moeten we zeker,” knikte ik, terwijl ik me erop betrapte dat ik helemaal geen zin had om nu weg te gaan. Liever bleef ik hier, bij haar, en rukte ik op dit moment de sluier weer van voor haar gezicht. Liever hield ik haar nu in mijn armen en kuste ik haar tot we beiden geen lucht meer overhadden. Ik verlangde zo erg naar haar dat mijn binnenste pijn deed.
Ik pakte haar ijskoude hand vast en begeleidde haar naar buiten. De schemering was al ingevallen en het sneeuwde weer.
Er trok een huivering door Lily’s tengere lichaam en ze kneep harder in mijn hand. Ik gebaarde naar de koetsier dat hij de koetsdeur moest openen en liet haar instappen.
De koets gleed weg en het bleef een tijdje stil. Het enige wat te horen was, was mijn zware ademhaling, die verraadde hoe hard ik mijn best moest doen om me te beheersen. Lily zat ineengedoken tegenover me en maakte geluid noch beweging.
Ik keek naar buiten, waar het sneeuwlandschap overvallen werd door het duister van de nacht. Het was pas vier uur in de namiddag, maar het werd nu al donker.
“Hoe lang duurt de ceremonie?” vroeg Lily plots, na een lange tijd van drukkende stilte.
“Een uur. Inclusief het reizen. Het is niet ver, de kapel ligt op een heuvel die boven het bos uitkomt. Je kunt daarvandaan makkelijk mijn kasteel zien.” Ik keek naar haar en zag dat haar wangen nat waren van de tranen. Ik vocht tegen de behoefte om haar tegen me aan te trekken en haar te troosten, want dat zou alles alleen maar erger maken. Maar het feit dat ze huilde joeg een vreemd gevoel door mijn lichaam. Het was iets dat ik nog nooit had gevoeld. Het omklemde mijn hart, ik wist dat ik de angst bij me droeg dat ik haar nooit voor me zou kunnen winnen. En ik zou niet zonder haar kunnen leven.
Ze knikte even en sloeg haar ogen neer. “Ik zal mijn vader erg missen,” zei ze zacht. “Toen mijn moeder stierf, stortte zijn wereld in en klampte hij zich aan mij vast alsof ik zijn laatste hoop was. We zijn erg naar elkaar toegegroeid...”
Ik fronste geïrriteerd en onderbrak haar. “Die band zal binnenkort wel minder sterk worden. Je zal hem niet veel meer spreken. Je vader heeft meerdere keren aangegeven dat hij een hekel heeft aan Thrall en dat jij hier nu woont, zal hem echt niet dit land in doen rennen. Bovendien wil ik hem niet in de buurt hebben.”
“Waarom niet?” Ze klonk oprecht verbaasd, bijna wanhopig zelfs. “Hij is mijn vader!”
“Maakt dat verschil?” Ik keek haar strak aan. “Jij bent van mij. Ik ga je niet delen met die slappe vader van je. Hij kan niet eens zijn land, dat op het randje van de afgrond ligt, wegtrekken van een gewisse verwoesting. Jouw vader is geen heerser, hij is alles behalve dat.” Ik wist dat ik hiermee iets kapot maakte, maar dat kon me niets schelen. “Jij bent hier veilig, in Thrall, in mijn paleis. Hier zal niemand jou kwaad kunnen berokkenen.”
“U kan mij kwaad berokkenen,” zei Lily. De toon in haar stem verraadde dat ze uiterst gekwetst was, maar dat negeerde ik halsstarrig.
“Dat kan ik inderdaad. Maar ik zal jou nooit willen vermoorden en er lopen genoeg kwaaddoeners rond in en rond slot Fortuna die dat wél willen doen.” Ik keek haar onverbiddelijk aan. “Jouw vader is omgeven door verraders die niet zullen aarzelen om jou of je vader om te brengen als ze de kans krijgen.”
Ze vouwde haar handen in elkaar in haar schoot, maar dat kon niet verhullen dat ze beefde. “Dat is niet waar,” zei ze zacht.
“Dat jij het niet wil zien, betekent niet dat het er niet is,” beet ik haar kortaf toe. “Hier kan je niets gebeuren. Je bent onder mijn invloed, net als de rest van dit land. En ik laat het niet toe dat iemand er ook maar aan zou denken om je met één vinger aan te raken.”

