Axel luisterde naar de stem van Steve, deze klonk vertrouwd, een beetje als een oude bekende. Maar dat kon niet, hij had Steve immers nog nooit gezien. "Ja, ik zal het even zoeken." zei Axel, wetende dat zijn mobiel nog steeds trilde en dat Steve het zou horen als hij deze uit zijn zak haalde. Mentaal haalde hij diep adem terwijl hij zijn mobiel uit zijn zak viste, en daar was het al. Steve dacht dat zijn mobiel afging. Toevallig had Steve een smsje gekregen wat de aandacht van Steve even trok, niet lang genoeg voor Axel om de oproep van Tyler te weigeren. Het trillen klonk nu luid, zo hoor je het helemaal niet, en zo klinkt het als een aardbeving.
Axel drukte de oproep weg, hopend dat Tyler even niet zou bellen zodat hij genoeg tijd had om te kijken maar het werd een soort strijd Axel had nu al vijf keer het gesprek weg moeten drukken.
Axel probeerde kalm te blijven en na vele pogingen wist hij het nummer van Tyler te blokkeren. 'Sorry Tyler, ik deblokkeer je later wel.' Snel zocht hij door zijn notities naar het adres.
"Walvissenhof 5, het huis op de hoek." las Axel voor van zijn scherm. Waarna hij een opgeluchte glimlach leit zien omdat het hem bijna vijf minuten koste om het adres te vinden met het weigeren van de oproepen tussendoor.
Inazuma Eleven Het legendarische elftal
"Walvissenhof 5, het huis op de hoek." klonk de stem van Axel. "O ik weet waar dat is". De regen stopte langzaam. "Ik kan je wel brengen als je dat wilt, ik sms me ouders dat ik wel later ben". Het zou toch duren voordat ze daar waren en dan kon hij nog mooi met Axel praten. Hij stond op en deed z'n jasje voor de helft dicht. Hij keek naar Axel. Zou die hem volgen of zou hij hier ongelukkig blijven. Om terug te komen op een oude vraag van Axel begon Steve opeens te praten over zijn ergste dag. "Weet je, ik heb een van de mensen die bijna nooit een dag tegen heeft. Tuurlijk heb ik er een paar gehad, maar nooit zoveel als...." Hij wist niet wat hij moest zeggen, totdat hij wat humor er in ging gooien. "De directeur" iedereen wist dat hij altijd dagen tegen had. Nooit een auto, een kraantje dat op school tegen werkt en natuurlijk de koffie die hij altijd morst. Hij moest wel even lachen, maar nu was hij aan het wachten totdat Axel zou opstaan.
Axel glimlachte omhoog naar de jongen, eigenlijk wilde hij nog niet naar huis, maar hij wilde hier ook niet alleen achter blijven. "Dank je." zei Axel uiteindelijk zichzelf met zijn handen van de grond afzettend en het stof van zijn broek kloppend. Axel keek op toen Steve ineens terug kwam op de eerste vraag van Axel.
"Weet je, ik heb een van de mensen die bijna nooit een dag tegen heeft. Tuurlijk heb ik er een paar gehad, maar nooit zoveel als...." klonk zijn stem.
Steve wist blijkbaar niet wie hij daar moest invullen want hij nam even de tijd om te denken.
"De directeur"
Axel had geen idee wie de directeur was, o wacht, dat meisje, Nelly, dat was zijn dochter.
Axel glimlachte even naar Steve.
"Zelf was ik ook niet echt een pechvogel."
Na het gezegd te hebben besefte Axel pas dat hij de verleden tijd had gebruikt. Opnieuw ging zijn telefoon over in zijn broekzak, en opnieuw negeerde Axel de oproep.
"Weet je, ik heb een van de mensen die bijna nooit een dag tegen heeft. Tuurlijk heb ik er een paar gehad, maar nooit zoveel als...." klonk zijn stem.
Steve wist blijkbaar niet wie hij daar moest invullen want hij nam even de tijd om te denken.
"De directeur"
Axel had geen idee wie de directeur was, o wacht, dat meisje, Nelly, dat was zijn dochter.
Axel glimlachte even naar Steve.
"Zelf was ik ook niet echt een pechvogel."
Na het gezegd te hebben besefte Axel pas dat hij de verleden tijd had gebruikt. Opnieuw ging zijn telefoon over in zijn broekzak, en opnieuw negeerde Axel de oproep.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve zag dat Axel opstond om hem te volgen. "Je weet toch wie de directeur is? Die kale man, ik hoop niet dat je in de war bent met het schoolhoofd! hij begon te lachen. "Ja, het schoolhoofd heeft een butler en een mini limosouine". Hij keek van Axel even naar de lucht en daarna keek hij weer voorzicht. "Heb jij vaak een dag tegen?" vroeg hij aan Axel. Hij keek weer naar Axel wachtend op een antwoord.
"Je weet toch wie de directeur is? Die kale man, ik hoop niet dat je in de war bent met het schoolhoofd!"
Axel besefte dat dat precies was wat hij deed. 'Het schoolhoofd had een butler?'
"Waar woont het schoolhoofd?" vroeg Axel uiteindelijk hardop.
Toen hoorde hij hij de vraag van Steve.
Axel keek even naar zijn schoenen.
"Niet echt nee."
Het was zo, hij bofte maar, hij woonde in een groot huis en hij zou niets te klagen moeten hebben. Maar toch was het niet goed. Zijn zusje lag in een coma en hij zou nooit meer voetballen.
Axel besefte dat dat precies was wat hij deed. 'Het schoolhoofd had een butler?'
"Waar woont het schoolhoofd?" vroeg Axel uiteindelijk hardop.
Toen hoorde hij hij de vraag van Steve.
Axel keek even naar zijn schoenen.
"Niet echt nee."
Het was zo, hij bofte maar, hij woonde in een groot huis en hij zou niets te klagen moeten hebben. Maar toch was het niet goed. Zijn zusje lag in een coma en hij zou nooit meer voetballen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
"Waar het schoolhoofd woont? Ook in de buitenwijk denk ik....". Hij zag dat Axel naar z'n schoenen keek, dus weer ongelukkig werd. "Weet je wat je moet doen als je onelukkig bent of je dag niet hebt". Het tweede zei hij om het niet te laten opvallen dat hij wist dat Axel ongelukkig was. "Ik doe iets wat me kalmeerd of wat ik leuk vind". Hij keek nog steed naar Axel. "Hier linsaf" en liep samen met Axel linksaf. "Zoals een balletje trappen of schermen. Ja schermen was ik echt goed in, ik heb een keer goud gewonnen en daarna was ik gestopt. Hahahahaha!" Hij keek nog steeds naar Axel en nam een kleine pauze. "En wat doe jij als je deprie bent of waar houd je van?"
Axel ging linksaf zoals Steve zei, hij probeerde zijn aandacht niet langer op zijn schoenen te richten, en eveneens het brandende trillen van zijn mobiel te negeren.
"Weet je wat je moet doen als je ongelukkig bent of je dag niet hebt?" vroeg Steve terwijl Axel filosofisch naar de wolken, de huizen en de bomen keek. Axel draaide zijn hoofd richting Steve toen deze zijn vraag beantwoorde: "Ik doe iets wat me kalmeert of wat ik leuk vind."
Axel knikte begrijpend, dat deed hij vroeger ook. als iets tegenzat ging hij voetballen, maar dat zou hij nu nooit meer doen. Voetbal was immers de oorzaak van dit alles.
Als Axel niet op voetbal had gezeten zou Julia niet naar de wedstrijd zijn gegaan en dan zou ze ook niet in dat ongeluk terecht zijn gekomen wat weer zou betekenen dat ze nu gewoon vrolijk thuis zat met een vel papier en wat krijtjes voor haar neus, in plaats van in coma in het ziekenhuis te liggen.
"Zoals een balletje trappen of schermen. Ja schermen was ik echt goed in, ik heb een keer goud gewonnen en daarna was ik gestopt." Hierna liet Steve een lach doorklinken. Nog voor Axel iets kon zeggen, waar hij overigens geen haast bij had vroeg Steve: "En wat doe jij als je depri bent of waar houd je van?"
Normaal zou Axel hier meteen een antwoord tegenaan werpen, maar nu dacht hij even na.
"Vond je schermen leuk?" en om de laatste vraag te beantwoorden gooide hij er achteraan, "Ik zoek het rustgevende van mijn drugs op."
Shit, hij had Julia zojuist voor het eerst hardop drugs genoemd.
"Eh, ik bedoel van mijn kamer." zei hij snel, al wist hij bijna zeker dat Steve hem niet zou geloven.
"Weet je wat je moet doen als je ongelukkig bent of je dag niet hebt?" vroeg Steve terwijl Axel filosofisch naar de wolken, de huizen en de bomen keek. Axel draaide zijn hoofd richting Steve toen deze zijn vraag beantwoorde: "Ik doe iets wat me kalmeert of wat ik leuk vind."
Axel knikte begrijpend, dat deed hij vroeger ook. als iets tegenzat ging hij voetballen, maar dat zou hij nu nooit meer doen. Voetbal was immers de oorzaak van dit alles.
Als Axel niet op voetbal had gezeten zou Julia niet naar de wedstrijd zijn gegaan en dan zou ze ook niet in dat ongeluk terecht zijn gekomen wat weer zou betekenen dat ze nu gewoon vrolijk thuis zat met een vel papier en wat krijtjes voor haar neus, in plaats van in coma in het ziekenhuis te liggen.
"Zoals een balletje trappen of schermen. Ja schermen was ik echt goed in, ik heb een keer goud gewonnen en daarna was ik gestopt." Hierna liet Steve een lach doorklinken. Nog voor Axel iets kon zeggen, waar hij overigens geen haast bij had vroeg Steve: "En wat doe jij als je depri bent of waar houd je van?"
Normaal zou Axel hier meteen een antwoord tegenaan werpen, maar nu dacht hij even na.
"Vond je schermen leuk?" en om de laatste vraag te beantwoorden gooide hij er achteraan, "Ik zoek het rustgevende van mijn drugs op."
Shit, hij had Julia zojuist voor het eerst hardop drugs genoemd.
"Eh, ik bedoel van mijn kamer." zei hij snel, al wist hij bijna zeker dat Steve hem niet zou geloven.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve hoorde de vraag en wilde net reageren totdat Axel er een antwoord van Steve's vorige vraag hoorde. 'Drugs?' Hij keek even raar naar Axel, maar dat veranderde toen Axel de drugs veranderde in z'n kamer. Steve wilde Axel niet raar laten klinken. "Ja, ik voel het soms ook drugs. Je bent even weg bij de mensen. En dat geeft een rustgevend gevoel, nietwaar?" Om er niet op verder te gaan zei Steve;"Hier recht, en straks gelijk links". Steve ging rechtsaf en keek of Axel hem nog volgde, dat bleek zo te zijn dus liep Steve stil door. Wachtend totdat Axel weer wat zou zeggen.
Axel liep nog altijd naast Steve. Hoe kon jij Julia zo beledigen?
Steve reageerde alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat Axel zij kamer vergeleek met drugs, terwijl hij eigenlijk zijn zusje bedoelde.
"Ja, ik voel het soms ook drugs. Je bent even weg bij de mensen. En dat geeft een rustgevend gevoel, nietwaar?"
Steve wilde er blijkbaar niet verder op in gaan want hij praatte er gelijk achteraan. "Hier rechts, en straks gelijk links"
Axel deed dit en hij liet zijn handen in de zakken van zijn vest glijden. Hij knikte even als een soort van antwoord op de vraag van Steve.
"Axel, antwoord nou gewoon!"
Axel sloot even zijn ogen en keek naar de wolken boven hem.
Axel besloot het onderwerp maar weer te wijzigen, hij had niet zo veel zin om uiteindelijk uit te moeten komen op het onderwerp wat hij zo had geprobeerd te ontwijken.
"Ga je vaak met je oom mee?"
Steve reageerde alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat Axel zij kamer vergeleek met drugs, terwijl hij eigenlijk zijn zusje bedoelde.
"Ja, ik voel het soms ook drugs. Je bent even weg bij de mensen. En dat geeft een rustgevend gevoel, nietwaar?"
Steve wilde er blijkbaar niet verder op in gaan want hij praatte er gelijk achteraan. "Hier rechts, en straks gelijk links"
Axel deed dit en hij liet zijn handen in de zakken van zijn vest glijden. Hij knikte even als een soort van antwoord op de vraag van Steve.
"Axel, antwoord nou gewoon!"
Axel sloot even zijn ogen en keek naar de wolken boven hem.
Axel besloot het onderwerp maar weer te wijzigen, hij had niet zo veel zin om uiteindelijk uit te moeten komen op het onderwerp wat hij zo had geprobeerd te ontwijken.
"Ga je vaak met je oom mee?"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Oke, voor Mark en Jack zal ik dit keer niet spelen, maar ik zal nu uitgebreid voor Royal en de commentators spelen. Sorry als je wilt weten hoe het met hun verder gaat....
-----
"MURDOCK BROEDER TYLER PASS DE BAL NU DOOR NAAR MARVIN EN DIE DOOR NAAR THOMAS, ZE SPELEN SNEL NAAR ELKAAR OVER, MAAR SILVER LOOPT NU HELEMAAL VRIJ!" Het was nu een kleine rust voor de presentator die even een slokje water nam. "Ryan tackle Murdock broeder 2!" het was Sharp die het zei. Ryan de kleinste van het team rende naar hem toe en bemachte weer de bal met een superslidding. "Ja, dat was slordig van Thomas Murdock, ze hadden veel beter naar Silver kunnen passen en die had dan een perfecte schietkans gehad. Ik moet wel zeggen, dat was een geweldige tackel". "INDERDAAD GEORGE DAT WAS EEN GEWELDIGE TACKEL!" "Oke, Ryan pass nu de bal naar Willem". "O DIT IS RISKANT, EEN VERDEDIGER VAN ROYAL LOOPT MEE NAAR VOREN EN HELMS SPEELT DE BAL DOOR NAAR BRAIN EN DE TWEE SPITSEN SAMFORD EN DE VRIES RENNEN NU NAAR VOREN. DIT KAN INTRESSANT WORDEN!" Maddie zag hoe er paniek oontstond in de verdediging van Kirkwood, maar de keeper bleef rustig staan. "Hij daagt ons uit jongens, oke wraakschot nu!" gaf Jude als opdracht. "BRAIN SPEELT DE BAL OVER NAAR SAMFORD EN DIE, O NEE DIE LOOPT DOOR DE BAL GAAT ACHTER HEM VOORBIJ. DIT IS SLORD..." Hij maakte z'n zin niet af, want hij zag dat Ryan Helms de bal oppakte. "HET WAS GEEN PASS OP SAMFORD, MAAR OP HELMS EN DIE PASST NU DOOR OP DE VRIES!" "Een mooie techniek om de tegenstander in de war te brengen, zo te zien past Royal nu een hele andere aanvalspatroon toe, maar ik denk dat ze dat vaker gaan doen". Daniël de Vries sprong nu de lucht in en maakte een scorepoging met wraakschot. Maddie had de namen uit haar hoofd geleerd om te wedstrijd te kunnen volgen. "EN RIDER BEANTWOORDT DIT SCHOT DOOR EEN TURBO BLOK, EN HIJ HOUDT HEM OPNIEUW! ROYAL WEET WEER NIET TE SCOREN! RIDER GOOIT DE BAL VER DOOR NAAR VOREN EN WORDT GOED OPGEPAKT DOOR TYLER MURDOCK. SILVER LOOPT WEER VRIJ EN JA HIJ KRIJGT DE BAL! DE KEEPER VAN ROYAL STAAT VERKEERD, EN DAVE SILVER SCHIET OP HET DOEL!" "Hoe goed ook die keeper is, dit schot kan hij nooit tegenhouden". "Yes, Kirkwood zal in de eerste helft voorkomen te staan!' Maddie was zo blij. Joseph King, de keeper van Royal keek verbaasd toen Tyler de bal naar de andere vleugel speelde. "Wat van vleugel wissselen?" riep die verbaast. Hij dacht er niet lang over na en begon aan een redding. Hij sprong naar de bal toen en plukte die gemakkelijk uit de lucht en kwam weer op de grond na een salto te hebben gemaakt. "Jude, ik heb het doel nog steeds schoon gehouden Maak nou eens een doelpunt!" "KING HEEFT HET SCHOT SILVER GESTOPT EN HIJ DEED HET ALSOF HET NIKS WAS!" "Tuurlijk Joseph. Doe het.... Maak de dreigdriehoek!" fluisterende Jude zo wat. "WOW SAMFORD, DE VRIESEN HELMS KOMEN NU VIJANDELIJK GEBIED BINNEN, MAAR DE VERDEDIGING GAAT ER ZO TE ZIEN WAT AAN DOEN, O NEE ZE ZIJN ER DOORHEEN GEBROKEN. DE WEG NAAR HET DOEL LICHT NU OPEN. EN DAAR KOMT DIE DE BERUCHTE DREIGDRIEHOEK!"