[Dreamrose]

Clyde is wel een beetje bezitterig hè?
Word er een beetje ongemakkelijk van haha.
Ga zo verder ! :p

[ROMEH]

Het is je echt perfect gelukt om een mix van Damon en Killian te maken. Ik herken beide, echt meteen. Ga zo door!

[Little_Miss_Perfect]

Hello again. :3 Tijdje niet gepost, daarom een lekker lang stukje. (: Hopelijk lezen jullie allemaal nog gezellig mee! Ik ben bezig enkele rollenspellen om te zetten in verhalen dus jullie kunnen binnenkort nog een awesome verhaaltje verwachten over assassins (gezien ik daar een geweldige obsessie mee heb) of engelen (ook een eindeloze obsessie van mij) of iets in die richting. (:

Ze wendde haar blik af en keek naar buiten. Een antwoord liet ze in het midden, maar ik kon aan haar gebalde vuisten zien dat ze bang was. Het bleef een tijdje stil, tot Lily besloot dat ze toch een antwoord had gevonden. “Is dat, omdat u mij helemaal voor uzelf wilt, of omdat u bang bent voor mijn veiligheid?” Haar stem beefde en ik wist dat ze bijna de moed niet had gehad om de vraag te stellen.
Ik grijnsde. “Wat denk jij zelf? Ik geloof, dat je dat ook zonder mijn antwoord wel in kan vullen.”
Haar kaak verstrakte en ze keek me aan. “Misschien hoopte ik dat u mij het antwoord zou geven dat ik zou willen dat u me gaf.” Ik kon zelfs door haar sluier heen zien dat haar ogen fonkelden. Ik wist niet of het van woede of verdriet was. Misschien wel beide.
“Daar hoef je niet op te rekenen,” merkte ik kil op. “Ik ben geen droomprins waar al die meisjes van jouw leeftijd over liggen te zwijmelen als ze ’s avonds in hun bed liggen. Verre van dat.” Ik liet een stilte vallen waarin ik haar onheilspellend aankeek. “Maar dat is je waarschijnlijk zelf ook al opgevallen.”
Ze haalde haar schouders op. “Ik had me er inderdaad wel iets anders bij voorgesteld,” gaf ze toe. Haar stem verraadde dat ze huilde.
“Je zal er vanzelf wel aan gewoon raken.” Ik stak mijn hand uit en lichtte haar sluier wat op zodat ik haar aan kon kijken. Haar wangen waren nat van de tranen. “Uiteindelijk.”
Ze sloeg haar ogen neer en keek naar haar handen. Ze liet het antwoord aan mijn fantasie over en zweeg.
Ik ging weer recht zitten en keek naar buiten. Het duurde maar even voor de kapel in zicht kwam. De koets schokte even en kwam toen tot stilstand.
“We zijn er,” zei ik overbodig. De koetsier sprong van de bok en trok de koetsdeur voor ons open. Ik gebaarde naar hem dat hij aan de kant moest gaan en stapte in de sneeuw, waarna ik Lily hielp met uitstappen. De schoenen die ze droeg, waren niet bestand tegen de sneeuw. Tegen de tijd dat we terug naar de koets zouden moeten lopen, zou ze me smeken haar te dragen. En dat was precies de bedoeling.
“Is het ver?” rilde Lily. Om haar schouders lag een warme, witbonten mantel die de warmte bij haar lichaam hield, maar die kon er niet voor zorgen dat ze helemaal warm bleef.
Ik legde mijn arm om haar schouders, zorgde ervoor dat haar jurk en sluiers in tact bleven en schudde mijn hoofd. “Het is maar een klein stukje lopen. Je ziet daar de lichten al.” Ik knikte naar een vaag licht in de duisternis.
Ze knikte even en wilde iets antwoorden, maar het gehuil van een wolf, verrassend dichtbij, liet haar in elkaar krimpen van angst. Haar tengere lichaam raakte het mijne en ik voelde dat ze begon te beven.
Ik grijnsde onzichtbaar. “Rustig maar. Hij komt niet in de buurt. Wolven zijn banger voor mensen dan wij van hen.”
“Zijn zij... ook dichtbij het kasteel?” fluisterde ze.