Jude Sharp:
Joseph King:
David Samfort:
Daniël de Vries:
-c-
-----
"MURDOCK BROEDER TYLER PASS DE BAL NU DOOR NAAR MARVIN EN DIE DOOR NAAR THOMAS, ZE SPELEN SNEL NAAR ELKAAR OVER, MAAR SILVER LOOPT NU HELEMAAL VRIJ!" Het was nu een kleine rust voor de presentator die even een slokje water nam. "Ryan tackle Murdock broeder 2!" het was Sharp die het zei. Ryan de kleinste van het team rende naar hem toe en bemachte weer de bal met een superslidding. "Ja, dat was slordig van Thomas Murdock, ze hadden veel beter naar Silver kunnen passen en die had dan een perfecte schietkans gehad. Ik moet wel zeggen, dat was een geweldige tackel". "INDERDAAD GEORGE DAT WAS EEN GEWELDIGE TACKEL!" "Oke, Ryan pass nu de bal naar Willem". "O DIT IS RISKANT, EEN VERDEDIGER VAN ROYAL LOOPT MEE NAAR VOREN EN HELMS SPEELT DE BAL DOOR NAAR BRAIN EN DE TWEE SPITSEN SAMFORD EN DE VRIES RENNEN NU NAAR VOREN. DIT KAN INTRESSANT WORDEN!" Maddie zag hoe er paniek oontstond in de verdediging van Kirkwood, maar de keeper bleef rustig staan. "Hij daagt ons uit jongens, oke wraakschot nu!" gaf Jude als opdracht. "BRAIN SPEELT DE BAL OVER NAAR SAMFORD EN DIE, O NEE DIE LOOPT DOOR DE BAL GAAT ACHTER HEM VOORBIJ. DIT IS SLORD..." Hij maakte z'n zin niet af, want hij zag dat Ryan Helms de bal oppakte. "HET WAS GEEN PASS OP SAMFORD, MAAR OP HELMS EN DIE PASST NU DOOR OP DE VRIES!" "Een mooie techniek om de tegenstander in de war te brengen, zo te zien past Royal nu een hele andere aanvalspatroon toe, maar ik denk dat ze dat vaker gaan doen". Daniël de Vries sprong nu de lucht in en maakte een scorepoging met wraakschot. Maddie had de namen uit haar hoofd geleerd om te wedstrijd te kunnen volgen. "EN RIDER BEANTWOORDT DIT SCHOT DOOR EEN TURBO BLOK, EN HIJ HOUDT HEM OPNIEUW! ROYAL WEET WEER NIET TE SCOREN! RIDER GOOIT DE BAL VER DOOR NAAR VOREN EN WORDT GOED OPGEPAKT DOOR TYLER MURDOCK. SILVER LOOPT WEER VRIJ EN JA HIJ KRIJGT DE BAL! DE KEEPER VAN ROYAL STAAT VERKEERD, EN DAVE SILVER SCHIET OP HET DOEL!" "Hoe goed ook die keeper is, dit schot kan hij nooit tegenhouden". "Yes, Kirkwood zal in de eerste helft voorkomen te staan!' Maddie was zo blij. Joseph King, de keeper van Royal keek verbaasd toen Tyler de bal naar de andere vleugel speelde. "Wat van vleugel wissselen?" riep die verbaast. Hij dacht er niet lang over na en begon aan een redding. Hij sprong naar de bal toen en plukte die gemakkelijk uit de lucht en kwam weer op de grond na een salto te hebben gemaakt. "Jude, ik heb het doel nog steeds schoon gehouden Maak nou eens een doelpunt!" "KING HEEFT HET SCHOT SILVER GESTOPT EN HIJ DEED HET ALSOF HET NIKS WAS!" "Tuurlijk Joseph. Doe het.... Maak de dreigdriehoek!" fluisterende Jude zo wat. "WOW SAMFORD, DE VRIESEN HELMS KOMEN NU VIJANDELIJK GEBIED BINNEN, MAAR DE VERDEDIGING GAAT ER ZO TE ZIEN WAT AAN DOEN, O NEE ZE ZIJN ER DOORHEEN GEBROKEN. DE WEG NAAR HET DOEL LICHT NU OPEN. EN DAAR KOMT DIE DE BERUCHTE DREIGDRIEHOEK!"
Jude Sharp:
Joseph King:
David Samfort:
Daniël de Vries:
-c-
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Ryan Helms:
Willem Brain:
Dreigdriehoek:
Murdock broertjes:
(Sorry voor de vele plaatjes, maar dan weet je een beetje hoe ze er uit zien...)
Willem Brain:
Dreigdriehoek:
Murdock broertjes:
(Sorry voor de vele plaatjes, maar dan weet je een beetje hoe ze er uit zien...)
Steve was rustig aan het lopen toen plots Axel de vraag stelde; "Ga je vaak met je oom mee". Plots leek het wel alsof hij een mes in z'n hart kreeg. Steve's hoofd werd helemaal leeg. 'M'n oom...'. "Hier links". Hij hoopte eigenlijk het onderwerp van tafel te schuiven, maar hij zou weten dat dit niet makkelijk zou zijn, dus wilde hij maar de waarheid vertellen, maar dat zou moeilijk worden. Steve ging op een bankje zitten, waar de twee jongens toevallig langs liepen. Steve legde z'n hoofd op in z'n handen. Dit was het onderwerp waar hij nooit wilde over praten. 'Shit, niet dit onderwerp!'
Axel liep naast Steve, wachtend op een antwoord dat nooit zou komen. Steve zag eruit alsof hij een wolk boven zich had hangen, die er eerst nog niet was. De rollen waren omgekeerd. Steve leek het onderwerp te ontwijken, net zoals Axel eerder zelf deed.
Het rillen van zijn mobiel in zijn broekzak werd nu nog dringender, opnemen zou voelen als een soort ontsnapping, maar het toestel bleef in zijn zak. Samen liepen ze naar links. Ze passeerden een bankje waar Steve ging zitten, Axel bleef even staan en keek twijfelend naar Steve, die zijn gezicht in zijn handen had begraven.
'Het moet iets te maken hebben met de vraag, zou er iets met zijn oom aan de hand zijn?'
Axel besloot dat het nu zijn beurt was om Steve te helpen, Steve had dat immers ook bij Axel geprobeerd, al had Axel niet willen praten over de problemen. Axel ging naast Steve zitten, eerst een beetje ongemakkelijk, maar later alsof hij naast een broer zat. Hij lag een hand op Steve's dijbeen.
"Als je niet wil praten hoeft het niet, als je maar weet dat ik er voor je ben." zei hij uiteindelijk met een kleine glimlach op zijn gezicht. Dat was precies wat er toen ook tegen hem was gezegd.
Axel zat nu op zijn bed, zijn benen opgetrokken met het dekbed eroverheen. De matras zakte even in toen er iemand naast hem kwam zitten.
"Je hoeft niet te praten als je dat niet wil, maar ik ben er voor je."
De woorden voelden warm, net als de stem van degene die het zei. Even kneep ze in zijn been en drukte haar lippen tegen zijn voorhoofd.
Ondanks dat hij het zo aardig had gevonden had hij het twee dagen later uit gemaakt. Ze was aardig, maar ze herinnerde hem ook aan de goede tijden. De tijden dat hij met Julia over haar praatte, de fantasieën die Julia had voor later. Ze zouden een groot huwelijksfeest geven en dan zou Julia het bruidsmeisje zijn. Julia liep op de zaken vooruit.
Axel keek hoopvol naar Steve, hij kan dit.
--
De wedstrijd was een ramp, Timon had al zoveel schoten gestopt, maar toch werd de teamspirit minder, alleen maar omdat Axel er nog steeds niet was. Als snel kwam de dreig driehoek, de ondergang. Tenminste zo zag Dave het, voor Timon leek het eerder op een nieuwe uitdaging.
Dave was snel haar huis gesprint en zijn kamer in gerend. Hij griste wat kleding uit zijn kast en vloog de badkamer in.
(sorry ik moest opschieten met het laatste stukje)
Het rillen van zijn mobiel in zijn broekzak werd nu nog dringender, opnemen zou voelen als een soort ontsnapping, maar het toestel bleef in zijn zak. Samen liepen ze naar links. Ze passeerden een bankje waar Steve ging zitten, Axel bleef even staan en keek twijfelend naar Steve, die zijn gezicht in zijn handen had begraven.
'Het moet iets te maken hebben met de vraag, zou er iets met zijn oom aan de hand zijn?'
Axel besloot dat het nu zijn beurt was om Steve te helpen, Steve had dat immers ook bij Axel geprobeerd, al had Axel niet willen praten over de problemen. Axel ging naast Steve zitten, eerst een beetje ongemakkelijk, maar later alsof hij naast een broer zat. Hij lag een hand op Steve's dijbeen.
"Als je niet wil praten hoeft het niet, als je maar weet dat ik er voor je ben." zei hij uiteindelijk met een kleine glimlach op zijn gezicht. Dat was precies wat er toen ook tegen hem was gezegd.
Axel zat nu op zijn bed, zijn benen opgetrokken met het dekbed eroverheen. De matras zakte even in toen er iemand naast hem kwam zitten.
"Je hoeft niet te praten als je dat niet wil, maar ik ben er voor je."
De woorden voelden warm, net als de stem van degene die het zei. Even kneep ze in zijn been en drukte haar lippen tegen zijn voorhoofd.
Ondanks dat hij het zo aardig had gevonden had hij het twee dagen later uit gemaakt. Ze was aardig, maar ze herinnerde hem ook aan de goede tijden. De tijden dat hij met Julia over haar praatte, de fantasieën die Julia had voor later. Ze zouden een groot huwelijksfeest geven en dan zou Julia het bruidsmeisje zijn. Julia liep op de zaken vooruit.
Axel keek hoopvol naar Steve, hij kan dit.
--
De wedstrijd was een ramp, Timon had al zoveel schoten gestopt, maar toch werd de teamspirit minder, alleen maar omdat Axel er nog steeds niet was. Als snel kwam de dreig driehoek, de ondergang. Tenminste zo zag Dave het, voor Timon leek het eerder op een nieuwe uitdaging.
Dave was snel haar huis gesprint en zijn kamer in gerend. Hij griste wat kleding uit zijn kast en vloog de badkamer in.
(sorry ik moest opschieten met het laatste stukje)
Laatst gewijzigd door Apatelle op 02 mar 2013 19:18, 1 keer totaal gewijzigd.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark kwam van z'n bed af. Hij pakte z'n trainingspak en kleede zich om. Toen hij zich had omgekleed liep hij de trap af. "Ik ga nog even naar buiten mam!" "Wat doet die jongen toch allemaal buiten?" "Hij heeft over een week een wedstrijd tegen Royal Academy ofzo...". Z'n moeder keek verbaast naar Mark's vader. Ze maakte een zucht en ging verder met kokenn. 'O pa, waak over m'n jongen. Zorg ervoor dat niet hetzelfde gebeurt als dat bij jou is gebeurt!
Mark rende naar Tower Plaza en bond de band vast op z'n rug en ging weer hard trainen.
-----
Maddie zag hoe drie jongens van Royal naar voren kwamen. 'O nee, hier komt de dreigdriehoek'. Net toen ze dat dacht hoorde ze het de presentator zeggen. Draaiende sprongen de drie de lucht in en kwamen uiteindelijk met hun gezicht naar de bal tot stilstand. Één voor één kwamen de jongens met één voet neer op de bal. De keeper van Kirkwood moest erg sterk zijn, om hem te stoppen. En Maddie wist dat hij dat was. "TIMON RIDER KRIJGT DE DREIGDRIEHOEK OP ZICH AFGESTUURD!" "Ja, ik gok dat dit het eerste doelpunt zal worden". 'Hoe kon die presentator dat nou zeggen?' Maddie werdt woedend van binnen en begon hard te brullen: "Zet hem op Kirkwood die heb je! Jullie zijn The Master".
"EN RIDER BEANTWOORDT DIT SCHOT MET ALWEER EEN TURBO BLOK! MAAR HIJ KRIJGT HET MOEILIJK!"
Jude lachtte en draaide zich om tegenlijkentijd draaide David, Daniël en Ryan om. Toen ze waren omgedraaid vloog Timon achteruit. Het was een doelpunt.... "EN ROYAL MAAKT HET EERSTE DOELPUNT NA EEN KWART VAN DE EERSTE HELFT!" "Ja, het is altijd fijn om voor de rust voorkomen te staan, maar nu moet Royal dit nog vast houden. Ik weet zeker dat Kirkwood erg veel in de strijd gaat gooien nu". 'Ja zeker. Axel komt er de tweede helft in. Ze houden hem gewoon als geheim wapen!' Maddie dacht nog aan hoop, maar in het team van Kirkwood was er geen hoop. Alleen Timon leek nog hoop te hebben; "Kom op jongens" er was een kleine stilte "het is maar één doelpunt". Hij vertelde het alsof het de normaalste zaak ter wereld was. De Murdock broerders keken kwaad naar Timon. hoe kon hij er nou zo over denken.
"Oke jongens, het teambegint al in paniek te raken. Nu ze de vlammentornado van Blaze niet hebben, stellen ze niks voor" Jude lachtte toen hij het zei. "Joseph, jij zorgt voor geen tegendoelpunten!" "Tuurlijk Jude, maken jullie nou maar een paar doelpunten!"
"KIRKWOOD GAAT WEER AFTRAPPEN EN DE AANVAL IS WEER GEOPEND! SILVER RENT MET DE BAL NAAR VOREN EN TYLER, THOMAS EN MARVIN KOMEN OOK WEER MEE NAAR VOREN. KIRKWOOD VOERT DE DRUK BEHOORLIJK OP! O, ROYAL STEELT DE BAL DOOR EEN GEWELDIGE KILLERSLIDDING VAN VERDEDIGER BRAIN!" "Royal heeft veel verdedigers die deze move kennen, en hij is efectief, dus dan is dat een goed teken". Dave lag op de grond en stond lanzgaam weer op. De verdediging van Kirkwood ging in z'n werk. "SHARP KRIJGT NU DE BAL EN HIJ RENT NAAR VOREN, EEN GEWELDIGE TACKEL VAN SILVER DIE VANAF DE SPITS IS TERUG KOMEN RENNEN, MAAR ROYAL HEEFT NU WEL EEN INWORP!" Maddie zag hoe brille mans naar David toe liep en hem wat vertelde. "Oke, jij speelt de bal naar mij, ik zal naar het doel rennen en net alsof doen dat ik een shot ga maken. Ik speel terug naar jou en Daniël, Ryan en jij doen nog een dreigdriehoek. Dit is het laastse doelpunt van deze helft, oke? We moeten het 'spannend' houden". David pakte de bal op en maakte zich klaar voor de inworp. "SAMFORD NEEMT DE INWORP VOOR Z'N REKENING". DAvid gooide de bal naar Jude zoals afgesproken en deze rende recht op de drieling af. "O DIT KAN INTRESSANT WORDEN! SHARP GAAT OP DRIE MAN AF EN PASSEERT DIE MET ILLUSIE BAL!" Jude's weg was open voor het doel. De verdediging was weer gevallen. Maddie keek naar de keeper, maar die zag er nog steeds rustig uit. 'WAT? JUDE GAAT SCHITEN? WIJ HEBBEN HEM NOG GEEN HISSATSU SCHOT ZIEN DOEN! NEE HET IS EEN PASS IN DE LCUHT!" Inde lucht waren de drie spelers van Royal aan het ronddraaien. Dreigdriehoek was al klaar.... Timon probeerte nog een Turbo Blok, maar tervergeefs. De stand was 2-0. De eerste helft was afgelopen. "MET EEN STAND VAN 0-2 GAAN WE DE RUST IN! ROYAL HEEFT ZICH LATEN ZIEN, MAAR KIRKWOOD HEEFT NOG MAAR ÉÉN SCHOT GEDAAN!
(p.s. ik heb toestemming gehad, om voor Timon Rider en Dave Silver te spelen)
Mark rende naar Tower Plaza en bond de band vast op z'n rug en ging weer hard trainen.
-----
Maddie zag hoe drie jongens van Royal naar voren kwamen. 'O nee, hier komt de dreigdriehoek'. Net toen ze dat dacht hoorde ze het de presentator zeggen. Draaiende sprongen de drie de lucht in en kwamen uiteindelijk met hun gezicht naar de bal tot stilstand. Één voor één kwamen de jongens met één voet neer op de bal. De keeper van Kirkwood moest erg sterk zijn, om hem te stoppen. En Maddie wist dat hij dat was. "TIMON RIDER KRIJGT DE DREIGDRIEHOEK OP ZICH AFGESTUURD!" "Ja, ik gok dat dit het eerste doelpunt zal worden". 'Hoe kon die presentator dat nou zeggen?' Maddie werdt woedend van binnen en begon hard te brullen: "Zet hem op Kirkwood die heb je! Jullie zijn The Master".
"EN RIDER BEANTWOORDT DIT SCHOT MET ALWEER EEN TURBO BLOK! MAAR HIJ KRIJGT HET MOEILIJK!"
Jude lachtte en draaide zich om tegenlijkentijd draaide David, Daniël en Ryan om. Toen ze waren omgedraaid vloog Timon achteruit. Het was een doelpunt.... "EN ROYAL MAAKT HET EERSTE DOELPUNT NA EEN KWART VAN DE EERSTE HELFT!" "Ja, het is altijd fijn om voor de rust voorkomen te staan, maar nu moet Royal dit nog vast houden. Ik weet zeker dat Kirkwood erg veel in de strijd gaat gooien nu". 'Ja zeker. Axel komt er de tweede helft in. Ze houden hem gewoon als geheim wapen!' Maddie dacht nog aan hoop, maar in het team van Kirkwood was er geen hoop. Alleen Timon leek nog hoop te hebben; "Kom op jongens" er was een kleine stilte "het is maar één doelpunt". Hij vertelde het alsof het de normaalste zaak ter wereld was. De Murdock broerders keken kwaad naar Timon. hoe kon hij er nou zo over denken.
"Oke jongens, het teambegint al in paniek te raken. Nu ze de vlammentornado van Blaze niet hebben, stellen ze niks voor" Jude lachtte toen hij het zei. "Joseph, jij zorgt voor geen tegendoelpunten!" "Tuurlijk Jude, maken jullie nou maar een paar doelpunten!"
"KIRKWOOD GAAT WEER AFTRAPPEN EN DE AANVAL IS WEER GEOPEND! SILVER RENT MET DE BAL NAAR VOREN EN TYLER, THOMAS EN MARVIN KOMEN OOK WEER MEE NAAR VOREN. KIRKWOOD VOERT DE DRUK BEHOORLIJK OP! O, ROYAL STEELT DE BAL DOOR EEN GEWELDIGE KILLERSLIDDING VAN VERDEDIGER BRAIN!" "Royal heeft veel verdedigers die deze move kennen, en hij is efectief, dus dan is dat een goed teken". Dave lag op de grond en stond lanzgaam weer op. De verdediging van Kirkwood ging in z'n werk. "SHARP KRIJGT NU DE BAL EN HIJ RENT NAAR VOREN, EEN GEWELDIGE TACKEL VAN SILVER DIE VANAF DE SPITS IS TERUG KOMEN RENNEN, MAAR ROYAL HEEFT NU WEL EEN INWORP!" Maddie zag hoe brille mans naar David toe liep en hem wat vertelde. "Oke, jij speelt de bal naar mij, ik zal naar het doel rennen en net alsof doen dat ik een shot ga maken. Ik speel terug naar jou en Daniël, Ryan en jij doen nog een dreigdriehoek. Dit is het laastse doelpunt van deze helft, oke? We moeten het 'spannend' houden". David pakte de bal op en maakte zich klaar voor de inworp. "SAMFORD NEEMT DE INWORP VOOR Z'N REKENING". DAvid gooide de bal naar Jude zoals afgesproken en deze rende recht op de drieling af. "O DIT KAN INTRESSANT WORDEN! SHARP GAAT OP DRIE MAN AF EN PASSEERT DIE MET ILLUSIE BAL!" Jude's weg was open voor het doel. De verdediging was weer gevallen. Maddie keek naar de keeper, maar die zag er nog steeds rustig uit. 'WAT? JUDE GAAT SCHITEN? WIJ HEBBEN HEM NOG GEEN HISSATSU SCHOT ZIEN DOEN! NEE HET IS EEN PASS IN DE LCUHT!" Inde lucht waren de drie spelers van Royal aan het ronddraaien. Dreigdriehoek was al klaar.... Timon probeerte nog een Turbo Blok, maar tervergeefs. De stand was 2-0. De eerste helft was afgelopen. "MET EEN STAND VAN 0-2 GAAN WE DE RUST IN! ROYAL HEEFT ZICH LATEN ZIEN, MAAR KIRKWOOD HEEFT NOG MAAR ÉÉN SCHOT GEDAAN!
(p.s. ik heb toestemming gehad, om voor Timon Rider en Dave Silver te spelen)
Steve keek naar Axel. Hij zuchtte en kuchtte een keer. 'Waarom nu dit onderwerp?'Hij keek omhoog. "Je mag het best wel weten. Ik heb eigenlijk nooit geheimen voor iemand die ik wel mag". Hij glimlachte vriendelijk naar Axel. "Het zit zo, mijn oom....". Hij stopte weer even met praten en keek weer omhoog. "Vorig jaar toen ik thuis was kreeg ik een telefoontje. Het was m'n vader. M'n oom was bij een ongeluk betrokken en lag in het ziekenhuis".
Weer stopte Steve met praten en bleef omhoog kijken. Zat toen even aan een mooie glimmende ring om z'n middelvinger. "Deze heb ik van hem gekregen vlak voor het ongeluk". Hij streelde er zachtjes over. "Na het telefoontje ben ik snel naar het ziekenhuis gegaan en ben ik bij de balie informatie wezen opdoen". Weer streelde Steve over de ring. "Ik hoorde dat hij in een coma lag, maar dezuster vertelde dat er al meteen vooruitgang plaats vondt. Hij zal er snel uitkomen zei ze". Steve keek nu niet meer boven, maar hij keek naar de ring. "Ik ben bij m'n oom binnen geweest heb hem gesmeekt om terug te komen". Steve kreeg nu tranen in z'n ogen. "Een week later kregen we een telefoontje dat hij er niet meer was". Steve's tranen kwamen nu snel over z'n wang rollen. "HET IS NIET EERLIJK! HEEL HET LEVEN NIET!" Hij keek weer naar boven en begon te schreeuwen; "WAAROM? HIJ WAS EEN GOED MENSE! HIJ HEEFT NOOIT WAT FOUT GEDAAN!"
Weer stopte Steve met praten en bleef omhoog kijken. Zat toen even aan een mooie glimmende ring om z'n middelvinger. "Deze heb ik van hem gekregen vlak voor het ongeluk". Hij streelde er zachtjes over. "Na het telefoontje ben ik snel naar het ziekenhuis gegaan en ben ik bij de balie informatie wezen opdoen". Weer streelde Steve over de ring. "Ik hoorde dat hij in een coma lag, maar dezuster vertelde dat er al meteen vooruitgang plaats vondt. Hij zal er snel uitkomen zei ze". Steve keek nu niet meer boven, maar hij keek naar de ring. "Ik ben bij m'n oom binnen geweest heb hem gesmeekt om terug te komen". Steve kreeg nu tranen in z'n ogen. "Een week later kregen we een telefoontje dat hij er niet meer was". Steve's tranen kwamen nu snel over z'n wang rollen. "HET IS NIET EERLIJK! HEEL HET LEVEN NIET!" Hij keek weer naar boven en begon te schreeuwen; "WAAROM? HIJ WAS EEN GOED MENSE! HIJ HEEFT NOOIT WAT FOUT GEDAAN!"
Axel zag hoe Steve zich metaal sterk probeerde te houden, het zag eruit als een gevecht tegen zichzelf. Uiteindelijk begon Steve te praten, over een telefoontje van zijn vader, zijn oom die in een coma bleek te liggen. Alles speelde zich opnieuw af in het hoofd van Axel, met Julia's ongeluk was het net zo gegaan. Maar dan zonder de snelle vooruitgang en zonder de er op volgende dood. Tenminste dit laatste was /nog/ niet van toepassing.
"Dat... dat moet vreselijk zijn geweest." zei Axel uiteindelijk, ontwijkend dat hij dit probleem zelf ook had doorgemaakt. Axel keek nu ook naar de lucht.
--
Rust, eindelijk. Timon liet zijn handen in zijn zakken glijden en liep naar de zijlijn, het team verliet het veld en ze liepen naar de kleedkamers.
"Jongens, we zijn verloren, Axel is nergens te zien en Royal is te goed." Dave liet zijn hoofd in zijn handen vallen. Ze zouden gaan verliezen.
Hierop volgden instemmende geluiden.
Uit de andere hoek van de kleedkamer klonk een kuchend lachje.
"Axel is weggevlucht, hij was te bang, en hij zal heus niet zomaar terug komen. Zie het nou eens in, we hebben niks aan hem. Deze wedstrijd spelen we zonder hem."
Voor iemand hier iets tegenin kon brengen verliet Timon de kleedkamer. De wedstrijd zou verder gaan.
Dave rende het huis uit en sprong op en neer op de stoep. Timon kon hier elk moment zijn.
"Dat... dat moet vreselijk zijn geweest." zei Axel uiteindelijk, ontwijkend dat hij dit probleem zelf ook had doorgemaakt. Axel keek nu ook naar de lucht.
--
Rust, eindelijk. Timon liet zijn handen in zijn zakken glijden en liep naar de zijlijn, het team verliet het veld en ze liepen naar de kleedkamers.
"Jongens, we zijn verloren, Axel is nergens te zien en Royal is te goed." Dave liet zijn hoofd in zijn handen vallen. Ze zouden gaan verliezen.
Hierop volgden instemmende geluiden.
Uit de andere hoek van de kleedkamer klonk een kuchend lachje.
"Axel is weggevlucht, hij was te bang, en hij zal heus niet zomaar terug komen. Zie het nou eens in, we hebben niks aan hem. Deze wedstrijd spelen we zonder hem."
Voor iemand hier iets tegenin kon brengen verliet Timon de kleedkamer. De wedstrijd zou verder gaan.
Dave rende het huis uit en sprong op en neer op de stoep. Timon kon hier elk moment zijn.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark gooide weer opnieuw deband omhoog. "Elke keer als ik hem vandaag stop, betekent dat er nieuwe leden in het team komt". Maar steeds mislukte het weer, steeds weer kwam de band tegen Mark's z'n hoofd. Hij voelde zich eigenlijk aleen.
-----
Maddie had wat drinken gekocht en kwam terug en net op tijd. De tweede helft zou nu gaan beginnen. "Royal gaat nu aftrappen en opent meteen een aanval! Mooi om te zien hoe ze al meteen druk begingen uit te oefenen".
"Oke jongens, het hele team komt in problemen. Ze gebruiken geen hissatsu, alleen de keeper, maar die kan Dreigdriehoek niet stoppen. "Ik hoef niks te doen Jude...". "Ja Joseph, ik weet het en daarom ga je mee in de aanval.... De bal wordt altijd makkelijk onderschept, dus laten alles op de aanval gooien!" Het team keek verbaast naar Jude, maar die leek vastbesloten.
"WAT IS DIT KING GAAT MEE IN DE AANVAL!" Tyler Murdock liet het er niet bijzitten en maakte een tackel op Daniël de Vries die de bal had. "O DE VRIES STAAT NIET OP NA EEN TACKEL VAN TYLER MURDOCK!" Royal wilde een uitdaging, dus haalde geen wissel erin. Tyler kreeg een gele kaart. "Royal gaat met tien van de wedstrijd verder, en King staat nu in het penalty gebied, klaar voor de vrije trap die Sharp ging nemen. Ik ben erg benieuwd". "DIT GAAT INTRESSANT WORDEN!" Samford trapte de bal, maar hij passte de bal terug naar Jude. "Doe het... maak de dreigdriehoek!" "WAT IS HIER AAN DE HAND SAMFORT, HELMS EN... KING GAAN DE DREIGDRIEHOEK DOEN?" 'Wat is dit? Kan die keeper ook de dreigdriehoek?' Maddie was erg geschokt!
-----
Maddie had wat drinken gekocht en kwam terug en net op tijd. De tweede helft zou nu gaan beginnen. "Royal gaat nu aftrappen en opent meteen een aanval! Mooi om te zien hoe ze al meteen druk begingen uit te oefenen".
"Oke jongens, het hele team komt in problemen. Ze gebruiken geen hissatsu, alleen de keeper, maar die kan Dreigdriehoek niet stoppen. "Ik hoef niks te doen Jude...". "Ja Joseph, ik weet het en daarom ga je mee in de aanval.... De bal wordt altijd makkelijk onderschept, dus laten alles op de aanval gooien!" Het team keek verbaast naar Jude, maar die leek vastbesloten.
"WAT IS DIT KING GAAT MEE IN DE AANVAL!" Tyler Murdock liet het er niet bijzitten en maakte een tackel op Daniël de Vries die de bal had. "O DE VRIES STAAT NIET OP NA EEN TACKEL VAN TYLER MURDOCK!" Royal wilde een uitdaging, dus haalde geen wissel erin. Tyler kreeg een gele kaart. "Royal gaat met tien van de wedstrijd verder, en King staat nu in het penalty gebied, klaar voor de vrije trap die Sharp ging nemen. Ik ben erg benieuwd". "DIT GAAT INTRESSANT WORDEN!" Samford trapte de bal, maar hij passte de bal terug naar Jude. "Doe het... maak de dreigdriehoek!" "WAT IS HIER AAN DE HAND SAMFORT, HELMS EN... KING GAAN DE DREIGDRIEHOEK DOEN?" 'Wat is dit? Kan die keeper ook de dreigdriehoek?' Maddie was erg geschokt!
"Dat... dat moet vreselijk zijn geweest." zei Axel uiteindelijk. Steve wist dat Axel niet wist wat hij zou moeten doen, maar het was niet het beste antwoord wat hij had verwacht. Steve had een grote woeden in zich. Hij wilde eigenlijk alleen maar schelden, trappen en slaan, maar hij hield zich sterk. Langzaam stond Steve weer op. "Laten we verder gaan, we zijn er bijna. Ik denk dat je ook wel naar huis wil". Hij veegde z'n hand even langs z'n ogen om z'n tranen weg te vegen. "Sorry dat ik je hiermee heb lastig gevallen". Steve liep langzaam verder.