“Ja. Ze zijn overal.” Ik trok haar dwingend mee, de duisternis van het bos in, op weg naar de kapel. Ik merkte dat ze helemaal niet mee wilde lopen vanwege mijn angstwekkende woorden, toen ik opzij keek, zag ik dat haar knappe gezichtje lijkbleek was. “Niet bang zijn. Ze zullen je heus niet opvreten. Je bent vel over been. Veel sneller zullen ze mij pakken.”
“Hopelijk,” flapte ze eruit. Ik merkte dat ze schrok van haar eigen opmerking en vond het daarom niet nodig om uit mijn vel te springen. Ze zou vannacht betalen voor al haar onwil. Vannacht kreeg ik eindelijk wat ik al een jaar lang wilde.
We betraden de kapel, waar de priester al voor het altaar stond te wachten. Lily’s hand was klam en beefde toen ik die vastpakte. Ik trok haar zachtjes dwingend naar voren en legde haar hand in die van de priester. Daarna gaf ik hem de mijne.
Terwijl de priester begon te spreken in de traditionele taal van het koninkrijk van Thrall, hield ik Lily’s gezicht nauwlettend in de gaten. Haar ogen waren gesloten, maar ik kon de tranen op haar wangen zien glinsteren in het kaarslicht.
De langdradige preek die de priester ons gaf, maakte me ongeduldig. Ik was met mijn gedachten bij vanavond, wanneer ik haar verzet weg zou doen smelten, mijn armen om haar heen zou slaan en haar zou kussen tot we beiden buiten adem waren. Ik verlangde naar haar, meer dan ooit.
De priester bracht onze handen bij elkaar en gaf mij de diamanten ring die Lily vanaf nu zou dragen. Haar warme vingers raakten de mijne en een siddering ging door me heen. Haar ogen waren weer open en ze keek door haar sluier heen naar onze handen.
Ik schoof de ring om haar slanke vinger en haalde toen de sluier van voor haar gezicht weg. Haar knappe gezicht was bleek, haar lippen bloedrood. Ik glimlachte uitdagend en streek met mijn duim over haar jukbeen. Ze sloeg haar ogen neer en uitte een zachte snik toen ik mijn hand onder haar kin legde en haar gezicht optilde, zodat ze me wel aan moest kijken. “Hier heb ik zo lang op gewacht,” mompelde ik tevreden. Ik boog me naar haar toe, of eerder over haar heen gezien ze steeds meer in elkaar kroop, en kuste haar zacht op de lippen.
Ze duwde me niet weg, maar ze kuste me ook niet terug. Ze bleef gewoon staan en onderging lijdzaam mijn handelingen.
Toen ik haar losliet, zag ik de blos die op haar wangen was verschenen. Ik onderdrukte een triomfantelijke grijns. De priester sprak de laatste woorden van de ceremonie uit en zegende ons.
Lily staarde naar de ring om haar vinger. Ook die had me veel gekost. De diamant was de kostbaarste in het hele koninkrijk.
De priester schudde mijn hand en daarna die van Lily. Hij sprak zijn gelukwensen uit en deed toen een stap terug.
Ik nam Lily’s hand en kneep even. “Het is tijd om terug te gaan.” Ik genoot van de angst die in haar ogen verscheen.

[mena1998]

gemeenwaarom stop je nu op zo'n spannend moment!!!!! Ga je alsjebliefd snel verder? Want ik vind het echt een gaaf verhaal en ik wil weten waarom het nu in het fictieding moet staan!!!
x Floor

[Little_Miss_Perfect]

... en ik wil weten waarom het nu in het fictieding moet staan!!!

Is het erg als ik deze niet snap? xd

[Dreamrose]

Ik schoof de ring om haar slanke vinger en haalde toen de sluier van voor haar gezicht weg.

Mist er geen woord tussen sluiter en van?

Goed geschreven!
Ik heb ook een obsessie voor engelen, maar ik ben bang dat het heel cliché wordt..

[ROMEH]

Oké. Ik vind Clyde langzamerhand toch 'n beetje eng worden. Zo'n vieze pedo ofzo. Maar HEY ik wil meer lezen! Ga snel verder!

[Roosje]

Leuk verhaal! Ik vind het zo spannend ik hoop dat je snel nog een stukje post!