(A/N) Ik weet dat Axel in de serie niet depressief is, maar ik heb hem (in het verleden) iets aangepast. Nee hij eindigt niet dood of zo iets engigs. Ik zal details verzachten. (sorry als mensen hier niet tegen kunnen)
----
Axel voelde het verdriet van Steve door zijn eigen aderen vloeien, dit was wat Axel tegemoet zou gaan. Julia had met de dag minder kans om wakker te worden, en nu Steve over zijn oom had verteld werd de harde werkelijkheid steeds zichtbaarder. Steve was opgestaan en had zich verontschuldigd. Axel knikte even maar deed geen moeite om op te staan. 'Steve wist hoe het was om iemand aan een coma te verliezen.' Het flitste steeds weer door zijn hoofd.
De lucht boven hen was nog bewolkt van de regen eerder. Een schittering van de maan weerspiegelde in een van de plassen op de grond. Die kleur. Nog voor Axel het door had had hij zijn hand tegen zijn borst gedrukt, precies op de plaats waar het hangertje hing. Het hangertje, dat een half jaar lang zijn hals niet had verlaten, zelfs niet bij het douchen. Het verbaasde Axel dat het metaal nog niet verroest was, maar dan dacht hij weer aan Julia, hoe kon zij nou wegroesten.
Axel zat op de koude douche vloer hij had zijn kleren nog aan terwijl hij de koude kraan vol had open gedraaid. Hij was nu al weken zo, Julia had Axel's vreugde met haar meegetrokken in haar coma. Zijn omgeving maakte zich zorgen. Hij spijbelde de lessen van zijn tante, die dan weer geërgerd naar zijn vader belde. De enige die iets om Axel scheen te geven nu was zijn vriendin. Maar zelfs zij begreep het niet, ze had hem gezegd hulp te gaan zoeken.
Axel was nu opgestaan. Zijn haar hing nu slap langs zijn gezicht en hij had het spiegel kastje open getrokken.
In enkele seconden drupte het rode lichaamsvocht via zijn pols, langs zijn hand naar de toppen van zijn vingers. Een brandende pijn flitste door hem heen terwijl hij het scherpe voorwerp in zijn handen in de gootsteen liet vallen. Het kastje had hij met zijn gezonde arm dichtgeslagen terwijl hij zich snikkend op de douche vloer terug liet zakken. Het water brandde bijna erger dan het bloed, en al snel zag het hele vloertje rood.
"Jonge heer? Doe open!"
--
Iedereen had nu ingezien dat het over was, ze vochten nog wel, maar niet meer met de motivatie. Dave gaf Axel de schuld. Was hij echt weggevlucht?
Na enkele minuten kwam Timon aanlopen. Het zwarte vest liet hem lijken op een schim in de nacht. Een soort schaduw. "Timon." fluisterde Dave, als een soort van opluchting.
"Kom, ik weet iets beters." zei Timon nog voor Dave iets zinnigs kon zeggen. "We gaan een eindje verder op."
---
(A/N) Volgende keer wordt het voor Dave en Timon ook wat uitgebreider.
----
Axel voelde het verdriet van Steve door zijn eigen aderen vloeien, dit was wat Axel tegemoet zou gaan. Julia had met de dag minder kans om wakker te worden, en nu Steve over zijn oom had verteld werd de harde werkelijkheid steeds zichtbaarder. Steve was opgestaan en had zich verontschuldigd. Axel knikte even maar deed geen moeite om op te staan. 'Steve wist hoe het was om iemand aan een coma te verliezen.' Het flitste steeds weer door zijn hoofd.
De lucht boven hen was nog bewolkt van de regen eerder. Een schittering van de maan weerspiegelde in een van de plassen op de grond. Die kleur. Nog voor Axel het door had had hij zijn hand tegen zijn borst gedrukt, precies op de plaats waar het hangertje hing. Het hangertje, dat een half jaar lang zijn hals niet had verlaten, zelfs niet bij het douchen. Het verbaasde Axel dat het metaal nog niet verroest was, maar dan dacht hij weer aan Julia, hoe kon zij nou wegroesten.
Axel zat op de koude douche vloer hij had zijn kleren nog aan terwijl hij de koude kraan vol had open gedraaid. Hij was nu al weken zo, Julia had Axel's vreugde met haar meegetrokken in haar coma. Zijn omgeving maakte zich zorgen. Hij spijbelde de lessen van zijn tante, die dan weer geërgerd naar zijn vader belde. De enige die iets om Axel scheen te geven nu was zijn vriendin. Maar zelfs zij begreep het niet, ze had hem gezegd hulp te gaan zoeken.
Axel was nu opgestaan. Zijn haar hing nu slap langs zijn gezicht en hij had het spiegel kastje open getrokken.
In enkele seconden drupte het rode lichaamsvocht via zijn pols, langs zijn hand naar de toppen van zijn vingers. Een brandende pijn flitste door hem heen terwijl hij het scherpe voorwerp in zijn handen in de gootsteen liet vallen. Het kastje had hij met zijn gezonde arm dichtgeslagen terwijl hij zich snikkend op de douche vloer terug liet zakken. Het water brandde bijna erger dan het bloed, en al snel zag het hele vloertje rood.
"Jonge heer? Doe open!"
--
Iedereen had nu ingezien dat het over was, ze vochten nog wel, maar niet meer met de motivatie. Dave gaf Axel de schuld. Was hij echt weggevlucht?
Na enkele minuten kwam Timon aanlopen. Het zwarte vest liet hem lijken op een schim in de nacht. Een soort schaduw. "Timon." fluisterde Dave, als een soort van opluchting.
"Kom, ik weet iets beters." zei Timon nog voor Dave iets zinnigs kon zeggen. "We gaan een eindje verder op."
---
(A/N) Volgende keer wordt het voor Dave en Timon ook wat uitgebreider.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
(A/N)
Dave en Timon staan er nu volledig op, vul de details die niet te zien zijn zelf in, dit is hoe ze er ongeveer uitzien. Timon zijn ogen moeten dus donkerder en de puntjes moeten blauw maar verder is dat hem ongeveer. Ik heb expres voor een anime gekozen, omdat de andere karakters ook anime zijn.
Dave en Timon staan er nu volledig op, vul de details die niet te zien zijn zelf in, dit is hoe ze er ongeveer uitzien. Timon zijn ogen moeten dus donkerder en de puntjes moeten blauw maar verder is dat hem ongeveer. Ik heb expres voor een anime gekozen, omdat de andere karakters ook anime zijn.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve keek om en zag dat Axel geen aanstalte maken om te vertrekken. Steve zuchte weer en ging naast Axel zitten. "Weet je? Misschien moet ik je ook de uren daarvoor vertellen". Steve keek naar Axel. "Ik was met m'n oom bij Tower Plaza, ik hoop dat je weet waar dat is. Ik kom daar soms tot rust. Maar goed, ik liep er samen met mijn oom net weg toen hij;"Ik ga hier links, ik zie je morgen bij me thuis". Steve begon weer aan z'n ring te zitten en keek om de zoveel tijd naar boven. "Hij liep naar links en ik ging rechts. We liepen uitelkaar dus. Plots hoorde ik een auto hard remmen, een knal en gegil. Ik keek even om en liep daarna gewoon naar huis". Weer kwamen de tranen over z'n wangen. "Hij had die middag mij die ring gegeven. Waar ik latet achter kwam na de telefoon van dat hij dood was....". Steve balde nu z'n vuisten. "Dat de weg naar het ziekenhuis een goede 5 minuten duurde. Een kwartier later werd ik gebeld. M'n vader had gezegd dat hij een kwartier eerder werd binnengebracht. 20 minuten geleden gebeurde ook dat ongeluk. En ik liep gewoon weg". Steve tranen kwamen nu nog sneller over z'n wang, maar hij probeerdegroot te houden. "Ik had bij hem kunnen zijn.... Je weet niet wat dat met je doet....".
Axel zat nog in gedachten verzonken voor zich uit te staren toen Steve weer naast hem kwam zitten.
Axel hield de pols uit zijn gedachten vast, alsof dat de gedachte zou doen wegdrijven. Zijn vader had toen destijds het litteken mooi weg weten te werken.
Achteraf was het belachelijk wat hij toen had gedaan. Hij dacht blijkbaar dat hij zo de pijn van Julia kon voelen. Maar zijn pijn was niks geweest in vergelijking met Julia.
Steve begon verder te vertellen over zijn oom, over hoe het ongeluk achter hem gebeurde. Axel voelde de vraag in hem opkomen.
Axel liet zijn arm met de gewonde pols slap op het vloertje liggen. Het bloed spoelde door het putje, vermengd met heel veel ijs koud water. Zijn kleding plakte aan zijn lichaam, evenals zijn haar.
Axel dacht er geen seconde aan om de deur te openen, al had hij dat beter wel kunnen doen. De deur werd ingetrapt door Tyler, waarna zijn moeder naar Axel rende. Bij het zien van deze bloedplas vielen de tranen langs haar wangen naar beneden. "Axel!"
Hij zou het antwoord voor zichzelf op zijn vraag wel weten. "Steve," begon Axel, "heb je je wel eens schuldig gevoeld over dat ongeluk? Niet dat het jouw schuld is maar... Dat je dacht dat je het ongeluk kon voorkomen."
Axel hield de pols uit zijn gedachten vast, alsof dat de gedachte zou doen wegdrijven. Zijn vader had toen destijds het litteken mooi weg weten te werken.
Achteraf was het belachelijk wat hij toen had gedaan. Hij dacht blijkbaar dat hij zo de pijn van Julia kon voelen. Maar zijn pijn was niks geweest in vergelijking met Julia.
Steve begon verder te vertellen over zijn oom, over hoe het ongeluk achter hem gebeurde. Axel voelde de vraag in hem opkomen.
Axel liet zijn arm met de gewonde pols slap op het vloertje liggen. Het bloed spoelde door het putje, vermengd met heel veel ijs koud water. Zijn kleding plakte aan zijn lichaam, evenals zijn haar.
Axel dacht er geen seconde aan om de deur te openen, al had hij dat beter wel kunnen doen. De deur werd ingetrapt door Tyler, waarna zijn moeder naar Axel rende. Bij het zien van deze bloedplas vielen de tranen langs haar wangen naar beneden. "Axel!"
Hij zou het antwoord voor zichzelf op zijn vraag wel weten. "Steve," begon Axel, "heb je je wel eens schuldig gevoeld over dat ongeluk? Niet dat het jouw schuld is maar... Dat je dacht dat je het ongeluk kon voorkomen."
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
"Steve," begon Axel, "heb je je wel eens schuldig gevoeld over dat ongeluk? Niet dat het jouw schuld is maar... Dat je dacht dat je het ongeluk kon voorkomen." Wat dacht Axel wel niet, dacht Steve, maar toen hij even denkte gaf hij toe. "Eigenlijk wel. Als ik met hem was meegelopen was ik ook dood gewees of anders had ik hem aan de kant kunnen duwen. Ik had gewoon nog even met hem moeten praten, tijd rekken. Als ik terug in de tijd mocht gaan zal ik zeker die gebeurtenis kiezen". Steve stond op en liep naar een boom toe en sloeg zijn gebalde vuist er tegen. "Ik had het kunnen verkomen misschien. En weet je wat het ergste is?"Steve keek over zijn schouder naar Axel. "Dat ik alleen omkeek toen het ongeluk gebeurde! Ik had moeten weten dat het me oom had kunnen zijn". Steve sloeg opnieuw met zijn nog steeds gebalde vuist tegen de boom. Daarna pakte hij Axel bij de schouder en schudden hem door elkaar. "IK HAD DIT KUNNEN VOORKOMEN". Toen pas besefte Steve waar hij mee bezig was en liet Axel los. "Sorry" dat was het enige wat hij wist te zeggen. Hij ging weer naast Axel zitten en keek naar de ring van z'n oom.
Axel zag dat Steve even moest nadenken, maar het antwoord kwam snel.
"Eigenlijk wel. Als ik met hem was meegelopen was ik ook dood geweest of anders had ik hem aan de kant kunnen duwen. Ik had gewoon nog even met hem moeten praten, tijd rekken. Als ik terug in de tijd mocht gaan zal ik zeker die gebeurtenis kiezen."
Axel keek toe hoe Steve opstond en naar een boom liep. Zijn gebalde vuist suisde op de boom af en raakte deze met een onvoorstelbare kracht.
"Ik had het kunnen voorkomen misschien. En weet je wat het ergste is?"
Axel keek naar Steve, die zijn hoofd ook richting Axel had gedraaid.
"Dat ik alleen omkeek toen het ongeluk gebeurde! Ik had moeten weten dat het me oom had kunnen zijn."
Opnieuw zag Axel hoe de vuist naar de boom suisde. En Axel verzonk weer even in gedachten.
Tyler was nu ook snel naar binnen gerent. Axel had het niet alleen bij die ene snee gelaten. De verwondingen waren erger. Niet veel later werd alles zwart voor zijn ogen, en alleen Tyler's stem klonk nog na in zijn oren.
"Zijn vader, nu!"
Axel was nog amper een halve minuut in gedachten toen hij door elkaar werd geschud, Steve had hem bij de schouders gepakt en schudde hem hevig.
"Ik had dit kunnen voorkomen!" gilde Steve in Axel's gezicht. En alsof Steve opnieuw bij bewustzijn kwam liet hij Axel los.
"Sorry." hoorde Axel uit de mond van Steve.
Axel vocht tegen de tranen die langzaam opkwamen in zijn ogen. Deze jongen, hij was net als Axel, hij had ook de plaats van het slachtoffer willen innemen. Hij had ook schuldgevoelens over gehouden aan het ongeluk.
Voor Axel het besefte rolde de eerste tranen langzaam, en geluidloos over zijn wangen. Zijn mondhoeken krulden nu langzaam omlaag terwijl hij zijn vlakke hand, die al die tijd op zijn bovenbeen lag tot een vuist vormde. De kleding die zich eronder bevond krulde mee. Hoe kon hij zichzelf ooit vergeven.
"Eigenlijk wel. Als ik met hem was meegelopen was ik ook dood geweest of anders had ik hem aan de kant kunnen duwen. Ik had gewoon nog even met hem moeten praten, tijd rekken. Als ik terug in de tijd mocht gaan zal ik zeker die gebeurtenis kiezen."
Axel keek toe hoe Steve opstond en naar een boom liep. Zijn gebalde vuist suisde op de boom af en raakte deze met een onvoorstelbare kracht.
"Ik had het kunnen voorkomen misschien. En weet je wat het ergste is?"
Axel keek naar Steve, die zijn hoofd ook richting Axel had gedraaid.
"Dat ik alleen omkeek toen het ongeluk gebeurde! Ik had moeten weten dat het me oom had kunnen zijn."
Opnieuw zag Axel hoe de vuist naar de boom suisde. En Axel verzonk weer even in gedachten.
Tyler was nu ook snel naar binnen gerent. Axel had het niet alleen bij die ene snee gelaten. De verwondingen waren erger. Niet veel later werd alles zwart voor zijn ogen, en alleen Tyler's stem klonk nog na in zijn oren.
"Zijn vader, nu!"
Axel was nog amper een halve minuut in gedachten toen hij door elkaar werd geschud, Steve had hem bij de schouders gepakt en schudde hem hevig.
"Ik had dit kunnen voorkomen!" gilde Steve in Axel's gezicht. En alsof Steve opnieuw bij bewustzijn kwam liet hij Axel los.
"Sorry." hoorde Axel uit de mond van Steve.
Axel vocht tegen de tranen die langzaam opkwamen in zijn ogen. Deze jongen, hij was net als Axel, hij had ook de plaats van het slachtoffer willen innemen. Hij had ook schuldgevoelens over gehouden aan het ongeluk.
Voor Axel het besefte rolde de eerste tranen langzaam, en geluidloos over zijn wangen. Zijn mondhoeken krulden nu langzaam omlaag terwijl hij zijn vlakke hand, die al die tijd op zijn bovenbeen lag tot een vuist vormde. De kleding die zich eronder bevond krulde mee. Hoe kon hij zichzelf ooit vergeven.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Axel was al die tijd stil gebleven. "Sorry, ik had je dit niet mogen vertellen. Jij zit hier nu ook mee opgeschept. Sorry". Steve wist niet hoe vaak hij z'n excuses moest aanbieden. Steve bleef een tijdje naar de ring kijken en dan weer even omhoog. Na een minuut stilte keek hij naar Axel die nog steeds niks gezegd had. Hij zag dat Axel'sogen rood begonnen te kleuren en dat er een traan uit kwam. Steve volgde de traan met z'n ogen. De traan kwam uit op Axel's broek en Steve zag hoe de vlakke hand van Axel vervormde in een vuist.
"Hey, nogmaals sorry". Maar toen Steve nadacht besefte hij dat Axel ook aan het begin ongelukkig was. "Wacht eens....". Hij ging een kniel houding voor Axel op de grond zitten en keek hem recht aan. "Heb jij ook zo'n soort gebeurtenis meegemaakt Axel?" Steve keek hem vriendelijk doordringend aan. Alles zou dan op z'n plaats vallen. De vragen die Axel stelde, de stilte, de traan, de vuist en hoe het begon. Dat Axel in z'n eentje zo ver van huis onder een brug zat, terwijl het regende en hij was toen ook nog ongelukkig.
"Hey, nogmaals sorry". Maar toen Steve nadacht besefte hij dat Axel ook aan het begin ongelukkig was. "Wacht eens....". Hij ging een kniel houding voor Axel op de grond zitten en keek hem recht aan. "Heb jij ook zo'n soort gebeurtenis meegemaakt Axel?" Steve keek hem vriendelijk doordringend aan. Alles zou dan op z'n plaats vallen. De vragen die Axel stelde, de stilte, de traan, de vuist en hoe het begon. Dat Axel in z'n eentje zo ver van huis onder een brug zat, terwijl het regende en hij was toen ook nog ongelukkig.
Axel sloot zijn ogen, het ongeluk was nu in slechts enkele ogenblikken al ontelbare keren voorbij komen flitsen. Steve bood zijn excuses aan, maar Axel hoorde het maar half. Axel opende uiteindelijk zijn ogen en zag dat Steve nu voor hem zat, geknield. Hij stelde Axel een vraag. Axel hoorde deze maar half. Zijn ogen keken even in die van Steve, maar flitsten toen naar zijn linker pols. Daar had het litteken gezeten, en misschien zat het er nog steeds.
Axel keek op terwijl zijn hand zich langzaam ontspande. Zijn mobiel trilde nog altijd, en Axel bleef dit negeren. Tyler zou vanzelf wel stoppen met bellen en anders zou er als hij thuis was wel worden gebeld.
Hij veegde met zijn linkerduim de tranen uit zijn ogen, waardoor zijn mouw iets naar beneden zakte. Axel schudde zijn hoofd. "Nee, het is niets." zei hij uiteindelijk.
Axel keek op terwijl zijn hand zich langzaam ontspande. Zijn mobiel trilde nog altijd, en Axel bleef dit negeren. Tyler zou vanzelf wel stoppen met bellen en anders zou er als hij thuis was wel worden gebeld.
Hij veegde met zijn linkerduim de tranen uit zijn ogen, waardoor zijn mouw iets naar beneden zakte. Axel schudde zijn hoofd. "Nee, het is niets." zei hij uiteindelijk.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark gooide opnieuw de band de lucht in, maar wéér kwam de band met een klap in z'n gezicht. 'Waarom opa? Geef me nou u kracht!' Na een tijdje het geprobeerd te hebben stopte Mark met z'n training. Hij maakte de band op z'n rug los en draaide zich om, maar wie zag hij daar? "Jack?"
-----
Jack kon niet meer slapen. Hij kreeg steeds weer nachtmerries over de wedstrijd tegen Royal. Steeds weer droomde hij dat Mark een team hard geregeld, maar na vijf minuten was Jack al geblesseerd. Jack schrok toen wakker en kleedde zich om. "Ik ga op zoek naar Mark. Ik moet sterker worden!" Jack liep naar beneden en trok z'n jas aan en liep naar buiten. "Mark is denk ik bij Tower Plaza, daar is hij meestal...". Jack liep snel naar Tower Plaza en maar goed ook. Hij zag hoe Mark de band op z'n rug los maakte een draai en zag Jack. "Jack?" was de reactie van Mark. "Sorry aanvoeder, ik wil sterker worden. Ik wil trainen!"
-------
Jude stond lachend toe te kijken terwijl de drie jongens dreigdriehoek schoten. "Je bent er geweest Kirkwood. Jullie stellen niks voor zonder Blaze". ËN RIDER PROBEERT DREIGDRIEHOEK TE STOPPEN MET WEER EEN TURBO BLOK! ZAL HET HEM DIT KEER LUKKEN? NEE! WEER EEEN DOELPUNT VOOR ROYAL!" "Ja, een schot wat door drie mensen wordt geschoten is moeilijk te stoppen door één iemand!" Maddie hoorde dat het eigenlijk een hint was voor Kirkwood. 'Als ze nou een driedubbelle verdediging hadden...'. "Bedankt Jude, daar was dus die training voor....". "Ik weet het Joseph. Als één van de drie geblesserd raakte konden we ons superschot niet meer gebruiken. Ik wist dat Timon wraakschot van Daniël zou kunnen stoppen, maar ze weten nog niet....". Joseph wist wat Jude wilde zeggen, dus maakte een knik naar Jude. "HET STAAT NA VIJF MINUTEN VAN DE TWEEDE HELFT NU 0-3 VOOR ROYAL! KIRKWOOD MAG NU EEN AANVAL STARTEN, MAAR IK GEEF ZE TWINTIG SECONDEN TOTDAT ZE DE BAL WEER KWIJT ZIJN!"
'Lekker aardig' dacht Maddie. Ze keek om zich heen. De fans van Kirkwood waren stil, erg stil, maar nu Kirkwood in de aanval ging begongen wel weer een paar te schreeuwen.
"1, 2, 3, 4, 5" de presentator was begonnen met tellen. "17, 18, 19, 20. EN JA HOOR DE BAL IS WEG BIJ SILVER DOOR EEN SUPERSLIDDING VAN WILLEM BRAIN!"
Jude hoorde wat de presentator's zeiden. "Nee Willem wacht!" Willem rende zij aan zij met Dave en wachtte op het zijn van Jude. "19". "Nu"gilde Jude naar Willem. Bij de twintig viel Dave op de grond en had Willem de bal. Royal was aan het lachen, maar ging nu alweer in een tegenaanval. "ROYAL HEEFT DE BAL VEROVERD EN GAAT WÉÉR MET KING IN DE AANVAL!" 'Zo mag het niet eindigen voor ze, niet nu!'. "Royal maakt zich klaar voor een dreigdriehoek". "WAT IS DIT? SILVER SPRINGT MET BEHULP VAN RIDER DE LUCHT IN EN VEROVERD DE BAL!" Maddie was meteen weer vrolijk. Ze wisten hoe ze he tschot moesten stoppen, maar nu moesten ze nog scoren!
-----
Jack kon niet meer slapen. Hij kreeg steeds weer nachtmerries over de wedstrijd tegen Royal. Steeds weer droomde hij dat Mark een team hard geregeld, maar na vijf minuten was Jack al geblesseerd. Jack schrok toen wakker en kleedde zich om. "Ik ga op zoek naar Mark. Ik moet sterker worden!" Jack liep naar beneden en trok z'n jas aan en liep naar buiten. "Mark is denk ik bij Tower Plaza, daar is hij meestal...". Jack liep snel naar Tower Plaza en maar goed ook. Hij zag hoe Mark de band op z'n rug los maakte een draai en zag Jack. "Jack?" was de reactie van Mark. "Sorry aanvoeder, ik wil sterker worden. Ik wil trainen!"
-------
Jude stond lachend toe te kijken terwijl de drie jongens dreigdriehoek schoten. "Je bent er geweest Kirkwood. Jullie stellen niks voor zonder Blaze". ËN RIDER PROBEERT DREIGDRIEHOEK TE STOPPEN MET WEER EEN TURBO BLOK! ZAL HET HEM DIT KEER LUKKEN? NEE! WEER EEEN DOELPUNT VOOR ROYAL!" "Ja, een schot wat door drie mensen wordt geschoten is moeilijk te stoppen door één iemand!" Maddie hoorde dat het eigenlijk een hint was voor Kirkwood. 'Als ze nou een driedubbelle verdediging hadden...'. "Bedankt Jude, daar was dus die training voor....". "Ik weet het Joseph. Als één van de drie geblesserd raakte konden we ons superschot niet meer gebruiken. Ik wist dat Timon wraakschot van Daniël zou kunnen stoppen, maar ze weten nog niet....". Joseph wist wat Jude wilde zeggen, dus maakte een knik naar Jude. "HET STAAT NA VIJF MINUTEN VAN DE TWEEDE HELFT NU 0-3 VOOR ROYAL! KIRKWOOD MAG NU EEN AANVAL STARTEN, MAAR IK GEEF ZE TWINTIG SECONDEN TOTDAT ZE DE BAL WEER KWIJT ZIJN!"
'Lekker aardig' dacht Maddie. Ze keek om zich heen. De fans van Kirkwood waren stil, erg stil, maar nu Kirkwood in de aanval ging begongen wel weer een paar te schreeuwen.
"1, 2, 3, 4, 5" de presentator was begonnen met tellen. "17, 18, 19, 20. EN JA HOOR DE BAL IS WEG BIJ SILVER DOOR EEN SUPERSLIDDING VAN WILLEM BRAIN!"
Jude hoorde wat de presentator's zeiden. "Nee Willem wacht!" Willem rende zij aan zij met Dave en wachtte op het zijn van Jude. "19". "Nu"gilde Jude naar Willem. Bij de twintig viel Dave op de grond en had Willem de bal. Royal was aan het lachen, maar ging nu alweer in een tegenaanval. "ROYAL HEEFT DE BAL VEROVERD EN GAAT WÉÉR MET KING IN DE AANVAL!" 'Zo mag het niet eindigen voor ze, niet nu!'. "Royal maakt zich klaar voor een dreigdriehoek". "WAT IS DIT? SILVER SPRINGT MET BEHULP VAN RIDER DE LUCHT IN EN VEROVERD DE BAL!" Maddie was meteen weer vrolijk. Ze wisten hoe ze he tschot moesten stoppen, maar nu moesten ze nog scoren!
Steve hoorde het antwoord van Axel al aankomen. "Nee, het is niets". Steve keek even om zich heen, maar zag toen de pols van Axel. "Axel, wat is DAT" hij wees op een litteken dat op de pols van Axel te zien was. "En dat dan? Je hebt geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik wilde dat eerst ook doen, maar dat lost niks op". Opeens leek Steve juist heel erg opgelucht. Hij had z'n verhaal voor het eerst gedeeld en dat merkte hij. Hij moest niet meer huilen en keek niet meer omhoog. "Ik heb ook geprobeerd een einde te maken aan m'n leven, maar dat lost niks op. Denk eens aan alle mensen die om je geven. Tuurlijk wil ik ook dat m'n oom terug komt, maar om daarvoor zelfmoord te plegen". Steve keek vriendelijk naar Axel en ging weer zitten op het bankje en legde een arm om zijn schouder. "Ik dacht dat ik dan zijn pijn zou voelen tijdens het ongeluk, maar zijn pijn was veel erger. Dat begreep ik nooit tot nu. Je moet erover praten Axel. Dit was de eerste keer dat ik m'n verhaal deelde en..... het lucht op". Steve haalde z'n arm terug en keek nu even z'n ring en zat er weer aan. "Er is nu een zware last van m'n schouder.... Je zou ook met iemand erover moeten praten. En zeg nou niet dat er niks aan de hand is, want dat is wel degelijk zo". Steve begon bij te houden waaraan hij het merkte. "Je bent ongelukkig, je huilde, de vragen die je stelde, de vuist, het litteken en het begin. Weet je nog? Je zat eenzaam ver weg van je huis onder een brug terwijl het regende". Steve was vast beraden deze jongen te helpen
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek naar Jack. "Je bent wel een beetje laat hiermee..." Mark keek nog net niet boos naar Jack. "Morgen gaan we weer verder met de training... Ik stop voor vandaag". Mark liep weg en liet Jack alleen achter. 'U komt wel een beetje laat met hem opa. Waarom heeft u hem niet eerder gestuurd. Dan was ik niet zo alleen....'. Mark liep Tower Plaza uit en liep naar huis. Thuis aangekomen kon hij meteen aan tafel. "Ik heb sla met kip. Daar houdt je toch zo van?" stelde z'n moeder als vraah. Mark gaf een klein knikje en begon te eten.
-------
Jack keek vol spanning naar Mark. 'Wat gaan we doen met de band, hardlopen of partijtje één tegen één?' "Je bent wel een beetje laat hiermee..." was het antwoord van Mark. "Morgen gaan we weer verder met de training... Ik stop voor vandaag". Jack keek angstig naar Mark, die wegliep uit Tower Plaza. Hij was alleen... helemaal alleen.
-------
Jack keek vol spanning naar Mark. 'Wat gaan we doen met de band, hardlopen of partijtje één tegen één?' "Je bent wel een beetje laat hiermee..." was het antwoord van Mark. "Morgen gaan we weer verder met de training... Ik stop voor vandaag". Jack keek angstig naar Mark, die wegliep uit Tower Plaza. Hij was alleen... helemaal alleen.
Axel had alweer een glimlach op zijn gezicht getoverd, maar deze verdween toen schijnbaar het overblijfsel van het bijna een jaar oude litteken had gezien.
"Axel, wat is DAT?!"
Axel had nu zelf ook naar zijn pols gekeken, hij keek echter alsof het een schrammetje was dat hij had opgelopen. Axel kreeg de kans niet om de uitroep te beantwoorden, want Steve begon al conclusies te trekken, conclusies die alleen maar kwaad deden.
"En dat dan? Je hebt geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik wilde dat eerst ook doen, maar dat lost niks op."
Axel had niet geprobeerd zelfmoord te plegen, dat zou hij nooit hebben gedaan. Hij wilde zijn schuldgevoelens, die hij niet kon besturen veranderen in iets controleerbaars, iets waar hij de baas over was.
Steve ging nog een stapje verder:
"Ik heb ook geprobeerd een einde te maken aan m'n leven, maar dat lost niks op. Denk eens aan alle mensen die om je geven. Tuurlijk wil ik ook dat m'n oom terug komt, maar om daarvoor zelfmoord te plegen."
Hier hield Steve nog niet op, hij ging verder, die jongen was nogal een prater.
"Ik dacht dat ik dan zijn pijn zou voelen tijdens het ongeluk, maar zijn pijn was veel erger. Dat begreep ik nooit tot nu. Je moet erover praten Axel. Dit was de eerste keer dat ik m'n verhaal deelde en..... het lucht op. Er is nu een zware last van m'n schouder.... Je zou ook met iemand erover moeten praten. En zeg nou niet dat er niks aan de hand is, want dat is wel degelijk zo."
Axel liet de glimlach weer even op zijn gezicht verschijnen, Steve was een doorzetter, maar Axel zou niet zomaar openlijk over zijn zusje gaan praten. Dat had hij al eens geprobeerd. Ja, hij had toen het advies van zijn vriendin opgevolgd. Hij was hulp gaan zoeken bij een psychiater. De grootste fout die hij ooit gemaakt had. Terwijl Axel hieraan terug dacht praatte Steve door.
"Goedemorgen, Axel nietwaar?"
Axel knikte naar de vrouw tegenover hem.
'Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier?' Hij had er echt geen zin in gehad. Tyler had hem zowat naar binnen moeten slepen, en daar achteraan had Tyler gezegd dat 'dat mens' zoals hij Tamara noemde, de volgende keer maar bij hem thuis moest langskomen. Dat zou Tyler een hoop gedoe schelen.
"Aangenaam Axel, ik ben Tamara. Zit je goed, wil je iets drinken."
Axel had geweigerd te antwoorden, ja, dit werd een lange sessie.
Steve was nu gestopt met praten, Axel keek hem even aan. "Als ik nu in de verdediging spring, dan zal je gaan zeggen dat ik het te hevig ontken, en dan zou je zeggen dat je gelijk hebt. Als ik nu niks zeg, dan denk je dat vast ook." zei Axel uiteindelijk terwijl zijn hand zich een weg baande naar zijn hals. "Wat wil je horen om te geloven dat je er naast zit? Dat dit litteken niet van een zelfmoordpoging is maar van een ongelukje bij het koken? Dat het onder de brug zitten misschien wel was omdat de plek veel voor me betekent, en dat de vragen zijn omdat ik gewoon over de dingen nadenk?"
Dit klonk belachelijk, en Axel wist het.
--
Zoals belooft, een langer stuk voor Dave en Timon
--
Nu was hun moment, wist Dave. Ze hadden dan wel net zoals de presentator zei binnen 20 seconden de bal verloren, maar die fout zou nu worden rechtgezet. Dave wist nog precies wat Timon voor het begin van de tweede helft had gezegd.
*flashback*
"We gaan die dreig driehoek stoppen, hoe dan ook."
"Hoe wil je dat gaan doen?"
Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van Timon, en binnen no-time snapte beide spelers het.
*einde flashback*
Dave sprintte terug naar het doel alsof zijn leven er vanaf hing. Zijn donkerblonde lokken gleden langs zijn ogen terwijl Timon kalm in het doel stond te wachten. Dit moest lukken.
Op tijd bereikte Dave het doel waarna Timon hem een voetje gaf, krachtig genoeg om net zo hoog als de drie te komen. En ja, het lukte, de bal was van hen. Met een grijns op zijn gezicht rende Dave richting het doel van Royal, wenkend naar de Murdock broertjes.
Dave volgde Timon. "Waar gaan we heen." zei hij tegen de schim naast hem. Timon was gehuld in het zwart, zoals altijd en stopte bij een bushokje. "Rai Raiken, een noodle zaak in een dorpje verderop." Timon ging zitten op het bankje en pakte uit zijn zak een pakje met iets dat leek op sigaretten. Timon hield het pakje op naar Dave. "Wil je d'r eentje?" sprak hij met een sigaret in zijn mond hangend.
Dave schudde van nee. Sinds de finale vorig jaar was Timon gaan roken, niet echt roken, het waren geen echte sigaretten. Nee Timon rookte zoethout, verpakt in een sigaretten hulsel. Al leken de stokjes sprekend op echte en zo roken ze ook.
Ondanks de lucht nam Dave plaats naast Timon. "Waar zit die noodle zaak dan precies?"
"Inazuma Town." antwoordde Timon, terwijl hij een trekje nam van zijn zoethout-sigaret.
"Tower Plaza dus?" zei Dave met een glimlach, terwijl hij toch maar wel een sigaret aannam van Timon.
"Axel, wat is DAT?!"
Axel had nu zelf ook naar zijn pols gekeken, hij keek echter alsof het een schrammetje was dat hij had opgelopen. Axel kreeg de kans niet om de uitroep te beantwoorden, want Steve begon al conclusies te trekken, conclusies die alleen maar kwaad deden.
"En dat dan? Je hebt geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik wilde dat eerst ook doen, maar dat lost niks op."
Axel had niet geprobeerd zelfmoord te plegen, dat zou hij nooit hebben gedaan. Hij wilde zijn schuldgevoelens, die hij niet kon besturen veranderen in iets controleerbaars, iets waar hij de baas over was.
Steve ging nog een stapje verder:
"Ik heb ook geprobeerd een einde te maken aan m'n leven, maar dat lost niks op. Denk eens aan alle mensen die om je geven. Tuurlijk wil ik ook dat m'n oom terug komt, maar om daarvoor zelfmoord te plegen."
Hier hield Steve nog niet op, hij ging verder, die jongen was nogal een prater.
"Ik dacht dat ik dan zijn pijn zou voelen tijdens het ongeluk, maar zijn pijn was veel erger. Dat begreep ik nooit tot nu. Je moet erover praten Axel. Dit was de eerste keer dat ik m'n verhaal deelde en..... het lucht op. Er is nu een zware last van m'n schouder.... Je zou ook met iemand erover moeten praten. En zeg nou niet dat er niks aan de hand is, want dat is wel degelijk zo."
Axel liet de glimlach weer even op zijn gezicht verschijnen, Steve was een doorzetter, maar Axel zou niet zomaar openlijk over zijn zusje gaan praten. Dat had hij al eens geprobeerd. Ja, hij had toen het advies van zijn vriendin opgevolgd. Hij was hulp gaan zoeken bij een psychiater. De grootste fout die hij ooit gemaakt had. Terwijl Axel hieraan terug dacht praatte Steve door.
"Goedemorgen, Axel nietwaar?"
Axel knikte naar de vrouw tegenover hem.
'Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier?' Hij had er echt geen zin in gehad. Tyler had hem zowat naar binnen moeten slepen, en daar achteraan had Tyler gezegd dat 'dat mens' zoals hij Tamara noemde, de volgende keer maar bij hem thuis moest langskomen. Dat zou Tyler een hoop gedoe schelen.
"Aangenaam Axel, ik ben Tamara. Zit je goed, wil je iets drinken."
Axel had geweigerd te antwoorden, ja, dit werd een lange sessie.
Steve was nu gestopt met praten, Axel keek hem even aan. "Als ik nu in de verdediging spring, dan zal je gaan zeggen dat ik het te hevig ontken, en dan zou je zeggen dat je gelijk hebt. Als ik nu niks zeg, dan denk je dat vast ook." zei Axel uiteindelijk terwijl zijn hand zich een weg baande naar zijn hals. "Wat wil je horen om te geloven dat je er naast zit? Dat dit litteken niet van een zelfmoordpoging is maar van een ongelukje bij het koken? Dat het onder de brug zitten misschien wel was omdat de plek veel voor me betekent, en dat de vragen zijn omdat ik gewoon over de dingen nadenk?"
Dit klonk belachelijk, en Axel wist het.
--
Zoals belooft, een langer stuk voor Dave en Timon
--
Nu was hun moment, wist Dave. Ze hadden dan wel net zoals de presentator zei binnen 20 seconden de bal verloren, maar die fout zou nu worden rechtgezet. Dave wist nog precies wat Timon voor het begin van de tweede helft had gezegd.
*flashback*
"We gaan die dreig driehoek stoppen, hoe dan ook."
"Hoe wil je dat gaan doen?"
Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van Timon, en binnen no-time snapte beide spelers het.
*einde flashback*
Dave sprintte terug naar het doel alsof zijn leven er vanaf hing. Zijn donkerblonde lokken gleden langs zijn ogen terwijl Timon kalm in het doel stond te wachten. Dit moest lukken.
Op tijd bereikte Dave het doel waarna Timon hem een voetje gaf, krachtig genoeg om net zo hoog als de drie te komen. En ja, het lukte, de bal was van hen. Met een grijns op zijn gezicht rende Dave richting het doel van Royal, wenkend naar de Murdock broertjes.
Dave volgde Timon. "Waar gaan we heen." zei hij tegen de schim naast hem. Timon was gehuld in het zwart, zoals altijd en stopte bij een bushokje. "Rai Raiken, een noodle zaak in een dorpje verderop." Timon ging zitten op het bankje en pakte uit zijn zak een pakje met iets dat leek op sigaretten. Timon hield het pakje op naar Dave. "Wil je d'r eentje?" sprak hij met een sigaret in zijn mond hangend.
Dave schudde van nee. Sinds de finale vorig jaar was Timon gaan roken, niet echt roken, het waren geen echte sigaretten. Nee Timon rookte zoethout, verpakt in een sigaretten hulsel. Al leken de stokjes sprekend op echte en zo roken ze ook.
Ondanks de lucht nam Dave plaats naast Timon. "Waar zit die noodle zaak dan precies?"
"Inazuma Town." antwoordde Timon, terwijl hij een trekje nam van zijn zoethout-sigaret.
"Tower Plaza dus?" zei Dave met een glimlach, terwijl hij toch maar wel een sigaret aannam van Timon.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Nathan zocht naar z'n mobiel en z'n oortjes. "Mam, weet jij waar m'n mobiel is en m'n oortjes?" "Die liggen hier beneden!" was het antwoord van z'n moeder. "Oke!" Nathan trok zijn bodywarmer aan en deed die dicht. Het was koud buiten en morgen zou hij toch heel de dag z'n schooluniform en athletiektenue dragen. Hij liep de trap af en kwam de kamer in en hij hoorde de hond alweer piepen. "Oke, kom maar mee. Mam ik neem Viollett even mee naar buiten". "Oke, is goed zorg er wel even voor dat ze gepoept heeft voordat je terugkomt!" 'Dat is mooi, dan kan ik een tijdje weg blijven'. Hij pakte z'n mobiel en oortjes, maar de hondenriem liet hij liggen. Viollett rende altijd rustig achter hem aan. Nathan deed de deur dicht en begon de rennen. Hij ging richting de rivieroever, daar gaat hij altijd snel voorbij, omdat er daar bijna geen verlichting is. Nadat hij dan nog wat verder gerend is, komt hij uit bij Tower Plaza. Een mooie plek om te komen en daar gaat hij meestal strechten terwijl Viollett haar behoefte aan het doen is, maar daar was hij nog lang niet. Nee hij liep eerst langs de noodelzaak. "Goede Avond Nathan!" "Bedankt meneer Hillman! U ook! Ik kom miscchien straks nog even!" "Is goed jongen, daar houd ik je aan". Lachend liep de man weer de noodelzaak binnen en liep Nathan rende verder.
Eindelijk kwam hij bij de rivieroever. De maan brak net door het wolkendek heen en dat gaf een mooi gezicht op het water, maar Nathan bleef niet stil staan, maar rende verder.
Na nog een kwartier gerend te hebben kwam hij aan bij Tower Plaza. Hij hoorde stemmen van jongens van ongeveer zijn leeftijd. Één van de jongens herkende hij. Die jongen met die vreslijke hoofdband was Mark Evans uit z'n klas. Toen hij nog eens goed nadacht herkende hij ook de andere jongen.
Nathan liep rustig door de gangen toen hij opeens het gevoel kreeg alsof hij heel nodig moest. Hij liep rustig naar de jongens wc toe. Daar aangekomen nam hij de normale tijd, maar toen hij z'n handen aan het afwassen was kwamen drie grootte jongens binnen met één dikke jongen. 'Dat moet die jongen zijn!' bedacht Nathan zich. "Nee alstublieft niet doen, ik smeek het jullie" de dikke jongen was aan het huilen". "Sorry, jij kwam op ONS terrein, dus krijg je een spoelbeurt". Nathan werd aan de kant geduwd door de jongens en merkte dat er opeens andere jongens de wc waren ingekomen om te zijn hoe die dikzak werd gespoeld. Nathan herrinderde zich weer het gejank, het gelach en het geluid van de wc die 5x werd doorgespoeld. Nathan hoorde iets vaag, waardoor hij uit het dromen geholpen werd. Mark zag hij weglopen en dikzak bleef gewoon staan. Nathan wilde niet wachten tot die dikzak voorbij was en begon door te rennen. Hij zag hoe de jongen naar hem keek. "Wil u me alstublieft meenemen tijdens het rennen? Dan train ik vandaag ook nog". Nathan stemde in, maar rende niet verder. De dikke jongen keek verbaast naar Nathan die aan het strechten was. Die gebaarde naar z'n hond. "Ga anders ook even stretchen. Dat is goed voor je". 'En jij kan het wel gebruiken'.
Eindelijk kwam hij bij de rivieroever. De maan brak net door het wolkendek heen en dat gaf een mooi gezicht op het water, maar Nathan bleef niet stil staan, maar rende verder.
Na nog een kwartier gerend te hebben kwam hij aan bij Tower Plaza. Hij hoorde stemmen van jongens van ongeveer zijn leeftijd. Één van de jongens herkende hij. Die jongen met die vreslijke hoofdband was Mark Evans uit z'n klas. Toen hij nog eens goed nadacht herkende hij ook de andere jongen.
Nathan liep rustig door de gangen toen hij opeens het gevoel kreeg alsof hij heel nodig moest. Hij liep rustig naar de jongens wc toe. Daar aangekomen nam hij de normale tijd, maar toen hij z'n handen aan het afwassen was kwamen drie grootte jongens binnen met één dikke jongen. 'Dat moet die jongen zijn!' bedacht Nathan zich. "Nee alstublieft niet doen, ik smeek het jullie" de dikke jongen was aan het huilen". "Sorry, jij kwam op ONS terrein, dus krijg je een spoelbeurt". Nathan werd aan de kant geduwd door de jongens en merkte dat er opeens andere jongens de wc waren ingekomen om te zijn hoe die dikzak werd gespoeld. Nathan herrinderde zich weer het gejank, het gelach en het geluid van de wc die 5x werd doorgespoeld. Nathan hoorde iets vaag, waardoor hij uit het dromen geholpen werd. Mark zag hij weglopen en dikzak bleef gewoon staan. Nathan wilde niet wachten tot die dikzak voorbij was en begon door te rennen. Hij zag hoe de jongen naar hem keek. "Wil u me alstublieft meenemen tijdens het rennen? Dan train ik vandaag ook nog". Nathan stemde in, maar rende niet verder. De dikke jongen keek verbaast naar Nathan die aan het strechten was. Die gebaarde naar z'n hond. "Ga anders ook even stretchen. Dat is goed voor je". 'En jij kan het wel gebruiken'.
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark was klaar met eten en liep meteen door naar boven. "Zeg mark doen we de afwas niet meer ofzo?" z'n moeder was een beetje boos. "Nee, geen zin in". Weer liep Mark naar de foto van z'n opa toe en begon weer een heel gesprek met hem.
------
Jack was verbaast dat de jongen instemde. "Misschien moet ik me maar even voorstellen. Ik ben Jack Wallside ben 14 jaar en zit op Raimon junior high en ik zit in het voetbalteam". Hij begon ook te strechen en vond het nog fijn om te doen ook. "En wie ben jij?" Jack keek ondertussen naar de hond van jongen waarmee hij zo zal gaan hardlopen.
-------
*1
Jude keek geschrokken hoe dreidriehoek werd gestopt. "DREIGDRIEHOEK IS GESTOPT MAAR SAMFORD HEEFT WEER DE BAL". Jude gaf een knikje aan David. Jude rende mee naar voren en begon mee te doen aan een dreigdriehoek. "WAT IS DIT NOU? SHARP DOET NU MET KING EN HELMS DE DREIGDRIEHOEK! MAAR SILVER KOMT ER ALWAAR AAN". Toen Dave net op Timon wilde sprigen kopte Jude de bal weg naar David die klaar stond voor zijn schot. Hij sprong de lucht in en riep hard "HIER KOMT MIJN WRAAKSCHOT V2*2". "O DIT IS DE DRUPPEL AL JE HET MIJ VRAAGT! KIRKWOOD GAAT Z'N ONDERGANG TEGEMOET". "Ja, Rider kan Turbo Blok nog gebruiken, maar dan is het niet op volle sterkte en met die V2 er nog bij gaat dat niet goed komen". 'Kom op Timon ik weet dat je het kunt. Ik weet dat je de kracht hebt om dat schot te stoppen'. "GOAL!!!!! RIDER KON GEEN EENS EEN ANTWOORD GEVEN OP HET SCHOT! SAMFORT MAAKT EEN 0-4 VOOR ROYAL!"
*1= Ik heb dit bericht zo kort gedaan zodat het team (Apatelle) hierop kan reageren
*2= V2 betekent dat het schot nog sterker is en een evalutatie door maakt. het gaat t/m V5. Voor keepers is het G2 t/m G5
------
Jack was verbaast dat de jongen instemde. "Misschien moet ik me maar even voorstellen. Ik ben Jack Wallside ben 14 jaar en zit op Raimon junior high en ik zit in het voetbalteam". Hij begon ook te strechen en vond het nog fijn om te doen ook. "En wie ben jij?" Jack keek ondertussen naar de hond van jongen waarmee hij zo zal gaan hardlopen.
-------
*1
Jude keek geschrokken hoe dreidriehoek werd gestopt. "DREIGDRIEHOEK IS GESTOPT MAAR SAMFORD HEEFT WEER DE BAL". Jude gaf een knikje aan David. Jude rende mee naar voren en begon mee te doen aan een dreigdriehoek. "WAT IS DIT NOU? SHARP DOET NU MET KING EN HELMS DE DREIGDRIEHOEK! MAAR SILVER KOMT ER ALWAAR AAN". Toen Dave net op Timon wilde sprigen kopte Jude de bal weg naar David die klaar stond voor zijn schot. Hij sprong de lucht in en riep hard "HIER KOMT MIJN WRAAKSCHOT V2*2". "O DIT IS DE DRUPPEL AL JE HET MIJ VRAAGT! KIRKWOOD GAAT Z'N ONDERGANG TEGEMOET". "Ja, Rider kan Turbo Blok nog gebruiken, maar dan is het niet op volle sterkte en met die V2 er nog bij gaat dat niet goed komen". 'Kom op Timon ik weet dat je het kunt. Ik weet dat je de kracht hebt om dat schot te stoppen'. "GOAL!!!!! RIDER KON GEEN EENS EEN ANTWOORD GEVEN OP HET SCHOT! SAMFORT MAAKT EEN 0-4 VOOR ROYAL!"
*1= Ik heb dit bericht zo kort gedaan zodat het team (Apatelle) hierop kan reageren
*2= V2 betekent dat het schot nog sterker is en een evalutatie door maakt. het gaat t/m V5. Voor keepers is het G2 t/m G5
"Wat is dat nou weer voor een antwoord?" Zonder het meteen te beseffen herkende hij Axel opeens. "Wacht eens even" Steve glimlachte. "Ik heb jou wel eens gezien in het plaatselijke ziekenhuis in Inazuma Town". Jij was bij de afdeling voor mensen die in de gaten gehouden moesten worden. En wat voor smoes heb je nu weer om je..... wacht eens even...". Steve moest lang die hal, want zijn oom lag daar ook. Hij keek altijd op de bordjes naast de kamer. "Julia Blaze" klonk het uit z'n mond.
------
Nathan was eigenlijk niet van plan om te antwoorden, maar hij deed het toch. "Ik ben Nathan, Nathan Swif. 15 jaar en zit ook op Raimon junior High. Ik zit zelf bij de athletiekclub van de school. "Hebben we een voetbalteam?" Domme vraag bedacht hijzelf. Mark praatte alleen maar over voetbal. Hij zag weer voor zich hoe Mark met een bord door de school rende vandaag. "Ja, laat maar". Nathan kon zichzelf wel voor z'n kop slaan. "Kom op Viollett en jij ook Jack. Je heeft gepoept dus we kunnen de hele weg weer tegemoed".
------
Nathan was eigenlijk niet van plan om te antwoorden, maar hij deed het toch. "Ik ben Nathan, Nathan Swif. 15 jaar en zit ook op Raimon junior High. Ik zit zelf bij de athletiekclub van de school. "Hebben we een voetbalteam?" Domme vraag bedacht hijzelf. Mark praatte alleen maar over voetbal. Hij zag weer voor zich hoe Mark met een bord door de school rende vandaag. "Ja, laat maar". Nathan kon zichzelf wel voor z'n kop slaan. "Kom op Viollett en jij ook Jack. Je heeft gepoept dus we kunnen de hele weg weer tegemoed".
"Wat is dat nou weer voor een antwoord?"
Axel had deze reactie kunnen verwachten, maar wat Steve toen zei had hij niet verwacht. Hij was gezien in het ziekenhuis. "M'n vader werkt daar, nogal wiedes dat ik daar dan ben." Toen kwam het, "Julia Blaze."
De naam kwam als een schok, een rilling schoot langs zijn ruggengraat terwijl hij zijn ogen even dichtkneep. 'Zijn zusje, zijn zusje, verdomme!' Axel hand zijn hand nog tegen zijn borst gedrukt en greep zijn shirt nu stevig vast, in het shirt zat het hangertje gewikkeld.
Zijn zusje, wiens glimlach nooit meer op haar tere gezichtje zou verschijnen. Plots stond Axel op en rende een willekeurige richting uit. Niet alleen om aan Steve te ontsnappen, maar ook omdat hij de koplampen van de zwarte auto in de verte had gezien. Tyler had hem gevonden.
--
"Zat je weer met je gedachten bij de finale?"
Timon nam weer een trekje terwijl hij zag hoe Dave zichzelf overeind duwde.
"Je zit er nog steeds mee nietwaar?"
Een rookwolk verliet zijn mond, "Met dat van onze aanvoerder?"
Timon zag hoe Dave naar hem knikte, Timon sloot even zijn ogen.
"Hij was laf Dave, hij durfde gewoon niet, dat weet je. Waarom denk je anders dat hij transferde van school? Hij durfde ons niet meer onder ogen te komen."
Een grijns kwam even op het gezicht van Timon terwijl hij zag hoe Dave weer in gedachte zakte. Zelf dacht hij ook nog vaak genoeg terug aan de ene dag, de dag dat turbo block de enige hissatsu was.
Het was een rotdag geweest voor hun allen, zelfs de coach was een moment boos geweest.
Opnieuw gooide Timon Dave de lucht in, maar dit keer had Royal het voorzien, ze schoten de bal naar iemand anders, en het was te laat. Timon kon het schot niet stoppen, en dat wist hij. Hij zat er niet zo mee, maar Dave zijn ogen spuwden vuur. Hij had de commando's van Axel nodig, maar die was er niet.
Timon, onze bus is er. Timon voelde hoe Dave zijn elleboog in zijn ribbenkast plante. Snel stonden de beide jongens op, trapten hun sigaret uit en stapten in de bus.
Axel had deze reactie kunnen verwachten, maar wat Steve toen zei had hij niet verwacht. Hij was gezien in het ziekenhuis. "M'n vader werkt daar, nogal wiedes dat ik daar dan ben." Toen kwam het, "Julia Blaze."
De naam kwam als een schok, een rilling schoot langs zijn ruggengraat terwijl hij zijn ogen even dichtkneep. 'Zijn zusje, zijn zusje, verdomme!' Axel hand zijn hand nog tegen zijn borst gedrukt en greep zijn shirt nu stevig vast, in het shirt zat het hangertje gewikkeld.
Zijn zusje, wiens glimlach nooit meer op haar tere gezichtje zou verschijnen. Plots stond Axel op en rende een willekeurige richting uit. Niet alleen om aan Steve te ontsnappen, maar ook omdat hij de koplampen van de zwarte auto in de verte had gezien. Tyler had hem gevonden.
--
"Zat je weer met je gedachten bij de finale?"
Timon nam weer een trekje terwijl hij zag hoe Dave zichzelf overeind duwde.
"Je zit er nog steeds mee nietwaar?"
Een rookwolk verliet zijn mond, "Met dat van onze aanvoerder?"
Timon zag hoe Dave naar hem knikte, Timon sloot even zijn ogen.
"Hij was laf Dave, hij durfde gewoon niet, dat weet je. Waarom denk je anders dat hij transferde van school? Hij durfde ons niet meer onder ogen te komen."
Een grijns kwam even op het gezicht van Timon terwijl hij zag hoe Dave weer in gedachte zakte. Zelf dacht hij ook nog vaak genoeg terug aan de ene dag, de dag dat turbo block de enige hissatsu was.
Het was een rotdag geweest voor hun allen, zelfs de coach was een moment boos geweest.
Opnieuw gooide Timon Dave de lucht in, maar dit keer had Royal het voorzien, ze schoten de bal naar iemand anders, en het was te laat. Timon kon het schot niet stoppen, en dat wist hij. Hij zat er niet zo mee, maar Dave zijn ogen spuwden vuur. Hij had de commando's van Axel nodig, maar die was er niet.
Timon, onze bus is er. Timon voelde hoe Dave zijn elleboog in zijn ribbenkast plante. Snel stonden de beide jongens op, trapten hun sigaret uit en stapten in de bus.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve hoorde de het antwoord van Axel al aankomen, maar nadat hij de naam 'Julia Blaze' had gezegd, zag Steve dat Axel het moeilijk kreeg. Axel stond plots op en rende weg, en nog wel de weg naar Tower Plaza wist Steve. De route die Axel juist nu niet zal moeten nemen. "Wacht Axel!" Steve probeerde hem hij te houden. 'Die twee weken athletiek kwam nu best wel van pas vond Steve. "Axel als je er niet wil over praten, probeer het dan op te schrijven". Steve's stem klonk bezorgd.
Axel rende zo hard hij kon en maakte de vreemdste draaien. Zijn talent voor voetbal kwam nu goed van pas. Tyler mocht hem niet vinden.
"Dus Axel, ik hoorde dat jij nogal moeite had met de coma van je zusje. Kun je haar beschrijven?"
Axel was toen weggelopen, hij had Tamara‘s hulp niet nodig.
Voor Axel het wist had hij Tower Plaza bereikt. Hij nam even de tijd om uit te hijgen.
"Dus Axel, ik hoorde dat jij nogal moeite had met de coma van je zusje. Kun je haar beschrijven?"
Axel was toen weggelopen, hij had Tamara‘s hulp niet nodig.
Voor Axel het wist had hij Tower Plaza bereikt. Hij nam even de tijd om uit te hijgen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark zat voor z'n opa toen hij van schrik opstond. "M'n mobiel!" Hij rende naar beneden en pakte z'n spullen. "Vlug naar Tower Plaza!" Mark rende zo hard als hij kon. Meneer Hillman keek hem verbaast na toen hij Mark voorbij zag rennen. Eindelijk kwam hij, maar stond Nathan nou bij Jack?
----
Jack wilde mee rennen, maar hij viel gelijk neer. "O sorry m'n vetter zit los". Heel langzaam probberde Jack zijn vetter vast te maken. " Sorry ik ben er niet zo goed".
----
De wedstrijd ga ik mirgen weer mee verder. Sorry voor het ongemak
----
Jack wilde mee rennen, maar hij viel gelijk neer. "O sorry m'n vetter zit los". Heel langzaam probberde Jack zijn vetter vast te maken. " Sorry ik ben er niet zo goed".
----
De wedstrijd ga ik mirgen weer mee verder. Sorry voor het ongemak
Steve bleef maar achter Axel aan rennen. 'Dam, wat is hij goed'. Steve zag hoe Axel sprong en draaide. 'Maar dat zijn voetbalskills!' Steve zag hoe Axel de bocht om ging en in Tower Plaza kwam, maar Steve wist niet dat Axel om de hoek aan het uitrusten was. Hij knalde met vollen vaart naar beneden samen met Axel. "Sorry" zeaai Steve. Plots werd er een hand uitgereikt. Het was een jongen met lang blauw haar. Een jongen die bij Steve in de klas zit. "Nathan?" klonk het uit de mond van Steve. En achter Nathan zag hij nog Mark en een dikzak.
----
Nathan zuchte diep. 'Waarom doe ik dit ook alweer?' Hij liep naar Jack toe en strikte zijn vetters. "Kunnen we nu dan gaan?" Maar het ene probleem was net opgelost en de andere kwam. Nathan zag Mark vanaf een afstand op de weg staan. "Mark wat kom jij doen?" hij vroeg het erg vriendelijk. Maar het andere probleem was nog niet opgelost of er kwam weer wat bij. Twee jongens kwamen van een heuvel afrollen. En een van die jongens was Steve. Hij stak z'n hand eerst naar Steve uit en daarna naar de andere jongen
----
Nathan zuchte diep. 'Waarom doe ik dit ook alweer?' Hij liep naar Jack toe en strikte zijn vetters. "Kunnen we nu dan gaan?" Maar het ene probleem was net opgelost en de andere kwam. Nathan zag Mark vanaf een afstand op de weg staan. "Mark wat kom jij doen?" hij vroeg het erg vriendelijk. Maar het andere probleem was nog niet opgelost of er kwam weer wat bij. Twee jongens kwamen van een heuvel afrollen. En een van die jongens was Steve. Hij stak z'n hand eerst naar Steve uit en daarna naar de andere jongen
Axel had niet lang nodig om op adem te komen, zijn conditie was nog altijd even goed. Het volgende had Axel niet zien aankomen. Steve knalde volop tegen Axel aan en samen vielen ze op de grond voor de voeten van een blauwharige jongen. "Hey."
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve stond op en bedankte Nathan. Die ondertussen Axel omhoog trok en stof van Axel's kleding veegde. Nu pas haalde Nathan zijn oortjes uit z'n oren. "Is er een bijeenkomst ofzo" Nathan moest lachem om z'n eigen grap. Steve keek even naar Axel en lachte mee. "Ja, zo zou je het wel kunnen zeggen". Steve schudden Jack de hand en stelde zich voor. Ondertussen bleef hij naar Axel kijken.
Nathan zonderde zich met Mark van de rest af en begon vragen te stellen over Jack en over de banden die er lage. Hij wilde alles weten. Steve keek verbaast naar Nathan. 'Wat zou hij aan het doen zijn?'
Nathan zonderde zich met Mark van de rest af en begon vragen te stellen over Jack en over de banden die er lage. Hij wilde alles weten. Steve keek verbaast naar Nathan. 'Wat zou hij aan het doen zijn?'
Axel glimlachte naar Nathan toen deze hem overeind trok. Nathan had Axel nog niet eerder gezien in tegenstelling tot de hoofdband, die opnieuw Axel‘s pad kruiste. Axel schudde het zand en stof uit zijn haar en hoorde hoe zijn mobiel opnieuw begon te trillen. Axel liep een paar passen weg van de anderen en nam toen op. Nog voor hij iets kon zeggen begon Tyler al te praten
"Blijft u mij ontvluchten?"
"Blijft u mij ontvluchten?"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek verbasast naar Nathan toen die hem gebaarde te komen. Ze stonden afgezonderd van de andere en Nathan begon vragen te stellen over Jacken de banden. "Nou ja, Jack is niet het beste persoon in voetbal. Ik had eigenlijk beter verwacht, maar ja..... Je mag een gegeven paard niet in de bek kijken hé?" "En over die banden....". Mark liep er naar toe zetten de band die hij eerder gebruikt had voor op z'n rug overeind. "Dit is mijn training. Hiermee leer ik de bal te stoppen. Het staat hier in het boekje van m'n opa". Mark haalde uit de tas, die hij bij had een oud boekje. "Je mag er best wel even in lezen!"
-------
Jack stelde zich ook voor aan Steve en zonderde zich af. 'Tjonge, zoveel mensen'. Jack wist niet wat hij moest doen. Hij zag hoe Nathan en Mark zich afzonderde van de rest net zoals de jongen die Mark zo graag bij het voetbalteam wilde. 'Hoe heette die jongen nou? AXEL! Dat was de naam van die jongen'. Jack zag hoe hij z'n mobiel pakte en een gesprek opnam. Hij zag hoe Steve hem in de gaten hield, als een soort van bodyguard. Toen Jack omkeek waar Mark en Nathan waren zag hij ze het eerste ogenblik niet, maar toen hij wat verder keek zag hij ze bij Mark's trainings plek.
-------
Jude haalde het team bij elkaar. "Het wordt nu moeilijk om te scoren, ze kunnen nu alles wat ze willen stoppen. Daarom heb ik besloten dat dit het laatste doelpunt gaat worden, in de laatste minuten". Timon begon de rol als aanvoeder over te nemen. "Oke, wraakschot kan ik stoppen, maar dreigdriehoek heb ik Dave voor nodig". Hij keek even naar Dave. Tegen Tyler, Marvin en Thomas vertelde hij; "Jullie zorgen ervoor als ik het niet kan houden dat jullie je been voor het schot gooien. Zo verkleinen we de kans dat hun scoren". De Murdocks knikte, maar protesteerde wel. "Maar we moeten ook scoren, en hoe gaat dat als we geen hissatsu hebben?" Timon had daar ook ovver nagedacht. "De keeper gaat steeds in de aanval". "We kunnen er onze slag uit slaan dus" maakte Thomas af. Timon gaf een klein knikje. "EN KIRKWOOD TRAPT AF EN PASS DE BAL TERUG". "Wat doen zij nu? Een geweldige kans!" David wilde naar de bal toe rennen, maar Jude hield hem tegen. "Nee sufkop. Wij moeten alleen de orders van de commendant opvolgen. Ze komen vanzelf naar voren". "KIRKWOOD SPEELT PING PONG OP HUN EIGEN GEBIED DIT IS RISKANT". Jude keek naar de tijd. 'We hebben nog een kwartier'.
Maddie keek bezorgd, hoe moest Kirkwood nou nog scoren? "WAT IS DIE COACH VAN KIRKWOOD NOU AAN HET DOEN? GOOI BLAZE IN HET SPEL, ANDERS KAN HET NOG FATAAL WORDEN VOOR KIRKWOOD!"
Jude begon te lachen, hij had het nu pas eigenlijk door. 'Blaze komt er niet in, omdat hij niet aanwezig is'. Hij keek even naar de commendant die begon te lachen. Jude liet het erbij zitten en begon weer met opdrachten uit te geven. "Nu is het onze beurt! Ryan superslidding! Dave vijf stappen naar voren! Jospeh penalty zone in! Willem mee naar voren! "SHARP GEEFT WEER ALLEMAAL COMMANDO'S NADAT KIRKWOOD DE BAL VIJF MINUTEN LANG IN HET BEZIT HEEFT KUNNEN HOUDEN, MAAR NU ZE NET EEN AANVAL WILLEN BEGINNEN ZIJN ZE DE BAL KWIJT EN DIT ZIET ER NIET ZO GOED UIT!!!'
-------
Jack stelde zich ook voor aan Steve en zonderde zich af. 'Tjonge, zoveel mensen'. Jack wist niet wat hij moest doen. Hij zag hoe Nathan en Mark zich afzonderde van de rest net zoals de jongen die Mark zo graag bij het voetbalteam wilde. 'Hoe heette die jongen nou? AXEL! Dat was de naam van die jongen'. Jack zag hoe hij z'n mobiel pakte en een gesprek opnam. Hij zag hoe Steve hem in de gaten hield, als een soort van bodyguard. Toen Jack omkeek waar Mark en Nathan waren zag hij ze het eerste ogenblik niet, maar toen hij wat verder keek zag hij ze bij Mark's trainings plek.
-------
Jude haalde het team bij elkaar. "Het wordt nu moeilijk om te scoren, ze kunnen nu alles wat ze willen stoppen. Daarom heb ik besloten dat dit het laatste doelpunt gaat worden, in de laatste minuten". Timon begon de rol als aanvoeder over te nemen. "Oke, wraakschot kan ik stoppen, maar dreigdriehoek heb ik Dave voor nodig". Hij keek even naar Dave. Tegen Tyler, Marvin en Thomas vertelde hij; "Jullie zorgen ervoor als ik het niet kan houden dat jullie je been voor het schot gooien. Zo verkleinen we de kans dat hun scoren". De Murdocks knikte, maar protesteerde wel. "Maar we moeten ook scoren, en hoe gaat dat als we geen hissatsu hebben?" Timon had daar ook ovver nagedacht. "De keeper gaat steeds in de aanval". "We kunnen er onze slag uit slaan dus" maakte Thomas af. Timon gaf een klein knikje. "EN KIRKWOOD TRAPT AF EN PASS DE BAL TERUG". "Wat doen zij nu? Een geweldige kans!" David wilde naar de bal toe rennen, maar Jude hield hem tegen. "Nee sufkop. Wij moeten alleen de orders van de commendant opvolgen. Ze komen vanzelf naar voren". "KIRKWOOD SPEELT PING PONG OP HUN EIGEN GEBIED DIT IS RISKANT". Jude keek naar de tijd. 'We hebben nog een kwartier'.
Maddie keek bezorgd, hoe moest Kirkwood nou nog scoren? "WAT IS DIE COACH VAN KIRKWOOD NOU AAN HET DOEN? GOOI BLAZE IN HET SPEL, ANDERS KAN HET NOG FATAAL WORDEN VOOR KIRKWOOD!"
Jude begon te lachen, hij had het nu pas eigenlijk door. 'Blaze komt er niet in, omdat hij niet aanwezig is'. Hij keek even naar de commendant die begon te lachen. Jude liet het erbij zitten en begon weer met opdrachten uit te geven. "Nu is het onze beurt! Ryan superslidding! Dave vijf stappen naar voren! Jospeh penalty zone in! Willem mee naar voren! "SHARP GEEFT WEER ALLEMAAL COMMANDO'S NADAT KIRKWOOD DE BAL VIJF MINUTEN LANG IN HET BEZIT HEEFT KUNNEN HOUDEN, MAAR NU ZE NET EEN AANVAL WILLEN BEGINNEN ZIJN ZE DE BAL KWIJT EN DIT ZIET ER NIET ZO GOED UIT!!!'
Steve bleef in z'n eentje staan en keek hoe Jack ook in z'n eentje stond, maar zag ook dat Axel in z'n eentje stond, maar die had een mobiel vast. Steve besloot om bij Jack te gaan staan en wilde een gesprek beginnen. Hij ging wel zo staan dat hij Axel in de gaten kon houden. "Dus je zit in het voetbalteam? Intressant"Hij luisterde eigenlijk helemaal niet naar Jack. Steve richten zijn aandacht vooral op Axel.
------
Nathan keek naar de banden. "Wat een apparte manier van trainen". Hij zag hoe Mark één van de banden overeind zette. "Dit is mijn training. Hiermee leer ik de bal te stoppen. Het staat hier in het boekje van m'n opa". "Hier train jij mee?" 'Ik dacht dat die jongen gek was, maar nu.... Hij is gestoord'. "Je mag er best wel even in lezen!" riep Mark vrolijk. Nathan zag hoe hij een oud boekje uit z'n tas haalde. Nathan pakte het aan en sloeg het open. "WAT! JIJ KAN DIT LEZEN?" Nathan was stom verbaast. "Het is alleen wat gekrabbel. Haalde je opa goeden cijfers op school Mark? Weet je ik hoef het geens een te weten". Hij stak z'n hand uit naar Mark, die zo te zien verbaast was. "Ik mag jou manier van aanpak wel, ik doe mee".
------
Steve hoorde kon het hele verhaal tussen Mark en Nathan horen, maar dat laatse....
"WAT! JIJ KAN DIT LEZEN?" Het is alleen wat gekrabbel. Haalde je opa goeden cijfers op school Mark? Weet je ik hoef het geens een te weten".
Steve zag hoe hij z'n hand uit stak naar Mark, die zo te zien verbaast was. "Ik mag jou manier van aanpak wel, ik doe mee".
'Wat je gaat toch niet zeggen dat.... dat Nathan in het voetbalteam komt!'
------
Nathan keek naar de banden. "Wat een apparte manier van trainen". Hij zag hoe Mark één van de banden overeind zette. "Dit is mijn training. Hiermee leer ik de bal te stoppen. Het staat hier in het boekje van m'n opa". "Hier train jij mee?" 'Ik dacht dat die jongen gek was, maar nu.... Hij is gestoord'. "Je mag er best wel even in lezen!" riep Mark vrolijk. Nathan zag hoe hij een oud boekje uit z'n tas haalde. Nathan pakte het aan en sloeg het open. "WAT! JIJ KAN DIT LEZEN?" Nathan was stom verbaast. "Het is alleen wat gekrabbel. Haalde je opa goeden cijfers op school Mark? Weet je ik hoef het geens een te weten". Hij stak z'n hand uit naar Mark, die zo te zien verbaast was. "Ik mag jou manier van aanpak wel, ik doe mee".
------
Steve hoorde kon het hele verhaal tussen Mark en Nathan horen, maar dat laatse....
"WAT! JIJ KAN DIT LEZEN?" Het is alleen wat gekrabbel. Haalde je opa goeden cijfers op school Mark? Weet je ik hoef het geens een te weten".
Steve zag hoe hij z'n hand uit stak naar Mark, die zo te zien verbaast was. "Ik mag jou manier van aanpak wel, ik doe mee".
'Wat je gaat toch niet zeggen dat.... dat Nathan in het voetbalteam komt!'
Axel wist waar dit gesprek op zou uitlopen en zuchtte. Moest hij dit wel doen?
"Voorlopig." antwoordde Axel kortaf.
'Waarom heb ik opgenomen? Tyler gaat toch weer zeuren. Hij is geweldig, daar hoor je me niet over klagen, en hij heeft me vaak genoeg gered, maar nu wordt hij best irritant.'
"Ik zag u wegrennen, wie was die jongen die voor u zat?"
Axel rolde even met zijn ogen, ja, hij had gelijk. Dit wordt zo'n, 'kijk-uit-met-wie-je-omgaat-gesprek' Axel slaakte een zucht; "Niet wie jij denkt." Axel ging verder op een fluister toon, zodat niemand hem zou horen. "Hij is geen seriemoordenaar."
Axel liet een sarcastische grijns een enkele seconde zijn gezicht besluipen, maar werd toen weer serieus.
"Anders nog iets?"
"Ja, uw diner is klaar, en uw vader wil u spreken."
"Zeg maar tegen vader dat ik ergens anders eet vanavond en dat hij dus morgen met me kan praten. Ik haal wel ergens iets." hij stond op het punt om zijn mobiel bij zijn oor weg te trekken toen Tyler even zuchtte, dit trok Axel's aandacht.
"Luister jonge heer, ik snap best dat u even weg wil zijn van het gezeur van de meester. Als ik in uw positie was zou ik dat ook willen, maar uw vader maakt zich nu serieus zorgen. U had uren geleden al thuis moeten zijn voor uw rijlessen."
Axel's ogen flitsten even. Dat was waar ook, hij had afgesproken om te rijden vandaag, een van de weinige activiteiten die Axel wel had doorgezet na het ongeluk.
"Kan ik die morgen inhalen? Ik heb nu andere dingen aan mijn hoofd. Ik zal kijken of ik thuis kom eten, maar ik beloof niks. Dag Tyler."
Axel drukte de verbinding weg en haalde even diep adem. Tijd om de confrontatie met de hoofdband opnieuw aan te gaan. Hij draaide zich terug naar de jongens, hoofdband en de jongen met het blauwe haar zaten er niet meer alleen nog Steve en de forse jongen. Axel kwam aanlopen met een glimlach op zijn gezicht en ging op een hekje zitten. Dit voelde beter dan de rijlessen, teveel focussen, en te inspannend.
--
De twee jongens gingen naast elkaar in de bus zitten. Timon pakte zijn mobiel en oortjes uit zijn zak en zette muziek op. Dave besloot de wedstrijd nu maar even uit zijn hoofd te zetten. Ook hij zette muziek op.
Voor Dave en Timon het wisten dwaalden hun gedachten weer terug naar die ene dag.
Er was nog een kwartier op de klok, en nu pas kwam er structuur in het spel van Kirkwood. Timon bleef er heel kalm onder en legde alles rustig uit. Ja, Timon zou een geweldige aanvoerder zijn geweest als iemand anders de positie niet had geclaimd. Deze wedstrijd zou een mooi slot krijgen.
De busreis verliep traag, te traag. Timon liet zijn hoofd tegen het raam hangen. De wegen flitsten aan hem voorbij, terwijl hij met zijn vingers op de maat van de muziek mee tikte. Na de wedstrijd was het team gewoon doorgegaan, maar van binnen bleven enkele spelers stilstaan. Hij en Dave waren daar een van. Het koste hen een aantal dagen om bij te komen van de schrik. Niet alleen een goed teamlid, maar ook een goede vriend had hen zomaar, zonder iets te zeggen verlaten. De Murdock broertjes waren alleen maar erop vooruit gegaan, deze waren agressief geworden en wilden hoe dan ook iedere komende wedstrijd winnen. Het had het team kapot gemaakt, tot de nieuwe manager ineens om de hoek kwam. Een beauty, om haar maar eens in een woord te omschrijven. Ze smolt het team weer samen, maar de Murdock broertjes bleven hetzelfde.
"Voorlopig." antwoordde Axel kortaf.
'Waarom heb ik opgenomen? Tyler gaat toch weer zeuren. Hij is geweldig, daar hoor je me niet over klagen, en hij heeft me vaak genoeg gered, maar nu wordt hij best irritant.'
"Ik zag u wegrennen, wie was die jongen die voor u zat?"
Axel rolde even met zijn ogen, ja, hij had gelijk. Dit wordt zo'n, 'kijk-uit-met-wie-je-omgaat-gesprek' Axel slaakte een zucht; "Niet wie jij denkt." Axel ging verder op een fluister toon, zodat niemand hem zou horen. "Hij is geen seriemoordenaar."
Axel liet een sarcastische grijns een enkele seconde zijn gezicht besluipen, maar werd toen weer serieus.
"Anders nog iets?"
"Ja, uw diner is klaar, en uw vader wil u spreken."
"Zeg maar tegen vader dat ik ergens anders eet vanavond en dat hij dus morgen met me kan praten. Ik haal wel ergens iets." hij stond op het punt om zijn mobiel bij zijn oor weg te trekken toen Tyler even zuchtte, dit trok Axel's aandacht.
"Luister jonge heer, ik snap best dat u even weg wil zijn van het gezeur van de meester. Als ik in uw positie was zou ik dat ook willen, maar uw vader maakt zich nu serieus zorgen. U had uren geleden al thuis moeten zijn voor uw rijlessen."
Axel's ogen flitsten even. Dat was waar ook, hij had afgesproken om te rijden vandaag, een van de weinige activiteiten die Axel wel had doorgezet na het ongeluk.
"Kan ik die morgen inhalen? Ik heb nu andere dingen aan mijn hoofd. Ik zal kijken of ik thuis kom eten, maar ik beloof niks. Dag Tyler."
Axel drukte de verbinding weg en haalde even diep adem. Tijd om de confrontatie met de hoofdband opnieuw aan te gaan. Hij draaide zich terug naar de jongens, hoofdband en de jongen met het blauwe haar zaten er niet meer alleen nog Steve en de forse jongen. Axel kwam aanlopen met een glimlach op zijn gezicht en ging op een hekje zitten. Dit voelde beter dan de rijlessen, teveel focussen, en te inspannend.
--
De twee jongens gingen naast elkaar in de bus zitten. Timon pakte zijn mobiel en oortjes uit zijn zak en zette muziek op. Dave besloot de wedstrijd nu maar even uit zijn hoofd te zetten. Ook hij zette muziek op.
Voor Dave en Timon het wisten dwaalden hun gedachten weer terug naar die ene dag.
Er was nog een kwartier op de klok, en nu pas kwam er structuur in het spel van Kirkwood. Timon bleef er heel kalm onder en legde alles rustig uit. Ja, Timon zou een geweldige aanvoerder zijn geweest als iemand anders de positie niet had geclaimd. Deze wedstrijd zou een mooi slot krijgen.
De busreis verliep traag, te traag. Timon liet zijn hoofd tegen het raam hangen. De wegen flitsten aan hem voorbij, terwijl hij met zijn vingers op de maat van de muziek mee tikte. Na de wedstrijd was het team gewoon doorgegaan, maar van binnen bleven enkele spelers stilstaan. Hij en Dave waren daar een van. Het koste hen een aantal dagen om bij te komen van de schrik. Niet alleen een goed teamlid, maar ook een goede vriend had hen zomaar, zonder iets te zeggen verlaten. De Murdock broertjes waren alleen maar erop vooruit gegaan, deze waren agressief geworden en wilden hoe dan ook iedere komende wedstrijd winnen. Het had het team kapot gemaakt, tot de nieuwe manager ineens om de hoek kwam. Een beauty, om haar maar eens in een woord te omschrijven. Ze smolt het team weer samen, maar de Murdock broertjes bleven hetzelfde.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari